შეშლილობის დიქტატურა

<!-- Global site tag (gtag.js) - Google Analytics
-->

შეშლილობის დიქტატურა  ი.ი. მედვედევა, ტ.ლ. შიშოვა

        ძალიან ბევრი რამ, რის შესახებაც ჩვენ ახლა ვწერთ, უცებ არ გამხდარა ჩვენთვის გასაგები, ზოგჯერ პირველი იმპულსის შემდეგ ამას წლები დასჭირვებია. რა სახის იმპულსი იყო ეს ძნელი ასახსნელია, მაგრამ, როგორც წესი, ყველაფერი უხერხულობის, შფოთვის, შინაგანი პროტესტის გაურკვეველი გრძნობიდან იწყებოდა... ლოგიკურად ამ დისკომფორტის დასაბუთება ჩვენ ვერ შევძელით, ხოლო იმ შემთხვევაში, რომლის შესახებაც გვინდა გესაუბროთ, თავდაპირველად შეგვრცხა კიდეც ჩვენი უარყოფითი რეაქციის გამო.
                                             ი.ი. მედვედევა, ტ.ლ. შიშოვა 

უჩვეულო კონგრესი
1994 წლის ზაფხულში, როდესაც ჰამბურგში სოციალური ფსიქიატრიის საერთაშორისო კონგრესზე ჩავედით, უცნაური სურათის მოწმენი გავხდით: კონგრესის დელეგატთა მნიშვნელოვანი ნაწილი ფსიქიკურად დაავადებულებს გვაგონებდნენ.
 „საოცარია! რატომ ჰგვანან ასე ძალიან დასავლელი ექიმები თავის პაციენტებს?“ - გავიფიქრეთ ჩვენ.
მაგრამ მალე ნათელი გახდა, რომ ისინი ნამდვილი პაციენტები არიან. ჩვენ კვლავ გაოცებული ვიყავით: როგორ შეიძლება ავადმყოფები გამოიყვანო უზარმაზარ დარბაზში ცირკში პატარა ცხოველების მსგავსად?
დასავლელი კოლეგები ქედმაღლურად იღიმებოდნენ ჩვენი სტერეოტიპული აზროვნების გამო და განმარტეს, რომ ჩვენ მნიშვნელოვანი ჰუმანისტური ექსპერიმენტის მოწმეები ვართ.
პირველად სამეცნიერო კონგრესზე ფსიქიატრიული კლინიკის პაციენტები, მათ შორის ღრმა აშლილობების  მქონე პაციენტები, მოხსენებებით გამოვლენ მედიცინის კორიფეებთან ერთად. ისინი მართლაც გამოდიოდნენ მოხსენებებით, ბოდვის და ჰალუცინაციების დეტალურ აღწერილობასთან ერთად მკაცრად აკრიტიკებდნენ ექიმებს და მათი მკურნალობის მეთოდებს, ასევე მოითხოვდნენ თავისთვის მანქანის მართვის, სასამართლოში და სხვა ორგანოებში მუშაობის უფლებას. თუმცა, ექიმების ქცევაც ჩვენთვის უჩვეულო აღმოჩნდა. ისინი სულ მუდამ რაღაცას ჭამდნენ, სვამდნენ წყალს ბოთლიდან, ხმამაღლა ესაუბრებოდნენ ერთმანეთს, მოხსენების დროს ადგილიდან დგებოდნენ, მაშინაც კი, როცა მოხსენებით მსოფლიოში ცნობილი მეცნიერი გამოდიოდა! - და ჯგუფ-ჯგუფად ტოვებდნენ დარბაზს.
ყავის და ბუტერბროდების რიგები სამუშაო საათებსა და შესვენების დროს თითქმის უცვლელი იყო. ხოლო, როდესაც პაციენტების მოხსენებებს უსმენდნენ, ექიმები რატომღაც ძალიან მხიარულობდნენ. ასე სკოლამდელები და უმცროსკლასელები უფრო იქცევიან, როდესაც უყურებენ კლოუნებს, რომლებიც ერთმანეთს გასაბერ ჩაქუჩებს ურტყავენ. ასეთი უტაქტობა არ შეესაბამებოდა  საექიმო ეთიკაის ჩვენს შეხედულებებს, მაგრამ ესეც ჩვენს საბჭოურ სტერეოტიპულობას მივაწერეთ.
 უკანასკნელ დღეს კი საერთოდ წარმოუდგენელი რამ მოხდა. პაციენტები, რომლებზეც მთელი ეს უჩვეულო ვითარება ამაღელვებლად მოქმედებდა, სრულიად მოდუნდნენ და უკვე მიწვევის გარეშე აწყდებოდნენ სცენას და ცდილობდნენ მიკროფონამდე მისვლას. ინდოელი ქალი შავი ქაშლილი თმით, ფერად  ეგზოტიკურ ტანსაცმელში, ყმუოდა და ხელებს იქნევდა, რომლებზეც მხრებიდან მაჯებამდე ბრჭყვიალა სამაჯურები ჰქონდა  გაკეთებული. ასე, ალბათ, ძველ დროს ექსტაზში შესული პითიები ბობოქრობდნენ. კიდევ ერთი, ადგილობრივი პაციენტი (უფრო სწორად, კლიენტი - კონგრესზე ბევრჯერ ითქვა, რომ პოლიტიკორექტულობიდან გამომდინარე, ახლა აღარ შეიძლება მათ პაციენტები ეწოდოს, ვინაიდან ეს მათ დაქვემდებარებულ, და შესაბამისად, დამამცირებელ მდგომარეობაში აყენებს) გაჰყვიროდა, რომ ის გერმანიაში შებოჭილად გრძნობს თავს, რომ მას თავისუფალ ადამიანად არ მიაჩნია თავი, იმუქრებოდა, რომ პამპასებში გაიქცეოდა.  შემდეგ შეწყვიტა ლაპარაკი და დაიწყო იმ პამპასების თუ პრერიების სიმღერა და ცხენზე ამხედრებული კოვბოის წარმოდგენა. მაგრამ სიმღერაც მალე შეწყდა, რადგან თავისუფლების მოყვარულმა მიირბინა მოხუც  პროფესორთან, რომელიც პრეზიდიუმში იჯდა, ყელში სწვდა მას და დახრჩობა დაუპირა. ორგანიზატორები იძულებული გახდნენ უგულებელყოთ ადამიანის უფლებები და გამძვინვარებული კოვბოი დარბაზიდან გაააძევეს. მაგრამ სულის მოთქმა ვერ მოვასწარით, რომ სცენაზე გამოვარდა ქალი, რომელსაც მიკროფონზე პრეტენზია არ ჰქონია, და პირდაპირ კალთაში ჩაუხტა  პრედიდიუმის სხვა წევრს (ის პირველზე უფრო ახალგაზრდა იყო) და სწრაფი, მოხერხებული მოძრაობებით  დაუწყო მას გახდა. აღტაცებულ დარბაზში ხარხარი ატყდა.
ფსიქიატრიული ძმობის სიცილში, სტვენასა და გამამხნევებელ ყვირილში ისმოდა ფრაზები: „რას ვაკეთებთ აქ?.. ძვირფასო, ჩვენ მხოლოდ დროს ვკარგავთ ... წავიდეთ აქედან ... ჩვენ ერთმანეთს ვჭირდებით ...“
აქ უკვე ვერ მოვითმინეთ, ყოველგვარ პოლიტიკორექტულობაზე უარი ვთქვით და მივმართეთ ჩვენს გერმანელ კოლეგას, რომელიც კონგრესზე ჩვენზე ზრუნავდა: „რა საჭირო იყო აქ ამ ავადმყოფი ქალის მოყვანა? მას ხომ მწვავე ფსიქოზი აქვს“.
  კოლეგას რეაქცია მოულოდნელი აღმოჩნდა.
- საიდან იცით, რომ ის ავად არის? - შესამჩნევი გაღიზიანებით გვკითხა მან. - თქვენ რა მას ტესტირება ჩაუტარეთ? იქნებ ის ფსიქიატრია, დოქტორ კრიუგერის მეგობარი ...
დარცხვენილები ჩვენ გავჩუმდით, რადგან მისი ტესტირება მართლაც არ ჩაგვიტარებია ... მაგრამ ის, რაც შეუიარაღებელი თვალით ჩანს, იმაზეა დამოკიდებული, თუ ვის როგორი მხედველობა აქვს...
მაგრამ აქ ჩვენი თითქმის შელახული რეპუტაცია თვითონ ნახევრადგახდილმა  დოქტორმა კრიუგერმა (ასე ვუწოდოთ მას) გადაარჩინა. მან ხელით მოიშორა არასასურველი შეყვარებული, ბოდიში მოიხადა მიკროფონით დარბაზის წინაშე, რომ პაციენტი ასე აღელდა  და რამდენადმე აფექტურად იქცევა.
რაც შემდეგ მოხდა, გულწრფელად რომ ვთქვათ, ბუნდოვნად გვახსოვს.
 ჩვენ დაგვრჩა მხოლოდ კოშმარის, რაღაც საყოველთაო მძვინვარების შთაბეჭდილება. გარდა ამისა, დაგვებადა აზრი, რომ უკვე შემდეგ კონგრესზე ფსიქიკურად დაავადებულები  არა მხოლოდ დარბაზში, არამედ პრეზიდიუმშიც იქნებიან. ხოლო მისი მომდევნო კონგრესის მთავარი ორგანიზატორები თავად იქნებიან.
მათი მანიაკალური ზეწოლიდან გამომდინარე, თავის გზაზე ისინი ნებისმიერ დაბრკოლებას გადალახავენ.
 მაშინ ეს აზრი უფრო იუმორისტულად მოგვეჩვენა. ყოველ  შემთხვევაში, ჩვენ არ განვავითარეთ იგი. მაგრამ ახლა, როდესაც ვხედავთ, თუ რა ხდება ირგვლივ, რაღაც ცოცხლად წარმოგვიდგა ჰამბურგში მიღებული ჩვენი შთაბეჭდილებები და გავიფიქრეთ, რომ ეს ყველაფერი უფრო სამწუხაროა, ვიდრე სასაცილო. და რაც მთავარია, სიმართლისაგან არც ისე შორს არის, როგორც 90-იანი წლების დასაწყისში გვეგონა! კონგრესზე თვალნათლივ იყო წარმოდგენილი სამყაროს თანამედროვე რეორგანიზაციის ერთ-ერთი ყველაზე მნიშვნელოვანი ტენდენცია - სიგიჟესა და ნორმას შორის საზღვრების წაშლა.

