დღეს მოდაშია წარმატება წარუმატებელ საქართველოში. დღეს მოდაშია ქუჩაში სიარული გამომეტყველებით "შენ, ვინ ჩემი ფეხები ხარ?
Гламур - это представление быдла о красоте.
"To strive for perfection is to overlook the perfection that IS. See the Perfection in the so called 'Imperfection'. Everything is always for your Highest Good and the Highest Good of ALL!" K.N
ჩვენს დროში რაღაც საშინლად მოდაშია წარ+მატება. ამის შესახებ გაჰყვირიან სათაურები ჟურნალებში, როლიკები YouTube-ზე, სურათები სოციალურ ქსელებში და წიგნებიც კი. იქმნება შთაბეჭდილება, რომ თუ შვეიცარიის ბანკში არ გაქვთ ანგარიში, არ ხართ წარმატებული ბიზნესის მფლობელი და, ამავე დროს, არ ხართ ხუთი შვილის დედა, მაშინ საზოგადოების არაჯანსაღი ერთეული ხართ. (შეიძლება იმიტომ რომ უნდათ იცოდნენ ვინ ვინაა , პრივატული სივრცე ქრება)
ელექტრონული ცოცხის სისწრაფით ყველაფერი უნდა მოასწრო: უნდა გყავდეს ბედნიერი ოჯახი, სუფთა მშვიდი ბავშვები, გქონდეს მაღალანაზღაურებადი თანამდებობა, უკეთესია საკუთარი ბიზნესი (სამი ბიზნესი), მაგარი ახალი ავტომობილი, მკვრივი დუნდულები, ახალი მანიკური და მაკიაჟი თმის ვარცხნილობით „დღეს წითელ ხალიჩაზე გავივლი“. კიდევ წელიწადში 6-ჯერ გაემგზავრო მალდივის და კარიბის კუნძულებზე, პარიზში, იკვებო რესტორნებში, იყო დახურული მოდური საღამოების ხშირი სტუმარი. ეს არის „ლამაზი ცხოვრების“ ეტალონი.
იქნებ კმარა? მომბეზრდა გლამურისა და ე.წ. „პრივილეგირებულთა“ საუკუნე! ჰკითხეთ ჩვეულებრივ ადამიანებს, რომლებსაც მიეჩქარებათ მეტროში ან ავტობუსზე, ჩვეულებრივ დიასახლისს, რომელიც ბორშჩს ამზადებს, ან დივანზე წამოწოლილ ბიძას, რომელიც გაზეთს კითხულობს - მათ ეს სჭირდებათ? ალბათ, სჭირდებათ, მაგრამ ყველას არა. შეიძლება დიასახლისმა, რომელმაც საკმარისად ნახა ლამაზი „ყალბი“ გვერდები ინსტაგრამში, მიატოვოს ქმარი, რომელთანაც 100 წელი ბედნიერად იცხოვრა. შეიძლება ეს ბიძა გაზეთით წავიდეს და უკანასკნელი ფულით ბიტკოინები შეიძინოს და ვერც კი შენიშნოს, როგორ გაკოტრდა ...
ზოგჯერ მიჩნდება ტელეფონის გადაგდების და ყველა სოციალური ქსელიდან გამოსვლის სურვილი, რომ არ ვხედავდე ამ სიყალბეს. ერთხელ მცდელობაც კი მქონდა დამეწვა დაგროვილი წიგნების სამი დასტა სერიიდან „როგორ გავხდე პროდუქტიული, მდიდარი და პირველი ნომერი“.
ჩვენ გადატვირთული ვართ უამრავი სტატისტიკით, ინფორმაციით წარმატებების და Forbes რეიტინგის შესახებ. მაგრამ ვინ მოყვება დაცემის, დეპრესიისა და თვითმკვლელობების შესახებ ე.წ. „ლამაზი ცხოვრების“ მიუღწევლობის ფონზე? რამდენ ადამიანს შეაქვს დაუფიქრებლად და ბრმად სადღაც ფული და შემდეგ რჩება ცარიელ-ტარიელი? რამდენი ადამიანის გაკოტრება, რამდენი საოჯახო დრამა და ფსკერზე დაცემა მოჰყვება სურვილს „იყო წარმატებული“?
