სად გაქრა ზევსი: რელიგიის ფსიქოლოგია ანუ როგორ ხდებიან ადამიანები მორწმუნეები
უილიამ ჯეიმსიდან მოყოლებული, ფსიქოლოგები დიდად იყვნენ დაინტერესებული რელიგიით: გარკვეული მისტიკური გამოცდილების კონცეფციიდან მოხდა მათი მსჯელობების ევულუციონირება და მათ დაიწყეს თავის ტვინში რელიგიის ადგილის ძებნა უახლესი ტექნოლოგიების გამოყენებით. რა აერთიანებს რელიგიას ნევროზთან, როგორ ჩნდება ცრურწმენა და როგორ არის ერთმანეთთან დაკავშირებული ეპილეფსია, სექსი და ღმერთი? T & P აქვეყნებენ პათოფსიქოლოგის ლუდმილა პიატნიცკაიას ლექციას რელიგიის ფსიქოლოგიის შესახებ.
რელიგიის ფსიქოლოგია შეისწავლის რელიგიური ადამიანების ცნობიერებას: როგორ ხდება ცნობიერების ფორმირება, რა ფაქტორები ახდენენ მასზე გავლენას; თვითონ ადამიანებს: მათ აზროვნებას და ქცევას; ასევე რელიგიურ სექტებს. ძალიან მნიშვნელოვანი მომენტია - ტრანსცენდენტულის პრინციპის გამორიცხვა. ეს პოსტულატი რელიგიის ფსიქოლოგიაში მეტყველებს იმაზე, რომ ჩვენ არ ვაძლევთ შეფასებას: არსებობს უზენაესი გონება თუ არა. ჩვენ საკუთარ თავს ფაქტის წინაშე ვაყენებთ: არიან ადამიანები, რომლებსაც სწამთ, და ჩვენ მათ შევისწავლით. მორწმუნე ადამიანი რომ შეისწავლო, საჭიროა იმის ცოდნა, თუ როგორ ხდება იგი მორწმუნე. თეოლოგმა ჯეიმს ფაულერმა აღწერა შვიდი შესაბამისი ეტაპი.
პირველი - ეს არის 3 წლამდე ასაკის ბავშვი, რომელსაც უნდა აღუზარდონ ნდობა ირგვლივ არსებულის მიმართ, ან უნდობლობა. ანუ მისი რწმენა შეზღუდულია ნდობით ან უნდობლობით.
შემდეგი ეტაპია ინტუიციაზე დაფუძნებული ინტუიციურ-პროექციული რწმენა (4-7 წელი). ეს არის ჩვენი საყვარელი „მე ამ ორ საფეხურს გადავახტები და რაღაც კარგი მოხდება“. ამ ეტაპზე ბავშვი თავის რწმენაში ინტუიციას ეყრდნობა: მას აქვს გარკვეული წარმოდგენა იმაზე, თუ რა არის კარგი და რა არის ცუდი, და ეს არ არის გაფორმებული დოქტრინა, არამედ ზღაპრული აზროვნება რწმენის შესახებ.
მომდევნო ეტაპი თითქმის მითიურია (7-11 წელი). ამ ეტაპზე ადამიანი იწყებს ზღაპრების ან მითების შესწავლას და მის ზედმიწევნით დაჯერებას. ამ მომენტში მისი რწმენა ეფუძნება ამ მითებს.
შემდეგ მოდის სინთეზურ-კონვენციური რწმენა (11-13 წელი). ეს კონფორმისტული რწმენაა: ამ ასაკში ჩვენ შევდივართ ჯგუფში, ვიღებთ სარწმუნოებას, რომელიც ამ ჯგუფშია, და გვეშინია ამ სარწმუნოების და ჯგუფის დატოვება. ყველაზე მნიშვნელოვანი ის არის, რომ ზოგიერთი ადამიანი ამ ეტაპზე რჩება. შემდეგ უკვე აღარ იქნება ასაკობრივი შეზღუდვა, და არაფერი საშინელი არ მოხდება: ჩვენ მივიღებთ სარწმუნოებას, რომელიც ჩვენს ჯგუფშია.
მომდევნო ეტაპია ინდივიდუალურ-რეფლექსიური რწმენა. ამ ეტაპზე ადამიანი ფიქრობს: „ყველაფერია კარგი იმ სარწმუნოებაში, რომელიც მივიღე? იქნებ რაღაც შეცდომები აქვს?“ ის ცდილობს საკუთარი თავისადმი რწმენის დაბრუნებას: ჯგუფის რწმენა უცხო იყო, ახლა ის მას აბრუნებს.
შემდეგ მოდის გამაერთიანებელი რწმენა, რომელშიც რწმენის პარადოქსების და შეუსაბამოებების გადალახვის მცდელობა უშედეგოა, და ჩვენ ვიღებთ მას ისეთს, როგორიც ის არის. თუ ეს მოხდება, ეს მოხდება 30 წლის ასაკში. ადამიანი თავიდან იწყებს თავისთვის მითების და ლეგენდების აღმოჩენას, მაგრამ უკვე ორმაგი მნიშვნელობით: თუ ბავშვი მას პირდაპირ მნიშვნელობას აძლევდა, ახლა ჩვენ ვხედავთ ორმაგ მნიშვნელობას.
და ბოლოს, ყოვლისმომცველი რწმენა. ეს არის ის, რასაც ვერავინ ვერ აღწევს (ან გურე და მოძღვარი). გამოდის, რომ აქ უკვე რწმენა კი არ აქვს ადამიანს, არამედ ადამიანი ჰყავს რწმენას.
უილიამ ჯეიმსი
როგორ მსჯელობდნენ ცნობილი ფსიქოლოგები რწმენის შესახებ? ამის შესახებ ქრონოლოგიური თანმიმდევრობით მოგიყვებით. პირველი უილიამ ჯეიმსია. ჩვენ მას უნდა ვუმადლოდეთ იმიტომ, რომ მან პირველმა დაიწყო რელიგიის და ადამიანის კავშირის შესახებ საუბარი, მაგრამ ამას უფრო ფილოსოფიურად აკეთებდა, ვიდრე მეცნიერულად. ჯეიმსისთვის, რელიგიურობა იყო ადამიანის დამოკიდებულება სამყაროს მიმართ ძალიან მნიშვნელოვანი კომპონენტის გათვალისწინებით - მისტიკური გამოცდილებით და უზენაესი ძალების არსებობის რწმენით. რა არის, ჯეიმსის თანახმად. მისტიკური გამოცდილება? თუ თქვენ არ შეგუძლიათ ახსნათ, რომ იგრძენით შინაგანი გაბრწყინება, თუ ეს შეგრძნება იყო ხანმოკლე და შემდეგ გაუჩინარდა, და იმ მომენტში თქვენი ნებაც გაქრა, ჯეიმსის თანახმად, თქვენ გქონდათ მისტიკური გამოცდილება. ამ შემთხვევაში, თქვენი ნების უმოქმედოობა მხოლოდ გამოცდილების მომენტში იგრძნობა, მაგრამ იქ რმ აღმოჩნდეთ, დიდი ნებისყოფა უნდა გქონდეთ და ძალისხმევა გაიღოთ. ჯეიმსმა ამის შესახებ დიდი წიგნი დაწერა - „რელიგიური გამოცდილების მრავალფეროვნება“. ეს წიგნი იმის შესახებაა, რომ ხილული ნაწილი მხოლოდ არსებული სამყაროს ნაწილია, არსებობს კიდევ სულიერი. ადამიანის ჭეშმარიტი მიზანი ამ სამყაროსთან ჰარმონიაში ყოფნა, რომელიც ლოცვით მიიღწევა. რელიგია ცხოვრებას აძლევს ახალ ღირებულებას, აიძულებს გმირობას, აძლებს ხსნის რწმენას და გავლენას ახდენს სიყვარულის გრძნობაზე. ეს ძალიან რომანტიკული თვალსაზრისია და უფრო ფილოსოფიური, ვიდრე მეცნიერული.
