ფოიერბახის ფილოსოფია - მოკლედ
შინაარსი:
ფოიერბახის სწავლება შემეცნების შესახებ - მოკლედ
ფოიერბახის ეთიკა - მოკლედ
ფოიერბახის რელიგიის ფილოსოფია - მოკლედ
ფოიერბახის შრომები - მოკლედ
XIX საუკუნეში მეტად გავლენიანი გერმანელი ფილოსოფოსი ლუდვიგ ფოიერბახი (1804-1872) ნიჭიერი, მახვილგონივრული მწერალი, ხასიათით მგზნებარე ადამიანი ყოფილა. ფოიერბახმა თავად განსაზღვრა მისი არაერთხელ შეცვლილ ფილოსოფიურ შეხედულებათა ევოლუცია და, ამასთან დაკავშირებით, აღნიშნავდა: „ჩემი პირველი აზრი იყო ღმერთი, გონება - მეორე, ადამიანი - მესამე და უკანასკნელი“. ახალგაზრდობაში მას სურდა თეოლოგი გამხდარიყო, შემდეგ ჰეგელის მეტაფიზიკამ გაიტაცა, შემდეგ სენსუალიზმმა შემეცნების თეორიაში და რელიგიაში ანთროპოლოგიურმა შეხედულებებმა. ამდენად, ფოიერბახმა, როგორც ეს მოსწრებულად აღნიშნა მატერიალიზმის ისტორიკოსმა ლანგმა, გაიარა ფილოსოფიური აზროვნების ის სამი ფაზისი, რომელიც პოზიტივისტური დოქტრინის დამფუძნებელმა ოგიუსტ კონტმა შენიშნა კაცობრიობის ისტორიაში (თეოლოგიური, მეტაფიზიკური და პოზიტიური).
ფოიერბახი შემეცნების შესახებ - მოკლედ
ერთ-ერთი მთავარი დებულების თანახმად, რომელიც ადასტურებს ლუდვიგ ფოიერბახის მატერიალიზმს, „ჭეშმარიტება, რეალობა და გრძნობები ერთმანეთის იდენტურია... ცხადია მხოლოდ მგრძნობელობა ... მხოლოდ იქ, სადაც იწყება მგრძნობელობა, ქრება ყოველგვარი ეჭვი და დავა“. ამიტომ გრძნობები არა მხოლოდ ჩვენი აღქმის მთავარი ორგანოებია, არამედ ზოგადად ცოდნისა. ჰეგელი, რომელიც თავპირველად ფოიერბახისთვის მთავარი ავტორიტეტი იყო, ამტკიცებდა, რომ ზოგიერთ გრძნობას არ შეუძლია მისცეს ადამიანს ზოგადი ცოდნა, რომ გრძნობადი მოძრავი და ერთეულია და, შესაბამისად, არ შეიცავს აბსტრაქტულ კატეგორიებს. მაგრამ ფოიერბახი, XVIII საუკუნის სენსუალისტების მსგავსად, ამტკიცებდა, რომ მგრძნობელობა ჭეშმარიტი ცოდნის ერთადერთი წყაროა. ის ზოგადი ცნებების არსებობის უარყოფამდეც კი მივიდა და ჭეშმარიტად მხოლოდ ერთეულსა და კონკრეტულს აღიარებდა.
ლუდვიგ ფოიერბახის შემეცნების თეორიის კიდევ ერთი მნიშვნელოვანი თვისებაა ის, რასაც ლანგე უწოდებს „ტუიზმს“ (ლათინური „ტუ“ - შენ). ფოიერბახი მიიჩნევდა, რომ ყოფის ნამდვილობა განისაზღვრება არა მხოლოდ ადამიანის საკუთარ გრძნობებზე წვდომით, არამედ მისი რეალობით სხვებისთვის. მე შეგიცნობ შენ ჩემი საკუთარი თვითშეგნების გამოღვიძებამდე. სხვა ცოცხალ არსებათა მიმართ სიყვარული, მათთან სოლიდარობა ჩემს წინაშე გადაშლის ჭეშმარიტ, რეალურ ყოფას. ამრიგად, ფოიერბახის გნოსეოლოგიაში დიდი როლი ითამაშა არა მარტო „წმინდა აღქმითმა“ განცდამ, არამედ მგრძნობელობის სასიყვარულო-ემოციურმა მხარემ.
ფოიერბახის ეთიკა - მოკლედ
ლუდვიგ ფოიერბახის ფილოსოფია განსაკუთრებულ ყურადღებას უთმობს ეთიკას და რელიგიას. გერმანიაში XIX საუკუნის პირველ მესამედში დომინირებდა მოსაზრება, რომ კანტმა უდავოდ დაამტკიცა ზოგადად სავალდებულო ეთიკის შეუძლებლობა ინდივიდუალური ბედნიერების (ეუდემონიზმი) საფუძველზე. ფოიერბახმა ფართო აღიარება სწორედ იმით მოიპოვა, რომ იმ დროს არსებული დომინანტური სისტემების მიუხედავად თანმიმდევრულად და რადიკალურად გაატარა ევდემონისტური მორალი. მისი აზრით, ეთიკის საგანია ადამიანის ნების სფერო, მაგრამ თავად ეს ნება განისაზღვრება, პირველ რიგში, ბედნიერებისკენ სწრაფვით. „ზნეობა ნეტარების გარეშე, - ამბობს ლუდვიგ ფოიერბახი, - ეს არის სიტყვა აზრის გარეშე“. კითხვას, თუ როგორ უნდა დაუკავშიროთ პირადი ბედნიერების სურვილი მის, ერთი შეხედვით, საწინააღმდეგო თვითთავშეკავების სურვილს და მსახურებას სხვების საკეთილდღეოდ, „ტუიზმის“ მიმდევარი ფოიერბახი განმარტავს: რადგან „მე“ განუყოფელია „შენ“-გან, ჭეშმარიტი ეთიკაც უნდა იყოს დაფუძნებული არა ერთჯერად დაკმაყოფილებაზე, არამედ ისეთზე, რომელიც გაითვალისწინებდა სხვა ადამიანის მისწრაფებებს. ადამიანების ურთიერთდამოკიდებულება განუყოფელია მათი ბუნებისგან. მისი მკაფიო გამოხატულებაა სქესთა განსხვავება. სექსუალურ სიყვარულში „ბედნიერებისკენ სწრაფვა შეიძლება დაკმაყოფილდეს იმ შემთხვევაში, როდესაც დააკმაყოფილებ, გაგაჩნია სურვილი თუ არა, სხვა ადამიანის სწრაფვას ბედნიერებისკენ“. მოსაზრებას იმის შესახებ, რომ ბედნიერებისკენ პირადი სწრაფვა უნდა იყოს განუყოფელი სხვა ადამიანების მსგავსი სურვილისგან, ჩვენ უკვე ბავშვობაში ვითვისებთ, ადამიანებს შორის ურთიერთობის პროცესში. ფოიერბახის ეთიკური ფილოსოფიის თანახმად, კონფლიქტი ეგოიზმსა და მოვალეობას შორის შეიძლება წარმოიშვას, მაგრამ ის არავითარ შემთხვევაში არ არის გარდაუვალი და გადაულახავი. ცხოვრებაში ჩვენ მუდმივად ვსწავლობთ მოვალეობის შესრულების შეთავსებას პირად მიდრეკილებებთან. შედეგად, მოვალეობისადმი ერთგულებას თანდათან ახლავს კმაყოფილებისა და ბედნიერების განცდა, თუნდაც თავდაპირველად ეს ხდებოდეს ნების საწინააღმდეგოდ. სხვისი ბედნიერების გულისთვისაც კი საკუთარი სიცოცხლის მსხვერპლად შეწირვამ შეიძლება მოუტანოს ადამიანს მაღალი ეთიკური სიამოვნება.
