მოახდინე სასწაული: ეს უფრო ადვილია, ვიდრე ფიქრობ
ბევრს შეუძლია მიაღწიოს შინაგანი დიალოგის დაამებას მრავალწლიანი მარხვისა და მედიტაციის გზით, როდესაც გამოქვაბულში ლოტოსის პოზაში იმყოფება. თუმცა, არსებობს რამდენიმე საოცრად მარტივი ტექნიკური ტრიუკი, რომელიც ყველას შეუძლია მოსინჯოს. ისინი ყოველთვის შეუფერხებლად მოქმედებენ, მიუხედავად იმისა, თუ რამდენ დროს უთმობს ადამიანი ამა თუ იმ პრაქტიკას.
ამ სტატიის დასასრულს, მკითხველი გარანტირებულად იგრძნობს თავის თავზე, თუ რას ნიშნავს „მდგომარეობა აზრების გარეშე“.
და ამ მომენტიდან ცხოვრებაში იწყება ნამდვილი სასწაული ...
სანამ უშუალოდ გადავალთ ამ უბრალო ტრიუკების შესრულებაზე, ცოტა ხნით დავუბრუნდეთ ჩვენს ძველ მეგობარს - გონებას - და კიდევ ერთხელ შევხედოთ მას ახლო მანძილიდან.
წინა ორი სტატია მიეძღვნა დეტალურ განმარტებას იმისა, თუ როგორ მუშაობს თითოეული ადამიანის გონება და როგორ ითვისებს ის ყველა ქმედების ავტორობას, რის შედეგადაც ადამიანი განიცდის სიამაყის ან დანაშაულის გრძნობას. თუ რამდენად დამღუპველი და უსარგებლოა ადამიანისთვის დანაშაულის გრძნობა, ჩვენ დეტალურად განვიხილავთ ამ მცირე სტატიაში.
არავის გაუკვირდება, როდესაც შეიტყობს, რომ დედამიწაზე მცხოვრებ ადამიანთა დიდი უმრავლესობა თავისი ცხოვრების დიდ ნაწილს ფიქრში ატარებს: ადამიანები, ფაქტიურად, ერთსა და იგივეს რამდენჯერმე გადახარშავენ გონებაში.
ხდება, რომ ადამიანები ტკბებიან ფიქრებით, მაგალითად, ძილის წინ, და ისევ და ისევ განიხილავენ გასული დღის მოვლენებს.
მაგრამ ხშირად ადამიანის გონება დაკავებულია მტანჯველი ფიქრებისა და მოგონებების გახსენებით, რომლებიც გამსჭვალულია შიშით და სასოწარკვეთით, ტკივილით წარსულის გამო და აუტანელი შიშით მომავლის გამო.
როდესაც ეს ჯოჯოხეთური ნაკრები განხილულია, თითქოს შეიძლება დაივიწყო და უბრალოდ დატკბე იმით, რომ ამ მომენტში შენ არაფერი გემუქრება, და შეგიძლია ცოტა ხნით უბრალოდ დატკბე სიჩუმით და მიიღო ამით სიმშვიდის საოცარი ბონუსი ...
მაგრამ კვლავ ჩნდება აზრები. ისინი, რომლებიც უკვე გაწუხებდნენ. ისინი კვლავ ბრუნდებიან, რათა გააგრძელონ თავისი წისქვილის მოძრაობა, დაფქვან ის, რაც შენგან დარჩა. რაც ასე სასოწარკვეთით იტანჯება და გათავისუფლებას ევედრება?
კაცობრიობას გზა აებნა, თითქმის მთლიანად დაკარგა ცოდნა თავისი ჭეშმარიტი ბუნების შესახებ.
გონების ამ საშინელი წისქვილიდან თავის დაღწევა - მარტივია!
საჭიროა მხოლოდ რამდენიმე ნიუანსის ცოდნა იმის შესახებ, თუ როგორ მუშაობს შენი გონება.
სამყაროში, სადაც გონება მართავს, მოაზროვნენი ყველაზე პატივსაცემი კასტაა, ხოლო ნებისმიერი ინფორმაცია იმის შესახებ, თუ ვინ არის სინამდვილეში ადამიანი, აღწევს მაძიებელთა მცირე რაოდენობას.
მოსახლეობის აბსოლუტური უმრავლესობა უდავოდ ცხოვრობს მათი გონებით შექმნილ სამყაროში.
მაგრამ, შეიძლება კი ამისგან თავის დაღწევა?
დიახ, შეიძლება.
და ეს საკმაოდ მარტივია.
გონების ერთ-ერთი ხრიკი ის არის, რომ ის აიძულებს ადამიანებს დაფიქრდეს, რომ ყველაფერი ღირებული ამ სამყაროში აუცილებლად უნდა იყოს გართულებული. სწორედ ამ მიზეზის გამო, ადამიანები მუდმივად უყურადღებოდ ტოვებენ ნამდვილად ფასდაუდებელ საგანძურს.
ჯოჯოხეთიდან თავის დაღწევა მარტივია! და სწორედ ამ უკიდურესი სიმარტივის გამო ადამიანები უარს ამბობენ ჭეშმარიტ თავისუფლებაზე.
საჭიროა მხოლოდ თავისუფლებისკენ სწრაფვა.
თუ ადამიანში გაჩნდა ეს მისწრაფება, ის ადგება ძიების გზას.
ჭეშმარიტების დასანახად საჭიროა თვალის ახელა. ყველაფრისგან განთავისუფლება, რაც ხელს უშლის დანახვას.
ყველა იმ ცრუ დამოკიდებულებისგან, რომელსაც ჩვენს სამყაროში დაბადებიდან გვინერგავენ.
უნდა ნაწილ-ნაწილ დაშალო ის, რასაც უწოდებ „საკუთარ თავს“.
დაშალო ის რთული კონსტრუქცია, რომელიც შედგება კონცეფციებისა და შეხედულებებისგან; რაც „ავტორიტეტულმა ადამიანებმა“ გითხრეს, და შენ ირწმუნე. აუცილებელია ამის ნაწილ-ნაწილ თავიდან მოშორება.
თუ მისწრაფება ნამდვილად გულიდან მოდის, მალე აღმოაჩენთ, რომ ... არ არსებობს არავითარი „მე“ იმ გაგებით, რომ იგი მიღებულია ადამიანთა სოციუმში.
ის “მე“ - მხოლოდ მოგონებათა და ჩვევების კრებულია, რომელიც აყალიბებს პიროვნებას მისი უპირატესობებითა და მუდმივად მუტირებული „ჭეშმარიტებით“.
