თვითგვემა. შუასაუკუნეების ექსორციზმის სისხლიანი საიდუმლოებები
ფიზიკური დასჯა მრავალი ათასი წლის წინ გაჩნდა. მაგრამ არავინ არასდროს არ დაფიქრებულა იმაზე, თუ როგორ მოქმედებს ის ადამიანების ბედზე. ფიზიკური დასჯის ყველაზე გავრცელებული მეთოდია წკეპლა ან ჯოხი. თანდათანობით, კაცობრიობის განვითარებასა და რელიგიის და კულტურის წარმოშობასთან ერთად გაჩნდა ეგზეკუციის უფრო დახვეწილი მეთოდები და მისი თანმხლები ინსტრუმენტები - როზგი, შოლტი, მათრახი. ყველაფერი დამოკიდებულია იმაზე სად, როდის, ვის მიერ და ვისთვის იყენებენ მათ. წარმართობაში როზგი გამოიყენებოდა მონებისთვის სამუშაოდ „წახალისების“ მიზნით, მაგრამ არაფერია ნათქვამი თვითგვემის შესახებ.
ერთ-ერთი საინტერესო ისტორიული მტკიცებულება, რომელიც ანტიკური პერიოდიდან გვხვდება პირველ წერილობით წყაროებში, არის ნებაყოფლობითი გაროზგვის ტრადიცია. ეს ტრადიცია ფართოდ იყო გავრცელებული სპარტანელ ახალგაზრდებში, რომლებიც მონაწილეობდნენ ყოველწლიურ შეჯიბრებებში, სადაც იმარჯვებდა ყველაზე გამძლე, ანუ ის, ვინც ყველაზე მეტ დარტყმას მიიღებდა და მორჩილად აიტანდა ტკივილს. ეს არის გაროზგვის პირველი ხსენება, რომელსაც აწყობდნენ დიანას საკურთხევლის წინაშე საკულტო თაყვანისცემის ნიშნად, როდესაც განსაკუთრებული სისასტიკით გულმოდგინედ ამათრახებდნენ ბიჭებს.
მოგვიანებით, სპარტანელი ახალგაზრდების გამათრახების მაგალითზე დაიწყო ფლაგელანტების და ხლისტულების თემების და სექტების ჩამოყალიბება. დიდი მნიშვნელობა ჰქონდა იმას, რომ ეს სექტები, თავისი არსით, მიეკუთვნებოდნენ „თავშეკავებულთა კატეგორიას“ და პრაქტიკაში იყენებდნენ „ხორცის მოკვდინების“ წეს-ჩვეულებებს და რიტუალებს. ქრისტიანობის წარმოქმნასა და გავრცელებასთან ერთად, თვითგვემის იდეა აყვანილია მაღალ საფეხურზე და აქტიურად არის პროპაგანდირებული კათოლიკური ეკლესიის მიერ.
საკუთარი თავის წამება, როგორც ასკეტიზმის ერთ-ერთი შემადგენელი ნაწილი დამახასიათებელია ნებისმიერი რელიგიისთვის, მაგრამ ქრისტიანობა მას განსაკუთრებულ როლს ანიჭებს. ის შემოსილია ამაღლებული სულიერი სიტყვებით, როგორიცაა „ღვთისადმი ურყევი სამსახური“, სადაც რეალურად ხორცი ძლიერ ფიზიკურ შეურაცხყოფას განიცდის.
საკუთარი თავის წამება პირდაპირ უკავშირდება ფლაგელაციას - ფიზიკური სადომაზოხიზმის მეთოდს - ერთ-ერთ ყველაზე გავრცელებულ ზემოქმედებას, რომელსაც ადგილი ჰქონდა მონასტრებში საუკუნეების განმავლობაში, მათ შორის ХХ საუკუნის დასაწყისში. მას ყოველთვის პრაქტიკაში იყენებს კანის ვექტორის მფლობელი ერთი ან ორი ზედა - ვიზუალური და/ან ბგერითი - ვექტორის არსებობის შემთხვევაში. ასეთ კავშირზე იქნება დამოკიდებული ალგოლაგნიის მიზანი.
ალგოლაგნია (სიტყვასიტყვით „ტკივილის წყურვილი“) ნიშნავს სექსუალური განცდების გაძლიერებას ტკივილის მეშვეობით. ტერმინი ზოგჯერ გამოიყენება სადიზმისა და მაზოხიზმის აღსანიშნავად. (ოქსფორდის განმარტებითი ლექსიკონი ფსიქოლოგიაში. ა. რებერის რედაქციით).
გამათრახების გარდა ადრეულ ქრისტიანობაში საკუთარი თავის წამება გამოიხატება ბერების, რელიგიური ადამიანების, მაღალი ფენებიდან ასკეტების მიერ ბალნიანი ტანსაცმლის ტარებაში, რათა „დააცხრონ ურჩი ხორცი და ამ გზით გაუწიონ წინააღმდეგობა ცოდვას და ხელი შეუწყონ სულიერი მისწრაფებების განვითარებას. მოგვიანებით ფლაგელანტებმა საკუთარი თავის გამათრახება გაავრცელეს მთელს დასავლეთ ევროპაში და ქადაგებდა მას, როგორც „განსაკუთრებული სახის სიამოვნებას და აუწერელ ნეტარებას“.
