მესაკუთრეობა, როგორც ფსიქოპათია ა.ლეონიდოვი (ფილიპოვი)

მესაკუთრეობა, როგორც ფსიქოპათია
ა. ლეონიდოვი (ფილიპოვი)

          ფსიქოპათია არ შეიძლება იყოს წმინდა. მესაკუთრეობის განცდა კი  ზუსტად რომ ფსიქოპათიაა, რომელიც სრულიად დაუფარავი და თუნდაც სასაცილო იქნებოდა, რომ ის არ ყოფილიყო მხარდაჭერილი სხვა ფსიქოპათების მიერ. რა აქვს მხედველობაში ადამიანს, რომელიც აცხადებს: „მე პორტის მესაკუთრე ვარ“? რომ პორტი დედის მუცლიდან მოჰყვა მას? თუ რომ პორტს თან წაიღებს საფლავში? ნებისმიერი საღად მოაზროვნე ადამიანისთვის ცხადია, რომ ამ სამყაროში ადამიანი შიშველი მოვიდა, და შიშველივე წავა. პირველყოფილი ბელადების მცდელობა თან წაეღოთ ყორღანში საყოფაცხოვრებო ნივთები, არ გამართლდა. ყველაფერი, რაც მიწაში არ დალპა, არქეოლოგების ან საფლავთა მძარცველების ხელში აღმოჩნდა...
         არსებობს პირადი ფსიქოპათიები, ასევე არსებობენ ინდუქციური ფსიქოზები, რომლებიც მოიცავენ ადამიანთა დიდ ჯგუფებს. თუ ადამიანი მხოლოდ აცხადებს, რომ „მე პორტის მესაკუთრე ვარ“, ის სასაცილოა, რადგან არავის სურს მისი „უფლებების“ აღიარება. მაგრამ თუ იგივე განცხადებას აღიარებენ სახელმწიფო ორგანოები და სადამსჯელო აპარატი, თუ კი მას სტანდარტულად აღიარებენ მასები, - ფსიქოზი გადის ინდუქციურ დონეზე და სიცილს აღარ იწვევს. ქალაქის გიჟი „ოლიგარქად“ გადაიქცევა - მის ბოდვით განცხადებებს ძალიან ბევრმა დაუჭირა მხარი, და ახლა ისინი აღარ არის მიჩნეული ბოდვად, როგორც თავდაპირველი ვერსიით იყო ...
          არსებითად, ხელწერილისა და ნულების თამაში ფსიქოპათების და შეშლილების ბედია, რომლებიც გატაცებით განასახიერებენ ღმერთებს. ფსიქების შეთქმულების პრინციპები საკმაოდ მარტივია - „აღიარეთ ჩემი ბოდვა, და მე თქვენსას ვაღიარებ“.
      ასე ჩნდება მესაკუთრეთა საზოგადოების შიზოკრატია, რომელიც თავად არის გახლართული შეტყობინებებსა და მოტივებში, რადგან ისინი, როგორც ხალხში ამბობენ, „თითიდან გამოწოვილია“. მაგალითად, „რუს არისტოკრატთა ოჯახების წარმომადგენლები, რომლებსაც რევოლუციამდე სასახლეები, ცალკე სახლები და მამულები ეკუთვნოდათ, აღშფოთებულნი არიან, რომ სახელმწიფო მათი „საკუთრების“ გაყიდვას გეგმავს, - წერს გაზეთი „იზვესტია“. საინტერესოა, რომ სიტყვა „მათი“ „იზვესტიას“ ბრჭყალებში აქვს ჩასმული, თუმცა სიტყვებს „აბრამოვიჩის საკუთრება“ „იზვესტიის“ რედაქცია ბრჭყალებში არ ჩასვამს.

                                                                              ***

         „რუსეთში აზნაურთა ყველაზე ცნობილი გვარების - ობოლენსკების, შახოვსკოების, როჟდესტვენსკების და სხვათა  წარმომადგენლები - პირველად „გამოვიდნენ ერთიანი ფრონტით“, რათა გამოეხატათ თავისი შეშფოთება რუსეთში ისტორიული ძეგლების მომავალი პრივატიზაციის გამო. პირველი შეხვედრის ადგილად თავადებმა და გრაფებმა სანქტ-პეტერბურგი აირჩიეს, რადგან იქ ცხოვრობდა მათ წინაპართა უმრავლესობა და იქვეა  სახლები და სასახლეები, რომლებსაც რუსეთის აზნაურობა კვლავ მიიჩნევს „საგვარეულო ბუდეებად“.
       ჩრდილოეთ დედაქალაქში 7 ათასზე მეტი ისტორიული ძეგლია, რომელთა დიდი ნაწილიც თავმოყრილია ქალაქის ცენტრში. „რუსეთის საიმპერატორო კავშირის-ორდენის“ (რუსეთის ემიგრაციის უძველესი ორგანიზაცია) ხელმძღვანელის ბორის ტუროვსკის თქმით, პეტერბურგის ცენტრში მდებარე თითქმის ყველა შენობას ჰყავს კანონიერი მემკვიდრე.
       რა აქვს მას მხედველობაში? 2006 წლიდან კანონპროექტის ძალაში შესვლის შემდეგ, ნებისმიერს, ვისაც საკმარისი თანხა აქვს, შეუძლია შეიძინოს სანქტ-პეტერბურგში გრაფის სახლ-კარი, ან თუნდაც დიდი მთავრის სასახლე. ასეთი ღირებულებების კერძო საკუთრებაში გადაცემის რადიკალური გადაწყვეტილების ინიციატორი პეტერბურგის გუბერნატორი ვალენტინა მატვიენკო გახლდათ.
         ძველებური სახლ-კარის პრივატიზაციის ეპოპეა კარგა ხანია გრძელდება. ეს საკითხი სამჯერ განიხილა პრეზიდენტმა ბორის ელცინმა. იმ დროს, როდესაც რუსეთს სათავეში ვლადიმერ პუტინი ჩაუდგა, რათა აღედგინა წესრიგი სასახლეებთან დაკავშირებით, ორი კანონი იქნა მიღებული (ორივე - 2002 წელს). ერთ-ერთი მათგანის - „სახელმწიფო და მუნიციპალური ქონების პრივატიზების შესახებ“ - თანახმად, ნებადართული იყო ძეგლების გაყიდვა, ხოლო მეორე - „კულტურული მემკვიდრეობის ობიექტების შესახებ“, - ითვალისწინებდა ამ პროცესებზე დროებით ვეტოს დადებას.
         ხარვეზების მიუხედავად, სასახლეების რეფორმამ დადებითი გადაწყვეტილება მიიღო რუსეთის პრეზიდენტის ვ.პუტინისგან, რომელმაც აღნიშნა, რომ „ჩვენი ქვეყნისთვის ეს არ არის მხოლოდ სიმდიდრე, არამედ უზარმაზარი რესურსია, არანაკლები, ვიდრე ოქრო, ნავთობი და გაზი“.
         ამავდროულად, სანქტ-პეტერბურგის სასახლეების პრივატიზება უკვე შემდგარი ფაქტია. ჯერ კიდევ "კულტურული მემკვიდრეობის ობიექტების შესახებ" კანონით გამოცხადებულ მორატორიუმამდე ქალაქში პრივატიზებული იქნა რეგიონული მნიშვნელობის 20-ზე მეტი ძეგლი. ერთ-ერთი ყველაზე ცნობილი შენაძენი იყო ტენიშჩევის სასახლე ინგლისის სანაპიროზე, რომელიც  2002 წელს რომან აბრამოვიჩმა იყიდა.
      როგორც  პეტერბურგის გუბერნატორი, ყოფილი კომკავშირელი მუშაკი, მიიჩნევს, ამის არ უნდა გვეშინოდეს: „სასახლე ხომ „ჩელსი“ არ არის, ლონდონში ვერ წაიღებ“.
        გასაყიდად გამოტანილია ფედერალური მნიშვნელობის ცნობილი არქიტექტურული და ისტორიული ძეგლები, როგორიცაა, დიდი მთავრის ალექსეი ალექსანდროვიჩის სასახლე მოიკას სანაპიროზე, ბეზბოროდკოს აგარაკი სვერდლოვსკის სანაპიროზე, სამოილოვას სასახლე პავლოვსკში, იუსუპოვას სასახლე პუშკინოში. რეგიონალური მნიშვნელობის ძეგლთა შორისაა ბენუას, ლანსკოების, ზუბოვების, დურნოვოს ადგილ-მამულები. პრივატიზაციისთვის ამზადებენ სახლს ფონტანკაზე, სადაც ანა ახმატოვას მუზეუმია, კოჩუბეის სასახლეს.
          მოვლენები დრამატულად ვითარდება: ბარონ შტიგლიცის სასახლე - ისტორიული ნაგებობების პრივატიზების შესახებ კანონის მიღებისთანავე „ლუკოილის“ საკუთრებაში გადავიდა.
           - დღეს, როდესაც დაიწყო ისტორიული შენობების გაყიდვა, სახელმწიფოს შეიძლება გაუჩნდეს ახალი პრობლემები. აღმოჩნდება, რომ შენობებს ორი მფლობელი ჰყავს: ფაქტობრივი მყიდველი და მემკვიდრე, რომელსაც აქვს საკუთრების უფლების დამადასტურებელი ყველა დოკუმენტი ...“ - განუცხადა „იზვესტიას“ ბორის ტუროვსკიმ.

                                                                    ***

          ტუროვსკი მოკრძალებულობას იჩენს. მესაკუთრეობის სიგიჟე ამ მაგალითში განსაკუთრებით მკაფიოდ არის გამოხატული, რადგან არსებობს არა ორი, არამედ უფრო მეტი მესაკუთრე. პირველ რიგში, მან არ გაითვალისწინა საბჭოთა კანონები, რომლის მიხედვითაც სასახლეების მფლობელი სახელმწიფოა. ასე რომ, თუ ბრბოს განწყობა შეიცვლება, მაშინ ნებისმიერ მომენტში შეიძლება ხელცარიელი დარჩეს, როგორც სასახლის ძველი, ასევე ახალი მესაკუთრე. უბრალოდ, ახალი პროკურორი წარადგენს საბჭოთა დოკუმენტებს  ნაციონალიზაციის შესახებ და ორივე მესაკუთრეს ხელცარიელს დატოვებს.
        თუმცა ესეც არ არის საკმარისი. ცარიზმის დროინდელი საკუთრება - ეს არის მმართველი პირების ახირების პროდუქტი, რომლებიც ყველაზე ნაკლებად ფიქრობდნენ კერძო საკუთრების სიწმინდის დაცვაზე. მეფეები ერთს ართმევდნენ და მეორეს აძლევდნენ. მათ, ვისაც მეფემ ან დედოფალმა  სასახლე წაართვეს, ვთქვათ, 1918 წელს, შეიძლება ატეხონ განგაში იმის გამო, რომ მეფის წყალობა იყო უკანონო, სხვის ხარჯზე, ამიტომ ...  აშკარაა, რომ თუ საბჭოთა ხელისუფლების განკარგულებებს უმნიშვნელოდ ჩავთვლით, ასევე უმნიშვნელოდ შეიძლება ჩაითვალოს სამეფო ბრძანებულებებიც.
         მაგრამ ესეც არ არის საკმარისი. ხელისუფლების შეცვლისას, ახალმა მმართველმა შეიძლება ახალი დეკრეტი მიიღოს, რომელიც დაუპირისპირდება  მეფის, საბჭოთა, ელცინის, პუტინის გადაწყვეტილებებს. გამოჩნდება კიდევ ერთი „კეთილსინდისიერი მფლობელი“, რომელიც ასევე წარადგენეს სასამართლოში „იზვესტიაში“ ხსენებული დოკუმენტის მსგავს საბუთს.
       „ნინა როჟდესტვენსკაიამ, რომლის ბებია გრაფინია იყო, აღიარა, თუ როგორი გულისტკივილით უყურებს ის თავის საგვარეულო სასახლეს გატჩინაში, სადაც დღეს მმაჩის რაიონული განყოფილებაა: „ჩემი ბაბუა გატჩინის საპატიო მიქალაქე იყო, მარია ფიოდოროვნას კანცელარიის გამგე. მან 1910 წელს იქ მიწა იყიდა 33,500 რუბლის საფასურად - მე შენახული მაქვს ნასყიდობის ქაღალდი. 1914 წელს მან სახლი ააშენა - ამ სახლში მთელი ჩვენი ოჯახი ცხოვრობდა ...“
         ეჭვგარეშეა, რომ ნასყიდობის ქაღალდს“ სწრაფად გამდიდრებული რომან აბრამოვიჩიც ინახავს, ის ცოცხალ თავადთა პალატებში დასახლდა, რომლებიც საზღვარგარეთ ნესტიან ბინებს ქირაობენ. ინახავენ „განათლების სახალხო კომისრების“ სხვადასხვა გადაწყვეტილებებს ისინიც, ვინც აბრამოვიჩამდე შესახლდნენ თავადის სასახლეში. ყოველივე ეს მეტყველებს მესაკუთრეობის სრულ მარაზმზე, რომელიც გააზრებულია, როგორც გარკვეული სახის საკრალური  წმინდა ქმედება. ჯაჭვს „ჩვენ მოვიპარეთ - ჩვენ მოგვპარეს“ ფესვები შორეულ საუკუნეებში აქვს გადგმული, კაცობრიობის წინაპართა ცოდვებში. თავდაპირველად ხომ ადამმა და ევამ მოიპარეს სხვისი ვაშლი, რამაც, ფაქტობრივად, წინასწარ განსაზღვრა მათი მიწის „მფლობელობა“. ამიტომ არასოდეს არ არსებობდა და არ იქნება წმინდა და კანონიერი კერძო საკუთრება. ეს ილუზიაა, „მესაკუთრეობის ისტერიის“ მეტ-ნაკლებად კოლექტიური, ინდუქციური და მეტ-ნაკლებად ხანგრძლივი ფსიქოზი.
         როდესაც ეს ფსიქოზი, ბოდვა და მარაზმი გაივლის, მისგან არაფერი დარჩება. „ვის წინაშეც მთელი სამყარო მტვერში იყო - ის ნაპრალშია გაჭედილი, როგორც პალო“ ...
       ორ ფაქტთან დაკავშირებით აშკარა გაუგებრობა არსებობს. პირველ რიგში, ის ფაქტი, რომ სოციოფსიქიკა ერთიანია, რომ ის არ არის დაყოფილი პოლიტიკაზე, ეკონომიკაზე, რელიგიაზე და რომ არ არსებობენ ეკონომიკური საკითხები რელიგიისგან განცალკევებით, ან რელიგიური საკითხები ეკონომიკისგან განცალკევებით. სოციოფსიქიკა ერთიანია, და ის ყველაფერს მართავს. ადამიანები აკეთებენ იმას, რაც სწამთ და არ აკეთებენ იმას, რაც არ სწამთ.
         მეორეც, სოციოფსიქიკა კარნახობს საერთოობას მის რეალობას . საზოგადოება, რომელსაც სურს ფრენა, მაგრამ არ იცის როგორ, საბოლოო ჯამში ფრენას ისწავლის. საზოგადოება, რომელსაც შეუძლია ფრენა, მაგრამ არ სურს, თანდათან დაკარგავს ფრენის უნარს. ეს ორი ჭეშმარიტება მათაც უნდა გაითვალისწინონ, ვისაც  სერიოზულად სურს გაიგოს მსოფლიო სიმდიდრის სტრუქტურა.