ფოიერბახის რელიგიის ფილოსოფია - მოკლედ
ყველაზე მეტად ლუდვიგ ფოიერბახმა სახელი გაითქვა თავისი თეორიით რელიგიის წარმოშობის შესახებ. თეორია, არსებითად, საკმაოდ მარტივია, მაგრამ მის თანამედროვეთა შორის აღიარებული იყო, როგორც მეტად ორიგინალური. ფოიერბახის ფილოსოფიის მიხედვით, ადამიანს მთელი ცხოვრების მანძილზე საქმე აქვს მხოლოდ არსებულ გრძნობებთან. არაფერია ზებუნებრივი ამაში და არც შეიძლება იყოს. ზეგრძნობიერს, „იმქვეყნიურს“ ფოიერბახი ასევე მიაკუთვნებს ძირითად რელიგიურ ცნებებს: ღმერთის იდეას, ნების თავისუფლებას და სულის უკვდავებას, უპირსპირებს ამ „არარსებულს“ დებულებას: „იყავი კმაყოფილი ამ სამყაროში“.
თუმცა მისი ფილოსოფია რადიკალურად განსხვავდება XVIII საუკუნის ათეისტებისგან რელიგიური მრწამსის წარმოშობის საკითხის ინტერპრეტაციაში. XVIII საუკუნის „განმანათლებელთა“ უმრავლესობა მიიჩნევდა, რომ რელიგიას ქმნის ადამიანის უმეცრება და ცრურწმენა, ასევე შეგნებული სიცრუე უმრავლესობაზე უმცირესობის გაბატონების მიზნით. ფოიერბახს ასევე მიაჩნია, რომ ღმერთების გამოგონების მისწრაფება ფესვგადგმულია ადამიანის სულისგან განუყოფელ სწრაფვაში დაამსგავსოს გარე სამყარო საკუთარ იდეალიზებულ სახეს. ყველა ადამიანს ზღუდავს მისი ფიზიკური და ფსიქიკური ინდივიდუალობა და არ შეუძლია განასახიეროს თავის თავში ყველა ადამიანის სრულყოფილება და სათნოება. მაგრამ თითოეულ ადამიანს აქვს სურვილი მიიღოს ასეთი კრებითი იდეალური სახე, განახორციელოს ადამიანისთვის ხელმისაწვდომი ყველა შესაძლებლობა. ეს მისწრაფება უდევს საფუძვლად რელიგიურ შეხედულებებს ღმერთის შესახებ. ადამიანები დიდი ხანია განასახიერებენ მათი ბუნების საუკეთესო მხარეებს გარკვეულ გამოგონილ, არარსებულ რეალობაში. აქეთ მას უბიძგებს მისი ყოველთვის მკვეთრი დაპირისპირებულობა მას შორის, რაც არის, და რაც უნდა იყოს. რელიგიური შემოქმედება ცდილობს ამ დაპირისპირულობის აღმოფხვრას. ღმერთი კი არ ქმნის ადამიანს „თავის ხატად და მსგავსად“, არამედ, პირიქით, ადამიანი მსგავსი გზით ქმნის ღმერთებს. შემოკლებით ეს თვალსაზრისი ჩამოყალიბებულია ლუდვიგ ფეიერბახის ცნობილ სიტყვებში „ადამიანი ადამიანისთვის - ღმერთია“.
ფოიერბახის ფილოსოფია საერთოდ არ უარყოფს რელიგიის ისტორიულ მნიშვნელობას, აღნიშნავს კიდეც, რომ ადრე ღმერთის რწმენა განასახიერებდა კაცობრიობის საუკეთესო იდეებსა და გრძნობებს. მაგრამ დღესდღეობით ეს საჭიროება გაქრა. ფოიერბახი დარწმუნებულია, რომ მისმა ფილოსოფიამ და თანამედროვე მეცნიერებამ ამოიცნო მეტაფიზიკური ილუზია, რომელიც საფუძვლად დაედო რელიგიურ შემოქმედებას. ღმერთები ამით კარგავენ მათი არსებობის მნიშვნელობას. ტექნიკის, ხელოვნებისა და საზოგადოებრივი ფორმების პროგრესული განვითარება კაცობრიობას საშუალებას აძლევს დააკმაყოფილოს უფრო და უფრო მრავალფეროვანი საჭიროებები. ამავე დროს, რელიგია გაჩნდა მათი დაუკმაყოფილებლობის საფუძველზე, რომელიც ამჟამად აღმოფხვრილია. ხელოსანს და პოეტს ახლა აღარ სჭირდება ჰეფესტის ან აპოლონის მფარველობა. კაცობრიობა მომავალში დაეუფლება ხელოვნებას იყოს ბედნიერი და ზნეობრივი რელიგიის დახმარების გარეშე.
ფოიერბახის ათეიზმი ორიგინალური არ არის. მას ჰყავდა მრავალი სხვა, უფრო გამოჩენილი წინამორბედი XVIII საუკუნეში და უფრო ადრე. თუმცა რელიგიის წარმოშობის ფსიქოლოგიურმა ახსნამ ფილოსოფიაში შექმნა ახალი სიტყვის შთაბეჭდილება. ლუდვიგ ფოიერბახის „რელიგიურმა“ თეორიებმა განვითარება ჰპოვეს ლებბოკის, ტეილორის, სპენსერისა და სხვა მეცნიერთა ეთნოგრაფიულ კვლევაში პირველყოფილი რელიგიის შესახებ, ასევე ფსიქოლოგიაში.
ფოიერბახის შრომები - მოკლედ
ლუდვიგ ფოიერბახის პირველი მნიშვნელოვანი ფილოსოფიური ნაშრომი იყო „ახალი ფილოსოფიის ისტორია ბეკონიდან სპინოზამდე“ (ტომი I, 1833). აქ ჯერ კიდევ აშკარად იგრძნობა ჰეგელიანობის გავლენა, მაგრამ უკვე იბადება ფოიერბახისთვის მთავარი კითხვა: რელიგიის მიმართ ფილოსოფიის დამოკიდებულების შესახებ. „ახალი ფილოსოფიის ისტორიის“ პირველ ტომს მოგვიანებით დაემატა ორი, რომლებიც მიეძღვნა ლეიბნიცს (1837) და პიერ ბეილიუს (1838). ტრადიციული თეოლოგიის სწავლება უკვდავების შესახებ აქ უკვე უარყოფილია, როგორც ფოიერბახის ადრეულ ანონიმურ ნაშრომში „ფიქრები სიკვდილსა და უკვდავების შესახებ“ (1830). როდესაც მისი ავტორის სახელი ცნობილი გახდა, ფოიერბახმა სამუდამოდ დაკარგა შესაძლებლობა გამხდარიყო პროფესორი. ბეილისადმი მიძღვნილ ტომში, ფოიერბახი ღიად ემხრობა ათეიზმს და იწყებს რელიგიის ფსიქოლოგიური ინტერპრეტაციის ძირითადი პრინციპების ფორმულირებას. ის დეტალურად აღწერს ამის შესახებ თავის ორ შემდგომ ცნობილ ნაშრომში: „ფილოსოფია და ქრისტიანობა“ (1839) და „ქრისტიანობის არსი“ (1841). უფრო გვიანი პერიოდის თხზულებებში: „ფილოსოფიის რეფორმის აუცილებლობა“ (1843), „მომავლის ფილოსოფიის ძირითადი საფუძვლები“ (1843), „რელიგიის არსება“ (1845), ლუდვიგ ფოიერბახმა კიდევ უფრო რადიკალურად განავითარა სენსუალიზმი, ნატურალიზმი და ანთროპოლოგია. იგი უკვე ემხრობა მატერიალიზმს (მისი ცნობილი სიტყვებია „ადამიანი არის ის, რაც არის“), რომელსაც მასთან ერთად და მისგან დამოუკიდებლად მიემხრო მარცხენა ჰეგელიანობის ბევრი სხვა წარმომადგენელი.
