среда, 20 марта 2019 г.

კულტურა როგორც ეგსჰიბიციონიზმი

<!-- Global site tag (gtag.js) - Google Analytics


კულტურა როგორც ექსჰიბიციონიზმი
შუა საუკუნეებში, ცირკში ჩაბარებულ ბავშვებს კასრებში ათავსებდნენ, რომ ძვლები დეფორმირებულიყო და მახინჯი ფორმები მიეღო. თანამედროვე კულტურის კასრში მთელი საზოგადოება მოათავსეს, რათა კოლექტიური აზროვნების ატროფირება მოხდეს.
-        კოელიო წავიკითხე, - ამბობს ორმოცი წლის ქალი. - დიდებულია!
-                   მე მისი აუდიოწიგნი მაქვს მოსმენილი, - ეთანხმება მეორე. - როგორ მოგწონთ  დენ ბრაუნი?
  ოცწლიან დებილიზაციას უკვალოდ არ ჩაუვლია. კარგ ტონად არის მიჩნეული მესამეხარისხოვანი ნაწარმოებების განხილვა. კარტონული ფილმების ყურება, რომლებიც უფრო სხვადასხვა კომპიუტერული თამაშების მონტაჟს ჰგავს. გამოფენებზე სიარული, სადაც ექსპონატები არც გონებასა და არც გულს არ აღელვებს. საკმარისია ისიც, რომ მას ბესტსელერი ან ბლოკბასტერი უწოდო და ყველას გააგებინო, რომ ეს მოდურია.
    მოსაზრება, თვალების მსგავსია. საკუთარი თუ არ გაქვს, სხვისა უნდა დაიჯერო. ნუთუ მართალია მწერალი ტარკოვსკის ფილმიდან „სტალკერი“, როდესაც ის ამბობს მაყურებლებლებზე: „ისინი სულ ჭამენ და ჭამენ ... საზიზღრობა რომ ამოიღო - ამ საზიზღრობასაც შეჭამენ!“
მაგრამ, როგორც ჩანს, დღეს, რუსეთში ანტიკულტურული რევოლუციის მეოცე წლისთავის წინ, რეფლექსირებული ინტელიგენტები წარსულს ჩაბარდნენ, ნაწარმოებები, როგორც საბაბი, როგორც დიალოგში მოწვევა, აღარ არსებობენ, ხოლო საზოგადოებაზე აშკარად ძალადობენ, მასთან ურთიერთობებს კი წმიდა ფროიდიზმის მიაწერენ.
 ხელოვნების თანამედროვე მენეჯერები თავის ამოცანას ხედავენ არა მასების ამაღლებაში, როგორც სულიერ პროგრესს ინტერპრეტაციას წარსულის დროის მოძღვრები აძლევდნენ, არამედ, პირიქით, მათ დამცირებაში. კულტურა მხოლოდ ბიზნესია. ეს კომუნისტები ისახავდნენ მიზნად რენესანსის ეპოქისა და რუსული კლასიკოსების კვალდაკვალ პიროვნების ჰარმონიულ განვითარებას, მისი ესთეტიკური პოტენციალის განვითარებას. დემოკრატიული რეჟიმების ამჟამინდელი ლიდერები ამერიკელების გზით წავიდნენ. ისინი არ მიესალმებიან ზოგადჰუმანიტარულ განათლებას.
        პროზაული სიმძიმის ცენტრი საზოგადოებას სიმტკიცეს აძლევს, რადგან საკუთარი პიროვნული მნიშვნელობის გაცნობიერება აფართოებს პრეტენზიების ჩამონათვალს, რომლის დაკმაყოფილება სახელმწიფოს არ შეუძლია. მაგრამ მხატვრული მოთხოვნების შეზღუდვა, მათი კომიქსებით, კრიმინალური საკითხავით და ჰოლივუდით შემოფარგლამ გემოვნების დევალვაცია გამოიწვია, მისი პლებეიზაცია, შოუს დომინირება ჭეშმარიტებაზე. მასობრივი კულტურის საგორავი პროლეტკულტელებზე უფრო მეტად ახდენს ზეწოლას. მაიაკოვსკი, რომელიც სთავაზობდა თანამედროვეობის გემიდან პუშკინის გადმოგდებას, დღეს ისვენებს.
         „თუ გინდა სახელი გაითქვა, ყველაფერი გაანადგურე, ყველაფერი, რაც სხვებმა ააშენეს, რადგან შენ უფრო მაღლა აშენებას ვერ შეძლებ, ვიდრე შენი წინამორბედები აშენებდნენ, და არ არის უფრო მშვენიერი გმირობა, ვიდრე დიდი სახელის მოხვეჭა“, - ასე არიგებდა V საუკუნეში დედა მეფე-ბარბაროსს. ამ დარიგებას ხომ არ მიჰყვებიან ახალი ენის შემქმნელები და რუსული „პოსტმოდერნიზმის“ თვითმარქვია მაუწყებლები?
        მათ საკუთარი თავით ჩაანაცვლეს რუსული კლასიკური ლიტერატურის მთელი ფენა, შედეგად ოქროს და ვერცხლის საუკუნეები ოქრომ და ვერცხლმა შეცვალა. რა საჭირონი არიან მორალის წამკითხველი ტოლსტოი და ტანჯული დოსტოევსკი? ან ტურგენევის გოგონები? არც ბუნინის ანტონოვის ვაშლები არ  არის ოქროსგან.
         მათ უკუღმა გადმოაბრუნეს წარსული, რომლის გახსენებას დღეს არც კი ცდილობენ, ნაცნობ ცნებებს ახალ მნიშვნელობას აძლევენ, თითქოს ძველ ტიკში ახალ ღვინოს ასხავენ. წარმატებულ ცხოვრებად, ალბათ,  ახალი რუსის ცხოვრებას მიიჩნევენ, სიყვარულად - რუბლიოვკაზე გათხოვებას, პატიოსან სიტყვად - საოფისე ხელშეკრულებას. საკუთარი თავიდან საკუთარი თავის გარდა მეტს ვერ გამოწურავ. რა შეიძლება ასწავლონ დღევანდელ ფიქრთა მბრძანებლებს წიგნებმა? ისინი ერთი სქემის მიხედვითაა შექმნილი, იქ ბინადრობენ უღიმღამო პერსონაჟები, თითქოს ლეკალას მიხედვით მოხაზულები, რომლებიც გადადიან ერთი სენსაციური შედევრიდან მეორეში.
მაგრამ თუ მხედველობაში არ მივიღებთ კრიტიკოსთა ანგაჟირებულობას, მედიის რეკლამას, უპრეტენზიო გემოვნებას, მორიგი ქმნილების უკან მოჩანს, მეფესავით შიშველი, ავტორის "მე", რომელშიც მხოლოდ სიცარიელეა. საბჭოთა ცენზურა ბევრად უფრო მკაცრმა ცენზურამ შეცვალა. თანამედროვე ხელოვნებაში გაბატონებულია სრული თავისუფლება ყველაფრისგან, გარდა საბანკო ანგარიშისა.