  დავეწიოთ ამერიკას
ზოგადად, საუბარი იმის შესახებ, რომ ნორმალური ადამიანები პრინციპში არ არსებობენ, და რომ არავინ იცის, სად მთავრდება მკაფიოდ გამოხატული და სად იწყება ფსიქიკურად არაჯანსაღი პიროვნება, დიდი ხნის განმავლობაში მიმდინარეობს. ჩვენ, ყოველ შემთხვევაში, მსგავსი სენტენციები ბავშვობიდანვე გვახსოვს. ვისთვის არ არის ცნობილი პოპულარული მითი შეშლილობისა და გენიალურობის კავშირის შესახებ? ან, რომ ყველა ნიჭიერი ადამიანი, თუნდაც ოდნავ, მაგრამ მაინც შერეკილია? უძრაობის ხანაში ფსიქიატრიის მიმართ ჩვენი ინტელიგენციის კრიტიკული დამოკიდებულება კიდევ უფრო მეტად მწვავდებოდა იმის გამო, რომ პრაქტიკაში იყენებდნენ დისიდენტების საგიჟეთში მოთავსებას.  ასეთი შემთხვევები ხშირი არ ყოფილა, როგორც ფიქრობენ, მაგრამ სამაგიეროდ რეზონანსული იყო, რადგანაც ბრეჟნევის დროს „რკინის ფარდაში“ ბზარები გაჩნდა: ზოგი ამერიკულ რადიოსადგურს „ამერიკის ხმას“ უსმენდა, ზოგი კითხულობდა ე.წ. სამიზდატის ლიტერატურას. მაშინაც კი, როდესაც დისიდენტი ნამდვილად არ იყო ფსიქიკურად ჯანმრთელი, ამაზე თვალს ხუჭავდნენ, რადგან იმ ადამიანის სიმამაცით აღფრთოვანება, რომელიც საფრთხეში იგდებდა თავს საყოველთაო თავისუფლებისთვის, ყველა სხვა მოსაზრებას გადაიწონიდა.
ამიტომ, როდესაც პერესტროიკის დროს ფსიქიატრიული აღრიცხვიდან მოხსნის ან საერთოდ, აღრიცხვაზე არაყვანის ნება დართეს, საზოგადოებამ აღიქვა ეს საკანონმდებლო შემწყნარებლობა, როგორც ფეხქვეშ გათელილი სამართლიანობის გამარჯვება. თითქოს პოლიტიკურმა მებრძოლებმა როგორც იქნა მიიღეს ცრუ ბრალდებების მოხსნის უფლება. მაგრამ სინამდვილეში აღმოჩნდა, რომ აღრიცხვიდან მოიხსნა დიდი რაოდენობით ნამდვილად დაავადებული ადამიანი, რადგან სერიოზული ფსიქიკური ავადობის ერთ-ერთი ნიშანია კრიტიკის შემცირება. დაავადებული ადამიანი არაადეკვატურად აფასებს თავის მდგომარეობას, მიიჩნევს, რომ აბსოლუტურად ჯანმრთელია, ხოლო ახლობლებს, რომლებიც მას მკურნალობას ურჩევენ, გიჟებად ან ბოროტმოქმედებად.
ჩვენ ხშირად ცამდე აგვყავს ჩვენი თვითმყოფადობა და პირველობა თუნდაც უარყოფით საკითხებში. ლოგიკის მიხედვით, „ჩვენი პარალიტიკოსები ყველაზე პროგრესულები არიან“. მაგრამ ამ შემთხვევაში ასეთი ლოგიკის გაქარწყლება ადვილად შეიძლება. 1997 წელს პეტერბურგის გამომცემლობამ „პიტერ პრესმა“ გამოაქვეყნა ამერიკელი ავტორის ე. ფულერ ტორესის წიგნი „შიზოფრენია“. წიგნში აღწერილია აშშ-ში ფსიქიატრიული დახმარების ე.წ. დეინსტიტუციონალიზაცია, დენაციონალიზაცია - პროცესი, რომელიც, სხვათა შორის, ვარაუდობს პაციენტების რიცხვის მკვეთრ შემცირებას სახელმწიფო ფსიქიატრიულ საავადმყოფოებში. ამ პოლიტიკამ აშშ-ში ძალა მოიკრიფა 60-იანი წლების დასაწყისში, როდესაც დაიწყო, თითქოსდა ერთმანეთისგან სრულიად განსხვავებული და დამოუკიდებელი, სოციალური პროექტების შემუშავება, მაგრამ სინამდვილეში ისინი ერთ მიზანს ემსახურებოდნენ: გლობალისტური საზოგადოების შექმნას.
 „დეინსტიტუციონალიზაციის მასშტაბი, - წერს ავტორი, - რთულად ექვემდებარება აღქმას. 1955 წელს სახელმწიფო ფსიქიატრიულ კლინიკებში იმყოფებოდა 559 ათასი ქრონიკულად დაავადებული ადამიანი. დღეს 90 ათასზე ნაკლებია. 1955 წლიდან 1993 წლამდე მოსახლეობის რიცხვი 166-დან 258 მილიონამდე გაიზარდა, რაც იმის მანიშნებელია, რომ თუ 1993 წელს ერთ სულ მოსახლეზე მოდიოდა ჰისპიტალიზირებულთა იგივე რაოდენობა, რაც იყო 1955 წელს, მაშინ მათი საერთო რაოდენობა იქნებოდა 869 ათასი. აქედან გამომდინარე, დღეს დაახლოებით 780 ათასი ადამიანი, ანუ მილიონის სამ მეოთხედზე მეტი, რომლებიც 1955 წელს ფსიქიატრიულ საავადმყოფოებში იქნებოდა, ჩვენს შორის ცხოვრობს“. და შემდეგ ავტორი აჯამებს: „90 პროცენტი იმ ადამიანთა რიცხვიდან, ვინც ორმოცი წლის წინ ფსიქიატრიულ საავადმყოფოში მოათავსეს, დღეს იქ არ არის“.
ავტორის განცხადებით, ამ სიტუაციაზე დიდი გავლენა იქონია კენ ქიზის გახმაურებულმა წიგნმა „ვიღაცამ გუგულის ბუდეს გადაუფრინა“, რომელიც 1962 წელს გამოქვეყნდა. რუსეთში უფრო ამ წიგნის ეკრანიზაცია არის ცნობილი. ქიზის მოწოდების შედეგად ადამიანებმა დაიწყეს ერთმანეთში მიზეზის  და შედეგის აღრევა: ჰოსპიტალიზაცია ითვლებოდა ფსიქიკური დაავადების ერთ-ერთ სერიოზულ მიზეზად.
შესაბამისად, მკურნალობის სახით შემოთავაზებული იყო პაციენტების უბრალოდ გათავისუფლება. ფილმში, როგორც გახსოვთ, ეს იდეა გამოხატა საგიჟეთიდან გაქცეულმა ინდოელმა, რადგან საგიჟეთი ძალიან ჰგავდა საკონცენტრაციო ბანაკს. (ამიტომაც ყვირილი, რომელიც ჩვენთან ატეხეს პერესტროიკის დროს „სადამსჯელო ფსიქიატრიის“ შესახებ, ასევე იყო მეორე კონტინენტიდან გამოძახილი, როდესაც შესაძლებელი გახდა ფსიქიატრიული სამსახურის განადგურება არა მხოლოდ ამერიკაში, არამედ საბჭოთა კავშირში).
ფულერი მიიჩნევს, რომ კენ ქიზი ნამდვილად ცდებოდა, მას კარგი სურდა და უბრალოდ რაღაც კარგად ვერ მოიფიქრა. მაგრამ აქ უფრო ფულერი ცდებოდა, რადგან ქიზი ძალიან გამოცდილი ადამიანი იყო და კეთილსინდისიერად ასრულებდა დაკვეთას. 60-იან წლებში ის ერთ-ერთ მნიშვნელოვან როლს ასრულებდა ე.წ. ახალგაზრდული კონტრკულტურის შექმნაში, უმსხვილესი გლობალისტური პროექტის განხორციელებაში, ნეოწარმართული იდეოლოგიის დანერგვის მიზნით.
ქიზი ლექციებს იზალენის ინსტიტუტში კითხულობდა, რომლის დევიზი იყო სატანისტებისგან ნასესხები მოწოდება „აკეთე, რაც გსურს“. რატომ გახდა საჭირო ფსიქიატრიული სამსახურის განადგურება, ამის შესახებ ცოტა მოგვიანებით ვისაუბრებთ. ჯერჯერობით მხოლოდ აღვნიშნავთ, რომ ეს განზრახ კეთდებოდა.
ფულერის განცხადებით, ფსიქიკურად დაავადებულთა „განთავისუფლებას“ განსაკუთრებით უწყობდნენ ხელს ამერიკელი იურისტებიც, რომლებიც იმ წლებში საკმაოდ მომრავლდნენ. თავში „უბედურების მასშტაბი“ ვკითხულობთ: „ვისკონსინის შტატში ერთ-ერთმა ადვოკატმა განაცხადა, რომ შიზოფრენიით დაავადებული - ადამიანი, რომელიც თავის ფეკალიებს ჭამდა, თავისი თავისთვის საფრთხეს არ წარმოადგენდა, და მოსამართლემ, რომელმაც დაცვის მხარე დაიჭირა, საჭიროდ არ მიიჩნია პაციენტის მკურნალობა“.
  „მათი საქმიანობისთვის ჯილდოს სახით, - მწარედ ირონიზირებს ფულერი, - მათ <იურისტებს> ახლა დიდი რაოდენობით უსახლკარო, ფსიქიკურად დაავადებული ადამიანი ჰყავთ, რომლებიც სამაგიეროდ თავისუფლები არიან, და შეუძლიათ მუდმივი ფსიქოზის მდგომარეობაში ყოფნა“.
კითხულობ ამ წიგნს, და თითქმის ყველაფერი, რაც მასშია დაწერილი ფსიქიატრიული დახმარების განადგურების შესახებ, შეიძლება ჩვენზეც ითქვას. მხოლოდ 30 წლის მიმატებაა საჭირო და მივიღებთ სიტუაციას რუსეთში. მაგალითად, ფულერი ჩივის, რომ ფსიქიატრების და ფსიქოლოგების მომსახურება ფსიქიატრიული მომსახურების დენაციონალიზაციის შემდეგ ბევრისთვის მიუწვდომელი გახდა. არსებობს უამრავი სპეციალისტი, მაგრამ მათ კერძო პრაქტიკა ურჩევნიათ. განა ჩვენთან იგივე არ არის? პერესტროიკამდე ყველა ფსიქიატრიული სამსახური უფასო იყო. ახლა ბევრ სამსახურში, მათ შორის ბავშთა! - ოფიციალურად მოითხოვენ საკმაოდ მნიშვნელოვანი თანხის გადახდას.
მნიშვნელოვნად გაიზარდა წამლების ღირებულება. რამდენიმე იაფი სამამულო პრეპარატი (მაგალითად, პირაზიდოლი, აზაფენი, ფრენოლონი) გაყიდვიდან გაქრა; წამლების ჩამონათვალი, რომლებიც ინვალიდობის ჯგუფის მქონე პაციენტებმა უფასოდ უნდა მიიღონ, ახლა ძალიან შეზღუდულია.
 მიაქციეთ ყურადღება, რომ ისეთ ულტრაკაპიტალისტურ სახელმწიფოშიც კი, როგორიცაა აშშ, ფსიქიატრიული დახმარება ცოტა ხნის წინ იყო უფასო, ვინაიდან ფსიქიკურად დაავადებულები სოციალურად მნიშვნელოვან ადამიანთა რიცხვს მიეკუთვნებოდნენ, და სახელმწიფო, ერთის მხრივ, თავის მოვალეობად მიიჩნევდა ასეთი პაციენტების მფარველობას, ხოლო, მეორეს მხრივ, ჯანმრთელი ადამიანებისთვის ფსიქიკური უსაფრთხოების სრულიად კანონიერი უფლების უზრუნველყოფას. ახლა, „კურსის“ შეცვლის შემდეგ არა თუ ფსიქიკური უსაფრთხოების შესახებ არ არის საუბარი, არამედ ხშირად ფიზიკურად არ არის უზრუნველყოფილი.
„ერთ-ერთი ნაშრომის თანახმად, - წერს ფულერი, - ბოლო ერთი წლის განმავლობაში  შიზოფრენიით დაავადებულთა 9%-მა, რომლებიც არ იყვნენ იზოლირებული საზოგადოებისგან, ჩხუბის დროს იარაღი გამოიყენეს ... სხვა მონაცემების მიხედვით, ფსიქიატრიული კლინიკებიდან გამოწერილ  პაციენტთა 27%-მა, როგორც მდედრობითი, ასევე მამრობითი სქესისა, მინიმუმ, ერთი ძალადობის აქტი მაინც ჩაიდინეს საავადმყოფოდან გასვლის შემდეგ პირველი ოთხი თვის განმავლობაში. მკვეთრად გაიზარდა შიზოფრენიით დაავადებულთა მიერ გამოვლენილი აგრესიის აქტების რაოდენობა მათი ოჯახის წევრების მიმართ“.
არაფერია გასაკვირი იმაში,  რომ ავტორი ფსიქიატრიული სამსახურების დენაციონალიზაციას უწოდებს „ამერიკის შეერთებულ შტატებში ყველაზე დიდ ჩავარდნილ სოციალურ ექსპერიმენტს“ და დასძენს, რომ „თავისი შედეგებით მისი შედარება შეიძლება წყალზე თავისებური ფსიქიატრიული „ტიტანიკის“ ჩაშვებას.
მიუხედავად ამისა, ექსპერიმენტი არა თუ არ შემწყდარა, არამედ სხვა ქვეყნებზეც გავრცელდა.მათ შორის ჩვენს ქვეყანაზეც.
შედეგები სათანადოა: უსახლკარო ადამიანების, განუკურნებელი ალკოჰოლიკების  დიდი რაოდენობა, მკურნალობა არგავლილი ადამიანები, რომლებიც შეუფერხებლად ტერორიზირებენ ოჯახის ზრდასრულ წევრებსა და ბავშვებს. და მცირეწლოვანი მაწანწალები, რომელთა შორის მაღალია ფსიქიკური პათოლოგიის პროცენტი? სერიოზული დანაშაულებების ზრდა დიდწილად ცბიერი ჰუმანისტების სინდისზეა.
ახლა სერიოზული ფსიქიკური აშლილობის მქონე ადამიანს შეუძლია რამდენიც სურს, იმდენი საფრთხე შეუქმნას მის ახლობლებს. სანამ ის არ მოიყვანს სისრულეში თავის მუქარას, არ გაბედოთ საუბარი იძულებითი ჰოსპიტალიზაციის შესახებ. ერთ-ერთი ჩვენი მეგობრის მეუღლე ფსიქოზის მდგომარეობაში აივნიდან მძიმე ნივთებს ყრიდა. და რა, შეძლეს მისი საავადმყოფოში წაყვანა? როგორ არა! მან უარი თქვა მკურნალობაზე და იდეალურად ჯანმრთელ ადამიანად მიაჩნდა თავი. ხოლო მის ცოლს, როდესაც იგი ფსიქიატრიულ დისპანსერში მივიდა, უთხრეს: „ძალიან ვწუხვართ, მაგრამ ვერ დაგეხმარებით. მას უბრალოდ რომ არ გადმოეგდო ტელევიზორი აივნიდან, არამედ რომელიმე გამვლელს დასცემოდა, მაშინ, დიახ, მის წასაყვანად მოვიდოდით. ამ შემთხვევაში კი არ გვაქვს უფლება“.
თუ ფულერის კვალდაკვალ კიდევ ერთხელ გავიმეორებთ გრძელ და ძნელად წარმოსათქმელ სიტყვას, უნდა აღინიშნოს, რომ მკურნალობის დეინსტიტუციონალიზაციით გლობალიზმის ადეპტებმა მოახდინეს სიგიჟის ინსტიტუციონალიზაცია, თითქმის გასახელმწიფოებრიობა, დაკანონება. თუმცა შეიძლება უბრალოდ ითქვას: ფსიქიატრიული სახლების კარების ფართოდ გაღებით ისინი ცდილობენ მთელი სამყარო საგიჟეთად აქციონ. ავადმყოფებად ჯანმრთელი ადამიანების გამოაცხადებით ისინი იმავდროულად დიდ ძალისხმევას ავლენენ  იმისათვის, რომ ჯანმრთელი ადამიანები შეშალონ ჭკუიდან.
მართალია, ჩვენთან „პროცესი დაიწყო“ რამდენიმე ათეული წლის დაგვიანებით. ერთხელ, ეს უკვე გერმანიაში არ მოხდა, არამედ მოსკოვში, ჩვენ დიდხანს ვესაუბრებოდით გერმანელს. საუბარი იყო რთული და ეხებოდა თანამედროვე ცხოვრების სულიერ პრობლემებს. როგორც წესი, უცხოელებთან ასეთი საუბრები, დიდხანს არ გრძელდენა, თუ საერთოდ წარმოიქმნება. მათთვის ეს აშკარად დამღლელია.  ჩვენი გერმანელი სტუმარი კი მაშინვე ყველაფერს ხვდებოდა და იმდენად იყო გატაცებული საუბრით, რომ  დაღლილობის ნიშნები არ ემჩნეოდა. მას ევროპული ეტიკეტიც კი დაავიწყდა და მზად იყო დილამდე ესაუბრა.
 – რას ფიქრობენ გერმანიაში თქვენი წრის ადამიანები იმ საკითხებთან დაკავშირებით, რომლებსაც ჩვენ ვიხილავთ? - ვკითხეთ ჩვენ და ფარულად ამოვიოხრეთ, რომ იქ არ შეგვხვედრია სულიერად ასე ახლოს მყოფი თანამოსაუბრეები.
გერმანელ ისტორიკოსს სახე მოეღუშა.
  - მე არ მყავს იქ წრე. გერმანიაში საერთოდ ვერავის ვესაუბრები ამის შესახებ.
- რატომ?
ის არც დაფიქრებულა, ისე გვიპასუხა:
  - ჩვენთან „ტვინის გამორეცხვა“ უკვე 40 წელზე მეტხანს გრძელდება, თქვენთან კი ახლახანს დაიწყო. ასე რომ, რუსეთში ჯერ კიდევ ბევრი ნორმალური ადამიანია, რომელთაც შეუძლიათ ჩაწვდენ იმის მნიშვნელობას, რაც ხდება.

