ქრისტიანული კულტურული ტრადიციის არსი
ქრისტიანული რელიგია იბრძვის ადამიანთა კულტურის წინააღმდეგ
რელიგია ყოველთვის ებრძოდა კულტურას, რადგან ნებაყოფლობით ვიღაცის მონებად ყოფნას შეიძლება დათანხმდნენ მხოლოდ დაჩაგრული, უვიცი ადამიანები, რომლებსაც არ ესმით, რა ხდება სინამდვილეში, - ეკლესიის ნამდვილი სულიერი მონები ...
გიუსტავ დორე. «მოციქული პავლე წიგნებს წვავს ეფესში“
რას ნიშნავს ქრისტიანული კულტურული ტრადიცია
ელენა ლიუბიმოვა
„ცული თუ დაგიბლაგვდა და არ გალესე, ზედმეტი ჯაფა დაგადგება; ჭკუით უნდა წარმართო საქმე“. ბიბლიური „სიბრძნე“ ეკლესიასტიდან.10:10.
ეს სტატია დაიწერა იმ დისკუსიებზე დაკვირვების შედეგად, რომლებიც ფორუმებზე მიმდინარეობს რუსეთის ჭეშმარიტი ისტორიის აღდგენისა და სლავურ-არიული ვედური კულტურის მომხრეებს შორის, და მათ შორის, ვინც ოფიციალურ თვალსაზრისს იცავს ჩვენი ქვეყნის წარსულზე, კერძოდ, და ჩვენი პლანეტის ცივილიზაციაზე, ზოგადად.
მე აქ არ განვიხილავ პოლემიკის ყველა ბრალდებასა და მეთოდს, რომელსაც ტრადიციული ისტორიის მომხრეები იყენებენ, უფრო სწორად, თვალსაზრისს ისტორიაზე, რომელიც დღეს დომინირებს. ისინი რატომღაც არ თაკილობენ შეურაცხყოფას, ცილისწამებას, მოწინააღმდეგის სიტყვების გადასხვაფეროვნებას და იარლიყების მიწებებას. სამწუხაროდ, ისინი არ ცდილობენ კამათის წარმართვას და ამავე დროს წესიერების ნორმების დაცვას. უფრო დეტალურად „ტრადიციონალთა“ ერთ მეტად გავრცელებულ ბრალდებაზე შევჩერდები - ქრისტიანული კულტურული ტრადიციისადმი უპატივცემულობის ბრალდებაზე და ქრისტიან მორწმუნეთა გრძნობების შეურაცხყოფაზე.
ალბათ იმიტომ, რომ, ქრისტიანული ფასეულობების მხურვალე დამცველებისაგან განსხვავებით, მე ძალიან ყურადღებით წავიკითხე ბიბლია. მთლიანად - თავიდან ბოლომდე. და ახლა, როდესაც ამ წიგნთან დაკავშირებით სადიდებელი სიტყვები მესმის, ჩემთვის გასაგები ხდება, რომ „აღფრთოვანებულ თაყვანისმცემელს“ და „მგზნებარე დამცველს“ ის უბრალოდ არ წაუკითხავს და მხოლო მიჰყვება საზოგადოებაში ჩვეულებრივ მიღებულ კლიშეებს. ვინც ყურადღებით და გულდასმით წაიკითხა და შეისწავლა და კვლავაც ამტკიცებს, რომ ეს სიბრძნის და სიწმინდის საგანძურია, შეგნებულად მიდიან ტყუილზე. რატომ აკეთებენ ამას, ეს ცალკე საკითხია, მაგრამ ახლა, მოდით, ჯერ გავერკვეთ კულტურულ ტრადიციაში.
დასაწყისისთვის ჩამოვყალიბდეთ ტერმინებთან დაკავშირებით.
კულტურა შექმნილი ზოგადი ცნებაა ადამიანის ცხოვრების ფორმებისთვის. კულტურა არის ზნეობრივი, მორალური და მატერიალური ფასეულობები, უნარები, ცოდნა, წეს-ჩვეულებები, ტრადიციები.
ტრადიცია - შეხედულებების, უნარ-ჩვევების და პრაქტიკული საქმიანობის ჩვევების ნაკრებია, რომელიც თაობიდან თაობამდე გადადის და ასრულებს საზოგადოებრივი ურთიერთობების მარეგულირებლის როლს (ვიკიპედია).
ამ სტატიაში მე გავაანალიზებ „ქრისტიანული კულტურული ტრადიციის” ცნებას და დავეყრდნობი ერთ-ერთადერთ წყაროს - ქრისტიანთა მთავარ წიგნს და უდავო ავტორიტეტს - ბიბლიას, ანუ ვაჩვენებ, თუ როგორი ზნეობრივი და მორალური ფასეულობები, ასევე უნარები, ცოდნა, წეს-ჩვეულებები და ტრადიციები გადაეცემა ქრისტიანთა მთავარი დოკუმენტის წყალობით თაობიდან თაობას და მოქმედებს როგორც საზოგადოებაში ურთიერთობების მარეგულირებელი.
სხვა სიტყვებით, მე ვაჩვენებ, რას და როგორ ასწავლის ბიბლია ადამიანებს.
1. დავიწყოთ მორალური და ზნეობრივი ფასეულობებით. როგორც ცნობილია, მორალი, ზნეობა წარმოადგენს ადამიანის ქცევის პრინციპებს, წესებს, სტანდარტებს, რომლებიც გამომდინარეობს სხვაობიდან კარგსა და ცუდს შორის, სიკეთესა და ბოროტებას შორის (ვ.ი. დალის აზრით, მორალი არის ზნეობრივი მოძღვრება, წესები ნებისყოფისა და სინდისის). სისტემა, მორალური პრინციპების ერთობლიობა ქმნის ეთიკას - მეცნიერებას იმის შესახებ, თუ როგორ უნდა მოიქცეს ადამიანი.
როგორია ის - ბიბლიური ეთიკა?
ამის გასაგებად ყურადღებით უნდა დავაკვირდეთ, თუ როგორ იქცევიან ამ წიგნის მთავარი გმირები - პატრიარქები, წინასწარმეტყველები და მეფეები - ის პერსონაჟები, რომელთაც ქრისტიანთა მთავარი წიგნი უწოდებს დიდს, ბრძენს და უბიწოს, „ვინც მადლი მოიპოვ უფლის წინაშე“ და, აქედან გამომდინარე, მოწოდებულია გახდეს მისაბაძი მაგალითი.
ის ფაქტი, რომ ქრისტიანთა მთავარი წიგნი არ ერიდება მაგალითის სახით მკვლელთა, მოტყუარათა, ქურდთა და ბოროტმოქმედთა ქცევის მოყვანას, უბრალოდ განსაცვიფრებელია. თავად განსაჯეთ. ქვემოთ მოცემულია ბიბლიური მორალისა და ზნეობის მხოლოდ რამდენიმე მაგალითი:
მოსემ, რომელსაც ბიბლიაში „თვინიერს“ უწოდებენ, უბრძანა დაახლოებით 3,000 თავისი თანატომელის განადგურება: „ჩადგა მოსე ბანაკის ჭიშკარში და თქვა: ვინც უფლისაა, ჩემთან! და შეგროვდნენ მასთან ლევიანები. უთხრა მათ: ასე ამბობს უფალი, ისრაელის ღმერთი: მახვილი შეიბას ყველამ, მოიარეთ ბანაკი ჭიშკრიდან ჭიშკრამდე და მოკალით ძმამ ძმა, მეგობარმა მეგობარი, ნათესავმა ნათესავი. მოსეს სიტყვისამებრ მოიქცნენ ლევიანები, სამი ათასამდე კაცი გაწყდა იმ დღეს“. (გამოსვლა. 32:26-28).
ნოე ბევრს სვამდა, კარავში შიშველი გორაობდა და დაწყევლა თავისი შვილიშვილები იმის გამო, რომ მათმა მამამ - მისმა ვაჟმა (!) ასეთ მდგომარეობაში ნახა.
აბრაამმა - „დიდმა წინამორბედმა“ თავისი ცოლი ფარაონს მიაქირავა „ცხვარ-ძროხის, სახედრების, ყმების და ყმაქალების და ჯორ-აქლემების“ სანაცვლოდ, სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, საკუთარი ცოლის სუტენიორი ყოფილა.
იგივეს აკეთებდა მისი ვაჟი ისააკი.
მისი ძმისწულის ლოტის ქალიშვილებმა მთვრალი მამა გააუპატიურეს. აბრაამის შვილიშვილმა - იაკობმა - მოატყუა მამა და ეშმაკობით გამოსტყუა პირმშოობა ღვიძლ ძმას, აგრეთვე ფაქტობრივად მოპარა პირუტყვი თავის სიმამრს. იაკობის მეუღლემ ასევე გაძარცვა საკუთარი მამა და მოიპარა ოჯახის კერპები.
ყოველმხრივ დიდებაშესხმული მეფე დავითი არა თუ არ თაკილობდა გოგონებსა და ბიჭებს, მას ასევე ეკუთვნის ისეთი მოვლენების გამოგონება, როგორიცაა რეკეტი და ჰოლოკოსტი.
დავითის ვაჟმა ამნონმა გააუპატიურა თავისი და (სხვა დედისგან) და მიატოვა იგი.
თავად დავითმა ცოლი წაართვა ოფიცერს - ომის გმირს, და სასიკვდილოდ გაწირა იგი.
დავითის მეორე ვაჟს - აბესალომს - სურდა ძალაუფლების ხელში ჩაგდება და შეთქმულება მოაწყო მშობელი მამის წინააღმდეგ, რომლისგანაც ეს ყველაფერი ისწავლა.
ბიბლიური წინასწარმეტყველები თავად ხოცავდნენ ხალხს. ელიამ თავისი ხელით (!) სიცოცხლეს გამოასალმა სხვა კულტის - ბაალის - 450 სასულიერო პირი, ხოლო ელისე ამას ღვთის სიტყვით აკეთებდა: მისი მელოტი თავის დაცინვის საპასუხოდ მან 42 ბავშვი დაწყევლა, და ისინი დათვმა დაგლიჯა.
ასეთი „სიდიადე და სიწმინდეა“. ასეთ ზნეობრივ და მორალურ ფასეულობებს ადიდებს ქრისტიანული კულტურული ტრადიცია თავის ყველაზე მთავარ წიგნში - ბიბლიაში.
მართალია, ქრისტიანობის აპოლოგეტები „ამართლებენ“ ნოეს, აბრაამს, ლოტს, ისააკს და იაკობს იმით, რომ მათ არ იცოდნენ მოსეს კანონები და, თითქოსდა, ამიტომ იქცეოდნენ ასე „არაცივილიზებულად“, ხოლო ნორმალური ადამიანის აზრით, როგორც ველურთა ბანდა, რომელსაც ცხოველებსაც კი ვერ ვუწოდებთ. იმიტომ, რომ ცხოველები არასოდეს არ მოკლავენ თავის შვილებს, აბრაამი კი უსიტყვოდ დაემორჩილა „ყოვლისმოყვარე ღმერთის“ მოთხოვნას და, აუკანკალებლად აღმართა დანა თავის ერთადერთ და დიდი ხნის ნანატრ შვილზე (მან ის „გააჩინა“, როდესაც 100 წელი შეუსრულდა).
ცხოველები არასოდეს გაწირავენ სასიკვდილოდ ფეხმძიმე მდედრს, აბრაამმა კი, „დიდმა წინაპარმა“, უყოყმანოდ გააგდო უდაბნოში და სასიკვდილოდ გაწირა მსახური აგარი, რომელიც მის შვილზე ორსულად იყო.
თითქოს, ასეთი დრო იყო, ყველა ასე იქცეოდა. ეს ზღაპრებია უცოდინარი ადამიანებისთვის. ცნობილ 10 მცნებათა მიღებამდე დიდი ხნით ადრე სხვა ცივილიზაციები არსებობდა, ბევრად უფრო სრულყოფილი კანონებით და მაღალი მორალურ-ეთიკური ნორმებით, მაგალითად, ურ ნამუს, ეშნუნისა და ჰამურაპის კანონების კოდექსები. ისინი მხოლოდ იმ რიცხვს ეკუთვნიან, რომელიც აღიარებულია ორთოდოქსული ისტორიული მეცნიერების მიერ. ეს ერთი.
მეორეც, 10 მცნებათა გამოჩენის შემდეგაც კი, ბიბლიური გმირები განაგრძობდნენ მოქმედებას ზუსტად ისე, როგორც ავაზაკთა ბანდა. მაგალითად, ისეთი ბიბლიური გმირები, როგორიცაა დავითი, სოლომონი, ელია და მორდეხაი (ის, ვინც სპარსეთში შეიარაღებული გადატრიალება მოაწყო, რის შედეგადაც 3 დღეში 75 000 სპარსელი მოკლეს), გაცილებით მოგვიანებით გამოჩნდნენ, ვიდრე მოსე და, ლოგიკის თანახმად, უნდა მოქცეულიყვნენ ძველი აღთქმის „სამართლებრივი ველის“ ფარგლებში, ანუ მკაცრად დაეცვათ მოსეს მცნებები. მათი დარღვევისთვის განკუთვნილი იყო სასჯელი - ქვებით ჩაქოლვა, ანუ სიკვდილი, მათ შორის მეექვსე მცნების „ნუ მოკლავ!“ დარღვევისათვის.
მაშ, რატომ არღვევდნენ მას?!
ალბათ იმიტომ, რომ ეს მცნებები ეხებოდა მხოლოდ „ახლობლებს“, ანუ მხოლოდ იუდეველებს, და სხვა ეროვნების ხალხი „ახლობლის“ ამ კატეგორიას არ ეკუთვნოდა.
თუმცა, ის „ახლობლები“, რომლებსაც აზრად მოუვიდათ პირველი მცნების დარღვევა („და არა გყავდეთ სხვა ღმერთი“), ასევე უნდა განადგურებულიყვნენ „ყოვლისშემძლეს“ ბრძანებით:
„თუ იდუმალ წაგაქეზებს შენი ძმა, დედაშენის შვილი, ან შენი ვაჟი, ან ასული, ან შენს გვერდით მწოლი ცოლი, ან მეგობარი, რომელიც საკუთართ სულივითა გყავს და გეტყვის: წამო, ვემსახუროთ სხვა ღმერთებს, რომლებსაც არ იცნობთ არც შენ და არც შენი მამა-პაპა“... „ნუ დაჰყვები მას და ნუ გაუგონებ, ნუ დაგენანება იგი, ნუ შეიბრალებ, ხელს ნუ დააფარებ, არამედ მოჰკალი იგი. პირველად შენი ხელი უნდა აღიმართოს მის მოსაკლავად, მერე კი მთელი ერისა...“ (მეორე რჯული. 13:6-8)
ზოგადად, რეალურად სრულიად საპირისპირო სურათს ვღებულობთ - „მოკალი!”, და თანაც, როგორ მოკალი! ამის შემდეგ ქრება კითხვები, მაგალითად, ჯვაროსნული ლაშქრობების, „წმიდა” ინკვიზიციის და კათოლიკური ქვეყნების აგრესიული საგარეო პოლიტიკის შესახებ - დღემდე ისინი უბრალოდ მაგალითს იღებენ და მიჰყვებიან „ყოვლისშემძლე და ყოველთამოყვარული ღმერთის ჩვენის“ ინსტრუქციებს.
მაგრამ ახლა საქმე სხვა რამეს ეხება. ბიბლიაში აღწერილი არიან ისინი, ვინც წმინდანადაა აღიარებული, უკიდურეს შემთხვევაში, ძალიან პატივსაცემ ადამიანად. მათ შესახებ იღებენ მხატვრულ ფილმებს და ხატავენ სურათებს, ისინი გამოსახული არიან ქრისტიანული ტაძრების ფრესკებზე. ისინი მისაბაძ მაგალითს წარმოადგენენ!
თუმცა, მე პირადად არ მსურს მათი მიბაძვა. ბიბლიური გმირების საქციელიდან, „წმინდა“ წიგნში აღწერილი მათი მორალური და ზნეობრივი ფასეულობებიდან, თმა ყალყზე მიდგება; ნორმალურ ადამიანში ზიზღის გარდა ისინი არაფერს იწვევენ.
ნორმალურ ადამიანს არ შეუძლია თავის კულტურულ ტრადიციად ჩათვალოს ტყუილი, გარყვნილება, ძალადობა, სიძულვილი, სუტენიორობა, სასტიკი მკვლელობები, რომელიც მრავლადაა აღწერილი ბიბლიაში და, შესაბამისად, წარმოადგენს ქრისტიანულ კულტურულ ტრადიციას.
ნიშანდობლივია ის ფაქტიც, რომ ძველ აღთქმაში, რომელიც მჭიდრო ტექსტით არის დაბეჭდილი 1000 გვერდზე, სიტყვა „პატივი“ გვხვდება მხოლოდ 19-ჯერ, ისიც, ძირითადად, ისეთ გამოთქმებში, როგორიცაა „პატივისცემა“, „ვიღაცის საპატივსაცემოდ“. „ადამიანის ღირსების“ გაგებით ის მხოლოდ 1-ჯერ გვხვდება, ისევე როგორც სიტყვა „სინდისი“. დაფიქრდით ერთხელ „წმინდა“ ტექსტების 1000 გვერდზე!
2. პრაქტიკული ცოდნა და უნარები, რომლებსაც ადამიანები იყენებენ თავის ცხოვრებაში და თაობიდან თაობას გადაეცემა, ასევე კულტურული ტრადიციის ნაწილია.
ბიბლიაში დეტალურად აღწერილია ეგრეთ წოდებულ „წინაპართა“ მთელი თაობების ცხოვრების ისტორიაც - მათი, ვინც თანამედროვე იუდეველთა წინაპრებადაა მიჩნეული.
სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, იქ აღწერილია, თუ როგორ მოიპოვებდნენ ისინი „პურს არსობისას“, რას აკეთებდნენ იმისათვის, რომ ცხოვრებაში, ასე ვთქვათ, კომფორტულად მოწყობილიყვნენ. და ისევ ბიბლია არასასიამოვნო გაოცებას იწვევს: იქ აბსოლუტურად არ არის არავითარი მინიშნებაც კი იმისა, რომ ადამიანი შთააგონონ შემოქმედებით საქმიანობაზე.
მოიპარე, მოატყუე, წაართვი - ასეთი მეთოდები, როგორც თავისთავად ცხადი, აღწერილია ბიბლიაში, რათა მიიღონ „კარაქიანი პური ხიზილალასთან ერთად“. ასეთი პრაქტიკული ცოდნა და უნარებია აღწერილი ბიბლიაში: თუ გსურთ შეიძინოთ აქლემები, ცხენები და სახედრები, დაუთმეთ ცოლი რამდენიმე ღამით ფარაონს.