დაშინებული კან-ვიზუალური ადამიანები ხდებოდნენ ფლაგელანტების თემის და სხვადასხვა კონგრეგაციების - ბერმონაზონთა გაერთიანებების - მონაწილეები, რომლებსაც არ ჰქონდათ ორდენის სტატუსი. კან-ბგერითი ლიდერების ძლიერი ფსიქიკური ზემოქმედების ქვეშ, რომლებიც ადვილად მანიპულირებდნენ ვიზუალური ცრურწმენებითა და შიშით, მორწმუნეები, რკინის ჯაჭვებისა და ბორკილების ტარების და ცოდვებში უზარმაზარი მონანიების და საკუთარი თავის გამათრახების გზით, იმედოვნებენ, რომ გულს მოულბობდნენ უზენაეს ძალებს და აიცილებდნენ ზეციური სასჯელს, მაგალითად, ჭირს, რომელიც მძვინვარებდა შუა საუკუნეებში.
უხეშ ტანსაცმელს თხის ან აქლემის ბეწვისგან, რომელსაც პირდაპირ შიშველ სხეულზე იცმებდნენ, აფერხებდა მოძრაობას და უმოწყალოდ მტკივნეული იყო კანისთვის. XVI საუკუნეში ასეთი გამოცდა საკმარისი არ აღმოჩნდა, და ტრადიციული უხეში ტანსაცმელი შეიცვალა თხელმა მავთულმა სხეულისკენ მიბრუნებული ეკლებით. ნებისმიერი მოძრაობა კიდევ უფრო მეტ ტანჯვას აყენებდა (წაიკითხეთ: სიამოვნებას ანიჭებდა) მას, ვინც ატარებდა. დღესდღეობით, „სხეულის დაუძლურების“ პრაქტიკა აგრძელებს არსებობას ზოგიერთ დახურულ რელიგიურ ორდენში, სექტაში, არაფორმალურ თემებსა და სუბკულტურებში, მაგრამ, ისევე როგორც ადრე, მას არ მიჰყავს ადამიანები მხოლოდ სულიერებისკენ, მათ მონაწილეთა მცდარი მოლოდინის მიუხედავად.
სექსუალური რევოლუციის დროსა და მას შემდეგ სხეულის წამება სახელწოდებით „საბსპეისი“ ფართოდ გავრცელდა სასიყვარულო თამაშებში, საროსკიპოებშო, დომინატრიქსის კაბინეტებში.
რა არის რეალურად საკუთარი თავის წამება? ხორცის მოკვდინება თუ სიამოვნებაზე დამოკიდებულება? კანის ვექტორის მქონე ადამიანებისთვის - ერთმნიშვნელოვნად ტკივილის დამოკიდებულება.
კან-ვიზუალური ადამიანისთვის, რომელიც მუდმივი შიშის მდგომარეობაში იმყოფება, ვიზუალური ვექტორის და კანის მაზოხისტური ტენდენციების განუვითარებლობის გამო, დამორჩილების და ტკივილის სურვილი, რასაც მოჰყვა მიჩვევა, იწვევს ხელოვნური ოპიატების გამოყოფას. ისინი ადუნებენ და დამამშვიდებლად მოქმედებენ ნერვულ სისტემაზე, ამცირებენ ტკივილს, ქმნიან თითქოსდა ნარკოტიკულ დამოკიდებულებას. ცემა იწვევს ენდორფინების გამოყოფას, ანუ სიამოვნების ჰორმონების, რომლებიც მოქმედებენ, როგორც ტკივილის ბუნებრივი გამაყუჩებელი. ასე შეიძლება თანამედროვე ენით აიხსნას ის მიზეზები, რისთვისაც ადამიანები, რომლებიც საკუთარ თავს ამათრახებდნენ, ნებაყოფლობით აგდებდნენ საკუთარ თავს ასეთ მდგომარეობაში.
საკუთარი თავის წამებამ, როგორც ისტორიკოსები ამტკიცებენ, იმდენად დაიმკვიდრა ადგილი მომლოცველების, ბერებისა და დიდებულების ცხოვრებაში, რომ „ყველგან შეიძლება ადამიანების ნახვა წკეპლით, როზგით, მათრახით, ქამრით და ცოცხებით (წკნელისგან) ხელში, რომლებიც გულმოდგინედ სცემენ საკუთარ თავს ამ ინსტრუმენტებით და ოცნებობენ, რომ მიაღწევენ ღვთაებრივი ძალის წყალობას“. კან-ბგერითი სამღვდელოება წაახალისებდება და აიძულებდა კიდეც ქრისტიანებს მსგავს ქმედებებს. ბგერით ადამიანებს, როგორც ცნობილია, არც თუ ძალიან აინტერესებთ საკუთარი სხეული, პირიქით, დიდი ტვირთია. კან-ბგერით მღვდელს ბუნებით აქვს დაქვეითებული ლიბიდოს და არ მიისწრაფის ხორციელი სიამოვნებისკენ, ის ადვილად იღებს ცელიბატს და მისი ერთგული რჩება სიცოცხლის ბოლომდე.
სხვა საქმეა ანალურ-ბგერითი და ანალურ-ვიზუალური ადამიანები, ანუ, ვინც აირჩია უფლისადმი სამსახური მათი ჭეშმარიტი ბუნების საწინააღმდეგოდ. არადიფერენცირებული ორმაგი ლიბიდო ეკლესიის ასეთი მსახურებისთვის და ცელიბატის დადება იწვევდა (და ახლაც იწვევს) საერთაშორისო სკანდალებს ჰომოსექსუალობის საფუძველზე თავად თეოლოგებს, ორივე სქესის ეკლესიის მრევლისა და მღვდლებს შორის. ძალიან ძლიერი გახდა ცდუნება, თითქმის შეუძლებელია არ მოიხიბლო აზრებით, რომლებიც ეწინააღმდეგება ღმერთისთვის მიცემულ აღთქმას, თუ წმინდა მამას ყოველდღიურად უწევს სხვადასხვა ასაკის ქალის აღსარების მოსმენა, რომლებიც ცოდვებს ინანიებენ. ახალგაზრდა ცოდვილ ქალთა შორის ყოველთვის მოიძებნება ერთი ან მეორე, რომლის „წმინდა ურთიერთობაში“ თანხმობის მიღება არ არის რთული.
