https://zen.yandex.ru/media/energovector/kogda-solnce-chihaet-5dc33a8b3d008800aeb48b96
როდესაც მზე „აცემინებს“
რამდენიმე წლის წინ არქეოლოგებმა ბალკანეთში აღმოაჩინეს უძველესი მოწყობილობა, რომელიც ელექტრო ტრანსფორმატორს ჰგავდა. ღია ნაცრისფერი ქვის შიგნით არის ტოროიდული სპილენძის გრაგნილი. ტორას ხვრელში ჩასმულია რეგულარული რგოლისებრი გამსხვილების მქონე ღერო, გარეგნულად ჰგავს მაღალი ძაბვის იზოლატორს. აღმოჩენის ასაკი დაახლოებით ოცი ათასი წლით არის დათარიღებული.
ბალკანეთის ტრანსფორმატორს და სხვა უძველეს არტეფაქტებს რომ უყურებ, უნებურად მიდიხარ დასკვნამდე, რომ მაღალგანვითარებული ცივილიზაციები დედამიწაზე არაერთხელ არსებობდა და ყველა სადღაც გაქრა.
ციკლი «12 068»
1970-იანი წლების დასაწყისში ამერიკელი დუგლას ვოგტი ფლობდა პატარა გამომცემლობას, რომელიც სპეციალიზირებული იყო სამეცნიერო ჟურნალების გამოცემაში. რედაქციაში მიჰქონდათ სამეცნიერო სტატიები სხვადასხვა თემაზე. ფოგტი მათ კითხულობდა, ცდილობდა გარკვეულიყო და მოულოდნელად ღრმად დაინტერესდა ასტრონომიით.
ახლად გამომცხვარმა ასტრონომმა გადაწყვიტა ვარსკვლავების მონაცემთა ბაზის შეგროვება. მისი გაანალიზებისას დუგლას ვოგტმა აღმოაჩინა, რომ მზის სისტემიდან გარკვეულ მანძილზე ვარსკვლავები არ არსებობს. აღსანიშნავია, რომ ეს მანძილი ერთმანეთისგან განსხვავდებოდა თითქმის ერთნაირი ინტერვალით - დაახლოებით 12 068 სინათლის წლით. უხეშად რომ ვთქვათ, რატომღაც არაფერი შეიმჩნევა 12, 24, 36, 48 და ა.შ ათასი სინათლის წლის ჰორიზონტებზე.
აშკარა კანონზომიერებამ მოსვენება დაუკარგა დუგლასს, სანამ არ აღმოაჩინა, რომ დასახელებულ სფეროებში ვარსკვლავები ჯერ კიდევ არის, ისინი უბრალოდ ცუდად ჩანს ტელესკოპებში ირგვლივ ძლიერი მტვრის ღრუბლების გამო. შემდეგ მკვლევარმა ჰკითხა საკუთარ თავს: საიდან ჩნდება მტვრის ღრუბლები? გამოვტოვოთ დუგლას ვოგტის ძიებისა და გამოცნობის ხანგრძლივ ისტორიას და ვისაუბროთ მის მთავარ დასკვნაზე. ვარსკვლავები, როგორიც ჩვენი მზეა (სპექტრული კლასიფიკაციის მიხედვით ყვითელი ჯუჯა) სამყაროში სინქრონიზებულია ერთმანეთთან დროში (როგორც ელექტროსადგურები ელექტროსისტემაში) და ყოველ თორმეტ ათას წელიწადში ერთხელ ისინი თითქოს ერთსა და იმავე დროს აცემინებენ და გამოუშვებენ მტვრის ღრუბლებს. ამ პროცესებს „მიკრონული“ ეწოდა.
სუპერნოვას აფეთქებისგან განსხვავებით, რის შემდეგაც ნეიტრონული ვარსკვლავი ან შავი ხვრელი წარმოიქმნება, მიკრონოვა არ ანადგურებს ციურ სხეულს - ის აგრძელებს თანაბრად წვას. და ვოგტი თვლის, რომ ეს ცხელი ნივთიერების პერიოდული ემისია, უფრო სწორად, მათი თანმხლები ძალიან ძლიერი ელექტრული მოვლენები სინქრონიზებენ ვარსკვლავურ აქტივობას მთელ სამყაროში.