გაგიჩნდათ მეზობლის ვენახის ხელში ჩაგდების სურვილი, ხოლო მეპატრონე უარზეა დაგითმოთ ის უსასყიდლოდ, - დაიქირავეთ ორი ცრუ მოწმე, რომლებიც იტყვიან, რომ მეპატრონე ღმერთს და მეფეს გმობდა. ვენახის მეპატრონეს სასიკვდილოთ ჩაქოლავენ ქვებით. მწუხარების ნიშნად, შემოიხიეთ ტანსაცმელი, ჩაიცვით ძონძები და ... დაეუფლეთ ქონებას (3 მეფეთა. 21:1-16).
შორს მიემგზავრები და იცი, რომ არასდროს დაბრუნდები - თხოვე მეზობლებს დროებით ძვირფასი ნივთები. „მოსეს სიტყვისამებრ მოიქცნენ ისრაელიანები: ინათხოვრეს ეგვიპტელთაგან ვერცხლისა და ოქროს ჭურჭელი და სამოსელი. მადლი აპოვნინა უფალმა ხალხს ეგვიპტელთა თვალში და მათაც ათხოვეს. ასე გაძარცვეს მთელი ეგვიპტე“. (გამოსვლა. 12:35-36).
ხელისუფლებაში ხარ და გაგაჩნია ექსკლუზიური ინფორმაცია - არ მოგერიდოს, ისპეკულირეთ, გაძარცვეთ ადამიანები და თავისუფალი ხალხი მონებად აქციეთ, როგორც ეს ეგვიპტეში იოსებმა გააკეთა, იაკობის ვაჟმა.
რატომ უნდა იშრომო, დაამუშაო მიწა, შექმნა მატერიალური ფასეულობები - წადი და შესთავაზე „დაცვა“, როგორც ეს დავითმა გააკეთა (1 მეფ. 25) ან უბრალოდ წაართვი, მით უმეტეს, რომ ღმერთი თვალებს ხუჭავს. „მოგეცით მიწა, რომელზეც არ გიშრომიათ, და ქალაქები, რომლებიც არ აგიშენებიათ, მაგრამ ცხოვრობთ იქ. საზრდოობთ ვენახებითა და ზეთისხილის ბაღებით, რომლებიც თქვენ არ გაგიშენებიათ“. (იესო ნავეს ძე, 24:13.).
იმ შემთხვევაში, თუ ქალს ქმარი არ ჰყავს, მას უნდა მოუძებნო შეძლებული მამაკაცი: „გაიბანე, ზეთი იცხე, გამოეწყვე და კალოზე გადი. არ დაენახო იმ კაცს, სანამ ჭამა-სმა არ მორჩება. როცა დასაწოლად წავა, გაიგე, სად წევს. მიდი, გადაუწიე ფეხებთან წამოსასხამი და მიუწექი. თავად გეტყვის, როგორც უნდა მოიქცე...“. (რუთი. 3:1-4).
გინდათ რომ მართო ქვეყანა - ნუ მიიწევთ ტახტისკენ, მაგრამ იყავით ახლოს თვითმპყრობელთან - გახდით მისი მერიქიფე (ნეემია), გახდით მისი სიზმრების ამხსნელი (იოსები და დანიელი), ან ბეჭდის მცველი, სახლის მმართველი ან ხაზინადარი (ტობიტი), გააკეთეთ ყველაფერი, რომ მან თქვენი და ცოლად (ესტერი) შეირთოს.
გსურს მოიპოვო ძალაუფლება და შეინარჩუნო იგი - ისწავლე მეფე დავითისგან. გამოიყენე მოტყუება, ღალატი, მკვლელობა, იპოვე ძლიერი მოკავშირეები, დადე მათთან თანამშრომლობის ხელშეკრულება და შემდეგ მოიცილე ისინი (როგორც, ავენირა და ამესეა). სასურველია მოიშორო ყველა, ვისაც შეუძლია მომავალში შენი ადგილი დაიკავოს (წინა მეფის საულის 7 შვილიშვილის ჩამოხრჩობა), ან გყავდეს ისინი კონტროლის ქვეშ (მეფე საულის კიდევ ერთი შვილიშვილი, კოჭლი და სუსტი ნებისყოფის მემფივოსფეი).
ეს არის ყველა ცოდნა და უნარი. შემოქმედებითი შრომის მაგალითების არარსებობის მიზეზი ძალიან მარტივია - „გამორჩეულობის“ დასაწყისშივე მათ ყველაფერს „აძლევდა იეჰოვა, რა თქმა უნდა, მანამდე „მიჰყავდა“ მათგან ყველა, ვინც მუშაობდა და თავისი ჯაფით ქმნიდა ამას. ახლა ასეთი ქმედებები კვალიფიცირდება, როგორც პარაზიტიზმი.
სამართლიანობისთვის უნდა აღინიშნოს, რომ ქალაქი იერუსალიმი (რომელიც, ისევ და ისევ, მათ არ აუშენებიათ, არამედ იევუსეებს წაართვეს) და თავისი ტაძარი განადგურების შემდეგ მათ აღადგინეს, მაგრამ ამავე დროს, ფული მშენებლობისთვის თვითონ კი არ მოიპოვეს, არამედ ყველანაირი ინტრიგების გამოყენებით, სპარსელებს გამოძალეს.
წმინდა წიგნი გთავაზობთ კიდევ ერთ „უნარს“ - მთელი ერების განადგურების უნარს. ახლა ამას გენოციდს ეძახიან. ღმერთის უშუალო ბრძანებით, ებრაელებმა სრულად გაანადგურეს 10 ერი, რათა მათ მიწებზე დასახლებულიყვნენ. ეს კეთდება ერთი და იმავე სცენარის მიხედვით:
„...აიღო ხებრონი და მოსრა იგი მახვილით მისი მეფითურთ, ყველა მისი ქალაქი და ყოველი სულიერი, რაც კი იქ იყო. არვინ დაუტოვებია ცოცხალი...“. (იესო ნავეს ძე. 10:37).
რომ არავინ გადარჩეს! მართალია, ზოგჯერ, ცოცხლად მაინც ვიღაცას ტოვებდნენ:
„...ახლა გაწყვიტეთ ბავშვებში ყოველი მამროვანი, ყოველი ქალი, რომელსაც შეცნობილი ჰყავს კაცი მამრის საწოლზე, მოკალით. ხოლო ყოველი დედროვანი ბავშვებში, რომელსაც არ შეუცვნია მამაკაცი მამრის საწოლზე, ცოცხალი დაიტოვეთ...“. (რიცხვნი. 31:17-18).
ბავშვებს, გოგოებს - თავისთვის იტოვებდნენ! შეგახსენებთ, რომ მე ციტირება მომაქვს არა რომელიმე სექსუალური გაუკუღმართებულის სისხლიანი თრილერიდან, არამედ ქრისტიანთა წმინდა წიგნიდან - ბიბლიიდან!
ასეთი „უნარის“ კიდევ ერთი მაგალითი.
როდესაც ებრაელები ეგვიპტედან „გამოდიოდნენ“, ისინი შეეცადნენ გაენადგურებინათ ყველაფერი რაც შესაძლებელი იყო: მათ გაანადგურეს მთელი პირუტყვი და ყველა ნათესი, მოწამლეს წყალი, თავად ეგვიპტელები კანის დაავადებებით დაავადნენ, მათი პირმშოები დახოცეს, გაიტანეს უზარმაზარი რაოდენობით ოქრო და ვერცხლი. ეს ყველაფერი განხორციელდა იეჰოვას ხელმძღვანელობით და უშუალო მონაწილეობით.
ხოლო აღმოჩნდა, რომ ჰოლოკოსტი, რაც ნიშნავს სიკვდილს დაწვის გზით, ХХ საუკუნეში არ ყოფილა გამოგონილი. ჯერ კიდევ „დიდმა“ მეფე დავითმა წარმატებით გამოიყენა იგი ღვთისმოსავ საქმეებში:
„გამოიყვანა იქ მყოფი ხალხი და ხერხით, რკინის ფარცხებით და რკინის ცულებით სიკვდილი გადაუწყვიტა, სააგურე ქურაში გაატარა ისინი. ასე მოექცა ყამონიანთა ყველა ქალაქს“. (2 მეფეთა. 12:31).
აშკარა სადიზმისა და სისასტიკის უამრავი მაგალითია ბიბლიაში, მაგრამ მათ აღარ მოვიყვან.
მათთვის, ვისაც სურს გაეცნოს ბიბლიური „კულტურული ტრადიციის“ ამ და სხვა მაგალითებს უფრო დეტალურად, გირჩევთ წაიკითხოთ ჩვენი წიგნი „ბიბლიური სურათები, ან რა არის „ღვთის მადლი“. იქ უამრავი საინტერესო რამ არის აღმოჩენილი და არამარტო „კულტურის“ შესახებ ...
3. არავითარი ყურადსაღები ცოდნა ბიბლიაში არ არის - არც ისტორიული, არც ასტრონომიული და არც გეოგრაფიული. არაფერი ისეთი, რაც ნამდვილად დაადასტურებდა მის სტატუსს, როგორც წიგნების წიგნისა.
უფრო მეტიც, ის არასასიამოვნოდ აოცებს ამ მხრივ თავისი პრიმიტიულობით: პრიმიტიული კოსმოგონიური შეხედულებები, უბადრუკი ეთიკური ნორმები, რომელსაც ყველა ბიბლიური გმირი მუდმივად არღვევდა, და უამრავი ბანალური „სიბრძნე“ მთელს მსოფლიოში რეკლამირებულ სოლომონის იგავებში.
ქრისტიანობის აღფრთოვანებული მიმდევრები ბიბლიას მიაწერენ მედიცინის სფეროში გარკვეულ „ცოდნას“. ასეთ განცხადებას გაზვიადებასაც ვერ უწოდებ. სამწუხაროდ. იქ სამედიცინო ცოდნა არ არსებობს, თუნდაც მიახლოებითი.
თუმცა, ბიბლია დეტალურად აღწერს, თუ რა ნიშნებით უნდა მოეხდინათ ლევიტებს (ებრაელ მღვდელთა კასტას), რომელთაც ჰქონდათ შეუზღუდავი ძალაუფლება რიგითი ებრაელების ცხოვრების ყველა ასპექტზე, სულიერიდან ფიზიოლოგიურამდე, კეთრის, ლიქენის და კანის სხვა დაავადებების „დიაგნოსტირება“.
იქ ასევე მოცემულია რეკომენდაციები, თუ როგორ უნდა მოექცე ასეთ ადამიანებს, კერძოდ, ბანაკიდან განდევნო და დაელოდო, სანამ თვითონ არ გაუვლის, მაგრამ დაავადების სამკურნალო მეთოდი მითითებული არ არის, გარდა მსხვერპლის შეწირვისა.
„გავა მღვდელი ბანაკს გარეთ და გასინჯავს მღვდელი; თუ კეთროვანს მოურჩა კეთრის წყლული, მოაღებინებს მღვდელი გასაწმიდავებლისთვის ორ ცოცხალ წმიდა ფრინველს, კედარის ხეს, ჭიაფერ ნართს და უსუპს. დააკვლევინებს მღვდელი ერთ ფრინველს თიხის ჭურჭელთან, წყაროს წყალზე. აიღებს ცოცხალ ფრინველს, ნაძვის ტოტს, ძოწეულის ნართს, უსუპს და დაასველებს მათ და ცოცხალ ფრინველს წყაროსთან დაკლული ფრინველის სისხლში. შვიდგზის ასხურებს კეთრისგან განსაწმიდავებელს და გაწმედილად სცნობს მას. ცოცხალ ფრინველს კი მინდორში გაუშვებს“. (ლევ. 14: 3-4).
ეს არის მთელი „მკურნალობა“, რომელიც ძალიან ჰგავს ვუდუს შავი მაგიის რიტუალს.
მართალია, ბიბლია გვაწვდის მეტად დეტალურ ინფორმაციას, რომელიც 2-3-ჯერ მეორდება სიტყვა სიტყვით და რომელიც გაჭირვებით შეიძლება მიაკუთვნო ცოდნას სპეცობიექტების მშენებლობის სფეროში.
ეს ეხება ე. წ. აღთქმის კიდობნის (სკივრის, სადაც, სავარაუდოდ, შენახული იყო ფიცარი სჯულისა ათი მცნებით), სკინიის (კარვები, სადაც ეს სკივრი უნდა ყოფილიყო დაცული), იერუსალიმის ტაძრის მშენებლობას და მის აღჭურვას. რამდენად არის ასეთი ინფორმაცია მნიშვნელოვანი ჩვენი ცივილიზაციისთვის, თავად განსაჯეთ. მე მხოლოდ იმას აღვნიშნავ, რომ ნოეს კიდობნის მშენებლობის აღწერას (რომელმაც, თითქოს, გადაარჩინა მთელი კაცობრიობა, ასევე პლანეტის ცხოველთა მთელი სამყარო), ბიბლიაში გაცილებით ნაკლები ადგილი ეთმობა.
ბიბლიაში არც არავითარი ისტორიული ცოდნა არის მოცემული. მისი ისტორიული უტყუარობა ნულის ტოლია. იქ არ არის მოცემული არც ერთი ეგვიპტელი ფარაონის სახელი, მაგრამ მეძავების (ყველასი არა) სახელები საგულდაგულოდ არის შემონახული; ნაჩვენებია არარსებული მეფეები (მედიელთა მეფე არფაქსადი) და მოყვანილია გეოგრაფიული სახელები (ვეტილუია).
ბაბილონის მეფე ნაბუქოდონოსორი აღმოჩნდა ასურეთის მეფე. ჰოლოფერნის სამხედრო კამპანიის მარშრუტს, რომელიც დეტალურად აღწერილია ივდითის წიგნში, არ აქვს განსაკუთრებით დიდი მნიშვნელობა, ისევე, როგორც „სანქტ-პეტერბურგის დაპყრობას საბერძნეთში მიმავალ გზაზე ავსტრიის დაპყრობის მიზნით”.
ბაბილონი, სპარსეთის მეფის - კიროსის ნაცვლად, ბიბლიაში დაიპყრო სხვა სპარსეთის მეფემ - დარიოსმა, ხოლო ალექსანდრე მაკედონელმა, სიკვდილის წინ, თავისი იმპერია დაუნაწილა „ბავშვობის მეგობრებს“, სპარტანელებმა წერილობით დაადასტურეს თავისი ნათესაური კავშირი ებრაელებთან, ხოლო რომაელებმა არაერთხელ დადეს მათთან დიდებული კავშირი.
ყველა შეცდომისა და აბსურდულობის ჩამოთვლა უბრალოდ შეუძლებელია - ისინი ძალიან ბევრია. ბიბლიის წაკითხვის შემდეგ ჩნდება მტკიცე შთაბეჭდილება, რომ ყველა სხვა ხალხის ისტორია მხოლოდ იუდეველთა ისტორიის ფონია, თანაც ამ „ფონის“ შინაარსი განზრახ დამახინჯებულია, ზოგჯერ კი აბსურდად არის ქცეული.
ცალკე პუნქტად გამოყოფილია ებრაელთა მრავალრიცხოვანი სამხედრო „გამარჯვებები“, რომლებიც აღწერილია დედამიწის ყველაზე „ჭაეშმარიტ და წმინდა“ წიგნში, მაგრამ ძალიან ჰგავს მეთევზეების ან მონადირეების ტრაბახს: როგორი დიდი თევზი დავიჭირე, როგორი დიდი დათვი მოვკალიო.
მაგრამ ეს ხომ არ არის მონადირეთა ამბები - ეს, როგორც ჩვენ გვეუბნებოდნენ, დედამიწაზე ყველაზე ჭეშმარიტი და წმინდა წიგნია! მოვიყვან რამდენიმე მაგალითს (ფრთხილად: ძალიან ნუ იცინებთ):
ებრაელთა წარმოუდგენელი გამარჯვება მადიანიტებზე მოსამართლე გედეონის ხელმძღვანელობით: 300 – 120 000-ს წინააღმდეგ!!! (მოსამართლეთა წიგნი).
7 000 ებრაელმა დაამარცხა 100 000 სირიელი, ხოლო ისინი, ვინც გაქცევით უშველა თავს, კედელის ჩამონგრევის შედეგად დაიღუპა ... ყველა 27 000 (3 მეფ.).
ასირიელთა ქვეითი ჯარის 170 000 მეომარი და 12 000 ცხენოსანი „შიშმა და თრთოლამ შეიპყრო“. ისინი გაიქცნენ, როდესაც შეიტყვეს მათი მხედართმთავრის გარდაცვალების შესახებ, რომელიც, სხვათა შორის, ქალმა მოკლა - თავი მოჰკვეთა ორი ვაჟკაცური დარტყმით (ივდითის წიგნი).
მაკაბის ძმათა 3 000 ცუდად შეიარაღებულმა და ნახევრად მშიერმა მხარდამჭერებმა დაამარცხეს რომაელთა რეგულარულ არმია: 40 000 ქვეითი და 7000 ცხენოსანი. შემდეგ წელს, მაკაბელთა 10 000 მომხრემ გააქცია 60 000-იანი ქვეითი ჯარი და 5 000 ცხენოსანი ...
4. ხალხის კულტურის ერთ-ერთი მთავარი შემადგენელი ნაწილია მისი ენა. რაც უფრო მდიდარია ენა, მით უფრო მაღალია ხალხის კულტურა.
ენის სიმდიდრე განისაზღვრება მისი ლექსიკის (ლექსიკური შემდგენლობის) სიმდიდრით, სიტყვების აზრობრივი სიმდიდრით, მნიშვნელობათა ნიუანსებით და სინონიმების სტილისტური შეფერილობით, ფრაზეოლოგიზმების ხატოვნებით (ანდაზების, ანდაზური თქმის, მყარი შესიტყვებით), ენის გრამატიკული სტრუქტურის მოქნილობითა და გამომხატველობით და ა.შ.
ამასთან, ენის სიმდიდრე, როგორც ნ.მ. კარამზინი აღნიშნავდა, აზრებშია, ზნეობრივ ცნებებსა და გრძნობებში, რომელიც ამ ენას შეუძლია გამოხატოს:
„ენის ჭეშმარიტი სიმდიდრე უამრავ ბგერებში, უამრავ სიტყვებში კი არ არის, არამედ მათ მიერ გამოხატულ აზრთა რაოდენობაში. მდიდარი ენა არის ის, რომელშიც თქვენ ნახავთ სიტყვებს არა მხოლოდ მთავარი იდეების გამოსახატად, არამედ მათი განსხვავებების ასახსნელად, მათი ნიუანსების, მეტი ან ნაკლები ძალის, სიმარტივის და სირთულის. წინააღმდეგ შემთხვევაში ის ღარიბია; ღარიბი ყველა მისი მილიონობით სიტყვით. რა სარგებლობა მოაქვს იმას, რომ არაბულ ენაში ზოგიერთ ფიზიკურ ნივთს, მაგალითად, ხმალს და ლომს, ხუთასი სახელი აქვს, როდესაც ის არ გამოხატავს რაიმე დახვეწილ ზნეობრივ ცნებებს და გრძნობებს?