ანალურ-ბგერით-ვიზუალური ადამიანები არ დაიწყებენ თავის წამებას, კანის ვექტორის გარეშე ადამიანებ არ მიიღებენ სიამოვნებას საკუთარი თავის გამათრახებისგან, სამაგიეროდ რამდენ ანალურ სიამოვნებას მიიღებენ იმის ყურებით, თუ როგორ ურტყავენ როზგებს ან მათრახებს დამნაშავე თანამოძმეებს, ჩვეულებრივ ადამიანებს და მით უმეტეს კეთილშობილებს. ეკლესიის წარმომადგენლებმა გამოიგონეს სხვადასხვა საჯარო სასჯელი, დაწყებული, მაგალითად, ეკზეკუციის ერთჯერადი აღსრულებით სამონასტრო ძმების თანდასწრებით, ან მოედანზე - საკაროდი. გარდა ამისა, ამათრახებდნენ სხეულის სხვა ნაწილებსაც: წელის ზემოთ და ქვემოთ.
აქ აუცილებელია გამოვყოთ ისეთი ტიპის ადამიანები, რომლებიც პრაქტიკაში იყენებდნენ ფლაგელაციას - გამათრახებას, როელის დროსაც იწყება სექსუალური აგზნება და სექსუალური სიამოვნების შემდგომი მიღება.
ფლაგელაციის პრიცესში ორი ადამიანი მონაწილეობს, პირობითად ვუწოდოთ მათ „ჯალათი“ და „მსხვერპლი“.
„ჯალათი“, როგორც წესი, არის სადისტური მიდრეკილებების მქონე ადამიანი, რომელიც ცემით გამოხატავს თავის დამოკიდებულებას მსხვერპლის მიმართ. ლიტერატურულ წყაროებში, რომლებშიც აღწერილია თავშესაფრებში ან მონასტერებში ობოლ ბავშვთა მდგომარეობის შესახებ, ხშირად მოყვანილია მასწავლებლებისა და პედაგოგების მიერ ბავშვების წამების ფაქტები. ისინი იწყებენ ვერბალური სადისტობით, ამცირებენ, როგორც წესი, ახალ ან ურჩ გოგონას მთელი კლასის თანდასწრებით და ამით აქცევენ მას იზოლაციაში. ვიზუალური ბავშვი ჩვეულებრივ ვერ იტანდა ასეთ იზოლაციას და იღუპებოდა.
ვიზუალურ ადამიანს, როგორც არავის სჭირდება ემოციური კავშირი, თუნდაც სათამაშოსთან, რომელსაც ის მოკლებული იყო თავშესაფრის ან სამონასტრო სკოლის მკაცრი წესების გამო. გოგონებს შორის ნებისმიერ კონტაქტს მკაცრად ადევნებდნენ თვალს აღმზრდელები ან მონაზვნები, არ აძლევდნენ მათ მეგობრული ურთიერთობების დამყარებას, რაც მათ ერთმანეთის მხარდაჭერის საშუალებას მისცემდა. მხოლოდ ღმერთისადმი სიყვარული, რომლისგანაც ვიზუალური ბავშვი არ იღებდა არავითარ ემოციურ სითბოს, შიში მის წინაშე და ლოცვა იყო თავშესაფარში არსებობის ძირითადი მოთხოვნები. თუ ბავშვი ცდილობდა სამართლიანობის აღდგენას ან „მასწავლებლის თავდასხმისთვის“ წინააღმდეგობის გაწევას, მას სჯიდნენ როზგებით.
ეგზეკუციას ატარებდნენ აბატისები ან მონაზვნები, რომლებიც განსაკუთრებული სისასტიკით გამოირჩეოდნენ, თუ ეს იყო მონასტერი. მასწავლებლები ქალაქის ან კერძო თავშესაფრებში, როგორც წესი, იყვნენ დაუოჯახებელი ადამიანები, რომლებსაც ეკრძალებოდათ ქორწინების გარეშე კავშირი. თვითონ გაროზგვის პროცესი მათ განსაკუთრებული სიამოვნებას ანიჭებდა, იწვევდა ტვინის ბიოქიმიის დაბალანსებულ მდგომარეობას ბედნიერებისა და სიამოვნებისთვის თავისი ენდორფინების მიღების გზით.
ბავშვთა ფლაგელაცია, რომელსაც იყენებდნენ არა მარტო უბრალოდ მოკვდავთა, არამედ, ზოგიერთ შემთხვევაში, მეფის შვილების მიმართაც, ზოგიერთ შემთხვევაში იწვევდა მოულოდნელ შედეგებს. ბევრს როზგებით ან მათრახებით დასჯა სიამოვნებას ანიჭებდა, და ისინი არა მარტო ხალისით წვებოდნენ სკამზე, რომელზეც როზგავდნენ, არამედ განზრახ ჩადიოდნენ დანაშაულს, რათა დაესაჯათ. საუკეთესო ლონდონის საუკეთესო პანსიონებში, სადაც აღიზარდებოდნენ არისტოკრატი გოგონები, მშვიდად იყენებდნენ დასჯას ნებისმიერი დანაშაულისთვის. ზოგიერთი გოგონა „როზგის პირველივე დარტყმის შემდეგ ... განიცდიდა უცნაურ გრძნობას, და ის, რაც მათთვის სასჯელი უნდა ყოფილიყო, ჰბადებდა მათ გონებაში ისეთ ზეციურ აზრებს, რომ ისინი განიცდიდნენ საშინელ სიამოვნებას“.
