ფაშიზმის ფსიქოლოგიური ფესვები: ნარცისიზმი (ნაწილი 1).

ფაშიზმის ფსიქოლოგიური ფესვები: ნარცისიზმი (ნაწილი 1).


არც თუ დიდი ხნის წინ ერთ-ერთ ჩემს პოსტზე კომენტარებში (ან შეიძლება ჩემ პოსტზე არა, - არ მახსოვს ზუსტად), ვიღაცამ კმაყოფილებით განაცხადა, რომ ფაშიზმს აქვს ერთადერთი მიზეზი - ბატონობისკენ სწრაფვა. იმ შემთხვევაშიც კი, თუ ამ განცხადებას დავუჯერებთ, ეს მაინც არ არის ახსნა, რადგან ჩნდება კითხვა - როგორ უჩნდება ადამიანს სხვა ადამიანებზე ბატონობის სურვილი? რა თქმა უნდა, შეიძლება ნიცშეს კვალდაკვალ გამოვაცხადოთ ძალაუფლების სურვილი ადამიანის ფუნდამენტურ, განუყოფელ თვისებად, თუმცა პირადად მე ეს „ახსნა“ არ მაკმაყოფილებს. ამიტომაც გადავწყვიტე, დამეწერა პოსტების სერია, რომელშიც განვმარტავდი ზოგადად ადამიანების დესტრუქიულობის და კერძოდ ფაშიზმის, მიზეზებს, როგორც ამას აღწერდა თავის შრომებში ერიხ ფრომი, რომელიც ამ საკითხს შეისწავლიდა.
          მან, რა თქმა უნდა, არ შეამცირა ეს ერთ მიზეზამდე, თუმცა დესტრუქციულობის ერთ-ერთ ფსიქოლოგიურ მექანიზმად მართლაც მიიჩნევდა ხასიათის სადომაზოხისტურ თვისებებს, რომლებიც განაპირობებდნენ ძალაუფლებისკენ სწრაფვას (და, პარადოქსია, ამავე დროს, გამოხატავდნენ მორჩილების სურვილს). მაგრამ დღეს მე გთავაზობთ საუბარს არა მათ შესახებ, არამედ სხვა ფსიქოლოგიური მექანიზმის, კერძოდ, ნარცისიზმის შესახებ. დასაწყისში მოვიყვან განმარტებას, რათა ნათელი გახდეს, თუ რას ეხება საუბარი: „ნარცისიზმი არის საკუთარ პერსონაზე სრული კონცენტრაციის ფსიქოლოგიური მდგომარეობა, რომელშიც ყველაფერი ირგვლივ აღიქმება მხოლოდ ამ პიროვნების სურვილების პრიზმაში“. აქვე უნდა აღინიშნოს, რომ ნარციზმის ფრომისეული „გაფართოებული“ განმარტება სრულიად არ ემთხვევა კლასიკურ ფროიდისეულისას, რომელიც მას განმარტავდა, როგორც საკუთარ „მე“-ზე მიმართულ ლიბიდოს, თუმცა კერძო შემთხვევას მიაკუთვნებდა.
        საიდან მოდის ნარცისიზმი? პრინციპში, ისევე როგორც ყველა ფსიქოლოგიური მექანიზმი, ნარცისული მდგომარეობა ნორმალურია ადამიანის განვითარების გარკვეულ ეტაპზე (კერძოდ, ახალშობილი ბავშვისთვის): „ახალშობილს ჯერ არ აქვს გარე სამყაროსთან ურთიერთობა (ფროიდის განმარტებით, ობიექტის გარკვევა ჯერ არ მომხდარა) ... ერთადერთი რეალობა, რომელიც არსებობს ახალშობილისთვის, თვითონ არის: მისი სხეული, სითბოს და სიცივის, წყურვილის ფიზიკური შეგრძნება, ძილის და ფიზიკური კონტაქტის მოთხოვნილება“.
        მოგვიანებით, ზრდასთან ერთად, ბავშვი სწავლობს საკუთარი თავის და სამყაროს, როგორც ორი სხვადასხვა ობიექტის, განსხვავებას. მაგრამ ნარცისული მექანიზმი არასდროს ქრება: როგორც მინიმუმი, საკუთარი „მე“ თითქმის ყველა ადამიანს წარმოდგენილი აქვს როგორც უფრო მნიშვნელოვანი, ვიდრე ყველაფერი, რაც მის გარშემოა. და ეს, პრინციპში, ნორმალურია და აუცილებელი გადარჩენისთვის, იმ შემთხვევაში, თუ ქცევა ძირითადად