ენაში, რომელიც ჭკვიანმა ავტორებმა გაამდიდრეს, დამუშავებულ ენაში, არ შეიძლება იყოს სინონიმები; მათ ყოველთვის აქვთ დახვეწილი განსხვავება ერთმანეთისაგან, რომელიც ცნობილია იმ მწერლებისთვის, რომელნიც ფლობენ ენის სულს, თვითონ ფიქრობენ, გრძნობენ, და თუთიყუშებივით სხვების სიტყვებს არ იმეორებენ“.
ენა ასევე გამოხაავს ხალხის ღრმა ფსიქოლოგიას და მის მენტალიტეტს.
ახლა განვიხილოთ, რა ენაზე საუბრობს ბიბლია თავის მკითხველთან. მე ვგულისხმობ ენის სიმდიდრეს.
მთელ მსოფლიოში ხმას ავრცელებენ ბიბლიაში მოცემული „ძველი ებრაული ლირიკის მარგალიტების“ შესახებ. ეს ეხება შემდეგ ბიბლიურ წიგნებს: ფსალმუნებს, იგავებს სოლომონისა, ეკლესიასტეს, ქებათა ქებას სოლომონისა და სიბრძნეს სოლომონისა.
დავითნი – ეს არის ღვთისმსახურების წიგნი ტექსტებით, რომელიც მოიცავს ფსალმუნებს. ფსალმუნი სადიდებელი სიმღერაა, გალობა, ჩვენს ენაზე - ლოცვა.
ბუნებრივია, აქ არის ქება ისრაელის ღმერთის, სიონის ღმერთის, რაც, ზოგადად, გასაკვირი არ არის - ბიბლიაში მხოლოდ ებრაელთა ისტორია არის მოთხრობილი, მათი ღმერთთან ურთიერთობის შესახებ, იმ ღმერთთან, რომელმაც აირჩია ისინი (და მხოლოდ ისინი) მსოფლიო ბატონობისთვის, ხოლო დანარჩენი ხალხი მათი მსახურებისთვის გაიმეტა.
ამასთან, ის ასევე საღვთისმსახურო წიგნია „მართლმადიდებელ“ ქრისტიანებისთვის, რომლებიც ასევე ადიდებენ და ლოცულობენ ისრაელის ღმერთზე, სიონის ღმერთზე, რითაც თანხმდებიან ემსახურონ „რჩეულთ“ და მათთან ერთად გაიმეორონ ის წყევლა, რომელიც ამ საღვთისმსახურო წიგნშია, მაგალითად:
„მოსპე რისხვით, მოსპე, რომ აღარ იყვნენ; და შეიტყონ, რომ ღმერთი ბატონობს იაკობზე ქვეყნიერების კიდით-კიდემდე. დაე, დაბრუნდნენ საღამოობით, იყმუვლონ ძაღლივით და გარს შემოუარონ ქალაქს. დაე, იწოწიალონ საჭმლისათვის და მშივრებმა გაათიონ ღამე“. (ფსალმ. 58:14-16).
ან ასეთი:
„ასულო ბაბილონისა, გამპარტახებელო! ნეტარ არს, რომელმან მოგიზღოს, რაც მოგვიზღე ჩვენ. ნეტარია, რომელმანც შეიპყროს და მიახეთქოს ჩვილნი შენნი კლდეს“ (ფსალმ. 136:8).
მიუხედავად ასეთი საშინელი სახეებისა (რომლებიც ენის მატარებელი ხალხის მენტალობის, ანუ ხალხის კულტურის დონის მანიშნებელია), ქრისტიანობის აპოლოგეტები დაჟინებით მიუთითებენ „ფსალმუნების ინტელექტუალურ და ფსიქოლოგიურ სიღრმეზე, ფორმების დახვეწილობაზე, სახეთა სიმდიდრეზე“ და ა.შ., და გვთავაზობენ განვიხილოთ ისინი, როგორც „სიბრძნის ლიტერატური ძეგლი“.
მოდით, ჩვენც შევხედოთ ამ სიღრმეს და სიბრძნეს.
„ისინი მიჭვრეტენ ნიშნის მოგებით“;
„ბოროტთა რქებს მთლიანად დავამტვრევ, მართლის ღირსებას ავამაღლებ“;
„დაუყენე, უფალო, გუშაგი ჩემს პირს, დაცვა - ჩემს ბაგეებს“;
„დაიფანტება ძვლები ჩვენი ჯოჯოხეთის ტბაში“;
„აყროლდნენ, დალპნენ ჩემი წყლულები ჩემი უგუნურობის გამო“;
„როდესაც ვდუმდით, გაცვითა ჩემი ძვლები ყოველდღიურმა გოდებამ ჩემმა“;
ჩნდება კითხვა: სად არის აქ „სახეთა დახვეწილობა და სიმდიდრე“? ძვლები, ჩირქოვანი ჭრილობები და რქები - ეს არის სახეთა სიმდიდრე?
ალბათ, თქვენ უნდა გქონდეთ განსაკუთრებული გონება და სინდისი, რომ მიანიჭოთ „ინტელექტუალური და ფსიქოლოგიური სიღრმე“ იმას, რასაც ჩვეულებრივი ნორმალური ადამიანი უწოდებდა ინტელექტუალურ და ფსიქოლოგიურ უკუღმართობას.
არ ჩამორჩებიან ფსალმუნებს „ებრაული ლირიკის მარგალიტების“ სხვა დანარჩენი ეგზემპლარები. გარდა იმისა, რომ იქ არ არის ენობრივი საშუალებების არავითარი დახვეწილობა და სიმდიდრე, არ არის არც აზრები, რომლებიც ბიბლიური ენის გამოყენებით არის გამოხატული, უკიდურესად პრიმიტიული და უბადრუკია, ზოგჯერ კი უბრალოდ გაუგებარიც კი აშკარა სისულელეების გამო. მრავალი მაგალითიდან რამდენიმეს მოვიყვან:
„თვალის ჩამკვრელი მწუხარებას იწვევს, ბაგებრიყვი კი დაიღუპება“ (იგავნი. 10:10).
„ჩამოშორდი უმეცარ კაცს, თუ ჭკვიანურ ლაპარაკს ვერ შეატყობ“ (იგავნი. 14:7).
„უგვანი ადამიანი, ბოროტი კაცი ცბიერი ბაგეებით დადის. თვალებს ჭუტავს, ფეხებით ლაპარაკობს, თითებით ასწავლის“ (იგავნი. 6:12-13).
„ბოზი ქალის ზნე ასეთია: შეჭამს, პირს მოიწმენდს და იტყვის, ცუდი არაფერი ჩამიდენიაო“. (იგავნი. 30:20).
„თუ თაფლი იპოვე, იმდენი ჭამე, რამდენიც შეგერგება, რომ არ გატყვრე და უკან არ ამოანთხიო“. (იგავნი. 25:16).
„როგორც ძაღლი უბრუნდება თავის ნანთხევს, ასევე იმეორებს ბრიყვი თავის სირეგვნეს“. (იგავნი. 26:11)
„ორმოს გამთხრელი თავად ჩავარდება შიგ, ხოლო კედლის დამანგრეველს გველი დაშხამავს“. (ეკლ. 10:8).
„ბრიყვს დაჰქანცავს თავისი შრომა, რადგან მან არ იცის ქალაქისკენ მიმავალი გზა“. (ეკლ. 10:15).
„წყალს გაატანე შენი პური, რადგან მრავალთა დღეთა შემდგომ კვლავ მოიძიებ“. (ეკლ. 11:1).
თავი ვერ შევიკავე, რომ არ მომეყვანა ერთ-ერთი ჩემი საყვარელი მარგალიტი, რაც მოწმობს ბიბლიური ტექსტების ენის კეთილშობილურ „სიმდიდრეზე“:
„მაგრამ მე ვთქვი: ვაგლახ მე! ვაგლახ მე! ვაი მე! მზაკვარნი მზაკვრობენ, მზაკვარნი ზაკვით იმოსებიან“. (ესაია. 24:16)
ენის თემის დასასრულს, მსურს გავამახვილო ყურადღება ბიბლიური პერსონაჟების ერთმანეთთან ურთიერთობის კულტურაზე. მაგალითად, სამეფო ოჯახის ერთი წარმომადგენელი მიმართავს სამეფო ოჯახის სხვა წარმომადგენელს:
თაყვანისცა [მემფივოსფეიმ] და უთხრა: ვინ არის შენი მორჩილი, რომ ყურადღების ღირსად ჩათვალე ჩემსავით მკვდარი ძაღლი? (2 მეფეთა. 9:8).
წარმოგიდგენიათ ამ სამეფო პირთა განვითარების დონე? თუ ისინიც კი (ებრაელი ერის საუკეთესო ნაწილი) საკუთარ თავს უწოდებენ საძაგელ მონებს და მკვდარ ძაღლებს, მაშინ ... ვინ არიან ისინი, ვინც თავის თავს უწოდებს უბრალო ხალხს და ერთმანეთთან ურთიერთობს?
5. ხალხის კულტურული ტრადიციის მნიშვნელოვანი ელემენტია მისი წეს-ჩვეულებები. რა წეს-ჩვეულებები, რიტუალები და დღესასწაულებია აღწერილი ბიბლიაში და მორწმუნეებისთვის სავალდებულოა?
წინადაცვეთის წესი. მიუხედავად იმისა, რომ „მართლმადიდებელი“ ქრისტიანები არ იყენებენ მას, ის სავალდებულოა სხვა მორწმუნეებისთვის, ე.წ. აბრაამული რელიგიებისთვის. ამ არაადამიანური რიტუალის მთელი „ხიბლი“ დაწვრილებით აღწერა იაკობ ბრაფმანმა „კაგალის წიგნში“.
ცხოველების მსხვერპლშეწირვის წესი. მაგალითად, წიგნში „ლევიანნი“, პირველ 9 თავი მიეძღვნა მსხვერპლის თითოეული სახეობის (მშვიდობიანი მსხვერპლის, ცოდვის მსხვერპლის, ბეგარის მსხვერპლის და ა.შ.) შეწირვის პროცესის, ცხოველის თითოეული სახეობის (მტრედი, კრავი, ხბო და ა.შ.) დეტალურ აღწერილობას.
იქ დეტალურად არის აღწერილი, თუ სად უნდა წაიღო მსხვერპლის სისხლი, სად გადაასხა, წაუსვა და მოაპკურო, რომელი ორგანოებიდან უნდა ჩამოაჭრა ტუკი (ცხიმი) და რა უნდა გააკეთო მისგან, როგორ უნდა გამოიყენო ცხოველის ტყავი და მისი ხორცი, ასევე მოკლული ცხოველის თავი, შიგნეულობა და ფეხები.
ბიბლიაში არაორაზროვნად აღწერილია ადამიანის მსხვერპლშეწირვის რამდენიმე ფაქტი. პირველი, ყველაზე ცნობილი - აბრაამი დათანხმდა მსხვერპლად შეეწირა თავისი ვაჟი ისააკი იეჰოვას ღმერთისთვის, კერძოდ, დაეწვა იგი.
ყოველგვარი წინააღმდეგობისა და აღშფოთების გარეშე, რაც საფუძველს იძლევა იფიქრო, რომ ასეთი რამ იყო ჩვეულებრივი მოვლენა იმ დროს. როგორც ყველას ახსოვს, საქმე კარგად დასრულდა, და მსხვერპლად ცხვარი შეწირეს, რომელიც ასე უდროო დროს რქებით გაეხლართა ბუჩქებში შორიახლოს.
მეორე შემთხვევაში მსხვერპლი შეწირულ იქნა. მოსამართლემ იეფაიმ ღმერთს აღუთქვა, რომ ამონიტებზე გამარჯვების შემთხვევაში, იგი სამსხვერპლოზე დაწვავდა პირველ მომსვლელს. „პირველი მომსვლელი“ მისი საკუთარი ქალიშვილი აღმოჩნდა. მოსამართლემ შეასრულა აღთქმა, რომელიც ღმერთს მისცა! (მოსამართლეთა წიგნი).
მსხვერპლად ასევე ტყვეებსაც სწირავდნენ (რიცხვნი, 31:32-40):
„მოლაშქრეთაგან დატაცებული ნადავლის გარდა იყო ექვსას სამოცდათხუთმეტი ათასი ცხვარი და თხა ... ადამიანი თექვსმეტი ათასი სული, ხოლო აქედან საუფლო ხარკი ოცდათორმეტი სული“.
იმ რამდენიმე დღესასწაულს შორის, რომლებიც იეჰოვამ „მისცა“ თავის რჩეულ ხალხს (პირველი კონის დღესასწაული, სინას მთაზე ტორას ჩუქება, ხსოვნის დღე, მონანიების დღე ან განკითხვის დღე, ქოხების დღესასწაული), არის ორი, რომელიც განსაკუთრებული ყურადღების ღირსია.
პესახი - ეს არის დღესასწაული, როდესაც ებრაელები მსხვერპლს სწირავენ თავის ღმერთს მადლობის ნიშნად იმის გამო, რომ მან ისინი ცოცხალი დატოვა, ხოლო ეგვიპტელები მოკლა.
„თუ შეგეკითხნენ თქვენი შვილები, ეს რა მსახურება გაქვთო, ეტყვით: პასექის მსხვერპლია-თქო უფლისადმი, რომელმაც გვერდი აუარა ისრაელიანთა სახლებს ეგვიპტეში, როცა მუსრავდა ეგვიპტეს, და იხსნა-თქო ჩვენი სახლები“. (გამოსვლა. 12:26-27).
პურიმი. ამ დღეს ებრაელები აღნიშნავენ მათ მიერ წარმატებით ორგანიზებულ სახელმწიფო გადატრიალებას სპარსეთში, როდესაც მათ ერთ დღეში მოახერხეს 75 000 სპარსელის განადგურება, და, უპირველეს ყოვლისა, ყველა „ძლიერი“ სპარსელის, ანუ სპარსთა თავადაზნაურობის, ნამდვილი არისტოკრატიის, დაწყებული პრემიერ-მინისტრით ამანით და მისი 10 ვაჟით. ბიბლიაში აღწერილია, რომ ისინი ორჯერ ჩამოახრჩეს.
ამ ამაზრზენი სისხლიანი ხოცვა-ჟლეტის, ნამდვილი გენოციდის სამახსოვროდ გაჩნდა ეს დღესასწაული, რომლის დროსაც ებრაელები ყოველწლიურად სიმბოლურად იმეორებენ სპარსელთა ხოცვას, თვრებიან გონების დაკარგვამდე, ხოლო ღარიბებს ჩუქნიან ნამცხვრებს, რომლებსაც „სიყვარულით“ უწოდებენ „ამანის ყურებს“ .
ეს დღესასწაულები ასევე წარმოადგენენ ქრისტიანული კულტურული ტრადიციის ნაწილს, რადგან გულდასმით არის აღწერილი ქრისტიანთა მთავარ წიგნში.
* * *
ასე მიიღეს „მართლმადიდებელმა“ ქრისტიანებმა კულტურული ტრადიციები. მოკლედ თუ შევაჯამებთ ყველაფერს, რასაც ბიბლია გვთავაზობს ამ თვალსაზრისით, დიდი სინანულით შეიძლება კონსტატირება იმისა, რომ საერთოდ არ შეიძლება საუბარი რაიმე კულტურული ტრადიციების შესახებ.
ღირსეულ ადამიანებს შორის, რომლებიც მრავალი საუკუნის განმავლობაში მისაბაძ მაგალითს წარმოადგენდნენ, არიან მატყუარები, ქურდები, მოძალადეები და მკვლელები. არც ერთი ნორმალური პერსონაჟი იქ არ არის!
ქრისტიანთა წმინდა წიგნში ავტორიტეტულად გამოცხადებულ უმაღლეს ზნეობრივ და მორალურ პრინციპებად მიჩნეულია მზაკვრობა, სიცრუე, ცრუმოწმეობა, ცილისწამება, ღალატი, ხაზინის ქურდობა, კორუფცია, ცხოველური ბოროტება, სისასტიკე, რასობრივი შეუწყნარებლობა და ა.შ.
ცოდნის და უნარების სახით - უცოდინრობა, პარაზიტიზმი, აშკარა სიცრუე, ეშმაკობა, უპრინციპობა, მზაკვრობა ...
ადათ-წესების და ტრადიციების სახით - ცხოველების მსხვერპლშეწირვის ამაზრზენი რიტუალები, რომლებიც ჰგავს ხორცის კომბინატში გამოშიგნული ცხოველის დამუშავებას, და დღესასწაულები, რომლებიც ადიდებენ სისხლიან დანაშაულს მთელი ერების წინააღმდეგ ...
6. როდესაც ადამიანი მუდმივად იმყოფება გარკვეულ ინფორმაციულ ველში, იგი, რა თქმა უნდა, აღიქვამს იმ ინფორმაციას, რომელსაც ეს ველი გენერირებს, როგორც ნორმას. ადამიანს შეიძლება მარტივად შთააგონო, რომ ყველაზე ამაზრზენი, მაგრამ ჩვეული ნორმები და წესები სიწმინდისა და გენიალურობის მწვერვალია, თუ ამაზე მუდმივად ილაპარაკებ და თუ მას სხვა არაფერი ექნება, რასთანაც შეიძლება მისი შედარება. ამიტომ, შედარებისთვის, მსურს სულ სხვა მორალური ნორმებისა და ეთიკური ფასეულობების მოყვანა.
შემოგთავაზებთ რამდენიმე ციტატას „მოგვის ველიმუდრის სიბრძნის სიტყვიდან“:
„რატომ უნდა უნდოდეს ადამიანს თავისი სულისა და სინდისის წინააღმდეგ წასვლა, ისინი ხომ უპირველესია ქვეყნად, და ადამიანი ყოველთვის უნდა ზრუნავდეს მათზე.
სინდისი ღვთის უმაღლესი საჩუქარია; მას ვერსად გაექცევი, ვერსად დაემალები, მას ვერ მოატყუებ და ვერ გამოლოცავ. კეთილი საქმეებისთვის ის სიხარულს ანიჭებს, ხოლო ცუდი საქმეებისთვის ტანჯვას.
გახსოვდეთ დიდი რასის მოდგმის შთამომავლობას და თქვენ, ზეციური მოდგმის დიდებულ შთამომავლებს, რომ თქვენ ხართ ძველი ღმერთების შვილიშვილები და შვილთაშვილები და, მაშასადამე, თქვენ დასაბამიდანვე თავისუფალი ადამიანები ხართ, ხოლო დიდი რასის ადამიანისთვის, თავისუფლება - ეს თავდაპირველი მდგომარეობაა. მისი მიცემა ან წართმევა შეუძლებელია. რადგან თავისუფლება არის თქვენი სულის მდგომარეობა!
