ჟ. ლაკანის ინტერსუბიექტურობა, როგორც სარტრის დიალექტიკის განვითარების ვარიანტი
როდესაც ვსაუბრობთ ენის როლის შესახებ დიალექტიკის „მე-სხვა“ შექმნაში, ჩვენ არ შეგვიძლია გვერდი ავუაროთ იმ სპეციფიკურ განვითარებას, რომელიც ამ თემამ ჰპოვა ჟ. ლაკანის შრომებში (1901-1981). ამ ექსტრავაგანტული ფილოსოფოსისა და ფსიქოანალიტიკოსის პიროვნებას, რომელიც თავისი მნიშვნელობით შეიძლება შევადაროთ თვით სარტრის პიროვნებას, განსაკუთრებული მნიშვნელობა აქვს ჩვენი ნაშრომისთვის მისი ალტერნატიული თვალსაზრისის გამო იმავე პრობლემაზე, რომელიც ხშირად გადმოიცემა იმავე ტერმინებით.
მაგრამ, სანამ მივმართავთ ინტერსუბიექტურობის განხილვას ლაკანის სწავლებებში, რამდენიმე ფრაზით აღვნიშნავ ამ ორი მეტრის ურთიერთობების სპეციფიკას. ლაკანი სარტრის უფროსი თანამედროვე იყო, და მასსავით განიცადა საკუთარ თავზე ე. ჰუსერსლის ფენომენოლოგიის მნიშვნელოვანი გავლენა, კარგად იცნობდა მ. ჰაიდეგერის შრომებს, ხოლო ჰეგელს, ისევე როგორც მისი თაობის ბევრი ფრანგი ინტელექტუალი, სწავლობდა ა. კოჟევის ინტერპრეტაციაში. უნდა აღინიშნოს, რომ სარტრისგან განსხვავებით, რომლის პირადი ყოფნა კოჟევის სემინარებზე კითხვის ნიშნის ქვეშ რჩება, ლაკანი ამ სემინარებს რეგულარულად ესწრებოდა.
მიუხედავად იმისა, რომ სარტრს და ლაკანს პირადი ურთიერთობა არ ჰქონიათ, ისინი იცნობდნენ ერთმანეთს და საერთო მეგობრობიც ჰყავდათ. სარტრისგან განსხვავებით, რომელიც, მისი აღიარებით, არასოდეს ყოფილა დაინტერესებული ლაკანის ფსიქოანალიზის თავისებურებებით, ეს უკანასკნელი, თავის მხრივ, სარტრის საკმაოდ მგრძნობიარე მკითხველი და მისი მეტად დაკვირვებული კრიტიკოსი იყო.
კერძოდ, ლაკანმა მაღალი შეფასება მისცა სარტრის მიერ შემუშავებულ „სხვის“ თემას, რომელიც მან აღწერა წიგნში „ყოფნა და არაფერი“, იგი დაჟინებით ურჩევდა თავისი სემინარის მსმენელებს გაცნობოდნენ ამ წიგნს, რომელსაც მოიხსენიებდა, როგორც „...ანალიტიკოსისთვის ძალიან მნიშვნელოვან საკითხავს“.
ლაკანის სწავლებაში ჩვენ აღმოვაჩინეთ აშკარა გადაძახილი სარტრის მიდგომასთან, რომელიც ეხებოდა: სხვის როლს მე-ს ფორმირებაში; სურვილის კატეგორიას, როგორც ორ სუბიექტს შორის ურთიერთობის ძირითად ფორმას; ინტერსუბიექტური დიალექტიკის ლინგვისტურ სტრუქტურას. ლაკანსა და სარტრთან შეიძლება მოიძებნოს სხვა დამთხვევა, რომელსაც ქვემოთ აღვნიშნავთ.
ჩვენ ვუბრუნდებით ტერმინის „ეგზისტენციალური ფსიქოანალიზის“ გამოყენების კანონიერების საკითხს, რომელსაც შევეხეთ ჩვენი კვლევის პირველ ნაწილში. უნდა აღინიშნოს, რომ ლაკანი, რომელმაც განაცხადა ფროიდის თავდაპირველი სწავლებისადმი დაბრუნების აუცილებლობის შესახებ, მიუთითებს არსებულ სერიოზულ წინააღმდეგობებზე თანამედროვე ფსიქოანალიტიკურ მიმდინარეობებში ფსიქოანალიზის მნიშვნელობის, მიზნებისა და შესაძლებლობების ინტერპრეტაციებს შორის.
ფროიდის თავდაპირველი მეთოდის ერთ-ერთი ძირითად უპირატესობად ლაკონი მიიჩნევს მის მცდელობას განიხილოს ყველა შემთხვევა, როგორც უნიკალური, და არა როგორც მასალა მზა შაბლონებისა და სქემების გამოსაყენებლად. ამგვარად, ლაკანი არააშკარად ხაზს უსვამს ფროიდისა და სარტის მიდგომების ანტიდოგმატურ კავშირს. ფროიდის მეთოდების მისეულ ინტერპრეტაციაში, ლაკანი ასევე გამოხატავს საინტერესო ერთობას იმ მითითებულ მოაზროვნეებთან დაკავშირებით, რომელსაც ისინი ავლენდნენ სუბიექტის პერსონალური ისტორიის რეკონსტრუქციის საქმეში.
როგორც უკვე აღვნიშნეთ, სარტი მიზნად ისახავს წარსულის მოვლენების რეკონსტრუქციისას ფუნდამენტური პროექტის გამოვლენას, რომელსაც გრავიტაციის ცენტრი ექნება მომავალში, და უპირისპირებს მას რეკონსტრუქციის დეტერმინისტულ მოდელს, რომელიც ცდილობს გამოავლინოს სუბიექტის რეალობასთან დაპირისპირების მტკივნეული მომენტები. ლაკანი ხაზგასმით აღნიშნავს, რომ ფროიდის თანახმად, რეკონსტრუქციის თავდაპირველი მიზანი იყო არა წარსულის ლაკუნების შევსება, არამედ საკუთარი ისტორიის კონსტრუირება აწმყოში. ლაკანის თანახმად, ფსიქოანალიზი ყოველთვის მომავლისკენ არის მიმართული, რადგან მისი ცხოვრების რეკონსტრუქციის მეტყველებით აქტში სუბიექტი ქმნის ახალ სიმბოლურ სივრცეს, რომელშიც იგი უნდა მომავალში აღმოჩნდეს: ის ბრძოლით ართმევს საკუთარ თავს წარსულს ახალი სიმბოლური კავშირების მეშვეობით. აქვს უნდა დავსძინოთ, რომ ლაკანმა განსაზღვრა სამი ძირითადი სივრცე, რომელშიც სუბიექტი არსებობს: რეალური, წარმოსახვითი და სიმბოლური. ეს უკანასკნელი პირდაპირ უკავშირდება ენას და, ზოგიერთი შესწორებით, შეიძლება ინტერპრეტირებული იყოს, როგორც ლოგიკური. ამდენად, რეკონსტრუქციის ძირითადი მნიშვნელობა, ლაკანის მიხედვით, არის სიმბოლური ველის შექმნა, და წამყვანი როლი ამ პროცესში, როგორი უცნაურიც არ უნდა იყოს, ეკუთვნის სხვას.
