понедельник, 17 июля 2017 г.

ფსიქიკური აშლილობები რელიგიურ-მისტიკური განცდებით: მოკლე სახელმძღვანელო ექიმებისათვის ნაწილი 5


ფსიქიკური აშლილობები რელიგიურ-მისტიკური განცდებით: მოკლე სახელმძღვანელო ექიმებისათვის


თავი 7
საკულტო ტრავმა (დესტრუქციული კულტების ფსიქიატრიული ასპექტები) 


საკულტო ტრავმებთან დაკავშირებული პრობლემების აქტუალობა გაიზარდა ჩვენს ქვეყანაში ბოლო ათწლეულების განმავლობაში. ეს განპირობებულია იმით, რომ სტრესული ზემოქმედების ფონზე, რომელიც გამოწვეული იყო ეკონომიკური არასტაბილურობით, ცხოვრების სტერეოტიპების რღვევით და ჩამოყალიბდა საბჭოთა ხელისუფლების წლებში, ბევრი ადამიანი ეძებდა ნუგეშს იმქვეყნიურში. რელიგიასთან ზიარება ხორციელდებოდა წინა რელიგიური გამოცდილების, ოჯახური და სოციალური ტრადიციებისა და რელიგიური განათლების გარეშე. XX საუკუნის 80-იანი წლების ბოლოსა და 90-იან წლების დასაწყისში უცხოელ მქადაგებელთა შემოსევა, უამრავი რელიგიური სექტის და ე. წ. ქრისტიანული ინსტიტუტების გამოჩენა, სადაც ბიბლიის შესწავლის საფარქვეშ ტარდებოდა ეზოთერული დოქტრინების სწავლება ბიოენერგეტიკული, ექსტრასენსორული და ექსტრემალური ფსიქოთერაპიული პრაქტიკების გამოყენებით, არცთუ უსაფრთხო იყო მიმდევართა ფსიქიკური ჯანმრთელობისათვის. ექიმები წააწყდნენ პათოლოგიის ახალ ტიპს, გაჩნდა „საკულტო ტრავმის“ ცნება, რომელიც გულისხმობს ზემოქმედების კომპლექსს, გამოიყენება დესტრუქციულ კულტებში და მიზნად ისახავს ინდივიდის ცნობიერების შეცვლას.
„საკულტო ტრავმის“ ცნებასთან დაკავშირებული აშლილობის გაჩენას ხელი შეუწყო არა მხოლოდ კვაზირელიგიურმა ინტერვენციამ. საზოგადოებრივი კრიზისის დროს რევიზიას ექვემდებარება ყველაფერი, მათ შორის სამყაროს საბუნებისმეტყველო მეცნიერული სურათი, რომელიც, თითქოსდა, მტკიცედ აითვისა მოსახლეობამ საბჭოთა ხელისუფლების წლებში. შიშმა და შფოთვამ მოიცვა მასები, რომელმაც, ერთი მხრივ, წარმოშვა დამორჩილების სურვილი, ძლიერი ლიდერის, „რკინის ხელის“ ძენბა, ხოლო, მეორე მხრივ, - საკუთარი აზროვნების, კრიტიკის, ინტელექტუალური შიდა დიალოგის შემცირება [12]. ამან ხელი შეუწყო ინტელექტუალური საქმიანობის ისეთ ფორმებზე გადასვლას, რომელიც არ შეესაბამებოდა ლოგიკას და გამოცდილებას. ერთ-ერთი ასეთი ფორმაა მაგიური აზროვნება, როდესაც აზრებს, სიტყვებს და ქმედებებს მიაწერენ ძალას, მაგალითად, უნარს გამოიწვიოს ან თავიდან აიცილოს რაიმე მოვლენა.
რა თქმა უნდა, მაგიური აზროვნების ფენომენი შეინიშნება არა მხოლოდ ჩვენ ქვეყანაში, სხვა ქვეყნებშიც არსებობს ადამიანთა მნიშვნელოვანი რაოდენობა, ვისაც სჯერა მკითხავების, ასტროლოგების. ამ მოვლენას ტ. დმიტრიევამ უწოდა  „შუა საუკუნეების დესანტი XX საუკუნის ბოლოს“  [2].
მაგრამ სწორედ ჩვენ ქვეყანაში ეს ფენომენი დაემთხვა კრიზისს, და აღმოცენდა მოულოდნელად, არაპროგნოზირებადად, რამაც გამოიწვია ინდუცირებული ფსიქიკური აშლილობები და ქცევითი დარღვევა. ამას საკმაოდ შეუწყო ხელი ვიზუალურ  მედიაში შიშის მომგვრელი მკვლელობების, კატასტროფების, წამების ჩვენებამ, ასტროლოგიოს, მისტიციზმის, ჯადოქრობის იდეების პოპულარიზაციამ. შედეგად, ჩამოყალიბდა იდენტობის კრიზისის მაგიური ვარიანტი, როცა ადამიანი  სულიერი და სოციალური პრობლემების ზეწოლის ქვეშ უღრმავდებოდა ოკულტურ წარმოდგენებს  და მისტიკურ განცდებს.

7.1. ტოტალიტარული კულტი

ტოტალიტარული კულტის სოციალური, ფსიქოლოგიური და ფსიქიატრიული ასპექტები განიხილება არა მხოლოდ რუსეთში, არამედ ყველა განვითარებულ ქვეყანაში. მათი რაოდენობის და გავლენის მნიშვნელოვანი ზრდა დამღუპველ ზემოქმედებას ახდენს, როგორც ადეპტებზე, ასევე საზოგადოებაზე მთლიანად. ეს განსაკუთრებით ცხადი გახდა 1978 წელს, როდესაც აშშ-ში „სახალხო ტაძრის“ სექტის 900 წევრმა თავი მოიკლა საკულტო რიტუალის დროს. გაურკვეველი კოლიზია „ადამიანის უფლებათა შესახებ საყოველთაო დეკლარაციის“ დებულებასა  და სინდისის თავისუფლების შესახებ და ტოტალიტარული რელიგიური მოძრაობების საქმიანობის მავნე შედეგებს შორის წარმოშობს ახალ და ახალ პრობლემებს, მათ შორის ტერორიზმს.
რელიგიის ისტორიას გააჩნია უამრავი ცნობები სხვადასხვა რელიგიური მოძრაობების წარმოქმნის შესახებ. როგორც ცნობილი რუსი სოციოლოგი პიტირიმ სოროკინი [16] აღნიშნავდა, ათასწლეულების და ასწლეულების განმავლობაში ზოგიერთი რელიგიური კოლექტივი ქრება, ჩნდება სხვა, ამასთან ეს პროცესები მიმდინარეობს პოლიტიკური გადაჯგუფების მსგავსად, არარეგულარულად; რელიგიური მოძრაობის და სტაგნაციის პერიოდების შეცვლა დაკავშირებულია მოსახლეობის სოციალურ წყობის ცვლილებასთან და წარმოადგენს ამ ცვლილების სიმპტომებს. სხვა რელიგიური მოძრაობებისგან ტოტალიტარული კულტი განსხვავდება სპეციფიკური  თვისებებით [26]:
● არის ჯგუფი ან მოძრაობა;
● ახდენს გადაჭარბებული ერთგულების დემონსტრირებას რომელიმე პირის, იდეის, ნივთის მიმართ;
● იყენებს პროგრამას, რომელიც გარდაქმნის აზროვნებას, რათა დაარწმუნოს, კონტროლი გაუწიოს და მოამზადოს კოლექტივში ცხოვრებისათვის (ანუ მოახდინოს მათი ინტეგრაცია ურთიერთობათა, რწმენის, ფასეულობების და პრაქტიკის ჯგუფურ უნიკალურ მოდელში);
● სისტემატურად სტიმულირებს ფსიქოლოგიური დამოკიდებულების მდგომარეობას წევრებში;
● ექსპლუატაციას უწევს წევრებს წარმატების მისაღწევად ლიდერების მიზნების განსახორციელებლად;
●  აყენებს ფსიქოლოგიურ ზიანს წევრებს, მათ ოჯახებს და საზოგადოებას.
რა თქმა უნდა, აღნიშნული ნიშნები არსებობენ არა მხოლოდ რელიგიურ, არამედ პოლიტიკურ, გასამხედროებულ და ფინანსურ ჯგუფებში. მაგრამ სწორედ დესტრუქციული რელიგიური კულტის არსებითი თვისებაა მანიპულაციების უხეში, უკონტროლო გამოყენება, რომლებიც მიზნად ისახავს ცნობიერების შეცვლილი მდგომარეობის და მასთან დაკავშირებული ჰიპერჩაგონების ფენომენის გამოწვევას.
ა. ლუდვიგის აზრით, ჰიპერჩაგონება პარალელურად კრიტიკული აზროვნების გაუარესებასთან ერთად იწვევს სუბიექტური აღქმის და ობიექტური რეალობის დიფერენცირების შესუსტებას [22]. აქედან გამომდინარე ჩნდება შფოთვა და ყალიბდება საკომპენსაციო მოთხოვნა მუდმივი მხარდაჭერის და ხელმძღვანელობის მოსაძებნად. იზრდება ნდობა ჰიპნოტიზიორის, შამანის, ლიდერის, რელიგიური მკურნალის, მქადაგებლის ან ფსიქოთერაპევტის ჩაგონების მიმართ, რომლებიც წარმოდგენილი ჰყავთ, როგორც ყოვლისშემძლე და ავტორიტეტული ფიგურები. თვითიდენტიფიკაციის შესუსტება ქმნის ავტორიტეტულ ფიგურასთან იდენტიფიცირების ტენდენციას, რომლის სურვილები ან მითითებები აღიქმება, როგორც საკუთარი.

 7.1.1. ტოტალიტარულ კულტებში  გამოყენებული მანიპულაციები

საკულტო მანიპულირება, რომელიც იწვევს ცვლილებებს აზროვნების სისტემაში, პირველად რ. ლიფტონმა [20] აღწერა. ისინი ეფუძნება ადამიანის ბუნებრივ მოთხოვნილებებს ჰქონდეს კავშირი სხვა ადამიანებთან, ეკუთვნოდეს რომელიმე სოციალურ გარემოს (ჯგუფს), მიიღოს სოციალური ჯილდო.
საკულტო მანიპულაციებს მიეკუთვნება:
●  კონტროლი გარემოსა და ინფორმაციის ხელმისაწვდომობაზე. პირობების შექმნა, რომლის დროს შეუძლებელია ან ძალიან შეზღუდულია ინფორმაციაზე ხელმისაწვდომობა, რომელიც ეწინააღმდეგება ჯგუფის ან მისი ლიდერის მითითებებს.
● მისტიკური მანიპულირება.  ჯგუფის მიზნების ჩაგონება, როგორც ერთადერთი სწორის. ლიდერის მორალური უპირატესობის და ზეადამიანური თვისებების მისტიკური აურა.
● აბსოლუტური მორჩილების ჩაგონება ლიდერის და მისი თანაშემწეების მოთხოვნების მიმართ.
● დანაშაულის ინდოქტრინაცია. დანაშაულის გრძნობის ინდუცირება დაუმორჩილებლობისა და წინააღმდეგობის გამო. აღსარების მოთხოვნა, როგორც განწმენდის და საკუთარი ცოდვების აღიარების საშუალება ჯგუფის და მისი ლიდერის წინაშე.
● „წმინდა მეცნიერება“. ჯგუფის ძირითადი დოგმების აღიარება, როგორც ერთადერთი სწორის, რომელიც არ ექვემდებარება ჭეშმარიტების არანაირი კრიტიკის ანალიზს. დოგმები ჯგუფის სწავლებისას მოცემულია მტკიცებულებების სახით. შეკითხვები და კრიტიკა იგნორირებულია, როგორც გამოუსადეგარი, საეჭვო, ცოდვილი მოვლენა.
● „დამუხტული ენა“. სპეციალურად შექმნილი ნაკლებად გასაგები ჟარგონის გამოყენება, საყოველთაოდ ცნობილი ცნებებისათვის ახალი მნიშვნელობის მინიჭება. ახალი მნიშვნელობის მინიჭება ემოციურად დატვირთული ისეთი სიტყვებისათვის, როგორიცაა „დედა“, „მამა“, „და“, „ძმა“, ხელს უწყობს ინდივიდის გამოყოფას მისი ბუნებრივი ოჯახიდან.
● დოქტრინის დომინირება. მის თანახმად, დოქტრინა იქმნება იმისათვის, რომ წაშალოს ყველა ძველი შემეცნებითი გამოცდილება. ჯგუფის სწავლება და მიზანი უფრო მნიშვნელოვანია, ვიდრე ინდივიდის პირადი კეთილდღეობა, წევრები მოითხოვენ თავის მსხვერპლად შეწირვას.
● არსებობის დაყოფა. ტარდება მკვეთრი გამიჯვნა მათ შორის, ვინც უნდა გადარჩეს, და ვინც იქნება დაწყევლილი. არსებობის უფლებით სარგებლობენ მხოლოდ ისინი, ვინც სრულად იზიარებს ჯგუფის მიზნებს და ყველაფერში ემორჩილება ლიდერს.
აზროვნების კონტროლის გზით შექმნილი იზოლაცია იწვევს მორჩილებას, ინდივიდში დაუცველობისა და უმწეობის შეგრძნების ფორმირებას. გარდა რ. ლიფტონის მიერ აღწერილისა, დესტრუქციულ კულტებში გამოიყენება სხვა ტექნიკაც [15]. მათ შორის ყველაზე ექსტრემალურია ისინი, რომლებიც მოიცავენ „შემკავებელი აზროვნების“, მუდმივი მედიტირების, მონოტონური სიმღერის და განმეორებადი მოქმედებების, უჩვეულო რიტუალებისა და ვიზუალური წარმომადგენების უკონტროლოდ თავს მოხვევის ტექნოლოგიებს, იწვევენ  გამწვავებული ჩაგონების მდგომარეობებს.
საკულტო ტრავმის პათოგენეზის სწორი გაგებისათვის უნდა აღინიშნოს, რომ ყოველთვის არა და ყველა შემთხვევაში არა ცნობიერების შეცვლილი მდგომარეობის ინდუცირება არ იწვევს ფსიქიკურ აშლილობას. გამოჯანმრთელების ან გაუმჯობესების მრავალი შემთხვევა ისტერიული ნევროზის ან ფსიქოსომატური დაავადების მკურნალობისას აგებულია ჩაგონების, ემოციური კათარსისის მიდრეკილების უპირატესობებზე. არსებობს მოულოდნელი გონების განათების, შემოქმედებითი ინსაითის მაგალითები, რომელსაც ადგილი აქვს ძილის დროს, ტრანსის, პასიური მედიტაციის მდგომარეობაში. თუ დავუშვებთ, რომ სუგესტური მეთოდები იწვევენ ფსიქოტროპული პრეპარატების ზემოქმედების მსგავსი ბიოქიმიური ანატომიის ცვლილებებს, ნათელი ხდება, რატომ არის, რომ ერთი და იგივე ზემოქმედება ზოგიერთ ადამიანში იწვევს გაუმჯობესებას, ზოგში კი - ფსიქიკის სერიოზულ პათოლოგიას. როგორც ცნობილია, ნებისმიერი ძლიერად მოქმედი პრეპარატი ერთი დოზით იწვევს ორგანიზმის მდგომარეობის გაუმჯობესებას, ხოლო სხვა დოზით - ლეტალურ შედეგს. ასევე ფსიქიკაზე ზემოქმედებას, რომელიც იწვევს ცნობიერების შეცვლილ მდგომარეობას, შეუძლია ზოგიერთ შემთხვევაში გამოიწვიოს განკურნება, ხოლო სხვა შემთხვევებში - დარჩეს უშედეგო, მესამეში კი - გამოიწვიოს სერიოზული დარღვევები, თუნდაც ფსიქოტური. მაგრამ თუ ფსიქიატრი ფსიქოტროპული საშუალებების დანიშვნისას ითვალისწინებს მის ქიმიურ საფუძველს, ფარმაკოდინამიკის თავისებურებებს, რეკომენდებულ დოზებს, ჩამოთვლილ გვერდით მოვლენებს, ფსიქოთერაპევტი კი ეყრდნობა მრავალსაუკუნოვან ემპირიულ გამოცდილებას, კულტის ლიდერი მოქმედებს უხეშად, უკონტროლოდ, არ ითვალისწინებს  შედეგებს.
დესტრუქციული ზემოქმედების ერთ-ერთი ყველაზე ნათელი მაგალითია სექტის „თეთრი ძმების“ [1] ლიდერთა საქმიანობა. სექტა შეიქმნა კიევში 1990-იან წლებში და სწრაფად გავრცელდა უკრაინაში, ბელორუსიასა და რუსეთში. როგორც თანამედროვე სექტების უმრავლესობა, მისი დოგმატები წარმოადგენდნენ ეკლექტიკურ ნაზავს იოგადან, ბუდიზმიდან, თეოსოფიიდან, ანთროპოსოფიიდან, ქრისტიანული ერესიდან. განსაკუთრებული ადგილი „სწავლებაში“ ეკავა მკაფიოდ ასახული სამყაროს დასასრულის დეტალურად შემუშავებულ საკულტო პრაქტიკას. ყველაზე დიდ საფრთხეს ფიზიკური და ფსიქიკური ჯანმრთელობისათვის წარმოადგენდა მსხვერპლთშეწირვის თემა. დოქტრინის თანახმად, განკითხვის დღის შემდეგ უნდა დადგეს ოქროს ხანა, სადაც აღმოჩნდება 140 000 იუსმალიანი (ასე უწოდებდნენ თავის თავს სექტის მიმდევრები). სექტას ხელმძღვანელობდნენ კრივონოსოვი და ცვიგუნი, რომელიც, როგორც ჩანს, განიცდიდა რელიგიურ-მისტიკურ მდგომარეობას (იხილა ცოცხალი ღმერთი). ნეოფიტებს აკომპლექტებდნენ ძირითადად 15-19 წლის ახალგაზრდებით. თავდაპირველად ლიდერები მიდიოდნენ აღმოსავლური საბრძოლო ხელოვნების, იოგას სექციებში, შემდეგ -  ზოგადსაგანმანათლებლო სკოლებში, სადაც უყვებოდნენ ბავშვებს  მომავლის, განკითხვის დღის და სხვა საშინელებების შესახებ. მსურველები სათითაოდ გაჰყავდათ დერეფანში და იქვე ნათლავდნენ. თავად მონათვლის რიტუალი მდგომარეობდა იმაში, რომ სექტის ერთ-ერთი „უფროსი ძმა“ ხელს ადებდა შუბლზე მოსანათლს, რაღაცას ქადაგებდა და განუწყვეტლივ უყურებდა მას თვალებში, შემდეგ ხელებით აკეთებდა პასებს ხერხემლის გასწვრივ და აპკურებდა წყალს მათარიდან. სპეციალისტების აზრით, „თეთრი ძმების“ ხელმძღვანელობა აპრობირებას უკეთებდა თავის მიმდევრებზე ფსიქიკის და ქცევის იძულებითი მართვის მეთოდებს, ფსიქოფიზიკურ ზემოქმედებას, ჰიპნოზური ჩაგონების დახვეწილ მეთოდებს. კულტის ზემოქმედება ასევე ხორციელდებოდა ქადაგებათა აუდიოჩანაწერების  მოსმენის გზით. მშობლები და ყოფილი ადეპტები, რომლებმაც დატოვეს „თეთრი ძმები“, საუბრობდნენ ნარკოტიკული საშუალებების გამოყენების შესახებ. სპეციალისტების აზრით, რომლებმაც გამოიკვლიეს ადეპტები, მათ ჰქონდათ დათრგუნული ინდივიდუალურობა, დაქვეითებული კრიტიკული უნარი, დარღვეული ჰქონდათ დიფერენციაციული ემოციები, მოძრაობათა პლასტიურობა, აქტიურობა და სტრესებთან გამკლავების უნარი. 1993 წლის ნოემბერში კიევში აღკვეთილ იქნა „თეთრი ძმების“ მასობრივი თვითმკვლელობა. დაგეგმილი იყო სისხლისმღვრელი შოუ, რომელსაც საშინელი სამსჯავროს დასაწყისის მნიშვნელობა უნდა ჰქონოდა ცვიგუნის ზეცად ამაღლებით, რომელიც თავს უწოდებდა მარია დევი ქრისტეს. კულმინაცია იქცა 1993 წლის 10 ნოემბერს 25 სექტანტის კიევში სოფიას საკათედრო ტაძარში მისვლა. სამართალდამცავი ორგანოების ძალისხმევით  საშინელი მოვლენები აღკვეთილ იქნა.
როგორ მეთოდებსაც არ უნდა იყენებდნენ დესტრუქციული კულტები, ისინი ქმნიან ფსიქიკურ დამოკიდებულებას დაშინების გზით დაუმორჩილებლობის შემთხვევაში. საიენტოლოგების კულტში ფართოდ გამოიყენება თვალთვალი, ერთმანეთის დასმენა, იყენებენ ადეპტთა წინასწარი ტესტირების დროს მოპოვებულ მასალებს. საიენტოლოგთა ეკლესია ამტკიცებს, რომ მათ აქვთ აბსოლუტური ცოდნა ხსნის და თვითგადარჩენის ერთადერთ ჭეშმარიტ გზასთან დაკავშირებით და ამიტომ განიცდიან უსაზღვრო სიძულვილს სამეცნიერო ფსიქიატრიის მიმართ, ამიტომ აგრესიულად ავრცელებენ მედიასა და მოსახლეობაში მასალებს ფსიქიატრიის, როგორც ზიანის მომტანი მეცნიერების შესახებ. ეს დაკავშირებულია იმასთან, რომ საიენტოლოგიის დამფუძნებელს რ. ჰაბარდს ჰქონდა გარკვეული სახის ფსიქიკური აშლილობა და მკურნალობას გადიოდა საზღვაოსნო ჰოსპიტლის „ოაკ ქნოლის“ (აშშ) ფსიქიატრიულ პალატაში.

 7.1.2.  საკულტო ტრავმის  შედეგად ფსიქიკური აშლილობის გამოწვევის რისკი

ფსიქიკური აშლილობისადმი მიდრეკილება საკულტო ტრავმის მიღების შედეგად უნდა განიხილებოდეს ინტრაპერსონალური, ინტერპერსონალურ  და ტრანსპერსონალურ კონტექსტში.
ინტრაპერსონალური კონტექსტი.  ფსიქიკური აშლილობების წინასწარგანმწყობი ფაქტორებია პიროვნების ისეთი თვისებები, როგორიცაა  ჩაგონებისადმი გაზრდილი მიდრეკილება, მიმყოლობა, პასიურობა, მაგიური აზროვნებისადმი მიდრეკილება. ჩაგონება წარმოადგენს პრეციპიტირებულ (ანუ დამაჩქარებელ, წამაქეზებელ) ფაქტორს დისოციაციური ფსიქიკური აშლილობების ფორმირებისათვის, განსაკუთრებით გადაჭარბებული ფსიქოფიზიკური დატვირთვის დროს [18].
ინტერპერსონალური  კონტექსტი.   გულისხმობს ახლო წრესთან (მშობლები, თანატოლები, თანაკლასელები და ა.შ.) კავშირის გაწყვეტას ან შესუსტებას. ადამიანი, რომელიც რაიმე მიზეზის გამო გრძნობს თავს არაადეკვატურად  საზოგადოებაში („ამ ქვეყნისა არ არის“), არ არის მიღებული მისი პიროვნული, ფსიქიკური, ფიზიკური ან სხვა თვისებების გამო, განიცდის დიდ შვებას იმ ადამიანებს შორის, ვინც აღიარებს სხვა (მათთან შედარებით, რომელიც არსებობს საზოგადოებაში) ღირებულებებს, იმ გარემოში, სადაც არაადეკვატურობა და უჩვეულობა, პირიქით, დადებითად ფასდება. რადგან წმინდა რელიგიაში უპირისპირდება ამქვეყნიურს, სოციალური დეზადაპტაციის სიმპტომები ხშირად მოიაზრება აქ, როგორც რჩეულობის ნიშანი [17].
ტრანსპერსონალური კონტექსტი.  მოიცავს სოციოკულტურულ ცვლილებებს, რომლებსაც ადგილი ჰქონდა რუსეთში 1980-იანი წლების ბოლოს. homo soveticus-ის ტრადიციული ათეისტური მენტალიტეტის მკვეთრმა ნგრევამ გამოიწვია მისთვის უჩვეულო იდეოლოგიური დეზორიენტაცია, დაარღვია დოგმატურ- მატერიალისტური მსოფლმხედველობა, გამოაცოცხლა პოტენციური ინტერესი სულიერი ღირებულებების მიმართ. ბევრი ადამიანისათვის ძველი მსოფლმხედველობის ნგრევა უკვე წარმოადგენდა სტრესულ მდგომარეობას და იმ ფსიქიკური აშლილობების განვითარების წინაპირობას, რომელიც ქმნის წინასწარ განწყობას ნეოოკულტური მოძღვრების აღსაქმელად [7].
ხშირად სექტაში იზიდავენ შიზოფრენიის ინიციალური გამოვლინებების მქონე პაციენტებს, რომლებიც ცდილობენ დაძლიონ გარიყულობის მზარდი გრძნობა. ამ შემთხვევაში, კულტის ზემოქმედება პროვოცირებს და ამწვავებს დაავადების მიმდინარეობას.

დაკვირვება 13.

პაციენტი რ., 24 წლის. მემკვიდროებითობა არ არის დამძიმებული ფსიქიკური დაავადებებით. დედა - აფორიაქებული და ეჭვიანი, საკუთარი ჯანმრთელობის გამო შეწუხებული. მამა ფიცხი, მაგრამ არაგულღრძო. პაციენტი - ერთადერთი შვილია ოჯახში. განვითარებაში თანატოლებს არ ჩამორჩებოდა. ბავშვობაში ხშირად და დიდხანს ავადმყოფობდა. ხშირად ავლენდა ნევროპათიის ნიშნებს - ჭირვეულობას, ცუდ ძილს და მადას. ეშინოდა სიბნელის, ერიდებოდა მარჯვე და ხმაურიან თანატოლებს. სკოლაში წავიდა 7 წლის ასაკში. სწავლობდა კარგად, იყო დამჯერი, არ უყვარდა ხმაური, ჩხუბი შესვენების დროს. გვიანი მოზარდობის ასაკში განიცდიდა სირთულეებს ურთიერთობაში, რომ „არ არის ისეთი, როგორც ყველა“. სწავლას ეკიდებოდა პასუხისმგებლობით, დაამთავრა საშუალო სკოლა, ჩააბარა პოლიტექნიკურ ინსტიტუტში. სწავლა უჭირდა, აღენიშნებოდა დაღლილობა, გაღიზიანება, უჭირდა კონცენტრირება, მასალის ათვისება. ინსტიტუტი მიატოვა, მოეწყო ქარხანაში, სადაც მუშაობდა ზეინკლად. ინსტიტუტიდან წასვლის შემდეგ დაკარგა თავისი ჩვეული წრე, ძველი მეგობრები, ახალი არ შეუძენია. განიცდიდა მარტოობის, უსარგებლობის მწვავე გრძნობას, დაიწყო დალევა, მაგრამ სიმთვრალეში   შვებას არ გრძნობდა. დაინტერესდა ასტროლოგიით,  იძენდა წიგნებს ოკულტიზმში. თანდათანობით ჩამოუყალიბდა ინტერესი სხვადასხვა რელიგიური მიმდინარეობის მიმართ. ხვდებოდა თეთრი ძმების, კრიშნას საზოგადოების ადეპტებს, სიენტოლოგებს. მაგრამ, რასაც ისინი ლაპარაკობდნენ, მას არ იტაცებდა. განიცდიდა კრიზისს, რაც გამოწვეული იყო არასაინტერესო სამსახურით, უსახსრობით, პრობლემებით ოჯახში (მამის ალკოჰოლიზმი).
ამ დროს შევხვდა ორ გოგონას, რომლებმაც დაარწმუნეს შეერთებულიყო ორგანიზაციას VAIP (უმაღლესი სასწავლო დაწესებულების პრინციპის შესწავლის ასოციაცია -  გაერთიანების ეკლესიის (უნიფიკაციის) ერთ-ერთი განშტოება, რომელიც შექმნა კორეული წარმოშობის ამერიკელმა სან მიერ მუნმა). სექტაში ყოფნის პირველ დღეებში კმაყოფილი იყო იმით, რომ მიიღო ის, რაც მას აკლდა: გაზრდილი ყურადღება, მეგობრული დამოკიდებულება. შემდეგ დაიწყო ხანგრძლივი (12 საათი დღეში), ლექციები, სემინარები, თამაშები, ერთობლივი და ინდივიდუალური ლოცვები, საგალობლები. მეცადინეობის დროს გამუდმებით ასწავლიდნენ, რომ მუნი  ცოცხალი ღმერთია (მეორედ მოსვლა), რომელიც მოავლინეს ამქვეყნად, რათა აზიაროს ხალხი ჭეშმარიტ სიყვარულს. ჩააგონებდნენ, რომ მუნი და მისი მეუღლე მათთვის ნამდვილი მშობლები არიან. საკუთარ მოთხოვნილებებს ხსნიდნენ, როგორც „ეგოიზმს“, რომლის აღმოსაფხვრელად ნეოფიტი უნდა გამხდარიყო  სექტის სამი ოფიცრის მსახური. სწავლების ერთთვიანი კურსის შემდეგ პაციენტი გააგზავნეს მოსკოვში სექტისთვის ფულის შესაგროვებლად, მას უნდა ემათხოვრა (ფანდრაიზინგი). მოსკოვში რამდენიმე კვირა მაწანწალობდა, ცხოვრობდა რკინიგზის სადგურზე, შემთხვევით ბინებში, ცუდად იკვებებოდა და ეძინა. სანქტ-პეტერბურგში დაბრუნდა დაღლილი, იმედგაცრუებული. მთელი შეგროვებული ფული ორგანიზაციას ჩააბარა. შეამჩნია, რომ დამოკიდებულება მის მიმართ შეიცვალა. არავინ აქცევდა ყურადღებას, არ აძლევდა ახალ დავალებას. გაუჩნდა დაბნეულობის გრძნობა, შეეცვალა განწყობა, თითქოს რამეში ყოფილიყო დამნაშავე. მცდელობა „უფროსი ძმების“ დახმარებით გაერკვია სიტუაცია არ ჰქონია, რადგან შიშობდა, რომ რომელიმე მათგანს ზიანს მიაყენებდა, და სიტუაცია კიდევ უფრო რთული და არაპროგნოზირებადი გახდებოდა. თანდათან მას ჩამოუყალიბდა რწმენა, რომ სექტაში მან დაიკავა ადგილი, რომელიც განკუთვნილი იყო სპეცსამსახურების წარმომადგენლებისათვის. ერთ დღეს იგრძნო, რომ ყველაფერი შეიცვალა. ყველაფერი გახდა გაუგებარი, საშიში. ადამიანები, მანქანები მოძრაობდნენ კონკრეტული მიზნით. ხმაურს ქუჩაში, ავტომობილების სიგნალს, საუბრის ნაწყვეტს აღიქვამდა, როგორც „ინფორმაციის მიწოდებას“. შენიშნა, რომ უთვალთვალებდნენ, მიაჩნდა, რომ მანქანებით მას დასდევდნენ გადაცმული სუკ-ის აგენტები შავი ნიღბებით. აღმოაჩინა, რომ ბინაში მოსასმენი აპარატურა დაუყენეს, რათა მიეღოთ ინფორმაცია მის და მისი გადაადგილების შესახებ. განიცდიდა შიშს, შფოთვას, მოუსვენრობას, უძილობას. იგი საავადმყოფოში გადაიყვანეს. ნეიროლეპტიკოსებით მკურნალობის ფონზე მდგომარეობა გაუმჯობესდა, გამოწერეს დამაკმაყოფილებელ მდგომარეობაში. კატამნეზის მონაცემებით, გამოწერის შემდეგ მუშაობდა ქარხანაში ზეინკლად. რელიგიურ სექტებში არ დადიოდა, ეწეოდა იზოლირებულ ცხოვრებას. მოგვიანებით, 1,5 წლის ინტერვალით ჰქონდა ორი დეპრესიულ-პარანოიდული შეტევა, კანდინსკი-კლერამბოს სინდრომის მოვლენების დომინირებით.
დიაგნოზი: F20.02 პარანოიდალური შიზოფრენია პაროქსიზმულ-პროგრედიენტური მიმდინარეობით.

ამ შემთხვევაში, ადვილად შეიმჩნევა საკულტო ტრავმის როლი, როგორც პრეციპიტირებული ფაქტორისა. პიროვნება ხასიათდება ასთენო-სენსიტიური აქცენტით პრემორბიდულ პერიოდში, სექტაში ყოფნის დროს განიცდიდა გადაჭარბებულ ფსიქოფიზიკურ სტრესს. თორმეტსაათიანმა მეცადინეობებმა არაადეკვატურ კვებასა და ძილის დარღვევებთან ერთად გამოიწვია ფიზიკური და ემოციური დაუძლურება, დამოკიდებულების სინდრომის ფორმირება, კრიტიკული აზროვნების შესუსტება. ფანდრაიზინგის შემდეგ, პრემორბიდული პიროვნების თვისებების დამძიმების ფონზე გაჩნდა დეპრესიულ-პარანოიდული სინდრომის მკაფიო ნიშნები სენსორული ბოდვის, განსაკუთრებული მნიშვნელობის ბოდვის, კანდინსკი-კლერამბოს სინდრომის ელემენტების  სახით.


7.2. საკულტო ტრავმის შედეგად გამოწვეული ფსიქიკური აშლილობები

ბოლო ათწლეულების განმავლობაში, ფსიქიკურ აშლილობებს, რომლებიც უჩნდებათ ადეპტებს დესტრუქციული კულტიდან გარკვეული მიზეზების გამოსვლის შემდეგ, ყურადღება მიაქციეს ამერიკელმა ფსიქოლოგებმა. ჩვენ ქვეყანაში ამ საკითხს მიეძღვნა რიგი შრომებისა. ამ ნაწილში  გაკეთდა ადგილობრივი [5, 6, 11], საზღვარგარეთის [19, 21, 24, 25] და საკუთარი კვლევების [8—10, 14] მონაცემთა სისტემატიზაციის მცდელობა.
 ქცევითი დარღვევები, რომლებმაც არ მიაღწიეს ფსიქიკური აშლილობის დონეს.  ესენია ოჯახის, მეგობრების, სამსახურის და სწავლის მიმართ ინტერესის შეცვლა, ჩაცმის ახალი მანერა. ყურადღებას იქცევს ცვლილებები მეტყველებაში: განცხადებები ტოვებენ დასწავლებულის შთაბეჭდილებას. პრაქტიკაში ხშირად გამოიყენება, ყოველივე ახსნა-განმარტების გარეშე, სახლიდან წასვლა, ხშირი სატელეფონო საუბრები, ხანგრძლივი კითხვა ან მედიტაცია. იცვლება კვების რეჟიმი, იზრდება აგრესიულობა ან გულგრილობა ახლო ნათესავების მიმართ. შეინიშნება ფულის მნიშვნელოვანი ხარჯვა, სესხის აღება, ფულის შეგროვება ნათესავებსა და მეგობრებში.
ფსიქოსომატური აშლილობა. ყოფილ ადეპტებს საკულტო ტრავმის მიღების შემდეგ შეენიშნებოდათ მიოკარდიუმის ინფარქტი, ბრონქიალური ასთმა, წყლულოვანი დაავადება, ასევე უეცარი სიკვდილის  რამდენიმე შემთხვევა. მაგრამ, ხშირად ფსიქიკური ტრავმის საპასუხოდ, რაც განპირობებული იყო სასჯელის მუქარით დადგენილი ქცევის წესებისგან გადახრის შემთხვევაში, უვითარდებოდათ სომატომორფული ვეგეტატიური დისფუნქცია. აშლილობები ჩნდებოდა მოულოდნელად, თან ახლდა ვეგეტაციური აგზნება, შინაგანი ორგანოების ინტენსიური ტკივილი („გამიჩნდა მწვავე ტკივილი გულის არეში, ვიგრძენი, რომ კვდებოდი, მეშინოდა, რომ ცოდვილი მოვკვდებოდი“). სხვა შემთხვევაში, ტკივილს თან ახლდა აშკარად გამოხატული შიში მომავლის გამო („დავწექი  დივანზე, დამეწყო მწვავე ტკივილი მუცლის ქვევით ... თითქოს ვიღაც ჩემ საშვილოსნოს ამოტრიალებას ცდილობდა ...  ვფიქრობდი, თუ რა გვეშველებოდა ... მათ [კულტის ლიდერებს - ვ.პ.] ისეთ ადამიანებთან აქვთ კავშირი  ... ფულს წამართმევენ, ბინას, ყველას ქუჩაში გაგვყრიან“). ზოგიერთ შემთხვევაში, ტკივილის შეგრძნება სწრაფად გადიოდა და მას ცვლიდა ისტერიული დაბინდული მდგომარეობის მსგავსი სურათები.
ატიპიური დოსოციაციური აშლილობები.  აღნიშნული აშლილობები უფრო ხშირად ვრცელდებოდა ყოფილ ადეპტებში, რომლებიც პრაქტიკაში იყენებდნენ საკუთარი თავის ტრანსში შეყვანის მეთოდს (ხანგრძლივი მედიტაცია მანტრებით, კუნდალინის ენერგიის ზრდა). მიღებულ განცდებს ისინი უწოდებდნენ „გონების გაუცნობიერებელ მდგომარეობაში გასვლას, როდესაც არ გაგაჩნია არც აზრები, არც გრძნობები“. საკულტო ჯგუფში ყოფნის დროს წარმოქმნილ ვიზუალურ წარმოდგენებს, “ზეციური მუსიკის მოსმენას“ ადეპტები უწოდებდნენ რწმენაში დამკვიდრების ნიშნებს. შემდგომ, ჯგუფიდან გასვლის დროს, მათ შიშის და შფოთვის ფონზე უფიქსირდებოდათ ფიზიკური სისუსტე,  დაუძლურება, ზოგადი ხასიათის ჰალუცინაციები: „სხეულის მარჯვენა მხარე თითქოს ცეცხლშია, ხოლო მარცხენა -  ცივი, გაყინული მაქვს“, „ჰაერის ნაკადი აღწევს თავში და იწყებს ტრიალს, მოძრაობას“,  „მთელ სხეულში რაღაც დახოხავს, რაღაც მიჭერს ყელში, მახრჩობს“.  მრავალი რელიგია აღიარებს იმ ფაქტს, რომ ხანგრძლივმა  დაძაბულობამ შეიძლება გამოიწვიოს რიგი დისოციაციური ფენომენისა, როგორიცაა ჰალუცინაციები, დამბლა, და სხვა დარღვევები სენსორულ სფეროში. [3] ზოგიერთ შემთხვევაში, ჰიპნოზს შეუძლია მოახდინოს ტრანსის შეზღუდული, მაგრამ ზოგჯერ ძალიან ხანგრძლივი მდგომარეობის  განვითარების პროვოცირება. ყოფილი ადეპტებისათვის განსაკუთრებით დამახასიათებელია დისოციური „არამყარი“ („floating“) მდგომარეობა, რომელიც ტრიგერის მექანიზმის მსგავსად აბრუნებს მას ისევ საკულტო ცხოვრების წესთან.
პოსტტრავმული სტრესული აშლილობა.  უჩნდებათ ყოფილ ადეპტებს საკულტო ჯგუფთან კავშირის გაწყვეტის შემდეგ. შეესაბამება დაავადებათა საერთაშორისო კლასიფიკაცია-10-ს და მოიცავს ტრავმის ხელახლა განცდის ეპიზოდებს  ობსესიური განცდების, რემინესცენციების, სიზმრების, კოშმარების სახით „გაშეშების“  ქრონიკული გრძნობის და ემოციური დაჩლუნგების ფონზე [13]. განსაკუთრებით დამახასიათებელია დეპრესიული განწყობა, აუხსნელი შფოთვა, აღშფოთება, ამნეზია ან ტრავმულ მოვლენებთან დაკავშირებული ჰიპერმნეზია, არასტაბილური დისოციაციური ან დეპერსონალიზაციური ეპიზოდები, უმწეობის გრძნობა, სხვა ადამიანებთან ურთიერთობების შეცვლა, იზოლაციის და გაუცხოების, უნდობლობის, უიმედობის და სასოწარკვეთის გრძნობა.
პიროვნების აშლილობა. დამოკიდებულების სინდრომი (DDD-სინდრომი). ტერმინის აბრევიატურას შეადგენს სამი ინგლისური სიტყვა:  deception - სიცრუე, dependency - დამოკიდებულება და dread - შიში. სინდრომი იჩენს თავს: 1) ადეპტებისათვის ტიპიური საკუთარი ნების და საკულტო მოძღვრების მიმართ ინტელექტუალური კრიტიკულობის დაკარგვაში, 2) სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანი გადაწყვეტილების მიღებაში მხოლოდ კულტში უფროსის მხრიდან მიღებული რჩევისა და ნებართვის შემდეგ, 3) ლიდერის მიმართ სრულ და არაადეკვატურ მორჩილებაში, 4) დისკომფორტის ან უსუსურობის გრძნობაში მარტოობის დროს გადაჭარბებული შიშის გამო, 5) იმის შიში, რომ მიატოვებს ადამიანი, რომელთანაც დამყარდა მჭიდრო ურთიერთობა. დამოკიდებულების სინდრომი ფსიქიკის დარღვევის საწყისი ეტაპია, რასაც შეიძლება მოჰყვეს ფსიქოზი აგრესიული ქცევით ან სუიციდალური მოქმედებებით.
 საკულტო ტრავმასთან ასოცირებული ფსიქოზი. საკულტო ტრავმასთან ასოცირებული ფსიქოზისათვის დამახასიათებელია ინდუცირებული ხასიათი. ინდუცირებული ფსიქოტური აშლილობის განმარტებისგან განსხვავებით, რომელიც ზღუდავს ფსიქოზის განვითარებას ოჯახის ფარგლებით, კვაზირელიგიური იდეები, რომლებიც ხშირად იღებენ ბოდვის სახეს, ინდუცირებული არიან რელიგიური ქადაგებების, ლიტურგიების, რიტუალების პროცესში. ი. პოლიშჩუკმა, რომელიც აკვირდებოდა რიგი დესტრუქციული კულტების ადეპტებს, გამოჰყო რელიგიური შინაარსის ზეღირებული ფსიქოგენური იდეების სინდრომი, ინდუცირებული რელიგიური ზეღირებული ბოდვა, ინდუცირებული რელიგიური პარანოიდული ბოდვა, ნაკლებად პროგრიენტული შიზოფრენია ზეღირებული, პარანოიდული აშლილობებით, აფექტურ-ბოდვითი ფსიქოზი ფსევდორელიგიური ბოდვით რეკურენტული და ქურგის მსგავსი შიზოფრენიით. როგორც ფ. კონდრატიევმა აღნიშნა, მსგავსი რელიგიური ფსიქოზების დიაგნოსტიკის დროს დიაგნოსტიკურ ნეიტრალურობას იძენს ბოდვითი იდეების ისეთი კლასიკური თვისებები, როგორიცაა მათი შეუსაბამობა რეალობასთან, წინააღმდეგობა გრძნობებსა და ინტელექტს შორის, შემოწმების შედეგებსა და მტკიცებულებებს შორის. დიაგნოსტიკის დროს მიზანშეწონილია აქცენტი გაკეთდეს არა ფაბულის აბსურდულობაზე, არამედ  სხვა ნიშნებზე, რომლებიც მიუთითებენ ამ იდეების წარმოქმნის თავისებურებებზე, მათ კავშირზე სხვა ფსიქოპათოლოგიურ მოვლენებთან.

