პეტრე უსპენსკი. სასწაულის ძებნაში

               პეტრე უსპენსკი. სასწაულის ძებნაში                                        

            
 თავი XI.
„თუკი მიწაზე დავარდნილი პურის მარცვალი არ მოკვდა, ცალად დარჩება“. — აფორიზმების წიგნი. — გამოღვიძება, სიკვდილი, დაბადება. —რა უშლის ხელს ადამიანს კვლავ დაიბადოს? — რა უშლის ხელს ადამიანს, რომ „მოკვდეს“? — რა უშლის ხელს ადამიანს, რომ გამოიღვიძოს? — საკუთარი უმნიშვნელობის გააზრების შეუძლებლობა. — რას ნიშნავს საკუთარი უმნიშვნელობის გაააზრება? — რა უშლის ხელს ასეთ გააზრებას? — ცხოვრების ჰიპნოზური გააზრება. — სიზმარი, რომელშიც ადამიანი იმყოფება, ჰიპნოზური სიზმარია. — ჯადოქარი და ცხვრები. — „კუნდალინი“. — წარმოსახვა. — მაღვიძარა. — ორგანიზებული მუშაობა. — ჯგუფები. — შეიძლება ჯგუფებში მასწავლებლის გარეშე მუშაობა? —ჯგუფებში საკუთარი თავის შეცნობაზე მუშაობა. — სარკეები. — დაკვირვებების გაცვლა. — ზოგადი და ინდივიდუალური პირობები. — წესები. — „მთავარი ნაკლი“. — საკუთარი უსუსურობის გააზრება. — მუშაობაში მიბაძვის საფრთხე. — „ზღუდეები“. — სიმართლე და სიცრუე. — საკუთარ თავთან გულწრფელობა. — ძალისხმევა. — აკუმულატორები. — დიდი აკუმულატორი. — ინტელექტუალური და ემოციური მუშაობა. — გრძნობის აუცილებლობა. — გრძნობით შეიძლება აღიქვა ის, რასაც გონებით ვერ აღიქვამ. — ემოციური ცენტრი, როგორც უფრო მეტად დახვეწილი აპარატი, ვიდრე ინტელექტუალური ცენტრი. — მთქნარების ახსნა აკუმულატორებთან დაკავშირებით. — სიცილის როლი და მნიშვნელობა ცხოვრებაში.— სიცილის ნაკლებობა უმაღლეს ცენტრებში.

