რუსეთს მოუმზადეს მსხვერპლშეწირული კუროს როლი
- თუ აშშ კვლავინდებურად არ გვენდობა და, რბილად რომ ვთქვათ, არ უწყობს ხელს ჩვენს განვითარებას, მაშინ რატომ არ ეშინოდათ მათ ომისშემდგომი გერმანიის, ბრძოლის ველზე მისი რეალური მტერი აღორძინების?
- ომისშემდგომი გერმანიის აღორძინების ამერიკელებს არ ეშინოდათ, როგორც არ ეშინიათ მისი გაძლიერების ახლა, რადგან 1949 წელს, სანამ საბოლოოდ ჩამოყალიბდებოდა გერმანიის ფედერაციული რესპუბლიკა, რომელსაც ბუნდესვერის არსებობის უფლება დართეს, გერმანია შეზღუდეს ხელშეკრულებებით აშშ-სა და ნატოს სხვა ქვეყნებთან. ბუნდესვერის სამხედრო კონტრდაზვერვის ყოფილმა ხელმძღვანელმა გენერალმა კამოსმა გამოაქვეყნა წიგნი „საიდუმლო სამსახურების საიდუმლო თამაშები“, რომელშიც პირდაპირ წერს, რომ ომისშემდგომი გერმანულ-ამერიკული შეთანხმებების თანახმად, გერმანიის ყველა ახალი კანცლერი, რომელიც ქვეყნის ხელისუფლებაში მოვიდოდა, არჩევნების შემდეგ დაუყოვნებლივ უნდა ჩასულიყო ამერიკის შეერთებულ შტატებში და ხელი მოეწერა დოკუმენტისთვის სახელწოდებით „კანცლერის აქტი“. „კანცლერის აქტის“ დასრულების ვადაა 2099 წელი.
მოვიყვან ამონარიდს „საიდუმლო სამსახურების საიდუმლო თამაშებიდან“: „1949 წლის 21 მაისს ფედერალურმა დაზვერვამ გრიფით „სრულიად საიდუმლოდ“ გამოაქვეყნა საიდუმლო სახელმწიფო ხელშეკრულება“, რომელიც ასახავდა გამარჯვებულთა მიდგომების ძირითად პრინციპებს ფედერალური რესპუბლიკის სუვერენიტეტისადმი 2099 წლამდე ...“. ამ დროისთვის დარჩება გერმანელი გერმანელად? შეძლებს ამ დროისთვის ბუნდესვერი ბრძოლას ისე, როგორც მეორე მსოფლიო ომის დროს? რა საბოლოო მიზანი აქვს „კანცლერის აქტს“? ასეთი კითხვები ჩნდება ამ წიგნის კითხვის დროს.
სხვათა შორის, გენერალი კამოსა ძალიან ფრთხილად იყო, ამიტომ ვერ გაბედა მან „საიდუმლო სამსახურების საიდუმლო თამაშების“ გამოქვეყნება გერმანიაში, და იძულებული გახდა წიგნი ავსტრიაში გამოეცა. ხმაური დიდი არ ყოფილა. ჩვენმა კორესპოდენტებმა, რომლებმაც ავსტრიაში „საიდუმლო სამსახურების საიდუმლო თამაშები“ წაიკითხეს, გამოაქვეყნეს მოკლე სტატია: აცნობიერებს თუ არა გენერალი კამოსა, თუ რა ბომბი გამოუშვა მან? ამასთან, მათ უჩნდებოდათ კითხვა: რას მოაწერეს ხელი ჩვენმა ლიდერებმა 1991 წელს? „ნეზავისიმაია გაზეტას“ პოლიტიკურმა მიმომხილველმა ფაენკომ ნახევარი წლის წინ ერთ-ერთ თავის სტატიაში ჩადო თავისი „ბომბი“ ... იგი წერს, რომ შეერთებულ შტატებში ბევრი გამოჩენილი პოლიტიკური მოღვაწე და მსხვილი ბიზნესმენი უკმაყოფილოა იმით, რომ რუსეთი არ იცავს იმ ფარულ შეთანხმებებს, რომლებსაც ხელი მოაწერეს მისმა ლიდერებმა.
- თქვენი აზრით, ჰქონდა თუ არა საბჭოთა კავშირს ოდესმე თუნდაც თეორიული შესაძლებლობა გამხდარიყო აშშ-ს სრულფასოვანი პარტნიორი? თუნდაც, მეორე მსოფლიო ომის დროს საბჭოთა-ამერიკული თანამშრომლობის პიკზე.