                                                                  ***

       „Citu Private Bank“ და „Knight Frank“ მოამზადეს მეექვსე ანგარიში "Wealth Report 2012“, რომელშიც გაანალიზებულია გლობალური სიმდიდრის სტრუქტურა და მდიდართა ამა ქვეყნისა სოციოლოგია. როგორც ანგარიშიდან ჩანს, ბოლო ხუთი წლის განმავლობაში მსოფლიოში 100 მლნ დოლარის მფლობელთა რიცხვი 29%-ით გაიზარდა, 63 ათასამდე. მდიდართა მთავარი წყარო განვითარებადი ქვეყნებია. სამხრეთ და ცენტრალურ აზიის ქვეყნებში მულტიმილიონერთა რიცხვი ამ პერიოდის განმავლობაში სამჯერ გაიზარდა, ახლო აღმოსავლეთის ქვეყნებში - ორჯერ. როგორც მკვლევარები პროგნოზირებენ, ეს ტენდენცია გაგრძელდება. განვითარებად ქვეყნებში დოლარის მულტიმილიონერთა რიცხვი ორჯერ სწრაფად იზრდება, ვიდრე განვითარებულ ქვეყნებში, და ეს ტენდენცია გარდაუვალია. სიმდიდრე განუყოფელია სიღარიბისგან, და სიღარიბის დაძლევასთან ერთად, ერთმანეთთან დაკავშირებული ჭურჭლის კანონის შესაბამისად, სუპერსიმდიდრეც ქრება.
       თუ ადამიანმა არ დააგროვა ვალი, ან პატიოსნად გადაიხადა ყველა დავალიანება, სუპერმდიდარი რაჯა-ნაბობი ის უბრალოდ ვერ გახდება.
        საზოგადოებრივი ხელშეკრულების თეორია სხვა საკითხებს შორის გულისხმობს, რომ მოქალაქეები აკონტროლებენ და ამტკიცებენ ერთმანეთის შემოსავლებს. განსაკუთრებული დამსახურებისთვის შეიძლება მაღალი შემოსავალი ეკუთვნოდეს, მაგრამ არც ერთი საზოგადოებრივი ხელშეკრულება არ დაუშვებს ერთი ოჯახის ათასჯერ უპირატესობას მილიონობით სხვა ოჯახზე. აქ, ტერორს და დიქტატურას, რომელიც არღვევს საზოგადოებრივი ხელშეკრულების ფარგლებში მოლაპარაკების  ყველა დემოკრატიულ ტრადიციას, სჭირდება მათემატიკური გარდაუვალობა.
        რეალობის ბულდოზერმა გადათელა ძველი ეკონომიკური მეცნიერების დეკორაციები, აღმოაჩინა თანამედროვე ეკონომიკური აზროვნებისთვის სამეურნეო პროცესების ახალი პერსპექტივები. პირველ რიგში, აღმოჩენა გახდა ის ფაქტი, რომ ორი საუკუნის განმავლობაში „საწარმოო ძალებს“ უწოდებდნენ არა საწარმოო ძალებს, არამედ ამოღების საშუალებებს.
        ადამიანი სინამდვილეში არაფერს არ აწარმოებს. საუკეთესო შემთხვევაში, ის შრომისმოყვარეობას იჩენს და საბოლოოდ დამუშავებულ სახეს აძლევს ბუნების მიერ მუქთად ბოძებულ საჩუქარს. მაგრამ ამ დამუშავებას უმნიშვნელო ღირებულება აქვს მუქთად შეძენილი ნედლეულის რეალურ ღირებულებასთან შედარებით. უფრო ხშირად ადამიანი ნედლეულის დამუშავების საშუალებას აძლევს უიღბლო ადამიანებს, თავად კი ვაჭრობს, მაგალითად, ნავთობის ნედლეულით ყოველგვარი გადამუშავების გარეშე, და საწარმოო ბიზნესში იღებს წარმოუდგენელ პროცენტულ მოგებას.   
       ორი საუკუნის განმავლობაში ჩვენ, ეკონომისტები, საკუთარ თავს ვატყუებდით: ადამიანების ეკონომიკა კვლავ მომხვეჭელურია. ჯერ კიდევ პირველყოფილ საზოგადოებაში მონადირე და შემგროვებელი ითვისებდნენ ირემს ან რომელიმე მცენარის ფესვს და როგორღაც ადაპტირებდნენ მათ მოხმარებას (მაგალითად, ღეჭავდნენ), მაგრამ ეს არ გვაძლევდა საბაბს გვესაუბრა პირველყოფილი მეურნეობის  მწარმოებლურობაზე.
         მაგრამ იმ ჭეშმარიტებიდან გამომდინარე, რომ ადამიანი თვითონ, შრომით არაფერს აწარმოებს, რომ ნებისმიერ მის შრომას ძალიან დაბალი ღირებულება აქვს ბუნების საჩუქართან შედარებით, აუცილებლად გამომდინარეობს შემდეგი: შრომას არ აქვს ობიექტური ღირებულება და შრომით არ არის წარმოებული არავითარი სიმდიდრე, ხოლო საწარმოო ძალები - სინამდვილეში ამოღების საშუალებებია. ისინი სარგებლობენ ბუნების სიკეთეებით ორი შეზღუდვის გათვალისწინებით:
         1. რამდენსაც შეძლებენ მათი გონების, კრეატიულობის, გამომგონებლობის  შესაბამისად.
         2. რამდენის მოპოვების საშუალებასაც მისცემს ამ ტერიტორიაზე ხელისუფლება.
       ანალოგიურად, საბანკეტო სუფრაზე მიწვეული ადამიანი შეზღუდულია ორი რამით: თავისი კუჭის ზომით და მასპინძლის ნებართვით. ჩვენ ხომ ვერ ვიტყვით, რომ ამ ღორმუცელამ, რომელმაც შესანსლა ნაირ-ნაირი გემრიელი საჭმელი მასპინძლის სუფრაზე, დანა-ჩანგლის ხმარებით გამოიწვია თავისი მაძღრობა.
         არა, რა თქმა უნდა, იგი მიიწვიეს და მან შეჭამა, რამდენიც შეეძლო და რამდენიც იყო ნებადართული, ეს არის და ეს. მაშინ რა არის ეკონომიკა, თუ არა ორ შეთქმულებათა დაპირისპირება - საკუთრების სახით ხელისუფლების უზურპატორთა შეთქმულების და  პროფკავშირების სახით მშრომელთა შეთქმულების?
          მაგრამ ყველა, იქნება ეს მეპატრონე ბურჟუაზიულ თეორიებში, თუ მუშა  პროლეტარულ თეორიებში - საკუთარ თავს, საყვარელს, წარმოებული  ღირებულების წყაროდ მიიჩნევს!
          ეს იყო პირველი შოკი ეკონომიკური აზროვნებისთვის.
          მეორე შოკი აღმოჩნდა, რომ შემოსავლის წყარო არ არის შრომა და არც რენტის პროცენტი, და არც ძვირფასი ლითონები, რომელსაც ზედ დაადნა უკვდავი კოშჩეი. შემოსავლის ერთადერთი რეალური წყაროა მმართველი იდეის ეტალონებისადმი შესაბამისობა. მაგალითად, ჩვეულებრივი ადამიანების რწმენა, რომ „ამერიკა მართავს“ და ღირებულებას აძლევს დოლარის მწვანე ქაღალდს. მაგრამ ეს მწვანე ქაღალდი უკვე დიდი ხანია არ არის უზრუნველყოფილი არც ძვირფასი ლითონებით, არც შრომით, არც რენტის პროცენტებით (იმიტომ, რომ აშშ უკვე დიდი ხანია კრედიტორიდან იქცა მთელი მსოფლიოს გადაუხდელ მოვალედ). თუმცა, რა? სანამ ბრბო უყურებს ჰოლივუდის ფილმებს ამერიკული დემოკრატიის წამყვანი და სახელმძღვანელო როლის შესახებ,  დოლარის მიმართ იქნება „ღიმილიანი“ დამოკიდებულება, სხვა ვალუტების მიმართ - „დაუდევარი“.
         ღირებულება იმის კი არ აქვს, რაც ღირებულია. ღირებულება აქვს მხოლოდ იმას, რასაც მასა თავის კოლექტიურ ცნობიერებაში აძლევს სუბიექტურ ღირებულებას. თუ ხვალ მასას შეიპყრობს გამოყენებული პიპიფაქსის ღირებულების იდეა, მაშინ იახტები და გოლფკლუბები  დაიწყებენ გამოყენებული ტუალეტის ქაღალდის დამაგროვებლების ყიდვას.

                                                          ***

          მასების ისტეროიდული სიგიჟე ქმნის იმ ერთეულების სუპერშემოსავალს, რომლებმაც ხელში ჩაიგდეს ამ სიგიჟის გასაღები. ნუთუ გრაბოვამ და მავროდიმ არ გვიჩვენეს ეს სათანადო დამაჯერებლობით, როგორც პოეტი წერდა, „რეალურად, უხეშად, ვიზუალურად“?
         მაგრამ თუ სპეკულაციური ხასიათის სუპერშემოსავლების წყარო არის (განსაკუთრებულ განხილვას ჯერ-ჯერობით საჭიროებს ინოვაციური ბიზნესი, რომელიც ქმნის მოპოვების საშუალებას და არ იყენებს მათ) მასების ისტეროიდული სიგიჟე, დასკვნა მარტივია: რაც უფრო მაღალია მასების სიგიჟე, მით უფრო  მაღალია ფსიქებზე ზემოქმედების კოდების მფლობელთა  შემოსავალი.
        ეს განმარტავს იმ ფაქტს, რომელზეც ასე იმტვრევენ თავს ჩემს მიერ ციტირებული „Cit Private Bank“-ისა და „Knight Frank“-ის დიდი მოაზროვნენი. რატომ არიან ნაკლებად მდიდარ ქვეყნებში სუპერმდიდარი მოქალაქეები, ვიდრე ღარიბ ქვეყნებში? რატომ არის, რომ გონივრულ, მდგრად, ჯანსაღ ეკონომიკაში მილიონერები თავის სტატუსამდე მხოლოდ რამდენიმე თაობის განმავლობაში იზრდებიან, ხოლო ქაოსისა და სიგიჟის ეკონომიკაში, მილიონერები წვიმის შემდეგ სოკოებივით მრავლდებიან?
        სამწუხაროდ, ჩვენს მიერ ამოხსნილ ეკონომიკურ ამოცანაში (გამდიდრების საშუალება=დომინანტური იდეის შესაბამისობის ეტალონს) არაფერია ნათქვამი დომინანტური იდეის ინტელექტუალურ ხარისხზე. თუ თქვენ ხართ „ფრანგი ბორდოდან“, მაშინ ევროპაში ეს არაფერს მოგცემთ, მეფის რუსეთში კი ძალიან ბევრმა ფრანგმა მხოლოდ თავისი ფრანგული წარმომავლობის წყალობით შეიძინა ქონება. ნაპოლეონის ჯარის 200 ათასი ტყვედან უკან ევროპაში დაბრუნება არავინ მოისურვა. რატომ უნდა დაბრუნებულიყვნენ, თუ ყოფილ ხელოსნებს და ლაქიებს თავადები  გუვერნიორებად იყვანდნენ ყოველგვარი შემოწმების გარეშე ?
        1993-97 წლებში მასობრივი სიგიჟით და გონების სიბრმავით წარმოშობილი პრივატიზაციის კრიმინალური ნაღები უაღრესად არამიმზიდველ სოციალურ ტიპს წარმოადგენს, რომელსაც არ გააჩნია აზნაურთა კეთილშობილება და ღირსება, ბურჟუაზიული მომჭირნეობა და რაციონალურობა, მსახურების და თვითსრულყოფილების სახელმწიფო იდეა.
         რუსეთში, მათი რიცხვი (ადამიანებისა, რომელთა სიმდიდრე 100 მილიონ $  აღემატება), მომდევნო ხუთი წლის განმავლობაში 75-76%-ით გაიზრდება. მსოფლიოში ზრდის მაჩვენებელი ორჯერ დაბალი იქნება - 37%. ჩვენ დავეწიეთ და გადავუსწარით სასურველ დასავლეთს, მაგრამ რომელ სფეროში? ეს ვირთხები, რომლებიც ერთად მტაცებლები არიან, ცალ-ცალკე კი მხდალები, მუდმივად ჩრდილში იმალებიან, ბნელ სოროებში, საზრიანები არიან კონკრეტიკაში და ჭკუასუსტები ზოგადი აბსტრაქციის განხილვისას. ასეთები დაინახეს ისინი  «The Wealth Report 2012» ავტორებმა:
          „მაგრამ რუსეთიდან, აზიიდან და ახლო აღმოსავლეთიდან გადმოსახლებულებს ურჩევნიათ „ნაშოვნი“ ფულის დახარჯვა ლონდონსა და ნიუ-იორკში უძრავი ქონების, საფრანგეთში შალეს, კოლექციური ღვინისა და სპორტკლუბების ყიდვის გზით“. მოსკოვი მდიდარი რუსების პრიორიტეტთა სიაში, რომლებიც რუსეთის წინაშე ვალში არიან, მეათე ადგილზე იმყოფება.
        რუსი მილიონერები უფრო ხშირად ყიდულობენ "მეორე სახლს" პრემიულ სეგმენტში საზღვარგარეთ, უპირატესობას ანიჭებენ დიდ ბრიტანეთს, საფრანგეთს, აშშ-ს, ესპანეთსა და იტალიას. „სიტუაციას მკვეთრად ამწვავებს რუსეთში მულტიმილიონერების მიმართ ცუდი დამოკიდებულება. რუსეთის ეკონომიკას დიდი საინვესტიციო პრობლემები აქვს. რა თქმა უნდა, ჩვენი ეკონომიკისთვის უკეთესი იქნებოდა, თუ მდიდარი ადამიანები რუსეთში ცხოვრებას მიანიჭებდნენ უპირატესობას, ინვესტირებას რუსეთის უძრავ ქონებასა და ბიზნესის განვითარებაში“, - ამბობს რუსეთის ეკონომიკური სკოლის პროფესორი კონსტანტინე სონინი.

                                                                  ***

       რა იქნება უკეთესი და რა უარესი, მისი გადასაწყვეტი არ არის. ამას გადაწყვეტენ მასები, რომლებიც შეპყრობილი არიან სოციალ-დარვინიზმის ისტერიით, და ისინი, ვინც მათ მანიპულირებას ახდენენ. ამჟამად, ქვეყნის განაჩენი აშკარაა: რუსეთის ფედერაციაში ყველაზე პოპულარული ქურდის პროფესიაა. 140 მილიონიანი მოსახლეობიდან 40 მილიონს აქვს ჩადენილი სხვადასხვა სიმძიმის კრიმინალური დანაშაული, რაც აბსოლუტური რეკორდულია მსოფლიოში ერთ სულ მოსახლეზე (ინტერპოლის მოსკოვის ბიუროს ყოფილი ხელმძღვანელის ვ. ოვჩინსკის მონაცემებით). ცხოვრების ყველაზე სასურველი გზაა პარაზიტიზმი, რომელიც ქმნის "შავ ხვრელებს" მოქალაქეებს შორის, ვინც ყველაფერს აღიქვამს და არაფერს არ აბრუნებს უკან.
         ცხოვრებისადმი სამომხმარებლო დამოკიდებულებას სრულად ატროფირებული ბუნებრივი მოთხოვნილებით დაეხმარო ახლობლებს სულ  უფრო მეტი რუსი დემონსტრირებს.
         კვლევის ავტორებმა შენიშნეს მილიონერების ინვესტირების ინტერესი სპორტულ კლუბებსა და გუნდებში (დღეს წამყვანი სპორტული გუნდების 50% ეკუთვნის კერძო პირებს), ასევე უძრავ ქონებაში, ხელოვნებაში და სამომხმარებლო საქონლის მაღალ სეგმენტში. მილიონერების 37%-მა თავი გამოაცხადა ღვინის ინვესტორად. ეს უკანასკნელი, ალბათ, მათი ქვეცნობიერი მეხსიერების გამოძახილია, ვინაიდან მათ თავისი ქონება დააგროვეს გადარეული და მეტისმეტად მსმელი ხალხის ხარჯზე. ან, იქნებ, ეს უბრალოდ პიროვნების ანარეკლია, ვისთვისაც ღვინო, ვთქვათ, უკვე გასაგებია, წიგნი კი უკვე არა ...

https://m-kalashnikov.livejournal.com/1204978.html

https://tatyana-0953.livejournal.com/1986568.html


https://zen.yandex.ru/media/id/5b02f9b8bce67eb9a3066f93/priruchit-psihopata-chast-2-5c2d456626ab5500aa275d28

XXIII დიდი აბანოს კითხვები „მასობრივი ფსიქოზის ანთროპოლოგია მოდერნულ საზოგადოებებში“

კირილ კორჩაგინი
XXIII დიდი აბანოს კითხვები „მასობრივი ფსიქოზის ანთროპოლოგია მოდერნულ საზოგადოებებში“  

       კირილ კორჩაგინი
XXIII დიდი აბანოს კითხვები „მასობრივი ფსიქოზის ანთროპოლოგია მოდერნულ საზოგადოებებში“ 