 გასეირნება განუშკინთან ერთად
რა გაეწყობა,  ვისარგებლოთ ჩვენი უპირატესობით. პარადოქსულია, რომ ის ასევე იმაში მდგომარეობს, რომ დაკარგულის ასანაზღაურებლად გლობალიზატორები ცდილობენ უხვად დაგვტვირთონ „ცივილიზებული სამყაროს მიღწევებით“, რომლებსაც დასავლეთში თანდათანობით ეჩვეოდნენ ნახევარი საუკუნის განმავლობაში. ამიტომ ღირებულებების დინჯად ცვლა რუსეთში არ მომხდარა. ისევე, როგორც ახალი რეალობისადმი ტოტალური ადაპტაცია: ბევრ ადამიანში ის, პირიქით, იწვევს ალერგიას და უარყოფას. მაგრამ მათაც კი, ვისაც თითქოს სურს, რომ შეესაბამებოდეს, ჯერ კიდევ ახსოვს რუსეთში (და ცოტა ხნის წინ დასავლეთში!) ტრადიციულად რა ითვლებოდა ნორმად და რა ფსიქოპათოლოგიად.
თუ ასეა, მოდით, სანამ მეხსიერებას ბოლომდე წაგვართმევენ, ვნახოთ, რომელ ცხოვრობისეულ სივრცის ინტენსიურად გარდაქმნას ცდილობენ გლობალიზაციის ადეპტები საგიჟეთის  სხვადასხვა განყოფილებად.
ავიღოთ, თუნდაც მოდა. გლობალური სამყაროს პროექტის ავტორებმა, როგორც ჩანს, გადაწყვიტეს მისი, როგორც ფსიქიკის პათოლოგიზაციის ერთ-ერთი ყველაზე ძლიერი საშუალების გამოყენება. დიახ, რასაკვირველია, მოდა ყოველთვის არსებობდა, მაგრამ ის უფრო მეტად ასახავდა საზოგადოებაში მიმდინარე პროცესებს, ვიდრე ქმნიდა რამეს (მაგალითად, საზოგადოებრივი ტრანსპორტის გამოყენებამ გამოიწვია ქვედაბოლოების გარკვეულწილად შემოკლება). 60-იანი წლების დასაწყისში, როცა გლობალისტებმა დაიწყეს საუბარი „სამყაროში კულტურული პარადიგმის გადანაცვლების“ შესახებ და აქტიურად დაიწყეს „როკის-სექსის-ნარკოტიკების კულტურის“ შექმნა, მოდა გამოიყენეს, როგორც მასობრივ ცნობიერებაში შეღწევის ტარანი.
ჯერ დაიწყო კონტრასტების შემოტანა: მინი ქვედაბოლოები - მაქსი ქვედაბოლოები; ვიწრო შარვლები - ფართო კლოშიანი შარვლები; ვიწროცხვირიანი ფეხსაცმელი - კვადრატული ცხვირიანი ფეხსაცმელი; ტანზე მორგებული სილუეტი - „ტომარასავით ფართო“ სილუეტი. თავდაპირველად, ცვლილებები საკმაოდ ნელა მიმდინარეობდა, ვინაიდან ახალი მოდა ყოველ ჯერზე უფროსი თაობისთვის შოკის მომგვრელი იყო, საზოგადოება წინააღმდეგობას უწევდა. გაიხსენეთ, თუნდაც, რამდენი დებატები გამოიწვია ფეხსაცმელმა პლატფორმაზე ან მაღალ წვრილ ქუსლებზე. მაგრამ დროთა განმავლობაში კადრები სწრაფად ენაცვლებოდა ერთმანეთს, თვალის დახამხამებასფც კი ვერ მოასწრებდი, მოდა კი უკვე  კარდინალურად შეცვლილია. 70-იანი წლების ბოლოს „ბურდას“ ტიპის  უცხოურ ჟურნალებში წერდნენ, რომ ახლა მოდა შეიძლება ერთი სეზონის ფარგლებში შეიცვალოს: მაგალითად, ზაფხულის დასაწყისში მოდაში იქნება მსხვილ კოპლებიანი  კაბა, ერთი თვის შემდეგ კი  - ზოლებინი. მაგრამ მაინც დაახლოებით კიდევ 80-იანი წლების შუა პერიოდამდე, მოდა შეესაბამებოდა მის მთავარ დანიშნულებას, რომელიც მდგომარეობდა ადამიანების გალამაზებაში. და ტანსაცმელიც ისე იქმნებოდა და ისე შეირჩეოდა, რათა შეელამაზებინა, დაემალა გარეგნობის ბუნებრივი დეფექტები. გახსოვთ, ალბათ, ცოტა ხნის წინ, არა მხოლოდ მოდის, არამედ ქალთა ჟურნალებში იძლეოდნენ რჩევებს იმის შესახებ, ტანსაცმლის საშუალებით როგორ უნდა დაგვემალა ზედმეტი სიგამხდრე ან, პირიქით, ჭარბწონიანობა, ვიზუალურად შეგვემცირებინა ძალიან ფართო მხრები ან გაგვეფართოვებინა ძალიან ვიწრო თეძოები. რა თქმა უნდა, მაშინაც იყვნენ მსუქანი ქალები, რომლებიც მინი ქვედაბოლოს იცვამდნენ, მათ ყველა დასცინოდა, ხოლო  ნათესავები ცდილობდნენ გონს მოეყვანათ ასეთი ცუდი გემოვნების მქონე მოდას აყოლილი ქალები.
მაგრამ 80-იანი წლების დასასრულს გაჩნდა სილუეტები და სტილი, რომელიც არც ერთ ფიგურას არ მოუხდებოდა, ხოლო გარეგნობა იღებდა სასაცილო, კარიკატურული, ზოგჯერ კლოუნის მსგავს იერს. მუცელზე ნაოჭიანი შარვალი ამახინჯებდა ყველაზე  მოხდენილ გოგონებსაც კი.
 ქალები ყოველთვის ზრუნავდნენ მუცლის დამალვაზე. აქედანაა  - ფართო ხალხური სარაფანები; კეთილშობილი ქალები, რომლებიც ევროპულ მოდას მიჰყვებოდნენ, პირიქით, კორსეტებს შემოიჭრდნენ. მაგრამ, ნებისმიერ შემთხვევაში, დიდი მუცლის დემონსტრირება უხამსობად იყო მიჩნეული. აქ კი გამხდარი ქალიც ისე გამოიყურებოდა, თითქოს დიდი მუცელი ჰქონდა!  გარდა ამისა, ბოლოში შევიწროებული შარვალი ტოვებდა უზარმაზარი ჩამოკიდებული უკანალის შთაბეჭდილებას. ქალბატონების ტანსაცმელი კი არა, ტაკიმასხარას  ოცნებაა!
იმ დროს ასევე პოპულარული გახდა მამაკაცის აბსურდული ტანსაცმელი. მაგალითად, წითელი შარვალი, გარეპერანგი მაქმანიანი მანჟეტებით და გიპიურის ჟაბოთ.
ვინმემ შეიძლება დასვას კითხვა: „რატომ არის ასეთი ტანსაცმელი კაროკატურული? რა არის მასში კლოუნური? ჟაბო საკმაოდ ამშვენებს მას“.
და მართლაც, ჟაბო ტანსაცმლის ლამაზი ელემენტია, მაგრამ ქალის და არა მამაკაცის ტანსაცმლის.
„მაგრამ რას იტყვით გრაფების, მარკიზების და ბარონების შესახებ მეჯლისზე?“ - არ ცხრება დებატებში მონაწილე.
გრაფების, მარკიზების და სასახლის მეჯლისების დრო წავიდა. ხოლო თანამედროვე მამაკაცი,  რომელიც სამსახურში ჟაბოთი მორთულ გარეპერანგით მივა ან პერესტროიკის დროინდელ რიგებში დადგებოდა,  გულწრფელად რომ ვთქვათ, სასაცილო შესახედავი იქნებოდა. აბსურდულობა კი არასოდეს ამშვენებს.
და გამოდის, რომ უკვე 80-იანი წლების მოდაში მკაფიოდ გაიჟღერა სასიგნალო ზარებმა, რადგან გარეგნობის კარიკატურულობა და სხვა სქესის ადამიანისთვის მიმსგავსების მცდელობა, ასევე ანაქრონიზმი ტანსაცმელში - ეს  ყველა ფსიქიატრიული სიმპტომია.
 მომდევნო წლებში მოდაში სულ უფრო ნაკლებად რჩებოდა სასაცილო და სულ უფრო მეტად ჩნდებოდა აშკარად  უშნო, მახინჯი და შიშის მომგვრელი უცნაურობები.
მაღალშუბლიანმა  ჭკვიანმა ბატონებმა საუბარი დაიწყეს უშნოს ესთეტიკის, ხოლო ხელოვნებათმცოდნეებმა ხელოვნების აგონიზირებული (სიტყვიდან „აგონია“) ფორმების შესახებ. ჩვენ არ დავიწყებთ აგონიზირებული ხელოვნებათმცოდნეობის განვითარებას, ამისთვის არსებობენ პატენტიანი სპეციალისტები, რომლებსაც აქვთ საზღვარგარეთიდან მიღებული გრანტები. უმჯობესი იქნება უახლეს მოდას ფსიქოპათოლოგიის თვალსაზრისით შევხედოთ. საინტერესოა, რას იტყოდნენ რუსი და საბჭოთა ფსიქიატრიის კორიფეები, თანამედროვე მოსკოვის ქუჩებში რომ გაევლოთ, მეტროში ჩასულიყვნენ, შეეხედათ ახალგაზრდულ დისკოთეკაში? კორსაკოვს, განუშკინს ან კაშჩენკოს შეეძლოთ არ მოეწყოთ მათი ცნობილი პროფესორული გარჩევები სტუდენტი მედიკოსებისთვის იმ კლინიკების კედლებში, რომლებიც ახლა მათ სახელებს ატარებენ. რა საჭიროა პაციენტების პალატიდან გამოყვანა და მათი აუდიტორიაში მოყვანა, როდესაც შეგიძლიათ გახვიდეთ ქუჩაში და სიამოვნებით მოაწყოთ პრაქტიკუმი სუფთა ჰაერზე?
მაგალითად, ეს ქალი მხოლოდ მსუქანი კი არ არის, არამედ მას ავადმყოფური წონის სიჭარბე აქვს. ის მოტკეცილ, რეიტუზის მსგავს შარვალში და ტანზე ასევე მჭიდროდ მორგებულ მაისურშია გამოწყობილი. დიახ, ტყუილუბრალოდ არ ჩაუვლია ე.წ. „fat-show“-ს,  მსუქანი ადამიანების ფესტივალებს და კლუბებს, სადაც ტონს აძლევდნენ ესტრადის ვარსკვლავები, რომლებიც, რბილად რომ ვთქვათ, არ გამოირჩეოდნენ სისუსტით. ამ ქალს არავინ ყურადღებას არ აქცევს. და განა ის მარტოა? ეს არის შემცირებული კრიტიკის ნათელი მაგალითი, რომელიც თან ახლავს სერიოზულ ფსიქიკურ დაავადებებს.
  ეს მოხუცი ქალი ჯინსის ქვედაბოლოში, სპორტულ ფეხსაცმელებში და წითელი წინაფრიანი ბეისბოლის ქუდშია გამოწყობილი. მეშვიდე კლასელი გოგონას სტილია. განუშკინი, ალბათ, ამას მისცემდა სიბერით გამოწვეული დემენციის კვალიფიცირებას. მაგრამ დღეს ასეთი დიაგნოზისთვის ჭკუასუსტობაში თავად გუშუნკინს დაადანაშაულებდნენ. ეს ხომ მშვენირია, როდესაც ადამიანს არ ახსოვს მისი ასაკი და სამოცდათხუთმეტი წლის ასაკში სურს გამოიყურებოდეს, როგორც თხუთმეტი წლის ახალგაზრდა! ეს ნიშნავს, რომ ის სულით ახალგაზრდაა, არ არის გულგატეხილი, სჯერა, რომ ჯერ კიდევ ყველაფერი წინ აქვს  ...
ეს კი თხუთმეტწლიანი მოზარდია. იგი უმკლაო მაისურშია, რომელიც ყოველთვის განიხილებოდა, როგორც მამაკაცის ქვედა საცვლის ატრიბუტი. შიშველი მხრები ტატუთი აქვს დამახინჯებული. ერთ მხარზე დრაკონი,  მეორეზე კი ვიღაცის სიფათია დახატული. ყურზე უამრავი საყურე აქვს, ყურის ნიჟარის მთელ პერიმეტრზე. ქალივით გაღიავებული თმა ყალყზე უდგას. იერი  საკმაოდ კოშმარული აქვს, მაგრამ უფრო მახინჯად გოგონა გამოიყურება. ტუჩები ლურჯად აქვს შეღებილი და მიცვალებულს ჰგავს, შავად შეღებილი ფრჩხილებით ხელებზე და ფეხებზე, ჰგავს იმას, ვინც ღამე სახსენებელი არ არის, ხოლო თავზე გაპარსვის შემდეგ დატოვებული ბილიკები მელოტი ადამიანისთვის დამახასიათებელ გამაჩხერებულ თმებს მიუგავს, როგორც ეს აქვთ მძიმე ნევროტული აშლილობით - ტრიხოტილომანიით - დაავადებულ ადამიანებს, როდესაც ავადვადმყოფები თმას იგლეჯენ თავზე, ასევე წარბებს და წამწამებს.
მედიცინაში საკუთარი გარეგნობის ასე აშკარა დამახინჯებას უწოდებენ „სახის დაზიანებას“. ეს ხდება ძალიან სერიოზული ფსიქიკური აშლილობების დროს. მაგრამ თუ მოდის ახალ ჟურნალებს გადავფურცლავთ, ნათელი ხდება, ვინ ინდუცირებს სიგიჟეს ფართო საზოგადოებაში. ვარცხნილობის ჟურნალები თითქოს კუდიანების დასახმარებლად იბეჭდება, რათა მათ „წესრიგში“ მოიყვანონ თავი კუდიანთა შაბათობაზე გაფრენამდე. ყველა წარმოდგენა თმის სილამაზის შესახებ გაუკუღმართებულია. ყოველთვის მაღლა ფასობდა  ფუმფულა, ხშირი თმა. ახლა სპეციალური მეთოდების დახმარებით იქმნება შთაბეჭდილება, რომ ადამიანს თავზე სამი ღერი თმა აქვს. რამდენ ძალისხმევას ხარჯავდა პარიკმახერი, რათა აკურატულად შეეჭრა თმა, იდეალურად სწორი შეჭრილი თმა შუბლზე! ახლა კი მოდაშია თმის ირიბად და ალმაცერად აჭრა.
დაფიქრდით სიტყვაზე „თმის ვარცხნილობა“ [«прическа»]. პრეფიქსი [«при»] ნიშნავს დაახლოებას. ანუ დავარცხნა თმის ერთმანეთთან და ამავე დროს თავთან დაახლოებას ნიშნავს. ახლა კი მოდურ ვარცხნილობას უფრო „გაწეწილს“ თუ უწოდებდი, არასწორად თავარცხნილ თმას, რომელიც ქაოსის შთაბეჭდილებას ტოვებს. და ბოლოს, ვარცხნილობაზე სხვადასხვა მოდის დროს არასოდეს ყოფილა სადავო, რომ თმა უნდა ყოფილიყო სუფთა. ახლა კი მას სპეციალურად გაიპოხავენ და, გარდა ამისა, ჩალას დაამსგავსებენ.
უსუფთაობა, ზოგადად, ქებით ცამდეა აყვანილი. ქვედაბოლოები გამრუდებული კალთით ან თუნდაც ძონძის სახით,  გამოგლეჯილი ადგილები ჯინსებზე, სპეციალურად, მხატვრულად დახეული წინდები ქუსლებზე, გარეპერანგი, რომელიც სვიტრის ქვემოდან მოჩანს, ან საგანგებოდ შეკრული არა საჭირო ღილზე, ჩამოკონწიალებული  მაისურები, სამი დღის წვერი ... მაგრამ უსუფთაობაც ერთ-ერთი კლინიკური სიმპტომია. უფრო კონკრეტულად, შიზოფრენიის ერთ-ერთი ყველაზე მნიშვნელოვანი ნიშანი. ქრონიკულ ფსიქიატრიულ ავადმყოფს ახასიათებს გულმავიწყობა, შეკრული აქვს თუ არა  ტანსაცმელი, როდის დაიბანა ბოლოს თავი და გაიპარსა წვერი...
– კმარა დაშინება! – აღშფოთდება მკითველი. – რა შუაშია აქ ქრონიკული ფსიქიატრიული ავადმყოფები? რა მნიშვნელობა აქვს, როგორ გამოიყურებიან ადამიანები, მოდას რომ შეესაბამებოდნენ?
მაგრამ არ შეიძლება ფორმალურად შეესაბამებოდე მოდას: ტუჩებზე ლურჯი პომადის წასმა, რომელიც მიცვალებულს დაამსგავსებს,  და ამავე დროს სანდომიან და მხიარულ ბავშვად დარჩენა. მოდის დემონსტრაციული ხასიათი, დაუდევრობა, სიმახინჯე, უხამსობა კარნახობს ქცევის სტილს. ქცევის სტილი უკვე პირდაპირ კავშირშია ადამიანის შინაგან შინაარსთან. ის ადამიანებიც კი, ვინც მონურად არ ემორჩილება მოდას, მაინც იმავე ქვაბში იხარშებიან და თანდათან ეგუებიან სიმახინჯეს, როგორც ახალ ნორმას.
 დიდ განუშკინს, რომელიც მოსკოვის ქუჩაზე დავტოვეთ წარმოსახვითი პრაკტიკუმის ჩასატარებლად, რომ დაენახა ფეხმძიმე ქალბატონი როგორ მიირთმევდა ბოთლიდან ლუდს მოკლე ზაფხულის მაისურში, რომელიც პირდაპირ უზარმაზარი შიშველი მუცლის ზევით მთავრდება და რომელსაც მუცლის ჭიპზე პერსინგი ჰქონდა გაკეთებული, ის მხოლოდ მხრებს აიჩეჩავდა და თავისი ახალგაზრდა კოლეგების წინაშე აღიარებდა, რომ ეს დღემდე უცნობი, რთული და პოლისიმპტომური ფსიქიკური აშლილობაა. სამაგიეროდ ჩვენი თანამედროვენი ამაში არავითარ ავადმყოფურ სიმპტომებს არ ხედავენ. მერე რა მოხდა? ნორმალურია! რა უნდა ჩაიცვას ზაფხულში, როცა ასე ცხელა? მუცელი შიშველის აქვს? რა მოხდა მერე! რაც ბუნებრივია, ის სამარცხვინო არ არის. რაც შეეხება პირსინგს ჭიპზე, ამის შესახებ საუბარი სასაცილოა. ეს დეკორატიულიც არის და, შესაძლოა, ჭიპში აკუპუნქტურის რაღაც სასარგებლო წერტილიც იყოს. და მერე, გოგონამ, ალბათ, დიდი ხნის წინ გაიხვრიტა ჭიპი და უბრალოდ დაავიწყდა ბეჭდის ამოღება. ბევრი საქმე ჰქონდა - და დაავიწყდა; მშობიარობის წინ იცით რამდენი საზრუნავია. ლუდი კი დალიოს, შეერგოს, ბავშვი მის მუცელში გაიზრდება, როგორც საფუარზე ...
ადამიანებს რამდენი საუკუნის განმავლობაში ახსოვდათ, რომ ქალი, რომელიც ბავშვის მოლოდინშია, უნდა იწვევდეს  მოწიწების გრძნობას, რადგან მისი პირველსახე ღვთისმშობელია! უღმერთო საბჭოთა პერიოდშიც კი ეს მოწიწება არ გაქარწყლებულა. ხშირად იმეორებდნენ ერთ-ერთი რევოლუციამდელ მწერალთან ერთად, რომ „მომავალი დედა ყოველთვის ლამაზია“, მადონასთან ადარებდნენ მას ... და, მოულოდნელად, ყველაფერი დაივიწყეს ... პირდაპირ რაღაც კოლექტიური ჭკუასუსტობაა, ან ფსიქიატრიულ ენაზე რომ ვთქვათ - დემენცია ...
მაგრამ ეს დემენცია დიდწილად ხელთქმნილია. და მოდის კანონმდებლები მათ შექმნელთა შორის არცთუ უკანასკნელ ადგილს იკავებენ. მაგრამ რა თავბრუდამხვევ ოლიმპიური სიმაღლეზე არიან აყვანილი ამ პროფესიის წარმომადგენლები! კუტურიე, რომლებსაც ადრე მოდელიერებს უწოდებდნენ, უფრო ადრე კი - მკერავ ქალს,  გამომჭრელს და თერძს, უხსოვარი დროიდან არსებობდნენ, და ადამიანებს ნამდვილად სჭირდებოდა მათი მომსახურება. ჩვენ უკვე აღვნიშნეთ, რომ ტანსაცმელი ასრულებდა მნიშვნელოვან დეკორატიულ როლს, განსაკუთრებით ქალების ცხოვრებაში. ამიტომ, მოდელიერების რჩევებს ითვალისწინებდნენ. მაგრამ მათთვის რატომღაც არ იყო მიღებული გეკითხათ - მით უმეტეს მედიასა და ტელევიზიაში! - რა ტიპის ეკონომიკა სჭირდება სახელმწიფოს, რომელ მხარეს უნდა დაუჭიროთ მხარი აშშ-სა და ერაყთს შორის „სამხედრო კონფლიქტში“, ღირს თუ არა ნარკოტიკების გაყიდვის დაკანონება, აქვს თუ არა მომავალი ადამიანის კლონირებას და რა არის უფრო მიზანშეწონილი: ჯარში გაწვევის დატოვება თუ  საკონტრაქტო სამსახურზე გადასვლა.
 ადამიანები ხედავენ ამას ეკრანებზე, უსმენენ რადიოში, კითხულობენ და ფიქრობენ: „ის ისეთი ჭკვიანი და პატივცემული ადამიანია! გუშინ ახალ ამბებში აჩვენეს, როდესაც იმყოფებოდა კრემლის სადღესასწაულო სადილზე. ეს კი საფრანგეთიდან, ორმაგი გვარით, შიდსით დაავადებული, დედოფლებს მოსავს ... ის საერთოდ გუშინ ტელევიზიით საუბრობდა პლანეტის მომავლის შესახებ, და ყველა მას პირში მისჩერებოდა ... თუ ისინი ასეთი ცნობილები არიან, ეს კუტურიები, ყველაფერი ესმით, ე.ი. თავის საქმეში ისინი, ალბათ,  აკადემიკოსები არიან! სად აკეთებენ აქ პირსინგს? უნდა წავიდე ...“

