დასავლეთის და აღმოსავლეთის კულტურა Dialog in culture.
კვლევის საგანია დასავლეთის და აღმოსავლეთის კულტურა
კვლევის მიზანია ახალი კულტურული პარადიგმის გამოვლენა, რომელიც ხელს შეუწყობს ადამიანის და კაცობრიობის ჰარმონიულ განვითარებას.
დღევანდელ მსოფლიოს, როგორც არასდროს, ფაქტიურად „ნაწილ-ნაწილ გლეჯენ“ წინააღმდეგობები და „ყბადაღებული და“: დასავლეთი და აღმოსავლეთი, ტექნოგენური ცივილიზაცია და ბარბაროსობა, გაცნობიერებული სოციალური რელიგიურობა და უაზრო რელიგიური ფანატიზმი, პატრიარქალურად რეპრესიული კულტურა და მზარდი, საპროტესტო ფემინისტური მოძრაობა, კულტამდე მიღწეული აბსულუტიზაცია, რაციონალიზმი და მხეცური მგრძნობელობა. ერთი მხრივ, ინტერნეტის ქსელი, რომელმაც მყარად მოიცვა მთელი მსოფლიო, მეორე მხრივ, ეთნიკური კონფლიქტების ზრდა; ერთი მხრივ, დასავლეთის „ტრიუმფალური მარში“ აშშ-ს სახით, აღმოსავლეთისკენ, მეორე მხრივ, მსოფლიოში სულ უფრო მზარდი ჩინეთის და მუსულმანური კულტურის ექსპანსია. რა არის ამ პროცესების მიზეზი და როგორი შედეგია შესაძლებელი? არის თუ არა ეს გარდაუვალი აპოკალიფსის მანიშნებელი (მკვდარი ფრინველები უკვე წვიმასავით ცვივა აშშ-ში), თუ ეს ბიფურკაციის ერთ-ერთი წერტილია კაცობრიობის ცივილიზაციის ისტორიაში, როგორც ამაზე საუბრობენ სინერგეტიკები?
დასავლური კულტურის ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი თავისებურებაა რაციონალურის პრიმატი გრძნობაზე, გონებისა გულზე. დასავლური კულტურა გონების კულტურაა, რომელიც ისარივით განგმირავს ყველაფერს ირგვლივ, ანაწევრებს ანალიზისა და გაცნობიერების შედეგად, შემდეგ კი აკავშირებს „ნაწილებად დანაწევრებულს“ მთელში, ცოცხლად მიიჩნევს დანაწევრების შედეგად მიღებული რეალობის მკვდარ ნაწილებს. აქედანაა გონების ეიფორიული მდგომარეობა, თავდავიწყება თავისი „გამარჯვებით“ სამყაროსა და თავად ადამიანაზე. ილუზორული მდგომარეობაა, რადგან ეს უფრო თვითშთაგონებით გამოწვეული თავდავიწყებაა (რომ ის, რაზეც „მე ვფიქრობ“, რეალობაა). დასავლური ადამიანის ასეთი მსოფლდამოკიდებულების ფესვები სიტყვის „კულტურა“ ინდოევროპულ ინტერპრეტაციაშია მოცემული, როგორც „განადგურება“ და „დანაწევრება“, ანუ კულტურა თავდაპირველად განიხილება, როგორც „დანაწევრების კულტურა“, რაზეც ყურადღებას ამახვილებს კულტურის მკვლევარი დ.ს.ბერესტოვსკაია [2].
დასავლური მსოფლაღქმის მახასიათებელია ავტოცენტრიზმის პოზიცია. დასავლური მეცნიერება ცდილობს დაიმორჩილოს, დაიპყროს მსოფლიო და ბუნება, რომელიც ხშირად აღიქმება, როგორც პრაგმატული ადამიანური მოთხოვნილებების დაკმაყოფილების საშუალება. „გამოცდილება“ თანამედროვე მეცნიერების მეთოდია, წარმოებულია სიტყვიდან „წამება“ (опыт-пытка). ადამიანი „აწამებს“ ბუნებას, ძალის გამოყენებით აღწევს მისგან საიდუმლოების გამჟღავნებას. თუმცა, ბუმერანგის კანონით, ყველაფერი ბრუნდება და ბუნებაზე ძალადობა მიმართული ხდება თვით ადამიანის, როგორც ამ ბუნების ორგანული ნაწილის, მიმართ. ამის დასტურია გლობალური კრიზისი და მთავარი კრიზისი - ადამიანის იდენტობა.
აღმოსავლური მსოფლმხედველობის მახასიათებელია ბუნების ცენტრიზმი. ადამიანი აღმოსავლურ კულტურაში განიხილება არა როგორც ცენტრი, ათვლის წერტილი, არამედ როგორც ერთიანი სისტემის „ბუნება-კულტურა“ ელემენტი. აღმოსავლურ კულტურაში მეცნიერება ეძებს იდენტობას, ადამიანისა და ბუნების, ბუნების და კულტურის ერთობას. ამას ადასტურებს სიტყვა „კულტურის“ აღმოსავლური ეტიმოლოგია. მაგალითად, ჩინურ ენაზე კულტურა ჟღერს როგორც „ვენხუა“, სადაც „ვენ“ ნიშნავს სიტყვას, ლიტერატურას, დამწერლობას, ხოლო „ხუა“ - გარდაქმნას, ზრდას. ანუ ვენხუა ნიშნავს „კულტურა -დამწერლობას“ [იხ. 2].
ამ შემთხვევაში ამ ტერმინის ინტერპრეტაცია შეიძლება, როგორც ზრდის კულტის, იმის, რაც იზრდება, ცოცხალია, სიცოცხლის კულტია (აქედან გამომდინარეობს ბუნების თაყვანისცემა და მოკრძალება). ამავე დროს, ეს დამწერლობის, სიტყვის, ტრადიციის კულტია. აღმოსავლური კულტურა ტრადიციის კულტურაა (ხოლო დასავლეთი პრინციპულად ანტიტრადიციულია, რაზეც ყურადღებას ამახვილებს მკვლევართა უმრავლესობა). ტრადიციისადმი სათუთი დამოკიდებულება, მათი პატივისცემა აუცილებლად გულისხმობს ძველის, მოხუცების, მშობლების, ოჯახური ტრადიციებისადმი მზრუნველობის გამომხატველ დამოკიდებულებას და პატივისცემას. ასეთ დამოკიდებულებას ოდითგანვე ჰქონდა ადგილი აღმოსავლეთის ქვეყნებში, ხოლო „ველურ დასავლეთში“ მშობლებისა და მოხუცებულებისადმი დამოკიდებულება გულგრილია, ისინი, სამწუხაროდ, ხელს უშლიან ზრდასრულ შვილებს და არ სჭირდებათ ისინი ... საოჯახო ტრადიციები ქრება ... ფხიზელი (?) დასავლური გონება დომინირებს აღმოსავლურ გულკეთილობაზე.
ამასთან დაკავშირებით უნდა აღინიშნოს რუსების მენტალიტეტის და სულიერი მდგომარეობის თავისებურებანი, რომლებიც არ ჯდება არც დასავლეთის კანონების უსიცოცხლო პრაგმატიზმში და არც აღმოსავლეთის ჰარმონიული სულიერ და ემოციურ ორგანულობაში. რუსული სული „ფართოა“, მაგრამ ხშირად, სამწუხაროდ, დაუდევარი. ამასთან რუსების ცხოვრების წესის დასავლურ მოდელებში „შეტენა“, როგორც წესი, წარუმატებლად მთავრდება სწორედ რუსების არადასავლურობის გამო ... და არც აღმოსავლურში. იქნებ რუს ადამიანში ანდროჰინიზმი „დამალულია“? ალბათ, ამასთან კავშირში რუს მოაზროვნეთა, მაგალითად, ვლ. სოლოვიოვის, ე. რერიხის, დ. ანდრეევის, გონებაში ხშირად ჩნდებოდა რუსეთის განსაკუთრებული მსოფლიო დანიშნულების იდეა, რომელიც ჯერ კიდევ, სამწუხაროდ, ვერ განხორციელდა (იქნებ „ნათესი“ განხორციელდა, განსაკუთრებით ვერცხლის საუკუნეში, მაგრამ ჯერ არ „ამოსულა“ ?). ფ.ტიუტჩევის ლექსის სიტყვები «Умом Россию не понять, / Аршином общим не измерить: / У ней особенная стать – / В Россию можно только верить» [10, გვ. 274] ყველა კვლევაზე ღრმად ჭეშმარიტად ასახავს რუსულ მენტალიტეტს. ჩვენი უბედურება ის არის, რომ არ გვჯერა ჩვენი თავის ...
თუ დასავლეთი სამყაროს თავით (გონებით?) აცნობიერებს, აღმოსავლეთი ცდილობს იგრძნოს და ჩაწვდეს გულით. აღმოსავლეთის მენტალიტეტის თავისებურებაა „ჭკვიანი გული“ (გავიხსენოთ „ჭკვიანი ლოცვა“ ისიხაზმში, როდესაც გონება „ეფლობა“ გულში). ჯერ ძველ ეგვიპტელებს სჯეროდათ, რომ გული ყველა მათი ქმედების და მოტივის, აზრების და გრძნობების წყაროა. მათი აზრით, სწორედ გული ხელმძღვანელობს ადამიანის ქცევას. „ადამიანის გული მისი ღმერთია“, „გული ღვთაებრივი წინასწარმეტყველია ყველა სხეულში“, „გული თავის პატრონს გადააქცევს მორჩილად და დაუმორჩილებლად“, - ამბობდნენ ისინი. უფრო მეტიც, გული ადამიანის უზენაესი ბრალმდებელი და დამცველია იმქვეყნიურ სამსჯავროზე, სადაც ადგილი ჰქონდა ფსიქოსტასიას - გარდაცვლილის გულის აწონას. სასწორის ერთ თეფშზე დადებდენ ბუმბულს, ხოლო მეორეზე - გარდაცვლილის გულს. თუ გული ბუმბულზე მსუბუქი აღმოჩნდებოდა, სული თავისუფალი იყო ცოდვისგან, თუ ბუმბული გადაიწონიდა, ადამიანი ითვლებოდა ცოდვებით დამძიმებულად და მას სჭამდა საშინელი მონსტრი, ხოლო სულს ელოდა ტანჯვა. (გახსოვდეთ, რომ არსებობს გამოთქმა „ცოდვებით დამძიმებული გული“, მაგრამ არ არსებობს გამოთქმა „ცოდვებით დამძიმებული თავი“).
აქცენტი ადამიანის ცხოვრებაში გულის წამყვან როლზე ქრისტიანობაშიც კეთდება. „როგორ შეგიძლიათ, თავად უკეთურთ, კეთილი სიტყვის თქმა? - ეკითხება ქრისტე. - ვინაიდან გულის სისავსისგან მეტყველებს ბაგე“ (მათე, 12:34). ქრისტე განსაკუთრებულ ყურდღებას აქცევს მოსმენის და დანახვის უნარს, ადამიანის პასუხისმგებლობას მის მიერ ნათქვამ სიტყვებზე, რომლებიც მთელი გულითაა ნათქვამი. „ვინაიდან გულიდან გამოვლენ: უკეთური ზრახვანი, კაცისკვლანი, მრუშობანი, სიძვანი, პარვანი, ცილისწამებანი, გმობანი“ (მათე. 15:19). ქრისტეს თანამედროვეთა და თანამედროვე ადამიანების ტრაგედია კი იმაშია, რომ „მხედველნი ვერას ხედავენ, მსმენელნი ვერას ისმენენ, და არც არა გაეგებათ რა“. „რადგან გამქისდა ამ ხალხის გული, დაეხშოთ ყური და დაევსოთ თვალი, რათა არ იხილონ თვალით, არ ისმინონ ყურით, არ იგრძნონ გულით, და არ მოიქცნენ, რათა განვკურნო ისინი“ (მათე, 13: 13,15).
აღმოსავლეთის კულტურა გულის კულტურაა. ამაზე მიუთითებდა ე.ა.ტორჩინოვი, რომელიც აღნიშნავდა, რომ „სეფირა ტიფერეტი (სილამაზე), რომელიც ცენტრალურია სეფიროტის ხეში (სეფიროტის ხე კაბალაში), და სხეულის მიკროკოსმში შეესაბამება გულს. ტანტრიკულ ბუდიზმში გულის ჩაკრა (პარაფიზიოლოგიური ცენტრი) ასევე ითვლება ცენტრალურად და შეესაბამება ბუდას (დხარმაკაიას) აბსოლუტურ სხეულს. ჩინურ ტრადიციაში გული (სილურჯე) იმდენად გრძნობის ორგანო არაა, რამდენადაც ცნობიერების და აზროვნების, და ასევე დაკავშირებულია სხეულის ცენტრთან და მისი ლოკალიზება ხდება გულმკერდის ცენტრალურ წერტილში“ [9, გვ. 305].