მე ხშირად მისვამენ კითხვებს სახარებიდან სხვადასხვა ტექსტებთან, იგავებთან და ა.შ. დაკავშირებით, - განაცხადა ერთხელ გურჯიევმა. - ჩემი აზრით, ჩვენთვის ჯერ კიდევ არ დადგა დრო იმისთვის, რომ ვისაუბროთ სახარებების შესახებ: ეს ბევრად მეტ ცოდნას საჭიროებს. მაგრამ დროდადრო ჩვენ გამოვიყენებთ სახარებათა ტექსტს, როგორც ამოსავალ წერტილს ჩვენი საუბრებისა. ეს გასწავლით მათდამი სწორ მიდგომას და, უპირველეს ყოვლისა, იმ ფაქტის გააზრებას, რომ ჩვენთვის ცნობილ ტექსტებში მნიშვნელოვანი პუნქტები  არ არსებობს.
 დასაწყისისთვის ავიღოთ ცნობილი ტექსტი მარცვლის შესახებ, რომელიც უნდა მოკვდეს, რომ დაიბადოს:
«თუკი მიწაზე დავარდნილი პურის მარცვალი არ მოკვდა, ცალად დარჩება, ხოლო თუ მოკვდა, უამრავ ნაყოფს გამოიღებს“.
 ამ ტექსტს ბევრი განსხვავებული მნიშვნელობა აქვს, და მას ხშირად დავუბრუნდებით. მაგრამ პირველ რიგში, აუცილებელია პრინციპის ცოდნა, რომელსაც ეს ტექსტი შეიცავს, და როგორ შეიძლება მისი გამოყენება ადამიანთან დაკავშირებით.
 არსებობს აფორიზმების წიგნი, რომელიც არასდროს ყოფილა გამოქვეყნებული და, ალბათ, არასოდეს გამოქვეყნდება. მე უკვე ვახსენე ეს წიგნი ცოდნის მნიშვნელობის საკითხთან დაკავშირებით და იქიდან ერთი აფორიზმის ციტირება მოვახდინე. რაც შეეხება იმ საკითხს, რომელსაც ჩვენ განვიხილავთ, ამ წიგნში ნათქვამია შემდეგი:
 „ადამიანს შეუძლია დაიბადოს; მაგრამ, რომ დაიბადოს, ჯერ უნდა მოკვდეს; მაგრამ სანამ მოკვდება,  უნდა გამოიღვიძოს.
 ამ წიგნში ასევე ნათქვამია:
როდესაც ადამიანი იღვიძებს, მას შეუძლია მოკვდეს; და როცა მოკვდება, მას შეუძლია დაიბადოს.
ჩვენ უნდა დავადგინოთ, რას ნიშნავს ეს.
 „გაღვიძება“, „სიკვდილი“, „დაბადება“ - ეს არის სამი ეტაპი, რომელიც ერთმანეთის მიყოლებით მოდის. თუ ყურადღებით შეისწავლით ყველა სახარებას, დაინახავთ, რომ იქ ხშირად საუბრობენ დაბადების შესაძლებლობის შესახებ; რამდენჯერმე ნახსენებია „სიკვდილის“ შესაძლებლობა და მრავალჯერ „გამოღვიძების“ შესაძლებლობა: „იფხიზლეთ, ვინაიდან არც დღე იცით და არც საათი“, და ა. შ. მაგრამ ადამიანის ეს სამი შესაძლებლობა - გაღვიძება, ანუ არ დაძინება, სიკვდილი და დაბადება - ერთმანეთთან კავშირში არ არის მოცემული. მიუხედავად ამისა, მნიშვნელოვანი სწორედ ესაა. თუ ადამიანი კვდება ისე, რომ არ გამოიღვიძებს, მას არ შეუძლია დაიბადოს. თუ ადამიანი იბადება ისე, რომ არ მოკვდა, ის შეიძლება გახდეს „უკვდავი რამ“. ამდენად, ის ფაქტი, რომ ის „არ მოკვდა“ არ აძლევს ადამიანს „დაბადების“ საშუალებას; ხოლო ის ფაქტი, რომ მან ჯერ კიდევ არ გამოიღვიძა, ხელს უშლის მის „სიკვდილს“; და თუ ის ისე „დაიბადა“, რომ არ მოკვდა, ეს ხელს უშლის მის ყოფნას.
ჩვენ უკვე საკმარისად ვისაუბრეთ სიტყვის „დაბადების“ მნიშვნელობაზე. ეს ეხება არსის ახალი ზრდის დაწყებას, ინდივიდუალობის ფორმირების დაწყებას, განუყოფელი მე-ს გაჩენის დაწყებას.
მაგრამ იმისათვის, რომ მიაღწიოს ამ მდგომარეობას, ან, თუნდაც, დაიწყოს მისი მიღწევა, ადამიანი უნდა მოკვდეს, ანუ გათავისუფლდეს ათასობით წვრილმანი გატაცებისა და გაიგივებისგან, რომლებიც აკავებენ მას იმ მდგომარეობაში, რომელშიც იმყოფება. მას ყველაფერი უყვარს თავის ცხოვრებაში - მისი ფანტაზია, სისულელე, თუნდაც ტანჯვა; ალბათ, ისინი უფრო იზიდავს. ის უნდა თავისუფალი იყოს ამისგან. ნივთებით გატაცება და მათთან გაიგივება ცოცხლად ინარჩუნებს ადამიანში ათასობით უსარგებლო „მე“-ს. ეს „მე“ უნდა მოკვდეს ისე, რომ უფრო მეტი „მე“ დაიბადოს. მაგრამ როგორ ვაიძულოთ ისინი, რომ მოკვდენ? მათ არ სურთ სიკვდილი. და აქ საშველად მოდის გამოღვიძების შესაძლებლობა. გაღვიძება ნიშნავს საკუთარი უმნიშვნელობის გაცნობიერებას, ანუ საკუთარი სრული და აბსოლუტური მექანიკურობის, სრული და აბსოლუტური უმწეობის გაცნობიერებას. ამის ფილოსოფიურად, სიტყვებით გაგება არ არის საკმარისი. აუცილებელია ყველაფრის გაგება საკუთარი ცხოვრების ნათელი, მარტივი და კონკრეტული ფაქტების მაგალითზე. როცა ადამიანი იწყებს საკუთარი თავის გაგებას, ის იხილავს საკუთარ თავში ბევრ რამეს, რაც შეშფოთებას გამოიწვევს მასში. სანამ ადამიანი შიშს არ განიცდის საკუთარი თავის გამო, მან თავის შესახებ არაფერი იცის. მაგრამ ადამიანმა დაინახა თავის თავში რაღაც, რამაც მისი შეშფოთება გამოიწვია. იგი გადაწყვეტს მოიშოროს ეს თვისება, ბოლო მოუღოს მას. მაგრამ მიუხედავად მისი ძალისხმევისა, ის  გრძნობს, რომ არაფრის გაკეთება არ შეუძლია, და ყველაფერი რჩება ისე, როგორც იყო. აქ ის დაინახავს მის უძლურებას, უმწეოობას, სისუსტეს. ან, თუ ადამიანი დაიწყებს საკუთარი თავის გაცნობას, დაინახავს, რომ არაფერი აქვს საკუთარი, და ყველაფერი, რაც მას თავისად  მიჩნდა - მისი შეხედულებები, აზრები, რწმენა, გემოვნება, ჩვევები, შეცდომები და ნაკლოვანებები - ეს ყველაფერი მას არ ეკუთვნის, არამედ ჩამოყალიბდა მიბაძვის შედეგად ან აღებული იქნა  სადღაც მზა ფორმით. როდესაც ამას გააცნობიერებს, ადამიანი მიხვდება მის უმნიშვნელობას. მისი უმნიშვნელობის გაცნობიერების შემდეგ ადამიანი დაინახავს თავის თავს ისეთს, როგორიც სინამდვილეში არის. მან უნდა დაიმახსოვროს ეს ფაქტი და არც ერთი წამით არ უნდა დაივიწყოს.
მისი უმნიშვნელობის და მისი უმწეობის ასეთი მუდმივი გაცნობიერება საბოლოოდ აძლევს ადამიანს გამბედაობას „მოკვდეს“, ანუ მოკვდეს  არა უბრალოდ გონებრივად, არამედ რეალურად, უარი თქვას ჭეშმარიტად და სამუდამოდ საკუთარი თავის ისეთ ასპექტებზე, რომლებიც არ არის აუცილებელი საკუთარი ზრდის თვალსაზრისით, ან ხელს უშლის ამას. ეს ასპექტები, პირველ რიგში, არის მისი ცრუ „მე“, ხოლო შემდეგ ყველა ფანტასტიკური იდეა საკუთარი „ინდივიდუალობის“, „ნების“, „ცნობიერების“, მისი „სიძლიერის“, „ინიციატივის“, „გამბედაობის“ და ა.შ. შესახებ.
რაიმე ნივთი ყოველთვის რომ იხილოს, ადამიანმა ის ჯერ უნდა დაინახოს, თუნდაც ერთი წამით. გააზრებისთვის ახალი ძალა და უნარი მოდის იმავე წესით. ჯერ ისინი ჩნდებიან გაელვების სახით მოკლე და იშვიათ მომენტებში; შემდეგ ჩნდებიან უფრო ხშირად და დიდი ხნით, სანამ საბოლოო ჯამში, ხანგრძლივი მუშაობის შემდეგ, მუდმივი არ გახდება. იგივე ეხება გამოღვიძებას. უცბად სრულიად გამოღვიძება შეუძლებელია. ჯერ უნდა გაიღვიძოთ მოკლე დროით. მაგრამ, გარკვეული ძალისხმევის შემდეგ, გარკვეული დაბრკოლების გადალახვის და გადაწყვეტილების მიღების შემდეგ, როდესაც დაბრუნება უკვე შეუძლებელია, საჭიროა სიკვდილი, ერთხელ და სამუდამოდ. ეს რთული იქნებოდა, შეუძლებელიც კი, ასეთ მოვლენას წინ რომ არ უსწრებდეს ნელი და თანდათანობით გამოღვიძება.
თუმცა, არსებობს ათასობით რამ, რომელიც აფერხებს ადამიანის გამოღვიძებას, ამყოფებენ მას ძილის მდგომარეობაში. გააზრებულად რომ იმოქმედოს, გაღვიძების განზრახვით, აუცილებელია იმ ძალების ბუნების ცოდნა, რომლებიც ძილის მდგომარეობაში ამყოფებენ.
პირველ რიგში, აუცილებელია იმის გაგება, რომ ძილი, რომელშიც ადამიანი თავის ცხოვრებას არატებს, არ არის ნორმალური, ჰიპნოზურია. ადამიანი ჰიპნოზურ მდგომარეობაში იმყოფება, და ეს მდგომარეობა მუდმივად არის მასში შენარჩუნებული და გაძლიერებული. შეიძლება ვიფიქროთ, რომ არსებობს ძალები, რომლებისთვის სასარგებლოა ადამიანის ამ მდგომარეობაში ყოფნა, არ აძლევს მას ჭეშმარიტების დანახვის და საკუთარი მდგომარეობის გააზრების საშუალებას.
ერთ აღმოსავლურ ზღაპარში ნათქვამია მდიდარი ჯადოქრის შესახებ, რომელსაც ბევრი ცხვარი ჰყავდა. ჯადოქარი იყო ძალიან ხარბი და არ სურდა მწყემსების დაქირავება, არ უნდოდა საძოვრების გარშემო, სადაც მისი ცხვრები ბალახობდნენ, ღობე გაევლო. ამის გამო ცხვრები ხშირად ტყეში მიდიოდნენ, უფსკრულში იჩეხებოდნენ და ა.შ. ყველაზე მნიშვნელოვანი ის არის, რომ ცხვრები გაურბოდნენ ჯადოქარს, რადგან იცოდნენ, რომ მათი ხორცი და ტყავი სჭირდებოდა.
და ბოლოს ჯადოქარმა გამოსავალი მონახა. მან ცხვრებს ჰიპნოზი გაუკეთა და შთააგონა, რომ ისინი უკვდავები არიან, რომ როდესაც მათ ტყავს აძრობს, ზიანს არ აყენებს, არამედ, პირიქით,  ოპერაცია იქნება სასიამოვნო და სასარგებლოც კი. მან ასევე შთააგონა, რომ თვითონ, ჯადოქარი, მათი კეთილი ბატონია, უყვარს თავისი სამწყსო, მზად არის მისთვის ყველაფერი გააკეთოს. თუ მათ რამე შეემთხვევა, ეს არ მოხდება უცბად, ყოველ შემთხვევაში, ერთ დღეს, ამიტომ ამის შესახებ არ უნდა იფიქრონ. და ბოლოს, ჯადოქარმა უთხრა, რომ ისინი სრულებითაც არ არიან ცხვრები, ზოგი მათგანი ლომია, ზოგი - არწივი, ზოგი - ადამიანი, ზოგი - ჯადოქარი.
ამის შემდეგ, მის საზრუნავს და მღელვარებას ბოლო მოეღო: ცხვარი აღარსად გარბოდა, არამედ მშვიდად ელოდებოდა იმ დროს, როდესაც ჯადოქარს დასჭირდებოდა მათი ხორცი და ტყავი.
ეს ზღაპარი ძალიან კარგად წარმოაჩენს ადამიანის მდგომარეობას.
ე.წ. „ოკულტურ“ ლიტერატურაში, ალბათ, შეხვედრიხართ სიტყვას „კუნდალინი“: „კუნდალინის ცეცხლი“ ან „კუნდალინის გველი“. ეს ფრაზა გამოიყენება განსაკუთრებული სახეობის უჩვეულო ძალის აღსანიშნავად, რომელიც არსებობს ადამიანში და რომლის გაღვიძებაც შეიძლება. თუმცა, არცერთი არსებული თეორია არ იძლევა კუნდალინის ძალაუფლების სწორ განმარტებას. ზოგჯერ მას უკავშირებენ სექსუალურ ფუნქციებს, სექსუალურ ენერგიას, ანუ, სექსუალური ენერგიის სხვა მიზნებისთვის გამოყენებას. ეს ვარაუდი სრულიად მცდარია, რადგან კუნდალინი შეიძლება ნებისმიერ ადგილას იყოს.
გარდა ამისა, კუნდალინი არ არის რაღაც სასურველი ან სასარგებლო ადამიანის განვითარებისთვის. საინტერესოა, რომ ოკულტისტები ჩაებღაუჭენ სადღაც გაგონილ სიტყვას, მაგრამ მთლიანად შეცვალეს მისი მნიშვნელობა და აქციეს საშინელი და საშიში რამ რაღაცად, რაც იმედს იწვევს და ელოდებას მას, როგორც კურთხევას.
სინამდვილეში, კუნდალინი არის წარმოსახვის, ფანტაზიის ძალა, რომელიც რეალური ფუნქციის შემცვლელია. როცა ადამიანი მოქმედების ნაცვლად ოცნებობს; როდესაც მისი სიზმრები რეალობად იქცევა. როცა ადამიანი წარმოიდგენს, რომ ლომი, არწივი ან ჯადოქარია, ეს მასში კუნდალინის ძალა მოქმედებს. კუნდალინის შეუძლია ყველა ცენტრში მოქმედება, და მისი დახმარებით ყველა ცენტრი კმაყოფილდება წარმოსახვითით რეალურის სანაცვლოდ. ცხვარი, რომელიც მიიჩნევს, რომ ლომი ან ჯადოქარია, კუნდალინის ძალით ცხოვრობს.
კუნდალინი არის ადამიანებში მოთავსებული ძალა, რათა შეინარჩუნოს ისინი ამ მდგომარეობაში. ადამიანებს რომ შეეძლოთ მათი ჭეშმარიტი მდგომარეობის დანახვა, მისი საშინელების გააზრება, ისინი ერთი წამითაც არ დარჩებოდნენ იქ, სადაც იმყოფებიან. გამოსავალის ძებნას დაიწყებდნენ და ძალიან მალე იპოვნიდნენ მას, რადგან გამოსავალი არსებობს, მაგრამ ადამიანები ვერ ახერხებენ ამის დანახვას, ისინი ჰიპნოზში იმყოფებიან. კუნდალინი კი ის ძალაა, რომელიც აჩერებს მათ ჰიპნოზურ მდგომარეობაში.  „გაღვიძება“ ნიშნავს ჰიპნოზის მდგომარეობიდან გამოსვლას. ეს არის მთავარი სირთულე, მაგრამ ამაშივეა გაღვიძების შესაძლებლობის გარანტია, რადგან არ არსებობს ძილისთვის ორგანული მიზეზი, და ადამიანს შეუძლია გაიღვიძოს.
თეორიულად შეუძლია; მაგრამ პრაქტიკულად თითქმის შეუძლებელია, რადგან, როგორც კი ადამიანი წამიერად გაიღვიძებს, როგორც კი თვალს გაახელს, ყველა ძალა, რომელიც მას დაძინებას აიძულებს, მოქმედებს მასზე გაათმაგებული ენერგიით, და ის კვლავ იძინებს და ხშირად ესიზმრება, რომ გაიღვიძა ან იღვიძებს.
 ჩვეულებრივი ძილის დროს არსებობს ისეთი მდგომარეობა, როდესაც ადამიანს სურს გაიღვიძოს, მაგრამ ამის გაკეთება არ შეუძლია. ის საკუთარ თავს ეუბნება, რომ გაიღვიძა, მაგრამ სინამდვილეში კვლავაც ძილს აგრძელებს.
ასე შეიძლება რამდენჯერმე გამეორდეს, სანამ ის საბოლოოდ არ გამოიღვიძებს. მაგრამ ჩვეულებრივი ძილის დროს ადამიანი, თუნდაც რომ გაღვიძებული იყოს, ძილისგან განსხვავებულ მდგომარეობაში იმყოფება; ჰიპნოზურ მდგომარეობაში კი სიტუაცია განსხვავებულია: აქ არ არსებობს, ყოველ შემთხვევაში, დასაწყისში, გამოღვიძების ობიექტური ნიშნები, ადამიანს არ შეუძლია უპწკინოს საკუთარ თავს, რათა დარწმუნდეს, რომ არ სძინავს. და თუ, ღმერთმა არ ქნას, ადამიანს გაგონილი აქვს რაღაც ამ ობიექტური მახასიათებლების შესახებ, კუნდალინი დაუყოვნებლივ გარდაქმნის მათ ფანტაზიად და ოცნებად.
მხოლოდ მას, ვინც კარგად აცნობიერებს გამოღვიძების სირთულეს, შეუძლია გაიგოს  ხანგრძლივი და მძიმე სამუშაოს საჭიროება იმისთვის, რათა გაიღვიძოს.
რა არის საჭირო მძინარე ადამიანის გასაღვიძებლად? კარგი ბიძგი. მაგრამ როდესაც ადამიანს ღმად სძინავს, მხოლოდ ბიძგი არ არის საკმარისი, საჭიროა  უწყვეტი ბიძგები ხანგრძლივი პერიოდის განმავლობაში. აქედან გამომდინარე, უნდა არსებობდეს ადამიანი, ვინც ამ ბიძგებს აწარმოებს. მე უკვე ვთქვი, რომ თუ ადამიანს სურს გაღვიძება, მან უნდა დაიქირაოს ვინმე, ვინც ხანგრძლივად დაიწყებს მის ჯაჯგურით გაღვიძებას. მაგრამ ვინ შეიძლება მან მოძებნოს, თუ ყველა ძილს არის მიცემული? ერთი ადამიანი მეორეს დაიქირავებს, რომ გააღვიძოს, მაგრამ დაქირავებულიც ხომ დაიძინებს. რა სარგებლობას მოუტანს ასეთი დამხმარე? გარდა ამისა, ადამიანი, რომელმაც ნამდვილად გაიღვიძა, ალბათ არ დახარჯავს თავის დროს სხვების გასაღვიძებლად; მას შეიძლება ჰქონდეს საკუთარი, უფრო მნიშვნელოვანი საქმე.
გაღვიძება მექანიკური საშუალებების გამოყენებითაც არის შესაძლებელი, მაგალითად, მაღვიძარას დახმარებით. მაგრამ მთელი უბედურება ის არის, რომ ადამიანი ძალიან სწრაფად ეჩვევა მაღვიძარას და აღარ აქცევს მას ყურადღებას. ამიტომ ბევრი მაღვიძარაა საჭირო, რომლებიც არ მისცემენ დაძინების საშუალებას. თუმცა, ამ შემთხვევაში არსებობს გარკვეული სირთულეები: მაღვიძარას დაქოქვა სჭირდება, რომ დაქოქო, უნდა გვახსოვდეს მის შესახებ; ამისთვის ადამიანს ხშირად უწევს გაღვიძება. და კიდევ უფრო უარესი: ადამიანი მიეჩვევა ყველა ამ მაღვიძარას და გარკვეული დროის შემდეგ მათთან ერთად უფრო ღრმად დაიძინებს. ამიტომ, მაღვიძარა საჭიროებს მუდმივად შეცვლას, მუდმივად ახლის გამოგონებას. დროთა განმავლობაში ეს ადამიანს გაღვიძებაში დაეხმარება, მაგრამ ძალიან მცირე შანსია იმისა, რომ ადამიანმა თავად ჩაატაროს ყველა ეს სამუშაო - დაქოქოს მაღვიძარები, შეცვალოს ისინი, ახალი გამოიგონოს, -  სხვა ადამიანის დახმარების გარეშე. უფრო სავარაუდოა, რომ ის დაიწყებს ამ საქმეს, მაგრამ მალე ის ძილში გადავა; სიზმარში ის დაინახავს, ​​რომ ახალ მაღვიძარას იგონებს, ქოქავს და ცვლის მას; ამის წყალობით, უფრო ღრმა ძილს მიეცემა.
 ამიტომაა საჭიროა გამოღვიძებისათვის ძალისხმევის კომბინაცია. აუცილებელია, რომ ვინმემ გააღვიძოს ადამიანი, ხოლო მეორე აკვირდებოდეს მას და იმას, ვინც მას აღვიძებს; საჭიროა ბევრი მაღვიძარა და  მუდმივად ახლის გამოგონება.
ამ მიზნის და შედეგების მიღების მისაღწევად რამდენიმე ადამიანი ერთად უნდა მუშაობდეს. ერთ ადამიანს აქ არაფერი არ შეუძლია.
გამოდის, რომ პირველ რიგში ადამიანს დახმარება სჭირდება. მაგრამ ერთი ადამიანის დახმარება ძნელია, რადგან ისინი, ვისაც  შეუძლია მათი დახმარება, განსაკუთრებით აფასებენ თავის დროს და, რა თქმა უნდა, ურჩევნიათ დახმარება გაუწიონ, ვთქვათ, ოც ან ოცდაათ ადამიანს, ვისაც სურს გაღვიძება, და არა მხოლოდ ერთს. გარდა ამისა, როგორც ზემოთ აღვნიშნეთ, ერთი ადამიანი შეიძლება ადვილად მოტყუვდეს და გამოღვიძება მიიჩნიოს ახალ სიზმრად. თუ რამდენიმე ადამიანი გადაწყვეტს ერთად ებრძოლოს ძილს, ისინი ერთმანეთს გააღვიძებენ. შეიძლება ისე მოხდეს, რომ მათგან ოცმა დაიძინოს, ხოლო ოცდამეერთე ფხიზლად დარჩეს და დანარჩენებ გააღვიძოს.  ზუსტად ასეა მაღვიძარას საქმე. ერთი ადამიანი ერთ მაღვიძარას გამოიგონებს, მეორე - მეორეს; და შემდეგ შეძლებენ გაცვლას. ყველა ერთად ისინი ერთმანეთს დიდ დახმარებას გაუწევენ; ასეთი დახმარების გარეშე ვერავინ ვერაფერს ვერ მიაღწევს.