ძნელი წარმოსადგენია, რომ მთელი ირმის ნახტომის გალაქტიკა ერთდროულად დაფარულია მტვრის ღრუბლებით - თითქოს ყველგან შუქი ქრება. და ამ ფენომენის ტელესკოპით დანახვა შეუძლებელია სინათლის შეზღუდული სიჩქარის გამო. მეცნიერთა ვარაუდით, როდესაც მზეზე ასეთი მოვლენა მოხდება, ის გამოყოფს დაახლოებით ორმოცჯერ მეტ ენერგიას, ვიდრე 1859 წელს დაფიქსირებული ყველაზე ძლიერი გეომაგნიტური ქარიშხალი. მაგრამ დავუბრუნდეთ დუგლას ვოგტის და მისი კოლეგა მეცნიერების გამოთვლებს.
ტალღა მოდის
გამოთვლებმა აჩვენა, რომ მზის „დაცემინებიდან“ დაახლოებით რვა წუთის შემდეგ, ძლიერი ელექტრომაგნიტური ტალღა მიაღწევს ჩვენს პლანეტას და დაიწყებს მისი იონოსფეროსა და ატმოსფეროს შეკუმშვას. ამასთან ჰაერი გაცხელდება 1000 °C-მდე. მზისკენ მიმართული დედამიწის მხარე მომენტალურად „შეიწვება“. ოკეანედან ამ მხარეს წყლის ფენა დაახლოებით 400 მ სიღრმეზე აორთქლდება.
17-18 საათის შემდეგ დედამიწაზე, რომელიც უკვე მოასწრებს და მნათობს მეორე გვერდით მიუბრუნდება, ვარსკვლავური მატერიის გიგანტური ღრუბელი ჩამოეშვება. პლანეტის მთელი ზედაპირი ვარსკვლავური მტვრის ფენით დაიფარება. მტვრის ღრუბელი ასევე შეუბერავს ატმოსფეროს, რომელიც საბოლოოდ დაგროვდება პლანეტის უკან. როდესაც ჰაერი დაბრუნდება, დაუბერავს ქარი 300 კმ/სთ სიჩქარით. ტემპერატურა -130°C-მდე და ქვემოთ დაეცემა. დედამიწის ზედაპირზე ყველაფერი გაიყინება.
ცივი ჰაერი იწვევს ოკეანედან ადრე აორთქლებული წყლის ორთქლის კონდენსაციას. დაიწყება გაუთავებელი თოვა. რამდენიმე თვე ითოვს. დედამიწა დაიფარება თოვლისა და ყინულის ფენებით ასობით მეტრის სიმაღლეზე. ამრიგად, ჩვენს პლანეტაზე დაიწყება ხანგრძლივი მყინვარული პერიოდი, რომელიც ოცდაათი წლის განმავლობაში გაგრძელდება, სანამ უზარმაზარი მყინვარები არ დადნება.
ამ შემთხვევაში ელექტრომაგნიტური ტალღა არღვევს დედამიწის მაგნიტურ ველს, გადააადგილებს მის პოლუსებს. პლანეტის ბრუნვის სიჩქარე იწყებს ვარდნას, მაგრამ ოკეანეებში წყალი ინარჩუნებს ინერციის იგივე მომენტს. წყალი ხმელეთზე გადაგორდება და თან მოიტანს ნგრევას მოაქვს არღვევს სანაპირო რაიონებსა და დაბლობებში. ალბათ, აქ შევჩერდებით და არ გავამწვავებთ ისედაც აპოკალიფსურ სურათს. უშიშარი მკითხველი დეტალებს ნახავს დ.ფოგტის წიგნში „განკითხვის დღე. გლობალური დათბობის რეალური მიზეზი“ (Douglas Vogt. God's Day of Judgment: The Real Cause of Global Warming) ან ვიდეოარხზე Diehold Foundation в Youtube.
უნდა აღინიშნოს, რომ არა მხოლოდ დუგლას ვოგტი მივიდა ასეთ დასკვნამდე. არარსებულ გამომცემლობაში Emerson House, ვინმე ჩან თომასმა გამოსცა წიგნი „ადამისა და ევას ამბავი“, დათარიღებული 1965 წ. იქ თითქმის იგივე კატასტროფული სცენარია დეტალურად აღწერილი, მაგრამ აკადემიური გათვლების გარეშე. 2016 წელს ეს წიგნი აშშ-ს ცენტრალური სადაზვერვო სამმართველოს ვებსაიტზე „სამკითხველო დარბაზის“ განყოფილებაში გამოჩნდა, როგორც არაკონფიდენციალური მასალა.
