არის თუ არა რელიგია კულტურის ნაწილი ?
ცოტა ხნის წინ ვიქტორ ეროფეევის სატელევიზიო პროგრამაში „აპოკრიფი“ გაჩაღდა დისკუსია პურის შესახებ. დისკუსიაში ფილოსოფოსი ალექსანდრე პიატიგორსკი მონაწილეობდა. როდესაც სიტყვა მოსკოვის სტუდენტს მისცეს, მან განაცხადა, რომ მისთვის არაფერია წმინდა და საერთოდ, ქრისტე კულტურის ნაწილია. გაბრაზებულმა პიატიგორსკიმ წამოიძახა: „არა! ქრისტიანობა ქრისტიანობაა, და არა კულტურის ნაწილი! ბუდიზმი ბუდიზმია, და არ არის კულტურის ნაწილი!“ ამ ემოციურად გამოხატული უთანხმოების შემდეგ დისკუსია, სამწუხაროდ, არ გაგრძელებულა. აუცილებელია მისი გაგრძელება ოპონენტების არყოფნის შემთხვევაში, განსაკუთრებით იმიტომ, რომ რელიგიის და კულტურის თანაფარდობის პრობლემა დიდი ხანია გადავიდა აბსტრაქტული კატეგორიიდან ყველაზე აქტუალურში, პოლიტიკურად აქტუალური საკითხების ჩათვლით.
უპირველეს ყოვლისა, აუცილებელია დისკუსიის საგნის განსაზღვრა. კულტურას ჩვენ განვიხილავთ, როგორც ადამიანთა საზოგადოების კვალის ერთობლიობას, რომელიც დარჩა დედამიწაზე. რელიგიას ჩვენ განვიხილავთ, როგორც ურთიერთქმედებას ადამიანსა და „სხვას“ შორის, რომელიც მოქმედებს ორი ფორმით: პირველი, რელიგიური გრძნობის სახით და, მეორე, რელიგიური ინსტიტუციის სახით. ჩვენი განმარტებების ჭრილში საკითხი ასე უნდა იყოს დასმული: არის თუ არა ურთიერთქმედება ადამიანსა და „სხვას“ შორის დედამიწაზე ადამიანის მიერ დატოვებული მემკვიდრეობის ნაწილი?
დავიწყოთ ელემენტარულით. არავინ არ ედავება იმ ფაქტს, რომ ადამიანის გარეშე რელიგია დედამიწაზე შეუძლებელია. შეუძლებელია ის მზის სისტემაშიც, თუ იქ არ იმყოფებიან კოსმონავტები დედამიწიდან. აქედან გამომდინარე, რელიგიის სათავე უნდა ვეძებოთ თვითონ ადამიანში და არა ირგვლივ არსებულ ბუნებაში. მაგრამ ადამიანი თავისთავად არ არის იგივე ღირებულების, რასაც თავად აწარმოებს. ადამიანი არ არის პროდუქტი, ანუ არ არის მანქანა, ინსტრუმენტი, არამედ მაღალგანვითარებული ორგანიზმია. ადამიანი გრძნობს და აზროვნებს. რელიგია იწყება, როგორც განსაკუთრებული განცდა, რომელიც წარმოიქმნება იმ მომენტში, როდესაც ადამიანი შეეხება გარე სამყაროს. შევეცადოთ და განვიხილოთ ამგვარი განცდების სხვადასხვა სახეობა. უნდა დავიწყოთ ყველა ადამიანისთვის საერთო სიტუაციით, რომელსაც ჰაიდეგერმა უწოდა სამყაროში „შეგდება“. ადამიანი უცნობ სივრცესთანპირისპირ აღმოჩნდება, რომელთა კანონები მისთვის გაუგებარია. შემდეგ მას შეიძლება ახასიათებდეს რელიგიური გრძნობების შემდეგი სახეობები:
1) სამყაროს მიმართ მოკრძალება, რომელიც მასზე უფროსია და რომელმაც მას ამქვეყნად მოსვლის საშუალება მისცა;
2) გარე სამყაროს ძალების მიმართ შიში;
3) მისი შინაგანი სამყაროს ფენომენის მიმართ შიში;
4) სამყაროსთან ერთიანობის განცდა;
5) გარე სამყაროს ძალების წყალობის იმედი;
6) იმქვეყნიური სიცოცხლის იმედი;
7) გადაცდომის გამო სასჯელის შიში.
ზოგადად, რელიგიური განცდა მოიცავს სხვადასხვა სახის შიშს, მოკრძალებას (გაკვირვებას, გულის აჩუყებას) და იმედს. ეს გრძნობა ეყრდნობა ისეთ იდეალურ ნიმუშებს, როგორიცაა ბუნების სილამაზე და ძალა, ბუნების თვითრეპროდუცირებისა და ბუნების პროცესების მოწესრიგების უნარი.
რელიგიური გრძნობა არის მიზეზი მსხვერპლშეწირვის და რიტუალების დამკვიდრებისა, ტაძრების შექმნისა, შელოცვებისა და ლოცვების შექმნისა. შესაბამისად, რელიგია, როგორც გრძნობა, არ იქნება კულტურის ნაწილი, არამედ მისი წარმოქმნისა და ფუნქციონირების ერთ-ერთი მიზეზია. რელიგიური პირველადია, კულტურული მეორადი. ოსტატს, რომელმაც ძველად შექმნა ნივთი, სურდა მისი დამზადება ღმერთების მიერ ჩაფიქრებული იდეალური მოდელის მიხედვით (ღმერთის მსგავსად და ხატად). ყველა შრომით პროცესს აქვს პირველსახე, რომელიც დაკავშირებულია თავად ღმერთების ქმედებებთან სამყაროს მოსაწყობად მისი შექმნის შემდეგ. ყველაფერი, რაც კეთდება ტრადიციის გაუთვალისწინებლად, ძველი ადამიანის თვალში წარუმატებლობისთვის არის განწირული.
რელიგიური ინსტიტუტი ჩნდება, როგორც რელიგიური გრძნობის პროდუქტი. მაგრამ, როგორც ადამიანის შინაგანი სამყაროს მატერიალური განსახიერება, ის უნდა იყოს აღიარებული, როგორც კულტურის ნაწილი, ანუ ადამიანის მემკვიდრეობის ნაწილი. ადამიანს შეიძლება ჰქონდეს რელიგიური გრძნობა, მაგრამ არ ეკუთვნოდეს რომელიმე კონფესიას იმის გამო, რომ აღიზარდა არა რელიგიურ ოჯახში. შეიძლება ითქვას, რომ ასეთი ადამიანი რელიგიურად არაკულტურულია. თუ ჩვენს წინაშეა ათეისტი, მას აქვს მინუს-გრძნობა, ანუ სწამს ის, რომ არაფერი ზებუნებრივი არ არსებობს, და სამყარო ისეთია, როგორსაც ვგრძნობთ.
თუ უძველესი დროიდან თანამედროვეობაში დავბრუნდებოდით, უნდა აღინიშნოს, რომ გასული საუკუნის ავანგარდისტებს ახასიათებდა სიახლის თაყვანისცემა, რომელიც ასახავს პირველადი სამყაროს ობიექტურ კანონზომიერებას (ხლებნიკოვი). ათეისტს და ავანგარდისტს სჯერა მკაცრი ობიექტური კანონების არსებობისა, რომლებსაც ემორჩილება ყოველივე ცოცხალი (მარქსიზმი). ისინი ცდილობენ ამ კანონების დარღვევას თავისუფალი ადამიანის ნების დასამტკიცებლად და, საბოლოოდ, სიკვდილის შიშის და თავად სიკვდილის დაძლევის მიზნით. მაგრამ, დარღვევის შემდეგ, ონავარი ბავშვებივით, ფრთხილად იყურებიან აქეთ-იქით, რადგან სასჯელის ეშინიათ, რომელიც შეიძლება მოვიდეს ნებისმიერი მხრიდან. ყველა სახის რელიგიური გრძნობიდან ყველაზე ნაკლებად პატივს სცემენ შიშს და ყველაზე მეტად ეყრდნობიან იმედს. მოწიწება კი მათ არ სჩვევიათ. შესაბამისად, როდესაც ახლისკენ მიისწრაფიან, მეამბოხე ავანგარდისტებს ფარულად ავსებს იგივე რელიგიური გრძნობა, რომელიც ცნობილია ძველი დროის ადამიანებისთვის. მაგრამ ისინი ცდილობენ ამ გრძნობის ჩახშობას ან შეცვლას.
ახლა უნდა დავსვათ კითხვა კამათში მონაწილეთა შესახებ. ისინი წარმოადგენენ არა მხოლოდ სხვადასხვა თაობებს, არამედ სხვადასხვა ცივილიზაციებს. პიატიგორსკი ეკუთვნის ძველ ცივილიზაციას, რომელიც ეფუძნება სოტერიოლოგიური რელიგიის დოგმატებს. მისი ოპონენტი იზიარებს ახალგაზრდა ადამიანთა უმრავლესობის პოზიციას, რომლებიც სიხარულით იღებენ ტექნოკრატთა ცივილიზაციას. ამაში მდგომარეობს შემთხვევითი დაპირისპირების არსი.
ძველი ცივილიზაცია მთლიანად ეფუძნება ნეტარების მოლოდინს მომავალში, რომელიც დადგება სიკვდილის შემდეგ, ხვალინდელი დღის ხელსაყრელობის რწმენას, ღვთის სასჯელის შიშს და თაყვანისცემას ღვთაებრივი ჰარმონიის წინაშე. ეს არის ამაღლებული გრძნობების ცივილიზაცია, რომლებმაც გონება თავის სამსახურში დააყენეს. დღევანდელი ცივილიზაცია მიმართულია სულ უფრო დომინანტური გონების განვითარებაზე, ემოციები კი ძალიან ჩამორჩება. დღევანდელ ცივილიზაციას მომავლის შიში აქვს, ვინაიდან, პირველ რიგში, ყველას გონება არ მუშაობს სწრაფად, და მეორეც, ყველას არ შეუძლია შეცვალოს კომპიუტერი და ტელევიზორის მარკა ოთხი წლის განმავლობაში ორჯერ. მომავალი ჰპირდება მხოლოდ ტექნოლოგიური პროცესის აჩქარებას და სხვადასხვა რისკის ზრდას - სიცოცხლისა და კეთილდღეობის რისკის. მომავალი დარტყმას აყენებს პროგნოზებს და ანგრევს ურთიერთობების სტერეოტიპებს. აქედან გამომდინარე, იმედი შესაძლებელია მხოლოდ იმისთვის, რომ შეძლებ დღევანდელ დღეს ჩაებღაუჭო და ხვალ ახალს აუღო ალღო. იმედი, როგორც რელიგიური გრძნობა, რომელიც უკავშირდება მადლის მიღებას, ადგილს უთმობს წუხილს ხვალინდელი დღის გამო. შიში იზრდება, მაგრამ ეს არის ანთროპოგენური კრიზისის შიში და სამყაროს თვითგანვითარებულ სისტემაში არსებული გაუმართაობისა. სამყაროდან „სხვა“ აღმოფხვრილია მისი ძველი გაგებით, - როგორც ანთროპომორფული, მგრძნობიარე და თვითშეგნებული ძალა, რომელიც ბუნების მოვლენების უკან დგას და სამართლიანად ეკუთვნის ადამიანს. თუ „სხვა“ უკვე აღარ არსებობს, აღარ არსებობს არც თაყვანისცემის გრძნობა წინაპართა ბუნების წინაშე, არ არსებობს მასთან ემოციური ერთიანობის შეგრძნება. რჩება საკუთარი თავის რაციონალური გაგება, როგორც თვითგანვითარებადი სისტემის ნაწილისა, რომელმაც არ იცის, როგორ გამოავლენს ის საკუთარ თავს დროის ყოველ მომდევნო მომენტში.
