სიამაყის არსი
ახალგაზრდობიდან მაინტერესებდა: რატომ აღმოვჩნდები ყოველთვის სულელურ სიტუაციaში, რა არის ჩემში ისეთი, რაც მაიძულებს გავხდე მნიშვნელოვანი, რატომ განვიცდი გამუდმებით წყენას. წლიდან წლამდე ჩემი არსება ემსგავსებოდა ახლობლებთან, შორეულ ადამიანებთან, თანაკლასელებთან, წარუმატებელ სიყვარულთან, და, რაც ყველაზე უარესია საკუთარ თავთან ყველა სახის კონფლიქტის ტრანსლაციის საფუძველს. მუდმივად მიჩნდებოდა რაღაც გიჟური, აუსრულებელი იდეები, მაგრამ ყოველი კრახის შემდეგ კვლავ ახალი კონფლიქტი იწყებოდა. ყველაფერი, რაც არ უნდა გამეკეთებინა, უსუსური იყო, ამიტომ ყოველდღე ვგრძნობდი ჩემს სრულ უმაქნისობას, რაც ჩემში არაბავშვურ ტანჯვას იწვევდა. თუმცა, სხვა რა უნდა ჭირდებოდეს ბავშვს - იცხოვრე და გაიხარე.
შეგრძნება დაახლოებით ასეთია: ეს გორგალი სულ უფრო იზრდება, აღწევს დუღილის წერტილს და ფეთქდება. ძალ-ღონე მოცლება. გაივლის, მაგალითად, ერთი კვირა, ცხოვრება თანდათან იბრუნებს ფერებს, და ეს ყველაფერი იმისათვის ხდება, რომ ახალი წრე დაიწყოს. ჩემს გარშემო ყველა ზუსტად ასევე ცხოვრობდა და ეჭვიც არ მიჩნდებოდა, რომ შეიძლებოდა სხვაგვარად ყოფილიყო. გარდა ამისა, გაჩაღებული სოციალიზმი იყო. ოკულტიზმს, ეზოთერიკას კრძალავდნენ, ყველა უკლებლივ არ ფიქრობდა არც სულზე, არც რელიგიაზე.
და მხოლოდ ორი ათეული წლის შემდეგ მე შევძელი გამერკვია ამ გაუთავებელი კონფლიქტის მიზეზი. დიდი ხნის წინ გამიჩნდა ეჭვი, რომ ჩემში არის რაღაც, რაც „მე არ მეკუთვნის“. მე დავიწყე დაკვირვება იმაზე, თუ საიდან მიჩნდება აზრები. ნათელი გახდა, რომ ზოგიერთი აზრის გამო მე შემდეგ სირცხვილი მიპყრობს. უფრო მეტიც, ეს ნაწილი, უმეტესად, ჩემი არსების სრულუფლებიანი მფლობელი იყო. იგი შემოდიოდა მისთვის ნებისმიერ ხელსაყრელ დროს და წარმოშობდა ემოციების უმართავ ნაკადს, რომელიც აქვე ბადებდა სათანადო განსჯას და მაწვდიდა საჭირო ფრაზებს, რაც მოქმედების მოტივაციად იქცა.
უფრო მეტიც, ეს რაღაც მტაცებლის მსგავსია: მისი შემოსვლის მომენტში, პერიფერიული ხედვა დაბინდულია, თვალები კი „მსხვერპლს“ ეძებენ, ანუ ობიექტს, იდეას, მიდრეკილებას, რომელიც ამ მტაცებლისთვის საინტერესოა ამ მომენტში. სხეული იძაბება, პულსი აჩქარდება, ზოგადად, ადრენალინი და მსგავსი რამ მატულობს. ამავე დროს, ყველაფერი, რაც მის ინტერესებს არ შეესაბამება, უარყოფილია. არცერთი რაციონალური არგუმენტი არ აღწევს საღ აზრამდე, ის კი, რაც მის ინტერესებს შეესაბამება, პირიქით, მომენტალურად დასტურდება, რაოდენ აბსურდულიც არ უნდა აღმოჩნდეს ეს შემდგომი ანალიზის დროს.