        დიდი აბანოს კითხვები, რომელიც წელს, ისევე, როგორც შარშან, საერთაშორისო მემორიალში ჩატარდა,  მიეძღვნა თემას, რომელიც, ერთი შეხედვით, შორს არის იმ თემებისგან, რომელსაც განიხილავს ჟურნალი „ახალი ლიტერატურული მიმოხილვა“. თუმცა, ეს შთაბეჭდილება დიდწილად მაცდუნებელია: მასობრივი ფსიქოზი ბევრი ჰუმანიტარული და სოციალური დისციპლინისთვის აღმოჩნდება ის სფერო, სადაც ჩვეულებრივი მოსაზრებები სამყაროზე უკანა პლანზე გადაიწევს, ხოლო არსებული რეალობა ელვისებური სისწრაფით გარდაიქმნება მოულოდნელი და ხშირად კატასტროფული გზით. მასობრივი ფსიქოზი კულტურისა და საზოგადოებრივი ცხოვრებისთვის ერთგვარი შმიტეანური საგანგებო მდგომარეობაა, რომელიც  შეაჩერებს ჩვეულებრივ წესრიგს, რათა კარი გაუღოს არქაიკას, რომელიც ჩვეულებრივ სადღაც ყოველდღიური ცხოვრების მიღმა იმყოფება. ამიტომაც, იკვლევდა მასობრივ ფსიქოზს ნეოფროიდისტული ფსიქოანალიზი, მიშელ ფუკოს არქეოლოგია, საკრალობის ფრანგი მკვლევარები ჟორჟ ბატაით ჯორჯ და როჟე კაიუაით დაწყებული და რენე ჟერარისა და მორის გოდელიეთ დამთავრებული. კონფერენციაზე წარმოდგენილი მოხსენებები ხშირად არ იცავდნენ რომელიმე კონკრეტულ მეთოდოლოგიას და მასობრივ ფსიქოზს აძლევდნენ ფართო ინტერპრეტაციას, აერთიანებდნენ სხვადასხვა მიდგომებს და მიმართავდნენ სხვადასხვა სიუჟეტებს მოდერნული საზოგადოებების ისტორიადან -  ექიმბაშობის ფენომენიდან ომისშემდგომ დასავლეთ გერმანიაში (მონიკა ბლეკი) ეკატერინე II-ის ანტიმასონურ თხზულებებამდე (ანდრეი ზორინი) მათ მიერ პროვოცირებული საზოგადოებრივი ისტერიით. მიუხედავად ამისა, ყველა მოხსენებას ახასიათებდა ერთი  გამჭვირვალე სიუჟეტი: ყველა მომხსენებელს აინტერესებდა, თუ რა როლს თამაშობს მასობრივ ისტერიებში და ფსიქოზიში ხელისუფლება, შესწევს მას თუ არა რეალურად მათი ინდუცირების და კონტროლის უნარი, თუ ის თვითონ ხდება სწრაფად მასობრივი ფსიქოზის მსხვერპლი.
          კითხვების პირველი სექცია „მასობრივი ისტერია, სოციალური აპოკალიფსი და მათი ნაყოფი“ გაისხსნა მონიკა ბლეკის (ტენესის უნივერსიტეტი) წიგნის პრეზენტაციით „სიკვდილი ბერლინში: ვაიმარის რესპუბლიკიდან გაყოფილ გერმანიამდე“, რომელიც თანდათანობით გადავიდა მოხსენებაში: „როგორი იყო მასობრივი ისტერია? საოცარი განკურნება და საზოგადოების აპოკალიფსური მოლოდინი  დასავლეთ გერმანიაში მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ“. მოხსენების ცენტრშია დასავლეთ გერმანიიდან მკურნალის ბრუნო გრონინგის ფიგურა, რომელმაც 1940-1950 წლებში წარმოუდგენელი პოპულარობა მოიპოვა. გრონინგის კარიერა ელვისებური იყო: 1949 წელს ვესტფალიის ქალაქ ჰერფორდიდან დედაქალაქამდე სწრაფად აღწევს ხმები სასწაულებრივი განკურნების შესახებ; გერმანიის უახლეს ისტორიაში ეს სიუჟეტი  „ჰერფორდის სასწაულის“ სახელით რჩება: იმ წლებში ამ საკითხს ხშირად უბრუნდებოდა გაზეთი „Der Spiegel“-ი, მის შესახებ დოკუმენტური ფილმი გადაიღეს და ა.შ. გრონინგის მიმდევრები მას მესიად მიიჩნევდნენ, და არც მას არ უარყვია ეს სტატუსი. მომხსენებლის ყურადღება მკურნალმა მიიქცია იმ უცნაური ადგილით, რომელიც მან დაიკავა ომისშემდგომი გერმანიის ისტორიაში: მისი თაყვანისმცემლების თვალსაზრისით, მას უნდა გამოესყიდა გერმანელი ხალხის ცოდვები - ის იყო განკითხვის დღის მაუწყებელი, რომელმაც ყველაფერს თავისი ადგილი უნდა მიუჩინოს. მომხსენებლის განცხადებით, ასეთი აღქმა იყო არა მარტო რთული მდგომარეობის შედეგი, რომელშიც გერმანია იმყოფებოდა ომის შემდეგ, არამედ იმ ესქატოლოგიური განწყობების აღმავლობისა, რომელმაც ქვეყანა მოიცვა ჯერ კიდევ 1890-იან წლებში, როდესაც სხვადასხვა ქრისტიანული საზოგადოება და სექტა ბევრ მიმდევარს იზიდავდა. თითოეული საზოგადოება სთავაზობდა გადარჩენის საკუთარ ვარიანტს, რომელიც ხშირად მესიანურ მოლოდინებს უკავშირდებოდა: მომხსენებლის აზრით, ჰიტლერის საოცარი წარმატება ასევე დაკავშირებული იყო ამ განწყობებთან, მაგრამ ისინი მისი გარდაცვალების შემდეგაც აქტუალური დარჩა. 1949 წელს, გრონინგის გამოჩენამდე ცოტა ხნით ადრე იწყებს გავრცელებას წინასწარმეტყველება სამყაროს სწრაფი და გარდაუვალი დასასრულის შესახებ, რომელსაც ტრანსლირებდა მრავალი ასტროლოგი და ნათელმხილველი. როგორც ჩანს, გრონინგი გამოჩნდა ამ მოძრაობის ტალღაზე, როგორც ადამიანი, რომელმაც გერმანია უნდა გადაარჩინოს ესქათოლოგიური კატასტროფისგან.
          კონსტანტინ ბოგდანოვმა (რუსეთის მეცნიერებათა აკადემიის რუსული ლიტერატურის ინსტიტუტი) მსგავს სიუჟეტს მიმართა, მაგრამ ამ მოვლენებს ადგილი ჰქონდა რუსეთში და არა გერმანიაში: მოხსენება „ჩუმაკის ქილა, კაშპიროვსკის გამოხედვა.  უძრავი საგნების როლი სოციალურ წარმოსახვაში“ მიეძღვნა 1980-1990 წლებში ორ ყველაზე ცნობილ მკურნალს, რომლებმაც თავის დროზე უამრავი  მხარდამჭერი და მიმდევრები გაიჩინეს. მომხსენებელმა საკმაოდ დეტალურად აღწერა ჩუმაკისა და კაშპიროვსკის სამკურნალო პრაქტიკა და განსაკუთრებით ყურადღება გაამახვილა იმაზე, თუ როგორ ურთიერთობდა ეს ორი ფიგურა მედიასთან, პირველ რიგში, ტელევიზიასთან, რომელმაც უზრუნველყო არატრადიციული მედიცინის ასეთი მასიური წარმატება. ამ ტიპის მკურნალობისადმი ინტერესის შემცირება, თავის მხრივ, დაკავშირებულია ჯანდაცვის სამინისტროს დადგენილებასთან „არატრადიციული მკურნალობის მეთოდების რეგულირების შესახებ“ (1993), რომელმაც აკრძალა სატელევიზიო მაგიის სეანსები. მომხსენებელმა ყურადღება გაამახვილა იმ ფაქტზე, რომ ჩუმაკს და კაშპიროვსკის ჰყავდათ წინამორბედები 70-იანი წლების საბჭოთა კავშირში: როზა კულეშოვა, რომელსაც თითქოს გააჩნდა ახვეული თვალებით წაკითხვის უნარი, და ნელი კულაგინა, რომელსაც შეეძლო საგნების გადაადგილება ისე, რომ არც კი ეხებოდა მათ. პარადოქსია, რომ ორივე, ჩუმაკიც და კაშპიროვსკიც, ისევე როგორც მათი წინამორბედები, დიდწილად სპეკულირებდნენ მეცნიერების მიმართ საბჭოთა ადამიანების ნდობით: გაუგებარი განკურნება, ტელეკინეზი და ა.შ. მათ მიერ  წარმოდგენილი იყო, როგორც უდავო ფაქტები, რომლებიც მომავალში აუცილებლად იქნება ახსნილი მეცნიერების მიერ. რა თქმა უნდა, ოფიციალური მედიცინის მიმართ უნდობლობა რაციონალური მიზეზებითაც აიხსნებოდა, მაგრამ, მომხსენებლის აზრით, გადამწყვეტი როლი ამაში ითამაშეს ფსიქოლოგიურმა და კულტურულმა ფაქტორებმა: ეს იყო საფრთხის თავისებური განცდა, რომელმაც მოიცვა დაშლის პირას მყოფი საბჭოთა სახელმწიფოს მოსახლეობა. ამ საფრთხესთან ბრძოლა შეიძლებოდა, თუ ხელახლა დაიწყებოდა დაყოფა „თავისიანებსა“ და „უცხოეებზე“, სახიფათოსა და უსაფრთხოზე, თუ ხელახლა შეიქმნებოდა სოციალური კომუნიკაციის საფუძვლები და მისი თანმხლები რიტუალები. სწორედ ამ კონტექსტში არსებობდა კაშპიროვსკის ჰიპნოტური გამოხედვა და ჩუმაკის მიერ დამუხტული წყალი: ისინი იღებდნენ საყოველთაოდ მიღებული კოდების სახეს, რომლის ირგვლივ ყალიბდებოდა საზოგადოებრივი კომუნიკაციის განახლებული რიტუალი.
         პირველი დღის მეორე სექცია „მასობრივი ისტერია და სოციალური მეცნიერებები“ გახსნა სერგეი ზენკინის (რუსეთის სახელმწიფო ჰუმანიტარული უნივერსიტეტი) მოხსენებამ ლაკონური სახელწოდებით „ლოგოსი მიმესისის წინააღმდეგ“. მომხსენებელმა სცადა განესაზღვრა, თუ რა უდევს საფუძვლად მასობრივ ისტერიას, როგორც ასეთს, და ამისთვის მიმართა მიმესისის ცნებას, რომელიც, მისი აზრით, ცნებით-რაციონალური ლოგოსის საპირისპიროა: თუ ეს უკანასკნელი ვარაუდობს ყველა ფაქტების ზოგად ცნებებთან დაკავშირებას, მაშინ მიმესისი უკავშირებს ამ ფაქტებს სხვა მსგავს ფაქტებს, ასე რომ ყოველი შემდეგი ფაქტი წინას „ბაძავს“, და არ მიჰყავს რომელიმე საერთო იდეასთან. თავისთავად, მიმესისს არ შეიძლება ეწოდოს ზიანის მომტანი (მაგალითად, მის გარეშე ყველა სწავლება შეუძლებელია), მაგრამ ამავე დროს მას შეუძლია „ავთვისებიანი“ ფორმების მიღება, რომლებსაც შეიძლება მოჰყვეს კატასტროფული შედეგები საზოგადოებისთვის ან მისი ცალკეული ჯგუფებისთვის (როგორც ხანძრის დროს გაჩენილი პანიკა შეიძლება უფრო მომაკვდინებელი აღმოჩნდეს, ვიდრე თვითონ ხანძარი). ასე რომ, 2014 წლის სოჭის ოლიმპიადა გახდა ყირიმსა და დონბასში მომხდარი მოვლენების მიმესური საფუძველი. რა შეიძლება შეეწინააღმდეგოს ასეთ ავთვისებიან მიმესისს? ამ კითხვაზე პირველი პასუხი არ არის სანუგეშო: სხვა, უფრო აგრესიული მიმესისი. თუმცა, სხვა პასუხიც არის შესაძლებელი: განვითარების პროცესში მიმესისი უფრო რუტინულ სახეს იძენს, იქცევა ჩვეულებად, ხოლო ეს უკანასკნელი, რომელიც მიმესისმა შექმნა, -  შეიძლება უკვე გახდეს რაციონალური კრიტიკის ობიექტი.
        ირინა სიროტკინას მოხსენება (რუსეთის მეცნიერებათა აკადემიის ბუნებისმეტყველების და ტექნიკის ისტორიის ინსტიტუტი) „მასობრივი ფსიქოზი: პოლიტიკურ პროგნოზსა და სამედიცინო დიაგნოზს შორის“  მიეძღვნა ახალი დროის ევროპულ მეცნიერებაში მასობრივი ფსიქოზის შესწავლის წყაროებს. მასობრივ ფსიქოზთან დაკავშირებულია პირველი სამეცნიერო ნაშრომები, რომლებიც საფრანგეთში 1830-იან წლებში გამოჩნდა, როგორც წესი, წარმოადგენს რეაქციას ივლისის რევოლუციაზე, რომელსაც მოჰყვა ბრძოლები პარიზის ქუჩებში. ამ წლებში გამოდის ფრანგი მედიკოსების  პროსპერ ლუკას ნაშრომი „გადამდები მიბაძვის, ან ნევროზისა და მონომანიების სიმპათიკური გავრცელების შესახებ“ (1833), პროსპერ დეპინის ნაშრომი „მორალური ინფექციის შესახებ“ (1837) და ჟაკ ესკიროლის ნაშრომი „გონებრივი დაავადებების შესახებ“ (1838). ყველა ამ ნაშრომში დასტურდება, რომ სიგიჟე შეიძლება იყოს ერთი ადამიანიდან მეორეზე „სიმპათიკურად“ გადამდები. ათი წლის შემდეგ, რევოლუციურ 1848 წელს, გავრცელება სხვა დიაგნოზმა დაიწყო - ისტერიამ, რომლის მკურნალობა 1883 წელს შეაჯამა პოლ რიშემ ნაშრომში „ისტერიის ან ისტეროიდული ეპილეფსიის კლინიკური კვლევა“ (1883). ზოგიერთი მკვლევარი ამ დიაგნოზის გავრცელებას იმ საზოგადოებრივ ვაკუუმს უკავშირებს, რომელშიც იმყოფებოდნენ ქალები XIX საუკუნის მეორე ნახევარში. მათ წართმეული ჰქონდათ საარჩევნო უფლებები და საზოგადოების ცხოვრებაში მონაწილეობის შესაძლებლობა, იძულებულნი იყვნენ შეესრულებინათ მათთვის ერთ-ერთი ხელმისაწვდომი - ისტერიით დაავადებულთა როლი. ისტერიის დიაგნოზის გავრცელებაში დიდი წვლილი მიუძღვის ჟან-მარტენ შარკოს, რომელიც მუშაობდა ქალთა ფსიქიატრიულ საავადმყოფოში და მონაწილეობდა გრაფიკული ალმობის გამოცემაში, რომელშიც ილუსტრირებული იყო მისი ერთ-ერთი პაციენტი ქალის ქცევა. იმავდროულად, ისტერიას, იმ წლების სამედიცინო შეხედულებების თანახმად, ასევე შეეძლო გავრცელებულიყო სიმპათიკურად, როგორც ეპიდემია ვრცელდებოდა სოფლებსა და ქალაქებში. ასეთი ეპიდემიის კლასიკური მაგალითია მოვლენები, რომელსაც ადგილი ჰქონდა 1857 წელს სავოის ერთ-ერთ სოფელში, როცა ქალები აღარ ემორჩილებოდნენ მამაკაცებს და არც ეკლესიაში დადიოდნენ. 1871 წლის რევოლუციამ გამოიწვია მასიური სიგიჟისადმი ინტერესის ახალი ტალღა, კერძოდ, მან აიძულა ცნობილი ისტორიკოსი იპოლიტ ტენი დაეწყო  თავისი opus magnum  „თანამედროვე საფრანგეთის წარმოშობა“, სადაც ისტორია ფსიქოლოგიის პრიზმაში განიხილებოდა, ხოლო თითქოსდა იაკობინელების მიერ გავრცელებული მასობრივი ფსიქოზი ერთ-ერთ ცენტრალურ როლს თამაშობდა. პარალელურად, XIX საუკუნის ბოლოს, ტენის კვალდაკვალ ჩნდება სამედიცინო ხასიათის შრომები, რომლებიც მიეძღვნა ბრბოს ფსიქოლოგიას - მაგალითად, გუსტავ ლე ბონას წიგნი, რომელიც გახდა ჰიტლერისა და მუსოლინის სამაგიდო წიგნი: ბონის აზრით, ბრბო არის განსხვავებული, ირაციონალური და აგრესიული, როგორს ისტერიული ქალი. ამრიგად, XIX საუკუნის მეორე ნახევარში იწყება ბრბოსა და მასაზე შეხედულებების მედიკალიზაცია, რომელიც დღესაც ახლავს ყველა განხილვას მის შესახებ.