ამჟამინდელი ცივილიზაცია ოსტატების სამყაროა, ევგენი ბაზაროვის იდეალი. ოსტატების სამყაროში სიკვდილის შიში დაძლეულია დღეგრძელობის მიღწევის ტექნოლოგიებით, ყველა სულიერი პრობლემა გამოცხადებულია ტექნიკური გაუმართაობის შედეგად და აღმოიფხვრება ფსიქოტექნიკისა და მედიკამენტების დახმარებით. ოსტატთა სამყაროში თაყვანისცემის იდეალური ობიექტია კულტურა, რომელიც აქ გაგებულია, როგორც კაცობრიობის მიერ შექმნილი ყველა პროდუქტი მისი ისტორიის მანძილზე. მაგრამ კულტურის სფეროში ასევე არსებობს მოსაზრება, რომ პროდუქტის რიცხვს, არ ეკუთვნის, არამედ, პირიქით, შეადგენენ კულტურის მიზეზს, - ემოციები, ენა და რელიგიური გრძნობა. კულტურა თანამედროვე ოსტატებისთვის თავისთავად არსებობს, ღვთიურ მაგალითებთან შედარების გარეშე. ყველაფერს აქვს თავისი ტექნოლოგია და მისი მეთოდი, ხოლო ტექნოლოგიების წყაროები სამყაროს ამ მხარეს არიან, რადგან მათ ნიმუშებს წარმოადგენენ ადამიანის ისტორიის ადრეული ეპოქების მასალები. ყურადღება მივაქციოთ იმ ფაქტს, რომ რაც უფრო შორდება კაცობრიობა თავის კოსმობიოლოგიურ წყაროებს, მით უფრო ეჩვენება, რომ კულტურის მიზეზი თავად არის. სინამდვილეში, ეს არის ილუზია, რომელიც დაკავშირებულია არა იმდენად ფესვების დავიწყებასთან, რამდენადაც ცნობიერების გარკვეული ნაწილების ატროფიასთან, რომლებიც ადრე იყვნენ ემოციურ მეხსიერებაზე და წარსულთან ემოციურ კავშირზე პასუხისმგებელი.
ასე რომ, მოსაზრება იმასთან დაკავშირებით, რომ რელიგია არის კულტურის ნაწილი, ოსტატთა ცივილიზაციის ტიპიური შეხედულებაა, რომელიც ჩვენს თვალწინ ცვლის მღვდლების ცივილიზაციას. ჩვენ ახლა კონფლიქტის შუაგულში ვიმყოფებით, რომელმაც პოლიტიკურ-ეკონომიკური ხასიათი მიიღო. თუ რომელიმე ავტორიტეტული ლიდერი საჯაროდ განაცხადებს, რომ რელიგია არის პირველადი კულტურასთან მიმართებაში, უმრავლესოვისთვის ეს იმის მანიშნებელია, რომ კულტურა უნდა იმყოფებოდეს კონფესიების კონტროლის ქვეშ, ხოლო თავად სამღვდელოებისთვის, - რომ მას აქვს უპირატესი უფლება საზოგადოებრივი განვითარების პრიორიტეტების განსაზღვრაში. თუ პირიქით, ეს ლიდერი აღიარებს რელიგიას, როგორც კულტურის ნაწილს, უმრავლესობა გამოუყოფს კონფესიებს შედარებით პატარა უჯრედს საზოგადოებრივ სტრუქტურაში. რატომ სჭირდება რელიგია საზოგადოებას, სადაც კულტურა პირველადია? წესრიგი რომ დაიცვას ადამიანთა ქმედებებში? ამისათვის არსებობს კანონი. სწორი წარმოდგენა რომ მისცეს სამყაროს შესახებ? ამისთვის არსებობს მეცნიერება. ფსიქოთერაპევტებს რომ ემსახურებოდეს რათა დაამშვიდონ ხალხი მწუხარების დროს? ამისთვის ხომ არსებობს ფსიქოანალიზი. ერთი სიტყვით , თუ რელიგია არის კულტურის ნაწილი , მაშინ სად არის მისი ადგილი და რაში გამოიხატება მისი აუცილებლობა საზოგადოებისთვის ? კითხვა არ არის მოჩვენებითი და ჯერ კიდევ არავის დაუსვამს. პასუხის შესახებ აღარც ვსაუბრობ.
ცოტა ხნის წინ ვიქტორ ეროფეევის სატელევიზიო პროგრამაში „აპოკრიფი“ გაჩაღდა დისკუსია პურის შესახებ. დისკუსიაში ფილოსოფოსი ალექსანდრე პიატიგორსკი მონაწილეობდა. როდესაც სიტყვა მოსკოვის სტუდენტს მისცეს, მან განაცხადა, რომ მისთვის არაფერია წმინდა და საერთოდ, ქრისტე კულტურის ნაწილია. გაბრაზებულმა პიატიგორსკიმ წამოიძახა: „არა! ქრისტიანობა ქრისტიანობაა, და არა კულტურის ნაწილი! ბუდიზმი ბუდიზმია, და არ არის კულტურის ნაწილი!“ ამ ემოციურად გამოხატული უთანხმოების შემდეგ დისკუსია, სამწუხაროდ, არ გაგრძელებულა. აუცილებელია მისი გაგრძელება ოპონენტების არყოფნის შემთხვევაში, განსაკუთრებით იმიტომ, რომ რელიგიის და კულტურის თანაფარდობის პრობლემა დიდი ხანია გადავიდა აბსტრაქტული კატეგორიიდან ყველაზე აქტუალურში, პოლიტიკურად აქტუალური საკითხების ჩათვლით.
უპირველეს ყოვლისა, აუცილებელია დისკუსიის საგნის განსაზღვრა. კულტურას ჩვენ განვიხილავთ, როგორც ადამიანთა საზოგადოების კვალის ერთობლიობას, რომელიც დარჩა დედამიწაზე. რელიგიას ჩვენ განვიხილავთ, როგორც ურთიერთქმედებას ადამიანსა და „სხვას“ შორის, რომელიც მოქმედებს ორი ფორმით: პირველი, რელიგიური გრძნობის სახით და, მეორე, რელიგიური ინსტიტუციის სახით. ჩვენი განმარტებების ჭრილში საკითხი ასე უნდა იყოს დასმული: არის თუ არა ურთიერთქმედება ადამიანსა და „სხვას“ შორის დედამიწაზე ადამიანის მიერ დატოვებული მემკვიდრეობის ნაწილი?
დავიწყოთ ელემენტარულით. არავინ არ ედავება იმ ფაქტს, რომ ადამიანის გარეშე რელიგია დედამიწაზე შეუძლებელია. შეუძლებელია ის მზის სისტემაშიც, თუ იქ არ იმყოფებიან კოსმონავტები დედამიწიდან. აქედან გამომდინარე, რელიგიის სათავე უნდა ვეძებოთ თვითონ ადამიანში და არა ირგვლივ არსებულ ბუნებაში. მაგრამ ადამიანი თავისთავად არ არის იგივე ღირებულების, რასაც თავად აწარმოებს. ადამიანი არ არის პროდუქტი, ანუ არ არის მანქანა, ინსტრუმენტი, არამედ მაღალგანვითარებული ორგანიზმია. ადამიანი გრძნობს და აზროვნებს. რელიგია იწყება, როგორც განსაკუთრებული განცდა, რომელიც წარმოიქმნება იმ მომენტში, როდესაც ადამიანი შეეხება გარე სამყაროს. შევეცადოთ და განვიხილოთ ამგვარი განცდების სხვადასხვა სახეობა. უნდა დავიწყოთ ყველა ადამიანისთვის საერთო სიტუაციით, რომელსაც ჰაიდეგერმა უწოდა სამყაროში „შეგდება“. ადამიანი უცნობ სივრცესთანპირისპირ აღმოჩნდება, რომელთა კანონები მისთვის გაუგებარია. შემდეგ მას შეიძლება ახასიათებდეს რელიგიური გრძნობების შემდეგი სახეობები:
1) სამყაროს მიმართ მოკრძალება, რომელიც მასზე უფროსია და რომელმაც მას ამქვეყნად მოსვლის საშუალება მისცა;
2) გარე სამყაროს ძალების მიმართ შიში;
3) მისი შინაგანი სამყაროს ფენომენის მიმართ შიში;
4) სამყაროსთან ერთიანობის განცდა;
5) გარე სამყაროს ძალების წყალობის იმედი;
6) იმქვეყნიური სიცოცხლის იმედი;
7) გადაცდომის გამო სასჯელის შიში.
ზოგადად, რელიგიური განცდა მოიცავს სხვადასხვა სახის შიშს, მოკრძალებას (გაკვირვებას, გულის აჩუყებას) და იმედს. ეს გრძნობა ეყრდნობა ისეთ იდეალურ ნიმუშებს, როგორიცაა ბუნების სილამაზე და ძალა, ბუნების თვითრეპროდუცირებისა და ბუნების პროცესების მოწესრიგების უნარი.
რელიგიური გრძნობა არის მიზეზი მსხვერპლშეწირვის და რიტუალების დამკვიდრებისა, ტაძრების შექმნისა, შელოცვებისა და ლოცვების შექმნისა. შესაბამისად, რელიგია, როგორც გრძნობა, არ იქნება კულტურის ნაწილი, არამედ მისი წარმოქმნისა და ფუნქციონირების ერთ-ერთი მიზეზია. რელიგიური პირველადია, კულტურული მეორადი. ოსტატს, რომელმაც ძველად შექმნა ნივთი, სურდა მისი დამზადება ღმერთების მიერ ჩაფიქრებული იდეალური მოდელის მიხედვით (ღმერთის მსგავსად და ხატად). ყველა შრომით პროცესს აქვს პირველსახე, რომელიც დაკავშირებულია თავად ღმერთების ქმედებებთან სამყაროს მოსაწყობად მისი შექმნის შემდეგ. ყველაფერი, რაც კეთდება ტრადიციის გაუთვალისწინებლად, ძველი ადამიანის თვალში წარუმატებლობისთვის არის განწირული.
რელიგიური ინსტიტუტი ჩნდება, როგორც რელიგიური გრძნობის პროდუქტი. მაგრამ, როგორც ადამიანის შინაგანი სამყაროს მატერიალური განსახიერება, ის უნდა იყოს აღიარებული, როგორც კულტურის ნაწილი, ანუ ადამიანის მემკვიდრეობის ნაწილი. ადამიანს შეიძლება ჰქონდეს რელიგიური გრძნობა, მაგრამ არ ეკუთვნოდეს რომელიმე კონფესიას იმის გამო, რომ აღიზარდა არა რელიგიურ ოჯახში. შეიძლება ითქვას, რომ ასეთი ადამიანი რელიგიურად არაკულტურულია. თუ ჩვენს წინაშეა ათეისტი, მას აქვს მინუს-გრძნობა, ანუ სწამს ის, რომ არაფერი ზებუნებრივი არ არსებობს, და სამყარო ისეთია, როგორსაც ვგრძნობთ.