ამ მედალს ორი მხარე აქვს. წარმატების ლამაზი სურათის უკან შეიძლება სრულებითაც არ იმალებოდეს ის, რაც ერთი შეხედვით ჩანს.
მე არავითარ შემთხვევაში არ მოვუწოდებ დივანზე ყოფნას და არაფრის არ გაკეთებას. წარმატებისკენ სწრაფვა - ნორმალურია. ოღონდ, თუ არ გადავაქცევთ ამ სურვილს ჯიშიანი ცხენების დოღად, რომლებმაც არ იციან რატომ დარბიან მთელი სიცოცხლე. საუკეთესო მანქანების, ახალი „აიფონების“, ჩეკის წიგნაკში ნულების მეტი რაოდენობის გამო?
მე ვიცნობ ადამიანებს, ვუწოდოთ მათ „თეთრი ყვავები“, რომლებიც არ ოცნებობენ სახლზე რუბლიოვკაზე, მათ სურთ ცხოვრება პროვინციაში, სოფლის სახლში. უბრალოდ, თავი რომ იგრძნონ ისეთებად, როგორებიც არიან, არავის არაფერი უმტკიცონ. ჰყავდეთ რამდენიმე თხა, ქათამი, იცხოვრონ ასე სიბერემდე და დატკბენ ბუნებით. მათ გარშემო არც ერთ ადამიანს არ ესმის მათი! ყოვლად გაუგებარია, როგორ შეიძლება ლამაზი ცხოვრების ილუზია გაცვალო რეალურ და ბედნიერ ცხოვრებაზე.
ნებისმიერი წარმატებისთვის საჭიროა გამუდმებული, ტიტანური შრომა. რამეს რომ მიაღწიო, უმეტეს შემთხვევაში, საჭიროა ძალა, ჯანმრთელობა, დრო საკუთარი თავის და ოჯახის წევრთა საზიანოდ, ასობით საათი „თავაუწეველი“ შრომა, „პირში ხემს ჩაუსვლელად“. ბევრი ადამიანი, ვინც ეკრანიდან აღიქვამს „ადვილი შემოსავლების“ ამბავას, არ ფიქრობს ამის შესახებ. მაშინაც კი, თუ ადამიანი აღწევს წარმატებას, ყოველთვის არ იღებს იმას, რაზეც ოცნებობდა.
წარმატება არ მატებს ბედნიერებას. არ იძლევა სტაბილურობის, ჯანმრთელობის და სიმდიდრის გარანტიას. წარმატება არასდროს დაამეგობრებს ადამიანს საკუთარ თავთან, არ დაეხმარება საყვარელი ადამიანის პოვნაში და არ მოუტანს ჩაის ლიმონით, როდესაც ავად გახდება. დიახ, მე ვეთანხმები, რომ უმჯობესია ტირილი საკუთარ წითელ ფერარიში, ვიდრე ნაცრისფერ მიკროავტობუსში. მაგრამ რად ღირს ეს ცრემლი? რას ვკარგავთ, როდესაც ოჯახთან ერთად პარკში სეირნობის ნაცვლად ვირჩევთ სიმდიდრისა და აღიარების მოჩვენებით იმედს?
მე მხოლოდ ერთი რამ მინდა ვთქვა: არ ღირს ლამაზი ცხოვრების ძებნა. მის უკან ჩვენ ვეძებთ „წარმატების“ სტატუსს. წარმატების გზით ვცდილობთ ბედნიერების მიღწევას, და როდესაც წარმატებას ვაღწევთ, იმედგაცრუებულები ვრჩებით, რადგან არ გავხდით უფრო ბედნიერები. მიმოიხედეთ ირგვლივ. ბედნიერება ყველგან არის. ყველას აქვს საკუთარი და ყოველთვის არ განიზომება წარმატებით. ზოგისთვის ბედნიერება მზესა და დილის ცვარშია, ზოგისთვის საყვარელ ადამიანთან ერთად ყოფნაში, ზოგისთვის კი თბილ საუბარში ძველ კეთილ მეგობართან.