        კონფერენციის პირველი დღე დაასრულა ოლეგ არონსონმა (რუსეთის მეცნიერებათა აკადემიის ფილოსოფიის ინსტიტუტი), რომელიც გამოვიდა მოხსენებით „პოლიტიკურის ეპიდემიოლოგია“. მომხსენებელმა ყურადღება გაამახვილა საკითხზე: როგორ იცვლება მასების საუკუნეში პოლიტიკურის ცნება? ამ კითხვაზე პასუხი უკავშირდებოდა იმ მოსაზრებას, რომ პოლიტიკური აუცილებლად უნდა განიხილებოდეს სტიქიისა და კოლექტიურობის ლოგიკის კონტექსტში, რომელიც ეწინააღმდეგება ინდივიდუაციის ლოგიკას და აბრუნებს კაცობრიობას მოსაზრებასთან სტიქიების შესახებ, რომლებიც ბატონობდნენ სამყაროში სოკრატემდე. ამის დასამტკიცებლად მომხსენებელმა ჯერ მიმართა ბნედიანობის ფენომენს, როგორც მასობრივი ფსიქოზის ერთ-ერთ ტიპს. ბნედიანობა - ეს არის პრაქტიკა, რომელიც ასრულებს მნიშვნელოვან სოციალურ ფუნქციას: ბნედიანი ქალის სახელით ეშმაკი საუბრობს, მაგრამ ეშმაკს გააჩნია სხვების დანახვის უნარი, ვინც ეშმაკით შეპყრობილია, მათი გამოვლენის უნარი  ბნედიანის მეტყველების გზით, ამიტომ არის, რომ ბნედიანი ადამიანი ყოველთვის ამხელს. ბნედიანობამ შეიძლება მიიღოს მასობრივი ფსიქოზის სახე, როდესაც ის ეპიდემიის მსგავსად ვრცელდება, გადაედება ადამიანებს, რომლებიც ცოტა ხნის წინ რაციონალურად რეაგირებდნენ გარემომცველ სამყაროზე. XIX საუკუნის მეორე ნახევარში იწყება ბნედიანობის, როგორც მნიშვნელოვანი სოციალური მექანიზმების ილუსტრაციის გაცნობიერება - მექანიზმების, რომლებსაც შეუძლიათ განვითარებადი მასობრივი საზოგადოების მექანიკის ახსნა. ასე, მაგალითად, ლევ ტოლსტოი ტრაქტატში „რა არის ხელოვნება?“ (1897) საუბრობს ერთგვარი ინფიცირების შესახებ, რომელიც ძალიან ჰგავს ავადმყოფობის მიერ გამოწვეულ ეპიდემიებს და ბნედიანობის ეპიდემიებს, კერძოდ, ამ ინფიცირებაში ხედავს ის კულტურის გავრცელების ერთ-ერთ მთავარ გზას, მაგალითად, გლეხობაში, სადაც ის მოიცავს კოლექტიური ქმედებების მონაწილეებს, - მაგალითად, მათ, ვინც ერთად მღერის. ამდენად, ტოლსტოის აზრით, ხელოვნება არის მასობრივი ფსიქოზის ნაირსახეობა. ტოლსტოისგან დამოუკიდებლად გერმანელმა ხელოვნებათმცოდნემ აბი ვარბურგმა, იმევე 1890-იან წლებში, ხელოვნების ისტორიას მისცა როგორც სახეებით ინფიცირების გრძელვადიანი პროცესის ინტერპრეტაცია, რომელიც აფიცირებს მეხსიერებას. ამ განმარტებაში მასობრივი ფსიქოზი გაგებულია, როგორც ბიოლოგიურისა და სოციალურის შეხვედრის ადგილი, რომლებსაც ამიერიდან აღარ შეუძლიათ ერთმანეთის გარეშე არსებობა. 1920-იან წლებში რუსეთში იწყება ინფიცირებისადმი ინტერესის ახალი ტალღა, მაგალითად, ალექსანდრე ბოგდანოვის კლასობრივი ინფიცირების თეორიაში სისხლის გადასხმის გზით, ვლადიმერ ბეხტერევის შთაგონების თეორიაში, ბერნარდ კოჟინსკის მიერ ჩატარებულ კვლევებში დისტანციური აზრის გადაცემის შესწავლისას. ყველა ეს იდეა ამტკიცებს რაღაც საერთოს: არ არსებობს ადამიანი, რომელიც არ არის ინფიცირებული მასის მიერ, და თუ ეს ინფექცია განვითარდება, ის გადაიქცევა დაავადებად - მასობრივი ფსიქოზის სახით. მაგრამ მასობრივი ფსიქოზის წინააღმდეგ ვაქცინა არსებობს - ეს არის პოლიტიკური მხარე, რომელიც ყველა ინდივიდშია, მაგრამ ყოველთვის არ იღებს სათანადო  განვითარებას.
         კონფერენციის მეორე დღე გახსნა სექციამ „მასობრივი ფსიქოზი და საბჭოთა მოდერნი“. პირველი მოხსენება „სასიკეთო შფოთვის შესახებ“ წაიკითხა პეტრე დრუჟინინმა (მოსკოვი). მთავარი საკითხი, რომელიც მომხსენებელმა დააყენა, შემდეგია: ყოველთვის აქვს მასობრივ ფსიქოზს ნეგატიური შედეგები იმ ადამიანებისთვის, ვინც ამით არის დაავადებული? ამ კითხვაზე პასუხის გაცემის მიზნით მან მიმართა მეცნიერთა ცხოვრების გაუმჯობესებასთან დაკავშირებული პეტროგრადის კომისიის მასალებს, რომელიც 1920 წელს იყო ორგანიზებული მაქსიმ გორკის ინიციატივით მათ დასახმარებლად, ვინც შიმშილობდა პეტროგადში. მომხსენებლის თვალსაზრისით, აკადემიური საზოგადოების აღნიშნული წარმომადგენლები არ აყვნენ მასობრივ ფსიქოზს, უფრო სწორად, ბოლშევიზმის მიმართ შიშს, რამაც ბევრი კოლეგა იძულებული გახადა სასწრაფოდ დაეტოვებინა საბჭოთა რუსეთი. მოხსენებას საფუძვლად დაედო მეცნიერთა წერილები, რომლებსაც ისინი აგზავნიდნენ კომისიაში და ცდილობდნენ მიეღოთ მისგან საჭირო ნივთები - საკვები, შეშა და სხვ. მოხსენებაში მოყვანილია ამ წერილების ფრაგმენტები, რომლებშიც, როგორც წესი, ვრცლად იყო აღწერილი მეცნიერთა მიღწევები და გაჭირვება, რომლებიც ცდილობდნენ დაერწმუნებინათ კომისია მათთვის საჭირო დახმარების გაწევის აუცილებლობაში. ამ ადამიანთა უმრავლესობამ - უფრო „ჯანმრთელმა“ მასობრივი ფსიქოზისადმი წინააღმდეგობის გაწევის თვალსაზრისით - ტრაგიკულად დაასრულა თავისი ცხოვრება. ამრიგად, იმ ადამიანთა ბედის შედარებამ, რომლებმაც დატოვეს სამშობლო (აყვნენ მასობრივ ფსიქოზს), და, ვინც დარჩა, საშუალება მისცა მომხსენებელს გამოეთქვა ვარაუდი, რომ მასობრივი ფსიქოზი შეიძლება განიხილებოდეს, როგორც ორგანიზმის თავისებური დამცავი ფუნქცია, რომელსაც შეუძლია ხელი შეუწყოს გადარჩენას ჭეშმარიტად ექსტრემალურ პირობებში.
       ნატალია ტამრუჩის (მოსკოვი) მოხსენება „წარსული არ მთავრდება. პოსტსაბჭოთა ცნობიერების სევდიანი ფანტაზმები“ არ გვთავაზობს მასობრივი ფსიქოზის რომელიმე თანმიმდევრულ თეორიას, და ამ მდგომარეობას  უფრო პუბლიცისტური თვალსაზრისით აძლევს ინტერპრეტაციას, როგორც (პოესტ)საბჭოთა ცხოვრების ბნელი მხარის  კონცენტრირებულ გამოხატულებას, რასაც, საბოლოო ჯამში, 2014 წელს საერთაშორისო კრიზისი მოჰყვა. მომხსენებლის აზრით, პოსტსაბჭოთა ადამიანს არ შესთავაზეს სამყაროსთან ურთიერთობების ახალი ეტალონი, და ამის გამო ის იძულებული იყო ურთიერთობა ჰქონოდა სამყაროსთან იმავე სქემის ფარგლებში, რომლებიც მოქმედებდნენ საბჭოთა საზოგადოებაში. მართალია, მოხსენებაში შემოთავაზებულ განმარტებით სქემას შეუძლებელი ეწოდოს უდავო: საბჭოთა ადამიანი მიჩნეული იყო დეპერსონიფიცირებულ სუბიექტად, რომელსაც არ გააჩნია რაიმე ინდივიდუალური თვისებები და არც შეუძლია მათი შეძენა. ასეთი სუბიექტი, მომხსენებლის აზრით, ხასიათდებოდა სისასტიკის გამოვლენით სხვა ადამიანის, კაცობრიობის ინდივიდუალური წარმომადგენლის მიმართ, რაც იყო შედეგი იმისა, რომ საბჭოთა ადამიანის  ცნობიერება - მსხვერპლის ცნობიერებაა. ეს თეზისები (თანამედროვე ჰუმანიტარული მეცნიერების თვალსაზრისით გარკვეულწილად ორაზროვანი) მოხსენებაში გამყარებული იყო, როგორც მაგალითებით საბჭოთა ლიტერატურიდან (მაგ. ფიოდორ გლადკოვის რომანიდან „ცემენტი“), ასევე მომხსენებლის პირადი გამოცდილებიდან, ხოლო დისკუსიამ, რომელიც მოჰყვა მოხსენებას, აჩვენა, რომ კონფერენციის აუდიტორია ყოველთვის არ არის მზად მიიღოს საბჭოთა გამოცდილების ასეთი ინტერპრეტაცია.
        იან ლევჩენკოს მოხსენება (ეროვნული კვლევითი ინსტიტუტი „ეკონომიკის უმაღლესი სკოლა) „ბოდვის ადაპტაცია. როგორ მასწავლიდა ვიქტორ შკლოვსკი ახალი საბჭოთა ენას“ პირდაპირ არ ეხებოდა კონფერენციის თემატიკას (არც მასობრივ და არც ინდივიდუალურ ფსიქოზზე იქ არ იყო საუბარი), მაგრამ შეეხო მომიჯნავე პრობლემას - იდეოლოგიური და პროპაგანდისტულ დისკურსში ჩაძირვის პრობლემას, რომელიც ზოგიერთი მწერლისთვის, რომელიც მოღვაწეობდა საბჭოთა პერიოდში, უნებლიედ ხდება მათი ენის განუყოფელი ნაწილი. მომხსენებლის აზრით, ვიქტორ შკლოვსკი უნდა ჩაითვალოს თვითგანადგურების თავისებურ მაგალითად, რომელმაც გამოიწვია ავტორისთვის თავიდანვე დამახასიათებელი მკვეთრად ინდივიდუალური სტილის წაშლა. ფორმალიზმის უარყოფა გახდა შკლოვსკისთვის ერთგვარი ახალი ფორმალური მეთოდი, რომელმაც საშუალება მისცა ახლებურად გაეაზრებინა საკუთარი, როგორც მწერლის, პრაქტიკა ადრეული ფორმალისტური ტექსტებისკენ  მუდმივი დაბრუნების გზით; ამავდროულად, ოფიციალური საბჭოთა დისკურსის აქტიურმა გამოყენებამ შკლოვსკის მისცა შესაძლებლობა პერიოდულად „გამოეხედა“იდეოლოგიური ენის  „შირმიდან“ და მკითხველისთვის შეეხსენებინა თავისი, როგორც მწერლის, წარსულის შესახებ. სტატიის „სამეცნიერო შეცდომის ძეგლის“ შემდეგ, განცხადებების დიაპაზონი, რომლის უფლება თავის თავს მწერალმა თვითონ მისცა, პრინციპულად შემცრიდა, და შეცდომის გამოსწორების მოტივი მისთვის ცენტრალური გახდა. შკლოვსკი ემზადებოდა „დაუფლებოდა მარქსისტულ მეთოდს მთელი მისი მოცულობით“, მაგრამ ამაში იგულისხმებოდა არა მეთოდი, როგორც ასეთი, არამედ გარკვეული რიტორიკული სტრატეგია, რომელიც მას აძლევდა განცხადებების ლეგიტიმაციის და მასალის გამოყენების „ფორმალური“ უნარის შენიღბვის უფლებას  და რომლის გადალახვა მწერალმა ვერ შეძლო. 1923 წელს შკლოვსკი, სხვა მწერლებთან ერთად, გაემგზავრა ბელობორკანალზე; ამ მოგზაურობის შედეგი გახდა კოლექტიური რომანი, რომელში მონაწილეობას, შკლოვსკის შემთხვევაში, შეიძლება მიეცეს ინდივიდუალურ ავტორობაზე გააზრებული უარის თქმის ინტერპრეტაცია (მართლაც, შკლოვსკის მიერ დაწერილი ფრაგმენტები სტილისტურად თითქმის არ ამოიცნობა). მნიშვნელოვანია ამ წიგნის შინაარსიც: მასში აქცენტი გაკეთებულია არა მავნებლების დაგმობაზე, არამედ მათ გამოსწორებაზე, და სწორედ ეს მოტივაციაა გამოდის „სამეცნიერო შეცდომის ძეგლის“ წინა პლანზე. მწერალთა კავშირის პირველი ყრილობაზე  შკლოვსკი გამოვიდა მოხსენებით დოსტოევსკის შესახებ, რომელშიც მან ამხილა მწერალი თითქოსდა მარქსისტული პოზიციებიდან. ამ გამოსვლაში შკლილოვი საუბრობს „ჩვენ“-ის სახელით, თუმცა, არა საკმაოდ ერთგვაროვნულად: ამ „ჩვენს შორის არა მხოლოდ საბჭოთა ხალხია, არამედ ისინიც, ვისაც სჭირდება გამწმენდი თვითკრიტიკა (მაგალითად, ყოფილი ლეფელები და კონსტრუქტივისტები). „ჩვენ უნდა ვისწავლოთ მთელი მსოფლიოსთვის წერა ახალი ჰუმანიზმისთვის, ახალი შუა საუკუნეების წინააღმდეგ“ - ამ სიტყვებით შკლოვსკიმ დაასრულა თავისი გამოსვლა, და ამავე დროს წარგაზავნა მკითხველი ფაშიზმის წინააღმდეგ ბრძოლიესკენ (და ფარულად, ან, შესაძლოა, გაუცნობირებლად) და ბერდიაევის წიგნისკენ „ახალი შუა საუკუნეები“. თავისი არსით, იდეოლოგიური ენის ასეთი სიმპტომატიკური შერევა საკუთარი ადრინდელი სტილი მოგონებებთან და ყოფილი კულტურულ დღის წესრიგზე მინიშნებასთან შკლოვსკის ახალი მანერის საფუძველი ხდება.
         კონფერენციის ბოლო სხდომა „მასობრივი ფსიქოზი და იმპერიული მოდერნი“ გაიხსნა ანდრეი ზორინის (ოქსფორდის უნივერსიტეტი/სახალხო მეორნეობის რუსეთის აკადემია) მოხსენებით „ეკატერინე II-ს ანტიმასონური ციკლი - რუსული კონსპიროლოგიური მოდელების სათავეებთან“. მოხსენებას საფუძვლად დაედო მასალა სამი კომედიის ციკლის შესახებ, რომლებიც მიეძღვნა მასონებს და რომლებიც ეკატერინე II-მ დაწერა, - „მატყუარა“ (1785), „ცდუნებული“ (1785) და „ციმბირული შამანი“ (1786). ტრადიციულ ისტორიოგრაფიაში მიჩნეულია, რომ მასონების მიმართ ეკატერინეს დამოკიდებულებაში შეიძლება ორი ეტაპის გამოყოფა: პირველ ეტაპზე იმპერატრიცა მიიჩნევდა, რომ მასონები სახელმწიფო ხელისუფლებისთვის საშიში არ არიან, ხოლო მეორე ეტაპზე, რომელიც საფრანგეთის რევოლუციის შემდეგ დადგა, ის პირდაპირ რეპრესიებზე გადაიდა. ანტიმასონური კომედიური ციკლის უფრო ყურადღებით განხილვა იძლევა ამ თვალსაზრისის კორექტირების შესაძლებლობას. თავისი მეფობის დასაწყისში ეკატერინას დამოკიდებულება მასონების მიმართ ნამდვილად იყო დადებითი, რომლებმაც მის ხელისუფლებაში მოსვლისთანავე მის მიერ შექმნილ მთავრობაში მნიშვნელოვანი ადგილები დაიკავეს (თუმცა, ალბათ, ეს კვალიფიციური კადრების ნაკლებობით იყო გამოწვეული). მაგრამ 1770-იანი წლების ბოლოს - 1780-იანი წლების დასაწყისში, როდესაც მოსკოველმა როზენკრეიცერებმა ფართო საგამომცემლო და ფილანტროპული საქმიანობა გაშალეს, მათ მიმართ იმპერატრიცას დამოკიდებულება იცვლება. 1785 წლის ბოლოს იმპერატრიცამ მოსკოვის მთავარსარდალს გრაფ ბრიუსს მისცა დავალება არქიეპისკოპოსს პლატონთან ერთად შეემოწმებინა ქალაქის სკოლები და სასწავლებლები, რომლებიც იმყოფებოდნენ „მეგობრული სამეცნიერო საზოგადოების“ მეთვალყურეობის ქვეშ და რომლის სათავეშიც იყვნენ ბასონები, ასევე შეემოწმებინათ ნიკოლაი ნოვიკოვთან და ივან ლოპუხინთან დაკავშირებული ტიპოგრაფიების პროდუქცია; გარდა ამისა, პლატონს პირადად უნდა შეემოწმებინა ნოვიკოვის მიერ ღვთის კანონის ცოდნა. თუმცა ამ კამპანიას წარმატება არ ჰქონია: ნიკოკოვისა და ლოპუხინის მიერ გამოქვეყნებული წიგნებიდან მხოლოდ ექვსი წიგნი აკრძალეს გასაყიდად, ხოლო არქიეპისკოპოსმა პლატონმა ნოვიკოვის ქრისტიანული გრძნობების შესახებ დადებითი რეცენზია დაწერა, რითაც, როგორც მოგვიანებით გახდა ცნობილი, ეკატერინეს უკმაყოფილობა გამოიწვია. გარკვეული დროის შემდეგ, 1786 წლის 4 იანვარს,  სამეფო კარის თეატრში წარმოდგენილი იყო ეკატერინე II-ის კომედია „მატყუარა“. ძალიან მალე კომედია დადგეს მოსკოვში (დაახლოებით, 5-ჯერ 2 კვირის განმავლობაში). მოსკოვში ბოლო წარმოდგენა 2 თებერვალს შედგა, ხოლო პეტერბურგში იმ მომენტში სცენაზე უკვე იმპერატრიცას მომდევნო კომედია „ცდუნებული“ დაიდგა, რომელიც შინაარსობრივად პირველთან იყო მჭიდრო კავშირში. სხვადასხვა კორესპონდენტებთან მიმოწერაში ეკატერინა ხაზს უსვამდა მისი პიესების წარმატებას: მაყურებლებმა არაერთხელ გამოიძახეს სცენაზე ავტორი, რითაც გამოხატეს მეფის კარისადმი ლოიალობა და გამოეყვნენ მასონებს (ოფიციალურად იმპერატრიცა ინარჩუნებდა ინკოგნიტოს, მაგრამ მისი ავტორობა არ იყო საიდუმლო მაყურებლისთვის). ამ სპექტაკლებში ეკატერინამ მასონების წინააღმდეგ გამოიყენა მათივე ლოგიკა: როგორც ცნობილია, როზენკრეიცერები ეჭვის თვალით უყურებდნენ თეატრს, რადგან ის ასწავლიდა სიცრუეს და თვალთმაქცობას, და დადებითად იყვნენ განწყობილი საზოგადოებრივი იერარქიის მიმართ, რომელიც უზრუნველყოფდა ლოჟების სისტემის არსებობას,  სადაც მისტიკური ცოდნა უფრო მაღალი იერარქიის წევრებიდან გადაეცემოდა უფრო დაბალს, ხოლო ღვთაებრივისადმი მიახლოვების პროცესი ემთხვეოდა ამ იერარქიულ კიბეზე ასვლას. ეკატერინეს კომედიებში მასონები თვითონ აღმოჩნდნებოდნენ მატყუარა თაღლითებისა და შარლატანების როლში, რომლებსაც ამხელდა უზენაესი ხელისუფლება, ანუ თავად იმპერატრიცა. მისი ქმედებები სცენის მიღმა რჩებოდა, მაგრამ პირდაპირი ზემოქმედება ჰქონდა ყველა მოქმედი პირის ბედზე. კომედიები ერთდროულად სოციალური მობილიზაციის ინსტრუმენტი იყო საზოგადოების ფართო მასებისთვის და რეპრესიების - თვითონ მასონებისა და ნაწილობრივ სამღვდელოებისთვის, რომელთა როლით ანტი-მეისონის კამპანიაში იმპერატრიცა არ იყო კმაყოფილი: „ციმბირელი შამანის“ - მესამე კომედიის -  ერთ-ერთ წარმოდგენას დაესწრო სინოდის სრული შემოდგენლობა, რომლის წევრები, ეკატერინეს წერილის თანახმად, „გიჟებივით იცინოდნენ და ისე უკრავდნენ ტაშს, რომ ირგვლივ ყველაფერი ზანზარებდა“. ის, რომ მან აიძულა  მიტროპოლიტები და არქიეპისკოპოსები გაეცინათ და ტაში დაეკრათ თეატრალურ წარმოდგენაზე, იმპერატრიცა დემონსტრირებდა ეკლესიასთან ერთობას, რომელიც  გახდა მის მიერ ინიცირებული ანტიმასონური კამპანიის ერთ-ერთი საყრდენი. მიუხედავად საზოგადოებრივი დაძაბულობისა, რომელიც თან ახლდა ამ კომედიების ინსცენირებას, რეპრესიები მასონების წინააღმდეგ დაიწყო მხოლოდ ექვსი წლის შემდეგ. 