თუ უძველესი დროიდან თანამედროვეობაში დავბრუნდებოდით, უნდა აღინიშნოს, რომ გასული საუკუნის ავანგარდისტებს ახასიათებდა სიახლის თაყვანისცემა, რომელიც ასახავს პირველადი სამყაროს ობიექტურ კანონზომიერებას (ხლებნიკოვი). ათეისტს და ავანგარდისტს სჯერა მკაცრი ობიექტური კანონების არსებობისა, რომლებსაც ემორჩილება ყოველივე ცოცხალი (მარქსიზმი). ისინი ცდილობენ ამ კანონების დარღვევას თავისუფალი ადამიანის ნების დასამტკიცებლად და, საბოლოოდ, სიკვდილის შიშის და თავად სიკვდილის დაძლევის მიზნით. მაგრამ, დარღვევის შემდეგ, ონავარი ბავშვებივით, ფრთხილად იყურებიან აქეთ-იქით, რადგან სასჯელის ეშინიათ, რომელიც შეიძლება მოვიდეს ნებისმიერი მხრიდან. ყველა სახის რელიგიური გრძნობიდან ყველაზე ნაკლებად პატივს სცემენ შიშს და ყველაზე მეტად ეყრდნობიან იმედს. მოწიწება კი მათ არ სჩვევიათ. შესაბამისად, როდესაც ახლისკენ მიისწრაფიან, მეამბოხე ავანგარდისტებს ფარულად ავსებს იგივე რელიგიური გრძნობა, რომელიც ცნობილია ძველი დროის ადამიანებისთვის. მაგრამ ისინი ცდილობენ ამ გრძნობის ჩახშობას ან შეცვლას.
ახლა უნდა დავსვათ კითხვა კამათში მონაწილეთა შესახებ. ისინი წარმოადგენენ არა მხოლოდ სხვადასხვა თაობებს, არამედ სხვადასხვა ცივილიზაციებს. პიატიგორსკი ეკუთვნის ძველ ცივილიზაციას, რომელიც ეფუძნება სოტერიოლოგიური რელიგიის დოგმატებს. მისი ოპონენტი იზიარებს ახალგაზრდა ადამიანთა უმრავლესობის პოზიციას, რომლებიც სიხარულით იღებენ ტექნოკრატთა ცივილიზაციას. ამაში მდგომარეობს შემთხვევითი დაპირისპირების არსი.
ძველი ცივილიზაცია მთლიანად ეფუძნება ნეტარების მოლოდინს მომავალში, რომელიც დადგება სიკვდილის შემდეგ, ხვალინდელი დღის ხელსაყრელობის რწმენას, ღვთის სასჯელის შიშს და თაყვანისცემას ღვთაებრივი ჰარმონიის წინაშე. ეს არის ამაღლებული გრძნობების ცივილიზაცია, რომლებმაც გონება თავის სამსახურში დააყენეს. დღევანდელი ცივილიზაცია მიმართულია სულ უფრო დომინანტური გონების განვითარებაზე, ემოციები კი ძალიან ჩამორჩება. დღევანდელ ცივილიზაციას მომავლის შიში აქვს, ვინაიდან, პირველ რიგში, ყველას გონება არ მუშაობს სწრაფად, და მეორეც, ყველას არ შეუძლია შეცვალოს კომპიუტერი და ტელევიზორის მარკა ოთხი წლის განმავლობაში ორჯერ. მომავალი ჰპირდება მხოლოდ ტექნოლოგიური პროცესის აჩქარებას და სხვადასხვა რისკის ზრდას - სიცოცხლისა და კეთილდღეობის რისკის. მომავალი დარტყმას აყენებს პროგნოზებს და ანგრევს ურთიერთობების სტერეოტიპებს. აქედან გამომდინარე, იმედი შესაძლებელია მხოლოდ იმისთვის, რომ შეძლებ დღევანდელ დღეს ჩაებღაუჭო და ხვალ ახალს აუღო ალღო. იმედი, როგორც რელიგიური გრძნობა, რომელიც უკავშირდება მადლის მიღებას, ადგილს უთმობს წუხილს ხვალინდელი დღის გამო. შიში იზრდება, მაგრამ ეს არის ანთროპოგენური კრიზისის შიში და სამყაროს თვითგანვითარებულ სისტემაში არსებული გაუმართაობისა. სამყაროდან „სხვა“ აღმოფხვრილია მისი ძველი გაგებით, - როგორც ანთროპომორფული, მგრძნობიარე და თვითშეგნებული ძალა, რომელიც ბუნების მოვლენების უკან დგას და სამართლიანად ეკუთვნის ადამიანს. თუ „სხვა“ უკვე აღარ არსებობს, აღარ არსებობს არც თაყვანისცემის გრძნობა წინაპართა ბუნების წინაშე, არ არსებობს მასთან ემოციური ერთიანობის შეგრძნება. რჩება საკუთარი თავის რაციონალური გაგება, როგორც თვითგანვითარებადი სისტემის ნაწილისა, რომელმაც არ იცის, როგორ გამოავლენს ის საკუთარ თავს დროის ყოველ მომდევნო მომენტში.
ამჟამინდელი ცივილიზაცია ოსტატების სამყაროა, ევგენი ბაზაროვის იდეალი. ოსტატების სამყაროში სიკვდილის შიში დაძლეულია დღეგრძელობის მიღწევის ტექნოლოგიებით, ყველა სულიერი პრობლემა გამოცხადებულია ტექნიკური გაუმართაობის შედეგად და აღმოიფხვრება ფსიქოტექნიკისა და მედიკამენტების დახმარებით. ოსტატთა სამყაროში თაყვანისცემის იდეალური ობიექტია კულტურა, რომელიც აქ გაგებულია, როგორც კაცობრიობის მიერ შექმნილი ყველა პროდუქტი მისი ისტორიის მანძილზე. მაგრამ კულტურის სფეროში ასევე არსებობს მოსაზრება, რომ პროდუქტის რიცხვს, არ ეკუთვნის, არამედ, პირიქით, შეადგენენ კულტურის მიზეზს, - ემოციები, ენა და რელიგიური გრძნობა. კულტურა თანამედროვე ოსტატებისთვის თავისთავად არსებობს, ღვთიურ მაგალითებთან შედარების გარეშე. ყველაფერს აქვს თავისი ტექნოლოგია და მისი მეთოდი, ხოლო ტექნოლოგიების წყაროები სამყაროს ამ მხარეს არიან, რადგან მათ ნიმუშებს წარმოადგენენ ადამიანის ისტორიის ადრეული ეპოქების მასალები. ყურადღება მივაქციოთ იმ ფაქტს, რომ რაც უფრო შორდება კაცობრიობა თავის კოსმობიოლოგიურ წყაროებს, მით უფრო ეჩვენება, რომ კულტურის მიზეზი თავად არის. სინამდვილეში, ეს არის ილუზია, რომელიც დაკავშირებულია არა იმდენად ფესვების დავიწყებასთან, რამდენადაც ცნობიერების გარკვეული ნაწილების ატროფიასთან, რომლებიც ადრე იყვნენ ემოციურ მეხსიერებაზე და წარსულთან ემოციურ კავშირზე პასუხისმგებელი.
ასე რომ, მოსაზრება იმასთან დაკავშირებით, რომ რელიგია არის კულტურის ნაწილი, ოსტატთა ცივილიზაციის ტიპიური შეხედულებაა, რომელიც ჩვენს თვალწინ ცვლის მღვდლების ცივილიზაციას. ჩვენ ახლა კონფლიქტის შუაგულში ვიმყოფებით, რომელმაც პოლიტიკურ-ეკონომიკური ხასიათი მიიღო. თუ რომელიმე ავტორიტეტული ლიდერი საჯაროდ განაცხადებს, რომ რელიგია არის პირველადი კულტურასთან მიმართებაში, უმრავლესოვისთვის ეს იმის მანიშნებელია, რომ კულტურა უნდა იმყოფებოდეს კონფესიების კონტროლის ქვეშ, ხოლო თავად სამღვდელოებისთვის, - რომ მას აქვს უპირატესი უფლება საზოგადოებრივი განვითარების პრიორიტეტების განსაზღვრაში. თუ პირიქით, ეს ლიდერი აღიარებს რელიგიას, როგორც კულტურის ნაწილს, უმრავლესობა გამოუყოფს კონფესიებს შედარებით პატარა უჯრედს საზოგადოებრივ სტრუქტურაში. რატომ სჭირდება რელიგია საზოგადოებას, სადაც კულტურა პირველადია? წესრიგი რომ დაიცვას ადამიანთა ქმედებებში? ამისათვის არსებობს კანონი. სწორი წარმოდგენა რომ მისცეს სამყაროს შესახებ? ამისთვის არსებობს მეცნიერება. ფსიქოთერაპევტებს რომ ემსახურებოდეს რათა დაამშვიდონ ხალხი მწუხარების დროს? ამისთვის ხომ არსებობს ფსიქოანალიზი. ერთი სიტყვით , თუ რელიგია არის კულტურის ნაწილი , მაშინ სად არის მისი ადგილი და რაში გამოიხატება მისი აუცილებლობა საზოგადოებისთვის ? კითხვა არ არის მოჩვენებითი და ჯერ კიდევ არავის დაუსვამს. პასუხის შესახებ აღარც ვსაუბრობ.
==
არაადამიანურობის სამეფო
მწერალი და „სნობის“ მიმომხილველი ვიქტორ ეროფეევი განიხილავს დაავადების წარმოქმნის მიზეზებსა და მკურნალობის მეთოდებს, რომლითაც უკვე ინფიცირებულია რუსეთის მოსახლეობის უმრავლესობა.
ჩვენი დრო ისტორიაში შევა, როგორც არაადამიანურობის ეპოქა. წლიდან წლამდე ადამიანს აშიშვლებდნენ, და აი ის შიშველი დგას სახელმწიფოს წინაშე, რომელიც ჟინმორეული ამცირებს მას. გაშიშვლებით ყველა არ გაუშიშვლებიათ, მაგრამ, ვინც გააშიშვლეს, ის ხაფანგში აღმოჩნდა.
ნუთუ არაადამიანურობა სიახლეს წარმოადგენს ჩვენს მხარეში?
რუსულ ეროვნულ ხასიათში არ არსებობს ის სასტიკი არაადამიანურობა, რომლითაც ცნობილია აღმოსავლური დესპოტია. მაგრამ რუსი ადამიანის ქრესტომატიულმა მორჩილებამ შეიძლება განსხვავებული გამოძახილი ჰპოვოს. მან შეიძლება გამოიწვიოს კლასობრივი სიძულვილი და მისი სიდიადის აღიარება. ის დამყოლია. მისი პროპაგანდა, ალბათ, წარმატებული იქნება.