უბრალოდ ნუღარ მოთხოვთ საკუთარ თავს წარმატებას, იცხოვრეთ საკუთარ თავთან ჰარმონიაში, გააკეთეთ თქვენი საქმე. თავისებურად. ისე, როგორც თქვენ გინდათ, და არა ისე, როგორც გასწავლით გურუ სოციალურ ქსელებში და ტელევიზიით. და მაშინ ერთ მშვენიერ დღეს თქვენ მიაღწევთ წარმატებას. შეიძლება არა შეტყობინების სახით ანგარიშზე მილიონის ჩარიცხვის შესახებ, მაგრამ თქვენს ბედნიერ ღიმილში.
და, შესაძლოა, ამის შემდეგ, ბოლოს და ბოლოს დაიწყოს მოდა არა იმაზე, რომ „ვიყოთ წარმატებული“, არამედ „ვიყოთ ბედნიერი“.
თარგმანი მ.ფ.ლ. 10.20.17
სარედაქციო
გაგრძელება იქნება
ტექნიკური პრობლემებია
О том, как это происходит, как ломают позвонки столетиям, мы узнаем не только из программного стихотворения О. Мандельштама "Век мой, зверь мой…" (1922), но и из его же малоприметного восьмистишия "Летают валькириии…", написанного в 1914 г.., незадолго до Первой Мировой. В нем нет ни слова о войне, но оно поразительно верно передает тот слом культуры, который обнажила война. Вдруг почти мгновенно завершилась эпоха эстетства, декадентства, оперности, вагнерианства, всего это блистательного "fin de siècle", которому век спустя стали соответствовать постмодерн, симулякр, гламур, интертекстуальность, игра означающих, исчезновение реальности… Я не буду прибегать к дальнейшим аллюзиям и параллелям – пусть стихотворение Мандельштама говорит само за себя.
2.
Летают валькирии, поют смычки.
Громоздкая опера к концу идет.
С тяжелыми шубами гайдуки
На мраморных лестницах ждут господ.
Уж занавес наглухо упасть готов.
Еще рукоплещет в райке глупец,
Извозчики пляшут вокруг костров.
Карету такого-то! Разъезд. Конец.
Это стихотворение кажется эпизодической "зарисовкой с натуры", лишенной художественных обобщений. Оно, действительно, фрагментарно, однако лишь в том смысле, что его "начала" и "концы" погружены в плоть истории и культуры. Мандельштамовское восьмистишие - короткая реплика в гигантском диалоге эпох и культур.
О том, как это происходит, как ломают позвонки столетиям, мы узнаем не только из программного стихотворения О. Мандельштама "Век мой, зверь мой…" (1922), но и из его же малоприметного восьмистишия "Летают валькириии…", написанного в 1914 г.., незадолго до Первой Мировой. В нем нет ни слова о войне, но оно поразительно верно передает тот слом культуры, который обнажила война. Вдруг почти мгновенно завершилась эпоха эстетства, декадентства, оперности, вагнерианства, всего это блистательного "fin de siècle", которому век спустя стали соответствовать постмодерн, симулякр, гламур, интертекстуальность, игра означающих, исчезновение реальности… Я не буду прибегать к дальнейшим аллюзиям и параллелям – пусть стихотворение Мандельштама говорит само за себя.
2.
Летают валькирии, поют смычки.
Громоздкая опера к концу идет.
С тяжелыми шубами гайдуки
На мраморных лестницах ждут господ.
Уж занавес наглухо упасть готов.
Еще рукоплещет в райке глупец,
Извозчики пляшут вокруг костров.
Карету такого-то! Разъезд. Конец.
Это стихотворение кажется эпизодической "зарисовкой с натуры", лишенной художественных обобщений. Оно, действительно, фрагментарно, однако лишь в том смысле, что его "начала" и "концы" погружены в плоть истории и культуры. Мандельштамовское восьмистишие - короткая реплика в гигантском диалоге эпох и культур.
====
" Можно подумать, что долго принуждаемые к интеллектуальности и гламуру, просто устали держать себя в руках, что-то сдерживающее внутри них, некий механизм благопристойности вдруг словно бы разжался, и вот уже в неухоженной лапе - чебурек, а на кровати - семки. Всё как у людей. Будто-бы вытянулась чья-то кошмарная лапа из хохломского мордорского небытия и проставила мозго-печати в их головах, прибив сверху для надёжности инфернальные какие-то кокошники.