დიდი რასის უძველესი მოდგმის ადამიანებო, ყოველთვის იშრომეთ და შეჰქმენით თქვენი მოდგმის კეთილდღეობის სასარგებლოდ. ყოველთვის ჩადეთ თქვენი წმინდა სული თქვენი შემოქმედებითი საქმიანობის ნაყოფში. და მაშინ არავითარი გასაჭირი არ შეგეხებათ თქვენ, გაამრავლეთ და ააყვავეთ თქვენი დიდი და უძველესი მოდგმა.
იხარეთ და შეჰქმენით, დიდი რასის ადამიანებო, ღმერთების და თქვენი გვარის წინაპრების სახელით, რადგან თუ თქვენს გვარში იქნება კეთილდღეობა, კეთილღეობაში იქნება თქვენი ხალხი. და თუ ხალხი კეთილდღეობაში იქნება, მაშინ თქვენს დერჟავასაც დიდს უწოდებენ.
ნუ იფიქრებთ, რომ დედამიწაზე ყველაფერი მხოლოდ თქვენი უზენაესი ღმერთების ზრახვით ხდება, და არაფერი დამოკიდებული თქვენს ძლიერ ნებისყოფასა და თქვენს მადლიან აზრებზე. ასე მხოლოდ უგუნურნი მსჯელობენ, რომლებმაც არ იციან ცხოვრების ჭეშმარიტება. ღმერთები მხოლოდ თვალს ადევნებენ თქვენს შემოქმედებით საქმიანობას და მოდიან ადამიანის ძახილზე, როდესაც ადამიანები მათ დახმარებას ითხოვენ“.
მსგავს ვერაფერს ნახავთ ბიბლიაში, არავითარ ნებაზე, სინდისზე ან ადამიანის ღირსებაზე იქ საუბარი არ არის და არც შეიძლება იყოს. ეს არ ყოფილა გათვალისწინებული იეჰოვას მიერ. მას არ სჭირდებოდა თავისუფალი ადამიანები; მას სჭირდებოდა მონები. მან ისინი თავისთვის აღზრდა, მისცა წესების კრებული, რომლისგან გადახრის გამო უმოწყალოდ ურტყავდა „რჩეულთ“. მათგან მორჩილება შემდეგი სახის მუქარით აღწევდა:
„თუ არად ჩააგდებთ ჩემს წესებს, თუ ისე შეიძულებთ ჩემს სამართალს, რომ არ შეასრულებთ არცერთ ჩემს მცნებას და დამირღვევთ აღთქმას, მაშინ ამგვარად მოგექცევით:
მოგივლენთ შიშისზარს, ჭლექსა და ცხროებას, თვალის დამავსებელს და სულის შემაღონებელს. ფუჭი იქნება თქვენი დათესილი, რადგან მტრები შეგიჭამენ;
… დამარცხდებით თქვენი მტრების წინაშე, გაგიბატონდებიან მოსისხლენი; გაიქცევით, თუმცა მდევარი არ გეყოლებათ.
… რკინად ვაქცევ თქვენს ცას, სპილენძად - თქვენს მიწას;
… მოგისევთ გარეულ მხეცებს და გაგიწყვეტენ შვილებს; გაგიწყვეტენ საქონელს, თქვენც დაგლევენ და დაცარიელდება თქვენი გზები.
… მოვავლენ თქვენზე შურისმგებელ მახვილს აღთქმის შურისგებად და თქვენ შეიხვეტებით თქვენ-თქვენს ქალაქებში. ჭირს შეგყრით და მტრის ხელში ჩაცვივდებით.
გაგიწყვეტ პურის სახსარს, ათი დედაკაცი ერთ თონეში დაიწყებს თქვენი პურის ცხობას. წონით გამოგიგზავნიან თქვენს პურს, შეჭამთ და ვერ გაძღებით…
თქვენი ვაჟების ხორცს დაუწყებთ ჭამას და თქვენი ასულების ხორცს შეჭამთ;
გაგინადგურებთ ბორცვებს და ამოგიყრით მზის სვეტებს, დავახვავებ თქვენს გვამებს თქვენი კერპების ნანგრევებზე და შეგიძულებს თქვენ ჩემი სული…
გავაუდაბურებ თქვენს ქალაქებს და დავაცარიელებ თქვენს საწმიდარებს…
მიმოგფანტავთ ხალხებში და გაშიშვლებულ მახვილს დაგადევნებთ. დაცარიელდება თქვენი ქვეყანა და გაუდაბურდება თქვენი ქალაქები.
… დაიღუპებით ხალხებში და შეგჭამთ თქვენი მტრების მიწა.
დანარჩენები დაილევით თქვენი ცოდვების გამო მტრების ქვეყნებში. თქვენი მამა-პაპის ცოდვების გამოც დაილევით.
(ლევიანნი. 26:15-39)
ალბათ არ ღირს იმაზე საუბარი, რომ ეს წყევლა და მუქარა ასევე მართლმადიდებლური ქრისტიანული ტრადიციის ნაწილია.
რაც შეეხება ქრისტიანთა რელიგიური გრძნობების შეურაცხყოფას, როდესაც მათ მიუთითებენ ბიბლიის რეალურ შინაარსზე, რომელიც თავს მოახვიეს მთელ მსოფლიოს ცეცხლით და მახვილით, ეს მათი პირადი პრობლემაა. მათ არავის აიძულებს ირწმუნონ მკვლელის და სადისტი იეჰოვა და მიიჩნიონ ბიბლია თავის მთავარ წიგნად. მათ თვითონ გააკეთეს არჩევანი და ახლა იმკიან ამ არჩევანის ნაყოფს. მათ რატომღაც აზრადაც არ მოსდით, რომ ყველაფერი, რაც ზემოთ აღვნიშნე, შეურაცხყოფს და ამცირებს ყველა სხვა ადამიანის გრძნობებსა და ღირსებას: მათი, ვისაც რაღაც სხვა სწამთ, და მათი, ვისაც არაფრის არ სწამს.
ქრისტიანებს ყოველთვის უნდა ახსოვდეთ, რომ რუსეთი საერო ქვეყანაა, და იქ ძალიან მოკრძალებულად უნდა მოიქცე, არ მოახვიო თავს საკუთარი რელიგიურობა და „სიწმინდე“, რომელიც მილიონობით ადამიანის სისხლით არის შეღებილი.
მათ უფლება აქვთ ჰქონდეთ რწმენა, მაგრამ მათ არა აქვთ უფლება სააშკარაოზე გამოიტანონ თავისი რელიგიური კუთვნილება საზოგადოებრივ ადგილებში.
მათ უფლება აქვთ შეასრულონ თავისი წეს-ჩვეულებები, მაგრამ მათი შესრულება არ უნდა იყოს საჯაროდ დემონსტრირებული სახელმწიფო სატელევიზიო არხებით მთელს ქვეყანაზე.
მათ აქვთ უფლება გამოაქვეყნონ თავიანთი რელიგიური ლიტერატურა, მაგრამ ეს უნდა გაიყიდოს მხოლოდ სპეციალურად გამოყოფილ ადგილებში და მხოლოდ იმ პირებს, რომლებმაც სრულწლოვანების ასაკს მიაღწიეს.
მათ აქვთ უფლება არასრულწლოვანთა რელიგიური განათლებისა, მაგრამ ის შეიძლება განხორციელდეს მხოლოდ ოჯახში ან საეკლესიო სასწავლო დაწესებულებებში და არ ჩაერიოს და, მით უმეტეს, არ შეუშალოს ხელი საერო განათლების მიღებას.
მათ უფლება აქვთ ჰქონდეთ საკუთარი ეკლესიები, სალოცავი სახლები და ა.შ., დაამშვენონ ისინი თავისი სარწმუნოების სიმბოლოებით, ჰქონდეთ გარანტია, რომ ათეისტები არ დაანგრევენ ამ ეკლესიებს, არ გააგდებენ მათ სამსახურიდან და არ გააკრავენ კარიკატურულ პლაკატებს მათ წმინდანებზე.
მაგრამ ურწმუნოებსაც ასევე აქვთ უფლება, რომ მორწმუნეებმა არ შეაჩეჩონ მათ ყოველ ფეხის ნაბიჯზე თავისი ხატები და რელიქვიები, არ მოაწყონ თავისი სალოცავი სახლები მეტროს ყველა სადგურთან, არ ისპეკულირონ თავისი რწმენით, არ ელოდებოდნენ რაიმე სახის განსაკუთრებულ დამოკიდებულებას საკუთარი თავის მიმართ, არ გამოდიოდნენ ყველა ტელეარხზე.
ზოგადად მორწმუნეები და განსაკუთრებით ქრისტიანები, არ უნდა გამოვიდნენ საჯაროდ საზოგადოებრივ ადგილებში და დაჟინებით არ უნდა ცდილობდნენ ყველას ყურადღების მიქცევას. ისინი არ უნდა მიისწრაფოდნენ ხელისუფლებაში, საზოგადოებრივ ცხოვრებაში და პოლიტიკურ ბრძოლაში. მათი რწმენა უნდა იყოს იქ, სადაც მისი ადგილია - სულში. და სხვაგან არსად.
ელენა ლიუბიმოვა
ქრისტიანული რელიგია იბრძვის ადამიანთა კულტურის წინააღმდეგ
რელიგია ყოველთვის ებრძოდა კულტურას, რადგან ნებაყოფლობით ვიღაცის მონებად ყოფნას შეიძლება დათანხმდნენ მხოლოდ დაჩაგრული, უვიცი ადამიანები, რომლებსაც არ ესმით, რა ხდება სინამდვილეში, - ეკლესიის ნამდვილი სულიერი მონები ...
გიუსტავ დორე. «მოციქული პავლე წიგნებს წვავს ეფესში“
რას ნიშნავს ქრისტიანული კულტურული ტრადიცია
ელენა ლიუბიმოვა
„ცული თუ დაგიბლაგვდა და არ გალესე, ზედმეტი ჯაფა დაგადგება; ჭკუით უნდა წარმართო საქმე“. ბიბლიური „სიბრძნე“ ეკლესიასტიდან.10:10.
ეს სტატია დაიწერა იმ დისკუსიებზე დაკვირვების შედეგად, რომლებიც ფორუმებზე მიმდინარეობს რუსეთის ჭეშმარიტი ისტორიის აღდგენისა და სლავურ-არიული ვედური კულტურის მომხრეებს შორის, და მათ შორის, ვინც ოფიციალურ თვალსაზრისს იცავს ჩვენი ქვეყნის წარსულზე, კერძოდ, და ჩვენი პლანეტის ცივილიზაციაზე, ზოგადად.
მე აქ არ განვიხილავ პოლემიკის ყველა ბრალდებასა და მეთოდს, რომელსაც ტრადიციული ისტორიის მომხრეები იყენებენ, უფრო სწორად, თვალსაზრისს ისტორიაზე, რომელიც დღეს დომინირებს. ისინი რატომღაც არ თაკილობენ შეურაცხყოფას, ცილისწამებას, მოწინააღმდეგის სიტყვების გადასხვაფეროვნებას და იარლიყების მიწებებას. სამწუხაროდ, ისინი არ ცდილობენ კამათის წარმართვას და ამავე დროს წესიერების ნორმების დაცვას. უფრო დეტალურად „ტრადიციონალთა“ ერთ მეტად გავრცელებულ ბრალდებაზე შევჩერდები - ქრისტიანული კულტურული ტრადიციისადმი უპატივცემულობის ბრალდებაზე და ქრისტიან მორწმუნეთა გრძნობების შეურაცხყოფაზე.
ალბათ იმიტომ, რომ, ქრისტიანული ფასეულობების მხურვალე დამცველებისაგან განსხვავებით, მე ძალიან ყურადღებით წავიკითხე ბიბლია. მთლიანად - თავიდან ბოლომდე. და ახლა, როდესაც ამ წიგნთან დაკავშირებით სადიდებელი სიტყვები მესმის, ჩემთვის გასაგები ხდება, რომ „აღფრთოვანებულ თაყვანისმცემელს“ და „მგზნებარე დამცველს“ ის უბრალოდ არ წაუკითხავს და მხოლო მიჰყვება საზოგადოებაში ჩვეულებრივ მიღებულ კლიშეებს. ვინც ყურადღებით და გულდასმით წაიკითხა და შეისწავლა და კვლავაც ამტკიცებს, რომ ეს სიბრძნის და სიწმინდის საგანძურია, შეგნებულად მიდიან ტყუილზე. რატომ აკეთებენ ამას, ეს ცალკე საკითხია, მაგრამ ახლა, მოდით, ჯერ გავერკვეთ კულტურულ ტრადიციაში.
დასაწყისისთვის ჩამოვყალიბდეთ ტერმინებთან დაკავშირებით.
კულტურა შექმნილი ზოგადი ცნებაა ადამიანის ცხოვრების ფორმებისთვის. კულტურა არის ზნეობრივი, მორალური და მატერიალური ფასეულობები, უნარები, ცოდნა, წეს-ჩვეულებები, ტრადიციები.
ტრადიცია - შეხედულებების, უნარ-ჩვევების და პრაქტიკული საქმიანობის ჩვევების ნაკრებია, რომელიც თაობიდან თაობამდე გადადის და ასრულებს საზოგადოებრივი ურთიერთობების მარეგულირებლის როლს (ვიკიპედია).
ამ სტატიაში მე გავაანალიზებ „ქრისტიანული კულტურული ტრადიციის” ცნებას და დავეყრდნობი ერთ-ერთადერთ წყაროს - ქრისტიანთა მთავარ წიგნს და უდავო ავტორიტეტს - ბიბლიას, ანუ ვაჩვენებ, თუ როგორი ზნეობრივი და მორალური ფასეულობები, ასევე უნარები, ცოდნა, წეს-ჩვეულებები და ტრადიციები გადაეცემა ქრისტიანთა მთავარი დოკუმენტის წყალობით თაობიდან თაობას და მოქმედებს როგორც საზოგადოებაში ურთიერთობების მარეგულირებელი.
სხვა სიტყვებით, მე ვაჩვენებ, რას და როგორ ასწავლის ბიბლია ადამიანებს.
1. დავიწყოთ მორალური და ზნეობრივი ფასეულობებით. როგორც ცნობილია, მორალი, ზნეობა წარმოადგენს ადამიანის ქცევის პრინციპებს, წესებს, სტანდარტებს, რომლებიც გამომდინარეობს სხვაობიდან კარგსა და ცუდს შორის, სიკეთესა და ბოროტებას შორის (ვ.ი. დალის აზრით, მორალი არის ზნეობრივი მოძღვრება, წესები ნებისყოფისა და სინდისის). სისტემა, მორალური პრინციპების ერთობლიობა ქმნის ეთიკას - მეცნიერებას იმის შესახებ, თუ როგორ უნდა მოიქცეს ადამიანი.
როგორია ის - ბიბლიური ეთიკა?
ამის გასაგებად ყურადღებით უნდა დავაკვირდეთ, თუ როგორ იქცევიან ამ წიგნის მთავარი გმირები - პატრიარქები, წინასწარმეტყველები და მეფეები - ის პერსონაჟები, რომელთაც ქრისტიანთა მთავარი წიგნი უწოდებს დიდს, ბრძენს და უბიწოს, „ვინც მადლი მოიპოვ უფლის წინაშე“ და, აქედან გამომდინარე, მოწოდებულია გახდეს მისაბაძი მაგალითი.
ის ფაქტი, რომ ქრისტიანთა მთავარი წიგნი არ ერიდება მაგალითის სახით მკვლელთა, მოტყუარათა, ქურდთა და ბოროტმოქმედთა ქცევის მოყვანას, უბრალოდ განსაცვიფრებელია. თავად განსაჯეთ. ქვემოთ მოცემულია ბიბლიური მორალისა და ზნეობის მხოლოდ რამდენიმე მაგალითი:
მოსემ, რომელსაც ბიბლიაში „თვინიერს“ უწოდებენ, უბრძანა დაახლოებით 3,000 თავისი თანატომელის განადგურება: „ჩადგა მოსე ბანაკის ჭიშკარში და თქვა: ვინც უფლისაა, ჩემთან! და შეგროვდნენ მასთან ლევიანები. უთხრა მათ: ასე ამბობს უფალი, ისრაელის ღმერთი: მახვილი შეიბას ყველამ, მოიარეთ ბანაკი ჭიშკრიდან ჭიშკრამდე და მოკალით ძმამ ძმა, მეგობარმა მეგობარი, ნათესავმა ნათესავი. მოსეს სიტყვისამებრ მოიქცნენ ლევიანები, სამი ათასამდე კაცი გაწყდა იმ დღეს“. (გამოსვლა. 32:26-28).
ნოე ბევრს სვამდა, კარავში შიშველი გორაობდა და დაწყევლა თავისი შვილიშვილები იმის გამო, რომ მათმა მამამ - მისმა ვაჟმა (!) ასეთ მდგომარეობაში ნახა.
აბრაამმა - „დიდმა წინამორბედმა“ თავისი ცოლი ფარაონს მიაქირავა „ცხვარ-ძროხის, სახედრების, ყმების და ყმაქალების და ჯორ-აქლემების“ სანაცვლოდ, სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, საკუთარი ცოლის სუტენიორი ყოფილა.
იგივეს აკეთებდა მისი ვაჟი ისააკი.
მისი ძმისწულის ლოტის ქალიშვილებმა მთვრალი მამა გააუპატიურეს. აბრაამის შვილიშვილმა - იაკობმა - მოატყუა მამა და ეშმაკობით გამოსტყუა პირმშოობა ღვიძლ ძმას, აგრეთვე ფაქტობრივად მოპარა პირუტყვი თავის სიმამრს. იაკობის მეუღლემ ასევე გაძარცვა საკუთარი მამა და მოიპარა ოჯახის კერპები.
ყოველმხრივ დიდებაშესხმული მეფე დავითი არა თუ არ თაკილობდა გოგონებსა და ბიჭებს, მას ასევე ეკუთვნის ისეთი მოვლენების გამოგონება, როგორიცაა რეკეტი და ჰოლოკოსტი.
დავითის ვაჟმა ამნონმა გააუპატიურა თავისი და (სხვა დედისგან) და მიატოვა იგი.
თავად დავითმა ცოლი წაართვა ოფიცერს - ომის გმირს, და სასიკვდილოდ გაწირა იგი.
დავითის მეორე ვაჟს - აბესალომს - სურდა ძალაუფლების ხელში ჩაგდება და შეთქმულება მოაწყო მშობელი მამის წინააღმდეგ, რომლისგანაც ეს ყველაფერი ისწავლა.