სიცრუის სამეფო თუ არაადამიანურობის სამეფო?
ცისრუე თავისთავად არ არის საფუძველი. ის ინსტრუმენტია. სიცრუე, რასაკვირველია, არაადამიანურობის შედეგია, რომელიც წარმოადგენს იმპერიული შენობის საფუძველს. იმპერიაში არაადამიანურობა წარმოიქმნება მაშინ, როდესაც მიზანი ამართლებს საშუალებას. საბჭოთა ხელისუფლების პირობებში კომუნიზმის სახით მიზანის შეთავაზება უგუნური და უსასრულოა.
მაგრამ ახლა რა მიზანი აქვს?
მიზანი შეიკუმშა შენარჩუნების, ან საზღვრების აღდგენის ზომამდე. იმის ნაცვლად, რომ ფეხებაკაპიწებული შეეცადათ დაწეულიყვნენ პორტუგალიას შემოსავლებით ერთ სულ მოსახლეზე, გადაწყდა, რომ, რადგან ეს შეუძლებელია, მათ არქაულ გრძნობებზე ითამაშონ, და, ჰოი სირცხვილო! - ყველაზე საუკეთესოდ აღიარონ საკუთარი თავი.
ადრე დასავლეთი კრემლიდან მოჩანდა, როგორც არაერთგვაროვანი მოვლენა. კაპიტალისტების გარდა იქ ცხოვრობდნენ მუშები და მათი დამცველები - კომუნისტები. ახლა მთელი დასავლეთი გადაიქცა ამაზრზენ ადგილად, მათ შორის მუშების და გლეხების ჩათვლით. და მხოლოდ უკიდურესად მემარჯვენე პარტიები, რომლებიც ცდილობენ დასავლეთის კონცეფციის განადგურებას, მათი დროებითი მოკავშირეები არიან. დროებითი - იმიტომ, რომ სხვადასხვა ქვეყნის ნაციონალისტებს შორის, რა თქმა უნდა, არ არსებობს მომავლის საერთო მიზანი.
დასავლეთი მუდმივი მოწინააღმდეგეა, რომლის სიმახინჯეს ვერავითარი მსოფლიო რევოლუცია ვერ გამოასწორებს. შესაძლებელია მისი, როგორც სამხედრო ხომალდის ჩაძირვა, და დასავლეთის ყოველი შეცდომა, ყოველი პრობლემა, მაგალითად, მიგრაციის მსგავსი, ჩვენთან ენთუზიაზმით იყოს მიღებული .
არაადამიანურობის იდეა ჰაერში ტრიალებდა რუსეთში მისი ისტორიის არსებობის მანძილზე. თვითმპყრობელობას სძულდა კათოლიციზმი, დემოკრატია, პარლამენტი - ყველაფერი ერთად. მაგრამ არაადამიანურობის ბაცილა რუსულ სისხლში რევოლუციამ შეიტანა კლასობრივი სიძულვილის პრაქტიკასთან ერთად. იგი აქტიურად ვითარდებოდა საბჭოთა ადამიანის, სტალინის შევარდენის შექმნისას, რომელსაც სიძულვილი უნდა განეცადა კაპიტალიზმის მიმართ.
მაგრამ დასავლეთის მიმართ სანახევრო სიძულვილმა, რომელიც კლასობრივი პრინციპით იყო დაყოფილი, არაეფექტური გახადა ის. საბოლოო ჯამში, სწორედ ამერიკელი მუშები კერავდნენ ყველა ჩვენთაგანისთვის საყვარელ ამერიკულ ჯინსებს, ხოლო ამერიკულ მანქანებს კონვეირზე კაპიტალისტები არ აკეთებდნენ. ახლა ამერიკელ მუშებს შეუძლიათ ტყე-ტყე სიარული. ჯინსები უკვე ეჭვს იწვევენ.
სკკპ ცენტრალური კომიტეტის ნომენკლატურული მუშაკები დაუფარავი სიამოვნებით მიემგზავრებოდნენ მათი იტალიელი კომუნისტი თანამებრძოლების ვილებზე. მაშინ ეს ნორმალური მოვლენა იყო. ახლა რუსულ უძრავ ქონებას დასავლეთში ღალატის სუნი ასდის.
ომი დიდი ხნის წინ გამოცხადდა, 21-ე საუკუნის დასაწყისში, მაგრამ ძალა მოიკრიფა 2014 წლის შემდეგ. არაადამიანურობა - გამარჯვების გარანტია.
მაგრამ როგორ გაჩნდა არაადამიანურობა?
საბჭოთა ხელისუფლება დასრულდა. გორბაჩოვმა განაცხადა, რომ ზოგადსაკაცობრიო ღირებულებები უფრო მნიშვნელოვანია, ვიდრე კლასობრივი. კარგად მახსოვს, როგორ ვუთხარი ამის შესახებ გამოჩენილ ფილოსოფოსს ალექსეი ფიოდოროვიჩ ლოსევს, და მას სახე გაუნათდა - ის არ ფიქრობდა, რომ ამ დღეს მოესწრებოდა.
მაგრამ სახე დიდი ხნით არ განათებია. უკვე 2000-იანი წლების მეორე ნახევარში ნაცნობი რუსი დიპლომატები მარწმუნებდნენ, რომ ზოგადსაკაციობრიო ღირებულებები ილუზიაა.
ზოგადსაკაცობრიო ღირებულებებზე უარის თქმა არაადამიანურობის მთავარი მიზეზია. აქ გადიოდა საზღვარი სიკეთესა და ბოროტებას შორის. არაადამიანურობის ბაცილებმა ისევ სწრაფად დაიწყეს გამრავლება. ჩვენთან ყველაფერი ყოფილა, იყო ძალიან ცუდიც, მაგრამ არასდროს ისტორიაში ოპრიჩნიკები არ გამოსულან თავისი პატრონის მორჩილებიდან. თქვენ ოდესმე შეგხვედრიათ მხიარული მზვერავი? დაზვერვას ასეთი ადამიანები არ სჭირდება. სახელმწიფოს მმართველ ორგანოებს?
რუსეთი სწრაფად გახდა უნდობელი, მოღუშული, ეჭვიანი, განსაკუთრებით უცხოელების მიმართ. სიტყვებმა დაკარგა მნიშვნელობა და გამოიყენებოდა მხოლოდ გადაბირებისა და განადგურების მიზნით. მზვერავები სჭირდებათ, როგორც მზვერავები, მაგრამ არსებობს მათი სარგებლობის ზღვარიც სახელმწიფოსთვის.
დაიწყო თამაში პირველყოფილ ინსტინქტებთან, სხვის ბინძურ საცვლებში ქექვა, კომპრომატის ძებნა, კეთილშობილი სულის არსებობაში ეჭვის შეტანა, შეიძლება ყველაფრის ყიდვა-გყიდვა. ადამიანის მორალური ფასი სწრაფად იკლებს, მასთან ერთად ფიზიკური ფასიც იკლებს. მტრის გვამს, რა თქმა უნდა, კარგი სუნი აქვს.
ამიტომაც არ უნდა გამოიწვიოს გაკვირვება არც თეატრალურ საქმესთან დაკავშირებულმა საჩვენებელმა პროცესმა, არც პროფილაქტიკურმა მოქმედებებმა უკმაყოფილო ელიტის შესაძლო არეულობის, არც ჰიპოთეტური სასახლის გადატრიალების წინააღმდეგ. არ აქვს აზრი გაკვირვება გამოხატო ყირიმის, დონბასის, სირიის გამო, რადგან ეს მოვლენები უფრო მკვეთრად წარმოაჩენენ სახელმწიფო იდეას უნივერსალური ღირებულებების შეუძლებლობის შესახებ.
არაადამიანურობის ბაცილამ ასახვა ჰოვა სატელევიზიო ეკრანებზე, სკანდალურ გამოხტომებში სხვა ქვეყნების მიმართ და თვალსაზრისთან დაკავშირებით, ასევე სირიასთან დაკავშირებულ პარტიზანულ ენთუზიაზმში.
გასაკვირი არ არის, რომ ქვეყანას, რომელიც განმსჭვალულია დაზვერვის მაგიისადმი სიყვარულით (რომელსაც ფილმებიდან ყველაზე მეტად უყვარს „გაზაფხულის ჩვიდმეტი გაელვება“ - სუკ-ის აპოთეოზი), კვლავ შეუყვარდა სტალინი და ქოქოლას აყრის ევროპას.
ამ დაავადების მკურნალობა რთულია, ამ დაავადებით ინფიცირებულია მოსახლეობის უმრავლესობა, ამიტომ ის არა მხოლოდ არ აყენებს მკურნალობის აუცილებლობის საკითხს, არც კი იცის, რისგან უნდა განიკურნოს.
არაადამიანურობის ბაცილა შეიძლება „თავისიანებსაც“ მიუბრუნდეს, რომლებიც შეიძლება იყვნენ მეხუთე კოლონა, ან უბრალოდ ანტიდასავლური კოაალიციის არასაკმარისად აქტიური ჯარისკაცები, რომლებიც მალავენ საკუთარ ვილებს დასავლეთში და ჩუმად მიემგზავრებიან იქ, რათა სიამოვნება მიიღონ ცხოვრებისგან.
სად არის საზღვარი ფარისევლებსა და გულწრფელი არაადამიანურობის მეგობრებს შორის? ის თითოეულ შემთხვევაში ინდივიდუალურად მიმდინარეობს, მაგრამ, როგორი უცნაურიც არ უნდა იყოს, ორივე პარტია დარტყმის ქვეშ არის. რომანტიკოსებმა არ უნდა გაუსწრონ უმაღლეს რომანტიკოს, ამიტომ იდეოლოგიურად ისინი დაუცველები არიან. ფარისევლები, პირიქით, სასარგებლონი არიან: ისინი ხაზგასმით განასახიერებენ ადამიანების გამყიდველობის იდეას, როდესაც აძლევენ კომპრომატთან, როგორც ჯაშუშის საყვარელ სათამაშოსთან თამაშის საშუალებას. მაგრამ თავად ჯაშუშ კოლეგებს შეუძლიათ გაუჩნდეთ ამბიციური სამომავლო გეგმები, რომლებიც ასევე ექვემდებარება კასტრირებას.