ამიტომ, ადამიანმა, ვისაც სურს გაღვიძება, უნდა მოიძიოს სხვა ადამიანები, რომელთაც ასევე სურთ გაღვიძება, და მათთან ერთად იმუშაოს. თუმცა, ამის თქმა უფრო ადვილია, ვიდრე გაკეთება. ასეთი სამუშაოს დასაწყებად და ორგანიზებისათვის საჭიროა ცოდნა, რომელსაც ჩვეულებრივი ადამიანი არ ფლობს. აუცილებელია სამუშაოების ორგანიზება, მუშაობას სჭირდება ხელმძღვანელი. მხოლოდ ამის შემდეგ შეიძლება შედეგების მიღება, რომლებიც მისგან არის მოსალოდნელი. ამ პირობების გარეშე არანაირი ძალისხმევა არ იძლევა შედეგს. ადამიანები საკუთარ თავს ტანჯავენ, მაგრამ ტანჯვა არ აიძულებს მათ გამოღვიძებას. ზოგიერთ ადამიანს უჭირს  ამის სწორად გაგება. თავისთავად, საკუთარი ნებით, მათ, ალბათ, შეუძლიათ დიდი ძალისხმევა გამოიყენონ და მნიშვნელოვანი მსხვერპლი გაწიონ. მაგრამ იმ შემთხვევაში, როდესაც მათი პირველი ძალისხმევა და პირველი მსხვერპლი უნდა გახდეს მორჩილება, ქვეყნად არაფერი არ აიძულებს მათ დაემორჩილოს სხვას. მათ არ სურთ იმის გაფიქრებაც კი, რომ ყველა მათი ძალისხმევა და მსხვერპლი უშედეგოა.
აუცილებელია მუშაობის ორგანიზება, ეს კი შეუძლია მხოლოდ მას, ვინც იცის მისი პრობლემები და მიზნები, ვინც იცის მისი მეთოდები; ორგანიზატორი შეიძლება იყოს მხოლოდ ისეთი ადამიანი, რომელმაც თავის დროზე უკვე გაიარა ორგანიზებული მუშაობა.
როგორც წესი, ადამიანი იწყებს სწავლას პატარა ჯგუფში. ამ ჯგუფს სხვადასხვა დონეზე აქვს საერთო კავშირი მსგავს ჯგუფებთან, რომლებიც, ერთად განხილული, ქმნიან ე.წ. „მოსამზადებელ სკოლას“.
ჯგუფების პირველი და ყველაზე მნიშვნელოვანი თვისება ისაა, რომ ისინი არ იქმნება მათი წევრების სურვილებისა და არჩევანის შესაბამისად. ჯგუფს ადგენს მასწავლებელი; ის ირჩევს ადამიანებს, რომლებიც, მისი მიზნების გათვალისწინებით, შეიძლება ერთმანეთისთვის სასარგებლო აღმოჩნდნენ.
მასწავლებლის გარეშე ჯგუფში მუშაობა არ არის შესაძლებელი. შეუფერებელ მასწავლებელთან ჯგუფის მუშაობამ შეიძლება გამოიწვიოს მხოლოდ უარყოფითი შედეგები.
ჯგუფის მომდევნო მნიშვნელოვანი თვისება ის არის, რომ ჯგუფები შეიძლება უკავშირდებოდეს გარკვეულ მიზანს, რომლის შესახებ მათ, ვინც მუშაობას იწყებს, წარმოდგენაც კი არ აქვს, და რომლის ახსნაც მათთვის შეუძლებელია, სანამ ისინი ვერ გაიგებენ მუშაობის პრინციპებს და არსს  და მასთან დაკავშირებულ იდეებს. მაგრამ მიზანი, რომლისკენაც ისინი მიდიან და რომელსაც ემსახურებიან ისე, რომ თავადაც ვერ გაუგიათ, არის მათი სამუშაოს აუცილებელი დასაბალანსებელი ელემენტი. ჯგუფის წევრების პირველი ამოცანაა ამ მიზნის გაგება, ანუ მასწავლებლის მიზნის გაგება. როცა მათ ის გაიგეს, თუნდაც თავიდან და არა მთლიანად, მათი საკუთარი მუშაობა უფრო გააზრებული ხდება და, შესაბამისად, შეუძლია უკეთესი შედეგის მიღება. მაგრამ, როგორც აღვნიშნე, ხშირად ისე ხდება, რომ დასაწყისში მასწავლებლის მიზნის ახსნა არ შეიძლება.
ამიტომ ადამიანის პირველი მიზანი, რომელიც ჯგუფში მუშაობას იწყებს, უნდა იყოს საკუთარი თავის შესწავლა. თვითშესწავლაზე მუშაობა შეიძლება მხოლოდ ორგანიზებულ ჯგუფებში მიმდინარეობდეს. მარტო მყოფი ადამიანი ვერ დაინახავს თავის თავს. მაგრამ როდესაც რამდენიმე ადამიანი გაერთიანდება ამ მიზნით, ისინი უნებურად დაეხმარებიან ერთმანეთს. ეს ადამიანის ბუნების საერთო თვისებაა: ადამიანი უკეთ ხედავს სხვა ადამიანის ნაკლოვანებებს, ვიდრე საკუთარს. ამავდროულად, თვითშესწავლის გზაზე ის გაიგებს, რომ თავადაც გააჩნია ყველა ის ხარვეზი, რომელსაც ვერ ხედავს თავის თავში, მაგრამ  ხედავს სხვებში. თუმცა, არსებობს ბევრი რამ, რასაც ის ვერ ხედავს თავის თავში, მაგრამ ამჩნევს  სხვებში. მიუხედავად ამისა, როგორც უკვე აღვნიშნე, ამ შემთხვევაში მან იცის, რომ ეს თვისებები მისიც არის. ამგვარად, ჯგუფის სხვა წევრები მისთვის სარკის ფუნქციას ასრულებენ, სადაც ის თავის თავს ხედავს. მაგრამ, რასაკვირველია, საკუთარი თავი რომ დაინახო სხვის შეცდომებში და არ დაინახო მხოლოდ სხვა ადამიანების ხარვეზები, ადამიანი უნდა იყოს ძალიან ყურადღებიანი და გულწრფელი საკუთარი თავის მიმართ.
მას უნდა ახსოვდეს, რომ ის არ არის ერთიანი არსება, რომ მისი ერთი ნაწილი არის ადამიანი, რომელსაც სურს გაღვიძება, ხოლო მეორე ნაწილი - „ივანოვი“, „პეტროვი“ ან „ზახაროვია“, რომელსაც არ სურს გაღვიძება და რომელიც იძულებით უნდა გააღვიძო.
ჯგუფი, როგორც წესი, აფორმებს რაღაც ხელშეკრულების მსგავს ადამიანთა გარკვეულ რაოდენობას შორის. ეს ხელშეკრულება „ივანოვის“, „პეტროვის“, „ზახაროვის“, ანუ  მათი „ყალბი პიროვნებების“ წინააღმდეგ ერთობლივი ბრძოლისთვის არის დადებული.
ავიღოთ, მაგალითად, პეტროვი. პეტროვი შედგება ორი ნაწილისაგან - „მე“-სა და „პეტროვი“-სგან. მაგრამ „მე“ უძლურია „პეტროვის“ წინაშე, „პეტროვი“ - ბატონია. დავუშვათ, რომ არსებობს ოცი ადამიანი, ოცი „მე“, რომლებიც იწყებენ ბრძოლას ერთი „პეტროვის“ წინააღმდეგ. ახლა ისინი შეიძლება მასზე ძლიერნი აღმოჩნდნენ, ყოველ შემთხვევაში, შეუძლიათ დაურღვიონ მას ძილი, ისე რომ ის აღარ დაიძინებს ისე  მშვიდად, როგორც ადრე. ეს არის სამუშაოს მიზანი.
გარდა ამისა, საკუთარი თავის შესწავლის საქმეში ადამიანი იწყებს მასალის დაგროვებას, რაც წარმოადგენს ინტროსპექციის შედეგს. ოც ადამიანს ეს მასალა ოცჯერ მეტი ექნება. და თითოეული მათგანი შეძლებს მის მთლიანად გამოყენებას, რადგან დაკვირვევების გაცვლა ჯგუფის არსებობის ერთ-ერთი მიზანია.
როდესაც იწყება ჯგუფის შექმნა, მის წევრებს გარკვეულ პირობებს სთავაზობენ. ეს არის, პირველ რიგში, ჯგუფის ყველა წევრისთვის საერთო პირობები; მეორე, ინდივიდუალური პირობები ცალკე წევრებისთვისაა.
სამუშაოების დაწყების ზოგადი პირობები, ჩვეულებრივ, შემდეგია: ჯგუფის ყველა წევრს განუმარტავენ, რომ მათ საიდუმლოდ უნდა შეინახონ ყველაფერი, რასაც მოისმენენ ან გაიგებენ ჯგუფში და არა მხოლოდ იმ დროისთვის, სანამ ჯგუფის წევრები არიან, არამედ სამუდამოდ, მომავალშიც.
ეს არის სავალდებულო პირობა, რომლის იდეა თავიდანვე უნდა იყოს გასაგები მათთვის. სხვა სიტყვებით, მათთვის ნათელი უნდა გახდეს, რომ ეს არ არის  საიდუმლოების შექმნის მცდელობა, ისევე როგორც არ არის შეგნებული განზრახვა წაართვან მათ  ნათესავებთან ან მეგობრებთან ურთიერთობა.
ეს შეზღუდვა იმით არის განპირობებული, რომ ისინი ვერ ახერხებენ სწორად გადასცენ ის, რის შესახებაც საუბარია ჯგუფში. ძალიან მალე ისინი საკუთარ გამოცდილებას მიიღებენ და გაიგებენ, თუ რამდენად ბევრი დრო და ძალისხმევა, რამდენად ბევრი ახსნა არის საჭირო იმისათვის, რათა აითვისო ის, რის შესახებაც ჯგუფში საუბრობენ; მათთვის ნათელი გახდება, რომ მათ არ შეუძლიათ მეგობრებს გადასცენ სწორი იდეა იმისა, რაც თავად  შეიტყვეს. ამავე დროს, ისინი იწყებენ იმის გაცნობიერებას, რომ როდესაც მეგობრებს არასწორ იდეებს გადასცემენ, ამით უკარგავენ მათ შესაძლებლობას ოდესმე მიუახლოვდნენ სამუშაოს ან გაიაზრონ რაღაც, რაც მუშაობასთან არის დაკავშირებული, რომ აღარაფერი ვთქვათ იმის შესახებ, რომ ამ გზით ისინი უქმნიან ბევრ უსიამოვნებას და დაბრკოლებას მომავალში პირადად თავის თავს. იმ შემთხვევაში, თუ მიუხედავად ამ ყველაფრისა, ადამიანი ცდილობს გადასცეს მეგობრებს, რაც ჯგუფში მოისმინა, ის მალე რწმუნდება, რომ მცდელობა ამ კუთხით იწვევს სრულიად მოულოდნელ და არასასურველ შედეგებს. ადამიანები ან იწყებენ მასთან კამათს და არ სურთ მისი მოსმენა, და დაჟინებით მოითხოვენ, რომ მან მოისმინოს მათი თეორიები; ან არასწორ ინტერპრეტაციას აძლევენ ყველაფერს, რასაც ის ეუბნება, მიაწერენ ყველაფერს, რაც მისგან ესმით, სრულიად განსხვავებულ მნიშვნელობას. ყველაფრის ამის შედეგად, ადამიანისთვის გასაგები ხდება მისი მცდელობის გამოუსადეგრობა და აღნიშნული შეზღუდვის ერთ-ერთი ასპექტი.
კიდევ ერთი, არანაკლებ მნიშვნელოვანი მხარე ის არის, რომ ადამიანისთვის ძალიან რთულია შეინარჩუნოს დუმილი იმის შესახებ, რაც მას აინტერესებს. მას სურს ისაუბროს მათზე ყველასთან, ვისთანაც, ასე ვთქვათ, სჩვევია აზრების გაზიარება. ეს არის ყველაზე მექანიკური ყველა სურვილიდან, და ამ შემთხვევაში დუმილი არის თავშეკავების ყველაზე რთული წესი. მაგრამ თუ ადამიანს ეს ესმის, ან, ყოველ შემთხვევაში, ამ წესს მიჰყვება, ის გახდება მისთვის საუკეთესო სავარჯიშო საკუთარი თავის გასახსენებლად და ნებისყოფის გასავითარებლად. მხოლოდ ის ადამიანი, რომელსაც, საჭიროების შემთხვევაში, შეუძლია დუმილის შენარჩუნება, შეიძლება გახდეს თავისი თავის ბატონ-პატრონი.
მაგრამ ბევრ ადამიანს უჭირს იმ აზრთან შეგუება, რომ მათი ხასიათის ერთ-ერთი მთავარი მახასიათებელია უსარგებლო ყბედობა; ეს განსაკუთრებით რთულია მათთვის, ვისაც საკუთარი თავი მიაჩნია სერიოზულ და ჭკვიან პიროვნებად, უთქმელი, მარტოობის, ფიქრის მოყვარულ ადამიანად. ამ მიზეზით ეს მოთხოვნა განსაკუთრებით მნიშვნელოვანია. როდესაც ადამიანს ეს ახსოვს და ამას ასრულებს, მას შეუძლია დაინახოს თავისი თავის ისეთი მხარეები, რომლებიც არასდროს შეუმჩნევია.
ჯგუფის წევრებისადმი შემდეგი მოთხოვნა არის ის, რომ მათ უნდა აცნობონ ჯგუფში  მასწავლებელს სრული სიმართლე.
აუცილებელია ამის ასევე მკაფიოდ და სწორად გაგება. ადამიანებს არ ესმით, რა  უზარმაზარი ადგილი მათ ცხოვრებაში უკავია ტყუილს, თუნდაც სიმართლის დამალვის სახით. ადამიანებს არ შეუძლიათ გულწრფელები იყვნენ არც საკუთარ თავთან, არც სხვებთან. მათ არც კი ესმით, რომ გულწრფელობის სწავლა, როდესაც ეს აუცილებელია, ამქვეყნად ყველაზე რთული რამ არის. მათ მიაჩნიათ, რომ მათზეა დამოკიდებული, იტყვიან თუ არა ისინი სიმართლეს, იქნებიან თუ არა ისინი გულწრფელნი. ამიტომ მათთვის აუცილებელია ისწავლონ ეს და, უპირველეს ყოვლისა, ისწავლონ სწორი დამოკიდებულება მასწავლებლის მიმართ, რომელიც ხელმძღვანელობს მათ საქმიანობას. როდესაც მასწავლებელს ეუბნებიან წინასწარ მოფიქრებულ სიცრუეს, ან მასთან გულწრფელი არ არიან, უმალავენ რაღაცას, ისინი თავიანთ ყოფნას ჯგუფში აბსოლუტურად უსარგებლოს ხდიან; ეს მასწავლებლის მიმართ უხეშობისა და უხამსობის გამოხატვაზე უფრო უარესია.
ჯგუფის წევრებისადმი შემდეგი მოთხოვნა არის ის, რომ მათ უნდა ახსოვდეთ, რატომ მოვიდნენ ჯგუფში.
ისინი მოვიდნენ აქ, რათა ისწავლონ და იმუშაონ საკუთარ თავზე, ამასთან ისე კი არ ისწავლონ და იმუშაონ, როგორც მათ ესმით, არამედ ისე, როგორც ეუბნებიან. ამიტომ, თუ ჯგუფში ყოფნისას ისინი უნდობლობას გამოხატავენ მასწავლებლის მიმართ და აკრიტიკებენ მის ქმედებებს, თუ მიაჩნიათ, რომ უკეთესად იციან, როგორ უხელმძღვანელონ ჯგუფს, განსაკუთრებით, თუ ისინი დემონსტრაციულად ავლენენ უყურადღებობას მასწავლებლის მიმართ, უპატივცემულობას, უხეშობას, მოუთმენლობას, ეკამათებიან მას, - ეს ნიშნავს მუშაობის დასასრულს, რადგან მუშაობა შეიძლება განხორციელდეს მხოლოდ მანამდე, სანამ ადამიანებს ახსოვთ, რომ ისინი მოვიდნენ, რათა თავად ესწავლად და არა სხვებისთვის ესწავლებინათ.
თუ ადამიანი აღარ ენდობა მასწავლებელს და მასწავლებელი მას აღარ სჭირდება, თავადაც საჭირო არ ხდება მასწავლებლისთვის. ამ შემთხვევაში უმჯობესია ის წავიდეს და მონახოს სხვა მასწავლებელი ან შეეცადოს იმუშაოს მასწავლებლის გარეშე. ეს არ მოუტანს მას სარგებლობას, მაგრამ, ნებისმიერ შემთხვევაში, მოუტანს ნაკლებ ზიანს, ვიდრე ტყუილი, გულჩათხრობილობა ან მასწავლებლისთვის წინააღმდეგობის გაწევა და უნდობლობის გამოხატვა.
ამ ფუნდამენტური წესების გარდა იგულისხმება, რომ ჯგუფის ყველა წევრმა უნდა იმუშაოს. თუ ისინი ჯგუფში არიან და არ მუშაობენ და მხოლოდ ფიქრობენ, რომ მუშაობენ, თუ ისინი განიხილავენ მუშაობას,  როგორც უბრალოდ ჯგუფში ყოფნას, ან, როგორც ხშირად ხდება, როგორც დროსტარებას, თუ ეძებენ სასიამოვნო ნაცნობობას და ა.შ., მათი ჯგუფში ყოფნა სრულიად უსარგებლო ხდება. და რაც ადრე დატოვებენ ისინი ნებაყოფლობით ჯგუფს ან იქნებიან გაძევებული, მით უკეთესი იქნება მათთვის და სხვებისთვის.
მოთხოვნები, რომლებიც აქ ჩამოთვლილია, წარმოადგენს მასალას წესებისთვის, რომელიც სავალდებულოა ჯგუფის ყველა წევრისთვის. პირველ რიგში, წესები ეხმარება მას, ვისაც სურს მუშაობა, თავიდან აიცილოს ყველაფერი, რასაც შეუძლია ხელი შეუშალოს მას ან ზიანი მიაყენოს მის მუშაობას; მეორე, ისინი ეხმარებიან მას საკუთარი თავის გახსენებაში.
ხშირად მუშაობის დასაწყისში ჯგუფის წევრებს არ მოსწონთ ზოგიერთი წესი. ისინი კითხულობენ : - ნუთუ არ შეიძლება წესების გარეშე მუშაობა? წესები მათთვის თავისუფლების შემზღუდელი და რუტინული ფორმალობაა; წესების შეხსენება მათ მიაჩნიათ მასწავლებლის ბოროტ ნებად ან უკმაყოფილების გამოხატვად მის მხრიდან.
სინამდვილეში, წესები - ძირითადი და პირველი დახმარებაა, რომელსაც ისინი იღებენ მუშაობისგან. ეს წესები არ ანიჭებს მათ სიამოვნებას და არც გართობის საშუალებას აძლევს, არც მუშაობას უადვილებს, არამედ გარკვეულ მიზნებს ისახავს: აიძულოს ჯგუფის წევრები მოიქცნენ ისე, როგორც ისინი მოიქცეოდნენ, „თუ“ ... ანუ, თუ მათ ემახსოვრებოდათ საკუთარი თავი და გააზრებული ექნებოდათ, როგორ უნდა მოიქცნენ იმ ადამიანების მიმართ, რომლებიც არ მონაწილეობენ სამუშაოებში, ან იმ ადამიანების მიმართ, რომლებიც დაკავშირებული არიან მუშაობასთან, ან  მასწავლებლის მიმართ. მათ რომ ხსომებოდათ საკუთარი თავი და გააზრებული ჰქონოდათ ეს, წესები არ დასჭირდებოდათ. მაგრამ მათ არ შეუძლიათ, რომ ახსოვდეთ თავისი თავი, და ესმოდეთ ყველაფერი  მუშაობის დაწყებისას, ამიტომ წესები აუცილებელია, თუმცა არ არის ადვილი, სასიამოვნო და მოსახერხებელი. პირიქით, ისინი უნდა იყოს რთული, უსიამოვნო და მოუხერხებელი, წინააღმდეგ შემთხვევაში ვერ დააკმაყოფილებენ თავის მიზანს. წესები თითქოს მაღვიძარაა, რომელიც მძინარე ადამიანს აღვიძებს. მაგრამ ადამიანი, რომელიც წამიერად გაახელს თვალებს, აღშფოთებას გამოხატავს მაღვიძარას გამო და კითხულობს: „ნუთუ არ შეიძლება მაღვიძარის გარეშე გაღვიძება?“
ზოგადი წესების გარდა, არსებობს ინდივიდუალური წესები და პირობები, რომლებიც თითოეულ ადამიანს ეძლევა და ჩვეულებრივ უკავშირდება მის „მთავარ ნაკლოვანებას“ ან „მთავარ თვისებას“. ეს მოითხოვს გარკვეულ ახსნას.
თითოეული ადამიანის ხასიათში არსებობს თვისება, რომელიც ცენტრალურია. ეს არის ღერძი, რომლის გარშემოც ბრუნავს მისი „ცრუ პიროვნება“. თითოეული ადამიანის პირადი საქმე უნდა მაგომარეობდეს ბრძოლაში მისი მთავარი ნაკლვანების წინააღმდეგ. ამით აიხსნება, თუ რატომ არ შეიძლება არსებობდეს მუშაობის ზოგადი წესები, და რატომ ყველა სისტემა, რომელიც ცდილობს საერთო წესების შემუშავებას, შედეგს არ იღებს ან მხოლოდ ზიანი მოაქვს. ან როგორ შეიძლება არსებობდეს ასეთი ზოგადი წესები? ის, რაც სასარგებლოა ერთისთვის, შეიძლება საზიანო იყოს მეორესთვის. ერთი ადამიანი ლაპარაკის მოყვარულია; მან უნდა ისწავლოს დუმილი. მეორე ადამიანი დუმს, როდესაც უნდა ილაპარაკოს; მან უნდა ისწავლოს ლაპარაკი. ყველგან ასე ხდება. ჯგუფში მუშაობის ზოგადი წესები ვრცელდება თითოეულ წევრზე; პირადი მითითებები შეიძლება იყოს მხოლოდ ინდივიდუალური. როგორც წესი, ადამიანს არ შეუძლია დამოუკიდებლად მოიძიოს თავისი ძირითადი ნაკლოვანი მხარე. ამაზე მასწავლებელმა უნდა მიუთითოს და ასწავლოს, როგორ ებრძოლოს მას. ამის გაკეთება არავის შეუძლია, მასწავლებლის გარდა.
მისი მთავარი ნაკლოვანების შესწავლა და მის აღმოსაფხვრელად ბრძოლა თითქოს თითოეული ადამიანის ინდივიდუალურ გზას წარმოადგენს; მაგრამ მიზანი ჯგუფის ყველა წევრს უნდა ჰქონდეს ერთი. ეს მიზანია საკუთარი არარაობის გაგება. მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუ ადამიანი ნამდვილად და გულწრფელად მივიდა თავისი უსუსურობის რწმენამდე, როდესაც ის უკვე მუდმივად გრძნობს ამას, ის უკვე მზად იქნება მუშაობის მომდევნო, უფრო რთული ეტაპისთვის.
