ლევ პიროგოვი
ტექსტი, როგორც სამყარო. ჩვენი შიზოფრენიის შესახებ
საიდუმლოება, შოუბიზნესი, ხორცშესხმული ინტუიცია, “არა მხოლოდ ასახვა, არამედ გარდაქმნა“, დრაივი, ხვნა ... ყველაფერი, რაც შეიძლება ითქვას ხელოვნების თემაზე, უკვე ნათქვამია პლატონისა და არისტოტელეს მიერ. „ფერმწერს მხატვარი რომ უწოდო, იგივეს ნიშნავს, რომ მხატვრებს მიაკუთვნო მზარეულები, მოჭიდავეები და ზეთის და სხვა ცხიმოვანი პროფესიის ადამიანები“ (სენეკა).
მე არ ვიცი „სინამდვილეში“ იქ როგორ ხდება. შემიძლია მხოლოდ ვაღიარო, რომ ჩემი საკუთარი შეხედულებები ხელოვნების შესახებ დალოცვილ 1995 წელს ჩამოყალიბდა. (ვყოფილვარ კი ოდესმე ისე უბედური, როგორც იმ წელს? სამწუხაროდ, არა). ეს მოხდა რონალდ ლენგის წიგნის „გაყოფილი მე“-ს გავლენის ქვეშ, რომელიც ბარტოვსკაიას „ავტორის სიკვდილთან“ ერთდროულად წავიკითხე.
იყო ასეთი ფსიქიატრი, შიზოფრენიით დაავადებულთ მკურნალობდა, დაწერა წიგნი მათ შესახებ, მაგრამ აღმოჩნდა, რომ ეს წიგნი შემოქმედების ფსიქოლოგიის შესახებ არის. რატომ არის შიზოფრენიით დაავადებული აბსოლუტურად არაადეკვატური კომუნიკაციის დროს, თუმცა იგი განწყობილია ამისთვის? მას სურს გაიგოს და იყოს გაგებული? იმიტომ, რომ ის აყენებს ფილტრებს საკუთარ თავსა და გარე სამყაროს შორის. მისი „მე“ გაორებულია: არსებობს „შინაგანი მე“ და „გარე“ - ერთგვარი დამცავი ნიღაბი. ამ ნიღბის გამო ნებისმიერი ქმედება, გარეთ წარმართული „შინაგანი მე-ს“ მიერ, უშედეგო აღმოჩნდება, ხოლო გარედან აღქმული ნებისმიერი სიგნალი - დამახინჯებული. მაგრამ რატომ არის ეს საჭირო ეს „გარე მე“, საიდან მოდის?
აქ ყველაფერი დამოკიდებულია „დესუბიექტივაციის“ შიშზე, რომელიც საუკეთესოდ არის გამოხატული მულტფილმში, სადაც თიკანმა ისწავლა დათვლა და სხვა პატარა ცხოველებს ითვლის. „მამა, მან დამთვალა!..“. თუ ვინმეს კარგად ესმის ჩემი, ე.ი. მე ბოლომდე ამომწურეს, მე უკვე აღარ ვარ სამყარო, საიდუმლოება, აღარ ვარ პიროვნება. მე ვხდები სქემა, უსიცოცხლო ობიექტი.
ზოგადად, ეს არის სიკვდილის შიშის მეტონიმია, უკვდავი სულის დაკარგვის შიში. „სუბიექტის სიკვდილი“, მისი დაკავშირება ისტორიული, სოციალური, ფსიქოლოგიური, ფიზიკური და სხვა „ობიექტური“ ფუნქციის ნაკრებთან, წარმოაჩენს „დიად ჩემს“ ქვეყნის სასაცილოდ, აიძულებს იყოს „ისეთი, როგორც ყველა“, აიძულებს მოდრეკას - არა ვინმე კონკრეტულის წინაშე, არამედ „სხვის“ წინაშე - საშუალო, ნიველირებულ არავის წინაშე. ჩემი ცხოვრების რელიქვიები (ბაბუის ბეღელის წიგნი, სხვენზე ნაპოვნი დედის მიერ მისთვის მიწერილი წერილები, ფეხსაცმლის ყუთიდან დეიდაჩემის დღიურები) ამ კონტექსტში სასიცილო ხდება, და მასთან ერთად სასასიცილო ხდება მთელი ჩემი ცხოვრება, რომელიც ღირებულია მხოლოდ იმდენად, რამდენადაც ამ ღირებულებას სხვები აღიარებენ. ანუ იმდენად, რამდენადაც მე ვარ კომუნიკაციის ამოცანების ადეკვატური: „ბედნიერებაა, როდესაც შენი ესმით“.
