Восстановление целостности наиглавнейший вопрос жизни
одна из жизненных задач состоит в сборке себя не только как личности, но и как андрогина, объединившись в кластер существ, обладающих цельным сознанием.
Unlearning, unfucking, deprogramming , what you not know is mine
Amor wincit omnia
Honesty is a love word. We love by being honest" John Estrellas
All my publication are dedicated to my muse E.M
ნოამ ჰომსკი —მასაჩუსეტსის ტექნოლოგიური ინსტიტუტის ენათმეცნიერების პროფესორი, ენათმეცნიერი, ფილოსოფოსი, საზოგადო მოღვაწე, წიგნების ავტორი და პოლიტოლოგი, რომელმაც შეადგინა „მანიპულირების 10 მეთოდის“ სია მასმედიის საშუალებების გამოყენებით.
ადამიანის ქცევის მართვა სახელმწიფოს ერთ-ერთი პრიორიტეტული ამოცანაა. მართალია, უნდა გვესმოდეს, რომ სახელმწიფოს ქმნიან მისი მოქალაქეები საკუთარ ინტერესთა შეთანხმების მიზნით, მაგრამ სახელმწიფოს ან პოლიტიკურ ხელისუფლებას გააჩნიათ მათი საკუთარი ინტერესები და მათი პრიორიტეტული ამოცანა ხდება იმ ადამიანების მართვა, რომლებმაც აირჩიეს ისინი და რომლებიც არჩენენ ტრივიალური თვითგადარჩენის მიზნით.
თუ ადამიანები იწყებენ უკმაყოფილების გამოხატვას არსებული პოლიტიკით, რომელიც მმართველი ელიტის და მათი ნდობით აღჭურვილი პირების ვიწრო კორპორატიულ ინტერესებს ემსახურება, მაშინ ხალხის წინააღმდეგ ძალადობის თავიდან აცილების მიზნით, ამას შეიძლება მხოლოდ პროპაგანდით დაუპირისპირდე, რომლის ინსტრუმენტია მასმედია.
მეთოდი №1
ყურადღების გადატანა
საზოგადოების მართვის ძირითადი ელემენტია ადამიანების ყურადღების გადატანა მნიშვნელოვანი პრობლებემის, პოლიტიკური და ეკონომიკური მმართველი წრეების მიერ მიღებული გადაწყვეტილებებიდან საინფორმაციო სივრცეზე, მისი ნაკლებად მნიშვნელოვანი შეტყობინებებით მუდმივად შევსების გზით. ყურადღების გადატანის ხერხი ძალიან მნიშვნელოვანია იმისათვის, რომ მოქალაქეებს არ მიეცეს შესაძლებლობა მიიღოს მნიშვნელოვანი ცოდნა თანამედროვე ფილოსოფიური მიმდინარეობების, მოწინავე მეცნიერების, ეკონომიკის, ფსიქოლოგიის, ნეირობიოლოგიის და კიბერნეტიკის სფეროში. ამის სანაცვლოდ, საინფორმაციო სივრცე ივსება სპორტის, შოუ-ბიზნესის, მისტიკის შესახებ და სხვა საინფორმაციო ცნობებით, რომელიც ეფუძნება ადამიანის რელიქტურ ინსტიქტებს ეროტიკიდან უხეშ პორნოგრაფიამდე და საპნის საყოფაცხოვრებო სიუჟეტებიდან დაწყებული და სწრაფი და იოლი გამორჩენის საეჭვო ხერხებით დამთავრებული.
„...მოქალაქეთა ყურადღების მუდმივად გადატანა რეალური სოციალური პრობლემებისგან, მათი გადართვა რეალურ მნიშვნელობას მოკლებულ თემებზე. იმის მიღწევა, რომ მოქალაქეები მუდმივად იყვნენ რაღაცით დაკავებულნი და არ დარჩეთ დრო ფიქრისათვის; მინდორიდან - ბაკამდე, ცხოველების მსგავსად“ (ნ. ხომსკი. ციტატა წიგნიდან „ჩუმი იარაღი მშვიდი ომისთვის“).
მეთოდი №2
პრობლემების შექმნა, და შემდეგ მათი გადაწყვეტის საშუალებების შეთავაზება
ამ მეთოდს ასევე ეწოდება „პრობლემა-რეაქცია-გადაწყვეტა“. იქმნება პრობლემა, გარკვეული ტიპის „სიტუაცია“, რომელიც მიზნად ისახავს მოსახლეობაში გარკვეული რეაქციის გამოწვევას, რათა მან თავად მოითხოვოს ზომების მიღება, რომლებიც აუცილებელია მმართველი წრეებისათვის. მაგალითად, ქალაქებში ძალადობის დაშვება ან სისხლიანი ტერაქტების ორგანიზება, რათა მოქალაქეებმა მოითხოვონ კანონების მიღება უსაფრთხოების ზომების გასაძლიერებლად და ისეთი პოლიტიკის გასატარებლად, რომელიც შეზღუდავს სამოქალაქო თავისუფლებას.
ან გამოიწვიონ გარკვეული ეკონომიკური, ტერორისტული თუ ტექნოგენური კრიზისი, რათა აიძულონ ადამიანები გააზრებულად მიიღონ ზომები მისი შედეგების აღმოსაფხვრელად, როგორც „აუცილებელი ბოროტების“, თუნდაც მათი სოციალური უფლებების დარღვევის ხარჯზე. მაგრამ უნდა გვესმოდეს, რომ კრიზისი თავად არ წარმოიქმნება.
მეთოდი №3
თანდათანობით გამოყენების მეთოდი
რათა მიაღწიოთ ნებისმიერი არაპოპულარული ზომების მიღებას, საკმარისია მისი თანდათანობით დანერგვა, დღითიდღე, წლიდან წლამდე. სწორედ ამ გზით იყო გლობალურად თავსმოხვეული პრინციპულად ახალი სოციალურ-ეკონომიკური პირობები (ნეოლიბერალიზმი) გასული საუკუნის 80-იან და 90-იან წლებში.
სახელმწიფოს ფუნქციების მინიმუმამდე დაყვანა, პრივატიზაცია, რწმენის უქონლობა, არასტაბილურობა, მასობრივი უმუშევრობა, ხელფასი, რომელიც აღარ უზრუნველყოფს ღირსეულ ცხოვრებას. ეს ყველაფერი ერთდროულად რომ მომხდარიყო, მაშინ აუცილებლად გამოიწვევდა რევოლუციას.
მეთოდი №4
აღსრულების გადავადება
არაპოპულარული გადაწყვეტილებების მიღების კიდევ ერთი გზა იმაშია, რომ წარმოაჩინო იგი, როგორც „მტკივნეული და აუცილებელი“, და მოცემულ მომენტში მიაღწიო მოქალაქეთა თანხმობას მის განხორციელებლად მომავალში. ბევრად უფრო ადვილია მსხვერპლის მომავალში გაღება, ვიდრე დღეს.
პირველ რიგში იმიტომ, რომ ეს არ მოხდება დაუყოვნებლივ. მეორეც, იმიტომ, რომ ადამიანთა უმრავლესობას ყოველთვის აქვს გულუბრყვილო იმედების გულში ტარების მიდრეკილება, რომ „ხვალ ყველაფერი უკეთესობისკენ შეიცვლება“ და რომ იმ მსხვერპლის თავიდან აცილება, რომელსაც მისგან მოითხოვენ, შესაძლებელია. ეს აძლევს მოქალაქეებს უფრო მეტ დროს იმისათვის, რომ შეეჩვიონ აზრს ცვლილებების შესახებ და მორჩილად მიიღონ ისინი, როდესაც დადგება ამის დრო.
მეთოდი №5
მიმართო ხალხს, როგორც პატარა ბავშვებს
საზოგადოებისთვის გათვლილ ყველა პროპაგანდისტულ გამოსვლაში იყენებენ ისეთ არგუმენტებს, პერსონაჟებს, სიტყვებს და ინტონაციას, თითქოს საუბარია სასკოლო ასაკის ბავშვებზე, რომელთა განვითარება შეზღუდულია, ან გონებრივად არასრულყოფილ პირებზე.
რაც უფრო დაბეჯითებით ცდილობენ მსმენელის მოტყუებას, მით უფრო მეტია მის მიერ ინფანტილური სიტყვების გამოყენების მცდილობა. რატომ?
თუ ვინმე მიმართავს ადამიანს, თითქოს ის 12-ს ან ნაკლები წლისაა, შთაგონებიდან გამომდინარე, ამ ადამიანის პასუხში ან რეაქციაში, გარკვეული ალბათობით, არ იქნება კრიტიკული შეფასება, რაც ტიპიურია 12 წლის ან ნაკლები ასაკის ბავშვებისთვის.
პოლიტიკურ გამოსვლებში წინასწარ ჩადებული გულუბრყვილო მსჯელობები და ანბანური ჭეშმარიტება გათვლილია ფართო აუდიტორიაზე, რომლის მიმართ უკვე იყენებენ ზემოთ და ქვემოთ აღწერილ მეთოდებს მისი ცნობიერების მანიპულირებისთვის.
მეთოდი №6
განსაკუთრებული ყურადღება მიაქციეთ ემოციებს, უფრო მეტად, ვიდრე ფიქრებს
ემოციებზე ზეგავლენა წარმოადგენს ნეიროქირურგიული პროგრამების კლასიკურ ხერხს, რომელიც მიზნად ისახავს ადამიანების რაციონალური ანალიზის, და შედეგად მომხდარის კრიტიკულად გააზრების უნარის დაბლოკვას. მეორე მხრივ, ემოციური ფაქტორების გამოყენება იძლევა ქვეცნობიერში შეღწევის საშუალებას იმისათვის, რათა დაინერგოს აზრები, სურვილები, შიში, სიფრთხილე, იძულება ან ქცევის მუდმივი მოდელი. საუბარი იმის შესახებ, თუ რამდენად სასტიკია ტერორიზმი, რამდენად უსამართლოა ხელისუფლება, რამდენად იტანჯებიან მშიერი და დამცირებული ადამიანები, „კადრს“ მიღმა ტოვებს მომხდარის ჭეშმარიტ მიზეზებს. ემოციები ლოგიკის მტერია.
მეთოდი №7
ადამიანების უცოდინრობაში ყოფნა ერთფეროვნების კულტივირების გზით
მიღწევა იმისა, რომ ადამიანები გახდნენ უუნარონი და ვერ შეძლონ ჩაწვდნენ ხერხებს და მეთოდებს, რომლებიც გამოიყენება იმისათვის, რათა მართონ ისინი და დაუქვემდებარონ თავის ნებას. განათლების ხარისხი, რომელსაც აძლევენ დაბალ საზოგადოებრივ კლასებს, უნდა იყოს რაც შეიძლება უფრო მწირი და ერთფეროვანი იმისათვის, რომ უცოდინრობა, რომელიც ჰყოფს უფროს კლასებსა და ქვედა საზოგადოებრივ კლასებს, დარჩეს იმ დონეზე, რომელსაც ვერ გადალახავენ დაბალი კლასები.
მას მიეკუთვნება ე.წ. „თანამედროვე ხელოვნების“ პროპაგანდა, რომელიც წარმოადგენს უფერულ ადამიანთა ყოყოჩობას, რომლებსაც აქვს პრეტენზია იყვნენ ცნობილი, მაგრამ არ გააჩნიათ უნარი ასახონ რეალობა ხელოვნების იმ ნაწარმოებებში, რომლებიც არ საჭიროებენ დეტალურ ახსნას და აგიტაციას მათი „გენიალურობის“ გამო. ხოლო ისინი, ვინც არ აღიარებს სიახლეს, ცხადდებიან ჩამორჩენილად და სულელებად, და მათი აზრი გახმაურებას არ ექვემდებარება.