ფოიერბახის თხზულებებში ჩამოყალიბებულმა ფილოსოფიურმა და რელიგიურმა იდეებმა ძლიერი გავლენა მოახდინეს მარქსზე, ენგელსსა და გერმანიის სოციალ-დემოკრატიის სხვა სულიერ ლიდერებზე (უფრო დეტალურად იხ. სტატია „მარქსი და ფოიერბახი“). გამოჩენილი რუსი ფილოსოფოსი ს. ბულგაკოვი წერდა, რომ თუ მარქსში გერმანიის მატერიალოსტურ-სოციალიზმს ჰყავს თავისი პოლიტეკონომი, მაშინ ფოიერბახი მისი თეოლოგი და ფილოსოფოსია.
Sex=secare=Division to eros (female) and thanatos (male)
==
"Through Dionysus, we experience soul in matter; the imaginal aspect of reality, and the reality aspect of imaginal life. There is no mind-body split, here. There is no clear distinction between sanity and insanity. Dionysus' madness is characterized as ritualistic enthusiasm. This energized enthusiasm is abandonment of ego-consciousness. Bisexuality here implies the internal mingling of male and female, active and passive, life and death. This does not come about through "will" but through acceptance. Dionysus maintains his undivided state by not being too analytical (Apollonic). His style is to synthesize. He intimates a polytheistic approach to psychology which recognizes and embraces many archetypal perspectives.
==
"Through Dionysus, we experience soul in matter; the imaginal aspect of reality, and the reality aspect of imaginal life. There is no mind-body split, here. There is no clear distinction between sanity and insanity. Dionysus' madness is characterized as ritualistic enthusiasm. This energized enthusiasm is abandonment of ego-consciousness. Bisexuality here implies the internal mingling of male and female, active and passive, life and death. This does not come about through "will" but through acceptance. Dionysus maintains his undivided state by not being too analytical (Apollonic). His style is to synthesize. He intimates a polytheistic approach to psychology which recognizes and embraces many archetypal perspectives.
Dionysus can be associated with the tendency to psychological fragmentation, psychological femininity, bisexuality and hysteria, according to Imaginal Psychologist, James Hillman (The Myth of Analysis). Hillman suggests that "Dionysus is mainly a god of women. Though he is male and phallic, there is no misogyny in this structure of consciousness because it is not divided from its own femininity. The change that is indicated by Dionysus is one where female is not added to or integrated by male; rather, the image shows an androgynous consciousness, where male and female are primordially united."
The mytheme of Dionysus not only concerns this archetypal bisexuality, but also reflects the magical image of Tiphareth (from the Qabalistic Tree of Life), the Divine Child. "Dionysus as child refers to a view of reality which is not divided. This perspective would not exclude the child for the sake of maturity, since the child is the synthesis itself.
Tiphareth is the sphere of the Heart Center, and its archetypal images include the sacrificed god and the magical child. They are a key to heart-level initiation. In the Dionysian worldview "affliction would not be divided from its own potential of nursing, which is constellated by the suffering and childishness." This nursing often appears in real life as the codependent caregiver of the addicted individual -- the rescuer, who gives 'the milk of human kindness' till it hurts. "The torn and rendered suffering is not healed by the medicine of Apollo, but becomes an initiation into the cosmos of Dionysus." Dionysus reflects the plurality of the self in his fragmentation and is thus the archetype of a polytheistic approach to life, which sees the dynamics of many god/goddesses in constant interaction.
Hillman stresses that "a Dionysian ego must express bisexuality. ...His dismemberment is the fragments of consciousness strewn through all of life, through every erogenous zone and plexus of our physical bodies. In him the bisexual pair are united...Bisexuality combines not only male and female; it also brings together life and death. One aspect of life is riven so that another aspect -- the psychic and called "death" -- can reach awareness. Life can only be understood in terms of the soul's one certainty: death. Approximation to the hermaphrodite is a death experience; the movement into death proceeds through bisexuality. Death and bisexual consciousness are what Dionysus involves.
Dionysus represents a radical shift of consciousnesss where...another consciousness would enter into us as we approximate our own bisexuality." Dionysian consciousness may be characterized as follows: "We would have the experience of passivity and an inability to proceed very far against nature. We would be aware of a fundamental defect and lacuna in our consciousness and of a dependency upon something else, out of which it comes. This lacuna of the feminine void is not to be overcome, fulfilled, completed. Rather the emptiness is the completion, so that this lacuna becomes the place of reflection, the place of psychic awareness, and offers the space of carrying and containing; it is psyche itself.
Movement of the Dionysian libido comes and goes. The ego cannot control these movements
The movements of libido are mythical events in which we participate, and as such they are objective.
Connecting the flux of libido to an archetypal dominant gives depression a religious aspect; a crisis of mood, energy and also belief...the movements are respected as natural and necessary to the libido itself." "This is a body-consciousness, giving a somatized awareness of self in concrete, actual behavior. Transforms that old frustration of reflection divided from action, where consciousness is conceived mainly in terms of speech and mind, giving over the unconscious to the body and its "acting out." Body is no longer the realm only of abyss and passion; it might now fill up with slowness and interiority.
Hysteria somatizes consciousness. Psychic events become body events; meanings enter behavior. Hysterical reactions are attempts to refind nature, a prodromal bisexuality showing the feminine need for initiation into body, life, and love in Dionysian terms." Psychotherapy reaches its ultimate goal in the wholeness of the conjunction of masculine and feminine, in the bisexuality of consciousness. Bisexuality, that incarnation of durable weakness and unheroic strength is found in the archetypal image of Dionysus.
"Bisexual consciousness here means also the experience of psyche in all matter, the fantasy in everything literal, and the literal too, as fantasy; it means a world undivided into spirit and matter, imaginal and real, body and consciousness, mad and insane. In terms of the ego and its life, analysis may be Dionysian in experience: a prolonged moistening, a life in the child, hysterical attempts at incarnation through symptoms, an erotic compulsion toward soul-making." "The therapeutic goal of the coniunctio (the royal marriage of solar and lunar consciousness) would now be experienced as a weakening of consciousness, in the former sense of that notion, rather than an increase of consciousness through "integrating" the anima.
The coniunctio would now be weird and frightening, a horror and a death, inclusive of psychopathology...sacrifice of the mind's bright eye...It means an effeminization in the sense of a loosening and a forgetting, a permanent regression to the childlike half-creature, a permanent "softening of the brain", a true loss of what we have long considered to be our most precious human holding: Apollonic consciousness." We are "obliged to stay within the mess of ambivalence, the comings and goings of the libido, letting interior movement replace clarity, interior closeness replace objectivity, the child of psychic spontaneity replaces literal right action.
Dionysus means the undivided, an early meaning of that word being 'knowing with.' 'Consciousness' once meant 'knowing together,' a shared secret. We cannot go it alone, or know it alone. Our consciousness cannot be divided from the other...It is his nature to leak and flow into communion, co-mingling of souls, thiasos, community, a communal flow with the complexes, a co-mingling of consciousness with the 'other' souls and their Gods, a consciousness that is always infiltrated with its complexes, flowing together with them."