ყველაფერი, რაც ადრე იყო ნახსენები, ეხება კონკრეტულ ჯგუფებს, რომლებიც დაკავებული არიან ნამდვილი, კონკრეტული მუშაობით, და დაკავშირებულია ე.წ. „მეოთხე გზასთან“. მაგრამ მათ გარდა არსებობს მრავალი მისაბაძი გზა, მისაბაძი ჯგუფები და მისაბაძი სამუშაო. ეს „შავი მაგიაც“ კი არ არის.
ლექციებზე ხშირად მეკითხებიან იმის თაობაზე, თუ რა არის „შავი მაგია“. მე ვპასუხობ, რომ არ არსებობს არც  წითელი, არც მწვანე, არც ყვითელი მაგია. არსებობს მექანიკა, ანუ, რაც „ხდება“, რაც „კეთდება“, ანუ მაგია. „კეთება“ შეიძლება იყოს მხოლოდ ერთი სახის; ორი სახის „კეთება“ არ არსებობს. მაგრამ შესაძლებელია ფალსიფიკაცია, „კეთების“ გარეგნული გამოვლინებისადმი მიბაძვა, რომელიც არ გამოიწვევს რაიმე ობიექტურ შედეგს, მაგრამ მას შეუძლია შეცდომაში შეიყვანოს გულუბრყვილო ადამიანები და გამოიწვიოს მათი რწმენა, თვალის ახვევა, ენთუზიაზმი, ფანატიზმიც კი.
სწორედ ამიტომ, ჭეშმარიტ საქმეში, ანუ ჭეშმარიტ „კეთებაში“, დაუშვებელია ადამიანების შეცდომაში შეყვანა. ე.წ. „შავი მაგია“ თვალის ახვევას უკავშირდება; ეს ადამიანის სუსტ მხარეებზე თამაშია. „შავი მაგია“ არ ნიშნავს ბოროტების მაგიას. მე ადრე უკვე მითქვამს, რომ არავინ მოქმედებს ბოროტების ჩადენის მიზნით. ყველა ადამიანი ყოველთვის მოქმედებს სიკეთის ინტერესებში, როგორც მას ესმის იგი. ანალოგიურად, არასწორია იმის თქმა, რომ „შავი მაგია“ აუცილებლად ეგოისტურია, რომ „შავ მაგიაში“ ადამიანი ცდილობს გარკვეული შედეგის მიღწევას პირადად თავისთვის. ეს ასე არ არის. „შავი მაგია“ შეიძლება იყოს საკმაოდ ალტრუისტური, იღწვოდეს კაცობრიობის კეთილდღეობისკენ, მის გადარჩენისკენ ჭეშმარიტი ან წარმოსახვითი ბოროტებისგან. მაგრამ მას, რასაც ეწოდება „შავი მაგია“, აქვს ერთი კონკრეტული თვისება. ეს არის ადამიანების გამოყენების თვისება რაღაც საკუთარი, თუნდაც საუკეთესო მიზნებისთვის ისე, რომ არც კი ჰყავთ ისინი შესწავლილი, და შეჰყავთ შეცდომაში, იწვევენ მათში რწმენას ან შიშს.
მაგრამ უნდა გვახსოვდეს, რომ „შავი მაგია“, კეთილი ან ბოროტი, ყოველთვის სკოლის პროდუქტია. მან ისწავლა რაღაც, რაღაც მოისმინა, რაღაც იცის. ის მხოლოდ „ნახევრად განათლებული ადამიანია“, რომელიც სკოლიდან გააძევეს, ან თვითონ წავიდა, რადგან გადაწყვიტა, რომ უკვე საკმარისი ცოდნა მიიღო, რომ აღარ არის საჭირო რაიმეს სწავლა, რომ შეიძლება იმოქმედოს დამოუკიდებლად და სხვების მუშაობასაც უხელმძღვანელოს. ამ ტიპის „სამუშაო“ მხოლოდ სუბიექტურ შედეგებს იწვევს, სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, მხოლოდ ზრდის მოტყუების შესაძლებას, აღრმავებს ძილს მისი შემცირების ნაცვლად. მიუხედავად ამისა, შეიძლება რაღაც სწავლა “შავი მაგისგან“, თუმცა არაპირდაპირი გზით. ზოგჯერ მას შეუძლია შემთხვევით სიმართლეც კი თქვას. ამიტომ ვამბობ, რომ არსებობს რაღაც, რაც გაცილებით უარესია, ვიდრე „შავი მაგია“. ასეთია სხვადასხვა სახის „ოკულტური“ და თეოსოფიური საზოგადოებები და ჯგუფები. მათი მასწავლებლები არა თუ არ ყოფილან რომელიმე სკოლაში, არც არავინ შეხვედრია ისეთი, ვინც ამ სკოლაში იმყოფებოდა. მათი მუშაობა გამოიხატება უბრალო კოპირებაში. თუმცა, ასეთი სახის იმიტირებული მუშაობა დიდ კმაყოფილებას იწვევს. ერთი ადამიანი თავს გრძნობს „მასწავლებლად“,  მეორე - „მოსწავლედ“, და ყველა განიცდის კმაყოფილებას. აქ ვერ მიიღებთ საკუთარი არარაობის განცდას; და მაშინაც კი, თუ ადამიანები აცხადებენ, რომ ეს განცდა აქვთ, ეს ყველაფერი ილუზიაა და საკუთარი თავის მოტყუება, თუ არა პირდაპირი მოტყუება. პირიქით, საკუთარი არარაობის გააზრების ნაცვლად, ასეთი წრეების წევრები იძენენ საკუთარი მნიშვნელობის განცდას, და მათი ყალბი პიროვნება იზრდება.
თავდაპირველად ძალიან ძნელია იმის გადამოწმება, სწორად თუ არასწორად მიმდინარეობს მუშაობა, სწორი თუ არასწორია მიღებული ინსტრუქციები. ამ თვალსაზრისით, მუშაობის თეორიული ნაწილი შეიძლება სასარგებლოც აღმოჩნდეს. ამ ასპექტიდან გამომდინარე ადამიანისთვის უფრო ადვილია ამის შესახებ მსჯელობა. მან იცის, რა იცის და რა არა, რა შეიძლება ისწავლოს ჩვეულებრივი გზით და რა არა. და თუ ის გაიგებს რაიმე ახალს, რაღაც ისეთს, რასაც  ვერ გაიგებ ჩვეულებრივი გზით წიგნებიდან და ა.შ., ეს გარკვეულწილად გარანტიაა იმისა, რომ პრაქტიკული მხარეც სწორი იქნება. მაგრამ, რა თქმა უნდა, არც ეს არ იძლევა სრულ გარანტიას, და აქ შესაძლებელია შეცდომები. ყველა ოკულტური და სპირიტული საზოგადოება ამტკიცებს, რომ მათ აქვთ ახალი ცოდნა, და არიან ადამიანები, რომლებსაც ამის სჯერა.
სათანადოდ ორგანიზებულ ჯგუფებში რწმენა არ არის საჭირო; საჭიროა მხოლოდ ცოტა ნდობა, ისიც მოკლე დროით, რადგან, რაც უფრო ადრე იწყებს ადამიანი იმის შემოწმებას, რაც ესმის, მით უკეთესია მისთვის.
ბრძოლა ცრუ „მე“-ს წინააღმდეგ, ადამიანის მთავარი თვისების, მთავარი ნაკლის წინააღმდეგ, - მუშაობის უმნიშვნელოვანესი ნაწილია, და ის უნდა წარიმართოს რეალურად, და არა სიტყვებით. მასწავლებელი აძლევს თითოეულ მოსწავლეს კონკრეტულ ამოცანას, რომლის შესასრულებლად საჭიროა გამარჯვების მოპოვება მთავარ ნაკლზე. როდესაც მოსწავლეს ასრულებს მას, ის ებრძვის საკუთარ თავს და მუშაობს საკუთარ თავზე. თუ ის თავს არიდებს ამ დავალების შესრულებას, არ ცდილობს მის შესრულებას, ეს ნიშნავს, რომ მას ან არ სურს, ან არ შეუძლია მუშაობა.
როგორც წესი, თავდაპირველად, ყველაზე ადვილ დავალებას აძლევენ, რასაც მასწავლებელი არც კი უწოდებს დავალებას. ის არ საუბრობს მათზე ბევრს, არამედ იძლევა მინიშნების სახით. თუ ის ხედავს, რომ მისი ესმით, რომ დავალება სრულდება, თანდათანობით ართულებს მას.
უფრო რთულ დავალებებს, თუმცა მათი სირთულე მხოლოდ სუბიექტურია, ეწოდება „დაბრკოლება“. დაბრკოლების თავისებურება იმაში მდგომარეობს, რომ სერიოზული დაბრკოლების გადალახვის შემდეგ, ადამიანს აღარ შეუძლია დაუბრუნდეს ნორმალურ ძილს, ყოველდღიურ ცხოვრებას. და თუ პირველი დაბრკოლების გადალახვის შემდეგ ადამიანი განიცდის შიშს ახალი დაბრკოლებების წინაშე, რომლებიც მოჰყვება მას, ის აღმოჩნდება ორ დაბრკოლებათა შორის, და ვერ მიდის ვერც წინ, ვერც უკან. ეს არის ყველაზე ცუდი სიტუაცია, რომელიც შეიძლება გადახდეს ადამიანს. ამიტომ მასწავლებელი ყურადღებით ირჩევს დავალებებს და დაბრკოლებებს; სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, ის გარკვეულ რისკზე მიდის, როდესაც აძლევს გარკვეულ დავალებებს, რომლებიც ითხოვს გამარჯვებას შინაგან დაბრკოლებებზე, იმ ადამიანებს, რომლებმაც უკვე გამოავლინეს თავი ძლიერებად მცირე დაბრკოლებების გადალახბის დროს.
ხშირად ისე ხდება, რომ, როდესაც ადამიანები შეჩერდებიან რომელიმე დაბრკოლების, ჩვეულებრივ, ყველაზე პატარასა და მარტივის წინ, ისინი განეწყობიან სამუშაოს, მასწავლებლისა და ჯგუფის სხვა წევრების წინააღმდეგ და ბრალს სდებენ იმაში, რასაც საკუთარ თავში აღმოაჩენენ.
მოგვიანებით, ზოგჯერ, ისინი ინანიებენ და ადანაშაულებენ საკუთარ თავს, შემდეგ ისევ ადანაშაულებენ სხვებს, ისევ ინანიებენ და ა.შ. მაგრამ არაფერი ისე არ გამოავლენს ადამიანს, როგორც მისი დამოკიდებულება სამუშაოს და მასწავლებლის მიმართ, მას შემდეგ, რაც დატოვა ისინი. ზოგჯერ ასეთი გამოცდა განზრახ არის მოწყობილი. ადამიანს ისეთ მდგომარეობაში აყენებენ, რომ ის იძულებული ხდება წავიდეს; და ის მართალია, როდესაც განიცდის მასწავლებლის და ჯგუფის სხვა წევრების მიმართ გაბრაზებას. მას აკვირდებიან, რათა ნახონ, როგორ მოიქცევა ის შემდგომ. ღირსეული ადამიანი ღირსეულად იქცევა, მაშინაც კი, თუ მიიჩნევს, რომ უსამართლოდ ან არასწორად მოექცნენ. მაგრამ ბევრი ადამიანი ასეთ გარემოებებში აჩვენებს თავისი ბუნების ისეთ მხარეს, რომელსაც სხვა შემთხვევაში არ გამოავლენდნენ. ზოგჯერ ასეთი ქმედება აუცილებელია ადამიანის ნამდვილი ბუნების გამოსავლენად. სანამ თქვენ მას კარგად ეპყრობით ისიც კარგად გეპყრობათ. მაგრამ, როგორი გახდება, თუ სხვაგვარად მოექცევიან?
თუმცა, მთავარი ეს არ არის. მთავარია მისი იდეათა საკუთარი შეფასება, რომელსაც ის იღებს ან მიიღო, მისი დამოკიდებულება მათ მიმართ, ასევე ამ შეფასების შენარჩუნება ან დაკარგვა. ადამიანს ხანგრძლივი დროის განმავლობაში შეუძლია სრულიად გულწრფელად დაიჯეროს, რომ მას სურს მუშაობა, დიდი ძალისხმევის გამოყენება, მაგრამ შემდეგ ყველაფერ ამას თავი დაანებოს და გამოვიდეს კიდეც მუშაობის წინააღმდეგ, მოძებნოს თავის გამართლება, სხვადასხვა მიზეზი, განზრახ მიაწეროს არასწორი მნიშვნელობა იმას, რაც მოისმინა, და ა.შ.“
- მაშინ რა ემართებათ მათ? - იკითხა ერთ-ერთმა აუდიტორიიდან.
- არაფერი. რა შეიძლება დაემართოს? - შეეპასუხა გურჯიევი. - ისინი თავად წარმოადგენენ საკუთარ სასჯელს. როგორ შეიძლება არსებობდეს უარესი სასჯელი?
შეუძლებელია მთლიანად მუშაობის აღწერა ჯგუფში, - განაგრძო მან. - თავად უნდა გაიარო ყველაფერი. მანამდე ყველაფერი, რაც ითქვა, - მხოლოდ მინიშნებაა, რომლის ნამდვილი მნიშვნელობა გაეხსნება მხოლოდ მათ, ვინც ჩაატარებს სამუშაოს და საკუთარ გამოცდილებაზე გაიგებს, თუ რას ნიშნავს „დაბრკოლება“ და რა სირთულეებს წარმოადგენენ ისინი.
ზოგადად, ყველაზე რთული დაბრკოლება არის გამარჯვება ტყუილზე. ადამიანი იმდენად ბევრს ცრუობს, ისე მუდმივად ატყუებს თავის თავსაც და სხვებსაც, რომ ვეღარ ამჩნევს ამას. მიუხედავად ამისა, ტყუილი უნდა დამარცხდეს. და პირველი ძალისხმევა, რომელიც მოეთხოვება ადამიანს, არის გამარჯვება საკუთარ თავზე, რათა ტყუილი არ უთხრა მასწავლებელს. ადამიანმა უნდა გადაწყვიტოს, ან არაფერი არ უთხრას მას, სიმართლის გარდა, ან დაუყოვნებლივ უარი თქვას სწავლებაზე.
თქვენ აუცილებლად უნდა გააცნობიეროთ, რომ მასწავლებელი იღებს თავის თავზე ძალიან რთულ ამოცანას - გაწმინდოს და შეაკეთოს ადამიანის მექანიზმი. რა თქმა უნდა, ის ხელს ჰკიდებს მხოლოდ იმ მექანიზმებს, რომელთა შეკეთებაც მას შეუძლია. თუ მექანიზმში რაიმე მნიშვნელოვანი გამოვიდა მწყობრიდან,  მაშინ ის უარს იტყვის  შეკეთებაზე. მაგრამ ის მანქანებიც კი, რომლებიც თავისი ბუნებით უფრო ხელმისაწვდომია შესაკეთებლად, სრულიად უიმედო გახდება, თუ დაიწყებს მოტყუებას. მასწავლებლისთვის ტყუილის თქმა, თუნდაც უმნიშვნელოს, ნებისმიერი რამის დამალვა, მაგალითად, თუ სხვამ თხოვა რაღაცის საიდუმლოდ შენახვა, ან ჩვენ თავად ვუთხარით სხვებს, - ეს ყველაფერი მაშინვე დაასრულებს ადამიანის მუშაობას, განსაკუთრებით, თუ მას უკვე ჰქონდა გარკვეული ძალისხმევა.
აქ არსებობს წესი, რომელიც უნდა დაიმახსოვროთ: ადამიანის მიერ ჩადენილი ნებისმიერი ძალისხმევა ზრდის მისთვის წაყენებულ მოთხოვნებს. სანად ადამიანმა არ გამოიყენა რაიმე სერიოზული ძალისხმევა, მოთხოვნები მის მიმართ მაღალი არ არის; მაგრამ მისი ძალისხმევა დაუყოვნებლივ ზრდის ამ მოთხოვნებს. და რაც უფრო მეტია მის მიერ წარმოებული ძალისხმევა, მით უფრო მნიშვნელოვანია ახალი მოთხოვნები.
ამ ეტაპზე მოწაფეები ხშირად უშვებენ შეცდომას, რომელიც მუდმივად მეორდება. ისინი მიიჩნევენ, რომ ადრე გამოყენებული  ძალისხმევა, ასე ვთქვათ, წარსული დამსახურება, აძლევს მათ გარკვეულ უფლებებს ან შეღავათებს, ამცირებენ მათდამი მოთხოვნებს, თითქოს პატიობენ მათ, თუ ისინი შეწყვეტენ მუშაობას ან რაღაც შეცდომას დაუშვებენ. რა თქმა უნდა, ეს არის ცრუ ცნება; რადგან არაფერი, რაც გუშინ გააკეთა ადამიანმა, არ აძლევს მას დღეს პატიების უფლებას.  თუ გუშინ მან რაღაც გააკეთა, ეს იმას ნიშნავს, რომ დღეს მან მეტი უნდა გააკეთოს. ეს, რა თქმა უნდა, არ ნიშნავს, რომ უმჯობესია არაფრის არ გაკეთება. ვინც არაფერს აკეთებს, არც არაფერს არ მიიღებს.
როგორც უკვე აღვნიშნე, ერთ-ერთი პირველი მოთხოვნა ადამიანის მიმართ არის გულწრფელობა. არსებობს გულწრფელობის სხვადასხვა სახე: არსებობს გონიერი გულწრფელობა, არსებობს სულელური გულწრფელობა. როგორც სულელური გულწრფელობა, ასევე სულელური არაგულწრფელობა თანაბრად მექანიკურია. მაგრამ თუ ადამიანს სურს ისწავლოს გონივრული გულწრფელობა, ის, პირველ რიგში, უნდა იყოს გულწრფელი მასწავლებელთან და იმ ადამიანებთან, რომლებიც მასზე მეტხანს მუშაობენ. ეს იქნება „გონიერი გულწრფელობა“. მაგრამ აქ აუცილებელია იმის თქმა, რომ გულწრფელობა არ უნდა გადაიქცეს „უყურადღებობად“. მასწავლებლის ან მათ მიმართ უყურადღებობა, ვინც მასწავლებლად დანიშნეს, როგორც უკვე აღვნიშნე, ანადგურებს მუშაობის ყველა შესაძლებლობას. თუ ადამიანს გაუჩნდება გონიერი არაგულწრფელობის სწავლის სურვილი, ის უნდა იყოს არაგულწრფელი, როდესაც საუბარი მის მუშაობას შეეხება; მან უნდა ისწავლოს დუმილი ადამიანებთან ურთიერთობისას, ვინც არ არის დაკავებული მუშაობით, ვინც არასდროს არ შეაფასებს და ვერ გაიგებს  მის საქმეს. მაგრამ გულწრფელობა ჯგუფში - აბსოლუტური მოთხოვნაა, რადგან თუ ადამიანი კვლავაც ცრუობს ჯგუფში, ისევე, როგორც ცხოვრებაში ატყუებს თავის თავს და სხვებს, ის არასოდეს ისწავლის სიმართლის სიცრუისგან განსხვავებას.
მეორე დაბრკოლებად ხშირად აღმოჩნდება შიშზე გამარჯვება. ადამიანი, როგორც წესი, განიცდის ბევრ ზედმეტ, წარმოსახვით შიშს. ტყუილი და შიში ის ატმოსფეროა, რომელშიც ცხოვრობს ჩვეულებრივი ადამიანი. სიცრუეზე გამარჯვების მსგავსად, შიშზე გამარჯვება ინდივიდუალური უნდა იყოს. ყველას აქვს მხოლოდ მისთვის დამახასიათებელი შიში. ჯერ საჭიროა ამ შიშის პოვნა, შემდეგ მისი განადგურება. შიში, რომლის შესახებაც მე ვსაუბრობ, როგორც წესი, უკავშირდება სიცრუეს, რომელშიც ადამიანი ცხოვრობს: თქვენ უნდა გესმოდეთ, რომ მათ არ აქვთ არაფერი საერთო არც ობობების, თაგვების ან ბნელი ოთახის შიშთან, არც ანგარიშმიუცემელ ნერვულ შიშთან.
საკუთარ თავში სიცრუესთან ბრძოლა და შიშთან ბრძოლა - პირველი დადებითი სამუშაოა, რომელსაც იწყებს ადამიანი.
ზოგადად, საჭიროა გავიგოთ, რომ დადებითი ძალისხმევა და სამუშაოს დროს გაწეული მსხვერპლი არ გაამართლებს შეცდომებს. პირიქით, რაც შესაძლებელია აპატიო ადამიანს, რომელსაც არც ძალისხმევა ჰქონია და არც მსხვერპლი გაუღია, არ შეიძლება აპატიო მას, ვინც უკვე დიდი მსხვერპლი მოიტანა.
ეს უსამართლოდ ჩანს, მაგრამ შეეცადეთ გაიგოთ კანონი. თითოეულ ადამიანზე თითქოს ცალკე ანგარიშია გახსნილი. მისი ძალისხმევა და გაღებული მსხვერპლი წიგნის ერთ გვერდზეა ჩაწერილი, ხოლო შეცდომები და დაუდევრობა - მეორეზე. რაც ჩაწერილია დადებით მხარეზე, არასდროს არ გამოისყიდის  უარყოფით მხარეზე ჩაწერილს. უარყოფით მხარეზე ჩაწერილი მხოლოდ ჭეშმარიტებამ შეიძლება წაშალოს, ანუ ჩადენილის დაუყოვნებლივი და სრული აღიარებით საკუთარი თავის და სხვების, პირველ რიგში, მასწავლებლის წინაშე. თუ ადამიანი ხედავს თავის შეცდომას, მაგრამ განაგრძობს თავის მართლებას, მცირე დანაშაულს შეუძლია გაანადგუროს მთელი ძალისხმევა და შრომა. აქედან გამომდინარე, მუშაობაში უმჯობესია თქვენი დანაშაულის აღიარება მაშინაც კი, როცა უდანაშაულო ხარ. მაგრამ ესეც დელიკატური საკითხია, და არ არის საჭირო მისი გაზვიადება. წინააღმდეგ შემთხვევაში, შედეგი იქნება იგივე სიცრუე, რომელიც შიშით იქნება  წახალისებული.
სხვა შემთხვევაში, როდესაც ჯგუფების შესახებ საუბრობდა, გურჯიევმა განაცხადა:
—არ იფიქროთ, რომ პირდაპირ უნდა დაიწყოთ ჯგუფის ფორმირებით. ჯგუფის შექმნა -  დიდი საქმეა. იგი იქმნება გარკვეული კონკრეტული სამუშაოსთვის, გარკვეული მიზნისთვის ამ მუშაობაში. მე უნდა გენდობოდეთ თქვენ, თქვენ კი უნდა მენდობოდეთ მე და ენდობოდეთ ერთმანეთს. მხოლოდ ამ შემთხვევაში შეიქმნება ჯგუფი. სანამ არ არსებობს ერთობლივი შრომა, ჯგუფი ითვლება მოსამზადებლად. ჩვენ უნდა მოვემზადოთ იმისთვის, რომ დროთა განმავლობაში გავერთიანდეთ ჯგუფში. ამისათვის მომზადება შესაძლებელია, თუ შევეცდებით მივბაძოთ ჯგუფს, როგორიც ის უნდა იყოს; იმიტაცია, რა თქმა უნდა, უნდა იყოს შინაგანი და არა გარეგნული.
რა არის ამისათვის საჭირო? პირველ რიგში, თქვენ უნდა გესმოდეთ, რომ ჯგუფში ყველა პასუხისმგებელია ერთმანეთზე. ერთი შეცდომა ითვლება ყველას შეცდომად. ეს კანონია, და სრულიად გამართლებული, რადგან, როგორც მოგვიანებით ნახავთ, რაც ერთის მიერ არის შეძენილი, ყველას შეძენილია.