განისაზღვრება სხვა, უფრო მოწიფული მექანიზმების მიერ. მაგრამ, თუ ასეთი არ არის განვითარებული ან საკმარისად არ არის განვითარებული, ნარცისიზმი შეიძლება გახდეს ადამიანის ქცევის განმსაზღვრელი. უკიდურეს შემთხვევაში, ეს არის ფსიქოზი, სიგიჟე, როდესაც გარე სამყარო სუბიექტურად წყვეტს არსებობას და მას შეცვლის საკუთარი ავადმყოფური განცდები: „მაგალითად, ჰალუცინაციების შემთხვევაში, გრძნობის ორგანოები კარგავენ თავის ფუნქციებს დაარეგისტრირონ ყველაფერი, რაც გარე სამყაროში ხდება, და არეგისტრირებენ მხოლოდ გარე სამყაროს ობიექტებზე სენსორული რეაქციების ტიპის სუბიექტურ განცდებს. დევნის მანიის შემთხვევაში, იგივე მექანიზმი მოქმედებს. სუბიექტური ემოციები, როგორიცაა, შიში და ეჭვი, იმდენად ობიექტივირებულია, რომ პარანოიდული ადამიანი დარწმუნებულია სხვა ადამიანების შეთქმულებაში მის წინააღმდეგ“.
        ზრდასრული ადამიანის ნარცისიზმი შეიძლება მიმართული არ იყოს მხოლოდ მთლიანად მის პიროვნებაზე, არამედ გარკვეულ თავისებურებსა და მახასიათებლებზე: გარეგნობის დეტალებზე, ხასიათის თვისებებზე, ნივთებზე, რომლებიც ეკუთვნის ამ პიროვნებას ან მის ახლობლებს. პირიქით, ის შეიძლება გაფართოვდეს  ჯგუფის ზომამდე, რომელსაც ეკუთვნის ადამიანი და რომელთანაც იგი თავის თავს იდენტიფიცირებს, იქნება ის ეროვნული, რელიგიური, იდეოლოგიური, თუ ნებისმიერი სხვა ჯგუფი. ნებისმიერ შემთხვევაში, მექანიზმი ერთია: „ჩემი“ კარგია და უკვე მნიშვნელოვანია, რადგან ჩემია. სხვისი ცუდია და უმნიშვნელოა ზუსტად იმიტომ, რომ ეს ჩემი არ არის. ამის შესახებ ფრომი წერს: „ნარცისიზმი ისეთი ინტენსივობის მიდრეკილებაა, რომელიც ბევრმა ადამიანმა შეიძლება შეადაროს სექსუალურ და თვითგადარჩენის ინსტინქტს. ზოგჯერ ის უფრო ძლიერად გამოიხატება, ვიდრე ეს ორივე ინსტინქტი ... ნარცისული დამოკიდებულების ყველაზე საშიში შედეგია რაციონალური მსჯელობის უნარის დაკარგვა. ნარცისული ინტერესის საგანი განიხილება როგორც ღირებული (კარგი, ლამაზი, ჭკვიანი და ა.შ.), მაგრამ არა ობიექტური შეფასების საფუძველზე, არამედ იმის გამო, რომ საუბარი ეხება საკუთარ პერსონას ან იმას, რაც მას ეკუთვნის. ნარცისული შეფასება ტენდენციურია და ობიექტური  არ არის“.
       ზრდასრული ადამიანის ნარცისიზმი, როგორც წესი, არსებობს მხოლოდ ფსიქიკის განვითარების ჩვილ ბავშვთა ეტაპზე, მაგრამ არა მხოლოდ როგორც „რელიქტი“, არამედ როგორც დამცავი მექანიზმი. თანამედროვე ფსიქოანალიტიკოს-ფროიდისტთა მიერ გამოყოფილი ფსიქოლოგიური დაცვიდან მას მეტ-ნაკლებად შეესაბამება პრიმიტიული იზოლაცია და ყოვლისშემძლე კონტროლი. პრიმიტიული, ან ძირითადი, ფსიქოლოგიური დაცვა აქტიურდება ადამიანში იმ შემთხვევაში, როდესაც ყველა დანარჩენი არ არის განვითარებული ან  დამარცხებულია, და ეს სიტუაცია ღრმა ფსიქოლოგიური რეგრესიით, როგორც წესი, კრიტიკულია იმ პიროვნებისთვის, რომელიც მასში დაშლის ზღვარზე იმყოფება (ან, მარტივად რომ ვთქვათ, მწვავე ფსიქოზის, სიგიჟის მდგომარეობაში). ამიტომაცაა, რომ ნარცისული შეხედულებების კრიტიკამ შეიძლება გამოიწვიოს აგრესია კრიტიკოსის მიმართ, ხშირად სრულიად არაადეკვატური თავისი დაძაბულობით და ინტენსივობით.   