7.3. ფსიქიკური დახმარების გაწევის პრობლემა დესტრუქციული კულტების ადეპტებისათვის
ფ. კონდრატიევის მიერ ჩატარებული კვლევებით დადგინდა, რომ ახალი კულტების პროზელიტიზმისადმი მიდრეკილებით უმეტესად გამოირჩევიან ის ადამიანები, რომლებსაც აქვთ ფსიქოტრავმირებადი პრობლემები, იმყოფებიან პოსტსტრესულ სიტუაციაში, დეკომპენსაციის მდგომარეობაში, ლატენტური ფსიქოპათოლოგიით [4]. თუ დადგინდა საკულტო წარმონაქმთან ნებაყოფლობითი შეერთების ფაქტი და ადეპტს არ აღმოაჩნდება ფსიქოპათოლოგიური დარღვევები, მაშინ რომელიმე ფსიქიატრიული ჩარევა მიუღებელია, როგორი არანორმატიულიც არ უნდა იყოს ადეპტის ახალი ქცევა. ფსიქიატრიის სფეროში რუსეთის ფედერაციის კანონმდებლობის თანახმად, ფსიქიატრიული დახმარება შეიძლება ჩაუტარდეს ადეპტს (ექს-კულტისტს), თუ იგი დათანხმდა მკურნალობას. თუ სექტაში ყოფნის დროს შეიქმნა ფსიქოტური მდგომარეობა, რომელიც საშიშროებას წარმოადგენს თავად ადეპტისა და სხვებისათვის, თუ ამას აფიქსირებს მისი მდგომარეობა, რომლის დროსაც ფსიქიატრიული დახმარების არგაწევა იწვევს დაავადების შემდგომ დამძიმებას, იღებენ გადაწყვეტილებას იძულებითი ჰოსპიტალიზაციის შესახებ. განსაკუთრებულ სირთულეს წარმოადგენს ექს-ადეპტების ფსიქოლოგიური კონსულტაცია მათი კულტიდან გამოსვლის დროს. აქ განსაკუთრებულ ინტერესს წარმოადგენს ველსპრინგის მკურნალობის პროგრამა [23].
ველსპტინგის პროგრამის მიზანია დახმარება გაუწიოს კულტის ყოფილ წევრებს, რათა ისინი დაუბრუნდნენ ნორმალურ ცხოვრებას, რომელიც თავისუფალი იქნება საკულტო გამოცდილების მავნე გავლენისაგან (დანაშაულის ყალბი გრძნობა, დეპრესია, შფოთვა, შიში, უხერხულობა, მრისხანება). ველსპრინგის პროგრამა შედგება ფსიქოლოგიური კონსულტაციებისა და ტრენინგებისგან საკულტო დინამიკაში და საკამათო რელიგიურ და სულიერ საკითხებში. თითოეული ინდივიდისადმი დამოკიდებულება, როგორც ადამიანისადმი, რომელსაც აქვს მოთხოვნილებათა და დამახასიათებელ თვისებათა უნიკალური კომბინაცია, მათ შორის ძლიერი და სუსტი მხარეები.
პროგრამის განმასხვავებელი ნიშანია უარყოფა აზიაროს ექს-კულტისტი რომელიმე სხვა (ტრადიციულ) რელიგიას, თუ თავად არ მოისურვებს ამას. მეცადინეობებს უთავსდება დასვენება, რათა ადამიანს მიეცეს შანსი მოძლიერდეს დამაუძლურებელი საკულტო ცხოვრებისაგან და უზრუნველყოს პოსტსაკულტო ცხოვრებისეული გამოცდილების რეალური მოდელის აგება.

ლიტერატურა
1.  დესტრუქციული რელიგიური ორგანიზაციები და მატრიცის  „სულის ეკოლოგია, ოკულტიზმი და წარმართობა“ ზოგიერთი რელიგიური ჯგუფი.— ომსკი: 1999.- 41 გვ.
2. ტ. დმიტრიევა, ბ. პოლოჟი. რუსების  ფსიქიკური ჯანმრთელობა //ადამიანი. - 2002.- № 6.- გვ. 2-8.
3. გ. კაპლანი, ბ. სედოკი. კლინიკური ფსიქიატრია: თარგმ. ინგლ.—  2 ტომად.- ტ. 1.- მოსკოვი: მედიცინა, 1994.- 672 გვ.
4. ფ. კონდრატიევი. ფსიქიკური აშლილობის მქონე საკულტო ახალწარმონაქმნების („სექტების“") ადეპტათვის დახმარების გაწევის ფსიქიატრიული და სამართლებრივი ასპექტები // კლინიკური მედიცინის ფსიქოლოგიური და ფსიქიატრიული პრობლემები. სამეცნიერო შრომების კრებული — სანქტ-პეტერბურგი: ი.პ.პავლოვის სახელობის სანქტ-პეტერბურგის პირველი სახელმწიფო სამედიცინო უნივერსიტეტი, 2000.- გვ. 172-173.
5. ფ. კონდრატიევი. ტოტალიტარული სექტების, როგორც ახალი პათოგენური ფაქტორის,  როლი // რუსეთის ფსიქიატრთა XII ყრილობის მასალები.— მოსკოვი., 1995.— გვ. 77-88.
6. ფ. კონდრატიევი.  თანამედროვე საკულტო წარმონაქმნების საქმიანობის შედეგების ფსიქიატრიული ასპექტი// რუსეთის ფსიქიატრიული ჟურნალი.— 1997,- № 2.- გვ. 25-30.
7. ფ. კონდრატიევი. თანამედროვე საკულტო წარმონაქმნები („სექტები“), როგორც ფსიქოლოგიური და ფსიქიატრიული პრობლემა.— მოსკოვი: მოსკოვის საპატრიარქოს გამომცემლობა, 1999.— 55 გვ.
8. ვ. პაშკოვსკი.  საკულტო ტრავმების  გავლენით წარმოქმნილ სომატურ აშლილობათა თავისებურებები // პავლოვის II კლინიკური კითხვები: შრომების კრებული.— სანქტ-პეტერბურგი: პეტროპოლისი, 2001.— გამოც. 2.— გვ. 36-37.
9. ვ. პაშკოვსკი. საკულტო ტრავმასთან  დაკავშირებული მწვავე ბოდვითი მდგომარეობა// კლინიკური და ექსტრემალური ფსიქიატრიის აქტუალური პრობლემები: პროფ. ვ. ნეჩიპორენკოს 60-წლისთავისადმი მიძღვნილი საიუბილეო სამეცნიერო კონფერენცია. - სანქტ-პეტერბურგი, 2001.- გვ. 90-93.
10. ვ. პაშკოვსკი. საკულტო ტრავმით  გამოწვეული შიზოაფექტურის მსგავსი რეაქტიული ფსიქოზის შესახებ // თანამედროვე ნევროლოგიის, ფსიქიატრიის და ნეიროქირურგიის აქტუალური პრობლემები:  სრულიად რუსეთის სამეცნიერო-პრაქტიკული კონფერენციის მასალები საერთაშორისო მონაწილეობით. 27-28 ნოემბერი.- სანქტ-პეტერბურგი, 2003,- გვ. 120-121.
11. ი. პოლიშჩუკი.  ფსიქიკური დარღვევები, რომლებიც უჩნდებათ დესტრუქციულ რელიგიურ სექტებში ჩართულ ადამიანებს //ფსიქიატრიის და სამედიცინო ფსიქოლოგიის მიმოხილვა.— 1995.— № 1.— გვ. 14-20.
12. ა. პორტნოვი. ზოგადი ფსიქოპათოლოგია,— მოსკოვი: მედიცინა, 2004.— 270 გვ.
13.  რუსეთის ფედერაციაში გამოსაყენებლად ადაპტირებული ფსიქიკური აშლილობები და ქცევითი აშლილობები (f00-F99) (კლასი V) დსკ-10.— სანქტ-პეტერბურდი: სანქტ-პეტერბურგის სამედიცინო აკადემიის გამომცემლობა, 2003.— 588 გვ.
14. ვ. რიჩკოვა, ვ. პაშკოვსკი. ნ. ბონდარევი.  არატრადიციულ საკულტო წარმონაქმნებში ჩართული  ახალგაზრდების ქცევითი და ფსიქიკური აშლილობის სტრუქტურის შესახებ //ახალგაზრდობის დევიანტური ქცევის პრობლემები თანამედროვე საზოგადოებაში: სამეცნიერო კონფერენციის თეზისების კრებული საერთაშორისო მონაწილეობით. 16-17 ოქტომბერი 2001 წ.— სანქტ-პეტერბურგი: ბეხტერევის სახელობის სამეცნიერო-კვლევითი ფსიქონევროლოგიური ინსტიტუტი, 2001.- გვ. 89.
15.  მასალების კრებული ოჯახებისა და ბავშვებისათვის დახმარების გაწევის საკითხში, რომლებიც, მოქალაქეთა და ორგანიზაციათა ოკულტურ და მისტიკურ-რელიგიურ საქმიანობის გამო, რთულ სიტუაციაში აღმოჩნდნენ.— სანქტ-პეტერბურგი., 1997.- 54 გვ.
16. პ. სოროკინი. ადამიანი. ცივილიზაცია. საზოგადოება.— მოსკოვი: პოლიტიზდატი, 1992.— 542 გვ.
17. დ. ტრუნოვი. რელიგიური ორგანიზაციები და ფსიქოთერაპია //პრაქტიკოსი ფსიქოლოგისჟურნალი.— 2000.— № 1—2— გვ. 40—56.
18. Butler L.D., Duran R.E., Jasiukaitis P. et al. Hypnotizability and traumatic experience: a diathesis-stress model of dissociative symptomatology // Amer. J. Psychiatr.- 1996.- Vol. 153, 7 Suppl.- P. 42-63.
19. Castillo R.J. Depersonalization and mediation // Psychiatry.— 1990.— Vol. 53, № 2.- P. 158-168.
20. Lifton R.J. Thought reform and the psychology of totalism: A study of «brainwashing» in China.— N.Y: Norton, 1961.
21. Lowenstein R., Putman F. A comparison study of dissociative symptoms in patients with complex partial seizures, MPD, and Post-traumatic disorder // Dissociation.- 1988.- Vol. 1, № 4.- P. 17-23.
22. Ludwig A.M. Altered States of Consciousness // Arch. Gen. Psych.— 1966.- Vol. 15.- P. 225-234.
23. Martin P., Langone M.D., Dole A. et al. Post-cult symptoms as measured by the MCMI before and after residential treatment // Cultic Studies J.— 1992.- Vol 9, № 2.- P. 219-250.
24. Singer M. Т., Ofshe R. Thought reform programs and the production of psychiatric casualties // Psychiatric annals.— 1990.— Vol. 20.— P. 191-193.
25. Tobias M.L., Lalich J. Captive Hearts, Captive Minds: Freedom and recovery from cults and abusive relationships // Hunter House.— 1994.— P. 258-275.
26. West L.J., Langone M.D. Cultism: A conference for scholars and policy makers // Cultic Studies J.— 1986.- Vol. 3.- P. 117-184.

დასკვნა

ბოლოს მიზანშეწონილად მიგვაჩნია შევჩერდეთ ზოგიერთ მნიშვნელოვან საკითხზე. სპეციალისტებმა არაერთხელ აღნიშნეს, რომ ფსიქიკური აშლილობის შინაარსი დიდწილად განპირობებულია კულტურული გარემოს, ეპოქის, ცოდნის დონით. სწორედ ამ დროს ჩნდებიან ახალი რელიგიური მოძრაობები, მიმდინარეობს ოკულტიზმის და მისტიციზმის პოპულარიზაცია, ჩნდებიან ახალი შორსმჭვრეტელები და წინასწარმეტყველები. მსოფლიო ისტორიაში იყო მომენტი, როდესაც თითქმის მთელი მოსახლეობა დარწმუნებული იყო, რომ 1000 წელს ქრისტეს შობიდან დადგება სამყაროს დასასრული. უამრავი ხალხი მიდიოდა მონასტრებში, უარს ამბობდა ამქვეყნიურ ცხოვრებაზე, ინანიებდა ცოდვებს, აღარ ამუშავებდა მიწას, და დადიოდა სამათხოვროდ. ესქატოლოგიურ განწყობათა აფეთქება იმდენად ძლიერი იყო, რომ ბევრ ქვეყანაში მეურნეობა პარალიზებულ იქნა. [1] მაგიურ გადახრას, რომელიც მოხდა ჩვენი ქვეყნის მოსახლეობის ცნობიერებაში სოციალურ-ეკონომიკური კრიზისის პერიოდში, ჰქონდა ბევრად უფრო მოკრძალებული მასშტაბები, მაგრამ ეჭვგარეშეა, რომ  ასეთ განსხვავებულ თავისი გამოხატვითა და გავრცელებით მოვლენებს საფუძვლად ედო შიში. გაცნობიერებულია თუ არა ასეთი მოვლენები ფსიქიატრიის მიერ, განმარტებულია თუ არა ფსიქიატრიულ ტერმინებში, წარმოადგენენ თუ არა ისინი ამ მეცნიერების კომპეტენციას?
რელიგიურ სარწმენოებაში მოქცევის გზა ხანგრძლივი და რთულია. განსაკუთრებით ჰარმონიულად ეს ხდება მაშინ, როდესაც რელიგიურ ჩვევებს ბავშვობიდან უნერგავენ. ეს პროცესი მნიშვნელოვნად რთულ ხასიათს იღებს მაშინ, როდესაც ახალი ხედვა სამყაროსა და ყოფიერებაზე ჩნდება ცხოვრების შედარებით გვიან ეტაპზე, ადრე ათვისებული რელიგიური ტრადიციების გარეშე, სტრესული სიტუაციების ფონზე. რა თქმა უნდა, ფსიქიკური ჩავარდნის მიდრეკილების მქონე ადამიანებში,  ნებისმიერ მკვეთრ ცხოვრებისეულ გარდატეხას შეუძლია გამოიწვიოს ფსიქიკური აშლილობა. მაგრამ რელიგია, რომელიც თავისთავად არ არის პათოგენური და, ხშირ შემთხვევაში, მას მოაქვს შვება, განსაკუთრებულ ვითარებაში მისი ტრანსცენდენტულობის, იდუმალების გამო, იწვევს ურთულეს ფსიქოპათოლოგიურ განცდებს.
რა დამოკიდებულება უნდა გვქონდეს დესტრუქციული კულტების მიმართ? არსებობს მოსაზრება, რომ მათი საქმიანობით გამოწვეული ზიანის არაკონტროლირება გამოგონილია, ხოლო ბრალდება მათი მისამართით გამოწვეულია ტრადიციული რელიგიების წარმომადგენელთა ანგარებიანი ინტერესით. ზოგი ფსიქიატრი, რომელიც თავს „დამოუკიდებლად“ თვლის, მიიჩნევს, რომ თავად კითხვა დესტრუქციული კულტების ზიანის შესახებ პიროვნების თავისუფლების ხელყოფაა, ხოლო ადეპტებში ფსიქიკური აშლილობის სპეციფიკურობის შესწავლა, არც მეტი და არც ნაკლები, „სადამსჯელო“ ფსიქიატრიისაკენ დაბრუნებაა. მაშინ რა ვუყოთ დისოციაციურ, დეპერსონალიზებულ, დეპრესიულ და სხვა აშლილობებს, რომლებიც არაერთხელ აღწერეს არა მხოლოდ სამამულო, არამედ უცხოელმა, კერძოდ, ამერიკელმა ფსიქიატრებმა და ფსიქოლოგებმა? როგორც შეიძლება  დავუკავშიროთ რელიგიური გამოცდილება სხვადასხვა გადახრებს ფსიქიკურ საქმიანობაში? პასუხს ამ კითხვებზე იძლევიან ფსიქიატრიული დიაგნოზის დასმის თანამედროვე პრინციპები, რომლებიც წარმოადგენენ მას როგორც რთულ მრავალდონიან პროცესს, რომელიც მოიცავს სიმპტომატურ, სინდრომოლოგიურ, ნოზოლოგიურ დონეს. საერთაშორისო ფსიქიატრიული კლასიფიკაციების (ICD-10 და DSM-IV) ამოქმედებასთან ერთად დიაგნოსტიკას შეემატა სოციალური ფუნქციონირების დონე. ამ კონტექსტში განხილვას ექვემდებარება სამი რიგის ფაქტორი: დაავადება (ფუნქციური დიაგნოზის პათოდინამიური ასპექტი), პიროვნება (ფსიქოლოგიური ასპექტი) და სოციალური გარემო (სოციალური ასპექტი). ამერიკელი ფსიქოლოგების და ფსიქიატრების ამ პრობლემაზე შემდგომი მუშაობის შედეგია DSM-IV-ის კლასიფიკაციაში ახალი კოდის შეყვანა: „V62.89 რელიგიური და სულიერი პრობლემები“. სამწუხაროდ, ICD-10-ში ისეთი კოდი, რომლის შეყვანა ჩვენ მიგვაჩნია მიზანშეწონილად,  არ არსებობს.
 მრავალფეროვანი რელიგიური გამოცდილების შესწავლა იწვევს  დონეების მიხედვით მიდგომის აუცილებლობას, რომელიც შეიმუშავა პროფესორ ბ. ფროლოვის სკოლამ [2] და რომელსაც საფუძვლად უდევს ნორმოცენტრული პრინციპი. ამ თვალსაზრისით, ნორმა და პათოლოგიის თანაფარდობა რელიგიურ გამოცდილებაში წარმოდგენილი შემდეგი სახით:
● ჰარმონიული რელიგიური გამოცდილება.  მას მიეკუთვნებიან ადამიანები, რომლებსაც ღმერთზე ყურადღების ფოკუსირება ხელს არ უშლის, არამედ ხელს უწყობს სოციალური ფუნქციონირების ჰარმონიზაციას. მათთვის დამახასიათებელია თაყვანისცემა და სიყვარული, საკუთარი თავის მიმართ და სხვა ადამიანების შეხედულებებისადმი პატივისცემა, ორიენტაცია ადამიანებს შორის თბილ ურთიერთობებზე.
● რელიგიური გამოცდილება ხანმოკლე რელიგიურ-მისტიკური მდგომარეობით. მათ ეკუთვნიან მორწმუნეები, რომლებსაც ღვთისმსახურების ან ინდივიდუალური ლოცვის დროს უჩნდებათ ცნობიერების შეცვლილი მდგომარეობის ხანმოკლე ეპიზოდები. ისინი შეიძლება ჩაითვალონ პრაქტიკულად ჯანმრთელებად, თუ მდგომარეობიდან გამოსვლა გავლენას არ ახდენს სოციალურ ფუნქციონირებასა და ყოველდღიურ საქმიანობაზე.
●  რელიგიური გამოცდილება, რომელიც დამძიმებულია ნევროტული ფსიქიკური აშლილობებით. ასეთი დარღვევების მქონე ადამიანებს ესაჭიროებათ ფსიქიატრიული და ფსიქოთერაპიული დახმარება, რომელიც ეწევათ მათივე თანხმობით, ძირითადად ამბულატორიულ პირობებში.
●  რელიგიური გამოცდილება, რომელიც დამძიმებულია ფსიქოპათური აშლილობებით (რელიგიური ფანატიკოსები, რეფორმატორები, რომლებსაც აწუხებთ პარანოიდული ფსიქოპათია მოთხოვნის ზეღირებული იდეებით). ესაჭიროებათ ფსიქიატრიული და ფსიქოთერაპიული დახმარება, რომელიც ეწევათ მათივე თანხმობით, ძირითადად ამბულატორიულად. იძულებითი ფსიქიატრიული გამოკვლევა აუცილებელია, თუ მათი ქცევა წარმოადგენს საშიშროებას ახლო გარემოცვისთვის, მაგალითად, შეიცავს მსხვერპლთშეწირვის, თვითმკვლელობის მოწოდებებს და ა.შ.
●  რელიგიური გამოცდილება, რომელიც დამძიმებულია ფსიქოტური დონის ფსიქიკური აშლილობებით. მათ რიცხვს ეკუთვნიან პაციენტები, რომელთა პათოლოგიური პროცესი პასუხობს ფსიქიკური დაავადების განვითარების კანონზომიერებას. რელიგიური შინაარსის ბოდვას და ჰალუცინაციებს შეესაბამებიან სხვა სიმპტომები და სინდრომები, რომლებიც დამახასიათებელია კონკრეტული ნოზოლოგიური ერთეულისათვის. ესაჭიროება მკურნალობა სტაციონარის პირობებში. იძულებით ჰოსპიტალიზაციას იყენებენ იმ შემთხვევებში, როდესაც ფსიქიკური მდგომარეობა წარმოადგენს საფრთხეს პაციენტისა და სხვებისთვის, ან არსებობს დაავადების გამწვავების  მიზეზი, თუ მას გაწეული არ ექნება ფსიქიატრიული დახმარება.
ამდენად, ფსიქიატრიისა და რელიგიის ურთიერთობებთან დაკავშირებული პრობლემები ჯერ კიდევ საბოლოოდ არ არის გადაწყვეტილი. მაგრამ ის ფაქტი, რომ ისინი მიმართულია ყველაზე ამაღელვებელი და საიდუმლოებით მოცულის - ადამიანის სულიერ ცხოვრებისაკენ, განსაზღვრავს მათ პერსპექტივებს.

ლიტერატურა
1.  ა.ა. დომანინი. ჯვაროსნული ლაშქრობები. ჯვრის საფარქვეშ.— მოსკოვი: ცენტროპოლიგრაფი, 2003.— გვ. 6-7.
2. ბ.ს. ფროლოვი. ფსიქიკური ჯანმრთელობის შეფასებისა და პროგნოზირების სისტემა მასობრივი ფსიქიატრიული კვლევის დროს.— ლენინგრადი: მსოფლიო სამედიცინო ასოციაცია, 1982.— 62 გვ.


ავტორი ვ. პაშკოვსკი

თარგმანი მ.ფ.ლ
2017
(C)
სარედაქციო
გაგრძელება იქნება
https://scisne.net/a-1089

ფსიქიკური აშლილობები რელიგიურ-მისტიკური განცდებით: მოკლე სახელმძღვანელო ექიმებისათვის 4 ნაწილი

 ფსიქიკური აშლილობები რელიგიურ-მისტიკური განცდებით: მოკლე სახელმძღვანელო ექიმებისათვის  4 ნაწილი

თავი 6
მესიანისტური ბოდვა

6. 1. ისტორიულ-თეოლოგიური ასპექტი

მესიანობა (messianism) ქრისტიანობასა და იუდაიზმში აღინიშნება, როგორც მესიის მოსვლის რწმენა. თავის მხრივ, მესია (ძვ. ებრ. messiah) - ზეგარდმოვლენილი კაცობრიობის ღვთაებრივი მხსნელია. თავდაპირველად, ასე ეწოდებოდა ყველას, ვინც  იყო მირონცხებული, მაგალითად,  მღვდელმთავარი და, განსაკუთრებით, მეფე [2]. მოგვიანებით, ეს სიტყვა აღნიშნავდა მხოლოდ მაცხოვარს, იესო ქრისტეს. ძველი აღთქმის თანახმად, მესია უნდა მოგვევლინოს, როგორც ადამიანთა მხსნელი - მეფე დავითის სახლიდან, დამპყრობელი, რომელიც მოწოდებულია განადიდოს ებრაელთა სამეფო. როგორც ს. ავერინცევი [1] აღნიშნავს, მესიანისტური იდეა სათავეს იღებს ებრალთა ღმერთის იაჰვეს რელიგიის სტრუქტურაში, რომელიც მოითხოვს საკუთარი ხალხისგან უსიტყვო ერთგულებას და განსაკუთრებულ სიწმინდეს მის ისტორიულ გზაზე, რომელიც მიუწვდომელია ბელადის და წინამძღოლის გარეშე. ამიტომ, იუდაიზმის რელიგიურ და მითოლოგიურ წარმოდგენაში, მესია არის ესქატოლოგიური პერიოდის იდეალური მეფე, პროვიდენციალური ორგანიზატორი ღვთის მიერ კურთხეული ხალხის ბედისა, შუამავალი ღმერთსა და ადამიანს შორის, უმაღლესი ავტორიტეტის მატარებელი დედამიწაზე, მხსნელი, რომელსაც მოაქვს თან ახალი, შეცვლილი მდგომარეობა მთელი მსოფლიოს არსებობისა. ქრისტიანულ სარწმუნოებრივ მოძღვრებაში მესიის სახე ახლებურადაა გააზრებული. თავისი ხალხის მხსნელის ნაცვლად იგი ხდება მთელი კაცობრიობის ცოდვების გამომსყიდველი. პირველად ის მოდის მონის სახით, როგორც მასწავლებელი, მკურნალი, რომელმაც აიკიდა ადამიანთა ცოდვების ტვირთი, მეორედ მისი მოსვლა დიდებით იქნება შემოსილი, იგი განსჯის ცოცხლებს და მკვდრებს. მესიის შესახებ წარმოდგენა არ არის მხოლოდ ებრაული და ქრისტიანული კულტურის საკუთრება. ისლამში მას შეესაბამება მაჰდი, შიიტების ფარული იმამი, ბუდიზმში - მაიტრეია ბუდა. ანტიკურ და შუა საუკუნეებში, სახალყო აჯანყებების წინამძღოლები ზოგჯერ თავს მესიად აცხადებდნენ.