ლაკანი პირდაპირ მიმართავს სარტრის მზერის თემას და გამოჰყოფს „მე“-ს აღმოჩენის მომენტს სხვისი მზერის წინაშე, როგორც თვითობიექტურობის თავისებურ „აფეთქებას“, საკუთარი საზღვრების გამოვლენას, რომელიც გამოიხატება სხეულის სახით. დიალექტური თამაშის ეს ამოსავალი წერტილი, რომელიც ჩვენ შევამჩნიეთ სარტრთან, განსახიერებული აქვს ლაკანს სარკის სტადიის კონცეფციაში.
მრავალრიცხოვანი ექსპერიმენტის მონაცემების საფუძველზე ლაკანმა აღმოაჩინა, რომ ბავშვის ეგოს ფორმირების გადამწყვეტ მომენტს წარმოადგენს ის პერიოდი, როდესაც ის იწყებს სარკეში საკუთარი ანარეკლის თავის თავთან იდენტიფიცირებას. ამასთან არადამთხვევა აღქმადი ცნობიერებისა და აღქმადი სხეულისა ლაკანისთვის წარმოადგენს „მე“-ს ფორმირების სასხლეტ მექანიზმს; როგორი იქნება ეს „მე“, პირველ რიგში, დამოკიდებულია იმაზე, თუ როგორ იქნება აღწერილი ის სხვის მიერ.
ლაკანის თანახმად, „... მეტყველება არაპირდაპირია სუბიექტსა და სხვას შორის, და გულისხმობს სხვის რეალიზაციას თვით ამ არაპირდაპირობაში“. აქ ნათლად იკვეთება პარალელი ენის სარტრისეულ, როგორც „სხვისთვის-ყოფნის“ სტრუქტურის, გააზრებასთან. ლაკანი ხაზს უსვამს, რომ სუბიექტი გამოხატავს თავის თავს, როგორც რაღაც მთელს, როგორც ეგოს, მხოლოდ სხვათასთან მიმართებაში, ამიტომაც ინტერსუბიექტურობა ეგოლოგიის გასაღებს წარმოადგენს.
ლაკანის სარკის სტადიის თანახმად, „... ადამიანის სხეულის მხოლოდ ერთი მთლიანი ფორმა აძლევს სუბიექტს საკუთარ სხეულზე წარმოსახვითი ბატონობისს საშუალებას“. აქ ის გვაგზავნის უკვე ჩვენთვის ნაცნობი ჰეგელის „ბატონისა და მონის“ დიალექტიკასთან, რომელშიც სუბიექტი მოიპოვებს აღიარებას საკუთარი სიცოცხლის რისკის ფასად.
საკუთარი თავის, როგორც ობიექტის, დაუფლების აუცილებლობას ლაკანი უკავშირებს რეალობის გადაყვანას სიმბოლურში. რეალობა, როგორც ასეთი, არის ამორფული, არადიფერენცირებული რაღაც, სადაც სუბიექტს არც კი შეუძლია გამოჰყოს საკუთარი „მე“ „არა მე-სგან“. არსებულის ეს შემთხვევითი სიმკვრივე, რეალურის ეს სუფთა ფონი, სიმბოლურის მცირედი ნარევის გარეშე, სარტრის მიერ გულისრევასთან ასოცირდება. სიმბოლურში გადასვლა, ლაკანის თანახმად, შეუძლებელია სხვის ჩარევის გარეშე, და, პირველ რიგში, სხვის სიტყვის გარეშე.
ბავშვთა ფსიქოზის მრავალი შემთხვევა, რომელიც ლაკანის სემინარებზე განიხილებოდა, ადასტურებს იმ განუყოფელ კავშირს, რომელიც შეინიშნება ბავშვის მიერ საკუთარი „მე“-ს ფორმირებასთან დაკავშირებულ პრობლემებსა და მის მიერ სიმბოლურობის განუვითარებლობას შორის, რომელიც, თავის მხრივ, დამოკიდებულია ბავშვის კომუნიკაციის ხასიათზე სხვებთან.
ისევე როგორც სარტრი, ლაკანი ადამიანის ფსიქიკური განვითარების მნიშვნელოვან მამოძრავებელ ძალად მიიჩნევს სხვის სურვილს. მიუხედავად იმისა, რომ ლაკანთან ჩვენ ვერ მოვნახავთ ამ საკითხის ფუნდამენტურ შესწავლას ონტოლოგიურ დონეზე, მაგრამ ის აღნიშნავს, რომ მხოლოდ სხვაზე მიმართული სურვილი შეიძლება იყოს ამოცნობილი სუბიექტის მიერ, როგორც საკუთარი, და, შესაბამისად, წარმოადგენს თვითშემეცნების მთავარ მომენტს.
ლაკანი ასევე ხაზს უსვამს ინტერსუბიექტურობის სათამაშო ბუნებას, რადგან, როდესაც სუბიექტი ცდილობს საკუთარი თავის აღიარებას, მას გააჩნია საკუთარი თავის სხვასთან იდენტიფიცირების ტენდენცია. სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, ადამიანი, რომელსაც სურს მიაღწიოს თვითრეალიზაციას, ყოველთვის იღებს თავის თავზე გარკვეულ როლს, აფორმებს სიმბოლურ ველში თავისებურ პაქტს, რომლის მიხედვითაც ის უკვე განიხილება, როგორც კონკრეტული ვინმე. ჩვენი აზრით, ლაკანის ასოციაცია სიტყვასთან „პაქტი“, კანონი ძალიან მნიშვნელოვანი დაკვირვებაა განსახილველი პრობლემის გათვალისწინებით. სარტრთან ეს მომენტი შეიძლება ვიხილოთ მხოლოდ „დიალექტიკური გონების კრიტიკაში, სადაც ფიცი (serment) განიხილება, როგორც რევოლუციური უჯრედის არსებობის საფუძველი.
ლაკანი, ისევე როგორც სარტრი, იყენებს ადამიანის სინამდვილის სიმბოლურ ფენასთან დაკავშირებით ნეგაციის კონცეფციას. იგი წარმოადგენს დასახელებულ ნივთს, როგორც რეალობიდან წართმეულს და სიმბოლურში გადაყვანილს. უნდა აღინიშნოს, რომ აქ არსებობს გარკვეული განსხვავება მას შორის, თუ როგორ უპირისპირებს სარტრი ერთმანეთს რეალურსა და წარმოსახვითს, და როგორ ადარებთან ერთმანეთთა ლაკანი რეალურსა და სიმბოლურს. ორივე საუბრობს რეალობის უარყოფაზე, მაგრამ სარტრს წარმოსახვაშიც კი არ აქვს მინიშნება არცერთ ინტერსუბუქტურობაზე, მაშინ როდესაც ლაკანი მიიჩნევს, რომ სიმბოლური ფენა შეიძლება გაიშალოს მხოლოდ ინტერსუბიექტურობის სიბრტყეში.