აღმოსავლეთის კულტურა სხვის სამყაროში შესვლაა, სხვის სამყაროში ცხოვრება. იანი „შედის“ ინში, ინი „შედის“ იანში, და მხოლოდ მაშინ შეიძლება შეეხო სხვის სამყაროს, როდესაც „სხვის სახლში“ შედიხარ. ცოტა. ოდნავ. ძლივს შესამჩნევი ნიშნებით. (გავიხსენოთ იაპონური და ჩინური „ფერწერა ნისლში“, იაპონური ჰოკუ ). აღმოსავლელ ადამიანს არ აქვს სამყაროს და სხვის სამყაროს ცოდნის პრეტენზია, რადგან, მისი აზრით, ეს არ არის მხოლოდ შეუძლებელი, მაგრამ ასევე აბსურდულია. შეიძლება სამყაროს და სხვის მხოლოდ შეგრძნება, მისი შეხება. „აღმოსავლური გონება უგულებელყოფს აზროვნების ამ მანერას (ლოგიკურის), მიიჩნევს მას, როგორც დინჯს და არამხატვრულს. მას ურჩევნია მხატვრული კონსტრუქციების გზა და ფანტასტიკური სახეების შეცვლა ... აზრის ნატიფი, დახვეწილი ხვეულები, თითქოს ჯადოსნური ჯოხის ერთი მოქნევით, იწვევს მასში ახალ ნათელ წარმოდგენას, რომელსაც ის ვერასოდეს მიაღწევდა ცივი ლოგიკური მსჯელობის გზით“ [7. 51]. (იყო დასავლურ კულტურაშიც ბრძენი, მას სოკრატე ერქვა, რომელიც მუდმივად ეუბნებოდა ხალხს, რომ მათ არაფერი არ იციან, რადგან იცის მხოლოდ ღმერთმა. ადამიანს კი აქვს მოსაზრება რაღაცის ან ვინმეს შესახებ. და როგორ დამთავრდა მისთვის ეს ლაპარაკი? ერთი ფინჯანი შხამით და სიკვდილით ...)
დასავლურ რაციონალისტურ სამყაროში უხსოვარი დროიდან დომინირებს პატრიარქალური, მამაკაცური კულტურა, რადგან რაციონალურის პრიმატი გრძნობაზე მამრობითი ფიზიოლოგიის და ფსიქოლოგიის თავისებურებაა. და ღმერთიც დასავლურ კულტურაში მამაკაცია - მამა ღმერთი (პოლითეიზმის შემთხვევაში, მაგალითად, ბერძნული კულტურაში, მამაკაცი ღმერთები, ისევე, როგორც ქმრები, ცდილობდნენ მორჩილებაში ჰყოლოდათ ქალღმერთები). გარდა ამისა, ეს პატრიარქალურობა ზოგჯერ აღწევს აბსურდს და არაბუნებრიობას. ასე, მაგალითად, სამებაში სამივე საწყისი მამრობითია: მამა ღმერთი, ძე ღმერთი, ღმერთი სულიწმინდისა. ქალები - ქალწული მარიამი - ქვევითაა, ადამინებს შორის, ხოლო ღვთაებრივი, ის, რაც ზემოთაა, მხოლოდ მამრობითია. ღრმად მორწმუნე ქრისტიანებიც კი ხედავდნენ ჭარბ მამრობით აბსოლუტიზაციას და განიხილავდნენ სულიწმინდას, როგორც სოფიას - მარადქალურს (მაგალითად, ვლ. სოლოვიოვი, პ.ფლორენსკი და სხვ.). სამყაროს დასავლურ კულტურაში რაღაცნაირად არაბუნებრივად ჩნდება: არა მუცლიდან, არამედ თავიდან. ბიბლიის თანახმად, ღმერთი ქმნის სამყაროს, სიტყვით, ხოლო სიტყვას წინ უსწრებდა, რა თქმა უნდა, ჩანფიქრი, და ეს ყველაფერი ხდება თ-ა-ვ-შ-ი.
მაგრამ მშობიარობს ქალი და არა მამაკაცი, და ბავშვი იბადება არა თავიდან (მაგალითად, ზევსის) ან მამა ღმერთის სიტყვიდან, არამედ მუცლიდან. დასავლეთმა რატომღაც (რატომ?) ეს დაივიწყა, აღმოსავლეთს ეს ახსოვს. აქედან გამომდინარე, დაოსიზმში ქალური დედობრივი საწყისია, ფარული მდედრი. დაო შობს სამყაროს, როგორც მდედრი შობს შვილებს. და S-ს მსგავსი მრუდი, რომელიც ყოფს დაოს „საი-ცზის“ სიმბოლოს, ორი მუცელია ფეხმძიმობის მე-9 თვეზე, და თითოეულ მუცელში ბავშვია. დიახ, ფეხმძიმობის მე-9 თვეზე, რადგან ადამიანის შვილის ბუნებრივი დაბადება ხდება მე-9 თვეში, და არა მე -7 ან მე-8 თვეში. სხვა საქმეა, რომ არა ადამიანების მდედრები შვილებს ატარებენ გარკვეული, განსხვავებული დროის განმავლობაში, მაგრამ მთავარია, რომ „ტაი-ცზი“ ის „მუცელია“, რომელიც ეს-ესაა ბუნებრივად იმშობიარებს, თავის დროზე (ეს ჩვენ მიერ არ არის მოგონილი, არამედ ბუნების მიერაა დაწესებული). ამასთან დაკავშირებით მახსენდება მეფე სოლომონის ბრძნული გამონათქვამი „ეკლესიასტედან“ :. „ყველაფერს თავისი დრო აქვს“. თავისი დრო. თითოეული მოვლენისათვის. ჩვენ კი (დასავლურ კულტურაში) მუდამ ასე დვაქვს: ძალიან ადრე, ან ძალიან გვიან, ან ადრე თუ გვიან ეს მოხდება. მაგრამ არც ნაადრევად და არც გვიან! არამედ თავის დროზე! მაგრამ რატომღაც (რატომ?) ეს ავიწყდებათ ...
„ტაი-ცზი“ ცხოვრების ბუნებრივი განვითარების სიმბოლოა, რომლის ჰარმონიას ადგილი აქვს მხოლოდ ერთი უკიდურესობის მეორეში ბუნებრივი გადასვლის დროს (და არა არაბუნებრივ ბრძოლაში), და ერთი უკიდურესობის მეორეში არსებობის შემთხვევაში: იანი გადადის ინში, ინი იანში; იანში ინის „ემბრიონის-ჩანასახია“, ინში - იანის „ჩანასახი-ემბრიონი“. და ეს გადასვლა ხდება თავის დროზე, ანუ ამ პროცესისთვის ბუნებრივ დროში, და არა „გეგმიურ-და-ზეგეგმიურში“, რომელიც ადამიანის მიერაა მოგონილი. ასე, მაგალითად, ღამე გადადის დღეში, ხოლო დღე - ღამეში; ზამთარი გადადის ზაფხულში, და ზაფხული - ზამთარში; ბედნიერება გადადის დარდში, დარდი კი ბედნიერებაში; სიცოცხლე გადადის სიკვდილში და სიკვდილი - სიცოცხლეში. ეს არც ცუდია და არც კარგი, ეს ბუნებრივია.
ამიტომ ინდუიზმში ღმერთი შივა არა მხოლოდ ღმერთია, რომელიც ანადგურებს, არამედ ნაყოფიერების ღმერთიცაა, რომლის სიმბოლოა ლინგამი, რადგან სიცოცხლე და სიკვდილი ერთიანია და ურთიერთგარდამავალი. ხოლო ინდუიზმის ტრიმურტი: ბრაჰმა-შემოქმედი, ვიშნუ-დამცველი და შივა-გამანადგურებელი ცხოვრების ბრუნვის გამუდმებით მბრუნავი ბორბლის სიმბოლოა: გაჩენა (დაბადება) - არსებობა (სიცოცხლე) - გაუჩინარება (სიკვდილი) - გაჩენა (დაბადება) - ... ეს, ვიმეორებ, არც ცუდია და არც კარგი (დასავლური კულტურის საყვარელი ცნებები: „ცუდი“ – „კარგი“) - ეს ბუნებრივია!
მაგრამ ბუნებრივია არა მხოლოდ ერთი უკიდურესობის გადასვლა მეორეში, არამედ მათი ერთობა, ინის და იანის (ყურადღება მიაქციეთ, რომ დაოსიზმში ინი პირველ ადგილზეა), სიკვდილის და სიცოცხლის, დღისა და ღამის, მამაკაცის და ქალის ერთიანობა. მამაკაცის და ქალის ის ერთიანობაა, რომელსაც დასავლურ კულტურაში ეწოდა „ანდროგინი“. მაგრამ ეს, რა თქმა უნდა, არ არის პლატონის მრგვალი, სფერული ანდროგინი [8, გვ. 116-117] (თუმცა ჩნდება კითხვა: რატომაა პლატონის ანდროგინი მრგვალი, იმიტომ ხომ არა, რომ წრე ჰარმონიის სიმბოლოა, ხოლო ჰარმონია, გავიხსენოთ „ტაი-ცზის“ დაოსური სიმბოლო, წინააღმდეგობათა ერთიანობაა, ინის და იანის ერთიანობა, ქალის და მამაკაცის; აქედან გამომდინარე, ანდროგინი ჰარმონიული მთლიანი არსებაა), არ არის ჰერმაფროდიტი, ჰოლისტიკური-ფსიქოლოგიური, სენსორულ-რაციონალური მსოფლმხედველობაა.
გავიხსენოთ ინდური შივა, რომელიც იღებს ძალას მხოლოდ მის მეუღლესთან ლაკშმისთან ერთობაში (ამას ასევე აქცევდა ყურადღებას ე.ა. ტორჩინოვი თავის ნაშრომში „მსოფლიოს რელიგიები“ [9]). უფრო მეტიც, მხოლოდ შივას და ლაკშმის კავშირი (ან მისი სხვა განსახიერებები: კალი, დურგა, პარვატი) საშუალებას აძლევს შივას მიიღოს ქალური ენერგეტიკული შაკტი, რომელიც მოდის ლაკშმიდან. სწორედ შაკტის წყალობით შივა იძენს თავის ძალას და შემოქმედებით შესაძლებლობებს. „როდესაც შივა ერთიობაშია შაკტისთან, მას გააჩნია შექმნის შესაძლებლობა. მის გარეშე, მას თითის განძრევაც არ შეუძლია“ [9, გვ. 212].
შეიცნო ჭეშმარიტება, რომელიც არის ღმერთი, უზენაესი გნოზისია სუფიზმში (მისტიკური მიმართულება ისლამში), ხორციელდება სიყვარულის კავშირით ღმერთთან, ალაჰთან, რომელსაც სუფი განიხილავს, როგორც მის მიჯნურს, მარადქალურს. ღმერთი სუფისტებისთვის, პირველ რიგში, სულია, ხოლო სული არაბულად - რუხი, მდედრობითი სქესის სიტყვაა .
მაგრამ რა მიზანი აქვთ დაოსელ ადეპტებს? მიაღწიონ მთლიანობას, შეუერთდნენ დაოს. მაგრამ დაო ქალური საწყისია. ამიტომ დაოსთან შერწყმა შესაძლებელია მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუ მამაკაცში გამჟღავნდება (არ გამოჩნდება, გამჟღავნდება) ქალური ფსიქოლოგიური თვისებები (ანუ, მამაკაცში არის ქალური, იანში ყოველთვის არსებობს ჩანასახში ინი). ქალურის მამაკაცში გამჟღავნების უმაღლესი გამოვლინებაა მისი უნარი იგრძნოს თავი, როგორც ფეხმძიმე ქალმა. ხოლო მამაკაცურობისა და ქალურობის უმაღლესი გამოვლინება, ანუ ადამიანის მიერ ერთიანობის მოპოვება (როგორც დასავლეთში იტყოდნენ, „ანდროგინურობა“), ეს არის შესაძლებლობა იგრძნო ის, რასაც გრძნობს ჩვილი დედის მუცელში (საინტერესოა, რომ მსგავს ექსპერიმენტებს რამდენიმე ათეული წელი განმავლობაში ლსდ-ფსიქოდელიკების დახმარებით აშშ-ში ატარებს ს. გროფი). ფსიქიკის და ცნობიერების ტრანსფორმაციის შედეგად ადამიანი სცილდება „მე“-ს ფარგლებს და იძენს თვითტრანსცენდენციის და სამყაროსთან კონტაქტის უნარს, კერძოდ, დაოსთან (ანალოგიურ შედეგებს აღწერს ს. გროფი მის კვლევაში „ტვინის მიღმა“ [3]. მიაქციეთ ყურადღება: „მიღმა“ !).
კაბალის (იუდაიზმის მისტიკური მიმართულება) მოძღვრების თანახმად, შეხინა, ღმერთის ქალური ჰიპოსტასი, განდევნილ იქნა და დაიკარგა დაბალ სამყაროებში, რამაც გამოიწვია კაცობრიობის და სამყაროს დეგრადაცია. სიცოცხლის და სამყაროს ხსნის საწყისი მთლიანობის აღსადგენად საჭიროა მისი კვლავ შეერთება შემოქმედთან.