სიტყვა ისევ ფრომს მივცეთ: „ნარცისული ადამიანი, პირიქით, მეტად გაგულისებული რეაგირებს მის მიმართ გამოთქმულ ნებისმიერ კრიტიკაზე. მას შეუძლია აღიქვას ეს კრიტიკა, როგორც მტრული თავდასხმა, რადგან ის საყრდენად იყენებს თავის ნარცისიზმს და არ შეუძლია იმის წარმოდგენა, რომ კრიტიკა შეიძლება იყოს სამართლიანი. მისი გაგულისების ინტენსივობა შეიძლება სრულიად გასაგები იყოს, თუ გავიხსენებთ, რომ ნარცისული ადამიანი სამყაროსთან კავშირში არ იმყოფება,  რომ ის სრულიად მარტოა და შიშით არის შეპყრობილი. მარტოობის და შიშის ამ განცდას იგი კომპენსირებს თავისი ნარცისული თვითგანდიდებით. თუ ეს არის სამყარო, მაშინ არ არსებობს გარე სამყარო, რომელსაც შეუძლია შიშის შთააგონოს მას; თუ ის ყველაფერია, ის უკვე მარტო აღარ არის.  ამიტომ მას მიაჩნია, რომ მთელ მის არსებობას საფრთხე დაემუქრება, თუ მის ნარცისიზმს შეეხებიან. თუ შიშის წინააღმდეგ მისი ერთადერთი დაცვა - თვითგანდიდება -  საფრთხის ქვეს იმყოფება, შიში ისევ ჩნდება და გააფთრებაში მოჰყავს ის. ეს გააფთრება უფრო ინტენსიურად გამოვლინდება, თუ მას არ ექნება საფრთხის შემცირების შესაძლებლობა სათანადო ზომების მიღების შედეგად; მხოლოდ კრიტიკოსის ან საკუთარი თავის განადგურებას შეუძლია ასეთი ადამიანის დაცვა მისი ნარცისული უსაფრთხოების დაკარგვისგან.
       გთავაზობთ კიდევ ერთხელ წაიკითხოთ შავი შრიფტით გამოყოფილი ფრაგმენტები. ალბათ, ბევრი მათგანი, ვინც მონაწილეობდა კამათში, განსაკუთრებით ინტერნეტში, აწყდებოდა იმ ფაქტს, რომ ოპონენტი, რომელიც ამოწურავდა ლოგიკურ არგუმენტებს, გადადიოდა „პიროვნებაზე“,  და, უფრო მეტიც, მოუწოდებდა, რომ ყველას, ვინც არ ეთანხმებოდა მას, ათასგვარი უბედურება დამართოდა, ფიზიკური სიკვდილის ჩათვლით. მეც დავწერე ასეთი შემთხვევის შესახებ. ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, ჩვენთვის გასაგები ხდება ასეთი ქცევა: ჩვენ საქმე გვაქვს ინტენსიურ ნარცისულ პიროვნებებთან, რომლებისთვის მათ მოსაზრებაზე შეტევა (ან მოსაზრებაზე, რომელთანაც ისინი იდენტიფიცირებულნი არიან), ანალოგიურია მათი „მე“-ს თავდასხმის და განადგურების საფრთხესთან. სხვათა შორის, მათი „არგუმენტები“, ვინც უკრაინელობას იჩემებს, ხშირად შედგება არაჭკვიანი და ერთგვაროვანი შეურაცხყოფისა და გინებისგან, მათ ანალოგიური  წარმოშობა აქვს. ზოგადად, როდესაც კითხულობ ფრომის წიგნებს „ადამიანის დესტრუქციულობის ანატომია“ და „ადამიანის სული“, რომლის მიხედვითაც მე ვწერ ამ პოსტების სერიას ფაშიზმის ფსიქოლოგიური წარმოშობის შესახებ, ზოგჯერ ძნელია თავიდან მოიშორო აზრი, რომ ის  თანამედროვე უკრაინაზე წერს - იმდენად  ზუსტი დამთხვევებია ამ წიგნებში. რა თქმა უნდა, ეს წიგნები დიდი ხნით ადრე დაიწერა, სანამ უკრაინაში ასეთი სიტუაცია შეიქმნებოდა.