კიდევ ერთი მნიშვნელოვანი დამთხვევა სარტრსა და ლაკანს შორის ეხება სიყვარულისა და სიძულვილის თემას. აქ კიდეც ჩნდება შთაბეჭდილება, რომ ლაკანი სარტრის კვალს მიჰყვება, და მთლიანად აღადგენს მის არგუმენტებს ამ საკითხებთან დაკავშირებით. ამოსავალ წერტილად კვლავაც მიჩნეულია ჰეგელის აღიარების თემა, რომელიც პირველ შემთხვევაში გარდატეხილია, როგორც სხვის „სურვილის სურვილი“, ხოლო მეორე შემთხვევაში, სხვის უარყოგის სახით, როგორც სუბიექტისა. ზოგჯერ ლანკანი ამასთან დაკავშირებით წარმოთქვამს ფრაზას, რომელიც შეიძლება წარმატებით მიეკუთვნოს სარტრს, მაგალითად: „სიყვარულის აქტიური ნიჭი მიზნად ისახავს სხვას, მაგრამ არა მისი განსაკუთრებულობის გამო, არამედ ყოფიერებაში“.
საბოლოოდ, აღვნიშნავთ, რომ ლაკანს აქვს „მე-სხვის“ დიალექტიკის განვითარების საინტერესო ვარიანტი, რომელიც ადგილი აქვს ფსიქოანალიზის სეანსში. ლაკანი ხაზს უსვამს იმას, რომ ანალიტიკოსი, როგორც სხვა, თავის თავზე იღებს იდეალური „მე“-ს როლს და, შესაბამისად, წარმოადგენს გარკვეულ თავისებურ პოლუსს, რომლისკენაც მიისწრაფის პაციენტის დისკურსი. ლაკანის აზრით, ამაშია ისეთი არაერთმნიშვნელოვანი მოვლენის მნიშვნელობა, როგორიცაა გადატანა, რომელსაც ფროიდი მიიჩნევდა თავისი მეთოდის ერთ-ერთ ძირითად ცნებად.
ზოგადად, აღსანიშნავია ლაკანის, როგორც გამოცდილი პრაქტიკოსის, პოზიციის შესწავლის განსაკუთრებული ღირებულება ჩვენი კვლევისთვის. მისი პრინციპული მიღება იმ დებულებათა უმრავლესობისა, რომელიც ეხება სარტრის დიალექტიკას „მე-სხვა“,არის კარგი პასუხი იმ კრიტიკის მიმართ, რომელმაც გამოაცხადა ის, როგორც ერთგვარი ლიტერატურული წვრთნა. ლაკანი ამტკიცებს, რომ სარტრის მიერ განხილულ ინტერსუბიექტურობას აქვს პრაქტიკული ღირებულებება, რაც არაპირდაპირ ადასტურებს, რომ ეგზისტენციალური ფსიქოანალიზის მთლიანი პროექტი სერიოზულ განხილვას საჭიროებს.
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC2853940/?fbclid=IwAR0CIYQYKy6wr_TsarEuqyeQnmP9n8SOQsWvDnzCELB-d_uZY96_x_n-BXY
"On the most basic level, you can only be sovereign if you don’t follow any authority or let any authority tell you what you should or shouldn’t do. By that definition, as long as we believe in government we cannot be fully sovereign. In the end we are citizens of the earth, not of nations based on imaginary borders and illusory systems of government and national identification. No government can bring true freedom to the individual, on matter who is in charge or what system is being implemented. The political systems and governments are also not broken and don’t need “fixing” as many people proclaim. They are means of social control and social engineering and always have been.
However, we’ve been living under these political systems and governments for so long that we don’t even question them anymore, but accept them like in a global Stockholm Syndrome, idealizing them and not seeing reality for what it is. We are so conditioned and programmed that we don’t even question the need of a “government” to begin with. Most people are afraid of the “chaos” that they believe would ensure if there were no government or authority to ‘lead’ them and is in "control", which is ultimately rooted in the fear of true freedom, taking responsibility and claiming our individual power and sovereignty.
It also shows how removed people are from nature, the Divine and the feminine aspect of consciousness. The belief in government is based on the male aspect of consciousness that needs to control with rules, regulations, and punishment (if you don't obey), disconnected and (unconsciously) afraid of the Feminine. When you vote you literally give permission to be ruled. From a metaphysical perspective it also keeps you enslaved out of your free will (trap of agreement), regardless of one’s well meaning intentions. Voting is like changing the tapestry in a prison cell without ever breaking out of the prison and not even realizing that one is in a prison.
In our disembodied society with most people living in their heads, disconnected from their bodies and Being, nature and their own wholeness; fragmented inside, they also approach the world (and their personal lives) in a fragmented analytical head-centric way, trying to "fix" the world, essentially projecting their own fragmentation onto the world, which is a mirror of their own head-body split.
Hence, "solutions" most often perpetuate this disconnection as we fight "shadows on the wall" and even create more problems and fragmentations with our head-centric solutions, despite our well-meaning intentions, be it in the world or in our personal lives.
Disconnected from our body and the feminine aspect of Being and essentially our own intuitive guidance system, we are being tricked to look outside ourselves for guidance and become followers rather than embodied sovereign individuals, connected to our guidance within.
A TRULY embodied politician would cease to be a politician and not attempt to run for office (the term "head of the state" says it all) or engage in this silly game of poly-tics, the need to control with power, authority, rules, laws and regulations, borders and national identifications, resulting in more and more fragmentation.....He/she would realize the madness of it all. .....all products of the head-centric male aspect (the "tyrant" within) disconnected from (and afraid of) the Feminine aspect of Being.....and essentially Nature and the Divine. There is no such thing as "conscious politics" or a "conscious politician". It's an oxymoron.
As long as we are not embodied but disconnected from Being, our own wholeness and essentially our divine nature, our "solutions" and "doing" come from the the internal tyrant (which we project outwardly), the rampant male consciousness that is disconnected from the female within us all, REGARDLESS OF GENDER (needs to be emphasized). It needs to have fixed answers, needs to control, tries to predict the future (caught in linear time and 3D thinking) and cannot surrender or even perceive the mystery, wholeness and perplexity of life and reality as it unfolds.
Beyond sovereignty as a citizen, there is also spiritual sovereignty, not giving away our power to a religious/spiritual “authority”, be it the church or any of the world religions as well as priests, gurus or any deities, so-called “Ascended Masters” or even “aliens”, which some people wait for to “save us”. Yes, there are benevolent spiritual forces out there that help and guide us and we are not alone but true positive higher forces know that we have to do the work ourselves for our own spiritual evolution. We need to learn our lessons and become truly sovereign in our own embodied soul potential. Even government and statism is a religion itself. it is entirely based on belief.