მეთოდი №8
მოქალაქეთა იძულება აღიარონ უფერული ადამიანი
მოსახლეობაში იმ აზრის დანერგვა, რომ მოდურია იყო გონებაჩლუნგი, ვულგარული და უზრდელი. ეს მეთოდი განუყოფელია წინა მეთოდისგან, რადგან ყოველივე უფერული თანამედროვე სამყაროში ჩნდება დიდი რაოდენობით ყველა სოციალურ სფეროში - რელიგიიდან და მეცნიერებიდან დაწყებული და ხელოვნებისა და პოლიტიკით დამთავრებული. სკანდალები, ყვითელი პრესა, ჯადოქრობა და მაგია, საეჭვო იუმორი და პოპულისტური აქციები - ყველაფერი მისაღებია ერთი მიზნის მისაღწევად - არ დაუშვან ადამიანებს ჰქონდეს საშუალება გააფართოვონ საკუთარი ცნობიერება რეალური სამყაროს უსაზღვრო სივრცემდე.
მეთოდი №9
საკუთარი დანაშაულის გრძნობის გაძლიერება
ადამიანის იძულება ირწმუნოს, რომ მხოლოდ ის არის დამნაშავე თავის უბედურებაში, რაც გამოწვეულია მისი გონებრივი შესაძლებლობების, უნარების ან გამოყენებული ძალისხმევის ნაკლებობით. შედეგად, იმის ნაცვლად, რომ გაილაშქროს ეკონომიკური სისტემის წინააღმდეგ, ადამიანი იწყებს თვითდამცირებას, ყველაფერში ადანაშაულებს საკუთარ თავს, რაც იწვევს დეპრესიას, და შედეგად, უმოქმედობას. მოქმედების გარეშე არავითარ რევოლუციაზე არ შეიძლება საუბარი! პოლიტიკოსები, მეცნიერები (განსაკუთრებით ფსიქპთერაპევტები) და რელიგიური ლიდერები იყენებენ საკმარისად ეფექტურ დოქტრინას პაციენტების და მრევლის თვითგვემის ეფექტის მისაღწევად, რათა მართონ მათი ცხოვრების ოპტიმისტური ინტერესები, წარმართონ მათი ქმედება საჭირო კალაპოტში.
მეთოდი №10
ადამიანების შესახებ უფრო მეტის ცოდნა, ვიდრე თავად იციან საკუთარ თავზე
ბოლო 50 წლის განმავლობაში მეცნიერების განვითარებაში მიღწეულმა წარმატებებმა გამოიწვიეს სულ უფრო მზარდი განხეთქილება ჩვეულებრივი ადამიანების ცოდნასა და იმ ცნობებს შორის, რომლებსაც ფლობენ და იყენებენ მმართველი კლასები.
ბიოლოგიის, ნეირობიოლოგიისა და გამოყენებითი ფსიქოლოგიის წყალობით, „სისტემამ“ მიიღო თავის განკარგულებაში მოწინავე ცოდნა ადამიანის შესახებ, როგორც ფიზიოლოგიის, ასევე ფსიქიკის სფეროში. სისტემამ მოახერხა გაეგო ჩვეულებრივი ადამიანის შესახებ უფრო მეტი, ვიდრე მან იცის საკუთარ თავზე. ეს იმას ნიშნავს, რომ უმეტეს შემთხვევაში სისტემა ფლობს უფრო მეტ ძალაუფლებას და უფრო მეტად მართავს ადამიანებს, ვიდრე თავად ისინი.
თარგმანი მ .ფ ლ (C) 10.20.17
სარედაქციო
ტექნიკური პრობლემების გამო შეფერხებაა
ცივილიზაციის 6 გრანდიოზული ილუზია, რის გამოც ჩვენგან 90%-ი მატრიცის მონაა
პოსტტოტალიტარიზმის ღირებულებები
სიცრუე მილიარდებისთვის “ილუზიას ციხეში ყოფნაც შეუძლია კომფორტული გახადოს”. ნელსონ მანდელა ზიგმუნდ ფროდი, ფილოსოფოსი და ფსიქიატრი, საუბრობს კაცობრიობის მდგომარეობის შესახებ და როგორ შეგვიძლია დავაღწიოთ თავი მატრიცას. თუ ილუზიონისტს ან „მაგს“ სურს თქვენი მოტყუება, პირველად ილუზიის შექმნას იწყებს, რათა თქვენი ყურადღება რეალობიდან გადაიტანოს. სანამ აუდიტორია ენთუზიაზმით თვალს ადევნებს უმნიშვნელო ტრიუკებს, ილუზიონისტი იღებს მათი გასულელების შესაძლებლობას. მაგრამ ზოგჯერ სულელსაც უჭირს მოტყუების ფაქტის აღიარება, რომ წლების მანძილზე შეუძლია ირწმუნოს ის, რაც არ არსებობს. ჩვენ ვცხოვრობთ ილუზიების სამყაროში. ბევრი პრობლემა, რომელიც გვაწუხებს, არსებობს მხოლოდ იმიტომ, რომ თავს მოგვახვიეს. ეშმაკმა იცის, ეს შემთხვევით მოხდა, თუ არა, მაგრამ ყველა ჩვენ (ან თითქმის ყველა) გავხდით ავტორიტარულ-კორპორატიული სამომხმარებლო კულტურის მსხვერპლი, რომელიც ახლაც დომინირებს. ფსიქოპათებმა წაგვართვეს რეალობის გრძნობა. სოციალურმა ქსელებმა კი მათ მისცეს მოსახლეობის ფართო მასებისთვის თავიანთი იდეების გაზიარების საშუალება შუამავლების გარეშე მედიის სახით. მათი მთავარი ზიანი ის არის, რომ მათ მიაყენეს აბსოლუტური, დამანგრეველი დარტყმა ჩვენ თავდაჯერებულობას ხვალინდელ დღეში. რევოლუციური ქუჩის მხატვარმა ბენკსმა ერთხელ აღნიშნა: „ადამიანები ყოველდღიურად სვამენ ინტელექტუალურ შარდს, რის შედეგად მათი ცხოვრება გარდაიქმნა სიგარეტის ნამწვად. ეს გაიძულებთ ირწმუნოთ, რომ არ ხართ საკმარისად სექსუალური. ან რომ ყველაფერი მოსალხენი სხვაგან ხდება. ტელევიზიამ უკვე გახადა თქვენი მეგობარი არაადეკვატური. მათ აქვთ ხელმისაწვდომობა ყველაზე თანამედროვე ტექნოლოგიებზე. და თქვენ გაშინებენ. ისინი რეკლამებს ათავსებენ, თქვენ კი დაგცინიან“. მაგრამ რეკლამა მხოლოდ აისბერგის წვერია. თუ უფრო ღრმად ჩაიხედავთ, ნახავთ, რომ ჩვენი ცხოვრების მთელი ორგანიზაცია აგებულია ილუზიების დევნის და სხვა ადამიანების, იდეებისა და ინსტიტუტებისადმი მასობრივი მორჩილების იდეის ირგვლივ. ჩვენ მონობაში ვიმყოფებით - ამ სიტყვის სრული მნიშვნელობით. ჩვენ ვიმყოფებით სამომხმარებლო წნეხის და ტოტალური კონტროლის ქვეშ. ისინი თავიდანვე იჭრებიან ჩვენ გონებაში და ხელახლა გვაპროგრამებენ მორჩილებაზე. წარმოგიდგენთ ექვს უდიდეს ილუზიას, რომელსაც უნდა გამოეთხოვოთ, თუ გინდათ გახდეთ თავისუფალი - როგორც გარეგნულად, ასევე შინაგანად. 1. უფლების, წესრიგისა და ძალაუფლების ილუზია. ბევრი ჩვენგანისთვის, კანონის სიტყვასიტყვით დაცვა - მორალური ვალდებულებაა. მაგრამ კორუფცია და პოლიტიკური სკანდალები ადასტურებენ, რომ კანონი საკმარისად მოქნილია. განსაკუთრებით მათთვის, ვისაც აქვს კუნთები. პოლიციის სისასტიკე და დანაშაული, რომელსაც ის სჩადის, რეალობაა არა მხოლოდ უკრაინისა და რუსეთისთვის, არამედ აშშ-სა და მრავალი ევროპული ქვეყნისთვისაც. სასამართლო ყოველთვის მდიდრების მხარეზე იყო. ჩვენ ახლა თავის დაცვაც კი არ შეგვიძლია სახელმწიფო თვალის შემოჭრისგან ჩვენ პირად ცხოვრებაში. სხვადასხვა ქვეყნის მთავრობათა მთელი ეს უზნეობა იწვევს მთელი ერებისა და კულტურათა მკვლელობას და განადგურებას. სოციალური წესრიგი ილუზიაა. და არსებობს ისიც მხოლოდ იმიტომ, რომ თქვენ, კანონმორჩილი მოქალაქეები, მორჩილი ხართ და ყველაფერში ეთანხმებით. რა არის სახელმწიფო? ეს არის ადამიანების ჯგუფი, რომლებიც აიძულებენ სხვებს დაემორჩილონ მათ ძალადობის შიშის ქვეშ. სახელმწიფო არის ბანდა, რომელმაც მიიღო მონოპოლური უფლება ძალადობაზე. ისტორია ისევ და ისევ გვასწავლის: სახელმწიფო ინსტიტუტები საჭიროა მხოლოდ ზეწოლის, კონტროლისა და სხვა ადამიანების ძარცვისთვის. ნებისმიერი ე.წ. ძალაუფლება აუცილებლად აღმოჩნდება მატყუარა, თვალთმაქცი და უსამართლო. არ არსებობს არავითარი უფლება, არავითარი წესრიგი და არავითარი მართლმსაჯულება. ეს ყველაფერი მხოლოდ ძალაუფლების დიდებული ატრიბუტებია, რომლებიც საჭიროა სიმართლის დასამალად. სიმართლის იმის შესახებ, რომ მსოფლიო წესრიგი ეფუძნება სხვა ადამიანებზე კონტროლს და განსხვავებულად მოაზროვნეთა წინააღმდეგ ბრძოლას. 2. კეთილდღეობისა და ბედნიერების ილუზია. ყველა ჩვენგანი ახლა სარგებლობს ძვირადღირებული სამკაულების და სამშვენისის ისეთი რაოდენობით, რომ XIX საუკუნის ნებისმიერ მონარქსაც კი შეშურდებოდა. კეთილდღეობის ილუზიის შენარჩუნებას აქვს გადამწყვეტი მნიშვნელობა მსოფლიო ფინანსური სისტემის მდგრადობისთვის. მაგრამ თქვენ ტყუილუბრალოდ ივიწყებთ, რომ მოხმარებას საფუძვლად ყოველთვის უდევს თაღლითობა, კრედიტები და ვალები. საბანკო სისტემა თავდაპირველად შეიქმნა იმისთვის, რომ მდიდრები კიდევ უფრო გამდიდრიებულიყვნენ ღარიბთა ხარჯზე, რომლებიც დარწმუნებული არიან, რომ გარკვეული ღირებულებები აქვთ. მაგრამ ნამდვილ კეთილდღეობას და ბედნიერებას თქვენ მოგცემთ მხოლოდ ბუნება, ჯანმრთელობა, სიყვარული და ახლობლებთან ურთიერთობა. ნუ იდენტიფიცირებთ საკუთარ თავს იმ მატერიალურ სიკეთესთან, რომელსაც ფლობთ. თქვენ ასე ბედნიერებას კი არ მიუახლოვდებით, არამედ დაშორდებით! 3. თავისუფლების არჩევანის ილუზია. ჩვენი აზრით, ყველას გვაქვს არჩევანის უფლება, როგორ ვიცხოვროთ. თუმცა სინამდვილეში ჩვენ გვთავაზობენ მხოლოდ შეზღუდულ ვარიანტებს, და ყველა მათგანი ცუდია. რა გადაწყვეტილებაც არ უნდა მიიღოთ ცხოვრებაში, ყოველთვის იქნებით თქვენი სახელმწიფოს სამართლებრივი და საგადასახადო სისტემების ტყვეობაში. და ამ სისტემების დაცვას გააგრძელებს ძალადობაზე მონოპოლიური უფლებით. შეხედეთ თანამედროვე დემოკრატიის ყალბ ინსტიტუტს. თქვენ მიხვდებით, რომ შედეგი არჩევნებზე დამოკიდებულია მხოლოდ იმაზე, თუ რომელი პოლიტიკური ძალა უფრო წარმატებულად აგიხვევთ თვალს. თავისუფლების არჩევანის ილუზია ძლიერი მჩაგვრელია, რადგან სულელები არიან მონები, რომლებიც ფიქრობენ, რომ თითქოს თავისუფლები არიან. ნუ გექნებათ ილუზია: სულ ერთია, ლაგამს მაინც ამოგდებენ. 