- არა, იმიტომ, რომ ბრალი იმის გამო, რომ გერმანია 1941 წელს თავს დაესხა საბჭოთა კავშირს, მათ შორის შეერთებულ შტატებს ეკისრება. რატომღაც, ამის შესახებ ახლა არ ახსოვთ, მაგრამ 1940 წელს ინგლისის პრემიერ-მინისტრის ჩერჩილის მრჩეველმა მონტგომერი ჰაიდმა, რომელიც უილიამ დონოვანს (ამერიკული სპეცსამსახურების ერთ-ერთ ხელმძღვანელს - ავტორი) ეხმარებოდა სტრატეგიული სამსახურის სამმართველოს შექმნაში, გადასცა მას ამერიკის შეერთებული შტატების პრეზიდენტის რუზველტისთვის გადასაცემად ჩერილის წერილი, სადაც ის წერდა: რადგან აშშ არ იმყოფება საომარ მდგომარეობაში გერმანიასთან, ხომ არ შთააგონებდით ჰიტლერს თავი დაანებოს ბალკანეთს და დააჩქაროს ღონისძიებები რუსეთის წინააღმდეგ. მას შემდეგ მრავალი წელი გავიდა და დასავლეთში ბევრი ფიქრობს, რომ ყველამ დაივიწყა ეს წერილი. მაგრამ დავიწყება მხოლოდ მაშინ შეიძლება, როცა არ გინდა რაღაცის გახსენება.
დღეს ასევე არავინ იხსენებს, რომ სინამდვილეში მეორე მსოფლიო ომისთვის მზადება 1929 წელს დაიწყო ამერიკის პრეზიდენტის ჰერბერტ ჰუვერის შეხვედრით რასელის ცენტრის გამოჩენილ ამერიკელ ბიზნესმენებთან; აქვთ მათ ასეთი საიდუმლო საზოგადოება. მან ჰუვერს განუცხადა: „ახლოვდება კრიზისი, ის რთული სიტუაციის თავიდან აცილება, რომელიც აშშ აღმონდება, შეიძლება მხოლოდ მსოფლიოში ძალთა ბალანსის გადანაწილებით. ამისათვის თქვენ უნდა დაეხმაროთ რუსეთს, რომ მთლიანად დააღწიოს თავი დაშლას - სამოქალაქო ომის შედეგებს, და დაეხმაროთ გერმანიას განთავისუფლდეს ვერსალის ხელშეკრულების შეზღუდვებისგან“. „მაგრამ ამას ფული სჭირდება, - თქვა ჰუვერმა, - რამდენიმე მილიარდი. და, საერთოდ, რატომ გვჭირდება ეს, რა მოხდება შემდეგ?“ „შემდეგ რუსეთი და გერმანია უნდა დააჯახოთ ერთმანეთს, რომ კრიზისიდან გამოსვლის შემდეგ აშშ პირისპირ აღმოჩნდეს ამ ორს მოწინააღმდეგეს შორის გამარჯვებულთან“.
შედეგად ასეთი თანხა გამოიყო. იგივე ამერიკული კონცერნები, რომლებიც ეხმარებოდნენ რუსეთს ეკონომიკის აღორძინებაში - აშენებდნენ ქარხნებს, მონაწილეობდნენ დნეპროჰესის შექმნაში - აღადგენდნენ და აღწურვავდნენ გერმანიას. ტყუილად ხომ არ ჩამოართვეს აშშ-ს პრეზიდენტის ბუშის ბაბუას - პრესკოტ ბუშს, რომელიც ეხმარებოდა გერმანელებს 1930-იან წლებში, ომის დაწყებისთანავე მისი საკუთრების განკარგვის უფლება, იმ ვარაუდით, რომ აშშ ამჟამად გერმანიასთან საომარ მდგომარეობაში იმყოფება. ეს ყველაფერი დოკუმენტურად არის დაფიქსირებული, მათ შორის ამერიკელი ეკონომისტისა და ისტორიკოსის ენტონი სატტონის ხუთტომეულში. თუ რა მოხდა ომის შემდეგ, ყველასთვის ცნობილია: ამერიკელებმა მთელი XX საუკუნის განმავლობაში ჩაატარეს ძალიან სერიოზული, გააზრებული სამუშაო, რათა გაენადგურებინათ დარჩენილი ერთადერთი ძლიერი მტერი საბჭოთა კავშირის სახით.