ზიგმუნდ ფროიდი
რელიგიის განსაკუთრებით გააფთრებით ფროიდი ლანძღავდა. მას მიაჩნდა, რომ რელიგია სახიფათოა, რადგან რელიგია არ იძლევა კრიტიკული აზროვნების საშუალებას, ხოლო თუ ადამიანი კრიტიკულად არ აზროვნებს, იგი ინტელექტუალურად არ ვითარდება. საფრთხე კიდევ ის არის, რომ თუ რელიგია პასუხისმგებლობას იღებს მორალსა და ზნეობაზე, როგორც კი თვითონ შეერყევა საყრდენი, საყრდენი შეერყევა მორალსაც, ეს კი დაუშვებელია. ფროიდი რელიგიას უწოდებდა მასობრივ ნევროზს. მაგრამ ნევროზი ცარიელ ადგილზე არ ჩნდება. ის რომ გაჩნდეს, ფროიდის აზრით, აუცილებელია კონფლიქტი და კომპლექსი. ეს ეხება ოედიპოსის კომპლექსის, მე განვმარტავ რატომ.
წარმოიდგინეთ, რომ ძველი დროის ადამიანი ხართ. ცხოვრობთ აფრიკაში, ყველაფერი კარგადაა, და მოულოდნელად თქვენს მეგობარს ხე დაეცემა. თქვენ ხვდებით, რომ, რა თქმა უნდა, თქვენც დაუცველი ხართ, და ნებისმიერ დროს შეიძლება მოკვდეთ. ასეთი შიშით ცხოვრება საშინელებაა, ფსიქიკისთვის ეს დესტრუქციულია. საჭიროა მოელაპარაკოთ დაუნდობელ ბუნებას. და რადგან მოლაპარაკება შეგვიძლია მხოლოდ მათთან, ვისთანაც შეგვიძლია საუბარი, ჩვენ განვაკაცებთ ბუნების ძალებს. განკაცებული მრისხანე და საშინელი ბუნები ძალებზე მაშინვე ხდება მამის გამოსახულების პროეცირება, მასთან ერთად კი ოედიპოსის კომპლექსის. ახლა ჩვენ შეგვიძლია მოვაწყოთ რიტუალები, რომ ჩვენდამი განვაწყოთ ღმერთი, რადგან ჩვენ შეგვიძლია მასთან მოლაპარაკება: არსებითად ის ხომ ადამიანია. ამ კომპლექსის საფუძველზე იქმნება ნევროზი, და არა ჩვეულებრივი, არამედ კოლოსალური - მასობრივი. ფროიდი ამბობდა, რომ ასეთი მასობრივი ნევროზი სასარგებლოა, რადგან ის იცავს პატარა ნევროზებისგან. მასობრივი ნევროზი სიმშვიდის ილუზიაა, ხსნის ილუზიაა. ის უნდა მოვიშოროთ. რატომ? იმიტომ, რომ რელიგია, როგორც ადრე ვთქვი, საშიშია.
გუსტავ იუნგი
უშუალოდ ფროიდიდან პირდაპირ მის მოწაფესთან გადავდივართ, იუნგთან. იუნგის ყველაზე ცნობილი თეორია, კოლექტიური არაცნობიერის თეორია, შესანიშნავად შეესაბამება რელიგიურობის განმარტებას. თუ პირადი არაცნობიერი ჩვენი სურვილების, შიშებისა და ინსტინქტების ოაზისია, მაშინ კოლექტიური არაცნობიერი - ეს არქეტიპების პატარა კუნძულია, რომელიც ჩვენში დაბადებიდან არის დანერგილი. თუ ჯონ ლოკი მიიჩნევდა, რომ ჩვენ ვიბადებით როგორც დაფა, როგორც tabula rasa, იუნგი ამბობდა, რომ ჩვენ უკვე ვიბადებით არქეტიფების ნაკრებით ჩვენს თავებში და სწორედ მათზეა აგებული ჩვენი ფიზიკური ცხოვრება, მითოლოგია, ზღაპრები, ლეგენდები და სხვ. იუნგმა აღმოაჩინა, რომ სხვადასხვა ზღაპრებში, სარწმუნოებასა და ლეგენდებში მოულოდნელად ჩნდებიან იდენტური გმირები, რომლებიც ერთმანეთის მსგავსად მოქმედებენ, და სიუჟეტებიც მეტ-ნაკლებად ჰგავს ერთმანეთს. და მაშინ გაჩნდა არქეტიპის ეს კონცეფცია, რომლითაც ჩვენ ვიბადებით, რომელსაც აქვს იგივე შინაარსი, სადაც არ უნდა იმყოფებოდეთ. ამიტომ იუნგი რელიგიას უწოდებდა არაცნობიერს, მაგრამ არა ჩვეულებრივ არაცნობიერს, არამედ კოლექტიურს. რელიგია რომ შეიქმნას, რამდენიმე არქეტიპი უნდა შეერთდეს. ღმერთის არქეტიპი ეს ამაღლებულის, კარგის, კეთილის პროექციაა, რაც ადამიანში არსებობს. საპირისპიროა ეშმაკის არქეტიპი. როგორც კი ღმერთი და ეშმაკი იწყებენ ბრძოლას, იბადება რელიგია.
ფრედერიკ სკინერი
შემდეგ ბიჰევიორისტებთან გადავდივართ. სკინერი მიიჩნევდა, რომ რელიგიური ქცევა ცრურწმენისგან დაიწყო, ხოლო ცრურწმენა გაჩნდა კლასიკური ბიჰევიორისტული კონცეფციიდან „სტიმული- რეაქცია“: ნებისმიერ სტიმულს მოჰყვება რეაქცია. ამის დემონსტრირებისთვის მან ჩაატარა მარტივი ექსპერიმენტი მტრედთან. მტრედია გალიაშია და ყოველ 15 წამში მას გადმოუგდებდნენ საკვებს. მტრედი გახარებულია, მაგრამ რატომღაც მოულოდნელად რაღაცის გამო იწყებს განცდას: ის იწყებს ცეკვას, ტრიალს, თავის ქნევას. რატომ? ეს მარტივია. როდესაც ერთხელ საკვები გადმოუგდეს, მტრედი მოტრიალდა. და მან გადაწყვიტა: „იქნებ ეს როგორღაც უკავშირდება ერთმანეთს? კიდევ მოვბრუნდები“. და ისევ გადმოუვარდა საკვები. ის კი ასეთია: „შესანიშნავია. იქნებ კიდევ მოვბრუნდე?“ ისევ გადმოუვარდა საკვები, რადგან ის ყოველ 15 წამში ხდებოდა. მაგრამ მტრედმა ეს არ იცოდა. გაჩნდა ცრურწმენა! მტრედებს მართლაც სხვადასხვა ცრურწმენა ჰქონდათ: ერთი თავისი ღერძის ირგვლივ ბრუნავდა, მეორე ნისკარტს უკაკუნებდა რაღაცას. თავდაპირველად იყო ცრურწმენა, შემდეგ ის გადავიდა რელიგიურ ქცევაში, რელიგიური ქცევა კი რელიგიურ აზროვნებაში და ა.შ. ლამაზია.
ერიხ ფრომი
ქრონოლოგიური სპირალით და ზოგადი ფსიქოლოგიის კურსის შესაბამისად ერიხ ფრომს მივუახლოვდით. ის პირველი იყო, ვისთვისაც სულ ერთი იყო, თუ როგორ გაჩნდა რელიგია: მას აინტერესებდა, თუ რა გამოვიდა აქედან.