თვალი ადევნეთ ნებისმიერ კონფლიქტურ სიტუაციას და თავად განსაზღვრეთ „სიმპტომები“. თითქოს ყველაფერი თვალწინაა, მაგრამ არა, გარედან დაკვირვებული ადამიანის გონება რატომღაც ვერ ხედავს კონფლიქტურ ადამიანთა აკვიატებას, და თუ ხედავს, ვერ ხვდება, საიდან მოვიდა ეს ყველაფერი და დამაჯერებლად მიაწერს კონკრეტული ადამიანის თავისებურებებს და ზოგადად ადამიანის, როგორც სახეობის, თვისებებს.
ამის მიზეზი ნამდვილად არსებობს - ის, რაც გვაკონტროლებს, არ არის დაინტერესებული იმაში, რომ ამ საკითხში გავერკვეთ. ამ მომენტში იგი შემოგვიგდებს გრძნობების მთელ გამას - ამპარტავნობიდან დაწყებული ერთ-ერთი მხარის „სიმართლეში“ დარწმუნებით დამთავრებული. და ისევ იყენებს სრულად მომენტს იმისთვის, რათა ისევ ხელში ჩაგვიგდოს.
შემდეგ მე დამაინტერესა საკითხმა დემონების, ბოროტი სულების, ავი სულების და სხვა მისტიციზმის შესახებ, მაგრამ ამ ყველაფრის დაკავშირება ჩემს თავში არსებულ „ცუდი“ აზრების იძულებით დანერგვასთან არ გამომდიოდა, რადგან რეალობაში არც სულისთვის და არც დემონისთვის რბილ ადგილზე ხელის მოკიდება შეუძლებელი იყო.
შემდეგ დადგა ის მომენტი, როდესაც ჩემს სხეულში აღმოვაჩინე ამ კითხვაზე სავსებით მატერიალური პასუხი. ვკითხულობ კასტანედას, სადაც შავით თეთრზე წერია, დონ ხუანი - კარლოსს: „მფრინავები ენერგეტიკული მტაცებლები არიან. ისინი იკვებებიან ადამიანის ცნობიერების ადვილად ხელმისაწვდომი ელვარე გარსით. ნაღების მორთვის საშუალებად იყენებენ ადამიანის ემოციურ იმპულსებს, ქმნიან და კულტივირებენ შინაგან კონფლიქტებს. გვიყენებენ ჩვენ ისევე, როგორც ჩვენ ვიყენებთ ცხოველებს საკვებისთვის“. ამავდროულად, კასტანედა კითხულობს: „როგორ შეძლეს მათ ჩვენი დამონება?“ იგი პასუხობს: „მათ მოგვცეს თავისი გონება მისთვის დამახასიათებელი ყველა თვისებებით: აზროვნების უნარის პარალელურად ასევე მხილების შიში, სიცრუე, სიხარბე, საკუთარი თავისადმი სიბრალული და სხვა ქვენა ვნებები“. ჩემი აზრით, ეს ის ყველა ნაკლია, რომლის გამოსწორებას საუკუნეების განმავლობაში გვთავაზობენ, რათა მივიდეთ საკუთარი სულის ჰიპოთეტურ ღვთაებრივ ტაძრამდე.
როდესაც ეს წავიკითხე, ისეთივე სტრესი მივიღე, როგორც კასტანედამ ერთ დროს. მე დავიძინე ამ ქმნილებებისადმი სასტიკი სიძულვილით, სიზმარშიც კი მახსოვდა ეს და ძილის დროს სიბნელეში ვყვიროდი: „არა!“. ერთ მომენტში გავაცნობიერე, რომ ამის შესახებ ყოველთვის ვიცოდი, რაშიც მოგვიანებით არაერთხელ დავრწმუნდი სხვების მაგალითზე. ბევრი ადამიანი, როდესაც შეიტყობს ამის შესახებ, მოულოდნელად პასუხობს: „მეჩვენება, რომ მე ყოველთვის ვიცოდი ამის შესახებ, მაგრამ ამან მიიღო მტკიცე მნიშვნელობა მხოლოდ მას შემდეგ, რაც თქვენ ამის შესახებ მაცნობეთ…“. ჩვენს სოციუმში ეს საგულდაგულოდ არის შენიღბული, და არც კი იმალება - უბრალოდ უარყოფილია ისეთი აზრი, როგორც მარაზმი. ყოველივე ამის შემდეგ, როგორც უკვე გავარკვიეთ, მტაცებლის გონება, რომელიც ფლობს ჩვენსას (ანუ მის სააზროვნო პროცესს და ისწავლა ჩვენში სხვადასხვა სახის ემოციების გენერირება და, როგორც შედეგი, ფიზიოლოგიური რეაქციები), ადვილად იშორებს ნებისმიერ ზედმეტ არგუმენტს, მიზეზ-შედეგობრივ კავშირს ან ნებისმიერ ფაქტებს.