თუ ჩემი არ ესმით, ე.ი. მე არ ვარსებობ. შიზოფრენიის პარადოქსი - „ყალბი მე“ იქმნება იმისათვის, რომ გამოვიდეს შუამავლის როლში სხვის „ძალიან პირადსა“ და გაშუალებულ სამყაროს შორის, მაგრამ სინამდვილეში აღმოჩნდება როგორც ფარი მათ შორის. გადაულახავი დაბრკოლებაა.
ჩორანი წერს (ბორხესის შესახებ): „აღიარება მწერალს ამცირებს“. ანდრეი გოროხოვი (მხატვარია, ნახატებს წერს) ატყობინებს გლებ დავიდოვს: „გაგება შეურაცხყოფად მიმაჩნია“. ანუ, რაც არ უნდა თქვათ მისი ნახატების შესახებ, ეს არ იქნება იმის ტოლფასი, რასაც იგი განიცდიდა, როდესაც გადაწყვიტა და დაიწყო მათი წერა, და სწორედ ეს უთანასწორობა, ეს მცდელობა დაიყვანოს მისი მოტივები თქვენს შეფასებამდე - დაიყვანოს მისი პიროვნება თქვენს გაგებამდე - ეს არის შეურაცხყოფა.
ამავე დროს, იგივე გოროხოვს სურს იყოს გაგებული. იგი წერს წიგნებს, მიჰყავს გადაცემა, მრავალი „ცოცხალი ჟურნალის“ მეშვეობით სურს თავისი ხმა ზეცას მიაწვდინოს ... ჩვენ გვკურნავს ის, რაც გვკლავს, ასეთია livin' shit puzzle. ი. გოროხოვი-მხატვარი არ არის გოროხოვის ტოლი, რომელსაც გაგება სწადია. ასე მივედით ჩვენ დედაარსამდე - ანდრეი გოროხოვის ორ „მე“-მდე. ხელოვნება შიზოფრენიაა.
პოსტსტრუქტურალიზმი სწორედ რომ სიტუაციას აღწერს: ის, რაც იწერება, არ არის დაწერილის ტოლი, რადგან ის, ვინც წერს, არ არის იმის ტოლი, ვინც უკვე დაწერა - გინდა „ერთი მდინარის“ კანონის თანახმად, ან როგორც გინდათ. სწორედ ამის შესახებ ლაპარაკობდა ბარტი „ავტორის სიკვდილში“ - „სკრიპტორი“ არ არის „ავტორის“ თანაბარი. ავტორი ის არის, ვინც უკვე დაწერა და „თავისი დიდი“ მისცა ობიექტურობას განსასჯელად. სკრიპტორი არის ის, ვინც მხოლოდ წერს და საკუთარი თავის განკარგვა შეუძლია. ბარტის კიდევ ერთი საკვანძო სტატია „მითი დღეს“ ეძღვნება კომუნიკაციის პრობლემას: შენ ვერასოდეს იქნები სწორად გაგებული (ყოველ შემთხვევაში, ამომწურავად), რადგან ის, რაც თქვენს სისტემაში არის ნიშანი, რეციპიენტის სისტემაში მხოლოდ მანიშნებელია. ამ თეზისიდან დაიწყო პოსტმოდერნიზმის მთელი სასოწარკვეთა.
კარლ მამგრენს აქვს „ავტორის ნიღბის“ ცნება. ლენგის ტერმინოლოგიაში „ავტორის ნიღაბი“ არის „გარე მე“. ვიწრო გაგებით, „ავტორის ნიღაბი“ არის ავტორის სახის ექსპლიფიკაცია (წამოწევა) (როგორც, მაგალითად, ადრეულ ევგენი პოპოვს, მისგან წარმოშობილ ადრეულ კურიცინს, კურიცინისგან წარმოშობის ადრეულ მე-ს). მაგრამ, ფართო გაგებით, „ავტორის ნიღბის“ – „გარე მე-ს“ როლს ზოგადად „ტექსტები“ ასრულებენ. „სამყარო ტექსტად“ გამოცხადების შემდეგ მხატვარი იმალება „ტექსტში, როგორც სამყაროში“.