იმავდროულად, გათვლილი მომენტი, როდესაც მზე კვლავ „დააცემინებს“, უკვე ახლოს არის. ეს 2046 წელია
გასაკეთებელი კიდევ არის
როდესაც ადამიანები იგებენ იმაზე, რაც რადიკალურად ეწინააღმდეგება სამყაროს მათ არსებულ სურათს, ისინი რეაგირებენ სხვადასხვა გზით. ვიღაც უბრალოდ უგულებელყოფს ახალ ინფორმაციას როგორც სისულელეს ან მის ავტორებს გიჟად აცხადებს. ვიღაც ცდილობს შეედავოს და უარყოს შემოთავაზებული კონცეფციები. მაგრამ ფაქტები ჯიუტია. შემდეგ ჩვენ გავაზიარებთ ჩვენს მოსაზრებებს იმ მკითხველებისთვის, რომლებიც ცდილობდნენ გულწრფელად გაერკვენ საკითხის არსში და საბოლოოდ დაეთანხმნენ დუგლას ვოგტის თეორიას, რადგან ვერ ნახეს მასში მნიშვნელოვანი ხარვეზები.
ენერგეტიკის დეცენტრალიზაციის ზოგადი ტენდენცია, რომელიც პლანეტაზე ბოლო წლებში გამოჩნდა, ძალიან ხელსაყრელია, რადგან განაწილებული სისტემები უფრო მდგრადია გლობალური კატასტროფების მიმართ, ვიდრე ცენტრალიზებული. კერძოდ, საკუთარი გენერაცია იძლევა ელექტრომომარაგების შენარჩუნების ან სწრაფად აღდგენის უფრო მეტ შანსებს, ვიდრე ერთ ელექტრო ქსელთან დაკავშირება.
მიკრონოვას მიჯნაზე ელექტროენერგიის განვითარებისთვის ყველაზე პერსპექტიულია მცირე ავტონომიური ატომური ელექტროსადგურების მშენებლობა, რომლებსაც შეუძლიათ ათწლეულების განმავლობაში მუშაობა საწვავის გარეშე. მზისა და ქარის ენერგია არ გადაარჩენს, ისევე როგორც ბიოსაწვავი. ქვანახშირი კარიერებიდან, როგორი უცნაურიც არ უნდა იყოს, ენერგიის კარგი წყაროა, რადგან მისი მოპოვება შესაძლებელია მაშინაც კი, თუ მხოლოდ ნიჩბები და წერაქვი გექნებათ ხელთ, და გადაზიდოთ მარხილით.
კლიმატის ცვლილებასა და გლობალურ დათბობაზე გაუთავებელი ლაპარაკის ნაცვლად, კარგი იქნებოდა, თუ საერთაშორისო საზოგადოება დაკავებული იქნება სათესლე ფონდის შენარჩუნების პროექტებით - ფიგურალურად რომ ვთქვათ, 21-ე საუკუნის ნოეს კიდობანს ააშენებს. და ამ კიდობანმა ან კიდობნებმა უნდა გაუძლოს მაღალ გარე წნევას და ტემპერატურას, ჰქონდეს სიცოცხლისა და ენერგიის მიწოდების სრულიად ავტონომიური სისტემები.
დუგლას ვოგტი თავის ვიდეო ლექციებში აღნიშნავს, რომ 1960-იან წლებში ცენტრალურმა სადაზვერვო სამმართლომ მოახდინა შეტყობინებების გასაიდუმლოება მოსალოდნელი კატაკლიზმის შესახებ ძალიან მარტივი მიზეზის გამო: ამერიკის ხელმძღვანელობამ გადაწყვიტა, რომ მასში არავინ გადარჩებოდა. თუმცა, მას შემდეგ მსოფლიომ მნიშვნელოვნად წინ წაიწია სამეცნიერო-ტექნოლოგიური თვალსაზრისით. მაგალითად, დიდი გამოცდილებაა დაგროვილი ორბიტალური კოსმოსური სადგურების მშენებლობასა და ექსპლუატაციაში. მარსისა და მთვარის კოლონიების პროექტები უნდა განთავსდეს აქ, დედამიწაზე, რათა 2046 წლისთვის არსებობდეს მაინც რაიმე სახის ინფრასტრუქტურა გადარჩენისთვის.
ახალი მსოფლიო წარღვნის წინ, საჭირო იქნება საზოგადოების განვითარების განსხვავებული პარადიგმა, რომელიც ყველაფერში პრიორიტეტს მიანიჭებს საიმედოობას და ხარისხს, ვიდრე რაოდენობას. მაგალითად, ქვეყნები არ უნდა გაეკიდონ მშპ-ს ზრდის მაჩვენებლებს და ნებისმიერი ახალი ტექნოლოგია უნდა იყოს გათვლილი ნახევარსაუკუნოვანი მომსახურების ვადით და არა ხუთ-თხუთმეტ წლამდე, როგორც ეს დღეს არის.
Комментариев нет:
Отправить комментарий
Will be revised