In order to have true shift of consciousness we need to TRANSCEND (not to be mistaken with denial/avoidance) these old systems of control, not fix them and do the work to become truly embodied sovereign human beings. That has powerful effects on reality on a metaphysical level, as our level of embodied being "creates reality" based on that frequency (not just thoughts and emotions as proclaimed in the many distorted/superfical versions of New Age type "You Create Your Own Reality" concepts). The old needs to “die”, before the “new” can emerge. This outer process is no different from our own inner process when it comes to spiritual evolution and it is not an easy process and entails disillusionment, facing yourself, hence most people avoid it and look outside for someone to "lead the way".
This is about the sacred alchemical marriage of the male and female within, grounded in Being from which "answers" and our "doing" arise that are not a product of pure analytical thought, but aligned with "Divine Will" and our INDIVIDUAL role and purpose (Individuality in this context is not to be mistaken for personality/ego identification but relates to embodiment and full soul/spirit integration). Then Doing and Being become one as there is no separation."
http://magic-goal.ru/lyubit-eto-znachit-uznat-sebya-v-drugom.html
What remains is The Love, without someone who loves or is loved. You can compare it to rubbing your hands together. Can you tell which hand is feeling which hand?
Your attention shifts from the knower and the known to the knowing (perceiving) itself.In this Amigo Wolter tells us about loving as an art. Jan van Delden compares it to air, which you feel only if it is stirring. I speak with Hans Laurentius about the difference between love as an experience and Love (with a capital letter). Belle Bruins shares her fascination and resistance with us as she writes about Bhakti. Jan Koehoorn about love and music. And then Nisargadatta: 'Don't refuse to be what you are.' Can it be said more compactly? Francis Lucille speaks about Love as: 'This miracle is the smile of God.' Under the heading poetry you will find a collection of poems and quotes which speak of Love in their own language. Sam explains why One is verb. Vijai Shankar says: 'What isn't love?' And finally I try to indicate that Love has no shame.
როდესაც ვსაუბრობთ ენის როლის შესახებ დიალექტიკის „მე-სხვა“ შექმნაში, ჩვენ არ შეგვიძლია გვერდი ავუაროთ იმ სპეციფიკურ განვითარებას, რომელიც ამ თემამ ჰპოვა ჟ. ლაკანის შრომებში (1901-1981). ამ ექსტრავაგანტული ფილოსოფოსისა და ფსიქოანალიტიკოსის პიროვნებას, რომელიც თავისი მნიშვნელობით შეიძლება შევადაროთ თვით სარტრის პიროვნებას, განსაკუთრებული მნიშვნელობა აქვს ჩვენი ნაშრომისთვის მისი ალტერნატიული თვალსაზრისის გამო იმავე პრობლემაზე, რომელიც ხშირად გადმოიცემა იმავე ტერმინებით.
მაგრამ, სანამ მივმართავთ ინტერსუბიექტურობის განხილვას ლაკანის სწავლებებში, რამდენიმე ფრაზით აღვნიშნავ ამ ორი მეტრის ურთიერთობების სპეციფიკას. ლაკანი სარტრის უფროსი თანამედროვე იყო, და მასსავით განიცადა საკუთარ თავზე ე. ჰუსერსლის ფენომენოლოგიის მნიშვნელოვანი გავლენა, კარგად იცნობდა მ. ჰაიდეგერის შრომებს, ხოლო ჰეგელს, ისევე როგორც მისი თაობის ბევრი ფრანგი ინტელექტუალი, სწავლობდა ა. კოჟევის ინტერპრეტაციაში. უნდა აღინიშნოს, რომ სარტრისგან განსხვავებით, რომლის პირადი ყოფნა კოჟევის სემინარებზე კითხვის ნიშნის ქვეშ რჩება, ლაკანი ამ სემინარებს რეგულარულად ესწრებოდა.
მიუხედავად იმისა, რომ სარტრს და ლაკანს პირადი ურთიერთობა არ ჰქონიათ, ისინი იცნობდნენ ერთმანეთს და საერთო მეგობრობიც ჰყავდათ. სარტრისგან განსხვავებით, რომელიც, მისი აღიარებით, არასოდეს ყოფილა დაინტერესებული ლაკანის ფსიქოანალიზის თავისებურებებით, ეს უკანასკნელი, თავის მხრივ, სარტრის საკმაოდ მგრძნობიარე მკითხველი და მისი მეტად დაკვირვებული კრიტიკოსი იყო.
კერძოდ, ლაკანმა მაღალი შეფასება მისცა სარტრის მიერ შემუშავებულ „სხვის“ თემას, რომელიც მან აღწერა წიგნში „ყოფნა და არაფერი“, იგი დაჟინებით ურჩევდა თავისი სემინარის მსმენელებს გაცნობოდნენ ამ წიგნს, რომელსაც მოიხსენიებდა, როგორც „...ანალიტიკოსისთვის ძალიან მნიშვნელოვან საკითხავს“.
ლაკანის სწავლებაში ჩვენ აღმოვაჩინეთ აშკარა გადაძახილი სარტრის მიდგომასთან, რომელიც ეხებოდა: სხვის როლს მე-ს ფორმირებაში; სურვილის კატეგორიას, როგორც ორ სუბიექტს შორის ურთიერთობის ძირითად ფორმას; ინტერსუბიექტური დიალექტიკის ლინგვისტურ სტრუქტურას. ლაკანსა და სარტრთან შეიძლება მოიძებნოს სხვა დამთხვევა, რომელსაც ქვემოთ აღვნიშნავთ.
ჩვენ ვუბრუნდებით ტერმინის „ეგზისტენციალური ფსიქოანალიზის“ გამოყენების კანონიერების საკითხს, რომელსაც შევეხეთ ჩვენი კვლევის პირველ ნაწილში. უნდა აღინიშნოს, რომ ლაკანი, რომელმაც განაცხადა ფროიდის თავდაპირველი სწავლებისადმი დაბრუნების აუცილებლობის შესახებ, მიუთითებს არსებულ სერიოზულ წინააღმდეგობებზე თანამედროვე ფსიქოანალიტიკურ მიმდინარეობებში ფსიქოანალიზის მნიშვნელობის, მიზნებისა და შესაძლებლობების ინტერპრეტაციებს შორის.
ფროიდის თავდაპირველი მეთოდის ერთ-ერთი ძირითად უპირატესობად ლაკონი მიიჩნევს მის მცდელობას განიხილოს ყველა შემთხვევა, როგორც უნიკალური, და არა როგორც მასალა მზა შაბლონებისა და სქემების გამოსაყენებლად. ამგვარად, ლაკანი არააშკარად ხაზს უსვამს ფროიდისა და სარტის მიდგომების ანტიდოგმატურ კავშირს. ფროიდის მეთოდების მისეულ ინტერპრეტაციაში, ლაკანი ასევე გამოხატავს საინტერესო ერთობას იმ მითითებულ მოაზროვნეებთან დაკავშირებით, რომელსაც ისინი ავლენდნენ სუბიექტის პერსონალური ისტორიის რეკონსტრუქციის საქმეში.