თუ ასეა, მაშინ ჩნდება კითხვები: როგორ უნდა ვებრძოლოთ ამას, არსებობს რაიმე გზა და აუცილებელია საერთოდ რამის გაკეთება? როგორ მოქმედებს ეს ჩვენს ყოველდღიურ ცხოვრებაზე, მთლიანად ცივილიზაციის განვითარებაზე? არსებობენ თუ არა რაიმე სხვა სახის ენერგეტიკული მტაცებლები, რომელ არამატერიალურ სამყაროში ბინადრობენ ისინი, იქნებ ისინი ჭამენ დარჩენილს, ან იქნებ, ფრენიები მათთან შედარებით, უწყინარი წურბელები არიან? ხომ არ არიან ჩართული სხვა ცივილიზაციები ამგვარი ზემოქმედების მექანიზმის შექმნაში? არსებობს რაიმე ცოდნა ამის შესახებ ძველ წყაროებში? რა მოხდებოდა, რომ ჩვენ არ „გავეჩანაგებინეთ“, როგორები ვიქნებოდით?
ჩვენ, ადამიანებს, ამ პირობებში არ შეგვიძლია მატერიალურად გამოვთვალოთ ენერგეტიკული პარაზიტები ხელსაწყოების გამოყენებით, მაგრამ მე დარწმუნებული ვარ, რომ უკვე მჭიდროდ მიუახლოვდით. მაგალითად, გადავუღოთ ფოტოსურათი, შემდეგ გამოვიგონოთ მათი გეგმაზომიერი განადგურების ან თუნდაც უცხო ცნობიერების გაუცხოების გზები ჩვენისგან.
მე ვხედავ ასეთ პრაქტიკულ გზას - უნდა ვიხელმძღვანელოთ საღი აზროვნებით, დავეყრდნოთ დაკვირვებებს, დასკვნებს, ვარაუდებს და შემოვიტანოთ ჩვენს მატერიალურობაში მხოლოდ ის, რაც შემოწმებას ექვემდებარება.
იდეალურ იქნებოდა შემდეგი - დედამიწისათვის ისეთი მატერიალურობის ერთად შექმნა, სადაც ჩვენი კოლექტიური და ინდივიდუალური სააზროვნო პროცესების მიერ ყველა სახის მანიპულატორის წვდომა აიკრძალებოდა.
ჩემთვის როგორღაც ცნობილი გახდა, რომ ფრენიების შესახებ ცოდნა ასევე არსებობდა წინარექრისტიანულ რუსეთში, და მათი ერთ-ერთი სახელი იყო ლიარვა. თუმცა, შემდეგ ამის რწმენა შესუსტდა, რადგან ლიარვა ენერგეტიკული ნახევრად გონიერი და არა სრულად უკვდავი აზროვნების ფორმაა, რომელიც თავად ადამიანმა წარმოშვა უბრალოდ იმიტომ, რომ ადამიანს შეუძლია შექმნას სამყარო, თუმც ამ დროს ამას ანგარიშმიუცემლად აკეთებს. ანუ, ლიარვა ალბათ არ არის კასტანედას მფრინავი.
ზოგადად, აქ მე გამოვიყენებ ან „მფრინავს“ (ეს კასტანედას მიხედვითაა, და დამოკიდებულება ამ შემთხვევაში არის, როგორც რომელიღაც არსების, მოვლენის მიმართ), ან ლიარვას (დამოკიდებულება ერთგვარად სახუმაროა, უპატივცემულო), ან სიამაყეს (ეს არის ადამიანში ყველა სახის მენტალური პარაზიტების ასახვა). და, როგორც ყველა ამ სახეობის საერთო სახელია ენერგეტიკული ან მენტალური პარაზიტი.