 მოსკოვის რესტორნების და სავაჭრო ფირმების მფლობელები მოდურად მიიჩნევენ მწერლობას. რა შეიძლება იყოს უფრო ადვილი? იწერება ისევე, როგორც გესმის, გამოქვეყნდება - როგორც გადაიხდი, გაიყიდება - როგორც გააპიარებ. მენეჯერების ურთიერთობებით, ტოპ-მოდელების ყოველდღიურობით, ბიზნესმენთა პრობლემებით არის გადატვირთულია წიგნის თაროები და სქელი ჟურნალები.
ამასთან ერთად, „საწარმოო თემას“ სრულიად გამოისყიდიდა ნიჭი, ეროტიკულ სცენებს, როგორც ეს ნაბოკოვს აქვს, - ქვეცნობიერების სიღრმეებში შესვლა, საკუთარი თავის მოხვევას - ლექსიკის სიმდიდრე, საგანმანათლებლო და მხატვრული ცენზი. მაგრამ, სამწუხაროდ! საბრალო ენა, რომლის სპარტანელებსაც კი შეშურდებოდათ, გაივსო სტილისტური და ორთოგრაფიული შეცდომებით. ავტორები თითქოს ერთმანეთს ეჯიბრებიან, ვინ უფრო მეტად დაამახინჯებს ლიტერატურულ ენას და გაამდიდრებს მას გინებით, ჟარგონით, ამერიკანიზმებით, ერთმანეთში აურევს ლათინურ ანბანს და კირილიცას.
და ამ წიგნების ნახვა შესაძლებელია გერმანიისა და საფრანგეთის ბიბლიოთეკებში, ისრაელისა და აშშ-ს ბუკინისტურ მაღაზიებში. დღეს ისინი წარმოადგენენ ჩეხოვისა და შოლოხოვის ქვეყანას. მრგვალი მაგიდების მუდმივი მონაწილეები, ეს ავტორები შედიან მწერალთა ინტერნაციონალში, ხდებიან პენ-კლუბების წევრები, მრავალრიცხოვანი პრემიების ლაურეატები, რომლებიც შიდა მოხმარებისთვის არის შექმნილი. მათი წრე შეზღუდულია და იქ მოხვედრა შეუძლებელია. არავითარი დამსახურება არ იქნება მიღებული მხედველობაში, თუ მცირე ჭეშმარიტებას არ აითვისებ: ვინც გაყიდულია, მას ბეჭდავენ!
        ფერმწერებს დღეს მესურათეებს უწოდებენ, „შემოქმედებამ“ გადაინაცვლა ინსტალაციებში, პერფორმანსებსა და ბოდი-არტებში. მილიონობით ადამიანი კი ჩუმადაა, რადგან ეშინია უწიგნურებად არ ჩათვალონ. ისინი წალეკა უგემოვნობის პროპაგანდამ და თაღლითების მსხვერპლად აქცია.  დიდია შთაგონების ძალა!
        მაგრამ, როგორც კი ხმას აიმაღლებ ჯანსაღი საწყისის შესახებ და ვითარებას ფზიხელი თვალით შეხედავ, მყვირალა კრიტიკოსების ხროვა მაშინვე დაგადანაშაულებს უგემოვნობაში, ალღოს არარსებობაში, ეპოქის  და  თანამედროვე ხელოვნების მოთხოვნილებების არცოდნაში.
       საინტერესია, ანგაჟირებულ ხელოვნებათმცოდნეების გარდა, თუ  ესმის ვინმეს ეს ხელოვნება? რას იტყოდა რებრანდტი მალევიჩის შავ კვადრატზე ან პრაქსიტელი წერეთლის ქანდაკებებზე? „კულტურული“ ფენა კორპორატიულ-ჩაკეტილ, კასტურ ხასიათს ატარებს, და ფეოდალური ხანის სახელოსნო ცეხს უფრო ჰგავს. აქ საშვი - კავშირები და ფულადი ინვესტიციებია, რუსეთში კი, მისი ტაბელით რანგის შესახებ და  ტრადიციული, აღმოუფხვრელი შინაურულობით, - ასევე წარმოშობაც. დროთა განმავლობაში, ჰეროოსტრატის ეს მემკვიდრეები ხატად გადაიქცევიან; მათი ციტირების ინდექსი ცამდე მიაღწევს,  და სიკვდილის შემდეგ ისინი ისტორიაში შევლენ, როგორც ეპოქის წარმომადგენლები. დეგრადაციის სევდიანი ეპოქის.
        კულტურული დეგრადაციის მიზეზები თავად საზოგადოებრივ წყობილებაშია,  ჩვენი ცივილიზაციის სულიერი დაავადება სისტემურ ხასიათს ატარებს. როგორც კი კულტურულ ცხოვრებას საფუძვლად დაედება ეკონომიკური პრინციპი, ხელოვნების ჩართვა  სასაქონლო-ფულად ურთიერთობებში, რომელიც მოგებაზე იქნება ორიენტირებული, ისევე, როგორც ყველაფერი, ავტომატურად მოვა, თითქოს გადამრთველს გადართავენ გადაგვარებისკენ და ჩართავენ თვითგანადგურების პროგრამას. კონტროლის გარეშე დარჩენილ ფულს მეტასტაზებივით ჭამენ, ბუხარში მოთვინიერებული მათი ცეცხლოვანი სტიქია კერიის როლს ასრულებს, ხოლო ქარის შედეგად გაღვივებული ხანძრად გადაიქცევა. მიაჩნიათ, რომ  თავისუფლებისა და კომპლიმენტური არგუმენტაციის ნათელი ლოზუნგების ქვეშ ადამიანები თავად გაერკვევიან, რა წაიკითხონ და რას უყურონ, შედეგად გაბატონდება უმეცრება. განათლების გარეშე, ხალხი, ისევე როგორც მიტოვებული ბავშვი, მაუგლივით ველურად გადაიქცევა.
       კანონზომიერია, რომ დღევანდელ კულტურას განასახიერებს გაიძვერათა ჯგუფი, რომელიც საკუთარი თავის დემონსტრირებას ახდენს. მათი რიგი გაგრძელდება, ეს მხოლოდ ასე ჩანს, რომ ადგილი აღარ დარჩა, მაგრამ მოდიან სულ უფრო უგუნური, უფრო ვულგარული, სულ უფრო მოურიდებლები. რეგრესს და პროგრესს საზღვარი არ აქვს, როგორც ცას არ აქვს  სახურავი, ჯოჯოხეთს კი - ფსკერი.