       ცალკე უნდა შევჩერდეთ იმ გარემოემაზე, თუ როგორ მოქმედებს ნარცისიზმი ადამიანში მაღალი პროდუქტიული შესაძლებლობების გამოვლინებაზე, ანუ შემოქმედებითი მუშაობისა და სიყვარულის უნარზე. პირველ შემთხვევაში, რაოდენ გასაკვირიც არ უნდა იყოს, ადგილი აქვს გარკვეულ კომპენსაციას: „კეთილგანწყობილი ფორმის შემთხვევაში, ნარცისიზმის ობიექტია საკუთარი ძალისხმევის შედეგი. მაგალითად, ვიღაც შეიძლება იყოს აღსავსე ნარცისული სიამაყით თავისი, როგორც დურგალის, მეცნიერის ან გლეხის, მუშაობის გამო. სანამ მისი ნარცისიზმის საგანი არის რაღაც, რაზეც მან უნდა იმუშაოს, მისი განსაკუთრებული ინტერესი მისი სამუშაოს და მიღწევების მიმართ მუდმივად პოულობს საპირწონეს მის ინტერესებში, რათა მისმა სამუშაომ და მასალამ, რომელზეც ის მუშაობს, წინ წაიწიოს. ამდენად, კეთილგანწყობილი ნარცისიზმის დინამიკა თავისთავად რეგულირდება. ენერგია, რომელიც უბიძგებს მუშაობისკენ, ძირითადად, ნარცისულია თავისი ბუნებით, მაგრამ ზუსტად იმიტომ, რომ სამუშაო თავისთავად იწვევს რეალობასთან ურთიერთობის შენარჩუნების აუცილებლობას, ნარცისიზმი  მუდმივად მცირდება და გარკვეულ საზღვრებშია მოქცეული. ეს მექანიზმი შეიძლება ემსახურებოდეს იმის ახსნას, რომ ჩვენ ვხვდებით ბევრ ნარცისულ და ამავე დროს მაღალი დონის შემოქმედებით ადამიანებს“.
         რაც შეეხება სიყვარულს, თავისი განმარტებით, ის ნარცისიზმის პირდაპირ საპირისპიროა: თუ სიყვარული არის სხვა ადამიანის, როგორც საკუთარი თავის, შეგრძნობის და შეცნობის უნარი, მაშინ ნარცისიზმი საერთოდ არ გულისხმობს რაიმეს ან ვინმეს არსებობას, საკუთარი თავის გარდა. სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, რაც უფრო ნარცისულია ადამიანი, მით უფრო უყვარს მას თავისი თავი, მაგრამ, მიუხედავად ამისა, შეუძლია სრულფასოვნად შეიყვაროს სხვა ადამიანი: „ნარცისული ადამიანისთვის პარტნიორი არასოდეს წარმოადგენს დამოუკიდებელ პიროვნებას სრული რეალობით; იგი არსებობს მხოლოდ როგორც საკუთარი გაზვიადებული „მე“. პირიქით, არაპათოლოგიური სიყვარული არ არის დაფუძნებული ორმხრივ ნარცისიზმზე. ეს არის ორ ადამიანს შორის ურთიერთობა, რომლებიც საკუთარ თავს დამოუკიდებელ სიდიდეებად მიიჩნევენ და რომლებიც, მიუხედავად ამისა, გახსნილები არიან ერთმანეთის მიმართ და შეიძლება გახდენ ერთი მთელი. იმისათვის, რომ გქონდეს სიყვარულის განცდის შესაძლებლობა, უნდა განიცადო ცალ-ცალკე არსებობის აუცილებლობა“.
       დღეისათვის, ვფიქრობ, საკმარისია. პოსტი ისედაც გრძელი გამოვიდა ცოცხალი ჟურნალის ფორმატისთვის. შემდეგ ჩვენ ვისაუბრებთ ჯგუფური ნარცისიზმის შესახებ, რომელიც ფაშიზმის ერთ-ერთ მთავარ ფსიქოლოგიურ კომპონენტს წარმოადგენს და რომლის განხილვასაც ჩვენ ვერ შევძლებთ, თუ ჯერ არ გავიაზრებთ  ინდივიდუალური ნარცისიზმის არსს.