როგორც უკვე აღვნიშნეთ, სარტი მიზნად ისახავს წარსულის მოვლენების რეკონსტრუქციისას ფუნდამენტური პროექტის გამოვლენას, რომელსაც გრავიტაციის ცენტრი ექნება მომავალში, და უპირისპირებს მას რეკონსტრუქციის დეტერმინისტულ მოდელს, რომელიც ცდილობს გამოავლინოს სუბიექტის რეალობასთან დაპირისპირების მტკივნეული მომენტები. ლაკანი ხაზგასმით აღნიშნავს, რომ ფროიდის თანახმად, რეკონსტრუქციის თავდაპირველი მიზანი იყო არა წარსულის ლაკუნების შევსება, არამედ საკუთარი ისტორიის კონსტრუირება აწმყოში. ლაკანის თანახმად, ფსიქოანალიზი ყოველთვის მომავლისკენ არის მიმართული, რადგან მისი ცხოვრების რეკონსტრუქციის მეტყველებით აქტში სუბიექტი ქმნის ახალ სიმბოლურ სივრცეს, რომელშიც იგი უნდა მომავალში აღმოჩნდეს: ის ბრძოლით ართმევს საკუთარ თავს წარსულს ახალი სიმბოლური კავშირების მეშვეობით. აქვს უნდა დავსძინოთ, რომ ლაკანმა განსაზღვრა სამი ძირითადი სივრცე, რომელშიც სუბიექტი არსებობს: რეალური, წარმოსახვითი და სიმბოლური. ეს უკანასკნელი პირდაპირ უკავშირდება ენას და, ზოგიერთი შესწორებით, შეიძლება ინტერპრეტირებული იყოს, როგორც ლოგიკური. ამდენად, რეკონსტრუქციის ძირითადი მნიშვნელობა, ლაკანის მიხედვით, არის სიმბოლური ველის შექმნა, და წამყვანი როლი ამ პროცესში, როგორი უცნაურიც არ უნდა იყოს, ეკუთვნის სხვას.
ლაკანი პირდაპირ მიმართავს სარტრის მზერის თემას და გამოჰყოფს „მე“-ს აღმოჩენის მომენტს სხვისი მზერის წინაშე, როგორც თვითობიექტურობის თავისებურ „აფეთქებას“, საკუთარი საზღვრების გამოვლენას, რომელიც გამოიხატება სხეულის სახით. დიალექტური თამაშის ეს ამოსავალი წერტილი, რომელიც ჩვენ შევამჩნიეთ სარტრთან, განსახიერებული აქვს ლაკანს სარკის სტადიის კონცეფციაში.
მრავალრიცხოვანი ექსპერიმენტის მონაცემების საფუძველზე ლაკანმა აღმოაჩინა, რომ ბავშვის ეგოს ფორმირების გადამწყვეტ მომენტს წარმოადგენს ის პერიოდი, როდესაც ის იწყებს სარკეში საკუთარი ანარეკლის თავის თავთან იდენტიფიცირებას. ამასთან არადამთხვევა აღქმადი ცნობიერებისა და აღქმადი სხეულისა ლაკანისთვის წარმოადგენს „მე“-ს ფორმირების სასხლეტ მექანიზმს; როგორი იქნება ეს „მე“, პირველ რიგში, დამოკიდებულია იმაზე, თუ როგორ იქნება აღწერილი ის სხვის მიერ.
ლაკანის თანახმად, „... მეტყველება არაპირდაპირია სუბიექტსა და სხვას შორის, და გულისხმობს სხვის რეალიზაციას თვით ამ არაპირდაპირობაში“. აქ ნათლად იკვეთება პარალელი ენის სარტრისეულ, როგორც „სხვისთვის-ყოფნის“ სტრუქტურის, გააზრებასთან. ლაკანი ხაზს უსვამს, რომ სუბიექტი გამოხატავს თავის თავს, როგორც რაღაც მთელს, როგორც ეგოს, მხოლოდ სხვათასთან მიმართებაში, ამიტომაც ინტერსუბიექტურობა ეგოლოგიის გასაღებს წარმოადგენს.
ლაკანის სარკის სტადიის თანახმად, „... ადამიანის სხეულის მხოლოდ ერთი მთლიანი ფორმა აძლევს სუბიექტს საკუთარ სხეულზე წარმოსახვითი ბატონობისს საშუალებას“. აქ ის გვაგზავნის უკვე ჩვენთვის ნაცნობი ჰეგელის „ბატონისა და მონის“ დიალექტიკასთან, რომელშიც სუბიექტი მოიპოვებს აღიარებას საკუთარი სიცოცხლის რისკის ფასად.
საკუთარი თავის, როგორც ობიექტის, დაუფლების აუცილებლობას ლაკანი უკავშირებს რეალობის გადაყვანას სიმბოლურში. რეალობა, როგორც ასეთი, არის ამორფული, არადიფერენცირებული რაღაც, სადაც სუბიექტს არც კი შეუძლია გამოჰყოს საკუთარი „მე“ „არა მე-სგან“. არსებულის ეს შემთხვევითი სიმკვრივე, რეალურის ეს სუფთა ფონი, სიმბოლურის მცირედი ნარევის გარეშე, სარტრის მიერ გულისრევასთან ასოცირდება. სიმბოლურში გადასვლა, ლაკანის თანახმად, შეუძლებელია სხვის ჩარევის გარეშე, და, პირველ რიგში, სხვის სიტყვის გარეშე.
ბავშვთა ფსიქოზის მრავალი შემთხვევა, რომელიც ლაკანის სემინარებზე განიხილებოდა, ადასტურებს იმ განუყოფელ კავშირს, რომელიც შეინიშნება ბავშვის მიერ საკუთარი „მე“-ს ფორმირებასთან დაკავშირებულ პრობლემებსა და მის მიერ სიმბოლურობის განუვითარებლობას შორის, რომელიც, თავის მხრივ, დამოკიდებულია ბავშვის კომუნიკაციის ხასიათზე სხვებთან.
ისევე როგორც სარტრი, ლაკანი ადამიანის ფსიქიკური განვითარების მნიშვნელოვან მამოძრავებელ ძალად მიიჩნევს სხვის სურვილს. მიუხედავად იმისა, რომ ლაკანთან ჩვენ ვერ მოვნახავთ ამ საკითხის ფუნდამენტურ შესწავლას ონტოლოგიურ დონეზე, მაგრამ ის აღნიშნავს, რომ მხოლოდ სხვაზე მიმართული სურვილი შეიძლება იყოს ამოცნობილი სუბიექტის მიერ, როგორც საკუთარი, და, შესაბამისად, წარმოადგენს თვითშემეცნების მთავარ მომენტს.