როგორ მიჰყავთ სიგიჟემდე
„ცხოვრების სტილისტების“, მოდელიერებთან ერთად ახლა უკვე დაინიშნენ საესტრადო მომღერლები და პოპულარული წამყვანები. აქ ქცევითი მოდელები ტრანსლირდება არა არაპირდაპირ, ტანსაცმლის მოდელის მეშვეობით, არამედ უშუალოდ. ისინი წარმოადგენენ ფსიქიკური გადახრის, დამახინჯების (პროფესიულ ენაზე - დევიაციის და პერვერზიის) ფართო სპექტრს. საესტრადო მომღერლები ადრეც იყვნენ პოპულარული. მაგრამ იმ შემთხვევაშიც კი, თუ რომელიმე მათგანი რამდენადმე ექსტრავაგანტურად იქცეოდა, პროფესიაზე მორგებით, ეს არ სცილდებოდა ნორმას. ახლა კი, თავად მსახიობების აღიარებით, თუ არ გაგაჩნია რაიმე გადახრა ან „სიგიჟე“, იძულებულები არიან რაღაც მოიფიქრონ. წინააღმდეგ შემთხვევაში, დაივიწყეთ კარიერული ზრდის შესახებ.
ერთ დღეს შეეცადეთ და შეხედეთ ეკრანს უცხო თვალით. ალბათ, ამისთვის უფრო უკეთესი იქნება ტელევიზორისთვის ხმის გამორთვა, რომ ვიზუალური მხარე უფრო მკაფიოდ გამოიკვეთოს. ხშირად უკვე შუახნის მსახიობი მაღლა იშვერს ფეხებს, სცენაზე აჩქარებით იძრობს ტანსაცმელს (საჯაროდ გაშიშვლებას ექსგიბიციონიზმი ეწოდება), დახტის თხასავით, კონვულსიებში ვარდება როგორც უმძიმესი ნევროლოგიური დაავადების - წმინდა ვიტის ცეკვის ან პარკინსონის დაავადების - დროს. მას გადმოკარკლილი აქვთ თვალები, როგორც მწვავე ფსიქოზის მქონე პაციენტებს. მაგრამ, თუ ტელევიზორს ხმას ავუწევთ, ჩვენ გავიგებთ ყვირილის, ყმუილის, კვნესის, ხრიალის ხმას, და ჩვენთვის ნათელი ხდება, რომ საქმე სიგიჟესთან გვაქვს, რომელიც გულდასმით ინდუცირდება დარბაზში. და მაყურებელიც იწყებს ხტუნვას, სტვენას, ყიჟინს. სიგიჟე გადამდებია, ასე რომ მთელი საკონცერტო დარბაზი და სტადიონიც საგიჟეთის უზარმაზარ შფოთიან განყოფილებად შეიძლება გადაიქცეს.
გავიხსენოთ 90-იანი წლების ბოლოს შემოსული მუსიკალური ტელეთამაშის „გამოიცანი მელოდიის“ ახალგაზრდა წამყვანი. თავდაპირველად ბევრ ადამიანს უკვირდა, რატომ იღებს ეს სიმპათიური ახალგაზრდა ასეთ  არაბუნებრივ პოზებს. რატომ გვაგონებს მისი გახევებული პლასტიკა ლერწმისგან გაკეთებული თოჯინას პლასტიკას კუნძულ იავადან ან ბრეიკ-დანსის მოძრაობებს? უფრო გათვითცნობიერებული ადამიანები თავს იმშვიდებდნენ და სხვებსაც ამშვიდებდნენ, რომ ასეთია დღეს დასავლური სტანდარტები. მაგრამ, არსებითად, ესეც არაფერს არ განმარტავდა.
და მხოლოდ ადამიანი, რომელმაც, როგორც პროფესიონალმა, იცის ფსიქიატრია, შეძლებს თვალნათლივ დაინახოს კატალეფსიის ძალიან ზუსტი, საქმის ცოდნით შესრულებული იმიტაცია შიზოფრენიის გარკვეული ფორმების შემთხვევაში. აუტანელი იყო პროგრამის მონაწილეების ყურება, რომლებიც ცდილობდნენ მიებაძათ თოჯინა-წამყვანისთვის.
ზოგჯერ ისინი ძალიან უბრალოდ გამოიყურებოდნენ, მათ არ ემჩნეოდათ არავითარი დასავლური სტანდარტები. მაგრამ, ალბათ, ამ „ახალი სტილის“ გარეშე, უბრალოდ, პროგრამაში მონაწილეობის საშუალებას არ მისცემდნენ.
თუმცა, ეს მხოლოდ ვარაუდია. მაგრამ დაახლოებით ნახევარი საათის განმავლობაში უფროსკლასელებით სავსე დარბაზს როგორ ავარჯიშებდნენ  პროგრამის „დიდი სარეცხის“ გადაღებამდე, ერთ-ერთმა ჩვენგანმა საკუთარი თვალით ნახა. ქალი-რეჟისორი ბრძანებებს იძლეოდა მიკროფონით:
–  როცა ხელს ავიქნევ, თქვენ რეაქცია უნდა მომცეთ. ავა, ვცადოთ!
მოზარდები, რომელთა ნაწილი, როგორც ჩანს, ტელევიზიაში პირველად არ ყოფილა, მზადყოფნით ყვიროდა, ყიჟინებდა და უსტვენდა. რეჟისორმა უარყოფითად გააქნია თავი და მკვეთრი ჟესტით შეაჩერა ხმაური. მას სახის უკმაყოფილო გამომეტყველება ჰქონდა.
– თქვენ რა ფეხზე გძინავთ? გავიმეოროთ! – მან ისევ აიქნია ხელი.
 ნორჩმა სტატისტებმა დაიწყეს ყვირილი და ჭყივილი, რაც ძალი და ღონე ჰქონდათ. მაგრამ რეჟისორი ისევ უკმაყოფილო დარჩა.
– სად არის დრაივი? დრაივს ვერ ვგრძნობ! – შეშლილივით დაიყვირა მან. – აბა, კიდევ ერთხელ ვცადოთ ! მესამე მცდელობაა !
დარცხვენილი ბავშვები ისე ყვიროდნენ, რომ რჩებოდა შთაბეჭდილება, სადაცაა პირიდან ნაწლავები წამოუვიდოდათ. როგორც იქნა, მათ მოწონების ნიშანი მიიღეს და გადაღებაც დაიწყო.
ზემოთ მოყვანილი სცენიდან ჩანს, რომ არ არის აუცილებელი ფსიქოტრონული იარაღი იყოს რაღაც იდუმალი გამოსხივება, რომელიც აშკარად ანადგურებს ადამიანის ტვინს. თავხედური ზეწოლის ოცი წუთი საკმარისი აღმოჩნდა იმისათვის, რომ დროებითი, მაგრამ მასიური ფსიქოზი გამოიწვიოს. და დროებითობის შესახებაც საკითხი საკამათოა.
ნუთუ მძვინვარებამ შეიძლება არ დატოვოს კვალი ადამიანის სულში? შემდეგში ხელის ერთი აქნევა (ან სიტყვა „დრაივი“) საკმარისი იქნება ვინმესთვის, რათა გაიხსენოს სტიმულთა მთელი ჯაჭვი, რაც იწვევს ძლიერ შფოთვას ...
მოზარდის პიროვნება, რომელიც ასეთ მასობრივ შეკრებებში იღებს მონაწილეობას - ტელევიზიაში, სტადიონზე, როკ-კონცერტზე ან დისკოთეკაზე - ნელ-ნელა მახინჯდება. თითქმის ყველა მშობელი ყურადღებას ამახვილებს იმ ფაქტზე, რომ ბავშვი ზედმეტად გაღიზიანებული და აგრესიული ხდება, ვერ იტანს შენიშვნებს, უცებ წამოენთება. მას უჩნდება განადგურების რაღაც გაუგებარი წყურვილი, ეკარგება თანაგრძნობა, მისი სინდისი დუმს, მოზარდი თავის თავში იკეტება, მას ვერაფერს შეასმენ. მაგრამ ასეთი გამანადგურებელი აგრესია გულგრილობასთან ერთად ჰებოიდური ან ბირთვული (რომელიც პიროვნების ბირთვს ეხება) შიშოფრენიის ერთ-ერთი მთავარი მახასიათებელია!  და აი ჰიბოიდურ შიზოფრენიკებს სთავაზობენ ჩვენს შვილებს, როგორც მისაბაძ მოდელებს. კომპიუტერული თამაშების გმირები, რომლებთანაც ბავშვი ადარებს თავის თავს, მხოლოდ იმით არიან დაკავებული, რომ ანგრევენ კედლებს, წვავენ სახლებს, აფეთქებენ ქალაქებს და თავიდან იშორებენ განურჩევლად ყველას. ჰიბოიდური შიზოფრენიკები მრავლად არიან თანამედროვე კინოფილმებშიც.
თქვენ შემედავებით, რომ იქ, ეკრანზე, ისინი უარყოფით პერსონაჟებად არიან გამოყვანილი. და ეს შეპასუხება მართალია. ნორმალურ რეალობაში მაყურებლები ჩვეულებრივ თანაუგრძნობენ დადებით გმირებს და არ ღებულობენ ბოროტმოქმედებს. მაგრამ ფსიქოგენურ რეალობაში ყველაფერი განსხვავებულია. ახლა, როდესაც „ახალი გლობალური სამყაროს“ შემოქმედები ყველაფერს აკეთებენ იმისათვის, რომ შეცვალონ სიკეთისა და ბოროტების პოლუსები, ნორმად აქციონ ბოროტება, შემდეგ კი სათნოების საფეხურამდე აიყვანონ  (შესაბამისად, სათნოება დაჰყავთ კურიოზის, შემდეგ კი მანკიერების დონემდე), ბავშვები ინტუიციურად გრძნობენ ამ ცვლილებებს და სურთ ბოროტებისადმი მიბაძვა, ისევე, როგორც ჩემპიონებისადმი.
ჩვენთან ფსიქოლოგიურ მიღებაზე სულ უფრო ხშირად მოჰყავთ სკოლამდელი ასაკის ბავშვები, რომლებსაც მოსწონთ უარყოფითი პერსონაჟები: ბარმალეი, კარაბას-ბარაბასი, ბაბა-იაგა, უკვდავი კოშჩეი.
იმისათვის, რომ იგრძნოთ, თუ როგორი სერიოზული პიროვნული გადახრაა ეს, შეეცადეთ გაიხსენოთ საკუთარი თავი ამ ასაკში და თქვენი რეაქცია ზღაპრულ ბოროტმოქმედებზე. გაიხსენეთ, როგორ აღშფოთებას და შიშის ზარს იწვევდა თქვენში, როდესაც ბოროტმოქმედები სჩადიოდნენ ბოროტებას, როგორ გინდოდათ დახმარებოდით უფლისწულ ივანს, ბურატინოს, ხეზე მიბმულ ტანეჩკას  და ვანეჩკას. ხოლო როცა წამოიზარდეთ, როგორი პრობლემები გაგიჩნდათ ომობანას თამაშის დროს, რადგან არავის სურდა „ფაშისტი“ ყოფილიყო. ამ როლებზე, როგორც წესი, თამხმდებოდნენ გარიყული ბავშვები, რომელთათვისაც მნიშვნელოვანია იყო ნებისმიერ პირობებზე მიეღოთ თამაშში მონაწილეობის უფლება.
როგორი რთული იყო თეატრალური წრის მასწავლებლისთვის უარყოფითი პერსონაჟის როლზე კანდიდატურის მოძებნა! და როგორი ნაწყენი რჩებოდა ხშირად ის,  ვინც ასეთ „სპეციალურ შეთავაზებას“ იღებდა?
უნდა ითქვას, რომ ჩვენც გვაქვს მსგავსი როლების დარიგების პირადი გამოცდილება. როდესაც ფსიქოლოგიური გაკვეთილების დროს ვდგავდით პიესას დ.ნ. მამინ-სიბირიაკის ზღაპრის „ყელნაცარას“ მოტივებზე, ჩვენ რეგულარულად ვაწყდებოდით  ბავშვთების თავშეკავებას, რომლებსაც არ სურდათ  ბოროტი მელიის როლის თამაში. იძულებული ვიყავით ეშმაკობა გვეხმარა და მოგვეფიქრებინა შემდეგი სახის არგუმენტები: „შენ ძალიან ნიჭიერი მსახიობი ხარ, გვაჩვენე შენი ოსტატობა!“ ან: „მხოლოდ ძალიან დიდ მსახიობს, რომელიც ბუნებით კარგი ადამიანია, შეუძლია ბოროტმოქმედის როლის შესრულება“. მაგრამ ბოლოს, სურათი პრინციპულად  შეიცვალა. ახლა, როგორც კი დავამთავრებთ  ზღაპრის ხმამაღლა წაკითხვას, რამდენიმე ბავშვი ხმამაღლა ითხოვს: „შეიძლება მე ვიყო მელა? მე მომეცით მელიის როლი! არა, მე! "
და ამ შემთხვევაში დიდი უმრავლესობით არიან ბავშვები კულტურული ოჯახებიდან, სადაც მშობლები საკმაოდ დიდ დროს უთმობენ მათ აღზრდას. არც სერიოზული პათოლოგია არ აქვთ ამ ბავშვებს, არც  სადისტური მიდრეკილებები, როგორც კლინიკურ პაციენტებს.
შეშლილობის სხვა მაგალითია სატელევიზიო რეკლამა, სადაც ზორბა მამაკაცები ტუჩებს ილოკავენ, ვნებიანად ოხრავენ, ნერწყვს ყლაპავენ და ექსტაზში შესულები თვალებს კარკლავენ ან თითქმის გონებას კარგავენ, როდესაც სინჯავენ იოგურტს, ნაყინს ან პიცას.
ასაკისთვის ასეთი შეუფერებელი უტრირებული და მგრძნობიარე დამოკიდებულება საკვების მიმართ ახასიათებს ფსიქიკურად დაავადებულებს, რომლებიც კლასიფიცირებული არიან, როგორც „შიზოიდური ინფანტილები“. ეს პატარა ბავშვია ზედმეტად დამოკიდებული გემრიელ საკვებზე, მისთვის შოკოლადის ყიდვაზე უარის თქმა - ტრაგედიაა, ხოლო მისი მიღება - აღფრთოვანების წყარო. ნორმალური ზრდასრული ადამიანი, რომელსაც უყვარს ჭამა, არ გიჟდება "გემრიელი" საჭმლის გაფიქრებაზე. ერთ-ერთი მაგალითი, რომელიც მოჰყავთ ფსიქიატრიის ლექციებზე, არის ის, როდესაც შიზოიდური ინფანტილი მზად არის თავი დაანებოს ყველა მნიშვნელოვანს საქმეს და მთელი ქალაქი შემოიაროს ადრე შემოსული მარწყვის მოსაძებნად, შემდეგ კი ქანცგაწყვეტამდე იდგეს მის რიგში (მაგალითი, როგორც მიხვდით, საბჭოთა პერიოდიდან არის აღებული). დღეს ამას ბევრი გაიგებს? ჩვენ არ ვგულისხმობთ რიგებს, არამედ ქცევის პათოლოგიას. „რა მოხდა ასეთი? მამაკაცს უბრალოდ უყვარს მარწყვი, - შეგვეპასუხება ობივატელი, რომელიც ყოველდღიურად უყურებს კეტჩუპით თითებდასვრილ ფსიქიკურად დაავადებულ ადამიანებს უტიფარი სიხარბით თითებს რომ ილოკავენ. - როგორი ბოროტები ხართ, ყველაფერს თითზე იხვევთ! ბოლოს და ბოლოს, ეს მისი საქმეა, რაზე დახარჯოს საკუთარი დრო!“
მაგრამ ინფანტილის ღირებული ორიენტაცია მხოლოდ ჩანს, როგორც უწყინარი. განსაკუთრებით მაშინ, როდესაც გახსენდება თანამედროვე პოლიტიკური ვითარება: ნატო-ს ბაზები ყოფილი სსრკ-ს ტერიტორიაზე, აშშ-ს თავნებობა, რომელიც იქცევა გიგანტური გათავხედებული ჰებოიდივით; რუსეთის შეყვანა „მსოფლიო ბოროტების ღერძში“, იაპონიის პრეტენზიები კურილის კუნძულებზე, გერმანიის პრეტენზიები კალინინგრადის რეგიონზე, უცხოელების მიერ რუსული საწარმოებისა და მიწების  შესყიდვა. აი ასეთ ფონზე ზრდასრულ, ბრძოლისუნარიან მამაკაცებს ასწავლიან სიამოვნების მიღებას კლინის ლუდის და ფირმის „ნიამ-ნიამ“ ( სახელი, რომელიც გვაიძულებს არა მხოლოდ ბავშვობა გავიხსენოთ, არამედ ჩვილთან გავაიგივოთ თავი, რომელიც ჯერ კიდევ არ გამოსულა ტიტინის პერიოდიდან) ნამცხვრისგან და  თავიდან ამ „სისულელეების“ ამოგდებას, რადგან მიაჩნიათ, რომ „ჩვენზე მაინც არაფერია დამოკიდებული“.
და მსახიობები, რომლებიც იმანჭებიან და გამოხატავენ აღფრთოვანებას საკვების გამო, იოგურტის რეკლამასთან ერთად რეკლამირებას უწევენ პიროვნების პათოლოგიურ სახეს. „სოციალური სწავლების თეორიის მიხედვით, როგორც ბავშვები, ისე ზრდასრულები, იძენენ გარკვეულ განწყობას, ითვისებენ ფილმების და სატელევიზიო გმირების ემოციურ რეაქციებს და ახალი ტიპის ქცევის მოდელებს (Bandura, 1973; Liebert, Neale & Davidson). ტელემოდელირების მაღალი ეფექტურობისა და გავრცელების გამო, მასობრივი ინფორმაციის საშუალებები უდიდეს როლს ასრულებენ ადამიანის ქცევისა და სოციალური ურთიერთობების ჩამოყალიბებაში“, - წერს ნ.ე. მარკოვა, რომელმაც ეს საკითხი შეისწავლა, წიგნში „განადგურების ტექნოლოგია“ (მოსკოვი, 2002 ).
რა თქმა უნდა, ნიადაგს დიდი ხნის განმავლობაში ამზადებდნენ. ნუთუ მილიონობით საბჭოთა ადამიანის ქცევა ნორმალური იყო, რომლებიც ცხოვრობდნენ და თითქოს არ ახსოვდათ, რომ მათი მილიონობით სხვა თანამემამულე, მათ შორის ახლო ნათესავები, დაიღუპნენ გაკულაკების დროს, დახვრიტეს, როგორც „ხალხის მტრები“, იტანჯებოდნენ ბანაკებში? ჩვენ არ ვამბობთ, რომ ჩვენც არ უნდა გვეცოცხლა, მაგრამ ის ფაქტი, რომ ბევრი ადამიანი ცხოვრობდა ისე, თითქოს  ეს არაფერი არ არსებობს და არასოდეს ყოფილა, მოწმობს სერიოზულ ზნეობრივ დაზიანებაზე. ისინი ხომ სახლშიც კი არ ლოცულობდნენ უღმერთო ხელისუფლების მიერ დატყვევებულ და მოკლულ ადამიანთა შესახებ, არამედ დადიოდნენ წაბილწულ ტაძრებში მოწყობილ კინოთეატრებში, მხიარულობდნენ პარკებში, სადაც ადრე სასაფლაოები იყო, მადლობას უხდიდნენ საბჭოთა ხელისუფლებას იმისთვის, რომ მისცა ყირიმის და კავკასიის კურორტებზე დასვენების საშუალება.   თუმცა მაშინ გასართობი არ ყოფილა ასეთი პრიმიტიული, და ადამიანების ცხოვრებაში დიდი ადგილი ეკავა მაღალ მოტივაციას: ნათელი მომავლის და თანამედროვე მეცნიერების შექმნა, ყამირის მიწების ათვისება, კოსმოსის დაპყრობა. ისტორიის მომდევნო ეტაპზე ზნეობრივი დაცემა გადაიზარდა ფსიქიკურში.