ამდენად, აღმზრდელობითი ეფექტის ნაცვლად, როზგები ხდებოდა სექსუალური სიამოვნების ატრიბუტი, ზემოქმედებას ახდენდა ნაზი მგრძნობიარე კანის მეშვეობით, ბევრ რამეს ცვლიდა გოგონების ფსიქიკურ თვისებებში და უვითარებდა სადომაზოხისტურ სურვილებს. მოგვიანებით, როდესაც გოგონები იზრდებოდნენ, ეს ჩვევები არსად არ ქრებოდა, არამედ უფრო მტკიცდებოდა. თუ ოჯახურ სექსუალურ ცხოვრებისგან არ იღებდნენ სიამოვნებას, ბავშვობაში ნაცემი კან-ვიზუალური ქალები ეძებდნენ ნებისმიერს გზებს თავისი მაზოხიზმის დასაკმაყოფილებლად.
დღეს ეს პრობლემა არანაკლებ მწვავედ არის წარმოდგენილი. კანის ვექტორის მქონე ბავშვების ცემა დანაშაულისა ან ქურდობისთვის ზრდის იმის რისკს, რომ ბიჭისგან შეიძლება დადგეს ლუზერი ან წარუმატებელი ადამიანი, ხოლო გოგონასგან მეძავი თუ არა, მაზოხისტური მიდრეკილებების მქონე ქალი. რუნეტში ბევრი საიტებია კონტენტით, რომლებიც ხელს უწყობს ფლაგელაციას. ამგვარი ქმედებებით ნებაყოფლობით დაკავებული არცერთი მონაწილე არ ფიქრობს იმაზე, რომ ანგრევს საკუთარ ცხოვრებას, უარესობისკენ ცვლის თავისი ცხოვრების სცენარს და ზედაპირზე გამოაქვს პათოლოგიური ცხოველური ინსტინქტები, რომელსაც კაცობრიობა ცდილობს დაუპირისპირდეს ბოლო 6000 წლის განმავლობაში, რათა აღკვეთოს პირველადი მოწოდესურვილებიბები და გამოვლინებები კულტურული შეზღუდვები.
Самобичевание имеет отношение к неуправляемому внутреннему критику. Внутренний критик — это интроект.
http://www.sektam.net/
ფიზიკური დასჯა მრავალი ათასი წლის წინ გაჩნდა. მაგრამ არავინ არასდროს არ დაფიქრებულა იმაზე, თუ როგორ მოქმედებს ის ადამიანების ბედზე. ფიზიკური დასჯის ყველაზე გავრცელებული მეთოდია წკეპლა ან ჯოხი. თანდათანობით, კაცობრიობის განვითარებასა და რელიგიის და კულტურის წარმოშობასთან ერთად გაჩნდა ეგზეკუციის უფრო დახვეწილი მეთოდები და მისი თანმხლები ინსტრუმენტები - როზგი, შოლტი, მათრახი. ყველაფერი დამოკიდებულია იმაზე სად, როდის, ვის მიერ და ვისთვის იყენებენ მათ. წარმართობაში როზგი გამოიყენებოდა მონებისთვის სამუშაოდ „წახალისების“ მიზნით, მაგრამ არაფერია ნათქვამი თვითგვემის შესახებ.
ერთ-ერთი საინტერესო ისტორიული მტკიცებულება, რომელიც ანტიკური პერიოდიდან გვხვდება პირველ წერილობით წყაროებში, არის ნებაყოფლობითი გაროზგვის ტრადიცია. ეს ტრადიცია ფართოდ იყო გავრცელებული სპარტანელ ახალგაზრდებში, რომლებიც მონაწილეობდნენ ყოველწლიურ შეჯიბრებებში, სადაც იმარჯვებდა ყველაზე გამძლე, ანუ ის, ვინც ყველაზე მეტ დარტყმას მიიღებდა და მორჩილად აიტანდა ტკივილს. ეს არის გაროზგვის პირველი ხსენება, რომელსაც აწყობდნენ დიანას საკურთხევლის წინაშე საკულტო თაყვანისცემის ნიშნად, როდესაც განსაკუთრებული სისასტიკით გულმოდგინედ ამათრახებდნენ ბიჭებს.
მოგვიანებით, სპარტანელი ახალგაზრდების გამათრახების მაგალითზე დაიწყო ფლაგელანტების და ხლისტულების თემების და სექტების ჩამოყალიბება. დიდი მნიშვნელობა ჰქონდა იმას, რომ ეს სექტები, თავისი არსით, მიეკუთვნებოდნენ „თავშეკავებულთა კატეგორიას“ და პრაქტიკაში იყენებდნენ „ხორცის მოკვდინების“ წეს-ჩვეულებებს და რიტუალებს. ქრისტიანობის წარმოქმნასა და გავრცელებასთან ერთად, თვითგვემის იდეა აყვანილია მაღალ საფეხურზე და აქტიურად არის პროპაგანდირებული კათოლიკური ეკლესიის მიერ.
საკუთარი თავის წამება, როგორც ასკეტიზმის ერთ-ერთი შემადგენელი ნაწილი დამახასიათებელია ნებისმიერი რელიგიისთვის, მაგრამ ქრისტიანობა მას განსაკუთრებულ როლს ანიჭებს. ის შემოსილია ამაღლებული სულიერი სიტყვებით, როგორიცაა „ღვთისადმი ურყევი სამსახური“, სადაც რეალურად ხორცი ძლიერ ფიზიკურ შეურაცხყოფას განიცდის.