4. სიმართლის ხელმისაწვდომობის ილუზია. სიმართლე ჩვენი კულტურის მგრძნობიარე საკითხია. ჩვენ თითქოს დაპროგრამებულები ვართ, რათა მუდმივად ვეძებოთ ჭეშმარიტება. სახელმწიფოში ნებისმიერი საზოგადოების ერთი ნაწილი უაზროდ ენდობა ყველაფერს, რასაც ტელევიზიით ეუბნებიან, მეორეს - არ სჯერა, რასაც ჟურნალისტები ამბობენ. ორივე უკიდურესობა - წარმოუდგენელი სისულელეა. თუ გსურთ შეინარჩუნოთ მშვიდობა და თავისუფლება თქვენ სულში, ისწავლეთ დამოუკიდებლად აზროვნება. და გახსოვდეთ, რომ ნებისმიერ სიმართლეს ყოველთვის აქვს ორი მხარე. მაშინაც კი, თუ ვინმე მალავს მათ. 5. დროის ილუზია. ისინი ამბობენ, რომ დრო ფულია, მაგრამ ეს სიცრუეა. დრო - თქვენი ცხოვრებაა. შეწყვიტეთ ფიქრი მხოლოდ ხუთი გრძნობის კატეგორიაში და გრაფიკისა და კალენდრის შესაბამისად. ჩვენ ამოვდივართ იქიდან, რომ სული მარადიულია და ყოველი ადამიანის სული ამ მარადიულობის ნაწილია. და მთავარი სიცრუე: ისინი ყოველნაირად გვარწმუნებენ იმაში, რასაც მოცემულ მომენტში არ აქვს მნიშვნელობა. თითქოს ჩვენ ყოველთვის ვალდებულნი ვართ გავაანალიზოთ ჩვენი წარსული და უკეთესი მომავლის იმედი გვქონდეს. ამის ნაცვლად, ჩვენ, თავისუფალი ადამიანები, გთავაზობთ ფოკუსირებას იმაზე, რა ხდება პირდაპირ აქ და ახლა. თუ ორიენტირებული ხართ არა იმაზე, თუ რა ხდება ახლა, არამედ იმაზე, რაც შეიძლება მოხდეს (ან არ მოხდეს) მომავალში, თქვენ ადვილი ნადავლი ხართ რეკლამის დამკვეთების, ხელისუფლების და სხვა სუტენიორებისთვის, რომლებიც გონებას გირევენ ყველა სახის საშინელებით. ჩვენ ბედნიერი ვართ, როცა ცხოვრება არ გვირტყავს თავში, როდესაც სპონტანურობა და შემთხვევა ჩვენთვის უფრო საინტერესოა, ვიდრე გრანდიოზული გეგმები, და როდესაც თქვენი დღევანდელობა ხვალინდელზე უფრო მნიშვნელოვანია. თუ დრო ფულია, მაშინ სიცოცხლე შეიძლება დოლარებში შეფასდეს. თუ დოლარი თქვენთვის სიცოცხლეზე ნაკლებია, მაშინ ისინი უნდა გიღირდეთ, ვიდრე დრო, რომლისგანაც ეს ცხოვრება შედგება. 6. დაყოფის ილუზია მასების მართვის სტრატეგიის სფეროში არაფერია უფრო ეფექტური, ვიდრე ტაქტიკა „გათიშე და იბატონე“. ეს პრინციპი ყოველთვის გამოიყენება ავტორიტარული ძალაუფლების დასამყარებლად ან იმისთვის, რომ დაასაბუთოს სამხედრო ინტერვენცია სხვა ქვეყანაში. და ეს დაყოფის ილუზია ნამდვილად მუშაობს. ჩვენ დაპროგრამებული ვართ გვჯეროდეს იმის, რომ ჩვენ, როგორც ცალკე პიროვნება, მუდმივად ვიმყოფებით კონკურენციის პირობებში მათთან, ვინც ჩვენ წინააღმდეგაა. ჩვენ არ ვენდობით ჩვენ მეზობლებსა და ნათესავებსაც კი! მაგრამ ყველა ადამიანი დედამიწაზე არ არის ერთმანეთის კონკურენტი, არამედ პარტნიორია. და რამდენად ეფექტური იქნება ეს პარტნიორობა, დამოკიდებულია იმაზე, თუ რომელ სამყაროში ვიცხოვრებთ, რა აირს ვისუნთქავთ და სუფთა წყალს დავლევთ თუ არა. ჩვენ ვართ გლობალური საზოგადოება, სახელმწიფო საზღვრები კი მხოლოდ ილუზიაა, რომელიც არსებობს მანამდე, სანამ ამის გვჯერა. ზოგიერთი მიიჩნევს, რომ დაყოფის ილუზია (მაგალითად, ეროვნების იდეა) ნუგეშს აძლევს ჩვენ ეგოს და თვითიდენტიფიკაციის შესაძლებლობას. მაგრამ ის აკეთებს ყველაფერს იმისათვის, რომ დაგიმორჩილოთ და თქვენი იზოლაცია მოახდინოს. ჩვენ გვინდა, რომ ბრმად აღარ ენდოთ მატრიცის მაქინაციებს. მუდმივად იბრძოლეთ საკუთარი უფლებებისა და შესაძლებლობების გაფართოებისთვის. თუ ისინი ითხოვენ თქვენგან მორჩილებას, გახსოვდეთ: თქვენ მხოლოდ ხელსაყრელად „მოგყიდეს“ კანონიერების და „გონიერების“ იდეა. მათ არ შეუძლიათ მოგვყიდონ ის, რაც არ გვჭირდება.
პოსტტოტალიტარიზმის ღირებულებები
მათთვის, ვინც მეგობრობას ყველაზე დიდად აფასებს
ღირებულებებს მე ვუწოდებ იმას, რის გამოც ადამიანი მზად არის დაუპირისპირდეს მისი ნების წინააღმდეგ წარმოქმნილ სურვილებს, იმპულსებს, გატაცებებს, შიშებს. ეს მნიშვნელოვანი რამ არის, რაც მუშაობს რეფლექსიის, არსებულის და მართებულის გაცნობიერების, ხალხის გაგების, შედეგებსა და შეზღუდვებზე დაფიქრების გზით. მათ საქმიანობაში მნიშვნელოვანია ცოდნის გამოცდილება, ისტორიის ხედვა, ინტუიცია, სამყაროს სურათი, რელიგიური გრძნობა. სადაც აუცილებელია ღირებულებების განსაკუთრებული სიდიადისთვის ხაზგასმა, ამას ზოგჯერ უწოდებენ სიწმინდეს.
ტოტალიტარიზმი მოითხოვს დიდ საკითხებზე აზროვნების ჩახშობას, და, აქედან გამომდინარე, ზოგადად, აზროვნების ჩახშობას. ისინი გეტყვიან, რა არის ჭეშმარიტება; შენი საქმეა კარგად აითვისო და სხვებს გადასცე. ფილოსოფია, ფიქრი ღირებულებებისა და სიწმინდეების, მსოფლიო სურათის, ისტორიის შესახებ ტოტალიტარიზმთან შეუთავსებელია. ტოტალიტარიზმი იარსებებს მხოლოდ იმ დრომდე, სანამ იქნება აღიარებული, როგორც სულიერი სიწმინდე. აქედან გამომდინარე, ტოტალიტარიზმი პრინციპულად უღმერთოა. დიდ ინკვიზიტორს არ სწამს ღმერთის; მონობისა და შიშისგან გათავისუფლებული მისი პატიმარი ხდება. აქედან გამომდინარეობს ერთი მნიშვნელოვანი დასკვნა, რომელსაც იშვიათად აქცევენ ყურადღებას: ხალხმა, რომელმაც მიაღწია თავისუფლებას ტოტალიტარული სისტემის დაშლის შედეგად, განსაკუთრებით ველურია, გაუნათლებელი, უცხოა ისტორიისა და ცივილიზაციისათვის. ასეთ ადამიანებს შორის შეიძლება იყვნენ, და არც თუ მცირე რაოდენობით, სხვადასხვა სპეციალისტები, ყოფილი და ტოტალიტარული სისტემის დროინდელი, მაგრამ მათი აზროვნება შეზღუდულია სპეციალობით. ასეთი ადამიანები წარმოადგენენ ერთგვარ ნეობარბაროსულ ტომს, რომლებიც განსხვავდებიან ძველი ბარბაროსებისგან უფრო მეტი ველურობით. რა თქმა უნდა, ყველა პოსტოტალიტარული ადამიანი არ არის ნეობარბაროსი, მაგრამ ნეობარბაროსობის ძალა ამ შემთხვევაში დიდია.
პოსტტოტალიტარული ერის წამყვანი ღირებულებები შეიძლება იყოს მხოლოდ ძალიან პრიმიტიული, თითქმის ბუნებრივი, რომლის განადგურება კომუნიზმმა მთლიანად ვერ მოახერხა, რადგან ძალიან ღრმად იყო დამალული. ასეთებია ტომობრივი და კლანური ერთიანობის, ნათესაობის და მეგობრობის ღირებულებები. არ შეიძლება ითქვას, რომ პოსტტოტალიტარული ადამიანისთვის სრულიად უცხოა ჭეშმარიტების და სამართლიანობის ღირებულებები, ისინიც ხომ, გარკვეულწილად, თანდაყოლილია. თუმცა, განვითარება ამ ღირებულებებს შეიძლება მისცეს მხოლოდ ხანგრძლივმა კულტურამ; მწირ პოსტტოტალიტარულ ნიადაგზე ისინი ძლივს შესამჩნევია; ასე რომ, ჭეშმარიტებასა და მეგობრობას შორის კონფლიქტის შემთხვევაში პირველს თითქმის არ აქვს გამარჯვების შანსი.
კლანური ერთიანობის ღირებულებები ადამიანებს ყოფს მისიანებსა და უცხოებზე. რაც შეეხება პირველს, ადგილი აქვს ჭეშმარიტებისა და სამართლიანობისკენ სწრაფვას, ხოლო, რაც შეეხება მეორეს, ყველაფერი კარგია, რაც ხელს უწყობს მისიანებს: ძალადობის გამოყენება და ცილისწამების გავრცელება შეზღუდულია მხოლოდ სურვილებით და შესაძლებლობებით, თუმცა არა პრინციპულად. კლანებს შორის ბრძოლას წყვეტს მხოლოდ ერთი მათგანის გამარჯვება და მათთვის იმ წესის დაძალება, რომელიც ეფუძნება ზოგადმაფიოზურ ცნებებს; შენდება ძალაუფლების, როგორც ერთიანი მაფიის პირამიდა, სადაც ადამიანის სტატუსი განისაზღვრება მისი პოზიციით პირამიდაში. რა თქმა უნდა, ეს პირამიდა აბსოლუტურად არ შეესაბამება უნივერსალური სამართალის პრინციპებს, მისი ღირებულებები სრულიად განსხვავებულია.
კლანურ ან მაფიოზურ ეთიკას აქვს კარდინალური, ეგზისტენციალური ნაკლოვანებები: მას არაფერი აქვს სათქმელი ადამიანის არარაობასთან დაკავშირებით დროისა და მარადიულობის წინაშე. თუმცა, პალიატივები ხელმისაწვდომია. როგორც კი მარადიული შეგახსენებთ თავს, შეგიძლიათ ეკლესიაში წახვიდეთ, სანთელი დაანთოთ, პარაკლისი გადაიხადოთ; იქნებ, მოგვეშვას და შესაძლებელი გახდეს კვლავ ჩვეულ რეჟიმში ცხოვრება. კიდევ ერთი პალიატივი მდგომარეობს ეროვნულის ენერგეტიკაზე გასვლაში, მისი მილიტარისტული გაშმაგების გაღვივებაში, კოლექტივში გათქვებაში, რომელიც აძლევს საკუთარი არარაობის დავიწყების საშუალებას.