ბიბლიური წინასწარმეტყველები თავად ხოცავდნენ ხალხს. ელიამ თავისი ხელით (!) სიცოცხლეს გამოასალმა სხვა კულტის - ბაალის - 450 სასულიერო პირი, ხოლო ელისე ამას ღვთის სიტყვით აკეთებდა: მისი მელოტი თავის დაცინვის საპასუხოდ მან 42 ბავშვი დაწყევლა, და ისინი დათვმა დაგლიჯა.
ასეთი „სიდიადე და სიწმინდეა“. ასეთ ზნეობრივ და მორალურ ფასეულობებს ადიდებს ქრისტიანული კულტურული ტრადიცია თავის ყველაზე მთავარ წიგნში - ბიბლიაში.
მართალია, ქრისტიანობის აპოლოგეტები „ამართლებენ“ ნოეს, აბრაამს, ლოტს, ისააკს და იაკობს იმით, რომ მათ არ იცოდნენ მოსეს კანონები და, თითქოსდა, ამიტომ იქცეოდნენ ასე „არაცივილიზებულად“, ხოლო ნორმალური ადამიანის აზრით, როგორც ველურთა ბანდა, რომელსაც ცხოველებსაც კი ვერ ვუწოდებთ. იმიტომ, რომ ცხოველები არასოდეს არ მოკლავენ თავის შვილებს, აბრაამი კი უსიტყვოდ დაემორჩილა „ყოვლისმოყვარე ღმერთის“ მოთხოვნას და, აუკანკალებლად აღმართა დანა თავის ერთადერთ და დიდი ხნის ნანატრ შვილზე (მან ის „გააჩინა“, როდესაც 100 წელი შეუსრულდა).
ცხოველები არასოდეს გაწირავენ სასიკვდილოდ ფეხმძიმე მდედრს, აბრაამმა კი, „დიდმა წინაპარმა“, უყოყმანოდ გააგდო უდაბნოში და სასიკვდილოდ გაწირა მსახური აგარი, რომელიც მის შვილზე ორსულად იყო.
თითქოს, ასეთი დრო იყო, ყველა ასე იქცეოდა. ეს ზღაპრებია უცოდინარი ადამიანებისთვის. ცნობილ 10 მცნებათა მიღებამდე დიდი ხნით ადრე სხვა ცივილიზაციები არსებობდა, ბევრად უფრო სრულყოფილი კანონებით და მაღალი მორალურ-ეთიკური ნორმებით, მაგალითად, ურ ნამუს, ეშნუნისა და ჰამურაპის კანონების კოდექსები. ისინი მხოლოდ იმ რიცხვს ეკუთვნიან, რომელიც აღიარებულია ორთოდოქსული ისტორიული მეცნიერების მიერ. ეს ერთი.
მეორეც, 10 მცნებათა გამოჩენის შემდეგაც კი, ბიბლიური გმირები განაგრძობდნენ მოქმედებას ზუსტად ისე, როგორც ავაზაკთა ბანდა. მაგალითად, ისეთი ბიბლიური გმირები, როგორიცაა დავითი, სოლომონი, ელია და მორდეხაი (ის, ვინც სპარსეთში შეიარაღებული გადატრიალება მოაწყო, რის შედეგადაც 3 დღეში 75 000 სპარსელი მოკლეს), გაცილებით მოგვიანებით გამოჩნდნენ, ვიდრე მოსე და, ლოგიკის თანახმად, უნდა მოქცეულიყვნენ ძველი აღთქმის „სამართლებრივი ველის“ ფარგლებში, ანუ მკაცრად დაეცვათ მოსეს მცნებები. მათი დარღვევისთვის განკუთვნილი იყო სასჯელი - ქვებით ჩაქოლვა, ანუ სიკვდილი, მათ შორის მეექვსე მცნების „ნუ მოკლავ!“ დარღვევისათვის.
მაშ, რატომ არღვევდნენ მას?!
ალბათ იმიტომ, რომ ეს მცნებები ეხებოდა მხოლოდ „ახლობლებს“, ანუ მხოლოდ იუდეველებს, და სხვა ეროვნების ხალხი „ახლობლის“ ამ კატეგორიას არ ეკუთვნოდა.
თუმცა, ის „ახლობლები“, რომლებსაც აზრად მოუვიდათ პირველი მცნების დარღვევა („და არა გყავდეთ სხვა ღმერთი“), ასევე უნდა განადგურებულიყვნენ „ყოვლისშემძლეს“ ბრძანებით:
„თუ იდუმალ წაგაქეზებს შენი ძმა, დედაშენის შვილი, ან შენი ვაჟი, ან ასული, ან შენს გვერდით მწოლი ცოლი, ან მეგობარი, რომელიც საკუთართ სულივითა გყავს და გეტყვის: წამო, ვემსახუროთ სხვა ღმერთებს, რომლებსაც არ იცნობთ არც შენ და არც შენი მამა-პაპა“... „ნუ დაჰყვები მას და ნუ გაუგონებ, ნუ დაგენანება იგი, ნუ შეიბრალებ, ხელს ნუ დააფარებ, არამედ მოჰკალი იგი. პირველად შენი ხელი უნდა აღიმართოს მის მოსაკლავად, მერე კი მთელი ერისა...“ (მეორე რჯული. 13:6-8)
ზოგადად, რეალურად სრულიად საპირისპირო სურათს ვღებულობთ - „მოკალი!”, და თანაც, როგორ მოკალი! ამის შემდეგ ქრება კითხვები, მაგალითად, ჯვაროსნული ლაშქრობების, „წმიდა” ინკვიზიციის და კათოლიკური ქვეყნების აგრესიული საგარეო პოლიტიკის შესახებ - დღემდე ისინი უბრალოდ მაგალითს იღებენ და მიჰყვებიან „ყოვლისშემძლე და ყოველთამოყვარული ღმერთის ჩვენის“ ინსტრუქციებს.
მაგრამ ახლა საქმე სხვა რამეს ეხება. ბიბლიაში აღწერილი არიან ისინი, ვინც წმინდანადაა აღიარებული, უკიდურეს შემთხვევაში, ძალიან პატივსაცემ ადამიანად. მათ შესახებ იღებენ მხატვრულ ფილმებს და ხატავენ სურათებს, ისინი გამოსახული არიან ქრისტიანული ტაძრების ფრესკებზე. ისინი მისაბაძ მაგალითს წარმოადგენენ!
თუმცა, მე პირადად არ მსურს მათი მიბაძვა. ბიბლიური გმირების საქციელიდან, „წმინდა“ წიგნში აღწერილი მათი მორალური და ზნეობრივი ფასეულობებიდან, თმა ყალყზე მიდგება; ნორმალურ ადამიანში ზიზღის გარდა ისინი არაფერს იწვევენ.
ნორმალურ ადამიანს არ შეუძლია თავის კულტურულ ტრადიციად ჩათვალოს ტყუილი, გარყვნილება, ძალადობა, სიძულვილი, სუტენიორობა, სასტიკი მკვლელობები, რომელიც მრავლადაა აღწერილი ბიბლიაში და, შესაბამისად, წარმოადგენს ქრისტიანულ კულტურულ ტრადიციას.
ნიშანდობლივია ის ფაქტიც, რომ ძველ აღთქმაში, რომელიც მჭიდრო ტექსტით არის დაბეჭდილი 1000 გვერდზე, სიტყვა „პატივი“ გვხვდება მხოლოდ 19-ჯერ, ისიც, ძირითადად, ისეთ გამოთქმებში, როგორიცაა „პატივისცემა“, „ვიღაცის საპატივსაცემოდ“. „ადამიანის ღირსების“ გაგებით ის მხოლოდ 1-ჯერ გვხვდება, ისევე როგორც სიტყვა „სინდისი“. დაფიქრდით ერთხელ „წმინდა“ ტექსტების 1000 გვერდზე!
2. პრაქტიკული ცოდნა და უნარები, რომლებსაც ადამიანები იყენებენ თავის ცხოვრებაში და თაობიდან თაობას გადაეცემა, ასევე კულტურული ტრადიციის ნაწილია.
ბიბლიაში დეტალურად აღწერილია ეგრეთ წოდებულ „წინაპართა“ მთელი თაობების ცხოვრების ისტორიაც - მათი, ვინც თანამედროვე იუდეველთა წინაპრებადაა მიჩნეული.
სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, იქ აღწერილია, თუ როგორ მოიპოვებდნენ ისინი „პურს არსობისას“, რას აკეთებდნენ იმისათვის, რომ ცხოვრებაში, ასე ვთქვათ, კომფორტულად მოწყობილიყვნენ. და ისევ ბიბლია არასასიამოვნო გაოცებას იწვევს: იქ აბსოლუტურად არ არის არავითარი მინიშნებაც კი იმისა, რომ ადამიანი შთააგონონ შემოქმედებით საქმიანობაზე.
მოიპარე, მოატყუე, წაართვი - ასეთი მეთოდები, როგორც თავისთავად ცხადი, აღწერილია ბიბლიაში, რათა მიიღონ „კარაქიანი პური ხიზილალასთან ერთად“. ასეთი პრაქტიკული ცოდნა და უნარებია აღწერილი ბიბლიაში: თუ გსურთ შეიძინოთ აქლემები, ცხენები და სახედრები, დაუთმეთ ცოლი რამდენიმე ღამით ფარაონს.
გაგიჩნდათ მეზობლის ვენახის ხელში ჩაგდების სურვილი, ხოლო მეპატრონე უარზეა დაგითმოთ ის უსასყიდლოდ, - დაიქირავეთ ორი ცრუ მოწმე, რომლებიც იტყვიან, რომ მეპატრონე ღმერთს და მეფეს გმობდა. ვენახის მეპატრონეს სასიკვდილოთ ჩაქოლავენ ქვებით. მწუხარების ნიშნად, შემოიხიეთ ტანსაცმელი, ჩაიცვით ძონძები და ... დაეუფლეთ ქონებას (3 მეფეთა. 21:1-16).
შორს მიემგზავრები და იცი, რომ არასდროს დაბრუნდები - თხოვე მეზობლებს დროებით ძვირფასი ნივთები. „მოსეს სიტყვისამებრ მოიქცნენ ისრაელიანები: ინათხოვრეს ეგვიპტელთაგან ვერცხლისა და ოქროს ჭურჭელი და სამოსელი. მადლი აპოვნინა უფალმა ხალხს ეგვიპტელთა თვალში და მათაც ათხოვეს. ასე გაძარცვეს მთელი ეგვიპტე“. (გამოსვლა. 12:35-36).
ხელისუფლებაში ხარ და გაგაჩნია ექსკლუზიური ინფორმაცია - არ მოგერიდოს, ისპეკულირეთ, გაძარცვეთ ადამიანები და თავისუფალი ხალხი მონებად აქციეთ, როგორც ეს ეგვიპტეში იოსებმა გააკეთა, იაკობის ვაჟმა.
რატომ უნდა იშრომო, დაამუშაო მიწა, შექმნა მატერიალური ფასეულობები - წადი და შესთავაზე „დაცვა“, როგორც ეს დავითმა გააკეთა (1 მეფ. 25) ან უბრალოდ წაართვი, მით უმეტეს, რომ ღმერთი თვალებს ხუჭავს. „მოგეცით მიწა, რომელზეც არ გიშრომიათ, და ქალაქები, რომლებიც არ აგიშენებიათ, მაგრამ ცხოვრობთ იქ. საზრდოობთ ვენახებითა და ზეთისხილის ბაღებით, რომლებიც თქვენ არ გაგიშენებიათ“. (იესო ნავეს ძე, 24:13.).
იმ შემთხვევაში, თუ ქალს ქმარი არ ჰყავს, მას უნდა მოუძებნო შეძლებული მამაკაცი: „გაიბანე, ზეთი იცხე, გამოეწყვე და კალოზე გადი. არ დაენახო იმ კაცს, სანამ ჭამა-სმა არ მორჩება. როცა დასაწოლად წავა, გაიგე, სად წევს. მიდი, გადაუწიე ფეხებთან წამოსასხამი და მიუწექი. თავად გეტყვის, როგორც უნდა მოიქცე...“. (რუთი. 3:1-4).
გინდათ რომ მართო ქვეყანა - ნუ მიიწევთ ტახტისკენ, მაგრამ იყავით ახლოს თვითმპყრობელთან - გახდით მისი მერიქიფე (ნეემია), გახდით მისი სიზმრების ამხსნელი (იოსები და დანიელი), ან ბეჭდის მცველი, სახლის მმართველი ან ხაზინადარი (ტობიტი), გააკეთეთ ყველაფერი, რომ მან თქვენი და ცოლად (ესტერი) შეირთოს.
გსურს მოიპოვო ძალაუფლება და შეინარჩუნო იგი - ისწავლე მეფე დავითისგან. გამოიყენე მოტყუება, ღალატი, მკვლელობა, იპოვე ძლიერი მოკავშირეები, დადე მათთან თანამშრომლობის ხელშეკრულება და შემდეგ მოიცილე ისინი (როგორც, ავენირა და ამესეა). სასურველია მოიშორო ყველა, ვისაც შეუძლია მომავალში შენი ადგილი დაიკავოს (წინა მეფის საულის 7 შვილიშვილის ჩამოხრჩობა), ან გყავდეს ისინი კონტროლის ქვეშ (მეფე საულის კიდევ ერთი შვილიშვილი, კოჭლი და სუსტი ნებისყოფის მემფივოსფეი).
ეს არის ყველა ცოდნა და უნარი. შემოქმედებითი შრომის მაგალითების არარსებობის მიზეზი ძალიან მარტივია - „გამორჩეულობის“ დასაწყისშივე მათ ყველაფერს „აძლევდა იეჰოვა, რა თქმა უნდა, მანამდე „მიჰყავდა“ მათგან ყველა, ვინც მუშაობდა და თავისი ჯაფით ქმნიდა ამას. ახლა ასეთი ქმედებები კვალიფიცირდება, როგორც პარაზიტიზმი.
სამართლიანობისთვის უნდა აღინიშნოს, რომ ქალაქი იერუსალიმი (რომელიც, ისევ და ისევ, მათ არ აუშენებიათ, არამედ იევუსეებს წაართვეს) და თავისი ტაძარი განადგურების შემდეგ მათ აღადგინეს, მაგრამ ამავე დროს, ფული მშენებლობისთვის თვითონ კი არ მოიპოვეს, არამედ ყველანაირი ინტრიგების გამოყენებით, სპარსელებს გამოძალეს.
წმინდა წიგნი გთავაზობთ კიდევ ერთ „უნარს“ - მთელი ერების განადგურების უნარს. ახლა ამას გენოციდს ეძახიან. ღმერთის უშუალო ბრძანებით, ებრაელებმა სრულად გაანადგურეს 10 ერი, რათა მათ მიწებზე დასახლებულიყვნენ. ეს კეთდება ერთი და იმავე სცენარის მიხედვით:
„...აიღო ხებრონი და მოსრა იგი მახვილით მისი მეფითურთ, ყველა მისი ქალაქი და ყოველი სულიერი, რაც კი იქ იყო. არვინ დაუტოვებია ცოცხალი...“. (იესო ნავეს ძე. 10:37).
რომ არავინ გადარჩეს! მართალია, ზოგჯერ, ცოცხლად მაინც ვიღაცას ტოვებდნენ:
„...ახლა გაწყვიტეთ ბავშვებში ყოველი მამროვანი, ყოველი ქალი, რომელსაც შეცნობილი ჰყავს კაცი მამრის საწოლზე, მოკალით. ხოლო ყოველი დედროვანი ბავშვებში, რომელსაც არ შეუცვნია მამაკაცი მამრის საწოლზე, ცოცხალი დაიტოვეთ...“. (რიცხვნი. 31:17-18).
ბავშვებს, გოგოებს - თავისთვის იტოვებდნენ! შეგახსენებთ, რომ მე ციტირება მომაქვს არა რომელიმე სექსუალური გაუკუღმართებულის სისხლიანი თრილერიდან, არამედ ქრისტიანთა წმინდა წიგნიდან - ბიბლიიდან!
ასეთი „უნარის“ კიდევ ერთი მაგალითი.
როდესაც ებრაელები ეგვიპტედან „გამოდიოდნენ“, ისინი შეეცადნენ გაენადგურებინათ ყველაფერი რაც შესაძლებელი იყო: მათ გაანადგურეს მთელი პირუტყვი და ყველა ნათესი, მოწამლეს წყალი, თავად ეგვიპტელები კანის დაავადებებით დაავადნენ, მათი პირმშოები დახოცეს, გაიტანეს უზარმაზარი რაოდენობით ოქრო და ვერცხლი. ეს ყველაფერი განხორციელდა იეჰოვას ხელმძღვანელობით და უშუალო მონაწილეობით.
ხოლო აღმოჩნდა, რომ ჰოლოკოსტი, რაც ნიშნავს სიკვდილს დაწვის გზით, ХХ საუკუნეში არ ყოფილა გამოგონილი. ჯერ კიდევ „დიდმა“ მეფე დავითმა წარმატებით გამოიყენა იგი ღვთისმოსავ საქმეებში:
„გამოიყვანა იქ მყოფი ხალხი და ხერხით, რკინის ფარცხებით და რკინის ცულებით სიკვდილი გადაუწყვიტა, სააგურე ქურაში გაატარა ისინი. ასე მოექცა ყამონიანთა ყველა ქალაქს“. (2 მეფეთა. 12:31).
აშკარა სადიზმისა და სისასტიკის უამრავი მაგალითია ბიბლიაში, მაგრამ მათ აღარ მოვიყვან.
მათთვის, ვისაც სურს გაეცნოს ბიბლიური „კულტურული ტრადიციის“ ამ და სხვა მაგალითებს უფრო დეტალურად, გირჩევთ წაიკითხოთ ჩვენი წიგნი „ბიბლიური სურათები, ან რა არის „ღვთის მადლი“. იქ უამრავი საინტერესო რამ არის აღმოჩენილი და არამარტო „კულტურის“ შესახებ ...
3. არავითარი ყურადსაღები ცოდნა ბიბლიაში არ არის - არც ისტორიული, არც ასტრონომიული და არც გეოგრაფიული. არაფერი ისეთი, რაც ნამდვილად დაადასტურებდა მის სტატუსს, როგორც წიგნების წიგნისა.
უფრო მეტიც, ის არასასიამოვნოდ აოცებს ამ მხრივ თავისი პრიმიტიულობით: პრიმიტიული კოსმოგონიური შეხედულებები, უბადრუკი ეთიკური ნორმები, რომელსაც ყველა ბიბლიური გმირი მუდმივად არღვევდა, და უამრავი ბანალური „სიბრძნე“ მთელს მსოფლიოში რეკლამირებულ სოლომონის იგავებში.