მან პირველმა ჯეიმსის შემდეგ თქვა, რომ, ზოგადადმ ეს ვიღაცას სჭირდება, რადგან, ძვირფასო ფსიქოლოგებო, თქვენს ფუნქციას მრავალი წლის განმავლობაში მღვდლები ასრულებდნენ. ფრომმა რელიგიას უწოდა ფსიქოთერაპია, მაგრამ არა ყველა კონფესიას, არამედ ზოგიერთს. მაგრამ ფრომს ასევე აქვს პროვოკაციული იდეა: ნევროზი = რელიგიას. სადღაც ჩვენ უკვე ვნახეთ ეს. ფროიდს აქვს რელიგია = ნევროზს, ფრომს აქვს ნევროზი = რელიგია. საქმე ისაა, რომ ფრომმა გააფართოვა რელიგიის ცნება ნებისმიერ საგნამდე, რომელიც ავითარებს ჩვენს ცხოვრებას. აიფონი, ფრომის აზრით, საკმაოდ არის რელიგია. ან პიროვნების კულტო - კიმ ჩენ ინი: ღმერთი არ არსებობს, მაგრამ არსებობს რელიგია. ფრომი ფსიქოთერაპიად ყველა რელიგიას არ მიიჩნევდა, მხოლოდ ზოგიერთ მათგანს, რადგან მან გაყო ისინი ავტორიტარულსა და ჰუმანისტურზე. ავტორიტარულ რელიგიებს ახასიათებს მორჩილება, დოქტრინისადმი მორჩილება, დამოუკიდებლობის დაკარგვა და, როგორც ფრომი ამბობს, უდიდესი უძლურება. ადამიანი უძლურია რელიგიის წინაშე, ის სრულიად ემორჩილება მას და მოქმედებს მხოლოდ იმისათვის, რომ ასაზრდოოს ეს რელიგია. ასევე არსებობს ჰუმანისტური რელიგიებიც. მათ ახასიათებსი დამოუკიდებლობა, თვითაქტუალიზაციის კულტი და პოტენციალის რეალიზაცია, ბედნიერებისა და თავისუფლების უფლება, რომელიც არაფრით არ არის რეგლამენტირებული და უდიდესი უძლურების საპირისპიროდ, უდიდესი ძალა. როგორც თქვენ ალბათ მიხვდით, ფრომი იყო ძენ-ბუდიზმის თაყვანისმცემელი. მას აქვს წიგნი „ძენ-ბუდიზმი და ფსიქოანალიზი“.
ვილეიანურ რამაჩანდრანი
ამ ეტაპზე ფსიქოლოგებმა დაასრულეს მსჯელობა. ისინი მიხვდნენ, რომ შეუძლიათ დაინახონ, რადგან გაჩნდა ტვინის აქტივობის რეგისტრაციის მეთოდები, და დაიწყეს იმის ძებნა, სად არის რელიგიის ადგილი ტვინში. რა თქმა უნდა, იქ არ არის „ღვთის ლაქა“. რელიგია ძალიან რთული კონსტრუქციაა. მაგრამ არსებობს საფეთქლის ეპილეფსია, რომელმაც მეტ-ნაკლებად მოახდინა თავის თავში ჰიპერრელიგიურობის კონცენტრირება. ვილეიანურ რამაჩანდრანი ძალიან ცნობილი მეცნიერია, ამჟამად ის დაკავებულია სარკისებური ნეირონებით და, ზოგადად, ფიქრობს, რომ მათ შექმნეს ახალი ცივილიზაცია. მაგრამ ისიც იკვლევდა საფეთქლის ეპილეფსიას. იგი შეისწავლიდა მარტივი გზით, კერძოდ, საოფლე ჯირკვლების კან-გალვანური რეაქციით სტიმულით გაღიზიანებაზე (თითზე კეთდება სარეცხის სამაგრი). მას ჰყავდა საფეთქლის ეპილეფსიით დაავადებულ პაციენტთა ჯგუფი და ჯანმრთელი ადამიანები ჯგუფი, რომლებსაც აჩვენებდა სიტყვებს: ნეიტრალურად დამუხტულები (მაგალითად, საჩხრეკი), სექსუალურად დამუხტული (მაგალითად, ორგაზმი) და რელიგიურად დამუხტული (მაგალითად, ღმერთი). ნორმას ყველაფერი საკმაოდ პრიმიტიულად აქვს: ჩვენ არ ვახდენთ რეაგირებას ნორმალურ სიტყვებზე, მეტ-ნაკლებად ვახდენთ რეაგირებას რელიგიურ სიტყვებზე და კარგად - სექსზე. ეპილეფსიით დაავადებულ პაციენტებს მოულოდნელად ძლიერი რეაქცია აქვთ რელიგიური სიტყვებზე. ამ ექსპერიმენტმა პირველად დაადასტურა, რომ საფეთქლის ეპილეპტიკებს ახასიათებს ჰიპერრელიგიურობა.
მაიკლ პერსინგერი
შემდეგ მოდის მაიკლ პერსინგერი, რომელმაც გამოიგონა „ღმერთის მუზარადი“, საფეთქლის მიდამოებში იმპლანტირებულია მაგნიტები. ამ შესანიშნავი მოწყობილობის ჩართვის შედეგად პერსინგერი ზემოქმედებას ახდენდა ადამიანთა საფეთქლის წილზე. ახლა ჩვენ ვნახავთ, რა ემართება ადამიანს, როდესაც ამ მოწყობილობას იკეთებს - ეს არის ჟურნალის „Skeptic Magazine“-ს რედაქტორი და ერთ-ერთი მთავარი ათეისტი მსოფლიოში. შერმერმა იგრძნო, რომ იქ ვიღაც არისმ და რომ სხეულიდან გამოვიდა. ამდენად, ჩვენ შეგვიძლია დიდი დარწმუნებით ვთქვათ, რომ შუბლის წილი, გარკვეულწილად პასუხისმგებელია ჰიპერრელიგიურ გრძნობაზე.
რელიგიის კოგნიტური ფსიქოლოგია
ჩვენ მივედით რელიგიის კოგნიტურ ფსიქოლოგიამდე - ყველაზე თანამედროვე მიმართულებამდე მის კვლევებში. კოგნიტურმა ფსიქოლოგებმა გადაწყვიტეს, რომ გარკვეულ ევოლუციურ ეტაპზე რელიგიური აზროვნება რატომღაც ყველაზე სასარგებლო აღმოჩნდა ცოდნის მისაღებად. აქ მარადიული კამათი მეცნიერებისა და რელიგიის შესახებ უახლოვდება უცნაურ წერტილს, რადგან გარკვეული ეტაპზე რელიგია საჭირო იყო ცოდნის მისაღებად, და ეს პოსტულატი მათ გახადეს მთავარი: „რელიგიური აზროვნება, ალბათ, ნაკლები წინააღმდეგობის გზაა ჩვენი შემეცნებითი სისტემებისთვის“ (სტიუარტ გარტი). ბევრი თანამედროვე კვლევა მიმართულია იმის გასაგებად, თუ ცნობიერებაში როგორ აღიბეჭდება ღმერთის სახე, როგორ მუშაობს ის. შემუშავდა პრინციპი, რომელსაც უწოდებენ კონტრინტუიციურ იდეათა მინიმუმის დამკვიდრების პრინციპს. მნიშვნელობა ძალიან მარტივია: ჩვენ ვიმახსოვრებთ იმას, რაც, ერთი მხრივ, ინტუიციური და გასაგებია საყოფაცხოვრებო დონეზე, მაგრამ, მეორე მხრივ, ის სცდება ჩვენი ყოველდღიური ცხოვრების ჩარჩოებს. ანუ, დასამახსოვრებელი პერსონაჟი უნდა იყოს, ერთის მხრივ, ჩვეულებრივი და, მეორეს მხრივ, ძალიან უჩვეულო. აქ იბადება კითხვა, რომელსაც ეწოდება მიკი მაუსის პრობლემა: რატომ არ არის მიკი მაუსი ღმერთი? იმიტომ, რომ ეს საკმაოდ საყოფაცხოვრებო რამ არის -თაგვი შარვალში, მაგრამ რომელიც ლაპარაკობს. ამაზე ყველა თავს იმტვრევდა, სანამ ექსპერიმენტული გზით არ მიიღეს ზებუნებრივი აგენტის თვისებები. ზეზებუნებრივი აგენტი არ არის ჯეიმს ბონდი, არამედ ჩვენი ღვთაებაა. ის გაუგებარი უნდა იყოს საყოფაცხოვრებო დონეზე, მას უნდა ჰქონდეს სტრატეგიული ინფორმაცია, ანუ ყველაფერი იცოდეს ყველას შესახებ, მას უნდა შეეძლოს მოქმედება და თვითონ ადამიანების მოქმედებისკენ მოტივირება (ეს არის წეს-ჩვეულებები, რიტუალები და ა.შ.).