აქედან გამომდინარე, ცხადია, რომ ერს, რომელმაც თავი დააღწია დიდი ხნის ტოტალიტარიზმს (იმდენად ხანგრძლივის, რომ ძველი კულტურა დავიწყებას მიეცა), შეუძლია მხოლოდ მაფიოზური საზოგადოების შენება, რომელიც მიმართულია უკიდურესად ზედაპირული რელიგიურობისა და მილიტარიზმისკენ. და თუ ასეა, მაშინ ასეთი საზოგადოების გაუმჯობესება შესაძლებელია მხოლოდ მისი ხანგრძლივი ფილოსოფიურ-რელიგიური განათლების გზით.
თარგმანი მ.ფ.ლ 10.20.17 სარედაქციო (C)
ტექნიკური პრობლემების გამო შეფერხებაა
დღეს მოდაშია წარმატება წარუმატებელ საქართველოში. დღეს მოდაშია ქუჩაში სიარული გამომეტყველებით "შენ, ვინ ჩემი ფეხები ხარ? Гламур - это представление быдла о красоте. "To strive for perfection is to overlook the perfection that IS. See
the Perfection in the so called 'Imperfection'. Everything is always for
your Highest Good and the Highest Good of ALL!" K.N
ჩვენს დროში რაღაც საშინლად მოდაშია წარ+მატება. ამის შესახებ გაჰყვირიან სათაურები ჟურნალებში, როლიკები YouTube-ზე, სურათები სოციალურ ქსელებში და წიგნებიც კი. იქმნება შთაბეჭდილება, რომ თუ შვეიცარიის ბანკში არ გაქვთ ანგარიში, არ ხართ წარმატებული ბიზნესის მფლობელი და, ამავე დროს, არ ხართ ხუთი შვილის დედა, მაშინ საზოგადოების არაჯანსაღი ერთეული ხართ. (შეიძლება იმიტომ რომ უნდათ იცოდნენ ვინ ვინაა , პრივატული სივრცე ქრება) ელექტრონული ცოცხის სისწრაფით ყველაფერი უნდა მოასწრო: უნდა გყავდეს ბედნიერი ოჯახი, სუფთა მშვიდი ბავშვები, გქონდეს მაღალანაზღაურებადი თანამდებობა, უკეთესია საკუთარი ბიზნესი (სამი ბიზნესი), მაგარი ახალი ავტომობილი, მკვრივი დუნდულები, ახალი მანიკური და მაკიაჟი თმის ვარცხნილობით „დღეს წითელ ხალიჩაზე გავივლი“. კიდევ წელიწადში 6-ჯერ გაემგზავრო მალდივის და კარიბის კუნძულებზე, პარიზში, იკვებო რესტორნებში, იყო დახურული მოდური საღამოების ხშირი სტუმარი. ეს არის „ლამაზი ცხოვრების“ ეტალონი. იქნებ კმარა? მომბეზრდა გლამურისა და ე.წ. „პრივილეგირებულთა“ საუკუნე! ჰკითხეთ ჩვეულებრივ ადამიანებს, რომლებსაც მიეჩქარებათ მეტროში ან ავტობუსზე, ჩვეულებრივ დიასახლისს, რომელიც ბორშჩს ამზადებს, ან დივანზე წამოწოლილ ბიძას, რომელიც გაზეთს კითხულობს - მათ ეს სჭირდებათ? ალბათ, სჭირდებათ, მაგრამ ყველას არა. შეიძლება დიასახლისმა, რომელმაც საკმარისად ნახა ლამაზი „ყალბი“ გვერდები ინსტაგრამში, მიატოვოს ქმარი, რომელთანაც 100 წელი ბედნიერად იცხოვრა. შეიძლება ეს ბიძა გაზეთით წავიდეს და უკანასკნელი ფულით ბიტკოინები შეიძინოს და ვერც კი შენიშნოს, როგორ გაკოტრდა ... ზოგჯერ მიჩნდება ტელეფონის გადაგდების და ყველა სოციალური ქსელიდან გამოსვლის სურვილი, რომ არ ვხედავდე ამ სიყალბეს. ერთხელ მცდელობაც კი მქონდა დამეწვა დაგროვილი წიგნების სამი დასტა სერიიდან „როგორ გავხდე პროდუქტიული, მდიდარი და პირველი ნომერი“. ჩვენ გადატვირთული ვართ უამრავი სტატისტიკით, ინფორმაციით წარმატებების და Forbes რეიტინგის შესახებ. მაგრამ ვინ მოყვება დაცემის, დეპრესიისა და თვითმკვლელობების შესახებ ე.წ. „ლამაზი ცხოვრების“ მიუღწევლობის ფონზე? რამდენ ადამიანს შეაქვს დაუფიქრებლად და ბრმად სადღაც ფული და შემდეგ რჩება ცარიელ-ტარიელი? რამდენი ადამიანის გაკოტრება, რამდენი საოჯახო დრამა და ფსკერზე დაცემა მოჰყვება სურვილს „იყო წარმატებული“? ამ მედალს ორი მხარე აქვს. წარმატების ლამაზი სურათის უკან შეიძლება სრულებითაც არ იმალებოდეს ის, რაც ერთი შეხედვით ჩანს. მე არავითარ შემთხვევაში არ მოვუწოდებ დივანზე ყოფნას და არაფრის არ გაკეთებას. წარმატებისკენ სწრაფვა - ნორმალურია. ოღონდ, თუ არ გადავაქცევთ ამ სურვილს ჯიშიანი ცხენების დოღად, რომლებმაც არ იციან რატომ დარბიან მთელი სიცოცხლე. საუკეთესო მანქანების, ახალი „აიფონების“, ჩეკის წიგნაკში ნულების მეტი რაოდენობის გამო? მე ვიცნობ ადამიანებს, ვუწოდოთ მათ „თეთრი ყვავები“, რომლებიც არ ოცნებობენ სახლზე რუბლიოვკაზე, მათ სურთ ცხოვრება პროვინციაში, სოფლის სახლში. უბრალოდ, თავი რომ იგრძნონ ისეთებად, როგორებიც არიან, არავის არაფერი უმტკიცონ. ჰყავდეთ რამდენიმე თხა, ქათამი, იცხოვრონ ასე სიბერემდე და დატკბენ ბუნებით. მათ გარშემო არც ერთ ადამიანს არ ესმის მათი! ყოვლად გაუგებარია, როგორ შეიძლება ლამაზი ცხოვრების ილუზია გაცვალო რეალურ და ბედნიერ ცხოვრებაზე. ნებისმიერი წარმატებისთვის საჭიროა გამუდმებული, ტიტანური შრომა. რამეს რომ მიაღწიო, უმეტეს შემთხვევაში, საჭიროა ძალა, ჯანმრთელობა, დრო საკუთარი თავის და ოჯახის წევრთა საზიანოდ, ასობით საათი „თავაუწეველი“ შრომა, „პირში ხემს ჩაუსვლელად“. ბევრი ადამიანი, ვინც ეკრანიდან აღიქვამს „ადვილი შემოსავლების“ ამბავას, არ ფიქრობს ამის შესახებ. მაშინაც კი, თუ ადამიანი აღწევს წარმატებას, ყოველთვის არ იღებს იმას, რაზეც ოცნებობდა. წარმატება არ მატებს ბედნიერებას. არ იძლევა სტაბილურობის, ჯანმრთელობის და სიმდიდრის გარანტიას. წარმატება არასდროს დაამეგობრებს ადამიანს საკუთარ თავთან, არ დაეხმარება საყვარელი ადამიანის პოვნაში და არ მოუტანს ჩაის ლიმონით, როდესაც ავად გახდება. დიახ, მე ვეთანხმები, რომ უმჯობესია ტირილი საკუთარ წითელ ფერარიში, ვიდრე ნაცრისფერ მიკროავტობუსში. მაგრამ რად ღირს ეს ცრემლი? რას ვკარგავთ, როდესაც ოჯახთან ერთად პარკში სეირნობის ნაცვლად ვირჩევთ სიმდიდრისა და აღიარების მოჩვენებით იმედს? მე მხოლოდ ერთი რამ მინდა ვთქვა: არ ღირს ლამაზი ცხოვრების ძებნა. მის უკან ჩვენ ვეძებთ „წარმატების“ სტატუსს. წარმატების გზით ვცდილობთ ბედნიერების მიღწევას, და როდესაც წარმატებას ვაღწევთ, იმედგაცრუებულები ვრჩებით, რადგან არ გავხდით უფრო ბედნიერები. მიმოიხედეთ ირგვლივ. ბედნიერება ყველგან არის. ყველას აქვს საკუთარი და ყოველთვის არ განიზომება წარმატებით. ზოგისთვის ბედნიერება მზესა და დილის ცვარშია, ზოგისთვის საყვარელ ადამიანთან ერთად ყოფნაში, ზოგისთვის კი თბილ საუბარში ძველ კეთილ მეგობართან. უბრალოდ ნუღარ მოთხოვთ საკუთარ თავს წარმატებას, იცხოვრეთ საკუთარ თავთან ჰარმონიაში, გააკეთეთ თქვენი საქმე. თავისებურად. ისე, როგორც თქვენ გინდათ, და არა ისე, როგორც გასწავლით გურუ სოციალურ ქსელებში და ტელევიზიით. და მაშინ ერთ მშვენიერ დღეს თქვენ მიაღწევთ წარმატებას. შეიძლება არა შეტყობინების სახით ანგარიშზე მილიონის ჩარიცხვის შესახებ, მაგრამ თქვენს ბედნიერ ღიმილში. და, შესაძლოა, ამის შემდეგ, ბოლოს და ბოლოს დაიწყოს მოდა არა იმაზე, რომ „ვიყოთ წარმატებული“, არამედ „ვიყოთ ბედნიერი“.
თარგმანი მ.ფ.ლ. 10.20.17 სარედაქციო გაგრძელება იქნება ტექნიკური პრობლემებია
О том, как это происходит, как ломают позвонки столетиям, мы узнаем
не только из программного стихотворения О. Мандельштама "Век мой, зверь
мой…" (1922), но и из его же малоприметного восьмистишия "Летают
валькириии…", написанного в 1914 г.., незадолго до Первой Мировой. В
нем нет ни слова о войне, но оно поразительно верно передает тот слом
культуры, который обнажила война. Вдруг почти мгновенно завершилась
эпоха эстетства, декадентства, оперности, вагнерианства, всего это
блистательного "fin de siècle", которому век спустя стали
соответствовать постмодерн, симулякр, гламур, интертекстуальность, игра
означающих, исчезновение реальности… Я не буду прибегать к дальнейшим
аллюзиям и параллелям – пусть стихотворение Мандельштама говорит само за
себя.
2.
Летают валькирии, поют смычки.
Громоздкая опера к концу идет.
С тяжелыми шубами гайдуки
На мраморных лестницах ждут господ.
Уж занавес наглухо упасть готов.
Еще рукоплещет в райке глупец,
Извозчики пляшут вокруг костров.
Карету такого-то! Разъезд. Конец.
Это стихотворение кажется эпизодической "зарисовкой с натуры",
лишенной художественных обобщений. Оно, действительно, фрагментарно,
однако лишь в том смысле, что его "начала" и "концы" погружены в плоть
истории и культуры. Мандельштамовское восьмистишие - короткая реплика в
гигантском диалоге эпох и культур.
О том, как это происходит, как ломают позвонки столетиям, мы узнаем
не только из программного стихотворения О. Мандельштама "Век мой, зверь
мой…" (1922), но и из его же малоприметного восьмистишия "Летают
валькириии…", написанного в 1914 г.., незадолго до Первой Мировой. В
нем нет ни слова о войне, но оно поразительно верно передает тот слом
культуры, который обнажила война. Вдруг почти мгновенно завершилась
эпоха эстетства, декадентства, оперности, вагнерианства, всего это
блистательного "fin de siècle", которому век спустя стали
соответствовать постмодерн, симулякр, гламур, интертекстуальность, игра
означающих, исчезновение реальности… Я не буду прибегать к дальнейшим
аллюзиям и параллелям – пусть стихотворение Мандельштама говорит само за
себя.
2.
Летают валькирии, поют смычки.
Громоздкая опера к концу идет.
С тяжелыми шубами гайдуки
На мраморных лестницах ждут господ.