ჩვევებისგან განთავისუფლების შემდეგ, მტკივნეული და ტკბილი მოგონებების ეკლიანი ბარდების გავლის გზით, შენ უკვე ხედავ იმას, რასაც ხშირად უწოდებ „საკუთარ თავს“ და რაც იცვლებოდა ცხოვრების განმავლობაში.
რომ ხშირად სიმართლე და სიცრუე ცვლიდნენ ადგილებს.
როგორ ძლიერ გვინდოდა ბავშვობაში უკვე ზრდასრულები ვყოფილიყავით, დაგვეწყო ზრდასრული ადამიანის „თავისუფალი ცხოვრებით“ ცხოვრება, რომელსაც არაფრის ეშინია“.
არც ისე დიდი დრო გავიდა და შენ აქ ხარ, შენ ახლა „ზრდასრული“ ხარ ...
მაგრამ შიში?
შიშმა უფრო იმატა. ბავშვობაში კი შენ, როგორც ახლა ჩანს, არაფრის არ გეშინოდა.
სადღაა „ზრდასრული ადამიანის თავისუფლება“?
ის საერთოდ არ არსებობს, ნამდვილი თავისუფლება ბავშვობაში გქონდა: მას მხოლოდ მშობლები გიზღუდავდნენ, მაგრამ არა შენ.
ბავშვობაში შენს თავს ყველაფრის უფლებას აძლევდი! მაშინ აზრადაც კი არ მოგივიდოდა რაიმეზე უარი გეთქვა შენი თავისთვის.
რომ გაიზარდე, რის მოპოვება შეძელი?
ციხის დაუჯერებლად გამძლე გისოსებისა დაგროვილი შემაკავებელი რწმენიდან, რა არის „სწორი“ და „არასწორი“. შენ უზომოდ დიდი რაოდენობით შიში შეიძინე.
გონებამ თავის ბლანტ ქსელში ჩაგითრია და მჭიდროდ ჰყავხარ დაჭერილი, როგორც მისი მორჩილი მონა.
გონებაში აზრები ტრიალებს, იცის, რომ შენ იმოძრავებ დოლაბებს შორის.
გონება გატრიალებს და გამოგწურავს, როგორც მოესურვება.
ეს ხმა ჩემს გონებაშია ...
ფიქრობ, რომ ეს შენი ხმაა?
ის ზუსტად ისე ჟღერს, როგორც შენი ხმა, როცა ხმამაღლა ლაპარაკობ.
გონების მთავარი ხრიკი ის არის, რომ ის შენი ხმით შენს შიგნით ლაპარაკობს.
სწორედ ამიტომ ადამიანებს ამდენად უპირობოდ სჯერა ამ ხმის და იღებენ მას ისევე, როგორც თავის თავს.
ამას ადამიანები უწოდებენ „ჩემს შინაგან ხმას“.
არა, ის შენი არ არის.
და, მეტიც, ეს ხმა შენ არ ხარ!
ეს არის - გონება, რომელიც ოდესღაც, ბავშვობაში, შენი მეგობარი და ერთგული მსახური იყო, როგორც ამ მექანიზმისთვის განკუთვნილი, რომელსაც ეწოდება „სხეული-გონება“.
რადგან კაცობრიობას გზა აებნა, მექანიზმი „სხეული-გონება“ დედამიწის მოსახლეობის უმრავლესობისთვის კონტროლს აღარ ექვემდებარება.
„მანქანათა აჯანყება“, რომლის რეპროდუცირებასაც ადამიანის კოლექტიური ცნობიერება ისევ და ისევ ცდილობს ხელოვნების ყველა დარგში, არ არის გამონაგონი.
მაგრამ ეს არ მოხდება გარკვეულ შორეულ მომავალში.
ეს უკვე მოხდა.
მანქანებმა გაიმარჯვეს.
მისი ტექნოლოგიური განვითარების ძალიან დაბალი დონის გამო (მიუხედავად იმისა, რომ ადამიანები ქედმაღლურად სხვაგვარად მიიჩნევენ) კაცობრიობა ხედავს ლითონის ან ბეჭდვითი სქემებისგან დამზადებულ „მანქანებს“ და „მექანიზმებს“.
მანქანების სამყაროს ეს ხედვა ახასიათებს დაბალგანვითარებადი ცივილიზაციის მქონე ადამიანებს, რომლებიც დღეს დედამიწაზე ცხოვრობენ, მაგრამ ეს მოსაზრება მცდარია.
ადამიანის სხეული მექანიზმია.
ადამიანის გონება მექანიზმია.
თუ მათი მართვა არასწორად მოხდება, ისინი მწყობრიდან გამოდიან.
ეს მექანიზმები კრიტიკული შეცდომებით იწყებენ ფუნქციონირებას, რომლებსაც უნერგავს ის, ვინც ამ მანქანებს მართავს. შენ.
ადამიანის სხეულმა დაკარგა თითქმის ყველა მისი ტექნიკური შესაძლებლობა, რომელიც ჩადებული იყო მასში შექმნისას. მოხდა მათი ატროფირება. ექვემდებარება აღდგენას, მაგრამ ამ ეტაპზე თამაშები ღრმა ჰიბერნაციურ ძილაში იმყოფებიან.
აზრი არ აქვს იმის ჩამოთვლას, რახ კაცობრიობისთვის ოდესღაც ხელმისაწვდომი იყო, რადგან თანამედროვე ენაში არ არსებობს სიტყვები ადამიანის სხეულის-გონების ამ დაკარგული თვისებების დასახასიათებლად.
სიტყვა „ჯადოსნობა“ ყველაზე ახლოსაა, მაგრამ ყველაზე გაბედული ზღაპარიც კი აღარ შეიცავს იმ სასწაულების ნატამალსაც კი, რომელეიც ოდესღაც ადამიანის ყოველდღიურ ცხოვრებას შეადგენდა.
ტვინი - სხეულის პროცესორია, ამუშავებს მხოლოდ მისი სრული პოტენციალის რამდენიმე პროცენტს; ეს იმიტომ ხდება, რომ სხეულის ფუნქციების მთავარი მასა აღარ გამოიყენება.
შეიძლება ითქვას, რომ თანამედროვე ადამიანის სხეულის დღევანდელ ფუნქციონირებას ყველაზე ზუსტად ახასიათებს ფრაზა „სიცოცხლის შენარჩუნება“, მხოლოდ ორგანიზმის ძირითადი სასიცოცხლოდ აუცილებელი სისტემების ამოქმედების გზით. ყველაფერი, რაც არ არის სასიცოცხლო, გამორთულია.
სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, ადამიანი ტკბება შვიდი ფერით, ეს იმ დროს, რომ, როგორც ამბობენ, ადრე პირობითად 256 მილიონი ფერი არსებობდა, რომელსაც ადამიანის თვალი ამჟამად აღარ ხედავს. ეს სხვა გრძნობებსაც ეხება.
სხვათა შორის, გრძნობების შესახებ. დღესდღეობით ადამიანის სხეულისთვის ხელმისაწვდომია ექვსი გრძნობა, ეს მთლიანი პოტენციალის დაახლოებით ხუთი პროცენტია. ოდესღაც ადამიანი არ ყოფილა შემოფარგლული ამ ნამცეცებით.
ადამიანის გონებაც მანქანაა. ამის გაცნობიერება არ არის მარტივი, არც ის არის ადვილი წარმოიდგინო მანქანები კბილანების ან მიკროსქემების სახით, მაგრამ ეს ასეა: გონება მექანიზმია. ადამიანებს ბავშვობიდან ასწავლიან მოექცნენ გონებას კრიტიკულად და არასწორად.
ეს იმდენად ღრმად არის გამჯდარი თანამედროვე ხალხთა კულტურაში, რომ ბევრს უბრალოდ არ შეუძლია მიიღოს ის, რომ შეიძლება სხვაგვარად მოხდეს.
ეს "სხვაგვარად" იმდენად განსხვავდება ადამიანების მიერ მიღებულ „სწორ დამოკიდებულებისგან“, რომ ბევრი უბრალოდ ვერ ახერხებს ამ ინფორმაციის გააზრებას.
თუმცა, ეს ინფორმაცია წარმოუდგენლად მარტივია. მაგრამ თუ ადამიანი არ განიცდის გონების სრული კონტროლიდან თავის დაღწევის მცდელობას, ამ სტრიქონების წაკითხვასაც კი შეუძლია გამოიწვიოს ძლიერი განზიდვა ან ფიზიკური ტკივილი.
მოჩვენებითი სირთულის მიუხედავად, გონება თავისი ბუნებით წარმოუდგენლად მარტივია ურთიერთობაში.
საკმარისია მხოლოდ მისი ძირითადი ტექნიკური თვისებების ცოდნა.
დავიწყოთ მთავარით:
გონება ვერ ახერხებს ერთდროულად ერთ აზრზე მეტის რეპროდუცირებას.
ეს ძალიან მნიშვნელოვანია. აუცილებელია ამაში საკუთარმა გამოცდილებამ დაგვარწმუნოს, რადგან ეს არის ის ოქროს გასაღები, რომელიც დევს და ელოდება, როდის აიღებ მას.
არ გამოტოვო ეს მომენტი, რადგან ეს შენი საპყრობილეს ოქროს გასაღებია.
კიდევ ერთხელ: გონება ტექნიკურად ვერ ასრულებს ერთდროულად ორი აზრის დამუშავების პროცესს.
სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, შეუძლებელია ორ მოსაზრებაზე ერთდროულად ფიქრი. არც სამზე, ხუთზე, არც ათზე.
გონებას შეუძლია ერთჯერადად იფიქროს მხოლოდ ერთი აზრის შესახებ.
ამ მომენტიდან ძალიან ყურადღებით წაიკითხე.
სტრესის იმ მომენტებში, როდესაც გგონია, რომ აზრები ერთმანეთში ირევა, უნდა გახსოვდეს, რომ ეს მხოლოდ ასე ჩანს.
ფიქრები ყოველთვის ერთმანეთს მისდევს.
ზოგჯერ ისინი ძალიან სწრაფად ცვლიან ერთმანეთს, მაგრამ ტექნიკურად ორი აზრი ერთდროულად არ არსებობს.
მოდით, ვცადოთ.
სცადეთ ორ აზრზე ერთდროულად ფიქრი.
ნუ იჩქარებთ.
სცადეთ ერთდროულად ორ განსხვავებულ აზრზე ფიქრი, მე გელოდებით.
არ გამოდის? ყურადღებით დააკვირდით.
თუ მოგეჩვენათ კიდეც, რომ გამოგივიდათ, ეს მხოლოდ ასე ჩანს. ორმა აზრმა შეიძლება სწრაფად შეცვალოს ერთმანეთი, თითქმის შეერწყას ერთმანეთს, მაგრამ ისინი არასდროს გახდება ერთი. ფიქრები ყოველთვის დაყოფილია.
უბრალოდ ზედმიწვნით უნდა დაინახოთ ეს. თუ გამოგივიდათ და დაინახეთ, როგორ ენაცვლებიან ერთმანეთს აზრები, გააგრძელეთ კითხვა.
თუ მოგეჩვენათ, რომ ისინი ერთმანეთს ერწყმიან, დახარჯეთ ერთი ან ორი წუთი, დაინახეთ, თუ როგორ მიჰქრიან ისინი წარმოუდგენელი სიჩქარით და ერთმანეთს ენაცვლებიან. ამის დანახვა მნიშვნელოვანია.
მნიშვნელოვანია, რადგან აზრებს შორის ყოველთვის არსებობს შესვენება. პაუზა.
ყოველი აზრი ყოველთვის შეცვლის წინა აზრს პაუზის შემდეგ.
ეს პაუზა ყველა მედიტაციის საბოლოო მიზანია.
ამ პაუზის გარდა არაფერია მნიშვნელოვანი, სწორედ აქ იმყოფება ოქროს გასაღები.
„გონების“ მექანიზმს აქვს მცირე ჰაკერული ხრიკი, რომელიც ეფუძნება იმის ცოდნას, რომ შეუძლებელია ორ აზრზე ერთდროულად ფიქრი.
ეს ილეთი მყისიერად ამუხრუჭებს გონებას და უკან აბრუნებს. ამის შედეგია უაზრობის დუმილის გამოვლინება, რომელსაც თან მოაქვს თავისუფლება.
უფრო მარტივად არ ხდება, ამაში ახლავე დარწმუნდები.
მოახინე შენი გონებაში ჰაკერული შეღწევა:
დაჯექი, მოდუნდი, თვალები დახუჭე, სულში ღრმად ჩაიხედე და შენს თავს ჰკითხე: რას ფიქრობ ახლა?
მოკლე დროით განზე გაწიე ეკრანი, საიდანაც ახლა ამ სტრიქონებს კითხულობ, თვალები დახუჭე და შენს თავს ეს კითხვა დაუსვი.
გულწრფელად ჰკითხე შენს თავს:
„რას ვფიქრობ ახლა მე?“
გონება ამ დროს ქმნის გონებრივ ძაბრს და შიგნით შეისრუტება. თავად შთანთქავს თავის თავს.
მის ადგილზე ჩნდება სიბნელე.
ამ სიბნელემ თავდაპირველად შეიძლება შიში გამოიწვიოს.
