ეროსი და თანატოსი მამაკაცსა და ქალში, ან რა საზიანოა, როდესაც ვინმეს უყვარხარ
ალექსეი ხოლოდნი
მოკვდი, თუ არ გიყვარვარ
https://syg.ma/@aleksey_holodny/eros-i-tanatos-v-muzhchinie-i-zhienshchinie-ili-kak-vriedno-byt-liubimym
ვნახე დრამატული თრილერი „ანაფორა“ სპლატერის ელემენტებით. ფილმი აუცილებლად უნდა ნახონ ახალგაზრდა დედებმა ან გოგონებმა, რომლებსაც სურთ გახდნენ ასეთები. ფილმი აშიშვლებს ღრმა, ფარულ ურთიერთობას სქესებს შორის. მთავარი გმირი ქალის სახეში ვლინდება გაორებული მოტივები, რომლებიც ამოძრავებს მოსიყვარულე ქალს - მას, ვინც დედასავით ზრუნავს, და მას, ვისაც ვნება ტანჯავს. ორი არქეტიპის შეცვლა თანმიმდევრულად ხდება. თუმცა, სამწუხაროდ, მასში პლასტიკურობა არ შეინიშნება - ეს არის პირველი მინუსი, რომელიც არღვევს ფილმის დინამიკას.
თავდაპირველად მაყურებელს თავს ატყდება გმირი ქალის ცნობიერების ნაკადი. ის საწოლზე წევს და ნაზი ხმით ესაუბრება მამაკაცს, რომელიც კადრში არ ჩანს, მაგრამ მისი ყოფნა აშკარად იგრძნობა. გოგონა, რომელიც თავის აზრებს ხმამაღლა გამოხატავს, არაფრით არის გამორჩეული: სახის მომრგვალებულ ნაკვთებსა და დიდ თვალებში სირბილე იგრძნობა, ხოლო ხავერდოვან ხმაში - სიმშვიდე. სასიამოვნო შთაბეჭდილებას ფანტავს მოულოდნელი, მკაცრი ფრაზა: „ჩვენ ერთმანეთს უნდა დავშორდეთ!“. ნანახისა და მოსმენილის შეუსაბამობით წარმოშობილი ირაციონალურობა კონტრასტირებს ქალის რბილ სახესთან, ხოლო ზემოხსენებული დიდი თვალები, რომლებიც დიდხანს რჩება კადრში, ქმნის ფსიქოდელიურობის ატმოსფეროს.
მშვიდი გოგონა მოულოდნელად გზას უთმობს შავებში გამოწყობილ ცივსისხლიან მტაცებელს. ადვილი გასაგებია, რომ ჩვენს წინაშე იგივე გმირია, რომელიც გრიმმა სრულიად შეცვალა. ამჯერად სახე თეთრ ნიღბად გადაიქცა, მას ალისფერი ტუჩები აქვს და ის თვალებს არ ახამხამებს. ბაგეები იღიმებიან ყოველ ჯერზე, როცა მტაცებელი თავის მსხვერპლს (მამაკაცს, რომელთანაც ერთად იყო) აჭმევს სკოჩით აკრულ პირზე არსებული ხვრელის საშუალებით, და ძლიერად იკუმებიან, როდესაც „უცნობი ქალი“ დანებს ურჭობს მსხვერპლის სხეულს, რათა შემდეგ მოსიყვარულე დედობრივი მზრუნველობით გაუკეროს მიყენებული იარები...
აქ მშვენივრად ვლინდება მამაკაცსა და ქალს შორის ურთიერთობის გაორება. ერთის მხრივ, ჩვენ ვხედავთ მკაცრ, ქთონურ საწყისს, რომელიც თრგუნავს ადამიანს. ყველა მიყენებულ ჭრილობაში ბრაზი და სურვილი ჩანს. „ანაფორას“ ძალადობის სცენებში ფსიქოლოგიური პრობლემები იმალება, რომლებიც ფრეიდიზმისკენ მიანიშნებს. ნებისმიერი ფსიქოლოგი, რომელიც ფილმს ნახავს, დამეთანხმება, რომ მტაცებელი გმირი ქალის ქცევაში ჩადებულია დაუკმაყოფილებლობის კომპლექსი. ქალის გაბრაზების მიზეზი წყენაა, წყენის მიზეზი კი დაუკმაყოფილებლობა. აქედან გამომდინარეობს მარტივი დასკვნა: დაუკმაყოფილებელი ქალი ყოველთვის განაწყენებულია, ხოლო განაწყენებული ქალი ყოველთვის ბოროტია. ანუ ბოროტი ქალი მტაცებელია. აქ შესანიშნავად არის გადმოცემული დიდი დედა გეას არქეტიპი, რომელმაც უარყო ქრონოსის მამაკაცური საწყისი, როგორც კი მისგან შვილები მიიღო. როგორც ბერძენი ქალღმერთი, ფილმის გმირი თავისი სიყვარულის ობიექტს ბავშვთან აიგივებს - ის აჭმევს მას, ზრუნავს მასზე - მაგრამ არ ასუსტებს მის ხელებზე კვანძებს, რომ არ გაიქცეს. რადგან ის, უპირველეს ყოვლისა, არის მამაკაცი, რომელიც უნდა დაითრგუნოს.