რუსეთის ამ სიტუაციიდან გამოყვანა მხოლოდ შემთხვევითობას შეუძლია. კანონზომიერება ჩვენთან ჯერ-ჯერობით მხოლოდ არაადამიანურობის მხარეზეა. კანონი რჩება იმ დროისთვის, რომელიც მრწამსის ქვეშ იმყოფება. თუმცა ისტორიულად რუსეთი ზოგჯერ ევროპისკენ მიიწევს, ზოგჯერ კი გაურბის ევროპას, ლოგიკისა და ხალხის ნების მიუხედავად.
https://banshur69.livejournal.com/36433.html
https://snob.ru/entry/157968
https://monocler.ru/zavodnoy-apelsin-stenli-kubrika/
https://tvkultura.ru/video/show/brand_id/20860/episode_id/155748/video_id/155748/
https://www.dw.com/ru/%D0%B2%D0%B8%D0%BA%D1%82%D0%BE%D1%80-%D0%B5%D1%80%D0%BE%D1%84%D0%B5%D0%B5%D0%B2-%D0%BA%D1%83%D0%BB%D1%8C%D1%82%D1%83%D1%80%D1%83-%D0%BF%D0%BE%D1%81%D1%82%D1%80%D0%BE%D0%B8%D1%82%D1%8C-%D0%BD%D0%B5%D0%BB%D1%8C%D0%B7%D1%8F-%D1%8D%D1%82%D0%BE-%D0%BD%D0%B5-%D0%B0%D1%80%D0%BC%D0%B8%D1%8F-%D0%B8-%D0%BD%D0%B5-%D1%84%D0%BB%D0%BE%D1%82/a-17561365
https://snob.ru/entry/148798
https://rg.ru/2013/02/28/erofeev-site.html
https://monocler.ru/pochemu-razdrazhayut-lyudi/
A Church is a Womb space: Church derives from the same word root as Circle, which was an external representation of the feminine Womb space Temple is described as a Womb space.
Why is Womb power being used without our knowledge, whilst women's own inner Womb power lays unclaimed, shamed and repressed?
http://www.patheos.com/blogs/removingthefigleaf/2016/11/vagina-power/
https://awarenessact.com/scientists-say-rfid-chips-will-not-be-optional-and-they-will-change-the-very-essence-of-what-it-is-to-be-human/?=wuw
http://tikstaplining.strikingly.com/
http://essential-knowledge.net/becoming-a-warrior/losing-self-importance/
http://alignment2012.com/warrior.html
WARRIOR QUOTES
THE WARRIOR SAYINGS OF DON JUAN
The following quote collection has been culled from the Casteneda books and represents a distillation of Don Juan's philosophy of the warrior. Regardless of what you may think of the literal veracity of these books, they were for many in our culture, including me, the first encounter with the philosophy of the warrior. Don Juan's teachings about the Warrior stance have the perfection of a Samurai sword or arrows shot by a master Zen archer. Their concise, penetrating power is unequaled, and they pierce ego illusions like diamond bullets. Taken together they amount to a Toltec Warrior Manifesto. Someone once defined stories as "equipment for living." Don Juan's warrior teachings are also equipment for living, something never to leave behind, like a blade of impervious metal, a powerful ally to accompany you into any sort of wilderness.
I am already given to the power that rules my fate. And I cling to nothing, so I will have
nothing to defend.
I have no thoughts, so I will see.
I fear nothing, so I will remember myself.
Detached and at ease, I will dart past the Eagle to be free.
Warriors have an ulterior purpose for their acts which has
nothing to do with personal gain. The average man acts only if
there is a chance for profit. Warriors act not for profit, but for
the spirit.
For the average man, the world is weird because if he's not
bored with it, he's at odds with it. For a warrior, the world is
weird because it is stupendous, awesome, mysterious, unfathomable.
A warrior must assume responsibility for being here, in this
marvelous world, in this marvelous time.
Impeccability begins with a single act that has to be
deliberate, precise and sustained. If that act is repeated long
enough, one acquires a sense of unbending intent which can be
applied to anything else. If that is accomplished the road is
clear. One thing will lead to another until the warrior realizes
his full potential.
Any movement of the assemblage point means a movement away
from an excessive concern with the individual self. Shamans believe
it is the position of the assemblage point which makes modern man a
homicidal egoist, a being totally involved with his self-image.
Having lost hope of ever returning to the source of everything, the
average man seeks solace in his selfishness.
A warrior must cultivate the feeling that he has everything
needed for the extravagant journey that is his life. What counts
for a warrior is being alive. Life in itself is sufficient,
self-explanatory and complete.
Therefore, one may say without being presumptuous that the
experience of experiences is being alive.
A warrior must focus his attention on the link between
himself and his death. Without remorse or sadness or worrying, he
must focus his attention on the fact that he does not have time and
let his acts flow accordingly. He must let each of his acts be his
last battle on earth. Only under those conditions will his acts
have their rightful power. Otherwise they will be, for as long as
he lives, the acts of a fool.
Note—Although the quotes use the default masculine pronoun "he," it is not assumed that warriors must be males. Many of the most powerful warriors in the Casteneda books are female.
Warriors compress time; this is the sixth principle of the
art of stalking. Even an instant counts. In a battle for your
life, a second is an eternity, an eternity that may decide the
outcome. Warriors aim at succeeding, therefore they compress time.
Warriors don't waste an instant.
A warrior acknowledges his pain but he doesn't indulge in it.
The mood of the warrior who enters into the unknown is not one of
sadness; on the contrary, he's joyful because he feels humbled by
his great fortune, confident that his spirit is impeccable, and
above all, fully aware of his efficiency. A warrior's joyfulness
comes from having accepted his fate, and from having truthfully
assessed what lies ahead of him.
The basic difference between an ordinary man and a warrior is
that a warrior takes everything as a challenge, while an ordinary
man takes everything as a blessing or as a curse.
The self-confidence of the warrior is not the self-confidence
of the average man. The average man seeks certainty in the eyes of
the onlooker and calls that self-confidence. The warrior seeks
impeccability in his own eyes and calls that humbleness. The
average man is hooked to his fellow men, while the warrior is hooked
only to infinity.
It is much easier for warriors to fare well under conditions of
maximum stress than to be impeccable under normal circumstances.
What seems natural is to think that a warrior who can hold his
own in the face of the unknown can certainly face petty tyrants with
impunity. But that's not necessarily so. What destroyed the superb
warriors of ancient times was to rely on that assumption. Nothing
can temper the spirit of a warrior as much as the challenge of
dealing with impossible people in positions of power. Only under
those conditions can warriors acquire the sobriety and serenity to
withstand the pressure of the unknowable.
Knowledge comes to a warrior, floating, like specks of gold
dust, the same dust that covers the wings of moths. So for a
warrior, knowledge is like taking a shower, or being rained on b
specks of dark gold dust.
A warrior is a hunter. He calculates everything. That's
control. Once his calculations are over, he acts. He lets go.
That's abandon. A warrior is not a leaf at the mercy of the wind.
No one can push him, no one can make him do things against himself
or against his better judgment. A warrior is tuned to survive and
he survives in the best of all possible fashions.
Acts have power. Especially when the warrior acting knows that
those acts are his last battle. There is a strange consuming
happiness in acting with the full knowledge that whatever he is
doing may very well be his last act on earth.
If a warrior is to succeed in anything, the success must come
gently, with a great deal of effort but with no stress or obsession.
Our fellow men are black magicians. And whoever is with them
is a black magician on the spot. Think for a moment, can you
deviate from the path that your fellow men have lined up for you?
And if you remain with them, your thoughts and your actions are
fixed forever in their terms. That is slavery. The warrior, on the
other hand, is free from all that. Freedom is expensive, but the
price is not impossible to pay. So, fear your captors, your
masters. Don't waste your time and your power fearing freedom.
A warrior is never under siege. To be under siege implies that
one has personal possessions that could be blockaded. A warrior has
nothing in the world except his impeccability, and impeccability
cannot be threatened.
To discard everything that is unnecessary is the second
principle of the art of stalking. A warrior doesn't complicate
things. He aims at being simple. He applies all the concentration
he has to decide whether or not to enter into battle, for any battle
is a battle for his life. This is the third principle of the art of
stalking. A warrior must be willing and ready to make his last
stand here and now. But not in a helter-skelter way.
The flaw with words is that they always make us feel
enlightened, but when we turn around to face the world they always
fail us and we end up facing the world as we always have, without
enlightenment. For this reason, a warrior seeks to act rather than
to talk, and to this effect, he gets a new description of the
world—a new description where talking is not that important, and
where new acts have new reflections.
Applying these principles brings about three results. The
first is that stalkers learn never to take themselves seriously;
they learn to laugh at themselves. If they are not afraid of being
a fool, they can fool anyone. The second is that stalkers learn to
have endless patience. Stalkers are never in a hurry; they never
fret. And the third is that stalkers learn to have an endless
capacity to improvise.
Only as a warrior can one withstand the path of knowledge. A
warrior cannot complain or regret anything. His life is an endless
challenge, and challenges cannot possibly be good or bad.
Challenges are simple challenges.
The recommendation for warriors is not to have any material
things on which to focus their power, but to focus it on the spirit,
on the true flight into the unknown, not on trivialities.
Everyone who wants to follow the warrior's path has to rid
himself of the compulsion to possess and hold onto things.
Self-importance is man's greatest enemy. What weakens him is
feeling offended by the deeds and misdeeds of his fellow men.
Self-importance requires that one spend most of one's life offended
by something or someone.
The hardest thing in the world is to assume the mood of a
warrior. It is of no use to be sad and complain and feel justified
in doing so, believing that someone is always doing something to us.
Nobody is doing anything to anybody, much less to a warrior.
A warrior takes his lot, whatever it amy be, and accepts it in
ultimate humbleness. He accepts in humbleness what he is, not as
grounds for regret but as a living challenge.
By the way, Casteneda, just before he died, published an entire book of Don Juan quotations entitled The Arrow of Time.
When nothing is for sure we remain alert, perennially on our
toes. It is more exciting not to know which bush the rabbit is
hiding behind than to behave as though we knew everything.
As long as a man feels that he is the most important thing in
the world, he cannot really appreciate the world around him. He is
like a horse with blinders; all he sees is himself, apart from
everything else.
There is no completeness without sadness and longing, for
without them there is no sobriety, no kindness. Wisdom without
kindness and knowledge without sobriety are useless.
Everything that warriors do is done as a consequence of a
movement of their assemblage points, and such movements are ruled by
the amount of energy warriors have at their command.
Power always makes a cubic centimeter of chance available to a
warrior. The warrior's art is to be perennially fluid in order to
pluck it.
The worst that could happen to us is that we have to die, and
since that is already our unalterable fate, we are free; those who
have lost everything no longer have anything to fear.
What we need to do to allow magic to get hold of us is to
banish doubts from our minds. Once doubts are banished anything is
possible.
A warrior must learn to make every act count, since he is going
to be here in this world for only a short while, in fact, too short
for witnessing all the marvels of it.
Feeling important makes one heavy, clumsy and vain. To be a warrior one needs to be light and fluid.
Dwelling upon the self too much produces a terrible fatigue. A man in that position is deaf and blind to everything else. The fatigue itself makes him cease to see the marvels all around him.
When one has nothing to lose, one becomes courageous. We are timid only when there is something we can still cling to.
For a seer, the truth is that all living beings are struggling to die. What stops death is awareness.
The only freedom warriors have is to behave impeccably. Not only is impeccability freedom; it is the only way to straighten out
the human form.
I hope these quotes nourish you as they have me. Save them, print them out, keep them with you for they will never seem dated or irrelevant if you aim at impeccability and the warrior's stance.
Love, Jonathan
The modern person simply has no conception of how self-deceptive a life can be that is lived in only one part of oneself. The head, the emotions, and the body each have their own perceptions and actions, and each in itself, can live a simulacrum of human life. In the modern era this has gone to an extreme point and most of the technical and material progress of our culture serves to push the individual further into only one of the centers—one third, as it were, of one’s real self-nature. The growth of vast areas of scientific knowledge is, according to Gurdjieff, outweighed by the diminution of the conscious space and time within which one lives and experiences oneself. With an ever-diminishing “I,” man gathers an ever-expanding corpus of information about the universe. But to be human—to be a whole self possessed of moral power, will, and intelligence—requires all the centers, and more. This MORE is communicated above all in Gurdjieff’s own writings in which the levels of spiritual development possible for man are connected with a breathtaking vision of the levels of possible service that the developing individual is called on to render to mankind and to the universal source of creation itself.