არ გაიქცე.
ეს ხომ შენ ხარ.
შეიძლება საკუთარ თავს ძალიან დიდი ხნის განმავლობაში გაურბოდე.
შეიძლება ჯოჯოხეთის წრეების სათვალავი დაკარგო, სანამ საკუთარ თავს გაურბიხარ.
ეს არ შეიძლება მე ვიყო!
რატომ ?
- იქ ბნელა და სიცარიელეა! იქ ისეთი სიმშვიდეა!
სიმშვიდე? ესე იგი ძალიან დიდი სიმშვიდეა?
უფრო უკეთესი იქნებოდა გონებას მიეცეს თავისუფლება და ჩაიძიროს მისი ფიქრების ჭაობში?
უსასრულოდ განმეორებადი აზრებით?
კიდევ ერთხელ ჩაეფლოს ტანჯვაში? ..
ეს სიცარიელე შენ ხარ.
ისევ თავიდან დავიწყოთ.
ჰკითხე შენს თავს, რას ფიქრობ ახლა, და არ გაიქცე.
მას არ აქვს თვისებები და, შესაბამისად, ჩანს ... ასეთი ცარიელი და ბნელი ...
მაგრამ ის იმდენადვე ნათელია, რამდენადაც ბნელი.
ამ სიცარიელეს არ აქვს თვისებები. მას არ აქვს ზომები. არ აქვს ფერი. არ აქვს სახელი.
ყველაფერი, რის ხსენებაც სიტყვით შეიძლება, - უკვე გონებაა.
შეიძლება მხოლოდ იმის თქმა, რა არ ხარ შენ. სიტყვებით შეიძლება მხოლოდ იმის აღწერა, რაც შენ არ ხარ.
ყველაფერი, რაც შეიძლება გამოხატო სიტყვებით, უკვე შენ აღარ ხარ.
თითოეულ სიტყვას აქვს თავისი ჩარჩოები, რომელიც ასახავს მისი არესებობის გარკვეულ ასპექტს.
სიტყვას შეუძლია აღწეროს შენი მრავალი თვისების მხოლოდ ერთი მხარე.
არა ერთი სიტყვა, არც მილიონი ყველაზე ლამაზი და ჭკვიანი სიტყვა არასოდეს არ შეძლებს შენს შესახებ რაიმეს თქმას.
შენი ფრაზებით აღწერა შეუძლებელია.
შენ ხარ აბსოლუტი.
შენ ხარ ყველაფერი და არაფერი, მათ, ორივემ, ჰპოვა შენში გამოვლინება.
ყველაფერი, რაც არსებობს, გამოვლინდა შენს უსასრულო სიცარიელეში.
შენ უკვე არასოდეს არ ყოფილხარ გამოვლენილი, რადგან ყველაფერს, რაც გამოვლინდა, აქვს თავისი ჩარჩოები და შეზღუდვები.
შენ არ გაქვს ჩარჩოები. შემ ხარ პოტენციალი, რომელიც არ გამოვლენილა.
შენ ამ თამაშს თამაშობ და მან ოდნავ გაგიტაცა. შენ გაიძულეს დაგეჯერებინა, რომ ეს სხეული შენ ხარ. ეს ასე არ არის და შენ ამას ხედავ: სხეული არის ინტერაქციის გამოვლენილ ფიზიკურ სამყაროსთან ურთიერთქმედების ინსტრუმენტი.
გონება არის მექანიზმი, რომელიც მოგეცემა, რათა ასევე გქონდეს სხვადასხვა სამყაროსთან ურთიერთქმედება, მაგრამ გარკვეულწილად განსხვავებულ დონეზე, ვიდრე ეს შესაძლებელია სხეულის დახმარებით, მაგრამ ისინი ორივე მხოლოდ მანქანას წარმოადგენენ.
შენ ხარ წყარო, რომელიც ენერგიით ამარაგებს გონებას და სხეულს, ხდის მათ ფუნქციონირებას შესაძლებელს.
ამ ენერგიას, რომლის წყალობითაც მექანიზმს „სხეული-გონება“ აქვს ფუნქციონირების შესაძლებლობა, ეწოდება ცნობიერება.
ცნობიერება – შენი, უსასრულო აბსოლუტის ასპექტია, რომელიც ამ სამყაროში გამოვლინდა.
ხედავ, როგორ საინტერესოდ გამოიყურება ეს ყველაფერი?
როგორ დაიჯერე შენ, უსასრულო პოტენციალმა, რომელიც გამოვლენილია ცნობიერების სახით მექანიზმში სხეული-გონება, რომ შენი ტრანსპორტი ამ ილუზორულ თამაშში შენ ხარ? მაგრამ ამაში დამნაშავე არავინ არ არის. უბრალოდ ეს თამაშის ერთ-ერთი ეტაპია.
ამ დროს შენ განიცადე, როგორია ეს - სრულიად დაივიწყო შენი თავი და დაიჯერო ის, რომ შენი საპყრობილე - შენ ხარ.
ტანჯვით სავსე ეს დრო დასრულდა.
შენ შენს თავს იხსენებ.
ამ პროცესს ვერ შეაჩერებ და ვერ დააბრუნებ.
შემთხვევითი მკითხველი ამ ადგილამდე ვერ მიაღწევდა.
გონებამ გააკეთა ყველაფერი იმისათვის, რომ გამოვლენილიყო მრავალრიცხოვანი აზრების სახით, რომლებსაც შეეძლოთ შენი აქედან დიდი ხნის წინ წაყვანა .
თუ ამ სტრიქონებამდე წაიკითხე, ეს იმაზე მიანიშნებს, რომ საკუთარი თავისადმი შენი სწრაფვა უფრო ძლიერია, ვიდრე გონება.
ცუდი ამბავი: მოაზროვნე ნამდვილად ვერ გახდები: ნურც გექნება იმის იმედი, რომ გონების ამ სამყაროში შენს საპატივცემულოდ ძეგლს აღმართავენ!
კარგი ამბავი ის არის, რომ ახლა, როდესაც ნათლად, ეჭვის გარეშე, იცი, თუ რას ნიშნავს პაუზა აზრებს შორის და როგორი მარტივია მისი აღმოჩენა, შენ არასოდეს დაივიწყებ მის შესახებ.
ახლა უფრო ხშირად გაიხსენებ მას, ხოლო პრაქტიკასთან ერთად პაუზა სულ უფრო ფართო გახდება.
დუმილი, როგორც კი მას შეხედავ, მადლობას მოგახსენებს ყურადღებისთვის, რადგან ...
სიცარიელე ყოველთვის ელოდებოდა შენს დაბრუნებას.