Уж занавес наглухо упасть готов.
Еще рукоплещет в райке глупец,
Извозчики пляшут вокруг костров.
Карету такого-то! Разъезд. Конец.
Это стихотворение кажется эпизодической "зарисовкой с натуры",
лишенной художественных обобщений. Оно, действительно, фрагментарно,
однако лишь в том смысле, что его "начала" и "концы" погружены в плоть
истории и культуры. Мандельштамовское восьмистишие - короткая реплика в
гигантском диалоге эпох и культур.
====
" Можно подумать, что долго принуждаемые к интеллектуальности и гламуру, просто устали держать себя в руках, что-то сдерживающее внутри них, некий механизм благопристойности вдруг словно бы разжался, и вот уже в неухоженной лапе - чебурек, а на кровати - семки. Всё как у людей. Будто-бы вытянулась чья-то кошмарная лапа из хохломского мордорского небытия и проставила мозго-печати в их головах, прибив сверху для надёжности инфернальные какие-то кокошники.
"Ничего не знаешь – живешь себе, расхаживаешь по земле, скачешь верхом по лесам, а на тебя то и дело что-нибудь взирает так требовательно, так обнадеживающе и так волнующе, рождая в душе тоску: вечерняя звезда, синяя головка колокольчика, мутно-зеленое озеро, глаза человека или коровы; и порою кажется, будто вот-вот рассеется прозрачная пелена, отделяющая тебя от остального мира, и случится нечто невиданное и вместе с тем давно желанное, но время течет, ничего не происходит, и загадка остается неразгаданной, тайные чары не развеяны, а ты не успел оглянуться, как уже состарился…и все также ничего не знаешь, все также ждешь и прислушиваешься."
Гессе.«Нарцисс и Гольдмунд»
"
ТЮРЬМАТРИЦА
У меня всегда вызывала отторжение та значимая часть русской литературы, которая сакрализовала страдание. И та часть русского общества, которая вслед сакрализовала смерть, нищету, тюрьму. Опыт тюрьмы в России крайне переоценен. Он состоит из патетических восклицаний, банальных рефлексий общечеловека. Репрессивное сознание (таково сознание интеллигенции, значимой ее части) трактует заключение как жертвенность, воспевая в итоге только жертву. И следовательно, бесконечно воспроизводя вновь русскую матрицу насилия.
Признаюсь, я не увидела в тюрьме больше страдания, чем вижу его в бытии вообще. И, признаюсь, меня не прельщала навязываемая мне роль жертвы. Потому я сделала из своего ареста концептуальную акцию. (В случае Серебренникова она сложилась сама собой, ибо он - театральный режиссер.) В перспективе тюремный опыт, опыт репрессивного сознания вообще должен быть максимально нивелирован.
Матрица" - это лишь разделяемое безволие. Своего рода "общественное соглашение" на уровне тонких материй.
СЕМКИ МОРДОРА
Иные зря полагали, что здесь есть некие продвинутые прогрессивные прослойки. Отдельные личности, да, есть. Но прослоек - нет. С каким уничижающим восторгом, с каким воистину животным остервенением поколение готики и индастриала, Ника Кейва и COIL, изощрённой литературы от Сорокина до Жана Жене (я намеренно привожу самые типические, простейшие примеры) вернулось в свою уныло-застойную советскую гавань, к распределительным корытам - с фоновым Центральным Телевидением, демонстрирующим дешёвую сентиментальность общественных ряженных, к незамысловатым "духовным" рефлексиям, фотографированием на фоне куполов и пр., и пр.
...
КОНЕЦ БЕЗДАРНОЙ ЭПОХИ
Крым - это вопрос не только политический, но и эстетический. Когда граждане, переждав недолго для видимости приличия, буквально ломанули на моря, мы увидели их (вдруг!) непристойно-счастливые лица. Что же случилось? Произошло буквально возвращение в совок, к смрадным истокам. Где не надо уже думать о приличии, где не с кем конкурировать (все выглядят одинаково убогими). Не надо следить за лицом, за фигурой, за одеждой. Не говоря о речи. Можно слякотно-медузисто броситься в море, и уже расслабленно плыть по течению - видимого застоя, апокалиптическо-социалистического спокойствия, где, как им видится никому (из нас!) уже ничего не достанется. Ведь - "никому ничего не достанется" - это и есть сакральная цель каждого местного социалиста, по аналогии - с "Каждому своё" (последнее для автохтонов даже слишком буржуазно).
Всё происходящее не стоило бы внимания, если бы не было столь символично. Воистину, это кинематографическое описание конца бездарной эпохи бездарных людей.
" Alena V
"To strive for perfection is to overlook the perfection that IS. See
the Perfection in the so called 'Imperfection'. Everything is always for
your Highest Good and the Highest Good of ALL!" K.N
"The
sky is your halo. The world is your ashram. The body is your bedroom.
The past is your scrapbook. The future is your sketch pad. The mind is
your observatory. The Universe is your playground. The heart is your
compass." - Matt Kahn
ჯოჯოხეთური ქსელი. როგორ გადავრჩეთ ნარცისიზმის სამყაროში"
ფრაგმენტები ახალი თარგმანიდან:
"ნარცისული „ქსელიდან“ თავის დაღწევა ძალიან რთულია, რადგან პიროვნების ნარცისული აშლილობით შეიძლება იტანჯებოდნენ არა მხოლოდ თქვენი ხელმძღვანელები, თანამშრომლები, მეგობრები, საყვარელი ადამიანები და მეზობლები, არამედ თქვენი ახლობლები - მეუღლე, შვილები და განსაკუთრებით მოხუცი მშობლები. იმისათვის, რომ დავიცვათ ჩვენი და, შესაბამისად, ჩვენი შვილების ჯანმრთელობა, უნდა აღმოვაჩინოთ ნარცისიზმის კონკრეტული ნიშნები და გამოვიყენოთ დაცვის კონკრეტული ფორმები. წიგნში ბევრი მაგალითია მოყვანილი ცხოვრებიდან და ანალიტიკური პრაქტიკიდან.
წიგნი ძალიან საინტერესო და სასარგებლოა არა მხოლოდ სხვადასხვა სკოლის და მიმართულების ფსიქოლოგებისთვის, არამედ აღმზრდელებისა და პედაგოგებისთვის, და, რაც მთავარია, მკითხველთა ფართო წრისათვის, რომლებსაც სურთ უკეთ გაერკვენ სხვა ადამიანებთან ურთიერთობის დროს წარმოქმნილი პრობლემების მიზეზებში, განსაკუთრებით ე.წ. ფსიქოლოგიური ვამპირიზმის პრობლემაში.
ციტატა:
„ემოციურად უმწეო პიროვნებისთვის დამახასიათებელია ადამიანთა ორ კატეგორიად დაყოფის ტენდენცია: „ყველაფრით კარგსა“ და „ყველაფრით ცუდზე“. ხშირად ხდება ისე, რომ „კარგი“ ადამიანი ხდება „ცუდი“, ან პირიქით. მაგრამ არასდროს არ არის დაჯილდოებული კარგი და ცუდი თვისებებით ერთდროულად; მაგალითად, „კარგი“ აღქმა არის როგორღაც დაცული, „ცუდი“ კი განსაკუთრებულ „საკუჭნაოში“ რჩება, რომელიც, სურვილის შემთხვევაში, შეიძლება გააღო ან დაკეტო, ამასთან ნარცისული პიროვნების მიერ სიყვარულის ობიექტის აღქმა შეიძლება თითქმის მყისიერად შეიცვალოს. ნარცისულ პიროვნებას არ შეუძლია გაუძლოს სიყვარულის და სიძულვილის გრძნობების შეთავსებას ერთ და იმავე ადამიანთან მიმართებაში, სწორედ ამიტომ მისი ურთიერთობები ხშირად ჰგავს სრიალს ინფლაციის და დეფლაციის ატრაქციონზე.
ადამიანები, რომლებიც დაკავებული არიან ბიზნესით ან ახლო ურთიერთობები აქვთ პიროვნების ნარცისული აშლილობის მქონე ადამიანებთან, ხშირად განიცდიან დაბნეულობას, ან ჩიხში იმყოფებიან ასეთი აშლილობის მქონე ადამიანთა ქმედებებში უაღრეს წინააღმდეგობათა, ფარულ და მეტისმეტად ხანგრძლივ და სტაბილურ ნარცისულ მოთხოვნილებათა გამო. აღნიშნული მოთხოვნილებები გამოიხატება პრეტენზიულ მცდელობაში გამუდმებით აღფრთოვანებული იყვნენ სხვა ადამიანებით, რომელთა უკან იმალება საკუთარი დაუცველობა, მჟღავნდება მცირე წინააღმდეგობის ან უარყოფის შემთხვევაში და იწვევს ემოციურად გამანადგურებელ სირცხვილის გრძნობას. მათი ქმედება შეიძლება გამოიყურებოდეს როგორც ქარიზმატული და გარკვეული დროით მიმზიდველი, შემდეგ გულგრილი და ანგარებიანი, რასაც ზოგჯერ მოჰყვება არაპროგნოზირებადი გააფთრება.
წიგნი შეავსებს ლიტერატურაში შექმნილ ვაკუუმს. ის ყველა ადამიანმა უნდა წაიკითხოს: როგორც პროფესიონალმა ფსიქოლოგებმა, ასევე ნებისმიერმა სხვამ, ვისაც სურს უკეთ გაიგოს, რას წარმოადგენს პიროვნების ნარცისული აშლილობა.
ჯეიმს ფ.მასტერსონი, მედიცინის დოქტორი, მასტერსონის ფსიქოანალიტიკური ფსიქოთერაპიის ინსტიტუტის დირექტორი, ნიუ-იორკის ჰოსპიტალთან არსებული კორნელის უნივერსიტეტის სამედიცინო კოლეჯის ფსიქიატრიის საპატიო პროფესორი''
I ნაწილში, რომელსაც ეწოდება „ნარცისიზმის „შვიდი მომაკვდინებელი ცოდვა“, მე განვიხილავ ნარცისული პიროვნებისთვის დამახასიათებელი აზროვნების და ქცევის საშუალებებს. ზოგიერთი მათგანი, როგორიცაა უფლების მფლობელობის პრეტენზია (entitlement) და მისი თანმხლები გაცხარება, ამპარტავნობა და მაგიური აზროვნება (გრანდიოზულობის და ყოვლისშემძლეობის შეგრძნება), კარგადაა ცნობილი. თუმცა, შეიძლება გაგიკვირდეთ, როცა შეიტყობთ, რომ სუსტი ინტერპერსონალური საზღვრები, სირცხვილის გრძნობით განპირობებული ღრმად დამალული ემოციური სიცარიელე, შური და ზიზღი, ასევე სხვების გამოყენების მცდელობა, რომელიც ემპათიის არარსებობის გამო შექმნილ ვაკუუმს ავსებს, - ყველა ეს თვისება უფრო მეტად მიუთითებს ნარცისიზმზე, ვიდრე ეგო, რომელიც ექვემდებარება ინფლაციას, ან აბსოლუტური ეგოიზმი. სწორედ ასეთი ქმედებები და ასეთი განწყობა იცავენ განუვითარებელ თავისთავადობას სხვა ადამიანთა მდგომარეობის გაუარესების ფასად. ამ თვისებებს მე ვუწოდებდი „მომაკვდინებელს“, რადგან თუ ისინი ყველა დამკვიდრდა ადამიანში, ვისაც მასთან შეხება ჰქონდა, ისინი გაანადგურებენ მისი პიროვნების მთლიანობას; ამავე დროს ისინი „ცოდვილად“ მიმაჩნია, რადგან ანადგურებენ თავად ადამიანის პიროვნებას.
ნარცისიზმის შვიდი მომაკვდინებელი ცოდვა არა მხოლოდ ასახიჩრებს და ტკივილს აყენებს სხვა ადამიანებს, არამედ ხელს უშლის თვით ნარცისულ პიროვნებაში მისი ჭეშმარიტი თავისთავადობის განვითარებას.