სწავლება ანდროგინიზმისა და დეგრადაციული პროცესების შესახებ, რომლებიც ჩნდება ადამიანის მთლიანობის დაყოფისას, ბიბლიაშიცაა აღწერილი. ღმერთმა ჯერ შექმნა ადამიანი თავის ხატად და მსგავსად (დაბადება. 1:26). არა კაცი და ქალი, არამედ ადამიანი. ღვთის მსგავსად. ღმერთი, რა თქმა უნდა, თავისი ბუნებით ანდროგინურია (ამის შესახებ აცხადებენ სხვადასხვა რელიგიები, ამაზე საუბრობენ მისტიკოსები, კერძოდ, ჰერმეს ტრისმეგისტი [იხ. 11]), და ამიტომ ადამიანი, როგორც ღმერთის მსგავსი, თავისი ბუნებით ანდროგინურია. ღმერთი არ არის არც მამრობითი და არც მდედრობითი, ის - ყველაა. ღმერთი რომ მხოლოდ მამრობითის მატარებელი ყოფილიყო, ის შექნიდა მხოლოდ მამრობითს, რადგან, რაც ზევითა, ისაა ქვევით. მაგრამ, დამეთანხმებით, ეს სრული აბსურდია. შემდეგ. მოგვიანებით ღმერთმა ადამიანი-ანდროგინი ორ ნახევრად დაჰყო: მამაკაცსა და ქალზე (ორად დაყოფის პროცესს, 2 სქესის, მამაკაცის და ქალის შექმნას, და ამ ორი ნახევრის, ორი სქესის, ერთ მთელად გაერთიანებას საინტერესოდ წარმოადგენს ნ. ბერდიაევი თავის ნაშრომში „შემოქმედების მნიშვნელობა“, თავში „შემოქმედება და სქესი. მამრობითი და მდედრობითი. მოდგმა და პიროვნება“ [1]). მაგრამ ... ეს ძალიან მნიშვნელოვანია! ღმერთი მათ ეუბნება: „ამიტომაც მიატოვებს კაცი დედ-მამას და მიეწებება თავის დედაკაცს, რათა ერთხორცად იქცნენ“ (დაბადება. 2: 24). ანუ მხოლოდ ქალის და მამაკაცის ერთიანობაში შედგება ადამიანი და მხოლოდ ამ ერთიანობაში შეიძლება დაიბადოს ადამიანის ბავშვი (ამასთან, რაც უფრო ჰარმონიულია მამაკაცისა და ქალის კავშირი, იმდენად ჰარმონიულია (ბედნიერი) ამ კავშირის შედეგად დაბადებული ბავშვი). ბავშვი ჯერ არ არის დაყოფილი ორ ნაწილად, ორ სქესად: მამრობითსა და მდედრობითზე, ის მთლიანია. ბავშვი ანდროგინულია თავისი ბუნებით.
დაოიზმში, „დაო დე ცზინში“ (§ 55) ამასთან დაკავშირებით ნათქვამია: „არ იცოდა რა ორი სქესის კავშირის შესახებ, მას (ახალშობილს) გააჩნია მაცოცხლებელი უნარი ... ის სრულიად ჰარმონიულია“ [4, გვ. 26]. ამ ფენომენზე მსჯელობისას ე.ა. ტორჩინოვი წერს: „აქ ჩვილი (სწორედ, რომ ჩვილი: ტექსტში სიტყვასიტყვით ნათქვამია ჩი ცზი, „წითელი ბავშვი“, რაც ნიშნავს ახალშობილს) სიცოცხლით სავსე სრულყოფილი ბრძენის ნიმუშია. ჩვილი ერთგვარი ანდროგინია, რომელშიც ჯერ არ მომხდარა მამრობითსა და მდედრობითზე დაყოფა და რომელიც სიცოცხლით სავსეა“ [9, გვ. 151]. ზრდასთან და საკუთარი სქესობრივი იდენტიფიკაციის შეძენასთან ერთად თანდათან ხდება ბავშვი-ანდროგინის დაყოფა ნახევარ ადამიანად (1/2 ადამიანი). სქესობრივი მომწიფების (ან ანდროგინიზმის აყვავების) დაწყებასთან ერთად, ბიჭი ან გოგო სულ უფრო ცდილობს მოძებნოს თავისი ნახევარი. უბრალოდ კი არ შეუერთდეს საპირისპირო სქესს (როგორც თანამედროვე უხამს ეროტიკაში), არამედ მოძებნოს თავისი ნახევარი! რატომ? რატომ არის, რომ ადამიანი, რომელმაც ვერ იპოვა მისი ნახევარი, ხდება უბედური, უფრო მეტიც, შეგნებულად ან ქვეცნობიერად გრძნობს თავის არასრულფასოვნებას? იმიტომ, რომ ადამიანის განვითარების პროგრამაში ჩადებულია დაკარგული ანდროგინიზმის, მთლიანობის მიღწევა.
ამასთან მამაკაცის და ქალის მთლიანობა არა იმდენად მათი ფიზიკური, ფიზიოლოგიური შეერთებაა, რამდენადაც სულიერ-ფიზიკური. სწორედ სულიერ-ფიზიკური მთლიანობა შეადგენს ადამიანურს ადამიანში, სხვა შემთხვევაში ის ცხოველია (სხეულის აბსოლუტიზაციის შემთხვევაში), ან ბიორობოტია (რაციონალურობის, გონების აბსოლუტიზაციის შემთხვევაში, რაც დამახასიათებელია თანამედროვე საინფორმაციო საზოგადოებისათვის, რომელშიც ადამიანებმა „ფესვი“ გაიდგეს კომპიუტერში, ინტერნეტში და მობილურ ტელეფონებში, ვირტუალურ სამყაროში და აღარ შეუძლიათ იგრძნონ, დაინახონ და მოუსმინონ რეალური სამყაროს უმაღლეს ჰარმონიას და სილამაზეს). ბიბლიაში ღმერთმა, რომელმაც შექმნა მამაკაცი და ქალი. მისცა მათ სულიერ-ფზიკური განვითარების პროგრამა და დალოცა ისინი: „ინაყოფიერეთ და იმრავლეთ“ (დაბადება. 1:28), ანუ „გამრავლება“, ადამიანის სექსი უნდა წარმოადგენდეს სულიერ-ფიზიკურ კავშირს, რომელიც ღმერთმა აკურთხა და რომელიც განათებულია წმინდა სიყვარულით. წინააღმდეგ შემთხვევაში ეს ავხორცობაა, ცხოველური შეერთება. მაგრამ, ბიბლიის თანახმად, ევამ, სამწუხაროდ, არ დაიცვა ღმერთის მცნებანი, რითაც ჩამოშორდა ღმერთს და გაჰყვა (ნებაყოფლობით) გველს, რომელიც მიწაზე დახოხავდა, ანუ გაჰყვა ცხოველურს, ფიზიკურს, უარყო ზეციური, ღვთაებრივი, სულიერი ... ასე დაიშალა ადამიანის სულიერ-ფიზიკური მთლიანობა სულზე, რომელიც სევდით შეჰყურებს ზეცას, და სხეულზე, რომელიც მბრძანებლურად მიიწევს ქვევით.
ამ განხილვის დროს მე გამიჩნდა იდეა: რატომაა, რომ ბიბლიური ნაყოფი სიკეთისა და ბოროტების შეცნობის ხიდან შემდგომ ქრისტიანულ კულტურაში ასახული, როგორც ვაშლი, მრგვალი ვაშლი? იქნებ ეს იმის სიმბოლოა, რომ ქალმა, ევამ, „დაარღვია“ ჰარმონია (წრე - მრგვალი ვაშლი - ჰარმონიის სიმბოლო), მისი დეფორმირება მოახდინა (მოკბიჩა ვაშლის ნაჭერი, შედეგად წრე დეფორმირებულია) და ვაშლის დარჩენილი ნახევარი მამაკაცს მისცა, ადამს. ასე ხდება ევას და ადამის პირველადი ანდროგინურობის დეფორმაცია. ამ იდეის დასტურის ნიშნად (ოდნავ განსხვავებული ფორმით) მე მოგვიანებით წავიკითხე ანდროგინიზმის ფენომენის ანალიზში, რომელიც განახორციელა მ.ელიადემ თავის ნაშრომში „მეფისტოფელი და ანდროგინი, ან მთლიანობის მისტერია“, რომელშიც ის, კერძოდ, აღნიშნავდა, რომ ლეონ ებრეო თავის „სიყვარულის დიალოგებში“ თავდაპირველი მთლიანი ადამიანის დაყოფას, დიქოტომიას უკავშირებდა შეცოდებას. მსგავსი თვალსაზრისი ასევე ჰქონდა სკოტ ერიუგენს [11]. და რადგან მთელი კაცობრიობის მოდგმა ადამისგან წარმოიშვა, პირველადი ანდროგინიზმი ყველა ადამიანშია, და სულიერი სრულყოფა მიიღწევა ანდროგინული ბუნების გახსნით საკუთარ თავში.
ალბათ იგივე შეიძლება ითქვას კულტურის შესახებ: ჯერ არსებობდა ჰარმონიული, სულიერი, მთლიანი „პირველადი კულტურა-ანდროგინი“. შემდეგ ადამიანის სულიერი დეგრადაციის შედეგად, „პირველადი კულტურა-ანდროგინი“ დაიყო მამრობით კულტურაზე, დასავლურ კულტურასა და ქალურ კულტურაზე, აღმოსავლეთის კულტურაზე. (ამ პროცესის შესახებ მოგვითხრობენ მსოფლიოს მრავალ ხალხთა მითები, რომელშიც ნათქვამია, რომ თავდაპირველად, in illo tempore, არსებობდა ერთგვარი განუყოფელი მთლიანობა, მაგალითად, კოსმოგონიური კვერცხი, რომელიც შეესაბამებოდა პლატონის სფერულ ანდროგინს, და დაიყო ორ, და შემდეგ უფრო მეტ ნაწილებად). დაშორიშორება და შემდგომი კონფრონტაცია, ერთი ნახევრის ბატონობისკენ სწრაფვა (იქნება ეს კაცი ან დასავლეთის „მამაკაცური კულტურა“) მეორეზე (ქალზე ან აღმოსავლეთის „ქალურ კულტურაზე“) იწვევს მთელი კაცობრიობის უფრო მეტ დეგრადაციას. ამ დეგრადაციის, ანტიადამიანურობის თანამედროვე საზოგადოებაში (სამწუხაროდ, არა მხოლოდ დასავლეთის!..) ნათელი გამოხატულებაა საყოველთაოდ გავრცელებული ოქროს კერპის ძალაუფლება. ფულის ძალა გახდა კულტი, ოქროს კულტს თაყვანს სცემენ და მსხვერპლსაც სწირავენ, მათ შორის ადამიანს. საზოგადოება გადაიქცა ... ბაზრად, სადაც ყველაფერი იყიდება... ადამიანი გაუადამიაუნურდა, განივთდა, გადაიქცა ვაჭრობის საგნად.
თანამედროვე სამყაროში უფრო და უფრო გავრცელდა კულტურათა და სქესთა ერთმანეთში „შესვლის“ პროცესი. კულტურათა დონეზე ამ პროცესზე მოწმობს „მსოფლიო ქსელი“ - ინტერნეტი, რომელმაც მტკიცედ მოიცვა მთელი მსოფლიო, პანამერიკანიზმი და მზარდი პანკიტაიზმი, ისლამიზაცია, რომელიც სულ უფრო მეტად ინერგება. პიროვნების დონეზე ეს პროცესი ვლინდება ფემინისტურ მოძრაობაში, არატრადიციული სექსუალური ორიენტაციის პირებში (ახლა უკვე ჰომოსექსუალური ქორწინებაც ნებადართულია არა მხოლოდ სახელმწიფო დონეზე, არამედ რელიგიური კონფესიების მიერ (!) ...). მაგრამ არის თუ არა ეს პროცესი „საკუთარ თავთან დაბრუნების“ (ყველა რელიგიის და დროის მისტიკოსთა გამონათქვამი, რაც მიუთითებს თავდაპირველ, ცოდვამდელ ბუნებასთან, მთლიანობასთან, ღვთის მსგავსებასთან დაბრუნებაზე), თავისი პირვანდელი ანდროგინიზმის მოწმობა? სამწუხაროდ, არა (მაგალითად, ფემინიზმის „მანკიერ წრეზე“, კერძოდ, საუბრობს გეორგ ზიმელი თავის სტატიაში „ქალური კულტურა“ [5]). რადგან ანდროგინიზმი არ არის ფიზიკური კავშირი და, უფრო მეტიც, არ არის სხვის ტერიტორიაზე შეჭრა მისი დაპყრობის და თავისი ღირებულებების დანერგვის (ზოგჯერ ძალით, მაგალითაფ, ისლამური ტერორიზმი) მიზნით.
ანდროგინიზმი სულიერი სრულყოფაა, ღვთის მსგავსება. და რადგან „ღმერთი სიყვარულია“ (1 იოანე 4: 8), ანდროგინული ერთიანობა ის ერთიანობაა, რომელიც ეფუძნება „ნახევართა“ ორმხრივ სიყვარულს. არა „მტრის“ დაპყრობა და მისთვის უფლებების წართმევა, არამედ თვითრეალიზაცია, მათი (მამრობითი, მდედრობითი) პოტენციალის მაქსიმალური გამოვლინება, თვითგამჟღავნება არა მეორე ნახევრის საწინააღმდეგოდ, არამედ მისი წყალობით, რომელიც ეფუძნება ორმხრივ სიყვარულს და გულისხმობს ურთიერთპატივისცემას. „ანდროგინიზმი, - წერდა ნ.ბერდიაევი, - არის სქესის მთლიანობის აღდგენა ადამიანის ღვთის მსგავსებად. სიყვარულში უნდა გაიხსნას არა ქალურობის საიდუმლოება, არა მამაკაცურობის საიდუმლოება, არამედ ადამიანის საიდუმლოება“ [1, გვ. 437]. უფრო მეტიც, გავიხსენით დაოიზმის „ტაი ცზი“, იანის ჩანასახი ინში, მამრობითის „ნაწილაკი“ მდედრობითში, და პირიქით. ეს ხელს უწყობს, რომ ყოველმა ნახევარმა მიაღწიოს ანდროგინურობის, მთლიანობის თვისებებს, გამოავლინონ ის თვისებები, რომლებიც ამ საპირისპირო „ნაწილაკების“ გარეშე არასდროს არ გაიხსნებოდა. ორმხრივი გავლენის პროცესი, რომელიც ეფუძნება ორმხრივ სიყვარულს, არ იწვევს პიროვნების და კულტურის ნიველირებას, არამედ მათი პოტენციალის მაქსიმალურად გახსნას.