ლაკანი ასევე ხაზს უსვამს ინტერსუბიექტურობის სათამაშო ბუნებას, რადგან, როდესაც სუბიექტი ცდილობს საკუთარი თავის აღიარებას, მას გააჩნია საკუთარი თავის სხვასთან იდენტიფიცირების ტენდენცია. სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, ადამიანი, რომელსაც სურს მიაღწიოს თვითრეალიზაციას, ყოველთვის იღებს თავის თავზე გარკვეულ როლს, აფორმებს სიმბოლურ ველში თავისებურ პაქტს, რომლის მიხედვითაც ის უკვე განიხილება, როგორც კონკრეტული ვინმე. ჩვენი აზრით, ლაკანის ასოციაცია სიტყვასთან „პაქტი“, კანონი ძალიან მნიშვნელოვანი დაკვირვებაა განსახილველი პრობლემის გათვალისწინებით. სარტრთან ეს მომენტი შეიძლება ვიხილოთ მხოლოდ „დიალექტიკური გონების კრიტიკაში, სადაც ფიცი (serment) განიხილება, როგორც რევოლუციური უჯრედის არსებობის საფუძველი.
ლაკანი, ისევე როგორც სარტრი, იყენებს ადამიანის სინამდვილის სიმბოლურ ფენასთან დაკავშირებით ნეგაციის კონცეფციას. იგი წარმოადგენს დასახელებულ ნივთს, როგორც რეალობიდან წართმეულს და სიმბოლურში გადაყვანილს. უნდა აღინიშნოს, რომ აქ არსებობს გარკვეული განსხვავება მას შორის, თუ როგორ უპირისპირებს სარტრი ერთმანეთს რეალურსა და წარმოსახვითს, და როგორ ადარებთან ერთმანეთთა ლაკანი რეალურსა და სიმბოლურს. ორივე საუბრობს რეალობის უარყოფაზე, მაგრამ სარტრს წარმოსახვაშიც კი არ აქვს მინიშნება არცერთ ინტერსუბუქტურობაზე, მაშინ როდესაც ლაკანი მიიჩნევს, რომ სიმბოლური ფენა შეიძლება გაიშალოს მხოლოდ ინტერსუბიექტურობის სიბრტყეში.
კიდევ ერთი მნიშვნელოვანი დამთხვევა სარტრსა და ლაკანს შორის ეხება სიყვარულისა და სიძულვილის თემას. აქ კიდეც ჩნდება შთაბეჭდილება, რომ ლაკანი სარტრის კვალს მიჰყვება, და მთლიანად აღადგენს მის არგუმენტებს ამ საკითხებთან დაკავშირებით. ამოსავალ წერტილად კვლავაც მიჩნეულია ჰეგელის აღიარების თემა, რომელიც პირველ შემთხვევაში გარდატეხილია, როგორც სხვის „სურვილის სურვილი“, ხოლო მეორე შემთხვევაში, სხვის უარყოგის სახით, როგორც სუბიექტისა. ზოგჯერ ლანკანი ამასთან დაკავშირებით წარმოთქვამს ფრაზას, რომელიც შეიძლება წარმატებით მიეკუთვნოს სარტრს, მაგალითად: „სიყვარულის აქტიური ნიჭი მიზნად ისახავს სხვას, მაგრამ არა მისი განსაკუთრებულობის გამო, არამედ ყოფიერებაში“.
საბოლოოდ, აღვნიშნავთ, რომ ლაკანს აქვს „მე-სხვის“ დიალექტიკის განვითარების საინტერესო ვარიანტი, რომელიც ადგილი აქვს ფსიქოანალიზის სეანსში. ლაკანი ხაზს უსვამს იმას, რომ ანალიტიკოსი, როგორც სხვა, თავის თავზე იღებს იდეალური „მე“-ს როლს და, შესაბამისად, წარმოადგენს გარკვეულ თავისებურ პოლუსს, რომლისკენაც მიისწრაფის პაციენტის დისკურსი. ლაკანის აზრით, ამაშია ისეთი არაერთმნიშვნელოვანი მოვლენის მნიშვნელობა, როგორიცაა გადატანა, რომელსაც ფროიდი მიიჩნევდა თავისი მეთოდის ერთ-ერთ ძირითად ცნებად.
ზოგადად, აღსანიშნავია ლაკანის, როგორც გამოცდილი პრაქტიკოსის, პოზიციის შესწავლის განსაკუთრებული ღირებულება ჩვენი კვლევისთვის. მისი პრინციპული მიღება იმ დებულებათა უმრავლესობისა, რომელიც ეხება სარტრის დიალექტიკას „მე-სხვა“,არის კარგი პასუხი იმ კრიტიკის მიმართ, რომელმაც გამოაცხადა ის, როგორც ერთგვარი ლიტერატურული წვრთნა. ლაკანი ამტკიცებს, რომ სარტრის მიერ განხილულ ინტერსუბიექტურობას აქვს პრაქტიკული ღირებულებება, რაც არაპირდაპირ ადასტურებს, რომ ეგზისტენციალური ფსიქოანალიზის მთლიანი პროექტი სერიოზულ განხილვას საჭიროებს.
"On the most basic level, you can only be sovereign if you don’t follow any authority or let any authority tell you what you should or shouldn’t do. By that definition, as long as we believe in government we cannot be fully sovereign. In the end we are citizens of the earth, not of nations based on imaginary borders and illusory systems of government and national identification. No government can bring true freedom to the individual, on matter who is in charge or what system is being implemented. The political systems and governments are also not broken and don’t need “fixing” as many people proclaim. They are means of social control and social engineering and always have been.
However, we’ve been living under these political systems and governments for so long that we don’t even question them anymore, but accept them like in a global Stockholm Syndrome, idealizing them and not seeing reality for what it is. We are so conditioned and programmed that we don’t even question the need of a “government” to begin with. Most people are afraid of the “chaos” that they believe would ensure if there were no government or authority to ‘lead’ them and is in "control", which is ultimately rooted in the fear of true freedom, taking responsibility and claiming our individual power and sovereignty.
It also shows how removed people are from nature, the Divine and the feminine aspect of consciousness. The belief in government is based on the male aspect of consciousness that needs to control with rules, regulations, and punishment (if you don't obey), disconnected and (unconsciously) afraid of the Feminine. When you vote you literally give permission to be ruled. From a metaphysical perspective it also keeps you enslaved out of your free will (trap of agreement), regardless of one’s well meaning intentions. Voting is like changing the tapestry in a prison cell without ever breaking out of the prison and not even realizing that one is in a prison.
In our disembodied society with most people living in their heads, disconnected from their bodies and Being, nature and their own wholeness; fragmented inside, they also approach the world (and their personal lives) in a fragmented analytical head-centric way, trying to "fix" the world, essentially projecting their own fragmentation onto the world, which is a mirror of their own head-body split.
Hence, "solutions" most often perpetuate this disconnection as we fight "shadows on the wall" and even create more problems and fragmentations with our head-centric solutions, despite our well-meaning intentions, be it in the world or in our personal lives.
Disconnected from our body and the feminine aspect of Being and essentially our own intuitive guidance system, we are being tricked to look outside ourselves for guidance and become followers rather than embodied sovereign individuals, connected to our guidance within.
A TRULY embodied politician would cease to be a politician and not attempt to run for office (the term "head of the state" says it all) or engage in this silly game of poly-tics, the need to control with power, authority, rules, laws and regulations, borders and national identifications, resulting in more and more fragmentation.....He/she would realize the madness of it all. .....all products of the head-centric male aspect (the "tyrant" within) disconnected from (and afraid of) the Feminine aspect of Being.....and essentially Nature and the Divine. There is no such thing as "conscious politics" or a "conscious politician". It's an oxymoron.