https://hannibal-md.livejournal.com/165956.html Редактировать или удалить это

https://fil.wikireading.ru/92303

Общество, которое наказывает за то, что оно само не пытается искоренить, и не поощряет естественные способности людей, можно назвать тоталитарным, лживым, несправедливым и лицемерным. Дарио Салас Соммэр


Лицемерами я считаю неискренних людей, склонных к притворству и лжи и пытающихся возвести красивый внешний фасад, чтобы скрыть за ним свои недостатки, истинные чувства и намерения. . За их якобы светлым обликом спрятана тёмная личность, которой не стоит доверять. Бывает, такие люди театрально бьют себя кулаком в грудь, доказывая, что несправедливо обижены, но на самом деле они просто хотят скрыть свою вину или истинную сущность. . Лицемерие — источник всех предрассудков. Оно мешает воспринимать новые нетрадиционные знания. Из-за лицемерия аморальные выглядят пуританами, а безбожники — святыми. Недостойные люди, лишённые всякой морали, чернят тех, кто обличает их, и поэтому кажутся благочестивыми и милосердными. Преступники в белых перчатках и галстуках сидят в респектабельных учреждениях, сексуальные извращенцы скрываются под маской чистоты и непорочности". Дарио Салас Соммэр. Мораль XXI век


Общество, которое наказывает за то, что оно само не пытается искоренить, и не поощряет естественные способности людей, можно назвать тоталитарным, лживым, несправедливым и лицемерным. Дарио Салас Соммэр

книге "Наука любви" Дарио Салас Соммэр раскрывает тайны науки любви, делится знаниями, которых так не хватает, чтобы истинно любить человека противоположного пола, а также весь мир и прежде всего самого себя. В этой аудиокниге автор прямо и беспристрастно показывает различия между истинной и ложной любовью. Разрывая пелену социальных фантазий, он утверждает, что истинной любви нужно всерьез учиться и предлагает использовать в своей жизни науку любви, основанную на древней герметической мудрости. Эта книга раскроет вам герметические тайны любви. Вы узнаете о её глубинной, эзотерической сущности, о которой мир не ведает и о том, что такое истинная любовь, как она проявляется, как нужно её использовать и как отличить её от любви фальшивой. Эти знания, с глубокой древности, хранившиеся за семью печатями, и по сей день, овеяны тайной. Поскольку речь пойдёт об Учении исключительной глубины, не надейтесь, что вам с первых же шагов всё станет ясно, но те, кто в своем стремлении к знанию постарается быть искренним и честным, умным, объективным и почтительным, тот откроет для себя верный путь к счастью и исполнению заветных желаний. Салас Дарио - Наука любви