John Bradshaw, On the Family, Homecoming, Healing the Shame that Binds You
Psychotherapy and Alchemy, Edward Edinger
Hysteria: the Mythical Syndrome", Neil Micklem
Dionysus in Jung's Writings", James Hillman
Psychodrama: Resolving Emotional Problems through Role-Playing, Lewis Yablonsky, Gardner Pub,
1981
Psychodrama, Adaline Starr, Nelson-Hall, 1977
https://www.dylanlouismonroe.com/cult-of-baal.html
humanity is trapped in a dream of its own making. Wow, only thinking this yesterday, this is the simulation we are living in & typically blaming it on something else,Our generative powers have been hijacked World religion riding on the back of World government all controlled by evil ariticial intelligence
1. «Действовать значит взять на ебя настоящее»
Эмманюэль Левинас характеризует наш мир как мир «расколотый», «пере- вернутый» — эти выражения прочно вошли в наш речевой обиход. Расхождение
между событиями и рациональным порядком; непрозрачные и абсурдные
поступки; невозможность наладить взаимоотношения друг с другом — этого
достаточно для того, «чтобы в сумерках мира проснулась древняя одержимость
концом света».
2. «Если Другой обрщается ко мне, я вответе за него»
В более крайней форме один из основополагающих тезисов Эмманюэля
Левинаса звучит так: «Я в ответе за Другого, независимо от того, взаимно мое
чувство или нет, даже если мне придется умереть за это». Этот тезис находит свое развитие в произведении «Этика и бесконечное», где
Левинас подробно останавливается на важности «Другого» — образной совокуп- ности окружающих людей. «Другой» — это иной человек, не имеющий ничего
общего со мной. «Другой» — это и близкий коллега, партнер, друг. Каким бы ни
был «Другой», для Левинаса он не является тем, кто не обречен оставаться снару- жи непроницаемых стен моей личной жизни, моего личного бытия, моей самости. Природа отношений между «Я» и «Другим» глубоко диалогическая. Лик
«Другого» — то, что открывает его внутренний мир, позволяет установить с ним
контакт. Обращенный ко мне лик «Другого» выражает себя в своей открытости и
«обнаженности». Он является источником нравственной необходимости. Его
обращение означает ожидание ответа, и в этом смысле «Я» является
ответственным перед «Другим». Левинас, следуя феноменологической традиции
по проверке границ человеческого сознания, стремится лучше выявить истинное
значение «интенциональности», или «направленности» к Другому, которую он
определяет как «желание постичь Другого за пределами феномена бытия».
Что стоит за постижением феномена «Другого»?
Первичные характеристики «Другого» — «инакость», «чужесть» — попада- ют в сферу моего трансцендентного (т. е. выходящего за пределы моего позна- ния) опыта. Таким образом, человеческая способность к познанию оказывается
не в отношении человека к миру или к самому себе, а в его опыте общения с
«Другим», с другой, чем его собственная, субъективностью, с другим, чем его
собственный, миром. В отношении одной субъективности в другой
субъективности возникает уникальная ситуация, связанная с выходом «за преде- лы бытия», с бытием «для Другого». Такое «освобождение» от бытия является
следствием человеческого бескорыстия в отношении к «Другому» и выступает
основой ответственности за него6. «Ответственность, возложенная на меня, — говорит Левинас, — делает меня, не осознается как нечто незаменимое, посколь- ку никто тут не может встать на мое место, взывая оттуда ко мне как к обвиняе- мому, который не может отвергнуть обвинение, оно делает меня незаменимым, уникальными, избранным. Незаменимый в ответственности, я не имею возмож- ности скрыться, и вот я посвящен Другому без возможности отказа»7. Между тем Левинас предупреждает, что перед бескорыстной отдачей для
«Другого», вступая во взаимодействие с «Другим», «Я» как «Другой» для
«Другого» могу представлять угрозу. Эта угроза связана с физической уязви- мостью, вызывающей психологический страх «Другого». Физическая уязви- мость лежит в плоскости страха перед описанным выше «не-бытием», связанно- го с конечностью нашего существования, смертью. Сложно каждый раз предви- деть свою угрозу для «Другого», но ее можно «обезвредить» путем преодоления
моего бытия как угрозы. Единственная возможность сделать это — безусловная
ответственность за «Другого», ответственность, которая должна быть принята
без ссылки на предварительные договоренности или взаимоотношения8. Поистине несвободным «Я» считается при потере иного, как следствие при воз- ращении к бытию материальному, к «Я» неизменному, привязанному к самому
себе. Это, по Левинасу, и есть трагичность одиночества
3. «Ответственность за ближнего является
находящейся по ту сторону установленнго закон м
и обязательством сверх соглашения; она берет свое
начало изнутри моей свободы , не - настоящего,
незапамятного»
Ласка - это ожидание чистого будущего без содержания; это все возрастающий голод; обещания, которые все щедрее и щедрее, которые открываются все новыми перспективами неутолимого. Ласка питается безмерностью голода.
Ласка - это способ бытия субъекта, когда субъект, соприкасаясь с другим, идет дальше этого соприкосновения. Соприкосновение в своем качестве ощущения принадлежит миру света. Но когда кого-то ласкают, его, строго говоря, не касаются. Ласка ищет не бархатистости кожи или тепла ладони, как они даны в соприкосновении. Искание ласки составляет ее сущность благодаря тому, что ласка сама не знает, чего она ищет. Для нее существенны незнание, изначальная неупорядоченность. Она как бы игра с чем-то скрывающимся, игра без всякого намерения и цели, не с тем, что может стать нашим и нами, а с чем-то другим, всегда другим, непостижимым, что должно прийти (avenir).
Есть античное изречение, призванное рассеять страх перед смертью: «Покуда ты есть, ее нет, а когда она есть, тебя нет», - но в нем, несомненно, недооценивается парадокс смерти, ибо стерто наше отношение к смерти, являющееся нашим единственным отношением с будущим
https://ru.bookmate.com/books/CTVT5Rma/quotes?variti_referrer=https%3a%2f%2fwww.google.com%2f&fa821dba_ipp_uid2=htebWWTLVTRUGu8V%2fBQnVhIAmX%2fEsyWxBtBvwyQ%3d%3d&fa821dba_ipp_uid1=1537319267783&fa821dba_ipp_key=v1537335107189%2F1243%2fLVCC7MhYBB%2bUGlQI8HtkEQ%3d%3d
http://www.ruthenia.ru/logos/number/2000_2/12.html
доказывает, чтоб утешиться, что бытие Франции есть уже небытие, а бытие России не есть еще бытие.
(А. И. Герцен, “Былое и думы”, гл. 37
Если существующий завершается в «субъективном» и «сознании», то другость завершается в женском. Это термин того же ранга, что и сознание, но противоположного смысла. Женское завершается как сущее не в трансценденции к свету, а в целомудрии.
Таким образом, здесь происходит движение в обратную сторону. Трансценденция женского заключается в том, чтобы уйти «куда-то туда», и это движение противоположно движению сознания. От этого, однако, оно не делается ни бессознательным, ни подсознательным, и я не вижу иного выхода, кроме как назвать его тайной.
http://qronikaplus.ge/?p=7813
http://levinas-society.org/NALS/conference.html
humanity is trapped in a dream of its own making. Wow, only thinking this yesterday, this is the simulation we are living in & typically blaming it on something else,Our generative powers have been hijacked World religion riding on the back of World government all controlled by evil ariticial intelligence
Kогда-нибудь прелестное создание,
Я стану для тебя воспоминанием,
Там, в памяти твоей голубоокой
Затерянной – так далеко-далёко
Забудешь ты мой профиль горбоносый
И лоб в апофеозе папиросы,
И вечный стих мой, коим всех морочу,
И сотню – на руке моей рабочей –
Серебряных перстней, – чердак-каюту,
Моих бумаг божественную смуту
Как в страшный год, возвышенный Бедою,
Ты – маленькой была, я – молодою.
Я стану для тебя воспоминанием,
Там, в памяти твоей голубоокой
Затерянной – так далеко-далёко
Забудешь ты мой профиль горбоносый
И лоб в апофеозе папиросы,
И вечный стих мой, коим всех морочу,
И сотню – на руке моей рабочей –
Серебряных перстней, – чердак-каюту,
Моих бумаг божественную смуту
Как в страшный год, возвышенный Бедою,
Ты – маленькой была, я – молодою.