არსებობენ კიდევ ელემენტალები - ეს არის მოკლე ფრაზები-იდეები, ვირუსების მსგავსი, რომლებიც ავსებენ გარე მენტალურ სივრცეს და მათ ასევე სურთ იყვნენ განსახიერებული, გამოხატული, ხოლო რეალიზება მათ შეუძლიათ მხოლოდ ადამიანის საშუალებით, ამისათვის დედამიწაზე არსებული არცერთი სხვა ცნობილი არსება არ გამოდგება.
საიდან გაჩნდნენ ისინი? როგორც ჩანს, ისინი წარმოადგენენ ამ დედამიწაზე ოდესმე წარმოქმნილ მოაზროვნე არსებათა ყველა აზრისა და სურვილების არსს, და შესაძლოა ზოგადად სამყაროშიც კი. ეს ნიშნავს, რომ აზროვნების ყველა აზრობრივი ვარიანტი უკვე არსებობს, რაც არ უნდა მოგვივიდეს თავში, ჩვენ მხოლოდ მიმღებები ვართ და აქ ჩვენი არჩევანია განწყობა. რისთვისაც განეწყვეთ იმას მიიღებთ.
თვითონ ლიარვას ან ელემენტალებს მე ვუწოდებდი მცირე ზომის ქანქარებს, თუ მათ კლასიფიცირებას მოვახდენთ ვასიმ ზელანდის „რეალობის ტრანსერფინგის“ მიხედვით. ის თავად წერს, რომ ქანქაქა მინიმუმ ორ ადამიანს შეუძლია შექმნას, მაგრამ მე მხოლოდ იმას ვხედავ, თუ როგორ ამრავლებენ მათ თავისთავად ადამიანები ერთპიროვნულად, და ყოველთვის არ შემოიფარგლებიან მხოლოდ ერთი ასეთი პატარა კაგონით.
ახალგაზრდობიდან მაინტერესებდა: რატომ აღმოვჩნდები ყოველთვის სულელურ სიტუაციaში, რა არის ჩემში ისეთი, რაც მაიძულებს გავხდე მნიშვნელოვანი, რატომ განვიცდი გამუდმებით წყენას. წლიდან წლამდე ჩემი არსება ემსგავსებოდა ახლობლებთან, შორეულ ადამიანებთან, თანაკლასელებთან, წარუმატებელ სიყვარულთან, და, რაც ყველაზე უარესია საკუთარ თავთან ყველა სახის კონფლიქტის ტრანსლაციის საფუძველს. მუდმივად მიჩნდებოდა რაღაც გიჟური, აუსრულებელი იდეები, მაგრამ ყოველი კრახის შემდეგ კვლავ ახალი კონფლიქტი იწყებოდა. ყველაფერი, რაც არ უნდა გამეკეთებინა, უსუსური იყო, ამიტომ ყოველდღე ვგრძნობდი ჩემს სრულ უმაქნისობას, რაც ჩემში არაბავშვურ ტანჯვას იწვევდა. თუმცა, სხვა რა უნდა ჭირდებოდეს ბავშვს - იცხოვრე და გაიხარე.
შეგრძნება დაახლოებით ასეთია: ეს გორგალი სულ უფრო იზრდება, აღწევს დუღილის წერტილს და ფეთქდება. ძალ-ღონე მოცლება. გაივლის, მაგალითად, ერთი კვირა, ცხოვრება თანდათან იბრუნებს ფერებს, და ეს ყველაფერი იმისათვის ხდება, რომ ახალი წრე დაიწყოს. ჩემს გარშემო ყველა ზუსტად ასევე ცხოვრობდა და ეჭვიც არ მიჩნდებოდა, რომ შეიძლებოდა სხვაგვარად ყოფილიყო. გარდა ამისა, გაჩაღებული სოციალიზმი იყო. ოკულტიზმს, ეზოთერიკას კრძალავდნენ, ყველა უკლებლივ არ ფიქრობდა არც სულზე, არც რელიგიაზე.