ასეთი სახის სიღრმის გადმოსაცემად რეჟისორი მითოლოგიაში ერუდირებული უნდა იყოს, უნდა ესმოდეს ადამიანური და არაადამიანური არქეტიპები კულტურაში მათი გარდატეხით – ეს აუცილებელია, თუ რეჟისორი მამაკაცია. მაგრამ თუ ის ქალია, საკმარისია მან ინტუიციურად იგრძნოს თავისი გმირები. ასე მოიქცა ს.დროზდოვა. სამწუხაროდ, სახის სიღრმის გადმოცემა არ ნიშნავს მის გამოვლენას. აქ იგრძნობა შავებში გამოწყობილი მტაცებელი ქალის ის ინტუიციური (ქალური თვალსაზრისით, „მისი“) გაგება, მაგრამ ტექნიკურად ის არ არის დასრულებული. თუმცა, კამერის გამოყენების მცდელობა მტაცებელი ქალი „იმიერობის“ ჩვენებისთვის იყო და საკმაოდ წარმატებულია. ყოველ შემთხვევაში, ისინი ორგანულად გამოიყურება. ქალის მოძრაობები ხან აჩქარებულია, ხან ნელდება, ამიტომ არაბუნებრივად გამოიყურება. ეს ქმნის შთაბეჭდილებას, რომ ის ჩვენი სამყაროდან არ არის.
სამწუხაროდ, ამგვარი ეფექტებისგან ატმოსფეროს სატელეფონო საუბრები ასუსტდებს, რომელიც ხდება მოკლე სცენებს შორის. თუ პირველი გამოჩენისთანავე ფრაზების ნაწყვეტები ნაწილობრივ გამოავლენს კონფლიქტს, შემდეგ ისინი უფრო მქრქალი ხდება - ისეთივე, როგორც მთელი სიუჟეტი.
მაგრამ სიუჟეტი ასეთ ფილმში არ არის მთავარი: მაყურებლის ყურადღებას იპყრობენ ბრწყინვალე სახეები. მაგრამ ისინიც კი ყოველთვის არ არიან წარმატებულები: „იმიერობამ“ მტაცებლის მოძრაობებში უმტყუნა მას კულმინაციურ მომენტში, როდესაც მამაკაცი გათავისუფლდა თოკებისგან და გაქცევას ცდილობდა. ქალი, რომელიც საყვარელ ადამიანს დაეწია, შეებრძოლა მას, რომლის შედეგს ფილმის ნახვისას შეიტყობთ. თუმცა, აქ დასასრული არ არის მნიშვნელოვანი, რადგან ის იმ სიუჟეტის ნაწილია, რომლის უმნიშვნელობაზე ახლახან იყო საუბარი. მნიშვნელობა სხვა რამეს აქვს. განთავისუფლების მცდელობისას გმირი აღმოჩნდება ოთახის ზღურბლზე, საიდანაც უცნაურ სურათს აკვირდება: მტაცებელი ქალი წყნარად დგას მამაკაცის წინაშე, რომელიც მას აცმევს. როდესაც წითელი ტყავის კორსეტს შავ ნეილონის კოსტუმზე შეკრავს, მამაკაცი მობრუნდება, და მასში გმირი საკუთარ თავს იცნობს, მხოლოდ სუფთა, არა სისხლიანი სახით. მიუხედავად იმისა, რომ ფილმის „მთავარი“ იდეა ბოლოს გამოიკვეთა, აქ უფრო მნიშვნელოვანი, ღრმა აზრი დავინახე. მოკლე სცენაში ნაჩვენებია, მსხვერპლი როგორც აცმევს თავის ჯალათს სამოსს, და ამით თავის წამების უფლებას აძლევს. როგორც ხედავთ, აქ ქალს მტაცებლად აქცევს ის, ვინც აღიარებს საკუთარი თავის მიმართ მტაცებლის ზიზღს. ამრიგად, ის მტაცებელს გახსნის საშუალებას აძლევს. ანუ, მიუხედავად იმისა, რომ აგრესიულია და მბრძანებლობა უყვარს, ქალს სჭირდება, რომ ასეთად ის მამაკაცმა აქციოს .