On the most basic level, you can only attain a personal expression of sovereign identity and true freedom if you don’t follow any external authority, nor let any external authority tell you what you should or shouldn’t do. By that definition, as long as we believe in government, we cannot be fully sovereign. In the final analysis, we are “citizens” of the earth, not of nations based on imaginary borders and illusory systems of government/national identification. No matter who is in charge or what system is being implemented, there has never been (nor will there ever be) a government that can bring true freedom to the individual/communities of individuals. Political systems and governments are not broken and don’t need “fixing” (as many people proclaim) – they are designed explicitly to be a means of social control/social engineering, and always have been.

It doesn’t matter what candidate or party or ‘system’ people support (left, right, middle, independent, Democrat, Republican, Libertarian, Green, Progressive, Liberal, Conservative…whatever). These are all labels of identification based on an illusory idea, creating more division and separation between us.

However, we’ve been living under these political systems and governments for so long that we don’t even question them anymore, but accept them like a franchised international Stockholm Syndrome network, idealizing them whilst not seeing reality for what it is. We are so conditioned and programmed that we don’t even question the need of having “government” to begin with. Most people are afraid of the “chaos” that they believe would ensue if there were no government or authority to ‘lead’ them/“maintain control”, which is ultimately rooted in the fear of true freedom, taking responsibility and claiming our individual power, creativity and sovereignty.

It also shows how removed people are from nature, the Divine and the feminine aspect of consciousness. The belief in government is based on the isolated male aspect of consciousness that needs to control through rules, regulations, and punishment (if you don’t obey); it is disconnected from – and (unconsciously) afraid of – the Feminine frequency. For example, when you vote, you are literally giving permission to be ruled/governed. From a metaphysical perspective, it also keeps you enslaved via a choice made of your own free will (trap of agreement), regardless of your good-hearted intentions. Voting is like changing the tapestry in a prison cell, without ever breaking out of the prison…or (for most voters) not even realizing that one is in a prison at all.”
-Bernhard Guenther
--------------------------------

“[Look] at what happened in 1914 – or for that matter at all that is and has been happening in human history – the eye of the Yogin sees not only the outward events and persons and causes, but the enormous forces which precipitate them into action. If the men who fought were instruments in the hands of rulers and financiers, these in turn were mere puppets in the clutch of those hidden [hyperdimensional] forces.

When one is habituated to see the things behind, one is no longer prone to be touched by the outward aspects – or to expect any remedy from political, institutional or social changes; the only way out is through the descent of an [embodied] consciousness which is not the puppet of these forces but is greater than they are.”

– Sri Aurobindo, The Hidden Forces of Life – The Integral Yoga

The higher one rises, the farther one is pulled down. Evolution does not move higher and higher, into an ever more heavenly heaven, but deeper and deeper. Each evolutionary cycle closes a little lower, a little nearer to the Center where the supreme High and Low, heaven and earth, will finally meet. The pioneer must therefore clear up the intermediary mental, vital, and material levels so that the two poles can actually meet. When the joining takes place, not only mentally and vitally but also materially, then the Spirit will emerge in Matter within a complete supramental being and a supramental body. The difficulties of accustoming the body to the supramental Agni may, ultimately, have a reason and a purpose.

All obstacles, whatever their nature, always ultimately prove themselves to be helpful auxiliaries of a Truth whose meaning and purpose we do not yet know. To our outer, superficial vision, the transformation seems to be exclusively a physical problem, because we always put the cart before the horse, but all difficulties are actually inner and psychological; the visible and dramatic difficulties of the body’s growing accustomed to the boiling Agni may be, as we shall see, less a practical or material problem than one involving the whole terrestrial consciousness.

Night after night, in his sleep or with his eyes wide open, the seeker uncovers very strange worlds. One after another, he unearths all the birthplaces of human perversion, human wars, human concentration camps, where everything we live here is being prepared; he catches in their dens all the sordid forces that move the petty and cruel men.