Man is an undeveloped creation. He is not really man, considered as a cosmically unique being whose intelligence and power of action mirror the energies of the source of life itself. On the contrary, man as we encounter him is an automaton. His thoughts, feelings, and deeds are little more than mechanical reactions to external and internal stimuli. He cannot do anything. In and around him, everything happens without the participation of his own authentic consciousness. But human beings are ignorant of this state of affairs because of the pervasive influence of culture and education, which engrave in them the illusion of autonomous conscious selves. In short, man is asleep. There is no authentic "I am" in his presence, but only an egoism which masquerades as the authentic self, and whose machinations poorly imitate the normal human functions of thought, feeling, and will.
Many factors reinforce this sleep. Each of the reactions that proceed in one’s presence is accompanied by a deceptive sense of I—man is many I’s, each imagining itself to be the whole, and each buffered off from awareness of the others. Each of these many I’s represents a process whereby the subtle energy of consciousness is absorbed and degraded, a process that Gurdjieff termed “identification.” Man identifies—that is, squanders his conscious energy, with every passing thought, impulse, and sensation. This state of affairs takes the form of a continuous self-deception and a continuous procession of egoistic emotions, such as anger, self-pity, sentimentality, and fear which are of such a pervasively painful nature that man is constantly driven to ameliorate this condition through the endless pursuit of social recognition, sensory pleasure, or the vague and unrealizable goal of “happiness.”
- Jacob Needleman
DuaneTheGreatWriter.info
WARRIOR QUOTES
THE WARRIOR SAYINGS OF DON JUAN
The following quote collection has been culled from the Casteneda books and represents a distillation of Don Juan's philosophy of the warrior. Regardless of what you may think of the literal veracity of these books, they were for many in our culture, including me, the first encounter with the philosophy of the warrior. Don Juan's teachings about the Warrior stance have the perfection of a Samurai sword or arrows shot by a master Zen archer. Their concise, penetrating power is unequaled, and they pierce ego illusions like diamond bullets. Taken together they amount to a Toltec Warrior Manifesto. Someone once defined stories as "equipment for living." Don Juan's warrior teachings are also equipment for living, something never to leave behind, like a blade of impervious metal, a powerful ally to accompany you into any sort of wilderness.
I am already given to the power that rules my fate. And I cling to nothing, so I will have
nothing to defend.
I have no thoughts, so I will see.
I fear nothing, so I will remember myself.
Detached and at ease, I will dart past the Eagle to be free.
Warriors have an ulterior purpose for their acts which has
nothing to do with personal gain. The average man acts only if
there is a chance for profit. Warriors act not for profit, but for
the spirit.
For the average man, the world is weird because if he's not
bored with it, he's at odds with it. For a warrior, the world is
weird because it is stupendous, awesome, mysterious, unfathomable.
A warrior must assume responsibility for being here, in this
marvelous world, in this marvelous time.
Impeccability begins with a single act that has to be
deliberate, precise and sustained. If that act is repeated long
enough, one acquires a sense of unbending intent which can be
applied to anything else. If that is accomplished the road is
clear. One thing will lead to another until the warrior realizes
his full potential.
Any movement of the assemblage point means a movement away
from an excessive concern with the individual self. Shamans believe
it is the position of the assemblage point which makes modern man a
homicidal egoist, a being totally involved with his self-image.
Having lost hope of ever returning to the source of everything, the
average man seeks solace in his selfishness.
A warrior must cultivate the feeling that he has everything
needed for the extravagant journey that is his life. What counts
for a warrior is being alive. Life in itself is sufficient,
self-explanatory and complete.
Therefore, one may say without being presumptuous that the
experience of experiences is being alive.
A warrior must focus his attention on the link between
himself and his death. Without remorse or sadness or worrying, he
must focus his attention on the fact that he does not have time and
let his acts flow accordingly. He must let each of his acts be his
last battle on earth. Only under those conditions will his acts
have their rightful power. Otherwise they will be, for as long as
he lives, the acts of a fool.
Note—Although the quotes use the default masculine pronoun "he," it is not assumed that warriors must be males. Many of the most powerful warriors in the Casteneda books are female.
Warriors compress time; this is the sixth principle of the
art of stalking. Even an instant counts. In a battle for your
life, a second is an eternity, an eternity that may decide the
outcome. Warriors aim at succeeding, therefore they compress time.
Warriors don't waste an instant.
A warrior acknowledges his pain but he doesn't indulge in it.
The mood of the warrior who enters into the unknown is not one of
sadness; on the contrary, he's joyful because he feels humbled by
his great fortune, confident that his spirit is impeccable, and
above all, fully aware of his efficiency. A warrior's joyfulness
comes from having accepted his fate, and from having truthfully
assessed what lies ahead of him.
The basic difference between an ordinary man and a warrior is
that a warrior takes everything as a challenge, while an ordinary
man takes everything as a blessing or as a curse.
The self-confidence of the warrior is not the self-confidence
of the average man. The average man seeks certainty in the eyes of
the onlooker and calls that self-confidence. The warrior seeks
impeccability in his own eyes and calls that humbleness. The
average man is hooked to his fellow men, while the warrior is hooked
only to infinity.
It is much easier for warriors to fare well under conditions of
maximum stress than to be impeccable under normal circumstances.
What seems natural is to think that a warrior who can hold his
own in the face of the unknown can certainly face petty tyrants with
impunity. But that's not necessarily so. What destroyed the superb
warriors of ancient times was to rely on that assumption. Nothing
can temper the spirit of a warrior as much as the challenge of
dealing with impossible people in positions of power. Only under
those conditions can warriors acquire the sobriety and serenity to
withstand the pressure of the unknowable.
Knowledge comes to a warrior, floating, like specks of gold
dust, the same dust that covers the wings of moths. So for a
warrior, knowledge is like taking a shower, or being rained on b
specks of dark gold dust.
A warrior is a hunter. He calculates everything. That's
control. Once his calculations are over, he acts. He lets go.
That's abandon. A warrior is not a leaf at the mercy of the wind.
No one can push him, no one can make him do things against himself
or against his better judgment. A warrior is tuned to survive and
he survives in the best of all possible fashions.
Acts have power. Especially when the warrior acting knows that
those acts are his last battle. There is a strange consuming
happiness in acting with the full knowledge that whatever he is
doing may very well be his last act on earth.
If a warrior is to succeed in anything, the success must come
gently, with a great deal of effort but with no stress or obsession.
Our fellow men are black magicians. And whoever is with them
is a black magician on the spot. Think for a moment, can you
deviate from the path that your fellow men have lined up for you?
And if you remain with them, your thoughts and your actions are
fixed forever in their terms. That is slavery. The warrior, on the
other hand, is free from all that. Freedom is expensive, but the
price is not impossible to pay. So, fear your captors, your
masters. Don't waste your time and your power fearing freedom.
A warrior is never under siege. To be under siege implies that
one has personal possessions that could be blockaded. A warrior has
nothing in the world except his impeccability, and impeccability
cannot be threatened.
To discard everything that is unnecessary is the second
principle of the art of stalking. A warrior doesn't complicate
things. He aims at being simple. He applies all the concentration
he has to decide whether or not to enter into battle, for any battle
is a battle for his life. This is the third principle of the art of
stalking. A warrior must be willing and ready to make his last
stand here and now. But not in a helter-skelter way.
The flaw with words is that they always make us feel
enlightened, but when we turn around to face the world they always
fail us and we end up facing the world as we always have, without
enlightenment. For this reason, a warrior seeks to act rather than
to talk, and to this effect, he gets a new description of the
world—a new description where talking is not that important, and
where new acts have new reflections.
Applying these principles brings about three results. The
first is that stalkers learn never to take themselves seriously;
they learn to laugh at themselves. If they are not afraid of being
a fool, they can fool anyone. The second is that stalkers learn to
have endless patience. Stalkers are never in a hurry; they never
fret. And the third is that stalkers learn to have an endless
capacity to improvise.
Only as a warrior can one withstand the path of knowledge. A
warrior cannot complain or regret anything. His life is an endless
challenge, and challenges cannot possibly be good or bad.
Challenges are simple challenges.
The recommendation for warriors is not to have any material
things on which to focus their power, but to focus it on the spirit,
on the true flight into the unknown, not on trivialities.
Everyone who wants to follow the warrior's path has to rid
himself of the compulsion to possess and hold onto things.
Self-importance is man's greatest enemy. What weakens him is
feeling offended by the deeds and misdeeds of his fellow men.
Self-importance requires that one spend most of one's life offended
by something or someone.
The hardest thing in the world is to assume the mood of a
warrior. It is of no use to be sad and complain and feel justified
in doing so, believing that someone is always doing something to us.
Nobody is doing anything to anybody, much less to a warrior.
A warrior takes his lot, whatever it amy be, and accepts it in
ultimate humbleness. He accepts in humbleness what he is, not as
grounds for regret but as a living challenge.
By the way, Casteneda, just before he died, published an entire book of Don Juan quotations entitled The Arrow of Time.
When nothing is for sure we remain alert, perennially on our
toes. It is more exciting not to know which bush the rabbit is
hiding behind than to behave as though we knew everything.
As long as a man feels that he is the most important thing in
the world, he cannot really appreciate the world around him. He is
like a horse with blinders; all he sees is himself, apart from
everything else.
There is no completeness without sadness and longing, for
without them there is no sobriety, no kindness. Wisdom without
kindness and knowledge without sobriety are useless.
Everything that warriors do is done as a consequence of a
movement of their assemblage points, and such movements are ruled by
the amount of energy warriors have at their command.
Power always makes a cubic centimeter of chance available to a
warrior. The warrior's art is to be perennially fluid in order to
pluck it.
The worst that could happen to us is that we have to die, and
since that is already our unalterable fate, we are free; those who
have lost everything no longer have anything to fear.
What we need to do to allow magic to get hold of us is to
banish doubts from our minds. Once doubts are banished anything is
possible.
A warrior must learn to make every act count, since he is going
to be here in this world for only a short while, in fact, too short
for witnessing all the marvels of it.
Feeling important makes one heavy, clumsy and vain. To be a warrior one needs to be light and fluid.
Dwelling upon the self too much produces a terrible fatigue. A man in that position is deaf and blind to everything else. The fatigue itself makes him cease to see the marvels all around him.
When one has nothing to lose, one becomes courageous. We are timid only when there is something we can still cling to.
For a seer, the truth is that all living beings are struggling to die. What stops death is awareness.
The only freedom warriors have is to behave impeccably. Not only is impeccability freedom; it is the only way to straighten out
the human form.
I hope these quotes nourish you as they have me. Save them, print them out, keep them with you for they will never seem dated or irrelevant if you aim at impeccability and the warrior's stance.