ეტალონები, იგივე სიმპტომები
არ შეიძლება არ აღვნიშნოთ მასობრივი ცნობიერების მიზანმიმართული გაყოფის შესახებ. სატელევიზიო და საგაზეთო ჟურნალისტიკაში სპეციალური ტერმინი გაჩნდა: „დაჭრა“. ეს იმიტომ, რომ ყველაფერი იყოს ცოტ-ცოტა და ერთ გროვად. ამავე დროს  რედაქტორები აპლომბით აცხადებენ, რომ ადამიანებს თითქოს დავიწყებული აქვთ მეტ-ნაკლებად მოცულობითი და სერიოზული მასალები. მახსოვს, პერესტროიკის დასაწყისში რეჟისორი ა. მიხალკოვ-კონჩალოვსკი, რომელმაც ჰოლივუდში მდიდარი გამოცდილება მიიღო, აღფრთოვანებით ყვებოდა მომთხოვნი ამერიკელი მაყურებლის თავისებურებების შესახებ.
 –იქაური მაყურებლის ყურადღება, - განმარტავდა ის, -  ძალიან შევიწროებულია, თითქოს ისინი ტელესკოპით უყურებენ. და ძალიან ხანმოკლე დროის განმავლობაში, - ისინი ვერ ახერხებენ ერთ წუთზე მეტხანს რაღაცაზე ყურადღების დაფიქსირებას. ამიტომ არის აშშ-ში ასეთი მაღალპროფესიული ფილმები: არავითარი ხანგრძლივობა, მხოლოდ „ექშნი“  (action).
ახლა ასეთ „მომთხოვნ“ მაყურებელს ჩვენთანაც ქმნიან. მაგრამ მიხალკოვ-კონჩალოვსკიმ, ისე რომ, ეჭვიც არ შეპარვია, - ის პროფესიით ხომ რეჟისორია და არა ფსიქიატრი - აღწერა  ე.წ. „საველე ქცევის“ მქონე პაციენტები, რომელთა ყურადღება, პროფესიულად რომ ვთქვათ, „კორიდორივით“ შევიწროებულია. ბავშვებშიც კი, საველე ქცევა ორი წლის ასაკამდე ნორმად არის მიჩნეული, მაქსიმუმ სამ წლამდე. აქ კი ზრდასრულებს აქვთ ... კომენტარები შეიძლება უტაქტობად მოგეჩვენოთ.
უმჯობესი იქნება გადავიდეთ სხვა პათოლოგიების მოკლე ჩამონათვალზე, რომელიც პროვოცირებულია ბედკრული „დაჭრის“ შედეგად. ეს არის ცნობიერების დაქუცმაცება, როდესაც ადამიანს არ შეუძლია შექმნას მარტივი ლოგიკური ჯაჭვი. ეს ისევ პროფესიული ტერმინოლოგიაა - „იდეათა ნახტომი“ (სახელი თავისთავად მეტყველებს).  ეს ემოციური გამოტვინებაა, რომელიც ჩნდება, როგორც პათოლოგიური რეაქცია, ტრაგიკული მოვლენების ნეიტრალურთან და სასიხარულო ამბებთან ხშირად გადაწებების შედეგად. („მანიაკმა სასტიკად მოკლა კიდევ ერთი მსხვერპლი. დოლარის კურსი უცვლელი დარჩა. ხვალ იხსნება ლუდის ფესტივალი“). და კიდევ, როდესაც ადამიანს ყოველდღიურად გააბრუებენ უამრავი შოკისმომგვრელი ამბით, და მას უჩნდება ამნეზია.
  ომის დროს მეხსიერების ასეთი დარღვევები ხშირად კონტუზიის შედეგია. დღევანდელ ინფორმაციულ ომში ჭურვების და ბომბების როლს ჭკვიანურად შედგენილი და სათანადოდ მიწოდებული ინფორმაცია ასრულებს. მისი აფეთქების შედეგად კონტუზიამიღებული ტელემაყურებლები ძლივს იხსენებენ, რას უყურებდნენ გუშინ. ხოლო პოლიტიკური მოვლენების მეხსიერებაში აღდგენა, რომლებსაც ისინი თვალყურს ადევნებდნენ ერთი წლის წინ, შეუძლებელია თუნდაც იარაღის მუქარით.
რამდენი ძალისხმევაა გამოყენებული იმისათვის, რომ ადამიანები აზიარონ, რაც შეიძლება მეტ სექსუალურ გადახრებს, რომლებიც (იქნებ ყველამ არ იცის ეს?) ასევე ეკუთვნის ფსიქოპათოლოგიის კატეგორიას! ვთქვათ, გახმაურებული სატელევიზიო პროგრამა „შუშის უკან“, გარდა სხვა რამისა, პროვოცირებდა ისეთ ფსიქოსექსუალურ აშლილობას, როგორიცაა ვუაიერიზმი (როდესაც განსაკუთრებულ სიამოვნებას იღებენ სხვის საძინებლის ჭუჭრუტანაში ყურებით). ან ავიღოთ გადაცემა „შიშველი სიმართლე“, სადაც ახალი ამბების გაცნობასთან ერთად, წამყვანები იხდიან ტანსაცმელს. ორივე ეს გადაცემა და უამრავი სხვა წაახალისებენ ვუაიერიზმს მაყურებლების მხრიდან და ასევე ექსგიბიციონიზმს, რომელიც მონაწილეთა მხრიდან საჯარო თაყვანისცემის სიყვარულთან დაკავშირებული გადახრაა. და როგორ წაქეზებულია მედიაში მონსტროფილია (სიმახინჯისადმი პათოლოგიური სიყვარული), პედოფილია (ცოტა ხნის წინ ეს ტერმინი მოითხოვდა ახსნას, მაგრამ ახლა, სამწუხაროდ, აღარ არის საჭირო, ტელევიზიამ იზრუნა მასების განათლებაზე)!
ზოგჯერ კლინიკური დიაგნოზის დასმა ადვილი არ არის. მაგალითად, სატელევიზიო რეკლამის დროს, როდესაც მთელი ოჯახი მაგიდასთან იკრიბება, ერთმანეთს სოსისს პარავს, და ეს მოცემულია, როგორც სახალისო თამაში. ვინ არიან ეს მოთამაშეები: ოლიგოფრენები თუ კლეპტომანები? ან იქნებ აქ საუბარია კომბინირებული დეფექტის შესახებ? ძალიან განვიცდით პროფესორი გუნუშკინი რომ აღარ არის ჩვენს გვერდით  ...
ცოტა ხნის წინ, სულ პატარა ბავშვებისთვის თავი დანებებული ჰქონდათ. კომპიუტერული თამაშები, იდიოტური წიგნები და კიდევ მულტფილმები ბეტმენისა და კიბორგების მონაწილეობით - ეს ყველაფერი ჯერ მათთვის არ არსებობდა. მაგრამ ახლა შემოვიდა ისეთი თამაშები, რომლებიც  ამ ასაკობრივ ჯგუფსაც მოიცავს. სხვა შემთხვევაში ისინი, შეიძლება, პირველ სამი წლის განმავლობაში ნორმალურ ადამიანებად ჩამოყალიბდნენ?
„ტელეღიპუცები - მსოფლიოში პირველი პროგრამაა ერთ წლამდე ჩვილი ბავშვებისთვის. ის გამოჩნდა ინგლისში 1997 წელს და მალევე ექსპორტირებული იქნა აშშ-ში კომპანია PBS (Public Broadcasting Station – საზოგადოებრივი ტელევიზია („სეზამის ქუჩა“) მიერ, რომელიც სპეციალიზირდება საბავშვო საგანმანათლებლო პროდუქციაზე,  – წერს უკვე ჩვენს მიერ ციტირებული სოციოლოგი ნ.ე. მარკოვა.
– თავიდანვე სატელევიზიო გადაცემის მწარმოებლები დაჟინებით პოზიციონირებდნენ მას, როგორც საგანმანათლებლოს ... რეკლამა ამტკიცებდა, რომ პროგრამა განავითარებს ჩვილების წარმოსახვას, გაუადვილებს მოტორულ განვითარებას, ხელს შეუწყობს ვერბალურობამდე ენის განვითარებას და ასწავლის ტექნიკის გამოყენებას“.
ხედავთ, როგორი მიმზიდველია? მით უმეტეს, რომ  ახლა მოდაშია ბავშვთა ადრეული ინტელექტუალური განვითარება. მაგრამ ნ.ე. მარკოვას ანალიზიდან ცხადი ხდება, რომ არ შეიძლება საუბარი არავითარი ინტელექტუალური განვითარების შესახებ. უფრო პირიქით. როგორ ასწავლიან პატარა ბავშვებს? - აჩვენებენ რაღაც საგანს ან სურათს და ეუბნებიან:
ეს არის ეს ან ის“. „ტელეღიპუცებში“ კი სიტყვიერი ინფორმაცია ხშირად ეწინააღმდეგება ვიზუალურს. მარკოვას მოჰყავს ტიპიური მაგალითი:  „ვიზუალური ინფორმაცია - მსხვილი კადრი: ბიჭუნას ხელში უჭირავს ვაშლის ნაჭერი. ვერბალური ინფორმაცია: ბავშვის ხმა კადრს მიღმა: „ეს ყურძენია“.
ან:  ბავშვს თითებით უჭირავს ფუნჯი წითელი საღებავით და ღებავს დიმკოვის სათამაშოს. ბავშვის ხმა კადრს მიღმა: „ეს მწვანე საღებავია“. ამ გზით ქაოტურობას იძენს პატარა ბავშვის ჯერ კიდევ სუსტი ფსიქიკა, ბლოკირებულია სწორი ინფორმაციის ათვისება.
„ტელეღიპუცები“ ასევე ასწავლიან დევიანტურ, გადახრილ ქცევას.
ნ.ე. მარკოვა სთავაზობს დანერგილი ქცევის რამდენიმე მოდელის განხილვას:
ქცევის მოდელი: სასურველის შესასრულებლად  საკმარისია ცოტაოდენი წუწუნი და ტაშის დაკვრა.
  მოდელის ათვისების შედეგი: პასიური ხასიათი, მიზნების მიღწევის და ცხოვრების სირთულეების დაძლევის უუნარობა.
ქცევის მოდელი: ძილის წინ უნდა იწუწუნო, დაიმალო, თქვა: „არა, არა“.
მოდელის ათვისების შედეგი: ნევრასტენია, ძილის დარღვევა.
ქცევის მოდელი: როდესაც მაგიდასთან ჯდები (სავარძელზე, დივანზე და ა.შ.), ხმამაღლა ჰაერის გაფუჭების იმიტაცია, რაც იწვევს სხვების მხიარულ მოწონებას.
 მოდელის ათვისების შედეგი: დევიანტურობის, გაურკვევლობის, უხეში, გულგრილი, ეგოისტური ხასიათის ფორმირება.
ქცევის მოდელი: შეიძლება მარჯვედ ნებისმიერ ხვრელში ჩახტომა (რომელიც ძალიან ჰგავს ღია ჭას), როგორც ამას ტელეღიპუცები აკეთებენ.
მოდელის ათვისების შედეგი: ბავშვთა ტრავმატიზმის ზრდა. მოტეხილი ხელი, ფეხი, ხერხემალი, ბავშვების დამახინჯებული ბედი.
„ჩამოვთვალოთ ჩვენი წინა აღმოჩენები, რომლებიც გავაკეთეთ „ტელეღიპუცების“ ყურების დროს, - აჯამებს მკვლევარი. - ეს არის ასოციალური ქცევის, დევიანტურობის და დეპრესიის მიდრეკილება; ემოციური სიჩლუნგე, პასიურობა, უმწეოობა, დესტრუქციული აზროვნება, ნევრასტენია; დავუმატოთ ამას ჩვილ ასაკში კარგად ათვისებული ელემენტარული ვერბალურ-ვიზუალური რიგის არასწორი კავშირები (ბავშვს აერევა მწვანე და წითელი ფერები, ვაშლი და ყურძენი და ა.შ.), და ჩვენ მივიღებთ მომავალი წარუმატებელი ადამიანის და დამნაშავის - ნარკოტიკების მომხმარებლის პორტრეტს“.
რამდენ ადამიანს მოუშალა ფსიქიკა ე.წ. ქსელურმა მარკეტინგმა! გულუბრყვილობაა იმაზე ფიქრი, რომ გონების აბნევის მრავალი მეთოდი მხოლოდ მყიდველებზე იმოქმედებს.
დააკვირდით სხვადასხვა სახის გერბალაიფების, ცეპტერების და გამაახალგაზრდავებელი მალამოების აგენტებს, გამრცელებლებს და დისტრიბუტორებს.
 ნუთუ შეიძლება ნორმალური ეწოდოს ადამიანს, რომელიც დაუღალავად სკანდირებს რეკლამის დამახსოვრებულ ტექსტს და არ არის ორიენტირებული იმ ადამიანების რეაქციაზე, რომლებსაც ის მიმართავს? მათ შეუძლიათ არ მოუსმინონ მას, სთხოვონ გასვლა, რათა ხელი არ შეუშალოს მუშაობაში, თუ ის თავისი საქონელით მოვიდა ამ დაწესებულებაში, მაგრამ ყველაფერი უშედეგოა. სანამ ეს ცოცხალი გრამოფონი ბოლომდე არ იტყვის სათქმელს, მას ვერ გააჩერებ.
დამეთანხმეთ, რომ ასეთ ქცევას ვერ უწოდებ ადეკვატურს.
ასევე არაადეკვატურია ისიც, რომ „ქსელური მარკეტინგის სპეციალისტი“ აღარ ახორციელებს ადამიანების დიფერენცირებას თავისიანებსა და სხვებზე, და განურჩევლად ყველას აჩეჩებს „ექსკლუზიურ პროდუქტს“ (თითქოს სამხედრო-სამრეწველო კომპლექსის გუშინდელ საიდუმლო პროდუქტს ან წამალს, რომლითაც მკურნალობდნენ მხოლოდ პოლიტბიუროს წევრებს), მათ შორის ახლო ნათესავებს და ბავშვობის მეგობრებს. თუმცა ნორმალური დილერი თავისიანების ხარჯზე  არ უნდა იღებდეს მოგებას.
შეპყრობილი გამავრცელებელი არც სიტუაციაზე რეაგირებს.
 მეგობრულ შეხვედრაზე, დაკრძალვაზე, გოგონასთან პაემანზე, მან ყველაზე შეუფერებელ მომენტში შეიძლება ამოიღოს ჩანთიდან სანუკვარი ნივთის ნიმუში და დაიწყოს სარეკლამო კამპანია. მითხარით, ნუთუ შეუძლია ამის გაკეთება საღ აზრზე მყოფ და მტკიცე მეხსიერების ადამიანს? და ნუთუ აუცილებელია იყო გამოჩენილი ფსიქიატრი, რომ დიაგნოზი დაუსვა მის დაავადებას?