როგორც გეორგ ზიმელი აღნიშნავს, კულტურაში ქალური საწყისის როლის განხილვისას, ქალის „კულტურული მიღწევა“ მამაკაცის სულის ფორმირებაშია, ქალი ხდის მამაკაცს უფრო ჰარმონიულს, უფრო მეტიც, მთელი მამაკაცური კულტურა დიდწილად ეფუძნება ქალის გავლენას მამაკაცზე [5]. „მამაკაცის სულიერება უფრო ღარიბი და შეზღუდული იქნებოდა, რომ არა ქალის გავლენა, - ეხმიანება ზიმელს მისი შემოქმედების თანამედროვე მკვლევარი ს.ნ.იკონიკოვა, - რომელსაც შეუძლია თავიდან აიცილოს მამაკაცის იმპულსურობა, უაზრო სისასტიკე, თავშეუკავებლობა, აგრესიულობა“ [6] (ფრჩხილებში აღვნიშნავ, რომ იაპონური ფემინიზაციის ერთ-ერთი „შავი ნაყოფია“, როცა ქალი სულ უფრო მამაკაცური ხდება, კარგავს თავის სირბილეს, სინაზეს და ამით შეუძლია შეარბილოს მამაკაცის აქტიურობა, აგრესიის ზრდა მსოფლიოში).
ჩვენს დროში, ჩემი აზრით, მეტად ღირებულია გეორგ ზიმელის იდეა ქალზე, როგორც ოჯახის, სახლის შემოქმედზე [5]. სახლი ის ადგილია, სადაც უყვარხართ, სადაც თქვენ სულს ხვდება სითბო და სიმყუდროვე, სადაც ანთებულია ოჯახის კერა, რომელსაც იცავს ქალი. სახლი მშვიდი თავშესაფარია ცხოვრების ქარიშხალის შემდეგ. სახლი ის ნიადაგია, სადაც იზრდებიან ბავშვები, იწოვენ „ოჯახის სულს“, ითვისებენ ოჯახურ ტრადიციებს, განიმსჭვალებიან მშობლებისა და ახლობლების სიყვარულით, იღებენ მათ სულიერ სითბოს, ეს პირველი „სიყვარულის სკოლაა“. „სახლი, - აღნიშნავდა გ. ზიმელი - ცხოვრების ნაწილია და, ამავე დროს მთელი ცხოვრების დაკავშირების, ასახვის, ფორმირების განსაკუთრებული საშუალება. ამ მოვლენის აღსრულება ქალის დიდი კულტურული ქმედებაა“ [5, გვ. 257]. სახლი ქალისთვის განსაკუთრებით ძვირფასია, მისი თვითგამოვლენის, თვითრეალიზაციას სფერო. სახლის შექმნა ქალური არსის გამოვლინებაა, მისი ერთ-ერთი მთავარი დანიშნულება, და თუ ქალი სახლს ჩამოშორდება, ის ჩამოშორდება მის ქალურ არსს. თანამედროვე დასავლური ქალი სულ უფრო „გაურბის“ სახლს, ის „მთლიანად მუშაობაშია ჩაფლული“, სახლი, ბავშვები (თუ ისინი ჰყავთ ...) მიტოვებული არიან, უსახლკარობა ეუფლება მათ მაცხოვრებლებს, რომლებიც არ გრძნობენ სახლს, ანუ სულიერ სითბოს, კომფორტს, ოჯახის კერა ძლივს ბჟუტავს (თუ ჯერ კიდევ ბჟუტავს ...), და სახლში იბუდებს სიცივე. უსახლკარობის ეს პროცესი ყველა დასავლურ საზოგადოებაში გავრცელდა. შეიძლება ითქვას, რომ თანამედროვე დასავლური კულტურა - „უსახლკარობის კულტურაა“, ხოლო აღმოსავლური კულტურა ტრადიციულად რჩება „სახლის კულტურად“.
კულტურის ფენომენის თავის კვლევაში, მონოგრაფიაში „XX საუკუნის მოაზროვნეები კულტურის შესახებ“ დ.ს.ბერესტოვსკაია ასკვნის, რომ კაცობრიობის კულტურის ნაყოფიერი განვითარება შესაძლებელია მხოლოდ აღმოსავლეთის და დასავლეთის კულტურების დიალოგის გზით, რომელიც გულისხმობს არა ცივ კონსენსუნს ან ქედმაღლურ ტოლერანტობას, არამედ ემპათიას, ურთიერთშეღწევას, ურთიერთპატივისცემას ურთიერთგაგებისთვის. და ეს ურთიერთშეღწევა მით უფრო ღრმაა, რაც უფრო ღრმაა კულტურების და ადამიანების ერთმანეთთან „შეღწევის საზღვრები“ (მ.ბუბერი) [2]. და ასეთი დიალოგი არ არის უტოპია, არამედ რეალური შესაძლებლობაა, რადგან კულტურებს გააჩნია ურთიერთგაგების უნარი მისი ღრმა ერთიანობის წყალობით. როგორც ა.ვ. აპუხტინი აღნიშნავს ვ.ს.ბიბლერისა და მ. ჰაიდეგერის შრომებზე დაყრდნობით, მათ ერთი „ალღო“ აქვთ, ისინი ყოველთვის სხვადასხვა გზით ჰპოვებენ გამოხატულებას, და, ფაქტობრივად, თავად არსად არ გამოიხატებიან. „კულტურები სიმბოლურად შეესაბამებიან ერთმანეთს. განსხვავებული კულტურები შინაგანად დაკავშირებული არიან ერთმანეთთან, რადგან ალეგორიის არსი იგივეა“ [ციტ. 2, გვ. 135].
დასკვნა. მე მგონია, რომ არც დასავლეთი და აღმოსავლეთი, არც მამაკაცი და ქალი, არც გონება და გული, არც ცივილიზაცია და ბუნებრიობა, არამედ მათი ერთიანობა: აღმოსავლეთი-დასავლეთი, ქალი-მამაკაცი, გული-გონება, ბუნებრიობა-ცივილიზებურობა (ან, უფრო უკეთესი - კულტურულობა, ურას, ანუ სინათლის, კულტი ) სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანია და ბუნებრივი ალტერნატივაა დღეს არსებული არა-სასიცოცხლო ცხოვრების და ხელოვნური „და-გაყოფის“, „და-კონფლიქტის“, რომელსაც მოაქვს დეგრადაცია და სიკვდილი ... ასეთი ცივილიზაციის სიკვდილი, მაგრამ მას მოსდევს სიცოცხლის ცივილიზაცია, ჰარმონიის ცივილიზაცია, ანდროგინური კულტურა, რომელშიც არ არის კონფლიქტი, არ არის ერთი წინააღმდეგობის მიერ მეორის, ერთი კულტურის მიერ მეორის ჩახშობა, ნიველირება და განადგურება, არამედ მათი ნაყოფიერი ურთიერთკავშირი და ურთიერთდამატება, რომლის სიმბოლოა „ტაი-ცზი“. და ეს არ არის სასწაული, არც ცუდია და არც კარგი. ეს ბუნებრივია!'"
დასარედაქტირებელი თარგმანი 03.07.2017 (C) MFL
ავტორი ნ.შ
There are countless distractions and deceptions that keep the seeker away from Truth and Awakening in this Matrix Control System with various forces acting on humanity to keep us asleep, dreaming to be awake. It comes down to discernment and without inner work in order to "see the unseen" we cannot raise our Being to truly BE the change we want to SEE according to our higher nature and not our conditioned personality. At the same time "Being the change" entails facing reality and see things as they are, not as we hope, wish or want them to be. It’s a holistic approach. Just as we need to cleanse and detoxify our body and give it the proper nutrition, we also need to "detoxify" the world “out there” by separating truth (nutrition) from lies (toxins)...including the lies we tell ourselves, which is much harder work. In other words, we cannot fully anchor higher frequencies and come into full alignment with the Divine if we don't clear our vessel first (shadow, wounding, trauma, lies)....and it's a process.
This has also nothing to do with trying to “save the world”, but simply engaging in the process of conscious evolution, nor is it about “controlling external reality”, but acting in alignment with the universe. And we only become truly aligned if we engage in the work to see the universe as it sees itself, accessing Higher Knowledge (Gnosis, not intellectual knowledge), while engaging in the process of conscious soul embodiment (fusing the inner male and female) which entails shadow work. Being entails seeing the world as it is, spiraling out (and in) towards higher states of awareness and consciousness which aligns us more and more with our unique purpose in alignment with Divine Will as conscious transducers to create a new world that reflects more and more this Spirit-infused embodied state of Being. That is the path towards healing, wholeness, conscious reality creation, awakening and essentially true Love. It’s a process that is different for each as we all have our own lessons to learn and talents to develop in this Time of Transition.
In that sense everyone also has unique skills/talents (one's vocation/calling) which he/she can contribute to the whole, so we can support and help each other, moving from Service to Self, narcissistic self-indulgence and competition towards Service to Others and sharing where there is no need to compete and compare as sovereign Individuals, not following any form of authority, but guided from within, deeply connected to the Divine in a holistic inter-relationship with all that is. It’s about working together creating synergy, but also respecting each others individuality and process at the same time, keeping mind that not everyone is here to "awaken" during this current cycle. What may work for one, may not work for another. But to know this, we need to know our true self (hidden behind layers of the conditioned personality) and also make the effort to see the world as it is, so our actions are grounded in and coming from Being, connected to the Wholeness within and without, and essentially have real impact and power instead of fighting the "shadows on the wall" (which ultimately only feeds the Matrix).
ლიტერატურა
1. ნ.ბერდიაევი. შემოქმედების მნიშვნელობა./ ნ.ბერდიაევი// ნ.ბერდიაევი. თავისუფლების ფილოსოფია. შემოქმედების მნიშვნელობა. მოსკოვი, პრავდა, 1989, გვ. 254-534.
2. დ.ბერესტოვსკაია. კულტურათა დიალოგი: აღმოსავლეთი და დასავლეთი/დ.ბერესტოვსკაია// დ.ბერესტოვსკაია. ХХ საუკუნის მოაზროვნეები კულტურის შესახე. სიმფეროპოლი: იტ „არიალი“, 2010, გვ. 126-139.
3. ს.გროფი. ტვინის მიღმა: დაბადება, სიკვდილი და ტრანსცენდენცია ფსიქოთერაპიაში [თარგმ. ინგლისურიდან ა.ანდრიანოვმა და სხვ.]/ს.გროფი. მე-2 გამოც., მოსკოვი, ტრანსპერსონალური ფსიქოლოგიის ინსტიტუტი: ფსიქოთერაპიის ინსტიტუტის გამომცემლობა, 2000, 497 გვ.
4. დაო დე ცზინი [თარგმ. იან ხინ-შუნმა]//დაო: სამყაროს ჰარმონია. მოსკოვი: ეკსმო-პრესი. ხარკოვი: ფოლიო, 2000, გვ. 9-34.
5. გ.ზიმელი. ქალთა კულტურა/გეორგ ზიმელი//გ.ზიმელი. რჩეული, ტომი 2, ცხოვრების განჭვრეტა. მოსკოვი: იურისტი, 1996, გვ. 234-265.
6. ს.იკონიკოვა. გეორგ ზიმელი ქალური კულტურის დანიშნულების შესახებ [ელექტრონული რესურსი]/ს.იკონიკოვა. - წვდომის რეჟიმი:
http://www.sofik-rgi.narod.ru/avtori/konferencia/ikonnikova.htm.
7. ჯ.მაკგოვანი. ჩინელები თავის სახლში: ნარკვევები ოჯახური და საზოგადოებრივი ცხოვრებიდან: [თარგმნა ინგლ. ვ.ლამანსკიმ]/ჯ.მაკგოვანიДж. Макгован. –სანქტ-პეტერბურგი: ა.ფ.დევრიენი, ХХ საუკუნის დასაწყისი – 225 გვ.
8. პლატონი. ნადიმი /პლატონი//პლატონი. თხზულებები 3 ტომად, ტომი 2. მოსკოვი: მისლი, 1970. – გვ. 95–156.
9. ე.ა.ტორჩინოვი. მსოფლიო რელიგიები: საზღვრებს მიღმა გამოცდილება: ფსიქოტექნიკა და ტრანსპერსონალური მდგომარეობა/ე.ა.ტორჩინოვი. – სანქტ-პეტერბურგი: ცენტრი „პეტერბურგის აღმოსავლეთმცოდნეობა“ , 1998. – 384 გვ.
10. ფ.ტიუტჩევი. ლექსები/ფ.ტიუტჩევი. მოსკოვი: პრავდა, 1978. – 320 გვ.
11. მ.ელიადე. მითი ანდროგინზე, ან ერთიანობის მისტერია. თავი „მითი ანდროგინზე“ [თარგმ. ფრანგ. ე.ვ.ბაევსკაიამ, ო.ვ.დავთიანმა] / მირჩა ელიადე. - სანქტ-პეტერბურგი,: ალეტეია, 1998. – 375 გვ.
https://www.slideshare.net/galinashavard/dialog-in-culture-11-102011-cpd-presentation-for
http://www.myshared.ru/slide/497896/
კვლევის საგანია დასავლეთის და აღმოსავლეთის კულტურა
კვლევის მიზანია ახალი კულტურული პარადიგმის გამოვლენა, რომელიც ხელს შეუწყობს ადამიანის და კაცობრიობის ჰარმონიულ განვითარებას.