შემდეგ ჩნდება კიდევ ერთი კითხვა: სად წავიდნენ ძველი ღმერთები? ისინი შეესაბამებოდნენ აგენტის ამ თანამდებობას, მაგრამ სადღაც გაქრენ. სად წავიდა ზევსი? საქმე ისაა, რომ არსებობს ერთი ძალიან მნიშვნელოვანი მომენტი - კონტექსტის მომენტი. ზოგიერთი ღმერთი ამ კონტექსტიდან ვარდება. ზევსი უკვე აღარ არის ჩვენს კონტექსტშიმ და ახლას მას ვუყურებთ, როგორც ისტორიას. შესაძლოა ოდესმე, ჩვენი კონფესიებიც ამოვარდებიან კონტექსტიდა, მაგრამ მათ სანაცვლოდ რაღაც მოვა.
კოგნიტურმა ფსიქოლოგებმა, რომლებამაც გააგრძელეს იმის შესწავლა, თუ როგორ აღიქმება უმაღლესი ღვთაება, გადაწყვიტეს ენახათ, რომელ ასაკში ხდება ეს და როგორ ხდება: როდესაც ბავშვი დამოკიდებული ხდება რაღაც არამატერიალურზე. ჩატარდა ექსპერიმენტი, რომლის დროსაც მკვლევარმა ბავშვებს სთხოვა გადაეგდოთ ბურთები წებოვანი ლენტით, მაგრამ ზურგს უკან. ბუნებრივია, ბავშვებმა ვერ შეძლეს. ისინი ოთახში მარტო დარჩნენ, მათ უნდა გადაეგდოთ ბურთი, მაგრამ ცუდად გამოდიოდათ, ამიტომ მათ მოტყუება დაიწყეს. მაგრამ ერთხელ სიტუაცია შეიცვალა: ამ ოთახში დადგეს სკამი და მასზე უხილავი პრინცესა ალისა დასვეს. ცარიელი სკამი ძალიან მნიშვნელოვანი აღმოჩნდა. სასაცილო ის არის, რომ ბავშვებს ეკითხებოდნენ: „თქვენ გჯერათ, რომ არ პრინცესა ალისაა?“ მათ უპასუხეს: „არა!“ - მაგრამ შეწყვიტეს მოტყუება. ამ კვლევამ აჩვენა, თუ რომელ ასაკში ხდება გარკვეული დამოკიდებულების ფორმირება უსხეულო არსებაზე, რომელიც მათ აკვირდება.
Настоящая Любовь приходит, чтобы спасти нас СПАСТИ НАШУ ДУШУ, СПАСТИ НАШУ ЖИЗНЬ и, порой, чтобы спасти нас в самом прямом смысле – спасая от физической смерти… Спасает Настоящая Любовь, когда в вас видят не внешнее, а глубоко внутреннее, видят вашу душу, видят вашу Божественную суть. Видят и Любят. Истинно видеть и Любить вашу душу может не только святой, в наше время, в эпоху Водолея это может случиться с любым человеком, даже с самым недостойным, опустившимся в бездну заблуждений. Такова встреча Родных Душ (Близнецовых Половинок, Родственных Душ и, даже иногда, кармических партнёров). И вы можете встретить свою Близнецовую Половинку, но если вы не распознаете истинное назначение и истинную ценность этого Дара, то будет мало пользы от этой встречи. И вы можете встретить свою Родственную Душу и вы оба будете знать, что вам не суждено быть вместе, но если вы примете Дар Любви, то вы обретёте своё Сокровище, ваша душа оживёт и вы обретёте своё спасение. Даже встреча с кармическим партнёром может полностью изменить вашу жизнь. ВСТРЕЧА С РОДНЫХ ДУШ – ЭТО ВСЕГДА СПАСЕНИЕ ВАШЕЙ ДУШИ ! Ваша душа оживает и вы Вспоминаете Себя-Настоящего, Вспоминаете свою Радость, свой Покой и Счастье – всё то, что присуще вашей Высшей Душе, что является её подлинной Природой. Такие встречи пробуждают вашу душу и вы обретаете Жизнь внутри себя, в своём сердце и, порой, это то, что спасает вас, совершая настоящее чудо.
https://vseneobichnoe.livejournal.com/4064988.html
Среднего класса не будет – только правители и слуги.
Чтобы установить такой режим, при котором не останется никакой личной свободы и ни у кого не будет даже мысли о том, что она ещё существует, не будет таких понятий как республиканская форма правления и неотъемлемый правовой суверенитет народа
Таким образом, в результате подрывной бюрократической и юридической деятельности и, как отмечают шакалы прессы, без особого протеста, происходит аннулирование Конституции, а свобода личности уже пущена под откос. Заранее запланированная деградация человека,
войти в долю» с не принадлежащими к аристократии, но чрезвычайно сильными лидерами корпоративного бизнеса, и поэтому двери абсолютной власти были открыты для тех, кого королева Англии предпочитает называть «людьми незнатного происхождения».
Эксперименты, направленные на то, чтобы притупить стремление человека к свободе, которые проводились в СССР, Великобритании и США, так и не достигли своей цели, и так будет всегда, потому что человеческая свобода – это дар Божий, а не того или иного правительства. Но с приходом Единого мирового правительства и Нового мирового порядка, будут развёрнуты широкомасштабные эксперименты, которые вытравят из сознания, тела и души человека данное Богом стремление к свободе. То, что мы испытываем уже сейчас, – это ничто, сущий пустяк, по сравнению с тем, что ещё предстоит. Атака на душу – вот основа бесчисленных готовящихся экспериментов. Ведущую роль в этих ужасных опытах, уже проводившихся в таких местах, как «Национальный военно-морской медицинский центр» в Бетесде, в котором был убит Джеймс Форрестол, и в тюрьме «Вакавилл» в Калифорнии, где сидел Чарльз Мэнсон, будут играть США.
THE LIMITS OF PSYCHOLOGICAL SELF-WORK
When considering the reality of etheric implants, spirit attachments, and hyperdimensional/psychic attacks, one is also shown the limits of psychological analysis as a healing model. The more I delve into research on this topic – while simultaneously reflecting on my own experiences, life, and self-work – I come into a greater realization regarding how relying on psychological self-work alone can create a kind of tunnel vision, which focuses on symptoms that are attached with all kinds of labels. Such a ‘process’ can even potentially make things worse via overly-intellectual, detached psychoanalyzing, while the root cause of our (or others’) “issues” may actually be related to entity attachments, hyperdimensional interferences and etheric implants which need to be addressed directly in the body. However, this is a huge topic for most people to come to terms with, since the ignorance and denial of this “topic of all topics” is widespread, and presents an immense challenge to people’s view of reality.
Even shadow work can become an endless loop of rabbit hole-ing because there is always more to dig into – especially in light of hyperdimensional attack possibilities when thoughts/emotions are injected into us or triggered by events. Oftentimes, what people go through is merely a spiritual crisis (rather than a psychological pathology), which distracts us with “psychological issues” we actually do not even have or ‘own’. Even worse, being stuck in these tunnel visions of psychology (especially when it comes to “treating” them with psychiatric medications and their myriad side effects) can make things worse in the long run – killing our “soul”, so to speak, and cutting us off from our inner purpose, when the reality is that any crisis is simply part of the healing process, and there is nothing “wrong” with it.
As I have mentioned in previous writings, I definitely feel that psychological work has its place, and we need to work on our “stuff” so that we don’t become suggestive, vulnerable and open to these kinds of attacks. Psychological work does serve as a protection of sorts, and can even stop attacks, but there are limitations to psychological work as a solitary mode of healing. Psychologists who are not aware of the invisible reality of higher realms can’t help a person in getting rid of attached entities (for example, war veterans who may have taken on spirit attachments from people who died in battle). On the contrary, it can be an incredibly counter-productive treatment, especially when one considers that the brain and endocrine system cannot cognitively-differentiate between a vividly-experienced memory and what is actually occurring in the here and now. The usual clinical method of asking a patient to repeatedly re-live past events (many of them traumatic in nature) – and then working through a psychological mind-frame alone in response to this “recall” modality – reinforces or merely “manages” the trauma, instead of getting rid of the root cause. It’s not a black and white issue – it’s about expanding our view of reality. In the end, this subject involves an understanding of holistic self-work, and that includes comprehending the hyperdimensional control mechanisms of humanity.