ბევრს შეუძლია მიაღწიოს შინაგანი დიალოგის დაამებას მრავალწლიანი მარხვისა და მედიტაციის გზით, როდესაც გამოქვაბულში ლოტოსის პოზაში იმყოფება. თუმცა, არსებობს რამდენიმე საოცრად მარტივი ტექნიკური ტრიუკი, რომელიც ყველას შეუძლია მოსინჯოს. ისინი ყოველთვის შეუფერხებლად მოქმედებენ, მიუხედავად იმისა, თუ რამდენ დროს უთმობს ადამიანი ამა თუ იმ პრაქტიკას.
ამ სტატიის დასასრულს, მკითხველი გარანტირებულად იგრძნობს თავის თავზე, თუ რას ნიშნავს „მდგომარეობა აზრების გარეშე“.
და ამ მომენტიდან ცხოვრებაში იწყება ნამდვილი სასწაული ...
სანამ უშუალოდ გადავალთ ამ უბრალო ტრიუკების შესრულებაზე, ცოტა ხნით დავუბრუნდეთ ჩვენს ძველ მეგობარს - გონებას - და კიდევ ერთხელ შევხედოთ მას ახლო მანძილიდან.
წინა ორი სტატია მიეძღვნა დეტალურ განმარტებას იმისა, თუ როგორ მუშაობს თითოეული ადამიანის გონება და როგორ ითვისებს ის ყველა ქმედების ავტორობას, რის შედეგადაც ადამიანი განიცდის სიამაყის ან დანაშაულის გრძნობას. თუ რამდენად დამღუპველი და უსარგებლოა ადამიანისთვის დანაშაულის გრძნობა, ჩვენ დეტალურად განვიხილავთ ამ მცირე სტატიაში.
არავის გაუკვირდება, როდესაც შეიტყობს, რომ დედამიწაზე მცხოვრებ ადამიანთა დიდი უმრავლესობა თავისი ცხოვრების დიდ ნაწილს ფიქრში ატარებს: ადამიანები, ფაქტიურად, ერთსა და იგივეს რამდენჯერმე გადახარშავენ გონებაში.
ხდება, რომ ადამიანები ტკბებიან ფიქრებით, მაგალითად, ძილის წინ, და ისევ და ისევ განიხილავენ გასული დღის მოვლენებს.
მაგრამ ხშირად ადამიანის გონება დაკავებულია მტანჯველი ფიქრებისა და მოგონებების გახსენებით, რომლებიც გამსჭვალულია შიშით და სასოწარკვეთით, ტკივილით წარსულის გამო და აუტანელი შიშით მომავლის გამო.
როდესაც ეს ჯოჯოხეთური ნაკრები განხილულია, თითქოს შეიძლება დაივიწყო და უბრალოდ დატკბე იმით, რომ ამ მომენტში შენ არაფერი გემუქრება, და შეგიძლია ცოტა ხნით უბრალოდ დატკბე სიჩუმით და მიიღო ამით სიმშვიდის საოცარი ბონუსი ...
მაგრამ კვლავ ჩნდება აზრები. ისინი, რომლებიც უკვე გაწუხებდნენ. ისინი კვლავ ბრუნდებიან, რათა გააგრძელონ თავისი წისქვილის მოძრაობა, დაფქვან ის, რაც შენგან დარჩა. რაც ასე სასოწარკვეთით იტანჯება და გათავისუფლებას ევედრება?
კაცობრიობას გზა აებნა, თითქმის მთლიანად დაკარგა ცოდნა თავისი ჭეშმარიტი ბუნების შესახებ.
გონების ამ საშინელი წისქვილიდან თავის დაღწევა - მარტივია!
საჭიროა მხოლოდ რამდენიმე ნიუანსის ცოდნა იმის შესახებ, თუ როგორ მუშაობს შენი გონება.
სამყაროში, სადაც გონება მართავს, მოაზროვნენი ყველაზე პატივსაცემი კასტაა, ხოლო ნებისმიერი ინფორმაცია იმის შესახებ, თუ ვინ არის სინამდვილეში ადამიანი, აღწევს მაძიებელთა მცირე რაოდენობას.
მოსახლეობის აბსოლუტური უმრავლესობა უდავოდ ცხოვრობს მათი გონებით შექმნილ სამყაროში.
მაგრამ, შეიძლება კი ამისგან თავის დაღწევა?
დიახ, შეიძლება.
და ეს საკმაოდ მარტივია.
გონების ერთ-ერთი ხრიკი ის არის, რომ ის აიძულებს ადამიანებს დაფიქრდეს, რომ ყველაფერი ღირებული ამ სამყაროში აუცილებლად უნდა იყოს გართულებული. სწორედ ამ მიზეზის გამო, ადამიანები მუდმივად უყურადღებოდ ტოვებენ ნამდვილად ფასდაუდებელ საგანძურს.
ჯოჯოხეთიდან თავის დაღწევა მარტივია! და სწორედ ამ უკიდურესი სიმარტივის გამო ადამიანები უარს ამბობენ ჭეშმარიტ თავისუფლებაზე.
საჭიროა მხოლოდ თავისუფლებისკენ სწრაფვა.
თუ ადამიანში გაჩნდა ეს მისწრაფება, ის ადგება ძიების გზას.
ჭეშმარიტების დასანახად საჭიროა თვალის ახელა. ყველაფრისგან განთავისუფლება, რაც ხელს უშლის დანახვას.
ყველა იმ ცრუ დამოკიდებულებისგან, რომელსაც ჩვენს სამყაროში დაბადებიდან გვინერგავენ.
უნდა ნაწილ-ნაწილ დაშალო ის, რასაც უწოდებ „საკუთარ თავს“.
დაშალო ის რთული კონსტრუქცია, რომელიც შედგება კონცეფციებისა და შეხედულებებისგან; რაც „ავტორიტეტულმა ადამიანებმა“ გითხრეს, და შენ ირწმუნე. აუცილებელია ამის ნაწილ-ნაწილ თავიდან მოშორება.
თუ მისწრაფება ნამდვილად გულიდან მოდის, მალე აღმოაჩენთ, რომ ... არ არსებობს არავითარი „მე“ იმ გაგებით, რომ იგი მიღებულია ადამიანთა სოციუმში.
ის “მე“ - მხოლოდ მოგონებათა და ჩვევების კრებულია, რომელიც აყალიბებს პიროვნებას მისი უპირატესობებითა და მუდმივად მუტირებული „ჭეშმარიტებით“.