დღევანდელ მსოფლიოს, როგორც არასდროს, ფაქტიურად „ნაწილ-ნაწილ გლეჯენ“ წინააღმდეგობები და „ყბადაღებული და“: დასავლეთი და აღმოსავლეთი, ტექნოგენური ცივილიზაცია და ბარბაროსობა, გაცნობიერებული სოციალური რელიგიურობა და უაზრო რელიგიური ფანატიზმი, პატრიარქალურად რეპრესიული კულტურა და მზარდი, საპროტესტო ფემინისტური მოძრაობა, კულტამდე მიღწეული აბსულუტიზაცია, რაციონალიზმი და მხეცური მგრძნობელობა. ერთი მხრივ, ინტერნეტის ქსელი, რომელმაც მყარად მოიცვა მთელი მსოფლიო, მეორე მხრივ, ეთნიკური კონფლიქტების ზრდა; ერთი მხრივ, დასავლეთის „ტრიუმფალური მარში“ აშშ-ს სახით, აღმოსავლეთისკენ, მეორე მხრივ, მსოფლიოში სულ უფრო მზარდი ჩინეთის და მუსულმანური კულტურის ექსპანსია. რა არის ამ პროცესების მიზეზი და როგორი შედეგია შესაძლებელი? არის თუ არა ეს გარდაუვალი აპოკალიფსის მანიშნებელი (მკვდარი ფრინველები უკვე წვიმასავით ცვივა აშშ-ში), თუ ეს ბიფურკაციის ერთ-ერთი წერტილია კაცობრიობის ცივილიზაციის ისტორიაში, როგორც ამაზე საუბრობენ სინერგეტიკები?
დასავლური კულტურის ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი თავისებურებაა რაციონალურის პრიმატი გრძნობაზე, გონებისა გულზე. დასავლური კულტურა გონების კულტურაა, რომელიც ისარივით განგმირავს ყველაფერს ირგვლივ, ანაწევრებს ანალიზისა და გაცნობიერების შედეგად, შემდეგ კი აკავშირებს „ნაწილებად დანაწევრებულს“ მთელში, ცოცხლად მიიჩნევს დანაწევრების შედეგად მიღებული რეალობის მკვდარ ნაწილებს. აქედანაა გონების ეიფორიული მდგომარეობა, თავდავიწყება თავისი „გამარჯვებით“ სამყაროსა და თავად ადამიანაზე. ილუზორული მდგომარეობაა, რადგან ეს უფრო თვითშთაგონებით გამოწვეული თავდავიწყებაა (რომ ის, რაზეც „მე ვფიქრობ“, რეალობაა). დასავლური ადამიანის ასეთი მსოფლდამოკიდებულების ფესვები სიტყვის „კულტურა“ ინდოევროპულ ინტერპრეტაციაშია მოცემული, როგორც „განადგურება“ და „დანაწევრება“, ანუ კულტურა თავდაპირველად განიხილება, როგორც „დანაწევრების კულტურა“, რაზეც ყურადღებას ამახვილებს კულტურის მკვლევარი დ.ს.ბერესტოვსკაია [2].
დასავლური მსოფლაღქმის მახასიათებელია ავტოცენტრიზმის პოზიცია. დასავლური მეცნიერება ცდილობს დაიმორჩილოს, დაიპყროს მსოფლიო და ბუნება, რომელიც ხშირად აღიქმება, როგორც პრაგმატული ადამიანური მოთხოვნილებების დაკმაყოფილების საშუალება. „გამოცდილება“ თანამედროვე მეცნიერების მეთოდია, წარმოებულია სიტყვიდან „წამება“ (опыт-пытка). ადამიანი „აწამებს“ ბუნებას, ძალის გამოყენებით აღწევს მისგან საიდუმლოების გამჟღავნებას. თუმცა, ბუმერანგის კანონით, ყველაფერი ბრუნდება და ბუნებაზე ძალადობა მიმართული ხდება თვით ადამიანის, როგორც ამ ბუნების ორგანული ნაწილის, მიმართ. ამის დასტურია გლობალური კრიზისი და მთავარი კრიზისი - ადამიანის იდენტობა.
აღმოსავლური მსოფლმხედველობის მახასიათებელია ბუნების ცენტრიზმი. ადამიანი აღმოსავლურ კულტურაში განიხილება არა როგორც ცენტრი, ათვლის წერტილი, არამედ როგორც ერთიანი სისტემის „ბუნება-კულტურა“ ელემენტი. აღმოსავლურ კულტურაში მეცნიერება ეძებს იდენტობას, ადამიანისა და ბუნების, ბუნების და კულტურის ერთობას. ამას ადასტურებს სიტყვა „კულტურის“ აღმოსავლური ეტიმოლოგია. მაგალითად, ჩინურ ენაზე კულტურა ჟღერს როგორც „ვენხუა“, სადაც „ვენ“ ნიშნავს სიტყვას, ლიტერატურას, დამწერლობას, ხოლო „ხუა“ - გარდაქმნას, ზრდას. ანუ ვენხუა ნიშნავს „კულტურა -დამწერლობას“ [იხ. 2].
ამ შემთხვევაში ამ ტერმინის ინტერპრეტაცია შეიძლება, როგორც ზრდის კულტის, იმის, რაც იზრდება, ცოცხალია, სიცოცხლის კულტია (აქედან გამომდინარეობს ბუნების თაყვანისცემა და მოკრძალება). ამავე დროს, ეს დამწერლობის, სიტყვის, ტრადიციის კულტია. აღმოსავლური კულტურა ტრადიციის კულტურაა (ხოლო დასავლეთი პრინციპულად ანტიტრადიციულია, რაზეც ყურადღებას ამახვილებს მკვლევართა უმრავლესობა). ტრადიციისადმი სათუთი დამოკიდებულება, მათი პატივისცემა აუცილებლად გულისხმობს ძველის, მოხუცების, მშობლების, ოჯახური ტრადიციებისადმი მზრუნველობის გამომხატველ დამოკიდებულებას და პატივისცემას. ასეთ დამოკიდებულებას ოდითგანვე ჰქონდა ადგილი აღმოსავლეთის ქვეყნებში, ხოლო „ველურ დასავლეთში“ მშობლებისა და მოხუცებულებისადმი დამოკიდებულება გულგრილია, ისინი, სამწუხაროდ, ხელს უშლიან ზრდასრულ შვილებს და არ სჭირდებათ ისინი ... საოჯახო ტრადიციები ქრება ... ფხიზელი (?) დასავლური გონება დომინირებს აღმოსავლურ გულკეთილობაზე.
ამასთან დაკავშირებით უნდა აღინიშნოს რუსების მენტალიტეტის და სულიერი მდგომარეობის თავისებურებანი, რომლებიც არ ჯდება არც დასავლეთის კანონების უსიცოცხლო პრაგმატიზმში და არც აღმოსავლეთის ჰარმონიული სულიერ და ემოციურ ორგანულობაში. რუსული სული „ფართოა“, მაგრამ ხშირად, სამწუხაროდ, დაუდევარი. ამასთან რუსების ცხოვრების წესის დასავლურ მოდელებში „შეტენა“, როგორც წესი, წარუმატებლად მთავრდება სწორედ რუსების არადასავლურობის გამო ... და არც აღმოსავლურში. იქნებ რუს ადამიანში ანდროჰინიზმი „დამალულია“? ალბათ, ამასთან კავშირში რუს მოაზროვნეთა, მაგალითად, ვლ. სოლოვიოვის, ე. რერიხის, დ. ანდრეევის, გონებაში ხშირად ჩნდებოდა რუსეთის განსაკუთრებული მსოფლიო დანიშნულების იდეა, რომელიც ჯერ კიდევ, სამწუხაროდ, ვერ განხორციელდა (იქნებ „ნათესი“ განხორციელდა, განსაკუთრებით ვერცხლის საუკუნეში, მაგრამ ჯერ არ „ამოსულა“ ?). ფ.ტიუტჩევის ლექსის სიტყვები «Умом Россию не понять, / Аршином общим не измерить: / У ней особенная стать – / В Россию можно только верить» [10, გვ. 274] ყველა კვლევაზე ღრმად ჭეშმარიტად ასახავს რუსულ მენტალიტეტს. ჩვენი უბედურება ის არის, რომ არ გვჯერა ჩვენი თავის ...
თუ დასავლეთი სამყაროს თავით (გონებით?) აცნობიერებს, აღმოსავლეთი ცდილობს იგრძნოს და ჩაწვდეს გულით. აღმოსავლეთის მენტალიტეტის თავისებურებაა „ჭკვიანი გული“ (გავიხსენოთ „ჭკვიანი ლოცვა“ ისიხაზმში, როდესაც გონება „ეფლობა“ გულში). ჯერ ძველ ეგვიპტელებს სჯეროდათ, რომ გული ყველა მათი ქმედების და მოტივის, აზრების და გრძნობების წყაროა. მათი აზრით, სწორედ გული ხელმძღვანელობს ადამიანის ქცევას. „ადამიანის გული მისი ღმერთია“, „გული ღვთაებრივი წინასწარმეტყველია ყველა სხეულში“, „გული თავის პატრონს გადააქცევს მორჩილად და დაუმორჩილებლად“, - ამბობდნენ ისინი. უფრო მეტიც, გული ადამიანის უზენაესი ბრალმდებელი და დამცველია იმქვეყნიურ სამსჯავროზე, სადაც ადგილი ჰქონდა ფსიქოსტასიას - გარდაცვლილის გულის აწონას. სასწორის ერთ თეფშზე დადებდენ ბუმბულს, ხოლო მეორეზე - გარდაცვლილის გულს. თუ გული ბუმბულზე მსუბუქი აღმოჩნდებოდა, სული თავისუფალი იყო ცოდვისგან, თუ ბუმბული გადაიწონიდა, ადამიანი ითვლებოდა ცოდვებით დამძიმებულად და მას სჭამდა საშინელი მონსტრი, ხოლო სულს ელოდა ტანჯვა. (გახსოვდეთ, რომ არსებობს გამოთქმა „ცოდვებით დამძიმებული გული“, მაგრამ არ არსებობს გამოთქმა „ცოდვებით დამძიმებული თავი“).
აქცენტი ადამიანის ცხოვრებაში გულის წამყვან როლზე ქრისტიანობაშიც კეთდება. „როგორ შეგიძლიათ, თავად უკეთურთ, კეთილი სიტყვის თქმა? - ეკითხება ქრისტე. - ვინაიდან გულის სისავსისგან მეტყველებს ბაგე“ (მათე, 12:34). ქრისტე განსაკუთრებულ ყურდღებას აქცევს მოსმენის და დანახვის უნარს, ადამიანის პასუხისმგებლობას მის მიერ ნათქვამ სიტყვებზე, რომლებიც მთელი გულითაა ნათქვამი. „ვინაიდან გულიდან გამოვლენ: უკეთური ზრახვანი, კაცისკვლანი, მრუშობანი, სიძვანი, პარვანი, ცილისწამებანი, გმობანი“ (მათე. 15:19). ქრისტეს თანამედროვეთა და თანამედროვე ადამიანების ტრაგედია კი იმაშია, რომ „მხედველნი ვერას ხედავენ, მსმენელნი ვერას ისმენენ, და არც არა გაეგებათ რა“. „რადგან გამქისდა ამ ხალხის გული, დაეხშოთ ყური და დაევსოთ თვალი, რათა არ იხილონ თვალით, არ ისმინონ ყურით, არ იგრძნონ გულით, და არ მოიქცნენ, რათა განვკურნო ისინი“ (მათე, 13: 13,15).
აღმოსავლეთის კულტურა გულის კულტურაა. ამაზე მიუთითებდა ე.ა.ტორჩინოვი, რომელიც აღნიშნავდა, რომ „სეფირა ტიფერეტი (სილამაზე), რომელიც ცენტრალურია სეფიროტის ხეში (სეფიროტის ხე კაბალაში), და სხეულის მიკროკოსმში შეესაბამება გულს. ტანტრიკულ ბუდიზმში გულის ჩაკრა (პარაფიზიოლოგიური ცენტრი) ასევე ითვლება ცენტრალურად და შეესაბამება ბუდას (დხარმაკაიას) აბსოლუტურ სხეულს. ჩინურ ტრადიციაში გული (სილურჯე) იმდენად გრძნობის ორგანო არაა, რამდენადაც ცნობიერების და აზროვნების, და ასევე დაკავშირებულია სხეულის ცენტრთან და მისი ლოკალიზება ხდება გულმკერდის ცენტრალურ წერტილში“ [9, გვ. 305].
აღმოსავლეთის კულტურა სხვის სამყაროში შესვლაა, სხვის სამყაროში ცხოვრება. იანი „შედის“ ინში, ინი „შედის“ იანში, და მხოლოდ მაშინ შეიძლება შეეხო სხვის სამყაროს, როდესაც „სხვის სახლში“ შედიხარ. ცოტა. ოდნავ. ძლივს შესამჩნევი ნიშნებით. (გავიხსენოთ იაპონური და ჩინური „ფერწერა ნისლში“, იაპონური ჰოკუ ). აღმოსავლელ ადამიანს არ აქვს სამყაროს და სხვის სამყაროს ცოდნის პრეტენზია, რადგან, მისი აზრით, ეს არ არის მხოლოდ შეუძლებელი, მაგრამ ასევე აბსურდულია. შეიძლება სამყაროს და სხვის მხოლოდ შეგრძნება, მისი შეხება. „აღმოსავლური გონება უგულებელყოფს აზროვნების ამ მანერას (ლოგიკურის), მიიჩნევს მას, როგორც დინჯს და არამხატვრულს. მას ურჩევნია მხატვრული კონსტრუქციების გზა და ფანტასტიკური სახეების შეცვლა ... აზრის ნატიფი, დახვეწილი ხვეულები, თითქოს ჯადოსნური ჯოხის ერთი მოქნევით, იწვევს მასში ახალ ნათელ წარმოდგენას, რომელსაც ის ვერასოდეს მიაღწევდა ცივი ლოგიკური მსჯელობის გზით“ [7. 51]. (იყო დასავლურ კულტურაშიც ბრძენი, მას სოკრატე ერქვა, რომელიც მუდმივად ეუბნებოდა ხალხს, რომ მათ არაფერი არ იციან, რადგან იცის მხოლოდ ღმერთმა. ადამიანს კი აქვს მოსაზრება რაღაცის ან ვინმეს შესახებ. და როგორ დამთავრდა მისთვის ეს ლაპარაკი? ერთი ფინჯანი შხამით და სიკვდილით ...)