6.2. ფსიქოპათოლოგიური ასპექტი

თანამედროვე წარმოდგენა მესიანისტური ბოდვის შესახებ ფსიქიატრიულ ლიტერატურაში ჩნდება XIX საუკუნის ბოლოსა და XX საუკუნის დასაწყისში.  ქრონიკული ბოდვის ევოლუციაზე საუბრისას, ვ. მანიანმა გამოჰყო  მისი მესამე ეტაპისათვის დამახასიათებელი რელიგიური ბოდვა განდიდებისა „ღმერთის ძიების“ იდეებით და აღნიშნა, რომ  დევნის იდეების შეცვლა განდიდების იდეაზე ხდება, როგორც თანდათანობით, ასევე მყისიერად, „გონების მყისიერი განათების“ შედეგად [27]. პარანოიის დროს ბოდვის აღწერისას, ე. კრეპელინმა აღნიშნა, რომ „რელიგიური აზროვნების მიმართულების მქონე პაციენტები სიზმარში გამოცხადების გავლენის ქვეშ შეიძლება მივიდნენ ოცნებით წინასწარმეტყველების ბოდვამდე, რომ ისინი არიან ღმერთის და მესიის მიერ რჩეულნი, ამასთან მათ უჩნდებათ სურვილი შეასრულონ საჯარო ღვთისმსახურება, შეიძინონ მხარდამჭერები“ [25].
ბოლო წლებში მესიანისტური ბოდვა ძირითადად შეისწავლება ფსიქოპათოლოგიურ და ტრანსკულტურულ ასპექტებში [19,20,23, 26,29, 30]. ლ. პერესის [28] თქმით, მესიანისტური ბოდვითი სინდრომი, რომელიც ხასიათდება პაციენტის რწმენით, რომ იგი რჩეულია ღვთის მიერ სპეციალური მისიის შესასრულებლად, რომლის შესახებ არ შეიძლება ეცნობოს სხვა ადამიანს,  გამოხატავს იდენტურობის სერიოზულ დარღვევას და ასახავს სოციალურ, კულტურულ და რელიგიურ რეალობას. ბოდვით ფაბულას საფუძვლად უდევს პიროვნების საკუთარი გამოცდილების გაცნობიერების აშლილობა, აუტოიდენტიფიცირების მექანიზმების დარღვევა [9].
კლინიკურად ეს გამოიხატება განდიდების იდეიის წარმოქმნაში ზებუნებრივი ღვთიური ძალაუფლების მითვისების ფორმით, რომელსაც თან ახლავს სწორი ორიენტაცია საკუთარ პიროვნებაში (ორმაგი ორიენტაცია), ხოლო, შორს წასულ შემთხვევებში, ღვთაებრივ პერსონებად მთლიანი ტრანსფორმაციის იდეაში. ბოდვა ასახავს რელიგიურ თემატიკას, რომელიც ჩამოყალიბდა ბოლო წლებში პოპულაციაში [5] და მოიცავს არა მხოლოდ ბიბლიურ (ღმერთი, იესო ქრისტე, ქალწული მარიამი, ქრისტეს პატარძალი, ანგელოზები, მოციქულები, წინასწარმეტყველები, ღვთის რჩეულები, ღვთის წარმომადგენლები დედამიწაზე, ანტიქრისტე, ეშმაკი, ბოროტი სული, სამყაროს დასასრული, განკითხვის დღე), არამედ ეზოთერულ შეხედულებებსაც (გარდაცვლილთა სულები, მოჩვენებები, სულების გადასახლება, დიდი მაგები, ჯადოქრები, სპირიტები, ექსტრასენსები, მსოფლიო სული, კოსმიური ძალები, უცხოპლანეტელები).
მამაკაცებისაგან განსხვავებით, რომლებიც არასოდეს არ აიგივებენ თავს ქალთა სახეებთან, პაციენტი ქალები რიგ შემთხვევებში უწოდებდნენ თავის თავს ღმერთს, იესო ქრისტეს, თუმცა, ხშირ შემთხვევაში, ღვთისმშობელს, ქრისტეს პატარძალს.
„გონების განათების“ მექანიზმის ან ვერბალური ჰალუცინაციების გავლენის ქვეშ ჩნდებოდა პაციენტებზე ბოროტებასთან ბრძოლის განსაკუთრებული მისიის დაკისრების იდეა, ღვთაებრივი წესრიგის დამყარების,  კაცობრიობის ხსნის. ბოდვითი მსოფლმხედველობა და ქცევა განისაზღვრებოდა აფექტით. მანიაკალური აფექტის დროს საიდუმლო კავშირის წარმოდგენა ღვთაებრივ ძალასთან (მისტიკური ბოდვა), სამყაროს გარდაქმნის, ხალხთა გაერთიანების, ღვთის საუფლოს დამყარების მესიანისტური იდეები, ჩნდებოდნენ ექსტაზამდე მისული განწყობის  ამაღლების, ძალებისა და ენერგიის მოზღვავების შეგრძნების ფონზე. პირიქით, დანაშაულის იდეა შეშფოთებულ-დეპრესიული სინდრომის სტრუქტურაში გარდაიქმნა სამყაროს დასასრულის წინასწარმეტყველების ფაბულაში, რომლის დადგომაში დამნაშავე იყო თავად პაციენტი.
მესიანისტური ბოდვის კლინიკური მახასიათებლები განისაზღვრებოდა ფსიქოზების ნოზოლოგიური კუთვნილებით, რომლის ფარგლებშიც იგი ვითარდებოდა.
უწყვეტი პარანოიდალური შიზოფრენია. პრემორბიდული პიროვნება წარმოდგენილი იყო შიზოიდური და ასთენიური ვარიანტებით. ბავშვობაში პაციენტები იყვნენ გულჩათხრობილი, ნაკლებად გულღია, ამჯობინებდნენ უფროსების საზოგადოებას. მანიფესტამდელი  პერიოდი ხასიათდებოდა შრომის უნარიანობის ეტაპობრივი შემცირებით, ინტერესების სპექტრის შევიწროვებით. ტიპიური იყო „სოციალური დრეიფის“ მოვლენა: პაციენტები იცვლიდნენ სამუშაო ადგილს, ამჯობინებდნენ ნაკლებად კვალიფიციურს. ახლობლების, მეგობრების მიმართ ძველი გრძნობების  დაკარგვას თან ახლდა ადრე უჩვეულო ინტერესების და გატაცებების გაჩენა. გაჩნდა ინტერესი ფილოსოფიური და რელიგიური ლიტერატურის, ღმერთის ძიების, პარანორმალური მოვლენების მიმართ. პაციენტები უგულებელყოფდნენ საკუთარ, ზოგჯერ ოჯახის საქმეებს, მუდმივად დადიოდნენ ეკლესიაში, მოგზაურაობდნენ წმინდა ადგილებში, ხდებოდნენ უცხოელ მქადაგებლებთან სხვადასხვა შეხვედრების ხშირი სტუმრები ან მიჰქონდათ უკანასკნელი ფული  ჯადოქრების და მაგების კურსებზე. გარდა ამისა, აღინიშნებოდა ნევროზის, ფსიქოპათიის მსგავსი, ობსესიურ-ფობიური, დეპერსონალიზაციური აშლილობები.
მანიფესტურ პერიოდში კლინიკური სურათი შეესაბამებოდა პარანოიდული შიზოფრენიის ჰალუცინაციურ ვარიანტს [13]. დაავადების პირველ წლებში ეჭვის, დაძაბულობის, შფოთვის ფონზე ყალიბდებოდა დევნის ბოდვა ფსიქიკური ავტომატიზმის მოვლენებთან ერთად. შიზოფრენიული პროცესის განვითარებასთან ერთად, კანდინსკი-კლერამბოს სინდრომის ფარგლებში იწყებოდა ა. სნეჟნევსკის [11) მიერ აღწერილი ქრონიკული პროტრაგირებული პარაფრენული სინდრომის ფორმირება, რომელსაც თან ახლდა დევნის, ზემოქმედების, ფსიქიკური ავტომატიზმის მოვლენები და განდიდების ბოდვა. მესიანისტურ იდეებს ჰქონდა მეორადი ხასიათი და მჭიდროდ იყო დაკავშირებული ჰალუცინაციების (ჰალუცინაციური ბოდვა) შინაარსთან. ელემენტარული სმენითი და ვიზუალური ჰალუცინაციები (ცალკეული ხმები, არეული წერტილები, ლაქების გაჩენა) აიხსნებოდა „კოსმიური ასტრალის“ ზემოქმედებით. ვერბალური ფსევდოჰალუცინაციები ინტერპრეტირებული იყო, როგორც ღვთის, ღვთისმშობლის, წმინდა სულის ან „არამიწიერი გონების“ ხმა. ვიზუალურ ფსევდოჰალუცინაციურ შინაარსს წარმოადგენდნენ იესო ქრისტეს, ქალწული მარიამის, ანტიქრისტეს, უცხოპლანეტელთა სახეები. სენსუალური ბოდვა გამოიხატებოდა მხოლოდ ცალკეული კომპონენტებით, რომლებიც ექვემდებარებოდა მთავარ ფაბულას. მაგალითად, სახლის გვერდით ორგანიზებული ბრბოს კინოგადაღება „მოსიარულე გვამების“ (ინსცენირების სიმპტომი) სახით ან, პაციენტის აზრით, ბიბლიური ტექსტების (განსაკუთრებული მნიშვნელობის ბოდვა) განსაკუთრებული თანმიმდევრობა შეესაბამებოდა განვითარებად ფაბულას სამყაროს დასასრულის შესახებ და „კაცობრიობის გადარჩენის“ მისიის დაკისრებას. მომავალში პარაფრენიის სურათი სახეს ივლიდა, ხასიათდებოდა განწყობის გაუმჯობესებით, აზროვნების პროცესების ინტენსიფიკაციით, „ნათელმხილველობის“, „ნათელსმენის“, უმაღლესი სფეროებიდან სიგნალების შესაძლებლობების გაჩენით. პარაფრენული სინდრომის განვითარებასთან ერთად იცვლებოდა ბოდვითი ფაბულის შინაარსი. მაგალითად, პაციენტი გამუდმებით უწოდებდა თავს „ცნობილი მწერლის ქალიშვილს“, შემდეგ „რომანოვების გვარის შთამომავალს“ და ბოლოს, „ქრისტეს პატარძალს, რომელსაც აკისრის მისია შვას მეორე ღვთისშვილი“. შიზოფრენიული დეფექტის ზრდასთან ერთად ბოდვის შინაარსი ხდებოდა უფრო და უფრო უცნაური: პაციენტი ერთ და იმავე დროს მიიჩნევდა თავის თავს „ღმერთად“, „ყველა არაბთა მეფედ“, „შრი-ლანკას მეფეს“ და „ცხენ-კვიცად ბიბლიიდან“. სააზროვნო საქმიანობის დეზორგანიზაციას თან ახლდა ბოდვის შინაარსის დაშლა ცალკე, ერთმანეთისგან დამოუკიდებელ ფრაგმენტებად, განსაკუთრებული მისიის იდეა იყო არამკაფიო და გაურკვეველი.
ბოდვით ქცევას ბოდვის აქტიური განვითარების პერიოდში ჰქონდა მრავალფეროვანი ხასიათი: პაციენტები დაეხეტებოდნენ, მიდიოდნენ მიტოვებულ ადგილებში, რათა „ლოცვით მიემართათ ღმერთისთვის და მიეღოთ მისგან მითითებები“,  ხშირად გადაეკიდებოდნენ შემთხვევით გამვლელს საუბრით თავისი მისიის შესახებ.
პარანოიდული შიზოფრენია პაროქსიზმული-პროგრედიენტული ტიპის მიმდინარეობით.  საწყის პერიოდში აღინიშნებოდა მერყევი განწყობა, რუდიმენტური ობსესიურ-ფობიური აშლილობები, მეტაფიზიკური ინტოქსიკაციის მოვლენები. ზებუნებრივი შესაძლებლობების, განდიდების, ტრანსფორმაციის იდეებმა მესიანისტური ბოდვის ფარგლებში მიიღეს მნიშვნელოვანი განვითარება მწვავე პარაფრენიის დროს. წინა, შიზოფრენიის ამ ფორმებისათვის ტიპიური შეტევების დროს  ბოდვითმა იდეებმა, მართალია, ვერ მიაღწიეს დასრულებას, შეტევიდან შეტევამდე იძენდნენ უფრო ფანტასტიკურ  ხასიათს.
მწვავე პარანოიდები ინტერპრეტაციულ ბოდვასთან ერთად ვითარდებოდნენ შფოთვის, მოუსვენრობის, ძილის დარღვევის ფონზე, მწვავე სენსორული ბოდვის ისეთი ელემენტების ჩართვით,  როგორიცაა ბოდვითი განწყობა და ბოდვითი აღქმა. კლინიკურ სურათში დომინანტური დევნის და ურთიერთობების იდეებს თან ახლდათ ცალკეული მეტაფიზიკური გონების განათება [24].
მაგალითად, „ცალკეულ პირთა დევნა ზიანის, თვალთვალის მიზნით“ და ა.შ. აიხსნებოდა „ნეგატიური კარმის“ ან „მსოფლიოს სულის“ გავლენით. თავისი ვარაუდის დადასტურებას პაციენტები იღებდნენ ეზოთერული პუბლიკაციებიდან ადამიანის იმქვეყნიურ სამყაროსთან განსაკუთრებული ურთიერთობის შესახებ. პერსეკუტორული ბოდვის ფარგლებში ჩნდებოდა რელიგიური და მისტიკური ხასიათის ცალკეული ინტუიციური ვარაუდი. მაგალითად, პაციენტმა, რომელიც დარწმუნებული იყო, რომ მას ავიწროვებდნენ თანამშრომლები, მათეს სახარებიდან ერთი თავის წაკითხვის შემდეგ მეორედ მოსვლის შესახებ, ივარაუდა, რომ მას შეუძლია შვას ღვთისშვილი. პაციენტები არ გამოხატავდნენ ტრანსფორმაციის მკაფიო იდეებს, მაგრამ მიანიშნებდნენ საკუთარ რჩეულობაზე, სხვებისგან განსხვავებაზე, იმქვეყნიურთან ურთიერთობაზე.
შეტევები კანდინსკი-კლერამბოს მწვავე განვითარებადი სინდრომით, რომლებიც წარმოიქმნებიან მანიაკალური ან დეპრესიული აფექტის ფონზე, გამოირჩეოდნენ კლინიკური მრავალფეროვნებით. ზოგიერთ შემთხვევაში ისინი შემოიფარგლებოდნენ მხოლოდ იდეატორული ავტომატიზმით. უხმოდ აზრების გაცვლა, შინაგანი ჩუმი ხმის შეგრძნება, გულში გავლებული შინაგანი დიალოგები (ჟ. ბაილარგერის ფსიქიკური ჰალუცინაციები [16]) ინტერპრეტირებული იყო, როგორც ტელეპათიური კავშირი ღმერთთან, რომელიც ყველაფერს ხედავს, ყველაფერი იცის, ხელმძღვანელობს ყველა ქმედებას. სხვა შემთხვევაში, ტელეპათიური წარმოდგენილი ხმები გარდაიქმნენ იმპერატიულ ჰალუცინაციებში, რომელთა შინაარსს წარმოადგენდნენ უმაღლეს ძალთა ბრძანებები. ჰალუცინაციურ განცდებს ხშირად თან ახლდა ბოდვითი აღქმა: პაციენტებს ეგონათ, რომ მათ გარშემო ხდება რაღაც არაჩვეულებრივი, საიდუმლო, არამიწიერი. ტოტალური დაუფლების სინდრომი მოიცავდა ავტომატიზმის ყველა სახეს. ღმერთის ხმას, რომელიც სხეულში ისმოდა და ამოძრავებდა მას, თან ახლდა შესაბამისი ბოდვითი  ინტერპრეტაცია: „თუ მარჯვნივ გამაქანა, ესე იგი ყველაფერს სწორად ვაკეთებ, თუ მარცხნივ, - არა“. ჩნდებოდა შეგრძნება, რომ ზებუნებრივ ძალას მოცული ჰქონდა მთელი სხეული, აიძულებდა მას ურთიერთმოქმედებას ნოოსფეროსთან, გავლენა მოეხდინა სხვა ადამიანებზე (ბოდვითი დეპერსონალიზაცია). თუმცა, მიუხედავად დაუფლების ბოდვის კოსმიური მასშტაბისა, ყველა ზემოქმედება აღნიშნული შეტევის სურათში არ ცვლიდა პაციენტის აზრს საკუთარ თავზე, როგორც კონკრეტულ პიროვნებაზე [9].
მესიანისტური ბოდვა, რომელიც იღებდა სულ უფრო და უფრო მეგალომანურ ხასიათს, შეტევის სტრუქტურაში მწვავე პარაფრენიით მოიცავდა განდიდების და გარდასახვის იდეას, რომელსაც თან ახლდა სენსუალური ანტაგონისტური ბოდვა, ფსევდოჰალუცინაცია და ცალკეული კატატონიური ჩანართები. მესიანური იდეები და მათი შესაბამისი ბოდვითი ქცევა განისაზღვრებოდა მანიაკალური, შფოთვითი და სტრესული ან დეპრესიული აფექტით. საყოველთაო შერიგების იდეა ჩამოყალიბდა ეგზალტაციის ფონზე. ხშირად ლოცვის ან ეკლესიაში ყოფნის დროს ჩნდებოდა შეგრძნება, რომ სხეულში შეუსახლდა „წმინდა სული“. ფიქრში გავლებული ღმერთის ხმა ჩააგონებდა პაციენტს, რომ ის არის შუამავალი ღმერთსა და ადამიანებს შორის, რომ მან უნდა გააერთიანოს ისინი,  გახდეს „ზეადამიანური ძლიერი მკურნალი“, იზრუნოს ობლებზე, დაურიგოს ფული ღატაკებს.
ბოროტებასთან ბრძოლის ფაბულას თან ახლდა ექსტაზური-შეშფოთებული აფექტი, ვერბალური ფსევდოჰალუცინაცია. გონებაში უჩნდება ღმერთის, ანტიქრისტეს, რომის პაპის, მღვდლების ხმები, რომლებიც არწმუნებდნენ პაციენტს, რომ ის არის ღვთის რჩეული, მესია, მსოფლიო გონების მაცნე. ხმები იღებდნენ იმპერატიულ ხასიათს და მოუწოდებდნენ განეხორციელა ბრძოლა სიკეთესა და ბოროტებას შორის, შებრძოლებოდა ეშმაკს ან ბოროტ უცხოპლანეტელებს, რომლებიც „პროვოცირებენ კონფლიქტს და ბოროტი ენერგიის ამოფრქვევას“. სენსუალური ბოდვა შეიცავდა ინსცენირების  კომპონენტებს, ცრუ აღიარებებს. ნათესავები, მეგობრები, ხალხი ქუჩაში დაყოფილი იყვნენ კეთილსა და ბოროტებზე (ანტაგონისტური ბოდვა). წარმოსადეგობაში, სიარულში, ადამიანების სახის გამომეტყველებაში, რომლებიც  მიაკუთვნეს „ბოროტთა“ კლანს, შეიმჩნეოდა სპეციფიკური „დემონური ელფერი“ (ინტერმეტმეტამორფოზის ბოდვა). ჩამოყალიბდა ეშმაკის განადგურების აუცილებლობის რწმენა. პაციენტები იღებდნენ „ბრძანებებს ზემოდან“ და ცალკეულ შემთხვევებში სჩადიოდნენ სერიოზულ აგრესიულ ქმედებებს იმ რწმენით, რომ მათ წარმართავს  ღვთის ნება.
დეპრესიული აფექტის მიმართ კონგრუენტულ წინასწარმეტყველურ  იდეებს ჰქონდა პესიმისტური ხასიათი. პაციენტები იდანაშაულებდნენ თავს ცოდვაში და ამავე დროს მიიჩნევდნენ, რომ ისინი არიან ღმერთის მიერ გასხივოსნებული წინასწარმეტყველები, რომ მათი ცოდვების გამო „მალე ბოლო მოეღება სამყაროს, გამეფდება წყვდიადი, ხალხი ვეღარ ნახავს სინათლეს, დადგება ეშმაკის სამეფო“. ჩნდებოდაა სუიციდალური  ზრახვები.
რემისიის სურათი გადატანილი შეტევების შემდეგ იყო არაერთგვაროვანი, ხშირად რელიგიური და მისტიკური შინაარსის რუდიმენტული ჰალუცინაციურ-ბოდვითი აშლილობებით.
შიზოაფექტური აშლილობა. მესიანისტური ბოდვითი იდეები შიზოაფექტური ფსიქოზის [7] სხვადასხვა ვარიანტების ფარგლებში ძირითადად ვითარდებოდნენ წარმოსახვის ბოდვის მექანიზმის მიხედვით. ფსიქოზის წარმოქმნაში გარკვეული როლი ითამაშეს, როგორც ადრე გადატანილმა შინაგან ორგანოთა და ნეიროინფექციის დაავადებებმა, თავის ტრავმამ და სხვა ეგზოგენურმა მავნეობამ [15], ასევე ოჯახურ გარემოებებთან დაკავშირებულმა ფსიქოგენიებმა: ცოლ-ქმრის გაყრამ, ახლობლების გარდაცვალებამ და ა.შ. გარკვეული როლი აქ ითამაშა გადაჭარბებულმა ფსიქოფიზიკურმა დატვირთვამ, რაც დაკავშირებული იყო რელიგიური კულტის შესრულებასთან: ხანგრძლივი ლოცვა ღამით, კვების რეჟიმის შეცვლა, ასევე ექსტრასენსორული ზემოქმედება. ყველა ეს მავნეობა ცვლიდა ორგანიზმის რეაქტიულობას, ამცირებდა მის ადაპტაციურ შესაძლებლობებს. რ. ტელეს [14] თქმით, ამ სახის არაკონტროლირებადი გავლენის გამო „მე“-ს ფუნქცია ისე ირღვევა, რომ იწყება ფსიქოტური დეკომპენსაცია.
ვარიანტი წარმოსახვის ინტელექტუალური ბოდვის დომინირებით.   პიროვნების პრემორბიდული მხარე ხასიათდება ფანტაზირების, ოცნებობის, განწყობის უმიზეზოდ ცვალებადობისკენ მიდრეკილებით. მანიფესტური შიზოაფექტური შეტევის განვითარება მიმდინარეობდა მანიაკალური აფექტის ფონზე ფანტასტიკური ბოდვის ფორმირებით აქტიური მონაგონის საფუძველზე, რომელიც დაკავშირებულია წარსულთან, აწმყოსა და მომავალთან [6].
ფაბულა ხასიათდებოდა მოულოდნელი იმპროვიზაციებით, ასოციაციების ნაკადით, სასწაულების და გარდაქმნების კალეიდოსკოპით. ბოდვით იდეებში, რომლის გმირი თავად პაციენტი ხდებოდა, ჩართული იყო მარადიული სიუჟეტების გამოძახილი, რომლებიც ცნობილი იყო ლიტერატურიდან და ფოლკლორიდან. ზნეობრივი განახლების იდეას თან ახლდა სასიყვარულო-ეროტიკული თემატიკა. მაგალითად, პაციენტი ამაყად აღიარებდა, რომ ღმერთმა დააკისრა მას მისია „ქვეყანაზე მოავლინოს სილამაზე“, ამტკიცებდა, რომ რიშელიეს საგვარეულოს პირდაპირი შთამომავალია. წარსულ ცხოვრებაში იგი იყო მარია მაგდალინელი, მან აცდუნა რაფაელი ედემის ბაღში, შემდეგ გარდაისახა გრეთჰენში და აცდუნა ფაუსტი. ამჟამად, მას მიანიჭეს დიდი უფლებამოსილება, და იგი აძლევს ბრძანებებს აფროდიტეს  და ვენერას.
ცრუ ამოცნობა, ინსცენირება, ინტერმეტამორფოზა აქტიური მონაგონის შედეგია. წარმოსახვით მოვლენებში დამდგმელები და როლების გამნაწილებლები იყვნენ თავად პაციენტები. პაციენტი აძლევდა საკუთარ თავს მთავარ როლს, რათა დაემყარებინა მსოფლიო წესრიგი, საავადმყოფოს პალატას უწოდებდა „განსაწმენდელს“, ხოლო  მეზობლებს პალატაში - „XXI საუკუნის ევას“, „ოლგას „ევგენი ონეგინიდან“, „კოსმონავტის ცოლს“. წარმოსახვის ინტელექტუალური ბოდვის სტრუქტურაში შეინიშნებოდა ბოდვითი რეტროსპექცია შინაარსობრივად ფანტასტიკური კონფაბულაციებით.
ბოდვითი აშლილობის რედუქცია მიმდინარეობდა თანდათან, კრიტიკა მწვავე ფსიქოზის პერიოდისთვის იყო არასრული.
 ვარიანტი წარმოსახვის თვალსაჩინო-წარმოსახვითი ბოდვით.  სურათები წარმოსახვის თვალსაჩინო-წარმოსახვითი ბოდვით გამოიხატებოდნენ რელიგიური და ფანტასტიკური ხასიათის ნათელი წარმოსახვითი შეხედულებებით და თავისი სტრუქტურით მიეკუთვნებოდნენ ა. ბარეკოს მიერ აღწერილ მდგომარეობას „ონირიზმი არევის გარეშე“ [18]. წარმოსახვითი ობიექტების ფრაგმენტულობა, ცვალებადობა, პლასტიურობა ანიჭებდა ბოდვით სიუჟეტებს უჩვეულობას და  თავისებურებას. მაგალითად, პაციენტმა, რომელმაც წარმოიდგინა თავი მეორე დედა ტერეზად განსაკუთრებული ქრისტიანული მისიით თესოს სიკეთე,  დაინახა კედელზე, „როგორც ფილმში“, ერთმანეთის მონაცვლეობით, ჰიტლერის, დოსტოევსკის სახეები, დრაკონი, რომელიც ცეცხლს აფრქვევდა, მტირალი გოგონას სახე, შემდეგ თავისი თავი ბიბლიური ქალწულის სახით, რომელიც ებრძოდა დრაკონს. განკითხვის დღის იდეას თან ახლდა ცაზე მოახლოებული რაღაც წითელის და უზარმაზარის ხილვა. ზოგჯერ წარმოსახვითი სურათები ჩნდებოდა ლოცვის დროს ან ლოცვის შემდეგ: „ხატები ცოცხლდებოდნენ, განათდებოდნენ, პაციენტი თავის თავს ხედავდა 12 მოციქულთა შორის, ღამით ხედავდნენ ღმერთს თეთრ სამოსელში, რომელიც ჟესტებით თავისთან უხმობდა“.
ადგილი ჰქონდა თვალსაჩინო-წარმოსახვით წარმოდგენას, რომელიც ეკუთვნოდა შორეულ წარსულს, რაც იძლეოდა იმის საფუძველს, რომ მომხდარიყო ბოდვის კონსტატაცია. მაგალითად, პაციენტი ყვებოდა, რომ ბავშვობაში მან დაინახა მინდორში ფეხით მიმავალი მოხუცი ძალიან ფერმკრთალი სახით, რომელშიც მან შეიცნო ცოტა ხნის წინ გარდაცვლილი ბაბუა იაკობი. შემდგომ ბნელმა ძალებმა წაშალეს მისი მეხსიერება, და, მხოლოდ ცოტა ხნის წინ ნახა მან წმინდა სამება - ღმერთი იაკობი, ბუდა და კრიშნა, გაახსენდა, რომ ბაბუამ დააკისრა მისია გაენადგურებინა ყველა, ვისაც ეშმაკი შეუჩნდა. ფსიქოზის გართულების შემდეგ ბოდვამ მიიღო ესქატოლოგიური ხასიათი. მწვავე ფსიქოზიდან გამოსვლა ხშირად იყო კრიტიკული.
რეკურენტული შიზოფრენია (დაავადებათა საერთაშორისო კლასიფიკაცია-10-ის თანახმად, შეესაბამება რუბრიკას F23.03. მწვავე პოლიმორფული ფსიქოტური აშლილობა) [10]. შიზოფრენიის ამ ფორმის შემთხვევაში, მესიანისტური ბოდვა ყალიბდებოდა ფანტასტიკური აფექტურ-ბოდვითი და ილუზორულ-ფანტასტიკური დერეალიზაციისა და დეპერსონალიზაციის [8] ეტაპებზე, რომლებსაც წინ უსწრებდა გამოხატული აფექტური აშლილობა, სომატოფსიქიური დეპერსონალიზაციის მოვლენები. სენსუალური ბოდვა ხასიათდებოდა განცდების ფართო სპექტრით: ბუნდოვანი მოუსვენრობიდან, შეგრძნებიდან იმისა, რომ რაღაც უნდა მოხდეს, ბოდვითი გონება განათებამდე, საგნებსა და მოვლენებისადმი განსაკუთრებული პირადი მნიშვნელობის მიცემამდე. მცდელობამ გარკვეულიყო იმაში, თუ რა ხდებოდა, გამოიწვია მოვლენების ახლებურად გააზრება. როგორც რეალური სამყაროს, ასევე საკულტო საგნებმა მიიღეს სიმბოლური მნიშვნელობა (განსაკუთრებული მნიშვნელობის ბოდვა), რაც დაფიქსირდა შემდეგ განცხადებებში: „ვუცქერდი ხატს და დავინახე, რომ იესოს თვალები ანთებული ჰქონდა, ხატიდან მომდინარე სხივი იყო არანორმალური, წითელი. მივხვდი, რომ ზოგიერთი რამ ღმერთისგანაა, ზოგი კი ეშმაკისგან“, „რადიოში მოვისმინე რელიგიური გადაცემა და მივხვდი, რომ ღმერთად გარდავიქმენი“. ცრუ გამოცნობა ყველაზე ხშირად გამოიხატებოდა ილუზორულ-ბოდვითი ფორმით: ნათესავები, მეგობრები, ეკლესიის მრევლი იდენტიფიცირებული იყვნენ, როგორც იმიერი სამყაროს წარმომადგენლები.  ფსიქოზის მწვერვალზე ჩნდებოდა სხვა განზომილებაში ყოფნის განცდა, პაციენტები აცხადებდნენ, რომ უფრო მეტი ესმით, ვიდრე სხვებს, რომ ისინი გახდნენ საიდუმლოების მატარებლები, რომელიც სხვებისთვის უცნობია. მწვავე ანტაგონისტურ (მანიქეურ) ბოდვას ჰქონდა ფართო ხასიათი. მოულოდნელად, ინტუიციური ვარაუდის ან გონების განათების მსგავსად, გაუჩნდათ მკაფიო წარმოდგენა იმის შესახებ, რომ არსებობს ღმერთის სამყარო და სატანის ანტისამყარო, რომელსაც უნდა ებრძოლონ. საკუთარი სხეული აღიქმებოდა, როგორც „ნათელი და ბნელი ძალების ბრძოლის პოლიგონი“. ჩამოყალიბდა მტკიცე რწმენა, რომ იგი ეკუთვნის ღვთის რჩეულთა კლანს: „მე უნდა ამოვხსნა ეს თავსატეხი, გავარკვიო სად არის ეს ანტისამყარო, მისი ფესვები, საიდან მოდის. და თუ გავანადგურებთ ბოროტების ფესვს, ყველაფერი კარგად იქნება ამ სამყაროში. მე ვარ იესო  ქრისტეს ბრძოლის იარაღი სატანის წინააღმდეგ“. ხშირად ბრძოლის არენა ხდება ბინა, ხოლო მისი მონაწილეები - ნათესავები, მეგობრები, მეზობლები. პერიოდული შიზოფრენიის შეტევისათვის ტიპიურ ბოდვით დერეალიზაციას თან ახლავს დეპერსონალიზაცია.
განწყობის გაუმჯობესება, გაზრდილი ენერგიულობა, სხვადასხვა ინტერცეფციული სენსაციები და სენესტომათიები, ფსიქიკური ავტომატიზმის მოვლენები აქტუალიზირდებოდნენ ძირითადი ბოდვითი ფაბულის თვალსაზრისით. ქალებში ღვთაებათან შერწყმის განცდას თან ახლდა სიმსუბუქის, მოდუნების, „ენერგეტიკული ცენტრების აღმოჩენის“  განცდა, ბიძგები საშვილოსნოში (ჰაპტიკური ჰალუცინაციები), რომლებიც მოასწავებენ ღვთაებრივი არსების დაბადებას. მამაკაცებში სენესტოალგიას მზის წნულის, ბარძაყების მიდამოებში თან ახლდა უჩვეულო მამაკაცური ძალის შეგრძნება, რომელიც ინტერპრეტირებული იყო,  როგორც გარდაქმნა „უზენაეს ღმერთად, რომელიც ქმნის ახალ სამყაროს“. ონეიროიდულ მდგომარეობაზე გადასვლა გამოიხატებოდა კოსმიური მასშტაბის ცვლილების გრძნობით, გაშლილი, სცენურობის მაგვარი ვიზუალური შეხედულებებით განკითხვის დღის, სამყაროთა ბრძოლის შესახებ. პაციენტებს ჰქონდათ წინათგრძნობა, რომ მომავალში ისინი მიიღებდნენ მონაწილეობას სამყაროს მართვაში, გააერთიანებდნენ გონებაში მთელ მკვდარ და ცოცხალ კაცობრიობას, განაცალკავებდნენ კარგსა და ცუდს, გაანადგურებდნენ ცუდს კოსმოსური აფეთქებით. შეტევის დასასრულს ლითიური ხასიათი ჰქონდა, რომელსაც თან ახლდა სრულფასოვანი კრიტიკა მისი დაავადების მიმართ.

დაკვირვება 12.

       პაციენტი ი-ვა, 62 წლის. მემკვიდრეობითობა არ არის დამძიმებული ფსიქოპათოლოგიით. მამა - საერთო-საჯარისო დანაყოფის მეთაური, ძლიერი ნებისყოფის, მბრძანებლური, დედა - რბილი, ბუტია, ჰქონდა განწყობის ცვალებადობის მიდრეკილება. პაციენტი დაიბადა ნორმალური ორსულობის შემდეგ, განვითარებაში არ ჩამორჩებოდა თანატოლებს. ბავშვობაში ხშირად და დიდიხნობით ავადმყოფობდა გაციების გამო. სკოლაში წავიდა 7 წლის ასაკში, სწავლობდა კარგად. გამოირჩეოდა სტენიური ფსიქიკური იერით. იზრდებოდა აქტიური, მტკიცე, უკმეხი. ცდილობდა ყოფილიყო ყურადღების ცენტრში. 7 კლასის დამთავრების შემდეგ სწავლობდა პედაგოგიურ სასწავლებელში, მიიღო  საბავშვო ბაღის აღმზრდელის სპეციალობა. სასწავლებლის დამთავრების შემდეგ ჩააბარა პედაგოგიურ ინსტიტუტში, რომლის დამთავრების შემდეგ გათხოვდა, ცოლად გაჰყვა ოფიცერს და მასთან ერთად გაემგზავრა დანიშნულების ადგილას. გარკვეული დროის განმავლობაში მუშაობდა ბიოლოგიის მასწავლებლად, შემდეგ ლაბორანტად. 29 წლის ასაკში შეეძინა ვაჟი. ორსულობამ ჩაიარა პათოლოგიის გარეშე, იმშობიარა დროულად. 5 წლის შემდეგ, ხშირი ოჯახური კონფლიქტების გამო, გაეყარა ქმარს, შვილთან ერთად გაემგზავრა პეტერბურგში, მუშაობდა სამეცნიერო-კვლევით ინსტიტუტში ლაბორანტად, შემდეგ ინჟინრად. პროფესიული რისკების გათვალისწინებით (მუშაობდა იზოტოპებთან) 47 წლის ასაკში გავიდა პენსიაზე. დამატებით მუშაობდა სხვადასხვა ადგილზე. ბოლო წლებში დამატებით მუშაობდა მენატურედ ხელოვნების უნივერსიტეტში. მენოპაუზა დაეწყო 48 წლის ასაკში, კლიმაქსი მიმდინარეობდა ნორმალურად. მოზარდობის ასაკიდან ჰქონდა ჰიპერტონიული დაავადება, 49 წლის ასაკში ჰოსპიტალიზირებული იყო  თორმეტგოჯა ნაწლავის წყლულოვანი დაავადებით, ოპერაცია არ გაკეთებულა. ამჟამად ცხოვრობს შვილთან ერთად ცალკე ბინაში, ურთიერთობები ოჯახში მეგობრულია.
52 წლის ასაკში, დედის გარდაცვალების შემდეგ გაუარესდა მატერიალური პირობები, შვებას ეძებდა რელიგიაში. აქტიურად ესწრებოდა პროტესტანტი მღვდლის პ.-ს ქადაგებებს, შემდეგ შევიდა ევანგელისტ-ქრისტიანთა სექტაში. ქადაგებაზე მის პირველ ვიზიტს შვილთან გამართული ჩხუბის შემდეგ, აღწერს შემდეგი სახით: „წავედი გაუცნობიერებლად, შევუერთდი ხალხს, აღმოვჩნდი ქადაგებაზე, ვიგრძენი სიცხე, გავიხსენი ღილები კოფტაზე და ვიგრძენი, როგორ შემოვიდა იესო ჩემ გულში“. მოგვიანებით, ყოველგვარი სისტემის გარეშე, დადიოდა სხვადასხვა რელიგიურ გაერთიანებებში, დიდხანს ვერ შეძლო ჩამოყალიბება. დადიოდა ბაპტისტურ ეკლესიაში, ორმოცდაათიანელთა სექტაში, ქარიზმატულ ევანგელისტურ ეკლესიაში, „ძალის და სულის მოვლენის“ ეკლესიაში.  შვილის აზრით, მას შემდეგ, რაც ეზიარა რელიგიას, დედა გახდა უფრო რბილი, ტოლერანტული სახლში, მაგრამ ცდილობდა შვილი გადაეყვანა თავის სარწმუნოებაში მისი წინააღმდეგობის მიუხედავად, რის გამოც ხშირად იქმნებოდა კონფლიქტური სიტუაცია. სახლში ხშირად იკრიბებოდნენ მორწმუნეები, რომლებსაც დედა უწოდებდა „ძმებსა და დებს“. ისინი ლოცულობდნენ, ფსალმუნებს მღეროდნენ. შემდეგ შვილმა შეამჩნია, რომ ლოცვის  დროს დედა თითქოს სადღაც შორს იყო, აგზნებული, ხელებს ზეცისკენ აღაპყრობდა, და ამავე დროს ამბობდა, რომ „ეშმაკს განდევნის“. წარმოთქვამდა სხვებისთვის გაუგებარ სიტყვებს, ამბობდა, რომ „ღვთიურ“ ენაზე ლაპარაკობდა.
2000 წლის ოქტომბერში ფსიქიკური მდგომარეობა მკვეთრად შეეცვალა. იმყოფებოდა მხიარულ, აღტკინებულ განწყობაზე, გრძნობდა ენერგიის მოზღვავებას, დადიოდა ბინაში, მღეროდა საგალობლებს. შვილს ეუბნებოდა: „შენ ჩვენთან ერთად იქნები“. ამტკიცებდა, რომ ერთობლივი ლოცვებით „გადაარჩენდნენ დას, თამარს“. პირველი ჰოსპიტალიზაციის წინ დაწვა საწოლზე, ხელები სხეულის გასწვრივ ჩამოუშვა, ყვიროდა: „დიდება ღმერთს!“  საწოლიდან არ დგებოდა, უარს ამბობდა საკვებზე. ღამით ლოცულობდა, მუშტებად შეკრულ ხელებს აღაპყრობდა ზეცისკენ, თვალებს ხუჭავდა, თითქმის ორი დღე არ ეძინა და არც ჭამდა. მიხვდა, რომ სახლში ეშმაკია, კატაში დაიმკვიდრა ადგილი. ხელებით აკეთებდა უცნაურ მოძრაობებს. ამტკიცებდა, რომ მისი შვილი იქცა სიკეთისა და ბოროტების ბრძოლის ველად.
საავადმყოფოში გადაიყვანეს. საავადმყოფოში მიღების დროს ნაკლებად იყო კონტაქტური, არსებითად არ პასუხობდა დასმულ კითხვებს. წამოიძახებდა სტერეოტიპულ ფრაზებს: „ანტონს (პაციენტის შვილის სახელი) დიდება!“, თან მუშტებს ირტყავდა მკერდზე. არ აძლევდა შეხების ნებას,  ეწინააღმდეგებოდა სომატურ გამოკვლევას .
განყოფილებაში გარკვეული დროის განმავლობაში არ დგებოდა საწოლიდან, არავის ელაპარაკებოდა. სტაციონარში შემოსვლიდან 2 დღის შემდეგ მდგომარეობა გაუმჯობესდა, უფრო ხალისით ესაუბრებოდა ექიმს. როდესაც საქმე ეხებოდა რელიგიურ თემებს, ემოციური ფონი იძენდა ეიფორიულობის ელფერს, საუბრობდა პათეტიკური, აღფრთოვანებული ინტონაციებით. ისაუბრა თავისი მდგომარეობის შესახებ ჰოსპიტალიზაციამდე. მან განმარტა, რომ ჩვეულებრივ ლოცვა ტარდებოდა დაუბრკოლებლად, მაგრამ ბოლო ლოცვა მძიმედ წარიმართა. ლოცვის დროს გრძნობდა, რომ ყველა „ძმა და და“ მასთან ერთად ლოცულობდა საკუთარ ბინებში, მაგრამ ყველა ერთიანი არიან:  „ხელში ბიბლია მქონდა, და ყურში ჩამესმა ღმერთის ხმა. ვიგრძენი, რომ  ვიყავი კეთილი და ბოროტი ძალების ბრძოლის ცენტრში. ლოცვის დროს დაღლა ვიგრძენი, რადგან ხმამაღლა უნდა მეყვირა, მუშტები შემეკრა, არ მიმეცა ბოროტი ძალებისთვის სამყაროში შეღწევის საშუალება. მუშტში მომწყვდეული მყავდა გრძნეული სული. მეგონა, რომ პასტორ უ.-ს ბრძანებებს ვასრულებდი, მაგრამ მერე მივხვდი, რომ ეშმაკის ხმა მესმოდა. ხმა მეუბნებოდა: „შენ მარადისობის გზას ადგახარ, დაიყვირე: „დიდება ანტონს!“ ღმერთი მთხოვდა მომეკრიბა უკანასკნელი ძალა შვილის, ანტონის გადასარჩენად ცოდვის ტვირთისგან“.
ჰოსპიტალიზაციამდე ბოლო საათებში მომხდარი მოვლენები ბუნდოვნად ახსოვდა. თავის მდგომარეობას სტაციონარში ყოფნის პირველ დღეებში ახსნის იმით, რომ მასში შეაღწია მტრულმა ხმამ და ასეთი ბრძანება მისცა. მდგომარეობას საუბრის დროს აფასებდა, როგორც კარგს: „ვგრძნობ სიხარულს, მინდა ყველა მიყვარდეს“. ცდილობდა არ ეხსენებინა ეშმაკის სახელი, ამის ნაცვლად თქვა: „ის, რომელიც“. საავადმყოფოში ყოფნის პირველ დღეებში იღებდა კლოპიქსოლს. მდგომარეობა თანდათან გაუმჯობესდა. აღარ ესმოდა ღმერთის ხმა, გარემომ რეალურობა შეიძინა. ხალისით ეხმარებოდა განყოფილებაში, დადიოდა თერაპიულ სახელოსნოებში. ამავე დროს, როგორც რელიგიური ადამიანი, მომხდარს ახსნიდა, როგორც ღვთის მიერ მოვლენილ განსაცდელს.
გამოწერის შემდეგ დადიოდა ფსიქონევროლოგიურ დისპანსერში, იღებდა მხარდამჭერ მკურნალობას, აგრძელებდა მუშაობას მენატურედ. გარკვეული დროის განმავლობაში არ დადიოდა ეკლესიაში. შემდეგ შეწყვიტა მედიკამენტების მიღება, კვლავ აქტიურად დადიოდა სექტაში. პირველი ჰოსპიტალიზაციიდან ერთი წლის შემდეგ მდგომარეობა კვლავ გაუარესდა. ესმოდა ეშმაკის ხმა, რომელსაც უწოდებდა „მატყუარას“. სახლში ხმამაღლა ყვიროდა, ფსალმუნებს მღეროდა, იატაკზე ეცემოდა, თავის თავს ელაპარაკებოდა. იმყოფებოდა ნათლად გამოხატულ ფსიქომოტორული აგზნების მდგომარეობაში, ქცევაში იყო უმართავი, თავს უწოდებდა  „ღმერთის დესპანს“.
25.09.2001 წ. მიმღებში დავარდა იატაკზე, ყმუოდა, ყვიროდა: „უფალო, შემიწყალე!“ განყოფილებაში მთელი დღის განმავლობაში უარს ამბობდა ჭამაზე, არ დგებოდა საწოლიდან, უარს აცხადებდა ექიმთან ურთიერთობაზე. ესმოდა ეკლესიის მოძღვრის რ.-ს ხმა, რომელიც ლაპარაკობდა ღმერთის სახელით, ყვებოდა ზეცაში და დედამიწაზე ცხოვრების შესახებ. შემდეგ მას შეუერთდა ეშმაკის ხმა, რომლის განდევნასაც ლოცვებით ცდილობდა. ეშმაკის ხმა გაქრა, შეცვალა ღმერთის ხმამ, რომელიც მოუწოდებდა გადაერჩინა სამყარო და განუწყვეტლივ ეკითხა ლოცვები. დაინახა მფრინავი თეფში უცხოპლანეტელებით, რომელიც გამოგზავნეს ადამიანების გადასარჩენად მომავალი აპოკალიფსისგან, შემდეგ თავისი თავი დაინახა ზეცაში, ერთი მხრიდან ანგელოზებით გარშემორტყმული, ხოლო მეორე მხრიდან ეშმაკებით. მიხვდა, რომ ზეცაში მიმდინარეობს ომი სიკეთესა და ბოროტებას შორის, აგროვებენ ახალ ჯარს დედამიწასა და ზეცაში საბრძოლველად, თავად კი დედამიწაზე გამოაგზავნეს, რათა სამყაროს  გაეწმინდა ეშმაკისაგან.
კლოპიქსოლით და ჰალოპერიდოლით ერთკვირიანი მკურნალობის შემდეგ მდგომარეობა გაუმჯობესდა. მან განაცხადა, რომ ეშმაკი ცდილობდა, რომ მას მისებურად ეფიქრა, და მაშინ გრძნობდა, რომ მას საკუთარი აზრი აღარ გააჩნდა. აბსოლუტურად დარწმუნებული იყო იმიერი ჯოჯოხეთური ძალის არსებობაში, რომელსაც შეეძლო ადამიანის ბედის გადაწყვეტა. მიაჩნდა, რომ ეკუთვნოდა ღმერთის მიერ რჩეული ხალხის კლანს. ექიმს განუმარტავდა, რომ ნებისმიერ ადამიანს, თუ მას კეთილი ზრახვები აქვს, შეიძლება ასწავლო გაიგოს ღვთის ხმა, როგორც ამას ასწავლის ევანგელისტური ეკლესია, რადგან ბოროტი აზრები და უარყოფით ემოციები შინაგანად ანადგურებენ ადამიანს. მან თქვა, რომ ადრე ეკუთვნოდა ორმოცდაათიანელების სექტას, რომელთა რწმენის არსი  მქადაგებელთა განდიდებაში იყო, რომლებსაც მოევლინა ღვთაებრივი ხსნა.
ექიმის თხოვნით წარმოგვიდგინა „ორმოცდაათიანელთა ანგელოზების ენა“. ამ ენაზე საუბარი შეუძლია მხოლოდ ჭეშმარიტ მორწმუნეს. ამისათვის საჭიროა სრული კონცენტრაცია, რომ გონებრივად დაამყარო კავშირი ღმერთთან და მისი დახმარებით თარგმნო სიტყვები ჩვეულებრივი ენიდან ღვთაებრივზე. მან დახუჭა თვალები, იღიმოდა, სიმღერით დაიწყო უაზრო სიტყვების წარმოთქმა, თან  რიტმულად აქნევდა ხელებს: „დარა-დიახ, დაქტა-გჯეროდეს, სარწმუნოება დაქტა“. რაც განყოფილებაში ხდება, მკურნალობის აუცილებლობას აფასებს შემდეგი სახით: „დაე, ასე იყოს, თუ  ღვთის ნებაა“.
 გამოწერის შემდეგ იყო მოწესრიგებული, აგრძელებდა იგივე საქმიანობას, რაც სტაციონარში შემოსვლამდე.
მესამე კლიშეს ტიპის შეტევა განვითარდა ერთი წლის შემდეგ. 2002 წლის 30 ოქტომბერს აღენიშნებოდა ფსიქომოტორული აგზნება, მისი შვილის თქმით, დაიწყო ყვირილი: „უფალო, შემიწყალე!“. გაიქცა კიბეზე, მეზობლებს თხოვდა დახმარებას, ყვიროდა, რომ სახლს ცეცხლი უკიდია, რომ სახლში ეშმაკია. ისევ მის თვალწინ გაჩნდა ზეცაში დიადი ბრძოლის სურათები, გრძნობდა კვამლის სუნს. თავის თავს ღმერთის დესპანს  უწოდებდა. ამბობდა: „ახლა უკანასკნელი დრო დადგა, მწუხრის დრო, ბევრი ადამიანი უკვე დაიღუპა, მორგები გადატვირთულია, ჩემ ეკლესიაში წყვდიადია, ცოცხალი არავინ გადარჩა. განყოფილებაში პერიოდულად იყო აგზნებული, მაგრამ აფექტს უფრო ხშირად ჰქონდა ექსპანსიური ხასიათი. საუბრობდა სიკეთისა და ბოროტების საყოველთაო ბრძოლის და ამ ბრძოლაში მისი მონაწილეობის შესახებ.
ამინაზინით და ჰალოპერიდოლით მკურნალობის ფონზე განწყობა გამოსწორდა, აღარ ესმოდა ღმერთის და ეშმაკის ხმა, მუშაობდა სახელოსნოებში, ეხმარებოდა პერსონალს. რაც თავს გადახდა არ განიხილავდა, როგორც ფსიქიკურ დაავადებას.
ელექტროენცეფალოგრამა: ირიტაციის მკაფიო ნიშნები თავის ტვინის ქერქსა და ღეროვან წარმონაქმნში, სავარაუდოდ ჰიპოთალამუსის დონეზე.
 ნევროლოგიური გამოკვლევა: აქტიური კერებიანი სიმპტომატიკა არ არის გამოვლენილი.
 თერაპევტის მიერ ჩატარებული გასინჯვა: გულის იშემიური დაავადება, აღეროსკლეროზული კარდიოსკლეროზი.
დიაგნოზი: რეკურენტული შიზოფრენია (დაავადებათა საერთაშორისო კლასიფიკაცია-10-ის მიხედვით, შეესაბამება F23.03. მწვავე პოლიმორფული ფსიქოტური აშლილობა).