ახალგაზრდა დედებისთვის ფილმის ნახვა სავალდებულოა, რადგან მკაფიოდ გამოყოფს ქალის ორ მთავარ როლს - საყვარელის და დედის. ერთი სახის მაგალითზე ნაჩვენებია, თუ რა შეიძლება გამოიწვიოს მამაკაცის, როგორც ბავშვის აღქმამ, რომელზეც უნდა იზრუნო, და მასში მხოლოდ სექსუალურ ობიექტს ხედავდე. ქალები ამას, როგორც წესი, საპირისპირო სქესთან ცუდი გამოცდილების გამო განიცდიან. საყვარელი მამაკაცის მიტოვების შემდეგ („ჩვენ უნდა დავშორდეთ ერთმანეთს!“), მათ გადააქვთ იდეალური მამაკაცის თვისებები თავიანთ ვაჟებზე - და, ამით, თრგუნავენ ამ უკანასკნელს. ასეთი ქალის მიერ გაზრდილი მამაკაცი (რომელიც დაბმული ჰყავს, როგორც ფილმშია ნაჩვენები) მხოლოდ მას ეკუთვნის. ასე მტაცებელი დედა კლავს შვილში მამაკაცურ ძალას, რადგან ის დედას აღმერთებს. აქ შეგიძლიათ დიდი დრო დაუთმოთ ონტოლოგიურ მსჯელობებს იმის შესახებ, რომ კარგი ღვთაება მკვდარი ღვთაებაა, მაგრამ დარჩეს ეს კადრს მიღმა. შემიძლია მხოლოდ ვთქვა, რომ ადრე თუ გვიან, ვაჟები დედებს იმედებს უცრუვებენ და მათ სურთ „ყველაფერი თავიდან დაიწყონ“, ხოლო „αναφορα“ ბერძნულიდან ითარგმნება როგორც „გამეორება“.
===
https://www.stone2art.ru/мемориальная-скульптура/eros-i-tanatos
ეროსი და თანატოსი - მარადისობა და ...
ზიგმუნდ ფროიდმა შექმნა კონცეფცია, რომლის მიხედვითაც ადამიანის სასიცოცხლო აქტივობა განისაზღვრება ორი ძალის: სიცოცხლის ინსტინქტის (ეროსი) და სიკვდილის ლტოლვის (თანატოსის) შერწყმით. მან შემდეგი დასკვნა გამოიტანა: „ნებისმიერი სიცოცხლის მიზანი სიკვდილია“, ხოლო ცხოვრების გზა არის ბრძოლის არენა ეროსსა და თანატოსს შორის, რადგან თითოეულ ინდივიდს აქვს დესტრუქციულობისა და აგრესიისკენ მიდრეკილება. ამის დასტურია კაცობრიობის მიერ თავისი ისტორიის მანძილზე წარმოებული ომები.
იცით თუ არა, რომ სასაფლაოები ყოველთვის და ყველგან ლაპარაკობენ სიყვარულზე? იცით თუ არა, რომ საფლავის ქვებს შორის უფრო მეტ ემოციას აძლევთ უფლებას, ვიდრე სახლის კედლებში? არ გინდათ შეურიგდეთ იმას, რომ სიკვდილმა შეიძლება დაგვყოს ჩვენ?
მარი ფრენსის დელმასი 25 წლის ასაკში დაიღუპა 1908 წლის 13 მარტს მომხდარი ავტოკატასტროფის დროს. მოქანდაკე ლუიჯი ორენგომ (1865-1940) გამოსახა უკანასკნელი კოცნის სცენა. ეს მარმარილოს სკულპტურა სიმბოლურად განასახიერებს და აერთიანებს დანგრეული ახალგაზრდული ცხოვრებისა და სიყვარულის თემას. ნაწარმოები გამსჭვალულია სიკვდილის გარდაუვალობის შეგნებით, მაგრამ ის შერბილებულია ნაზი ჩახუტებით და გოგონას სხეულის მდგომარეობით საყვარელი ადამიანის კალთაში, თითქოს მას სძინავს. ეს მარმარილოს სკულპტურული კომპოზიცია გენუის სასაფლაოზე სიყვარულით არის სავსე.