ჩვევებისგან განთავისუფლების შემდეგ, მტკივნეული და ტკბილი მოგონებების ეკლიანი ბარდების გავლის გზით, შენ უკვე ხედავ იმას, რასაც ხშირად უწოდებ „საკუთარ თავს“ და რაც იცვლებოდა ცხოვრების განმავლობაში.
რომ ხშირად სიმართლე და სიცრუე ცვლიდნენ ადგილებს.
როგორ ძლიერ გვინდოდა ბავშვობაში უკვე ზრდასრულები ვყოფილიყავით, დაგვეწყო ზრდასრული ადამიანის „თავისუფალი ცხოვრებით“ ცხოვრება, რომელსაც არაფრის ეშინია“.
არც ისე დიდი დრო გავიდა და შენ აქ ხარ, შენ ახლა „ზრდასრული“ ხარ ...
მაგრამ შიში?
შიშმა უფრო იმატა. ბავშვობაში კი შენ, როგორც ახლა ჩანს, არაფრის არ გეშინოდა.
სადღაა „ზრდასრული ადამიანის თავისუფლება“?
ის საერთოდ არ არსებობს, ნამდვილი თავისუფლება ბავშვობაში გქონდა: მას მხოლოდ მშობლები გიზღუდავდნენ, მაგრამ არა შენ.
ბავშვობაში შენს თავს ყველაფრის უფლებას აძლევდი! მაშინ აზრადაც კი არ მოგივიდოდა რაიმეზე უარი გეთქვა შენი თავისთვის.
რომ გაიზარდე, რის მოპოვება შეძელი?
ციხის დაუჯერებლად გამძლე გისოსებისა დაგროვილი შემაკავებელი რწმენიდან, რა არის „სწორი“ და „არასწორი“. შენ უზომოდ დიდი რაოდენობით შიში შეიძინე.
გონებამ თავის ბლანტ ქსელში ჩაგითრია და მჭიდროდ ჰყავხარ დაჭერილი, როგორც მისი მორჩილი მონა.
გონებაში აზრები ტრიალებს, იცის, რომ შენ იმოძრავებ დოლაბებს შორის.
გონება გატრიალებს და გამოგწურავს, როგორც მოესურვება.
ეს ხმა ჩემს გონებაშია ...
ფიქრობ, რომ ეს შენი ხმაა?
ის ზუსტად ისე ჟღერს, როგორც შენი ხმა, როცა ხმამაღლა ლაპარაკობ.
გონების მთავარი ხრიკი ის არის, რომ ის შენი ხმით შენს შიგნით ლაპარაკობს.
სწორედ ამიტომ ადამიანებს ამდენად უპირობოდ სჯერა ამ ხმის და იღებენ მას ისევე, როგორც თავის თავს.
ამას ადამიანები უწოდებენ „ჩემს შინაგან ხმას“.
არა, ის შენი არ არის.
და, მეტიც, ეს ხმა შენ არ ხარ!
ეს არის - გონება, რომელიც ოდესღაც, ბავშვობაში, შენი მეგობარი და ერთგული მსახური იყო, როგორც ამ მექანიზმისთვის განკუთვნილი, რომელსაც ეწოდება „სხეული-გონება“.
რადგან კაცობრიობას გზა აებნა, მექანიზმი „სხეული-გონება“ დედამიწის მოსახლეობის უმრავლესობისთვის კონტროლს აღარ ექვემდებარება.
„მანქანათა აჯანყება“, რომლის რეპროდუცირებასაც ადამიანის კოლექტიური ცნობიერება ისევ და ისევ ცდილობს ხელოვნების ყველა დარგში, არ არის გამონაგონი.
მაგრამ ეს არ მოხდება გარკვეულ შორეულ მომავალში.
ეს უკვე მოხდა.
მანქანებმა გაიმარჯვეს.
მისი ტექნოლოგიური განვითარების ძალიან დაბალი დონის გამო (მიუხედავად იმისა, რომ ადამიანები ქედმაღლურად სხვაგვარად მიიჩნევენ) კაცობრიობა ხედავს ლითონის ან ბეჭდვითი სქემებისგან დამზადებულ „მანქანებს“ და „მექანიზმებს“.
მანქანების სამყაროს ეს ხედვა ახასიათებს დაბალგანვითარებადი ცივილიზაციის მქონე ადამიანებს, რომლებიც დღეს დედამიწაზე ცხოვრობენ, მაგრამ ეს მოსაზრება მცდარია.
ადამიანის სხეული მექანიზმია.
ადამიანის გონება მექანიზმია.
თუ მათი მართვა არასწორად მოხდება, ისინი მწყობრიდან გამოდიან.
ეს მექანიზმები კრიტიკული შეცდომებით იწყებენ ფუნქციონირებას, რომლებსაც უნერგავს ის, ვინც ამ მანქანებს მართავს. შენ.
ადამიანის სხეულმა დაკარგა თითქმის ყველა მისი ტექნიკური შესაძლებლობა, რომელიც ჩადებული იყო მასში შექმნისას. მოხდა მათი ატროფირება. ექვემდებარება აღდგენას, მაგრამ ამ ეტაპზე თამაშები ღრმა ჰიბერნაციურ ძილაში იმყოფებიან.
აზრი არ აქვს იმის ჩამოთვლას, რახ კაცობრიობისთვის ოდესღაც ხელმისაწვდომი იყო, რადგან თანამედროვე ენაში არ არსებობს სიტყვები ადამიანის სხეულის-გონების ამ დაკარგული თვისებების დასახასიათებლად.
სიტყვა „ჯადოსნობა“ ყველაზე ახლოსაა, მაგრამ ყველაზე გაბედული ზღაპარიც კი აღარ შეიცავს იმ სასწაულების ნატამალსაც კი, რომელეიც ოდესღაც ადამიანის ყოველდღიურ ცხოვრებას შეადგენდა.
ტვინი - სხეულის პროცესორია, ამუშავებს მხოლოდ მისი სრული პოტენციალის რამდენიმე პროცენტს; ეს იმიტომ ხდება, რომ სხეულის ფუნქციების მთავარი მასა აღარ გამოიყენება.
შეიძლება ითქვას, რომ თანამედროვე ადამიანის სხეულის დღევანდელ ფუნქციონირებას ყველაზე ზუსტად ახასიათებს ფრაზა „სიცოცხლის შენარჩუნება“, მხოლოდ ორგანიზმის ძირითადი სასიცოცხლოდ აუცილებელი სისტემების ამოქმედების გზით. ყველაფერი, რაც არ არის სასიცოცხლო, გამორთულია.
სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, ადამიანი ტკბება შვიდი ფერით, ეს იმ დროს, რომ, როგორც ამბობენ, ადრე პირობითად 256 მილიონი ფერი არსებობდა, რომელსაც ადამიანის თვალი ამჟამად აღარ ხედავს. ეს სხვა გრძნობებსაც ეხება.