1792 წლის 13 აპრილს ეკატერინემ ხელი მოაწერა განკარგულებას, რომელიც უბრძანებდა მოსკოვის მთავარსარდალს გამოძიება დაეწყო ნოვიკოვისა და მისი თანამოაზრეების წინააღმდეგ. 24 აპრილს ნოვიკოვი გააგზავნეს თავის მამულში ბადრაგის თანხლებით. ბევრი მკვლევარი ხაზგასმით აღნიშნავდა სასჯელის არაპროპორციულობას, რომელიც გამოიყენეს მასონური წრეების წევრების მიმართ: ნოვიკოვს მიუსაჯეს თხუთმეტწლიანი პატიმრობა, კიდევ რამდენიმე მონაწილეს საკუთარი მამულში გადასახლება, ხოლო დანარჩენები იოლად გადარჩნენ. ახსნა თაღლითთა იმ იერარქიაშია, რომელიც ეკატერინამ ჯერ კიდევ  კომედიურ ციკლში შექმნა და რომელიც ტრავესტირებული სახით ასახავდა  მასონური ლოჟის იერარქიას: სიცრუის ამ პირამიდის მწვერვალზე ნოვიკოვი იყო, და მთავარი სასჯელი მან მიიღო. დანარჩენი მასონები, იმპერატრიცას აზრით, მოტყუებულები იყვნენ, და მათთვის მკაცრი გაფრთხილებაც საკმარისი იყო, რომელიც კარგი მაგალითი იქნებოდა საზოგადოებისთვის.
        სექციის მუშაობა გააგრძელა მარინა მოგილნერის (ჩიკაგოს უნივერსიტეტი) მოხსენებამ „შინაგანი ველური“: ინტელექტუალური ისტერია და იმპერიული მოდერნი“. 1890 წელს ჯეიმს ფრეზერმა გამოაქვეყნა თავისი წიგნი „ოქროს ტორი“, რომელშიც, სხვა საკითხებთან ერთად, საუბარი იყო იმის შესახებ, რომ ნებისმიერი პრიმიტიული საზოგადოება გადის ადამიანთა მსხვერპლშეწირვის ეტაპს, რომელიც სიმბოლიზირებს პირველყოფილი მაგიიდან რელიგიაზე გადასვლას. ფრეზერმა განავითარა სხვა ბრიტანელი ანთროპოლოგის ედუარდ ტაილორის იდეა, რომელმაც შეისწავლა კულტურული ფორმების ევოლუცია ანიმიზმიდან  რელიგიამდე და შემდეგ მეცნიერებამდე წიგნში „პირველყოფილი კულტურა“ (1871). ამ წიგნში ტაილორმა შემოგვთავაზა გადმონაშთების - პროცესების, რიტუალების, ჩვევების ან წესჩვეულებების -  კონცეფცია, რომელსაც მემკვიდრეობით მიიღებს საზოგადოების ახალი მდგომარეობა, მიუხედავად იმისა, რომ ძველ მდგომარეობასთან კავშირი, რომელმაც წარმოქმნა ეს პროცესები, უკვე დაკარგულია. ტაილორის წიგნი რუსულ ენაზე 1872 წელს თარგმნეს და შემდეგ რამდენჯერმე გამოიცა. ფრეზერის შრომები, პირიქით, 1920-იან წლებამდე რუსულად არ ყოფილა ნათარგმნი, მაგრამ რუსეთის იმპერიის ისტორიიდან ზოგიერთი ფაქტი მიუთითებს, რომ ტაილორის წიგნის განხილვამ შესაძლებლობა მისცა რუს ანთროპოლოგებსა და ეთნოგრაფებს ჩამოეყალებინათ ისეთი დამოკიდებულება პირველყოფილი რელიგიის მიმართ, რომელიც ბევრ რამეში ჰგავდა ფრეზერის შრომებს. ფრეზერის რუსი თანამედროვეები ადამიანთა მსხვერპლად შეწირვას განიხილავდნენ, როგორც ძირითად პირველყოფილ პრაქტიკას, და ამ პრაქტიკისადმი ინტერესი მათთვის არ ყოფილა მხოლოდ აკადემიური: მათ დაინახეს მასში იმ მრავალრიცხოვან საზოგადოებათა და ხალხთა გაცნობიერება, რომლებიც რუსეთის იმპერიაში ცხოვრობდნენ, მაგრამ არ ყოფილან ჩართული საზოგადოებრივ და კულტურულ ცხოვრებაში. XIX საუკუნის ბოლოს, ადამიანების მსხვერპლად შეწირვა პრესის და საზოგადოების ყურადღების ქვეშ ექცევა, და ამ ინტერესს აგვირგვინებს ორი სასამართლო პროცესი - მულტანის საქმე და ბეილისის საქმე. პირველი საქმე უფრო ნაკლებადაა ცნობილი, ვიდრე მეორე, მაგრამ ზუსტად ის იძლევა რუსი ეთნოგრაფების შეხედულებების ევოლუციის უკეთესად გააზრების შესაძლებლობას, რომლებმაც მიიყვანა ისინი ტაილორიანული პროგრესიზმიდან სუბსტანციონალურ  რასიზმამდე. 1892 წლის მაისში ყაზანის გარეუბანში უდმურტთა სოფლის ძველი მულტანის ახლოს ნახეს მამაკაცის დანაწევრებული სხეული. ამ სოფლიდან რამდენიმე უდმურტი გლეხი დააპატიმრეს, მათ ბრალად ედებოდათ სარიტუალო მსხვერპლად შეწირვა, ხოლო სასამართლო გარჩევების შედეგების შესაბამისად ნაფიცმა მსაჯულებმა ორჯერ მიუსაჯეს მათ კატორღა, ორჯერ განაჩენი ანულირებული იქნა სენატის მიერ, სანამ საბოლოოდ 1896 წელს ბრალდებულები არ გაამართლეს. პროცესში მნიშვნელოვანი როლი შეასრულა იმ მოსაზრებამ, რომ უდმურტები აღიქმებოდნენ როგორც პირველყოფილი საზოგადოების წარმომადგენლები: პროცესის დროისთვის უკვე არსებობდა უდმურტების უამრავი ეთნოგრაფიული აღწერა, და ბევრი მკვლევარი მიუთითებდა, რომ ისინი იყვნენ ანიმისტები (მათ შორის ამის შესახებ ფრეზერიც წერდა), მაგრამ არ არსებობდა არავითარი მითითება, რომ ისინი პრაქტიკაში იყენებდნენ ადამიანთა მსხვერპლად შეწირვას. პირველი ხსენება ამის შესახებ მოცემულია ყაზანის გაზეთის სტატიაში, რომელიც 1844 წელს მოამზადა ორიენტალისტის კარლ ფუქსის მეუღლემ ალექსანდრა ფუქსმა: სტატიაში ნათქვამი იყო, რომ უდმურტები წინაპრებს მსხვერპლად სწირავდნენ თავიანთ მოხუცებს, მაგრამ ამ ინფორმაციის წყარო მითითებული არ ყოფილა. ათი წლის შემდეგ ეთნოგრაფმა სერგეი მაქსიმავმა ფუქსის მიერ მიწოდებული ინფორმაცია გამოაქვეყნა ჟურნალში „წასაკითხი ბიბლიოთეკა“, მაგრამ მხოლოდ ოცი წლის შემდეგ ეს თემა გახდა განხილვის საგანი სამეცნიერო დისკუსიებში (მაგალითად, ყაზანის IV არქეოლოგიურ კონგრესზე 1877 წელს) და შემდეგ პრესაში, ასე რომ 1880 წლისთვის, მსხვერპლად შეწირვის წინაშე შიშმა, რომელსაც თითქოს პრაქტიკაში იყენებდნენ პირველყოფილი ხალხები, საყოველთაო ხასიათი და მასობრივი ისტერიის სახე მიიღო. მნიშვნელოვანია ის ფაქტი, რომ მულტანის პროცესში, როგორც ექსპერტმა, მონაწილეობა მიიღო პროფესორმა ივან სმირნოვმა: როგორც ტაილორიანელობის მიმდევარმა,  მან განაცხადა, რომ რუსული ცივილიზაციის კეთილისმყოფელი გავლენით, ასი-ორასი წლის შემდეგ უდმურტები გარდაიქმნებიან რუსებად და  იმპერიის დანარჩენ მოსახლეობაში გაითქვიფებიან. მაგრამ პროცესის დასასრულს სმირნოვის შეხედულებები რადიკალურად შეიცვალა: მან დაიწყო უდმურტების, როგორც ველურების, შესახებ ლაპარაკი, რომლებიც არასდროს არ განვითარდებიან ცივილიზაციის უმაღლეს ფორმებამდე. ამგვარად, სმირნოვმა, უარი თქვა ტაილორიანობაზე, და დაიწყო ბიოლოგიური საზღვრების ხელშეუხებლობის დაცვა, და ეს მეტამორფოზი შეიძლება ჩაითვალოს პროტოტიპულ რეაქციად იმ პანიკის მიმართ, რაც თან ახლდა მულტანის საქმეს, რადგან ველურების გამიჯვნა ცივილიზებულ საზოგადოებისგან ნიშნავდა საკუთარი თავის გაუსაფრთხოებას.
         აღნიშნული მოსაზრებები გაცილებით მკაფიოდ აისახა ბეილისის საქმეში (1911): ბრალდების ექსპერტად ამ საქმეში გამოდიოდა კიევის უნივერსიტეტის პროფესორი, მასობრივი ფსიქიატრიის სპეციალისტი ივან სიკორსკი, რომელმაც თითქოსდა ბეილისის მიერ ჩადენილი მკვლელობა განმარტა, როგორც რასობრივი შურისძიება. სიკორსკი ასევე ხელმძღვანელობდა გადმონაშთის ტაილორიანული კონცეფციით, მაგრამ ამ გადმონაშთს ხედავდა არა ცალკე  რიტუალებში ან კულტურის ელემენტებში, არამედ ებრაელთა რასაში მთლიანად. ამრიგად, გადმონაშთებისგან გათავისუფლება შესაძლებელი იყო მხოლოდ ერთი გზით - ამ გადმონაშთი რასის  განადგურებით. პარადოქსია, რომ სიკორსკიმ და მისი წრის ინტელექტუალებმა მიმართეს გადატანის მექანიზმს, რომელიც  პრიმიტიული კულტურებისთვის ფრეზერს ფუნდამენტურად მიაჩნდა: მათ გადაჰქონდათ თავისი შეშფოთება რუსული ეროვნული პროექტის ბედის გამო გარე ობიექტზე, რომელიც უნდა განადგურდეს, რომ საქმე უკეთესად წარიმართოს. მომხსენებლის აზრით, ტაილორიანელთა შეხედულებების ასეთი ევოლუცია მასობრივი საზოგადოების ჩამოყალიბებასთან იყო დაკავშირებული: სამყაროში სწრაფი ცვლილებები პროვოცირებდნენ საზოგადოებაში საზღვრებზე ისტერიულ ფიქსაციას - სხეულის, საკუთარი სოციალური ჯგუფის, კულტურის და ა.შ., რომელიც იყო იმის შედეგი, რომ მოდერნიზაცია ბოლომდე არ წარიმართა რაციონალურად და სისტემურად. რასობრივი თეორია მოწოდებული იყო დაებრუნებინა საზოგადოებისთვის დაკარგული რაციონალურობა და თავიდან გაევლო მოდერნიზაციის შედეგად დარღვეული საზღვრები.
       კონფერენცია დაასრულა ილია კალინინის („ხელშეუხებელი მარაგი“ / სანქტ-პეტერბურგის უნივერსიტეტი) მოხსენებამ „ობსესიური მდგომარეობების ნევროზი: „საზღვრების გადაწერა“, როგორც პასუხი „ჩვენი ისტორიის გადაწერის“ მცდელობაზე“. მომხსენებლის აზრით, ფროიდის მიერ შემოთავაზებული ობსესიური მდგომარეობის ნევროზის ცნება საკმაოდ ზუსტად პასუხობს თანამედროვე რუსული საზოგადოების პოლიტიკურ დღის წესრიგს. 2014 წელი გახდა ეკონომიკური და საგარეო პოლიტიკის კრიზისის წელი, მაგრამ იმავე წელს მთავრობის მიერ ინიციირებული იყო დისკუსია სახელმწიფო კულტურული პოლიტიკის საფუძვლების შესახებ. აქცენტის ასეთი გადატანა საზოგადოებიდან და ეკონომიკიდან კულტურაზე უკავშირდება სპეციალურ მეტამორფოზას, რომელიც კულტურის ცნებამ განიცადა ბოლო წლების ოფიციალურ დისკურსში: კულტურა გააზრებული იქნა როგორც გარკვეული სახის ეკრანი, რომელზეც პროეცირებულია (პოსტ)საბჭოთა სუბიექტის კომპლექსები და ტრავმები. რიტორიკული ტოპოსები, რომლებიც გაჩნდა კულტურის შესახებ ოფიციალურ დისკურსში, მიგვითითებენ დაკარგული იმპერიისკენ, რაც, თავის მხრივ, იძლევა სოციალურ წარმოსახვაში იმპერიული წარსულის ისტორიული გამოცდილების რეპროდუცირების შესაძლებლობას, გაუცნობიერებლად სიტუაციის შექმნას, რომელსაც არაფერი არ შეესაბამება არსებულ რეალობაში. განდევნილი გამოცდილების ასეთი გათამაშება მივყავართ რეალურ სირთულეებთან, რომლის წინაშე დგას რუსეთი, როგორც ეკონომიკაში, ასევე საგარეო პოლიტიკაში: მართლაც, ობსესიური მდგომარეობების ნევროზი ისეა მოწყობილი, რომ ნევროტიკი მუდმივად იყენებს თავს უხერხულ მდგომარეობაში, რეაგირებს წარსულის სტიმულებზე, რომელსაც ის შეცდომით მიიჩნევს დღეს აქტუალურად. კულტურული პოლიტიკის საფუძვლების განხილვა საგარეოპოლიტიკური კრიზისის ფონზე შეიძლება გახდეს კულტურული პოლიტიკის მაგალითი მოქმედებაში, როდესაც კულტურის შესახებ ნებისმიერი განცხადება დაუყოვნებლივ იწვევს გეოპოლიტიკურ შედეგებს: სულიერ წყაროებთან დაბრუნება ინტერპრეტირებულია, როგორც ანექსიის დასაბუთება, წინაპრების მემკვიდრეობის შენარჩუნება, - როგორც საზღვრების გაფართოების მოტივი, რუსეთის ისტორიის ერთიანობის მტკიცება, - როგორც სხვა სახელმწიფოს ტერიტორიაზე უფლება და ა.შ.  განდევნილი მეხსიერება ძველი ტრავმების შესახებ ამ ფორმულებში აღდგება, ასე რომ რუსული სამყარო აღმოჩნდება პოსტიმპერიული სუბიექტის ერთგვარი სიზმარი, რომელიც დაკარგული ისტორიული უწყვეტობის შესახებ ოცნებობს. ცვლილებათა ამ სისტემაში კულტურა ხდება რუსეთის იმპერიის სინონიმი - სწორედ მასზეა გადატანილი მომავლის ყველა შიში და წარსულის ნოსტალგია. ამდენად, კულტურული მემკვიდრეობა არის ის, რასაც საფრთხეს უქმნის სხვა; ისტორიული მეხსიერება არის ის, რაც უნდა დაიცვა უცნობებისგან; ისტორია არის ის, რის გადაწერაც სურთ მტრებს, წარსული არის ის, რის მოპარვაც უნდათ და ა.შ. ამ ოპტიკის ფანტაზმატური ხასიათის მიუხედავად, ეს ხდება სოციალური მობილიზაციის ეფექტური ინსტრუმენტი: ის ქმნის საყოველთაო ეჭვს და უნდობლობას, რაც მომავალი პატრიოტული სოლიდარობის გარანტიაა, „კონსერვატიული  გარდატეხის“ ნიშანი. განმარტება „კონსერვატიული“ აქ შემთხვევითი არ არის: ჯერ კიდევ კარლ მანჰეიმი ნაშრომში „კონსერვატიული აზრი“ წერდა, რომ კონსერვატორისთვის წარსული დღევანდელობის ტოლფასია, და ამიტომ ის უყურებს ისტორიას, როგორც სახელმწიფო საზღვრების შეცვლის პროცესს, როგორც სახელმწიფოს შეცვლას სივრცეში და არა დროში. პოსტსაბჭოთა რუსეთის შემთხვევაში, ამ ოპტიკის უკან დგას საბჭოთა კავშირის დაშლა: წარსულის დაკარგვის შიშისა და მის შესახებ მეხსიერების უკან დგას ტერიტორიის დაკარგვის შიში, რაც ფუნდამენტურია ისტორიის შესახებ კონსერვატიული წარმოდგენისთვის. ამდენად, კულტურა გადაიზრდება პოლიტიკაში: მოსაზრება მიწისა და ტერიტორიის შესახებ, როგორც კულტურის სათავეებზე, ხდება გეოპოლიტიკური ამბიციების საფუძველი.