ნიშნების გამწვავება
როგორი დამღუპველია ისტეროიდული ტიპის ადამიანებისთვის (რომლებიც ქვეყანაზე არც ისე ცოტაა!) თავგასული სექსუალური პროპაგანდა და გათავისუფლების მოწოდება! იქნებ ყველამ არ იცის, რომ „ისტერია“ ბერძნულად ნიშნავს „საშვილოსნოს“. როდესაც სექსუალური სურვილი ჰიპერტროფირებუულია, განსაკუთრებით საშიშია ამ სფეროს  ხელშეხება. თუმცა, არსებობს აზრი, რომ რაც უფრო ნაკლებად იკავებ თავს, მით უკეთესია. მათ შორის ინტიმურ ცხოვრებაში.
მოდით უარვყოთ ცრუ სირცხვილი,  და ფსიქიკა თითქოსდა დაწყნარდება. სინამდვილეში ყველაფერი პირიქითაა. ისტეროიდულობა (ანუ, ნორმალური ხასიათის კონსტიტუციონალური თავისებურება) შეიძლება ამგვარი შეხების შედეგად გადაიზარდოს, და ახლა ხშირად გადაიზრდება, ნატურალურ  ისტერიულ ფსიქოზში.
– ადრე არასოდეს მინახავს ისტერიულობის ასეთი მწვავე ფორმები, როგორც ახლა ვხედავ ხშირად“, - აღიარა ჩვენთან საუბარში ერთმა ოცდაათი წლის გამოცდილების მქონე ფსიქიატრმა, რომელიც მუშაობდა მოსკოვის მსხვილ საავადმყოფოში. - ისტერიული რკალის დანახვაც კი შეიძლება, რომლის შესახებაც ადრე მხოლოდ ლიტერატურაში შეიძლებოდა წაკითხვა. (როდესაც პაციენტი ისტერიული შეტევის მდგომარეობაშია წელში იხრება).
ისტერიული ქალისთვის (ისტერია, ძირითადად, ქალების დაავადებაა, თუმცა მამაკაცების ფემინიზაციასთან ერთად ძლიერი სქესის წარმომადგენელთა შორის ისტერიკიან ადამიანთა რაოდენობა მნიშვნელოვნად გაიზარდა) წელს ქვემოთ თავისი სურვილების დაუბრკოლებლად დაკმაყოფილების უფლების მიცემა იგივეს ნიშნავს, რაც უფლების მიცემა ადამიანისთვის, რომელსაც სიმსუქნე აწუხებს, ჭამოს იმდენჯერ და იმდენი რაოდენობით, როგორც მას მოესურვება.
როგორც კი „თავისუფლებას“ იგრძნობს, მსუქანი ადამიანი ძალიან სწრაფად აღმოჩნდება საიქიოში. მაგრამ თუ სიმსუქნით დაავადებული თავისი თავისუფლებით მხოლოდ საკუთარ თავს აყენებს ზიანს, ფსიქიკურად დაავადებული, რომელსაც საზოგადოება აძლევს გათავისუფლების საშუალებას, ღუპავს არა მხოლოდ საკუთარ თავს, არამედ სხვებსაც. ავიღოთ თუნდაც ისტერიული ქალები. ადრე, მათი ცუდი ენერგიის სიჭარბე სხვებზე გადადიოდა ძირითადად ყვირილის, სკანდალის, წყენის, მოულოდნელი ცრემლების სახით, რომლებიც მყისიერად ჩნდებოდა და მყისიერადვე შრებოდა. სანამ საზოგადოებრივი მორალი არ იყო შერყეული, ისტერიული ქალების გაზრდილი ყურადღება ცხოვრების გარკვეული მხარის მიმართ ხშირად პარადოქსულ მხარედ გადაიქცეოდა, ანუ, ფარისევლობად: ისინი ადანაშაულებდნენ სხვებს საიდუმლო სასიყვარულო ურთიერთობებში. ეს ასევე ნაკლებად სასიამოვნო იყო და იწვევდა კონფლიქტებს, ტრაგედიასაც კი. მაგრამ ახლა, როდესაც ეროტიკა დიდ პატივშია, სექსუალურად  შეწუხებული მამრობითი და მდედრობითი სქესის მოქალაქეები უკვე აღარ მალავენ თავის ნამდვილ მიდრეკილებებს. და ბევრი ოჯახის ცხოვრება ჯოჯოხეთად იქცა.
ძნელი არ არის იმის წარმოდგენა, რას ისმენს ისტეროიდული „განათლებული“ ქალისგან ქმარი, როგორ ამცირებს მას, როგორ აყვედრებს იმპოტენციას, როგორ აფიშირებს თავის ურთიერთობებს სხვებთან და იმოწმებს რეკომენდაციებს ჟურნალ-გაზეთებიდან და სამედიცინო კაბინეტებში ნათქვამს. და რადგან ისტერიული ქალებს უყვართ დემონსტრაციულობა, ისინი სიამოვნებით აწყობენ თავის კონცერტებს საჯაროდ. მათ შორის ბავშვების თანდასწრებით. საშინელებაა იმის გაფიქრება, თუ როგორ მახინჯდება ბავშვის სული, რომელიც უსმენს ურცხვ ბრალდებებს მამისს მისამართით.
როგორი სრული თავისუფლება აქვთ დღეს სექსუალურად შეწუხებულ პედაგოგებს სკოლაში! ვალეოლოგია, ჯანმრთელობის გაკვეთილები, სქესობრივი განათლების ელემენტები ლიტერატურაში, ისტორიაში, რომ არაფერი ვთქვათ ბიოლოგიის შესახებ, რომელშიც, თუ სურვილი იქნება, ყველაფრის უკუღმა შემოტრიალება შეიძლება. მით უმეტეს, რომ სასკოლო სექს-განათლებას მართლაც ღირსეული ადამიანები კურირებენ.

.კიდევ ერთი ფსიქიკური ავადმყოფი, რომელიც თავის დროზე ჰოსპიტალიზირებული იყო დიაგნოზით „ობსესიური სექსუალური ფანტაზიები და საჯარო ონანიზმი“, ახლა ტელევიზიით გამოდის, როგორც გამოჩენილი სექსოპათოლოგი და  კულტურას აზიარებს ჩამორჩენილ რუსებს. ის  აცხადებს, რომ მხოლოდ ისეთ ველურ ქვეყანაში, როგორიც ჩვენია, სკოლებში არ არის სექსოლოგიის გაკვეთილები. სირცხვილი და თავის მოჭრაა მთელ ცივილიზებულ სამყაროში!
სწრაფად მომხდარა შეშლილების შესახებ ჩვენი ჰამბურგული ფანტაზიების რეალიზება, რომლებიც მალე ნორმალურ ადამიანებს უკარნახებენ თანაცხოვრების საკუთარ წესებს! საქმე რომ მხოლოდ მხოლოდ „სექსუალური რევოლუციით“ შეიზღუდებოდეს  ...
კოლეგა ფსიქიატრებს არაერთხელ უთქვამთ ჩვენთვის, რომ თანამედროვე ხელისუფლების ბევრ წარმომადგენელს ადვილად შეიძლება დაესვას  დიაგნოზი პირდაპირ ტელევიზორით - იმდენად გამოკვეთილია მათი დაავადება. და ეს ავადმყოფი ადამიანები ბოლო წლებში წყვეტენ მთელი ქვეყნის ბედს. რა, ესეც შემთხვევითობაა? ამას პატარა ბავშვიც კი არ დაიჯერებს. განსაკუთრებით დღეს, როდესაც  დაუღალავად გვიხსნიან, რომ „ფართო რეკლამის“ გარეშე შეუძლებელია წინსვლა.
  მაშინ რა მიზანს ემსახურება პირობების შექმნა სათავეში შეშლილების მოსასვლელად და, საბოლოო ჯამში, მთელი სამყაროს ექიმების გარეშე ფსიქიატრიულ საავადმყოფოდ  გადაქცევა?

მხარდამჭერი ჯგუფი
ჩვენ არაერთხელ დავწერეთ იმის შესახებ, რომ თანამედროვე ცხოვრების ბევრი მოვლენა, რომელიც ქაოტური და აბსურდული ჩანს, ლოგიკას იძენს გლობალიზმის კონტექსტში. მსოფლიო სახელმწიფოს შექმნის პროექტი ითვალისწინებს არა მარტო საზღვრების გაუქმებას და ერთიანი ეკონომიკური და საინფორმაციო სივრცის შექმნას, არამედ ადამიანების მოწყვეტას ეროვნული კულტურული ნიადაგიდან, ტრადიციული მორალიდან და ქცევის ტრადიციული ნორმებიდან. ეს არის ის, რაც დგას მშვენიერი სიტყვის „ვესტერნიზაციის“ უკან. თუმცა რეალურად ეს ტერმინი მცდარია, რადგან დასავლეთის ქვეყნებშიც კი მას აღიქვამენ, როგორც რაღაც უცხოს. ისინი მიუთითებენ ამერიკაზე, მაგრამ ამერიკაშიც  ყველას არ მოსწონს ახალი ტენდენციები და მას „კონტრკულტურას“ უწოდებენ, რითაც ხაზს უსვამენ მის მტრულ დამოკიდებულებას ნორმალური, ტრადიციული კულტურის მიმართ.
თუმცა აღფრთოვანებული ვინ არის? ვის შეიძლება მოსწონდეს როკ-სექს-ნარკოტიკების კულტურა, ტრადიციული ნორმების უარყოფა, სიმახინჯე როგორც სილამაზის ეტალონი, უზნეობა და ქაოსი? ვის შეუძლია ადვილად ადაპტირება მსოფლიოში, სადაც ყველაფერი თავდაყირა დგას? რასაკვირველია, შერყეული, ქაოტიზირებული ფსიქიკის მქონე ადამიანები, რომლებსაც თვითონ აქვთ ერთმანეთში არეული თეთრი და შავი.
ხოლო, მეორეს მხრივ, ქცევის ტრადიციული ნორმების უარყოფა ჯანსაღ ადამიანებსაც კი ასახიჩრებს. ჩვენ ამაში ბევრჯერ დავრწმუნდით, როდესაც ვხედავდით გოგონებსა და ბიჭებს მდიდარი ოჯახებიდან, სადაც მშობლები განსაკუთრებულ ყურადღებას ამახვილებენ ახალ ტენდენციებზე. თავიდანვე ასეთი ბავშვების ხელუხლებელი ფსიქიკა დეფორმირებული იყო არატრადიციული აღზრდის გამო. და ისე სერიოზულად, რომ მათი დახმარება ბევრად უფრო რთული იყო (და ზოგჯერ შეუძლებელი!), ვიდრე თანდაყოლილი პათოლოგიის მქონე ბავშვების. ასე რომ დასკვნა ტრადიციული კულტურული ნორმების ფსიქიკურ ჯანმრთელობასთან მჭიდრო კავშირის შესახებ არ არის ჩვენი თეორიული მონაგონი, არამედ მრავალწლიანი ემპირიული გამოცდილების შედეგია.
კიდევ ერთხელ ისმის შეკითხვა: გლობალისტებს სჭირდებათ გიჟური, გადაბრუნებული სამყარო, რომელშიც სიმახინჯეს სილამაზის ადგილი აქვს დაკავებული. მაგრამ მანკიერება ახალი სათნოების მიერ არის დამკვიდრებული? - ამ კითხვაზე პასუხი აუცილებლად სცილდება პრაგმატიკის საზღვრებს. შეუძლებელია გლობალიზმის ნამდვილად გაგება მისი სულიერი შემადგენელის გარეშე. მხოლოდ მას შემდეგ, რაც აღიარებული იქნება, რომ ჩვენს თვალწინ შენდება არა უბრალოდ ახალი, არამედ ანტიქრისტიანული მსოფლიო წესრიგი, მაშინ ვიწყვებთ ჩვენ გაოცებით მხრების აჩეჩვას და მრავალი გამანადგურებელი ტენდენციების არსში წვდომას. კერძოდ, იმ ტენდენციის, რომლის შესახებაც ჩვენ ახლა ვსაუბრობთ.
ფულერის უკვე ხსენებულ წიგნში წარმოდგენილია საინტერესო ისტორიული ფაქტები. აღმოჩნდა, რომ XVIII საუკუნეში შიზოფრენიით დაავადების შემთხვევები ევროპაში საკმაოდ იშვიათი ყოფილა. „და მოულოდნელად, საუკუნეების ზღვარზე, - წერს ავტორი, - შიზოფრენია ჩნდება იმ ფორმით, რომელიც არაფერში შეგეშლება“. მთელი XIX საუკუნის განმავლობაში შიზოფრენიით დაავადების შემთხვევები იზრდებოდა.  „საფრანგეთში ე. რენოდენმა 1856 წელს გამოაქვეყნა დეტალური მონაცემები სიგიჟის გავრცელების შესახებ - განსაკუთრებით ქალებსა და ახალგაზრდებში, ხოლო მომდევნო წელს ინგლისში ჯონ ჰოქსი წერდა: „მე ვეჭვობ, რომ როდესმე ისტორიაში იყო იმდენი რაოდენობით ჭკუიდან შეშლილი, როგორც ჩვენს დღეებშია“. 1873 წელს ჰარინგტონ ტიუკი აფრთხილებდა, რომ „სიგიჟის ტალღა ნელ-ნელა იზრდება“, ხოლო  სამი წლის შემდეგ რ. ჯეიმისონმა თქვა: „ჩვენი დროის ყველაზე შესამჩნევი მოვლენაა ფსიქიკურად დაავადებულთა შემაშფოთებელი ზრდა!“
აშშ-ში საკმაოდ დიდი ხნის განმავლობაში არ დაფიქსირებულა ფსიქიკურ დაავადებათა ზრდა. „პირველი ამერიკული ფსიქიატრიული კლინიკა, - ამბობს ავტორი, - 1773 წელს გაიხსნა უილიამსბურგში (ვირჯინიის შტატი), 24 საწოლიანი, მაგრამ 30 წლის განმავლობაში ისინი ერთდროულად არასოდეს ყოფილა დაკავებული. 43 წლის განმავლობაში, 1773-დან 1816 წლამდე აღარ გახსნილა მსგავსი კლინიკა, ხოლო მომდევნო ოცდაათი წლის განმავლობაში კიდევ 22 გაიხსნა“. ფსიქიკურად დაავადებულთა მნიშვნელოვანი ზრდა XX საუკუნეში დაიწყო, და ამჟამად აშშ ითვლება ქვეყანად შიზოფრენიით დაავადებულთა საკმაოდ მაღალი დონით (1000 მოსახლეზე  7.2 პაციენტი).
ფულერი, როგორც ადვილად მისახვედრია, შორს არის მის მიერ მოწოდებული ფაქტების მართლმადიდებლური ინტერპრეტაციისგან. მაგრამ მორწმუნე ადამიანისთვის აშკარაა, რომ ღვთის უარყოფა უკვალოდ არ ჩაივლის ადამიანის სულისთვის. ამიტომ არაფერია გასაკვირი, რომ შიზოფრენიის აფეთქება ევროპაში დაემთხვა სწორედ საფრანგეთის რევოლუციის ეპოქას. სწორედ მაშინ ყოფილა ქრისტიანობის უარყოფის და მისი შეცვლის მცდელობა  გარკვეული სახის უზენაესი გონებით. ეკლესიები უმოწყალოდ ნადგურდებოდა, შიშველი მეძავები კი საკურთხეველზე ისხდნენ, როგორც ტახტზე. ამერიკაში კი, რომელიც, მთლიანობაში, საკმაოდ დიდი ხნის განმავლობაში რჩებოდა შეურყეველი რელიგიური საფუძვლების მქონე ქვეყნად, შიზოფრენიკთა რიცხვი  ასე სწრაფად არ გაზრდილა. სამაგიეროდ მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ, როდესაც აშშ-ში შემოტანილი იქნა კონტრკულტურის „მკ-ულტრას“ შექმნის ანტიქრისტიანული პროექტი, შიზოფრენიის და სხვა ფსიქიკური დაავადებების პრობლემა უფრო მწვავედ დადგა.
ახლა მიღებულია საუბარი „ფსიქიკური დაავადებების“ შესახებ, მაგრამ სიტყვის ფესვი გარკვეულწილად ბუნდოვანს ხდის მის მნიშვნელობას. მიუხედავად იმისა, რომ ადამიანთა უმრავლესობამ იცის, რომ „ფსიქე“ ითარგმნება როგორც „სული“, მაგრამ მაინც, თუ იტყვი „სულიერი დაავადება“, „სულიერად ავადმყოფი“, სიტუაცია გაცილებით ნათელი ხდება.
როდის ავადდება ადამიანი ფიზიკურად? - უმეტეს შემთხვევაში, როდესაც მისი სხეული ვერ ახერხებს რაიმე სახის ინფექციის, ზოგიერთი საზიანო გარე ზემოქმედებასთან გამკლავებას. სული კი ავადდება, როდესაც მას არ შეუძლია გადალახოს ვნებათა „ვირუსები“, და ისინი მასზე იმარჯვებენ, ეუფლებიან მას და ზოგჯერ მთლიანად იმორჩილებენ, რასაც შეპყრობას უწოდებენ.
ვნებათა ადამიანზე გამარჯვების უმარტივესი მაგალითია ფსიქოპათის რისხვა. მან ძალიან კარგად იცის (არა მხოლოდ 40 წლის, არამედ 4 წლის ასაკში!) რომ ყვირილი, მუქარა, ჩხუბი ცუდია. მაგრამ  გაბრაზებასთან გამკლავება არ შეუძლია. აფექტის მდგომარეობაში, სიბრაზით დაბრმავებულს მას შეუძლია მოკლას. არა თუ მტერი, არამედ ახლობელი, საყვარელი ადამიანი! შემდეგ, როდესაც ვნებები ჩაცხრება, ფსიქოპათს გულწრფელად გაუკვირდება, თუ როგორ დაემართა ეს მას. ზოგჯერ საერთოდ არ ახსოვს, რას აკეთებდა ნახევარი საათის წინ.
და რა არის განდიდების მანია, თუ არა სიამაყის ვნებით შეპყრობა? იმდენად ძლიერია, რომ გონებას უბნელებს ადამიანს. როდესაც საღად მსჯელობ, შეუძლებელია საკუთარი თავი ნაპოლეონად ან აშშ-ს პრეზიდენტად მიიჩნიო, თუნდაც იმიტომ, რომ სხვა დროში ცხოვრობ, სხვა ქვეყანაში და სხვა გვარი გაქვს.
 დიახ, თავის უკიდურეს გამოვლინებებში, ფსიქიკურად დაავადებულები ხდებიან გონებადაკარგულები. ეს მდგომარეობა ადრე სხვებში მისტიკურ შიშს იწვევდა, რადგან გონება ადამიანის ერთ-ერთ მთავარ ღვთაებრივ საჩუქრად ითვლებოდა. „ღვთაება არის გონება და სიტყვა, რადგან დასაწყისში იყო სიტყვა“ (იოანე 1: 1)“, - წერს წმინდა გრიგორი ნისელი თავის ტრაქტატში  „ადამიანის მოწყობის შესახებ“. - აქედან შორს არ არის ადამიანის ბუნებამდე. ხედავ საკუთარ თავში როგორც სიტყვას, ისე გონებას, ნამდვილი გონებისა და სიტყვის მსგავსებას“.