აღნიშნულ დაკვირვებაში ყურადღებას იქცევს დაავადების შედარებით გვიან დაწყება. ეს, ალბათ, დაკავშირებულია ორგანიზმის რეაქტიულობის ცვლილებასთან, რომელიც განპირობებულია, როგორც სომატური (გულის იშემიური დაავადება), ასევე ფსიქოტრავმირებადი ფაქტორებით. ამასთან ერთად მნიშვნელოვანი როლი ფსიქოზის წარმოქმნაში ითამაშეს უკონტროლო გავლენებმა, რომლებიც ინდუცირებულია არატრადიციული საკულტო გავლენებით და იწვევს ცნობიერების შეცვლილ მდგომარეობას. დაავადება მიმდინარეობს შეტევების სახით, ხასიათდება მანიაკალური აფექტით, ძილის დარღვევით, აღენიშნება ფსიქიკური ავტომატიზმი, მწვავე ანტაგონისტური სენსორული ბოდვა, ილუზორულ-ფანტასტიკური დერეალიზაციის და დეპერსონალიზაციის მოვლენები, ცალკეული კატატონურ-ონეროიდული ჩანართები. შეტევის პიკზე რელიგიური და მისტიკური შეხედულებები, ნათელი და ბნელი ძალების ბრძოლა განცდილია, როგორც პაციენტის თვალწინ მიმდინარე მოვლენები. მათ აერთიანებს საერთო სიუჟეტური ხაზი განსაკუთრებული ღვთაებრივი მისიის სახით, რომელიც დააკისრეს პაციენტს უზენაესმა  ძალებმა.

                                                        * * *
ამრიგად, მესიანისტური ბოდვა წარმოადგენს განდიდების ბოდვის ნაირსახეობას და ხასიათდება „მე“-ს დესტრუქციით წარსულთან კავშირის გაწყვეტის, მითოლოგიურ პერსონაჟებად (ტოტალური დეპერსონალიზაცია) გარდაქმნის და ზებუნებრივი უფლებამოსილების მითვისების სახით. თავისი შინაარსით მას აქვს მსგავსება აპოკალიფსურ, მისტიკურ, ანტაგონისტურ (მანიქეური) ბოდვასთან. ზოგჯერ მას წინ უსწრებს მაღალი წარმოშობის ბოდვა. მესიანისტური ბოდვითი ფაბულის ფორმირება მიმდინარეობს ჰალუცინაციურ-პარანოიდული სინდრომის ფარგლებში და მნიშვნელოვნად ვლინდება პარაფრენული და ონეროიდული სინდრომების სტრუქტურაში. მისი შინაარსის მოცულობა, ხანგრძლივობა, ბოდვის წარმოქმნის მექანიზმები (ჰალუცინაციური, სენსუალური და წარმოსახვითი ბოდვა) განისაზღვრება შიზოფრენიული ფსიქოზის ფორმით.
პარანოიდული შიზოფრენიის დროს მესიანისტური ბოდვა ჩნდება პარაფრენული სინდრომის სტრუქტურაში, რომელიც ყალიბდება წინა პარანოიდული ეტაპის შემდეგ, და შედის ფსიქიკური ავტომატიზმის მქონე რთული სინდრომის კლინიკურ სურათში [9].
დაავადების რემიტირიული ფორმების შემთხვევაში, როდესაც პარაფრენული სინდრომი განსაზღვრავს ინტენსივობას და, გარკვეულწილად, შიზოფრენიის მწვავე შეტევების სიღრმეს, განსაკუთრებული მისიის იდეა იღებს მწვავე ფანტასტიკური ბოდვის შინაარსს. მას წინ უძღოდა ბოდვის განსაკუთრებული მნიშვნელობა, ინსცენირება, ექსტაზურად აღფრთოვანებული აფექტი [10]. მნიშვნელოვანი როლი დელუზიაში მიუძღვის აფექტურ აშლილობებს და ცნობიერების დარღვევას, როგორც  ამას მიიჩნევს  Н.Еу [21].
შიზოაფექტური ფსიქოზის შემთხვევაში ბოდვითი ფაბულის განვითარების დროს  აღინიშნება წარმოსახვითი ბოდვის მექანიზმების სიჭარბე. მესიანისტურ იდეებს თან ახლავს ზემოქმედების, ტელეპატიური კავშირის, სულირი კავშირის, როგორც პერსეკუტორულის, ასევე კეთილგანწყობილი ბუნების იდეები  [3].
მესიანისტურ ბოდვას ხშირად თან ახლავს ბოდვითი ქცევა. მდგომარეობები, რომლებიც ხასიათდება ექსტაზურ-შფოთვითი აფექტით, განსაკუთრებული მისიის ფაბულით ბოროტებასთან საბრძოლველად, ეშმაკის შესაძლებლობების რწმენით მიიღოს სხვა ადამიანების ფიზიკური იერი იმპერატიული ჰალუცინოზით და ფსიქიკური ავტომატიზმთან შედარებით, წარმოადგენს დიდ სოციალურ საშიშროებას და მოითხოვს ფსიქიატრების დიდ ყურადღებას.

6.3. იერუსალიმის სინდრომი

მესიანუისტური ბოდვის კონკრეტული შინაარსი დიდწილად დაკავშირებულია კულტურულ ტრადიციებთან, რომელიც შემოგვრჩა წარსული რელიგიური გამოცდილებიდან. როგორც ნაჩვენებია ლ. პერესის მიერ, იგი არ სცილდება პაციენტის კულტურული და რელიგიური იდენტურობის ფარგლებს [28]. მისი დაკვირვებით, პაციენტები, რომლებიც აღზრდილი არიან ებრაული და მუსულმანური ტრადიციებით, სადაც არ არის გაადამიანების იდეა, არ გამოხატავდნენ ფსიქოზის დროს ღმერთად გარდაქმნის იდეას. ქრისტიანი პაციენტები, პირიქით, აიგივებდნენ თავს იესო ქრისტესთასთან. თავის მხრივ, მუსულმანები თავის თავს იდენტიფიცირებდნენ წინასწარმეტყველ მუჰამედთან, მეომრებთან, ბელადებთან.
სპეციალური ფსიქოპათოლოგიის კულტურულად განპირობებული განსაკუთრებული ტიპი ასევე ასოცირდება გეოგრაფიულ ფაქტორთან და აღწერილია, როგორც „იერუსალიმის სინდრომი“ [4, 17, 22]. ტერმინი მეცნიერებაში შემოღებულია 1990-იანი წლების დასაწყისში, როგორც რეაქცია შეტყობინებებზე ფსიქოპათოლოგიის თავისებურებების შესახებ ტურისტებსა და მომლოცველებში, ძირითადად ქრისტიანებში ამერიკიდან და ევროპიდან, რომლებიც ინახულებენ წმინდა ადგილებს. მათი პათოლოგიური განცდების არსებითი ასპექტი შეიცავდა რელიგიურ და მითოლოგიურ იდეებს, რომლებიც უშუალოდ უკავშირდებოდნენ წმინდა ადგილებს. ებრაულ კულტურასთან დაკავშირებული პაციენტები ყველაზე ხშირად გამოხატავდნენ ფსიქოტურ აგზნებას ძველ ქალაქში, ტირილის კედელთან  ან სხვა ადგილებში, რომლებსაც განსაკუთრებული რელიგიური მნიშვნელობა აქვთ ებრაელებისათვის. ქრისტიანი პაციენტების ბოდვითი ქცევის რეალიზება ხდებოდა იმ ადგილებში, რომლებიც, ლეგენდის თანახმად, დაკავშირებული იყო ქრისტეს ცხოვრებასთან, ჯვარცმასა და აღდგომასთან (საიდუმლო სერობის ადგილი, გეთსიმანიის ბაღი, უფლის საფლავის ტაძარი).

იერუსალიმის სინდრომის ტიპოლოგია

ტიპი 1. ფსიქოტური.  გამოიხატება იმ ადამიანებში, ვისაც ადრე დაუსვეს ენდოგენური ფსიქოზის დიაგნოზი. მათი ჩამოსვლა იერუსალიმში პირდაპირ უკავშირდება ფსიქიკური აშლილობის თავისებურებებს, კლინიკურ სურათში რელიგიური ბოდვის არსებობას. მაგალითად, პაციენტი, რომელმაც გააიგივა თავისი თავი სამსონთან (ძველი აღთქმის ლეგენდების გმირი, რომელიც დაუმარცხებელი ფიზიკური ძალით იყო დაჯილდოვებული), შეპყრობილი იყო ერთ-ერთი გიგანტური ქვის ბლოკის გადაადგილების იდეით, რომელიც დასავლეთის კედლის საყრდენს წარმოადგენს. მიყვანილი  იყო ჰოსპიტალში უკიდურესი აღგზნების მდგომარეობაში, როდესაც ცდილობდა სისრულეში მოეყვანა თავისი გეგმა. გარდა განსაკუთრებული მისიის იდეისა, აღენიშნება იდეები რელიგიური რეფორმებისა, სასწაულებრივი განკურნებისა და ა.შ.
ტიპი 2. მოსაზღვრე.  ვლინდება იერუსალიმში ჩასული არატრადიციული რელიგიური ჯგუფების წევრებში, ან მარტოხელა მომლოცველებში. ისინი გამოირჩევიან მაგიური აზროვნებით, სწამთ ბიბლიაში მოხსენიებული სასწაულების განხორციელებისა, მაგალითად, მკვდრეთით აღდგომის ან მესიის მოსვლის. მათ აცვიათ სამოსი, რომელშიც, მათი აზრით, გამოწყობილი იყვნენ მოციქულები. ზოგჯერ ისინი იპყრობენ მედიის ყურადღებას. ამასთან ერთად, ამ ადამიანთა ქცევა მოკლებულია ფსიქოტურ სიმპტომებს, აქვს შედარებით მოწესრიგებული ხასიათი, ფსიქიატრიულ დაწესებულებაში, როგორც წესი, არ ყოფილან გადაყვანილი.
ტიპი 3. დისკრეტული.  ვლინდება ადამიანებში, რომლებსაც ანამნეზში არ ჰქონიათ  ფსიქიკური აშლილობები. ისინი რეგულარულად ჩადიან იერუსალიმში, როგორც ტურისტები, რომლებსაც არ აქვთ კონკრეტული მისია ან მიზანი, ხშირად მეგობრებთან ან ოჯახის წევრებთან ერთად. იერუსალიმში მისვლისას მათ ეუფლებათ მოუსვენრობა, აჟიტირება, დაძაბულობა. ისინი ცდილობენ ჩამოშორდნენ ჯგუფს ან ოჯახს, და დამოუკიდებლად მოინახულონ წმინდა ადგილები. სასტუმროში იპყრობენ პერსონალის ყურადღებას, რადგან აქვთ სურვილი გამოიყენონ თეთრეული, როგორც ქიტონი. აშლილობის პიკში აღინიშნება ფსალმუნების, ლოცვების, ქადაგების ხმამაღალი შესრულება, რომელიც ეფუძნება ცხოვრების გაუმჯობესების არარეალურ მოწოდებებს. ჰალუცინაციური და ბოდვითი აშლილობა ამ ტიპის დროს არ შეინიშნება. ადრეული ჩარევა იძლევა უფრო სერიოზული ფსიქოტური აშლილობის თავიდან აცილების შესაძლებლობას.

გაგრძელება ნაწილი 5

ავტორი პაშკოვსკი
თარგმანი

მ.ფ.ლ. 2017
(C)
სარედაქციო


ფსიქიკური აშლილობები რელიგიურ-მისტიკური განცდებით: მოკლე სახელმძღვანელო ექიმებისათვის ნაწილი 3


ფსიქიკური აშლილობები რელიგიურ-მისტიკური განცდებით: მოკლე სახელმძღვანელო ექიმებისათვის ნაწილი 3



4.1.2. ფსიქოპათოლოგიური ასპექტი

თანამედროვე ფსიქიატრია არ აყენებს ეჭვქვეშ, რომ შეპყრობილობა წარმოადგენს ფსიქოპათოლოგიურ მოვლენას, ექვემდებარება რაციონალურ ახსნას და იმავე ზოგადპათოლოგიურ კანონებს, როგორც ყველა სხვა ფსიქიკური აშლილობა. მიუხედავად იმისა, რომ ჯერ კიდევ ჟ. ესკიროლმა დემონომანია აღწერა სხვა ფსიქიკურ დაავადებებს შორის [42], ამ მოვლენის ღრმა საბუნებისმეტყველომეცნიერული შესწავლა პირველად განახორციელა ფრანგი ფსიქიატრების ჟ. შარკოსა და პ. ჟანეს სკოლამ. პ. ჟანეს წიგნში „ნევროზი და ფიქსირებული იდეები“ აღნიშნულია, რომ ჩვენთვის ცნობილი ეშმაკეულობის ყველა ისტორიულ შემთხვევაში ადგილი ჰქონდა ფსიქიკურ აშლილობას, და რომ ეგზორცისტთა შელოცვები მოქმედებდნენ ჰიპნოზის დროს ჩაგონების მსგავსად [8]. წიგნის ერთ-ერთი თავი მიეძღვნა ეშმაკეულობის შემთხვევის ანალიზს.
ავადმყოფი აქილევსი ეკუთვნოდა საზოგადოების დაბალ ფენას და ცხოვრობდა გარემოში, რომელიც ხასიათდებოდა დიდი ცრუმორწმუნეობით. მამამისს სტანჯავდა შიშები, ახლობლები ამბობდნენ, რომ მან სული მიჰყიდა ეშმაკს, რომ იგი დადის ბებერ ხესთან, რათა ესაუბროს სატანას, და იღებს მისგან ტომარას ვერცხლის ფულით. ბაბუა არაერთხელ გაქცეულა  სახლიდან უმიზეზოდ, დედას აწუხებდა დემენცია და ლოთობდა. აქილევსი განვითარებაში არ ჩამორჩებოდა თანატოლებს, გამოირჩეოდა სერიოზულობით, მგრძნობიარობით, უბრალო, მაგრამ უჩვეულო შემთხვევა იწვევდა დაბნეულობას. 33 წლის ასაკში იგი მოკლე დროით გაემგზავრა სახლიდან, რომლის დროსაც უღალატა მეუღლეს, იყო შეშფოთებული იმით, თუ როგორ დაემალა ცოლისთვის მისი თავგადასავლები. ცოტა ხნის შემდეგ იგი გახდა დაღვრემილი, შეფიქრიანებული, თითქმის არ აქცევდა ყურადღებას მეუღლეს და შვილს, იყო სიტყვაძვირი, შემდეგ კი საერთოდ შეწყვიტა ლაპარაკი. როდესაც გარკვეული დროის შემდეგ აქილევსს დაბრუნდა მეტყველების უნარი, იგი უჩიოდა სხვადასხვა სახის ტკივილს: „ძალა აღარ მაქვს, ყველგან მტკივა, ჭამა არ მინდა, მაგრამ საშინელი წყურვილი მკლავს“. ამის შემდეგ, იგი დაწვა საწოლში, მეუღლის ყველა კითხვას პასუხობდა, რომ არ იცის, რას მოჰყავს სასოწარკვეთაში, რომ უნებლიეთ ცუდი წინათგრძნობა აქვს. რამდენიმე დღის შემდეგ, იგი მოულოდნელად წამოხტა, დაჯდა, ფართოდ გაახილა თვალები და აუტყდა საშინელი კონვულსიური სიცილი, რომლისგან  მთელი სხეული უცახცახებდა. შემდეგ აქილევსი წამოდგა საწოლიდან, სასოწარკვეთილი ყვიროდა, რომ მას ნაწილ-ნაწილ აჭრიდნენ ხორცს, რომ დადგა ქვეყნის აღსასრული. ყვირილი და უწესრიგო მოძრაობები საღამომდე გაგრძელდა. როდესაც გაიღვიძა, მან განაცხადა, რომ დაინახა ეშმაკი პატარა ეშმაკების გარემოცვაში, და მაშინ მიხვდა, რომ ეშმაკი შეუჩნდა და აიძულებს საშინელი მკრეხელური სიტყვების თქმას. მისი აზრით, ამ სიტყვებს თავად კი არ წარმოთქვამდა, არამედ მისი ნების წინააღმდეგ. გარდა ამისა, ეშმაკი უგრეხდა ხელფეხს და აყენებდა აუტანელ ტკივილს. აქილევსი სარგებლობდა სხვების უყურადღებობით და გარბოდა სახლიდან, დარბოდა მინდორში და იმალებოდა ტყეში, სადაც მას პოულობდნენ შეშინებულს. იგი წაიყვანეს სალპეტრიერში, სადაც დიდი ხნის განმავლობაში მკურნალობდა ჟ. შარკოს კლინიკაში.
თავის ნაშრომში პ. ჟანე გულდასმით და დეტალურად აღწერს ჩაგონების მკურნალობის მეთოდებს, რომლის გამოყენების შემდეგ პაციენტი გამოჯანმრთელდებოდა. აღწერილ შემთხვევას ავტორი განიხილავს მის მიერ შემუშავებული ფსიქოლოგიური ავტომატიზმის კონცეფციიდან გამომდინარე, რომელმაც, გარკვეულწილად, წინ გაუსწრო ფროიდის ფსიქოანალიზს.
სამამულო ფსიქიატრიაში ეშმაკეულობის მოვლენებს სწავლობდა ნ. კრაინსკი. თავის ნაშრომში „გათვალვა, ბნედიანები, ეშმაკეულები“ მან პირველმა აღნიშნა აშლილობის წარმოქმნის მრავალფაქტორულობა [17]. ნ. კრაინსკის აზრით, იგი  უფრო ხშირად უჩნდებოდათ ქალებს, რომლებიც ეწეოდნენ გლეხის მძიმე შრომას და ჰქონდათ გარკვეული ფიზიკური დაავადებები. შემთხვევა, რომელსაც ისტერიული ქალი უკავშირებს გათვალვას, დაკავშირებულია ჯადოსნობაში ეჭვმიტანილ პირთან. როდესაც მისგან მიიღო გარკვეული ნივთი, პაციენტი  ცუდად გრძნობდა თავს.
თანდათანობით მას უყალიბდება რწმენა, რომ „გათვალულია“. დაავადება ვითარდება რამდენიმე კვირის ან თვის განმავლობაში და თან ახლავს ტკივილი გულის კოვზთან, შებოჭილობის განცდა  გულის არეში, დაბუჟება, მთელ ტანში ჟრუანტელის შეგრძნება. შემდეგ უჩნდება განცდა, რომ გულის კოვზის ქვეშ „რაღაც უცხო სხეულია“, ყელში აწვება და ახრჩობს. გაღრმავებული იზოლაციის, გულჩათხრობილობის და  გაღიზიანების ფონზე ჩნდება სიწმინდეთა მიმართ აკვიატებული შიშის გრძნობა: შეუწყნარებლობა წმინდა ნივთების, ხატების, საკმეველის და ა.შ. მიმართ. შემდეგ ნანახისა და მოსმენილის გავლენის ქვეშ, სხვა ბნედიანებს უჩნდებათ წმინდა სულით შეპყრობილობის იდეა. პირველი შეტევა, როგორც წესი, საჯაროდ ხდება, ღვთისმსახურების დროს. ბნედიანი გამოსცემს უსიტყვო ხმებს სხვადასხვა ინტონაციით (ძაღლივით ყეფა, მამალივით ყივილი, სლოკინი). ხმები ითქმება ხმამაღლა, მაღალ ნოტებზე. გაურკვეველი ხმების გარდა, როგორც წესი, წამოიყვირებენ სიტყვებს, რომლებითაც გამოხატავენ საკუთარ განცდებს („ცუდად ვარ, ვიტანჯები“), დასაძრახ აზრებს (ლანძღავს წმინდანებს, მღვდლებს, რელიგიურ ნივთებს და საეკლესიო საიდუმლოებას). ასევე წამოიყვირებს ჯადოსნების და ეშმაკების სახელებს. ყვირილს თან ახლავს მოტორული სიმპტომები. ბნედიანი ეცემა მიწაზე, ასრულებს უწესრიგო და ქაოტურ მოძრაობებს: გორაობს, შფოთავს, ხელფეხს აბრახუნებს იატაკზე, ცახცახებს. ბნედიანის ქცევის თავისებურებებს ეკუთვნის ფრთხილად დაცემა (ბნედიანის სხეულზე არასდროს არ უნახავთ არანაირი სისხლჩაქცევები ან დაჟეჟილობა); შეტევის დროს ინარჩუნებს საუბრის წარმართვის შესაძლებლობას, იგი პასუხობს მის სხეულში მყოფი დემონის სახელით. იქმნება შთაბეჭდილება, რომ ბნედიანი ქალი აკონტროლებს ღვთისმსახურების მიმდინარეობას და უკავშირებს ლოცვის შინაარსს, როგორც შეტევის დასაწყისს, ასევე მის დასასრულს. შეტევის ბოლოს ეწყება კუნთების მოდუნება. ბოდვას  და ჰალუცინაციებს ბნედიანებში და ეშმაკით შეპყრობილობის იდეებს ნ. კრაინსკი მიიჩნევს ცრურწმენისა და რწმენის ნაყოფად. გამოკვლეულ პაციენტებში იგი ყოველთვის ვერ  პოულობდა ისტერიულ თვისებებს, მაგრამ აღმოაჩენდა ტკივილს გულის კოვზის ქვეშ (globus hystericus), ასევე მეტეორიზმს და დაბუჟებას. აღსანიშნავია, რომ ბნედიანები ადვილად ემორჩილებიან ჰიპნოზს.
ზოგიერთმა მკვლევარმა აღწერილ მოვლენებს მისცა პათოგენეტიკური ინტერპრეტაცია. ნ. კრაინსკის წიგნის წინასიტყვაობაში ვ. ბეხტერევი აღნიშნავდა, რომ ბნედიანობა და ეშმაკისეულობა ვითარდება ისტერიულ ნიადაგზე. რიტმული განმეორების, ასევე მამოძრავებელი ქარიშხალის ინსტინქტური ფორმების ტენდენციას ე. კრეჩმერი მიაკუთვნებდა ნერვულ-ფსიქიკური რეაგირების ჰიპობულურ ტიპს [19]. განსაკუთრებით ღრმად ისტერიის პათოგენეტიკური საფუძველი გამოავლინა ი. პავლოვმა. მან დაადგინა დამთრგუნველი პროცესების სიჭარბე თანდაყოლილი სუსტი ტიპის ნერვულ სისტემაში, რაც იწვევს ქერქქვეშა ავტომატიზმის გათავისუფლებას [24].
შეპყრობილობის მოვლენები დღესაც ფიქსირდება. მათ გავრცელებას ხელს უწყობს დაბალი განათლების დონე, კულტურული გარემო, გარკვეული რელიგიური მოძრაობები [34,47,50,53, 57,63]. დაუფლების ან დემონური გავლენის რწმენის ინტერპრეტაცია არ შეიძლება ცალმხრივად, როგორც ბოდვის და ცრურწმენის. პირიქით, ისინი უფრო მიეკუთვნებიან პათოპლასტიკურ ფაქტორებს, რომლებიც გარკვეულ როლს თამაშობენ ფსიქიკური დაავადების კლინიკური სურათის ფორმირებაში.

 4.1.3. შეპყრობილობის სიმპტომების კომპლექსის კლინიკური ვარიანტები

შეპყრობილობის სიმპტომების კომპლექსი შეინიშნება  სხვადასხვა ფსიქიკური აშლილობის დროს. ს. პფაიფერის მონაცემებით, 346 პაციენტის შემოწმებისას, დემონური გავლენის რწმენა დაფიქსირდა შიზოფრენიით დაავადებულთა 56%-ში, განწყობის აფექტური აშლილობის მქონე პაციენტების 29%-ში, პაციენტების 48%-ში შფოთვის აშლილობით, პიროვნების დარღვევების მქონე პაციენტების 37%-ში, და  ქცევითი სინდრომების მქონე პაციენტების 23%-ში [58]. ამრიგად, შეპყრობილობის კლინიკური რეალობა სულაც არ არის ერთგვაროვანი. კერძოდ, შეპყრობილობის მდგომარეობა შეცვლილი ცნობიერებით სრულიად არ ჰგავს მდგომარეობას, რომლის დროს გონება რჩება ნათელი [48]. ლიტერატურის და საკუთარი კვლევების მონაცემების საფუძველზე ჩვენ გამოვყავით შემდეგი კლინიკური ვარიანტები.
დისოციაციური ვარიანტი.  თავისი კონსტრუქციით შეესაბამება აშლილობას F44.3 - ტრანსი და შეპყრობილობა (დაავადებათა საერთაშორისო კლასიფიკაცია-10, დსკ) [29]. ხასიათდება ცნობიერების დროებითი შემცირებით, ვიწრო და შერჩევითი კონცენტრაციით გარემოს სტიმულებზე, დაუფლების მდგომარეობაზე, როდესაც პაციენტი დარწმუნებულია, რომ იგი შეპყრობილია სულის, ძალის, ღვთაების ან სხვა ადამიანის მიერ.
ღრმად რელიგიური პაციენტი ღვთისმსახურების დამთავრების შემდეგ ესაუბრებოდა მეგობარს, რომელმაც დაარწმუნა, რომ საგადასახადო საიდენტიფიკაციო ნომერის გაფორმება დიდი ცოდვაა. საუბრის შემდეგ მას გაუჩნდა შიში, შფოთვა, მოუსვენრობა. გადაწყვიტა უარი ეთქვა  საგადასახადო საიდენტიფიკაციო ნომერზე. ტრამვაიში იგრძნო აჩქარებული გულისცემა, ტკივილი გულმკერდის არეში, სულის ხუთვის განცდა. მიხვდა, რომ სატანის ხელში იმყოფებოდა, რომელიც მიათრევდა ჯოჯოხეთში. იმის შესახებ, რაც შემდგომ მოხდა, შემორჩა ფრაგმენტული მოგონებები. სავარაუდოდ, გადმოვიდა ტრამვაიდან, დაეხეტებოდა ქალაქში, ეძებდა ეკლესიას. ტაძარში შესვლისთანავე ჩააცივდა მრევლს, მღვდლებს, ეუბნებოდა, რომ შესცოდა, ითხოვდა გაეთავისუფლებინათ ბოროტი ძალისგან. გადაიყვანეს ფსიქიატრიულ სტაციონარში, სადაც დაეწყო ძლიერი ფსიქომოტორული აგზნება, ყვიროდა, ხელებს აქნევდა, ყველას უყურებდა ფართოდ გახელილი თვალებით, შემდეგ მთელი დღის განმავლობაში სულელურად იქცეოდა, პასუხობდა უადგილოდ, ზოგჯერ იცინოდა, ზოგჯერ დათრგუნული იყო.
ამ მაგალითში მოცემულია პირდაპირი უშუალო კავშირი ფსიქოტრავმასა და წარმოქმნილ აშლილობას შორის. ფსიქოგენურ პროლონგირებულ რეაქციას აქვს რთული სტრუქტურული ხასიათი, მათ შორის პანიკის შეტევის, ცნობიერების შევიწროვების, დაუფლების, ფსევდოდემენციის ბოდვის მსგავსი განცდების სინდრომი.
ქვევით წარმოდგენილ დაკვირვებაში საკმარისად ნათლად ჩანს დისოციაციური ვარიანტის ყველა სტრუქტურული კომპონენტი.

დაკვირვება 4.

პაციენტი გ., 43 წლის. დაიბადა და გაიზარდა რელიგიურ ოჯახში. ხასიათით ყალიბდებოდა როგორც აქტიური, კომუნიკაბელური, სკოლაში სწავლის დროს მონაწილეობდა მხატვრულ თვითშემოქმედებაში, უყვარდა, როდესაც ყურადღებას აქცევდნენ, ცდილობდა ყოფილიყო ლიდერი. ბავშვობაში მას ჰქონდა თავის ტვინის შერყევა. 33 წლის ასაკში, დასთან სტუმრად ყოფნის დროს ქალაქგარეთ მას ჩაუტარდა ყბის კისტის ოპერაცია. ანესთეზიის დროს, გონება დაკარგა, გონს მოეგო, როდესაც „ხელოვნურ სუნთქვას“ უტარებდნენ. ექიმების განცხადებით, გადაიტანა „კლინიკური სიკვდილი“. ექვსი თვის შემდეგ, პირველად აღნიშნა უჩვეულო მდგომარეობა, როდესაც გრძნობდა, რომ  მის თავში შედიოდა ენერგია, შემდეგ განიცდიდა გარკვეულ გაორებას: „სხეულს სცილდება ხელები, ფეხები, თითქოს სხეულიდან გამოვდივარ და საკუთარ თავს ვხედავ გარედან“. ეს მდგომარეობა იყო ხანმოკლე და სწრაფად გადიოდა., 34 წლის ასაკში მას ჰქონდა ხილვა: „თეთრი მბრუნავი ქვა, ცისფერი ფონი, აღმოსავლური სახის მოყვანილობის ქალი, რომელიც ჰგავდა ავადმყოფს, თვალებს ახამხამებდა, თითქოს ყველაფერი სიზმარში ხდებოდა“. ამ ეპიზოდების მიუხედავად, იყო ადაპტირებული, სამსახურის შეწყვეტა დაკავშირებული იყო სოციალურ მიზეზებთან. 1992-1994 წწ.  იყო შრომის ბირჟაზე, 1999 წლის იანვრიდან მუშაობდა კურიერად სატელეფონო სადგურზე. 90-იან წლების დასაწყისში ცდილობდა გარკვეულიყო მისი მეუღლის სომატურ დაავადებაში, ამიტომ დაიწყო ძალიან ბევრი წიგნის წაკითხვა ოკულტიზმის შესახებ, ესწრებოდა კაშპიროვსკის სეანსებს, დადიოდა რერიხის ცენტრში, სადაც „მონაწილეობდა სულებთან კავშირის დამყარების სეანსებში“. 40 წლის ასაკში განიცადა სტრესი ქალიშვილის უმაღლეს სასწავლებელში ჩაბარების გამო, მასთან ერთად მიდიოდა ყველა გამოცდაზე, იდგა კარს უკან, განიცდიდა. ქალიშვილს რომ დახმარებოდა ჩაბარებაში, ეკლესიაში შევიდა სალოცავად. წირვის დროს „დაეწყო კრუნჩხვები“. ესმოდა ხმები: „წადი აქედან, ერთად წავიდეთ მარადისობაში“. როდესაც სახლამდე მოახერხა მისვლა, მღვდელი მოითხოვა, რათა დაედგინა: სატანამ შეიპყრო თუ ეს ფსიქიკური დაავადებაა. გამოკვეთილი აჟიტაციის გამო გადაიყვანეს ფსიქიატრიულ სტაციონარში. ჩატარებული მკურნალობის შემდეგ ფსიქოტური სიმპტომატიკა იყო კუპირებული. გამოწერის შემდეგ დადიოდა მღვდლებთან, რომლებიც ეწეოდნენ ეშმაკის განდევნის პრაქტიკას (ეგზორციზმი). ბოლო წლებში ფსიქოპათოლოგიური სიმპტომატიკა გართულდა, გამოთქვამდა ბოდვით ფანტაზიებს იმის შესახებ, რომ მისი ოჯახი - მეფე დავითის შთამომავალია, თვითონ კი - თამარ მეფისა. ამის დამამტკიცებელ ფაქტად მიაჩნდა, რომ მას აქვს „სემიტური ტიპის სახე“, ხოლო  მის შვილებს, ისევე როგორც მეფე დავითს და იესო ქრისტეს, ცისფერი თვალები და ქერა თმა. მეორე ჰოსპიტალიზაციის წინ მოილოცა, მონაწილეობდა ეშმაკის განდევნის პროცედურაში. პროცედურიდან დაბრუნების შემდეგ რამდენიმე დღის განმავლობაში ცუდად ეძინა, ცოტას ჭამდა, დაბრუნდა დაღლილი.  სახლში იყო აგზნებული, ღვარძლიანი, იმპულსური, გამოთქვამდა აზრს, რომ მასზე, მისი მაღალი წარმომავლომის გამო, ნადირობენ საიდუმლო სამსახურის აგენტები. მოთავსებული იქნა ფსიქიატრიულ სტაციონარში, სადაც კლოპიქსოლით მკურნალობის შემდეგ ფსიქოტური მოვლენები შენელდა.
მკურნალობის შედეგები: ორიენტირებულია ადგილსა და დროში, საკუთარ პიროვნებაში. რამდენამდე დემონსტრაციულად მოაქვს თავი, კითხვებზე პასუხობს ცოცხლად, ემოციურად. განწყობის ფონი ოდნავ გაზრდილი აქვს. მის ჰოსპიტალიზაციას ხსნის იმით, რომ მას „ჰქონდა ბოდვა და  ესმოდა ხმები“,  ახლა ეს არ აქვს. ყურადღება გამახვილებული აქვს რელიგიურ თემატიკაზე, დარწმუნებულია, რომ ფსიქიკური დაავადება არ აქვს, არამედ „ეშმაკის მიერაა შეპყრობილი“. ამის დასამტკიცებლად მოჰყავს მაგალითები ბიბლიიდან. ხატოვნად და დეტალურად აღწერს ეშმაკის განდევნის რიტუალს: „მღვდელი ატარებს რიტუალს. მე ვდგავარ და უცებ ძირს ვეცემი. შემდეგ თვალები მეხუჭება, თითქოს მძინავს, მღვდელი თავზე მადებს ბიბლიას, მაგრამ ისევ მიწისკენ ვიხრები. როდესაც მან დაამთავრა ბიბლიის კითხვა, გონებაში ყველაფერი შეერთდა და ყვირილით გამოვიდა ჩემგან. ჩემი ყვირილი დემონებს ეკუთვნოდა, ეს ყვირილი მესმოდა მხოლოდ მე, ესმოდა მღვდელს და სულიერ ქალს“ .
განყოფილებაში აქტიურია, კომუნიკაბელური, ურთიერთობა აქვს მუდმივ პაციენტებთან, ესაუბრება მათ რელიგიურ თემებზე. საკუთარი დაავადებისადმი დამოკიდებულება ამბივალენტურია. ერთი მხრივ, თანახმაა, რომ მას აქვს ფსიქიკური დაავადება, მეორე მხრივ, მიიჩნევს, რომ ეს მხოლოდ მღვდლებს ხელეწიფებად. კითხვაზე, თუ რატომ ვერ განდევნეს მღვდლებმა დღემდე ეშმაკი, პასუხობს: „ყოველი მღვდელი  გარკვეული დემონის სპეციალისტია, მე კი ისეთი სატანა შემიჩნდა, რომ ამის სპეციალისტი ვერ ვნახე“.
დიაგნოზი: F06.5 ორგანული დისოციაციური აშლილობა.