და მხოლოდ ორი ათეული წლის შემდეგ მე შევძელი გამერკვია ამ გაუთავებელი კონფლიქტის მიზეზი. დიდი ხნის წინ გამიჩნდა ეჭვი, რომ ჩემში არის რაღაც, რაც „მე არ მეკუთვნის“. მე დავიწყე დაკვირვება იმაზე, თუ საიდან მიჩნდება აზრები. ნათელი გახდა, რომ ზოგიერთი აზრის გამო მე შემდეგ სირცხვილი მიპყრობს. უფრო მეტიც, ეს ნაწილი, უმეტესად, ჩემი არსების სრულუფლებიანი მფლობელი იყო. იგი შემოდიოდა მისთვის ნებისმიერ ხელსაყრელ დროს და წარმოშობდა ემოციების უმართავ ნაკადს, რომელიც აქვე ბადებდა სათანადო განსჯას და მაწვდიდა საჭირო ფრაზებს, რაც მოქმედების მოტივაციად იქცა.
უფრო მეტიც, ეს რაღაც მტაცებლის მსგავსია: მისი შემოსვლის მომენტში, პერიფერიული ხედვა დაბინდულია, თვალები კი „მსხვერპლს“ ეძებენ, ანუ ობიექტს, იდეას, მიდრეკილებას, რომელიც ამ მტაცებლისთვის საინტერესოა ამ მომენტში. სხეული იძაბება, პულსი აჩქარდება, ზოგადად, ადრენალინი და მსგავსი რამ მატულობს. ამავე დროს, ყველაფერი, რაც მის ინტერესებს არ შეესაბამება, უარყოფილია. არცერთი რაციონალური არგუმენტი არ აღწევს საღ აზრამდე, ის კი, რაც მის ინტერესებს შეესაბამება, პირიქით, მომენტალურად დასტურდება, რაოდენ აბსურდულიც არ უნდა აღმოჩნდეს ეს შემდგომი ანალიზის დროს.
თვალი ადევნეთ ნებისმიერ კონფლიქტურ სიტუაციას და თავად განსაზღვრეთ „სიმპტომები“. თითქოს ყველაფერი თვალწინაა, მაგრამ არა, გარედან დაკვირვებული ადამიანის გონება რატომღაც ვერ ხედავს კონფლიქტურ ადამიანთა აკვიატებას, და თუ ხედავს, ვერ ხვდება, საიდან მოვიდა ეს ყველაფერი და დამაჯერებლად მიაწერს კონკრეტული ადამიანის თავისებურებებს და ზოგადად ადამიანის, როგორც სახეობის, თვისებებს.
ამის მიზეზი ნამდვილად არსებობს - ის, რაც გვაკონტროლებს, არ არის დაინტერესებული იმაში, რომ ამ საკითხში გავერკვეთ. ამ მომენტში იგი შემოგვიგდებს გრძნობების მთელ გამას - ამპარტავნობიდან დაწყებული ერთ-ერთი მხარის „სიმართლეში“ დარწმუნებით დამთავრებული. და ისევ იყენებს სრულად მომენტს იმისთვის, რათა ისევ ხელში ჩაგვიგდოს.
შემდეგ მე დამაინტერესა საკითხმა დემონების, ბოროტი სულების, ავი სულების და სხვა მისტიციზმის შესახებ, მაგრამ ამ ყველაფრის დაკავშირება ჩემს თავში არსებულ „ცუდი“ აზრების იძულებით დანერგვასთან არ გამომდიოდა, რადგან რეალობაში არც სულისთვის და არც დემონისთვის რბილ ადგილზე ხელის მოკიდება შეუძლებელი იყო.