"Ничего не знаешь – живешь себе, расхаживаешь по земле, скачешь верхом по лесам, а на тебя то и дело что-нибудь взирает так требовательно, так обнадеживающе и так волнующе, рождая в душе тоску: вечерняя звезда, синяя головка колокольчика, мутно-зеленое озеро, глаза человека или коровы; и порою кажется, будто вот-вот рассеется прозрачная пелена, отделяющая тебя от остального мира, и случится нечто невиданное и вместе с тем давно желанное, но время течет, ничего не происходит, и загадка остается неразгаданной, тайные чары не развеяны, а ты не успел оглянуться, как уже состарился…и все также ничего не знаешь, все также ждешь и прислушиваешься."
Гессе.«Нарцисс и Гольдмунд»
"
ТЮРЬМАТРИЦА
У меня всегда вызывала отторжение та значимая часть русской литературы, которая сакрализовала страдание. И та часть русского общества, которая вслед сакрализовала смерть, нищету, тюрьму. Опыт тюрьмы в России крайне переоценен. Он состоит из патетических восклицаний, банальных рефлексий общечеловека. Репрессивное сознание (таково сознание интеллигенции, значимой ее части) трактует заключение как жертвенность, воспевая в итоге только жертву. И следовательно, бесконечно воспроизводя вновь русскую матрицу насилия.
Признаюсь, я не увидела в тюрьме больше страдания, чем вижу его в бытии вообще. И, признаюсь, меня не прельщала навязываемая мне роль жертвы. Потому я сделала из своего ареста концептуальную акцию. (В случае Серебренникова она сложилась сама собой, ибо он - театральный режиссер.) В перспективе тюремный опыт, опыт репрессивного сознания вообще должен быть максимально нивелирован.
Матрица" - это лишь разделяемое безволие. Своего рода "общественное соглашение" на уровне тонких материй.
СЕМКИ МОРДОРА
Иные зря полагали, что здесь есть некие продвинутые прогрессивные прослойки. Отдельные личности, да, есть. Но прослоек - нет. С каким уничижающим восторгом, с каким воистину животным остервенением поколение готики и индастриала, Ника Кейва и COIL, изощрённой литературы от Сорокина до Жана Жене (я намеренно привожу самые типические, простейшие примеры) вернулось в свою уныло-застойную советскую гавань, к распределительным корытам - с фоновым Центральным Телевидением, демонстрирующим дешёвую сентиментальность общественных ряженных, к незамысловатым "духовным" рефлексиям, фотографированием на фоне куполов и пр., и пр.
...
КОНЕЦ БЕЗДАРНОЙ ЭПОХИ
Крым - это вопрос не только политический, но и эстетический. Когда граждане, переждав недолго для видимости приличия, буквально ломанули на моря, мы увидели их (вдруг!) непристойно-счастливые лица. Что же случилось? Произошло буквально возвращение в совок, к смрадным истокам. Где не надо уже думать о приличии, где не с кем конкурировать (все выглядят одинаково убогими). Не надо следить за лицом, за фигурой, за одеждой. Не говоря о речи. Можно слякотно-медузисто броситься в море, и уже расслабленно плыть по течению - видимого застоя, апокалиптическо-социалистического спокойствия, где, как им видится никому (из нас!) уже ничего не достанется. Ведь - "никому ничего не достанется" - это и есть сакральная цель каждого местного социалиста, по аналогии - с "Каждому своё" (последнее для автохтонов даже слишком буржуазно).
Всё происходящее не стоило бы внимания, если бы не было столь символично. Воистину, это кинематографическое описание конца бездарной эпохи бездарных людей.
" Alena V
"To strive for perfection is to overlook the perfection that IS. See the Perfection in the so called 'Imperfection'. Everything is always for your Highest Good and the Highest Good of ALL!" K.N
"The sky is your halo. The world is your ashram. The body is your bedroom. The past is your scrapbook. The future is your sketch pad. The mind is your observatory. The Universe is your playground. The heart is your compass." - Matt Kahn
Гламур - это представление быдла о красоте.