ისინი სიგიჟემდე ფარულად შეყვარებულები არიან, როგორც რომეო და ჯულიეტა. ისინი შიშვლები და გაუმაძღრები არიან, როგორც ქალი და მამაკაცი. მათ არ ეშინიათ საკუთარი გრძნობების საჯაროდ გამოხატვის. ისინი გაიყინნენ ნეტარების მწვერვალზე ... ქვემოთ კი საფლავები, ძეგლები და ყვავილებია. ეს ერთ-ერთი ულამაზესი მონუმენტური საფლავის ქვაა ვერონაში. მის ქვეშ განისვენებს პოეტი Lionello Fiumi.
პარიზში პერ ლაშეზის სასაფლაოზე ფერნან არბელოტის საფლავია, რომელიც უფრო ცნობილია თავისი საფლავის ქვით, ვიდრე იმით, რაც მან გააკეთა ცხოვრებაში. ალბათ, არავის ახსოვს ის, როგორც მუსიკოსი, მსახიობი ან არქიტექტორი. მაგრამ ბევრმა ახლა იცის მისი უკანასკნელი სურვილი - სამუდამოდ უყურებდეს ცოლის სახეს, რომელიც სიგიჟემდე უყვარდა. თვალითვალ გაყრილი - სამუდამოდ...
მათ უყვარდათ ერთმანეთი, რელიგიური აკრძალვების მიუხედავად. ის კავალერიის პოლკოვნიკი იყო, პროტესტანტი, ქალი კი დიდგვაროვანი კათოლიკე. ისინი დაქორწინდნენ 1842 წელს. 1888 წელს მამაკაცი გარდაიცვალა, ქალს კი სურდა ქმრის გვერდით დაეკრძალათ, მაგრამ, კანონის თანახმად, ეს შეუძლებელი იყო. რურმონდის სასაფლაოზე (ნიდერლანდები) ისინი დაკრძალეს კედლის ორ მხარეს - პოლკოვნიკი პროტესტანტულ მხარეს, მისი მეუღლე კი კათოლიკურ მხარეს. მაგრამ - სიურპრიზი! საფლავის ქვები ისე მაღლა იყო აღმართული, რომ ყველა არქიტექტურული ბარიერის გვერდის ავლით შესაძლებელი გახდა მათი გაერთიანება. როგორც სიმბოლომ, მოსიყვარულე ადამიანების ორმა ხელმა გადალახა ეკლესიის ყველა აკრძალვა.
რამდენი სიყვარულია სიკვდილამდე ერთ ნაბიჯში, რამდენი ტრაგიკული ამბის მოყოლა შეუძლია სასაფლაოებს. და თქვენთვის ნათელი ხდება, რომ სიტყვები „სანამ სიკვდილი არ დაგვაშორებს“, აზრს მოკლებული ფრაზაა. რადგან სიყვარული სცილდება ჩარჩოებს: როგორც კედლით გაყოფილი და ერთმანეთისკენ გაწვდილი ორი ხელი; გადახლართული სხეულები; მზერა - თვალი თვალში. ეროსი და თანატოსი - მარადისობა და ...
ბუნებრივი მარმარილოსგან დამზადებული მემორიალური ქანდაკების ნიმუშებს შეგიძლიათ გაეცნოთ ჩვენს გალერეაში „მემორიალური ქანდაკება“.
https://схемо.рф/schema/30990-eros-i-tanatos.html
ეროსი და თანატოსი
ცხრილი 97. ეროსი და თანატოსი
ეროსი თანატოსი
ხასიათი კონსტრუქციული დესტრუქციული
გამოხატავს სიცოცხლისა და სიყვარულის ნება სიკვდილისა და აგრესიულობის ნება
მიჰყავს განვითარებისკენ შექმნა განადგურება, მკვლელობა, თვითმკვლელობა
მიზანი ორგანული ცხოვრების განვითარება ადამიანებისა და ყოველივე ცოცხალის დაბრუნება არაორგანული მდგომარეობისკენ
Комментариев нет:
Отправить комментарий
Will be revised