საკუთარი თავის წამება პირდაპირ უკავშირდება ფლაგელაციას - ფიზიკური სადომაზოხიზმის მეთოდს - ერთ-ერთ ყველაზე გავრცელებულ ზემოქმედებას, რომელსაც ადგილი ჰქონდა მონასტრებში საუკუნეების განმავლობაში, მათ შორის ХХ საუკუნის დასაწყისში. მას ყოველთვის პრაქტიკაში იყენებს კანის ვექტორის მფლობელი ერთი ან ორი ზედა - ვიზუალური და/ან ბგერითი - ვექტორის არსებობის შემთხვევაში. ასეთ კავშირზე იქნება დამოკიდებული ალგოლაგნიის მიზანი.
ალგოლაგნია (სიტყვასიტყვით „ტკივილის წყურვილი“) ნიშნავს სექსუალური განცდების გაძლიერებას ტკივილის მეშვეობით. ტერმინი ზოგჯერ გამოიყენება სადიზმისა და მაზოხიზმის აღსანიშნავად. (ოქსფორდის განმარტებითი ლექსიკონი ფსიქოლოგიაში. ა. რებერის რედაქციით).
გამათრახების გარდა ადრეულ ქრისტიანობაში საკუთარი თავის წამება გამოიხატება ბერების, რელიგიური ადამიანების, მაღალი ფენებიდან ასკეტების მიერ ბალნიანი ტანსაცმლის ტარებაში, რათა „დააცხრონ ურჩი ხორცი და ამ გზით გაუწიონ წინააღმდეგობა ცოდვას და ხელი შეუწყონ სულიერი მისწრაფებების განვითარებას. მოგვიანებით ფლაგელანტებმა საკუთარი თავის გამათრახება გაავრცელეს მთელს დასავლეთ ევროპაში და ქადაგებდა მას, როგორც „განსაკუთრებული სახის სიამოვნებას და აუწერელ ნეტარებას“.
დაშინებული კან-ვიზუალური ადამიანები ხდებოდნენ ფლაგელანტების თემის და სხვადასხვა კონგრეგაციების - ბერმონაზონთა გაერთიანებების - მონაწილეები, რომლებსაც არ ჰქონდათ ორდენის სტატუსი. კან-ბგერითი ლიდერების ძლიერი ფსიქიკური ზემოქმედების ქვეშ, რომლებიც ადვილად მანიპულირებდნენ ვიზუალური ცრურწმენებითა და შიშით, მორწმუნეები, რკინის ჯაჭვებისა და ბორკილების ტარების და ცოდვებში უზარმაზარი მონანიების და საკუთარი თავის გამათრახების გზით, იმედოვნებენ, რომ გულს მოულბობდნენ უზენაეს ძალებს და აიცილებდნენ ზეციური სასჯელს, მაგალითად, ჭირს, რომელიც მძვინვარებდა შუა საუკუნეებში.
უხეშ ტანსაცმელს თხის ან აქლემის ბეწვისგან, რომელსაც პირდაპირ შიშველ სხეულზე იცმებდნენ, აფერხებდა მოძრაობას და უმოწყალოდ მტკივნეული იყო კანისთვის. XVI საუკუნეში ასეთი გამოცდა საკმარისი არ აღმოჩნდა, და ტრადიციული უხეში ტანსაცმელი შეიცვალა თხელმა მავთულმა სხეულისკენ მიბრუნებული ეკლებით. ნებისმიერი მოძრაობა კიდევ უფრო მეტ ტანჯვას აყენებდა (წაიკითხეთ: სიამოვნებას ანიჭებდა) მას, ვინც ატარებდა. დღესდღეობით, „სხეულის დაუძლურების“ პრაქტიკა აგრძელებს არსებობას ზოგიერთ დახურულ რელიგიურ ორდენში, სექტაში, არაფორმალურ თემებსა და სუბკულტურებში, მაგრამ, ისევე როგორც ადრე, მას არ მიჰყავს ადამიანები მხოლოდ სულიერებისკენ, მათ მონაწილეთა მცდარი მოლოდინის მიუხედავად.
სექსუალური რევოლუციის დროსა და მას შემდეგ სხეულის წამება სახელწოდებით „საბსპეისი“ ფართოდ გავრცელდა სასიყვარულო თამაშებში, საროსკიპოებშო, დომინატრიქსის კაბინეტებში.
რა არის რეალურად საკუთარი თავის წამება? ხორცის მოკვდინება თუ სიამოვნებაზე დამოკიდებულება? კანის ვექტორის მქონე ადამიანებისთვის - ერთმნიშვნელოვნად ტკივილის დამოკიდებულება.
კან-ვიზუალური ადამიანისთვის, რომელიც მუდმივი შიშის მდგომარეობაში იმყოფება, ვიზუალური ვექტორის და კანის მაზოხისტური ტენდენციების განუვითარებლობის გამო, დამორჩილების და ტკივილის სურვილი, რასაც მოჰყვა მიჩვევა, იწვევს ხელოვნური ოპიატების გამოყოფას. ისინი ადუნებენ და დამამშვიდებლად მოქმედებენ ნერვულ სისტემაზე, ამცირებენ ტკივილს, ქმნიან თითქოსდა ნარკოტიკულ დამოკიდებულებას. ცემა იწვევს ენდორფინების გამოყოფას, ანუ სიამოვნების ჰორმონების, რომლებიც მოქმედებენ, როგორც ტკივილის ბუნებრივი გამაყუჩებელი. ასე შეიძლება თანამედროვე ენით აიხსნას ის მიზეზები, რისთვისაც ადამიანები, რომლებიც საკუთარ თავს ამათრახებდნენ, ნებაყოფლობით აგდებდნენ საკუთარ თავს ასეთ მდგომარეობაში.