უილიამ ჯეიმსიდან მოყოლებული, ფსიქოლოგები დიდად იყვნენ დაინტერესებული რელიგიით: გარკვეული მისტიკური გამოცდილების კონცეფციიდან მოხდა მათი მსჯელობების ევულუციონირება და მათ დაიწყეს თავის ტვინში რელიგიის ადგილის ძებნა უახლესი ტექნოლოგიების გამოყენებით. რა აერთიანებს რელიგიას ნევროზთან, როგორ ჩნდება ცრურწმენა და როგორ არის ერთმანეთთან დაკავშირებული ეპილეფსია, სექსი და ღმერთი? T & P აქვეყნებენ პათოფსიქოლოგის ლუდმილა პიატნიცკაიას ლექციას რელიგიის ფსიქოლოგიის შესახებ.
რელიგიის ფსიქოლოგია შეისწავლის რელიგიური ადამიანების ცნობიერებას: როგორ ხდება ცნობიერების ფორმირება, რა ფაქტორები ახდენენ მასზე გავლენას; თვითონ ადამიანებს: მათ აზროვნებას და ქცევას; ასევე რელიგიურ სექტებს. ძალიან მნიშვნელოვანი მომენტია - ტრანსცენდენტულის პრინციპის გამორიცხვა. ეს პოსტულატი რელიგიის ფსიქოლოგიაში მეტყველებს იმაზე, რომ ჩვენ არ ვაძლევთ შეფასებას: არსებობს უზენაესი გონება თუ არა. ჩვენ საკუთარ თავს ფაქტის წინაშე ვაყენებთ: არიან ადამიანები, რომლებსაც სწამთ, და ჩვენ მათ შევისწავლით. მორწმუნე ადამიანი რომ შეისწავლო, საჭიროა იმის ცოდნა, თუ როგორ ხდება იგი მორწმუნე. თეოლოგმა ჯეიმს ფაულერმა აღწერა შვიდი შესაბამისი ეტაპი.
პირველი - ეს არის 3 წლამდე ასაკის ბავშვი, რომელსაც უნდა აღუზარდონ ნდობა ირგვლივ არსებულის მიმართ, ან უნდობლობა. ანუ მისი რწმენა შეზღუდულია ნდობით ან უნდობლობით.
შემდეგი ეტაპია ინტუიციაზე დაფუძნებული ინტუიციურ-პროექციული რწმენა (4-7 წელი). ეს არის ჩვენი საყვარელი „მე ამ ორ საფეხურს გადავახტები და რაღაც კარგი მოხდება“. ამ ეტაპზე ბავშვი თავის რწმენაში ინტუიციას ეყრდნობა: მას აქვს გარკვეული წარმოდგენა იმაზე, თუ რა არის კარგი და რა არის ცუდი, და ეს არ არის გაფორმებული დოქტრინა, არამედ ზღაპრული აზროვნება რწმენის შესახებ.
მომდევნო ეტაპი თითქმის მითიურია (7-11 წელი). ამ ეტაპზე ადამიანი იწყებს ზღაპრების ან მითების შესწავლას და მის ზედმიწევნით დაჯერებას. ამ მომენტში მისი რწმენა ეფუძნება ამ მითებს.
შემდეგ მოდის სინთეზურ-კონვენციური რწმენა (11-13 წელი). ეს კონფორმისტული რწმენაა: ამ ასაკში ჩვენ შევდივართ ჯგუფში, ვიღებთ სარწმუნოებას, რომელიც ამ ჯგუფშია, და გვეშინია ამ სარწმუნოების და ჯგუფის დატოვება. ყველაზე მნიშვნელოვანი ის არის, რომ ზოგიერთი ადამიანი ამ ეტაპზე რჩება. შემდეგ უკვე აღარ იქნება ასაკობრივი შეზღუდვა, და არაფერი საშინელი არ მოხდება: ჩვენ მივიღებთ სარწმუნოებას, რომელიც ჩვენს ჯგუფშია.
მომდევნო ეტაპია ინდივიდუალურ-რეფლექსიური რწმენა. ამ ეტაპზე ადამიანი ფიქრობს: „ყველაფერია კარგი იმ სარწმუნოებაში, რომელიც მივიღე? იქნებ რაღაც შეცდომები აქვს?“ ის ცდილობს საკუთარი თავისადმი რწმენის დაბრუნებას: ჯგუფის რწმენა უცხო იყო, ახლა ის მას აბრუნებს.
შემდეგ მოდის გამაერთიანებელი რწმენა, რომელშიც რწმენის პარადოქსების და შეუსაბამოებების გადალახვის მცდელობა უშედეგოა, და ჩვენ ვიღებთ მას ისეთს, როგორიც ის არის. თუ ეს მოხდება, ეს მოხდება 30 წლის ასაკში. ადამიანი თავიდან იწყებს თავისთვის მითების და ლეგენდების აღმოჩენას, მაგრამ უკვე ორმაგი მნიშვნელობით: თუ ბავშვი მას პირდაპირ მნიშვნელობას აძლევდა, ახლა ჩვენ ვხედავთ ორმაგ მნიშვნელობას.
და ბოლოს, ყოვლისმომცველი რწმენა. ეს არის ის, რასაც ვერავინ ვერ აღწევს (ან გურე და მოძღვარი). გამოდის, რომ აქ უკვე რწმენა კი არ აქვს ადამიანს, არამედ ადამიანი ჰყავს რწმენას.
უილიამ ჯეიმსი
როგორ მსჯელობდნენ ცნობილი ფსიქოლოგები რწმენის შესახებ? ამის შესახებ ქრონოლოგიური თანმიმდევრობით მოგიყვებით. პირველი უილიამ ჯეიმსია. ჩვენ მას უნდა ვუმადლოდეთ იმიტომ, რომ მან პირველმა დაიწყო რელიგიის და ადამიანის კავშირის შესახებ საუბარი, მაგრამ ამას უფრო ფილოსოფიურად აკეთებდა, ვიდრე მეცნიერულად. ჯეიმსისთვის, რელიგიურობა იყო ადამიანის დამოკიდებულება სამყაროს მიმართ ძალიან მნიშვნელოვანი კომპონენტის გათვალისწინებით - მისტიკური გამოცდილებით და უზენაესი ძალების არსებობის რწმენით. რა არის, ჯეიმსის თანახმად. მისტიკური გამოცდილება? თუ თქვენ არ შეგუძლიათ ახსნათ, რომ იგრძენით შინაგანი გაბრწყინება, თუ ეს შეგრძნება იყო ხანმოკლე და შემდეგ გაუჩინარდა, და იმ მომენტში თქვენი ნებაც გაქრა, ჯეიმსის თანახმად, თქვენ გქონდათ მისტიკური გამოცდილება. ამ შემთხვევაში, თქვენი ნების უმოქმედოობა მხოლოდ გამოცდილების მომენტში იგრძნობა, მაგრამ იქ რმ აღმოჩნდეთ, დიდი ნებისყოფა უნდა გქონდეთ და ძალისხმევა გაიღოთ. ჯეიმსმა ამის შესახებ დიდი წიგნი დაწერა - „რელიგიური გამოცდილების მრავალფეროვნება“. ეს წიგნი იმის შესახებაა, რომ ხილული ნაწილი მხოლოდ არსებული სამყაროს ნაწილია, არსებობს კიდევ სულიერი. ადამიანის ჭეშმარიტი მიზანი ამ სამყაროსთან ჰარმონიაში ყოფნა, რომელიც ლოცვით მიიღწევა. რელიგია ცხოვრებას აძლევს ახალ ღირებულებას, აიძულებს გმირობას, აძლებს ხსნის რწმენას და გავლენას ახდენს სიყვარულის გრძნობაზე. ეს ძალიან რომანტიკული თვალსაზრისია და უფრო ფილოსოფიური, ვიდრე მეცნიერული.