ახლა ხატვის უნარიც აღარ არის საჭირო. ვის სჭირდები შენი პეიზაჟებით, ნატურმორტებით, პორტრეტებით, რომ არაფერი ვთქვათ ბატალურ სცენებზე? მაგრამ მხატვარი კულიკი, რომელმაც საკუთარი თავი, შიშველი, ჯაჭვზე დააბა და ძაღლის იმიტაციას ახდენდა, სხვა გზით წავიდა. მას ტაშს უკრავდა მთელი ცივილიზებული სამყარო, და კარგი  ფულიც იშოვა  ... ნახეთ, როგორი ბრძენია!
ასევე ძალიან ბრძნულად გაითქვა სახელი მწერალმა სოროკინმა, რომელმაც თავის რომანებში აღწერა კოპროფაგია (ექსკრემენტების ჭამა) და ანთროპოფაგია (ადამიანების ჭამა). მისი სიბრძნე სამშობლოშიც ღირსეულად დაფასდა და მის ფარგლებს გარეთაც. სამშობლოში ზოგიერთ სკოლაში მისი ბოლო რომანიც კი შეიტანეს პროგრამაში, როგორც კლასგარეშე საკითხავი ლიტერატურა, რომელშიც უხვადაა ბინძური გინება. ასევე ბრძენ ადამიანად არის მიჩნეული პოლიტიკოსი, რომელზეც კარგი იქნებოდა გიჟის პერანგის ჩაცმა. ბრძენ ადამიანებად არიან მიჩნეული „რუსული ისლამის“ პროექტის იდეოლოგები - რუსეთის და რუსების ისლამიზაციის აბსოლუტურად  უგუნური იდეის. მათი სიბრძნე აღიარებულია და ხელისუფლების მიერ წახალისებული, მათი პროექტის განხორციელებისთვის მნიშვნელოვანი თანხები გამოიყო.
ამ „ბრძნული შეშლილობის“ ვაკხანალიის უკან როგორ კარგად მოჩანს მისი სულისჩამდგმელის დამცინავი ღიმილი! ალბათ, ის თავს ძალიან ჭკვიან ადამიანად მიიჩნევს, ვინაიდან ასე მოხერხებულად დაამახინჯა მოციქულთა გამონათქვამების მნიშვნელობა. როდესაც პავლე მოციქული კორინთელ ქრისტიანებს მიმართავდა, ის, ბუნებრივია, აღშფოთებისკენ კი არ მოუწოდებდა, არამედ ქრისტეს აღიარებისა და ქრისტიანული მცნებების თანახმად ცხოვრებისკენ. ცხოვრებისკენ, რომელიც „ამ საუკუნეს“ შეიძლება სიგიჟედ მოეჩვენოს, მაგრამ რომელიც ჭეშმარიტი სიბრძნეა. უგუნურებად იყვნენ მიჩნეული თვისტომთა შორის ისეთებიც, ვინც უარს აცხადებდა წარმართულ სამსხვერპლოზე საკმევლის მოფრქვევაზე  და სიხარულით იტანდა ამის გამო საშინელ ტანჯვას. მაგრამ, საბოლოო ჯამში, ისინი „ამ საუკუნეშიც“  ბრძენნი აღმოჩნდნენ, რადგან მათი დიდება მრავალი საუკუნის მანძილზე შემოინახა, მათზე ლოცულობენ, მათ სახელებს შვილებს არქმევენ. მათი მდევნელთა სახელები თუ ახსოვთ კიდეც, მხოლოდ ამ წმიდა მოწამეებთან დაკავშირებით.

--
მაგრამ ძველ დროშიც და მოგვიანებითაც ყოფილან ფსევდონეტარნი, რომლებიც გარეგნულად კოპირებდნენ ნამდვილ სალოსთა ქცევას. მათი სიმულაცია მალავდა სიზარმაცეს, გარყვნილობას და გამალებულ სიამაყეს. სწორედ ამ მიზეზით XVIII საუკუნეში, რუსეთის საეკლესიო ხელისუფლებამ შეაჩერა სალოსების აღიარება და არ აკურთხა სულიერი გმირობის ეს განსაკუთრებული ფორმა. თუმცა რუსეთში სალოსები მაინც არსებობდნენ, არ გადაშენებულან. XX საუკუნეში მართლმადიდებელმა ეკლესიამ წმინდანებად  აკურთხა ნეტარი ქსენია პეტერბურგელი და ნეტარი ალექსეი ელნატსკი.
 ჩვენს დროში, ალბათ, როგორც არასდროს, სალოსობის ანტიქრისტიანული მსგავსებაა წახალისებული. სალოსები ძონძებში იყვნენ ჩაცმული? - კი, ბატონო. ჩვენ გვყავს ჰიპი, კლოშარები და სხვა ე.წ. არაფორმალები. სალოსები ზამთარში ფეხშიშველი დადიოდნენ? - კეთილი იყოს თქვენი მობრძანება პორფირი ივანოვის სექტაში. ისინი გაძლიერებულ მარხვას ინახავდნენ? - დღეს მრავალი სამეცნიერო ინსტიტუტები იკვლევენ სამკურნალო შიმშილის პრობლემას. და ამ დიეტის მოყვარულებიც მრავლად არიან. ხოლო ის ფაქტი, რომ ზოგიერთი სალოსი თითქმის ან მთლიანად შიშველი იყო, ეს ნუდისტების მიერ არის გავრცელებული. ახლა სერებრიანი ბორში მოსკოვის პოპულარულ პლაჟზე დიდი სიფრთხილი გმართებთ სიარული. წინააღმდეგ შემთხვევაში, შიშველ ადამიანთა მთელ ჯოგს გადაეყრებით, რომლებიც ბანაობენ, ფრენბურთს და კარტებს თამაშობენ, ჭამენ და არ რცხვენიათ თავისი სიშიშვლის, და სძულთ ისინი, ვისაც მათ გვერდით ყოფნა რცხვენიათ.
რაც უფრო მეტად თავისუფლად გრძნობენ თავს თანამედროვე მსოფლიოში შეპყრობილები, მით უფრო მნიშვნელოვანია ნორმების კრიტერიუმების შენარჩუნება. ამისათვის არ არის საჭირო რაიმე განსაკუთრებული ნიჭი, ეს ყველა ადამიანს შეუძლია. რა თქმა უნდა, უკეთესია, როდესაც ადამიანებს მათ სულიერ ბრძოლაში მხარს სახელმწიფო უჭერს, მაგრამ ნუ დავიმშვიდებთ თავს ფუჭი ოცნებით. გლობალისტური სახელმწიფო სხვა გუნდის მხარეზე ითამაშებს.  ამიტომ სიგიჟის შემოტევას ჩვენ უნდა გავუწიოთ წინააღმდეგობა. თუმცა, რატომ „ჩვენ“? ნუთუ „უხენაესის საფარქვეშ დამკვიდრებულს“ შეუძლია იმის თქმა, რომ ის მარტოა?

===============

თარგმნილია  მხოლოდ დისკუსიისთვის. 
მთარგმნელი არ იზიარებს ამ ავტორების აზრებს

====


"It seems as if marriage is viewed by some on the spiritual path as antiquated or restrictive to the liberated nature of our soul’s natural state. While everyone is free to embrace any particular belief that expresses their deepest personal truth, I wanted to take a moment to explore the spiritual significance of monogamy.

Before highlighting monogamy as an important cornerstone of inner development, it’s essential to pinpoint the most common barrier to it. The ego by nature is afraid of commitment. While it is able to remain committed toward a variety of pursuits, it only knows how to desire through anticipation, incapable of actually receiving the very thing it’s driven to seek. When a spiritual being claims restriction or limitation in a committed relationship, many red flags are raised. If one feels stifled in a relationship, it may be time to leave that partnership and move on. If one is attracted to their partner, but also desires intimacy with others, it is a tell-tale sign of spiritual immaturity attempting to hide in a tantric persona.

The ego can desire a variety of partners for a few key reasons: 

One reason is because new partners always offer the energy of contrast which fills the ego with excitement until the newness of such a connection begins to settle. From the viewpoint of ego, it must always seek fresh partners and new experiences on a habitual basis, in order to keep the momentum of conditioning active. Otherwise, the infrastructure of ego begins to implode as the light of realization unravels the ego through waves of boredom and depression.

Simply put, the ego constantly seeks new intimate partners to avoid the unraveling caused by awakening, which often wells up inside of us, when not constantly exchanging old things for newer experiences.

Another reason ego desires multiple partners is because having more than one lover gives the ego something to manage. Whether it is constantly making sure our chakras spin in a certain direction, attempting to keep our vibration at a certain level, or even managing the needs and desires of multiple partners, the ego seeks any form of micromanagement as a way of staying in-tact. Because the ego cannot be permanently satisfied by the love of one, it attempts to raise the stakes by creating scenarios where it is adored by more. Despite the ego’s shortcomings of never having the capacity to receive the intimacy it seeks, as it integrates into the maturity of our awakening soul, we develop the capacity and worthiness to receive the fullness of love as expressed from the intimacy of another.

Whether we are meant to give our love to one soulmate throughout our lives or a few key lovers to be encountered at various stages of our evolution, the importance of monogamy highlights the essence of spiritual expansion.

Monogamy is our ability to be fully present in our current relationships, as a way of unearthing the most fulfilling experiences each partnership is meant to provide. While you may or may not be destined to be together forever, why not give it your full effort, if choosing the beloved that has chosen you? 

While the commitment-phobic ego desires the idea of relationship, it is only the soul that benefits from the sacred union shared between two hearts.

When rooted in the soul, two hearts activate the evolution of the other. If incubating in ego, a relationship becomes a means through which conditioning is unraveled by the adversities each partnership encounters. While traditional marriage vows suggest, “till death do us part”, a modern day interpretation can be “till the death of our commitment do us part”.

This means we allow our monogamous relationships to be the sacred space where we put our deepest insights into practice, allowing our own hearts to blossom by how unconditionally we embrace the heart of our beloved, until the hands of time point us in different directions.

The notion that monogamy strips away one’s innate sense of freedom is a belief created by a fear of commitment. While the ego loves exploring options, it has little to no capacity to stand behind a decision. This is because once an option or partner has been chosen, the ego must now shift out of the fantasy of partnership and into the reality of relationship building. It is where the importance of compromise and considering someone else’s experience begins to unravel the self-absorbed patterning of human conditioning.

The spiritual importance of monogamy is a symbol of oneness with the Divine. While the ego yearns to be rescued by Source during moments of need, it is incapable of staying in the light to live out life’s destiny under the cosmic laws of Universal Will. Often times, the ego attempts to align with Source like a racecar pulling into a pit stop. Once repaired, its back in the race until it breaks down further. This is much like relationships, where ego seeks the loving support of another during its most vulnerable moments of growth. As soon as it is no longer in need, it often turns away from the heart that offered such support to find something fresh, new, and exciting to indulge.

Just as we turn inward during our deepest heartfelt surrender to allow our personal will to serve the greater will of our One Eternal Source, in monogamy, we come together in partnership to allow our individual wills to nurture and support the mutual flowering of intimate partnerships. While it is important for both partners to maintain their own individuality, as unique contributions toward the evolution of a mutual bond, it is equally important for a willingness to serve WE instead of just ME to be seen as opportunities to align with the vibration of unity consciousness.

Sometimes relationships have successfully run their course and it may be time to consider whether your current partner is right for your journey ahead. In other cases, it is the ego sensing its own demise, while hoping to preserve the nature of its fantasy by exchanging partners.

When we are able to see sacred partnership as a way in which we become fully invested in our life’s journey, as the perfection of divinity in human form, we are able to freely commit to the heart of our beloved without feeling as if anything will be sacrificed. In the end, the one who bounces around from relationship to relationship, only staying for as long as the newness is felt, ultimately misses out on the joy of true intimacy. Far beyond the fear of boredom in a relationship, there exists a depth of ecstasy, where every moment can be felt as outrageous love -making between two hearts. Such a high level of tantric bliss may be pursued by ego, but only exists for the soul to discover.

No matter how tumultuous any relationship may be, each one has been created to help integrate our deepest wisdom into expressions of practical wisdom, molding us into the most optimal perfection to welcome the arrival of the one we’re meant to love. Whether we are currently celebrating sacred partnership with our long-awaited beloved, being refined for such a relationship, or eagerly anticipating their arrival, may we embrace the importance of monogamy as a way of aligning with the light of Source energy. The more willing we are to be in monogamous relationship with our deepest truth, the more love can fill our hearts to bring forth our most fulfilling reality for the benefit of all.

In sacred partnership, we embrace the heart of another as our own, while cherishing our own needs, so to become better receivers of the one we were born to adore. Whether discovering renewed commitment in our current relationship, opening space for our true beloved to enter, or making our own hearts a more central point of focus, the importance of monogamy is the grace through which the ego is resolved. It is the awakening of unity consciousness."