თვითგვემა. შუასაუკუნეების ექსორციზმის სისხლიანი საიდუმლოებები

თვითგვემა. შუასაუკუნეების ექსორციზმის სისხლიანი საიდუმლოებები

ფიზიკური დასჯა მრავალი ათასი წლის წინ გაჩნდა. მაგრამ  არავინ არასდროს არ დაფიქრებულა იმაზე, თუ როგორ მოქმედებს ის ადამიანების ბედზე. ფიზიკური დასჯის ყველაზე გავრცელებული მეთოდია წკეპლა ან ჯოხი. თანდათანობით, კაცობრიობის განვითარებასა და რელიგიის და კულტურის წარმოშობასთან ერთად გაჩნდა ეგზეკუციის უფრო დახვეწილი მეთოდები და მისი თანმხლები ინსტრუმენტები - როზგი, შოლტი, მათრახი. ყველაფერი დამოკიდებულია იმაზე სად, როდის, ვის მიერ და ვისთვის იყენებენ მათ. წარმართობაში როზგი გამოიყენებოდა მონებისთვის სამუშაოდ „წახალისების“ მიზნით, მაგრამ არაფერია ნათქვამი თვითგვემის შესახებ.
ერთ-ერთი საინტერესო ისტორიული მტკიცებულება, რომელიც ანტიკური პერიოდიდან გვხვდება პირველ წერილობით წყაროებში, არის ნებაყოფლობითი გაროზგვის ტრადიცია. ეს ტრადიცია ფართოდ იყო გავრცელებული სპარტანელ ახალგაზრდებში, რომლებიც მონაწილეობდნენ ყოველწლიურ შეჯიბრებებში, სადაც იმარჯვებდა ყველაზე გამძლე, ანუ ის, ვინც ყველაზე მეტ დარტყმას მიიღებდა და მორჩილად აიტანდა ტკივილს. ეს არის გაროზგვის პირველი ხსენება, რომელსაც აწყობდნენ  დიანას საკურთხევლის წინაშე საკულტო თაყვანისცემის ნიშნად, როდესაც განსაკუთრებული სისასტიკით გულმოდგინედ ამათრახებდნენ ბიჭებს.
მოგვიანებით, სპარტანელი ახალგაზრდების გამათრახების მაგალითზე დაიწყო ფლაგელანტების და ხლისტულების თემების და სექტების ჩამოყალიბება. დიდი მნიშვნელობა ჰქონდა იმას, რომ ეს სექტები, თავისი არსით, მიეკუთვნებოდნენ „თავშეკავებულთა  კატეგორიას“  და პრაქტიკაში იყენებდნენ „ხორცის მოკვდინების“ წეს-ჩვეულებებს და რიტუალებს. ქრისტიანობის წარმოქმნასა და გავრცელებასთან ერთად, თვითგვემის იდეა აყვანილია მაღალ საფეხურზე და აქტიურად არის პროპაგანდირებული  კათოლიკური ეკლესიის მიერ.
საკუთარი თავის წამება, როგორც ასკეტიზმის ერთ-ერთი შემადგენელი ნაწილი დამახასიათებელია ნებისმიერი რელიგიისთვის, მაგრამ ქრისტიანობა მას განსაკუთრებულ როლს ანიჭებს. ის შემოსილია ამაღლებული სულიერი სიტყვებით, როგორიცაა „ღვთისადმი ურყევი სამსახური“, სადაც რეალურად ხორცი ძლიერ ფიზიკურ შეურაცხყოფას განიცდის.
საკუთარი თავის წამება პირდაპირ უკავშირდება ფლაგელაციას - ფიზიკური სადომაზოხიზმის მეთოდს - ერთ-ერთ ყველაზე გავრცელებულ ზემოქმედებას, რომელსაც ადგილი ჰქონდა მონასტრებში საუკუნეების განმავლობაში, მათ შორის ХХ საუკუნის დასაწყისში. მას ყოველთვის პრაქტიკაში იყენებს  კანის ვექტორის მფლობელი ერთი ან ორი ზედა - ვიზუალური და/ან ბგერითი - ვექტორის არსებობის შემთხვევაში. ასეთ კავშირზე იქნება დამოკიდებული ალგოლაგნიის მიზანი.
ალგოლაგნია (სიტყვასიტყვით „ტკივილის წყურვილი“) ნიშნავს სექსუალური განცდების გაძლიერებას ტკივილის მეშვეობით. ტერმინი ზოგჯერ გამოიყენება სადიზმისა და მაზოხიზმის აღსანიშნავად. (ოქსფორდის განმარტებითი ლექსიკონი ფსიქოლოგიაში. ა. რებერის რედაქციით).
 გამათრახების გარდა ადრეულ ქრისტიანობაში საკუთარი თავის წამება გამოიხატება ბერების, რელიგიური ადამიანების, მაღალი ფენებიდან ასკეტების მიერ ბალნიანი ტანსაცმლის ტარებაში, რათა  „დააცხრონ ურჩი ხორცი და ამ გზით გაუწიონ წინააღმდეგობა ცოდვას და ხელი შეუწყონ  სულიერი მისწრაფებების განვითარებას. მოგვიანებით ფლაგელანტებმა საკუთარი თავის გამათრახება გაავრცელეს მთელს დასავლეთ ევროპაში და ქადაგებდა მას, როგორც „განსაკუთრებული სახის სიამოვნებას და აუწერელ ნეტარებას“.
 დაშინებული კან-ვიზუალური ადამიანები ხდებოდნენ ფლაგელანტების თემის და სხვადასხვა კონგრეგაციების - ბერმონაზონთა გაერთიანებების - მონაწილეები, რომლებსაც არ ჰქონდათ ორდენის სტატუსი. კან-ბგერითი ლიდერების ძლიერი ფსიქიკური ზემოქმედების ქვეშ, რომლებიც ადვილად მანიპულირებდნენ ვიზუალური  ცრურწმენებითა და შიშით, მორწმუნეები, რკინის ჯაჭვებისა და ბორკილების ტარების და ცოდვებში უზარმაზარი მონანიების და საკუთარი თავის გამათრახების  გზით, იმედოვნებენ, რომ გულს მოულბობდნენ უზენაეს ძალებს და აიცილებდნენ ზეციური სასჯელს, მაგალითად, ჭირს, რომელიც მძვინვარებდა შუა საუკუნეებში.
უხეშ ტანსაცმელს თხის ან აქლემის ბეწვისგან, რომელსაც პირდაპირ შიშველ სხეულზე იცმებდნენ, აფერხებდა მოძრაობას და უმოწყალოდ მტკივნეული იყო კანისთვის. XVI საუკუნეში ასეთი გამოცდა საკმარისი არ აღმოჩნდა, და ტრადიციული უხეში ტანსაცმელი შეიცვალა თხელმა მავთულმა სხეულისკენ მიბრუნებული ეკლებით. ნებისმიერი მოძრაობა კიდევ უფრო მეტ ტანჯვას  აყენებდა (წაიკითხეთ: სიამოვნებას ანიჭებდა) მას, ვინც ატარებდა. დღესდღეობით, „სხეულის დაუძლურების“ პრაქტიკა აგრძელებს არსებობას ზოგიერთ დახურულ რელიგიურ ორდენში, სექტაში, არაფორმალურ თემებსა და სუბკულტურებში, მაგრამ, ისევე როგორც ადრე, მას არ მიჰყავს ადამიანები მხოლოდ სულიერებისკენ, მათ მონაწილეთა მცდარი  მოლოდინის მიუხედავად.
სექსუალური რევოლუციის დროსა და მას შემდეგ სხეულის წამება სახელწოდებით „საბსპეისი“ ფართოდ გავრცელდა სასიყვარულო თამაშებში, საროსკიპოებშო, დომინატრიქსის კაბინეტებში.
რა არის რეალურად საკუთარი თავის წამება? ხორცის მოკვდინება თუ სიამოვნებაზე დამოკიდებულება? კანის ვექტორის მქონე ადამიანებისთვის - ერთმნიშვნელოვნად ტკივილის დამოკიდებულება.
კან-ვიზუალური ადამიანისთვის, რომელიც მუდმივი შიშის მდგომარეობაში იმყოფება, ვიზუალური ვექტორის და კანის მაზოხისტური ტენდენციების განუვითარებლობის გამო, დამორჩილების და ტკივილის სურვილი, რასაც მოჰყვა მიჩვევა, იწვევს ხელოვნური ოპიატების გამოყოფას. ისინი ადუნებენ და დამამშვიდებლად მოქმედებენ ნერვულ სისტემაზე, ამცირებენ ტკივილს, ქმნიან თითქოსდა ნარკოტიკულ დამოკიდებულებას. ცემა იწვევს ენდორფინების გამოყოფას, ანუ სიამოვნების ჰორმონების, რომლებიც მოქმედებენ, როგორც ტკივილის ბუნებრივი გამაყუჩებელი. ასე შეიძლება თანამედროვე ენით აიხსნას ის მიზეზები, რისთვისაც ადამიანები, რომლებიც საკუთარ თავს ამათრახებდნენ, ნებაყოფლობით აგდებდნენ საკუთარ თავს ასეთ მდგომარეობაში.
საკუთარი თავის წამებამ, როგორც ისტორიკოსები ამტკიცებენ, იმდენად დაიმკვიდრა ადგილი მომლოცველების, ბერებისა და დიდებულების ცხოვრებაში, რომ „ყველგან შეიძლება ადამიანების ნახვა წკეპლით, როზგით, მათრახით, ქამრით და ცოცხებით (წკნელისგან) ხელში, რომლებიც გულმოდგინედ სცემენ საკუთარ თავს ამ ინსტრუმენტებით და ოცნებობენ, რომ მიაღწევენ ღვთაებრივი ძალის წყალობას“.  კან-ბგერითი სამღვდელოება წაახალისებდება და აიძულებდა კიდეც ქრისტიანებს მსგავს ქმედებებს. ბგერით ადამიანებს, როგორც ცნობილია,  არც თუ ძალიან აინტერესებთ საკუთარი სხეული, პირიქით, დიდი ტვირთია. კან-ბგერით მღვდელს ბუნებით აქვს დაქვეითებული ლიბიდოს და არ მიისწრაფის ხორციელი სიამოვნებისკენ, ის ადვილად იღებს ცელიბატს  და მისი ერთგული  რჩება სიცოცხლის ბოლომდე.
სხვა საქმეა ანალურ-ბგერითი და ანალურ-ვიზუალური ადამიანები, ანუ, ვინც აირჩია უფლისადმი სამსახური მათი ჭეშმარიტი ბუნების საწინააღმდეგოდ. არადიფერენცირებული ორმაგი ლიბიდო ეკლესიის ასეთი მსახურებისთვის და ცელიბატის დადება იწვევდა (და ახლაც იწვევს) საერთაშორისო სკანდალებს ჰომოსექსუალობის საფუძველზე თავად თეოლოგებს, ორივე სქესის ეკლესიის მრევლისა და მღვდლებს შორის. ძალიან ძლიერი გახდა ცდუნება, თითქმის შეუძლებელია არ მოიხიბლო აზრებით, რომლებიც ეწინააღმდეგება ღმერთისთვის მიცემულ აღთქმას, თუ წმინდა მამას ყოველდღიურად უწევს სხვადასხვა ასაკის ქალის აღსარების მოსმენა, რომლებიც ცოდვებს ინანიებენ. ახალგაზრდა ცოდვილ ქალთა შორის ყოველთვის მოიძებნება ერთი ან მეორე, რომლის „წმინდა ურთიერთობაში“ თანხმობის მიღება არ არის რთული.
ანალურ-ბგერით-ვიზუალური ადამიანები არ დაიწყებენ თავის წამებას, კანის ვექტორის გარეშე ადამიანებ არ მიიღებენ სიამოვნებას საკუთარი თავის გამათრახებისგან, სამაგიეროდ რამდენ ანალურ სიამოვნებას მიიღებენ იმის ყურებით, თუ როგორ ურტყავენ როზგებს ან მათრახებს დამნაშავე თანამოძმეებს,  ჩვეულებრივ ადამიანებს და მით უმეტეს კეთილშობილებს. ეკლესიის წარმომადგენლებმა გამოიგონეს სხვადასხვა საჯარო სასჯელი, დაწყებული, მაგალითად, ეკზეკუციის ერთჯერადი აღსრულებით სამონასტრო ძმების თანდასწრებით, ან მოედანზე - საკაროდი. გარდა ამისა, ამათრახებდნენ  სხეულის სხვა ნაწილებსაც: წელის ზემოთ და ქვემოთ.
აქ აუცილებელია გამოვყოთ ისეთი ტიპის ადამიანები, რომლებიც პრაქტიკაში იყენებდნენ ფლაგელაციას - გამათრახებას, როელის დროსაც იწყება სექსუალური აგზნება და სექსუალური სიამოვნების შემდგომი მიღება.
ფლაგელაციის პრიცესში ორი ადამიანი მონაწილეობს, პირობითად ვუწოდოთ  მათ „ჯალათი“ და „მსხვერპლი“.
„ჯალათი“, როგორც წესი, არის სადისტური მიდრეკილებების მქონე ადამიანი, რომელიც ცემით გამოხატავს თავის დამოკიდებულებას მსხვერპლის მიმართ. ლიტერატურულ წყაროებში, რომლებშიც აღწერილია თავშესაფრებში ან მონასტერებში ობოლ ბავშვთა მდგომარეობის შესახებ,  ხშირად მოყვანილია  მასწავლებლებისა და პედაგოგების მიერ ბავშვების წამების ფაქტები. ისინი იწყებენ ვერბალური სადისტობით, ამცირებენ,  როგორც წესი, ახალ ან ურჩ გოგონას მთელი კლასის თანდასწრებით და ამით აქცევენ მას იზოლაციაში. ვიზუალური ბავშვი ჩვეულებრივ ვერ იტანდა ასეთ იზოლაციას და იღუპებოდა.
ვიზუალურ ადამიანს, როგორც არავის სჭირდება ემოციური კავშირი, თუნდაც სათამაშოსთან, რომელსაც ის მოკლებული იყო თავშესაფრის ან სამონასტრო სკოლის მკაცრი წესების გამო. გოგონებს შორის ნებისმიერ კონტაქტს მკაცრად ადევნებდნენ თვალს აღმზრდელები ან მონაზვნები, არ აძლევდნენ მათ მეგობრული ურთიერთობების დამყარებას, რაც მათ ერთმანეთის მხარდაჭერის საშუალებას მისცემდა. მხოლოდ ღმერთისადმი სიყვარული, რომლისგანაც ვიზუალური ბავშვი არ იღებდა არავითარ ემოციურ სითბოს, შიში მის წინაშე და ლოცვა იყო თავშესაფარში არსებობის ძირითადი მოთხოვნები. თუ ბავშვი ცდილობდა სამართლიანობის აღდგენას ან „მასწავლებლის თავდასხმისთვის“ წინააღმდეგობის გაწევას, მას სჯიდნენ როზგებით.
ეგზეკუციას ატარებდნენ აბატისები ან მონაზვნები, რომლებიც განსაკუთრებული სისასტიკით გამოირჩეოდნენ, თუ ეს იყო მონასტერი. მასწავლებლები ქალაქის ან კერძო თავშესაფრებში, როგორც წესი, იყვნენ დაუოჯახებელი ადამიანები, რომლებსაც ეკრძალებოდათ ქორწინების გარეშე კავშირი. თვითონ გაროზგვის პროცესი მათ განსაკუთრებული სიამოვნებას ანიჭებდა, იწვევდა ტვინის ბიოქიმიის დაბალანსებულ მდგომარეობას ბედნიერებისა და სიამოვნებისთვის თავისი ენდორფინების მიღების გზით.
ბავშვთა ფლაგელაცია, რომელსაც იყენებდნენ არა მარტო უბრალოდ მოკვდავთა, არამედ, ზოგიერთ შემთხვევაში, მეფის შვილების მიმართაც, ზოგიერთ შემთხვევაში იწვევდა მოულოდნელ შედეგებს. ბევრს როზგებით ან მათრახებით დასჯა სიამოვნებას ანიჭებდა, და ისინი არა მარტო ხალისით წვებოდნენ სკამზე, რომელზეც როზგავდნენ, არამედ განზრახ ჩადიოდნენ დანაშაულს, რათა დაესაჯათ. საუკეთესო ლონდონის საუკეთესო პანსიონებში, სადაც აღიზარდებოდნენ არისტოკრატი გოგონები, მშვიდად იყენებდნენ დასჯას ნებისმიერი დანაშაულისთვის. ზოგიერთი გოგონა „როზგის პირველივე დარტყმის შემდეგ ... განიცდიდა უცნაურ გრძნობას, და ის, რაც მათთვის სასჯელი უნდა ყოფილიყო, ჰბადებდა მათ გონებაში ისეთ  ზეციურ აზრებს, რომ ისინი განიცდიდნენ საშინელ სიამოვნებას“.
ამდენად, აღმზრდელობითი ეფექტის ნაცვლად, როზგები ხდებოდა სექსუალური სიამოვნების ატრიბუტი, ზემოქმედებას ახდენდა ნაზი მგრძნობიარე კანის მეშვეობით, ბევრ რამეს ცვლიდა გოგონების ფსიქიკურ თვისებებში და უვითარებდა სადომაზოხისტურ სურვილებს. მოგვიანებით, როდესაც გოგონები იზრდებოდნენ, ეს ჩვევები არსად არ ქრებოდა, არამედ უფრო მტკიცდებოდა. თუ ოჯახურ სექსუალურ ცხოვრებისგან არ იღებდნენ სიამოვნებას, ბავშვობაში ნაცემი კან-ვიზუალური ქალები ეძებდნენ ნებისმიერს გზებს თავისი მაზოხიზმის დასაკმაყოფილებლად.
        დღეს ეს პრობლემა არანაკლებ მწვავედ არის წარმოდგენილი. კანის ვექტორის მქონე ბავშვების ცემა დანაშაულისა ან ქურდობისთვის ზრდის იმის რისკს, რომ ბიჭისგან შეიძლება დადგეს ლუზერი ან წარუმატებელი ადამიანი, ხოლო გოგონასგან მეძავი თუ არა, მაზოხისტური მიდრეკილებების მქონე ქალი. რუნეტში ბევრი საიტებია კონტენტით, რომლებიც ხელს უწყობს ფლაგელაციას. ამგვარი ქმედებებით ნებაყოფლობით დაკავებული არცერთი მონაწილე არ ფიქრობს იმაზე, რომ ანგრევს საკუთარ ცხოვრებას, უარესობისკენ ცვლის თავისი ცხოვრების სცენარს და ზედაპირზე გამოაქვს პათოლოგიური ცხოველური ინსტინქტები, რომელსაც კაცობრიობა ცდილობს დაუპირისპირდეს ბოლო 6000 წლის განმავლობაში, რათა აღკვეთოს პირველადი მოწოდესურვილებიბები და გამოვლინებები კულტურული შეზღუდვები.