იმისათვის, რომ გააცნობიეროთ, როგორ დაიცვათ თავი ნარცისული პიროვნებებისგან, რომლებსაც ცხოვრებაში ხვდებით, უნდა იცოდეთ ვისთან გაქვთ საქმე და როგორ მივიდნენ ისინი ამ მდგომარეობამდე. წიგნის II ნაწილში თქვენ შეიტყობთ, რომ ადრეულ ბავშვობაში ნარცისიზმი განვითარების ნორმალურ ეტაპს წარმოადგენს, რომელიც ყველამ უნდა გაიაროს, პიროვნებად რომ ჩამოყალიბდეს ...."
სულისმძრცველთა შეთქმულება .რუსული ანტისოციუმის ბუნების შესახებ
ფსიქოტერორი ფსიქოტროპული იარაღი
Встречаются вождь индейцев и вождь папуасов. Вождь папуасов: - А как у тебя еврейский вопрос решается? - А очень просто: у меня евреев нет - и вопроса нет! А у тебя? - А у меня плохо. Сколько я ни объясняю своему племени, что евреи такие же люди, как и мы, все равно: не едят!
Соборность и соворность
როგორც მოგეხსენებათ, კორუფცია რუსული საზოგადოების ერთ-ერთი ყველაზე ძნელად განკურნებადი დაავადებაა. შესაძლებელია მისი დამარცხება სამშობლოს აქტიური სიყვარულით? სამწუხაროდ, ხელისუფლების პატრიოტული დეკლარაციები უკვე დიდი ხანია აღიქმება, როგორც კორუფციის ერთგვარი საფარი. იულია ლატინინას თქმით, „ჩვენ მთავრობაში, პატრიოტიზმის სიდიდე ქურდობის პირდაპირ პროპორციულია...“
თითქოს ეს საშინელი მხილებაა: რაც უფრო მეტს ჰპარავ ჩუმად სამშობლოს, მით უფრო მეტად ეფიცები მას ერთგულებას ყველას გასაგონად. მაგრამ სიტუაცია ბევრად უარესადაა: პარადოქსია, მაგრამ პატრიოტიზმი კორუფციის ნიღაბი არ არის, მისი სახეა. ვინც არ იპარავს, ის მისიანი არ არის. ქურდობა რუსეთში ლოიალობის ნიშანია, კანონის დაარღვევის მზადყოფნა მეგობრებისადმი ერთგულების გამო. სხვა საზოგადოებაში შესაძლებელი იქნებოდა პატიოსნად შრომა და იმის შიში არ გქონოდა, რომ ხვალ ციხეში აღმოჩნდებოდი. მაგრამ ეს კანონის მორჩილებას ნიშნავს, სამშობლო კი კანონზე უზენაესია. პატრიოტი მსხვერპლად სწირავს მას თავის ღირსებას, სახელს, უსაფრთხოებას, ყველაფერს, რაც ძვირფასია ადამიანის, ქურდული საძმოს, ურთიერთთავდებობისთვის. ეს ჯერ კიდევ არ არის საკმაოდ გააზრებული რწმენა - „საკუთარი რწმენა“.
ერთ-ერთი პირველი, ვინც წერდა საბჭოურ-რუსული საზოგადოების, როგორც ანტისოციუმის, განსაკუთრებული წყობის შესახებ სტატიაში „მაფიოზურობის სოციოლოგია“ („ზნანიე - სილა“, 1993, №12), იყო ხელოვნებათმცოდნე და სოციოლოგი ლეონიდ ნევლერი. საკუთარი აზრები ელცინის ეპოქის დასაწყისშიც კი მას იმდენად თამამად მიაჩნდა, რომ თავისი სტატია გაასაღა, როგორც ამერიკელი სოციოლოგის ელა ნიულერის არარსებული წიგნის „მაფიოზურობის მიმართულებით“ რეფერატი. (უნდა აღიშნოს ლ.ნევლერისა და ელ. ნიულერის გვარის მსგავსება - ეს თითქმის პარონიმია). ნევლერ-ნიულერი წერს: „სოვეტოლოგის აზრით, სტალინმა შექმნა არა „გუნდური“, არამედ „მაფიოზური“ ეკონომიკა, ის ხვრეტდა და აპატიმრებდა ყველას, ვინც მოკლებული იყო არაგულწრფელობის უნარს. ... მან გადაიტანა ახალგაზრდობაში ათვისებული იატაკქვეშა ორგანიზაციის ყველა პრინციპი პოლიტიკურ და ეკონომიკურ მართვაზე. ... ყველა მუშაკს, მიუხედავად მისი სოციალური მდგომარეობისა, არა მხოლოდ უფლება აქვს, არამედ იგი ვალდებულია დაარღვიოს კანონი, ჩაიდინოს სიყალბე, მიიღოს ნაქურდალიდან მისი წილი, წინააღმდეგ შემთხვევაში გუნდში უცხოდ ჩათვლიან. <…> დანაშაულებრივი ურთიერთ მიმნებებლობა კანონის დარღვევისას, საერთო საიდუმლოების, თუ გნებავთ, საერთო დანაშაულის გაზიარება (რადგან ყველაფერი ისეა ორგანიზებული, რომ შეიძლება ყველას პასუხისგებაში მიცემა კანონსა და პრაქტიკას შორის არსებული შეუთანხმებლობის გამო) - სოციალური კონსოლიდაციისთვის უფრო ძლიერ საფუძველს წარმოადგენს, ვიდრე ის, რაც დემოკრატიული სტრუქტურებისთვისაა ცნობილი და გათვლილია მხოლოდ მათი კეთილდღეობისთვის“.
„მაფიოზურობის“ ან „კორუფციის“ ცნებები აღწერენ ნორმალური საზოგადოების დანაშაულებრივ ანომალიებს, ხოლო ანტისაზოგადოებაში ყველა აღნიშნული მოვლენა თავს იჩენს, როგორც ნორმა, როგორც დაუწერელი კანონი, „სწორი“ სოციალური ურთიერთობების საფუძველი. ნევლერ-ნიულერის კიდევ ერთი ზუსტი დაკვირვება: „დასავლურ ადამიანს სჯერა რაციონალურად შედგენილი ხელშეკრულების - რუსებს მიაჩნიათ, რომ ნებისმიერი ხელშეკრულება, სავარაუდოდ, დაირღვევა ... როგორც ქურდულ სამყაროში ხელშეკრულება არ მოქმედებს, სანამ სისხლით არ იქნება გამყარებული, რუსი ბიზნესმენების გარიგებასაც თან ახლავს უცნაური რიტუალები, რომლებიც გვაგონებს ხალხურ წარმოდგენას აბანოში მოსახლე ეშმაკის შესახებ. თქვენ აუცილებლად წაგიყვანენ რომელიმე საიდუმლო ადგილას - ქალაქგარეთ სახლში, დახურულ რესტორანში, საუნაში. თუმცა, ბევრად უფრო მოსახერხებელია ჩვეულებრივ ოფისში შეხვედრა. მაგრამ არა, მათ იზიდავს მონადირის სახლი. ეს გარკვეული სახის ესთეტიკაა, რომელიც კიჩს ეშმაკეულობას უკავშირებს“.
ეშმაკეულობა აქ შემთხვევით არ არის ნახსენები, რადგან ასეთ, თითქოს ინვერსიულ, მორალს აქვს თავისი ღრმა მისტიკური საფუძველი. ისინი ჯერ კიდევ რევოლუციამდე და სტალინამდე ჩამოყალიბდა, განსაკუთრებული საზოგადოებრივი გონება-განწყობილების ნიადაგზე, რომელსაც ფილოსოფოსი და პუბლიცისტი ა.ს. ხომიაკოვი (1804-1860), სლავიანოფილობის ერთ-ერთი დამფუძნებელი, უწოდებდა „სულიერ ერთობას“. ტერმინმა ადგილი დაიმკვიდრა რუსულ რელიგიურ-ფილოსოფიურ აზროვნებაში. ხომიაკოვი აკრიტიკებდა კათოლიკობას, რომელშიც სულიერი ერთობის იდეამ ხორცი შეისხა ვატიკანის უფლებამოსილების ქვეშ მყოფი ეკლესიის ორგანიზაციაში, დოგმატების სისტემასა და სამართლებრივ გადაწყვეტილებებში. ამავე დროს ხომიაკოვი ქრისტიანობის კიდევ ერთ დასავლურ განშტოებას, პროტესტანტიზმს აკრიტიკებს, სადაც ადამიანი თავისუფალია, როდესაც ღვთის წინაშე წარსდგება. კათოლიციზმისა და პროტესტანტიზმისგან განსხვავებით, მართლმადიდებლური სულიერი ერთობა არ მოქმედებს, როგორც ყველასთვის სავალდებულო კანონი და არც როგორც ღვთის პირადი რწმენა, არამედ როგორც ეკლესიის ყველა წევრის საიდუმლო კავშირი მათთვის საერთო სულისკვეთებით. „მისი არსი ყველა მისი წევრის სულისა და ცხოვრების თანხმობასა და ერთობაშია“. მართლმადიდებლური საზოგადოების წევრების მისტიკური ერთიანობა სულიერი თანაკუთვნილების გარკვეულ გამოცდილებას ეყრდნობა: თითოეული გრძნობს ყველას - და ყველა თითოეულს, როგორც საერთო ორგანიზმის უჯრედები, ერთად შედუღებული ინტუიციური ურთიერთგაგების და მათი ნაწილაკების თანამონაწილეობით.
თანამხვეჭელთა დაუსჯელობა - ანტისაზოგადოების სულიერი ერთობაა. თუ „სულიერ ერთობას“ არ მართავს წესრიგი, კანონი, წმინდა წერილი, საეკლესიო ინსტიტუტები, და მართავს რაღაც უჩინარი ერთობა, საიდუმლოების ირგვლივ გაერთიანება, მაშინ ანტისაზოგადოებას მართავს ურთიერთთავდებობა, უკანონობაში თანაერთიანობა. სულიერი ერთობა დეგრადირებს თანამხვეჭელთა დაუსჯელობაში სწორედ იმიტომ, რომ მას არ დაუწესეს ბარიერები არც კანონის სახით, რომელსაც პატივს სცემს საზოგადოება, არც მისი წევრების ინდივიდუალური თავისუფლების სახით. რუსეთის ისტორიის ყველაზე კეთილგანწყობილ და წარმატებულ პერიოდებშიც კი, სულიერი ერთობის იდეალს შეესაბამებოდა თანამხვეჭელთა დაუსჯელობის პრაქტიკა, რომელიც არაოფიციალურ სოციალურ კონსენსუს ედო საფუძვლად. ამას აღიარებდნენ უზენაესი მმართველებიც და გარკვეულ ნუგეშს პოულობდნენ იმაში, რომ თავად მათთვის ქურდობა საჭიროებას არ წარმოადგენდა. ეკატერინე II: „მე ისევე მპარავენ, როგორც სხვებს; მაგრამ ეს კარგი ნიშანია, და მიუთითებს იმაზე, რომ მოსაპარი არის“ (1775). ნიკოლოზ I-მა, მის გარდაცვალებამდე რამდენიმე თვით ადრე, რომელიც გაბრაზებული იყო ინვალიდებისთვის განკუთვნილი თანხების ქურდობის გამო, განაცხადა, რომ იცნობს მხოლოდ ერთ ადამიანს, ვინც არ იპარავს, და ეს თავად არის (1855). იმპერატორთა უახლოესი გარემოცვა არ შეიძლება არ ყოფილიყვნენ პატრიოტები: ისინი მართავდნენ რუსეთს, იბრძოდნენ რუსეთისთვის, მზად იყვნენ სიცოცხლე გაეწირათ, მაგრამ, მიუხედავად ამისა, ეს ხელს არ უშლიდა ქურდობას, არამედ პირიქით, თითქოს აკავშირებდა მათ ერთმანეთთან. მხოლოდ იმპერატორს არ შეეძლო ქურდობა, რადგან, ფაქტობრივად, ის იყო ყველაფრის მფლობელი.