საკუთარი თავის წამებამ, როგორც ისტორიკოსები ამტკიცებენ, იმდენად დაიმკვიდრა ადგილი მომლოცველების, ბერებისა და დიდებულების ცხოვრებაში, რომ „ყველგან შეიძლება ადამიანების ნახვა წკეპლით, როზგით, მათრახით, ქამრით და ცოცხებით (წკნელისგან) ხელში, რომლებიც გულმოდგინედ სცემენ საკუთარ თავს ამ ინსტრუმენტებით და ოცნებობენ, რომ მიაღწევენ ღვთაებრივი ძალის წყალობას“. კან-ბგერითი სამღვდელოება წაახალისებდება და აიძულებდა კიდეც ქრისტიანებს მსგავს ქმედებებს. ბგერით ადამიანებს, როგორც ცნობილია, არც თუ ძალიან აინტერესებთ საკუთარი სხეული, პირიქით, დიდი ტვირთია. კან-ბგერით მღვდელს ბუნებით აქვს დაქვეითებული ლიბიდოს და არ მიისწრაფის ხორციელი სიამოვნებისკენ, ის ადვილად იღებს ცელიბატს და მისი ერთგული რჩება სიცოცხლის ბოლომდე.
სხვა საქმეა ანალურ-ბგერითი და ანალურ-ვიზუალური ადამიანები, ანუ, ვინც აირჩია უფლისადმი სამსახური მათი ჭეშმარიტი ბუნების საწინააღმდეგოდ. არადიფერენცირებული ორმაგი ლიბიდო ეკლესიის ასეთი მსახურებისთვის და ცელიბატის დადება იწვევდა (და ახლაც იწვევს) საერთაშორისო სკანდალებს ჰომოსექსუალობის საფუძველზე თავად თეოლოგებს, ორივე სქესის ეკლესიის მრევლისა და მღვდლებს შორის. ძალიან ძლიერი გახდა ცდუნება, თითქმის შეუძლებელია არ მოიხიბლო აზრებით, რომლებიც ეწინააღმდეგება ღმერთისთვის მიცემულ აღთქმას, თუ წმინდა მამას ყოველდღიურად უწევს სხვადასხვა ასაკის ქალის აღსარების მოსმენა, რომლებიც ცოდვებს ინანიებენ. ახალგაზრდა ცოდვილ ქალთა შორის ყოველთვის მოიძებნება ერთი ან მეორე, რომლის „წმინდა ურთიერთობაში“ თანხმობის მიღება არ არის რთული.
ანალურ-ბგერით-ვიზუალური ადამიანები არ დაიწყებენ თავის წამებას, კანის ვექტორის გარეშე ადამიანებ არ მიიღებენ სიამოვნებას საკუთარი თავის გამათრახებისგან, სამაგიეროდ რამდენ ანალურ სიამოვნებას მიიღებენ იმის ყურებით, თუ როგორ ურტყავენ როზგებს ან მათრახებს დამნაშავე თანამოძმეებს, ჩვეულებრივ ადამიანებს და მით უმეტეს კეთილშობილებს. ეკლესიის წარმომადგენლებმა გამოიგონეს სხვადასხვა საჯარო სასჯელი, დაწყებული, მაგალითად, ეკზეკუციის ერთჯერადი აღსრულებით სამონასტრო ძმების თანდასწრებით, ან მოედანზე - საკაროდი. გარდა ამისა, ამათრახებდნენ სხეულის სხვა ნაწილებსაც: წელის ზემოთ და ქვემოთ.
აქ აუცილებელია გამოვყოთ ისეთი ტიპის ადამიანები, რომლებიც პრაქტიკაში იყენებდნენ ფლაგელაციას - გამათრახებას, როელის დროსაც იწყება სექსუალური აგზნება და სექსუალური სიამოვნების შემდგომი მიღება.
ფლაგელაციის პრიცესში ორი ადამიანი მონაწილეობს, პირობითად ვუწოდოთ მათ „ჯალათი“ და „მსხვერპლი“.
„ჯალათი“, როგორც წესი, არის სადისტური მიდრეკილებების მქონე ადამიანი, რომელიც ცემით გამოხატავს თავის დამოკიდებულებას მსხვერპლის მიმართ. ლიტერატურულ წყაროებში, რომლებშიც აღწერილია თავშესაფრებში ან მონასტერებში ობოლ ბავშვთა მდგომარეობის შესახებ, ხშირად მოყვანილია მასწავლებლებისა და პედაგოგების მიერ ბავშვების წამების ფაქტები. ისინი იწყებენ ვერბალური სადისტობით, ამცირებენ, როგორც წესი, ახალ ან ურჩ გოგონას მთელი კლასის თანდასწრებით და ამით აქცევენ მას იზოლაციაში. ვიზუალური ბავშვი ჩვეულებრივ ვერ იტანდა ასეთ იზოლაციას და იღუპებოდა.
ვიზუალურ ადამიანს, როგორც არავის სჭირდება ემოციური კავშირი, თუნდაც სათამაშოსთან, რომელსაც ის მოკლებული იყო თავშესაფრის ან სამონასტრო სკოლის მკაცრი წესების გამო. გოგონებს შორის ნებისმიერ კონტაქტს მკაცრად ადევნებდნენ თვალს აღმზრდელები ან მონაზვნები, არ აძლევდნენ მათ მეგობრული ურთიერთობების დამყარებას, რაც მათ ერთმანეთის მხარდაჭერის საშუალებას მისცემდა. მხოლოდ ღმერთისადმი სიყვარული, რომლისგანაც ვიზუალური ბავშვი არ იღებდა არავითარ ემოციურ სითბოს, შიში მის წინაშე და ლოცვა იყო თავშესაფარში არსებობის ძირითადი მოთხოვნები. თუ ბავშვი ცდილობდა სამართლიანობის აღდგენას ან „მასწავლებლის თავდასხმისთვის“ წინააღმდეგობის გაწევას, მას სჯიდნენ როზგებით.