Самобичевание  имеет отношение к неуправляемому внутреннему критику. Внутренний критик — это интроект. 

У меня участники на тренингах вспоминают, как их называли. Там такие слова... Была участница из Омска, «недопёха». Человек с этой идентичностью живёт и критик ему говорит изнутри: «Ты недопеха, ты недопеха». Когда человек хочет успеть реализовать проект на работе, а ему внутренний критик говорит: «Ну куда ты сунулся? Со свиным рылом в калашный ряд. Петя из соседнего отдела сможет это сделать, а ты "недопёха"». Это Зинаида Петровна стала внутренним критиком. 

Самое важное при самобичевании — осознать своего внутреннего критика. «Последний, кто узнает о свойствах воды — это будет рыба» — афоризм философа Мамардашвили. Пока вы его не осознаете, вы самобичуетесь незаметно для себя. Вот что страшно. Тоже афоризм, только Юнга — «То, с чем я отождествлен, мной управляет. С чем я разотождествился, тем я получаю шанс управлять». Нужно выращивать устойчивую, взрослую, самоуважительную, ответственную любовь к себе, которая в состоянии поддержать, помочь сделать выводы из ситуации. И которая не предполагает розовых очков: «Я ёжик, я ёжик, я не пукну, я не пукну. 

Кто пукнул? Это не я пукнул». Это же неправда.

Если я опоздала на поезд, нездоровой самокритикой будет сказать себе: «Я урод, ничего в жизни не получается, вечно я так». Это самобичевание. «Денег у меня мало, жена меня не любит». Это путь в никуда. Нездоровая инфантильность и розовые очки — это «ой, да ладно, пойду вообще на самолет.» А ничего, что ты у своей семьи украл бюджет в этот момент и не присвоил себе ответственность за то, что ты опоздал? Это тоже неадекватно. Выращивать взрослую ответственную позицию, от которой человек получает удовольствие и делает выводы — главный труд на эту тему для меня лично стала книга Мартина Селигмана «Как научиться оптимизму». Там есть такая техника НУПСА. Я ее объясняю в своем ролике на Youtube. Н — неприятность, У— убеждение, П — последствия, С — спор, А — активация.

Н — неприятность: некий неприятный фактор, который вам в корне не нравится. Что-то произошло. Возьмем историю про мамочку в декрете. У нее пригорела шарлотка. Неприятность. Произошел факт, и факт сам по себе нейтрален. Если не самобичеваться, пошла и переделала шарлотку. Это нейтральный факт реальности. Мы нагружаем эмоционально факты реальности сами. Дальше активируется У — убеждение: «Я вообще хозяйка-то никакая». Обратите внимание на гипертрофирование. Каждый последующий итог реакции психики усугубляет негативность предыдущего. Дальше, на уровне П — 

последствия: «И муж меня считает дурой полной, и ребёнок у меня будет голодный на полдник. Я неудачница во всём». Наша героиня гипертрофирует факт подгоревшей шарлотки до своей идентичности в целом. В этот момент она не даёт себе шанса быть успешной во всех остальных функциях. Это контрпродуктивно. Если бы она дала себе сбалансированную обратную связь, она бы взяла ответственность за сделанное: «Я молодец, что вообще испекла шарлотку, но мне надо было поставить таймер, в следующий раз я так и сделаю». И смогла бы продолжать свой жизненный путь в контексте шарлотки и вообще. Вина нас парализует. Это одно из самых болезненных переживаний. Вина контрпродуктивна, самобичевание только закрепляет нас в том неуспехе, который вызвал и активировал самобичевание. Для того, чтобы этот гребаный, неправильный психологический круг прекратить, надо себя переучивать на другую реакцию. Нужно активировать букву С — спор. Это очень сложно, как Мюнхгаузену самого себя за косичку из болота вытаскивать. Напишите себе везде: на холодильнике, на руке, в телефоне. С — это спор со своими убеждениями. Четвертая буква спорит со второй. Если вы хотите из этого круга выйти, важно поспорить с собственными негативными убеждениями относительно себя. Сказать себе: «Почему же я сразу и жена, и мать никакая? Конкретная шарлотка не делает меня тотально адской. Я вчера хороший оливье приготовила. А на Новый год я уже список рецептов сделала. Вот я какая хозяйка. И у меня ребенок такой счастливый был, когда я его из садика забирала. Не могу я быть совсем плохой матерью, раз мой ребенок такой 

радостный». 

Буковка А – Активация значит, как спор, выигранный с внутренним критиком, можно превратить в некоторую систему позитивных действий: «Мы положим подгоревшую шарлотку рядом с помойкой, и я ребенка через это научу, что не надо продукты выкидывать, надо собачкам и кошечкам помогать. Я сейчас не буду надрываться, если у меня не пошел этот кулинарный талант, сделаю макароны с тертым сыром. Сын и муж будут счастливы этой еде».

===

Эксперт TheQuestion по вопросам буддизма. Проектирую кириллические шрифты.

При таком состоянии ум делится на две части: которая наказывает и которую наказывают. Нужно вернуть ум к цельности. Осознать свободную основу ума, которая является причиной желаний. Можно представить себя ребёнком. В том возрасте ум работал естественно, не возникало желания себя наказывать за что-то. Потом к этой естественной основе со временем приросли новые сети связей. Кто-то сказал, как хорошо, как плохо, что правильно, что неправильно. Ум впитал разные мнения. Между новыми частями начали возникать конфликты. Поэтому, чтобы эти конфликты нейтрализовать, нужно все мысли аккуратно структурировать, так, чтобы они адекватно соответствовали внешнему миру. Полезно задать себе вопросы: чего я хочу, от чего я чувствую себя счастливее, что я могу для этого сделать прямо сейчас? Можно попробовать создать в уме список целей, которые приближают к счастью. Если такой список будет, можно будет работать по нему, сверяться и спрашивать себя: я сейчас действую в соответствии со своими целями? Когда энергия всего ума будет направлена на счастье, не будет разделения. Обе лошади в упряжке будут бежать в одну сторону и не будут конфликтовать.

Важно помнить, что ум — это поток. Человек не равен себе вчерашнему, потому что ум изменяется вместе с миром. Сегодняшний ум состоит не только из побед, но и из поражений и неудач, из выводов. Вчера уже не существует, завтра ещё не существует. Есть только сейчас. Полезно ценить свой накопленный опыт и стараться приобретать новый полезный опыт. Чтобы не думать об ошибках прошлого, нужно трезво оценить свои настоящие возможности. Могу я сейчас что-то сделать, чтобы убрать последствия ошибки? Если нет, то и смысла нет думать об этом, реальность от этого в лучшую сторону не изменится. Если да, тоже нет смысла думать, надо просто сделать.

http://www.sektam.net/

ოტო კერნბერგი ნარცისიზმის ტრაგედიის შესახებ

ოტო კერნბერგი ნარცისიზმის ტრაგედიის შესახებ
თანამედროვეობის წამყვანმა ფსიქოანალიტიკოსმა ოტო კერნბერგმა მოსკოვში წაიკითხა ლექცია დიფერენციალური დიაგნოსტიკისა და მოსაზღვრე აშლილობების თერაპიის შესახებ. დიდი ადგილი ფსიქოანალიზის კლასიკოსმა დაუთმო ნარცისიზმს. როგორ იჩენს თავს  ნარცისიზმი, რაში გამოიხატება  მისი ტრაგედია და თუ შეიძლება მისი შეცვლა?
ნარცისის დაბადება
ნარცისული აშლილობა ერთ-ერთი ყველაზე გავრცელებული და რთულია ფსიქოთერაპიაში. ზოგიერთი მკვლევარი მიიჩნევს, რომ სხვადასხვა სახის პიროვნების აშლილობების მქონე პაციენტების 30%-ს პათოლოგიური ნარცისიზმის ნიშნები აქვს.
ნარცისიზმი ნორმაში - ეს არის ცხოვრებისგან მიღებული კეთილდღეობისა და კმაყოფილების მდგომარეობა, პიროვნების ბუნებრივი ფუნქცია, ცხოვრება საკუთარ თავთან ერთობაში, საკუთარი თავით სიამაყის  და საუკეთესო თვისებების გამოხატვის უნარი. ნორმალური ნარცისიზმის შემთხვევაში ჩვენი „მე“ გარშემორტყმულია იმ ადამიანთა რეპრეზენტაციებით, რომლებსაც ვუყვარვართ, და ჩვენ ვიღებთ სიამოვნებას სასიყვარულო ურთიერთობებით მნიშვნელოვან მეორესთან, რეალიზაციით გამოწვეულ სიხარულს პროფესიაში, მეგობრობასა და ოჯახურ ურთიერთობებში.
 ნარცისული აშლილობისას მნიშვნელოვანი სხვების რეპრეზენტაციები არ არსებობენ. არსებობს მხოლოდ გრანდიოზული, მაგრამ ტოტალური განმარტოებული „მე“.
ნარცისული პიროვნების ჩამოყალიბების მთავარი მიზეზია გადაჭარბებული, გენეტიკურად განპირობებული აგრესია ფრუსტრაციასა და ტრავმულ გამოცდილებასთან ერთად ადრეულ ბავშვობაში. ეს ფაქტორები ხშირად გართულებულია მშობლების მხრიდან სიყვარულის გამოცდილების ნაკლებობით: ნარცისული პიროვნების მშობლები განიცდიდნენ სირთულეებს სიყვარულში, მაგრამ ბედნიერები იყვნენ და ამაყობდნენ თავისი შვილების მიღწევებით. და ბავშვმა ისწავლა ფრუსტრაციის თავიდან აცილება სიყვარულის და სითბოს არარსებობის გამო და აღფრთოვანების გამოწვევა. ასე იწყება პათოლოგიური გრანდიოზული „მე“-ს განვითარება.
ამავე დროს იმის აღმოჩენა, რომ სხვა ბავშვები ბედნიერად ცხოვრობენ  და ისინი უბრალოდ უყვართ, არაფრის გამო, იწვევს ფრუსტრაციის და წყენის შურში გადასვლას, რომელსაც მოძრაობაში მოჰყავს გაუფასურების, სიძუნწის  და დამსახურების პათოლოგიურ წრე.

შურის მძევლები

ნარცისული აშლილობის მთავარი მახასიათებელია ჩვეულებრივი ჯანსაღი „მე“-ს ჩანაცვლება პათოლოგიური გრანდიოზული „მე“-ს მეშვეობით, რომლის დროსაც ადამიანი ანომალურად ფოკუსირებულია საკუთარ თავსა  და საკუთარ მნიშვნელობაზე.
პათოლოგიური გრანდიოზული „მე“ ასაზრდოებს ჭარბ ეგოიზმს და დამსახურების გრძნობას. ნარცისებს თითქმის ყოველთვის ახასიათებთ უზარმაზარი ამბიციები, ფანტაზიები წარმატების შესახებ, რეალობის ასპექტების იგნორირება, რომლებიც ეჭვქვეშ აყენებენ ნარცისის სამყაროს სურათს, და ამავე დროს, ძლიერი დამოკიდებულება გარედან მიღებულ მოწონებაზე,  საკუთარ თავში რწმენის უქონლობის პერიოდული გამოვლინება. ამიტომ ნარცისული პიროვნებები თავს არიდებენ სიტუაციებს, სადაც მათი სიდიადე შეიძლება შეილახოს.
განსაკუთრებით სერიოზულ შემთხვევებში, როდესაც განსხვავება რეალობასა და საკუთარ გრანდიოზულობაზე წარმოდგენას შორის ნათელია და ნარცისი განიცდის ფანტაზიების კრახს, ის ცდილობს სრულ იზოლირებას ნებისმიერი სოციალური კონტაქტისგან, კარგავს შრომის უნარს, მას ეწყება მძიმე  დეპრესია - იმდენად აუტანელია მისთვის თავისი თავის უიღბლო ადამიანად აღქმა.
ასეთი დამოკიდებულების გამო, ნარცისები ძალიან იტანჯებიან შურისგან.
რა თქმა უნდა, შური უნივერსალური გრძნობაა, რომელიც ყველა ადამიანმა შეიძლება განიცადოს, მაგრამ ნარცისები იტანჯებიან ქრონიკული გაცნობიერებული და გაუცნოერებული შურის გამო.
ნარცისული შური სიძულვილის განსაკუთრებული ფორმაა, დესტრუქციული მათთვის, ვინც განიცდის ამ გრძნობას. ეს შური ყოველთვის მიმართულია რაღაც სასურველზე, კარგზე, რაც სხვას აქვს. შედეგად, შური ანადგურებს იმას, რაც ადამიანს უყვარს და რაზეც ოცნებობს.
ასეთი შური გამოიხატება ინფანტილური ღირებულებების მოპოვების მუდმივ მცდელობაში. ნარცისს უნდა ჰქონდეს ყველაზე მოდური ტანსაცმელი, ძვირადღირებული მანქანა და სხვებზე უპირატესობის სხვა მატერიალური მარკერები. თუ ნარცისი მიდის საღამოს წვეულებაზე, ის ყველაზე უკეთესად უნდა გამოიყურებოდეს, წინააღმდეგ შემთხვევაში, ურჩევნია საერთოდ არ გამოჩნდეს იმ ადამიანთა საზზოგადოებაში, რომელთა მიმართაც შურს იგრძნობს. თუ ნარცისები მუშაობენ კომპანიაში, ისინი ყველაზე წარმატებულები უნდა იყვნენ, ამავე დროს  ასეთი თანამშრომლები ხშირად დემონსტრირებენ სიძუნწეს, ექსპლოატატორულ განწყობას, ქედმაღლობას.
ხშირად ნარცისული თვისებები ჩნდება მოზარდებში სკოლაში დამახასიათებელი პრობლემების სახით, როდესაც ბავშვი საუკეთესოა იქ, სადაც ის შეიძლება იყოს პირველი ნომერი, და აბსოლუტურ იგნორირებას უკეთებს იმ დისციპლინებს, სადაც ის არ არის პირველი. იმის გამო, რომ ნარცისის სამყაროში არსებობს მხოლოდ ორი პოლუსი: ან პირველ ადგილზე ყოფნა ან საერთოდ არა.