ქრისტიანობის აღფრთოვანებული მიმდევრები ბიბლიას მიაწერენ მედიცინის სფეროში გარკვეულ „ცოდნას“. ასეთ განცხადებას გაზვიადებასაც ვერ უწოდებ. სამწუხაროდ. იქ სამედიცინო ცოდნა არ არსებობს, თუნდაც მიახლოებითი.
თუმცა, ბიბლია დეტალურად აღწერს, თუ რა ნიშნებით უნდა მოეხდინათ ლევიტებს (ებრაელ მღვდელთა კასტას), რომელთაც ჰქონდათ შეუზღუდავი ძალაუფლება რიგითი ებრაელების ცხოვრების ყველა ასპექტზე, სულიერიდან ფიზიოლოგიურამდე, კეთრის, ლიქენის და კანის სხვა დაავადებების „დიაგნოსტირება“.
იქ ასევე მოცემულია რეკომენდაციები, თუ როგორ უნდა მოექცე ასეთ ადამიანებს, კერძოდ, ბანაკიდან განდევნო და დაელოდო, სანამ თვითონ არ გაუვლის, მაგრამ დაავადების სამკურნალო მეთოდი მითითებული არ არის, გარდა მსხვერპლის შეწირვისა.
„გავა მღვდელი ბანაკს გარეთ და გასინჯავს მღვდელი; თუ კეთროვანს მოურჩა კეთრის წყლული, მოაღებინებს მღვდელი გასაწმიდავებლისთვის ორ ცოცხალ წმიდა ფრინველს, კედარის ხეს, ჭიაფერ ნართს და უსუპს. დააკვლევინებს მღვდელი ერთ ფრინველს თიხის ჭურჭელთან, წყაროს წყალზე. აიღებს ცოცხალ ფრინველს, ნაძვის ტოტს, ძოწეულის ნართს, უსუპს და დაასველებს მათ და ცოცხალ ფრინველს წყაროსთან დაკლული ფრინველის სისხლში. შვიდგზის ასხურებს კეთრისგან განსაწმიდავებელს და გაწმედილად სცნობს მას. ცოცხალ ფრინველს კი მინდორში გაუშვებს“. (ლევ. 14: 3-4).
ეს არის მთელი „მკურნალობა“, რომელიც ძალიან ჰგავს ვუდუს შავი მაგიის რიტუალს.
მართალია, ბიბლია გვაწვდის მეტად დეტალურ ინფორმაციას, რომელიც 2-3-ჯერ მეორდება სიტყვა სიტყვით და რომელიც გაჭირვებით შეიძლება მიაკუთვნო ცოდნას სპეცობიექტების მშენებლობის სფეროში.
ეს ეხება ე. წ. აღთქმის კიდობნის (სკივრის, სადაც, სავარაუდოდ, შენახული იყო ფიცარი სჯულისა ათი მცნებით), სკინიის (კარვები, სადაც ეს სკივრი უნდა ყოფილიყო დაცული), იერუსალიმის ტაძრის მშენებლობას და მის აღჭურვას. რამდენად არის ასეთი ინფორმაცია მნიშვნელოვანი ჩვენი ცივილიზაციისთვის, თავად განსაჯეთ. მე მხოლოდ იმას აღვნიშნავ, რომ ნოეს კიდობნის მშენებლობის აღწერას (რომელმაც, თითქოს, გადაარჩინა მთელი კაცობრიობა, ასევე პლანეტის ცხოველთა მთელი სამყარო), ბიბლიაში გაცილებით ნაკლები ადგილი ეთმობა.
ბიბლიაში არც არავითარი ისტორიული ცოდნა არის მოცემული. მისი ისტორიული უტყუარობა ნულის ტოლია. იქ არ არის მოცემული არც ერთი ეგვიპტელი ფარაონის სახელი, მაგრამ მეძავების (ყველასი არა) სახელები საგულდაგულოდ არის შემონახული; ნაჩვენებია არარსებული მეფეები (მედიელთა მეფე არფაქსადი) და მოყვანილია გეოგრაფიული სახელები (ვეტილუია).
ბაბილონის მეფე ნაბუქოდონოსორი აღმოჩნდა ასურეთის მეფე. ჰოლოფერნის სამხედრო კამპანიის მარშრუტს, რომელიც დეტალურად აღწერილია ივდითის წიგნში, არ აქვს განსაკუთრებით დიდი მნიშვნელობა, ისევე, როგორც „სანქტ-პეტერბურგის დაპყრობას საბერძნეთში მიმავალ გზაზე ავსტრიის დაპყრობის მიზნით”.
ბაბილონი, სპარსეთის მეფის - კიროსის ნაცვლად, ბიბლიაში დაიპყრო სხვა სპარსეთის მეფემ - დარიოსმა, ხოლო ალექსანდრე მაკედონელმა, სიკვდილის წინ, თავისი იმპერია დაუნაწილა „ბავშვობის მეგობრებს“, სპარტანელებმა წერილობით დაადასტურეს თავისი ნათესაური კავშირი ებრაელებთან, ხოლო რომაელებმა არაერთხელ დადეს მათთან დიდებული კავშირი.
ყველა შეცდომისა და აბსურდულობის ჩამოთვლა უბრალოდ შეუძლებელია - ისინი ძალიან ბევრია. ბიბლიის წაკითხვის შემდეგ ჩნდება მტკიცე შთაბეჭდილება, რომ ყველა სხვა ხალხის ისტორია მხოლოდ იუდეველთა ისტორიის ფონია, თანაც ამ „ფონის“ შინაარსი განზრახ დამახინჯებულია, ზოგჯერ კი აბსურდად არის ქცეული.
ცალკე პუნქტად გამოყოფილია ებრაელთა მრავალრიცხოვანი სამხედრო „გამარჯვებები“, რომლებიც აღწერილია დედამიწის ყველაზე „ჭაეშმარიტ და წმინდა“ წიგნში, მაგრამ ძალიან ჰგავს მეთევზეების ან მონადირეების ტრაბახს: როგორი დიდი თევზი დავიჭირე, როგორი დიდი დათვი მოვკალიო.
მაგრამ ეს ხომ არ არის მონადირეთა ამბები - ეს, როგორც ჩვენ გვეუბნებოდნენ, დედამიწაზე ყველაზე ჭეშმარიტი და წმინდა წიგნია! მოვიყვან რამდენიმე მაგალითს (ფრთხილად: ძალიან ნუ იცინებთ):
ებრაელთა წარმოუდგენელი გამარჯვება მადიანიტებზე მოსამართლე გედეონის ხელმძღვანელობით: 300 – 120 000-ს წინააღმდეგ!!! (მოსამართლეთა წიგნი).
7 000 ებრაელმა დაამარცხა 100 000 სირიელი, ხოლო ისინი, ვინც გაქცევით უშველა თავს, კედელის ჩამონგრევის შედეგად დაიღუპა ... ყველა 27 000 (3 მეფ.).
ასირიელთა ქვეითი ჯარის 170 000 მეომარი და 12 000 ცხენოსანი „შიშმა და თრთოლამ შეიპყრო“. ისინი გაიქცნენ, როდესაც შეიტყვეს მათი მხედართმთავრის გარდაცვალების შესახებ, რომელიც, სხვათა შორის, ქალმა მოკლა - თავი მოჰკვეთა ორი ვაჟკაცური დარტყმით (ივდითის წიგნი).
მაკაბის ძმათა 3 000 ცუდად შეიარაღებულმა და ნახევრად მშიერმა მხარდამჭერებმა დაამარცხეს რომაელთა რეგულარულ არმია: 40 000 ქვეითი და 7000 ცხენოსანი. შემდეგ წელს, მაკაბელთა 10 000 მომხრემ გააქცია 60 000-იანი ქვეითი ჯარი და 5 000 ცხენოსანი ...
4. ხალხის კულტურის ერთ-ერთი მთავარი შემადგენელი ნაწილია მისი ენა. რაც უფრო მდიდარია ენა, მით უფრო მაღალია ხალხის კულტურა.
ენის სიმდიდრე განისაზღვრება მისი ლექსიკის (ლექსიკური შემდგენლობის) სიმდიდრით, სიტყვების აზრობრივი სიმდიდრით, მნიშვნელობათა ნიუანსებით და სინონიმების სტილისტური შეფერილობით, ფრაზეოლოგიზმების ხატოვნებით (ანდაზების, ანდაზური თქმის, მყარი შესიტყვებით), ენის გრამატიკული სტრუქტურის მოქნილობითა და გამომხატველობით და ა.შ.
ამასთან, ენის სიმდიდრე, როგორც ნ.მ. კარამზინი აღნიშნავდა, აზრებშია, ზნეობრივ ცნებებსა და გრძნობებში, რომელიც ამ ენას შეუძლია გამოხატოს:
„ენის ჭეშმარიტი სიმდიდრე უამრავ ბგერებში, უამრავ სიტყვებში კი არ არის, არამედ მათ მიერ გამოხატულ აზრთა რაოდენობაში. მდიდარი ენა არის ის, რომელშიც თქვენ ნახავთ სიტყვებს არა მხოლოდ მთავარი იდეების გამოსახატად, არამედ მათი განსხვავებების ასახსნელად, მათი ნიუანსების, მეტი ან ნაკლები ძალის, სიმარტივის და სირთულის. წინააღმდეგ შემთხვევაში ის ღარიბია; ღარიბი ყველა მისი მილიონობით სიტყვით. რა სარგებლობა მოაქვს იმას, რომ არაბულ ენაში ზოგიერთ ფიზიკურ ნივთს, მაგალითად, ხმალს და ლომს, ხუთასი სახელი აქვს, როდესაც ის არ გამოხატავს რაიმე დახვეწილ ზნეობრივ ცნებებს და გრძნობებს?
ენაში, რომელიც ჭკვიანმა ავტორებმა გაამდიდრეს, დამუშავებულ ენაში, არ შეიძლება იყოს სინონიმები; მათ ყოველთვის აქვთ დახვეწილი განსხვავება ერთმანეთისაგან, რომელიც ცნობილია იმ მწერლებისთვის, რომელნიც ფლობენ ენის სულს, თვითონ ფიქრობენ, გრძნობენ, და თუთიყუშებივით სხვების სიტყვებს არ იმეორებენ“.
ენა ასევე გამოხაავს ხალხის ღრმა ფსიქოლოგიას და მის მენტალიტეტს.
ახლა განვიხილოთ, რა ენაზე საუბრობს ბიბლია თავის მკითხველთან. მე ვგულისხმობ ენის სიმდიდრეს.
მთელ მსოფლიოში ხმას ავრცელებენ ბიბლიაში მოცემული „ძველი ებრაული ლირიკის მარგალიტების“ შესახებ. ეს ეხება შემდეგ ბიბლიურ წიგნებს: ფსალმუნებს, იგავებს სოლომონისა, ეკლესიასტეს, ქებათა ქებას სოლომონისა და სიბრძნეს სოლომონისა.
დავითნი – ეს არის ღვთისმსახურების წიგნი ტექსტებით, რომელიც მოიცავს ფსალმუნებს. ფსალმუნი სადიდებელი სიმღერაა, გალობა, ჩვენს ენაზე - ლოცვა.
ბუნებრივია, აქ არის ქება ისრაელის ღმერთის, სიონის ღმერთის, რაც, ზოგადად, გასაკვირი არ არის - ბიბლიაში მხოლოდ ებრაელთა ისტორია არის მოთხრობილი, მათი ღმერთთან ურთიერთობის შესახებ, იმ ღმერთთან, რომელმაც აირჩია ისინი (და მხოლოდ ისინი) მსოფლიო ბატონობისთვის, ხოლო დანარჩენი ხალხი მათი მსახურებისთვის გაიმეტა.
ამასთან, ის ასევე საღვთისმსახურო წიგნია „მართლმადიდებელ“ ქრისტიანებისთვის, რომლებიც ასევე ადიდებენ და ლოცულობენ ისრაელის ღმერთზე, სიონის ღმერთზე, რითაც თანხმდებიან ემსახურონ „რჩეულთ“ და მათთან ერთად გაიმეორონ ის წყევლა, რომელიც ამ საღვთისმსახურო წიგნშია, მაგალითად:
„მოსპე რისხვით, მოსპე, რომ აღარ იყვნენ; და შეიტყონ, რომ ღმერთი ბატონობს იაკობზე ქვეყნიერების კიდით-კიდემდე. დაე, დაბრუნდნენ საღამოობით, იყმუვლონ ძაღლივით და გარს შემოუარონ ქალაქს. დაე, იწოწიალონ საჭმლისათვის და მშივრებმა გაათიონ ღამე“. (ფსალმ. 58:14-16).
ან ასეთი:
„ასულო ბაბილონისა, გამპარტახებელო! ნეტარ არს, რომელმან მოგიზღოს, რაც მოგვიზღე ჩვენ. ნეტარია, რომელმანც შეიპყროს და მიახეთქოს ჩვილნი შენნი კლდეს“ (ფსალმ. 136:8).
მიუხედავად ასეთი საშინელი სახეებისა (რომლებიც ენის მატარებელი ხალხის მენტალობის, ანუ ხალხის კულტურის დონის მანიშნებელია), ქრისტიანობის აპოლოგეტები დაჟინებით მიუთითებენ „ფსალმუნების ინტელექტუალურ და ფსიქოლოგიურ სიღრმეზე, ფორმების დახვეწილობაზე, სახეთა სიმდიდრეზე“ და ა.შ., და გვთავაზობენ განვიხილოთ ისინი, როგორც „სიბრძნის ლიტერატური ძეგლი“.
მოდით, ჩვენც შევხედოთ ამ სიღრმეს და სიბრძნეს.
„ისინი მიჭვრეტენ ნიშნის მოგებით“;
„ბოროტთა რქებს მთლიანად დავამტვრევ, მართლის ღირსებას ავამაღლებ“;
„დაუყენე, უფალო, გუშაგი ჩემს პირს, დაცვა - ჩემს ბაგეებს“;
„დაიფანტება ძვლები ჩვენი ჯოჯოხეთის ტბაში“;
„აყროლდნენ, დალპნენ ჩემი წყლულები ჩემი უგუნურობის გამო“;
„როდესაც ვდუმდით, გაცვითა ჩემი ძვლები ყოველდღიურმა გოდებამ ჩემმა“;
ჩნდება კითხვა: სად არის აქ „სახეთა დახვეწილობა და სიმდიდრე“? ძვლები, ჩირქოვანი ჭრილობები და რქები - ეს არის სახეთა სიმდიდრე?
ალბათ, თქვენ უნდა გქონდეთ განსაკუთრებული გონება და სინდისი, რომ მიანიჭოთ „ინტელექტუალური და ფსიქოლოგიური სიღრმე“ იმას, რასაც ჩვეულებრივი ნორმალური ადამიანი უწოდებდა ინტელექტუალურ და ფსიქოლოგიურ უკუღმართობას.
არ ჩამორჩებიან ფსალმუნებს „ებრაული ლირიკის მარგალიტების“ სხვა დანარჩენი ეგზემპლარები. გარდა იმისა, რომ იქ არ არის ენობრივი საშუალებების არავითარი დახვეწილობა და სიმდიდრე, არ არის არც აზრები, რომლებიც ბიბლიური ენის გამოყენებით არის გამოხატული, უკიდურესად პრიმიტიული და უბადრუკია, ზოგჯერ კი უბრალოდ გაუგებარიც კი აშკარა სისულელეების გამო. მრავალი მაგალითიდან რამდენიმეს მოვიყვან:
„თვალის ჩამკვრელი მწუხარებას იწვევს, ბაგებრიყვი კი დაიღუპება“ (იგავნი. 10:10).
„ჩამოშორდი უმეცარ კაცს, თუ ჭკვიანურ ლაპარაკს ვერ შეატყობ“ (იგავნი. 14:7).
„უგვანი ადამიანი, ბოროტი კაცი ცბიერი ბაგეებით დადის. თვალებს ჭუტავს, ფეხებით ლაპარაკობს, თითებით ასწავლის“ (იგავნი. 6:12-13).
„ბოზი ქალის ზნე ასეთია: შეჭამს, პირს მოიწმენდს და იტყვის, ცუდი არაფერი ჩამიდენიაო“. (იგავნი. 30:20).
„თუ თაფლი იპოვე, იმდენი ჭამე, რამდენიც შეგერგება, რომ არ გატყვრე და უკან არ ამოანთხიო“. (იგავნი. 25:16).
„როგორც ძაღლი უბრუნდება თავის ნანთხევს, ასევე იმეორებს ბრიყვი თავის სირეგვნეს“. (იგავნი. 26:11)
„ორმოს გამთხრელი თავად ჩავარდება შიგ, ხოლო კედლის დამანგრეველს გველი დაშხამავს“. (ეკლ. 10:8).
„ბრიყვს დაჰქანცავს თავისი შრომა, რადგან მან არ იცის ქალაქისკენ მიმავალი გზა“. (ეკლ. 10:15).
„წყალს გაატანე შენი პური, რადგან მრავალთა დღეთა შემდგომ კვლავ მოიძიებ“. (ეკლ. 11:1).
თავი ვერ შევიკავე, რომ არ მომეყვანა ერთ-ერთი ჩემი საყვარელი მარგალიტი, რაც მოწმობს ბიბლიური ტექსტების ენის კეთილშობილურ „სიმდიდრეზე“:
„მაგრამ მე ვთქვი: ვაგლახ მე! ვაგლახ მე! ვაი მე! მზაკვარნი მზაკვრობენ, მზაკვარნი ზაკვით იმოსებიან“. (ესაია. 24:16)
ენის თემის დასასრულს, მსურს გავამახვილო ყურადღება ბიბლიური პერსონაჟების ერთმანეთთან ურთიერთობის კულტურაზე. მაგალითად, სამეფო ოჯახის ერთი წარმომადგენელი მიმართავს სამეფო ოჯახის სხვა წარმომადგენელს:
თაყვანისცა [მემფივოსფეიმ] და უთხრა: ვინ არის შენი მორჩილი, რომ ყურადღების ღირსად ჩათვალე ჩემსავით მკვდარი ძაღლი? (2 მეფეთა. 9:8).
წარმოგიდგენიათ ამ სამეფო პირთა განვითარების დონე? თუ ისინიც კი (ებრაელი ერის საუკეთესო ნაწილი) საკუთარ თავს უწოდებენ საძაგელ მონებს და მკვდარ ძაღლებს, მაშინ ... ვინ არიან ისინი, ვინც თავის თავს უწოდებს უბრალო ხალხს და ერთმანეთთან ურთიერთობს?
5. ხალხის კულტურული ტრადიციის მნიშვნელოვანი ელემენტია მისი წეს-ჩვეულებები. რა წეს-ჩვეულებები, რიტუალები და დღესასწაულებია აღწერილი ბიბლიაში და მორწმუნეებისთვის სავალდებულოა?