აუცილებელია კარგად გვახსოვდეს ურთიერთპასუხისმგებლობის ეს წესი. მას აქვს მეორე მხარეც. ჯგუფის წევრები პასუხისმგებელნი არიან არა მარტო სხვების შეცდომებზე, არამედ მათ წარუმატებელ ქმედებებზე.
ერთის წარმატება - ყველას წარმატებაა, ერთის მარცხი კი - ყველას მარცხია. სერიოზული შეცდომა ერთი ადამიანის მხრიდან, მაგალითად, ფუნდამენტური წესის დარღვევა, აუცილებლად იწვევს ჯგუფის დაშლას.
ჯგუფი უნდა მუშაობდეს, როგორც მანქანა; ამ მანქანის ნაწილები უნდა იცნობდნენ და ეხმარებოდნენ ერთმანეთს. ჯგუფში არ შეიძლება იყოს პირადი ინტერესები, რომლებიც ეწინააღმდეგება სხვა ადამიანების ინტერესებს ან საქმის ინტერესებს, არ შეიძლება იყოს პირადი სიმპათიები ან ანტიპათიები, რაც ხელს უშლის მუშაობას. ჯგუფის ყველა წევრი მეგობრები და ძმები არიან; მაგრამ თუ ერთ-ერთი მათგანი ტოვებს ჯგუფს, განსაკუთრებით მაშინ, თუ ის მასწავლებელმა გააძევა, ის უკვე აღარ არის მეგობარი და ძმა, უცხოა, მოკვეთილი. ეს წესი ძალიან რთულია შესასრულებლად; მიუხედავად ამისა, ის აუცილებელია. ადამიანები შეიძლება  ახლო მეგობრები იყვნენ, ჯგუფში ერთად შევიდნენ; მიუხედავად ამისა, თუ ერთ-ერთმა მათგანმა დატოვა ჯგუფი, მეორეს აღარ აქვს უფლება მასთან ილაპარაკოს ჯგუფის მუშაობის შესახებ. წასულისთვის ეს გაუგებარია, ის შეურაცხყოფილად გრძნობს თავს, და მათ შორის კამათი იწყება. ამ მდგომარეობის ნათესავებთან ურთიერთობისას თავიდან აცილების მიზნით, მაგალითად, თუ ჯგუფში მუშაობენ ქმარი და ცოლი, დედა და ქალიშვილი და ა.შ., ჩვენ მათ ერთ ადამიანად აღვიქვამთ, ჯგუფის ერთ წევრად. ამრიგად, თუ ერთ-ერთი მათგანი ვერ მიდის წინ მუშაობაში და ტოვებს ჯგუფს, დამნაშავედ მიიჩნევა მეორეც, და ისიც უნდა ტოვებს ჯგუფს.
 უნდა გახსოვდეთ, რომ მე შემიძლია დაგეხმაროთ მხოლოდ იმდენად, რამდენადაც თქვენ მეხმარებით მე. გარდა ამისა, თქვენი დახმარება, განსაკუთრებით დასაწყისში, შეფასდება არა ფაქტობრივი შედეგების საფუძველზე, რომელიც, ალბათ, ნულოვანი იქნება, არამედ თქვენი ძალისხმევის მიხედვით.
ამის შემდეგ გურჯიევი გადავიდა ინდივიდუალურ დავალებებსა და ჩვენი „ძირითადი ნაკლოვანებების“ განმარტებაზე. შემდეგ მან ჩვენს წინაშე რამდენიმე კონკრეტული ამოცანა დასახა, საიდანაც დაიწყო ჩვენი ჯგუფის მუშაობა.
მოგვიანებით, 1917 წელს, როცა კავკასიაში ვიმყოფებოდით, გურჯიევმა ერთხელ ჯგუფის ფორმირების ძირითად პრინციპებს კიდევ დაამატა რამდენიმე საინტერესო დაკვირვება.  ვფიქრობ, ღირს მათი აქ მოყვანა.
—თქვენ ამას ღებულობთ მხოლოდ თეორიულად, - თქვა მან. - ახლა თქვენ უკვე უფრო მეტი უნდა იცოდეთ. არ არსებობს კონკრეტული სარგებელი ჯგუფების არსებობისგან, ისევე, როგორც არ არსებობს კონკრეტული დამსახურება მათდამი კუთვნილებაში. ჯგუფების სარგებელი განისაზღვრება მათი შედეგებით.
ნებისმიერი ადამიანის მუშაობა შეიძლება მიმდინარეობდეს სამი მიმართულებით. ეს შეიძლება სასარგებლო იყოს სამუშაოსთვის. ის შეიძლება სასარგებლო იყოს ჩემთვის. ის შეიძლება სასარგებლო იყოს საკუთარი თავისთვის. რასაკვირველია, სასურველია, რომ ადამიანის მუშაობა სამივე მიმართულებით იძლეოდეს შედეგებს. თუ ეს არ ხერხდება, შეიძლება შევურიგდეთ ორსაც. მაგალითად, თუ ადამიანი სასარგებლოა ჩემთვის, ის, აქედან გამომდინარე, უკვე სასარგებლოა სამუშაოსთვის. ან, თუ ეს სასარგებლოა სამუშაოსთვის, ჩემთვისაც სასარგებლოა. მაგრამ, დავუშვათ, თუ ადამიანი  სასარგებლოა სამუშაოსთვის და ჩემთვის, მაგრამ არ შეიძლება იყოს სასარგებლო მისთვის, ეს ბევრად უარესია, რადგან ის დიდ ხანს ვერ გაუძლებს ასეთ მდგომარეობას. თუ ადამიანი არაფერს არ იღებს თავისთვის, თუ ის არ იცვლება და ისეთივე რჩება, როგორიც იყო, ამ შემთხვევაში, მისი მოკლევადიანი სარგებლობის ფაქტი არ იქნება მიჩნეული მის დამსახურებად. მაგრამ უფრო მეტად მნიშვნელოვანი ის არის, რომ მისი სარგებლობა ხანგრძლივი არ არის. სამუშაო იზრდება და იცვლება. თუ ადამიანი თავად არ იზრდება და არ იცვლება, ის ვერ შეძლებს თანაბრად გაუმკლავდეს სამუშაოს; სამუშაო მას უკან ტოვებს, და ის ფაქტი, რომ სასარგებლო იყო მისთვის, შეიძლება საზიანო აღმოჩნდეს.
დავუბრუნდები 1917 წლის ზაფხულს პეტერბურგში.
მალე მას შემდეგ, რაც ჩვენი ჯგუფი, ან „მოსამზადებელი ჯგუფი“, ჩამოყალიბდა, გურჯიევმა დაიწყო  საუბარი იმ ძალისხმევის შესახებ, რომელიც დაკავშირებულია მის მიერ ჩვენს წინაშე დაყენებულ ამოცანებთან.
- თქვენ უნდა გესმოდეთ, - თქვა მან,  - რომ ჩვეულებრივი ძალისხმევა არ შედის სათვალავში. გათვალისწინებული იქნება მხოლოდ ზეძალისხმევა. ასე ხდება ყველგან და ყველაფერში. მათთვის, ვისაც არ სურს ზედმეტი ძალისხმევის დახარჯვა, უკეთესი იქნება ჯგუფის დატოვება და საკუთარ ჯანმრთელობაზე ზრუნვა.
- და ეს გადაჭარბებული ძალისხმევა შეიძლება საშიში აღმოჩნდეს? - იკითხა ერთმა ადამიანმა აუდიტორიიდან, რომელიც განსაკუთრებით ზრუნავდა მის ჯანმრთელობაზე.
- რა თქმა უნდა, - უპასუხა გურჯიევმა, - თუმცა უკეთესია მოკვდე და სცადო გამოღვიძება, ვიდრე მძინარე დარჩე.
ეს ერთი. და მეორე: არც ისე ადვილია ძალისხმევის შედეგად სიკვდილი. ჩვენ გაცილებით მეტი ძალა გვაქვს, ვიდრე ვფიქრობთ. თუმცა, ჩვენ არასდროს არ ვიყენებთ მას სრულად. თქვენ უნდა გესმოდეთ ადამიანის აპარატის ერთი თავისებურება.
მასში ძალიან მნიშვნელოვან როლს თამაშობს სპეციალური აკუმულატორი. თითოეული ცენტრთან არის განსაკუთრებული სუბსტანციით გავსებული ორი პატარა აკუმულატორი, რომელიც საჭიროა ამ ცენტრის ფუნქციონირებისათვის.
გარდა ამისა, ორგანიზმში არის კიდევ  დიდი აკუმულატორი, რომელიც კვებავს მცირე აკუმულატორებს. მცირე აკუმულატორები ერთმანეთთან არიან დაკავშირებული, თითოეული მათგანი უკავშირდება ცენტრს, რომლის მახლობლადაც მდებარეობს, და ასევე დიდ აკუმულატორს.
გურჯიევმა დახაზა „ადამიანის აპარატის“ ზოგადი დიაგრამა  და აღნიშნა დიდი და პატარა აკუმულატორების ადგილმდებარეობა და კავშირი მათ შორის.
— აკუმულატორები შემდეგნაირად მუშაობენ, - თქვა მან. - დავუშვათ, რომ ადამიანი მუშაობს ან კითხულობს რთულ წიგნს და ცდილობს მის გაგებას. ამ შემთხვევაში, მის სააზროვნო აპარატში  ბრუნავს რამდენიმე „ლილვი“. ან დავუშვათ, რომ ის მართლა ადის ფერდობზე და დაიღალა. ამ შემთხვევაში, „ლილვი“ ბრუნავს  მამოძრავებელ ცენტრში.
პირველ შემთხვევაში, ინტელექტუალური ცენტრი, ხოლო მეორე შემთხვევაში, მამოძრავებელი ცენტრი, იღებს ენერგიას მუშაობისთვის მცირე აკუმულატორებიდან. როდესაც ეს აკუმულატორები თითქმის ცარიელდება, ადამიანი გრძნობს, რომ დაიღალა. მას სურს გაჩერდეს, დაჯდეს, ან იფიქროს სხვა რამეზე, თუ მას რთული ამოცანა აქვს გადასაწყვეტი. მაგრამ საკმაოდ მოულოდნელად ის გრძნობს ენერგიის მოზღვავებას; და მას კვლავ შეუძლია სიარული ან მუშაობა. ეს იმას ნიშნავს, რომ ცენტრი დაუკავშირდა მეორე აკუმულატორს და იქიდან იღებს ენერგიას. იმავდროულად, პირველი აკუმულატორი ივსება ენერგიით დიდი აკუმულატორიდან. ცენტრის მუშაობა გრძელდება, ადამიანი ისევ მიდის ან მუშაობს. ზოგჯერ ამ კავშირის უზრუნველსაყოფად საჭიროა ხანმოკლე დასვენება, ზოგჯერ - ბიძგი, ზოგჯერ - დამატებითი ძალისხმევა. როგორც არ უნდა იყოს, მუშაობა გრძელდება. გარკვეული დროის შემდეგ ენერგიის მარაგი იცლება მეორე აკუმულატორშიც, და ადამიანი კვლავ გრძნობს დაღლილობას.
კვლავ მოყვება გარე ბიძგი, ან ხანმოკლე დასვენება, ან სიგარეტი, ან ძალისხმევა, და ადამიანი კვლავ უკავშირდება პირველ აკუმულატორს. თუმცა, შეიძლება ისე მოხდეს, რომ ცენტრი აიღებს ენერგიას მეორე მეორე აკუმულატორისგან ისე სწრაფად, რომ პირველს არ დარჩება დრო მარაგის შესავსებად დიდი აკუმულატორიდან. ის აიღებს მხოლოდ ენერგიის ნახევარს და მხოლოდ ნახევრად აივსება.
როდესაც ისევ უკავშირდება პირველ აკუმულატორს, ცენტრი იწყებს მისგან ენერგიის მიღებას, ხოლო მეორე აკუმულატორი უკავშირდება დიდ აკუმულატორს და მისგან დაიწყებს ენერგიის მიღებას. მაგრამ ახლა პირველი აკუმულატორი მხოლოდ ნახევრად არის შევსებული; ცენტრი სწრაფად ამოწურავს მთელ  ენერგიას; მეორე აკუმულატორმა მოახერხა მხოლოდ მეოთხედით შევსება. ცენტრი უკავშირდება მას, სწრაფად ამოწურავს მთელ მის მარაგს, კიდევ ერთხელ დაუკავშირდება პირველ აკუმულატორს და ა. შ. გარკვეული დროის შემდეგ ორგანიზმი ისეთ მდგომარეობაში მოდის, როდესაც ერთ-ერთ პატარა აკუმულატორში ერთი წვეთი ენერგიაც არ რჩება. ამჯერად ადამიანი ნამდვილად გრძნობს თავს დაღლილად. იგი შეიძლება წაიქცეს დაღლილობისგან, ფეხზე ეძინება, ან მისი მთელი ორგანიზმია დაღლილი, მას თავის ტკივილი ეწყება, სწრაფი გულისცემა, ის თავს ავად გრძნობს.
და მოულოდნელად, ახალი ხანმოკლე დასვენების, გარე ბიძგის ან ძალისხმევის შემდეგ მას უჩნდება ენერგიის ახალი ნაკადი, და ადამიანს კვლავ შეუძლია ფიქრი, სიარული, მუშაობა.
ეს ნიშნავს, რომ ცენტრი უშუალოდ დაუკავშირდა დიდ აკუმულატორს. დიდი აკუმულატორი შეიცავს დიდი რაოდენობით ენერგიას. დიდ აკუმულატორთან შეერთებისას ადამიანი პირდაპირ სასწაულს სჩადის. მაგრამ თუ „ლილვები“ აგრძელებენ ბრუნვას, თუ ჰაერიდან, საკვებიდან და შთაბეჭდილებებიდან მიღებული ენერგია უფრო სწრაფად მიედინება დიდი აკუმულატორიდან, ვიდრე იღებს, მაშინ, რა თქმა უნდა, დადგება მომენტი, როდესაც დიდი აკუმულატორიც დაკარგავს მთელ ენერგიას, ხოლო ორგანიზმი მოკვდება. მაგრამ ეს ძალიან იშვიათად ხდება. ჩვეულებრივ, დიდი ხნით ადრე, ორგანიზმი ავტომატურად წყვეტს მუშაობას. ორგანიზმის სიკვდილი რომ გამოიწვიო მთელი ენერგიის ამოწურვის შედეგად, განსაკუთრებული პირობებია საჭირო. ნორმალურ პირობებში კი ადამიანი დაიძინებს, ან გული წაუვა, ან განუვითარდება ზოგიერთი შინაგანი გართულება, რომელიც შეწყვეტს ორგანიზმის მუშაობას  დიდი ხნით ადრე, სანამ მას რეალური საფრთხე დაემუქრება.
აქედან გამომდინარე, არ არის საჭირო ვუფრთხოდეთ ძალისხმევას; სიკვდილის ალბათობა მისგან უმნიშვნელოა. გაცილებით ადვილია სიკვდილი უმოქმედობის, სიზარმაცის, შიშისგან, ძალისხმევის ჩადენის შიშისგან.
პირიქით, ჩვენი მიზანია ვისწავლოთ თუ როგორ უნდა დავუკავშიროთ საჭირო  ცენტრი დიდ აკუმულატორს. სანამ ჩვენ არ ვიცით, როგორ უნდა გავაკეთოთ ეს, მთელი ჩვენი სამუშაო იქნება უშედეგო, იმიტომ, რომ ჩვენ დავიძინებთ მანამ, სანამ ჩვენი ძალისხმევა მოიტანს რაიმე შედეგს.
პატარა აკუმულატორები საკმარისია ყოველდღიური  საქმიანობისთვის. მაგრამ საკუთარ თავზე, შინაგანი ზრდაზე მუშაობისთვის, იმ ძალისხმევისთვის, რომელიც მოეთხოვება გზაზე გასულ ადამიანს, ამ პატარა აკუმულატორების ენერგია საკმარისი არ არის.
ჩვენ უნდა ვისწავლოთ ენერგიის მიღება დიდი აკუმულატორიდან.
თუმცა, ეს შესაძლებელია მხოლოდ ემოციური ცენტრის დახმარებით. მნიშვნელოვანია გვესმოდეს, რომ დიდ აკუმულატორთან კავშირი შეიძლება დამყარდეს მხოლოდ ემოციური ცენტრის მეშვეობით. ინსტინქტური, მოძრავი და ინტელექტუალური ცენტრები თავისთავად შეძლებენ კვებას მხოლოდ მცირე აკუმულატორებიდან.
სწორედ, რომ ამის გაგება არ შეუძლიათ ადამიანებს. ამიტომ ისინი მიზანმიმართული უნდა იყვნენ ემოციური ცენტრის საქმიანობის განვითარებაზე. ემოციური ცენტრი უფრო ფაქიზი აპარატია, ვიდრე ინტელექტუალური ცენტრი, მით უმეტეს, თუ გავითვალისწინებთ, რომ ინტელექტუალური ცენტრი წარმოადგენს ერთადერთ ნაწილს, რომელიც მუშაობს ფორმირებად აპარატში, და ინტელექტუალური ცენტრისთვის ბევრი რამ სრულიად მიუწვდომელია. თუ ვინმეს გაუჩნდება უფრო მეტის სწავლების და გაგების სურვილი, რაც რეალურად იცის და ესმის, მას უნდა ახსოვდეს, რომ ახალი ცოდნა და გაგება მოდის ემოციური ცენტრის, და არა ინტელექტუალური ცენტრის მეშვეობით.
გარდა იმისა, რაც მან თქვა აკუმულატორების შესახებ, გურჯიევმა გააკეთა რამდენიმე ძალიან საინტერესო დაკვირვება მთქნარებისა და სიცილის შესახებ.
ჩვენს სხეულს ორი გაუგებარი ფუნქცია აქვს, რომლის ახსნა მეცნიერული თვალსაზრისით შეუძლებელია, - თქვა მან, - თუმცა მეცნიერება, ბუნებრივია, არ მიიჩნევს მას აუხსნელად. ეს ფუნქციებია მთქნარება და სიცილი. არც ერთის და არც მეორეს სწორად გააზრება და ახსნა არ შეიძლება, თუ არაფერი იცი აკუმულატორების და მათი როლის შესახებ ადამიანის სხეულში.
ცნობილია, რომ ჩვენ ვამთქნარებთ მაშინ, როცა დაღლილი ვართ. ეს განსაკუთრებით შესამჩნევია, მაგალითად, მთებში, როდესაც მიუჩვეველი ადამიანი მთაზე ასვლის დროს თითქმის განუწყვეტლივ ამთქნარებს. მთქნარების დროს ჩვენ ენერგიას ვაგროვებთ პატარა აკუმულატორებში. როდესაც ისინი ძალიან სწრაფად იცლებიან, და ერთი მათგანი ვერ ასწრებს შევსებას მეორეს მუშაობის დროს, მთქნარება  თითქმის უწყვეტია. ცნობილია ავადმყოფური მდგომარეობა, რომლის დროსაც ადამიანს სურს დაამთქნაროს და ვერ ამთქნარებს; ამ შემთხვევაში, მას გული უჩერდება. თავისებური პირობები წარმოიქმნება მაშინ, როდესაც რაღაც გაფუჭდა თავად ტუმბოში და აიძულებს მას უშედეგოდ მუშაობას: ადამიანი სულ ამთქნარებს, მაგრამ ვერ ტუმბავს ენერგიას აკუმულატორებში.
 მთქნარების შესწავლამ და დაკვირვებამ ამ თვალსაზრისით შეიძლება აღმოაჩინოს ბევრი რამ ახალი და საინტერესო.
სიცილი ასევე უშუალოდ უკავშირდება აკუმულატორებს. მაგრამ სიცილი - ეს არის მთქნარების საპირისპირო ფუნქცია. ეს არ არის ენერგიის დაგროვება, არამედ მისი ამოტუმბვაა, თითქოს აკუმულატორები იცლება დაგროვილი ჭარბი ენერგიისგან. სიცილი ყველა ცენტრში არ არსებობს, მხოლოდ მათში, რომლებიც დაყოფილია ორ ნაწილად: დადებითსა და უარყოფითზე. თუ მე ამის შესახებ ჯერ არ მისაუბრია დეტალურად, ამას გავაკეთებ, როდესაც დავიწყებთ ცენტრების უფრო დეტალურად შესწავლას. ამჟამად ჩვენ განვიხილავთ მხოლოდ ინტელექტუალურ ცენტრს. შესაძლებელია ისეთი შთაბეჭდილებების მიღება, რომლებიც მალევე აღმოჩნდება ცენტრის ორივე ნახევარში და ერთდროულად გამოიწვევს მკვეთრ „დიახ“-ს და მკვეთრ „არა“-ს. ასეთი ერთდროული „დიახ“ და „არა“ ცენტრში ქმნის განსაკუთრებული სახის სპაზმს; ცენტრს უკვე არ შეუძლია ერთი ფაქტის ორი საპირისპირო შთაბეჭდილების ჰარმონიზაცია და გადახარშვა და იწყებს სიცილის სახით  ენერგიის გამოყოფას, რომელიც მას ამ მომენტში ამარაგებს. ხდება ისეც, რომ აკუმულატორში გროვდება ძალიან ბევრი ენერგია, ხოლო ცენტრს არ შეუძლია მისი გამოყენება. ამ შემთხვევაში, ნებისმიერი, თუნდაც ყველაზე ჩვეულებრივი შთაბეჭდილება შეიძლება იყოს აღქმული ორმაგი ფორმით, ანუ აღმოჩნდეს მის ორივე ნახევარში და გამოიწვიოს სიცილი, ანუ ენერგიის მოხმარება.
რა თქმა უნდა, მე თქვენ გაძლევთ ყველაზე ზოგად ცნებებს; თქვენ უნდა გახსოვდეთ, რომ როგორც მთქნარება, ასევე სიცილი, ძალიან გადამდებია. ეს გვიჩვენებს, რომ არსებითად ისინი ინსტინქტური და მამოძრავებელი ცენტრების ფუნქციებს წარმოადგენენ.
მაგრამ, რატომ არის სიცილი ასეთი სასიამოვნო? - ჰკითხა ვიღაცამ.
იმის გამო, რომ სიცილი ათავისუფლებს ზედმეტი ენერგიისგან, - განაცხადა გურჯიევმა, - რომელიც გამოუყენებლობის შემთხვევაში, შეიძლება უარყოფითი გახდეს.
ჩვენში, შიგნით, ბევრი შხამია დაგროვილი. სიცილი კი მოქმედებს, როგორც ანტიდოტი. მაგრამ ეს ანტიდოტი აუცილებელია მხოლოდ მანამდე, სანამ ჩვენ ვერ შევძლებთ მთელი ენერგიის გამოყენებას სასარგებლო სამუშაოსთვის. მაგალითად, ქრისტე შესახებ ამბობენ, რომ ის არასდროს იცინოდა. მართლაც, სახარებებში ვერ იპოვით იმის ხსენებას, რომ ქრისტე იცინოდა. მაგრამ არსებობს არ გაცინების სხვადასხვა გზა. არიან ადამიანები, რომლებიც არ იცინიან იმიტომ, რომ მთლიანად განიცდიან  უარყოფით ემოციებს - გაბოროტებას, შიშს, სიძულვილს, ეჭვს. არიან ადამიანები, რომლებიც არ იცინიან იმიტომ, რომ არ აქვთ ნეგატიური ემოციები. გაიგეთ ერთი რამ: უმაღლეს ცენტრებში არ შეიძლება იყოს სიცილი, რადგან უმაღლეს ცენტრებში არ არსებობს დაყოფა, არ არსებობს „დიახ“ და „არა“.