 სიახლოვის აუხდენელობა
ნარცისული პიროვნების მეორე გავრცელებული სიმპტომია სექსუალური პრომისკუიტეტი. მაგალითად, მამაკაცი აინთება ახალ ქალთან შეხვედრისას, აქტიურად ამყარებს მასთან ურთიერთობას, აღფრთოვანებულია შეყვარებულით, მაგრამ შეუცნობელად შურს მისი მიმზიდველობის, რადგან ქალმა შეძლო მისი დაინტერესება და მასზე გარკვეული ძალაუფლების მოპოვებაც კი. და მალე მამაკაცი გაუცნობიერებლად იწყებს მის გაუფასურებას. ამ შემთხვევაში გაუფასურება  და დისკვალიფიკაციური ქცევა არის მწავე შურისძიების განცდის გადალახვა.
ნარცისს სწრაფად უცივდება გული, ეჭვქვეშ აყენებს და აკრიტიკემს იმას, რითაც ადრე ასე აღფრთოვანებული იყო  პარტნიორში. ის ხდება მოწყენილი, გულგრილი, ცივი. და ამავე დროს მზად არის თავი შეაყვაროს კიდევ ვინმეს. მაგრამ ახალი რომანიც იმავე სქემით ვითარდება - ჯერ განსაკუთრებული იდეალიზაცია, ურთიერთობების დამყარება, შემდეგ გაუფასურება და ურთიერთობების გარდაუვალი შეწყვეტა.
ნარცისის უბედურება ის არის, რომ მას არ შეუძლია სიამოვნების მიღება ხანგრძლივ ურთიერთობებში  მისი უუნარობის და სხვაზე დამოკიდებულების შიშის გამო.
სხვაზე დამოკიდებულება ხომ ნიშნავს მის აღიარებას, როგორც ღირებულის და მნიშვნელოვანის. ხოლო მნიშვნელოვანი ნარცისის სამყაროს სურათში შეიძლება მხოლოდ თვითონ იყოს. ნარცისის გრანდიოზული „მე“ ძალიან დიდია სხვებს რომ ადგილი დაუტოვოს. ნარცისული პიროვნების მოზიდვის ობიექტები კარგავენ უნიკალურ თვისებებს, „შეყვარებულები“ ნარცისისთვის ყველა ერთ მასას წარმოადგენს, სადაც ბევრ პარტნიორს არ გააჩნია რაიმე უნიკალური თვისება. გარდა ამისა ურთიერთობების დასაწყისში მხილების და უარყოფის შიშის გამო ნარცისი ეიფორიის სიტუაციაშიც კი არ ცდილობს ვინმესთან დაამყაროს საიმედო და ღრმა ემოციური კავშირი.
 ნარცისული პიროვნება შეიძლება იცნო  ბრტყელი ემოციებით, ემპათიის ნაკლებობით, ურთიერთობებში რთული ემოციური ჩართულობით, თუ ის არ მიიღებს მათგან თავისი უბადლობის დადასტურებას. მოჩვენებით ბრწყინვალების მიუხედავად, ნარცისები მუდმივად განიცდიან სიცარიელეს და მოწყენილობას. ამ შინაგანი ვაკუუმის გამო მათ ყურადღებას დროებით იპყრობენ ნათელი, მაგრამ საეჭვო თავგადასავლები - პარტნიორების ხშირი ცვლა, ალკოჰოლი, ნარკოტიკები, ექსტრიმი.

სინდისზე ხელმისაწვდომობის გარეშე

რადგან ნარცისის სამყაროს ცენტრია გრანდიოზული „მე“, ზარალდება მათი მორალური ღირებულებები. არჩევანის გაკეთების სიტუაციაში ნარცისი ორიენტირებულია არა ღირებულებებზე, არამედ აკრძალვებზე, ანუ მას არ მართავს დანაშაულის გრძნობა ან სინდისი, არამედ მხილების შიშით გამოწვეული  სირცხვილის გრძნობა.
ხშირად ღირებულებებთან პრობლემები იძენენ სერიოზულ ასოციალურ ხასიათს, გამოიხატება ან პასიურ-პარაზიტულ ან აქტიურ-აგრესიული ქცევის მოდელებში. აქტიურად აგრესიული მოდელები გამოიხატება კრიტიკაში, გაუფასარებასა და დისკვალიფიკაციურ ქცევაში სხვების მიმართ. ასეთ ნარცისთან ერთად ცხოვრება თითქმის შეუძლებელია. ავთვისებიან ფორმებში აქტიურ-აგრესიული მოდელები ესაზღვრება ასოციალურ აშლილობებს, როდესაც ადგილი აქვს სხვისი საკუთრების განადგურებას, ძალადობას, სექსუალურ აბიუზს.
პასიურ-პარაზიტული ნარცისიზმის ერთ-ერთი გავრცელებული ფორმაა სხვა ადამიანების ხარჯზე ცხოვრება, სხვების ექსპლუატირების ჩვევა და ამავე დროს დარწმუნება იმაში, რომ მას აქვს მატერიალური დახმარებისა და მეურვეობის უფლება. ასეთი ნარცისები მიიჩნევენ, რომ მათ დაიმსახურეს ასეთი ზრუნვა თავისი არსებობის უფლებით. მათ არ სურთ რაიმე ძალისხმევის გამოყენება საკუთარი  უზრუნველყოფისთვის, მით უფრო მუშაობა. მათი მთავარი მიზანია მოძებნონ ზეწოლის  გზები და ბერკეტები, რომ მათზე იზრუნოს ოჯახმა, სახელმწიფომ, ნათესავებმა. მაგრამ საჭირო დახმარების მიღების შემთხვევაშიც ისინი უკმაყოფილონი და უბედურები არიან, რადგან შინაგანად სიცარიელეს გრძნობენ.
ნარცისიზმის ნაკლებად აშკარა ასპექტები შეიძლება გამოიხატებდეს თვითზიანის მიყენების ქცევის დემონსტრირებაში, რაც ასეთ ადამიანებს ანიჭებს განსაკუთრებული უპირატესობის გრძნობას. როდესაც საკუთარ თავს აყენებენ ზიანს, ავლენენ ქრონიკულ სუიციდალურ ტენდენციებს, ნარცისები სიამოვნებას ანიჭებენ თავის გრანდიოზულ „მე“-ს ფანტაზიებით საკუთარი დაცულობის და უშიშრობის შესახებ სიკვდილისა და ტკივილის წინაშე, რაც მათ სხვა ადამიანებთან შედარებით წარმოაჩენს რჩეული ადამიანის სახით. მათი უპირატესობა იმაშია, რომ მათ შეუძლიათ ხელი აიქნიონ ცხოვრებაზე. მართალია, ბევრი მათგანი ნამდვილად სჩადის სუიციდს, რადგან ვერ აუტანიათ შინაგანი სიცარიელე.
ხშირად გვხვდება ნარცისული და მაზოხისტური პათოლოგიის კომბინაცია, როდესაც ადამიანი ახორციელებს თავის უპირატესობას, გრძნობს საკუთარ თავს მსოფლიოში ყველაზე დიდ ტანჯულ ადამიანად. ის თავს ყველაზე უბედურად მიიჩნევს, ქრონიკულ ჩივილს უთავსებს თვითგანადგურების პრაქტიკას.
იშვიათად ჩნდება ნარცისული აშლილობა, როდესაც სხვების გამოხატული გაუფასურება მეზობლობს თვითგაუფასურებასთან. აქ მიზანია ტანჯვისგან თავის დაცვა, მაგრამ ამავე დროს ამით ადამიანი იწვევს საკუთარი შინაგანი სამყაროს დასუსტებას.
ძალიან იშვიათია მკვდარი დედის სინდრომის მიერ გამოწვეული პათოლოგიური ნარცისიზმი, რომელიც ანდრე გრინმა აღწერა. ასეთი ადამიანები ვერ ხედავენ ცხოვრების აზრს, თუმცა მათ არ აწუხებთ დეპრესია. ბავშვობაში მათ ჰქონდათ  ტრავმატული გამოცდილება დედის მძიმე დეპრესიის გამო, რის შედეგადაც ბავშვს განუვითარდა დეპრესიული, თითქოს მკვდარი დედის სახე. საკუთარი გაუჩინარებით ის მასთან კავშირის აღდგენას ცდილობს.
ასეთი ნარცისული პაციენტები სრულ გულგრილობას ავლენენ ცხოვრების მიმართ. გარეგნულად ისინი ნორმალურად ფუნქციონირებენ, არ დემონსტრირებენ გრანდიოზულობას, მაგრამ სიცარიელისა და უაზრობის შინაგანი გრძნობა მათ სიცოცხლეს აუტანელს ხდის.

ინკურნება ეს თუ არა?
 ასეთი პაციენტების თერაპია შეიძლება გაგრძელდეს წლების განმავლობაში. გარკვეულ ფორმებს, მაგალითად,  ავთვისებიან ნარცისიზმს, აქვს ძალიან ცუდი პროგნოზი თერაპიისთვის. ნარცისულო აშლილობის კორექცია ხელს უშლის პაციენტის უუნარობას ჩამოაყალიბოს თერაპევტთან დამოკიდებული ურთიერთობა, რაც ძალიან მნიშვნელოვანია მუშაობისთვის. ნარცისისთვის ვინმეს ღირებულების აღიარება - საკუთარი თავის დამცირებას ნიშნავს, რაც ჩვეული სქემით იწვევს შურს თერაპევტის მიმართ და მისი განადგურების სურვილს. ნარცისები ხომ მიაწერენ თერაპევტებს იმ გრანდიოზულობას, რასაც თავად განიცდიან. მათ მიაჩნიათ, რომ თერაპევტს აქვს მათი დამცირების და საკუთარი უპირატესობის დამყარების სურვილი. ასეთი პაციენტები გამოირჩევიან დისტანციის ჩამოყალიბებით, თერაპევტის კონტროლის მცდელობით, მისი მუშაობის გაუფასურებით. ზოგადად ნარცისებს ახასიათებთ საკუთარ თავთან საუბრის ტენდენცია მკურნალობის დროს, თავად უსვამენ თავის თავს დიაგნოზს და ატარებენ ანალიზს, თერაპევტში კი ხედავენ აუდიტორიას, რომელმაც აღფრთოვანება უნდა გამოხატოს მათ მიმართ.
თუ თერაპევტი, მათი აზრით, არ არის საკმარისად კარგი იმისათვის, რომ მათთან იმუშაოს, ნარცისები წყვეტენ მკურნალობის პროცესს. მაგრამ თუ თერაპევტი ძალიან კარგია, ისინი თავს დამცირებულად გრძნობენ, და ესეც ცუდად მოქმედებს თერაპიაზე.
სიტუაციის შეცვლას დიდი დრო სჭირდება: თერაპევტი თანმიმდევრულად აძლევს ინტერპრეტაციას პაციენტის მოთხოვნებს აღიქვას ადამიანის ნებისმიერი მოტივაცია, როგორც შეჯიბრი ან სხვა ადამიანის დათრგუნვის სურვილი. შედეგად, ნარცისულ პიროვნებებს უჩნდებათ შთაგონების მომენტები, როდესაც ისინი ხედავენ ურთიერთკავშირის ალბათობას ურთიერთგაცვლაზე. ნარცისი იწყებს თავისი  შურის ინტენსიურობის გაცნობიერებას, წარსულში რეაქციების წარმომავლობას და თანდათანობით უარყოფს თავის შურს, რომელიც ანადგურებს სიყვარულისა და ჯანსაღი დამოკიდებულების ურთიერთობებს. პირველად ის გრძნობს თავს დამნაშავედ. და თანდათანობით დგება პათოლოგიური ნარცისიიზმის დეკონსტრუქციის ყველაზე ნათელი და ყველაზე სასიამოვნო მომენტი - სიყვარულის უნარის აღდგენა."
=======================
ნარცისული აშლილობა, ფსიქოპათია  არ არის თანდაყოლილი და მხოლოდ ბავშვობიდან წამოსული.
თუ დააკვირდებით ბოლო 10 წლის განმავლობაში მოხდა ზრდასრული მოსახლეობის ტრანსფორმირება შეცვლა მენტალურად ,  მერე გახდნენ ფსიქოპატები და ნარცისები, ბავშვობა ქონდათ ნორმალური . ამაზე მწირი ინფორმაციაა, რამ გამოიწვია ეს ცვლილება სწორედ ზრდასრულ ასაკოვან მოსახლეობაში. ამის მიზეზია სისტემა, კაპიტალიზმი, რელიგია, ტრავმა რამე ხელოვნური ზემოქმედება , პროგრამირება, სულიერი ძალადობა თუ რადიაცია?
თუ ასეა მაშინ პროგრამის წაშლით გამოჯანსაღდება



 ნარცისიზმი:
"Это надчеловечность"

самолюбование , эмоциональная мастурбация" исскуственный перфекционизм "

 cultural pimping, or self pimping, pimping of natural (ბუნებრივის გარყვნა)
სულიერი სუტენიორობა, როდესაც
უხილავი მმართველის წაქეზებით ადამიანი მუდმივ თვითპრეზენტაციას ეწევა როგორც ეგზჰიბიციონისტი , სულ
ეკრანზე გამოყავს თავისი ეგო, ამასთან ერთად მისი ნამდვილი მე სრულიად დაფარულია, სუსტი და ტრავმირებული.  ერთი უკიდურესობიდან მეორეში ვარდება.
 -ფანტომები  არარეალური , შეუვალი
თავით ტკბობა (=აუტოეროტიზმი, აუტოფილია, Должнонанизм Понятие введено А.Эллисом. Его «musturbation» - игра слов: «must» (должен, обязан) и «masturbation» ()

. Egoism is unnatural , Egoism is social construct , artificially engineered. False perfectionism based on fear.

Happiness is based on altruism. honesty .
Narcissistic personality disorder is the result of spiritual abuse/ trauma , which is worse then other abuse
it is the denial of true self
It is cut from the direct source/cosmos, there fore lost free will

Nature is feminine, unconscious /
control is masculine.

To free unconscious from control it needs to be unfucked/ delete program code, connect fragmented split parts.

Truth is beyond gender, it is not masculine.
This is main mistake.
Now Masculine is mostly distorted view which damages feminine not understanding it, disregarding feminine aspect, freedom and life itself.
Natural Spiritual soul lack is the root of all problems, not material lack.

True spirituality does not come from religion not external. Its synchronicity with universe

https://www.b17.ru/blog/38449/

https://evolkov.blogspot.com/2018_03_07_archive.html

Мир уже давно не наш. Не важно чьи это руки, и руки это, а важно что они человека воспринимают как животное, мясо. И тот факт что мы еще можем об этом размышлять говорит о том что кто то или что то человечеству помогает. И не все потеряно. Есть надежда. Но это не значит что мы должны не чего не делать а ждать маны небесной. Каждый человек должен заниматься саморазвитием. Не распылять время на шоу и различные уловки придуманные чтобы занять нас. И берегите детей наших"

Оккупация Земли. Кто организовывает мировые войны. ..Как создаются развитые страны. Это полностью управляемый процесс..США демонтируют, как и СССР, процесс уже давно идёт.. Пока социологи не займутся глубоким изучением еврейского вопроса и его роли в управлении обществом, ничего лучшего, чем собачьей похлёбки, они не сварят."

Задача человека - поиск, постоянный поиск истины.И именно в процессе поиска истины оттачивается разум человека.Множество людей живут, не задаваясь этой целью, довольствуясь тем, что имеют, знаниями, которые им дают, материальный мир - в приоритете, а из духовной пищи ту жвачку, которая популярна на сегодняшний день.Думаю, у вас это - проявление творческого склада ума,

Это утопия! Потребительский мир это деградация общества. Мы живем духовно с широкой душой, растем духовно вверх. Поэтому мы так "интересны" всему западу. Мы умеем быть искренними, открытыми, добрыми, щедрыми. Мы для них как что то недостижимое!!! Цените своё!

Capitalism is killing the planet, and the preservation of a natural environment favorable to human life requires a radical alternative. In this new collection of essays, long time revolutionary and environmental activist Michael Löwy offers a vision of ecosocialist transformation. This vision combines an understanding of the destructive logic of the capitalist system with an appreciation for ongoing struggles, particularly in Latin America.