წინადაცვეთის წესი. მიუხედავად იმისა, რომ „მართლმადიდებელი“ ქრისტიანები არ იყენებენ მას, ის სავალდებულოა სხვა მორწმუნეებისთვის, ე.წ. აბრაამული რელიგიებისთვის. ამ არაადამიანური რიტუალის მთელი „ხიბლი“ დაწვრილებით აღწერა იაკობ ბრაფმანმა „კაგალის წიგნში“.
ცხოველების მსხვერპლშეწირვის წესი. მაგალითად, წიგნში „ლევიანნი“, პირველ 9 თავი მიეძღვნა მსხვერპლის თითოეული სახეობის (მშვიდობიანი მსხვერპლის, ცოდვის მსხვერპლის, ბეგარის მსხვერპლის და ა.შ.) შეწირვის პროცესის, ცხოველის თითოეული სახეობის (მტრედი, კრავი, ხბო და ა.შ.) დეტალურ აღწერილობას.
იქ დეტალურად არის აღწერილი, თუ სად უნდა წაიღო მსხვერპლის სისხლი, სად გადაასხა, წაუსვა და მოაპკურო, რომელი ორგანოებიდან უნდა ჩამოაჭრა ტუკი (ცხიმი) და რა უნდა გააკეთო მისგან, როგორ უნდა გამოიყენო ცხოველის ტყავი და მისი ხორცი, ასევე მოკლული ცხოველის თავი, შიგნეულობა და ფეხები.
ბიბლიაში არაორაზროვნად აღწერილია ადამიანის მსხვერპლშეწირვის რამდენიმე ფაქტი. პირველი, ყველაზე ცნობილი - აბრაამი დათანხმდა მსხვერპლად შეეწირა თავისი ვაჟი ისააკი იეჰოვას ღმერთისთვის, კერძოდ, დაეწვა იგი.
ყოველგვარი წინააღმდეგობისა და აღშფოთების გარეშე, რაც საფუძველს იძლევა იფიქრო, რომ ასეთი რამ იყო ჩვეულებრივი მოვლენა იმ დროს. როგორც ყველას ახსოვს, საქმე კარგად დასრულდა, და მსხვერპლად ცხვარი შეწირეს, რომელიც ასე უდროო დროს რქებით გაეხლართა ბუჩქებში შორიახლოს.
მეორე შემთხვევაში მსხვერპლი შეწირულ იქნა. მოსამართლემ იეფაიმ ღმერთს აღუთქვა, რომ ამონიტებზე გამარჯვების შემთხვევაში, იგი სამსხვერპლოზე დაწვავდა პირველ მომსვლელს. „პირველი მომსვლელი“ მისი საკუთარი ქალიშვილი აღმოჩნდა. მოსამართლემ შეასრულა აღთქმა, რომელიც ღმერთს მისცა! (მოსამართლეთა წიგნი).
მსხვერპლად ასევე ტყვეებსაც სწირავდნენ (რიცხვნი, 31:32-40):
„მოლაშქრეთაგან დატაცებული ნადავლის გარდა იყო ექვსას სამოცდათხუთმეტი ათასი ცხვარი და თხა ... ადამიანი თექვსმეტი ათასი სული, ხოლო აქედან საუფლო ხარკი ოცდათორმეტი სული“.
იმ რამდენიმე დღესასწაულს შორის, რომლებიც იეჰოვამ „მისცა“ თავის რჩეულ ხალხს (პირველი კონის დღესასწაული, სინას მთაზე ტორას ჩუქება, ხსოვნის დღე, მონანიების დღე ან განკითხვის დღე, ქოხების დღესასწაული), არის ორი, რომელიც განსაკუთრებული ყურადღების ღირსია.
პესახი - ეს არის დღესასწაული, როდესაც ებრაელები მსხვერპლს სწირავენ თავის ღმერთს მადლობის ნიშნად იმის გამო, რომ მან ისინი ცოცხალი დატოვა, ხოლო ეგვიპტელები მოკლა.
„თუ შეგეკითხნენ თქვენი შვილები, ეს რა მსახურება გაქვთო, ეტყვით: პასექის მსხვერპლია-თქო უფლისადმი, რომელმაც გვერდი აუარა ისრაელიანთა სახლებს ეგვიპტეში, როცა მუსრავდა ეგვიპტეს, და იხსნა-თქო ჩვენი სახლები“. (გამოსვლა. 12:26-27).
პურიმი. ამ დღეს ებრაელები აღნიშნავენ მათ მიერ წარმატებით ორგანიზებულ სახელმწიფო გადატრიალებას სპარსეთში, როდესაც მათ ერთ დღეში მოახერხეს 75 000 სპარსელის განადგურება, და, უპირველეს ყოვლისა, ყველა „ძლიერი“ სპარსელის, ანუ სპარსთა თავადაზნაურობის, ნამდვილი არისტოკრატიის, დაწყებული პრემიერ-მინისტრით ამანით და მისი 10 ვაჟით. ბიბლიაში აღწერილია, რომ ისინი ორჯერ ჩამოახრჩეს.
ამ ამაზრზენი სისხლიანი ხოცვა-ჟლეტის, ნამდვილი გენოციდის სამახსოვროდ გაჩნდა ეს დღესასწაული, რომლის დროსაც ებრაელები ყოველწლიურად სიმბოლურად იმეორებენ სპარსელთა ხოცვას, თვრებიან გონების დაკარგვამდე, ხოლო ღარიბებს ჩუქნიან ნამცხვრებს, რომლებსაც „სიყვარულით“ უწოდებენ „ამანის ყურებს“ .
ეს დღესასწაულები ასევე წარმოადგენენ ქრისტიანული კულტურული ტრადიციის ნაწილს, რადგან გულდასმით არის აღწერილი ქრისტიანთა მთავარ წიგნში.
* * *
ასე მიიღეს „მართლმადიდებელმა“ ქრისტიანებმა კულტურული ტრადიციები. მოკლედ თუ შევაჯამებთ ყველაფერს, რასაც ბიბლია გვთავაზობს ამ თვალსაზრისით, დიდი სინანულით შეიძლება კონსტატირება იმისა, რომ საერთოდ არ შეიძლება საუბარი რაიმე კულტურული ტრადიციების შესახებ.
ღირსეულ ადამიანებს შორის, რომლებიც მრავალი საუკუნის განმავლობაში მისაბაძ მაგალითს წარმოადგენდნენ, არიან მატყუარები, ქურდები, მოძალადეები და მკვლელები. არც ერთი ნორმალური პერსონაჟი იქ არ არის!
ქრისტიანთა წმინდა წიგნში ავტორიტეტულად გამოცხადებულ უმაღლეს ზნეობრივ და მორალურ პრინციპებად მიჩნეულია მზაკვრობა, სიცრუე, ცრუმოწმეობა, ცილისწამება, ღალატი, ხაზინის ქურდობა, კორუფცია, ცხოველური ბოროტება, სისასტიკე, რასობრივი შეუწყნარებლობა და ა.შ.
ცოდნის და უნარების სახით - უცოდინრობა, პარაზიტიზმი, აშკარა სიცრუე, ეშმაკობა, უპრინციპობა, მზაკვრობა ...
ადათ-წესების და ტრადიციების სახით - ცხოველების მსხვერპლშეწირვის ამაზრზენი რიტუალები, რომლებიც ჰგავს ხორცის კომბინატში გამოშიგნული ცხოველის დამუშავებას, და დღესასწაულები, რომლებიც ადიდებენ სისხლიან დანაშაულს მთელი ერების წინააღმდეგ ...
6. როდესაც ადამიანი მუდმივად იმყოფება გარკვეულ ინფორმაციულ ველში, იგი, რა თქმა უნდა, აღიქვამს იმ ინფორმაციას, რომელსაც ეს ველი გენერირებს, როგორც ნორმას. ადამიანს შეიძლება მარტივად შთააგონო, რომ ყველაზე ამაზრზენი, მაგრამ ჩვეული ნორმები და წესები სიწმინდისა და გენიალურობის მწვერვალია, თუ ამაზე მუდმივად ილაპარაკებ და თუ მას სხვა არაფერი ექნება, რასთანაც შეიძლება მისი შედარება. ამიტომ, შედარებისთვის, მსურს სულ სხვა მორალური ნორმებისა და ეთიკური ფასეულობების მოყვანა.
შემოგთავაზებთ რამდენიმე ციტატას „მოგვის ველიმუდრის სიბრძნის სიტყვიდან“:
„რატომ უნდა უნდოდეს ადამიანს თავისი სულისა და სინდისის წინააღმდეგ წასვლა, ისინი ხომ უპირველესია ქვეყნად, და ადამიანი ყოველთვის უნდა ზრუნავდეს მათზე.
სინდისი ღვთის უმაღლესი საჩუქარია; მას ვერსად გაექცევი, ვერსად დაემალები, მას ვერ მოატყუებ და ვერ გამოლოცავ. კეთილი საქმეებისთვის ის სიხარულს ანიჭებს, ხოლო ცუდი საქმეებისთვის ტანჯვას.
გახსოვდეთ დიდი რასის მოდგმის შთამომავლობას და თქვენ, ზეციური მოდგმის დიდებულ შთამომავლებს, რომ თქვენ ხართ ძველი ღმერთების შვილიშვილები და შვილთაშვილები და, მაშასადამე, თქვენ დასაბამიდანვე თავისუფალი ადამიანები ხართ, ხოლო დიდი რასის ადამიანისთვის, თავისუფლება - ეს თავდაპირველი მდგომარეობაა. მისი მიცემა ან წართმევა შეუძლებელია. რადგან თავისუფლება არის თქვენი სულის მდგომარეობა!
დიდი რასის უძველესი მოდგმის ადამიანებო, ყოველთვის იშრომეთ და შეჰქმენით თქვენი მოდგმის კეთილდღეობის სასარგებლოდ. ყოველთვის ჩადეთ თქვენი წმინდა სული თქვენი შემოქმედებითი საქმიანობის ნაყოფში. და მაშინ არავითარი გასაჭირი არ შეგეხებათ თქვენ, გაამრავლეთ და ააყვავეთ თქვენი დიდი და უძველესი მოდგმა.
იხარეთ და შეჰქმენით, დიდი რასის ადამიანებო, ღმერთების და თქვენი გვარის წინაპრების სახელით, რადგან თუ თქვენს გვარში იქნება კეთილდღეობა, კეთილღეობაში იქნება თქვენი ხალხი. და თუ ხალხი კეთილდღეობაში იქნება, მაშინ თქვენს დერჟავასაც დიდს უწოდებენ.
ნუ იფიქრებთ, რომ დედამიწაზე ყველაფერი მხოლოდ თქვენი უზენაესი ღმერთების ზრახვით ხდება, და არაფერი დამოკიდებული თქვენს ძლიერ ნებისყოფასა და თქვენს მადლიან აზრებზე. ასე მხოლოდ უგუნურნი მსჯელობენ, რომლებმაც არ იციან ცხოვრების ჭეშმარიტება. ღმერთები მხოლოდ თვალს ადევნებენ თქვენს შემოქმედებით საქმიანობას და მოდიან ადამიანის ძახილზე, როდესაც ადამიანები მათ დახმარებას ითხოვენ“.
მსგავს ვერაფერს ნახავთ ბიბლიაში, არავითარ ნებაზე, სინდისზე ან ადამიანის ღირსებაზე იქ საუბარი არ არის და არც შეიძლება იყოს. ეს არ ყოფილა გათვალისწინებული იეჰოვას მიერ. მას არ სჭირდებოდა თავისუფალი ადამიანები; მას სჭირდებოდა მონები. მან ისინი თავისთვის აღზრდა, მისცა წესების კრებული, რომლისგან გადახრის გამო უმოწყალოდ ურტყავდა „რჩეულთ“. მათგან მორჩილება შემდეგი სახის მუქარით აღწევდა:
„თუ არად ჩააგდებთ ჩემს წესებს, თუ ისე შეიძულებთ ჩემს სამართალს, რომ არ შეასრულებთ არცერთ ჩემს მცნებას და დამირღვევთ აღთქმას, მაშინ ამგვარად მოგექცევით:
მოგივლენთ შიშისზარს, ჭლექსა და ცხროებას, თვალის დამავსებელს და სულის შემაღონებელს. ფუჭი იქნება თქვენი დათესილი, რადგან მტრები შეგიჭამენ;
… დამარცხდებით თქვენი მტრების წინაშე, გაგიბატონდებიან მოსისხლენი; გაიქცევით, თუმცა მდევარი არ გეყოლებათ.
… რკინად ვაქცევ თქვენს ცას, სპილენძად - თქვენს მიწას;
… მოგისევთ გარეულ მხეცებს და გაგიწყვეტენ შვილებს; გაგიწყვეტენ საქონელს, თქვენც დაგლევენ და დაცარიელდება თქვენი გზები.
… მოვავლენ თქვენზე შურისმგებელ მახვილს აღთქმის შურისგებად და თქვენ შეიხვეტებით თქვენ-თქვენს ქალაქებში. ჭირს შეგყრით და მტრის ხელში ჩაცვივდებით.
გაგიწყვეტ პურის სახსარს, ათი დედაკაცი ერთ თონეში დაიწყებს თქვენი პურის ცხობას. წონით გამოგიგზავნიან თქვენს პურს, შეჭამთ და ვერ გაძღებით…
თქვენი ვაჟების ხორცს დაუწყებთ ჭამას და თქვენი ასულების ხორცს შეჭამთ;
გაგინადგურებთ ბორცვებს და ამოგიყრით მზის სვეტებს, დავახვავებ თქვენს გვამებს თქვენი კერპების ნანგრევებზე და შეგიძულებს თქვენ ჩემი სული…
გავაუდაბურებ თქვენს ქალაქებს და დავაცარიელებ თქვენს საწმიდარებს…
მიმოგფანტავთ ხალხებში და გაშიშვლებულ მახვილს დაგადევნებთ. დაცარიელდება თქვენი ქვეყანა და გაუდაბურდება თქვენი ქალაქები.
… დაიღუპებით ხალხებში და შეგჭამთ თქვენი მტრების მიწა.
დანარჩენები დაილევით თქვენი ცოდვების გამო მტრების ქვეყნებში. თქვენი მამა-პაპის ცოდვების გამოც დაილევით.
(ლევიანნი. 26:15-39)
ალბათ არ ღირს იმაზე საუბარი, რომ ეს წყევლა და მუქარა ასევე მართლმადიდებლური ქრისტიანული ტრადიციის ნაწილია.
რაც შეეხება ქრისტიანთა რელიგიური გრძნობების შეურაცხყოფას, როდესაც მათ მიუთითებენ ბიბლიის რეალურ შინაარსზე, რომელიც თავს მოახვიეს მთელ მსოფლიოს ცეცხლით და მახვილით, ეს მათი პირადი პრობლემაა. მათ არავის აიძულებს ირწმუნონ მკვლელის და სადისტი იეჰოვა და მიიჩნიონ ბიბლია თავის მთავარ წიგნად. მათ თვითონ გააკეთეს არჩევანი და ახლა იმკიან ამ არჩევანის ნაყოფს. მათ რატომღაც აზრადაც არ მოსდით, რომ ყველაფერი, რაც ზემოთ აღვნიშნე, შეურაცხყოფს და ამცირებს ყველა სხვა ადამიანის გრძნობებსა და ღირსებას: მათი, ვისაც რაღაც სხვა სწამთ, და მათი, ვისაც არაფრის არ სწამს.
ქრისტიანებს ყოველთვის უნდა ახსოვდეთ, რომ რუსეთი საერო ქვეყანაა, და იქ ძალიან მოკრძალებულად უნდა მოიქცე, არ მოახვიო თავს საკუთარი რელიგიურობა და „სიწმინდე“, რომელიც მილიონობით ადამიანის სისხლით არის შეღებილი.
მათ უფლება აქვთ ჰქონდეთ რწმენა, მაგრამ მათ არა აქვთ უფლება სააშკარაოზე გამოიტანონ თავისი რელიგიური კუთვნილება საზოგადოებრივ ადგილებში.
მათ უფლება აქვთ შეასრულონ თავისი წეს-ჩვეულებები, მაგრამ მათი შესრულება არ უნდა იყოს საჯაროდ დემონსტრირებული სახელმწიფო სატელევიზიო არხებით მთელს ქვეყანაზე.
მათ აქვთ უფლება გამოაქვეყნონ თავიანთი რელიგიური ლიტერატურა, მაგრამ ეს უნდა გაიყიდოს მხოლოდ სპეციალურად გამოყოფილ ადგილებში და მხოლოდ იმ პირებს, რომლებმაც სრულწლოვანების ასაკს მიაღწიეს.
მათ აქვთ უფლება არასრულწლოვანთა რელიგიური განათლებისა, მაგრამ ის შეიძლება განხორციელდეს მხოლოდ ოჯახში ან საეკლესიო სასწავლო დაწესებულებებში და არ ჩაერიოს და, მით უმეტეს, არ შეუშალოს ხელი საერო განათლების მიღებას.
მათ უფლება აქვთ ჰქონდეთ საკუთარი ეკლესიები, სალოცავი სახლები და ა.შ., დაამშვენონ ისინი თავისი სარწმუნოების სიმბოლოებით, ჰქონდეთ გარანტია, რომ ათეისტები არ დაანგრევენ ამ ეკლესიებს, არ გააგდებენ მათ სამსახურიდან და არ გააკრავენ კარიკატურულ პლაკატებს მათ წმინდანებზე.
მაგრამ ურწმუნოებსაც ასევე აქვთ უფლება, რომ მორწმუნეებმა არ შეაჩეჩონ მათ ყოველ ფეხის ნაბიჯზე თავისი ხატები და რელიქვიები, არ მოაწყონ თავისი სალოცავი სახლები მეტროს ყველა სადგურთან, არ ისპეკულირონ თავისი რწმენით, არ ელოდებოდნენ რაიმე სახის განსაკუთრებულ დამოკიდებულებას საკუთარი თავის მიმართ, არ გამოდიოდნენ ყველა ტელეარხზე.
ზოგადად მორწმუნეები და განსაკუთრებით ქრისტიანები, არ უნდა გამოვიდნენ საჯაროდ საზოგადოებრივ ადგილებში და დაჟინებით არ უნდა ცდილობდნენ ყველას ყურადღების მიქცევას. ისინი არ უნდა მიისწრაფოდნენ ხელისუფლებაში, საზოგადოებრივ ცხოვრებაში და პოლიტიკურ ბრძოლაში. მათი რწმენა უნდა იყოს იქ, სადაც მისი ადგილია - სულში. და სხვაგან არსად.
ელენა ლიუბიმოვა
https://www.svoboda.org/a/27919613.html Теория "маньчжурского кандидата" вошла в массовое сознание американцев благодаря одноименному роману Ричарда Кондона, который был опубликован в 1959 году. Его сюжет основан на понятии "промывание мозгов" - дословном переводе китайского выражения "си нао". Термин ввел в обиход в годы Корейской войны американский журналист и бывший сотрудник разведки Эдвард Хантер. Он объяснил публичные "признания" американских и британских военнопленных в военных преступлениях, в том числе в применении биологического оружия, особой китайской технологией психологического воздействия, способной стереть из человеческого сознания фрагменты памяти и записать на их место, как на магнитную ленту, новое послание.