კლინიკური სურათის შესწავლამ აჩვენა, რომ პაციენტს, რომელმაც ანესთეზიის შემდეგ გონება დაკარგა, დაეწყო ისტერიული ხასიათის ხანმოკლე  დისოციაციური აშლილობა, რომელიც შემდეგ შეცვალა შეცვლილი ცნობიერების გაშლილმა მდგომარეობამ ისტერიული ჰიპერკინეზებით, ისტერიული სტიგმებით, ბოდვის მსგავსი ფანტაზიებით და ჰალუცინაციური განცდებით. პაციენტი პრიმიტიულია, ცრუმორწმუნე, ფსიქიკური აშლილობები უჩნდება ძლიერი ფსიქოგენური ზემოქმედების ფონზე, რომელიც გამოწვეულია „ეშმაკის განდევნის“ რელიგიური რიტუალებით. ყურადღებას იქცევს ის გარემოება, რომ მწვავე სიმპტომატიკა ფსიქოზური ეპიზოდების დროს სწრაფად წყდება.
პარანოიდულ-იპოქონდრული ვარიანტი.  იგი ითვალისწინებს შემთხვევებს, როდესაც იპოქონდრიული სინდრომებისათვის დამახასიათებელი ფიზიკური უბედურების, ფსიქალგიის, სენესტოალგიის, სენესტოპათიის, სენესტეზიის შეგრძნება ინტერპრეტირებულია, როგორც გათვალვის შედეგი ორგანიზმში არსებული უწმინდური ძალის მიერ. პაციენტები დარწმუნებული არიან, რომ მათ უკურნებელი დაავადება აქვთ, უარს აცხადებენ გამოკვლევაზე, მკურნალობაზე („აქ ექიმები ვერ დაგვეხმარებიან“). ზოგჯერ რეალური, ხშირად მოტორული ნევროლოგიური სიმპტომები, მაგალითად, გემიფასციალური სპაზმი, განიხილება, როგორც უმაღლესი მისტიკური არსებების მიერ დაუფლების გამოვლინება [36, 52].
ჰალუცინაციურ-ბოდვითი ვარიანტი.  შეენიშნებოდა შიზოფრენიული სპექტრის ფსიქიკური აშლილობის მქონე პაციენტებს და ხასიათდებოდა კანდინსკი-კლერამბოს სინდრომის ელემენტების თანაფარდობით ზემოქმედების ბოდვით. იმ შემთხვევაში, თუ კლინიკურ სურათში სჭარბობს ასოციაციური ავტომატიზმი, სინდრომის ძირითადი კომპონენტი - გარე ძალების ზემოქმედების განცდა - პერსონიფიცირებულია და მიეცა ეშმაკით დაუფლების ინტერპრეტაცია. სმენითი ფსევდოჰალუცინაციები, ძალადობრივად გაჩენილი აზრები, მოგონებების გასაჯაროება გაგებული იყო, როგორც „ეშმაკის ხრიკების“ შედეგი. პაციენტები ჩიოდნენ, რომ სატანის ხრიკების გამო თავში უჩნდებათ აზრები, რომლებიც შეურაცხყოფენ ღმერთს და მღვდლებს („ღმერთი და ეშმაკი ერთი და იგივეა“). ესმით ხმები, რომლებიც მოუწოდებენ ჩაიდინონ ცოდვა („მესმის სიძის ხმა სხეულში, ცდილობს ჩემთან სექსუალურ ცხოვრებას, ეს ჩემში სატანაა, მაცდუნებს, თუ დავუთმობ მას - ცუდად იქნება ღმერთი“).
სენესტოპათიური ავტომატიზმის მქონე პაციენტები მტანჯველ, უსიამოვნო შეგრძნებებს სხეულში განიცდიდნენ, როგორც ზებუნებრივი არსებების უშუალო ჩანერგვას. მაგალითად, პაციენტს ეჭვის, შფოთვის, მოუსვენრობის ფონზე გაუჩნდა უსიამოვნო შეგრძნებები თავში („ვიღაც მიბნევს აზრებს, თითქოს მათი განადგურება უნდა“). ერთი ჭიქა წყალი როდესაც დალია, იგრძნო, რომ რაღაც არსება გადაყლაპა. როდესაც შხაპს იღებდა, სარკეში დაინახა ვიღაცის სახე, შემდეგ იგრძნო, რომ მის სხეულში ვიღაცაა, უგლეჯს შიგნეულობას, გვერდებს. თავსა და ყურებში მკაფიოდ მოესმა წრიპინი, შემდეგ ხმა: “დაგგლეჯ!“ გადაწყვიტა, რომ სატანის ხელშია,  დაიწყო ყვირილი, ითხოვდა შველას.
სხვა შემთხვევაში, პაციენტი გრძნობდა, რომ მისი სხეულიდან გაზები გამოდის, იწვევდა ღებინებას. როდესაც შვება ვერ იგრძნო, მიხვდა, რომ ბოროტი სულით არის შეპყრობილი: „შიგნით ვიღაც მიზის, მუცელს მიგლეჯს. მუცელში ყველაფერი დაჭიმული მაქვს, რაღაც ფართხალებს“. განიცადა ძალადობრივი მოძრაობები კიდურებსა და ენაზე.
ხშირად ჩნდებოდა, თავისი ფენომენოლოგიით რთული, ბოდვითი დეპერსონალიზაცია და დერეალიზაცია. ტოტალური დეპერსონალიზაცია (მეტამორფოზის ბოდვა) გამოიხატებოდა ჩონჩხის დეფორმაციის, ბალანის, რქების, ბრჭყალების, კუდის ამოსვლის განცდით. ბოდვითი ქცევა ხასიათდებოდა ფსიქომოტორული აგზნებით, სუიციდალური მცდელობით და ქმედებებით.

დაკვირვება 5.

პაციენტი ს., 19 წლის. მემკვიდრეობითობა არ აქვს დამძიმებული ფსიქიკური დაავადებებით. დედა ბუნებით რბილი, მორცხვი, მამა - ეპილეფსური თვისებების მქონე ხასიათით. უმცროსი და ჯანმრთელია, სწავლობს უმაღლეს სასწავლებელში. პაციენტი დაიბადა ნაადრევად, ფეხმძიმობიდან 7 თვის შემდეგ, რომელიც მიმდინარეობდა მწვავე რესპირატორული დაავადებების ფონზე, ფებრილური ტემპერატურით; მშობიარობის სტიმულირება, დაფიქსირდა სხეულის წონა 1500 გრამი. იმყოფებოდა ნევროპათოლოგების მეთვალყურეობის ქვეშ, გამოვლინდა სპასტიური დიპლეგია, დაუდგინდა დიაგნოზი „ბავშვთა ცერებრალური დამბლა“.  ინვალიდია ბავშვობიდან. პირველ წლებში იყო მოუსვენარი, აგზნებადი, ჰქონდა ძილის დარღვევა. სიარულის უნარი გაუჩნდა 4 წლის ასაკში. ფსიქიკურ განვითარებაში არ ჩამორჩებოდა თანატოლებს. ხასიათით ყალიბდებოდა, როგორც ეჭვიანი, გულისხმიერი,  დედის მოყვარული გოგონა. სწავლობდა ჩვეულებრივ სკოლაში მასობრივი პროგრამით. თუმცა განიცდიდა სირთულეებს წერის დროს, იღლებოდა უმნიშვნელო  დატვირთვის შემთხვევაშიც კი. 12-13 წლის ასაკში ანესტეზიის ქვეშ ჩაუტარდა  ქვედა კიდურების მყესების პლასტიკა. მე-6 კლასიდან გადავიდა სახლში სწავლების ფორმაზე. უყვარდა გიტარაზე დაკვრა, ცდილობდა დაეწერა ლექსები, სიმღერები, შეყვარებული იყო როკ-მუსიკოსს ბ.-ზე, აგროვებდა მისი კონცერტების ჩანაწერებს. ახლო მეგობარი არასოდე სარ ჰყოლია, თანაკლასელებთან ურთიერთობაში ინარჩუნებდა დისტანციას. ოჯახში იზრდებოდა განსაკუთრებული ზრუნვის გარემოში. 15 წლის ასაკიდან გახდა უფრო ჩაკეტილი, ეჭვიანი, კონფლიქტური, ხშირად ეჩხუბებოდა უმცროს დას, რომელსაც თვლიდა ნაკლებად ლამაზად, ვიდრე თავად იყო, მკვეთრად შემცირდა მეგობართა ისედაც უმნიშვნელო წრე, გახდა ზედმეტად ცრუმორწმუნე, მოუსვენარი. დაამთავრა საშუალო სკოლის 11 კლასი, უმაღლეს სასწავლებელში არ ჩაუბარებია. თავისუფალ დროს ატარებდა სახლში, მარტო, ხშირად ფანტაზიორობდა, წერდა ლექსებს. 17 წლის ასაკში გაუჩნდა გულგრილობის განცდა, შეინიშნებოდა სიამოვნების მიღების ნაკლებობა, ინტერესი დაკარგა სხვადასხვა საქმიანობის მიმართ. ადინამია, მადის დაკარგვა. აღნიშნავდა, რომ „აღარ ემორჩილებოდა ფეხები, უჭირდა გადაადგილება“. ამ შეგრძნებებმა არ გამოიწვია  ნევროლოგიური დინამიკის გაუარესება. ექვსი თვის შემდეგ გაძლიერდა დეპერსონაციონალიზაციურ-დერეალიზაციური სიმპტომატიკა. გრძნობდა, რომ ხელები სხვისია, „დამძიმებული“, არ შეეძლო აზროვნება, როგორც ადრე, საკუთარ ლაპარაკს აღიქვამდა, როგორც სხვისას, ეჩვენებოდა, რომ ყველა საგანი შორ მანძილზეა. არ შეეძლო გონების ფოკუსირება ჩვეულებრივ საქმიანობაზე, დაერღვა ძილი. შემდეგ გაუჩნდა აზრი, რომ მოსწონს ბიჭს, რომელსაც სურს მისი გაცნობა დის დახმარებით, რომელსაც შურდა მისი სილამაზე და ასევე შეყვარებული იყო ამ ბიჭზე. დახმარებისათვის მიმართა ფსიქოლოგებს. ოსტეოპათის რეკომენდაციით მიმართა ექსტრასენს ქალს, რომელიც მკურნალობდა მას ტელეფონით მკაცრად ფიქსირებულ დროში. ორი თვის შემდეგ, ექსტრასენსთან სეანსის დროს, იგრძნო „სითბოს ნაკადი“, რომელიც მოდიოდა ტელეფონის ყურმილიდან, ყურებში გაუჩნდა ჩხვლეტის შეგრძნება. გაუჩნდა ვარაუდი, რომ ექსტრასენსმა „მოაჯადოვა მისი აზრები“. 2002 წლის შემოდგომაზე მდგომარეობა გაუარესდა. აღნიშნავდა, რომ ვიღაც უდებდა თავში ან ართმევდა აზრებს, გადაცემდა მათ მანძილზე. აღნიშნავდა, რომ ტელეპათიური ურთიერთობა აქვს ექსტრასენსთან, რომელსაც მასთან შინაგანი დიალოგი აქვს, აიძულებს უსურვოს მშობლებს ბოროტება, უწინასწარმეტყველოს სიმსივნე, სწრაფი  სიკვდილი. ზოგჯერ გრძნობდა, რომ თავადაც შეეძლო გავლენა მოეხდინა სხვებზე. („შევხედე როკ-მუსიკოსს, მან კი თვალებიდან დენი გამოასხივა და მზერაც შეეცვალა“). შემდეგ გაუჩნდა უსიამოვნო შეგრძნება თავში, „ვიბრაცია“ საშოში, უკანა ტანში. ერთხელ სატელევიზიო ეთერში ნახა რელიგიური შინაარსის გადაცემა, და მივიდა დასკვნამდე, რომ ექსტრასენსი - ჯადოსანია. თანდათანობით ნათელი გახდა, რომ აზრების ჩადება, უსიამოვნო შეგრძნებები თავში, საშვილოსნოში, ბოროტი ძალების ზემოქმედების შედეგია, რომელიც შევიდა მის სხეულში „ჯადოსნის ენერგიული გავლენის ქვეშ“. მან განაცხადა, რომ თავდაპირველად დემონები, სავარაუდოდ, იყვნენ საშვილოსნოში, თავში, შემდეგ კი მთელ სხეულს დაეუფლენ, იწვევდნენ სითბოს, დაბუჟებას, წვას, მომავალში კი „სიმსივნეს“. მან აღნიშნა, რომ „ერთ დღეში გალურჯდა, დაბერდა და ნაოჭები გაუჩნდა სახეზე“. მან ასევე მიმართა ეკლესიას, სადაც მას დაუდასტურეს, რომ ეშმაკი შეუჩნდა, არაერთხელ იმოგზაურა ფსკოვში ეშმაკის ჯგუფურ განდევნაში მონაწილეობის მისაღებად, მღვდელს იწვევდა სახლში, მიაჩნდა, რომ ეს დაეხმარებოდა. როდესაც ხმამაღლა კითხულობდა სახარებას, უსიამოვნო შეგრძნებას განიცდიდა უკანა ტანში, რომელსაც განიხილავდა, როგორც „უწმინდურის გამოსვლას“ მისი სხეულიდან. ექვსი თვის განმავლობაში დაავადების გამოვლინების დაწყებიდან სამედიცინო დახმარებისათვის არ მიუმართავს. ფსიქიატრს მიმართა მშობლების დაჟინებული მოთხოვნის შემდეგ, და იგი საავადმყოფოში გადაიყვანეს. სტაციონარში ერთი თვის განმავლობაში განიცდიდა დისკომფორტს სხეულში, საკუთარ თავში ცვლილებების გრძნობას, გულახდილობას, აზრების შეჩერებას, არევ-დარევას და მოზღვავებას, გამოთქვამდა უწმინდური ძალით შეპყრობილობის იდეას. აღენიშნებოდა განწყობის დეპრესიული ფონი ყოველდღიური დინამიკის და აფექტის ვიტალიზაციის ნიშნების გარეშე. იღებდა ჰალოპერიდოლს, აპალეპტინს, რისპოლეპტს. აღენიშნებოდა პოზიტიური ფსიქოპათოლოგიის სიმპტომატიკის  ინტენსივობის შემცირება, კლინიკურ სურათში წინა პლანზე წამოიწია აპათიამ, სიტყვების სიმწირემ, ემოციური რეაქციების შერბილებამ. ექვსი თვის განმავლობაში ამბულატორულად მკურნალობდა ქლორპტოტიქსენით. შემდეგ გაზრდილი იზოლაციის, უმოქმედობის, პროდუქტიულობის შემცირების შედეგად ისევ იქნა ჰოსპიტალიზირებული.
სტაციონარში მიღებისას: გონება ნათელი. საუბრის დროს ხუჭავს თვალებს, ერიდება ვიზუალურ კონტაქტს. ემოციურად უხალისო, დეპრიმირებული, თუმცა სუბიექტურად განწყობის დაქვეითებას არ ადასტურებს. ამბობს, რომ „ვერ იგებს საკუთარ აზრებს, გრძნობს მოდუნებას მთელ სხეულში“. ადანაშაულებს დას, რომ მან ექსტრასენსი „მიუგზავნა“, რომელმაც ტელეფონით დემონები „გამოუგზავნა“.  არ გამორიცხავს, რომ ფსიქიკური დაავადება აქვს, შეიძლება შიზოფრენიაც, მაგრამ „წამლების მიღებას აზრი არ აქვს, რადგან ავადმყოფობა ექსტრასენსმა ჩაუნერგა“.
სტაციონარში ყოფნის პირველი კვირის განმავლობაში დროის უდიდეს ნაწილს ატარებდა საწოლში, დგებოდა მხოლოდ, როდესაც ნათესავები მოდიოდნენ. ავლენდა პასიურობას, ჭირვეულობას. დაიწყო მკურნალობა რისპოლეპტით, მაგრამ მას შემდეგ, რაც დაეტყო აშკარად მძიმე შფოთვა, მოუსვენრობა, ძილის დარღვევა, წამლის მიღება შეუჩერეს. ეგლონილით და ციკლოდოლით მკურნალობის ფონზე გახდა ნაკლებად შეშფოთებული, შეეჩვია განყოფილების პირობებს, მაგრამ ისევ გრძნობდა დაბნეულობას აზრებში, მოდუნებას მთელ სხეულში, არ სურდა აქტიურობის გამოხატვა. ეგლონილი მოუხსნეს და დაუნიშნეს კოაქსილი, მოგვიანებით რემერონი ქლორპროტიქსენთან ერთად, რომლის ფონზე შემცირდა პასიურობა, ბოდვითი სიმპტომატიკის აქტუალობა, გაუუმჯობესდა განწყობა და მადა. დაიწყო გადაადგილება განყოფილებაში სხვის დახმარებით, იღებდა ჰიგიენის ზომებს, თბილი ურთიერთობა ჰქონდა ნათესავებთან.
ექსპერიმენტულ-ფსიქოლოგიური გამოკვლევა: ინტელექტის სტრუქტურაში შეინიშნება არათანაბარობა: არავერბალური ინტელექტი - 76 ქულა, ვერბალური - 103. ზოგადი შეფასება - 91. აზროვნების გამოკვლევისას აღენიშნება სუსტი ნიშნების აქტუალიზაცია: მაგალითად, იგი აერთიანებს ერთ ჯგუფში ისეთ საგნებს, როგორიცაა ქოლგა, ბარაბანი, პისტოლეტი, რადგან ისინი „გამოსცემენ ხმას“. პიროვნების შესწავლამ გამოავლინა სოციალურ ადაპტაციასთან დაკავშირებული სირთულეები, შფოთვის ტენდენცია, რომელიც დაკავშირებული იყო სხვა ადამიანებთან შეუთანმხებლობასთან, გარემოს შეფასებისას შინაგან სუბიექტურ კრიტერიუმებზე ორიენტაციასთან,  ასევე შეინიშნებოდა რეალობისგან მოწყვეტა.
ელექტროენცეფალოგრამაზე: დიფუზური ირიტაციული ცვლილებები დიენცეფალური სტრუქტურების ჩართვით, შემცირდა ქერქის ფუნქციური მდგომარეობა, ნერვული პროცესების ლაბირულობა და ლიკვოროდინამიკური დარღვევების არაპირდაპირი ნიშნები.
ნევროლოგიური შემოწმება: თანდაყოლილი ენცეფალოპათია (ბავშვთა ცერებრალური დამბლა, სპასტიკური ქვედა პარაპარეზი).
სომატური: გაზრდილი კვება, კანი სუფთა, ფერმკრთალი. არტერიული წნევა 120/80 მმ, პულსი: 68 დარტყმა წუთში, გულის საზღვრები პერკუტორულად ასაკობრივი ნორმის ფარგლებშია. I ტონი გულის წვერში დახშულია. ფილტვებში ხიხინი არ არის. მუცელი რბილი, უმტკივნეულო, ღვიძლი და ელენთა არ პალპირებს.
დიაგნოზი: F20.0 პარანოიდული შიზოფრენია.

პარანოიდალური შიზოფრენიის დიაგნოზი ზემოთ  მოყვანილ დაკვირვებაში ეჭვს არ იწვევს. მიუხედავად იმისა, რომ პაციენტი იტანჯება თანდაყოლილი ენცეფალოპათიით ცერებრალური დამბლის სახით, შიზოფრენიული პროცესის დასაწყისი დროის მიხედვით მასთან არ არის დაკავშირებული. დაავადება დაეწყო 17 წლის ასაკში, ა. მეგრაბიანის თანახმად, დეპერსონალიზაციის ფენომენოლოგია გამოიხატა ფსიქიკური გაუცხოების სხვადასხვა სახის ნიშნით [21]. მისი გამოხატვა მერყეობდა თვითცნობიერების მკრთალობიდან აზრების და გრძნობების გაუცხოებამდე, როგორც გარედან განცდილი. ენდოფორმული სინდრომის ფსიქოპათოლოგიურ სტრუქტურაში [28] დეპერსონალიზაციური კომპონენტი განსაკუთრებით მკაფიოდ იყო გამოხატული და ვლინდებოდა ფსიქიკური ავტომატიზმის იდეოვერბალური და იდეოსენსორული ფორმებით. მანიფესტურ ეტაპზე თვითცნობიერების ცვლილებებმა  მიიღო გამოხატული ბოდვითი ხასიათი. პაციენტმა გამოთქვა რწმენა, რომ სხვისი აზრების ჩადება, უსიამოვნო შეგრძნებები თავში, საშვილოსნოში მხოლოდ ბოროტი ძალების ზემოქმედების შედეგია, რომელიც ჩაინერგა მის სხეულში „ჯადოქრის ენერგიტიკული გავლენის ქვეშ“.  ბოდვით იდეებს თან ახლდა ბოდვითი დაცვის შესაბამისი ფორმები. გაიზარდა რელიგიური აქტიურობა, პაციენტი იწვევდა სახლში მღვდლებს, მიმართავდა ეგზორციზმს. მკურნალობის დროს მწვავე პროდუქტიული სიმპტომატიკა  შენელდა  და შეცვალა ნეგატიურმა.
დეპრესიულ-ბოდვითი ვარიანტი.  შეესაბამება ე. კრეპილინის მიერ აღწერილ კლინიკურ სურათს, რომლის მთავარი ნიშნებია აღქმისა და აზროვნების ათვისების  სირთულე, მოუსვენარი და სევდიანი განწყობა, ნებისყოფის შეკავება ცოდვილობის ბოდვით იდეებთან ერთად , როგორც წესი, რელიგიური ქვეტექსტით და ხშირად მეტამორფოზის ბოდვით (გარდაქმნა პერსონაჟებად, რომლებიც განასახიერებენ ბოროტებას, მაგალითად, სატანას) [18].

დაკვირვება 6.

პაციენტი დ., 45 წლის. მამა ბოროტად იყენებდა ალკოჰოლურ სასმელს, გამოირჩეოდა გაღიზიანებით, ფეთქებადობით, გარდაიცვალა მიოკარდიუმის ინფარქტით. დედა მშვიდი, მორცხვი, ჰქონდა თირკმელების დაავადება. ორსულობამ ჩაიარა გართულებების გარეშე. პაციენტი განვითარებაში არ ჩამორჩებოდა თანატოლებს,  ბავშვობაში მძიმე ავადმყოფობა არ გადაუტანია. სკოლაში წავიდა 7 წლის ასაკში, სწავლობდა კარგად, იყო აქტიური, კომუნიკაბელური, ჰყავდა ბევრი მეგობარი. 9 წლის ასაკში პირველად გაუჩნდა სუიციდალური ზრახვები, რაც გამოწვეული იყო ოჯახური კონფლიქტებით მამის ალკოჰოლიზმის გამო: „უყურებდა, როგორც ეჩხუბებოდა მთვრალი მამა დედას, როგორ დასდევდა მამა დედას დანით, და გადაწყვიტა, რომ აიღებს დანას და გაიყრის ყელში. თითქოს მოესმა ხმა: „შენ მხოლოდ 9 წლის ხარ“, რის შემდეგ დააგდო დანა და აბაზანის ქვეშ დაიმალა“. 10 კლასის დამთავრების შემდეგ ჩაირიცხა პოლიტექნიკურ ინსტიტუტში, სწავლობდა წარმატებით, მიიღო ინჟინრის დიპლომი. პირველი წლები სამუშაო იყო მძიმე და ხშირ მივლინებებთან დაკავშირებული. 1982 წელს სამსახურს თავი დაანება, რადგან გეგმავდა ოჯახის შექმნას, შეხვდა მამაკაცს, რომელიც გახდა მისი ქმარი. შეეძინა ორი ვაჟი. 35-36 წლიდან შენიშნა ცვლილები ფსიქიკურ მდგომარეობაში, როცა პირველად გაუჩნდა უძილობა, გაღიზიანება, დაუცველობის შეგრძნება, გაშმაგებული რეაქციისადმი მიდრეკილება უმნიშვნელო მიზეზის გამო. ამას ხსნიდა მეუღლის ალკოჰოლიზმით, თუმცა თავად სვამდა მასთან ერთად. ამასთან ერთად, აღნიშნავდა განწყობის შეცვლას, „არაფრის გაკეთება არ უნდოდა და არც შეეძლო“. გარკვეული დროის განმავლობაში მუშაობდა დამლაგებლად ონკოლოგიის სამეცნიერო-კვლევით ინსტიტუტში, მაგრამ გაუარესებული ჯანმრთელობის გამო თავი დაანება სამსახურს. დილით უკეთესად გრძნობდა თავს: „დილით შემეძლო რაღაცის გაკეთება, საღამოს ძალა აღარ მქონდა“. ამასთან აღნიშნავდა გაზრდილ მადას: „ამით ვცდილობდი ყველა პრობლემის დავიწყებას“. 36 წლის ასაკში რამდენიმე თვის განმავლობაში გრძნობდა დეპრესიულ განწყობას, უჩნდებოდა სუიციდური აზრები. ერთხელ გადაწყვიტა თავის ჩამოხრჩობა, როგორ აიღებს თოკს და აღასრულებს ჩანაფიქრს, მაგრამ მოესმა ხმა, რომელმაც ურჩია ტაძარში წასვლა. რელიგიამ გაიტაცა, რეგულარულად დადიოდა ეკლესიაში. ცდილობდა დახმარებოდა ქმარს, ჩაწერა ექიმ შ.-ს კურსებზე. მისი თქმით, მკურნალობა დაეხმარა მის მეუღლეს, და მან შეწყვიტა დალევა. ამის შემდეგ, ინტერესი რელიგიისადმი შესუსტდა, ეკლესიაში იშვიათად დადიოდა. ქმარმა ისევ დაიწყო დალევა. პაციენტმა ეს აღიქვა, როგორც „ღვთის სასჯელი“. ქმარი ძალიან უყვარდა, ნებისმიერი სექსუალური ექსცესის „უფლებას აძლევდა, ანალური სექსის გარდა“. 38 წლის ასაკში კვლავ იგრძნო მწუხარება, სევდა, უძილობა, ოთხი თვე მკურნალობდა ნევროზს საავადმყოფოში, სადაც დაუდგინდა დიაგნოზი: „ციკლოტიმია“. იღებდა ფინლეფსინს, ამიტრიპტილინს, ცინარიზინს. გამოწერის შემდეგ არსებით გაუმჯობესებას ვერ ხედავდა: „შეასუსტეს, მაგრამ ვერ განმკურნეს, სული არ მომილბა“. დარჩა ცუდი განწყობა, გრძნობდა ენერგიის ნაკლებობას, „ყველაფერი სძულდა, სახლს არ უვლიდა“. შემდეგ ქმარი მუდმივი ლოთობის გამო გააგდო სახლიდან.  განქორწინების შემდეგ უფრო გაუჭირდა ცხოვრება, მარტო ზრდიდა შვილებს, ატარებდა საეკლესიო რიტუალებს. უჭირდა სქესობრივი თავშეკავება, მაგრამ თავს არ აძლევდა ქორწინების გარეშე ურთიერთობების უფლებას. მომდევნო 7 წლის განმავლობაში რამდენიმე მსუბუქი დეპრესიული ეპიზოდი ჰქონდა, რომელსაც არ მკურნალობდა. 1998-2000 წწ. არსად არ მუშაობდა, შემდეგ ისევ დაიწყო დამლაგებლად მუშაობა.
2001 წლის აგვისტოში (45 წლის ასაკში) განწყობა მკვეთრად გაუუარესდა. გაღრმავებული დეპრესიის და შფოთვის ფონზე ესმოდა მამაკაცის ხმა, რომელიც უკრძალავდა ჭამას. იგი დაემორჩილა ხმას, და 20 დღის განმავლობაში თითქმის არაფერი არ უჭამია. შემდეგ მამაკაცის ხმები, რომელიც მან აღიქვა, როგორც სატანური, უწმაწური სიტყვებით მიმართავდნენ მას. აქტიურად დადიოდა ეკლესიაში, მაგრამ შვებას ვერ გრძნობდა. მიხვდა, რომ ეშმაკი შეუჩნდა, აღიქვამდა მას სენსორულად, გრძნობდა სატანის სუნს, რომელიც ასდიოდა ხელებიდან და სხეულის სხვა ნაწილებიდან, ამბობდა, რომ მას „თხის“, „მამაკაცის“ სუნი აქვს. რაც უფრო მეტს ლოცულობდა და დადიოდა ეკლესიაში, მით უფრო ხშირად ესმოდა ხმები.
ჰოსპიტალიზაციის დღეს მას ისევ ესმოდა ხმები, რომლებიც უბრძანებდნენ მამაკაცების წინაშე გაშიშვლებას და მათთან ანალურ სექსს. ამ ხმების გავლენით წავიდა თავის უფროსთან, გაშიშვლდა, შესთავაზა ურთიერთობა. შემდეგ კადრების განყოფილებაში დაეტყო მოუსვენრობა, არაერთხელ გადაწერა სამსახურიდან წასვლის განცხადება, დახია შრომის წიგნაკი.
 გაიქცა ქუჩაში, აქეთ-იქით დარბოდა. მიიყვანეს მილიციის განყოფილებაში, სადაც აეკიდა პერსონალს, აიწია ქვედაბოლო.
როდესაც ფსიქიატრიულ სტაციონარში მიიყვანეს, ორიენტირებული იყო დროსა და ადგილში, საკუთარ პიროვნებაში. დეტალურად მოჰყვა მისი განცდების შესახებ. თავისი მდგომარეობა მიაჩნდა, როგორც  ავადმყოფური, მაგრამ ამავე დროს აცხადებდა, რომ „ეშმაკით არის შეპყრობილი“. არაერთხელ საუბრის დროს ყნოსავდა ხელებს, ამბობდა, რომ მათ „თხის“, „მამაკაცის“ სუნი აქვს, „ამაზრზენი სუნი“. აღნიშნავს, რომ მისი მდგომარეობა მემკვიდრეობითია, რომ მისი მამა ლოთი იყო, მოგვიანებით განაცხადა, რომ „მშობლებსაც ეშმაკი ჰყავდათ შეჩენილი“. საუბრის დროს, ზოგჯერ ჩუმდება, უსმენს, გადმოცემს მოსმენილის შინაარსს: „ნაკლებად ილაპარაკე, რა ესმით მათ ეშმაკების“. თავისი მდგომარეობის გამო შეწუხებულია, ექიმების დახმარების იმედი აქვს, თუმცა არ არის დარწმუნებული, რომ შესაძლებელია მედიკამენტოზური მკურნალობა, მიიჩნევს, რომ უფრო მიზანშეწონილია სულიერი განკურნება. განწყობის ფონი დეპრესიული ელფერით, თუმცა არ აქვს გამოხატული დაქვეითება. ამბობს, რომ ხმები ადრეც აწუხებდნენ: „მიბრძანებდნენ თავი მომეკლა, მეუბნებოდნენ, რომ გამაუპატიურებდნენ, მაიძულებდნენ თავის მოკვლას და რომ სისხლიდან დავიცლებოდი“ .
განყოფილებაში ამიტრიპტილინით, კლოპიქსოლით  ორი კვირის მკურნალობის შემდეგ მდგომარეობა საგრძნობლად გაუმჯობესდა. გაუჩნდა ინტერესი სხვების მიმართ, აქტიურად ეხმარებოდა განყოფილებაში, სთხოვდა მიეცათ ნებისმიერი სამუშაო. ექიმის თანდასწრებით ძალიან თბილად ესაუბრა ტელეფონით თავის ვაჟს, თხოვდა წასულიყო მღვდელთან. ამავე დროს ჩიოდა, რომ ხმები საბოლოოდ არ გაქრა: „როდესაც ექიმს ვესაუბრები - ხმები არ არის, ხოლო, როდესაც საუბარს ვწყვეტ - ისევ მესმის. მიბრძანებენ, რომ არ ვილაპარაკო იმის შესახებ, რასაც ვფიქრობ“. მისივე თქმით, რცხვენია თავისი საქციელის გამო, როდესაც სტაციონარში მოიყვანეს.
ნევროლოგიური და სომატური მდგომარეობა არაფრით არ გამოირჩევა.
 დიაგნოზი: F33.3 რეკურენტული დეპრესიული აშლილობა, მიმდინარე ეპიზოდი, მძიმე, ფსიქოტური სიმპტომები.

როგორც ჩანს მოყვანილი აღწერიდან, კლინიკური სურათი ხასიათდება მკაფიო დეპრესიული შეტევებით, და მხოლოდ ბოლო შეტევის შემთხვევაში გამოიხატება, როგორც დეპრესიული, ასევე როგორც შიზოფრენული სიმპტომები. აღნიშნული დიაგნოზის დადგენას საფუძვლად უდევს ასკ-10-ის მითითება იმის შესახებ, რომ იშვიათი შიზოაფექტური ეპიზოდების გამოვლენა არ ხსნის რეკურენტული დეპრესიული აშლილობის დიაგნოზს, თუ დანარჩენში კლინიკური სურათი საკმაოდ ტიპიურია [29].
დაავადება დაიწყო დეპრესიული სიმპტომატიკით დეპრესიული განწყობის სახით. ამავე დროს გაუჩნდა ინტერესი რელიგიისადმი. აქტიურად დადიოდა ეკლესიაში, ლოცულობდა, მაგრამ მნიშვნელოვანი შვება ვერ იგრძნო. ბოლო შეტევის სტრუქტურაში დეპრესიულ სიმპტომატიკასთან ერთად აღენიშნა გამოხატული დისმორფომანიული გამოვლინებები საკუთარი სხეულის სუნის ჰალუცინაციების სახით [44] და შეპყრობილობის ბოდვით.
ხშირად დეპრესიულ სიმპტომატიკას შეესაბამებოდა სექსუალური ხასიათის დანაშაულის და ცოდვის განცდის მზარდი გრძნობა. ბოდვითი ფაბულა ჩამოუყალიბეს უხამსი, უსირცვილო მანიპულაციების ჰალუცინაციურმა განცდებმა, რომლებსაც იწვევდნენ სასქესო ორგანოები (ვ. მანიანის თანახმად, გენიტალური ჰალუცინაციები [55]). პაციენტები გამოთქვამდნენ რწმენას, რომ ზებუნებრივი არსებები (დემონები) მათთან სექსუალურ კავშირს ამყარებდნენ, აუპატიურებდნენ.

დაკვირვება 7.

პაციენტი ჩ., 20 წლის. დედა მშვიდი, სენტიმენტალური, ბუტია. მამა აქტიური, აკვიატებული, ზოგჯერ გაღიზიანებული. გარდაიცვალა თრომბოემბოლიით, როდესაც პაციენტი 12 წლის იყო. უმცროსი და 17 წლისაა. ჯანმრთელი. ბებია - რელიგიური სექტის „იეჰოვას მოწმეების“ აქტიური წევრია. დედის ორსულობამ გადახრების გარეშე ჩაიარა. ადრეული ფსიქომოტორული განვითარება ნორმალურია. ბავშვობაში მძიმე ავადმყოფობა არ გადაუტანია. ხასიათი ყოველთვის ჰქონდა გულჩათხრობილი, ნაკლებად კომუნიკაბელური. სკოლაში წავიდა 7 წლის ასაკში. სწავლობდა დამაკმაყოფილებლად. ყოველთვის უჭირდა ადამიანებთან ურთიერთობა. 8 კლასის დამთავრების შემდეგ სწავლობდა პროფტექნიკურ სასწავლებელში, სადაც აითვისა ელექტრო-გამოთვლითი მანქანის ოპერატორის სპეციალობა. სანამ პროფტექნიკურ სასწავლებელში დაიწყებდა სწავლას, მუშაობდა მეტროპოლიტენში. დაახლოებით ერთი წლით ადრე, ბებიამ მიიყვანა სექტაში. პაციენტს ჰქონდა მაღალი ფსიქოემოციური დატვირთვა. როდესაც ღამის ცვლაში მუშაობდა, მიუხედავად ამისა, რეგულარულად ესწრებოდა სალოცავ შეხვედრებს, კითხულობდა ბიბლიას, თუმცა ცუდად ესმოდა, რასაცც კითხულობდა, დადიოდა კარდაკარ, ავრცელებდა რელიგიურ ლიტერატურას. იმ დღეებში, როდესაც არ მუშაობდა ღამის ცვლაში, დილის 5 საათზე ეღვიძებოდა და იწყებდა ბიბლიის კითხვას. გაუჩნდა აზრი, რომ „ცუდად ემსახურებოდა ღმერთს და ამისათვის შეიძლება დაისაჯოს“. დაუქვეითდა განწყობა. ჰოსპიტალიზაციამდე ერთი კვირით ადრე გრძნობდა უხალისობას, სისუსტეს, სწრაფ დაღლას, განსაკუთრებით დილის საათებში, ცუდად აღიქვამდა კავშირს მოვლენებს შორის, ძალიან განიცდიდა თავის უძლურობას. უჩნდებოდა ტკივილი თავის არეში, შემდეგ რაღაც „ხმები“ გამოცდას უწყობდნენ, შეკითხვებს უსვამდნენ ბიბლიიდან, რომელსაც ვერ პასუხობდა. შემდეგ აზრები აერ-დაერია თავში. ერთხელ ძილის წინ სუბიექტუი სივრცეში ნათლად დაინახა წითელი ფერის რქიანი „დემონი“. მივხვდა, რომ დემონი მის თავშია, გავლენას ახდენს მის აზრებზე, მახეს უგებს. შემდეგ დემონი გადაადგილდა საშოში. იგრძნო ჩხვლეტა (სენესტოპატიური ჰალუცინაციები). იყო აგზნებული, შეშინებული, მოუსვენარი, ყვიროდა, რომ „დემონი მას ეხება, აღიზიანებს, ძალადობს მასზე“. გადაყვანილი იქნა ფსიქიატრიულ სტაციონარში.
სტაციონარში შემოსვლისას და პირველ დღეებში: გონება არ აქვს დაბინდული. განწყობა დაქვეითებულია, ძალიან შეშფოთებულია, დაძაბული, საუბრობს ხმადაბლა, არ უყურებს თანამოსაუბრეს: „თუ შემოგხედავთ, ტკივილს მოგაყენებთ“. მან განაცხადა, რომ სატანის გავლენის გამო დაიბნა, იმყოფებოდა ჰიპნოზის ქვეშ, გაშეშებული, სხვა დროსა და სივრცეში. დატვირთული იყო ჰალუცინაციური განცდებით, ესმოდა სატანური ხმა: „როგორც მე მინდა, ისე იქნება“.  ზოგჯერ იძლევა პასუხს, მაგრამ „უაზროდ“. მაგალითად, კითხვაზე: „რა გესმით“, პასუხობს „თანახმა ვარ“. ის ამბობს, რომ სატანა მისი სხეულშია, მან დაიმორჩილა ყველა აზრი, გრძნობა და მოძრაობა. იგი იძლევა ბრძანებებს, ეუბნება არასასიამოვნო რამეს, აიძულებს სექსს, მას წინააღმდეგობას ვერ გაუწევ: „ის ჩემშია, წითელი, რქებით“. ჩატარებული მკურნალობის შემდეგ (ამინაზინიზინი, ჰალოპერიდოლი, აღდგენითი, ვიტამინოთერაპია) მდგომარეობა საგრძნობლად გაუმჯობესდა. იგი გახდა მშვიდი, მოწესრიგებული, ბოდვითი იდეები დეზაქტუალიზირდა. საკუთარი მდგომარეობის კრიტიკული შეფასება გაურკვეველია. დათანხმდა, რომ მედიკამენტების ზემოქმედების ქვეშ სატანამ დატოვა მისი სხეული, მაგრამ მიაჩნდა, რომ დაისაჯა იმის გამო, რომ ცუდად ემსახურებოდა ღმერთს. მიაჩნია, რომ მხოლოდ სექტაში იპოვის ხსნას: „იეჰოვას მოწმეები -  ჩემი ოჯახია“.
სომატიური და ნევროლოგიური სტატუსი ნორმალურია.
დიაგნოზი: F20.0 პარანოიდული შიზოფრენია პაროქსიზმული-პროგრედიენტული მიმდინარეობით.

კლინიკური სურათი ზემოთ მოყვანილ დაკვირვებაში ხასიათდება მწვავე განვითარებადი კანდინსკი-კლერამბოს სინდრომით არამკვეთრად გამოხატული დეპრესიის ფონზე და ასთენიური კომპონენტით. მასში წარმოდგენილი ასოციაციური და სენესტოპათიური ავტომატიზმი გადაიზრდება  შეპყრობილობის ბოდვაში ეროტიკული ელფერით. უფრო მძიმე შემთხვევებში (ფანტასტიკური პარაფრენია) ბოდვის ფანტასტიკური მოდიფიკაციის ტენდენცია უფრო მკაფიოდ არის გამოხატული. მაგალითად, პაციენტი ს., მას უჩნდებოდა ვისცერალური ჰალუცინაციები მუცლის ქვემოთ, ტაქტილური ჰალუცინაციები სასქესო ორგანოების მიდამოებში, დარტყმის, ბიძგების (ჰაპტიკური ჰალუცინაციები) შეგრძნება, რაც იწვევდა უჩვეულო ორგაისტულ შეგრძნებებს. მას ჩამოუყალიბდა მტკიცე ბოდვითი რწმენა, რომ იგი გაანაყოფიერა ავმა სულმა და იგი შობს ეშმაკს.
 