- თუ აშშ კვლავინდებურად არ გვენდობა და, რბილად რომ ვთქვათ, არ უწყობს ხელს ჩვენს განვითარებას, მაშინ რატომ არ ეშინოდათ მათ ომისშემდგომი გერმანიის, ბრძოლის ველზე მისი რეალური მტერი აღორძინების?
- ომისშემდგომი გერმანიის აღორძინების ამერიკელებს არ ეშინოდათ, როგორც არ ეშინიათ მისი გაძლიერების ახლა, რადგან 1949 წელს, სანამ საბოლოოდ ჩამოყალიბდებოდა გერმანიის ფედერაციული რესპუბლიკა, რომელსაც ბუნდესვერის არსებობის უფლება დართეს, გერმანია შეზღუდეს ხელშეკრულებებით აშშ-სა და ნატოს სხვა ქვეყნებთან. ბუნდესვერის სამხედრო კონტრდაზვერვის ყოფილმა ხელმძღვანელმა გენერალმა კამოსმა გამოაქვეყნა წიგნი „საიდუმლო სამსახურების საიდუმლო თამაშები“, რომელშიც პირდაპირ წერს, რომ ომისშემდგომი გერმანულ-ამერიკული შეთანხმებების თანახმად, გერმანიის ყველა ახალი კანცლერი, რომელიც ქვეყნის ხელისუფლებაში მოვიდოდა, არჩევნების შემდეგ დაუყოვნებლივ უნდა ჩასულიყო ამერიკის შეერთებულ შტატებში და ხელი მოეწერა დოკუმენტისთვის სახელწოდებით „კანცლერის აქტი“. „კანცლერის აქტის“ დასრულების ვადაა 2099 წელი.
მოვიყვან ამონარიდს „საიდუმლო სამსახურების საიდუმლო თამაშებიდან“: „1949 წლის 21 მაისს ფედერალურმა დაზვერვამ გრიფით „სრულიად საიდუმლოდ“ გამოაქვეყნა საიდუმლო სახელმწიფო ხელშეკრულება“, რომელიც ასახავდა გამარჯვებულთა მიდგომების ძირითად პრინციპებს ფედერალური რესპუბლიკის სუვერენიტეტისადმი 2099 წლამდე ...“. ამ დროისთვის დარჩება გერმანელი გერმანელად? შეძლებს ამ დროისთვის ბუნდესვერი ბრძოლას ისე, როგორც მეორე მსოფლიო ომის დროს? რა საბოლოო მიზანი აქვს „კანცლერის აქტს“? ასეთი კითხვები ჩნდება ამ წიგნის კითხვის დროს.
სხვათა შორის, გენერალი კამოსა ძალიან ფრთხილად იყო, ამიტომ ვერ გაბედა მან „საიდუმლო სამსახურების საიდუმლო თამაშების“ გამოქვეყნება გერმანიაში, და იძულებული გახდა წიგნი ავსტრიაში გამოეცა. ხმაური დიდი არ ყოფილა. ჩვენმა კორესპოდენტებმა, რომლებმაც ავსტრიაში „საიდუმლო სამსახურების საიდუმლო თამაშები“ წაიკითხეს, გამოაქვეყნეს მოკლე სტატია: აცნობიერებს თუ არა გენერალი კამოსა, თუ რა ბომბი გამოუშვა მან? ამასთან, მათ უჩნდებოდათ კითხვა: რას მოაწერეს ხელი ჩვენმა ლიდერებმა 1991 წელს? „ნეზავისიმაია გაზეტას“ პოლიტიკურმა მიმომხილველმა ფაენკომ ნახევარი წლის წინ ერთ-ერთ თავის სტატიაში ჩადო თავისი „ბომბი“ ... იგი წერს, რომ შეერთებულ შტატებში ბევრი გამოჩენილი პოლიტიკური მოღვაწე და მსხვილი ბიზნესმენი უკმაყოფილოა იმით, რომ რუსეთი არ იცავს იმ ფარულ შეთანხმებებს, რომლებსაც ხელი მოაწერეს მისმა ლიდერებმა.
- თქვენი აზრით, ჰქონდა თუ არა საბჭოთა კავშირს ოდესმე თუნდაც თეორიული შესაძლებლობა გამხდარიყო აშშ-ს სრულფასოვანი პარტნიორი? თუნდაც, მეორე მსოფლიო ომის დროს საბჭოთა-ამერიკული თანამშრომლობის პიკზე.