ზიგმუნდ ფროიდი
რელიგიის განსაკუთრებით გააფთრებით ფროიდი ლანძღავდა. მას მიაჩნდა, რომ რელიგია სახიფათოა, რადგან რელიგია არ იძლევა კრიტიკული აზროვნების საშუალებას, ხოლო თუ ადამიანი კრიტიკულად არ აზროვნებს, იგი ინტელექტუალურად არ ვითარდება. საფრთხე კიდევ ის არის, რომ თუ რელიგია პასუხისმგებლობას იღებს მორალსა და ზნეობაზე, როგორც კი თვითონ შეერყევა საყრდენი, საყრდენი შეერყევა მორალსაც, ეს კი დაუშვებელია. ფროიდი რელიგიას უწოდებდა მასობრივ ნევროზს. მაგრამ ნევროზი ცარიელ ადგილზე არ ჩნდება. ის რომ გაჩნდეს, ფროიდის აზრით, აუცილებელია კონფლიქტი და კომპლექსი. ეს ეხება ოედიპოსის კომპლექსის, მე განვმარტავ რატომ.
წარმოიდგინეთ, რომ ძველი დროის ადამიანი ხართ. ცხოვრობთ აფრიკაში, ყველაფერი კარგადაა, და მოულოდნელად თქვენს მეგობარს ხე დაეცემა. თქვენ ხვდებით, რომ, რა თქმა უნდა, თქვენც დაუცველი ხართ, და ნებისმიერ დროს შეიძლება მოკვდეთ. ასეთი შიშით ცხოვრება საშინელებაა, ფსიქიკისთვის ეს დესტრუქციულია. საჭიროა მოელაპარაკოთ დაუნდობელ ბუნებას. და რადგან მოლაპარაკება შეგვიძლია მხოლოდ მათთან, ვისთანაც შეგვიძლია საუბარი, ჩვენ განვაკაცებთ ბუნების ძალებს. განკაცებული მრისხანე და საშინელი ბუნები ძალებზე მაშინვე ხდება მამის გამოსახულების პროეცირება, მასთან ერთად კი ოედიპოსის კომპლექსის. ახლა ჩვენ შეგვიძლია მოვაწყოთ რიტუალები, რომ ჩვენდამი განვაწყოთ ღმერთი, რადგან ჩვენ შეგვიძლია მასთან მოლაპარაკება: არსებითად ის ხომ ადამიანია. ამ კომპლექსის საფუძველზე იქმნება ნევროზი, და არა ჩვეულებრივი, არამედ კოლოსალური - მასობრივი. ფროიდი ამბობდა, რომ ასეთი მასობრივი ნევროზი სასარგებლოა, რადგან ის იცავს პატარა ნევროზებისგან. მასობრივი ნევროზი სიმშვიდის ილუზიაა, ხსნის ილუზიაა. ის უნდა მოვიშოროთ. რატომ? იმიტომ, რომ რელიგია, როგორც ადრე ვთქვი, საშიშია.
გუსტავ იუნგი
უშუალოდ ფროიდიდან პირდაპირ მის მოწაფესთან გადავდივართ, იუნგთან. იუნგის ყველაზე ცნობილი თეორია, კოლექტიური არაცნობიერის თეორია, შესანიშნავად შეესაბამება რელიგიურობის განმარტებას. თუ პირადი არაცნობიერი ჩვენი სურვილების, შიშებისა და ინსტინქტების ოაზისია, მაშინ კოლექტიური არაცნობიერი - ეს არქეტიპების პატარა კუნძულია, რომელიც ჩვენში დაბადებიდან არის დანერგილი. თუ ჯონ ლოკი მიიჩნევდა, რომ ჩვენ ვიბადებით როგორც დაფა, როგორც tabula rasa, იუნგი ამბობდა, რომ ჩვენ უკვე ვიბადებით არქეტიფების ნაკრებით ჩვენს თავებში და სწორედ მათზეა აგებული ჩვენი ფიზიკური ცხოვრება, მითოლოგია, ზღაპრები, ლეგენდები და სხვ. იუნგმა აღმოაჩინა, რომ სხვადასხვა ზღაპრებში, სარწმუნოებასა და ლეგენდებში მოულოდნელად ჩნდებიან იდენტური გმირები, რომლებიც ერთმანეთის მსგავსად მოქმედებენ, და სიუჟეტებიც მეტ-ნაკლებად ჰგავს ერთმანეთს. და მაშინ გაჩნდა არქეტიპის ეს კონცეფცია, რომლითაც ჩვენ ვიბადებით, რომელსაც აქვს იგივე შინაარსი, სადაც არ უნდა იმყოფებოდეთ. ამიტომ იუნგი რელიგიას უწოდებდა არაცნობიერს, მაგრამ არა ჩვეულებრივ არაცნობიერს, არამედ კოლექტიურს. რელიგია რომ შეიქმნას, რამდენიმე არქეტიპი უნდა შეერთდეს. ღმერთის არქეტიპი ეს ამაღლებულის, კარგის, კეთილის პროექციაა, რაც ადამიანში არსებობს. საპირისპიროა ეშმაკის არქეტიპი. როგორც კი ღმერთი და ეშმაკი იწყებენ ბრძოლას, იბადება რელიგია.
ფრედერიკ სკინერი
შემდეგ ბიჰევიორისტებთან გადავდივართ. სკინერი მიიჩნევდა, რომ რელიგიური ქცევა ცრურწმენისგან დაიწყო, ხოლო ცრურწმენა გაჩნდა კლასიკური ბიჰევიორისტული კონცეფციიდან „სტიმული- რეაქცია“: ნებისმიერ სტიმულს მოჰყვება რეაქცია. ამის დემონსტრირებისთვის მან ჩაატარა მარტივი ექსპერიმენტი მტრედთან. მტრედია გალიაშია და ყოველ 15 წამში მას გადმოუგდებდნენ საკვებს. მტრედი გახარებულია, მაგრამ რატომღაც მოულოდნელად რაღაცის გამო იწყებს განცდას: ის იწყებს ცეკვას, ტრიალს, თავის ქნევას. რატომ? ეს მარტივია. როდესაც ერთხელ საკვები გადმოუგდეს, მტრედი მოტრიალდა. და მან გადაწყვიტა: „იქნებ ეს როგორღაც უკავშირდება ერთმანეთს? კიდევ მოვბრუნდები“. და ისევ გადმოუვარდა საკვები. ის კი ასეთია: „შესანიშნავია. იქნებ კიდევ მოვბრუნდე?“ ისევ გადმოუვარდა საკვები, რადგან ის ყოველ 15 წამში ხდებოდა. მაგრამ მტრედმა ეს არ იცოდა. გაჩნდა ცრურწმენა! მტრედებს მართლაც სხვადასხვა ცრურწმენა ჰქონდათ: ერთი თავისი ღერძის ირგვლივ ბრუნავდა, მეორე ნისკარტს უკაკუნებდა რაღაცას. თავდაპირველად იყო ცრურწმენა, შემდეგ ის გადავიდა რელიგიურ ქცევაში, რელიგიური ქცევა კი რელიგიურ აზროვნებაში და ა.შ. ლამაზია.
ერიხ ფრომი
ქრონოლოგიური სპირალით და ზოგადი ფსიქოლოგიის კურსის შესაბამისად ერიხ ფრომს მივუახლოვდით. ის პირველი იყო, ვისთვისაც სულ ერთი იყო, თუ როგორ გაჩნდა რელიგია: მას აინტერესებდა, თუ რა გამოვიდა აქედან.