Сегодня день рождения аргентинского писателя Хулио Кортасара (1914—1984). «Счастье возможно только потому, что человек способен забывать»
.Первый рассказ «Захваченный дом» был напечатан в 1946 г. в журнале, издаваемом Борхесом, которого Кортасар считал своим наставником. Уже на начальном этапе творчества проявилась склонность Кортасара к своеобразному сочетанию реальности с фантастикой, ориентация на поражающую восприятие неожиданность. Ничем не примечательная и внешне устойчивая обыденность начинала расшатываться под воздействием таинственных, враждебных сил, агрессия ирреальности порождала неясное беспокойство, предчувствие опасности — романы «Экзамен» (написанный в 1945 г., увидел свет только в 1986 г.), «Выигрыши» (1960), сборники рассказов «Бестиарий» (1951), «Конец игры» (1956—1964). Фантастический вымысел позволял предположить сомнительность и условность устоявшихся представлений об окружающем, ощутить призрачность и хрупкость привычных соотношений между элементами реальности. По мотивам новеллы «Слюни дьявола» Антониони поставил нашумевший артхаусный фильм «Фотоувеличение» (1966). С годами своеобразный кортасаровский способ передачи фантастического допущения видоизменился, иррациональность происходящего не всегда была обусловлена вмешательством силы «извне», нередко непривычное, неожиданное зарождалось во внутреннем пространстве самого человека. Кортасар — признанный мастер новеллы, автор сборников «Жизнь хронопов и фамов» (1962), «Все огни — огонь» (1966), «Тот, кто здесь бродит» (1977), «Некто Лукас» (1979), «Мы так любим Гленду» (1980), «Вне времени» (1982) и др. — с большим вниманием относился к этому жанру, полагая, что «роман побеждает всегда по очкам, рассказ должен выиграть нокаутом». Его рассказы — развернутые метафоры, их отличают концентрированная атмосфера повествования, напряженная пульсация внутреннего ритма, отшлифованность словесного материала. Но славу Кортасар снискал главным образом как романист, выступив одним из создателей «нового латиноамериканского романа». После написанных исключительно на аргентинском материале «Экзамена» и «Выигрышей» в зрелый период творчества созданы «Игра в классики» (1963), «62. Модель для сборки» (1968); героями этих произведении являлись не только аргентинцы, но и французы, англичане, датчане. В центре внимания автора — современные социальные, психологические, нравственные проблемы, речь ведется об отношении к миру и другим людям, к власти, о самостоятельности и свободе, об эгоизме и долге, доброте и любви, но зачастую это предстает в сугубо метафоризированных вариантах. Романы отличает новая, необычная манера письма, калейдоскопичность происходящего, смешение стилей, усложненные аллюзии, многослойная символика, их пронизывает экспериментаторский и игровой дух — неистощимая фантазия автора открывает простор для воображения и мысли дотошного читателя, становящегося соучастником акта творчества. Писатель играет со словами, образами, виртуозно использует пародию, гиперболу, парадокс. Жизнь его героев протекает в чисто кортасаровском интеллектуальном пространстве — это группы близких по духу и образу мыслей людей, которые стремятся своим повседневным существованием опровергать существующий миропорядок с его условностями и стандартами, не желающих вести благопристойный образ жизни.
Картирование сложных состояний сознания: нейрональные корреляты пробуждённого сознавания»
Дэниел П. Браун, Джадсон А. Брюер, Андреа Руф, Джон Черчилль, Поппи Л. А. Шёнберг Журнал «Эрос и Космос» рад представить читателям сокращённый перевод статьи, в которой излагаются прорывные результаты исследования нейрональных коррелятов пробуждения. Такое исследование стало возможным благодаря многолетнему труду американского психолога и учителя медитации Дэниела Брауна, посвятившего более 40 лет изучению тибетского буддизма, в частности, индо-тибетских традиций «сущности (природы) ума» — махамудры и дзогчена. В настоящем исследовании приняли участие 30 продвинутых практикующих этих традиций, каждый из которых прошёл обучение у Дэниела Брауна по методу «указующих наставлений», последовательно ведущих к переживанию своего подлинного состояния — недвойственного, сострадательного, пробуждённого сознавания. Читать статью: http://eroskosmos.org/
«Освобождая науку от материализма»
Руперт Шелдрейк
Современная наука основывается на утверждении, что вся реальность является материальной или физической. Нет никакой реальности, кроме материальной реальности. Сознание является побочным продуктом физической активности мозга. Материя бессознательна. Эволюция не имеет цели. Сегодня подобное убеждение испытывает кризис доверия. Самой большой проблемой любой формы материализма является существование сознания. Панпсихизм открывает путь вперёд. Так же как и признание того, что разум не ограничивается мозгом.
Читать текст: http://eroskosmos.org/setting-science-free-from-materialism
В 1975 году социолог Роберт Вайсс подготовил к изданию важное исследование — «Одиночество: опыт эмоциональной и общественной изоляции». Он тоже начал с признания, что этой темой пренебрегали, и сухо отметил, что об одиночестве чаще вещают поэты-песенники, а не обществоведы. Он считал, что это состояние не только само по себе выводит из равновесия, — Вайсс пишет об этом как об «одержимости», что это состояние «примечательно настойчиво», «едва ли не зловещий недуг духа», — но и мешает сопереживанию, поскольку тянет за собой некую самозащитную амнезию, и потому, когда человек более не одинок, он с трудом вспоминает, каково оно, это состояние.
Если человек прежде бывал одинок, теперь у него нет доступа к той своей самости, которая переживала одиночество; более того, человек, скорее всего, предпочтет, чтобы все так и оставалось. В итоге пострадавший в прошлом от одиночества, вероятно, откликнется на чужое одиночество без понимания или даже, не исключено, с раздражением. Даже психиатры и психологи, по мнению Вайсса, не защищены от этого отторжения, едва ли не фобии: им тоже поневоле неловко от «одиночества, которое потенциально присуще чьей угодно повседневной жизни». В результате происходит своего рода обвинение жертвы: склонность видеть изоляцию одиноких людей как оправданную или же считать, что они сами навлекли на себя это состояние — чрезмерно застенчивы или непривлекательны, слишком жалеют себя или чересчур собою заняты. «Отчего не способен одинокий человек измениться? — так Вайсс представляет себе вопрос, который обдумывают и профессионалы, и простые наблюдатели. — Наверное, они получают от одиночества извращенное удовольствие, а может, одиночество, несмотря на боль, позволяет им поддерживать защитную отчужденность или обеспечивает эмоциональную ущербность, которая вымогает жалость у тех, с кем одинокие взаимодействуют». Более того, Вайсс доказывает, что одиночество характеризуется настойчивым желанием завершить этот опыт, а такого не достичь одной лишь силой воли или более частыми выходами в свет — это посильно только установлением близких связей. Сказать гораздо проще, чем сделать, особенно для людей, чье одиночество произрастает из состояния утраты, или изгнанничества, или общественного осуждения, — для людей, у кого есть причины бояться или не доверять, а также желать общества других людей. Вайсс и Фромм-Райхманн знали, что одиночество болезненно и отчуждающе, но не понимали, как возникают следствия одиночества. Современное изучение сосредоточено в особенности на этом, и попытки разобраться, что одиночество делает с человеческим телом, увенчались пониманием, почему одиночество так чудовищно трудно изгнать. Согласно работе, проведенной за последнее десятилетие Джоном Качоппо и его группой в Университете Чикаго, одиночество глубинно влияет на способность человека понимать и толковать общественные взаимодействия, оно запускает разрушительную цепную реакцию, следствие которой — еще большее отдаление одинокого человека от других людей. Когда у людей начинается опыт одиночества, у них включается, как ее именуют психологи, сверхбдительность по отношению к социальной угрозе — это явление первым описал Вайсс еще в 1970-х. Невольно оказавшись в этом состоянии, человек склонен воспринимать мир во все более отрицательных понятиях, а также ожидать и помнить случаи грубости, отвержения и трений, придавать им больше веса и значимости, чем другим, более доброжелательным или дружелюбным взаимодействиям. Из-за этого, разумеется, возникает порочный круг, где одинокий человек все более обособляется, делается все подозрительнее и нелюдимее. А поскольку сверхбдительность осознанно не воспринимается, признать или тем более исправить предвзятость чрезвычайно непросто. Иными словами, чем более одиноко человеку становится, тем труднее дается ему навигация в общественных водах. Одиночество нарастает на нем, как плесень или мех, становится препятствием для связи независимо от того, сколь сильно эта связь нужна. Одиночество взращивает, распространяет и подпитывает само себя. Стоит ему пустить корни, его невероятно трудно выкорчевать. Оливия Лэнг, "Одинокий город. Упражнения в искусстве одиночества"
Physics acknowledges the dynamics of frequency and resonance but does not direct the man to look in the mirror to access the fulcrum point at which this dynamic has entrained him to adhere to programs that sabotage his life, his race and his planet.
THE SUN SHINES ON BEYOND THE MOON as the Earth becomes a silent darkened stage. A break in the continuum of light reaching Earth’s crystalline heart as a coded reinforcement of her terminal decline is mirrored in the mortality of her inhabitants. The moon is rendered a dark and vast archetypal configuration, penetrating all bardos of consciousness to reach the depths of the spirit and imprint upon it its dark geometry, visually exposing the phenomenon of its power to shadow the light.
The solar eclipse stimulates our inherent knowledge that the original Human, prior to its genetic modification , was coded to evolve through its symbiotic relationship with every point of light within the embrace of the solar system. It had not accomplished this by revealing a convergence within this unifed symbiotic feld in which every animated point of creation is a sensory organ of Source Consciousness, expanding and evolving through the absorption, translation and transmission of light, received as information from the Sun. Instead, the total eclipse of the Sun visually divulges the breach within the divine immortal continuum, a breach that is illustrated by the eclipse, but is by no means restricted to the ecliptic event, for the moon is continually eclipsing the function of the Sun...electromagnetically. The breach within the immortal continuum is itself continuous and is creating a mortal paradigm. The day-to-day domestic existence of Humanity is so filled with the endless tasks and distractions of survival that little thought is given to our symbiotic existence as fractals of the whole holographic cosmology. An eclipse returns us briefy to the awareness of and appreciation for the stupendous cosmic interference patterns which weave the infrastructures that dictate the paradigm matrix. It is the celestial proportions of the solar eclipse phenomenon that draws people away from their homes to travel great distances to witness the event and yet it is the daily rising of the Sun...this numinous cosmic entity, gifting us the day, which is the true miracle. WORLDBRIDGER
The body of evidence that has been unveiled by the eminent scholars of many disciplines who are prominent in the Interventionism arena is intended to show that the ‘gods’ of the Old Testament are, in fact, extraterrestrial colonizers and, furthermore, that we owe them a vote of thanks for our present state of ‘elevated’ existence.
The deception to which we had been alerted is not about the existence of these extraterrestrials, but in the claim that they were our benefactors, the creator-gods of the Human race, who genetically engineered a slave workforce for their mining operation by splicing their superior genes with the DNA of the primitive hairy ape-like beings, which, they maintain, inhabited Earth at that time.
Also deceptive is the story of their ‘accidental’ arrival in our solar system.
Insights into their true agenda on Earth came to us as we received the Temple of Time Ceremony code, geometry and circuit points.
The information was actually hidden in the ‘Genesis Revisited’ program, but we were not able to discern it until we had the Temple of Time co-ordinates.
With every viewing of this documentary, more and more levels were revealed to us and to our core group of Template Ambassadors.
It seemed that the reconnected circuitry was awakening authentic organic points of reference that enabled us to break the spell and uncover the fraud.
With each viewing of the documentary more was unveiled as our programming was undermined by the energetic truth of creation.
The enslavement and genocide that continues to be perpetrated upon many of Earth’s people has been systematically contrived by the removal of the knowledge of our ancestry, history, language and thus, identity.
On an all encompassing scale, this program of subjugation and manipulation has been carried out upon the entire Human race in our current paradigm, and the versions of Interventionism that are being revealed at this time are perpetuating the program as we continue to be fed a false history.
At the core of these revelations are the Old Testament accounts of our genesis.
For time out of mind these texts have been recognized and accepted by Judaism, Christianity, Islam and Hinduism as a common denominator of true ancestral history; a history whose implicit fundamentalism has been translated globally as a dominant principle of ubiquitous patriarchal religious indoctrination.
The Genesis story has been left long enough now to steep in the Human psyche in order to breed its program of shame, guilt and belief in the doctrine of original sin.
It is now known to be an abbreviated and misleading version of a fuller rendition of Earth and Humanity’s beginnings, deriving from Sumerian cuneiform texts, a story that has been translated through the mythos of major religions."
Juliet Carter
Worldbridger
Chapter 20
HE MORTAL LIE
At the core of religions there is no truth to be found, but rather, what may be discovered is the Mortal Lie. An all encompassing belief system, attempting to convince you of the deepest untruth there is……that you are mortal and are going to die. Everything in this mortal matrix is preparing you for this slow march towards the grave, and lurking behind the unknown veil is the deepest tyranny, the fear that controls and binds you to death whilst you are alive in a body, the tyranny that will chase you into the afterlife…..the fear of death and punishment for misbehaviour. Gods “Laws” operate as restrictive guilt and shame based behavioural control mechanisms, and install the punishment/reward system that keeps people policing their own behaviour and enforcing these laws within themselves……a prison for the mind. In the insane attempt to uphold the fallacy of these laws, people will attempt to impose them upon others, inflicting the punishment of death upon others by killing those who do not recognise the same lies and dogmas as they do. The police state arrived long ago. The “gods” who planted the seed of deception wished to keep us from the fruit of the tree of life and our ability to procreate beyond the recycling program of the life/death/rebirth cycle within the mortal matrix they established. A race of beings who recognize their infinite nature and no longer fear death cannot be controlled and are free to operate within the design matrix of holistic interactive systems of interconnected intelligence. The tyranny of religion must be banished from our minds and the seed of life be nourished. For in truth, you have no beginning and no end. You are a fractal aspect of source consciousness within the Universal Hologram. You are unborn, eternal and everlasting. You are the infinite radiance of life eternal." Any FREE thinking person would know that both the patriarchy and matriarchy have nothing to do with men or women and everything to do with programs of control and manipulation such as religion, racism, politics ...that have purchase only because of every other program that caused division and pain to humanity throughout history. As this multilevel agenda now plays out not only on the battlefield but in our homes...our families...our relationships. And yet brothers and sisters everywhere are playing into this google street map level war. People who know better are being hooked in through the wounds that have been inflicted by the very system they now fight for. YOU ARE SO BEING PLAYED"J.C
Earth is seeing an unprecedented loss of species, which some ecologists are calling a sixth mass extinction. In May, a United Nations report warned that 1 million species are threatened by extinction. More recently, 571 plant species were declared extinct.
https://openheartedrebellion.com/2019/
The UN are NOT your friends. They are NOT the friends of those who they lend money to via their IMF. They are NOT friends of people or planet. Have a look what they do to others, then you might come to understand that UN Agenda 21 is NOT about saving the planet but enslaving the global population. If you prefer to live in your happy-clappy hating Muslims and migrants world, you might be in for a surprise in the near future. (wink)
Let it happen. The earth will recover fast without us!! We are the only creature that takes advantage of nature's sources without protecting nature. All we give is pollution, rubbish and pain to other creatures. I always believed that our glorious intelligent that created technology to help us live better, would eventually destroy us by causing environmental changes and stopping our natural evolution as we use technology to adjust to everything.
Мы находимся взаперти, потому что то, что вокруг нас, является продуктом нашего собственного состояния, которое не является полностью сознательным. проблема в том, что это происходит из-за того, что вы можете сознательно изменить. Это исходит из бессознательного слоя. Вот почему его нельзя изменить ни когнитивно, ни поведенчески. проекция исходит из предрасположительных слоев. Только наша глубокая работа с проекциями и мечтами может изменить бессознательный слой. И только это изменит то, что сейчас появляется вокруг вас и в ваших телах индивидуально и всего мира
=== Change is false. Unlock deprogram unconscius and follow it as it is. Tell me your dreams and I will help you.
Ничто не вечно. Кажется, это идеальная подпись для этой фотографии. Арнольд Шварценеггер разместил в своем профиле в инстаграме снимок, где он спит на улице, под бронзовой статуей себя самого с подписью "Как изменились времена".
Правда или нет, но вот что говорят про этот снимок. Когда Шварценеггер был губернатором Калифорнии, он лично присутствовал на торжественном открытии этого отеля. Тогда, по его словам, администрация заверила его, что он может прийти в отель в любой момент и взять номер, который всегда будет зарезервирован для него. Когда Арнольд покинул пост губернатора и пришел в гостиницу, администрация отказалась предоставить ему комнату бесплатно, поскольку их отель пользуется большим спросом. Арнольд Шварценеггер не растерялся и принес спальный мешок к статуе рядом с отелем. Так было на самом деле или же это просто шутка, пока неизвестно. Сам актёр говорит, что этой фотографией он хотел донести простую мысль: "Когда я был на важной должности, они всегда хвалили меня, когда я потерял эту должность, они забыли обо мне и не выполнили своих обещаний. Не рассчитывайте ни на ваши должности, ни на ваши деньги, ни на вашу силу, ни на ваш ум, ничто не вечно".
Stazi ,they installed survelliance program into people, now people police each other and moreover they police themselves. Survelliance is inside subconscious deprived from free will and free feelings. Delegated harm
https://energeticsynthesis.com/ This is silent atomic bomb, people sit and do nothing
Wolves and Women have much in common. Both share a wild spirit. Women and Wolves are instinctual creatures, able to sense the unseen. They are loyal, protective of their packs and of their pups. They are wild and beautiful. Both have been hunted and captured. Even in captivity, one can see in the eyes of a Woman, or a Wolf, the longing to run free, and the determination that should the opportunity arise, they will be gone…..
Clarissa Pinkola Estes
Notice that engaging in meditation requires we recognize how essential it is to our well-being. It is like washing the inner-body, decluttering the mind. Only meditation can reveal true nature and what we create to hijack our attention away from the Truth. Mindful breathing enables us to see what is going on beneath the surface, to recognize interconnected aspects of ourselves, and cultivate a more meditative life. The more we see and feel
the qualities of true nature, the easier it is to see the humour and blessings wherever we are."
Никогда не остается времени сказать наше последнее слово — последнее слово нашей любви, нашего желания, веры, раскаяния, покорности, мятежа». Джозеф Конрад (1857—1924), писатель
                                                                        |
Комментариев нет:
Отправить комментарий
Will be revised