დასავლურ რაციონალისტურ სამყაროში უხსოვარი დროიდან დომინირებს პატრიარქალური, მამაკაცური კულტურა, რადგან რაციონალურის პრიმატი გრძნობაზე მამრობითი ფიზიოლოგიის და ფსიქოლოგიის თავისებურებაა. და ღმერთიც დასავლურ კულტურაში მამაკაცია - მამა ღმერთი (პოლითეიზმის შემთხვევაში, მაგალითად, ბერძნული კულტურაში, მამაკაცი ღმერთები, ისევე, როგორც ქმრები, ცდილობდნენ მორჩილებაში ჰყოლოდათ ქალღმერთები). გარდა ამისა, ეს პატრიარქალურობა ზოგჯერ აღწევს აბსურდს და არაბუნებრიობას. ასე, მაგალითად, სამებაში სამივე საწყისი მამრობითია: მამა ღმერთი, ძე ღმერთი, ღმერთი სულიწმინდისა. ქალები - ქალწული მარიამი - ქვევითაა, ადამინებს შორის, ხოლო ღვთაებრივი, ის, რაც ზემოთაა, მხოლოდ მამრობითია. ღრმად მორწმუნე ქრისტიანებიც კი ხედავდნენ ჭარბ მამრობით აბსოლუტიზაციას და განიხილავდნენ სულიწმინდას, როგორც სოფიას - მარადქალურს (მაგალითად, ვლ. სოლოვიოვი, პ.ფლორენსკი და სხვ.). სამყაროს დასავლურ კულტურაში რაღაცნაირად არაბუნებრივად ჩნდება: არა მუცლიდან, არამედ თავიდან. ბიბლიის თანახმად, ღმერთი ქმნის სამყაროს, სიტყვით, ხოლო სიტყვას წინ უსწრებდა, რა თქმა უნდა, ჩანფიქრი, და ეს ყველაფერი ხდება თ-ა-ვ-შ-ი.
მაგრამ მშობიარობს ქალი და არა მამაკაცი, და ბავშვი იბადება არა თავიდან (მაგალითად, ზევსის) ან მამა ღმერთის სიტყვიდან, არამედ მუცლიდან. დასავლეთმა რატომღაც (რატომ?) ეს დაივიწყა, აღმოსავლეთს ეს ახსოვს. აქედან გამომდინარე, დაოსიზმში ქალური დედობრივი საწყისია, ფარული მდედრი. დაო შობს სამყაროს, როგორც მდედრი შობს შვილებს. და S-ს მსგავსი მრუდი, რომელიც ყოფს დაოს „საი-ცზის“ სიმბოლოს, ორი მუცელია ფეხმძიმობის მე-9 თვეზე, და თითოეულ მუცელში ბავშვია. დიახ, ფეხმძიმობის მე-9 თვეზე, რადგან ადამიანის შვილის ბუნებრივი დაბადება ხდება მე-9 თვეში, და არა მე -7 ან მე-8 თვეში. სხვა საქმეა, რომ არა ადამიანების მდედრები შვილებს ატარებენ გარკვეული, განსხვავებული დროის განმავლობაში, მაგრამ მთავარია, რომ „ტაი-ცზი“ ის „მუცელია“, რომელიც ეს-ესაა ბუნებრივად იმშობიარებს, თავის დროზე (ეს ჩვენ მიერ არ არის მოგონილი, არამედ ბუნების მიერაა დაწესებული). ამასთან დაკავშირებით მახსენდება მეფე სოლომონის ბრძნული გამონათქვამი „ეკლესიასტედან“ :. „ყველაფერს თავისი დრო აქვს“. თავისი დრო. თითოეული მოვლენისათვის. ჩვენ კი (დასავლურ კულტურაში) მუდამ ასე დვაქვს: ძალიან ადრე, ან ძალიან გვიან, ან ადრე თუ გვიან ეს მოხდება. მაგრამ არც ნაადრევად და არც გვიან! არამედ თავის დროზე! მაგრამ რატომღაც (რატომ?) ეს ავიწყდებათ ...
„ტაი-ცზი“ ცხოვრების ბუნებრივი განვითარების სიმბოლოა, რომლის ჰარმონიას ადგილი აქვს მხოლოდ ერთი უკიდურესობის მეორეში ბუნებრივი გადასვლის დროს (და არა არაბუნებრივ ბრძოლაში), და ერთი უკიდურესობის მეორეში არსებობის შემთხვევაში: იანი გადადის ინში, ინი იანში; იანში ინის „ემბრიონის-ჩანასახია“, ინში - იანის „ჩანასახი-ემბრიონი“. და ეს გადასვლა ხდება თავის დროზე, ანუ ამ პროცესისთვის ბუნებრივ დროში, და არა „გეგმიურ-და-ზეგეგმიურში“, რომელიც ადამიანის მიერაა მოგონილი. ასე, მაგალითად, ღამე გადადის დღეში, ხოლო დღე - ღამეში; ზამთარი გადადის ზაფხულში, და ზაფხული - ზამთარში; ბედნიერება გადადის დარდში, დარდი კი ბედნიერებაში; სიცოცხლე გადადის სიკვდილში და სიკვდილი - სიცოცხლეში. ეს არც ცუდია და არც კარგი, ეს ბუნებრივია.
ამიტომ ინდუიზმში ღმერთი შივა არა მხოლოდ ღმერთია, რომელიც ანადგურებს, არამედ ნაყოფიერების ღმერთიცაა, რომლის სიმბოლოა ლინგამი, რადგან სიცოცხლე და სიკვდილი ერთიანია და ურთიერთგარდამავალი. ხოლო ინდუიზმის ტრიმურტი: ბრაჰმა-შემოქმედი, ვიშნუ-დამცველი და შივა-გამანადგურებელი ცხოვრების ბრუნვის გამუდმებით მბრუნავი ბორბლის სიმბოლოა: გაჩენა (დაბადება) - არსებობა (სიცოცხლე) - გაუჩინარება (სიკვდილი) - გაჩენა (დაბადება) - ... ეს, ვიმეორებ, არც ცუდია და არც კარგი (დასავლური კულტურის საყვარელი ცნებები: „ცუდი“ – „კარგი“) - ეს ბუნებრივია!
მაგრამ ბუნებრივია არა მხოლოდ ერთი უკიდურესობის გადასვლა მეორეში, არამედ მათი ერთობა, ინის და იანის (ყურადღება მიაქციეთ, რომ დაოსიზმში ინი პირველ ადგილზეა), სიკვდილის და სიცოცხლის, დღისა და ღამის, მამაკაცის და ქალის ერთიანობა. მამაკაცის და ქალის ის ერთიანობაა, რომელსაც დასავლურ კულტურაში ეწოდა „ანდროგინი“. მაგრამ ეს, რა თქმა უნდა, არ არის პლატონის მრგვალი, სფერული ანდროგინი [8, გვ. 116-117] (თუმცა ჩნდება კითხვა: რატომაა პლატონის ანდროგინი მრგვალი, იმიტომ ხომ არა, რომ წრე ჰარმონიის სიმბოლოა, ხოლო ჰარმონია, გავიხსენოთ „ტაი-ცზის“ დაოსური სიმბოლო, წინააღმდეგობათა ერთიანობაა, ინის და იანის ერთიანობა, ქალის და მამაკაცის; აქედან გამომდინარე, ანდროგინი ჰარმონიული მთლიანი არსებაა), არ არის ჰერმაფროდიტი, ჰოლისტიკური-ფსიქოლოგიური, სენსორულ-რაციონალური მსოფლმხედველობაა.
გავიხსენოთ ინდური შივა, რომელიც იღებს ძალას მხოლოდ მის მეუღლესთან ლაკშმისთან ერთობაში (ამას ასევე აქცევდა ყურადღებას ე.ა. ტორჩინოვი თავის ნაშრომში „მსოფლიოს რელიგიები“ [9]). უფრო მეტიც, მხოლოდ შივას და ლაკშმის კავშირი (ან მისი სხვა განსახიერებები: კალი, დურგა, პარვატი) საშუალებას აძლევს შივას მიიღოს ქალური ენერგეტიკული შაკტი, რომელიც მოდის ლაკშმიდან. სწორედ შაკტის წყალობით შივა იძენს თავის ძალას და შემოქმედებით შესაძლებლობებს. „როდესაც შივა ერთიობაშია შაკტისთან, მას გააჩნია შექმნის შესაძლებლობა. მის გარეშე, მას თითის განძრევაც არ შეუძლია“ [9, გვ. 212].
შეიცნო ჭეშმარიტება, რომელიც არის ღმერთი, უზენაესი გნოზისია სუფიზმში (მისტიკური მიმართულება ისლამში), ხორციელდება სიყვარულის კავშირით ღმერთთან, ალაჰთან, რომელსაც სუფი განიხილავს, როგორც მის მიჯნურს, მარადქალურს. ღმერთი სუფისტებისთვის, პირველ რიგში, სულია, ხოლო სული არაბულად - რუხი, მდედრობითი სქესის სიტყვაა .
მაგრამ რა მიზანი აქვთ დაოსელ ადეპტებს? მიაღწიონ მთლიანობას, შეუერთდნენ დაოს. მაგრამ დაო ქალური საწყისია. ამიტომ დაოსთან შერწყმა შესაძლებელია მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუ მამაკაცში გამჟღავნდება (არ გამოჩნდება, გამჟღავნდება) ქალური ფსიქოლოგიური თვისებები (ანუ, მამაკაცში არის ქალური, იანში ყოველთვის არსებობს ჩანასახში ინი). ქალურის მამაკაცში გამჟღავნების უმაღლესი გამოვლინებაა მისი უნარი იგრძნოს თავი, როგორც ფეხმძიმე ქალმა. ხოლო მამაკაცურობისა და ქალურობის უმაღლესი გამოვლინება, ანუ ადამიანის მიერ ერთიანობის მოპოვება (როგორც დასავლეთში იტყოდნენ, „ანდროგინურობა“), ეს არის შესაძლებლობა იგრძნო ის, რასაც გრძნობს ჩვილი დედის მუცელში (საინტერესოა, რომ მსგავს ექსპერიმენტებს რამდენიმე ათეული წელი განმავლობაში ლსდ-ფსიქოდელიკების დახმარებით აშშ-ში ატარებს ს. გროფი). ფსიქიკის და ცნობიერების ტრანსფორმაციის შედეგად ადამიანი სცილდება „მე“-ს ფარგლებს და იძენს თვითტრანსცენდენციის და სამყაროსთან კონტაქტის უნარს, კერძოდ, დაოსთან (ანალოგიურ შედეგებს აღწერს ს. გროფი მის კვლევაში „ტვინის მიღმა“ [3]. მიაქციეთ ყურადღება: „მიღმა“ !).
კაბალის (იუდაიზმის მისტიკური მიმართულება) მოძღვრების თანახმად, შეხინა, ღმერთის ქალური ჰიპოსტასი, განდევნილ იქნა და დაიკარგა დაბალ სამყაროებში, რამაც გამოიწვია კაცობრიობის და სამყაროს დეგრადაცია. სიცოცხლის და სამყაროს ხსნის საწყისი მთლიანობის აღსადგენად საჭიროა მისი კვლავ შეერთება შემოქმედთან.
სწავლება ანდროგინიზმისა და დეგრადაციული პროცესების შესახებ, რომლებიც ჩნდება ადამიანის მთლიანობის დაყოფისას, ბიბლიაშიცაა აღწერილი. ღმერთმა ჯერ შექმნა ადამიანი თავის ხატად და მსგავსად (დაბადება. 1:26). არა კაცი და ქალი, არამედ ადამიანი. ღვთის მსგავსად. ღმერთი, რა თქმა უნდა, თავისი ბუნებით ანდროგინურია (ამის შესახებ აცხადებენ სხვადასხვა რელიგიები, ამაზე საუბრობენ მისტიკოსები, კერძოდ, ჰერმეს ტრისმეგისტი [იხ. 11]), და ამიტომ ადამიანი, როგორც ღმერთის მსგავსი, თავისი ბუნებით ანდროგინურია. ღმერთი არ არის არც მამრობითი და არც მდედრობითი, ის - ყველაა. ღმერთი რომ მხოლოდ მამრობითის მატარებელი ყოფილიყო, ის შექნიდა მხოლოდ მამრობითს, რადგან, რაც ზევითა, ისაა ქვევით. მაგრამ, დამეთანხმებით, ეს სრული აბსურდია. შემდეგ. მოგვიანებით ღმერთმა ადამიანი-ანდროგინი ორ ნახევრად დაჰყო: მამაკაცსა და ქალზე (ორად დაყოფის პროცესს, 2 სქესის, მამაკაცის და ქალის შექმნას, და ამ ორი ნახევრის, ორი სქესის, ერთ მთელად გაერთიანებას საინტერესოდ წარმოადგენს ნ. ბერდიაევი თავის ნაშრომში „შემოქმედების მნიშვნელობა“, თავში „შემოქმედება და სქესი. მამრობითი და მდედრობითი. მოდგმა და პიროვნება“ [1]). მაგრამ ... ეს ძალიან მნიშვნელოვანია! ღმერთი მათ ეუბნება: „ამიტომაც მიატოვებს კაცი დედ-მამას და მიეწებება თავის დედაკაცს, რათა ერთხორცად იქცნენ“ (დაბადება. 2: 24). ანუ მხოლოდ ქალის და მამაკაცის ერთიანობაში შედგება ადამიანი და მხოლოდ ამ ერთიანობაში შეიძლება დაიბადოს ადამიანის ბავშვი (ამასთან, რაც უფრო ჰარმონიულია მამაკაცისა და ქალის კავშირი, იმდენად ჰარმონიულია (ბედნიერი) ამ კავშირის შედეგად დაბადებული ბავშვი). ბავშვი ჯერ არ არის დაყოფილი ორ ნაწილად, ორ სქესად: მამრობითსა და მდედრობითზე, ის მთლიანია. ბავშვი ანდროგინულია თავისი ბუნებით.