As long as we are not embodied but disconnected from Being, our own wholeness and essentially our divine nature, our "solutions" and "doing" come from the the internal tyrant (which we project outwardly), the rampant male consciousness that is disconnected from the female within us all, REGARDLESS OF GENDER (needs to be emphasized). It needs to have fixed answers, needs to control, tries to predict the future (caught in linear time and 3D thinking) and cannot surrender or even perceive the mystery, wholeness and perplexity of life and reality as it unfolds.
Beyond sovereignty as a citizen, there is also spiritual sovereignty, not giving away our power to a religious/spiritual “authority”, be it the church or any of the world religions as well as priests, gurus or any deities, so-called “Ascended Masters” or even “aliens”, which some people wait for to “save us”. Yes, there are benevolent spiritual forces out there that help and guide us and we are not alone but true positive higher forces know that we have to do the work ourselves for our own spiritual evolution. We need to learn our lessons and become truly sovereign in our own embodied soul potential. Even government and statism is a religion itself. it is entirely based on belief.
In order to have true shift of consciousness we need to TRANSCEND (not to be mistaken with denial/avoidance) these old systems of control, not fix them and do the work to become truly embodied sovereign human beings. That has powerful effects on reality on a metaphysical level, as our level of embodied being "creates reality" based on that frequency (not just thoughts and emotions as proclaimed in the many distorted/superfical versions of New Age type "You Create Your Own Reality" concepts). The old needs to “die”, before the “new” can emerge. This outer process is no different from our own inner process when it comes to spiritual evolution and it is not an easy process and entails disillusionment, facing yourself, hence most people avoid it and look outside for someone to "lead the way".
This is about the sacred alchemical marriage of the male and female within, grounded in Being from which "answers" and our "doing" arise that are not a product of pure analytical thought, but aligned with "Divine Will" and our INDIVIDUAL role and purpose (Individuality in this context is not to be mistaken for personality/ego identification but relates to embodiment and full soul/spirit integration). Then Doing and Being become one as there is no separation."
http://magic-goal.ru/lyubit-eto-znachit-uznat-sebya-v-drugom.html
https://www.ods.nl/am1gos/
Любить — это значит узнать себя в другом, в том, кого вы неоправданно рассматривали как«другого» до этого момента. Но вы видите в нем лишь самого себя, ибо есть лишь одно единое Я. Есть лишь один свет. Есть лишь одна любовь.
Узнавание себя в другом, узнавание Безмолвия, которым вы являетесь, в другом, света, которым вы являетесь, в другом — это и есть то, что мы называем любовью. Это не вопрос давания, не вопрос получения, это вопрос узнавания.
Истинно то, что, когда происходит узнавание, в нас возникает смена направления движения на обратное. Пока я еще не признаю этого, во мне работает счетная машинка, и тогда я рассматриваю вас как хорошего или нехорошего человека.
И тогда я могу или не могу заработать на вас, тогда ваши слова будут казаться мне дружелюбными или, напротив, вы будете мне неприятны. Это все рассчитывается центростремительно направленным менталитетом.
Но в тот момент, когда я узнаю себя в другом, который уже более не является «другим», ибо я говорю с самим собой, находящимся за этими глазами, в этот момент центростремительное направленное движение становится центробежно направленным. Вам нужно лишь раз влюбиться, чтобы понять, что вы безграничны, как Вселенная.
Каждый из нас состоит не из чего иного, как из Света. Этот Свет — то, что люди называют Богом. Каждая великая традиция и религия говорят, что Бог вездесущ и что Он есть Свет и Любовь.
Другими словами: не кто-то беседует с кем-то, а Бог беседует Сам с Собой — через одного и другого. Если есть видение всего этого и если весь балласт старых идей, таких, как «я — некто, весящий столько-то килограммов», исчезает, тогда остается одно живое Переживание.
Это то, что именую Просветлением или Свободой. Это не нечто новое. Вы всегда были тем, что вы есть сейчас, и тот, кто заявляет, что может дать вам это — обманщик.»
Уолтер Кеерс
Любить — это значит узнать себя в другом, в том, кого вы неоправданно рассматривали как«другого» до этого момента. Но вы видите в нем лишь самого себя, ибо есть лишь одно единое Я. Есть лишь один свет. Есть лишь одна любовь.
Узнавание себя в другом, узнавание Безмолвия, которым вы являетесь, в другом, света, которым вы являетесь, в другом — это и есть то, что мы называем любовью. Это не вопрос давания, не вопрос получения, это вопрос узнавания.
Истинно то, что, когда происходит узнавание, в нас возникает смена направления движения на обратное. Пока я еще не признаю этого, во мне работает счетная машинка, и тогда я рассматриваю вас как хорошего или нехорошего человека.
И тогда я могу или не могу заработать на вас, тогда ваши слова будут казаться мне дружелюбными или, напротив, вы будете мне неприятны. Это все рассчитывается центростремительно направленным менталитетом.
Но в тот момент, когда я узнаю себя в другом, который уже более не является «другим», ибо я говорю с самим собой, находящимся за этими глазами, в этот момент центростремительное направленное движение становится центробежно направленным. Вам нужно лишь раз влюбиться, чтобы понять, что вы безграничны, как Вселенная.
Каждый из нас состоит не из чего иного, как из Света. Этот Свет — то, что люди называют Богом. Каждая великая традиция и религия говорят, что Бог вездесущ и что Он есть Свет и Любовь.
Другими словами: не кто-то беседует с кем-то, а Бог беседует Сам с Собой — через одного и другого. Если есть видение всего этого и если весь балласт старых идей, таких, как «я — некто, весящий столько-то килограммов», исчезает, тогда остается одно живое Переживание.
Это то, что именую Просветлением или Свободой. Это не нечто новое. Вы всегда были тем, что вы есть сейчас, и тот, кто заявляет, что может дать вам это — обманщик.»
Уолтер Кеерс
True Love
Love is the subject of this issue of Amigo. A world full of other words, ideas and concepts is hidden behind these four little letters: passion, surrender, a knight on a white horse, sacrifice, bhakti, gentleness, the soul mate, unconditionally, devotion, empathy; love for your profession, your activities, your children, your partner, your friends, etc. etc.
At first we search for it in our manifest world, only to discover that it doesn't live there. Everything seems like an invitation of The Beloved. If you accept this invitation to come 'home', then you find the true Love.
The expression 'Love is Blind' seems to be exceptionally accurate in this context. At such a moment, the persons cannot be seen or found.At first we search for it in our manifest world, only to discover that it doesn't live there. Everything seems like an invitation of The Beloved. If you accept this invitation to come 'home', then you find the true Love.
What remains is The Love, without someone who loves or is loved. You can compare it to rubbing your hands together. Can you tell which hand is feeling which hand?