სხვათა შორის, გრძნობების შესახებ. დღესდღეობით ადამიანის სხეულისთვის ხელმისაწვდომია ექვსი გრძნობა, ეს მთლიანი პოტენციალის დაახლოებით ხუთი პროცენტია. ოდესღაც ადამიანი არ ყოფილა შემოფარგლული ამ ნამცეცებით.
ადამიანის გონებაც მანქანაა. ამის გაცნობიერება არ არის მარტივი, არც ის არის ადვილი წარმოიდგინო მანქანები კბილანების ან მიკროსქემების სახით, მაგრამ ეს ასეა: გონება მექანიზმია. ადამიანებს ბავშვობიდან ასწავლიან მოექცნენ გონებას კრიტიკულად და არასწორად.
ეს იმდენად ღრმად არის გამჯდარი თანამედროვე ხალხთა კულტურაში, რომ ბევრს უბრალოდ არ შეუძლია მიიღოს ის, რომ შეიძლება სხვაგვარად მოხდეს.
ეს "სხვაგვარად" იმდენად განსხვავდება ადამიანების მიერ მიღებულ „სწორ დამოკიდებულებისგან“, რომ ბევრი უბრალოდ ვერ ახერხებს ამ ინფორმაციის გააზრებას.
თუმცა, ეს ინფორმაცია წარმოუდგენლად მარტივია. მაგრამ თუ ადამიანი არ განიცდის გონების სრული კონტროლიდან თავის დაღწევის მცდელობას, ამ სტრიქონების წაკითხვასაც კი შეუძლია გამოიწვიოს ძლიერი განზიდვა ან ფიზიკური ტკივილი.
მოჩვენებითი სირთულის მიუხედავად, გონება თავისი ბუნებით წარმოუდგენლად მარტივია ურთიერთობაში.
საკმარისია მხოლოდ მისი ძირითადი ტექნიკური თვისებების ცოდნა.
დავიწყოთ მთავარით:
გონება ვერ ახერხებს ერთდროულად ერთ აზრზე მეტის რეპროდუცირებას.
ეს ძალიან მნიშვნელოვანია. აუცილებელია ამაში საკუთარმა გამოცდილებამ დაგვარწმუნოს, რადგან ეს არის ის ოქროს გასაღები, რომელიც დევს და ელოდება, როდის აიღებ მას.
არ გამოტოვო ეს მომენტი, რადგან ეს შენი საპყრობილეს ოქროს გასაღებია.
კიდევ ერთხელ: გონება ტექნიკურად ვერ ასრულებს ერთდროულად ორი აზრის დამუშავების პროცესს.
სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, შეუძლებელია ორ მოსაზრებაზე ერთდროულად ფიქრი. არც სამზე, ხუთზე, არც ათზე.
გონებას შეუძლია ერთჯერადად იფიქროს მხოლოდ ერთი აზრის შესახებ.
ამ მომენტიდან ძალიან ყურადღებით წაიკითხე.
სტრესის იმ მომენტებში, როდესაც გგონია, რომ აზრები ერთმანეთში ირევა, უნდა გახსოვდეს, რომ ეს მხოლოდ ასე ჩანს.
ფიქრები ყოველთვის ერთმანეთს მისდევს.
ზოგჯერ ისინი ძალიან სწრაფად ცვლიან ერთმანეთს, მაგრამ ტექნიკურად ორი აზრი ერთდროულად არ არსებობს.
მოდით, ვცადოთ.
სცადეთ ორ აზრზე ერთდროულად ფიქრი.
ნუ იჩქარებთ.
სცადეთ ერთდროულად ორ განსხვავებულ აზრზე ფიქრი, მე გელოდებით.
არ გამოდის? ყურადღებით დააკვირდით.
თუ მოგეჩვენათ კიდეც, რომ გამოგივიდათ, ეს მხოლოდ ასე ჩანს. ორმა აზრმა შეიძლება სწრაფად შეცვალოს ერთმანეთი, თითქმის შეერწყას ერთმანეთს, მაგრამ ისინი არასდროს გახდება ერთი. ფიქრები ყოველთვის დაყოფილია.
უბრალოდ ზედმიწვნით უნდა დაინახოთ ეს. თუ გამოგივიდათ და დაინახეთ, როგორ ენაცვლებიან ერთმანეთს აზრები, გააგრძელეთ კითხვა.
თუ მოგეჩვენათ, რომ ისინი ერთმანეთს ერწყმიან, დახარჯეთ ერთი ან ორი წუთი, დაინახეთ, თუ როგორ მიჰქრიან ისინი წარმოუდგენელი სიჩქარით და ერთმანეთს ენაცვლებიან. ამის დანახვა მნიშვნელოვანია.
მნიშვნელოვანია, რადგან აზრებს შორის ყოველთვის არსებობს შესვენება. პაუზა.
ყოველი აზრი ყოველთვის შეცვლის წინა აზრს პაუზის შემდეგ.
ეს პაუზა ყველა მედიტაციის საბოლოო მიზანია.
ამ პაუზის გარდა არაფერია მნიშვნელოვანი, სწორედ აქ იმყოფება ოქროს გასაღები.
„გონების“ მექანიზმს აქვს მცირე ჰაკერული ხრიკი, რომელიც ეფუძნება იმის ცოდნას, რომ შეუძლებელია ორ აზრზე ერთდროულად ფიქრი.
ეს ილეთი მყისიერად ამუხრუჭებს გონებას და უკან აბრუნებს. ამის შედეგია უაზრობის დუმილის გამოვლინება, რომელსაც თან მოაქვს თავისუფლება.
უფრო მარტივად არ ხდება, ამაში ახლავე დარწმუნდები.
მოახინე შენი გონებაში ჰაკერული შეღწევა:
დაჯექი, მოდუნდი, თვალები დახუჭე, სულში ღრმად ჩაიხედე და შენს თავს ჰკითხე: რას ფიქრობ ახლა?
მოკლე დროით განზე გაწიე ეკრანი, საიდანაც ახლა ამ სტრიქონებს კითხულობ, თვალები დახუჭე და შენს თავს ეს კითხვა დაუსვი.
გულწრფელად ჰკითხე შენს თავს:
„რას ვფიქრობ ახლა მე?“
გონება ამ დროს ქმნის გონებრივ ძაბრს და შიგნით შეისრუტება. თავად შთანთქავს თავის თავს.
მის ადგილზე ჩნდება სიბნელე.
ამ სიბნელემ თავდაპირველად შეიძლება შიში გამოიწვიოს.
არ გაიქცე.