რელიგიურად გამართლებული კანონის უგულებელყოფა, თუნდაც კურთხეულის, რუსეთის უძველეს სულიერ ტრადიციებს ეკუთვნის. ძველი რუსული ლიტერატურის ერთ-ერთი პირველი ნაწარმოები, მიტროპოლიტ ილარიონის (სერ. 11.) „სიტყვა კანონსა და მადლზე“ ქადაგებს კანონის უმნიშვნელობას ყოვლისშემძლე მადლის ზემოქმედებასთან შედარებით. ასეთი შეპირისპირება, თავისთავად საკმაოდ რუტინულ ქრისტიანულ თეოლოგიაში, ამ შემთხვევაში იძენს განსაკუთრებით თვალსაჩინო, დემონსტრაციულ მნიშვნელობასაც კი. თავად ილარიონს, კიევის სლავური წარმოშობის პირველ მიტროპოლიტს, დიდმა მთავარმა იაროსლავმა ეს მაღალი წოდება უბოძა საეკლესიო წესდების და კანონის მიუხედავად. ნებართვა არ თხოვეს კონსტანტინოპოლის საპატრიარქოს, რომელსაც კიევის მიტროპოლია რუსეთის ნათლობის დროიდან ეკუთვნოდა. ამრიგად, ეს კანონის ნამდვილ გამოწვევად იქცა, რამაც შექმნა „მადლი“-ს პოლიტიკური უპირატესობის პრეცედენტი, ამ შემთხვევაში დიდი მთავარის კეთილგანწყობის (ან თვითნებობის) ფორმით.
ანტისოციუმი - რთული რიტუალური სისტემაა, სადაც ადგილი აქვს არა მხოლოდ შიშსა და ტერორს, არამედ სიცილსა და სარკაზმს. კანონებს იმიტომ იღებენ, რომ ყველამ შეძლოს ცოტ-ცოტა მათი დარღვევა, აბუჩად აგდება, მაგრამ, ამავე დროს, ყველას ჰქონდეთ ხელისუფლების შიში, რომელიც კანონზე უფრო მაღლა დგას, არ არის ანგარიშვალდებული და მიუწვდომელია. როგორც ჩანს, სოციალური სიღარიბის და სიმდიდრის არათანაბარი განაწილება განსაზღვრავს ამგვარი გაორების ეფექტურობას ანტისოციუმში. გადარჩენისთვის ყველამ უნდა რაღაც უკანონო უნდა ჩაიდინოს და, შესაბამისად, - გააცნობიეროს თავისი დანაშაული და დასჯადობა. ოფიციალური კანონები იქმნება მაქსიმალურად მკაცრი იმიტომ, რომ მათი სრულად დაცვა შეუძლებელი ყოფილიყო, რომ ყველას ჰქონოდა შეწყალების და არა კანონის იმედი. ანტისოციუმი დამნაშავე ადამიანთა საზოგადოებაა, რომლებიც ერთმანეთს ჰპარავენ და ერთმანეთს უთანხმდებიან ამის საიდუმლოდ შენახვაზე. აქ არ შეიძლება იყვნენ საკუთარ თავში დარწმუნებულები, მართალნი, უმწიკვლონი, ყველას თავისი იარლიყი აქვს, ყველაზე არსებობს თუნდაც მცირე კომპრომატი. ამავე დროს, ძალზე მნიშვნელოვანია ზომიერების დაცვა: თუ შიშს დაკარგავ, ბევრს მოიპარავ და გამოგიჭერენ, - ციხეში აღმოჩნდები. ხოლო თუ მოისურვებ იყო პატიოსანი და ამაყი, უშიშრად გაუსწორო თვალი კანონს, - შენი ხვედრად გექნება სავალალო არსებობა და მოგიწევს სამათხოვროდ კარდაკარ სიარული. ამიტომ გიხდება არჩევანის გაკეთება ციხესა და კარდაკარ სიარულს შორის.
შეიძლება ანტისოციუმში უარყოფითი ინიცირების მრავალი დიდი და პატარა მაგალითის მოყვანა, მათ შორის ლიტერატურულის და ანეკდოტურის. ვენედიქტ ეროფეევს „მოსკოვ-პეტუშკებში“ აქვს სცენა, სადაც ამხანაგები საყვედურობენ ვენიას, რომ მათთან ერთად ერთხელაც არ წასულა საპირფარეშოში. სისუფთავისადმი სიყვარულით ის თითქოს გამოხატავდა მათ მიმართ ზიზღს. „გამოდის რომ, ჩვენზე უკეთესი ხარ! ჩვენ ბინძური ცხოველები ვართ, შენ კი - წმინდანი!.. ... მაშინ, ადექი და წადი. ყველამ ვნახოთ, რომ წახვედი. ნუ დაგვამცირებ და დაგვტანჯავ. <...> ავდექი და წამოვედი. მაგრამ იმიტომ კი არა, რომ საკუთარი თავისთვის შვება მომეტანა, არამედ მათთვის“. კარგი მეგობარი რომ გახდე, ვენიამ აუცილებლად თავი უნდა „შეირცხვინოს“. სავალდებულო არ არის სისხლი დაღვაროს, როგორც დოსტოევსკის რომანში „ეშმაკნი“, სადაც მოკლული შატოვის სისხლმა გაამტკიცა რევოლუციური ხუთეულის ძმობა, საკმარისი იქნება ყველას თვალწინ მოშარდვა, რადგან მხოლოდ უწესო საქციელი, „გადალახვა“ საფუძველს უქმნის ნამდვილ ამხანაგობას. ამის დემონსტრირებას კიდევ ერთხელ ჰქონდა ადგილი სოჭში, რასაც მოჰყვა დოპინგ სკანდალები, რომლებმაც მთელ მსოფლიოს აუწყა სპორტული ანტისოციუმის მაგალითი.
ზოია კოსმოდემიანსკაიას გმირობა გამოიხატა იმაში, რომ მან გადაწვა გლეხების ქოხები და ცხენები და პრაქტიკულად მტრისთვის ზიანი არ მიუყენებია. მატროსოვმა ჩაიდინა გმირობა 1943 წლის 23 თებერვალს, თუმცა ფრონტზე აღმოჩნდა მხოლოდ 25 თებერვალს; თავის „მშობლიურ“ დნეპროპეტროვსკში არასოდეს ყოფილა; ახალგაზრდობა გაატარა რეჟიმის კოლონიებში; და მისი ნამდვილი სახელი შაკირიანი იუნუსოვიჩ მუხამედიანოვი იყო. ახალგაზრდა გვარდიელებთან დაკავშირებით სრული კონფუზი აღმოჩნდა, რაც, როგორც ვარაუდობენ, ფადეევის თვითმკვლელობის ერთ-ერთი მიზეზი გახდა.
და ჩნდება კითხვა: ნუთუ მთელი ამ წლების განმავლობაში არ ყოფილან ნამდვილი გმირები ღირსეული წარსულით, მაღალი ზნეობრივი სულით, დიდი პირადი შინაარსით, რომლებიც შეგნებულად შესწირავდნენ თავს სამშობლოს? რა თქმა უნდა, იყვნენ. მაშინ რატომ დასჭირდა პროპაგანდას სიყალბე, როდესაც შეიძლებოდა რეალობაზე დაყრდნობა? როგორც ჩანს, სიცრუე ემსახურება იგივე მიზნებს, როგორც ქურდობა, უფრო საიმედოდ აკავშირებს ერთმანეთთან ანტისაზოგადოების წევრებს მცდარი მითისადმი ერთგულებაში. სხვათა შორის, „ქურდი“ («вор» ) და „ტყუილი“ («врать»), მ. ფასმერის თქმით, ერთი ფესვიდან მოდის. ვინც არ ცრუობს ან არ სჯერა ტყუილის, ის თავისიანი არ არის.
ის ფაქტი, რომ რუსეთი ყოველთვის თავის პოზიციას გამოხატავს მტრული სამყაროს მიმართ და მიაჩნია, რომ თითქოს მტრებით არის გარშემორტყმული: „ერეტიკოსებით“, „ჰეტეროდოქსებით“, „ურჯულოებით“, „ებრაელი მასონებით“, „კაპიტალისტებით“, „ანტიკომუნისტებით“, „ანტისაბჭოელებით“, „რუსოფობებით“ - ასევე ინვერტაციის დამადასტურებელია. მთელი სამყარო ჩვენ წინააღმდეგაა. ეს იმას ნიშნავს, რომ ჩვენ თავად ვართ მთელი სამყაროს წინააღმდეგ. ინვერტირული სამყარო ყველაფერს აღიქვამს, როგორც ინვერტირებულს.
პოსტსაბჭოთა და განსაკუთრებით პოსტყირიმულმა სიტუაციამ ბევრი რამ ნათელჰყო რუსეთის ისტორიასა და რუსეთის სოციუმის ბუნებაში. ცხადი გახდა, რომ საქმე მარქსიზმში არ იყო, არც სოციალიზმსა და კომუნიზმში, თუმცა თითქოს მათგან დაიწყო რუსეთის ჩათრევა ანტისამყაროში. ისეთი განზოგადებული ტერმინები, როგორიცაა „ტოტალიტარიზმი“ ან „იდეოკრატია“, რომლებიც გამოიყენება კომუნიზმთან - საბჭოთა ან ჩინური, გერმანიისა და იტალიის ნაცისტური და ფაშისტური რეჟიმებთან მიმართებაში, ასევე არ გამოდგება, რადგან ისინი აძლევენ მოვლენას არსის მნიშვნელობას. ერთპარტიული სახელმწიფო რომ მთლიანად იმორჩილებს საზოგადოების ცხოვრებას, ექსპროპრიაციას უწევს კერძო საკუთრებას, აყალიბებს მმართველ იდეოლოგიას და სჯის სავალდებულო აზრთა წყობისგან მცირედი გადახრის გამო, ყველაფერი ეს უფრო ღრმა ფენომენის მეორადი ნიშნებია: „ცრუ საზოგადოების“, სოციუმის სტრუქტურული რევერსიის. ასეთი საზოგადოება იქმნება არა კანონის დაცვით, არამედ მისგან შეთანხმებული გადახვევით. ანტისოციალურობის შექმნის ბერკეტია „რევოლუციური პარტია“ როგორც ყველა არსებული კანონის უარყოფის მოდელი.
„ბოლშევიკურმა რევოლუციამ“ ახალი, ძლიერი იმპულსი მისცა „ანტისოციუმს“, რომელმაც შედეგად მოიპოვა ოფიციალური, იდეოლოგიური საფუძველი და დაიწყო დიდი საზოგადოების შენება „პარტიის“ მოდელის შესაბამისად. უკანონობა, რომელსაც ეწოდება „რევოლუციური კანონიერება“, ამ საზოგადოებას სისხლსა და ხორცში აქვს გამჯდარი. „თუ ის [საუკუნე] გეტყვის: „იცრუე“, - იცრუე. თუ ის გეტყვის: „მოკალი“ - მოკალი“ (ე ბაგრიცკი). ახლა ადამიანს, რომელიც გახდა თავისი „საუკუნის“ სახე, არაფერი აკავშირებს ცივილიზაციასთან, რომლის კანონების თანახმად ის დამნაშავეა. ახლა იგი მთლიანად ეკუთვნის მეგობრების ახალ წრეს, რომელთანაც იგი დაკავშირებულია ურთიერთთავდებობით და ქურდული ურთიერთდახმარებით. როდესაც კომუნიზმმა, ტოტალიტარიზმმა, იდეოკრატიამ კრახი განიცადეს და საბჭოთა კავშირი დაიშალა, ანტისოციუმი გადარჩა და მისი სისტემურ უკანონობაზე დაფუძნებული სტრუქტურაც იგივე დარჩა. ანტისოციუმს სავსებით შეუძლია არსებობა ტოტალიტარიზმის, კომუნიზმის, ინტერნაციონალის, მარქსიზმის გარეშე (რომელიც აღმოჩნდა მხოლოდ მოხერხებული საყრდენი გადატრიალებისთვის, ანტისოციუმის იდეური გამართლების კლასობრივი ბრძოლის ამოცანებით). მაგრამ მას არ შეუძლია არსებობა დანაშაულის გარეშე, რომელშიც მონაწილეობა ადასტურებს ამხანაგეთა წრის ერთგულებას.