The more Light he possesses, the more darkness he uncovers. Night after night he tracks down the surreptitious rot that undermines Life; for how can anything change as long as that gangrene is there?

Now the dark half of the truth has become illuminated. Every stumbling or error kindles a flame of pain and seems to produce a breach of light below; every weakness summons up a corresponding force, as if the energy of the fall were the very energy of the ascent; every imperfection is a step toward a greater fulfillment.

There are no sins, no errors, but only countless mishaps that compel us to attend to the full extent of our kingdom and to embrace everything in order to heal and fulfill everything. Through a tiny crack in our armor, a love and compassion for the world have entered in, which none of the radiant purities can ever understand; purity is impregnable, self-contained, sealed off like a fortress; some fissure is needed for the Truth to come in!

There is a truth of Love behind evil. The nearer one draws to the infernal circles, the more one uncovers the great need in the depths of Evil and begins to understand that nothing can be healed without a corresponding intensity: a flame is kindled within, more and more powerful and warm beneath the suffocating pressure – there is just Her, nothing but Her – as if Love alone could confront the Night and persuade it of its luminous half.

As if all that Shadow had been necessary so that Love might be born. In truth, the heart of every shadow, of every evil harbors the inverse mystery. And as each of us bears or harbors a special difficulty, at once the contradiction and the sign of our destiny, it may be that, similarly, the immense “faults” of the earth – her sins and sufferings and the thousand gaping wounds of a pauper – are the very sign of her destiny, and that someday she will incarnate perfect Love and Joy because she will have suffered all and understood all.

As we progress, the superconscious line recedes upward and the subconscious line downward. Everything widens, everything is illuminated, but everything also closes in and converges around a sharp point of darkness, increasingly acute, crucial and pressing, as if we had turned for years and years – for lifetimes – around the same Problem without ever having truly touched it. Then, suddenly, it is right there, at the bottom of the hole, wriggling beneath the Light – all the evil of the world within one point.

The time of the Secret is drawing near. For the law of descent is not a law of oppression, sin, or fall, any more than it is a law of repentance or heavenward escape, but truly a Golden Law, an unfathomable Premeditation that draws us simultaneously upward and downward into the depths of the subconscient and inconscient, to that central point,that knot of life and death, shadow and light, where the Secret awaits us. The nearer we draw to the Summit, the more we touch the Depths.”

- Satprem


===
"მე უკვე აღარ მაქვს რეაგირება, როგორც ადრე, ყველაფერზე, რაც ქვეყნდება. ჩემთვის ყველაფერი ნათელია. მოდის თაობა, რომელიც 90-იან წლებში დაიბადა, რომელმაც დაკარგა ქვეყანა, სამშობლო, ორიენტირები, რომელიც დაკარგულია, რომელიც დარჩა მორალის, განათლების, ქცევის ადამიანური ნორმების გარეშე. „მუშაობას“ მათი შვილები იწყებენ: ნაყიდი დიპლომებით, განათლებით, რომელიც მიიღეს ნებადართულ უმაღლეს სასწავლებლებში, უნიჭო და ყველაფრის მიმართ გულგრილ პედაგოგებთან, განადგურებული ხელოვნების ქვეყანაში, სადაც ყველაფერი იყიდება. რას შეიძლება ველოდოთ მათგან, რა თემაზე შეიძლება  მათთან საუბარი? ამიტომაც მოედინება უსარგებლო სტატიების, გამოსვლების, გადაცემების, სპექტაკლების  დიდი ნაკადი. უიმედო სისულელე, უნიჭობა, ვულგარულობა, მაგრამ აუცილებლად პრეტენზიული და მაღალფარდოვანი. უფრო სწორი იქნებოდა, თუ ამაზე რეაგირებას არ მოვახდენთ და დავიმალებით. ამ ხროვის გადარწმუნება უკვე შეუძლებელია, ის ანადგურებს ყველაფერ ღირსეულს, მით უმეტეს, რომ რაღაც ორიოდე წლის წინ ისინი უკვე 90% იქნებიან). ეს უკვე  დასასრულია."