LOVE, NOT A COMMANDMENT, BUT SPONTANEOUS SOUL MOVEMENT
OF THE INNER SELF
love cannot be commanded, nor can it be a
commandment. It is a free, spontaneous soul movement.

To the extent an individual is capable of experiencing and expressing real love, to exactly that
degree is he capable of manifesting constructive, healthy anger. Both come from the inner self. Any
real feeling, whether love or anger or all of the many other feelings in existence, are healthy,
constructive, growth furthering in self and others. They cannot be forced, commanded, or
superimposed. They are a spontaneous expression, happening as an organic, natural result of
self-confrontation.

Love is not a commandment, but the greatest of all freedoms. It is a spontaneous soul
movement of the inner self and happens naturally, as a result of certain conditions of the personality
such as psychic health, inner correct understanding and concepts, and soul currents which are in
harmony with universal currents.

Fear is a major obstacle to attain real love, and it can only be present when man loves himself too much, takes himself too important, cares too much for his own well‑being, thus clinging instead of giving freely of himself in the right and healthy manner. If you take yourself overly important, you will have to be afraid. If you give your own ego less consideration, you do not need to be afraid that "something might happen" when you genuinely love. Fear covers your eyes with a heavy veil and blinds you. You can neither see yourself nor others

What is Love? perhaps we may find that love is the ability of someone to give us back to us. Maybe love is someone seeing and remembering, handing us back to ourselves just a trifle better than we had dared to hope or dream...”
― Ray Bradbury, I Sing the Body Electric! & Other Stories

https://pathwork.org/lectures/love-not-a-commandment-but-spontaneous-soul-movement-of-the-inner-self/

„კულტურის აშენება არ შეიძლება, ეს არ არის ჯარი ან ფლოტი“ ვიქტორ ეროფეევი:

ვიქტორ ეროფეევი: „კულტურის აშენება არ შეიძლება, ეს არ არის ჯარი ან ფლოტი“

16 მაისს გამოქვეყნდა რუსეთის სახელმწიფო კულტურის პოლიტიკის საფუძვლების ახალი ვარიანტი. მას კომენტარს უკეთებენ გერმანული საინფორმაციო სააგენტო და ცნობილი რუსი მწერალი.
როდესაც „საფუძვლების“ პირველი ვარიანტი გამოქვეყნდა, მან ბევრი კრიტიკა გამოიწვია - პირველ რიგში, რუსეთის კულტურის მოღვაწეთა მხრიდან. ბევრი ხაზგასმით აღნიშნავდა, რომ კულტურული პოლიტიკის „უარყოფაზე“ აშენება (მინიშნება კეთდებოდა თეზისზე „რუსეთი არ არის ევროპა“) დამღუპველია კულტურისათვის, ხოლო "კულტურული ერთგვაროვნებისკენ“ სწრაფვა ზღუდავს შემოქმედების თავისუფლებას, რაც ეწინააღმდეგება რუსეთის ფედერაციის კონსტიტუციას.
განსაკუთრებული გზაა ურთიერთგამდიდრების ნაცვლად.
რუსეთის სახელმწიფო კულტურის პოლიტიკის საფუძვლების პუბლიკაციას გამოეხმაურა გერმანული საინფორმაციო სააგენტო DPA. მას კომენტარი გაუკეთა DPA-ს მოსკოველმა კორესპონდენტმა ულფ მაუდერმა (Ulf Mauder). მისი აზრით, რომელიც ეფუძნება არა მხოლოდ პროექტის პირველი ვარიანტის ტექსტს, რუსეთი ემზადება კულტურული ბრძოლისათვის დასავლეთსა და აღმოსავლეთს შორის. ამ მიზნით, ხელისუფლება მუშაობს ახალი იდეოლოგიური კონცეფციის შექმნაზე, რომლის მიზანია „ქვეყნის სულიერი და კულტურული ერთიანობის გაძლიერება“  და მისი მოქალაქეების დაცვა დასავლური „სიმახინჯისა“ და „გახრწნისაგან“. ულფ მაუდერის აზრით, შეიძლება მოკლედ რუსეთის კულტურის სამინისტროს მიერ შემუშავებული პროექტის მნიშვნელობის შეჯამება.
კონცეფციის ავტორებს მიაჩნიათ, რომ რუსეთი უნდა განიხილებოდეს როგორც ცივილიზაცია, რომელიც არ შეიძლება დაუკავშირო არც „დასავლეთს“ და არც  „აღმოსავლეთს“. DPA -ს კორესპონდენტმა განსაკუთრებული ყურადღება გაამახვილა იმ ფაქტზე, რომ აქცენტი კეთდება არა ტოლერანტობაზე ან ურთიერთგამდიდრებააზე, არამედ „კონკურენციაზე“. მიუხედავად იმისა, რომ „საფუძვლების“ ახალ, გარკვეულწილად შერბილებულ ვარიანტში საუბარი კონკრეტულად ეხება „რუსეთის, როგორც მსოფლიო კულტურის განუყოფელი ნაწილის გააზრებას“, მთავარი კვლავინდებურად რჩება „თვითმყოფადობა“, „რუსეთისთვის ტრადიციული ზნეობრივი ღირებულებები“, „რუსული ცივილიზაცია“ და ა. შ.
გერმანული საინფორმაციო სააგენტოს ავტორმა თავის კომენტარში შეახსენა გარკვეული აკრძალვების შესახებ, რომელსაც აწყდებოდნენ ოპოზიციური კულტურის მოღვაწეები თავისი გამოსვლებისა და პროექტების განხორციელებისას. კერძოდ, ის მიუთითებდა მუქარის შესახებ მწერალ ვლადიმერ სოროკინის მისამართით და ჯგუფისთვის Pussy Riot თავისუფლების აღკვეთის შესახებ... ხელისუფლების ზეწოლის მაგალითები კულტურის მოღვაწეებზე რუსეთში მრავლადაა, აღნიშნავს ულფ მაუდერი, შეიძლება საკმარისი რაოდენობის მოყვანა, მაგრამ დღემდე საერთო იდეოლოგიური და სამართლებრივი ბაზა ამისთვის არ არსებობდა.
კრიტიკა = მტერია?
ამიტომაც, როგორც DPA-ს კორესპონდენტი აღნიშნავს, რუსეთის კულტურის მინისტრმა ვლადიმერ მედინსკიმ გადაწყვიტა ახალი დოკუმენტის დახმარებით განსაზღვროს კულტურული ცხოვრების ჩარჩოები, მოახდინოს მისი რეგლამენტირება ხელისუფლების თვალსაზრისიდან გამომდინარე. რუსეთის ცნობილი სახეების, როგორიცაა ლუდმილა ულიცკაია, კრიტიკულ განცხადებებს, რომლებიც ადანაშაულებენ ხელისუფლებას იმპერიულ ჩვევებში, ხელისუფლება იგნორირებას უკეთებს. კრემლის მიერ კონტროლირებად მასმედიაში კრიტიკოსები წარმოჩენილი არიან, როგორც რუსეთისა და რუსების მტრები, იუწყება საინფორმაციო სააგენტო DPA- ს კორესპონდენტი.
ერთ-ერთი კრიტიკული ხმა, რომელსაც სამწუხაროდ, კრემლში არ უსმენენ, არის ცნობილი რუსი პროზაიკოსის ვიქტორ ეროფეევის ხმა, რომელიც გერმანიაშიც არის ცნობილი, სადაც ასევე იბეჭდება მისი წიგნები. DW-მ სთხოვა მას კომენტარი გამოქვეყნებულ პროექტზე.
ვიქტორ ეროფეევი:  „სახელმწიფო კულტურული პოლიტიკის საფუძვლები უვაროვის დროს მაგონებსმ მისი „შესანიშნავი“ ლოზუნგით „თვითმპყრობელობა, მართლმადიდებლობა, ხალხურობა“, და მეტყველებს იმაზე, რომ რუსეთის ბიუროკრატიული კონსერვატიზმი ჯერ არ არის აღმოფხვრილი. კულტურის  აშენება არ შეიძლება. ეს არ არის არმია და ფლოტი ... კულტურა თავისთავად ვითარდება, და არავის შეუძლია მისი მოთოკვა, ან გამდიდრება, იმიტომ, რომ ის თავისუფალი და დამოუკიდებელია. რა თქმა უნდა, შეიძლება ხელ-ფეხი შეუკრა ხელოვანებს და საერთოდ ძლიერად აწყენინო ინტელიგენციას, მაგრამ საბჭოთა დროიდან ჩვენ ვიცით: როდესაც ადამიანმა იცის, რა უნდა დაწეროს, ის დაწერს, როგორც პასტერნაკმა დაწერა „ექიმი ჟივაგო“, მანდელშტამმა - მისი ლექსები და ა. შ. და ა. შ.
კულტურა რუსეთში უნიკალურია, ეს ჩვენ კულტურის სამინისტროს გარეშეც ვიცით. რაც შეეხება საბიუჯეტო თანხების გამოყოფას - რაზე უნდა გაიცეს ის და რაზე არა - ასე ადრეც ხდებოდა. ფულს აძლევდნენ იმას, ვინც მხარს უჭერდა ხელისუფლებას, და არა იმას, რაც იყო  თავისუფალი და დამოუკიდებელი. ანუ, ამ თვალსაზრისით, „საფუძვლების“ გამოჩენით არაფერი შეცვლილა, ისევე, როგორც არაფერი შეცვლილა ჩინოვნიკების თავში, რომლებიც ფიქრობენ, რომ ისინი გავლენას მოახდენენ კულტურაზე. უმჯობესი იქნებაა კულტურა ვითარდებოდეს თავისუფლად, ხოლო სახელმწიფო განზე გადგეს. ამ შემთხვევაში რუსეთის კულტურისთვის, რომელსაც აქვს ასეთი დიდი ტრადიციები, ყველაფერი კარგად იქნება“.

Люди всегда будут такими, какими делают их женщины; поэтому, если вы хотите, чтобы были великие и добродетельные люди, — внушите женщинам, что такое величие и добродетель.
Люди злы, но человек добр.
Природа хочет, чтобы дети были детьми, прежде чем быть взрослыми. Если мы хотим нарушить этот порядок, мы произведем скороспелые плоды, которые не будут иметь ни зрелости, ни вкуса и не замедлят испортиться. У ребенка свое особое умение видеть, думать и чувствовать; нет ничего глупее, чем пытаться подменить у их это умение нашим. Дайте детству созреть в детях.
Книги только учат людей говорить о том, чего они не понимают
Человек очень силен, когда он хочет быть только тем, что он есть, и очень слаб, когда хочет подняться выше человечества.
Видеть несправедливость и молчать - это значит самому участвовать в ней.