Только там хорошо, где ты нов:
Не заведом, не дознан, не вызнан.
Не заведом, не дознан, не вызнан.
(Цветаева, 1925. Крысолов)
Небо, ты страшнее моря,
Оттого что в море тонут:
Дно есть.
Оттого что в море тонут:
Дно есть.
Это «когда-нибудь» случилось 31 августа 1941 года в городе Елабуге. Мария Ивановна Цветаева покончила жизнь самоубийством в возрасте 48 лет.
Родилась Марина Цветаева 26 сентября 1892 года. По гороскопу она «Весы», а появилась на свет в год «Дракона». Эти знаки присущи людям с высоким интеллектом, открытым, честным, не способным к лицемерию. Они лишены элементарной дипломатии в отношении с другими людьми, горды, великодушны и интеллигентны. «Весам» нравятся отдельные личности, но толпа вызывает у них чувство неприятия.
Родилась Марина Цветаева 26 сентября 1892 года. По гороскопу она «Весы», а появилась на свет в год «Дракона». Эти знаки присущи людям с высоким интеллектом, открытым, честным, не способным к лицемерию. Они лишены элементарной дипломатии в отношении с другими людьми, горды, великодушны и интеллигентны. «Весам» нравятся отдельные личности, но толпа вызывает у них чувство неприятия.
Они, как добрые феи, мирят ссорящихся, но способны сами затеять ссору. В повседневной жизни «Весы» добры и общительны, умны и наивны. В их характере преобладает непоседливость, но весь парадокс в том, что они редко куда-то спешат.
Характер «Весов» – сплошные противоречия. У большинства из них прекрасно развита концентрация внимания. Им дано глубоко и досконально постигать серьёзные проблемы. Они критичны и неравнодушны к любому искусству, будь то литература, музыка или живопись. Им не нравятся яркие цвета, зато пастельная гамма вызывает у них чувство покоя и умиротворения. Характеру «Весов» лучше всего соответствуют такие времена года как весна и осень – своей неопределённостью, непостоянством и ожиданием перемен.
Всё вышесказанное прекрасно характеризует великую русскую поэтессу первой половины XX века. Внешность Цветаевой чем-то напоминала фигуру мальчика. Широкие плечи, тонкая талия, лёгкие и быстрые движения. Небольшой рост – 163 см. Волосы золотисто-каштановые, мягкие и вьющиеся. Но они рано начали седеть. Глаза зелёные – цвета винограда.
Осанка строгая и стройная. Черты лица чёткие и точные. Лицо всё время было наполнено внутренним движением, загадочной выразительностью. Оно было насыщено самыми разными и неповторимыми оттенками, как вода и небо.
Голос высокий и звонкий. Фразы короткие, скорее реплики. Мария Ивановна умела слушать других. Никогда не стремилась морально подавить собеседника. Но в споре была опасна: точной и беспощадной фразой мгновенно сражала оппонента.
Её стихи — как спелые сочные фрукты или, как кровоточащие куски мяса; с них каплет жизнь. Когда их читаешь, они доходят до самых глубин — туда, где человек рискует встретиться с Богом.
Смерть — это нет,
Смерть — это нет,
Смерть — это нет.
………………………
Я — это Да,
Да — навсегда,
Да — вопреки,
Да — через всё!
Даже тебе
Да кричу, Нет!
Смерть — это нет,
Смерть — это нет.
………………………
Я — это Да,
Да — навсегда,
Да — вопреки,
Да — через всё!
Даже тебе
Да кричу, Нет!
1920
В письме к Рильке от 31-го декабря 1926, она написала: «Ты меня читаешь раньше, чем я пишу» — идеальный читатель. Но секрет прост, в вечности нет времени. Вчера, сегодня и завтра — одно, и то, что было, то есть и будет; и кто был, кто жил, тот — есть.
Я к каждому подхожу вся», — объяснялась Марина, и этот «каждый» реагировал предсказуемо: пугался.
Делись со мною тем, что знаешь,
И благодарен буду я.
Но ты мне душу предлагаешь —
На кой мне чёрт душа твоя!..
И благодарен буду я.
Но ты мне душу предлагаешь —
На кой мне чёрт душа твоя!..
(Лермонтов. Из Шиллера)
«...Чужие, то есть ненужные...».
Но умела ли она любить? Скорее, нет. Ей не хватало «рук» — слишком многое и многих хотелось обнять и обогреть. Мир вокруг был страшен и чужд ей настолько, что она жила, словно во сне или зажмурившись. Кратких взглядов, мигов, которые она время от времени бросала в рутинный ад, хватало для того, чтобы кровь закипала, а душа холодела. Мир, какой он есть, был не мыслим, он не вмещался в ней, как и она — в нём. Душа оставалась где-то вовне, не втискивалась в узкий картонный домик новой реальности, а тело было приговорено жить на грешной земле и бороться за выживание. И она старалась, боролась…
Дай мне руку — на весь тот свет!
Здесь — мои обе заняты.
1925
Здесь — мои обе заняты.
1925
Она хотела любить, как никто другой, и это желание, стремление зачастую перекрывало её неумение. Она была готова жертвовать собой — ради любви, но жертвовала и другими (всеми, может, кроме сына, которому в итоге принесла себя в жертву).
«Встречаться нужно для любви, для остального есть книги» — разумеется! Как глупо тратить быстротечное время на чепуху, надо спешить любить. Однако Марина проговаривается: «Женщина, не забывающая о Генрихе Гейне в тот момент, когда в комнату входит её возлюбленный, любит только Генриха Гейне».
У неё был острый, цепкий ум — мужской по определению многих, и она прощупывала им саму суть бытия, своего и чужого, как другие руками ощупывают материальные предметы. Она наблюдала, оценивала, переживала и записывала.
===
Но лица моего не забудь!
— Я его никогда не знал.
М. Цветаева
===
Но лица моего не забудь!
— Я его никогда не знал.
М. Цветаева
Не жить, не чувствовать — удел завидный…
Отрадно спать, отрадней камнем быть.
Микеланджело Буонарроти[1]
Отрадно спать, отрадней камнем быть.
Микеланджело Буонарроти[1]
Она всё время обращена лицом к любви: ищет её, жаждет её, находит или теряет и снова судорожно ищет. Сколько было искомых, поначалу обнадёживающих, многообещающих встреч, которые в итоге оказывались невстречами — романами с «неплодной смоковницей» по определению Али[2]. Зато сколько найдено прекрасных и точных слов о любви — их ведь надо было добыть из огня, выхватить из обжигающего пламени жизни. «Любить — видеть человека таким, каким его задумал Бог и не осуществили родители» — никто другой этого не понял, не нашёл, а ведь крайне важное открытие. Всякий, кто «зрит в корень», согласится: по-настоящему важно лишь то, что задумал Бог. Так она и относилась к окружающим — всматривалась вглубь человека, старалась высмотреть в нём замысел Творца, не очень-то обращая внимание на то, что имелось в наличности. Нравилось ли это людям? — вопрос почти риторический. Пожалуй, за таких людей хорошо скажет не цветаевская, а блоковская подруга, которая гневно писала своему поэту: «Вы смотрите на меня, как на какую-то отвлечённую идею; Вы навоображали про меня всяких хороших вещей и за этой фантастической фикцией, которая жила только в вашем воображении, Вы меня, живого человека с живой душой, и не заметили, проглядели. Вы, кажется, даже любили — свою фантазию, свой философский идеал, а я всё ждала, когда же Вы увидите меня, когда поймёте, чего мне нужно, чем я готова отвечать Вам от всей души. Но Вы продолжали фантазировать и философствовать… …Я живой человек и хочу им быть, хотя бы со всеми недостатками; когда же на меня смотрят как на какую-то отвлечённость, хотя бы и идеальнейшую, мне это невыносимо, оскорбительно, чуждо… Вы от жизни тянули меня на какие-то высоты, где мне холодно, страшно и… скучно» (Из неотправленного письма юной Л. Менделеевой А. Блоку).