 http://kholina.ru/?tag=%D0%BF%D1%81%D0%B8%D1%85%D0%BE%D1%81%D0%BE%D0%BC%D0%B0%D1%82%D0%B8%D0%BA%D0%B0

http://filosof.historic.ru/books/item/f00/s00/z0000100/index.shtml

https://psychic.ru/books/some/book12.htm




https://theoryandpractice.ru/posts/11187-inner-voice







Миф сегодня
Автор: Барт Ролан
В середине 1950-х гг. Р.Барт написал серию очерков о «всеобщей» современной мифологизации. «Мифологии» представляют собой блестящий анализ современной массовой культуры как знаковой системы. По мнению автора, образ жизни среднего француза «пропитан» мифологизмами.
В книге Р.Барт семиотически объясняет механизм появления политических мифов как превращение истории в идеологию при условии знакового оформления этого процесса. В обобщающей части работы Р.Барта - статье «Миф сегодня» предлагается и объяснение, и метод противостояния современному мифологизированию - создание новейшего искусственного мифа, конструирование условного, третьего уровня мифологии, если под первым понимать архаико-традиционную, под вторым - «новую» (как научный класс, например, советскую). В исследованиях Р.Барта ведущим определением мифа является слово.
Нулевая степень письма
Автор: Барт Ролан |
Нулевая степень письма - Барт Ролан
Барт разработал аналитический инструментарий «коннотативной семиологии», позволяющий подорвать власть «ложного сознания», вывернуть наизнанку идеологические мифы и прорваться в «новый и совершенный адамов мир», где слова, научившись передавать смысл «самих вещей», обретут первозданную «свежесть» и станут наконец «счастливы».
Мифологии
Раздел: Философия
В середине 1950-х гг. Р. Барт написал серию очерков о «всеобщей» современной мифологизации.
«Мифологии» представляют собой блестящий анализ современной массовой культуры как знаковой системы. По мнению автора, образ жизни среднего француза «пропитан» мифологизмами.
В книге Р. Барт семиотически объясняет механизм появления политических мифов как превращение истории в идеологию при условии знакового оформления этого процесса.
Ролан Барт. Как читать знаки в новостях
Проблематика Диалектики Просвещения, тоталитарные общества, постмодернистская рефлексия на происходящее

















"США интернациональная мышеловка, тюрьма для дураков кем можно управлять, для тех кто самовольно даёт согласие ....

Их медленно сварили как лягушек и они этого даже не заметили. А если заметили, то просто ничего не могли сделать. Главное зло нашего времени, это иллюзия законности закона. Я не удивлюсь, если в какой то момент появится закон по которому всех людей просто объявят рабами и никто ничего не сможет сделать. К этому всё идёт. Рабство вводится постепенно.























https://psychopathresistance.wordpress.com/2015/03/21/covert-psychological-murder/

https://www.amazon.com/Chasing-Backwards-Psychological-Murder-Mystery-ebook/dp/B005K44426

Chasing Backwards: A Psychological Murder Mystery Kindle Edition



 From the backstreets of Philadelphia's little Italy, to posh Rittenhouse Square, to the covert financial world of Zurich, Switzerland, medical student Joe Belmont runs for his life. No matter how far he runs, his survival may lay in the one place he has always feared, the darkest corner of his own mind.

From the age of six, Joe was alone against the world. Now he's alone against trained killers.













































THE TRAP OF SUPERIORITY

 The sense of feeling better than others who are still be plugged into the Matrix, or who haven’t had any profound awakening experiences; the lure of looking down on them is the most common trap many people fall into. This is especially the case when truth-seeking is not combined with inner work. In the more extreme manifestation of superiority, we lash out on others, calling them names and attacking them personally for being “blind” and not aware (most often conducted via the internet/social media, hiding behind a screen).

 The delusion of superiority is, in fact, a symptom of still being plugged into the Matrix, since the Matrix feeds off of Service to Self (STS) ego separation-consciousness (with its manifestation of “competition” in people’s personal and/or professional lives). We see this attitude play itself out most often in “truth seekers” who just “woke up” to the basics of the 3D matrix (the political illusion, government corruption and relating symptoms: the banking cartel, fake war on terror, lies of the mainstream media, false flag attacks, etc.) and lash out on people who are still asleep and hypnotized. In a sense, this is a normal stage as well. As the saying goes “The truth shall set you free, but first it will piss you off” (ironically enough, this was coined by CIA controlled opposition asset Gloria Steinham). So, anger is not to be judged as “bad” (spiritual bypassing), but we need to remain mindful to avoid projecting it outwardly.

 This trap subject also ties into shadow projection. When we get emotionally riled up and project that reactive energy onto others – coming from sense of superiority – we actually feed the occult forces in the hyperdimensional realms. It stems from the “predator mind” by which these forces work through us, triggering mechanical/reactive behaviors to produce the “loosh” frequency they feed upon. There are varying degrees of superiority complexes, with various manifestations which we all can fall into (from subtle to very apparent).

 As long as we have an inner sense of superiority (especially the disease of moral superiority) or “specialness” in comparison to others – even without any external projections – the matrix has its hooks in us. This can also happen to “wanderers“, (individuals whose souls have incarnated from a higher density (4th or 6th density) into this 3rd density with a specific mission to accomplish in order to assist humanity), who are very identified with the wanderer (“starseed”) concept (seeing oneself as “better” than “humans”), and the ego feeds off of this divisionary mentality. This is also how negative forces target, hijack and derail wanderers from their mission – by appealing to the shadow aspect of their ego.

 The trap of superiority is so common that it is almost a “natural” by-product of the awakening process. It can manifest itself at any given stage, even after having had a mystical awakening experience which the ego then hijacks. In other words, the ego believes itself to be awake, turning into a “spiritualized ego”. Many self-proclaimed masters/gurus (or even popular figures in the “truth movement”) have big superiority issues (cult of personality disorder) which their followers often feed with their “worship” and hierarchical-authoritarian programming, coming from a self-perceived inferior state of being, and thus putting another person on a pedestal.