Your attention shifts from the knower and the known to the knowing (perceiving) itself.In this Amigo Wolter tells us about loving as an art. Jan van Delden compares it to air, which you feel only if it is stirring. I speak with Hans Laurentius about the difference between love as an experience and Love (with a capital letter). Belle Bruins shares her fascination and resistance with us as she writes about Bhakti. Jan Koehoorn about love and music. And then Nisargadatta: 'Don't refuse to be what you are.' Can it be said more compactly? Francis Lucille speaks about Love as: 'This miracle is the smile of God.' Under the heading poetry you will find a collection of poems and quotes which speak of Love in their own language. Sam explains why One is verb. Vijai Shankar says: 'What isn't love?' And finally I try to indicate that Love has no shame.
Probably love can be seen as that which unites, or maybe to describe it even more accurately: love (with a little letter) is that aspect which shows itself in the world of experience and carries in itself the invitation to be Love (yes, with a capital letter). But, it remains a 'dangerous' word, because it is actually an abstraction which we try to encompass in one word for the sake of understanding and convenience. But is it to the point? Is it something like looking at passionate red without calling it that? What then makes the red red?
NOTE TO SELF: Neither your Happiness, Opportunity, Status, or Worth is determined by degrees, accolades, honors, recognition, or respect from any person or group!
If we look over everything that was covered during our get-togethers of the last year of work, we can summarize it in one sentence: it has been shown to us in many ways that being in bondage is an illusion.We very seldom ask ourselves who is actually going on the search when we go looking for love, freedom, happiness or whatever we choose to call it. We question all kinds of thoughts and feelings that arise in us, but a few fundamental things seem so self-evident to us, and are such common property in our western culture, that it never, or hardly ever, occurs to us to question them.
Knowing can be knownWolter A. Keers
If we look over everything that was covered during our get-togethers of the last year of work, we can summarize it in one sentence: it has been shown to us in many ways that being in bondage is an illusion.We very seldom ask ourselves who is actually going on the search when we go looking for love, freedom, happiness or whatever we choose to call it. We question all kinds of thoughts and feelings that arise in us, but a few fundamental things seem so self-evident to us, and are such common property in our western culture, that it never, or hardly ever, occurs to us to question them.
Whatever we are, we readily admit that we don't know ourselves through and through, we never doubt that we were once born, that we have a certain role in the society, and that someday we will have to disappear from this earth. Almost everyone who begins on the quest, begins with the conviction that they are a body, plus a mind, plus maybe a 'soul', whatever that last one might be. We base our lives on this conviction — on this deep feeling that: 'I am a body, plus this and that.'
At the same time, we are discontented; we are seldom happy, and when we are it is usually only for a short time. We do know moments — for example when we are in love (which literally means disappearing into love) — of something like a cosmic grandeur. But much more frequent are the hours and days when we feel a vague nostalgia for a whole-unlimited-being-myself called love or happiness.
We seldom make a connection between our fundamental conviction that we are a body plus, and the longing for a 'lost paradise'. During our search into advaita yoga, all the legs under our chairs have been slowly but surely sawed off. It has been made abundantly clear to us that we are not a certain body; neither the body of the waking state nor the body in the sleep state. Neither are we a personality, that being nothing else than a presentation that we make of ourselves at certain moments. It has been shown that we are not beings that are bound or limited by time, space or origins; all of which are only ways of thinking. We see also for example, that time is a way we have of looking, rather than that we are some phenomenon in time.
And finally, after having verified a number of arguments, we can only come to the conclusion that everything that we know or can know, appears in the consciousness that we are (not have). Sense impressions (that we call 'the world'), including the body, exist for each of us only when they appear in consciousness, and that is all that we, no matter where, no matter when, can know. The same is true for our thoughts and feelings, and for the waking and dream states. Everything that we know is only what is perceived when it appears in our consciousness. We could say that we only know movements in the consciousness. We are thus confronted with the simple fact that we have to be present first as consciousness, as clarity, before a movement can take place in us. By examining this fact it becomes steadily clearer that we are the conscious element in every movement, the ray of light in every thought, in every feeling, in every sense perception — in short, the meaning of the expression "I am the light of the world" becomes suddenly clear. That is true for every being, not only for the one giving words to this truth. As soon as it penetrates us that we are thus the basic material out of which all 'movements' are made, then the insight that what we call the world is also dependent on our Clear Presence for its appearance dawns in us, just as waves can only be when there is a sea, and the wind can only blow if there is air.
But, if it is really true that all things are dependent on us for their existence it follows that: Nothing can bind us. If there is nothing in the 'outside', the side where things are perceived, that can bind me, can there then possibly be in the 'inner', the side of the perceiver a bound 'I' that tyrannizes me? It is after all just for such an 'I' that we search for happiness, or love, or freedom! Our investigation makes it progressively clearer that everything that we have taken to be 'I' is nothing more or less than an ever changing show. If we speak of a tyrannical, a bound or a scared 'I' they are only different shows, but repeatedly we jump into the show with both feet and live it as if it were what we are. But critical looking lets us see clearly that we cannot be a show that only appears once in a while, and that we cannot be a reflex that happens occasionally, such as happens after a thought or a body movement when we automatically assert that there is an 'I' who thought that thought or made the movement. Whoever sees that 'I' is itself a sort of thought, has no trouble in understanding that thought number two could not have thought thought number one; and that in fact thought number one can only happen when thought number two is nowhere to be seen.
So, it becomes steadily clearer that all appearances, shows, or reflexes, that we have called 'I', are in fact, just like chairs and tables, things that are perceived by us. Such 'I's' are nothing else than fantasized shows — a continuous embroidering upon what our parents told us long ago when they said that we were a little boy or a little girl, sweet or bad, smart or dumb and so forth. But, an embroidery is a thing, a movement in consciousness, and a thing is neither free nor bound; freedom and bondage are not applicable to things but to circumstances. A chair is neither free when it is out in the woods, nor in bondage when it is in the closet.
This show that we call 'I' at certain moments is also neither free nor in bondage, it appears for a few beats and then disappears. Just a tinkle of the telephone and every 'I' show disappears. What remains then of bondage? Only the show of an 'I' in certain circumstances. Only if we imagine for ourselves an 'I' in handcuffs is there bondage, but only in the imagination. Because in reality we are not a show, and every 'I in bondage' is a show. In other words: our only problem is our belief in the show of an 'I' in bondage. 'Verily, a person is what he thinks.' said the old guru Ashtavakra. 'If he thinks he is in bondage he experiences himself as in bondage; if he thinks that he is free he experiences himself as free.' Whoever sees that everything on the 'outside and the inside' (to quote Lin Tsi) depends on our conscious awareness can not avoid the revelation that illuminates everything like a lightning bolt, that nowhere except in fantasy is there a place for bondage; that we are freedom itself, even if we believe in a fantasized bondage. We are freedom whether we know it or not, whether we want it or not, there is nothing to change.
Therefore there is nothing to find and nothing to reach. At the end of the path we discover that no path was necessary or could even be traveled. The glasses we were looking were on the bridge of our nose from the very beginning. The string of beads that we imagined was lost hung around our necks the entire time.
Комментариев нет:
Отправить комментарий
Will be revised