ეგზეკუციას ატარებდნენ აბატისები ან მონაზვნები, რომლებიც განსაკუთრებული სისასტიკით გამოირჩეოდნენ, თუ ეს იყო მონასტერი. მასწავლებლები ქალაქის ან კერძო თავშესაფრებში, როგორც წესი, იყვნენ დაუოჯახებელი ადამიანები, რომლებსაც ეკრძალებოდათ ქორწინების გარეშე კავშირი. თვითონ გაროზგვის პროცესი მათ განსაკუთრებული სიამოვნებას ანიჭებდა, იწვევდა ტვინის ბიოქიმიის დაბალანსებულ მდგომარეობას ბედნიერებისა და სიამოვნებისთვის თავისი ენდორფინების მიღების გზით.
ბავშვთა ფლაგელაცია, რომელსაც იყენებდნენ არა მარტო უბრალოდ მოკვდავთა, არამედ, ზოგიერთ შემთხვევაში, მეფის შვილების მიმართაც, ზოგიერთ შემთხვევაში იწვევდა მოულოდნელ შედეგებს. ბევრს როზგებით ან მათრახებით დასჯა სიამოვნებას ანიჭებდა, და ისინი არა მარტო ხალისით წვებოდნენ სკამზე, რომელზეც როზგავდნენ, არამედ განზრახ ჩადიოდნენ დანაშაულს, რათა დაესაჯათ. საუკეთესო ლონდონის საუკეთესო პანსიონებში, სადაც აღიზარდებოდნენ არისტოკრატი გოგონები, მშვიდად იყენებდნენ დასჯას ნებისმიერი დანაშაულისთვის. ზოგიერთი გოგონა „როზგის პირველივე დარტყმის შემდეგ ... განიცდიდა უცნაურ გრძნობას, და ის, რაც მათთვის სასჯელი უნდა ყოფილიყო, ჰბადებდა მათ გონებაში ისეთ ზეციურ აზრებს, რომ ისინი განიცდიდნენ საშინელ სიამოვნებას“.
ამდენად, აღმზრდელობითი ეფექტის ნაცვლად, როზგები ხდებოდა სექსუალური სიამოვნების ატრიბუტი, ზემოქმედებას ახდენდა ნაზი მგრძნობიარე კანის მეშვეობით, ბევრ რამეს ცვლიდა გოგონების ფსიქიკურ თვისებებში და უვითარებდა სადომაზოხისტურ სურვილებს. მოგვიანებით, როდესაც გოგონები იზრდებოდნენ, ეს ჩვევები არსად არ ქრებოდა, არამედ უფრო მტკიცდებოდა. თუ ოჯახურ სექსუალურ ცხოვრებისგან არ იღებდნენ სიამოვნებას, ბავშვობაში ნაცემი კან-ვიზუალური ქალები ეძებდნენ ნებისმიერს გზებს თავისი მაზოხიზმის დასაკმაყოფილებლად.
დღეს ეს პრობლემა არანაკლებ მწვავედ არის წარმოდგენილი. კანის ვექტორის მქონე ბავშვების ცემა დანაშაულისა ან ქურდობისთვის ზრდის იმის რისკს, რომ ბიჭისგან შეიძლება დადგეს ლუზერი ან წარუმატებელი ადამიანი, ხოლო გოგონასგან მეძავი თუ არა, მაზოხისტური მიდრეკილებების მქონე ქალი. რუნეტში ბევრი საიტებია კონტენტით, რომლებიც ხელს უწყობს ფლაგელაციას. ამგვარი ქმედებებით ნებაყოფლობით დაკავებული არცერთი მონაწილე არ ფიქრობს იმაზე, რომ ანგრევს საკუთარ ცხოვრებას, უარესობისკენ ცვლის თავისი ცხოვრების სცენარს და ზედაპირზე გამოაქვს პათოლოგიური ცხოველური ინსტინქტები, რომელსაც კაცობრიობა ცდილობს დაუპირისპირდეს ბოლო 6000 წლის განმავლობაში, რათა აღკვეთოს პირველადი მოწოდესურვილებიბები და გამოვლინებები კულტურული შეზღუდვები.
Самобичевание имеет отношение к неуправляемому внутреннему критику. Внутренний критик — это интроект.
У меня участники на тренингах вспоминают, как их называли. Там такие слова... Была участница из Омска, «недопёха». Человек с этой идентичностью живёт и критик ему говорит изнутри: «Ты недопеха, ты недопеха». Когда человек хочет успеть реализовать проект на работе, а ему внутренний критик говорит: «Ну куда ты сунулся? Со свиным рылом в калашный ряд. Петя из соседнего отдела сможет это сделать, а ты "недопёха"». Это Зинаида Петровна стала внутренним критиком.
Самое важное при самобичевании — осознать своего внутреннего критика. «Последний, кто узнает о свойствах воды — это будет рыба» — афоризм философа Мамардашвили. Пока вы его не осознаете, вы самобичуетесь незаметно для себя. Вот что страшно. Тоже афоризм, только Юнга — «То, с чем я отождествлен, мной управляет. С чем я разотождествился, тем я получаю шанс управлять». Нужно выращивать устойчивую, взрослую, самоуважительную, ответственную любовь к себе, которая в состоянии поддержать, помочь сделать выводы из ситуации. И которая не предполагает розовых очков: «Я ёжик, я ёжик, я не пукну, я не пукну.