 More often than not, we have no control over when thoughts/feelings of superiority enter us. It can happen as a mechanical reflex response – as the sudden appearance of feelings of jealousy or anger. The key is self-observation, not trying to get rid of it (the axiom “what we resist persists” applies here), to say nothing of judging ourselves for thinking/feeling that way, which is very self-defeating. Avoid trying to push it away or acting on it; instead, we keep to working on ourselves, which helps to eventually detach our vibrational field from such thought intrusions; by not identifying with them positively (accepting) or negatively (judging ourselves/forceful resistance), we can slowly release them. Patience is key here.

 A good thing to keep in mind that everyone reading this article was once fully “asleep”, caught up in the Matrix control mechanisms – none of us were born “awake”. We’ve all had our individual awakening moments, realizing that we have been believing in lies our entire lives, and that path to freedom is different for each of us. That’s where compassion and empathy come in, for both ourselves and others, even though blind/unconscious people who “dream to be awake” tend to support the matrix agenda, and hence unknowingly do a lot of “harm” despite their well-meaning intentions (for example: the belief in government, engaging in the political puppet show, which stems from a “Stockholm Syndrome” mechanism which is based on social conditioning, i.e. authoritarian programming, and hence feeding into the divide & conquer agenda).

 It is important, though, to not fall into “blind compassion” or intellectualize compassion, which can result in a fake mask of “compassion” and pity for others, which, ironically, also stems from an unconscious sense of superiority. From a bigger picture perspective, it is also important to keep in mind that not everyone is here to awaken during this current cycle. There is nothing wrong with this truth, and there is no judgment…it is merely a function of the cosmic equilibrium.

 - Bernhard G

https://www.lifeadvancer.com/emotional-connection/



























https://www.psychologytoday.com/intl/blog/the-freedom-change/201504/fear-intimacy-and-closeness-in-relationships

https://www.heysigmund.com/vulnerability-the-key-to-close-relationships/

https://www.self.com/story/couples-therapists-ways-keep-park-alive-long-term-relationship
“It is an absolute human certainty that no one can know his own beauty or perceive a sense of his own worth until it has been reflected back to him in the mirror of another loving, caring human being.” 
― John Joseph Powell, The Secret of Staying in Love

“Most people are slow to champion love because they fear the transformation it brings into their lives. And make no mistake about it: love does take over and transform the schemes and operations of our egos in a very mighty way.” 
― Aberjhani, Journey through the Power of the Rainbow: Quotations from a Life Made Out of Poetry

“The opposite of Loneliness is not Togetherness , It's Intimacy”
― Richard Bach
“In a healthy relationship, vulnerability is wonderful. It leads to increased intimacy and closer bonds. When a healthy person realizes that he or she hurt you, they feel remorse and they make amends. It’s safe to be honest. In an abusive system, vulnerability is dangerous. It’s considered a weakness, which acts as an invitation for more mistreatment. Abusive people feel a surge of power when they discover a weakness. They exploit it, using it to gain more power. Crying or complaining confirms that they’ve poked you in the right spot.” 
― Christina Enevoldsen, The Rescued Soul: The Writing Journey for the Healing of Incest and Family Betrayal
https://www.goodreads.com/quotes/tag/intimacy
It is not time or opportunity that is to determine intimacy;—it is disposition alone. Seven years would be insufficient to make some people acquainted with each other, and seven days are more than enough for others.”
― Jane Austen, Sense and Sensibility

Don't blow off another's candle for it won't make yours shine brighter.”
― Jaachynma N.E. Agu, The Prince and the Pauper

“I wonder if this is how people always get close: They heal each other’s wounds; they repair the broken skin.” – Lauren Oliver, Pandemonium

The words ‘I Love You’ kill, and resurrect millions, in less than a second.” –Aberjhani, Elemental: The Power of Illuminated Love

The real heroes anyway aren’t the people doing things; the real heroes are the people NOTICING things, paying attention.” –John Green, The Fault in Our Stars

Real intimacy is a sacred experience. It never exposes its secret trust and belonging to the voyeuristic eye of a neon culture. Real intimacy is of the soul, and the soul is reserved.” – John O’Donohue, Anam Cara: A Book of Celtic Wisdom

“there's nothing more intimate in life than simply being understood. And understanding someone else.”
― Brad Meltzer, The Inner Circle
“Jason once told me that eye contact is the most intimacy two people can have -- forget sex -- because the optic nerve is technically an extension of the brain, and when two people look into each other's eyes, it's brain-to-brain.” 
― Douglas Coupland, Hey Nostradamus!
Depending on the situation, sometimes you can know a person better in ten minutes than someone you have crossed paths with all your life.” 
― David Baldacci, The Simple Truth

“Every intimacy carries secreted somewhere below its initial lovely surfaces, the ever-coiled makings of complete catastrophe.” 
― Elizabeth Gilbert, Committed: A Skeptic Makes Peace with Marriage

The American appetite for loneliness impressed me, and there was something about this solitude that freed conversation. One night at a bar, I met a man, and within five minutes he explained that he had just been released from prison. Another drinker told me that his wife had passed away, and he had recently suffered a heart attack, and now he hoped that he would die within the year. I learned that there's no reliable small talk in America; at any moment a conversation can become personal.” 
― Peter Hessler


“...they knew each other as much as they knew themselves, and their intimacy, rather like too many suitcases, was a matter of perpetual concern; together they moved slowly, clumsily, effecting lugubrious compromises, attending to delicate shifts of mood, repairing breaches. As individuals they didn't easily take offense; but together they managed to offend each other in surprising, unexpected ways; then the offender - it had happened twice since their arrival - became irritated by the cloying susceptibilities of the other, and they would continue to explore the twisting alleyways and sudden squares in silence, and with each step the city would recede as they locked tighter into each other's presence.” 
― Ian McEwan, The Comfort of Strangers