4.2. ჯადოსნობის ბოდვა


ჯადოქრობის რწმენის პრობლემა, რომელიც დამახასიათებელი იყო სხვადასხვა ეთნიკური და სოციალური ჯგუფებისათვის, მოიცავს როგორც სოციალურ, კულტურულ, ასევე სამედიცინო ასპექტებს. XVI საუკუნეში, შუა საუკუნეების ევროპაში კოცონზე და ეშაფოტზე ჯადოქრობის ბრალდებით ბევრი ადამიანი დაიღუპა. ინკვიზიციის მსხვერპლთა შორის ფსიქიკურად დაავადებულთა პროპორცია უცნობია, თუმცა ისტორიამ შემოგვინახა ფსიქიკურად დაავადებული ადამიანებისათვის სასჯელის გამოტანის უდავო მტკიცებულებები. ჯადოქრობის, ეშმაკით შეპყრობილობის, მათ წარმოსახვაში ჩაგონების და თვითჩაგონების როლის, ასევე ჯადოქრებს პროცესების გააზრებას მიეძღვნა ფართო ლიტერატურა [1, 13, 30, 35, 37, 40]. ფსიქიატრებს შორის, რომლებიც აქტიურად ებრძოდნენ ინკვიზიციას, ცნობილია ი. ვეიერის სახელი. იგი, რა თქმა უნდა, მისი ეპოქის შვილი იყო და მტკიცედ იცავდა მოსაზრებას, რომ ე.წ. ჯადოქრები - ხანდაზმული ქალები არიან ავადმყოფი ფანტაზიით, ახასიათებთ მელანქოლია, მაგრამ არავისთვის არ შეეძლოთ ზიანის მიყენება  [64].
ისტორიულად ჩამოყალიბდა, რომ XVI საუკუნიდან - შუა XVIII საუკუნემდე ფსიქიატრიაში დომინირებდა დემონოლოგიური კონცეფციები, რომლებიც იცავდნენ მოსაზრებას ორი სახის ფსიქიკური დაავადების არსებობის შესახებ: ბუნებრივი მიზეზებით და ეშმაკის  ცდუნებით. მეორე ტიპის დაავადებების მკურნალობა მოითხოვს სატანის განდევნას, რომელიც ხშირად წამების ხასიათს იღებდა. ეშმაკით შეპყრობილობას ხშირად ურევდნენ ან აიგივებდნენ ჯადოქრობასთან, თუმცა აღნიშნულ ცნებას იმ დროს ჰქონდა უფრო სოციალური მნიშვნელობა და გამოიყენებოდა მსჯავრდებული „ჯადოქრების“ მიმართ [59].
XIX საუკუნეში სამეცნიერო ფსიქიატრია დემონომანიის და დემონოფობიის მოვლენებს განიხილავდა, როგორც ფსიქიკურ აშლილობას, რომელსაც საფუძვლად უდევს ცენტრალური ნერვული სისტემის დაზიანება. ამას დიდად უწყობდა ხელს ჟ.მ. შარკოს სკოლის შრომები, რომელიც ინტერპრეტაციას აძლევდა ეშმაკით შემყრობილობის მრავალ სიმპტომს  (კონვულსიები, ხმის და მეტყველების შეცვლა, სულით შეპყრობილობის გრძნობა), როგორც დიდი ისტერიის გამოვლინებას, რომელსაც საფუძვლად უდევს ფსიქოგენური ფაქტორი [39].
სამამულო სახელმძღვანელოებში ჯადოქრობის და გათვალვის ბოდვა ცალკე არ არის აღწერილი, არამედ უწმინდური ძალის  ან ცხოველებით შეპყრობილობის ბოდვით, და ჩართულია არქაული ბოდვის უფრო ფართო ცნებაში [12]. ამავე დროს, სრული იდენტობა ამ ფორმებს შორის არ არსებობს. ბოლო წლების განმავლობაში ხაზგასმით აღინიშნება ჯადოქრობის ბოდვითი ფაბულის სოციალური მნიშვნელობა. დადგენილია, მაგალითად, რომ ფსიქიკურად დაავადებული პაციენტები, რომლებიც ამით იტანჯებიან, ხშირად ჩადიან დელიქტებს ადამიანის წინააღმდეგ, მათ შორის მკვლელობას [7].
კარგად არის ცნობილი, რომ ბოდვის შემცველობა დროის გარკვეულ მონაკვეთში განპირობებულია სოციალური და კულტურული ფაქტორებით. ბოლო ათწლეულების განმავლობაში რუსეთში ცნობილი მიზეზების გამო გამოცოცხლდა ზებუნებრივი მოვლენების რწმენა. სოციოლოგების მონაცემებით, სხვადასხვა რელიგიური და პარარელიგიური დოქტრინის მორწმუნეთა შორის, ადამიანები, რომლებსაც სწამდათ ჯადოქრობის  და გათვალვის, შეადგენდნენ 47%-ს [11]. ამ ფაქტორების აღრიცხვა საჭიროა ჯანსაღი ადამიანების ცრურწმენების და შეცდომების და იმავე წრის ავადმყოფური იდეების დიფერენციალური დიაგნოსტიკის  ჩასატარებლად.
ამდენად, ჯადოქრობის ბოდვა გამოიხატება პასიურ და აქტიურ ფორმებში. პირველ შემთხვევაში ის წარმოადგენს პაციენტის მტკიცე რწმენას, რომ კონკრეტული ადამიანი, ადამიანების ჯგუფი ან უცნობი ძალები ზებუნებრივი საშუალებების და ზემოქმედების გამოყენების მეშვეობით აყენებენ ზიანს, იწვევენ ავადმყოფობას და ნეგატიურ ცვლილებებს პირად ცხოვრებაში. პირიქით, აქტიური ფორმის დროს პაციენტები თავად არიან დარწმუნებული, რომ მათ აქვთ არაჩვეულებრივი შესაძლებლობები და ჯადოსნური უფლებამოსილება გავლენა მოახდინონ სხვებზე: მოაჯადოვონ, მოხიბლონ, გამოიწვიონ და განკურნონ დაავადებები. როგორც ნოზოლოგიური თვალსაზრისით არასპეციფიკური, აღნიშნული ბოდვითი ფაბულა შეინიშნება მრავალი ფსიქიკური აშლილობის დროს, მაგრამ უფრო ხშირად შიზოფრენული  სპექტრის [25].

 4.2.1.  ჯადოქრობის ბოდვის კლინიკური ვარიანტები

ჯადოქრობის ბოდვითი ფაბულა შედის აფექტური, ჰალუცინაციურ-ბოდვითი სინდრომების, გონების დაბინდვის სინდრომის სტრუქტურაში, მისი გახსნა ხდება მისი კონსტრუქციისა და გამოხატულებიდან გამომდინარე. შემუშავებულია და სისტემატიზებულია პარანოიდული სინდრომის ფარგლებში და გამოიხატება ინტუიციური ვარაუდის, კონსტატაციის, იმპროვიზაციის, ფანტაზიის სახით პარანოიდული სინდრომის დროს გრძნობითი ბოდვით და პარაფრენული სინდრომის დროს წარმოსახვის ბოდვით.
ბოდვის მუდმივი კომპონენტებია აფექტური აშლილობები, რომლებიც განისაზღვრება წამყვანი სინდრომით. იმის გათვალისწინებით, რომ ბოდვითი წყობა დამოკიდებულია მის სტრუქტურაზე, მიზანშეწონილია კლინიკური მასალის განხილვა ხუთი სინდრომის ფარგლებში: პარანოიდულ-იპოქონდრული, ჰალუცინაციურ-პარანოიდული, დეპრესიულ-პარანოიდული, პარაფრენული და დელირიოზული.
პარანოიდულ-იპოქონდრული სინდრომი.  ამ ვარიანტით მოცემული ბოდვითი ფაბულა თანდათანობით განვითარდა. ჯადოქრობის და გათვალვის იდეა არ გამოხატულა „სუფთა“ სახით, არამედ შეთავსებულია ზიანის იდეებთან „საცხოვრებელის პარანოიის“, ზიანის ან ეჭვიანობის ბოდვის ფარგლებში [22, 31].
მძიმე მღელვარე გაურკვევლობის პერიოდს ცვლიდა მტკიცე რწმენა, რომ მეზობლები, ახლო ნათესავები (მეუღლე, სიძე, რძალი) ჯადოქრული ზემოქმედებით ცდილობენ ზიანი მიაყენონ მის ჯანმრთელობას. საშუალებები, რომლითაც ისინი ახორციელებდნენ ამ გათვალვას, არ სცილდებოდნენ ჩვეულებრივი ცრურწმენის ფარგლებს და გამოიხატებოდნენ კარის ქვეშ ბეწვის, ცისფერი კენჭების, დაჭრილი ქაღალდის, ნაცრის, რეზინის, ქინძისთავების, მკვდარი ბეღურების, ვირთხების შეგდებაში.  ზოგიერთ შემთხვევაში, გათვალვა ხორციელდებოდა გაზის, წყლის, საკვებში „საწამლავის“ ჩაყრის გზით. ყველა პაციენტს ჰქონდა უსიამოვნო შეგრძნება სხეულში, რომლებიც ინტერპრეტირებული იყო, როგორც ჯადოსნური ზემოქმედების შედეგი („ჯადოქრობა გავრცელდა მთელ სხეულში“). მათ შორისაა იპოქონდრიის სინდრომისათვის დამახასიათებელი ფსიქალგია, სენესტოალგია, სენესტეზია, სენესტოპათია [6]. პაციენტები უჩიოდნენ ბუნდოვან ფიზიკურ უსიამოვნო შეგრძნებას, დაღლილობას, წელის ტკივილს, თავის და კისრის კრუნჩხვას, წვის შეგრძნებას ხელებსა და ფეხებში, მწვავე, „ნერვამდე მიღწეულ“ ტკივილს, განცდას, რომ ფეხში „ერთმანეთში გადაიხლართა თმის მკედები“, ბუნდოვან ტკივილს სხეულში, სასქესო ორგანოებში, გულის გაჩერების გრძნობას. ყველა ამ გამოვლინებას თან ახლდა შფოთვის და შიშის აფექტი. ბოდვით დაცვას ჰქონდა მრავალფეროვანი ხასიათი: ავეჯის გადაადგილება,  „მოჯადოებული“ ნივთების გადაყრა, ეკლესიაში სიარული, სახლში წმინდა წყლის რეგულარული შესხურება, არაერთი მიმართვა კომპეტენტურ ორგანოებში.
ჰალუცინაციურ-პარანოიდული სინდრომი.  ჯადოქრობის და გათვალვის ბოდვითი იდეები ამ ვარიანტში გამოირჩეოდნენ სიღრმით და ყოვლისმომცველობით, ჰქონდათ მასიური ხასიათი, გამოიხატებოდნენ დაუფლების, ურთიერთობის, დევნის იდეებთან ერთად. წამყვანი აფექტი იყო ზოგადი, შეიმჩნეოდა დიფუზური შფოთვა, რომელიც თითქოს აფრთხილებდა მოსალოდნელი საფრთხის შესახებ [26].
ჯადოქრობის იდეაში ჩართული ჰყავდათ არა მარტო ახლო გარემოცვის პირები, არამედ რაღაც ბუნდოვანი იმქვეყნიური ძალები. გათვალვა ხორციელდებოდა არა მხოლოდ „ტრადიციული“ მეთოდებით, არამედ ჰიპნოზის, ტელეპათიის, ექსტრასენსორული ზემოქმედებით რენტგენული სხივების საშუალებით. პირველად წარმოქმნილი ასოციაციური ავტომატიზმი ინტერპრეტირებული იყო, როგორც მისი გამოვლინება. პაციენტები ჩიოდნენ, რომ ჯადოქრები იწყებენ მათთან საუბარს, ურევენ აზრებს, გონებას, თავს ახვევენ საკუთარ იდეებს, კომენტარს უკეთებენ წარსულ სექსუალურ ცხოვრებას, უწოდებენ „ბინძურს, სუნიანს“. „ექსტრანსების“ მიერ მოჯადოებულები, ისინი საუბრობდნენ, რომ იძულებით გადაჰყავთ სხვა ასტრალურ სხეულში,  ყოველდღიურად ძალადობენ მათზე. სხეულის დაზიანება, რომელიც გაჩნდა გათვალვის შედეგად, იყო მრავალფეროვანი, თუმცა დომინირებდნენ მოვლენები, რომლებიც მიეკუთვნებოდნენ დისმორფომანიას [16]. პაციენტები აღიქვამდნენ საკუთარ თავს, როგორც ფიზიკურად შეცვლილს: სახე გაუშეშდათ, გაულურჯდათ, გაუჩნდათ ნაოჭები, შეეცვალათ თვალები, ყურზე გაუჩნდათ კორძი, სხეულიდან ასდით  ფეკალიების  სუნი (ფიზიკური ნაკლის ბოდვა).
ჯ. სეგლასის  [60] სენსორული და მოტორული ავტომატიზმი დამახასიათებელი იყო, როცა ჯადოქრობის ბოდვას თან ერთვოდა  შეპყრობილობის მოვლენები. პაციენტები გრძნობდნენ, რომ მათ სხეულში არსებული ჯადოქრული ბოროტი სული ამაგნიტებს მათ, უგლეჯს შიგნეულობას, უკუმშავს გულს, იწვევს კანკალს, აიძულებს ენის, კიდურების მოძრაობას, გაზების გამოშვებას („ეშმაკები არიან საშვილოსნოში, თავში, შემდეგ ვრცელდებიან მთელ სხეულში სითბოს, წვის სახით, რაც იწვევს კიბოს, ზოგჯერ გადიან ანალური ხვრელიდან“).
სენსორული ბოდვის სურათი შეიცავდა კომპონენტებს, რომლებიც აღწერეს კ. იასპერსმა [48], Н.Еу [43], ჟ. კაპგრამ [38]. გარემოს ცვლილების განცდაში შედიოდა ბოდვითი მნიშვნელობა, ინსცენირება, ცრუ ცნობა. ბინა ივსებოდა რაღაც საშინელებით და წყვდიადით, სამზარეულო ჭურჭელი, ავეჯი, სარკეები თითქოს მოჯადოებული იყო და საშიშროებას ქმნიდნენ. ყალიბდებოდა რწმენა, რომ ყველაზე ახლობელი ადამიანები (დედა, მამა) შეცვალეს ორეულებმა („დედა - ვიი“, დედა - ჯადოქარი-სექტანტი, მან მოახდინა ჯვარზე, რომელსაც ატარებდა, ჯადოქრული ენერგიის კონცენტრირება“, „მამა - ვამპირი“).
თავდაცვითი ქცევა გამოიხატებოდა ქმედებებით, მოტივირებული ბოდვითი განცდებით. პაციენტები ითხოვდნენ მათთვის ჯადოს მოხსნას, გამაგნიტებას, შიშვლდებოდნენ, სხეულზე წყალს ისხავდნენ. ზოგჯერ ცდილობდნენ თავის გადარჩენას, ამიტომ მეზობლებს კარის ქვეშ უსხავდნენ წყალს, გამოხატავდნენ აგრესიულ და აუტოაგრესიულ ქმედებებს. ზოგიერთ შემთხვევაში, პაციენტები ჩადიოდნენ თვითმკვლელობას.

დაკვირვება 8
.
პაციენტი კ., 35 წლის. დაიბადა თურქმენეთში, მწყემსის ოჯახში, ათი შვილიდან მესამე იყო. მემკვიდრეობითობა არ იყო დამძიმებული ფსიქიკური დაავადებებით. იზრდებოდა და ვითარდებოდა გადახრების გარეშე. დედისგან იცოდა, რომ გადაიტანა მძიმე ინფექციური დაავადება, რომელსაც თან ახლდა მაღალი ტემპერატურა და ოპტიკური ილუზიები. სკოლაში წავიდა 7 წლის ასაკში. ხასიათით ჩამოყალიბდა, როგორც ენერგიული, აქტიური, მხიარული, უყვარს მუსიკა, დამოუკიდებლად ისწავლა დაკვრა რამდენიმე მუსიკალურ ინსტრუმენტზე. დაამთავრა 9 კლასი. სკოლის დამთავრების შემდეგ მუშაობდა მწყემსის თანაშემწედ. ამავე დროს, უკრავდა ანსამბლში, მღეროდა ქორწილებში.
1983 წელს გაიწვიეს ჯარში, მსახურობდა ბაიკალისპირეთში, სამშენებლო ბატალიონში. სამსახურს ადვილად შეეჩვია. ჯარში გაიცნო რუსი გოგონა. დემობილიზაციის შემდეგ ცოლად შეირთო და თურქმენეთში დაბრუნდა. მან განაგრძო მუშაობა კოლმეურნეობაში ჯერ მწყემსად, შემდეგ მონადირედ. ოჯახში კარგი ურთიერთობები ჩამოყალიბდა. შეეძინა სამი ჯანმრთელი შვილი. 1997 წელს საცხოვრებლად გადავიდნენ ბალტიისპირეთში მისი მეუღლის მშობლებთან. დაკავებული იყო დაბალკვალიფიციური შრომით, უხელფასობის გამო იძულებული გახდა სამსახურისათვის თავი დაენებებინა. დაკავებული იყო ოჯახური საქმით, წვრილი კომერციით.
  1999 წლის დასაწყისში მან თანასოფლელისგან შეიძინა ძველი სახლი, რომელშიც დიდი ხნის განმავლობაში არავინ ცხოვრობდა. მალე მის ოჯახთან სტუმრად მივიდა მეზობელი, რომელიც უკმაყოფილებას გამოთქვამდა ყოფილი მეზობლის მიმართ: „ღმერთი არ სწამს, ავ სულებთან აქვს ურთიერთობა, სახლი მოჯადოებულია, არ აქვს  „მეოთხე კუთხე“, ხოლო მდგმურები, რომლებიც ადრე ცხოვრობდნენ, გარდაიცვალნენ გაურკვეველი მიზეზის გამო“. მალე კ.-მ გადაწყვიტა რემონტის გაკეთება სახლში. რემონტის დროს აღმოაჩინა ლატანი, ჯვარი, ბეწვი, თმა. მან შეადარა მეზობლის სიტყვები და აღმოჩენილი „მაგიური საგნები“, და გამოთქვა ვარაუდი, რომ სახლში „ყველაფერი წესრიგში არ არის“. მას შეეცვალა ფსიქიკური მდგომარეობა, განიცდიდა შიშს, შფოთვას, დაიწყო დალევა, „რათა მოეხსნა დაძაბულობა“. თავი დაანება მუშაობას, ოჯახი ცხოვრობდა სიდედრის პენსიაზე. თავისი ვარაუდების შესახებ მოუყვა ცოლს, ნათესავებს და ნაცნობებს, რომლებიც არა მხოლოდ არ ცდილობდნენ კ.-ს გადარწმუნებას, არამედ პირიქით, არწმუნებდნენ მისი შეშფოთების სისწორეში, მოჰყავდათ სიკვდილიანობის საშინელი მაგალითები გათვალვის და ბოროტი თვალისგან. კ.-ს ცოლი მთლიანად ეთანხმებოდა მას. კ.  განიცდიდა უგუნებობას, სისუსტეს, ჩხვლეტას სხეულში, თავის ტკივილს. თანდათანობით ჩამოუყალიბდა მტკიცე რწმენა, რომ სახლის ყოფილი მფლობელი - ჯადოქარია, რომ მან გათვალა მისი ოჯახი, რადგან უნდა მისი განადგურება. თითქმის ყოველ დღე ატარებდა შენობის შემოწმებას, პოულობდა სულ ახალ და ახალ ჯადოქრულ ნივთებს: გორგალებს, ძაფებს, ქაღალდებს, ბუმბულს, და შემდეგ წვავდა მათ. პირდაპირ ოთახში ან კედლის მიღმა გარკვევით ესმოდა სახლის ყოფილი მფლობელის ხმა, რომელიც „ტურასავით კიოდა“ ან ეუბნებოდა: „სულს ამოგაძრობო“. გადაწყვიტა მიეღო მართლმადიდებლობა, მოინათლა, მაგრამ შვება ვერ იგრძნო: „კარები შევცვალეთ, მღვდელთან წავედით, მან მომნათლა, ჩემი მეუღლეც მონათლა, ყველა მონათლა, წმინდა წყალი გვაპკურა, სახლიც მონათლა, მაგრამ შვება ვერ ვიგრძენით“. არაერთხელ შეეცადა დალაპარაკებოდა „ჯადოქარს“. მასთან შეხვედრისას „განწყობა ეცვლებოდა, შიში იპყრობდა, ბრაზი, უნდოდა ყველაფრის განადგურება, თითქოს ეშმაკი შეუჩნდა“. დელიქტამდე რამდენიმე დღით ადრე მდგომარეობა მკვეთრად გაუარესდა. გაიზარდა შიში, შფოთვა, ნერვიულობა, დიდხანს ვერ შეძლო დაძინება, ხედავდა კოშმარულ სიზმრებს („ჯადოქარი მეუბნებოდა, რომ მომკლავდა, მოკლავდა ჩემ მეუღლეს, შვილებს, ჩემკენ იხრებოდა, ცდილობდა ჩემ დახრჩობას“).
საკუთარი თავის და ოჯახის დაცვის მიზნით აიღო ლატანი და დანა და „ჯადოქრის“ სახლისკენ წავიდა, ლატანი თავში ჩაარტყა მას, ხოლო დანა კისრის არეში, ცდილობდა მისთვის თვალების ამოთხრას. როდესაც სახლში დაბრუნდა, მეუღლეს სთხოვა დახმარებოდა ჩამოებანა ჯადოქრის სისხლი. ცოლს უთხრა, რომ „ჯადოქარი“ დასდევდა, ცდილობდა გული ამოეგლიჯა მისთვის, ამიტომ მოკლა იგი, რათა იცხოვროს „მშვიდად, როგორც ადრე“. დაკავების შემდეგ   მოთავსებული იყო საგამოძიებო იზოლატორის სამედიცინო ნაწილში, სადაც ისევ განიცდიდა შფოთვას, ძილის დარღვევას, სმენით ჰალუცინაციას. სპეციალიზებულ ფსიქიატრიულ განყოფილებაში პირველ დღეებში თითქმის არ შეეძლო მეტყველება, კითხვებს პასუხობდა ყმუილით, იყენებდა ჟესტებს, ტიროდა, ყურადღებას არ აქცევდა გარეგნულ იერს, არ იღებდა საკვებს. რამდენიმე დღის შემდეგ ამინაზინით და ჰალოპერიდოლის მკურნალობის შედეგად პასუხი გასცა რამდენიმე კითხვაზე, განაცხადა, რომ „ხმამ“ ამცნო ჯადოქრის ცოლის შურისძიების შესახებ, რომელმაც მოკლა მისი მეუღლე და შვილები, სთხოვდა სამედიცინო პერსონალს მოეკლათ იგი. სპეციალიზებულ სამკურნალო დაწესებულებაში, სადაც იგი მოათავსეს იძულებით მკურნალობაზე სასამართლოს გადაწყვეტილებით, იღებდა ტრიფტაზინს, ფენაზეპამს, ამინაზინს, ჰალოპერიდოლს, აზალეპტინს, კლოპიქსოლს. ჩატარებული მკურნალობის შემდეგ მდგომარეობა გაუმჯობესდა. შეამოწმეს დელიქტიდან სამი წლის შემდეგ.
 ფსიქიკური მდგომარეობა: გონება ნათელი აქვს. ორიენტირებულია დროსა და სივრცეში, საკუთარ პიროვნებაში. ეპიზოდურად გრძნობს შიშს, შფოთვას, ესმის ხმები. ამბობს, რომ სადღაც იქვე არის შამანი საშინელი ეშვებით, რომელსაც სურს მისი მოკვლა. თავისი მდგომარეობის მიმართ კრიტიკულად არ არის განწყობილი.
დიაგნოზი: F28. არაორგანული ფსიქოტური აშლილობა.

ზემოთ მოცემულ დაკვირვებაში აღწერილი ფსიქიკური აშლილობა მეტწილად განპირობებულია კ.-ს რეაგირებით თითქოსდა მეზობლის „ჯადოქრულ
 ქმედებებზე, რომელმაც მას სახლი მიჰყიდა. კ.-სთვის დამახასიათებელი პრიმიტიული მსჯელობის, მაგიური ძალების არსებობის რწმენიდან, მაღალი ჩაგონების უნარიდან გამომდინარე, იგი განსაკუთრებულ მნიშვნელობას ანიჭებდა სხვადასხვა „ჯადოქრულ“ საგნებს, რომელიც სახლის რემონტის დროს აღმოაჩინა. პაციენტს განუვითარდა ხანგრძლივი რეაქციულ-ინდუცირებული ფსიქოზი ჰალუცინაიციურ-პარანოიული სიმპტომებით. ინდუცირებული რეაქციული ფსიქოზის განვითარების მექანიზმებში დიდი მნიშვნელობა ჰქონდა სოციოკულტურულ გარემოს, რომელშიც იმყოფებოდა პაციენტი. ნათესავები, მეზობლები, ექიმბაშები, ადგილობრივი მღვდლები არ ცდილობდნენ კ.-ს გადარწმუნებას მისი ვარაუდების აბსურდულობაში, არამედ პირიქით აძლიერებდნენ მის რწმენას მათი ნამდვილად არსებობაში. მეზობლები ესაუბრებოდნენ საშინელი მოვლენების შესახებ, რომლებიც ხდებოდა სახლში კ.-ს ოჯახის შესახლებამდე, ექიმბაშები უწევდნენ „სამედიცინო“ დახმარებას, მღვდლები წმიდა წყალს აპკურებდნენ სახლს. დაავადების განვითარების სტერეოტიპი მდგომარეობდა ნევროტული აშლილობის, ძილის დარღვევის, ემოციური ჰიპერესტეზიის, თავის ტკივილის, ჯადოქრული ზემოქმედების გადაჭარბებულ იდეებში. ფსიქოზის გაღრმავებასთან ერთად გადაჭარბებული იდეები გარდაიქმნებოდა მწვავე პარანოიაში, ნამდვილ სმენით და ვიზუალურ ჰალუცინაციაში. ამასთან კ.-ს ქცევა და მისი სასტიკი ქმედებები მთლიანად განისაზღვრებოდა მომხდარის ბოდვითი ინტერპრეტაციით.
დეპრესიულ-პარანოიდული სინდრომი.  კლინიკური სურათი ბევრ რამეში ემსგავსება ვ. გრიზინგერის მიერ აღწერილ «melancholia religiosa»-ს ფორმას [45]. გამოხატულ დეპრესიულ სიმპტომებს მწუხარების, დეპრესიის, შფოთვის, ავადმყოფური გულცივობის, იპოჰონდრული იდეების სახით განუკურნებელი დაავადების შესახებ თან ახლდა თვითდამცირების და თვითდანაშაულის დეპრესიული ბოდვა ცოდვილობის, ფიზიკური და მორალური განადგურების იდეებით. ძალიან მძიმედ განიცდიდა სიცარიელეს, დროის დაკარგვის გრძნობას, ახლობლების, განსაკუთრებით ბავშვების მიმართ გულთბილი დამოკიდებულების დაკარგვას. პაციენტები ირწმუნებოდნენ, რომ ყველაფერი, რაც მათ თავს ხდება, -  ჯადოქრობაა, ამიტომ თავი დამნაშავედ მიაჩნდათ ღვთის წინაშე რწმენის ნაკლებობის გამო („ყველაფერს, რასაც ვაკეთებდი, არასწორად ვაკეთებდი, ცოდვილი ვარ, ღმერთმა ზურგი შემაქცია, ეშმაკი ცდილობს შემიჩნდეს, - ეს ძალიან მძიმეა“). აქტუალურ ბოდვით განცდებს თან ახლდა ობსესიური მოვლენები („ეკლესიაში დღეგრძელობის სანთელს ვანთებ, მაგრამ თავში მიელვებს აზრი, რომ სულის მოსახსენიებლად“). მორალური განადგურების ბოდვას თან ახლდა გამამტყუნებელი ხასიათის სმენითი ჰალუცინაციები („ხმები მლანძღავდნენ, მიწოდებდნენ ზნედაცემულს, გარყვნილს, მიბრძანებდნენ სქესობრივი კავშირის დამყარებას“) და სენესტოპათია, ძირითადად სასქესო ორგანოებში. ორ დაკვირვებაში კლინიკური სურათი შეესაბამებოდა ჯ. კოტარდის [41] ბოდვას და გამოიხატებოდა შეშფოთების გამომხატველი აფექტის სახით, რომელსაც თან ახლდა მთელი ორგანიზმის განადგურების ავადმყოფური იდეები.
ბოდვითი ქცევა ხასიათდებოდა რელიგიური საქმიანობის გაძლიერებით. ხშირ ხასიათს იღებდა ეკლესიაში წასვლა, პაციენტები თავს ისუსტებდნენ მარხვით, ლოცვით, ინანიებდნენ ცოდვებს, რეტროსპექტულად იხსენებდნენ ყველა ექსპლიციტურ და იმპლიციტურ ქცევას, რომელიც ჩადენილი ჰქონდათ ცხოვრებაში. შემსუბუქების ნაკლებობა არწმუნებდა მათი ბოდვითი იდეების ჭეშმარიტებაში. ხშირად უჩნდებოდათ  სუიციდალური ზრახვები.
პარაფრენული სინდრომი.  წინა ვერსიებისგან განსხვავებით, რომლის დროს ყველა განცდა, როგორი ფანტასტიკურიც არ უნდა ყოფილიყო ისინი, პაციენტის გონებაში ეხებოდა მას, როგორც კონკრეტულ პიროვნებას, ამ ვარიანტის შემთხვევაში ირღვეოდა ფსიქიკური პროცესების ინტეგრაციის სხვა, უფრო ღრმა დონე. აქ განმსაზღვრელი ფაქტორი იყო პიროვნების საკუთარი გამოცდილების გაცნობიერების აშლილობა, აუტოიდენტიფიცირების მექანიზმების დარღვევა [27]. ინტერპრეტაციულ და სენსუალურთან ერთად  ბოდვითი იდეები შედიოდნენ წარმოსახვის ბოდვის მექანიზმებში [5, 14].
ამ ვარიანტისათვის დამახასიათებელი ბოდვის აქტიური ფორმა გამოიხატებოდა საკუთარ თავში გამორჩეული შესაძლებლობების და ჯადოსნური უფლებამოსილების აღმოჩენაში. განწყობის ჰიპერთიმური ფონი გამოიხატებოდა ენერგიის მოზღვავებაში, პაციენტები გრძნობდნენ, რომ გაახალგაზრდავდნენ, რომ თვალებმა მიიღო უჩვეულო, ზურმუხტის ფერი ჯადოქრული ელფერით. ბოდვით გარდაქმნას ჯადოქრად, მაგად, თან ახლდა სხეულში ტელეპათიური ტალღების გაჩენა, სითბოს შეგრძნება თითის წვერებში. ხდებოდა წარსულის, აწმყოს და მომავლის ხელმეორედ გააზრება. პაციენტები ამტკიცებდნენ, რომ ბავშვობაშივე იცოდნენ სამკურნალო ბალახების მნიშვნელობა, კავშირი ჰქონდათ წმინდანებთან, იღებდნენ მათგან დარიგებას ხელი შეეწყოთ სიკეთისათვის და ებრძოლათ ბოროტების წინააღმდეგ. გარდაცვლილი ნათესავების სულების გამოძახებისას, როდესაც ესმოდათ მათი სასიამოვნო და არაჩვეულებრივი ხმები, ისინი ხვდებდნენ სხვების აზრებს, შეეძლოთ საუბარი მანძილზე, ცდილობდნენ პალატის მეზობლები გამოეყენებინათ საკუთარი აზრების გადასაცემად.
ზოგიერთ შემთხვევაში კლინიკური სურათი ხასიათდებოდა შერეული პარანოიდულ-პარაფრენული მდგომარეობით. პარაფრენული  ბოდვა არ ხსნიდა პარანოიდულობის ნიშნებს, არამედ ემატებოდა მათ და ართულებდა კლინიკურ სურათს. გამოხატული შფოთვის, შიშის, ფსიქიკური ავტომატიზმის, ბოროტი სულით დაუფლების იდეებს (ჯადოქარი დედა გადაიქცეოდა ძროხად, მას ცუდი სუნი ასდიოდა, მოკვლის სურვილი ჰქონდა), სურათებს ენაცვლებოდა ილუზიების ბოდვა ღვთისმშობლის, იესო ქრისტეს, უცხოპლანეტელთა ნათელი ხატოვანი წარმოსახვით. შესაბამისად იცვლებოდა ბოდვის ფაბულა, სადაც  დომინირებდა განსხვავებული წარმოშობის იდეა.
დელირიოზული სინდრომი.  ხასიათდება ბოდვითი იდეების სიჭარბით არამკვეთრად გამოხატულ ჰალუცინატორულ კომპონენტზე, რაც შეესაბამება ალკოჰოლური დელირიუმის დებიუტის ბოდვით ვარიანტს [32]. პარეიდოლიური, ვიზუალური ჰალუცინაციური სახეების ინტერპრეტაცია ხდებოდა, როგორც ჯადოქრული ზეგავლენის, გათვალვის შედეგი. პაციენტები განდევნიდნენ ბოროტ სულს, ქლორს ასხავდნენ ბინას, აღმართავდნენ ბარიკადებს. უფრო რთულ შემთხვევებში ფართოვდებოდა ბოდვის ფაბულა, პაციენტებს წარმოედგინათ, რომ მთელი ოჯახი დაწყევლილია, რომ ნათესავები მოხვდებიან ჯოჯოხეთში. ბოდვის ხანგრძლივობა განისაზღვრებოდა მძიმე ფსიქოზით და პაციენტთა ინტელექტუალური დონით.
ჯადოქრობის ბოდვის და გათვალვის დინამიკა, გამოხატულება, კომორბიდულობა განისაზღვრებოდა, როგორც ჰომონომური (პიროვნების იერი), ასევე ჰეტეროგენული (ნოზოლოგია, სტატუსი, მიმდინარეობა) ფაქტორებით. პიროვნების პრემორბიდული იერი პარანოიდული შიზოფრენიის დროს წარმოდგენილი იყო ასთენიური და შიზოიდური ვარიანტებით. საწყის პერიოდში აღინიშნება გაზრდილი მგრძნობიარობა, ათვისების უნარი, მგრძნობელობა, ოცნებობისკენ მიდრეკილება, აბსტრაგირება, მაგიური აზროვნება. მანიფესტაცია ხასიათდებოდა ინტერპრეტაციული ბოდვის მოკლე ეტაპით, რომელიც განსხვავდებოდა სტრუქტურული მთლიანობით ბოდვითი განცდების გენერალიზაციის ტენდენციით. დომინირებდა დევნის, ურთიერთობების, გამოწვეული ზიანის, წყენის, იპოქონდრული იდეები. ჯადოქრობის და გათვალვის იდეები ჩნდებოდა თანდათან, საშუალოდ, შვიდი წლის შემდეგ შიზოფრენიული პროცესის დაწყებიდან. ზოგიერთ შემთხვევაში ისინი ასოცირდება მოგონებებთან, იდეებთან, აღქმასთან, სხვა შემთხვევაში ჩნდებოდა ყოველგვარი მიზეზის გარეშე. მათ გამოჩენას თან ახლდა აზროვნების უნარის დარღვევა, გაურკვევლობა, აბსტრაქტული სიმბოლიკა. პარაფრენულ ეტაპზე გადასვლა გამოიხატებოდა აფექტის ცვლილებით. ამაღლებული განწყობის ფონზე ჩნდებოდა ზებუნებრივი შესაძლებლობების და სხვა წარმოშობის იდეა.
შიზოაფექტური ფსიქოზის დროს ჯადოსნობის ბოდვა  განვითარდა ძირითადად მისი შიზოდომინანტური ფორმის სახით [3, 56, 61] და ხშირად შეესაბამებოდა ა. მუხინის [23] მიერ აღწერილ ვარიანტს. პრემორბიდულ პერიოდში პაციენტებს აღენიშნებოდათ შიზოიდურობის ნიშნები ემოციური სისუსტით, ჰიპერესთეზიით. სიმპტომური ლაბილურობა გამოიხატებოდა გარე ფაქტორებზე რეაგირების ტენდენციით ჰეტერონომური ფსიქიკური აშლილობებით. ფსიქოზი თანდათანობით ვითარდებოდა, ამასთან მას წინ უსწრებდა არა მხოლოდ სომატოგენები და ცხოვრების სტრესული სიტუაციები, არამედ რელიგიური გავლენა (მედიტაცია, არაკონტროლირებადი პარაფსიქოთერაპიული ღონისძიებები), რომლის როლზე ფსიქოზის წარმოქმნაში  მიუთითებდა რ.ტოლე  [62].
 ასტენოადინამიური დეპრესიის ფონზე შეინიშნებოდა ბოდვითი განწყობის, ბოდვითი იპოჰონდრიის, მნიშვნელობის ბოდვის ნიშნები, ჩნდებოდა აზრები გათვალვის შესახებ. შემდეგ, ფაზის ინვერსიის დროს კანდინსკი-კლერამბოს მწვავე სინდრომთან ერთად შეინიშნებოდა ბოდვის ფანტასტიკური მოდიფიკაცია ბოდვითი დეპერსონალიზაციის და დერეალიზაციის სიმპტომებით.
ათეროსკლეროზული ფსიქოზის დროს ბოდვითი ფაბულა ვითარდებოდა ბ. ლებედევის [20] მიერ აღწერილი პარანოიდული სინდრომის ფარგლებში.
 ასთენიური სიმპტომების და სომატური ხასიათის ჩივილის ფონზე პაციენტებს ეწყებოდათ სისტემატიზებული ბოდვითი იდეების ფორმირება, ხშირად პერსეკუტორული წრისა. მათი შინაარსი დაკავშირებული იყო პიროვნების პრემორბიდულ თავისებურებებთან. პაციენტები გამოირჩეოდნენ ინტელექტის დაბალი დონით, გაძლიერებული ჩაგონების უნარით. სომატური პრობლემები ინტერპრეტირებული იყო, როგორც გათვალვა, ბოდვაში ჩართული იყვნენ ახლო გარემოცვის ადამიანები, ხშირად მეზობლები. ბოდვის დინამიკაზე გარკვეულ ზეგავლენას ახდენდა ძირითადი დაავადების მიმდინარეობა. გულ-სისხლძარღვთა სისტემის მოქმედების მაჩვენებლების გაუმჯობესების შემთხვევაში ბოდვითი განცდების ინტენსივობა ნელდებოდა.
 ამრიგად, ჯადოქრობის ბოდვა არქაული ბოდვითი კომპლექსის კომპონენტია და მიეკუთვნება მას, როგორც ნაწილი მთელს. ამის საპირისპიროდ, ფსიქოპათოლოგიური ფენომენების დროისა და სოციალური ფაქტორებისგან დამოუკიდებელი მიზეზებისგან, მაგალითად, კოტარის ბოდვის ან კაპგრას ბოდვისგან, განსხვავებით, იგი მეტწილად წარმოადგენს ფსიქიკურ დაავადებათა სოციალურ პატომორფოზს. მისი პოპულაციაში გავრცელება დამოკიდებულია ფსიქოლოგიური ღირებულებითი ორიენტაციის ცვლილებებზე, ადამიანებს შორის ურთიერთობებზე, კულტურულ დონესა და საინფორმაციო ნაკადზე [15].
როგორც ნებისმიერი სხვა კულტურულად განპირობებული ფენომენი, არქაული ბოდვითი კომპლექსი, ჰეტეროგენული ფსიქოპათოლოგიური  ძირითადი ბუნების შეუცვლელად (წამყვანი სინდრომის კონსტრუქცია, მიმდინარეობა, სიმძიმე), გამოხატავს მათ კულტურული, ისტორიული და სოციალური კომპონენტების ერთობლიობის მეშვეობით [49]. არქაული ბოდვის წარმოქმნის შესწავლა ხელს უწყობს ზოგად ბოდვით სინდრომში მისი სტრუქტურის მუდმივი მყარი ბირთვის გამოყოფას, გამიჯნავს მას ეპოქის და გარემოს გავლენის შემთხვევითი, არამუდმივი ელემენტებისგან [12].
ამ თვალსაზრისით ჯადოქრობის ბოდვის კლინიკური მნიშვნელობის განსაზღვრისას, უნდა განიხილოს მისი ურთიერთობა და ურთიერთგანპირობება სხვა ფსიქოპათოლოგიური სინდრომებით. ბოდვის წარმოქმნის დინამიკა განპირობებული იყო სინდრომოტაქსისით, ანუ სინდრომების მონაცვლეობით, შეწყობით და  დაშლით მოძრავი პათოლოგიური პროცესის დროს [28]. მაგალითად, ფსიქალგიას, სენესტოალგიას, სენესტეზიას, სენესტომათიას, დისმორფომანიას ასთენიური, იპოქონდრული, პარანოიული სინდრომების ფარგლებში თან ახლავს გათვალვის, ჯადოქრობის ავადმყოფური იდეები;  სენსორულ და მოტორულ ავტომატიზმის ჰალუცინაციურ-პარანოიდული სინდრომებით - შეპყრობილობის იდეები; ძალების, ენერგიის მოზღვავებას, განდიდების იდეას, აუტოიდენტიფიკაციის დარღვევას პარაფრენული სინდრომის დროს - სხვა წარმოშობის ბოდვა და ჯადოსნური უფლებამოსილება.
ევოლუციურ ასპექტში გამოსაკვლევი ბოდვითი ფაბულა არ წარმოადგენს უბრალო დაბრუნებას პალეოლოგიური დონის აზროვნებამდე. როგორც ჯერ კიდევ ვ. მანიანმა [55] აღნიშნა,  გასული საუკუნის ცრურწმენა  პაციენტებს დაკავშირებული აქვთ ელემენტარულ ცოდნასთან თანამედროვე სამყაროს სამეცნიერო აღმოჩენების შესახებ, რომლის შედეგია ბოდვის შერეული სურათი. ჩვენი დაკვირვებების თანახმად, ჰიპნოზის, რენტგენის სხივებით, სხვადასხვა სახის ენერგიით ზემოქმედების იდეა განხილულია, როგორც ჯადოქრული ჩარევა.
ჯადოქრობის ბოდვის და გათვალვის კლინიკური მნიშვნელობა მჭიდროდაა დაკავშირებული მის სოციალურ ასპექტთან. დევნის, მოწამვლის, ზიანის მიყენების ბოდვით იდეებთან ერთად იგი ქმნის „ერთიან ფსიქოპათოლოგიურ კვანძს, როდესაც კითხვის ნიშნის ქვეშ დგება პაციენტის შემდგომი სოციალურ-მორალური და ფიზიკური არსებობის  შესაძლებლობა და ამით იწვევს ბოდვითი დაცვის ბრუტალურ ფორმებს“ [9]. ამიტომ იგი უნდა ჩაითვალოს არახელსაყრელ პროგნოსტულ ნიშნად, როგორც კლინიკურ, ასევე სოციალურ ასპექტში.