- არა, იმიტომ, რომ ბრალი იმის გამო, რომ გერმანია 1941 წელს თავს დაესხა საბჭოთა კავშირს, მათ შორის შეერთებულ შტატებს ეკისრება. რატომღაც, ამის შესახებ ახლა არ ახსოვთ, მაგრამ 1940 წელს ინგლისის პრემიერ-მინისტრის ჩერჩილის მრჩეველმა მონტგომერი ჰაიდმა, რომელიც უილიამ დონოვანს (ამერიკული სპეცსამსახურების ერთ-ერთ ხელმძღვანელს - ავტორი) ეხმარებოდა სტრატეგიული სამსახურის სამმართველოს შექმნაში, გადასცა მას ამერიკის შეერთებული შტატების პრეზიდენტის რუზველტისთვის გადასაცემად ჩერილის წერილი, სადაც ის წერდა: რადგან აშშ არ იმყოფება საომარ მდგომარეობაში გერმანიასთან, ხომ არ შთააგონებდით ჰიტლერს თავი დაანებოს ბალკანეთს და დააჩქაროს ღონისძიებები რუსეთის წინააღმდეგ. მას შემდეგ მრავალი წელი გავიდა და დასავლეთში ბევრი ფიქრობს, რომ ყველამ დაივიწყა ეს წერილი. მაგრამ დავიწყება მხოლოდ მაშინ შეიძლება, როცა არ გინდა რაღაცის გახსენება.
დღეს ასევე არავინ იხსენებს, რომ სინამდვილეში მეორე მსოფლიო ომისთვის მზადება 1929 წელს დაიწყო ამერიკის პრეზიდენტის ჰერბერტ ჰუვერის შეხვედრით რასელის ცენტრის გამოჩენილ ამერიკელ ბიზნესმენებთან; აქვთ მათ ასეთი საიდუმლო საზოგადოება. მან ჰუვერს განუცხადა: „ახლოვდება კრიზისი, ის რთული სიტუაციის თავიდან აცილება, რომელიც აშშ აღმონდება, შეიძლება მხოლოდ მსოფლიოში ძალთა ბალანსის გადანაწილებით. ამისათვის თქვენ უნდა დაეხმაროთ რუსეთს, რომ მთლიანად დააღწიოს თავი დაშლას - სამოქალაქო ომის შედეგებს, და დაეხმაროთ გერმანიას განთავისუფლდეს ვერსალის ხელშეკრულების შეზღუდვებისგან“. „მაგრამ ამას ფული სჭირდება, - თქვა ჰუვერმა, - რამდენიმე მილიარდი. და, საერთოდ, რატომ გვჭირდება ეს, რა მოხდება შემდეგ?“ „შემდეგ რუსეთი და გერმანია უნდა დააჯახოთ ერთმანეთს, რომ კრიზისიდან გამოსვლის შემდეგ აშშ პირისპირ აღმოჩნდეს ამ ორს მოწინააღმდეგეს შორის გამარჯვებულთან“.
შედეგად ასეთი თანხა გამოიყო. იგივე ამერიკული კონცერნები, რომლებიც ეხმარებოდნენ რუსეთს ეკონომიკის აღორძინებაში - აშენებდნენ ქარხნებს, მონაწილეობდნენ დნეპროჰესის შექმნაში - აღადგენდნენ და აღწურვავდნენ გერმანიას. ტყუილად ხომ არ ჩამოართვეს აშშ-ს პრეზიდენტის ბუშის ბაბუას - პრესკოტ ბუშს, რომელიც ეხმარებოდა გერმანელებს 1930-იან წლებში, ომის დაწყებისთანავე მისი საკუთრების განკარგვის უფლება, იმ ვარაუდით, რომ აშშ ამჟამად გერმანიასთან საომარ მდგომარეობაში იმყოფება. ეს ყველაფერი დოკუმენტურად არის დაფიქსირებული, მათ შორის ამერიკელი ეკონომისტისა და ისტორიკოსის ენტონი სატტონის ხუთტომეულში. თუ რა მოხდა ომის შემდეგ, ყველასთვის ცნობილია: ამერიკელებმა მთელი XX საუკუნის განმავლობაში ჩაატარეს ძალიან სერიოზული, გააზრებული სამუშაო, რათა გაენადგურებინათ დარჩენილი ერთადერთი ძლიერი მტერი საბჭოთა კავშირის სახით.
Комментариев нет:
Отправить комментарий
Will be revised