“Successful relationships are those relationships were conflicts are successfully resolved and in fact peoples intimacy, closeness, and love are enhanced through the resolution of conflicts. I have always become closer to my wife and to my friends when we have conflicts and work through them successfully because conflicts will always arise. They are an opportunity for intimacy, self-knowledge, and a greater connection.” 
― Stefan Molyneux
http://www.anothermag.com/design-living/10435/what-role-does-neon-play-in-contemporary-culture
ადამიანები ავად არიან შვილო ჩემო... ძალიან ავად!
საკმარისია გადალახო ეს გულისამრევი ამპარტავნება, მოიშორო ეს ილუზია ადამიანის აღმატებულების შესახებ, საკმარისია სიმართლის დანახვის არ შეგეშინდეს და მაშინვე გატყორცნილი ისრებივით შეგერჭობა ცნობიერებაში რეალობა.
-კი მაგრან რითი არიან ავად?
-თავიანთ თავად ყოფნით შვილო ჩემო, შეხედე მათ. განა შეიძლება იმაზე უარესი რამე შეგემთხვეს, ვიდრე ადამიანად ყოფნაა?
-ააამ. არ ვიცი. შეიძლება... შეუძლება იყო ღარიბი ადამიანი ან სხეულით ავადმყოფი!
-არა! ცდები შვილოჩემო, ცდები...
ავადმყოფები და ღარიბები უფრო უკეთეს მდგომარეობაში არიან დამერწმუნე. ისინი ყოველდღე წყევლიან ამ უბადრუკ სამყაროს, რომელიც თავად შექმნეს. მდიდრები და ჯანმრთელები უფრო ცუდ დღეში არიან. ისინი ვერ ხედავენ ჭეშმარიტებას, რადგან ოქროსა და ვერცხლის სიკაშკაშე უბრმავებს თვალებს. ენით აღუწერელი კმაყოფილებით დააბიჯებენ და ისრულებენ სურვილებს, რომლებიც მათ არ ეკუთვნით, მიისწრაფვიან მიზნებისკენ, რომლებიც მათი არ არის. თუმცა შინაგანად ყველა მათგანი სიკვდილს ნატრობს, ყველა იტანჯება... მათ არ იციან რისთვის ცხოვრობენ. მათ არ იციან რა უნდათ სინამდვილეში.
შენი აზრით მდიდრების უმეტესობა ნარკომანი რატომ ხდება? რატომ ასრულებენ სიცოცხკეს ახალგაზრდობაში, პოპულარობის პიკზე მყოფი ადამიანები? მილიონები რომ აცვივათ თავზე.
-ეგ იმიტომ ხდება რომ მათ ყველაფრის ყიდვა შეუძლიათ. და ცდუნებას ვერ უძლებენ.
-არა! არა და არა! დღეს ნარკოტიკების ყიდვა ყველას შეუძლია… საკმარის ფულს ყველა იშოვნის, თუკი საკმარისად მოტივირებული იქნება. და იცი რა? ადამიანები, რომლებიც პურის ფულს ვერ შოულობენ, ასობით და ათასობით დოლარის შოვნას ახერხებენ ალკოჰოლისა და ნარკოტიკისთვის. შენი აზრით რა არის ნარკოტიკში ასეთი მიმზიდველი?
-არ ვიცი. მე ხომ არასდროს გამისინჯავს?!
-არც მე. მაგრან კარგად ვიცი რასაც მიელტვის ყველა… სიმართლეს!
-ანუ ნარკოტიკი სიმართლის დანახვას უწყობს ხელს?
-კი და არა. ადამიანები სიმართლეს სულ ხედავენ. ყოველ დღე დაბადებიდან მოყოლებული. ძილში კოშმარები ტანჯავთ ბავშვებს, რადგან სიმართლე საშინელია. კოშმარები სიმართლეა, რომელიც უარყვეს! კოშმარები სიმართკეა, რომლის გაცნობიერებას და გაგებას ვერავინ ახერხებს და რას ასწავლიან ბავშვებს მშობლები?
-იმას რომ კოშმარი უბრალოდ სიზმარია, არარეალური ფანტაზია და რომ ვერაფერს დაუშავებს მათ.
-ზუსტად! და აი აქედან იწყება ყველაზე დიდი საშინელება. კოშმარები ნამდვილად უშავებს ბავშვებს ბევრ რამეს. ოღონდ არა მათი ნახვა, არამედ მათი უარყოფა… ასე სწავლობენ სიმართლის უარყოფას და დროთა განმავლობაში მათი მექანიკური ‘’ცნობიერი’’ ყალიბდება.
-და ნარკოტიკები როგორ აჩვენებს სიმართლეს?
-ნარკოტიკები არაფერსაც არ აჩვენებს სულელო. როგორ შეუძლია შხამს რაიმეს ჩვენება? ნარკოტიკები და სასმელი მათ ტვინს კლავს და აჩლუნგებს. მათ ვითომცნობიერ ცნობიერებას თიშავს, და სადღაც სიკვდილამდე ცოტა ხნით ადრე გათავისუფლებული რეალური ცნობიერი, ის ბავშვი, რომელმაც სიმართლის ნახვა დაივიწყა, თავისუფლდება.
და ჩემო კარგო, რაც არ უნდა საშინელი იყოს სიმართლე, ამდენი ხნის გაურკვეველი ტანჯვისა და უარყოფის შემდეგ, უდუდესი ნეტარებაა სიმართლის ნახვა და მასზე არ ნერვიულობა. თუმცაღა მაინც იდიოტები არიან და კვდებიან… ზოგიერთი ახერხებს გადარჩენასაც და იდიოტობისგანაც იკურნება.
-და იმათზე რას იტყვი, ვინც ნარკომანი არ ხდება?
-ისინი სხვა ალტერნატივას პოულობენ. სხვა ავადმყოფობებს იკიდებენ.
რამდენი რელიგიაა, რამდენი იდეოლოგია, რამდენი მიმდინარეობა… რამდენი რაღაცაიზმი და რაღაცობა .. ზოგი ბიზნესმენი ხდება, ზოგი ოჯახს უძღვნის თავს, ზოგი სიამოვნებას, ზოგი ომს. მაგრამ ყველა მათგანი იტანჯება და ამ სისულელეებში ცდილობენ დამალვას.
-ანუ მე გამიმართლა?
-გამართლება არ არსებობს. ჩვენ ყველანი მათნაირები ვიყავით ოდესღაც, უბრალოდ ერთხელაც სიკვდილის პირას ჩვენი ცნობიერება ისეთ ნეტარებაში ჩავარდა სიმართლის დანახვისას, რომ ის აღარასდრის დაავიწყდება. ახალ სხეულში კი ჩვენი მოვალეობა მისი გავრცელებაა.
სიმართლის დანახვის შეფერხებაც შეიძლება და დაჩქარებაც… ეს სამყარო კი წყვდიადს აქვს მოცული. სიმართლეს ვერავინ ხედავს, არა იმიტომ რომ გონებასუსტები არიან, არამედ იმიტომ რომ ბნელა, მათი ცნობიერება ნარკოტიკულ ილუზიებშია ჩაძირული. ზოგის ნარკოტიკი ფულია, ზოგის უბრალოდ არსებობისთვის ბრძოლა, ზოგისთვის ადამიანური სიამოვნებები, ზოგისთვის თავის შეცოდება, ზოგისთვის ძალადობა, ზოგისთვის სიღარიბეც ნარკოტიკია და მისი მიტოვება არ უნდათ. ჩვენ კი მათ უნდა დავეხმაროთ.