"To strive for perfection is to overlook the perfection that IS. See the Perfection in the so called 'Imperfection'. Everything is always for your Highest Good and the Highest Good of ALL!" K.N
ჩვენს დროში რაღაც საშინლად მოდაშია წარ+მატება. ამის შესახებ გაჰყვირიან სათაურები ჟურნალებში, როლიკები YouTube-ზე, სურათები სოციალურ ქსელებში და წიგნებიც კი. იქმნება შთაბეჭდილება, რომ თუ შვეიცარიის ბანკში არ გაქვთ ანგარიში, არ ხართ წარმატებული ბიზნესის მფლობელი და, ამავე დროს, არ ხართ ხუთი შვილის დედა, მაშინ საზოგადოების არაჯანსაღი ერთეული ხართ. (შეიძლება იმიტომ რომ უნდათ იცოდნენ ვინ ვინაა , პრივატული სივრცე ქრება)
ელექტრონული ცოცხის სისწრაფით ყველაფერი უნდა მოასწრო: უნდა გყავდეს ბედნიერი ოჯახი, სუფთა მშვიდი ბავშვები, გქონდეს მაღალანაზღაურებადი თანამდებობა, უკეთესია საკუთარი ბიზნესი (სამი ბიზნესი), მაგარი ახალი ავტომობილი, მკვრივი დუნდულები, ახალი მანიკური და მაკიაჟი თმის ვარცხნილობით „დღეს წითელ ხალიჩაზე გავივლი“. კიდევ წელიწადში 6-ჯერ გაემგზავრო მალდივის და კარიბის კუნძულებზე, პარიზში, იკვებო რესტორნებში, იყო დახურული მოდური საღამოების ხშირი სტუმარი. ეს არის „ლამაზი ცხოვრების“ ეტალონი.
იქნებ კმარა? მომბეზრდა გლამურისა და ე.წ. „პრივილეგირებულთა“ საუკუნე! ჰკითხეთ ჩვეულებრივ ადამიანებს, რომლებსაც მიეჩქარებათ მეტროში ან ავტობუსზე, ჩვეულებრივ დიასახლისს, რომელიც ბორშჩს ამზადებს, ან დივანზე წამოწოლილ ბიძას, რომელიც გაზეთს კითხულობს - მათ ეს სჭირდებათ? ალბათ, სჭირდებათ, მაგრამ ყველას არა. შეიძლება დიასახლისმა, რომელმაც საკმარისად ნახა ლამაზი „ყალბი“ გვერდები ინსტაგრამში, მიატოვოს ქმარი, რომელთანაც 100 წელი ბედნიერად იცხოვრა. შეიძლება ეს ბიძა გაზეთით წავიდეს და უკანასკნელი ფულით ბიტკოინები შეიძინოს და ვერც კი შენიშნოს, როგორ გაკოტრდა ...
ზოგჯერ მიჩნდება ტელეფონის გადაგდების და ყველა სოციალური ქსელიდან გამოსვლის სურვილი, რომ არ ვხედავდე ამ სიყალბეს. ერთხელ მცდელობაც კი მქონდა დამეწვა დაგროვილი წიგნების სამი დასტა სერიიდან „როგორ გავხდე პროდუქტიული, მდიდარი და პირველი ნომერი“.
ჩვენ გადატვირთული ვართ უამრავი სტატისტიკით, ინფორმაციით წარმატებების და Forbes რეიტინგის შესახებ. მაგრამ ვინ მოყვება დაცემის, დეპრესიისა და თვითმკვლელობების შესახებ ე.წ. „ლამაზი ცხოვრების“ მიუღწევლობის ფონზე? რამდენ ადამიანს შეაქვს დაუფიქრებლად და ბრმად სადღაც ფული და შემდეგ რჩება ცარიელ-ტარიელი? რამდენი ადამიანის გაკოტრება, რამდენი საოჯახო დრამა და ფსკერზე დაცემა მოჰყვება სურვილს „იყო წარმატებული“?