Кто пукнул? Это не я пукнул». Это же неправда.
Если я опоздала на поезд, нездоровой самокритикой будет сказать себе: «Я урод, ничего в жизни не получается, вечно я так». Это самобичевание. «Денег у меня мало, жена меня не любит». Это путь в никуда. Нездоровая инфантильность и розовые очки — это «ой, да ладно, пойду вообще на самолет.» А ничего, что ты у своей семьи украл бюджет в этот момент и не присвоил себе ответственность за то, что ты опоздал? Это тоже неадекватно. Выращивать взрослую ответственную позицию, от которой человек получает удовольствие и делает выводы — главный труд на эту тему для меня лично стала книга Мартина Селигмана «Как научиться оптимизму». Там есть такая техника НУПСА. Я ее объясняю в своем ролике на Youtube. Н — неприятность, У— убеждение, П — последствия, С — спор, А — активация.
Н — неприятность: некий неприятный фактор, который вам в корне не нравится. Что-то произошло. Возьмем историю про мамочку в декрете. У нее пригорела шарлотка. Неприятность. Произошел факт, и факт сам по себе нейтрален. Если не самобичеваться, пошла и переделала шарлотку. Это нейтральный факт реальности. Мы нагружаем эмоционально факты реальности сами. Дальше активируется У — убеждение: «Я вообще хозяйка-то никакая». Обратите внимание на гипертрофирование. Каждый последующий итог реакции психики усугубляет негативность предыдущего. Дальше, на уровне П —
последствия: «И муж меня считает дурой полной, и ребёнок у меня будет голодный на полдник. Я неудачница во всём». Наша героиня гипертрофирует факт подгоревшей шарлотки до своей идентичности в целом. В этот момент она не даёт себе шанса быть успешной во всех остальных функциях. Это контрпродуктивно. Если бы она дала себе сбалансированную обратную связь, она бы взяла ответственность за сделанное: «Я молодец, что вообще испекла шарлотку, но мне надо было поставить таймер, в следующий раз я так и сделаю». И смогла бы продолжать свой жизненный путь в контексте шарлотки и вообще. Вина нас парализует. Это одно из самых болезненных переживаний. Вина контрпродуктивна, самобичевание только закрепляет нас в том неуспехе, который вызвал и активировал самобичевание. Для того, чтобы этот гребаный, неправильный психологический круг прекратить, надо себя переучивать на другую реакцию. Нужно активировать букву С — спор. Это очень сложно, как Мюнхгаузену самого себя за косичку из болота вытаскивать. Напишите себе везде: на холодильнике, на руке, в телефоне. С — это спор со своими убеждениями. Четвертая буква спорит со второй. Если вы хотите из этого круга выйти, важно поспорить с собственными негативными убеждениями относительно себя. Сказать себе: «Почему же я сразу и жена, и мать никакая? Конкретная шарлотка не делает меня тотально адской. Я вчера хороший оливье приготовила. А на Новый год я уже список рецептов сделала. Вот я какая хозяйка. И у меня ребенок такой счастливый был, когда я его из садика забирала. Не могу я быть совсем плохой матерью, раз мой ребенок такой
радостный».
Буковка А – Активация значит, как спор, выигранный с внутренним критиком, можно превратить в некоторую систему позитивных действий: «Мы положим подгоревшую шарлотку рядом с помойкой, и я ребенка через это научу, что не надо продукты выкидывать, надо собачкам и кошечкам помогать. Я сейчас не буду надрываться, если у меня не пошел этот кулинарный талант, сделаю макароны с тертым сыром. Сын и муж будут счастливы этой еде».
===
При таком состоянии ум делится на две части: которая наказывает и которую наказывают. Нужно вернуть ум к цельности. Осознать свободную основу ума, которая является причиной желаний. Можно представить себя ребёнком. В том возрасте ум работал естественно, не возникало желания себя наказывать за что-то. Потом к этой естественной основе со временем приросли новые сети связей. Кто-то сказал, как хорошо, как плохо, что правильно, что неправильно. Ум впитал разные мнения. Между новыми частями начали возникать конфликты. Поэтому, чтобы эти конфликты нейтрализовать, нужно все мысли аккуратно структурировать, так, чтобы они адекватно соответствовали внешнему миру. Полезно задать себе вопросы: чего я хочу, от чего я чувствую себя счастливее, что я могу для этого сделать прямо сейчас? Можно попробовать создать в уме список целей, которые приближают к счастью. Если такой список будет, можно будет работать по нему, сверяться и спрашивать себя: я сейчас действую в соответствии со своими целями? Когда энергия всего ума будет направлена на счастье, не будет разделения. Обе лошади в упряжке будут бежать в одну сторону и не будут конфликтовать.
Важно помнить, что ум — это поток. Человек не равен себе вчерашнему, потому что ум изменяется вместе с миром. Сегодняшний ум состоит не только из побед, но и из поражений и неудач, из выводов. Вчера уже не существует, завтра ещё не существует. Есть только сейчас. Полезно ценить свой накопленный опыт и стараться приобретать новый полезный опыт. Чтобы не думать об ошибках прошлого, нужно трезво оценить свои настоящие возможности. Могу я сейчас что-то сделать, чтобы убрать последствия ошибки? Если нет, то и смысла нет думать об этом, реальность от этого в лучшую сторону не изменится. Если да, тоже нет смысла думать, надо просто сделать.
Комментариев нет:
Отправить комментарий
Will be revised