https://syntone.ru/article/ehgoizm-nenavist-k-sebe/

Dignity as a fundamental principle of culture or as a manifestation of the law of the “existential self

Достоинство как первопринцип культуры или как проявление закона «экзистенциального эгоизма» В.В. Кузнецов Санкт-Петербургский политехнический университет Петра Велико

Ускользающее сакральное: проблема амбивалентности сакрального и ее значение для «сильной программы» культурсоциологии

Куракин Д. Ю. Ускользающее сакральное: проблема 
https://www.academia.edu/12090874/%D0%A3%D1%81%D0%BA%D0%BE%D0%BB%D1%8C%D0%B7%D0%B0%D1%8E%D1%89%D0%B5%D0%B5_%D1%81%D0%B0%D0%BA%D1%80%D0%B0%D0%BB%D1%8C%D0%BD%D0%BE%D0%B5_%D0%BF%D1%80%D0%BE%D0%B1%D0%BB%D0%B5%D0%BC%D0%B0_%D0%B0%D0%BC%D0%B1%D0%B8%D0%B2%D0%B0%D0%BB%D0%B5%D0%BD%D1%82%D0%BD%D0%BE%D1%81%D1%82%D0%B8_%D1%81%D0%B0%D0%BA%D1%80%D0%B0%D0%BB%D1%8C%D0%BD%D0%BE%D0%B3%D0%BE_%D0%B8_%D0%B5%D0%B5_%D0%B7%D0%BD%D0%B0%D1%87%D0%B5%D0%BD%D0%B8%D0%B5_%D0%B4%D0%BB%D1%8F_%D1%81%D0%B8%D0%BB%D1%8C%D0%BD%D0%BE%D0%B9_%D0%BF%D1%80%D0%BE%D0%B3%D1%80%D0%B0%D0%BC%D0%BC%D1%8B_%D0%BA%D1%83%D0%BB%D1%8C%D1%82%D1%83%D1%80%D1%81%D0%BE%D1%86%D0%B8%D0%BE%D0%BB%D0%BE%D0%B3%D0%B8%D0%B8

All of us are here to learn Free Will, and what it really means. Nothing more, nothing less. Because to escape the Matrix / reincarnation and reside in the heavens, one has to know and live and teach Free Will as a given.

We can try to escape it by any other means, but that would be nothing but useless attempts that goes nowhere but back here again. For the 'Destroyer' pretending to be god, the Warden that is trying its best to have control of this physical realm, is given the Free Will to try, by the 'Creator'. Try as it might, and fail every time, because it is taking our Free Will. Enslaving, deceiving, killing and forcing us to fight with each other over the scraps, and is the one who forces the reincarnation.

To bypass the Destroyer, one has to know, live and teach Free Will. This is the one and only instruction given to us from the Creator. If we obtain it, we bypass and return home with the Creator.
>Read The Book of Enoch.
>Read 'The Land of Meat & Honey' by Dr. Shmuel Asher to understand this further. Then most of your upset and anger towards your/our Learning here will cease.
The Everlasting Agreement = Do NOT usurp the Free Will of any other sentient being.






Published on Apr 1, 2019


https://www.patreon.com/mindunveiled I go over the Androgynous race. A secret that has been preserved through Allegory and Myth.

https://hochu.ua/cat-sex/school/article-69690-konets-seksa-uchenyie-prognoziruyut-chto-cherez-20-let-seks-bolshe-ne-budet-nuzhen-lyudyam/

https://jackfisherbooks.com/2018/01/24/the-devastation-of-alienation-on-our-sexuality-among-other-things/
http://isj.org.uk/sexuality-alienation-and-capitalism/

http://www.patrickleebioethics.com/WHATSE~1.HTM


https://www.triviavoices.com/degendering-sex-undoing-erotic-alienation.html

http://www.patrickleebioethics.com/WHATSE~1.HTM
Конец секса: ученые прогнозируют, что через 20 лет секс больше не будет нужен людям




https://www.theguardian.com/commentisfree/2019/apr/10/neoliberalism-freedom-control-privatisation-state?CMP=share_btn_fb&fbclid=IwAR1S2VerbXi06oaQo2zJGD2BMVJiApoeppUYr1i11fTHGndvXj43rai0p2s


https://www.psyh.ru/mif-o-bogatyre-i-beregine-opasnosti-gendernoj-sotsializatsii/?utm_source=facebook&utm_medium=statja&utm_campaign=gender&utm_term=mif+o+bogatyre+i+beregine+opasnosti+gendernoj+sotsializatsii&utm_content=site&fbclid=IwAR0qp50ZkIXnWnL3LYAOJ-nMSOIuNGM3JpphCO-VvFyTvn4qDPHtoaegDjU