Love, Jonathan
https://snob.ru/entry/157968
https://monocler.ru/zavodnoy-apelsin-stenli-kubrika/
https://tvkultura.ru/video/show/brand_id/20860/episode_id/155748/video_id/155748/
https://www.dw.com/ru/%D0%B2%D0%B8%D0%BA%D1%82%D0%BE%D1%80-%D0%B5%D1%80%D0%BE%D1%84%D0%B5%D0%B5%D0%B2-%D0%BA%D1%83%D0%BB%D1%8C%D1%82%D1%83%D1%80%D1%83-%D0%BF%D0%BE%D1%81%D1%82%D1%80%D0%BE%D0%B8%D1%82%D1%8C-%D0%BD%D0%B5%D0%BB%D1%8C%D0%B7%D1%8F-%D1%8D%D1%82%D0%BE-%D0%BD%D0%B5-%D0%B0%D1%80%D0%BC%D0%B8%D1%8F-%D0%B8-%D0%BD%D0%B5-%D1%84%D0%BB%D0%BE%D1%82/a-17561365
https://snob.ru/entry/148798
https://rg.ru/2013/02/28/erofeev-site.html
https://monocler.ru/pochemu-razdrazhayut-lyudi/
Why is Womb power being used without our knowledge, whilst women's own inner Womb power lays unclaimed, shamed and repressed?
http://www.patheos.com/blogs/removingthefigleaf/2016/11/vagina-power/
http://tikstaplining.strikingly.com/
http://essential-knowledge.net/becoming-a-warrior/losing-self-importance/
http://alignment2012.com/warrior.html
WARRIOR QUOTES
THE WARRIOR SAYINGS OF DON JUAN
The following quote collection has been culled from the Casteneda books and represents a distillation of Don Juan's philosophy of the warrior. Regardless of what you may think of the literal veracity of these books, they were for many in our culture, including me, the first encounter with the philosophy of the warrior. Don Juan's teachings about the Warrior stance have the perfection of a Samurai sword or arrows shot by a master Zen archer. Their concise, penetrating power is unequaled, and they pierce ego illusions like diamond bullets. Taken together they amount to a Toltec Warrior Manifesto. Someone once defined stories as "equipment for living." Don Juan's warrior teachings are also equipment for living, something never to leave behind, like a blade of impervious metal, a powerful ally to accompany you into any sort of wilderness.
I am already given to the power that rules my fate. And I cling to nothing, so I will have
nothing to defend.
I have no thoughts, so I will see.
I fear nothing, so I will remember myself.
Detached and at ease, I will dart past the Eagle to be free.
Warriors have an ulterior purpose for their acts which has
nothing to do with personal gain. The average man acts only if
there is a chance for profit. Warriors act not for profit, but for
the spirit.
For the average man, the world is weird because if he's not
bored with it, he's at odds with it. For a warrior, the world is
weird because it is stupendous, awesome, mysterious, unfathomable.
A warrior must assume responsibility for being here, in this
marvelous world, in this marvelous time.
Impeccability begins with a single act that has to be
deliberate, precise and sustained. If that act is repeated long
enough, one acquires a sense of unbending intent which can be
applied to anything else. If that is accomplished the road is
clear. One thing will lead to another until the warrior realizes
his full potential.
Any movement of the assemblage point means a movement away
from an excessive concern with the individual self. Shamans believe
it is the position of the assemblage point which makes modern man a
homicidal egoist, a being totally involved with his self-image.
Having lost hope of ever returning to the source of everything, the
average man seeks solace in his selfishness.
A warrior must cultivate the feeling that he has everything
needed for the extravagant journey that is his life. What counts
for a warrior is being alive. Life in itself is sufficient,
self-explanatory and complete.
Therefore, one may say without being presumptuous that the
experience of experiences is being alive.
A warrior must focus his attention on the link between
himself and his death. Without remorse or sadness or worrying, he
must focus his attention on the fact that he does not have time and
let his acts flow accordingly. He must let each of his acts be his
last battle on earth. Only under those conditions will his acts
have their rightful power. Otherwise they will be, for as long as
he lives, the acts of a fool.
Note—Although the quotes use the default masculine pronoun "he," it is not assumed that warriors must be males. Many of the most powerful warriors in the Casteneda books are female.
Warriors compress time; this is the sixth principle of the
art of stalking. Even an instant counts. In a battle for your
life, a second is an eternity, an eternity that may decide the
outcome. Warriors aim at succeeding, therefore they compress time.
Warriors don't waste an instant.
A warrior acknowledges his pain but he doesn't indulge in it.
The mood of the warrior who enters into the unknown is not one of
sadness; on the contrary, he's joyful because he feels humbled by
his great fortune, confident that his spirit is impeccable, and
above all, fully aware of his efficiency. A warrior's joyfulness
comes from having accepted his fate, and from having truthfully
assessed what lies ahead of him.
The basic difference between an ordinary man and a warrior is
that a warrior takes everything as a challenge, while an ordinary
man takes everything as a blessing or as a curse.
The self-confidence of the warrior is not the self-confidence
of the average man. The average man seeks certainty in the eyes of
the onlooker and calls that self-confidence. The warrior seeks
impeccability in his own eyes and calls that humbleness. The
average man is hooked to his fellow men, while the warrior is hooked
only to infinity.
It is much easier for warriors to fare well under conditions of
maximum stress than to be impeccable under normal circumstances.
What seems natural is to think that a warrior who can hold his
own in the face of the unknown can certainly face petty tyrants with
impunity. But that's not necessarily so. What destroyed the superb
warriors of ancient times was to rely on that assumption. Nothing
can temper the spirit of a warrior as much as the challenge of
dealing with impossible people in positions of power. Only under
those conditions can warriors acquire the sobriety and serenity to
withstand the pressure of the unknowable.
Knowledge comes to a warrior, floating, like specks of gold
dust, the same dust that covers the wings of moths. So for a
warrior, knowledge is like taking a shower, or being rained on b
specks of dark gold dust.
A warrior is a hunter. He calculates everything. That's
control. Once his calculations are over, he acts. He lets go.
That's abandon. A warrior is not a leaf at the mercy of the wind.
No one can push him, no one can make him do things against himself
or against his better judgment. A warrior is tuned to survive and
he survives in the best of all possible fashions.
Acts have power. Especially when the warrior acting knows that
those acts are his last battle. There is a strange consuming
happiness in acting with the full knowledge that whatever he is
doing may very well be his last act on earth.
If a warrior is to succeed in anything, the success must come
gently, with a great deal of effort but with no stress or obsession.
Our fellow men are black magicians. And whoever is with them
is a black magician on the spot. Think for a moment, can you
deviate from the path that your fellow men have lined up for you?
And if you remain with them, your thoughts and your actions are
fixed forever in their terms. That is slavery. The warrior, on the
other hand, is free from all that. Freedom is expensive, but the
price is not impossible to pay. So, fear your captors, your
masters. Don't waste your time and your power fearing freedom.
A warrior is never under siege. To be under siege implies that
one has personal possessions that could be blockaded. A warrior has
nothing in the world except his impeccability, and impeccability
cannot be threatened.
To discard everything that is unnecessary is the second
principle of the art of stalking. A warrior doesn't complicate
things. He aims at being simple. He applies all the concentration
he has to decide whether or not to enter into battle, for any battle
is a battle for his life. This is the third principle of the art of
stalking. A warrior must be willing and ready to make his last
stand here and now. But not in a helter-skelter way.
The flaw with words is that they always make us feel
enlightened, but when we turn around to face the world they always
fail us and we end up facing the world as we always have, without
enlightenment. For this reason, a warrior seeks to act rather than
to talk, and to this effect, he gets a new description of the
world—a new description where talking is not that important, and
where new acts have new reflections.
Applying these principles brings about three results. The
first is that stalkers learn never to take themselves seriously;
they learn to laugh at themselves. If they are not afraid of being
a fool, they can fool anyone. The second is that stalkers learn to
have endless patience. Stalkers are never in a hurry; they never
fret. And the third is that stalkers learn to have an endless
capacity to improvise.
Only as a warrior can one withstand the path of knowledge. A
warrior cannot complain or regret anything. His life is an endless
challenge, and challenges cannot possibly be good or bad.
Challenges are simple challenges.
The recommendation for warriors is not to have any material
things on which to focus their power, but to focus it on the spirit,
on the true flight into the unknown, not on trivialities.
Everyone who wants to follow the warrior's path has to rid
himself of the compulsion to possess and hold onto things.
Self-importance is man's greatest enemy. What weakens him is
feeling offended by the deeds and misdeeds of his fellow men.
Self-importance requires that one spend most of one's life offended
by something or someone.
The hardest thing in the world is to assume the mood of a
warrior. It is of no use to be sad and complain and feel justified
in doing so, believing that someone is always doing something to us.
Nobody is doing anything to anybody, much less to a warrior.
A warrior takes his lot, whatever it amy be, and accepts it in
ultimate humbleness. He accepts in humbleness what he is, not as
grounds for regret but as a living challenge.
By the way, Casteneda, just before he died, published an entire book of Don Juan quotations entitled The Arrow of Time.
When nothing is for sure we remain alert, perennially on our
toes. It is more exciting not to know which bush the rabbit is
hiding behind than to behave as though we knew everything.
As long as a man feels that he is the most important thing in
the world, he cannot really appreciate the world around him. He is
like a horse with blinders; all he sees is himself, apart from
everything else.
There is no completeness without sadness and longing, for
without them there is no sobriety, no kindness. Wisdom without
kindness and knowledge without sobriety are useless.
Everything that warriors do is done as a consequence of a
movement of their assemblage points, and such movements are ruled by
the amount of energy warriors have at their command.
Power always makes a cubic centimeter of chance available to a
warrior. The warrior's art is to be perennially fluid in order to
pluck it.
The worst that could happen to us is that we have to die, and
since that is already our unalterable fate, we are free; those who
have lost everything no longer have anything to fear.
What we need to do to allow magic to get hold of us is to
banish doubts from our minds. Once doubts are banished anything is
possible.
A warrior must learn to make every act count, since he is going
to be here in this world for only a short while, in fact, too short
for witnessing all the marvels of it.
Feeling important makes one heavy, clumsy and vain. To be a warrior one needs to be light and fluid.
Dwelling upon the self too much produces a terrible fatigue. A man in that position is deaf and blind to everything else. The fatigue itself makes him cease to see the marvels all around him.
When one has nothing to lose, one becomes courageous. We are timid only when there is something we can still cling to.
For a seer, the truth is that all living beings are struggling to die. What stops death is awareness.
The only freedom warriors have is to behave impeccably. Not only is impeccability freedom; it is the only way to straighten out
the human form.
I hope these quotes nourish you as they have me. Save them, print them out, keep them with you for they will never seem dated or irrelevant if you aim at impeccability and the warrior's stance.