ამიტომაც, როგორი საშინელიც არ უნდა იყოს „კორუფცია“ ან „მაფიოზურობა“, ეს მხოლოდ ევფემიზმია, რომელიც მალავს სულიერი ერთობის - თანამხვეჭელთა დაუსჯელობის გაცილებით უფრო ღრმა საიდუმლოებას, როგორც ანტისაზოგადოების საფუძველისა. საზოგადოებას შეუძლია წარმატებით ებრძოლოს კორუფციას ან კანონის სხვა დარღვევებს, მაგრამ თუ შეუძლია ანტისაზოგადოებას საკუთარი თავის ინვეტრაცია, საკუთარი ბუნების დაძლევა?
სსრკ და რუსეთის ფედერაცია მსოფლიოში საუკეთესო გულაგია, აქ ყველაზე მასობრივი მკვლელობები და დაპატიმრებებია, ყველაზე მეომარი და დესტრუქციული მასობრივი ათეიზმი, უზარმაზარი ტერიტორიების ოკუპაცია, ადამიანის და მისი უფლებების ფეხქვეშ გათელვა, კორუფციის ყველაზე განშტოებული სახელმწიფო სისტემა, ყველაზე დიდი ქურდობა, მოსახლეობის ყველაზე სწრაფი დეგრადაცია და გადაშენება... საბჭოთა ანტისოციუმის მწვერვალზე სოციალიზმის მსოფლიო სისტემაა, მან მოიცვა მსოფლიოს მესამედი. და დღემდე არსებობენ მისი გამონაზარდები: ჩრდილოეთ კორეა, არაბული სოციალიზმი, ავღანეთი ...
რუსული სულიერების შესახებ მე დავწერე სტატიაში „პირველი დღის სულიერება“ (1997). ერთი აბზაცის ციტირებას მოვახდენ:
„რუსული სულიერება იყო და რჩება სამყაროს შექმნის პირველი დღის სულიერებად, როდესაც სული ბნელი უსასრულო წყლის სივრცეზე დაჰქროდა. „მიწა იყო უსახო და უდაბური, ბნელი იდო უფსკრულზე და სული ღვთისა იძვროდა წყლებს ზემოთ“ (დაბადება 1: 2). უფსკრულს ჯერ კიდევ არ მიუღია სული, როგორც განცალკევებისა და ფორმის პრინციპი, არ დაყოფილა სინათლესა და წყვდიადზე, ხმელეთსა და წყალზე ... აქედან გამომდინარეობს ისეთი დამახასიათებელი რუსული თვისებები „უფსკრულზე ნავარდისა“, როგორიცაა გაბედულობა და სევდა, სწრაფვა და მიყუჩვა, ჭმუნვა დამღუპველი სიცარიელისა და სამყაროს შექმნის უსასრულო ამოცანების გამო. ეს არის სული მსოფლიოს მატერიის გაფორმებამდე - ჯერ კიდევ მშფოთვარე, მრისხანედ ანავარდებული, რომელიც ეფინება ბნელ უფსკრულს, მერყევ წყლის სტიქიას. ასეთ სულიერ მდგომარეობაშია აღბეჭდილი რუსეთი, სადაც, თითქოს ჯერ კიდევ არ აღსრულებულა სამყაროს შექმნა. აქ სული, რომელიც ჯერ არ გახარჯულა ნივთიერებათა დაყოფაში, უფრო მეტად ძლიერი და მრისხანეა, არ აქვს მიღებული „ფორმა“, როგორც თავად უსაზღვრო ვაკეს, სადაც, გოგოლის თქმით, „ყველაფერი ღია და უკაცრიელია ... არაფერი არ აცდუნებს და არ ხიბლავს თვალს“. და შემდეგ: „მაგრამ რა გაუგებარი, იდუმალი ძალა იზიდავს შენსკენ?“ ამ გაუგებარ და საიდუმლო ძალაშია ის სული, რომელსაც ჯერ კიდევ არაფერი შეუქმნია და არც თავად ჩამოყალიბებულა, მაგრამ, როგორც ფრინველი, როგორც უსაწყისო სიტყვა-სიმღერა, ნავარდობს უფსკრულზე.
დიახ, ბევრმა ერმა მიაღწია შექმნის მომდევნო დღეებს, როდესაც სული განსახიერდა უფრო მკაფიო, პოზიტიურ ფორმებში, მათ შორის ადამიანში. მაგრამ რუსულ სულში, ჩემი აზრით, მთავარია სწორედ „უფსკრულზე ნავარდი“. და სულიერი ერთობა-თანამხვეჭელთა დაუსჯელობა ერთმორწმუნე ერთსულოვანი მძარცველობა - ამ უფსკრულის ერთ-ერთი გამოვლინებაა“. "
Соборность и соворность
М
სარედაქციო თარგმანი
(C)
08.10 .2017
https://iphlib.ru/greenstone3/library/collection/newphilenc/document/HASH0178cc6530a5c64973161178
.Бердяев указывает на непереводимость понятия соборности на другие языки и
для западного его усвоения вводит термин «коммюнотарность» (от франц.
commune – община, коммуна). Соборность он признает существенно русской идеейи
близость к ней находит лишь у немногих мыслителей Запада. В русском
коммунизме, по Бердяеву, восторжествовал вместо духовной соборности
безликий коллективизм, который был деформацией русской идеи.
Г.В.Флоровский в утопическом и не утопическом социализме в России
усматривает «подсознательную и заблудившуюся жажду соборности»
(«Философы русского послеоктябрьского зарубежья». М., 1990, с. 339).
Psychic Dictatorship Consumertronics psychotronics, consciousness control Uses and abuses of subliminal technology for mind control behavior modification, brain washing
Грядет техногенный апокалипсис. Для сохранения человечества и планеты сегодня крайне востребован Нюрнберг-2, который осудит и прекратит проведение преступных опытов над людьми и природой.
Проведение преступных опытов на людях с использованием пси-технологий или нелетального оружия (оружия массового поражения), «осуществляемое любой организацией, не ограничиваясь международными организациями, национальными правительствами, спецслужбами, частными юридическими и физическими лицами, следует рассматривать, как геноцид, как военное преступления против человечества». «Все процессы, связанные с психофизическими манипуляциями над людьми, должны находиться под строгим контролем государства, причем любой страны мира, поэтому международное сотрудничество в этой сфере крайне необходимо, особенно в международном праве, предусматривающим как защиту людей от всех видов «психотронного террора» , так и уголовную ответственность любых пси-террористов, психотронных агрессоров, посягнувших на жизнь и здоровье любого человека»
Немцам
повезло, что при Гитлере существовала анти-фашистская коалиция. Сегодня
надо работать над созданием подобной коалиция против чекистско-
фашистского Мордора И тогда станем свободной"
All manner of trickery can be had once a person assimilates
to the idea of God. Belief in higher powers, especially Abrahamic
religion higher powers opens all kinds of doorways for remote
influencing technologies. Them paradigms are in all 3
Abrahamic religions in a very clear fashion, and all 3 have lead to the
deaths of non-believers throughout history in a fashion that speaks
towards an act of eugenics and truth suppression.... Creation of a
dependency on something other than yourself ...Abrahamic religions have
been used to wipe out potent critical thinkers and their bloodlines
(Assassination by the Church or the religiously deceived) past
followers of Christianity were incredibly guilty of crimes against
humanity on a daily basis ..Abrahamic religions are used to suppress
societal changing truth[9] The God Spell: Humanity has been conditioned to look up to a higher power when it comes to world change l: God mythology created to serve agendas : Strategic persuasion of people to rely on a higher power so the hidden hand can comfortably and covertly control the world Highest power possible in existence to impersonate Killing for God - God as a justification for killing Imposters of God - Evil “representatives of God” Framing of historical human beings as Gods (e.g. Jesus, Buddha, etc) : Reliance on God weaponized as a form of apathy & societal control Praying for things instead of taking action Saviorship model to promote apathy and thwart opposition Evil powers using the constructs related to God as a vector of covert psychological direction & behavioral control :
What I call the dark law of attraction, when one assimilates to false
ideologies also known as controlled opposition they are rewarded by the
electronic control grid l: Remote influencing technologies masquerading as God : Remote influencing technologies masquerading as the Holy Spirit l: Remote influencing technologies masquerading as Jesus It appears immutably impossible to prove that God exists or not either way, to me this supports non-existence
Evil Being : "How can we get good people to kill other good people?” Evil Being "Give them nonsensical mythology on God.”
НЕТ БОЛЕЕ БЛАГОРОДНОЙ ДЕЯТЕЛЬНОСТИ, ЧЕМ МИРОТВОРЧЕСТВО
Хочу коснуться крайне деликатного и сложного вопроса выслушивания так называемых взаимоосуждений или обид.
В принципе, конечно, всякое злословие должно быть осуждено, но руководитель должен знать все извилины мышления своих учеников.
Часто, давая возможность ученику или члену группы излить накопившуюся
обиду, мы тем самым помогаем ему разрядить вредную энергию.
Нет ничего опаснее затаённой обиды или злобы.
Как сказано: «Выслушайте и не осуждайте. Часто, именно, истечение яда освобождает человека для нового пути.
Учение подаёт помощь не отрицанием, но привлечением».
— Так можно осторожными касаниями внести порядок в неуравновешенное мышление.
Главное не поддакивать, но выяснять по большей части неосновательные
обиды и заподазривания наговоров. Задание или, как я люблю это называть,
искусство творить отношения с людьми и среди людей есть величайшее из
всех искусств.
Нет более благородной деятельности, нежели миротворчество, но она и самая тягостная и самая трудная.
Моя жизнь так сложилась, что с самых ранних лет все окружающие
приходили ко мне со всеми своими переживаниями, обидами и за разрешением
спорных вопросов; и почти всегда мне удавалось рассеивать основательные
и неосновательные обиды.
При этом я всегда старалась припомнить
всё то хорошее, что мне приходилось слышать об обиженном именно из уст
обвиняемого им сейчас.
Этот примитивный метод почти всегда давал самые лучшие результаты.
Люди так часто произносят самые ужасные определительные, не только
совершенно не вдумываясь в значение их, но тут же забывая, что они
произнесли их. Выслушиванием этих обид мы многое можем уяснить и часто
даже вложить новое понимание в сознание обратившихся к нам.
Ужасно судачество между сотрудниками ради судачества, но в задачу
руководителя должно входить умение разграничить, где налицо просто
низкое, невежественное судачество, а где нечто более серьёзное и
требующее его сердечного вмешательства.
Ведь исповеди тоже возникли от потребности души излить все накопившиеся в ней энергии, задерживающие её восхождение.
Пусть лучше изливают их перед руководителем, нежели на стороне.
Знаю по опыту, как неимоверно трудно руководить людьми и какие разные
методы приходится применять, сообразуясь с состоянием сознания и
характером каждого.
Но в большинстве случаев дружелюбие и сердечная теплота дают наилучшие результаты.
Так не бойтесь выслушивать, с Вашей стороны это не будет поощрением
сплетен и злословия, но лишь операцией, оздоровлением мышления
доверившихся Вам, ибо во многих случаях Вы найдёте и нужное разъяснение и
тёплое ободряющее слово, а когда нужно и суровое указание.
18. 4. 35
Из письма Е.И. Рерих
Том I: 1929–1935
Enemy warfare tactics : he point of the program is to have maximum psychological effect and leave the minimal amount of evidence.[4]”
Behavioral change is at the root of the PSYOP mission.[1][ " In order to waste the enemy's time and resources, you release false or misleading research knowledge that has little scientific basis. Those ideas catch on and more people go down that path following 'the white rabbit' to the Mad Hatter's tea party where they then share jibberish." ~
An idea behind using cover stories, such as religious or new age, is to encapsulate the opposition into a state of inability to identify the real perpetrators.” Even the best resources, human and material, however superbly coordinated, cannot consummate a successful operation if the overall aim of the total force and it’s momentum are off target." ~The Art of War by Sun Tzu, Page 363
They know how to manipulate conclusions If they see too much power and originality coming out of someone, they either use it and siphon it or they undermine it in order to neutralize it.” People who have already assimilated the cover stories are often not ready to hear the truth No matter how paranoid or conspiracy-minded you are, what they are actually doing is worse than you imagine
========= All my publications are dedicated to my muse E.M who was caged and psy- drugged by cult gang.