Childrenshealthdefense.org














https://futuref.org/genealogy_of_subordination
Проблема отчуждения занимает видное место вфилософской мысли уже не одно столетие. Каждая новаяэпоха, однако, по-своему ставит перед исследователямивопрос о сущности и причинах возникновения данногофеномена. В начале XXI века человечество все острееначинает ощущать ту колоссальную опасность, которуюнесут в себе плоды общественного прогресса. Сегоднячеловеческая деятельность все чаще выступает поотношению к себе как нечто чуждое, враждебное инеуправляемое, как мощь, способная деформироватьсоциальное бытие и поставить под угрозу существованиесамого человека. В данной работе предпринята попыткаобнаружить связь между феноменом отчуждения иприродой человека, его социальной деятельностью.Такие сферы человеческой жизни, как религия, политика,экономика, виртуальная коммуникация рассматриваютсяавтором книги через призму теории отчуждения. Книгаадресована широкому кругу читателей, интересующихсяпроблемой человека и смысла его бытия в современном мире.
Я ненавижу обывательщину гораздо больше, чем грех.“ — Фридрих Ницше
https://futuref.org/genealogy_of_subordination
Можем ли мы предположить, что то, что нам, современным людям, кажется основным содержанием человеческого, бытия человеком, — это довольно позднее приобретение, обязанное своим возникновением систематическому насилию и появившемуся в ответ на него самовоспитанию и самоотчуждению?
Гуманистическая психология в лице Эриха Фромма говорит, что выход из психологического тупика отчуждения и приобретательства, подчинения и доминирования в том, чтобы вернуть себе способность к "спонтанному" поведению; цель гуманистической психотерапии Роджерса — позволить клиенту пережить хотя бы минутные проблески "организмического поведения", поведения не реактивного, а спонтанного, когда не какая-то цивилизованная часть психики контролирует тело, но когда тело двигается как бы само, позволяя ощущать себя целостным существом, а не раздвоенным и отчужденным от организма сознанием. Я говорю широко известные вещи именно для того, чтобы показать, что принимаемый нами здесь способ видения находится совсем рядом, но мы, защищая свою встроенность в общество, которому обязаны жизнью и питанием, предпочитаем не осознавать его, чтобы не терять свою столь успешную адаптацию к современности, без которой не чувствуем своей безопасности в окружающем нас обществе. "Мы по необходимости остаемся чуждыми себе".
===
I
Почему мы постоянно воспроизводим структуры, где психологические комплексы немногих травмируют многих? Почему мы выбираем таких президентов? Почему мы продолжаем работать в учреждениях, где унижение подчиненного является нормой, и, более того, лицемерие и отсутствие самоуважения подчиненных является необходимым условием существования организации?
Как это часто бывает, случай привел меня к этому поначалу шутливому, а потом серьезному размышлению. Смех и способность шутить появляются там, где более невозможно с серьёзным лицом сохранять маски, но здесь же зарождается и способность свободного рассуждения. Скажу даже смелее: в таких местах рождается философия — "весёлая наука". Здесь причина, толкающая к размышлению, — невозможность и дерзкий отказ участвовать в продолжении циркового представления, где воспитанные животные выполняют заученные па.
II
Руссо писал, что "Первый, кто огородил клочок земли, осмелился сказать: «эта земля принадлежит мне», и нашёл людей, которые были настолько простодушны, чтобы поверить этому, был истинным основателем гражданского общества". Я нередко цитировал это рассуждение, но теперь понимаю, что куда ближе к истине оказался Ницше, хотя и решал другую проблему. "Восстание рабов в морали начинается с того, что ressentiment сам становится творческим и порождает ценности: ressentiment таких существ, которые не способны к действительной реакции, реакции, выразившейся бы в поступке, и которые вознаграждают себя воображаемой местью". Как часто мы встречали это среди подчинённых, обсуждающих действия своих начальников в столовой, осторожно оглядываясь, чтобы их никто не услышал. Кто из них способен на поступок, того уже нет с нами — уволен решением руководства или по собственному желанию. Остались мы — сидящие и тихо ворчащие, ожидающие второго пришествия и страшного суда, который, наконец, расставит все по местам, не способные встать и сказать в лицо сильному: "Не смей унижать нас! У нас есть человеческое достоинство!".
"Человек ressentiment лишен всякой откровенности, наивности, честности и прямоты к самому себе. Его душа косит, ум его любит укрытия, лазейки и задние двери; все скрытое привлекает его как его мир, его безопасность, его услада; он знает толк в молчании, злопамятстве, ожидании, в сиюминутном самоумалении и самоуничижении". В своей генеалогии Ницше рисует картину появления государства, близкую не столько Руссо, сколько его ученику Толстому: "Вгонка необузданного доселе и безликого населения в жесткую форму не только началась с акта насилия, но и доводилась до конца путем сплошных насильственных актов"; "древнейшее «государство» представало и функционировало в виде страшной тирании, некоего раздавливающего и беспощадного машинного устройства, покуда наконец сырье, состоящее из народа и полуживотных, оказывалось не только размятым и тягучим, но и сформованным". Но то, что насилие лежит в основании нашей с вами цивилизации — настолько общее место, что на этом месте уважающий себя читатель может бросить чтение, сказав: "Сколько раз я уже это слышал?!"
III
Открытие Ницше состоит не в том, что насилие и война стоят у истоков современного общества. Нет, вовсе не насильники становятся творцами текущего положения дел, "не в них произросла «нечистая совесть», это понятно с самого начала, — но она не выросла бы без них, эта уродливая опухоль". Насилие прямо не порождает подлость, как не порождает оно и рабство, подчинение. Пример насилия белых завоевателей над индейцами еще достаточно близок к нам, чтобы обратиться к нему и увидеть, как перед технически превосходящим врагом, перед организованной военной мощью, лицемерием и жестокостью белого человека индейцы отказывались становиться рабами, не предавали своей природы и человеческого достоинства и умирали один за одним. Если бы они уступили насильнику свою свободу, незачем было бы перевозить через Атлантику миллионы несчастных — рабов из Африки. Тем показательнее этот пример, если мы посмотрим на его последствия: индейцы составляют около 1,6 процента населения США, почти в восемь раз меньше, чем потомки рабов, вывезенных из Африки, и в социальном отношении стоят куда ниже афроамериканцев, оставаясь на положении недоцивилизованных людей третьего сорта. Сдаться и отдать себя во власть насильнику — решение, которое часто позволяет сохранить жизнь и дать потомство (и даже отомстить, затаив свою ненависть на долгие годы или даже поколения), в то время как люди, дорожащие чувством собственного достоинства, не готовые пожертвовать своей спонтанностью и свободой, нередко погибают в первых рядах. Но что за превращение позволяет человеку выжить, утеряв собственную спонтанность и свободу и какую цену мы (в конечном итоге, все мы) заплатили за это? Насилие было лишь причиной, поставившей пленников перед выбором: "подчинись или умри", и не стоит ли отдать лавры подлинного основателя нашей цивилизации не собственнику и даже не насильнику, а человеку, впервые сделавшего выбор в пользу подчинения и сохранившего таким образом себя и свое потомство? Ницше говорит нам, что насильник, этот "более сильный", "более знатный" человек, воин, завоевавший других людей и подчинивших их своей воле, "обладал и более свободным взглядом, более спокойной совестью; напротив, не стоит труда угадать, на чьей совести вообще лежит изобретение «нечистой совести», — это человек ressentiment!"