Кажется у Цвейга я нашла приписываемую Лютеру мысль: у души два глаза — внешний и внутренний, но глядеть сразу двумя она не умеет. Так и Цветаева глядела только внутрь и изнутри, внешнее оставалось как бы вне зоны её внимания. «Моя беда в том, что для меня нет ни одной внешней вещи, все — сердце и судьба». «Судьба — то, что с нами сделал Бог. Жизнь — то, что с нами сделали люди» (М. Цветаева).
Она жила, как недовоплощённый дух, как будто не вполне материализовалась в здешнем, посюстороннем мире вещей, а потому присутствовала лишь отчасти. Кажется, ей не хватало не только рук, но и мышц, кожи — тела, материальности. Особенно тяжело стало жить, когда накренился и рухнул привычный строй жизни, когда новые тяготы, впридачу к старым, в том числе бытовым, полным весом навалились на женские плечи Марины, и те, хоть и были по-мужски скроены, не выдерживали бремени: кожи-то на них не было.
«Я, когда не люблю - не я. Я так давно - не я», - писала Цветаева в одном из своих писем.
Более страстного голоса в русской поэзии XX века не звучало», - говорил о Цветаевой Иосиф Бродский. Автор живой и яркой любовной лирики и одна из самых совершенных поэтов русского модернизма.
Чаще влюблённости Цветаевой носили платонический характер.
Но ей было жизненно необходимо любить и по-настоящему увлекаться людьми. Огромная часть цветаевской поэзии написана из этого чувства влюблённости, и многие стихи посвящены реальным людям.
поэтесса не скрывала связи «на стороне» и открыто посвящала стихи своим возлюбленным.
What they don’t get yet is that they are themselves the AI .The biggest problem in ur life is any identity which puts u in: "I am this but (and because of this) not that". This goes thus for any group based identity down to ur national identity, profession, religion, and even Sexual identity. This external form of group based identity is against true individuality, and really a prison for ur soul or true individuality..." D.H.
"So much geared toward self manipulation,Abandonment .this is exactly what the AI is and also this is being projected on Machine. "
".As long as our belief is in religion, we will never know anything about spirituality, because each religion teach us only about their religion. Religion's teaching concentrate on the human existence, here on earth, nothing more, and here is where the problem is, we don't have any knowledge of our spiritual existence, some of us think that we have a spiritual existence, but don't know for sure, if it is true, because nobody talk about it. They don't know that nobody talk about it, because religion made spirituality 'TABOO". As long as spirituality is taboo, we will be weak humans, having no knowledge that give us the power to superate these human problems that only block our growing. The spirituality that I am talking about, has nothing to do with this mockery of the real spirituality.
"If you are on the spiritual path, having a wealth of profoundly healing experiences, experiencing deeper levels of understanding of your self...and then your ego tries to hijack the direction by telling you that what you've experienced is 'rare' or 'special' and then tries to divert you into making a 'career' out of 'your' 'discoveries'; coming up with campaigns to capitalize on the experience, 'humbly' boasting about how enlightened you are to have experienced what you just have gone through, taking pride in having overcome the difficulty or problems you have overcome, telling you that you hold the keys to the kingdom or are now the transmitter of special downloads from God; thinking that all this means that it must be YOU who can 'lead humanity out of the darkness' by the realizations of your recently healed and illuminated self (but only if humanity pays you) - DON'T LISTEN TO IT AND KEEP GOING (on the path and also seek feedback from others who are willing to check you on your shit and ground you.)
This is the ego's last chance to try and hijack the latent powers that have awoken within you, it lures you to divert you back into serving that ego (rather than not personally identifying with any 'spiritual experience'). By identifying with your experience and making it a part of your personality, or 'brand' as we say these days, you have fallen right into it's trap, and the longer you stay on this detour the harder it will be to return to your true self. Keep working, don't turn the gift of your awakening into a 'career' or an accessory to your false-self, make the goal to find out what you truly are be the most important thing above everything else - and then, when it comes to share your gifts with others it will come from a pure place of awareness, one that lacks ambition and identification with whatever happens or happened to it, one that just is.
We have so many people out in the 'spiritual community' these days who refer to themselves as some format of 'spiritual teacher/shaman/psychic/coach' who are 'guiding' people and yet they personally identify with what they do (which shows it is not a true act of service); they allow their egos to feed off this new power that has awoken within them and then that ego architects a world for itself to use these powers to feed off of the love and admiration of others, these people have gone backwards on the path by allowing this to happen; they are the ones who end up being at their worst cult leaders, know-it-alls, or on an everyday level, self proclaimed 'healers' who do more long-term damage to themselves and others than good. The hardest to reach souls are the ones who think they have become the truth and discovered the truth because they cannot own their own deeper shit, check themselves on their true motives and intentions, and face the emptiness of being nothing.
Who am I?' is not a question that gets answered the second you find the right job title to give your newly awakened self; it is an endless process of discovery of everything you're not."
- Laura Matsue
------------------------
"Men [and women] usually work and carry on their affairs from the ordinary motives of the vital being, need, desire of wealth or success or position of power or fame or the activity and the pleasure of manifesting their capacities, and they succeed or fail according to their capability, power of work and the good or bad fortune which the result of their (conditioned) nature and their Karma.
When one takes up the yoga [work towards Awakening, union with the Divine] and wishes to consecrate one’s life to the Divine, these ordinary motives of the vital being have no longer their full and free play; they have to replaced by another, a mainly psychic (soul) and spiritual motive, which will enable the sadhak (spiritual seeker) with the same force as before, no longer for himself, but for the Divine.
The only work that spiritually purifies is that which is done without personal motives, without desire for fame or public recognition or worldly greatness, without insistence on one’s mental motives or vital lusts and demands or physical preferences, without vanity or crude self-assertion or claim for position or prestige, done for the sake of the Divine alone. All work done in an egoistic spirit, however “good” for people in the world of the Ignorance is of no avail to the seeker [and will keep the door to the Divine shut].
I do not mean philanthropy or the service of humanity or all the rest of the things - moral or idealistic - which the mind of man substitutes for the deeper truth of works. I mean by work action done for the Divine and more and more in union with Divine, merging one’s will with Divine Will. Naturally this is not easy at the beginning, any more than deep meditation and luminous knowledge are easy or even true love. But like the others it has to be begun in the right spirit and attitude, with the right will in you, then the rest will come.
One becomes liberated from the shackles of the outer nature; one becomes aware of one’s inner being and sees the outer as an instrument; one feels the universal Force doing one’s works and the Self watching or witness but free; one feels all works taken from one and done by the Divine Power acting from behind the heart. By constant referring of all one’s will and works to the Divine, true [embodied] love and adoration grow, the psychic being [individualized soul/true self] comes forward.
Finally, Works, Love and Knowledge go together and self-perfection becomes possible - what we call the transformation of the nature. These results certainly do not all come at once; they come more or less slowly, more or less completely according to the condition and growth of the being. There is no royal road to divine realization.
All this insistence upon action is absurd if one has not the light by which to act. The advocates of action think that by human intellect and energy, making an always new rush, everything can be put right; the present state of the world after a development of the intellect and a stupendous output of energy for which there is no historical parallel is a signal proof of the emptiness of the illusion under which they labour.
It is only by a change of consciousness that the true basis of life can be discovered: from within outward. But within does not mean some quarter inch behind the surface. One must go deep and find the soul, the (true) Self [behind the masks of the conditioned personality], the Divine Reality within us and only then can life become a true expression of what we can be instead of a blind and always repeated confused blur of the inadequate and imperfect thing we were.