ამ მედალს ორი მხარე აქვს. წარმატების ლამაზი სურათის უკან შეიძლება სრულებითაც არ იმალებოდეს ის, რაც ერთი შეხედვით ჩანს.
მე არავითარ შემთხვევაში არ მოვუწოდებ დივანზე ყოფნას და არაფრის არ გაკეთებას. წარმატებისკენ სწრაფვა - ნორმალურია. ოღონდ, თუ არ გადავაქცევთ ამ სურვილს ჯიშიანი ცხენების დოღად, რომლებმაც არ იციან რატომ დარბიან მთელი სიცოცხლე. საუკეთესო მანქანების, ახალი „აიფონების“, ჩეკის წიგნაკში ნულების მეტი რაოდენობის გამო?
მე ვიცნობ ადამიანებს, ვუწოდოთ მათ „თეთრი ყვავები“, რომლებიც არ ოცნებობენ სახლზე რუბლიოვკაზე, მათ სურთ ცხოვრება პროვინციაში, სოფლის სახლში. უბრალოდ, თავი რომ იგრძნონ ისეთებად, როგორებიც არიან, არავის არაფერი უმტკიცონ. ჰყავდეთ რამდენიმე თხა, ქათამი, იცხოვრონ ასე სიბერემდე და დატკბენ ბუნებით. მათ გარშემო არც ერთ ადამიანს არ ესმის მათი! ყოვლად გაუგებარია, როგორ შეიძლება ლამაზი ცხოვრების ილუზია გაცვალო რეალურ და ბედნიერ ცხოვრებაზე.
ნებისმიერი წარმატებისთვის საჭიროა გამუდმებული, ტიტანური შრომა. რამეს რომ მიაღწიო, უმეტეს შემთხვევაში, საჭიროა ძალა, ჯანმრთელობა, დრო საკუთარი თავის და ოჯახის წევრთა საზიანოდ, ასობით საათი „თავაუწეველი“ შრომა, „პირში ხემს ჩაუსვლელად“. ბევრი ადამიანი, ვინც ეკრანიდან აღიქვამს „ადვილი შემოსავლების“ ამბავას, არ ფიქრობს ამის შესახებ. მაშინაც კი, თუ ადამიანი აღწევს წარმატებას, ყოველთვის არ იღებს იმას, რაზეც ოცნებობდა.
წარმატება არ მატებს ბედნიერებას. არ იძლევა სტაბილურობის, ჯანმრთელობის და სიმდიდრის გარანტიას. წარმატება არასდროს დაამეგობრებს ადამიანს საკუთარ თავთან, არ დაეხმარება საყვარელი ადამიანის პოვნაში და არ მოუტანს ჩაის ლიმონით, როდესაც ავად გახდება. დიახ, მე ვეთანხმები, რომ უმჯობესია ტირილი საკუთარ წითელ ფერარიში, ვიდრე ნაცრისფერ მიკროავტობუსში. მაგრამ რად ღირს ეს ცრემლი? რას ვკარგავთ, როდესაც ოჯახთან ერთად პარკში სეირნობის ნაცვლად ვირჩევთ სიმდიდრისა და აღიარების მოჩვენებით იმედს?
მე მხოლოდ ერთი რამ მინდა ვთქვა: არ ღირს ლამაზი ცხოვრების ძებნა. მის უკან ჩვენ ვეძებთ „წარმატების“ სტატუსს. წარმატების გზით ვცდილობთ ბედნიერების მიღწევას, და როდესაც წარმატებას ვაღწევთ, იმედგაცრუებულები ვრჩებით, რადგან არ გავხდით უფრო ბედნიერები. მიმოიხედეთ ირგვლივ. ბედნიერება ყველგან არის. ყველას აქვს საკუთარი და ყოველთვის არ განიზომება წარმატებით. ზოგისთვის ბედნიერება მზესა და დილის ცვარშია, ზოგისთვის საყვარელ ადამიანთან ერთად ყოფნაში, ზოგისთვის კი თბილ საუბარში ძველ კეთილ მეგობართან.