მან პირველმა ჯეიმსის შემდეგ თქვა, რომ, ზოგადადმ ეს ვიღაცას სჭირდება, რადგან, ძვირფასო ფსიქოლოგებო, თქვენს ფუნქციას მრავალი წლის განმავლობაში მღვდლები ასრულებდნენ. ფრომმა რელიგიას უწოდა ფსიქოთერაპია, მაგრამ არა ყველა კონფესიას, არამედ ზოგიერთს. მაგრამ ფრომს ასევე აქვს პროვოკაციული იდეა: ნევროზი = რელიგიას. სადღაც ჩვენ უკვე ვნახეთ ეს. ფროიდს აქვს რელიგია = ნევროზს, ფრომს აქვს ნევროზი = რელიგია. საქმე ისაა, რომ ფრომმა გააფართოვა რელიგიის ცნება ნებისმიერ საგნამდე, რომელიც ავითარებს ჩვენს ცხოვრებას. აიფონი, ფრომის აზრით, საკმაოდ არის რელიგია. ან პიროვნების კულტო - კიმ ჩენ ინი: ღმერთი არ არსებობს, მაგრამ არსებობს რელიგია. ფრომი ფსიქოთერაპიად ყველა რელიგიას არ მიიჩნევდა, მხოლოდ ზოგიერთ მათგანს, რადგან მან გაყო ისინი ავტორიტარულსა და ჰუმანისტურზე. ავტორიტარულ რელიგიებს ახასიათებს მორჩილება, დოქტრინისადმი მორჩილება, დამოუკიდებლობის დაკარგვა და, როგორც ფრომი ამბობს, უდიდესი უძლურება. ადამიანი უძლურია რელიგიის წინაშე, ის სრულიად ემორჩილება მას და მოქმედებს მხოლოდ იმისათვის, რომ ასაზრდოოს ეს რელიგია. ასევე არსებობს ჰუმანისტური რელიგიებიც. მათ ახასიათებსი დამოუკიდებლობა, თვითაქტუალიზაციის კულტი და პოტენციალის რეალიზაცია, ბედნიერებისა და თავისუფლების უფლება, რომელიც არაფრით არ არის რეგლამენტირებული და უდიდესი უძლურების საპირისპიროდ, უდიდესი ძალა. როგორც თქვენ ალბათ მიხვდით, ფრომი იყო ძენ-ბუდიზმის თაყვანისმცემელი. მას აქვს წიგნი „ძენ-ბუდიზმი და ფსიქოანალიზი“.
ვილეიანურ რამაჩანდრანი
ამ ეტაპზე ფსიქოლოგებმა დაასრულეს მსჯელობა. ისინი მიხვდნენ, რომ შეუძლიათ დაინახონ, რადგან გაჩნდა ტვინის აქტივობის რეგისტრაციის მეთოდები, და დაიწყეს იმის ძებნა, სად არის რელიგიის ადგილი ტვინში. რა თქმა უნდა, იქ არ არის „ღვთის ლაქა“. რელიგია ძალიან რთული კონსტრუქციაა. მაგრამ არსებობს საფეთქლის ეპილეფსია, რომელმაც მეტ-ნაკლებად მოახდინა თავის თავში ჰიპერრელიგიურობის კონცენტრირება. ვილეიანურ რამაჩანდრანი ძალიან ცნობილი მეცნიერია, ამჟამად ის დაკავებულია სარკისებური ნეირონებით და, ზოგადად, ფიქრობს, რომ მათ შექმნეს ახალი ცივილიზაცია. მაგრამ ისიც იკვლევდა საფეთქლის ეპილეფსიას. იგი შეისწავლიდა მარტივი გზით, კერძოდ, საოფლე ჯირკვლების კან-გალვანური რეაქციით სტიმულით გაღიზიანებაზე (თითზე კეთდება სარეცხის სამაგრი). მას ჰყავდა საფეთქლის ეპილეფსიით დაავადებულ პაციენტთა ჯგუფი და ჯანმრთელი ადამიანები ჯგუფი, რომლებსაც აჩვენებდა სიტყვებს: ნეიტრალურად დამუხტულები (მაგალითად, საჩხრეკი), სექსუალურად დამუხტული (მაგალითად, ორგაზმი) და რელიგიურად დამუხტული (მაგალითად, ღმერთი). ნორმას ყველაფერი საკმაოდ პრიმიტიულად აქვს: ჩვენ არ ვახდენთ რეაგირებას ნორმალურ სიტყვებზე, მეტ-ნაკლებად ვახდენთ რეაგირებას რელიგიურ სიტყვებზე და კარგად - სექსზე. ეპილეფსიით დაავადებულ პაციენტებს მოულოდნელად ძლიერი რეაქცია აქვთ რელიგიური სიტყვებზე. ამ ექსპერიმენტმა პირველად დაადასტურა, რომ საფეთქლის ეპილეპტიკებს ახასიათებს ჰიპერრელიგიურობა.
მაიკლ პერსინგერი
შემდეგ მოდის მაიკლ პერსინგერი, რომელმაც გამოიგონა „ღმერთის მუზარადი“, საფეთქლის მიდამოებში იმპლანტირებულია მაგნიტები. ამ შესანიშნავი მოწყობილობის ჩართვის შედეგად პერსინგერი ზემოქმედებას ახდენდა ადამიანთა საფეთქლის წილზე. ახლა ჩვენ ვნახავთ, რა ემართება ადამიანს, როდესაც ამ მოწყობილობას იკეთებს - ეს არის ჟურნალის „Skeptic Magazine“-ს რედაქტორი და ერთ-ერთი მთავარი ათეისტი მსოფლიოში. შერმერმა იგრძნო, რომ იქ ვიღაც არისმ და რომ სხეულიდან გამოვიდა. ამდენად, ჩვენ შეგვიძლია დიდი დარწმუნებით ვთქვათ, რომ შუბლის წილი, გარკვეულწილად პასუხისმგებელია ჰიპერრელიგიურ გრძნობაზე.
რელიგიის კოგნიტური ფსიქოლოგია
ჩვენ მივედით რელიგიის კოგნიტურ ფსიქოლოგიამდე - ყველაზე თანამედროვე მიმართულებამდე მის კვლევებში. კოგნიტურმა ფსიქოლოგებმა გადაწყვიტეს, რომ გარკვეულ ევოლუციურ ეტაპზე რელიგიური აზროვნება რატომღაც ყველაზე სასარგებლო აღმოჩნდა ცოდნის მისაღებად. აქ მარადიული კამათი მეცნიერებისა და რელიგიის შესახებ უახლოვდება უცნაურ წერტილს, რადგან გარკვეული ეტაპზე რელიგია საჭირო იყო ცოდნის მისაღებად, და ეს პოსტულატი მათ გახადეს მთავარი: „რელიგიური აზროვნება, ალბათ, ნაკლები წინააღმდეგობის გზაა ჩვენი შემეცნებითი სისტემებისთვის“ (სტიუარტ გარტი). ბევრი თანამედროვე კვლევა მიმართულია იმის გასაგებად, თუ ცნობიერებაში როგორ აღიბეჭდება ღმერთის სახე, როგორ მუშაობს ის. შემუშავდა პრინციპი, რომელსაც უწოდებენ კონტრინტუიციურ იდეათა მინიმუმის დამკვიდრების პრინციპს. მნიშვნელობა ძალიან მარტივია: ჩვენ ვიმახსოვრებთ იმას, რაც, ერთი მხრივ, ინტუიციური და გასაგებია საყოფაცხოვრებო დონეზე, მაგრამ, მეორე მხრივ, ის სცდება ჩვენი ყოველდღიური ცხოვრების ჩარჩოებს. ანუ, დასამახსოვრებელი პერსონაჟი უნდა იყოს, ერთის მხრივ, ჩვეულებრივი და, მეორეს მხრივ, ძალიან უჩვეულო. აქ იბადება კითხვა, რომელსაც ეწოდება მიკი მაუსის პრობლემა: რატომ არ არის მიკი მაუსი ღმერთი? იმიტომ, რომ ეს საკმაოდ საყოფაცხოვრებო რამ არის -თაგვი შარვალში, მაგრამ რომელიც ლაპარაკობს. ამაზე ყველა თავს იმტვრევდა, სანამ ექსპერიმენტული გზით არ მიიღეს ზებუნებრივი აგენტის თვისებები. ზეზებუნებრივი აგენტი არ არის ჯეიმს ბონდი, არამედ ჩვენი ღვთაებაა. ის გაუგებარი უნდა იყოს საყოფაცხოვრებო დონეზე, მას უნდა ჰქონდეს სტრატეგიული ინფორმაცია, ანუ ყველაფერი იცოდეს ყველას შესახებ, მას უნდა შეეძლოს მოქმედება და თვითონ ადამიანების მოქმედებისკენ მოტივირება (ეს არის წეს-ჩვეულებები, რიტუალები და ა.შ.).