გაუმჭვირვალე, რომელიც მოგვაგონებს ფორმალისტებისა და პოსტსტრუქტურალისტების „ტექსტის“ არსებობას, აბსოლუტურად შიზოფრენიულია. ავტორი მასში, როგორც ნაჭუჭში, ისე იმალება. იქ „ტექსტის შიგნით“ ის არის ყოვლისშემძლე, თავისუფალი და დაცული, აქ, „რეფერენციულ რეალობაში“, ის უმწეოა, დაუცველი, სუსტი და, ლენინივით, „არ არის თავისუფალი საზოგადოებისგან“. მახსენდება სიტყვები, რომლებიც თითქოს პრიგოვს ეკუთვნოდა და რომელთა ციტირება საკუთარ შემთხვევასთან დაკავშირებით სოროკინმა გააკეთა (ჟურნალ „ისკუსტვო კინო“-სთვის მიცემულ ერთ-ერთ ინტერვიუში 8 წლის წინ): „სანამ ვწერ, ყველაფერი ნორმალურადაა, როგორც კი ფურცელს მოვწყდები, ისეთი სევდა მიპყრობს“ ...
სოროკინი, რა თქმა უნდა, მიშვებული შემთხვევაა. მაგრამ განა იგივე არ არის (თუნდაც, ნაწილობრივ) ჰაიდეგერის ცნობილი ყბადაღებული „ენა არსებობის სახლია“? როდესაც „ყოფნა“ „ენის“ შიგნითაა - ყველაფერი ნორმალურად არის, მაგრამ, როდესაც პირიქითაა, ისეთი სევდა გვიპყრობს ... იმიტომ, რომ როდესაც ყოფნა ენაში იმალება, ის ჩემს თავშია, ის მემორჩილება, ის პროგნოზირებადი და მართულია - ყბადაღებული „ენა“ ხომ ჩემი „ენის“ მსგავსია და მხოლოდ ჩემი ინსტრუმენტია, რომელსაც უნივერსალური ხასიათი მივეცი. და თუ პირიქით არის, მაშინ ყოფნა უკონტროლოა. ის არ არის დამოკიდებული ჩემს გაგებასა და ჩემს ნებაზე, რაც იმას ნიშნავს, რომ ის ჩემი აფექტის წყაროა - „სამყარო საკუთარ თავში“ ჩემს მიმართ გულგრილია, მას შეუძლია ჩემი მოკვლა და დაუსჯელი დარჩება.
მაგრამ ამ განლაგებას მეორე მხარეც აქვს. თუ ყოფნა უსაფრთხოდ არის ჩაკეტილი ენაში - ის წაკითხული და დათვლილია, ანუ „დესუბიექტირებულია“, მოკვდინებული. ცხოვრება, რომელიც მოქცეულია ხელოვნების შიგნით და ექვემდებარება მის კანონებს, არის საბოლოო და დასრულებული, ახსნილი და დესაკრალიზებული. და პირიქით, სიცოცხლეში მოქცეული ხელოვნება (მაგალითად, „ისტორიული“, „მეცნიერული“ თვალსაზრისით, როგორც მისი თანმიმდევრული „იზმების“ რიგი ) პროფანირებული და მკვდარია.
ან ცხოვრება უსასრულობა და საიდუმლოებაა, ან ხელოვნება არის უსასრულობა და საიდუმლოება. ისინი მუდმივად კონკურირებენ, ერთმანეთს აუქმებენ. მხატვარი და მწერალი ხელოვნების მხარეზე არიან და ეს მას არაადეკვატურს „ხდის ცხოვრებაში“. მხატვარი და მწერალი არ არიან ცხოვრების მხარეზე, ამიტომ ხელოვნების მიმართ დამოკიდებულება აქვს, როგორც მომხმარებელს - მისთვის ეს არ არის საიდუმლოება და უსასრულობა, მისთვის ეს „თამაშია“.
ახლა მთავარი.
მე ჩემი „პოსტინტელექტუალიზმით“, როგორი უცნაურიც არ უნდა იყოს, ხელოვნების მხარეზე ვარ. რადგან მე ტიპიური შიზოფრენიკი ვარ. ფანტაზიების უსაფრთხო და კომფორტული სამყარო არის ყველაფერი, რაც მე მაქვს. შვიდი წლის ასაკამდე მე მარტო ვცხოვრობდი, თანატოლების გარეშე და ვიყავი მიჩვეული თამაშებს, რომლებსაც პარტნიორები არ სჭირდებოდა. მე ვდგებოდი ეზოს კუთხეში, გავყურებდი ღობეს ან პირშუშხას ბუჩქს, და ასე ვთამაშობდი. შვიდი წლის ასაკამდე. ეს არ არის ხუმრობა, ეს სიცოცხლის ბოლომდე რჩება. სხვები ჩემთვის პრობლემაა, ჩემთვის უფრო ადვილია, როდესაც ისინი „ტექსტი“ არიან, როდესაც სხვები ჩემში არიან.