დაოიზმში, „დაო დე ცზინში“ (§ 55) ამასთან დაკავშირებით ნათქვამია: „არ იცოდა რა ორი სქესის კავშირის შესახებ, მას (ახალშობილს) გააჩნია მაცოცხლებელი უნარი ... ის სრულიად ჰარმონიულია“ [4, გვ. 26]. ამ ფენომენზე მსჯელობისას ე.ა. ტორჩინოვი წერს: „აქ ჩვილი (სწორედ, რომ ჩვილი: ტექსტში სიტყვასიტყვით ნათქვამია ჩი ცზი, „წითელი ბავშვი“, რაც ნიშნავს ახალშობილს) სიცოცხლით სავსე სრულყოფილი ბრძენის ნიმუშია. ჩვილი ერთგვარი ანდროგინია, რომელშიც ჯერ არ მომხდარა მამრობითსა და მდედრობითზე დაყოფა და რომელიც სიცოცხლით სავსეა“ [9, გვ. 151]. ზრდასთან და საკუთარი სქესობრივი იდენტიფიკაციის შეძენასთან ერთად თანდათან ხდება ბავშვი-ანდროგინის დაყოფა ნახევარ ადამიანად (1/2 ადამიანი). სქესობრივი მომწიფების (ან ანდროგინიზმის აყვავების) დაწყებასთან ერთად, ბიჭი ან გოგო სულ უფრო ცდილობს მოძებნოს თავისი ნახევარი. უბრალოდ კი არ შეუერთდეს საპირისპირო სქესს (როგორც თანამედროვე უხამს ეროტიკაში), არამედ მოძებნოს თავისი ნახევარი! რატომ? რატომ არის, რომ ადამიანი, რომელმაც ვერ იპოვა მისი ნახევარი, ხდება უბედური, უფრო მეტიც, შეგნებულად ან ქვეცნობიერად გრძნობს თავის არასრულფასოვნებას? იმიტომ, რომ ადამიანის განვითარების პროგრამაში ჩადებულია დაკარგული ანდროგინიზმის, მთლიანობის მიღწევა.
ამასთან მამაკაცის და ქალის მთლიანობა არა იმდენად მათი ფიზიკური, ფიზიოლოგიური შეერთებაა, რამდენადაც სულიერ-ფიზიკური. სწორედ სულიერ-ფიზიკური მთლიანობა შეადგენს ადამიანურს ადამიანში, სხვა შემთხვევაში ის ცხოველია (სხეულის აბსოლუტიზაციის შემთხვევაში), ან ბიორობოტია (რაციონალურობის, გონების აბსოლუტიზაციის შემთხვევაში, რაც დამახასიათებელია თანამედროვე საინფორმაციო საზოგადოებისათვის, რომელშიც ადამიანებმა „ფესვი“ გაიდგეს კომპიუტერში, ინტერნეტში და მობილურ ტელეფონებში, ვირტუალურ სამყაროში და აღარ შეუძლიათ იგრძნონ, დაინახონ და მოუსმინონ რეალური სამყაროს უმაღლეს ჰარმონიას და სილამაზეს). ბიბლიაში ღმერთმა, რომელმაც შექმნა მამაკაცი და ქალი. მისცა მათ სულიერ-ფზიკური განვითარების პროგრამა და დალოცა ისინი: „ინაყოფიერეთ და იმრავლეთ“ (დაბადება. 1:28), ანუ „გამრავლება“, ადამიანის სექსი უნდა წარმოადგენდეს სულიერ-ფიზიკურ კავშირს, რომელიც ღმერთმა აკურთხა და რომელიც განათებულია წმინდა სიყვარულით. წინააღმდეგ შემთხვევაში ეს ავხორცობაა, ცხოველური შეერთება. მაგრამ, ბიბლიის თანახმად, ევამ, სამწუხაროდ, არ დაიცვა ღმერთის მცნებანი, რითაც ჩამოშორდა ღმერთს და გაჰყვა (ნებაყოფლობით) გველს, რომელიც მიწაზე დახოხავდა, ანუ გაჰყვა ცხოველურს, ფიზიკურს, უარყო ზეციური, ღვთაებრივი, სულიერი ... ასე დაიშალა ადამიანის სულიერ-ფიზიკური მთლიანობა სულზე, რომელიც სევდით შეჰყურებს ზეცას, და სხეულზე, რომელიც მბრძანებლურად მიიწევს ქვევით.
ამ განხილვის დროს მე გამიჩნდა იდეა: რატომაა, რომ ბიბლიური ნაყოფი სიკეთისა და ბოროტების შეცნობის ხიდან შემდგომ ქრისტიანულ კულტურაში ასახული, როგორც ვაშლი, მრგვალი ვაშლი? იქნებ ეს იმის სიმბოლოა, რომ ქალმა, ევამ, „დაარღვია“ ჰარმონია (წრე - მრგვალი ვაშლი - ჰარმონიის სიმბოლო), მისი დეფორმირება მოახდინა (მოკბიჩა ვაშლის ნაჭერი, შედეგად წრე დეფორმირებულია) და ვაშლის დარჩენილი ნახევარი მამაკაცს მისცა, ადამს. ასე ხდება ევას და ადამის პირველადი ანდროგინურობის დეფორმაცია. ამ იდეის დასტურის ნიშნად (ოდნავ განსხვავებული ფორმით) მე მოგვიანებით წავიკითხე ანდროგინიზმის ფენომენის ანალიზში, რომელიც განახორციელა მ.ელიადემ თავის ნაშრომში „მეფისტოფელი და ანდროგინი, ან მთლიანობის მისტერია“, რომელშიც ის, კერძოდ, აღნიშნავდა, რომ ლეონ ებრეო თავის „სიყვარულის დიალოგებში“ თავდაპირველი მთლიანი ადამიანის დაყოფას, დიქოტომიას უკავშირებდა შეცოდებას. მსგავსი თვალსაზრისი ასევე ჰქონდა სკოტ ერიუგენს [11]. და რადგან მთელი კაცობრიობის მოდგმა ადამისგან წარმოიშვა, პირველადი ანდროგინიზმი ყველა ადამიანშია, და სულიერი სრულყოფა მიიღწევა ანდროგინული ბუნების გახსნით საკუთარ თავში.
ალბათ იგივე შეიძლება ითქვას კულტურის შესახებ: ჯერ არსებობდა ჰარმონიული, სულიერი, მთლიანი „პირველადი კულტურა-ანდროგინი“. შემდეგ ადამიანის სულიერი დეგრადაციის შედეგად, „პირველადი კულტურა-ანდროგინი“ დაიყო მამრობით კულტურაზე, დასავლურ კულტურასა და ქალურ კულტურაზე, აღმოსავლეთის კულტურაზე. (ამ პროცესის შესახებ მოგვითხრობენ მსოფლიოს მრავალ ხალხთა მითები, რომელშიც ნათქვამია, რომ თავდაპირველად, in illo tempore, არსებობდა ერთგვარი განუყოფელი მთლიანობა, მაგალითად, კოსმოგონიური კვერცხი, რომელიც შეესაბამებოდა პლატონის სფერულ ანდროგინს, და დაიყო ორ, და შემდეგ უფრო მეტ ნაწილებად). დაშორიშორება და შემდგომი კონფრონტაცია, ერთი ნახევრის ბატონობისკენ სწრაფვა (იქნება ეს კაცი ან დასავლეთის „მამაკაცური კულტურა“) მეორეზე (ქალზე ან აღმოსავლეთის „ქალურ კულტურაზე“) იწვევს მთელი კაცობრიობის უფრო მეტ დეგრადაციას. ამ დეგრადაციის, ანტიადამიანურობის თანამედროვე საზოგადოებაში (სამწუხაროდ, არა მხოლოდ დასავლეთის!..) ნათელი გამოხატულებაა საყოველთაოდ გავრცელებული ოქროს კერპის ძალაუფლება. ფულის ძალა გახდა კულტი, ოქროს კულტს თაყვანს სცემენ და მსხვერპლსაც სწირავენ, მათ შორის ადამიანს. საზოგადოება გადაიქცა ... ბაზრად, სადაც ყველაფერი იყიდება... ადამიანი გაუადამიაუნურდა, განივთდა, გადაიქცა ვაჭრობის საგნად.
თანამედროვე სამყაროში უფრო და უფრო გავრცელდა კულტურათა და სქესთა ერთმანეთში „შესვლის“ პროცესი. კულტურათა დონეზე ამ პროცესზე მოწმობს „მსოფლიო ქსელი“ - ინტერნეტი, რომელმაც მტკიცედ მოიცვა მთელი მსოფლიო, პანამერიკანიზმი და მზარდი პანკიტაიზმი, ისლამიზაცია, რომელიც სულ უფრო მეტად ინერგება. პიროვნების დონეზე ეს პროცესი ვლინდება ფემინისტურ მოძრაობაში, არატრადიციული სექსუალური ორიენტაციის პირებში (ახლა უკვე ჰომოსექსუალური ქორწინებაც ნებადართულია არა მხოლოდ სახელმწიფო დონეზე, არამედ რელიგიური კონფესიების მიერ (!) ...). მაგრამ არის თუ არა ეს პროცესი „საკუთარ თავთან დაბრუნების“ (ყველა რელიგიის და დროის მისტიკოსთა გამონათქვამი, რაც მიუთითებს თავდაპირველ, ცოდვამდელ ბუნებასთან, მთლიანობასთან, ღვთის მსგავსებასთან დაბრუნებაზე), თავისი პირვანდელი ანდროგინიზმის მოწმობა? სამწუხაროდ, არა (მაგალითად, ფემინიზმის „მანკიერ წრეზე“, კერძოდ, საუბრობს გეორგ ზიმელი თავის სტატიაში „ქალური კულტურა“ [5]). რადგან ანდროგინიზმი არ არის ფიზიკური კავშირი და, უფრო მეტიც, არ არის სხვის ტერიტორიაზე შეჭრა მისი დაპყრობის და თავისი ღირებულებების დანერგვის (ზოგჯერ ძალით, მაგალითაფ, ისლამური ტერორიზმი) მიზნით.
ანდროგინიზმი სულიერი სრულყოფაა, ღვთის მსგავსება. და რადგან „ღმერთი სიყვარულია“ (1 იოანე 4: 8), ანდროგინული ერთიანობა ის ერთიანობაა, რომელიც ეფუძნება „ნახევართა“ ორმხრივ სიყვარულს. არა „მტრის“ დაპყრობა და მისთვის უფლებების წართმევა, არამედ თვითრეალიზაცია, მათი (მამრობითი, მდედრობითი) პოტენციალის მაქსიმალური გამოვლინება, თვითგამჟღავნება არა მეორე ნახევრის საწინააღმდეგოდ, არამედ მისი წყალობით, რომელიც ეფუძნება ორმხრივ სიყვარულს და გულისხმობს ურთიერთპატივისცემას. „ანდროგინიზმი, - წერდა ნ.ბერდიაევი, - არის სქესის მთლიანობის აღდგენა ადამიანის ღვთის მსგავსებად. სიყვარულში უნდა გაიხსნას არა ქალურობის საიდუმლოება, არა მამაკაცურობის საიდუმლოება, არამედ ადამიანის საიდუმლოება“ [1, გვ. 437]. უფრო მეტიც, გავიხსენით დაოიზმის „ტაი ცზი“, იანის ჩანასახი ინში, მამრობითის „ნაწილაკი“ მდედრობითში, და პირიქით. ეს ხელს უწყობს, რომ ყოველმა ნახევარმა მიაღწიოს ანდროგინურობის, მთლიანობის თვისებებს, გამოავლინონ ის თვისებები, რომლებიც ამ საპირისპირო „ნაწილაკების“ გარეშე არასდროს არ გაიხსნებოდა. ორმხრივი გავლენის პროცესი, რომელიც ეფუძნება ორმხრივ სიყვარულს, არ იწვევს პიროვნების და კულტურის ნიველირებას, არამედ მათი პოტენციალის მაქსიმალურად გახსნას.