The choice is between remaining in the old jumble and groping about in the hope of stumbling on some discovery or standing back and seeing the Light within till we discover and can build the Godhead within and without us."
- Sri Aurobindo
This is the ego's last chance to try and hijack the latent powers that have awoken within you, it lures you to divert you back into serving that ego (rather than not personally identifying with any 'spiritual experience'). By identifying with your experience and making it a part of your personality, or 'brand' as we say these days, you have fallen right into it's trap, and the longer you stay on this detour the harder it will be to return to your true self. Keep working, don't turn the gift of your awakening into a 'career' or an accessory to your false-self, make the goal to find out what you truly are be the most important thing above everything else - and then, when it comes to share your gifts with others it will come from a pure place of awareness, one that lacks ambition and identification with whatever happens or happened to it, one that just is.
We have so many people out in the 'spiritual community' these days who refer to themselves as some format of 'spiritual teacher/shaman/psychic/coach' who are 'guiding' people and yet they personally identify with what they do (which shows it is not a true act of service); they allow their egos to feed off this new power that has awoken within them and then that ego architects a world for itself to use these powers to feed off of the love and admiration of others, these people have gone backwards on the path by allowing this to happen; they are the ones who end up being at their worst cult leaders, know-it-alls, or on an everyday level, self proclaimed 'healers' who do more long-term damage to themselves and others than good. The hardest to reach souls are the ones who think they have become the truth and discovered the truth because they cannot own their own deeper shit, check themselves on their true motives and intentions, and face the emptiness of being nothing.
Who am I?' is not a question that gets answered the second you find the right job title to give your newly awakened self; it is an endless process of discovery of everything you're not."
- Laura Matsue
------------------------
"Men [and women] usually work and carry on their affairs from the ordinary motives of the vital being, need, desire of wealth or success or position of power or fame or the activity and the pleasure of manifesting their capacities, and they succeed or fail according to their capability, power of work and the good or bad fortune which the result of their (conditioned) nature and their Karma.
When one takes up the yoga [work towards Awakening, union with the Divine] and wishes to consecrate one’s life to the Divine, these ordinary motives of the vital being have no longer their full and free play; they have to replaced by another, a mainly psychic (soul) and spiritual motive, which will enable the sadhak (spiritual seeker) with the same force as before, no longer for himself, but for the Divine.
The only work that spiritually purifies is that which is done without personal motives, without desire for fame or public recognition or worldly greatness, without insistence on one’s mental motives or vital lusts and demands or physical preferences, without vanity or crude self-assertion or claim for position or prestige, done for the sake of the Divine alone. All work done in an egoistic spirit, however “good” for people in the world of the Ignorance is of no avail to the seeker [and will keep the door to the Divine shut].
I do not mean philanthropy or the service of humanity or all the rest of the things - moral or idealistic - which the mind of man substitutes for the deeper truth of works. I mean by work action done for the Divine and more and more in union with Divine, merging one’s will with Divine Will. Naturally this is not easy at the beginning, any more than deep meditation and luminous knowledge are easy or even true love. But like the others it has to be begun in the right spirit and attitude, with the right will in you, then the rest will come.
One becomes liberated from the shackles of the outer nature; one becomes aware of one’s inner being and sees the outer as an instrument; one feels the universal Force doing one’s works and the Self watching or witness but free; one feels all works taken from one and done by the Divine Power acting from behind the heart. By constant referring of all one’s will and works to the Divine, true [embodied] love and adoration grow, the psychic being [individualized soul/true self] comes forward.
Finally, Works, Love and Knowledge go together and self-perfection becomes possible - what we call the transformation of the nature. These results certainly do not all come at once; they come more or less slowly, more or less completely according to the condition and growth of the being. There is no royal road to divine realization.
All this insistence upon action is absurd if one has not the light by which to act. The advocates of action think that by human intellect and energy, making an always new rush, everything can be put right; the present state of the world after a development of the intellect and a stupendous output of energy for which there is no historical parallel is a signal proof of the emptiness of the illusion under which they labour.
It is only by a change of consciousness that the true basis of life can be discovered: from within outward. But within does not mean some quarter inch behind the surface. One must go deep and find the soul, the (true) Self [behind the masks of the conditioned personality], the Divine Reality within us and only then can life become a true expression of what we can be instead of a blind and always repeated confused blur of the inadequate and imperfect thing we were.
The choice is between remaining in the old jumble and groping about in the hope of stumbling on some discovery or standing back and seeing the Light within till we discover and can build the Godhead within and without us."
- Sri Aurobindo
Most of the interferences and influences of occult hostile forces/entities occur on more subtle levels via temptations, distractions and ego hooks (sex, power, money, fame) or via triggers, trying to get a mechanical reaction out of you. The intention is to vector you off your (soul) path to keep you plugged into the Matrix frequency. While more violent attacks can and do happen, occult interferences are not always that obvious, nor is a “full-on attack" always necessary from their occult strategy perspective.
The hostiles know our weaknesses, wounds, triggers and blindspots (our entire "psychological make-up") "better" than we do, especially if one is not engaged in sincere self-work and embodiment practices. It is imperative to establish the "inner witness" (the foundation of self-work via meditative self-observation), being able to observe our (most often conflicting and very reactive) emotions, feelings, desires, thoughts (which we believe to be our “own") - what we "think" we “want”, “need”, and “desire” - without acting on them nor identifying with them to discern the true self from the false conditioned/wounded/programmed personality. This also requires great sensitivity beyond the five senses in order to spot these external suggestions/influences and not mistake them for our own.
Spotting these more subtle interference and suggestions is easier said than done, of course, and the mind is the big trickster. It can easily rationalize and justify any behavior, indulgence or action (many of them are normalized pathologies in our society/official cult-ure). But if you are very sensitive (embodied) and have the inner awareness (connected to your soul essence/the Divine) that doesn't arise from thought/intellect but from "6th sensory intuitive cognition” (established via esoteric self-work), you can spot and see/sense how the subtle suggestions and temptations come in from the “outside”, most often via a thought, which then triggers a corresponding emotion/feeling/desire and pushes you to act on it and accept the suggestion, making you believe it's your own thought/desire.
It's like a little "seed" is being planted. When you accept it (identify with it) and act on it, a "chain reaction" ensues and it "needs to play itself out”. This acceptance is a form of a trap of agreement, granting occult adverse forces to manipulate you further. If you become aware of that while it happens you realize how mechanical it is and how little or no control "you" actually have in it. It's literally like “something else" is pulling your strings like a puppet and it takes tremendous resistance and self-awareness to stop it once the suggestion is accepted.
----------------------------------
Note: This is an excerpt from a slide (chapter "Subtle Interferences") of the webinar "OCCULT FORCES OF HYPER-DIMENSIONS
KEYS TO DISCERNMENT, CLEARING AND PROTECTION"
I'm currently working on. 100 slides in so far. It's gonna be a long one. If you are interested in joining/receiving the webinar, sign up to the mailing list on my website (bottom of the home page). This webinar will be only available for people who register for it (not available to the public).
The hostiles know our weaknesses, wounds, triggers and blindspots (our entire "psychological make-up") "better" than we do, especially if one is not engaged in sincere self-work and embodiment practices. It is imperative to establish the "inner witness" (the foundation of self-work via meditative self-observation), being able to observe our (most often conflicting and very reactive) emotions, feelings, desires, thoughts (which we believe to be our “own") - what we "think" we “want”, “need”, and “desire” - without acting on them nor identifying with them to discern the true self from the false conditioned/wounded/programmed personality. This also requires great sensitivity beyond the five senses in order to spot these external suggestions/influences and not mistake them for our own.