Love, Jonathan
The modern person simply has no conception of how self-deceptive a life can be that is lived in only one part of oneself. The head, the emotions, and the body each have their own perceptions and actions, and each in itself, can live a simulacrum of human life. In the modern era this has gone to an extreme point and most of the technical and material progress of our culture serves to push the individual further into only one of the centers—one third, as it were, of one’s real self-nature. The growth of vast areas of scientific knowledge is, according to Gurdjieff, outweighed by the diminution of the conscious space and time within which one lives and experiences oneself. With an ever-diminishing “I,” man gathers an ever-expanding corpus of information about the universe. But to be human—to be a whole self possessed of moral power, will, and intelligence—requires all the centers, and more. This MORE is communicated above all in Gurdjieff’s own writings in which the levels of spiritual development possible for man are connected with a breathtaking vision of the levels of possible service that the developing individual is called on to render to mankind and to the universal source of creation itself.
Man is an undeveloped creation. He is not really man, considered as a cosmically unique being whose intelligence and power of action mirror the energies of the source of life itself. On the contrary, man as we encounter him is an automaton. His thoughts, feelings, and deeds are little more than mechanical reactions to external and internal stimuli. He cannot do anything. In and around him, everything happens without the participation of his own authentic consciousness. But human beings are ignorant of this state of affairs because of the pervasive influence of culture and education, which engrave in them the illusion of autonomous conscious selves. In short, man is asleep. There is no authentic "I am" in his presence, but only an egoism which masquerades as the authentic self, and whose machinations poorly imitate the normal human functions of thought, feeling, and will.
Many factors reinforce this sleep. Each of the reactions that proceed in one’s presence is accompanied by a deceptive sense of I—man is many I’s, each imagining itself to be the whole, and each buffered off from awareness of the others. Each of these many I’s represents a process whereby the subtle energy of consciousness is absorbed and degraded, a process that Gurdjieff termed “identification.” Man identifies—that is, squanders his conscious energy, with every passing thought, impulse, and sensation. This state of affairs takes the form of a continuous self-deception and a continuous procession of egoistic emotions, such as anger, self-pity, sentimentality, and fear which are of such a pervasively painful nature that man is constantly driven to ameliorate this condition through the endless pursuit of social recognition, sensory pleasure, or the vague and unrealizable goal of “happiness.”
- Jacob Needleman
DuaneTheGreatWriter.info
THE WARRIOR SAYINGS OF DON JUAN
The following quote collection has been culled from the Casteneda books and represents a distillation of Don Juan's philosophy of the warrior. Regardless of what you may think of the literal veracity of these books, they were for many in our culture, including me, the first encounter with the philosophy of the warrior. Don Juan's teachings about the Warrior stance have the perfection of a Samurai sword or arrows shot by a master Zen archer. Their concise, penetrating power is unequaled, and they pierce ego illusions like diamond bullets. Taken together they amount to a Toltec Warrior Manifesto. Someone once defined stories as "equipment for living." Don Juan's warrior teachings are also equipment for living, something never to leave behind, like a blade of impervious metal, a powerful ally to accompany you into any sort of wilderness.
I am already given to the power that rules my fate. And I cling to nothing, so I will have
nothing to defend.
I have no thoughts, so I will see.
I fear nothing, so I will remember myself.
Detached and at ease, I will dart past the Eagle to be free.
Warriors have an ulterior purpose for their acts which has
nothing to do with personal gain. The average man acts only if
there is a chance for profit. Warriors act not for profit, but for
the spirit.
For the average man, the world is weird because if he's not
bored with it, he's at odds with it. For a warrior, the world is
weird because it is stupendous, awesome, mysterious, unfathomable.
A warrior must assume responsibility for being here, in this
marvelous world, in this marvelous time.
Impeccability begins with a single act that has to be
deliberate, precise and sustained. If that act is repeated long
enough, one acquires a sense of unbending intent which can be
applied to anything else. If that is accomplished the road is
clear. One thing will lead to another until the warrior realizes
his full potential.
Any movement of the assemblage point means a movement away
from an excessive concern with the individual self. Shamans believe
it is the position of the assemblage point which makes modern man a
homicidal egoist, a being totally involved with his self-image.
Having lost hope of ever returning to the source of everything, the
average man seeks solace in his selfishness.
A warrior must cultivate the feeling that he has everything
needed for the extravagant journey that is his life. What counts
for a warrior is being alive. Life in itself is sufficient,
self-explanatory and complete.
Therefore, one may say without being presumptuous that the
experience of experiences is being alive.
A warrior must focus his attention on the link between
himself and his death. Without remorse or sadness or worrying, he
must focus his attention on the fact that he does not have time and
let his acts flow accordingly. He must let each of his acts be his
last battle on earth. Only under those conditions will his acts
have their rightful power. Otherwise they will be, for as long as
he lives, the acts of a fool.
Note—Although the quotes use the default masculine pronoun "he," it is not assumed that warriors must be males. Many of the most powerful warriors in the Casteneda books are female.
Warriors compress time; this is the sixth principle of the
art of stalking. Even an instant counts. In a battle for your
life, a second is an eternity, an eternity that may decide the
outcome. Warriors aim at succeeding, therefore they compress time.
Warriors don't waste an instant.
A warrior acknowledges his pain but he doesn't indulge in it.
The mood of the warrior who enters into the unknown is not one of
sadness; on the contrary, he's joyful because he feels humbled by
his great fortune, confident that his spirit is impeccable, and
above all, fully aware of his efficiency. A warrior's joyfulness
comes from having accepted his fate, and from having truthfully
assessed what lies ahead of him.
The basic difference between an ordinary man and a warrior is
that a warrior takes everything as a challenge, while an ordinary
man takes everything as a blessing or as a curse.
The self-confidence of the warrior is not the self-confidence
of the average man. The average man seeks certainty in the eyes of
the onlooker and calls that self-confidence. The warrior seeks
impeccability in his own eyes and calls that humbleness. The
average man is hooked to his fellow men, while the warrior is hooked
only to infinity.
It is much easier for warriors to fare well under conditions of
maximum stress than to be impeccable under normal circumstances.
What seems natural is to think that a warrior who can hold his
own in the face of the unknown can certainly face petty tyrants with
impunity. But that's not necessarily so. What destroyed the superb
warriors of ancient times was to rely on that assumption. Nothing
can temper the spirit of a warrior as much as the challenge of
dealing with impossible people in positions of power. Only under
those conditions can warriors acquire the sobriety and serenity to
withstand the pressure of the unknowable.
Knowledge comes to a warrior, floating, like specks of gold
dust, the same dust that covers the wings of moths. So for a
warrior, knowledge is like taking a shower, or being rained on b
specks of dark gold dust.
A warrior is a hunter. He calculates everything. That's
control. Once his calculations are over, he acts. He lets go.
That's abandon. A warrior is not a leaf at the mercy of the wind.
No one can push him, no one can make him do things against himself
or against his better judgment. A warrior is tuned to survive and
he survives in the best of all possible fashions.
Acts have power. Especially when the warrior acting knows that
those acts are his last battle. There is a strange consuming
happiness in acting with the full knowledge that whatever he is
doing may very well be his last act on earth.
If a warrior is to succeed in anything, the success must come
gently, with a great deal of effort but with no stress or obsession.
Our fellow men are black magicians. And whoever is with them
is a black magician on the spot. Think for a moment, can you
deviate from the path that your fellow men have lined up for you?
And if you remain with them, your thoughts and your actions are
fixed forever in their terms. That is slavery. The warrior, on the
other hand, is free from all that. Freedom is expensive, but the
price is not impossible to pay. So, fear your captors, your
masters. Don't waste your time and your power fearing freedom.
A warrior is never under siege. To be under siege implies that
one has personal possessions that could be blockaded. A warrior has
nothing in the world except his impeccability, and impeccability
cannot be threatened.
To discard everything that is unnecessary is the second
principle of the art of stalking. A warrior doesn't complicate
things. He aims at being simple. He applies all the concentration
he has to decide whether or not to enter into battle, for any battle
is a battle for his life. This is the third principle of the art of
stalking. A warrior must be willing and ready to make his last
stand here and now. But not in a helter-skelter way.
The flaw with words is that they always make us feel
enlightened, but when we turn around to face the world they always
fail us and we end up facing the world as we always have, without
enlightenment. For this reason, a warrior seeks to act rather than
to talk, and to this effect, he gets a new description of the
world—a new description where talking is not that important, and
where new acts have new reflections.
Applying these principles brings about three results. The
first is that stalkers learn never to take themselves seriously;
they learn to laugh at themselves. If they are not afraid of being
a fool, they can fool anyone. The second is that stalkers learn to
have endless patience. Stalkers are never in a hurry; they never
fret. And the third is that stalkers learn to have an endless
capacity to improvise.
Only as a warrior can one withstand the path of knowledge. A
warrior cannot complain or regret anything. His life is an endless
challenge, and challenges cannot possibly be good or bad.
Challenges are simple challenges.
The recommendation for warriors is not to have any material
things on which to focus their power, but to focus it on the spirit,
on the true flight into the unknown, not on trivialities.
Everyone who wants to follow the warrior's path has to rid
himself of the compulsion to possess and hold onto things.
Self-importance is man's greatest enemy. What weakens him is
feeling offended by the deeds and misdeeds of his fellow men.
Self-importance requires that one spend most of one's life offended
by something or someone.
The hardest thing in the world is to assume the mood of a
warrior. It is of no use to be sad and complain and feel justified
in doing so, believing that someone is always doing something to us.
Nobody is doing anything to anybody, much less to a warrior.
A warrior takes his lot, whatever it amy be, and accepts it in
ultimate humbleness. He accepts in humbleness what he is, not as
grounds for regret but as a living challenge.
By the way, Casteneda, just before he died, published an entire book of Don Juan quotations entitled The Arrow of Time.
When nothing is for sure we remain alert, perennially on our
toes. It is more exciting not to know which bush the rabbit is
hiding behind than to behave as though we knew everything.
As long as a man feels that he is the most important thing in
the world, he cannot really appreciate the world around him. He is
like a horse with blinders; all he sees is himself, apart from
everything else.
There is no completeness without sadness and longing, for
without them there is no sobriety, no kindness. Wisdom without
kindness and knowledge without sobriety are useless.
Everything that warriors do is done as a consequence of a
movement of their assemblage points, and such movements are ruled by
the amount of energy warriors have at their command.
Power always makes a cubic centimeter of chance available to a
warrior. The warrior's art is to be perennially fluid in order to
pluck it.
The worst that could happen to us is that we have to die, and
since that is already our unalterable fate, we are free; those who
have lost everything no longer have anything to fear.
What we need to do to allow magic to get hold of us is to
banish doubts from our minds. Once doubts are banished anything is
possible.
A warrior must learn to make every act count, since he is going
to be here in this world for only a short while, in fact, too short
for witnessing all the marvels of it.
Feeling important makes one heavy, clumsy and vain. To be a warrior one needs to be light and fluid.
Dwelling upon the self too much produces a terrible fatigue. A man in that position is deaf and blind to everything else. The fatigue itself makes him cease to see the marvels all around him.
When one has nothing to lose, one becomes courageous. We are timid only when there is something we can still cling to.
For a seer, the truth is that all living beings are struggling to die. What stops death is awareness.
The only freedom warriors have is to behave impeccably. Not only is impeccability freedom; it is the only way to straighten out
the human form.
I hope these quotes nourish you as they have me. Save them, print them out, keep them with you for they will never seem dated or irrelevant if you aim at impeccability and the warrior's stance.
Love, Jonathan
Комментариев нет:
Отправить комментарий
Will be revised