სწორედ იმიტომ, რომ ხელოვნება არის „ჩემი ყველაფერი“ (35 წლის ასაკში უკვე ჩნდება პირქუში აზრები, რომ ეს უკანასკნელია, რაც დამრჩა), მე ვცდილობ საზღვრების წაშლას მასსა და ცხოვრებას შორის, არ გავხადო ის „ჩემი დიდი“, მაგრამ ობიექტურობა, ზოგადად სიცოცხლე, გარდავქმნა ის, როგორც „ტექსტი როგორც სამყარო“. უბრალოდ, მე ვერ შევეგუები იმ ფაქტს, რომ ჩემი ცხოვრება (რაც ჩემი ცხოვრება გახდა) თამაშია! დედას ყველა წერილით, შავ–თეთრი ფოტოსურათებით და გოგოლის გაზინზლული ტომით. ის მწერალია, რომელიც გამორჩეულია უმთავრესად იმით, რომ გაზინზლული და მჟავე კიტრით არის დასვრილი.
მე კი იმას მსაყვედურობენ, რომ ვცდილობ ხელოვნების „მოკვლას“ და „გაუქმებას“. განსაკუთრებით ბრაზდებიან „პროფესიონალები“, რომლებმაც ხელოვნების თამაში თავის საქმედ აქციეს, და ახალგაზრდა პატივმოყვარე შარგუნოიდები, რომლებიც ცდილობენ გახადონ ხელოვნების თამაში თავის ცხოვრებად, როგორც მე, ან გახდნენ „პროფესიონალები“. ისინი მთელი ძალით ჩქარობენ „გული იჯერონ თამაშით“, და ვერ გაუგიათ, რამდენად მტკივნეულია, როდესაც არ ხარ ...
Что-то думать о... От австралийской медсестры ... Инфракрасное измерение температуры шишковидной железы !! Я очень волнуюсь. Я начал внедрять новые действующие протоколы. Одна из моих новых задач - измерять и записывать температуру каждого человека. Я целюсь в центр их лба пистолетом в форме термометра, нажимаю на спусковой крючок, жду сигнала и записываю температуру. Я всегда прошу прощения перед человеком, прежде чем продолжить! Проделав это дюжину или больше раз, я внезапно осознал: Мы теряем чувствительность, чтобы нацеливаться на голову, а также вызывать потенциальные проблемы со здоровьем, направляя инфракрасный луч на шишковидную железу? Поэтому я начал измерять температуру на запястье, что оказалось более точным, учитывая, что лоб холоднее запястья, а результаты в некоторых случаях отличаются более чем на один градус. Я пошел в торговый центр, и люди выстраивались в очередь, чтобы измерить температуру у сотрудника, который явно не был медиком и не был должным образом обучен тому, как правильно выполнять эту процедуру. Многие были шокированы, когда подошла моя очередь, и я взял пистолет, направленный мне в лоб, и направил его на свое запястье. Я говорил мягко, но твердо и сказал сотруднику, что инфракрасный термометр нельзя направлять на лоб, особенно младенцам и маленьким детям. Кроме того, для этого требуются базовые знания о том, как правильно определять чью-то температуру, т. Е. Размещение термометра на запястье или локтевой сгибе намного точнее и гораздо менее вредно. Мне было очень неприятно наблюдать, как дети привыкают видеть объект в форме пистолета, направленный в их лоб, без какой-либо негативной реакции со стороны взрослых, как если бы это было нормально и приемлемо. Как медицинский работник, я отказываюсь напрямую нацеливать инфракрасный луч на шишковидную железу, расположенную прямо в центре лба. Однако большинство людей соглашается проходить это несколько раз в день! Наши шишковидные железы должны быть защищены, поскольку это имеет решающее значение для нашего здоровья как сейчас, так и в будущем. Шишковидная железа Шишковидная железа - это небольшая железа эндокринной системы в форме шишки. Шишковидная железа представляет собой структуру промежуточного мозга головного мозга, вырабатывающую гормон мелатонин. Мелатонин влияет на половое развитие и циклы сна и бодрствования. Шишковидная железа состоит из клеток, называемых пинеалоцитами, и клеток нервной системы, называемых глиальными клетками. Шишковидная железа соединяет эндокринную систему с нервной системой, преобразуя нервные сигналы от симпатической системы периферической нервной системы в гормональные сигналы. Со временем отложения кальция в шишковидной железе могут привести к кальцификации у пожилых людей. функция Шишковидная железа участвует в нескольких функциях организма, включая: Секреция гормона мелатонина Регуляция эндокринных функций Преобразование сигналов нервной системы в эндокринные сигналы Вызывает сонливость Влияет на половое развитие Влияет на функцию иммунной системы Антиоксидантная активность Спросите себя: разумно ли направлять инфракрасный лазерный луч на шишковидную железу?.
Комментариев нет:
Отправить комментарий
Will be revised