Что нужно было сделать с самим собой, чтобы принять решение стать собственностью своего врага и играть по его правилам (а, в конечном счете, по правилам государства, поддерживаемого насилием)? И что стало с такими естественными, пользуясь словами Ницше, "инстинктами", как ненависть по отношению к насильнику и готовность бороться за свою свободу? "Все инстинкты, не разряжающиеся вовне, обращаются вовнутрь". Ненависть к сильному, не будучи реализованной, превращается в ненависть к себе, а, точнее, к той части себя, которая является наиболее спонтанной и "природной" нашей частью. Именно эта самоагрессия и позволяет нам постоянно принуждать и контролировать себя самих. Насилие оборачивается вовнутрь, позволяя древнему рабу и его потомку — современному цивилизованному человеку, — дрессировать, одомашнивать и принуждать самое себя (а также, в перевернутом виде, доминировать, руководить насилием и контролировать других). Жажда свободы превращается в "смирение", а удовольствие спонтанности сменяется удовольствием от обладания добродетелью самоконтроля, а иногда и садомазахистским отождествлением себя со своим господином, партией, государством, учреждением, с законом, правилами этикета и "хорошим тоном".
Все это выглядит досужими рассуждениями, спекуляциями на вечные темы до той поры, пока я не обращаю взор на поведение подчиненных в любом мало-мальски иерархичном учреждении, где начальство правит посредством давления и принижения подчиненных, а подчиненные льстят и боятся сделать что-нибудь не так, улыбаясь в лицо и осуждая начальников за их спинами. Это может быть гос. структура, бизнес-организация, учреждение образования, здравоохранения, науки или политическая партия — таких учреждений вокруг нас существует огромное множество, и, даже если вы не работаете в одном из них, вы наверняка без труда найдете среди своих знакомых человека, способного рассказать вам, каково это — быть частью такой системы. Наблюдая подобную ситуацию изнутри, я спрашиваю себя, как это вообще возможно, чтобы сотня человек покорно слушала оскорбления в свой адрес, не считая себя в действительности виноватыми, разыгрывая хитрую партию, игру подчиненного и начальствующего, желая таким образом сохранить доход — основу жизни и пропитания себя и своей семьи; как такое возможно, что в большинстве случаев ни один из этой сотни не встанет и не скажет: "Не смей унижать нас! У нас есть человеческое достоинство!", — зато, собравшись в курилке, сотрудники будут обсуждать тупость или высокомерие большого, богатого и сильного человека, перед которым только что лицемерили. "Скверный воздух", о котором говорит Ницше, почти физически чувствуется в таких организациях, среди которых есть и самые богатые и уважаемые, но я не стал бы приплетать Ницше для того только, чтобы рассказать вам о чем-то и так давно вам известном! Именно то, что все это хорошо известно (и стало для кого-то привычным до омерзения), и позволяет нам найти общую точку, чтобы вместе задаваться вопросами. Вопрос о том, "как такое возможно, что…" — это вопрос о происхождении, о генеалогии, которая только и может сказать нам, как такое возможно сейчас, и что должно было произойти в прошлом, чтобы так стало. Здесь говорим мы не только о человеческом достоинстве отдельных людей, но и о состоянии всего нашего общества, где иерархически построенные и отчуждающие человека структуры продолжают определять правила игры и где конформизм продолжает быть основным принципом поведения большинства (не редко включая интеллегентных работников умственного труда). Конформизм — это одомашненность, выдрессированность и психологическая готовность жить в данной системе, сохраняя ее статус кво, даже если запахнет геноцидом, экоцидом и всеобщим самоубийством. Как такое возможно и что должно было произойти, чтобы так стало? И что имеет в виду Ницше, когда пишет, что "мы, нынешние люди, мы предстаем наследниками целых тысячелетий вивисекции совести и жестокого обращения с животными в самих себе"?
IV
Леви-Стросс говорит о культурах "горячих" и "холодных", Ницше — о людях свободных и ressentiment, Риан Айслер в книге "Чаша и клинок" полагает, что на заре цивилизации существовало два типа общества: "культуры чаши" и "культуры клинка" (пока одни из них не захватили другие, что, кажется, окончательно произошло только в наше время). Можем ли мы подвести какой-то общий знаменатель под эти оппозиции? Можем ли мы предположить, что то, что нам, современным людям, кажется основным содержанием человеческого, бытия человеком, — это довольно позднее приобретение, обязанное своим возникновением систематическому насилию и появившемуся в ответ на него самовоспитанию и самоотчуждению?
Гуманистическая психология в лице Эриха Фромма говорит, что выход из психологического тупика отчуждения и приобретательства, подчинения и доминирования в том, чтобы вернуть себе способность к "спонтанному" поведению; цель гуманистической психотерапии Роджерса — позволить клиенту пережить хотя бы минутные проблески "организмического поведения", поведения не реактивного, а спонтанного, когда не какая-то цивилизованная часть психики контролирует тело, но когда тело двигается как бы само, позволяя ощущать себя целостным существом, а не раздвоенным и отчужденным от организма сознанием. Я говорю широко известные вещи именно для того, чтобы показать, что принимаемый нами здесь способ видения находится совсем рядом, но мы, защищая свою встроенность в общество, которому обязаны жизнью и питанием, предпочитаем не осознавать его, чтобы не терять свою столь успешную адаптацию к современности, без которой не чувствуем своей безопасности в окружающем нас обществе. "Мы по необходимости остаемся чуждыми себе".
V
Действительно, нет более банальной мысли, чем высказывание "своим существованием цивилизация обязана насилию" (конечно, банальность отнюдь не означает ее обязательной истинности). Но в действительности само насилие тоже должно было откуда-то взяться, и его возникновение, вообще говоря, представляет собой загадку. Как из очевидно куда менее насильственных и разрушительных донеолитических культур могла появиться такая вещь, как описанное Ницше государство, "раздавливающее и беспощадное машинное устройство?"
Лев Толстой пытался исследовать роль и эволюцию насилия в нашем обществе, показывая в "Так что же нам делать?", как угроза физического насилия и непосредственное рабство превращаются в насилие посредством владения землёй и, наконец, посредством владения деньгами. Каждый раз последующая форма насилия поддерживается предыдущей, и в крайнем случае всегда происходит насилие физическое, но преобладающая форма насилия, будь то рабство или насилие посредством обладания деньгами, не осознается как насилие. Так, конечно, и должно происходить в нашем обществе, где, по словам Деррика Дженсена, насилие "сверху вниз" никогда не осознается и не должно быть осознано как насилие (если оно, конечно, укоренилось и стало нормой); в то время как насилие "снизу вверх" обычно опознается как преступление и проявление жестокости. К примеру, насилие человека над акулой редко осознается нами как вопиющее насилие или, по крайней мере, не столь ярко для нас, как насилие акулы по отношению к человеку, о котором сняты художественные фильмы и написано в книгах; сложился устойчивый стереотип акулы как источника насилия по отношению к человеку. В действительности же отношение случаев убийства акулами людей к случаям убийства людей акулами, если верить Дженсену, — один к двадцати миллионам.

The genius of our ruling class is that it has kept a majority of the people from ever questioning the inequity of a system where most people drudge along paying heavy taxes for which they get nothing in return.”
–Gore Vidal

Автор: на

Комментариев нет:

Отправить комментарий

Will be revised

Подписаться на: Комментарии к сообщению (Atom)