ეს ხომ შენ ხარ.
შეიძლება საკუთარ თავს ძალიან დიდი ხნის განმავლობაში გაურბოდე.
შეიძლება ჯოჯოხეთის წრეების სათვალავი დაკარგო, სანამ საკუთარ თავს გაურბიხარ.
ეს არ შეიძლება მე ვიყო!
რატომ ?
- იქ ბნელა და სიცარიელეა! იქ ისეთი სიმშვიდეა!
სიმშვიდე? ესე იგი ძალიან დიდი სიმშვიდეა?
უფრო უკეთესი იქნებოდა გონებას მიეცეს თავისუფლება და ჩაიძიროს მისი ფიქრების ჭაობში?
უსასრულოდ განმეორებადი აზრებით?
კიდევ ერთხელ ჩაეფლოს ტანჯვაში? ..
ეს სიცარიელე შენ ხარ.
ისევ თავიდან დავიწყოთ.
ჰკითხე შენს თავს, რას ფიქრობ ახლა, და არ გაიქცე.
მას არ აქვს თვისებები და, შესაბამისად, ჩანს ... ასეთი ცარიელი და ბნელი ...
მაგრამ ის იმდენადვე ნათელია, რამდენადაც ბნელი.
ამ სიცარიელეს არ აქვს თვისებები. მას არ აქვს ზომები. არ აქვს ფერი. არ აქვს სახელი.
ყველაფერი, რის ხსენებაც სიტყვით შეიძლება, - უკვე გონებაა.
შეიძლება მხოლოდ იმის თქმა, რა არ ხარ შენ. სიტყვებით შეიძლება მხოლოდ იმის აღწერა, რაც შენ არ ხარ.
ყველაფერი, რაც შეიძლება გამოხატო სიტყვებით, უკვე შენ აღარ ხარ.
თითოეულ სიტყვას აქვს თავისი ჩარჩოები, რომელიც ასახავს მისი არესებობის გარკვეულ ასპექტს.
სიტყვას შეუძლია აღწეროს შენი მრავალი თვისების მხოლოდ ერთი მხარე.
არა ერთი სიტყვა, არც მილიონი ყველაზე ლამაზი და ჭკვიანი სიტყვა არასოდეს არ შეძლებს შენს შესახებ რაიმეს თქმას.
შენი ფრაზებით აღწერა შეუძლებელია.
შენ ხარ აბსოლუტი.
შენ ხარ ყველაფერი და არაფერი, მათ, ორივემ, ჰპოვა შენში გამოვლინება.
ყველაფერი, რაც არსებობს, გამოვლინდა შენს უსასრულო სიცარიელეში.
შენ უკვე არასოდეს არ ყოფილხარ გამოვლენილი, რადგან ყველაფერს, რაც გამოვლინდა, აქვს თავისი ჩარჩოები და შეზღუდვები.
შენ არ გაქვს ჩარჩოები. შემ ხარ პოტენციალი, რომელიც არ გამოვლენილა.
შენ ამ თამაშს თამაშობ და მან ოდნავ გაგიტაცა. შენ გაიძულეს დაგეჯერებინა, რომ ეს სხეული შენ ხარ. ეს ასე არ არის და შენ ამას ხედავ: სხეული არის ინტერაქციის გამოვლენილ ფიზიკურ სამყაროსთან ურთიერთქმედების ინსტრუმენტი.
გონება არის მექანიზმი, რომელიც მოგეცემა, რათა ასევე გქონდეს სხვადასხვა სამყაროსთან ურთიერთქმედება, მაგრამ გარკვეულწილად განსხვავებულ დონეზე, ვიდრე ეს შესაძლებელია სხეულის დახმარებით, მაგრამ ისინი ორივე მხოლოდ მანქანას წარმოადგენენ.
შენ ხარ წყარო, რომელიც ენერგიით ამარაგებს გონებას და სხეულს, ხდის მათ ფუნქციონირებას შესაძლებელს.
ამ ენერგიას, რომლის წყალობითაც მექანიზმს „სხეული-გონება“ აქვს ფუნქციონირების შესაძლებლობა, ეწოდება ცნობიერება.
ცნობიერება – შენი, უსასრულო აბსოლუტის ასპექტია, რომელიც ამ სამყაროში გამოვლინდა.
ხედავ, როგორ საინტერესოდ გამოიყურება ეს ყველაფერი?
როგორ დაიჯერე შენ, უსასრულო პოტენციალმა, რომელიც გამოვლენილია ცნობიერების სახით მექანიზმში სხეული-გონება, რომ შენი ტრანსპორტი ამ ილუზორულ თამაშში შენ ხარ? მაგრამ ამაში დამნაშავე არავინ არ არის. უბრალოდ ეს თამაშის ერთ-ერთი ეტაპია.
ამ დროს შენ განიცადე, როგორია ეს - სრულიად დაივიწყო შენი თავი და დაიჯერო ის, რომ შენი საპყრობილე - შენ ხარ.
ტანჯვით სავსე ეს დრო დასრულდა.
შენ შენს თავს იხსენებ.
ამ პროცესს ვერ შეაჩერებ და ვერ დააბრუნებ.
შემთხვევითი მკითხველი ამ ადგილამდე ვერ მიაღწევდა.
გონებამ გააკეთა ყველაფერი იმისათვის, რომ გამოვლენილიყო მრავალრიცხოვანი აზრების სახით, რომლებსაც შეეძლოთ შენი აქედან დიდი ხნის წინ წაყვანა .
თუ ამ სტრიქონებამდე წაიკითხე, ეს იმაზე მიანიშნებს, რომ საკუთარი თავისადმი შენი სწრაფვა უფრო ძლიერია, ვიდრე გონება.
ცუდი ამბავი: მოაზროვნე ნამდვილად ვერ გახდები: ნურც გექნება იმის იმედი, რომ გონების ამ სამყაროში შენს საპატივცემულოდ ძეგლს აღმართავენ!
კარგი ამბავი ის არის, რომ ახლა, როდესაც ნათლად, ეჭვის გარეშე, იცი, თუ რას ნიშნავს პაუზა აზრებს შორის და როგორი მარტივია მისი აღმოჩენა, შენ არასოდეს დაივიწყებ მის შესახებ.
ახლა უფრო ხშირად გაიხსენებ მას, ხოლო პრაქტიკასთან ერთად პაუზა სულ უფრო ფართო გახდება.
დუმილი, როგორც კი მას შეხედავ, მადლობას მოგახსენებს ყურადღებისთვის, რადგან ...
სიცარიელე ყოველთვის ელოდებოდა შენს დაბრუნებას.
Комментариев нет:
Отправить комментарий
Will be revised