ლიტერატურა
1. ვ. ბეხტერევი. ჩაგონება და მისი როლი საზოგადოებრივ ცხოვრებაში.— სანქტ-პეტერბურგი: კ.ლ. რიკერი, 1903.- 144 გვ.
2. ვ. ბლეიხერი, ი. კრუკი.  ფსიქიატრიული ტერმინების განმარტებითი ლექსიკონი.— ტ. 1—2.— როსტოვი: ფენიქსი, 1996.
3. პ. ბოლოგოე. შიზოაფექტური ფსიქოზის შიზოდომინანტური ფორმის მანიფესტური მდგომარეობის ტიპოლოგიური დახასიათება //ნევროპათოლოგიის და ფსიქიატრიის ჟურნალი —1998.— ტ. 98, № 6.— გვ. 14-18.
4. ფ. ბროკგაუზი, ი. ეფრონი. ენციკლოპედიური ლექსიკონი. ფილოსოფია და ლიტერატურა, მითოლოგია და რელიგია, ენა და კულტურა.— მოსკოვი: ეკსმო, 2003.- 591 გვ.
5. მ. ვარავიკოვა. მდგომარეობა წარმოსახვის ბოდვით პაროქსიზული შიზოფრენიის დროს  //სინაპსი— 1993.— № 4.— გვ. 51—55.
6. ვ. გინდიკინი. იპოქონდრული აშლილობები და მათი დონე // ექიმი.— 1993.- № 2.- გვ. 11-14.
7. ა. გოლენკოვი.  ჯადოქრობის ბოდვის მქონე პაციენტების კლინიკურ-სოციალური მახასიათებლები,რომლებმაც ჩაიდინეს საშიში ქმედებები // რუსული ფსიქიატრიული ჟურნალი.— 2001.- № 1.- გვ. 41-44.
8. პ. ჟანე. ნევროზი და ფიქსირებული იდეები: თარგმ. ფრანგ. — სანქტ-პეტერბურგი: ო. პოპოვის გამომცემლობა, 1903.- 428 გვ.
9. ა. ზურაბაშვილი.  ფსიქიკური აპარატის დინამიური დონეები და პერსონოლოგიური პრობლემები ბოდვის  სინდრომით //პერსონოლოგიის და კლინიკური ფსიქიატრიის აქტუალური პრობლემები.— თბილისი: მეცნიერება, 1970.- გვ. 124-135.
10. მღვდელმონაზონი პანტელეიმონი (ლედინი). ეშმაკის ხრიკები.— მოსკოვი: მართლმადიდებლური ფონდი „ბლაგოვესტი“ , 1977.
11. კ. კაარიაინენი, დ. ფურმანი. რელიგიურობა რუსეთში 90-იან წლებში // ძველი ეკლესიები, ახალი მორწმუნეები: რელიგია პოსტსაბჭოთა რუსეთის  მასობრივ ცნობიერებაში / კ. კაარიაინენის, დ. ფურმანის რედაქციით.— სანქტ-პეტერბურგი: საზაფხულო ბაღი, 2000.- გვ. 7-48.
12. ე. კამენევა, ა. კუდინოვი. ბოდვის არქაული ფორმების შესახებ  //მოსკოვის I ფსიქიატრიული საავადმყოფოს შრომები, 1940.— ტ. 3.— გვ. 440—450.
13. ი. კანაბიხი. ფსიქიატრიის ისტორია .— რეპრინსი — მოსკოვი, 1994.- გვ. 74-81.
14. გ. კინდრასი. წარმოსახვის მწვავე ბოდვის ფსიქოპათოლოგიის შესახებ  //ზოგადი ფსიქოპათოლოგიის საკითხები.— 1976.— № 2.— გვ. 106—119.
15. ვ. კოვალიოვი. ფსიქიკურ დაავადებათა პატომორფოზი: მისი ტიპები და მიზეზები // //ნევროპათოლოგიის და ფსიქიატრიის ჟურნალი — 1989.— ტ. 89, № 12.— გვ. 51—55.
16. მ. კორკინა.  დისმორფომანია მოზარდობის და ჭაბუკობის ასაკში.— მოსკოვი: მედიცინა, 1984,— 221 გვ.
17. ნ. კრაინსკი.  გათვალვა, ბნედიანობა, ეშმაკეული.— სანქტ-პეტერბურგი: მ. აკინფიევის და ი. ლეონტიევის ტიპოგრაფია, 1900.— 46 გვ.
18. ე. კრეპელინი. შესავალი ფსიქიატრიულ კლინიკაში: თარგმ. გერმან. — მოსკოვი: ბინომი. ცოდნის ლაბორატორია, 2004.— 493 გვ.
19. ე. კრეჩმერი. ისტერიის შესახებ: თარგმ. გერმან. — სანქტ-პეტერბურგი: განათლება, 1996.— 132 გვ.
20. ბ. ლებედევი.  სისხლძარღვოვანი გენეზის ფსიქიკური აშლილობა// ფსიქიატრიის სახელმძღვანელო /გ. მოროზოვის რედაქციით .—  2 ტომად.— ტ. 2.— მოსკოვი: მედიცინა, 1988,- გვ. 5-28.
21. ა. მეგრაბიანი. დეპერსონალიზაცია.— ერევანი: არმგოსიზდატი, 1962.— 355 გვ.
22. ა. მედვედევი.  ბოდვითი და ჰალუცინაციური აშლილობები გვიანი შიზოფრენული ფსიქოზის დროს, რომელიც მიმდინარეობს „საცხოვრებლის პარანოიის“  სურათით  // ნევროპათოლოგიის და ფსიქიატრიის ჟურნალი.— 1990.— ტ. 90, № 9.— გვ. 62-67.
23. ა.  მუხინი. კლინიკურ-ფსიქოპათოლოგიური თავისებურებები და მწვავე პარანოიდების ტიპოლოგია შიზოფრენიის დროს // ნევროპათოლოგიის და ფსიქიატრიის ჟურნალი.- 1985.- ტ. 85, № 2.- გვ. 236-243.
24.  ი. პავლოვი. თხზულებათა სრული კრებული.— 2-ე გამოც., დამ.— ტ. 3, წიგნი 1.— ცხოველთა უმაღლესი ნერვული საქმიანობის ობიექტური შესწავლის ოცწლიანი გამოცდილება.— მოსკოვი: სსრკ მეცნიერებათა აკადემიის გამომცემლობა, 1951.— 392 გვ.
25. ვ. პაშკოვსკი. ჯადოქრობის ბოდვის კლინიკური ასპექტები // ნევროპათოლოგიის და ფსიქიატრიის ჟურნალი.— 2005.— ტ. 105, № 3.— გვ. 7—11.
26. ხ. პოპოვი. განგაშის სინდრომის დიფერენციული დიაგნოზი: თარგმ. ბულგარ. // ნევროპათოლოგიის და ფსიქიატრიის ჟურნალი.— 1986.— ტ. 86, № П.— გვ. 1671-1676.
27. ა. პორტნოვი, ი. ბუნტოვი, ბ. ლისკოვი. პარაფრენული ბოდვის და მისი მსგავსი მდგომარეობის სინდრომოლოგიისათვის // ნევროპათოლოგიის და ფსიქიატრიის ჟურნალი.- 1968.- ტ. 68, № 6.- С. 890-895.28. ა, პორტნოვი. ზოგადი ფსიქოპათოლოგია.— მოსკოვი: მედიცინა, 2004.— გვ. 48-52.
29. ფსიქიკური აშლილობა და ქცევის აშლილობა (F00—F99) (კლასი V მკბ-10,  რომელიც ადაპტირებულია რუსეთის ფედერაციაში გამოყენებისათვის) / ბ. კაზაკოვცევას, ბ. გოლანდის რედაქციით,— სანქტ-პეტერბურგი, 2003.- 588 გვ.
30. ბ. რასელი. რატომ არ ვარ ქრისტიანი: რჩეული ათეისტური ნაწარმოებები: თარმგ. ინგლ.— მოსკოვი: პოლიტიზდატი, 1987.— 333 გვ.
31. ე. ტერენტიევი. ეჭვიანობის ბოდვა.— მოსკოვი: მედიცინა, 1991.— 271 გვ.
32. ბ. ფროლოვი. თეთრი ციებცხელების სინდრომოლოგიური სტრუქტურის შესახებ // ნევროპათოლოგიის და ფსიქიატრიის ჟურნალი.— 1970.— ტ. 70, № 5.— გვ. 736-740.
33. ა. იაკუბიკი. ისტერია: თარგმ. პოლონურ.— მოსკოვი: მედიცინა, 1982.— 344 сგვ.
34. Alonso L., Jeffrey W.D. Mental illness complicated by the Santeria belief in spirit possession // Hosp. Community Psychiatry.— 1988.— Vol. 39, № П.- C. 1188-1191.
35. Anderson R.D. The history of witchcraft: a review with some psychiatric comments // Amer. J. Psychiatry.— 1970.- Vol. 126, № 12.- P. 1727-1735.
36. Au W.L., Tan L.C., Tan A.K. Hemifacial spasm in Singapore: clinical characteristics and patients perceptions // Ann. Acad. Med. Singapore.— 2004,- Vol. 33, № 3.- C. 324-328.
37. Calmeil L.F. De la folie consideree sous le point de vue pathologique, philosophique, historique et judiciaire.— N. Y.: Arno Press, 1976.— 522 p.
38. Capgras J., Reboul-Lachaux J. L′illusions des sosies dans un delire systematique chronique // Bull. Soc. de Med. Psych.— 1923.— Vol. 2.— P. 6-16.
39. Charcot J.M., Richer P.M. Les demoniaques dans l′art.— Paris: Macula, 1984,- 211 p.
40. Connor J. W. The social and psychological reality of European witchcraft beliefs // Psychiatry.- 1975.- Vol. 38, № 4.- P. 336-380.
41. Cotard J. Du dulire de negations // Arch. De Neurol.— 1882.— Vol. 4 — P. 153-282.
42. Esquirol J. Des maladies mentales consideres sous les rapports medical, hygienique et medico-legal.— Paris: Balliere, 1838.
43. Ey H., Bernard P., Brisset Ch. Mannuel de Psychiatrie.— 3 ed.— Paris, 1967.- 1211 p.
44. Gattaz W.F., Hass S. The isolated olfactory hallucinosis and the olfactory hallucinations in the endogenous psychoses // Fortschr. Neurol. Psychiatr.— 1982.- Vol. 50, № 3.- P. 67-72.
45. Griesinger W. Die Pathologie und Therapie der psychischen Krankheiten: ftr Aerzte und Studirende.— 4 Aufl.— Braunschweig: F.Wreden, 1876.— 538 S.
46. Hoyersten J.G. Possessed! Some historical, psychiatric and current moments of demonic possession // Tidsskr. Nor Laegeforen.— 1996.— Vol. 116, № 30.- P. 3602-3606.
47. Iida J. The current situation in regard to the delusion possession in Japan // Jap. J. Psychiatry Neurol.- 1989.- Vol. 43, № 1.— P. 19-27.
48. Jaspers К. Allgemeine Psychopathologie.— 3 Auft.— Berlin: Thieme, 1923.- 420 S.
49. Karp I. Deconstructing culture-bound syndrome // Soc. Sci. Med.— 1985.- Vol. 21, № 2.- P. 221-228.
50. Kemp S., Williams K. Demonic possession and mental disorder in medieval and early modern Europe // Psychol. Med.— 1987.— Vol. 17, № 1.— P. 21-29.
51. Kotsopoulos S. Intrusion and internalization of the devil: popular saints vs. the Fathers of the Church // Vesalius.- 2001.- Vol. 7, № 2.- P. 78-85.
52. Lauerma H. A religious experience or psychiatric symptom? // Duodecim.- 2000.- Vol. 116, № 23.- P. 2704-2709.
53. Leon C.A. «E1 duende» and other incubi. Suggestive interactions between, the devil, and the brain // Arch. Gen. Psychiatry.- 1975.- Vol. 32, № 2.- P. 155-162.
54. Magnan V. Le dfflire chronique a evolution systfimatique, par Magnan et P.Sm-iex.- Paris: Gauthier - Villars, 1892.- P. 184.
55. Magnan V. Les degeneres, etat mental et syndromes episodiques.— Paris: Rueff, 1895.- 235 p.
56. Marneros A. The schizoaffective phenomenon: the state of the art // Acta Psychiatr. Scand Suppl.- 2003.- Vol. 418.- P. 29-33.
57. Omata W. Schizoaffective psychoses in Germany and Japan — a transcultural psychiatric study // Fortschr. Neurol. Psychiatr.— 1985.— Vol. 53, № 5.- P. 168-176.
58. Pfeifer S. Demonic attributions in nondelusional disorders // Psychopathology.- 1999.- Vol. 32, № 5.- P. 252-259.
59. Sepec V. Demonology in old medical manuscripts // Ceska Slov. Psychiatr- 1995.- Vol. 91, № 5,- P. 277-281.
60. Seglas J. Les Hallucination psychomotorices verbales // Progress medical.- 1888.- Vol. 2, № 53.- P. 137-139.
61. Spitzer R.L., EndicottJ., Robins E. Research diagnostic criteria: rationale and reability // Arch. Gen. Psychiatry.- 1978 - Vol. 35, № 6 — P. 773-782.
62. Tolle R. Psychiatrie 7., bberarbeitete und erg. Aufl.— Berlin; New York: Springer-Verlag, 1985.- 433 S.
63. Turkson S.N. Schizophrenia — the spirit possessed 23 year old male from rural Kpando Dzoanti, Volta Region in Gana: case report // East. Afr. Med. J.- 2000.- Vol. 77, № 11.- P. 629-630.
64. Weyer J. De praestigiis damonum. Von teuffelsgespenst, zauberern und gifftbereytern.— Franckfurt am Mayn: durch Nicolaum Basseum, 1586.— 575 S.

თავი 5

დეპრესია ბოდვის რელიგიური ფაბულით

დეპრესიასთან დაკავშირებული სამუნებისმეტყველო-მეცნიერული და რელიგიურ-მორალური შეხედულებების ურთიერთობას დიდი ხნის ისტორია და ტრადიცია აქვს. ფსიქიატრიის განვითარების უკვე მონასტრულ პერიოდში დაგროვდა გამოცდილება, რომელიც წარმოადგენს ღირებულებას ჩვენ დროშიც. ბიზანტიური რელიგიური მოღვაწე, ცნობილი ტრაქტატის „კიბეს“ ავტორმა იოანე ლესტვიჩნიკმა (კიბისაღმწერელმა) (VI ს.) „სასოწარკვეთა“ აღწერა, როგორც ერთ-ერთი საფრთხე, რომელიც ელოდება ბერს. ორი სახის სასოწარკვეთის საუბრისას, რომელსაც იწვევდა მრავალი ცოდვა და ამპარტავნება, იგი უკვე განასხვავებდა სულიერი და „ბუნებრივი“ წარმოშობის აშლილობას [2]. XIX საუკუნეში რელიგიური მელანქოლია (melancholia religiosa) აღწერა ვ. გრიზინგერმა და მოიცავდა ფსიქიკური დეპრესიის მდგომარეობას მძიმე ცოდვის რელიგიურ ბოდვასთან, ჯოჯოხეთური სასჯელის შიშთან, ღვთის სასჯელთან ერთად [14]. მელანქოლიის კიდევ ერთი ფორმა, რომელიც დაკავშირებულია რელიგიურ განცდებთან, ვ. გრიზინგერის აზრით, იყო „დემონომელანქოლია“, რომელიც წარმოიქმნა ღრმა შიშის ფონზე და თან ახლდა დემონების არსებობის შეგრძნება სხეულის სხვადასხვა ნაწილში. ტერმინები „რელიგიური მელანქოლია“, „რელიგიური შეშლილობა“ ნახსენები იყო ს. კორსაკოვის [1], ვ. სერბსკის [8] სახელმძღვანელოებში. პესიმისტური ხასიათის მქონე რელიგიურ განცდებზე ყურადღებას ამახვილებდნენ არა მხოლოდ ფსიქიატრები, არამედ ფსიქოლოგებიც. ამ განცდების ძირითად მახასიათებლებად უ. ჯეიმსს მიაჩნდა ის,  რომ მათ ნუგეშის ნაცვლად მოაქვთ სასოწარკვეთა, მათი ფარული მნიშვნელობა წარმოდგენილია, როგორც საშიშროება, ხოლო ზებუნებრივი ძალები, რომლებიც პაციენტზე ზემოქმედებენ,  აღქმულია, როგორც მტრული [13].
კ. შნაიდერმა აღნიშნა ფსიქოტური დეპრესიის სამი თვისება, რომელსაც თან ახლავს რელიგიური ბოდვა: 1) მინიმალური ცოდვების რეტროსპექტული მოგონებების ტრანსფორმაცია ღვთის წინაშე მძიმე დანაშაულის განცდაში და „დამსახურებული“ სასჯელის გარდაუვალი მოლოდინი; 2) პაციენტების პედანტური რელიგიური საქმიანობა, რომელიც მათ  ადრე არ ახასიათებდა და რომელიც არ იწვევს დეპრესიის და სედაციის თავიდან აცილებას; 3) რელიგიური რწმენის დაკარგვა ფსიქიკური ანესთეზიის დროს (anaesthesia psychica dolorosa) [12].
რელიგიის და ფსიქოპათოლოგიის ურთიერთობას დიდი ყურადღება ერთობოდა დ. ველეხოვის [3] ბოლო შრომებში. ნ. გოგოლის დაავადების პატოგრაფიული კვლევის დროს მან აღნიშნა : „გოგოლის რელიგიურ გრძნობებში, განსაკუთრებით პირველი შეტევის დროს და თუნდაც 1848 წლამდე, შეინიშნებოდა ავადმყოფობასთან ბრძოლის და წინააღმდეგობის ელემენტები, დახმარებისათვის ლოცვით ღმერთისადმი და ახლობლებისადმი თხოვნით მიმართვა მეამბოხე აზრების, ცრურწმენის და სულმოკლე წინათგრძნობის აღსაკვეთად. შემდგომი შეტევების, და  განსაკუთრებით უკანასკნელი შეტევის დროს,  სრულად დომინირებდა ცოდვილობის, თავის დამცირების ბოდვა, რწმენის დაკარგვა პატიების შესაძლებლობაში ... როდესაც საკვებზე უარს აცხადებდა და სისუსტემ პროგრესული ხასიათი მიიღო, ექიმები მკურნალობის მიზნით იყენებდნენ წურბელებს, სისხლის გამოშვებას, მარიამბულას სალბუნს, გულის ასარევ საშუალებებს ნაცვლად გამაჯანსაღებელი მკურნალობისა .... მოძღვარმა ურჩია ყველაფრისთვის თავი დაენებებინა და წასულიყო მონასტერში, ხოლო უკანასკნელი შეტევის დროს გოგოლი ისე შეაშინა იმქვეყნად მოსალოდნელი სასჯელით, რომ გოგოლმა შეაწყვეტინა და უთხრა: „კმარა! წადით! აღარ შემიძლია ამის მოსმენა! ძალიან მეშინია!“ ავადმყოფობა და გოგოლის გარდაცვალება - ტიპიური შემთხვევაა, როდესაც ექიმებმა ჯერ კიდევ არ იცოდნენ ამ დაავადების ამოცნობა, რომელიც ჯერ კიდევ არ იყო აღწერილი სამედიცინო ლიტერატურაში, არც მოძღვარმა არ იცოდა ამ დაავადების ბიოლოგიური კანონები, ცალმხრივად აძლევდა ინტერპრეტაციას, სულიერი და მისტიკური პოზიციებიდან, და არა ადამიანის „ფართო ჰორიზონტის“, მასში ბიოლოგიურის, ფსიქოლოგიურის და სულიერის ერთიანობის, მათი რთული ურთიერთობის ასპექტში“.
ბოლო წლების განმავლობაში დიდი ყურადღება ეთმობა ფსიქოტურ დეპრესიას. ლიტერატურაში აღნიშნულია მისთვის დამახასიათებელი ბოდვა და ჰალუცინაციები [13], დანაშაულის გრძნობა და აჟიტირება [18, 20], პაციენტების მიერ სუიციდის ჩადენის რისკი [15]. მაგრამ  დეპრესიის სტრუქტურა და განვითარების თავისებურებები რელიგიურ-მისტიკური შინაარსის ბოდვით საკმარისად  არ არის შესწავლილი.
  ამრიგად, დეპრესიას ბოდვას რელიგიური ფაბულით მიეკუთვნებიან ფსიქოტური მდგომარეობები, რომლებიც მოიცავენ დეპრესიული ეპიზოდის ძირითად სიმპტომებს [7] (დეპრესიული განწყობა, ინტერესის და სიამოვნების დაკარგვა, ენერგიულობის კლება) რელიგიურ-მისტიკური შინაარსის, ცოდვის, შეპყრობილობის, ჯადოქრობის ბოდვით იდეებთან კომბინაციაში. მითითებულ თვისებებთან ერთად, ამ დეპრესიის სტრუქტურაში შეიძლება აღმოჩნდეს მოუსვენრობა, აჟიტირება, ჰალუცინაციები.

5.1. დეპრესიის კლინიკური ვარიანტები ბოდვის რელიგიური ფაბულით

დეპრესიის კლინიკურ ტიპოლოგიას ბოდვის რელიგიური ფაბულით საფუძვლად უდევს სამამულო ფსიქიატრიაში ტრადიციული სინდრომოლოგიური პრინციპი. თავისი კონსტრუქციით იგი, ი. ნულერის აზრით [4],  მიეკუთვნება დეპრესიის 2 ჯგუფს ან, ა. ტიგანოვის აზრით  [10], რთული ფორმის დეპრესიას და ხასიათდება დეპრესიის სიმპტომების კომბინაციით ფსიქოპათოლოგიური რეგისტრის სხვა სიმპტომებთან ერთად. ხშირად ფსიქოზი იწყება შფოთიანი და დეპრესიული სიმპტომებით, შემდეგ მათ უერთდება ჰალუცინაციური, ბოდვითი, სენესტომათური, დეპერსონალიზაციურ-დერეალიზაციური გამოვლინებები  დეპრესიის სიმპტომების თანდათანობით შესუსტებით. ამ თვისებებმა საშუალება მოგვცა გაგვეხილა დეპრესია ბოდვის რელიგიური ფაბულით დეპრესიულ-პარანოიდული, მელანქოლიურ-პარაფრენული, დეპრესიულ-დერეალიზაციური, შფოთიან-დეპრესიული და დეპრესიულ-იპოქონდრული სინდრომების ფარგლებში.
დეპრესიულ-პარანოიდული სინდრომი.  ხასიათდება დეპრესიული და შემაშფოთებელი აფექტით ცოდვის, განსჯის, დასჯის ბოდვითი იდეებით. გამოხატული ანტიდეპრესიული გამოვლინების ფონზე სომატური არაკეთილდღეობის შეგრძნებით, ჩნდება სენსორული ბოდვის გამოხატული გამოვლინებები. გარემო აღიქმება როგორც შეცვლილი, ჩნდება შიშის გრძნობა, გაურკვეველი წარმოდგენა მოსალოდნელ კატასტროფაზე (ბოდვითი აღქმა). კოშმარულ სიზმრებში ხედავს მიცვალებულებს, შავებში ჩაცმულ ადამიანებს („სატანის მოსამსახურეებს“), სიკვდილს („სილუეტი თეთრ ბალახონში ცელით მხარზე“), კუბოებს. მაგალითად, პაციენტს ეჩვენებოდა, რომ სურდათ მისთვის კისრიდან ჯვარის ჩამოგლეჯა („როცა გამეღვიძა, ცივმა ოფლმა დამასხა“). უჩნდება ობსესიური წარმოდგენა გარდაცვლილ ნათესავებზე. განვითარებადი ბოდვითი ფაბულა თანდათან იძენს გენერალიზებულ ხასიათს: პაციენტებს საკუთარი თავი ცოდვილად, ზნედაცემულად მიაჩნიათ, რომ მათ ჩირქი მოცხეს ადამიანთა მოდგმას. ეკლესიაში მრევლის, მღვდლების მზერაში და თუნდაც წმინდანთა ხატებში ისინი ხედავენ გამკიცხავ მინიშნებებს (განსაკუთრებული მნიშვნელობის ბოდვა). ბოდვით იდეებში გაერთიანებულია ყველაზე თანამედროვე და არქაული წარმოდგენა: „ეშმაკის დავალებით  ამონტაჟებენ მოსასმენ მოწყობილობებს, ვიდეოკამერებს, კითხულობენ ინფორმაციას სახლში კომპიუტერიდან“. მცდარ ცნობას უარყოფითი ორეულის  სიმპტომის სახით აქვს პირდაპირი საფრთხის ხასიათი: „ქალიშვილი - ეშმაკია დრაკონის სახით, მას სურს ამოქოლოს ბინაში, წაართვას სასმელ-საჭმელი“, „ქმარი - ეშმაკია, რომელსაც სურს მისი მოკვლა“. მოსალოდნელი საშინელი დასასრულის წინათგრძნობა ასახავს ინსცენირების ბოდვას („ყველაფერი მოწყობილია: ბოროტი ძალები ჩასახლდნენ ექთნებში, სანიტრებში, ექიმებში, უნდათ მოკვლა, დახრჩობა, დასახიჩრება, უფსკრულში გადაგდება“).
კანდინსკი-კლერამბოს სინდრომი წარმოდგენილია სმენითი, ვიზუალური, ყნოსვითი ფსევდოჰალუცინაციებით, რომლებიც დაკავშირებულია ზემოქმედების იდეებთან. პაციენტები გრძნობენ სამარხის სუნს, ესმით ხმები, როგორც გამკიცხავი, ასევე კონტრასტული თავისი შინაარსით („ზოგჯერ შეურაცხმყოფელი, ზოგჯერ ღვთის ხმა“). ჩაგონების, ზემოქმედების, მანძილზე აზრის წაკითხვის შეგრძნებები  ინტერპრეტირებულია ძირითადი ფაბულის ფარგლებში. პაციენტები გმობენ საკუთარ თავს საყოველთაოდ აღიარებული ნორმების თვალსაზრისით უმნიშვნელო გადაცდომების გამო, ამიტომ ხშირად და თავშეუკვებლად ლოცულობენ, ხშირად ღამით, უარს ამბობენ ხორცეულ საკვებზე, წმინდა წყალს აპკურებენ სახლს, ინანიებენ ცოდვებს, აღსარებას აბარებენ. საკუთარი ცოდვილობის წარმოდგენა ამძაფრებს შვების ნაკლებობას.

დაკვირვება 9.

პაციენტი შ., 34 წლის. მემკვიდრეობითობა არ აქვს დამძიმებული ფსიქიკური დაავადებებით. მამა აქტიური, კომუნიკაბელური ადამიანი იყო, გარდაიცვალა 1978 წელს გულის შეტევით. დედა - მგრძნობიარე, შთაბეჭდილებიანი, წყენია ქალბატონი, გარდაიცვალა 1973 წელს ონკოლოგიური დაავადებით. პაციენტი - მეორეა ექვსი შვილიდან. ბავშვობაში იზრდებოდა და ვითარდებოდა გადახრების გარეშე, ბავშვობაში არ გადაუტანია მძიმე ავადმყოფობა. ბუნებით ჩამოყალიბდა, როგორც მორცხვი, გაუბედავი, წყენია. სკოლაში სწავლობდა კარგად, მას შემდეგ, რაც 10 კლასი დაამთავრა, ცდილობდა ჩაებარებინა სასოფლ-სამეურნეო ინსტიტუტში, მაგრამ  კონკურსით ვერ გავიდა, შემდეგ სწავლობდა  პოლიტექნიკურ ტექნიკუმში, რომელიც დაამთავრა. 22 წლის ასაკში ცოლად გაჰყვა სამხედრო მოსამსახურეს, მუშაობდა ატელიეში ოსტატად.  23 წლის ასაკში ქალიშვილი შეეძინა. 1993 წელს მეგობარმა წაიყვანა ეკლესიაში, ამის შემდეგ მინიმუმ თვეში ერთხელ მიდიოდა ტაძარში, მონაწილეობდა რელიგიურ მსახურებაში, თუმცა თავს არ მიიჩნევდა აქტიურ მორწმუნედ. 1995 წელს მან განიცადა მძიმე ფსიქიკური ტრავმა, რაც გამოწვეული იყო დის ავადმყოფობითა და გარდაცვალებით. ხარკოვიდან დაბრუნების შემდეგ, სადაც მისი და ცხოვრობდა, თავს გრძნობდა სუსტად და გულდამძიმებულად. გაუჩნდა აზრი, რომ დამნაშავეა მის წინაშე იმის გამო, რომ „ცუდად უვლიდა“. შემდეგ დეპრესიასთან ერთად უძილობა დაეწყო. განსაკუთრებით ცუდად გრძნობდა თავს დილით. დანაშაულის გრძნობას დაემატა ღვთის წინაშე ცოდვილობს იდეა. რაც უფრო მეტს ლოცულობდა, მით უფრო გრძნობდა თავს ცოდვილად. ერთ დღეს იგრძნო, რომ ოთახში მოხდა გარკვეული ცვლილებები, ოთახი გახდა უცხო, არასასიამოვნო, საშიში, გაჩნდა შიშის, წუხილის გრძნობა: ღამით წამოხტებოდა, ხედავდა თეთრ სამოსელში გამოწყობილ ქალს  ცელით ხელში (სიკვდილი გამოეცხადა). შენიშნა, რომ მეზობლები უჩვეულოდ იქცეოდნენ: ალმაცერად უყურებენ, მშრალად და ცივად ესალმებოდნენ, ცდილობდნენ არ შეხვედროდენ მას. მათ მზერას, რეპლიკებს, ღიმილს აღიქვამდა, როგორც დაგმობის მინიშნებას, რომელშიც ხედავდა საკუთარი ცოდვილობის დადასტურებას. შემდეგ მეზობლების საუბარს სამზარეულოში აღიქვამდა, როგორც გამამტყუნებელ რეპლიკებს: „მეძახდნენ ძროხას, ბინძურს, ზნედაცებულს“. გაახსენდა, როგორ უჩვეულოდ შეხედა რამდენიმე წლის წინ ახალგაზრდა მამაკაცმა, მან კი მზერა არ მოაშორა. რეტროსპექტულად მან ეს შეაფასა, როგორც ქმრის ღალატი და კიდევ უფრო დარწმუნდა იმაში, რომ ცოდვილია და იმსახურებს ყველაზე მძიმე სასჯელს. ერთ დღეს ტაძარში წავიდა ცოდვების მოსანანიებლად. როდესაც ტაძარს მიუახლოვდა, ისეთი განცდა გაუჩნდა, რომ ყველაფერი მოწყობილია, რომ რაღაც გარკვეული მიზნით ეკლესიის გარშემო განსაკუთრებულად დადიან ადამიანები  ჯვრებით ხელში. მოესმა ღვთის ხმა, რომელიც აუწყებდა, რომ თავისი იქ ყოფნით ბილწავს ტაძარს და უნდა დატოვოს იგი: „ეკლესია უნდა ეკუთვნოდეს ღმერთს“. სახლში იყო აფორიაქებული, მოუსვენარი: ზოგჯერ გამალებით ლოცულობდა, ზოგჯერ ტიროდა, შემდეგ იცინოდა, ცდილობდა სადღაც გაქცევას. სასწრაფო დახმარების მანქანით გადაიყვანეს ფსიქიატრიულ სტაციონარში .
სტაციონარში. განყოფილებაში პირველ დღეებში იყო აგზნებული, აფორიაქებული, უწესრიგოდ  ამოძრავებდა ხელებს, რაღაცას ბუტბუტებდა. კლოფიქსოლის ინექციის შემდეგ ოდნავ დამშვიდდა. საუბრის დროს მან თქვა, რომ გარშემო ყველაფერი მოწყობილია, რომ ერთ-ერთი მედდა - ეშმაკის მსახურია, ხოლო მეორე - ღმერთის. ეშმაკის მსახურმა მოაჯადოვა იგი. გაიხსენა გარდაცვლილი და, თქვა, რომ დამნაშავეა  მის წინაშე და ამისათვის ღმერთი დასჯის მას. ამიტრიპტილინით, კლოპსიკოლით, ტრიფტაზინით მკურნალობის შემდეგ  მდგომარეობა გაუმჯობესდა. გაუუმჯობესდა ძილი, შეუმცირდა შფოთვა, გახდა უფრო მშვიდი, მაგრამ დიდი ხნის განმავლობაში არ ჰქონია კრიტიკული დამოკიდებულება მისი მდგომარეობის მიმართ. შემდგომ დათანხმდა, რომ ავად იყო, პირობა დადო, რომ გამოწერის შემდეგ მიიღებდა წამლებს. შეხვედრისას მეგობრულად იყო განწყობილი მეუღლის მიმართ, წუხდა ქალიშვილის გამო. გამოწერეს ფსიქიატრის ზედამხედველობის ქვეშ საცხოვრებელი ადგილის მიხედვით.
დიაგნოზი: F32.3  დეპრესიული ეპიზოდი მწვავე ფსიქოტური სიმპტომებით.