როგორც გეორგ ზიმელი აღნიშნავს, კულტურაში ქალური საწყისის როლის განხილვისას, ქალის „კულტურული მიღწევა“ მამაკაცის სულის ფორმირებაშია, ქალი ხდის მამაკაცს უფრო ჰარმონიულს, უფრო მეტიც, მთელი მამაკაცური კულტურა დიდწილად ეფუძნება ქალის გავლენას მამაკაცზე [5]. „მამაკაცის სულიერება უფრო ღარიბი და შეზღუდული იქნებოდა, რომ არა ქალის გავლენა, - ეხმიანება ზიმელს მისი შემოქმედების თანამედროვე მკვლევარი ს.ნ.იკონიკოვა, - რომელსაც შეუძლია თავიდან აიცილოს მამაკაცის იმპულსურობა, უაზრო სისასტიკე, თავშეუკავებლობა, აგრესიულობა“ [6] (ფრჩხილებში აღვნიშნავ, რომ იაპონური ფემინიზაციის ერთ-ერთი „შავი ნაყოფია“, როცა ქალი სულ უფრო მამაკაცური ხდება, კარგავს თავის სირბილეს, სინაზეს და ამით შეუძლია შეარბილოს მამაკაცის აქტიურობა, აგრესიის ზრდა მსოფლიოში).
ჩვენს დროში, ჩემი აზრით, მეტად ღირებულია გეორგ ზიმელის იდეა ქალზე, როგორც ოჯახის, სახლის შემოქმედზე [5]. სახლი ის ადგილია, სადაც უყვარხართ, სადაც თქვენ სულს ხვდება სითბო და სიმყუდროვე, სადაც ანთებულია ოჯახის კერა, რომელსაც იცავს ქალი. სახლი მშვიდი თავშესაფარია ცხოვრების ქარიშხალის შემდეგ. სახლი ის ნიადაგია, სადაც იზრდებიან ბავშვები, იწოვენ „ოჯახის სულს“, ითვისებენ ოჯახურ ტრადიციებს, განიმსჭვალებიან მშობლებისა და ახლობლების სიყვარულით, იღებენ მათ სულიერ სითბოს, ეს პირველი „სიყვარულის სკოლაა“. „სახლი, - აღნიშნავდა გ. ზიმელი - ცხოვრების ნაწილია და, ამავე დროს მთელი ცხოვრების დაკავშირების, ასახვის, ფორმირების განსაკუთრებული საშუალება. ამ მოვლენის აღსრულება ქალის დიდი კულტურული ქმედებაა“ [5, გვ. 257]. სახლი ქალისთვის განსაკუთრებით ძვირფასია, მისი თვითგამოვლენის, თვითრეალიზაციას სფერო. სახლის შექმნა ქალური არსის გამოვლინებაა, მისი ერთ-ერთი მთავარი დანიშნულება, და თუ ქალი სახლს ჩამოშორდება, ის ჩამოშორდება მის ქალურ არსს. თანამედროვე დასავლური ქალი სულ უფრო „გაურბის“ სახლს, ის „მთლიანად მუშაობაშია ჩაფლული“, სახლი, ბავშვები (თუ ისინი ჰყავთ ...) მიტოვებული არიან, უსახლკარობა ეუფლება მათ მაცხოვრებლებს, რომლებიც არ გრძნობენ სახლს, ანუ სულიერ სითბოს, კომფორტს, ოჯახის კერა ძლივს ბჟუტავს (თუ ჯერ კიდევ ბჟუტავს ...), და სახლში იბუდებს სიცივე. უსახლკარობის ეს პროცესი ყველა დასავლურ საზოგადოებაში გავრცელდა. შეიძლება ითქვას, რომ თანამედროვე დასავლური კულტურა - „უსახლკარობის კულტურაა“, ხოლო აღმოსავლური კულტურა ტრადიციულად რჩება „სახლის კულტურად“.
კულტურის ფენომენის თავის კვლევაში, მონოგრაფიაში „XX საუკუნის მოაზროვნეები კულტურის შესახებ“ დ.ს.ბერესტოვსკაია ასკვნის, რომ კაცობრიობის კულტურის ნაყოფიერი განვითარება შესაძლებელია მხოლოდ აღმოსავლეთის და დასავლეთის კულტურების დიალოგის გზით, რომელიც გულისხმობს არა ცივ კონსენსუნს ან ქედმაღლურ ტოლერანტობას, არამედ ემპათიას, ურთიერთშეღწევას, ურთიერთპატივისცემას ურთიერთგაგებისთვის. და ეს ურთიერთშეღწევა მით უფრო ღრმაა, რაც უფრო ღრმაა კულტურების და ადამიანების ერთმანეთთან „შეღწევის საზღვრები“ (მ.ბუბერი) [2]. და ასეთი დიალოგი არ არის უტოპია, არამედ რეალური შესაძლებლობაა, რადგან კულტურებს გააჩნია ურთიერთგაგების უნარი მისი ღრმა ერთიანობის წყალობით. როგორც ა.ვ. აპუხტინი აღნიშნავს ვ.ს.ბიბლერისა და მ. ჰაიდეგერის შრომებზე დაყრდნობით, მათ ერთი „ალღო“ აქვთ, ისინი ყოველთვის სხვადასხვა გზით ჰპოვებენ გამოხატულებას, და, ფაქტობრივად, თავად არსად არ გამოიხატებიან. „კულტურები სიმბოლურად შეესაბამებიან ერთმანეთს. განსხვავებული კულტურები შინაგანად დაკავშირებული არიან ერთმანეთთან, რადგან ალეგორიის არსი იგივეა“ [ციტ. 2, გვ. 135].
დასკვნა. მე მგონია, რომ არც დასავლეთი და აღმოსავლეთი, არც მამაკაცი და ქალი, არც გონება და გული, არც ცივილიზაცია და ბუნებრიობა, არამედ მათი ერთიანობა: აღმოსავლეთი-დასავლეთი, ქალი-მამაკაცი, გული-გონება, ბუნებრიობა-ცივილიზებურობა (ან, უფრო უკეთესი - კულტურულობა, ურას, ანუ სინათლის, კულტი ) სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანია და ბუნებრივი ალტერნატივაა დღეს არსებული არა-სასიცოცხლო ცხოვრების და ხელოვნური „და-გაყოფის“, „და-კონფლიქტის“, რომელსაც მოაქვს დეგრადაცია და სიკვდილი ... ასეთი ცივილიზაციის სიკვდილი, მაგრამ მას მოსდევს სიცოცხლის ცივილიზაცია, ჰარმონიის ცივილიზაცია, ანდროგინური კულტურა, რომელშიც არ არის კონფლიქტი, არ არის ერთი წინააღმდეგობის მიერ მეორის, ერთი კულტურის მიერ მეორის ჩახშობა, ნიველირება და განადგურება, არამედ მათი ნაყოფიერი ურთიერთკავშირი და ურთიერთდამატება, რომლის სიმბოლოა „ტაი-ცზი“. და ეს არ არის სასწაული, არც ცუდია და არც კარგი. ეს ბუნებრივია!'"
დასარედაქტირებელი თარგმანი 03.07.2017 (C) MFL
ავტორი ნ.შ
There are countless distractions and deceptions that keep the seeker away from Truth and Awakening in this Matrix Control System with various forces acting on humanity to keep us asleep, dreaming to be awake. It comes down to discernment and without inner work in order to "see the unseen" we cannot raise our Being to truly BE the change we want to SEE according to our higher nature and not our conditioned personality. At the same time "Being the change" entails facing reality and see things as they are, not as we hope, wish or want them to be. It’s a holistic approach. Just as we need to cleanse and detoxify our body and give it the proper nutrition, we also need to "detoxify" the world “out there” by separating truth (nutrition) from lies (toxins)...including the lies we tell ourselves, which is much harder work. In other words, we cannot fully anchor higher frequencies and come into full alignment with the Divine if we don't clear our vessel first (shadow, wounding, trauma, lies)....and it's a process.
This has also nothing to do with trying to “save the world”, but simply engaging in the process of conscious evolution, nor is it about “controlling external reality”, but acting in alignment with the universe. And we only become truly aligned if we engage in the work to see the universe as it sees itself, accessing Higher Knowledge (Gnosis, not intellectual knowledge), while engaging in the process of conscious soul embodiment (fusing the inner male and female) which entails shadow work. Being entails seeing the world as it is, spiraling out (and in) towards higher states of awareness and consciousness which aligns us more and more with our unique purpose in alignment with Divine Will as conscious transducers to create a new world that reflects more and more this Spirit-infused embodied state of Being. That is the path towards healing, wholeness, conscious reality creation, awakening and essentially true Love. It’s a process that is different for each as we all have our own lessons to learn and talents to develop in this Time of Transition.
In that sense everyone also has unique skills/talents (one's vocation/calling) which he/she can contribute to the whole, so we can support and help each other, moving from Service to Self, narcissistic self-indulgence and competition towards Service to Others and sharing where there is no need to compete and compare as sovereign Individuals, not following any form of authority, but guided from within, deeply connected to the Divine in a holistic inter-relationship with all that is. It’s about working together creating synergy, but also respecting each others individuality and process at the same time, keeping mind that not everyone is here to "awaken" during this current cycle. What may work for one, may not work for another. But to know this, we need to know our true self (hidden behind layers of the conditioned personality) and also make the effort to see the world as it is, so our actions are grounded in and coming from Being, connected to the Wholeness within and without, and essentially have real impact and power instead of fighting the "shadows on the wall" (which ultimately only feeds the Matrix).
ლიტერატურა
1. ნ.ბერდიაევი. შემოქმედების მნიშვნელობა./ ნ.ბერდიაევი// ნ.ბერდიაევი. თავისუფლების ფილოსოფია. შემოქმედების მნიშვნელობა. მოსკოვი, პრავდა, 1989, გვ. 254-534.
2. დ.ბერესტოვსკაია. კულტურათა დიალოგი: აღმოსავლეთი და დასავლეთი/დ.ბერესტოვსკაია// დ.ბერესტოვსკაია. ХХ საუკუნის მოაზროვნეები კულტურის შესახე. სიმფეროპოლი: იტ „არიალი“, 2010, გვ. 126-139.
3. ს.გროფი. ტვინის მიღმა: დაბადება, სიკვდილი და ტრანსცენდენცია ფსიქოთერაპიაში [თარგმ. ინგლისურიდან ა.ანდრიანოვმა და სხვ.]/ს.გროფი. მე-2 გამოც., მოსკოვი, ტრანსპერსონალური ფსიქოლოგიის ინსტიტუტი: ფსიქოთერაპიის ინსტიტუტის გამომცემლობა, 2000, 497 გვ.
4. დაო დე ცზინი [თარგმ. იან ხინ-შუნმა]//დაო: სამყაროს ჰარმონია. მოსკოვი: ეკსმო-პრესი. ხარკოვი: ფოლიო, 2000, გვ. 9-34.
5. გ.ზიმელი. ქალთა კულტურა/გეორგ ზიმელი//გ.ზიმელი. რჩეული, ტომი 2, ცხოვრების განჭვრეტა. მოსკოვი: იურისტი, 1996, გვ. 234-265.
6. ს.იკონიკოვა. გეორგ ზიმელი ქალური კულტურის დანიშნულების შესახებ [ელექტრონული რესურსი]/ს.იკონიკოვა. - წვდომის რეჟიმი:
http://www.sofik-rgi.narod.ru/avtori/konferencia/ikonnikova.htm.
7. ჯ.მაკგოვანი. ჩინელები თავის სახლში: ნარკვევები ოჯახური და საზოგადოებრივი ცხოვრებიდან: [თარგმნა ინგლ. ვ.ლამანსკიმ]/ჯ.მაკგოვანიДж. Макгован. –სანქტ-პეტერბურგი: ა.ფ.დევრიენი, ХХ საუკუნის დასაწყისი – 225 გვ.
8. პლატონი. ნადიმი /პლატონი//პლატონი. თხზულებები 3 ტომად, ტომი 2. მოსკოვი: მისლი, 1970. – გვ. 95–156.
9. ე.ა.ტორჩინოვი. მსოფლიო რელიგიები: საზღვრებს მიღმა გამოცდილება: ფსიქოტექნიკა და ტრანსპერსონალური მდგომარეობა/ე.ა.ტორჩინოვი. – სანქტ-პეტერბურგი: ცენტრი „პეტერბურგის აღმოსავლეთმცოდნეობა“ , 1998. – 384 გვ.
10. ფ.ტიუტჩევი. ლექსები/ფ.ტიუტჩევი. მოსკოვი: პრავდა, 1978. – 320 გვ.
11. მ.ელიადე. მითი ანდროგინზე, ან ერთიანობის მისტერია. თავი „მითი ანდროგინზე“ [თარგმ. ფრანგ. ე.ვ.ბაევსკაიამ, ო.ვ.დავთიანმა] / მირჩა ელიადე. - სანქტ-პეტერბურგი,: ალეტეია, 1998. – 375 გვ.
https://www.slideshare.net/galinashavard/dialog-in-culture-11-102011-cpd-presentation-for
Galina Shavard
,Dialog in culture. 11 10-2011. CPD presentation for a workshop
- 1. ДИАЛОГ КУЛЬТУР МИРОВОЗЗРЕНИЕ ВОСТОКА И ЗАПАДА ОБЩНОСТЬ КУЛЬТУР, КУЛЬТУРНАЯ СПЕЦИФИКА КУЛЬТУРНАЯ ДИСТАНЦИЯ, КОНФЛИКТ КУЛЬТУР, КУЛЬТУРНЫЙ ШОК ПРОБЛЕМЫ КУЛЬТУРНОЙ АДАПТАЦИИ
Пол Мейсон «Посткапитализм: путеводитель по нашему будущему» (отрывок из книги)
19.08.2016
http://www.myshared.ru/slide/497896/
Презентация на тему: " ПРОБЛЕМА ДИАЛОГА ВОСТОЧНОЙ И ЗАПАДНОЙ КУЛЬТУРЫ. «Запад есть Запад, Восток есть Восток, не встретиться им никогда. Лишь у подножья Престола Божья в день."