Царство женщины - это царство нежности, тонкости и терпимости
Дайте детству созреть в детях.
Отказаться от своей свободы - это значит отречься от своего человеческого достоинства, от прав человеческой природы, даже от ее обязанностей. Невозможно никакое возмещение тому, кто от всего отказывается. Подобный отказ несовместим с природою человека; лишить человека свободы воли - это значит лишить его действия какой бы то ни было нравственности.



Когда мужчина берет жену ниже себя по званию, он не унижает себя, но возвышает свою супругу; наоборот, заключая брак с особою более высокого звания, он унижает ее и сам не возвышается.
Жан-Жак Руссо

"Trans-humanism is merely the tantalizing carrot to seduce the population with all it’s superhuman potential, including anti-aging and longevity..Such will always appeal to the masses in an offering artificially what has been taken away artificially in the first place. What was removed from our Being is what is Rightfully ours and always was. We must endeavor to Re-remember and take back and Ingrain as much Consciousness from this enforced amnesia and false programming as possible, for that is what ultimately breaks the matrix and it’s A.I containment field seeking the ultimate consummation.”


"The model is Jungian in its mythopoetic roots, as the terminology indicates. Each archetypal energy potential is modeled on a triune pyramidal structure where the bottom two represent a bipolar dysfunctional or shadow form, and the apex represents the mature fully integrated form. The archetypes are traced back to their emergence at different developmental stages in the lifecycle. However, the phylogeny-ontogeny correlation is not made explicitly like in a classical developmental psychology model, nor may it be valid. However, it is shown how a healthy man’s potentiation necessarily requires a healthy boy pyramid apex inhabitation followed by transcendence. Importantly, each archetype is shown in a complementary relationship with the others for a fully integrated personhood. And some injunctions are offered to ‘access’ the hidden potentials. The King energy represents the qualities of bringing order, balance and ‘fertilizing’. In its unintegrated state-stage it is subject to usurpation syndrome or the abdication syndrome. The Warrior archetype represents self-discipline, cautious aggression, creative destruction and loyalty to a transpersonal goal. The two key vulnerabilities to watch out for here are the hatred of the weak and the helpless (the Sadist’s own hidden Masochist) and the compulsive obsession to ‘succeed’. The Magician is the knower (theory) and he is the master of technology (application). It is also the ‘bullshit detector’ and it sees evil for what and where it is when it masquerades as goodness, as it so often does. In Eastern parlance this is the Jnana Yogi/ Zen Master – there is a trickster element to make it unpredictable and inscrutable. The Lover embodies aesthetic consciousness, with the two primary roles being the artist (broadly defined) and the psychic. The artist lives very close to the fiery power of the creative unconscious, the genuine psychic in a world of sensations and “vibrations” of deeply felt intuitions. His interests are the opposite of the Warrior’s, the Magician’s and the King’s concerns for boundaries, containment, order and discipline. Overall, within the remit of what the authors set out for themselves, they’ve done a very decent job. This book is essential reading for both men and women who feel torn and confused in a culture of political correctness & archetypal suppression after suffering the 0-7 year itch." - Neelesh Marik


The Hyperdimensional Matrix Control System affects us in more ways than we are aware of, especially people who are actively engaged in consciousness raising activities, seeking truth, and speaking out about it. There are many traps, distractions, and temptations in the process of awakening for the truth seeker, be it through our own minds, like psychic attacks or entity attachments, or forces working through others who are being used as “portals” to vector us off our path. Think of Agent Smith being able to inject himself into any character in the film “The Matrix” trying to stop Neo from awakening. Hence, blind people, people who are asleep, plugged into the Matrix – the grand illusion – can become unconscious “tools” and puppets of the Matrix to make sure no one jumps out of line. It’s easy to fall into paranoia, especially in light of comprehending the scale of hyperdimensional manipulation. These archonic critters hook into our blind spots, triggers, traumas and wounds, thereby feeding off our ‘lower’ emotions (and creating them through us). [...] By consistently experiencing positive emotions in a fully embodied and integrated way – as opposed to chasing a philosophical/spiritual ideal in a contrived way (of being positive/loving and ignoring the negative, one of the fallacies of New Age Thought), we also turn off the food source for negative hyperdimensional entities. In other words, we can starve them to the point that they lose interest and move on, and we don’t become subjected to their constant attacks and manipulations. [...] Resisting pain and negative emotions actually creates more pain. We live in a world where most people run away from their internal pain, and project it outwardly onto the world (and other people) in unconscious ways. In short, it’s the avoidance of unconscious, repressed pain that creates conflict between people, which can even be ‘scaled-up’ into inter-tribal, “us versus them” warfare. Unacknowledged and unprocessed negative emotions are exactly what the archonic overlords feed upon, which is why they try their best to keep us in that lower frequency through the mechanism of our own minds, which most often results in us fighting each other. [...] So this is the ironic paradox in the anchoring equation: in order to access a higher vibration and feel more positive emotions on a consistent basis, we need to “love” any negative emotions that come up, without judgment, and without attempting to fight them, resist them, or over-analyze how pathological we or others are as a result of them arising in us. It’s not about avoiding these feelings in an attempt to access love – the only way out is through.... Full article:

Also relates to Tim McClew's recent write-up.

"This deviousness brings up an even-more fundamental tool of misdirection: the truth that all religious archetypes and iconographies are allegorical reference points which are designed to reinforce the original deception - the 'fall' of humanity.
That event was, in fact, NOT due to some innate "flaw" (sin/pride/avarice) within our species, but rather was the result of the genetic manipulation of our fundamental coding, and the insertion of various implants into our collective consciousness by which to maintain the mutant matrix of our current false 'reality'.
Not only do these figures reinforce the enslavement that arises from adherence to external authoritarian ("higher beings") programs, but they actually weaken your central nervous system via the simple act of gazing upon their symbolic representations. Try muscle testing someone as they look at Buddha and you will see why Siddhartha pleaded with people not to worship him, nor to make laws of his observational principles.

When well-meaning Westerners sit in rapturous trance-like states at Kirtan, do they realize they are singing songs of praise (and providing energy to) archetypes of warlords who raped, pillaged, and committed genocide? There are chapters in the Vedas that are 'off-limits' and/or censored due to concerns that they may "confuse" followers - with verses that describe in gory detail the exploits of the Hindu "god impersonators".


"[There are] strange creatures of other planes. Creatures, many of us would be frightened to death of if we could actually see them. We seldom realize that our passions and hates create these demonical beings in the superphysical world, but this is one of the secrets to black magic. Every evil or debased thought and emotion of man helps build these tearing, rending creatures, the innate qualities of which become in the hands of those who know, agencies for the destruction of light. It also seems part of plan, that those who chain these demons shall themselves fall victims to their own slaves, for one after another, the black magicians are sucked into a maelstrom of the astral hell. [...] The terms incubus and succubus have been applied indiscriminately by the Church Fathers to elementals. The incubus and succubus, however, are evil and unnatural creations, whereas elementals is a collective term for all the inhabitants of the four elemental essences. According to Paracelsus, the incubus and succubus (which are male and female respectively) are parasitical creatures subsisting upon the evil thoughts and emotions of the astral body. These terms are also applied to the superphysical organisms of sorcerers and black magicians. While these larvæ are in no sense imaginary beings, they are, nevertheless, the offspring of the imagination. By the ancient sages they were recognized as the invisible cause of vice because they hover in the ethers surrounding the morally weak, and continually incite them to excesses of a degrading nature. For this reason they frequent the atmosphere of the dope den, the dive, and the brothel, where they attach themselves to those unfortunates who have given themselves up to iniquity. By permitting his senses to become deadened through indulgence in habit-forming drugs or alcoholic stimulants, the individual becomes temporarily en rapport with these denizens of the astral plane. The houris seen by the hasheesh or opium addict and the lurid monsters which torment the victim of delirium tremens are examples of submundane beings, visible only to those whose evil practices are the magnet for their attraction." ~ Manly P. Hall, The Secret Teachings of All Ages


Individuality is the embodied individualized soul as a conscious transducer for higher energies, being the “instrument” for Divine Will. Individuality DOES NOT mean ego/personality identification (the false “I”), or what the matrix/official culture promotes as “Individuality” which is most often a “cult of personality”. In the same context, becoming a sovereign emancipated Individual does not imply that one is an “independent” human being, separate from everything else. That illusory idea stems from the over-riding head-centric male aspect of consciousness, the (inner) tyrant who is identified with self-achieved (false) independence. From a spiritual and holistic perspective, being a sovereign embodied Individual is based upon a deep recognition (on an embodied level) of the interrelationship of life, fully tuned into nature and the Divine/Spirit as an individualized (but not separate) expression of it – a fractal aspect of the universal Hologram. It stems from the feminine aspect of consciousness, which is grounded in Being. A sovereign emancipated Individual is not influenced by external influences/intrusions which the Matrix attempts to inset into their consciousness: any form of rulers/authority (including hyperdimensional interference) or social/cultural programming/spiritual conditioning. But he/she is also not an isolated, “independent” and separate being, but deeply connected to (and in alignment with) nature, spirit and the Divine, as a conscious vessel/transducer for Divine Will. Being, in the true meaning of the word, does not mean that one is just passive (another common misconception). It is the still point (zero-point consciousness) from which our wholeness can be informed by the world’s wholeness (listening to world through the body, anchored in the pelvic floor/gut, the seat of the feminine aspect of consciousness), and then respond to it from this grounded space. It is from this state of Being wherein spontaneous, perfect action arises – action that is in alignment with nature and Divine Will. It is receptive to “what is”, contrary to the reactionary “tyrant” of the male aspect of consciousness, who is threatened by the present moment (and, essentially, afraid of the Feminine), addicted to “willful doing” and head-centric analysis, with a desperate need to control the “outside world”, which only results in more and more fragmentation, for the intellect/mind can never ever perceive wholeness.


“There is always this critical hostile voice in everybody's nature, questioning, reasoning, denying the experience itself, suggesting doubt of oneself and doubt of the Divine. One has to recognise it as the voice of the Adversary trying to prevent the progress and refuse credence to it altogether.” Sri Aurobindo “Half of the time you think you’re thinking, you’re actually listening.” Terence McKenna

To be normal is the ideal aim of the unsuccessful. ------C.G. Jung

"Ничего не знаешь – живешь себе, расхаживаешь по земле, скачешь верхом по лесам, а на тебя то и дело что-нибудь взирает так требовательно, так обнадеживающе и так волнующе, рождая в душе тоску: вечерняя звезда, синяя головка колокольчика, мутно-зеленое озеро, глаза человека или коровы; и порою кажется, будто вот-вот рассеется прозрачная пелена, отделяющая тебя от остального мира, и случится нечто невиданное и вместе с тем давно желанное, но время течет, ничего не происходит, и загадка остается неразгаданной, тайные чары не развеяны, а ты не успел оглянуться, как уже состарился…и все также ничего не знаешь, все также ждешь и прислушиваешься." Гессе.«Нарцисс и Гольдмунд»


From Boyhood to Manhood "Patriarchy is the expression of the immature masculine. It is the expression of Boy psychology, and, in part, the shadow— or crazy— side of masculinity. It expresses the stunted masculine, fixated at immature levels. Patriarchy, in our view, is an attack on masculinity in its fullness as well as femininity in its fullness. Those caught up in the structures and dynamics of patriarchy seek to dominate not only women but men as well. Patriarchy is based on fear— the boy’s fear, the immature masculine’s fear— of women, to be sure, but also fear of men. Boys fear women. They also fear real men. What is missing is not, for the most part, what many depth psychologists assume is missing; that is, adequate connection with the inner feminine. In many cases, these men seeking help had been, and were continuing to be, overwhelmed by the feminine. What they were missing was an adequate connection to the deep and instinctual masculine energies, the potentials of mature masculinity. They were being blocked from connection to these potentials by patriarchy itself, and by the feminist critique upon what little masculinity they could still hold onto for themselves……………." ~ King, Warrior, Magician, Lover Rediscovering the Archetypes of the Mature Masculine by Robert Moore & Douglas Gillette

https://www.newlifetucson.com/cvglobal.html?page=loneliness&kw=lonely%20man&mt=b&loc=9004370&n=g&d=c&adp=2t1&cid=1051191486&adgid=51877301272&tid=kwd-16300586&gclid=EAIaIQobChMI3ObE_vKJ3QIVQ1mGCh14SAWuEAAYASAAEgIu_vD_BwE

https://www.supercall.com/culture/drinking-alone-without-looking-sad

https://pairedlife.com/problems/Stop-Explaining-to-The-Narcissist-Do-This-Instead

Intimacy is often times mistaken as physical closeness alone: hugging, cuddling, kissing, sex. However, if there is no emotional intimacy (as in emotional relating) and a feeling of safety in a relationship, then physical intimacy and sex can only go that far. In order to truly open up to a partner and go deep we need to feel safe and be able to share emotional intimacy, our fears, mistakes, traumas, wounds and pains and receive each other with compassion and empathy. For many people physical intimacy comes easier than emotional intimacy. For others it is the other way around. Often times people avoid emotional intimacy by focusing on physical intimacy, using sex to buffer up their vulnerability.

In order to be emotional intimate with a partner we need to be able to be intimate with ourselves, feeling our vulnerability without judgment and developing healthy self-love. If we are not comfortable with our own vulnerability, we cannot receive the vulnerability of another person fully and emotional intimacy is blocked. No matter how hot the sex and how great physical intimacy is, if we don’t develop or have emotional intimacy and the safety to express ourselves that way, a relationship and the sexual union can go only so far, keeping it on a lower vital level.

We need safety and healthy boundaries in order to establish intimacy on all levels. This safety is more than just feeling “secure” and boundaries don’t mean rejection or avoidance. It is about taking care of ourselves. Our body gives us constantly clues about what is safe for us and what not. The more we are in touch with our bodies, the more we can receive these messages which also puts us in touch with our vulnerability. It’s important to listen to these bodily sensations which go deeper than just sexual feelings. Most often they are buried under layers of “armor”. It’s easy to rationalize these deeper sensations away, judging ourselves for not opening up when it doesn’t feel safe. Don’t listen to the mind, trust your body and don’t judge yourself for however you feel.

Emotional intimacy goes hand in hand with trust, knowing that we can be completely ourselves with all our vulnerability and always be received with compassion and empathy in a safe container by a partner. But before we can receive another person like that ourselves, or even express ourselves that way, we must be able to to be compassionate with ourselves and love ourselves, the dark and light, neither inflating or diminishing ourselves.

Otherwise we will keep looking for the illusory partner, who never comes and whom we want to be a certain way, when in fact this is what we need to give to ourselves first. Sometimes we’re looking for a “savior” in a partner unconsciously but it is a projection of what we have denied or avoided to give ourselves: healthy self-love, vulnerability and inner safety. Before we can develop deeper trust with a partner, we need to be able to trust ourselves and the deeper clues our bodies are giving us

Consider the quality of grace: when you watch a really fine dancer move with accomplished fluidity and precision, you might marvel at the grace she possesses. You might even feel a sense of awe similar to what you’d feel witnessing a murmuration of starlings sweep and ascend and condense against the evening sky. Even so, you’d likely not say, “Those starlings possess a lot of grace.” Their flight does not express a quality they possess; it is a highly attuned response to the felt energy of the Present that expresses the grace of that energy. Watching the starlings, feeling them, you are feeling the grace of the present moment made manifest.

The same is essentially true of the dancer, the actor, or any other artist. What moves the arm in space or the brush across the canvas is not a quality the artist possesses. Each is moved, rather, by her attunement to the world as it passes through her and by the sensitivity that enables that attunement. As we witness that attunement, it attunes us. We resonate to it, carried into the moment, feeling the Present with a renewed, exquisite sensitivity.

[...] Again, that reality is not something you possess but something that lives through you. You cannot know it objectively, but you can attune to it.

[...] the qualities we most deeply cherish - spaciousness, ease, connection, love, spontaneity, grace, freedom, joy, truth, harmony - are properties of the Present; you cannot self-achieve or supervise your way into any of them. They don’t even exist independent of the Present.

But if you join the Present - if you surrender to it and allow yourself to be carried by its currents - you will partake of its spaciousness, its grace, its ease, its poise.

[...] The dancer’s gift is to reveal the grace of the organic whole through her sensitivity to it. She does not possess that grace; she submits to it - and through her perfect submission, we, too, feel it."

~ Philip Shepherd, 'Radical Wholeness'

==

Question: When a human being is possessed by a hostile (occult) force, what becomes of his psychic being (soul) ?

The Mother Mirra Alfassa: It depends on the degree of the possession. Usually it is something progressive. First there is an influence under which one comes, and comes in a fragmentary way, not even totally in his being, but in certain parts and for a time. This is the first stage. The second: the influence becomes permanent and there is one part of the being which deteriorates, which is constantly under this influence and expresses it. After this, the being which has cast this influence tries to enter that part. Then, usually, this produces a conflict, a kind of inner battle. People have fits, sometimes even nervous morbid fits. In trying to resist, the two parts of the being come constantly into conflict, and this produces great imbalance, even physical imbalance. But if one doesn’t know how to resist and doesn’t succeed in shaking off the hold, then gradually the being that has seized upon a part of the person acts like an octopus and spreads its tentacles like that, slowly and everywhere; and finally it is a total possession.

At the moment of the total possession, either the possessed person becomes completely unbalanced or he becomes a kind of monster and his psychic being leaves him [soul extraction]. Usually, in the human being the psychic is strong enough to be able to resist, and the most frequent case is that of constant conflict between the two parts, until the psychic being, if it is strong enough and knows how to lean on a greater strength than its own, is capable of rejecting this influence and freeing itself. It is only in an extreme case of a total possession that the psychic being goes away.