აღნიშნული მაგალითი გვიჩვენებს, რომ პაციენტს ხასიათის ასთენიური თვისებებით ფსიქიკური ტრავმის შემდეგ უჩნდება დეპრესიული სიმპტომები, რომლებსაც შემდეგ უერთდება მწვავე სენსუალური ბოდვა მისი ძირითადი კომპონენტებით: ბოდვითი აღქმით, განსაკუთრებული მნიშვნელობის, ინსცენირების ავადმყოფური იდეებით. ფსიქოზის დასაწყისშივე განცდები იღებს გამოხატულ რელიგიურ-მისტიკურ ელფერს, რომლის შინაარსს განსაზღვრავს ღვთის წინაშე ცოდვილობის იდეა, გაკიცხვის და სასჯელის ბოდვა.
მელანქოლიურ-პარაფრენული სინდრომი.  კლინიკური სურათი ხასიათდება ფსიქიკური პროცესების ინტეგრაციის ღრმა დარღვევებით, საკუთარი გამოცდილების გაცნობიერების აშლილობით,  აუტოიდენტიფიცირების  დარღვევით [6].
მელანქოლიური პარაფრენია ერთ-ერთი რგოლია დეპრესიული შეტევის განვითარებაში, რომელსაც წინ უძღოდა ასთენიური, ანქსიოზური, დეპერსონალიზაციური და დერეალიზაციური,  ჰალუცინაციური-პარანოიდული სინდრომები, რომლებიც იყვნენ კომბინირებული და ერთმანეთს ენაცვლებოდნენ. ბოდვითი ფაბულა შეიცავდა მესიანიზმის, ჯადოსნური უფლებამოსილების, გარდასახვის, შეპყრობილობის იდეებს. წარმოსახვის ბოდვასთან ერთად ბოდვის წარმოქმნის მექანიზმებში შედიოდნენ ინტერპრეტაციული და სენსუალური კომპონენტები. შეინიშნებოდა ბ. სოკოლოვას მიერ ადრე აღნიშნული აფექტის ლაბილობა და მისი შეუსაბამობა ბოდვით ფაბულასთან (განდიდების ბოდვა დეპრესიის შემთხვევაში) [9]. მაგალითად, ინდივიდუალური დანაშაულის საშინელი გრძნობა გადაიზარდა მესიანობის კომპლექსში: პაციენტები თვლიდნენ თავს ღმერთის რჩეულებად, წმინდანებად, რომ მათი მოწოდებაა მიიყვანონ კაცობრიობა მონანიებისაკენ, თავიდან აიცილონ გლობალური კატასტროფა.
ნიჰილისტური ვარიანტია კოტარის ბოდვა, რომელიც ხასიათდებოდა რიგი ორგანოების არსებობის უარყოფით, მათი ლპობის და დაშლის მტკიცებით, და რთულდებოდა ბოდვის მიმართ კონგრუენტული ჰალუცინაციური ხმებით, რომელიც „ისმოდა  ჯოჯოხეთიდან“ და ბრალს სდებდა ცოდვებში.
ბოდვითი დეპერსონალიზაცია შეიცავს რელიგიურ-მისტიკურ კომპონენტს შეპყრობილობის ბოდვასთან ერთად და აუტომეტამორფოზის ბოდვას ჩონჩხის დეფორმაციის, ბალანის, რქების, ბრჭყალების, კუდის ამოსვლის შესახებ. ბოდვითი ქცევა ხასიათდებოდა ფსიქომოტორული აგზნებით, სუიციდალური ზრახვებით და ქმედებებით. მწვავე ენდოგენური ფსიქოზის დონეზე  აღინიშნებოდა ცალკეული ონეიროიდულ-კატატონიური ჩართვა ფანტასტიკური იდეების, ილუზორული აღქმის, ჰალუცინაციების სახით, რომლებიც კალეიდოსკოპივით ცვლიდნენ ერთმანეთს და რომლებსაც აერთიანებდა განცდების ესქატოლოგიური ხასიათი. პაციენტებს წარმოედგინათ, რომ ისინი ზეცაში არიან, სადაც მიმდინარეობს იდეათა ბრძოლა ბნელი ძალების დომინირებით სატანის არმიიდან.

დაკვირვება 10.

პაციენტი ი-ვა, 53 წლის. მამის შესახებ ინფორმაცია არ მოიპოვება. დედა გარდაიცვალა სომატური დაავადებისგან, იყო კეთილი, მშვიდი. პაციენტი სამ დას შორის იყო უმცროსი. პირველი გარდაიცვალა ადრეულ ასაკში მენინგიტისგან, მეორე მკურნალობდა ფსიქიატრიულ საავადმყოფოში „სუიციდის მცდელობისათვის უიღბლო სიყვარულის გამო“. ქალიშვილი იმპულსურია, ქცევა არასტაბილური, მიუხედავად ახალგაზრდა ასაკისა,  სამჯერ იყო გათხოვილი.
პაციენტი გაიზარდა და განვითარდა გადახრების გარეშე, ბავშვობაში მძიმე ავადმყოფობა არ გადაუტანია. ბავშვობიდან ბებიამ აზიარა მართლმადიდებლურ სარწმუნოებას, ბოლო 15 წლის განმავლობაში რეგულარულად დადიოდა ეკლესიაში, ასრულებდა რიტუალებს. ყოველთვის იყო სტენიური, კომუნიკაბელური, უმიზეზოდ განწყობა არ ეცვლებოდა. სკოლაში სწავლობდა განსაკუთრებული ინტერესის გარეშე. სკოლის დამთავრების შემდეგ, მან დაამთავრა რკინიგზის ტრანსპორტის ტექნიკუმი. მრავალი წლის განმავლობაში მუშაობდა რკინიგზაში შრომის უსაფრთხოების ინჟინრად. მატერიალურად კარგად იყო უზრუნველყოფილი, ხშირად დადიოდა მივლინებებში. 25 წლის ასაკში გათხოვდა, ჰყავს სრულასაკოვანი ქალიშვილი. სახლში მდომარეობა არ იყო მშვიდი. იმის გამო, რომ მისი ქმარი სვამდა,  სახლში ხშირად იმართებოდა სკანდალი. ერთ-ერთი ჩხუბის დროს მან მეუღლეს დანით მიაყენა ჭრილობა გულმკერდის არეში. მისი მეუღლე საავადმყოფოში გადაიყვანეს, გამოწერეს დამაკმაყოფილებელ მდგომარეობაში. მსჯავრდებულია პირობითად. დღეისათვის ნასამართლეობა მოხსნილი აქვს.
2001 წლის სექტემბერში შტატების შემცირების გამო გაათავისუფლეს სამსახურიდან. დარეგისტრირებულია შრომის ბაზარზე. მძიმედ განიცდიდა სამსახურის დაკარგვას, ფინანსურ სირთულეებს, სოციალური სტატუსის ცვლილებებს. იმავე წელს ქალიშვილთან კონფლიქტის შემდეგ განწყობა შეეცვალა უარესობისკენ. შემდეგ გაუჩნდა სასოწარკვეთა, შფოთვა, მოსალოდნელი უბედურების გრძნობა. თავის ცხოვრებას, თავის ქმედებებს აფასებდა რეტროსპექტულად. გაუჩნდა საკუთარი ცოდვილობის რწმენა, გადაწყვიტა, რომ ღმერთი სჯის იმის გამო, რომ ქმარს მიაყენა ჭრილობა:  „ინტუიციურად დავარტყი, თვითონაც არ ვიცი, რატომ არ მაძლევს მოსვენებას ჩადენილის მოგონებები“. მაშინ იგრძნო ცვლილება სხეულში: „რაღაც ისროდა, მირტყავდა“. გაუჩნდა იდეა, რომ შიგნეული ულპებოდა, რომ მისი ხორცი შეიცვალა ეშმაკის ხორცით. ესმოდა „ხმები ჯოჯოხეთიდან“, რომ ცოდვების გამო ცოცხლად დაწვავენ კრემატორიუმში. გადავწყვიტა თვითმკვლელობა, მაგრამ ვერ შეძლო. ხმები უბრძანებდნენ წასულიყო სახლიდან, "დანარჩენები რომ კარგად ყოდილიყვნენ“. შეშინებული ყინვაში გაიქცა იმით, რაც ეცვა სახლში, ფლოსტებით. დაეხეტებოდა ქუჩებში, როგორღაც შევიდა მეტროში, დიდ ხანს იდგა პლატფორმაზე საშიშ ზონასთან ახლოს. მილიციამ დააკავა. პიკეტში ტიროდა, ყვიროდა, ლაპარაკობდა „ბიბლიის ენით“, გადაიყვანეს ფსიქიატრიულ სტაციონაში.
სტაციონარში. მიღებისას ზედა და ქვედა კიდურებზე ჰქონდა მოყინვის კვალი. მოუსვენარია, შეშფოთებული, არ ასახელებს გვარს, სახელს და მამის სახელს. აქეთ-იქით აწყდება, ყვირის, ცდილობს სადღაც გაიქცეს, ამბობს, რომ ცოდვების გამო გადაიქცა ეშმაკად. სედატიური მოქმედების ტრანკვილიზატორების და ნეიროლეპტიკოსების შედარებით მცირე დოზის ფონზე  პირველი კვირს ბოლოს გახდა უფრო მოწესრიგებული. თანდათანობით მოხდა ბოდვითი იდეების დეზაქტუალიზაცია, გაჩნდა მისი მდგომარეობის ნაწილობრივი კრიტიკა. მან განაცხადა, რომ ყველა მის მოქმედებას ხმები წარმართავდნენ. თავიდან ფიქრობდა, რომ ხმა ეკუთვნის უფალს, შემდეგ მიხვდა, რომ ეშმაკს, რადგან „უფალი თესავს სიკეთეს“. არ გამორიცხავს, რომ მის სხეულში ეშმაკია, ხშირად და დიდიხნობით ლოცულობს, ამბობდა: „ცოდვებს ვინანიებ, მაგრამ ეს არ არის საკმარისი“. ძილი ფხიზელი აქვს. ჭამს ცოტას.
დიაგნოზი: F32.3 მწვავე დეპრესიული ეპიზოდი ფსიქოტური სიმპტომებით.

 პაციენტს რიგი ფსიქიკური ტრავმების შემდეგ გაუჩნდა მკაფიოდ გამოხატული დეპრესია დანაშაულის, ცოდვის, სუიციდალური ტენდენციების ავადმყოფური იდეებით. დეპრესიული შეტევის განვითარებასთან ერთად დაემატა დეპრესიული ბოდვისადმი კონგრუენტული ვერბალური ჰალუცინაციები, კოტარის ნიჰილისტური ბოდვის სიმპტომები, აუტომეტამორფოზის ბოდვა.
დეპრესიულ-დეპერსონალიზაციური სინდრომი.  ადრეულისგან განსხვავებით, მოცემული კლინიკური ვარიანტის შემთხვევაში დეპერსონალიზაციური განცდები არ ცდება მოცემული პიროვნების შესაძლებლობების საზღვრებს და შემოიფარგლება ახლობლების მიმართ სიყვარულის გრძნობის დაკარგვით შფოთვის, გარე სამყაროს მოჩვენებითობის  განცდასთან ერთად [10]. განცდებს საფუძვლად უდევს ინტენსიური, ბევრად უფრო გამოხატული, ვიდრე სხვა კლინიკური ვარიანტების შემთხვევაში, გაცნობიერება დანაშაულისა ჩადენილი ცოდვების გამო წარსულსა და აწმყოში („ვეწეოდი თავაშვებულ ცხოვრებას, სიამოვნებას ვანიჭებდი საკუთარ ხორცს, ნაკლებად თაყვანს ვცემდი ღვთის სიტყვას, ქალწულად უნდა დავრჩენილიყავი“). გრძნობის და განცდის შეუძლებლობა, რომლებიც, რ. ტოლეს აზრით [20], ქმნის მელანქოლიის ბირთვს, იწვევს რწმენას, რომ ღმერთმა ზურგი შეაქცია და არ სურს მოისმინოს არც ლოცვა და არც ცოდვების მონანიება. განსაკუთრებით მძიმე ასატანი იყო სიცარიელე, დროის შეგრძნების დაკარგვა, ახლობლების, ძველი გრძნობების გაუჩინარება, განსაკუთრებით შვილების მიმართ („შვილი მოდის,  მე კი ქვასავით ვარ“). დაუფლების, ჯადოქრობის, გათვალვის ფრაგმენტულ იდეებს ბოდვითი ინტერპრეტაციის ხასიათი აქვს. აღინიშნებოდა მაღალი სუიციდალური განწყობა.

დაკვირვება 11.

პაციენტი პ., 38 წლის. მემკვიდრეობითობა არ იყო დამძიმებული ფსიქიკური დაავადებებით. დედა კეთილი, რბილი. მამა ენერგიული, შეუპოვარი. უმცროსი და ჯანმრთელი. პაციენტს ადრეულ ბავშვობაში აღენიშნებოდა ნევროპათიის ნიშნები, ღამის შიში, ეშინოდა უცნობების, ვერ ჩერდებოდა სახლში მარტო, ზოგჯერ აღენიშნებოდა ცვლილება განწყობაში. ფსიქიატრისთვის დახმარებისათვის არ მიუმართავს.  ზრდასა და განვითარებაში თანატოლებს არ ჩემორჩებოდა. სკოლაში სწავლობდა არათანაბრად, ხასიათდებოდა ეჭვიანობით, დაუცველობით, ამის გამო მეგობრები ბევრი არ ჰყავდა. სკოლის დამთავრების შემდეგ სასწავლებელში მიიღო ფარმაცევტის პროფესია. 24 წლის ასაკში გათხოვდა, ჰყავს ვაჟი და ქალიშვილი. ბავშვები ხშირად ხდებოდნენ ავად, ცივდებოდნენ. 80-იანი წლების მეორე ნახევრიდან გაუჩნდა რელიგიისადმი მიდრეკილება, ხშირად დადიოდა ეკლესიაში. დაავადების დაწყებამდე რამდენიმე წლით ადრე სიტუაცია ოჯახში გაუარესდა, გაჩნდა ხანგრძლივი ოჯახური კონფლიქტი, რომელიც ლამის განქორწინებით დასრულდა.
ბოლო წელს თავს ცუდად გრძნობდა. გაიკეთა საკვერცხის კისტის ოპერაცია. გამოკვლევის და ოპერაციის შემდგომ პერიოდში უჩნდებოდა  შეშფოთების, შიშის გრძნობა იმის გამო, რომ მას დაუმალეს ონკოლოგიური დაავადება. შემდეგ გაუჩნდა დაღლილობის, სისუსტის გრძნობა, დაკარგა ინტერესი ყველაფრის მიმართ. იმისათვის, რომ შვება ეგრძნო, ხშირად დაიწყო სიარული ეკლესიაში. თუმცა მდგომარეობა უფრო გაუარესდა. ერთ დღეს, როცა ტაძარში ლოცულობდა და ღმერთს სთხოვნა შვილები ჯანმრთელად ჰყოლოდა, დაანთო „ჯანმრთელობის“ სანთელი, მაგრამ გონებაში გაუელვა, რომ „სულის მოსახსენებლად“. გარკვეული დროის შემდეგ, როდესაც ლოცულობდა, იგივე ცუდმა აზრმა „გაუელვა“. შვილებისადმი შიშის გამო შეწყვიტა ეკლესიაში სიარული. გადაწყვიტა, რომ დემონის მონაა: „ღმერთმა ზურგი შემაქცია, არავითარ შანსს არ მაძლევს“. განიცდიდა ინტენსიურ შიშს, შფოთვას, მოუსვენრობას, ცუდად ეძინა. მოგვიანებით მდგომარეობა გაუარესდა. გახდა უფრო ჩაკეტილი, ჩუმი, რაღაცას ყურს უგდებდა, გრძნობდა სიცარიელეს თავში, ჩიოდა, რომ მას არ ჰქონდა არავითარი აზრები, გარე სამყარო არ აღელვებს, „არ აქვს არც გრძნობები, არც ემოციები“. ამბობდა, რომ „უფსკრულში მიექანება, ჯოჯოხეთში ვარდება“ . იგი საავადმყოფოში გადაიყვანეს.
სტაციონარში. მორიგე ექიმის ჩანაწერების მიხედვით, მიღების დღეს იყო აგზნებული, ვერ ჩერდებოდა ერთ ადგილზე, დროდადრო ხმამაღლა ყვიროდა. ერეოდა ბოლო დროს განვითარებული მოვლენები. საუბარი უჭირდა. ითხოვდა მღვდლის მოყვანას, ამბობდა, რომ სასწრაფოდ უნდა ჩააბაროს აღსარება, მოიხსნას  სიმძიმე გულიდან. საუბრის დროს, თვალცრემლიანი ყვებოდა: „შვილები არ მიყვარდა, ქმარი არ მიყვარდა, არ ვაქცევდი მათ ყურადღებას. მხოლოდ ღმერთი მიყვარს, ეშმაკი ცდილობს შემიჩნდეს, მე მას არ ვუშებ, ეს კი ისე ძნელია. არ შემიძლია ეკლესიაში სიარული. როგორც კი სანთელს ავანთებ ჯანმრთელობის თხოვნით , მაშინვე მიჩნდება აზრი, რომ „სულის მოსახსენიებლად“ ვანთებ“. ეუფლება აფორიაქება.
განყოფილებაში, პირველ 10 დღის განმავლობაში დაფიქსირდა გამოხატული ფსიქომოტორული აგზნება, დაბნეულობა, იმპულსური ქმედებები. ერთ დღეს თავს დაესხა მეზობელს პალატაში, ყვიროდა: „შენ ალქაჯი ხარ, ჩემ მოსაკლავად მოხვედი“, ცდილობდა ფანჯრიდან გადახტომას. ექიმს შეატყობინა, რომ მოსალოდნელი გლობალური კატასტროფის ეშინოდა. თქვა, რომ სასწრაფოდ უნდა წავიდეს ეკლესიაში, ილოცოს, რადგან ბნელეთის ძალებს სურთ მისი განადგურება. შორიდან ესმოდა უცნობი ხმა, რომელიც ლანძღავდა, ბრძანებებს აძლევდა. უტარდებოდა ნეიროლეფსიური მასიური თერაპია, ჰალოპერიდოლის დოზამ მიაღწია 30 მგ/დღეში. მკვეთრი ფსიქომოტორული აგზნების გამო იღებდა ამინაზინს. მკურნალობის მე-10 დღეს აუწია სიცხემ, დაუდგინდა ლაკუნარული ანგინა. მას შემდეგ, რაც ერთდროულად შეუწყვიტეს ნეიროლეპტიკები, მომდევნო 2 დღის განმავლობაში აღენიშნებოდა ძლიერი სისუსტე, ძილიანობა. შეიცვალა კლინიკური სურათი. მნიშვნელოვნად შემცირდა შიშის, დაძაბულობის, შფოთვის გრძნობა. ამავე დროს, გაუჩნდა საკუთარ თავში ცვლილების განცდა. ჩიოდა, რომ დაკარგა დროის შეგრძნება (დროუსასრულოდ მიედინება), გაქრა ძილის გრძნობა, არ გრძნობდა საკვების გემოს. ძალიან მძიმედ განიცდიდა შინაგან სიცარიელეს, ახლობლების, განსაკუთრებით შვილების, მიმართ გრძნობების ნაკლებობას. რამდენიმე თვე მიმდინარეობდა მკურნალობა ანაპრინილით, კლოზაპინთან და ფენაზეპამთან ერთად. მდგომარეობა მნიშვნელოვნად გაუმჯობესდა. გაწერეს ფსიქიატრის მეთვალყურეობის ქვეშ  საცხოვრებელი ადგილის მიხედვით.
დიაგნოზი: F32.3 მძიმე დეპრესიული ეპიზოდი ფსიქოტური სიმპტომებით.

კლინიკური სურათი ამ დაკვირვებაში შეესაბამება ი. ნულერის [4] მიერ აღწერილ დეპერსონალიზაციური დეპრესიის განვითარების სტერეოტიპს. დაავადების წარმოქმნაში თავისი როლი ითამაშა, როგორც შემაშფოთებულ-ეჭვიანი ხასიათის ასთენიური პიროვნული ყაიდის ენდოგენურმა მიდრეკილებამ, ასევე კონკრეტული პიროვნებისათვის მეტისმეტად სომატოგენურმა და ფსიქოგენურმა ზემოქმედებამ. აშლილობათა დიაპაზონი საკმაოდ ფართოა: წუხილის, დეპრესიის, ფობიების ფონზე კონტრასტული ობსესიური აზრებით ჩნდება დეპერსონალიზაციური გამოვლინებები, რომლებიც თავდაპირველად ატარებენ ფრაგმენტულ ხასიათს, შემდეგ კი თამაშობენ წამყვან როლს კლინიკურ სურათში, და, როგორც ჩანს, გარკვეულწილად ახორციელებენ დაცვას ინტენსიური წუხილისა და შიშისგან. კლინიკურ სურათს ამძაფრებს დეპრესიულ-დეპერსონალიზაციური გამოვლინებების რელიგიურ-მისტიკური ინტერპრეტაცია ცოდვილობის, დაუფლების, გლობალური კატასტროფის ავადმყოფური იდეების სახით. როგორც კი ინტენსიური წუხილის აფექტი გაივლის, ხდება ამ იდეათა დეზაქტუალიზაცია.
შემაშფოთებელი და დეპრესიული სინდრომი.  შემაშფოთებელი დეპრესიისათვის დამახასიათებელი სასოწარკვეთა, კატასტროფის წინათგრძნობა იძენს ესქატოლოგიურ ელფერს. შეფაშფოთებელი განცდების  ბირთვია სიკვდილის შიში მონანიების გარეშე. ზოგიერთ შემთხვევაში, მოსალოდნელი საფრთხის გრძნობას და იმის ცოდნას, რომ „ცოდვის საზღაური გარდაუვალია“, თან ახლავს აჩქარებული გულის ცემა, სულის ხუთვა, დისკომფორტი გულმკერდის არეში. პაციენტები იწყებენ ხელების მტვრევას, ეცემიან მუხლებზე, ხმამაღლა კითხულობენ ლოცვებს, ხელს ჩაჭიდებენ სხვებს, შფოთავენ, მოუწოდებენ ღმერთს, საკუთარ თავს უწოდებენ დიდ ცოდვილს, ამბობენ, რომ თავი დაიღუპეს და ყველა ნათესავიც დაღუპეს. შფოთვის დროს ჩნდება აფექტისადმი კონგრუენტული ხმები, რომლებიც ბრალს სდებენ ღალატში, ურწმუნოებაში. უჩნდებათ სუიციდის ჩადენის დაჟინებული მოთხოვნა.
დეპრესიულ-იპოქონდრიული სინდრომი.  გამოიხატება არამკვეთრი წუხილისა და სევდის აფექტის სახით. დომინირებს ჩივილი საერთო უქეიფობაზე, ცუდ ფიზიკურ ჯანმრთელობაზე, თავბრუსხვევაზე, თავის ტკივილზე. გარდა ამისა, აღინიშნება მწვავე, პულსირებული ტკივილი წელის არეში, მზის წნულში, სასქესო ორგანოებში. სომატური არაკეთილდღეობის მუდმივი შეგრძნება იწვევს პესიმისტურ ვარაუდს დაავადების ზებუნებრივ ხასიათზე, არ გამორიცხავს ჯადოქრობას და გათვალვას. ხშირად ამ ვარაუდს აქვს ინდუცირებული ხასიათი, ხოლო ჯადოქრობის იდეა განპირობებულია ცრურწმენით და ზეღირებულია. პაციენტები არ მიმართავენ სამედიცინო დაწესებულებებს, ამჯობინებენ  „მკურნალების“, „ექსტრასენსების“ დახმარებას და ა.შ. ზოგიერთი მათგანი მიემგზავრება წმინდა ადგილებში, ეძებს სამკურნალო წყლებს, სვამს წმინდა წყალს.
ბოდვის რელიგიური ფაბულის მქონე დეპრესიის დინამიკა, სიმძიმე, კომორბიდულობა განისაზღვრებოდა, როგორც ჰომონომნური, ასევე ჰეტერონომნური (ნოზოლოგია, სტატუსი, მიმდინარეობა) ფაქტორებით და განსხვავდებოდნენ შიზოფრენიული, აფექტური და ორგანული სპექტრით ფსიქიური აშლილობის დროს.
პარანოიდული შიზოფრენია პაროქსიზმული-პროგრედიენტული მიმდინარეობით.  პიროვნების პრემორბიდული მდგომარეობა ხასიათდება ხასიათის ასთენიური და შიზოიდური თვისებებით. დაავადების საწყის ეტაპზე აღინიშნებოდა შესუსტებული სუბდეპრესია, ფსიქიური აქტივობის დაქვეითება, არაფსიქოტური იპოქონდრული სიმპტომები. პირველი შეტევა ხასიათდებოდა პოლიმორფიზმით. შეტევა, რომელსაც თან ახლდა დეპრესია ბოდვის რელიგიურ-მისტიკური შინაარსით, ვითარდებოდა აუტოხტონურად, მწვავე პარანოიის და კანდინსკი-კლერამბოს სინდრომის ფარგლებში პირველი მანიფესტაციიდან (საშუალოდ - მეოთხე შეტევა) 5-10 წლის შემდეგ. შემდგომ მოხდა ფსიქოტური რელიგიური განცდების დეზაქტუალიზაცია, სწრაფად იზრდებოდა დეფიციტარული სიმპტომები, რომელსაც თან ახლდა სოციალური დეზადაპტაცია.
შიზოაფექტური აშლილობა, დეპრესიული ტიპი.  დომინირებენ პაციენტები ასთენიური და შიზოიდური პრემორბიდული პიროვნული საწყისით. დაავადების ხანგრძლივობა საშუალოდ 7.5 წელი გრძელდება. დეპრესიები რელიგიური შინაარსის ბოდვით ხშირად ვლინდებოდა მეორე-მეხუთე შეტევების დროს  შიზოაფექტური ფსიქოზის აფექტოდომინანტური ფორმის ფარგლებში, როდესაც დომინირებდა, როგორც ბოდვითი აღქმა, ასევე წარმოსახვის ვიზუალური სიმბოლური ბოდვა. დაავადების წარმოქმნაში გარკვეული როლი ითამაშეს ადრე გადატანილმა დაავადებებმა ან სხვა ეგზოგენურმა საშიშმა დაავადებებმა (შინაგანი ორგანოების ქრონიკული დაავადებები, ნეიროინფექცია, თავის ტრავმა, ონკოლოგიური დაავადებები), ასევე ოჯახურ გარემოებებთან დაკავშირებულმა ფსიქოგენიებმა: მეუღლესთან განქორწინებამ, ახლობლების გარდაცვალებამ და ა.შ. [4,11]. გარკვეული როლი აქ ითამაშეს გადაჭარბებულმა ფსიქოფიზიკურმა დატვირთვებმა, რომლებიც დაკავშირებული იყო რელიგიური კულტების შესრულებასთან: ხანგრძლივი ლოცვა ღამით, კვების რეჟიმის შეცვლა, ასევე ექსტრასენსორული ზემოქმედება.
ყველა ეს მავნეობა ცვლიდა ორგანიზმის რეაქტიულობას, ამცირებდა მის ადაპტაციურ შესაძლებლობებს. შეტევების სურათი, რომლის სტრუქტურაში შეინიშნებოდა დეპრესიის რელიგიური შინაარსის ბოდვის ფაბულა, გამოირჩეოდა სირთულით, გაშლილობით, დეზინტეგრაციული ფსიქიკის რეგისტრების თანმიმდევრული ჩართულობით, დაწყებული ასთენონევროტულით და დამთავრებული კატატონურ-ონეიროდულით. რემისიის სტადიაში პაციენტების მდგომარეობა რჩებოდა უცვლელი, ხოლო ზოგჯერ გამოვლენილი მსუბუქი ასთენიური ცვლილებები ხელს არ უშლიდნენ სოციალურ ადაპტაციას.
მწვავე პოლიმორფული ფსიქოზური აშლილობა შიზოფრენიის სიმპტომების გარეშე. უჩნდებათ პაციენტებს, რომლებშიც დომინირებს ასთენიური და ისტერიული ფსიქიკური მხარე, საარსებო საშუალებების დაკარგვასთან, განქორწინებასთან, ახლობლების გარდაცვალებასთან დაკავშირებული უშუალო სტრესული ზემოქმედების შემდეგ. შვება რომ ეგრძნოთ პაციენტები მიმართავდნენ ექსტრასენსებს, მაგებს, ეზოთერულ ლიტერატურას, ასრულებდნენ მედიტაციას, რომელსაც თან ახლდა ვიზუალური წარმოდგენა, ყურადღებას ამახვილებდნენ კარმის, სულების გადასახლების იდეებზე. არაფსიქოტური უარყოფითი განცდებიდან ფსიქოზზე  გადასვლას სჭირდებოდა არაუმეტეს ორი კვირისა. მწვავე პერიოდის კლინიკური სურათი  ხასიათდებოდა ემოციური დაბნეულობით, შფოთვით, რელიგიური შინაარსის ხანმოკლე ბოდვითი აფეთქებებით, ცრუ აღქმით. დეპრესიული აფექტი, რომელიც ასახავდა ფსიქოტრავმირებად სიტუაციებს, არ პასუხობდა დეპრესიული (F32) ეპიზოდების  კრიტერიუმებს [7]. გამოჯანმრთელება დგებოდა 2-3 თვის შემდეგ, სამწლიანი კატამნეზური დაკვირვების განმავლობაში ფსიქოტური სიმპტომები და სოციალური ადაპტაციის დარღვევები არ აღინიშნებოდა.
დეპრესიულ-ბოდვითი აშლილობა აფექტისადმი კონგრუენტული ბოდვით.  დაავადება უჩნდებოდათ იმ პაციენტებს, რომლებსაც ავადმყოფობამდე შეენიშნებოდათ პიროვნების ასთენიური და ციკლოიდური თვისებების  სიჭარბე, მისი ხანგრძლივობა საშუალოდ შეადგენდა 7 წელს, ხოლო ფაზებისა - 3-4 თვეს. მანიფესტური ფაზების სურათი ხასიათდებოდა ენდოგენური დეპრესიებით და დეპერსონალიზაციურ-დერეალიზაციური და ანესტეთიკური სინდრომების დომინირებით. დეპრესია ბოდვის რელიგიური ფაბულით ხშირად ვლინდებოდა 1-2-ე ფაზაში (5 დაკვირვება) ბიპოლარული ფსიქოზის ფარგლებში და დეპრესიის დომინირებით. მათი ძირითადი კლინიკური გამოხატულებაა ღვთის წინაშე საკუთარი ცოდვების მძიმე განცდა, რასაც მოჰყვება შემდგომ გარდაუვალი სასჯელი. დეპრესიული სიმპტომების შესუსტების შემდეგ აღინიშნებოდა ასთენიზაციის აშკარა ნიშნები.
ორგანული ფსიქოტური დეპრესიული აშლილობა. პროტარგირებული დეპრესიულ-პარანოიდული მდგომარეობა თავის ტვინის სისხლძარღვების დაზიანების ფარგლებში ვითარდებოდა თანდათან პროგრესირებადი ფსიქოორგანული სინდრომის ფონზე. ასთენოდეპრესიულ და დეპრესიულ-იპოქონდრულ სიმპტომებს თან ახლდა ზიანის მიყენების, ცოლ-ქმრული ღალატის, ჯადოქრობაზე, გათვალვაზე, ბინაში ბოროტი ძალების არსებობაზე პარარელიგიური წარმოდგენების იდეები. ბოდვითი ქცევა ხასიათდებოდა მფარველობის ძებნით სასულიერო პირებში, სახლის „წმინდა წყლით“ შეპკურებით. არასრულფასოვნების და დანაშაულის იდეები, როგორც წესი, აღმოჩენილი არ იქნა; მათ ნაცვლად ჩნდებოდა საკუთარი თავისადმი სიბრალულის, ხოლო სხვების მიმართ შურის გრძნობა.
ეპილეფსიით დაავადებულებს დეპრესიული ფსიქოზი ბოდვის რელიგიური ფაბულით უვითარდებოდათ ხანგრძლივი, არანაკლებ 7-10 წლისა, ეპილეპტიკური კრუნჩხვების არარსებობის შემდეგ და ხასიათდებოდა აფექტური აშლილობის ცვლილებით, დაქვეითებული განწყობით, ჰალუცინაციური პარაფრენიით, რელიგიური და მისტიკური შინაარსის მეგალომანიური იდეების გაჩენით.
ამრიგად, ბოდვის რელიგიური ფაბულის მქონე დეპრესიის დამახასიათებელი თვისებებია ზოგადი, მუდმივი, ეპოქასა და გარემოსაგან დამოუკიდებელი ნიშნები: დეპრესია, დაბალი თვითშეფასება, მომავლის პირქუში, პესიმისტური ხედვა და ა.შ., რომელსაც ახასიათებს პათოლოგიური რელიგიური განცდები. მათი ექსტრემალური ბუნება, თავის მხრივ, ართულებს დეპრესიული ფსიქოზის მიმდინარეობას. მაგალითად, ფსიქიკური ტკივილი, დეპრესია, დაბალი თვითშეფასება, დანაშაულის გრძნობა ტრანსფორმირდება ღვთის წინაშე პირადი ცოდვის იდეაში, ხოლო შორს წასულ შემთხვევებში - სამყაროს დასასრულის, „ღმერთების დაისის“, გრანდიოზული გადატრიალების თვალსაჩინო სახოვან „კოსმიურ განცდებში, რომლის მიზეზი თავად  პაციენტია[17].
მიღებული მონაცემები საშუალებას იძლევა გამოვთქვათ ზოგიერთი ზოგადი მოსაზრება ბოდვის რელიგიური ფაბულის მქონე დეპრესიასთან დაკავშირებით მწვავე ენდოგენურ ფსიქოზებთან [5]. მათი ისეთი სტრუქტურულ-დინამიური მახასიათებლები, როგორიცაა მიმდინარეობის პაროქსიზმული ტიპი, შეტევების სტრუქტურების ლაბილურობა, სინდრომების მრავალფეროვნება, დიდწილად განსაზღვრავენ პათოლოგიური რელიგიური განცდების სიღრმეს და ინტენსიურობას, ბოდვითი ფაბულის აქტუალიზაციის ხარისხს ფსიქოზის სხვადასხვა ეტაპზე.
საკამათოა და არასათანადოდ შესწავლილია ეტიოლოგიური ფაქტორების როლი რელიგიური ბოდვის მქონე დეპრესიის წარმოქმნაში. აქ ყურადღებას იმსახურებს თ. პაპადოპულოსის შენიშვნა იმასთან დაკავშირებით, რომ  დეპრესიული ბოდვის პარაფრენიისაკენ გადახრა განპირობებულია არა მხოლოდ და არა იმდენად ღრმა დეპრესიით, რამდენადაც ასაკით, კულტურული თავისებურებებით და პიროვნული თვისებებით [5]. ჩვენ დავადგინეთ, რომ შიზოაფექტური ფსიქოზის შეტევების განვითარებას, და, განსაკუთრებით, მწვავე პოლიმორფულ ფსიქოტურ აშლილობას უშუალოდ წინ უსწრებდა ფსიქოგენიები, პიროვნების რეაქცია სომატურ დაავადებებზე, ასევე გადაჭარბებული ან არატრადიციული საკულტო ზეგავლენა („საკულტო ტრავმა“). მრავალი მანიფესტაციის დროს საკულტო ტრავმასთან უშუალოდ დაკავშირებული ფსიქოზი ძალიან ჰგავს მ. სინგერის და რ. ოფშეს [19] მიერ  აღწერილ  რეაქტიულ შიზოაფექტურის მსგავს ფსიქოზს.
ამრიგად, ბოდვის რელიფიური ფაბულის მქონე დეპრესიებს არ გააჩნიათ სპეციფიკური სიმპტომების კომპლექსის როლზე პრეტენზია და, მით უმეტეს ცალკეული ნოზოლოგიური ერთეულისა, წარმოადგენენ ფსიქოპათოლოგიურ  წარმონაქმნს, რომელიც მოითხოვს განსაკუთრებულ ყურადღებას და თერაპიულ მიდგომას.

ლიტერატურა

1. ს. კორსაკოვი. ფსიქიატრიის კურსი.— მოსკოვი: მოსკოვის უნივერსიტეტის გამომცემლობა, 1901.— ტ. 1-2.- 1133 გვ.
2. ი. ლესტვიჩნიკი. მეუფე მამა ავა იოანეს, სინას მთის წინამძღვრის „კიბის“ რუსული თარგმანი.— 5-ე გამოც.—   კოზელის ოპტინის უდაბნოს წმინდა სერგის სამების ლავრა , 1898.— 380 გვ.
3. დ. მელეხოვი. ფსიქიატრია და სულიერი ცხოვრების პრობლემები  // ფსიქიატრია და სულიერი ცხოვრების პრობლემები .— მოსკოვი: წმინდა ფილორეტის მართლმადიდებლური ქრისტიანული სკოლის გამომცემლობა, 1997.— გვ. 8—61.
4. ი. ნულერი. დეპრესია და დეპერსონალიზაცია.— ლენინგრადი: მედიცინა, 1981.- 208 გვ.
5. ტ. პაპადოპულოსი. მწვავე ენდოგენური ფსიქოზი.— მოსკოვი: მედიცინა, 1975.- 192 გვ.
6. ა. პორტნოვი, ი. ბუნტოვი, ბ. ლისკოვი. პარაფრენული ბოდვის და მისი მსგავსი მდგომარეობის სინდრომოლოგიისათვის // ნევროპათოლოგიის და ფსიქიატრიის ჟურნალი.- 1968.- Т. 68, № 6.- С. 890-895.
7. ფსიქიკური აშლილობები და ქცევის აშლილობები (F00-F99) (კლასი V მკბ-10, რომელიც ადაპტირებულია რუსეთის ფედერაციაში გამოყენებისათვის) / ბ.ა.კაზაკოვცევას, ვ.ბ. გოლანდიის რედაქციით .— სანქტ-პეტერბურგი, 2003.- 588 გვ.
8. ვ. სერბსკი. ფსიქიატრია.  ფსიქიკური დაავადებების შესწავლის სახელმძღვანელო. — მოსკოვი: ნ.ნ. პიროგოვის სახელობის სამედიცინო კომისიის გამომცემლობა, 1912.— 654 გვ.
9.  ბ. სოკოლოვა. შიზოფრენიის დროს მწვავე პარაფრენული მდგომარეობის მკურნალობის და ფსიქოპათოლოგიის შესახებ.  დისერტაციის ავტორეფერატი მედიცინის მეცნიერებათა დოქტორის ხარისხის მოსაპოვებლად. - მოსკოვი, 1971 – 23 გვ.
10. ა. ტიგანოვი. აფექტური აშლილობები და სინდრომის წარმოქმნა// ნევროპატოლოგიის და ფსიქიატრიის ჟურნალი— 1999.— Т. 99, № 1.— გვ. 8-10.
11. ვ. ტოჩილოვი. ატიპიური აფექტური ფსიქოზის სინდრომის წარმოქმნის და თერაპიის მკურნალობა და მექანიზმები: დისერტაციის ავტორეფერატი მედიცინის მეცნიერებათა დოქტორის ხარისხის მოსაპოვებლად.— სანქტ-პეტერბურგი., 1994.
12. კ. შნაიდერი. რელიგიურ ფსიქოპათოლოგიაში შესავლისათვის: თარგმ. გერმ. //დამოუკიდებელი ფსიქიატრიული ჟურნალი.— 1999.— № 2.— С. 5-9.
13. Coryell М. Psychotic depression // J. Clin. Psychiatry.— 1996.— Vol. 57, Suppl. 3.- P. 27-31.
14. Griesinger W. Die Pathologie und Therapie der psychischen Krankheiten: fi,r Aerzte und Studirende.— 4 Aufl.— Braunschweig: F.Wreden, 1876.— 538 S.
15. Hori M., Shiraishi H. Delusional depression // Nippon Rinsho.— 1994.- Vol. 52, № 5.- P. 1268-1272.
16. James W. The varieties of religious experience.— 7,h impr.— London — N.Y.: Longman Green and C°, 1903 - 534 p.
17. Jaspers K. Allgemeine Psychopathologie.— 3 Auft.— Berlin: Thieme, 1923.- 420 S.
18. SchatzbergA.F., Rothschild A.J. Psychotic (delusional) major depression: should it be included as a distinct syndrome in DSM-IV? // Amer. J. Psychiatry — 1992.- Vol. 149, № 6.- P. 733-745.
19. Singer M., Ofshe R. Thought Reform programs and the production of psychiatric casualties // Psychiatric Annals.- 1990.- Vol. 20, № 4 — P. 188-193.
20. Tolle R. Depressionen: Erkennen und Behandeln.—Мьппеп: Beck, 2000.- 110 S.

ავტორი პაშკოვსკი

თარგმანი
მ.ფ.ლ 2017

(c)
სარედაქციო