Spotting these more subtle interference and suggestions is easier said than done, of course, and the mind is the big trickster. It can easily rationalize and justify any behavior, indulgence or action (many of them are normalized pathologies in our society/official cult-ure). But if you are very sensitive (embodied) and have the inner awareness (connected to your soul essence/the Divine) that doesn't arise from thought/intellect but from "6th sensory intuitive cognition” (established via esoteric self-work), you can spot and see/sense how the subtle suggestions and temptations come in from the “outside”, most often via a thought, which then triggers a corresponding emotion/feeling/desire and pushes you to act on it and accept the suggestion, making you believe it's your own thought/desire.
It's like a little "seed" is being planted. When you accept it (identify with it) and act on it, a "chain reaction" ensues and it "needs to play itself out”. This acceptance is a form of a trap of agreement, granting occult adverse forces to manipulate you further. If you become aware of that while it happens you realize how mechanical it is and how little or no control "you" actually have in it. It's literally like “something else" is pulling your strings like a puppet and it takes tremendous resistance and self-awareness to stop it once the suggestion is accepted.
----------------------------------
Note: This is an excerpt from a slide (chapter "Subtle Interferences") of the webinar "OCCULT FORCES OF HYPER-DIMENSIONS
KEYS TO DISCERNMENT, CLEARING AND PROTECTION"
I'm currently working on. 100 slides in so far. It's gonna be a long one. If you are interested in joining/receiving the webinar, sign up to the mailing list on my website (bottom of the home page). This webinar will be only available for people who register for it (not available to the public).
==
Эмманюэль Левинас характеризует наш мир как мир «расколотый», «пере- вернутый» — эти выражения прочно вошли в наш речевой обиход. Расхождение
между событиями и рациональным порядком; непрозрачные и абсурдные
поступки; невозможность наладить взаимоотношения друг с другом — этого
достаточно для того, «чтобы в сумерках мира проснулась древняя одержимость
концом света».
2. «Если Другой обрщается ко мне, я вответе за него»
В более крайней форме один из основополагающих тезисов Эмманюэля
Левинаса звучит так: «Я в ответе за Другого, независимо от того, взаимно мое
чувство или нет, даже если мне придется умереть за это». Этот тезис находит свое развитие в произведении «Этика и бесконечное», где
Левинас подробно останавливается на важности «Другого» — образной совокуп- ности окружающих людей. «Другой» — это иной человек, не имеющий ничего
общего со мной. «Другой» — это и близкий коллега, партнер, друг. Каким бы ни
был «Другой», для Левинаса он не является тем, кто не обречен оставаться снару- жи непроницаемых стен моей личной жизни, моего личного бытия, моей самости. Природа отношений между «Я» и «Другим» глубоко диалогическая. Лик
«Другого» — то, что открывает его внутренний мир, позволяет установить с ним
контакт. Обращенный ко мне лик «Другого» выражает себя в своей открытости и
«обнаженности». Он является источником нравственной необходимости. Его
обращение означает ожидание ответа, и в этом смысле «Я» является
ответственным перед «Другим». Левинас, следуя феноменологической традиции
по проверке границ человеческого сознания, стремится лучше выявить истинное
значение «интенциональности», или «направленности» к Другому, которую он
определяет как «желание постичь Другого за пределами феномена бытия».
Что стоит за постижением феномена «Другого»?
Первичные характеристики «Другого» — «инакость», «чужесть» — попада- ют в сферу моего трансцендентного (т. е. выходящего за пределы моего позна- ния) опыта. Таким образом, человеческая способность к познанию оказывается
не в отношении человека к миру или к самому себе, а в его опыте общения с
«Другим», с другой, чем его собственная, субъективностью, с другим, чем его
собственный, миром. В отношении одной субъективности в другой
субъективности возникает уникальная ситуация, связанная с выходом «за преде- лы бытия», с бытием «для Другого». Такое «освобождение» от бытия является
следствием человеческого бескорыстия в отношении к «Другому» и выступает
основой ответственности за него6. «Ответственность, возложенная на меня, — говорит Левинас, — делает меня, не осознается как нечто незаменимое, посколь- ку никто тут не может встать на мое место, взывая оттуда ко мне как к обвиняе- мому, который не может отвергнуть обвинение, оно делает меня незаменимым, уникальными, избранным. Незаменимый в ответственности, я не имею возмож- ности скрыться, и вот я посвящен Другому без возможности отказа»7. Между тем Левинас предупреждает, что перед бескорыстной отдачей для
«Другого», вступая во взаимодействие с «Другим», «Я» как «Другой» для
«Другого» могу представлять угрозу. Эта угроза связана с физической уязви- мостью, вызывающей психологический страх «Другого». Физическая уязви- мость лежит в плоскости страха перед описанным выше «не-бытием», связанно- го с конечностью нашего существования, смертью. Сложно каждый раз предви- деть свою угрозу для «Другого», но ее можно «обезвредить» путем преодоления
моего бытия как угрозы. Единственная возможность сделать это — безусловная
ответственность за «Другого», ответственность, которая должна быть принята
без ссылки на предварительные договоренности или взаимоотношения8. Поистине несвободным «Я» считается при потере иного, как следствие при воз- ращении к бытию материальному, к «Я» неизменному, привязанному к самому
себе. Это, по Левинасу, и есть трагичность одиночества
3. «Ответственность за ближнего является
находящейся по ту сторону установленнго закон м
и обязательством сверх соглашения; она берет свое
начало изнутри моей свободы , не - настоящего,
незапамятного»
Ласка - это ожидание чистого будущего без содержания; это все возрастающий голод; обещания, которые все щедрее и щедрее, которые открываются все новыми перспективами неутолимого. Ласка питается безмерностью голода.
Ласка - это способ бытия субъекта, когда субъект, соприкасаясь с другим, идет дальше этого соприкосновения. Соприкосновение в своем качестве ощущения принадлежит миру света. Но когда кого-то ласкают, его, строго говоря, не касаются. Ласка ищет не бархатистости кожи или тепла ладони, как они даны в соприкосновении. Искание ласки составляет ее сущность благодаря тому, что ласка сама не знает, чего она ищет. Для нее существенны незнание, изначальная неупорядоченность. Она как бы игра с чем-то скрывающимся, игра без всякого намерения и цели, не с тем, что может стать нашим и нами, а с чем-то другим, всегда другим, непостижимым, что должно прийти (avenir).
Есть античное изречение, призванное рассеять страх перед смертью: «Покуда ты есть, ее нет, а когда она есть, тебя нет», - но в нем, несомненно, недооценивается парадокс смерти, ибо стерто наше отношение к смерти, являющееся нашим единственным отношением с будущим
https://ru.bookmate.com/books/CTVT5Rma/quotes?variti_referrer=https%3a%2f%2fwww.google.com%2f&fa821dba_ipp_uid2=htebWWTLVTRUGu8V%2fBQnVhIAmX%2fEsyWxBtBvwyQ%3d%3d&fa821dba_ipp_uid1=1537319267783&fa821dba_ipp_key=v1537335107189%2F1243%2fLVCC7MhYBB%2bUGlQI8HtkEQ%3d%3d
http://www.ruthenia.ru/logos/number/2000_2/12.html
доказывает, чтоб утешиться, что бытие Франции есть уже небытие, а бытие России не есть еще бытие.
(А. И. Герцен, “Былое и думы”, гл. 37
Если существующий завершается в «субъективном» и «сознании», то другость завершается в женском. Это термин того же ранга, что и сознание, но противоположного смысла. Женское завершается как сущее не в трансценденции к свету, а в целомудрии.
Таким образом, здесь происходит движение в обратную сторону. Трансценденция женского заключается в том, чтобы уйти «куда-то туда», и это движение противоположно движению сознания. От этого, однако, оно не делается ни бессознательным, ни подсознательным, и я не вижу иного выхода, кроме как назвать его тайной.
http://qronikaplus.ge/?p=7813
http://levinas-society.org/NALS/conference.html
Комментариев нет:
Отправить комментарий
Will be revised