უბრალოდ ნუღარ მოთხოვთ საკუთარ თავს წარმატებას, იცხოვრეთ საკუთარ თავთან ჰარმონიაში, გააკეთეთ თქვენი საქმე. თავისებურად. ისე, როგორც თქვენ გინდათ, და არა ისე, როგორც გასწავლით გურუ სოციალურ ქსელებში და ტელევიზიით. და მაშინ ერთ მშვენიერ დღეს თქვენ მიაღწევთ წარმატებას. შეიძლება არა შეტყობინების სახით ანგარიშზე მილიონის ჩარიცხვის შესახებ, მაგრამ თქვენს ბედნიერ ღიმილში.
და, შესაძლოა, ამის შემდეგ, ბოლოს და ბოლოს დაიწყოს მოდა არა იმაზე, რომ „ვიყოთ წარმატებული“, არამედ „ვიყოთ ბედნიერი“.
თარგმანი მ.ფ.ლ. 10.20.17
სარედაქციო
გაგრძელება იქნება
ტექნიკური პრობლემებია
О том, как это происходит, как ломают позвонки столетиям, мы узнаем не только из программного стихотворения О. Мандельштама "Век мой, зверь мой…" (1922), но и из его же малоприметного восьмистишия "Летают валькириии…", написанного в 1914 г.., незадолго до Первой Мировой. В нем нет ни слова о войне, но оно поразительно верно передает тот слом культуры, который обнажила война. Вдруг почти мгновенно завершилась эпоха эстетства, декадентства, оперности, вагнерианства, всего это блистательного "fin de siècle", которому век спустя стали соответствовать постмодерн, симулякр, гламур, интертекстуальность, игра означающих, исчезновение реальности… Я не буду прибегать к дальнейшим аллюзиям и параллелям – пусть стихотворение Мандельштама говорит само за себя.
2.
Летают валькирии, поют смычки.
Громоздкая опера к концу идет.
С тяжелыми шубами гайдуки
На мраморных лестницах ждут господ.
Уж занавес наглухо упасть готов.
Еще рукоплещет в райке глупец,
Извозчики пляшут вокруг костров.
Карету такого-то! Разъезд. Конец.
Это стихотворение кажется эпизодической "зарисовкой с натуры", лишенной художественных обобщений. Оно, действительно, фрагментарно, однако лишь в том смысле, что его "начала" и "концы" погружены в плоть истории и культуры. Мандельштамовское восьмистишие - короткая реплика в гигантском диалоге эпох и культур.
О том, как это происходит, как ломают позвонки столетиям, мы узнаем не только из программного стихотворения О. Мандельштама "Век мой, зверь мой…" (1922), но и из его же малоприметного восьмистишия "Летают валькириии…", написанного в 1914 г.., незадолго до Первой Мировой. В нем нет ни слова о войне, но оно поразительно верно передает тот слом культуры, который обнажила война. Вдруг почти мгновенно завершилась эпоха эстетства, декадентства, оперности, вагнерианства, всего это блистательного "fin de siècle", которому век спустя стали соответствовать постмодерн, симулякр, гламур, интертекстуальность, игра означающих, исчезновение реальности… Я не буду прибегать к дальнейшим аллюзиям и параллелям – пусть стихотворение Мандельштама говорит само за себя.
2.
Летают валькирии, поют смычки.
Громоздкая опера к концу идет.
С тяжелыми шубами гайдуки
На мраморных лестницах ждут господ.
Уж занавес наглухо упасть готов.
Еще рукоплещет в райке глупец,
Извозчики пляшут вокруг костров.
Карету такого-то! Разъезд. Конец.
Это стихотворение кажется эпизодической "зарисовкой с натуры", лишенной художественных обобщений. Оно, действительно, фрагментарно, однако лишь в том смысле, что его "начала" и "концы" погружены в плоть истории и культуры. Мандельштамовское восьмистишие - короткая реплика в гигантском диалоге эпох и культур.
====
" Можно подумать, что долго принуждаемые к интеллектуальности и гламуру, просто устали держать себя в руках, что-то сдерживающее внутри них, некий механизм благопристойности вдруг словно бы разжался, и вот уже в неухоженной лапе - чебурек, а на кровати - семки. Всё как у людей. Будто-бы вытянулась чья-то кошмарная лапа из хохломского мордорского небытия и проставила мозго-печати в их головах, прибив сверху для надёжности инфернальные какие-то кокошники.