It sometimes happens that a child is still-born, that is, just at the moment of birth it dies or a few minutes later, or an hour or two later, you see, just at that time. In these cases it happens that it is the psychic being which has decided not to use this body. But if, for example, the doctor who is looking after the case is a clever man or the nurse a clever person and they can bring back life into the body by artificial respiration or such means, most often it is a hostile being which gets hold of this body. There have been cases like that, children who seemed to be dead, that is, the psychic being had left the body, and before it had died completely, a vital being had entered and taken its place. Such cases have been known. And these beings are demons. In life they become veritable demons. There are not many of them."

- from "Collected Works of the Mother, Volume 6" [Integral Yoga]

A “healer” doesn’t heal you. A healer is someone who triggers within you, your own ability to heal yourself. Your own body knows what to do and it is always striving towards wholeness and healing (on all levels: physical, emotional, mental, spiritual) if given the space to do so. You have the power all within yourself and you are your own healer, even though we all need assistance sometimes (asking for help can be very challenging for some people) to have the space and safety to let it happen.

We cannot do “self-work” on our own all the time, especially since we all have blindspots and triggers that only appear in relationship. By “relationship” I don’t mean just romantic, but our relations to everyone because relationship is all there is: how you relate to everyone and anything in your daily life, the food you eat, the streets you walk, the nature surrounding you, the situations you find yourself in, the people you meet and interact with, any “thing” you have, how you relate to yourself, etc.

It’s so easy to resist and complain in our daily lives and find fault in anything that is not the way we “like” things to be, most often based on our conditioned preferences (resulting in shadow projections), our self-importance (identification with our personality/ego), first world privileges, and our social/cultural conditioning that has removed us from nature and who we truly are.

But one of the most struggling things is for people to “go there” because real shadow work and confronting your fears (most of them unconscious) and stored trauma in the body is not a walk in the park, far from it. We can read books and quotes about it and may understand it intellectually but the work itself is painful, scary, messy and requires immense courage, but not the courage of being “tough”. It’s the courage to not resist discomfort, not escape into the head or back into your comfort zone, but to be vulnerable and feel it all in the body, for the healing only happens through the body, beyond any intellectual analysis.

That’s where the rubber hits the road when it comes to self-work and the internal alchemical fire for transmutation gets ignited through the friction of discomfort and “conscious suffering” as Gurdjieff and many other teachers have talked about, without resisting it, escaping it, nor projecting it outwardly by blaming others or your situation. It requires incredible self-ownership and responsibility for everything you feel.

The only way out is through and there IS light at the end of the tunnel as you realize on a deep embodied level (not just intellectually) that any fear you have had was just an illusion and didn’t reflect your true self, or that you have taken on stuff that is not yours to carry; that you always did the best you could at anytime of your life based on where you were at. Forgiveness for self and others plays a big part in it. That unconditional acceptance of what “is” opens the space for healing on much deeper levels.

"[There are] strange creatures of other planes. Creatures, many of us would be frightened to death of if we could actually see them. We seldom realize that our passions and hates create these demonical beings in the superphysical world, but this is one of the secrets to black magic. Every evil or debased thought and emotion of man helps build these tearing, rending creatures, the innate qualities of which become in the hands of those who know, agencies for the destruction of light. It also seems part of plan, that those who chain these demons shall themselves fall victims to their own slaves, for one after another, the black magicians are sucked into a maelstrom of the astral hell.
[...]
The terms incubus and succubus have been applied indiscriminately by the Church Fathers to elementals. The incubus and succubus, however, are evil and unnatural creations, whereas elementals is a collective term for all the inhabitants of the four elemental essences.

According to Paracelsus, the incubus and succubus (which are male and female respectively) are parasitical creatures subsisting upon the evil thoughts and emotions of the astral body. These terms are also applied to the superphysical organisms of sorcerers and black magicians. While these larvæ are in no sense imaginary beings, they are, nevertheless, the offspring of the imagination. By the ancient sages they were recognized as the invisible cause of vice because they hover in the ethers surrounding the morally weak, and continually incite them to excesses of a degrading nature.

For this reason they frequent the atmosphere of the dope den, the dive, and the brothel, where they attach themselves to those unfortunates who have given themselves up to iniquity. By permitting his senses to become deadened through indulgence in habit-forming drugs or alcoholic stimulants, the individual becomes temporarily en rapport with these denizens of the astral plane. The houris seen by the hasheesh or opium addict and the lurid monsters which torment the victim of delirium tremens are examples of submundane beings, visible only to those whose evil practices are the magnet for their attraction."

~ Manly P. Hall, The Secret Teachings of All Ages

Before we can "wake up" or engage in the process of awakening we need to see (and essentially admit) how asleep we actually are, realizing our mechanical, conditioned, and programmed ways of thinking/feeling/doing under the illusion of control and "free will" with various occult (hidden) forces working through us, moving and manipulating us like puppets on strings. It's what Gurdjeff called coming face to face with the "horror of the situation", not only regarding the lies "out there" of official cult-ure but the lies we've been telling ourselves which only reveal themselves via sincere esoteric/psychological self-work.....which then leads to the necessary disillusionment, the shamanic decent into the underworld to engage in the Great Work to ascent and be reborn in the true Self in alignment with the Divine.

"The apparent freedom and self-assertion of our personal being to which we are so profoundly attached, conceal a most pitiable subjection to a thousand suggestions, impulsions, forces which we have made extraneous to your little person. Our ego, boasting of freedom, is at every moment the slave, toy and puppet of countless beings, powers, forces, influences in universal Nature. All life is the play of universal forces. The individual gives a personal form to these universal forces.

But he can choose whether he shall respond or not to the action of a particular force. Only most people do not really choose – they indulge the play of the forces. Your illnesses, depressions, etc. are the repeated play of such forces. It is only when one can make oneself free of them that one can be the true person and have a true life – but one can be free only by living in the Divine.”

- Sri Aurobindo

Two years ago my brother Humberto Braga made this incredible art video. It was fun (and hard work) to help him realize his vision. Check it out!

"ARISE" is a music video/ experimental narrative which presents a journey through universally archetypal themes, touching the divine peaks and darkest hells of the human experience. It embodies the dance between life & death, light & dark, and good & evil. Through experiencing the transformation in between, it ultimately transcends the polarized boundary between the two extremes, and we discover that only through this embodied journey toward understanding "what is" can we consciously evolve and arise.

Video & music by Humberto Braga

n the Gospel of Thomas Jesus tells us:
"The seeker should not stop until he finds. When he does find, he will be disturbed. After having been disturbed, he will be astonished. Then he will reign over everything."

These four short sentences contain, for me, the essence of Jesus's inner teaching to humanity and the essence of that Path of Radical Embodiment that he pioneered. What Jesus has given to all humanity is not a path of union with the Transcendent only, but a path through which the transcendent powers of love and wisdom are embodied in the core of human life. This path is at once the most difficult of all, because it invokes a gruelling and dangerous descent into the personal and collective shadow, and the most empowering, because if it is taken far and deep, it births a new kind of human being: one whose mind is illumined by gnosis, whose heart is aflame with a sacred passion of compassion, and whose body becomes, over time, the conscious receptacle of divine energy.

That contact with the Transcendent will initially cause chaos in our understanding of ourselves and the world. It will demand that we undertake a Descent into our own and the world's shadow and uncover and become conscious of the personal and collective forces of evil and destructiveness. Before we make the descent, it is essential to make vivid and ecstatic contact with the Transcendent Light first, because it is this contact, and the faith in the grace and protection of the Divine that it brings, that will give the "finder" the dogged passion and naked courage that she will need to undertake the marriage of the Light with every aspect of the psychic and physical life."

Andrew Harvey, Sacred Activism

patriarchy is not the expression of deep and rooted masculinity. for truly deep and rooted masculinity is not abusive. Patriarchy is the expression of the immature masculine. It is the expression of Boy psychology, and, in part, the shadow - or crazy - side of masculinity. It expresses the stunted masculine, fixated at immature levels.

Patriarchy.. is an attack on masculinity in its fulness as well as femininity in its fullness. Those caught up in the structures and dynamics of patriarchy seek to dominate not only women but men as well. Patriarchy is based on fear - the boy's fear, the immature masculine's fear - of women, to be sure, but also fear of men. Boys fear women. They also fear real men.

The patriarchal male does not welcome the full masculine development of his sons or his male subordinates any more than he welcomes the full development of his daughters, or his female employees.....

What we are really being attacked by is the immaturity in human beings who are terrified of our advances on the road toward masculine or feminine fullness of being....

We need to learn to love and be loved by the mature masculine. We need to learn to celebrate authentic masculine power and potency, not only for the sake of our personal well-being as men and for our relationships with others, but also because the crisis in mature masculinity feeds into the global crisis of survival we face as a species. Our dangerous and unstable world urgently needs mature men and mature women if our race is going to go on at all in the future."

from "King, Warrior, Magician, Lover: Rediscovering the Archetypes of the Mature Masculine by Robert Moore & Douglas Gillette

the bestselling, widely heralded, Jungian introduction to the psychological foundation of a mature, authentic, and revitalized masculinity.

Redefining age-old concepts of masculinity, Jungian analysts Robert Moore and Douglas Gillette make the argument that mature masculinity is not abusive or domineering, but generative, creative, and empowering of the self and others. Moore and Gillette clearly define the four mature male archetypes that stand out through myth and literature across history: the king (the energy of just and creative ordering), the warrior (the energy of aggressive but nonviolent action), the magician (the energy of initiation and transformation), and the lover (the energy that connects one to others and the world), as well as the four immature patterns that interfere with masculine potential (divine child, oedipal child, trickster and hero). King, Warrior, Magician, Lover is an exploratory journey that will help men and women reimagine and deepen their understanding of the masculine psyche.

Humans urge each other to satisfy their lower desires because they think that they will be the ones to profit and enjoy the results, but it is not so! The only ones to profit are the ones they work for, which is something they do not realize until they have lost all their joy, their strength, their inspiration. The invisible entities in man come and feast themselves, unbeknownst to him. The day we realize this and understand that we have spent our lives working for others, not for our own benefit… that our divine Nature is not the one to be enriched, nor fulfilled, it will be too late.
Who benefits, who are the “others”? It would take too long to explain now, but many entities feast themselves at our expense! Generations of humans have worked to satisfy them, and we are left with an inheritance that we drag along with us, myriad creatures who profit from the way we live, without our ever knowing it.

Those who observe themselves carefully see that after gratifying certain desire, they lose their peace of mind, their energy, their lucidity… which is proof that others were enjoying themselves in their stead; if we were clairvoyant at that time, we would see millions and millions of creatures robbing us of our energies. You think everything that you do under the impulse of the personality is done for your own welfare (which is why you are so insistent on obeying those impulses), but if you knew it was not for you, that millions of other beings both visible and invisible push you into doing these things, that you work for them in their interest, not in yours, perhaps you would not be in such a hurry nor so convinced that you are right in everything you do.

The whole point is to know when you are working for your benefit and when you are working for the lower entities or family spirits who ruin you. You must make every effort to dominate and control such entities, reducing them to silence, otherwise you are no more than an animal - a domesticated animal. We human beings are like animals in employ of forces outside of ourselves that we spend our lives working for.”


- Omraam Mikhaël Aïvanhov - Man’s Two Natures, Human and Divine

http://indigo.com.ge/articles/komunizmis-kristianuli-utopia

კომუნიზმის ქრისტიანული უტოპია

Человек - это не робот, он вкладывает в поведение своё сердце, чувства и индивидуальность. Культура свободы выбора превратилась в культуру механических реакций. В обществе таких "культурных" людей сначала приятно, потом скучно, а затем можно просто сойти с ума. Вообще, слово скука появилось после внедрения Фордом на своих заводах конвейеров. При встрече двух биороботов может произойти следующее: - если их программы сильно отличаются,они,не останавливаясь,пройдут мимо друг друга; - если есть схожие части программы,они вежливо поприветствуют друг друга одновременно подумав "А кто это был?";на самом деле у них просто одна операционная система,а потому один звук её загрузки; - один из них постарается что-то продать другому; - один из них постарается обмануть другого; - один из них предложит другому выпить;согласившись,они пойдут искать третьего. Алкоголь на некоторое время вводит сознание биоробота в изменённое состояние, поэтому по технике безопасности надо пить не меньше чем втроём, чтобы вместе сохранять работоспособность своих программ; - оба оценят возможности создания семьи или просто временных отношений; - рассмотрев друг друга каждый решит,что он более "крутая" модель; - увидев особенности друг друга, у обоих возникнет желание апгрейда - зависть; - если на апгрейд нет денег - возникнет гнев; - один биоробот должен в любом случае опасаться другого биоробота, чтобы его не разобрали на запчасти; Аффирмации стандартного биоробота Для биороботов время от времени придумывают особые программы, которые якобы помогают биороботу решать поставленные перед ним задачи собственными силами. Это копия молитвенной практики, но несущей в себе цель сбалансировать программу биоробота до приемлемого и жизнеутверждающего состояния. Этакая молитва атеиста.. Несправедливость, с которой мы постоянно сталкиваемся в нашей жизни, обусловлена наличием множества ложных стереотипов сознательно внедряемых в наше общество. Например: навязанное обществу деление труда людей на умственный и физический - ложно. Получается, что плотник головой не думает, когда строит дом, а только руками работает. Очевидно, что это - ложь. Хорошего плотника отличают его знания! Он знает, как надо сделать сруб, крышу, крыльцо и т.д. А писатель (работник «умственного труда») очень устает не только «умственно», но и физически, когда пишет ручкой на бумаге. Такое разделение труда на «умственный» и «физический» сделано умышленно, чтобы скрыть труд управленческий и не нести ответственности за качество этого труда. Изначально труд всех людей делится на управленческий и производительный. Производительный труд, - в результате которого появляется какой-либо продукт. Такой продукт может быть материальным (булка, дом, стол, станок и т.п.) или информационным (картина художника, книга писателя и т.п.). Поэтому к производительному труду мы относим труд всех людей, производящих продукты, как материальной культуры общества, так и информационной культуры (духовной). Это труд слесаря и плотника, писателя и врача, ученого и изобретателя и т.д. Работники управленческого труда (управленцы), осуществляют «сборку», координацию (согласование) усилий работников производительного труда. На разных уровнях управления (цех, завод, город, страна) объем такой управленческой деятельности различный, но суть работы одна - осуществлять управление людьми для достижения определенных целей управления.

http://zakonvremeni.ru/publications/24-chronological/19717-velichko-mv-egregorialno-matrichnoe-upravlenie.html

Mindfulness is being an adult. It is unattainable for someone who lacks inner cohesion, personal continuity, and integration. Being a fair witness requires a healthy ego, because distance and objectivity are unavailable to someone with poor boundaries, no tolerance of ambiguity, and no sense of a personal center.

Mindfulness can be either consciousness without content (pure awareness with no attention to any particular issue or feeling) or consciousness with content (attention without ego intrusions, called mindfulness of the mind).

Mindfulness is a courageous venture because it is trusting that we have it in us to hold and tolerate our feelings, to grant them hospitality no matter how frightening they seem, to live with them in equipoise. We then discover a strength within us that is equivalent of self-discovery. From that self-esteem comes effective relating with others. Because mindfulness leads us to let go of ego by letting go of fear and grasping, it is an apt tool for relating. It makes us present to others, without the buffers of the neurotic ego.

We simply stay with someone as he/she is, noticing not judging. We take what a partner does as information without having to sensor or blame. In doing this we put space around and event rather than crowding it with our own beliefs, fears, and judgments. Such mindful presence dress us from constricting identification with another’s actions. A healthy relationship is one in which there are more and more such spacious moments.

Mindfulness is not meant to helps us escape reality but to see it clearly, without the blinding overlays of the ego.

Mindfulness is inherent in human nature. We were built to pay attention to reality. Indeed, paying attention is a survival technique. Over the years, though, we learn to escape reality and take refuge in illusory sanctuaries built by and ego frightened of reality. We notice that it is easier to believe what will make us feel better, and we feel entitled to expect that others will be what we need them to be. These are man-made chains that look like links to happiness. But once we commit ourselves to experience divested of ego wishes and attachments, we begin to act straightforwardly, becoming truthful with one another.

The healthy ego is the part of us that can observe self, situations, and persons, assess them; and respond in such a way as to move towards our goals. It assists us in relationships by making us responsible and sensible in our choices and commitments.

The neurotic ego, on the other hand, is the part of us that is compulsively driven or stymied by fear or desire, feeding arrogance, entitlement, attachment, and the need to control other people. Sometimes it is self-negating and makes us feel we are victims of others. This neurotic ego is the one we are meant to dismantle as our spiritual task in life.

The neurotic ego wants to follow the path of least resistance. The spiritual Self wants to reveal new paths.

Childhood forces influence present choices, for the past is on a continuum with the present. Early business that is still unfinished does not have to be a sign of immaturity; rather, it can signal continuity. Recurrence of childhood themes in adult relationships gives our life depth in that we are not superficially passing over life events but inhabiting them fully as they evolve. Our past becomes a problem only when it leads to a compulsion to repeat our losses or smuggles unconscious determinants into our decisions. Our work, then, is not to abolish our connection to the past but to take it into account without being at tis mercy. The question is how much the past interferes with our chances at healthy relating and living in accord with our deepest needs, values, and wishes.

Every person needs the nourishment of food throughout life. Likewise, a psychologically healthy person needs the sustenance of the five A’s - attention, acceptance, appreciation, affection, and allowing. It is true that unmet needs for the five A’s in childhood cannot be made up for later in life, in the sense that they cannot be fulfilled so absolutely, so immediately, or so unfailingly. That absolute, immediate fulfillment of needs by one person is appropriate only to infants.

But needs can be fulfilled, in short or longterm installments, throughout life. The problem is not that we seek gratification but that we seek too much of it all at once. What we did not receive enough of before, we cannot receive enough of now; what we did receive enough of before, we can receive enough of now.

We do not outgrow our early needs. Rather they become less overwhelming, and we find less primitive ways to fulfill them. For example, an infant may need to be cradled and carried, while an adult may be satisfied with a supportive remark and a kindly glance. Sometimes a lifelong need can be fulfilled by just such little moments of mindful love.”

- David Richo, How to be an Adult in Relationships