შემდეგ დადგა ის მომენტი, როდესაც ჩემს სხეულში აღმოვაჩინე ამ კითხვაზე სავსებით მატერიალური პასუხი. ვკითხულობ კასტანედას, სადაც შავით თეთრზე წერია, დონ ხუანი - კარლოსს: „მფრინავები ენერგეტიკული მტაცებლები არიან. ისინი იკვებებიან ადამიანის ცნობიერების ადვილად ხელმისაწვდომი ელვარე გარსით. ნაღების მორთვის საშუალებად იყენებენ ადამიანის ემოციურ იმპულსებს, ქმნიან და კულტივირებენ შინაგან კონფლიქტებს. გვიყენებენ ჩვენ ისევე, როგორც ჩვენ ვიყენებთ ცხოველებს საკვებისთვის“. ამავდროულად, კასტანედა კითხულობს: „როგორ შეძლეს მათ ჩვენი დამონება?“ იგი პასუხობს: „მათ მოგვცეს თავისი გონება მისთვის დამახასიათებელი ყველა თვისებებით: აზროვნების უნარის პარალელურად ასევე მხილების შიში, სიცრუე, სიხარბე, საკუთარი თავისადმი სიბრალული და სხვა ქვენა ვნებები“. ჩემი აზრით, ეს ის ყველა ნაკლია, რომლის გამოსწორებას საუკუნეების განმავლობაში გვთავაზობენ, რათა მივიდეთ საკუთარი სულის ჰიპოთეტურ ღვთაებრივ ტაძრამდე.
როდესაც ეს წავიკითხე, ისეთივე სტრესი მივიღე, როგორც კასტანედამ ერთ დროს. მე დავიძინე ამ ქმნილებებისადმი სასტიკი სიძულვილით, სიზმარშიც კი მახსოვდა ეს და ძილის დროს სიბნელეში ვყვიროდი: „არა!“. ერთ მომენტში გავაცნობიერე, რომ ამის შესახებ ყოველთვის ვიცოდი, რაშიც მოგვიანებით არაერთხელ დავრწმუნდი სხვების მაგალითზე. ბევრი ადამიანი, როდესაც შეიტყობს ამის შესახებ, მოულოდნელად პასუხობს: „მეჩვენება, რომ მე ყოველთვის ვიცოდი ამის შესახებ, მაგრამ ამან მიიღო მტკიცე მნიშვნელობა მხოლოდ მას შემდეგ, რაც თქვენ ამის შესახებ მაცნობეთ…“. ჩვენს სოციუმში ეს საგულდაგულოდ არის შენიღბული, და არც კი იმალება - უბრალოდ უარყოფილია ისეთი აზრი, როგორც მარაზმი. ყოველივე ამის შემდეგ, როგორც უკვე გავარკვიეთ, მტაცებლის გონება, რომელიც ფლობს ჩვენსას (ანუ მის სააზროვნო პროცესს და ისწავლა ჩვენში სხვადასხვა სახის ემოციების გენერირება და, როგორც შედეგი, ფიზიოლოგიური რეაქციები), ადვილად იშორებს ნებისმიერ ზედმეტ არგუმენტს, მიზეზ-შედეგობრივ კავშირს ან ნებისმიერ ფაქტებს.
თუ ასეა, მაშინ ჩნდება კითხვები: როგორ უნდა ვებრძოლოთ ამას, არსებობს რაიმე გზა და აუცილებელია საერთოდ რამის გაკეთება? როგორ მოქმედებს ეს ჩვენს ყოველდღიურ ცხოვრებაზე, მთლიანად ცივილიზაციის განვითარებაზე? არსებობენ თუ არა რაიმე სხვა სახის ენერგეტიკული მტაცებლები, რომელ არამატერიალურ სამყაროში ბინადრობენ ისინი, იქნებ ისინი ჭამენ დარჩენილს, ან იქნებ, ფრენიები მათთან შედარებით, უწყინარი წურბელები არიან? ხომ არ არიან ჩართული სხვა ცივილიზაციები ამგვარი ზემოქმედების მექანიზმის შექმნაში? არსებობს რაიმე ცოდნა ამის შესახებ ძველ წყაროებში? რა მოხდებოდა, რომ ჩვენ არ „გავეჩანაგებინეთ“, როგორები ვიქნებოდით?
ჩვენ, ადამიანებს, ამ პირობებში არ შეგვიძლია მატერიალურად გამოვთვალოთ ენერგეტიკული პარაზიტები ხელსაწყოების გამოყენებით, მაგრამ მე დარწმუნებული ვარ, რომ უკვე მჭიდროდ მიუახლოვდით. მაგალითად, გადავუღოთ ფოტოსურათი, შემდეგ გამოვიგონოთ მათი გეგმაზომიერი განადგურების ან თუნდაც უცხო ცნობიერების გაუცხოების გზები ჩვენისგან.