~ Matt Kahn

Deep down, below the surface of the average man's conscience, he hears a voice whispering, "There is something not right," no matter how much his rightness is supported by public opinion or moral code.”
~ C.G. Jung

t's called obfuscation in the interest of deniability. You might say it's our lingua franca.” 
~ Robert Ludlum

When encountering the forces arrayed in defense of the overarching anti-emancipation virus known as 'authoritarian command, control & compliance' entrainment (especially in relation to religious indoctrination 'tolerance' and its limited hangout bagman role in service to overt theocratic fundamentalism), two of the primary fallacies one will encounter are the D.A.R.V.O. doctrine and the infamous "No True Scotsman" misdirection. 
In the case of D.A.R.V.O., a classic deployment involves something along the lines of, 'Why are focusing on the role played by Group(think) A in a particular situation of conflict / moral violation? Look at how Group(think) A has been historically treated by Group(think) B! Instead of assigning value assessments based upon universal principles of ethical sovereignty to Group(think) A's adherents, you should simply assume Group(think) A's collective/individual actions and ideologies are justified - or in the very least, worthy of being set aside/ignored - in favor of assigning complete culpability for A's documented depravities on Group(think) B's transgressions against them!' The Frankfurt/Tavistock promotion of moral relativism amongst the institutional educational autocracy has cemented this kind of unreasoning in public discourse.
With 'No True Scotsman', the avoidance clause might look like: 'The actions/ideologies of this particular sub-set of Group(think) A create a negative perception of Group(think) A as a whole; therefore, in the interests of PR damage control, the actions/ideologies of this sub-set within Group(think) A do not reflect the actual phenomenological/epistemological outlook of the Group(think) A culture as a homogeneous whole, despite the many similarities (including language, customs, rituals, spiritual practices, geographical locations, genetic bloodlines, historical grievances, etc. etc.) that connect the sub-set into the wider reality tunnel indoctrination brainwashing imposed by Group(think) A's mind control program'. This Frankfurt/Tavistock promotion of plausible deniability (in service to mass infiltration of separation consciousness into the fabric of everyday value-discernment deliberation) is a cornerstone of the Hegelian Dialectic table-setting routine.
Vigilant Awareness: another tool in the Integrated Embodied Individuated Emancipation toolbox - the back door hack out of the synthetic mutant matrix of consensus amnesia.

Enthusiasm is one of the most powerful engines of success. When you do a thing, do it with all your might. Put your whole soul into it. Stamp it with your own personality. Be active, be energetic, be enthusiastic and faithful, and you will accomplish your object. Nothing great was ever achieved without enthusiasm.” 
~ Ralph Waldo Emerson

What should young people do with their lives today? Many things, obviously. But the most daring thing is to create stable communities in which the terrible disease of loneliness can be cured.” 
~ Kurt Vonnegut
"There was once a lady who was arrogant and proud. Determined to attain enlightenment, she asked all the authorities how to go about it. She was told, "Well, if you climb to the top of this very high mountain, you'll find a cave there. Sitting inside that cave is a wise old woman. She will tell you." Having endured great hardships, the lady finally found this cave. Sure enough, sitting there was a gentle spiritual-looking old woman in white clothing, who smiled beatifically. Overcome with awe and respect, the lady prostrated at the feet of this woman and said, "I want to attain enlightenment. Show me how." This wise woman looked at her and asked sweetly, "Are you sure you want to attain enlightenment?" And the woman said, "Of course I'm sure." Whereupon the smiling woman turned into a demon, stood up brandishing a great big stick, and started chasing her, saying, "Now! Now! Now!" For the rest of her life, that lady could never get away from the demon who was always saying, Now!" 
~ Pema Chödrön

They want to be the agents, not the victims, of history. They identify with God's power and believe they are godlike. That is their basic madness. They are overcome by some archtype; their egos have expanded psychotically so that they cannot tell where they begin and the godhead leaves off. It is not hubris, not pride; it is inflation of the ego to its ultimate — confusion between him who worships and that which is worshipped. Man has not eaten God; God has eaten man.” 
~ Philip K. Dick
A sign of the endarkened timeline we collectively inhabit/co-consent-to... that I was thinking to myself whilst pulling the attached note up, "geez, it's been a while since I re-posted this..."

While the Antipodes is - and has been for some time - a kind of petri dish for social-engineering experiments that are disseminated and observed amongst relatively dispersed, small, easy-to-measure population densities (before being harnessed on much larger scales throughout the "dense hearts" of the northern hemisphere West), New Zealand has really been targeted over the past decade....the 1080 ecocide is just the tip of a very Luciferian iceberg.

“I need not look beyond this courtroom to see all the liars, the haters, the killers, the crooks, the paranoid cowards…We are all expendable for a cause. No one knows that better than those who kill for policy, clandestinely or openly, as do the governments of the world which kill in the name of God and country.” 
~ Richard “The Night Stalker” Ramirez, addressing the court

If the PsyOp warfare ain't broke, keep "fixing" with it.
Brussels adds its name to the increasingly-long list of communities around the world which have been traumatized in order to reinforce a particular narrative that serves a variety of purposes within our Matrix Control System. These attacks are a broken record situation, offering up the usual hints, outright fabrications, targeted chaos and telltale symbols/calendar dates/numerology tie-ins which have - despite the steady number of occurrences - never really been refined nor improved at all. This is due to the reality that there's no need to do so, for socio-cultural feedback in the wake of these crimes indicates that this level of ridiculous and psychopathic manipulation works just fine. Whether it involves Black Ops agents, mind-controlled patsies, or stage-managed extremist groups (or some combination thereof), the Predator is fed just the same. This article is not designed to provide a holistic examination of the issues and solutions - it is designed to get readers thinking about the interrelationship between short-term maneuvers and long-term intrigues...which inevitably leads to the realization that every single conflict, every genocide, every organized act of bloodshed is a "false flag", for the intended targets (humanity as a whole) and ultimate protagonists (various hyperdimensional and off-world 'agencies') are never placed at the scene of the crime.
Above all else, consciously-courageous awareness requires both discernment and an expanded perspective, for the era of playing their game by their rules is over.
First of all, these 'spectaculars' are not only done to further the scope of paramilitary police state control, nor to merely increase the Global War Agenda's 'rationalism', nor to simply generate lots of fear intoxication - they are also conducted in order to reinforce the good cop/bad cop, controlled opposition, 'nation state' chessboard, dog-and-pony show mentality amongst those who are in the midst of pulling the wool from their eyes.
There's already a lot of the usual internet-based blanket statements - "It's all due to the Zionists/ Freemasons / US Shadow Government / EU intelligence apparatus" - and accompanying sweeping condemnations (with a few 'Putin will give us the truth!' facepalms sprinkled in there), which is exactly the kind of misdirection and myopic reactionary response that reinforces the dualistic, binary programming of the Matrix Control System.
Creating the impression that the whole 'show' is built around the machinations of various human cabals (dueling away in earnest competition with one another)  is a primary mental entrainment activity for the Predator to perpetuate - "pay no attention to the hyperdimensional influence behind the curtain!" They may be killing one another and lots of innocents besides, and furthering the enslavement of humanity on a 3D level, but these useful psychos (and their many minions) are all serving masters who operate for reasons and timelines beyond basic human comprehension.
And while a multitude of ancient and well-established manipulation mechanisms are leveraged and exploited in cynical-cyclical fashion, it is crucial to transcend the 'black or white' fallacy when analyzing this phenomenon - just because group A exploits/brutalizes group B, it is a fallacy to automatically sympathize with (and even 'siding' with) group B as an interdependent actor of its own. That would be putting one's logic (analysis of facts and tendencies) in front of one's grammar (basic information and evidence) - instead of the other way around - and that is the first sign of a misdirected, confirmation bias-fueled mindset.
From Somalia to Saudi Arabia, from Sweden to Bali, the latest chapter in the movement of pieces on the cosmic chessboard unfolds...the handover of domination from one archetypal "Lord" Predator ('the age of Pisces') to the next-in-line to the mantle ('the age of Aquarius', a figure who goes by many titles down through the ages, including 'Allah') always involves a great deal of upheaval and accelerated strife, and the Islamic codes play a very large role in this current 'transition'. In the same way that Judaism (esp. Talmudic), Christianity (esp. Old Testament evangelical), Catholicism (full stop), Hinduism (the mega-violent Vedas), various indigenous belief systems, and even Buddhism (Tibetan civil wars) all act as the operating manuals for enslaving and brainwashing entire societies, Islam (the second half of the Quran) provides ample motivation for outright conflict and reactionary measures.
Political correctness, 'black or white' moral relativism, and fear of being killed as a messenger (another logical fallacy used to censor "non-groupthink" analysis) has meant that the possibility of even looking at the frequency of colonialism-abused faiths in a critical fashion, let alone linking them to prison planet conditions, is self-policed by many who otherwise have a very strong grasp (blinkered though it may be) of certain aspects of the issues at hand. 

To employ a personal angle in order to demonstrate a point here: my Mom is an incredible and kind individual who is a faithful Catholic, and I can separate her as a human being from the criminal and tyrannical regime in Vatican City. In the same way, there are multitudes of Muslim-faith people who are far removed in every way from the fundamentalist, supremacist, 'neo-Caliphate colonialism' worldview. Such truths do not erase the atrocities (both daily and otherwise) committed by the latest 'bad boy on the God block', nor does it magically remove the morphogenetic-mutating effects of worship (five times per day or once a week, the "prey-ing" generates the same consequences) and its divisive programming features.

To demonstrate the 'wheels within wheels' layered complexity of this orchestrated con game, please refer to this article:
 http://themostimportantnews.com/archives/the-temple-of-baal-coming-to-new-york-will-be-followed-by-hundreds-more-all-over-the-world

To put the above information (and editorial slant) in context of this article, it is necessary to view the situation from a new, expansive vantage point. What has been transpiring in the middle east over the past hundred years has a variety of symptoms (colonialism, resource control, geo-political posturing, ancient tribal hatred, and many more besides) but one underlying cause. All wars, all conflicts, all Us versus Them acts of bloodshed share a common foundational 'root trigger': the harvesting of human sacrifices for hyperdimensional feasts. The ritualistic nature of humanity's inhumanity to their fellow humans can be seen in the numerology, astrology, calendar dates and ( most importantly of all ) in the occulted-in-plain-sight symbolism which describes, deifies, and stabilizes the manipulative presence of the many God Impersonators - beings who have made both their Will and their Cravings traumatically evident in the cycles of human bondage.

(to read more on this subject, please refer to this WakeUpWorld article http://wakeup-world.com/2016/01/14/the-virus-of-religion-an-ancient-war-on-human-consciousness/ )
The middle east, given its ancient and current his-story, is a massive portal for 'calling in' the most virulent strains of Predator dominion - and, given the current astrological handover between 'overlords' and the resulting efforts at sending our planet into a more visible and brutal form of lockdown, it comes as no surprise that this so-called 'act of defiance' (which is actually an act of energetic vampirism and frequency mutation) is being rolled out by the minions of beings such as Baal.
These replica pillars (unsurprisingly being initially erected in such centers of human energy field ‘congregation’ as London’s Trafalgar square) are fractal portal doorways which link back into the original design, and act as a binary signal/low frequency collector between the luciferian 'central aggregator' and these satellite outposts.
Of course, expressions of deception are arising in all corners of Earth's multidimensional game , and this can be seen with the author of this piece, who (as a Christian) believes that his faith is somehow NOT connected - in a very direct way - to the same pantheon of psychopathic prison wardens, when the reality is that 'Yaweh' is a member of the factional warlord fraternity.

If 'woke' folks continue to choose one form of external authoritarian control over another - in whatever shape that may take - as some kind of 'best option for safety and comfort' cop-out (or actually believe that their choice is somehow the righteous one), then the hamster wheel of 'less bad' and 'more worse' coercion systems will continue to '(r)evolutionize' and augment the endless tragedy.

“In existing criminology there are concepts: a criminal man, a criminal profession, a criminal society, a criminal sect, and a criminal tribe; but there is no concept of a criminal state, or a criminal government, or criminal legislation. Consequently, the biggest crimes actually escape being called crimes.” 
~ P.D. Ouspensky


"A massive uprooting of dualistic thinking in the individual and collective consciousness is the beginning of a long struggle, but one that could, in our best hopes, bring us to the end of rape, of violence, of war.” 
~ Gloria E. Anzaldúa — с Andrew Morrissey.

"We always prepare ourselves for the previous enemy, even when we face an altogether new menace. Defenders of human individuality stand guard against the tyranny of the collective, without realising that human individuality is now threatened from the opposite direction. The individual will not be crushed by Big Brother; it will disintegrate from within. Today corporations and governments pay homage to my individuality, and promise to provide medicine, education and entertainment customised to my unique needs and wishes. But in order to so, corporations and governments first need to break me up into biochemical subsystems, monitor these subsystems with ubiquitous sensors and decipher their working with powerful algorithms. In the process, the individual will transpire to be nothing but a religious fantasy. Reality will be a mesh of biochemical and electronic algorithms, without clear borders, and without individual hubs.” 
~ Yuval Noah Harari
We busy ourselves trying to manage our way into connecting with our inner truth, into achieving the freedom of spontaneity, a heartfelt passion, a sense of grace and even that elusive quality of enlightenment. What does it take to finally possess those qualities for ourselves?

The dilemma set up by that question is similar to what you face in wanting to be ‘whole in body, mind and spirit’ - as though your wholeness were contained in the self and had a boundary, and you need only nurture those aspects of the self and bring them into balance to achieve it. All the ‘self-improvement’ programs in the world will not get you to wholeness - for you move towards wholeness not by what you make yourself do but by how you soften into the wakefulness of the Present.

I wouldn’t dissuade anyone from ‘self-improvement’, but without an awareness that our obsession with the self is cloaking the world around us in darkness; without an appreciation that the urge for self-improvement tends to pull us into self-tyranny; without a recognition that our desire to possess certain qualities is a fantasy of the dissociated male principle within us - without such understandings, the quest for self-improvement will carry us into division.

But grace, peace of heart, freedom - these things feel good. How are we to acquire them if there’s no way to acquire them? It’s a fair question - but it’s stuck in the web of our cultural assumptions. It’s like asking, “How do I achieve wholeness?” There is no need to achieve wholeness; it’s all that exists. You are held by wholeness in every moment of your life. The real question is how to soften your resistance to it: how to undo the fears and partitions and judgments of the inner tyrant, and soften into your remembrance of the whole, and into a remembrance of your life here and now, and also of your love. The hero’s unconditional love of being lives within you - within us all - and it is enough to initiate and support the surrender that carries you into wholeness."

~ Philip Shepherd, 'Radical Wholeness'

U see they think it’s the forest and bushfires and the plastic in sea and food but they see not that they are on fire and plastic inwardly. That outside is showing us what is inside


https://www.academia.edu/36749224/%D0%94%D0%BE%D0%BC%D0%B0%D1%88%D0%BD%D0%B8%D0%B5_%D0%B2%D0%BE%D0%B9%D0%BD%D1%8B_%D0%B2%D0%BE_%D0%B2%D1%80%D0%B5%D0%BC%D1%8F_%D0%BC%D0%B8%D1%80%D0%B0_%D1%81%D0%BE%D0%B7%D0%B4%D0%B0%D0%BD%D0%B8%D0%B5_%D0%BD%D0%BE%D0%B2%D0%BE%D0%B3%D0%BE_%D0%BF%D0%BE%D0%B2%D0%B5%D0%B4%D0%B5%D0%BD%D0%B8%D1%8F_%D0%BA%D0%B0%D0%BA_%D1%86%D0%B5%D0%BB%D1%8C_%D0%B2%D0%BD%D1%83%D1%82%D1%80%D0%B5%D0%BD%D0%BD%D0%B8%D1%85_%D0%B8%D0%BD%D1%84%D0%BE%D1%80%D0%BC%D0%B0%D1%86%D0%B8%D0%BE%D0%BD%D0%BD%D0%BE-%D0%B2%D0%B8%D1%80%D1%82%D1%83%D0%B0%D0%BB%D1%8C%D0%BD%D1%8B%D1%85_%D0%B8%D0%BD%D1%82%D0%B5%D1%80%D0%B2%D0%B5%D0%BD%D1%86%D0%B8%D0%B9

http://scjournal.ru/articles/issn_1997-292X_2015_12-3_52.pdf


https://www.gumer.info/bibliotek_Buks/Psihol/olshansk/02.php

https://sofyapremudraya.livejournal.com/1455522.html

Сначала религии заставили людей почувствовать вину за все удовольствия. Когда вы молоды, вы можете не слушать. Наверно жизненная энергия столь сильна, что даже если все проповедники будут кричать с крыш, жизнь всё равно увлечёт вас на свой собственный путь. 
Жизнь не верит в никакую религию. Жизнь сама себе религия. Она не слушает никого. Она знает свой путь, свою потребность, своё желание. Она знает куда двигаться. Ей не требуется никакого руководства, потому что всякое руководство это заблуждение.
Никогда не говорите реке - ты движешься неверной дорогой, я покажу тебе короткую и добродетельную. Ты слишком сильно наслаждаешься горами, долинами, лесами, песнями деревьев и цветов, это непростительно, я покажу тебе правильный путь... путь через пустыню. - Но реки не слушают священника, они продолжают петь свою песню в диковинах, горах и девственных лесах без всякого проводника и без всякой карты - без всякого проповедника... без всякой церкви они достигают океана, просто и естественно.