"Ничего не знаешь – живешь себе, расхаживаешь по земле, скачешь верхом по лесам, а на тебя то и дело что-нибудь взирает так требовательно, так обнадеживающе и так волнующе, рождая в душе тоску: вечерняя звезда, синяя головка колокольчика, мутно-зеленое озеро, глаза человека или коровы; и порою кажется, будто вот-вот рассеется прозрачная пелена, отделяющая тебя от остального мира, и случится нечто невиданное и вместе с тем давно желанное, но время течет, ничего не происходит, и загадка остается неразгаданной, тайные чары не развеяны, а ты не успел оглянуться, как уже состарился…и все также ничего не знаешь, все также ждешь и прислушиваешься."
Гессе.«Нарцисс и Гольдмунд»
"
ТЮРЬМАТРИЦА
У меня всегда вызывала отторжение та значимая часть русской литературы, которая сакрализовала страдание. И та часть русского общества, которая вслед сакрализовала смерть, нищету, тюрьму. Опыт тюрьмы в России крайне переоценен. Он состоит из патетических восклицаний, банальных рефлексий общечеловека. Репрессивное сознание (таково сознание интеллигенции, значимой ее части) трактует заключение как жертвенность, воспевая в итоге только жертву. И следовательно, бесконечно воспроизводя вновь русскую матрицу насилия.
Признаюсь, я не увидела в тюрьме больше страдания, чем вижу его в бытии вообще. И, признаюсь, меня не прельщала навязываемая мне роль жертвы. Потому я сделала из своего ареста концептуальную акцию. (В случае Серебренникова она сложилась сама собой, ибо он - театральный режиссер.) В перспективе тюремный опыт, опыт репрессивного сознания вообще должен быть максимально нивелирован.
Матрица" - это лишь разделяемое безволие. Своего рода "общественное соглашение" на уровне тонких материй.
СЕМКИ МОРДОРА
Иные зря полагали, что здесь есть некие продвинутые прогрессивные прослойки. Отдельные личности, да, есть. Но прослоек - нет. С каким уничижающим восторгом, с каким воистину животным остервенением поколение готики и индастриала, Ника Кейва и COIL, изощрённой литературы от Сорокина до Жана Жене (я намеренно привожу самые типические, простейшие примеры) вернулось в свою уныло-застойную советскую гавань, к распределительным корытам - с фоновым Центральным Телевидением, демонстрирующим дешёвую сентиментальность общественных ряженных, к незамысловатым "духовным" рефлексиям, фотографированием на фоне куполов и пр., и пр.
...
КОНЕЦ БЕЗДАРНОЙ ЭПОХИ
Крым - это вопрос не только политический, но и эстетический. Когда граждане, переждав недолго для видимости приличия, буквально ломанули на моря, мы увидели их (вдруг!) непристойно-счастливые лица. Что же случилось? Произошло буквально возвращение в совок, к смрадным истокам. Где не надо уже думать о приличии, где не с кем конкурировать (все выглядят одинаково убогими). Не надо следить за лицом, за фигурой, за одеждой. Не говоря о речи. Можно слякотно-медузисто броситься в море, и уже расслабленно плыть по течению - видимого застоя, апокалиптическо-социалистического спокойствия, где, как им видится никому (из нас!) уже ничего не достанется. Ведь - "никому ничего не достанется" - это и есть сакральная цель каждого местного социалиста, по аналогии - с "Каждому своё" (последнее для автохтонов даже слишком буржуазно).
Всё происходящее не стоило бы внимания, если бы не было столь символично. Воистину, это кинематографическое описание конца бездарной эпохи бездарных людей.
" Alena V
"To strive for perfection is to overlook the perfection that IS. See the Perfection in the so called 'Imperfection'. Everything is always for your Highest Good and the Highest Good of ALL!" K.N
"The sky is your halo. The world is your ashram. The body is your bedroom. The past is your scrapbook. The future is your sketch pad. The mind is your observatory. The Universe is your playground. The heart is your compass." - Matt Kahn
Комментариев нет:
Отправить комментарий
Will be revised