მე ვხედავ ასეთ პრაქტიკულ გზას - უნდა ვიხელმძღვანელოთ საღი აზროვნებით, დავეყრდნოთ დაკვირვებებს, დასკვნებს, ვარაუდებს და შემოვიტანოთ ჩვენს მატერიალურობაში მხოლოდ ის, რაც შემოწმებას ექვემდებარება.
იდეალურ იქნებოდა შემდეგი - დედამიწისათვის ისეთი მატერიალურობის ერთად შექმნა, სადაც ჩვენი კოლექტიური და ინდივიდუალური სააზროვნო პროცესების მიერ ყველა სახის მანიპულატორის წვდომა აიკრძალებოდა.
ჩემთვის როგორღაც ცნობილი გახდა, რომ ფრენიების შესახებ ცოდნა ასევე არსებობდა წინარექრისტიანულ რუსეთში, და მათი ერთ-ერთი სახელი იყო ლიარვა. თუმცა, შემდეგ ამის რწმენა შესუსტდა, რადგან ლიარვა ენერგეტიკული ნახევრად გონიერი და არა სრულად უკვდავი აზროვნების ფორმაა, რომელიც თავად ადამიანმა წარმოშვა უბრალოდ იმიტომ, რომ ადამიანს შეუძლია შექმნას სამყარო, თუმც ამ დროს ამას ანგარიშმიუცემლად აკეთებს. ანუ, ლიარვა ალბათ არ არის კასტანედას მფრინავი.
ზოგადად, აქ მე გამოვიყენებ ან „მფრინავს“ (ეს კასტანედას მიხედვითაა, და დამოკიდებულება ამ შემთხვევაში არის, როგორც რომელიღაც არსების, მოვლენის მიმართ), ან ლიარვას (დამოკიდებულება ერთგვარად სახუმაროა, უპატივცემულო), ან სიამაყეს (ეს არის ადამიანში ყველა სახის მენტალური პარაზიტების ასახვა). და, როგორც ყველა ამ სახეობის საერთო სახელია ენერგეტიკული ან მენტალური პარაზიტი.
არსებობენ კიდევ ელემენტალები - ეს არის მოკლე ფრაზები-იდეები, ვირუსების მსგავსი, რომლებიც ავსებენ გარე მენტალურ სივრცეს და მათ ასევე სურთ იყვნენ განსახიერებული, გამოხატული, ხოლო რეალიზება მათ შეუძლიათ მხოლოდ ადამიანის საშუალებით, ამისათვის დედამიწაზე არსებული არცერთი სხვა ცნობილი არსება არ გამოდგება.
საიდან გაჩნდნენ ისინი? როგორც ჩანს, ისინი წარმოადგენენ ამ დედამიწაზე ოდესმე წარმოქმნილ მოაზროვნე არსებათა ყველა აზრისა და სურვილების არსს, და შესაძლოა ზოგადად სამყაროშიც კი. ეს ნიშნავს, რომ აზროვნების ყველა აზრობრივი ვარიანტი უკვე არსებობს, რაც არ უნდა მოგვივიდეს თავში, ჩვენ მხოლოდ მიმღებები ვართ და აქ ჩვენი არჩევანია განწყობა. რისთვისაც განეწყვეთ იმას მიიღებთ.
თვითონ ლიარვას ან ელემენტალებს მე ვუწოდებდი მცირე ზომის ქანქარებს, თუ მათ კლასიფიცირებას მოვახდენთ ვასიმ ზელანდის „რეალობის ტრანსერფინგის“ მიხედვით. ის თავად წერს, რომ ქანქაქა მინიმუმ ორ ადამიანს შეუძლია შექმნას, მაგრამ მე მხოლოდ იმას ვხედავ, თუ როგორ ამრავლებენ მათ თავისთავად ადამიანები ერთპიროვნულად, და ყოველთვის არ შემოიფარგლებიან მხოლოდ ერთი ასეთი პატარა კაგონით.
Комментариев нет:
Отправить комментарий
Will be revised