შემდეგ ჩნდება კიდევ ერთი კითხვა: სად წავიდნენ ძველი ღმერთები? ისინი შეესაბამებოდნენ აგენტის ამ თანამდებობას, მაგრამ სადღაც გაქრენ. სად წავიდა ზევსი? საქმე ისაა, რომ არსებობს ერთი ძალიან მნიშვნელოვანი მომენტი - კონტექსტის მომენტი. ზოგიერთი ღმერთი ამ კონტექსტიდან ვარდება. ზევსი უკვე აღარ არის ჩვენს კონტექსტშიმ და ახლას მას ვუყურებთ, როგორც ისტორიას. შესაძლოა ოდესმე, ჩვენი კონფესიებიც ამოვარდებიან კონტექსტიდა, მაგრამ მათ სანაცვლოდ რაღაც მოვა.
კოგნიტურმა ფსიქოლოგებმა, რომლებამაც გააგრძელეს იმის შესწავლა, თუ როგორ აღიქმება უმაღლესი ღვთაება, გადაწყვიტეს ენახათ, რომელ ასაკში ხდება ეს და როგორ ხდება: როდესაც ბავშვი დამოკიდებული ხდება რაღაც არამატერიალურზე. ჩატარდა ექსპერიმენტი, რომლის დროსაც მკვლევარმა ბავშვებს სთხოვა გადაეგდოთ ბურთები წებოვანი ლენტით, მაგრამ ზურგს უკან. ბუნებრივია, ბავშვებმა ვერ შეძლეს. ისინი ოთახში მარტო დარჩნენ, მათ უნდა გადაეგდოთ ბურთი, მაგრამ ცუდად გამოდიოდათ, ამიტომ მათ მოტყუება დაიწყეს. მაგრამ ერთხელ სიტუაცია შეიცვალა: ამ ოთახში დადგეს სკამი და მასზე უხილავი პრინცესა ალისა დასვეს. ცარიელი სკამი ძალიან მნიშვნელოვანი აღმოჩნდა. სასაცილო ის არის, რომ ბავშვებს ეკითხებოდნენ: „თქვენ გჯერათ, რომ არ პრინცესა ალისაა?“ მათ უპასუხეს: „არა!“ - მაგრამ შეწყვიტეს მოტყუება. ამ კვლევამ აჩვენა, თუ რომელ ასაკში ხდება გარკვეული დამოკიდებულების ფორმირება უსხეულო არსებაზე, რომელიც მათ აკვირდება.
Настоящая Любовь приходит, чтобы спасти нас СПАСТИ НАШУ ДУШУ, СПАСТИ НАШУ ЖИЗНЬ и, порой, чтобы спасти нас в самом прямом смысле – спасая от физической смерти… Спасает Настоящая Любовь, когда в вас видят не внешнее, а глубоко внутреннее, видят вашу душу, видят вашу Божественную суть. Видят и Любят. Истинно видеть и Любить вашу душу может не только святой, в наше время, в эпоху Водолея это может случиться с любым человеком, даже с самым недостойным, опустившимся в бездну заблуждений. Такова встреча Родных Душ (Близнецовых Половинок, Родственных Душ и, даже иногда, кармических партнёров). И вы можете встретить свою Близнецовую Половинку, но если вы не распознаете истинное назначение и истинную ценность этого Дара, то будет мало пользы от этой встречи. И вы можете встретить свою Родственную Душу и вы оба будете знать, что вам не суждено быть вместе, но если вы примете Дар Любви, то вы обретёте своё Сокровище, ваша душа оживёт и вы обретёте своё спасение. Даже встреча с кармическим партнёром может полностью изменить вашу жизнь. ВСТРЕЧА С РОДНЫХ ДУШ – ЭТО ВСЕГДА СПАСЕНИЕ ВАШЕЙ ДУШИ ! Ваша душа оживает и вы Вспоминаете Себя-Настоящего, Вспоминаете свою Радость, свой Покой и Счастье – всё то, что присуще вашей Высшей Душе, что является её подлинной Природой. Такие встречи пробуждают вашу душу и вы обретаете Жизнь внутри себя, в своём сердце и, порой, это то, что спасает вас, совершая настоящее чудо.
Чтобы установить такой режим, при котором не останется никакой личной свободы и ни у кого не будет даже мысли о том, что она ещё существует, не будет таких понятий как республиканская форма правления и неотъемлемый правовой суверенитет народа
Таким образом, в результате подрывной бюрократической и юридической деятельности и, как отмечают шакалы прессы, без особого протеста, происходит аннулирование Конституции, а свобода личности уже пущена под откос. Заранее запланированная деградация человека,
войти в долю» с не принадлежащими к аристократии, но чрезвычайно сильными лидерами корпоративного бизнеса, и поэтому двери абсолютной власти были открыты для тех, кого королева Англии предпочитает называть «людьми незнатного происхождения».
Эксперименты, направленные на то, чтобы притупить стремление человека к свободе, которые проводились в СССР, Великобритании и США, так и не достигли своей цели, и так будет всегда, потому что человеческая свобода – это дар Божий, а не того или иного правительства. Но с приходом Единого мирового правительства и Нового мирового порядка, будут развёрнуты широкомасштабные эксперименты, которые вытравят из сознания, тела и души человека данное Богом стремление к свободе. То, что мы испытываем уже сейчас, – это ничто, сущий пустяк, по сравнению с тем, что ещё предстоит. Атака на душу – вот основа бесчисленных готовящихся экспериментов. Ведущую роль в этих ужасных опытах, уже проводившихся в таких местах, как «Национальный военно-морской медицинский центр» в Бетесде, в котором был убит Джеймс Форрестол, и в тюрьме «Вакавилл» в Калифорнии, где сидел Чарльз Мэнсон, будут играть США.
THE LIMITS OF PSYCHOLOGICAL SELF-WORK
When considering the reality of etheric implants, spirit attachments, and hyperdimensional/psychic attacks, one is also shown the limits of psychological analysis as a healing model. The more I delve into research on this topic – while simultaneously reflecting on my own experiences, life, and self-work – I come into a greater realization regarding how relying on psychological self-work alone can create a kind of tunnel vision, which focuses on symptoms that are attached with all kinds of labels. Such a ‘process’ can even potentially make things worse via overly-intellectual, detached psychoanalyzing, while the root cause of our (or others’) “issues” may actually be related to entity attachments, hyperdimensional interferences and etheric implants which need to be addressed directly in the body. However, this is a huge topic for most people to come to terms with, since the ignorance and denial of this “topic of all topics” is widespread, and presents an immense challenge to people’s view of reality.
Even shadow work can become an endless loop of rabbit hole-ing because there is always more to dig into – especially in light of hyperdimensional attack possibilities when thoughts/emotions are injected into us or triggered by events. Oftentimes, what people go through is merely a spiritual crisis (rather than a psychological pathology), which distracts us with “psychological issues” we actually do not even have or ‘own’. Even worse, being stuck in these tunnel visions of psychology (especially when it comes to “treating” them with psychiatric medications and their myriad side effects) can make things worse in the long run – killing our “soul”, so to speak, and cutting us off from our inner purpose, when the reality is that any crisis is simply part of the healing process, and there is nothing “wrong” with it.
As I have mentioned in previous writings, I definitely feel that psychological work has its place, and we need to work on our “stuff” so that we don’t become suggestive, vulnerable and open to these kinds of attacks. Psychological work does serve as a protection of sorts, and can even stop attacks, but there are limitations to psychological work as a solitary mode of healing. Psychologists who are not aware of the invisible reality of higher realms can’t help a person in getting rid of attached entities (for example, war veterans who may have taken on spirit attachments from people who died in battle). On the contrary, it can be an incredibly counter-productive treatment, especially when one considers that the brain and endocrine system cannot cognitively-differentiate between a vividly-experienced memory and what is actually occurring in the here and now. The usual clinical method of asking a patient to repeatedly re-live past events (many of them traumatic in nature) – and then working through a psychological mind-frame alone in response to this “recall” modality – reinforces or merely “manages” the trauma, instead of getting rid of the root cause. It’s not a black and white issue – it’s about expanding our view of reality. In the end, this subject involves an understanding of holistic self-work, and that includes comprehending the hyperdimensional control mechanisms of humanity.
Комментариев нет:
Отправить комментарий
Will be revised